Me mik, biles me mik te forte, sa per dijeni.
Lexo me poshte enderrimtarin qe ia di pislleqet salijevit na brenda.
TEMA ONLINE, 21 Shkurt, 2012
Funerali i Voglit dhe “ringjallja” e Berishës
Nga Mero Baze
Shqipëria humbi ushtarin e saj të parë në Misionet Paqeruajtëse qyshkurse është bërë vend anëtar i NATO-s dhe qeveria po përpiqet ta përdorë këtë humbje të dhimbshme për të ringjallur në opinion publik atë çfarë ka vdekur tashmë mes saj dhe politikës së SHBA, dhe papërgjegjësinë dhe nivelin e ulët profesional me të cilin rekrutojnë dhe përgatisin komandot që çojnë në këto misione.
E para gjë që më bëri përshtypje dje, ndërsa mësuam lajmin e humbjes fillimisht të dy ushtarëve, ishte se familja e të ndjerit Feti Vogli e mori vesh lajmin nga ekrani i televizorit, ndërsa familja e Aleksandër Pecit, për shkak të papërgjegjësisë së Ministrit të Mbrojtjes, u fut katër orë në zi për humbjen e djalit. Kjo tregon anën groteske të një qeverie dhe administrate që krenohet se është partnerja e NATO-së. Paaftësia, konfuzioni, dallkaukllëku shqiptar, mungesa e një kulture vdekjeje në radhët e ushtrisë dhe sidomos mungesa e kulturës së komunikimit të ushtrisë shqiptare me familjarët e ushtarëve, është një problem shumë serioz.
Në çdo kohë, në çdo regjim dhe në çdo vend të botës, ushtria ka një kod të vetin për komunikim me familjarët e ushtarëve, qofshin këta të gjallë apo të vdekur. Ajo i mban ata në kontakt me ushtarët, u siguron mundësi korrespondence, komunikimi dhe është vetë përgjegjëse për gjithë këtë infrastrukturë. Tek ne as në momentin e fundit të jetës familjarëve shqiptarë nuk iu gjend dot pranë.
Pas konfuzionit të turpshëm gjëja e dytë që ra në sy ishte deklarata e Sali Berishës. Ai më shumë se sa vajtonte për Feti Voglin, përpiqej t’i mbushte mendjen vetes se ishte ende në krah të amerikanëve. Në tre fjali- 5 herë përmendte faktin që Vogli u vra në krah të amerikanëve, a thua jeta e të ndjerit ushtarak shqiptar kishte shkuar bedel për të ndrequr imazhin dhe raportet e prishura të Berishës me SHBA. Pas tij dhe Arben Imami duket sikur fluturonte nga gëzimi që Panneta e kishte marrë ne telefon dhe e kishte ngushëlluar për të ndjerin Vogli.
Telefonata e Panneta-s duhet të bëjë me turp qeverinë shqiptare, pasi ajo tregon seriozitetin me të cilin shteti më i fortë i botës merr jetën e një ushtari të thjeshtë nga Baldushku i Tiranës pa e pasur qytetar të tyre, ndërsa qeveria shqiptare që e ka detyrim sjelljen e fisme ndaj tij dhe përkujdesin deri në pikë të fundit për të lehtësuar dhimbjen e familjarëve, ia besoi spikerëve të televizioneve lajmin, ndoshta dhe nga fakti banal se nuk e kanë fare adresën të ndjerit që u vra në Afganistan.
Prononcimet e vetme të Berishës dhe Imamit nga dje deri më sot, nuk kanë të bëjnë me të ndjerin që iku, por me SHBA, me faktin që viktima ishte në krah të tyre, me faktin që Panneta i ka marrë në telefon, etj. Kriza reale e raporteve të Berishës me SHBA, duket se ka nevojë për gjakun e Feti Voglit që të zbutet. Në fakt kjo vetëm sa thellon dhe në sytë e shqiptarëve diferencën me të cilën qeveria jonë dhe qeveria amerikane kujdesen për ushtarët e dërguar në luftë.
E treta që ka po aq rëndësi është e vërteta e vrasjes së Feti Voglit. Ne duhet dhe po e respektojmë atë si të një dëshmor tonin vrarë për një kauzë paqeje ndërkombëtare, por vdekja e tij ngre pikëpyetje për aftësitë dhe profesionalizmin e ushtarakëve tanë në ato misione. Media perëndimore që raporton nga Afganistani siç është CNN, apo media të tjera, tregojnë se vrasja ka ndodhur pas një grindjeje mes një polici afgan dhe ushtarëve shqiptarë. Kjo vrasje rrit numrin e vrasjeve që vijnë nga përplasjet mes forcave të sigurisë afgane dhe atyre të NATO-s, të cilat siç po dëshmojnë hetuesit amerikanë vijnë nga përplasje kulturash, nervozizëm çasti dhe jo nga keqpërdorim i talibanëve siç mund të mendohet. Kjo na detyron ne si shtet, dhe sidomos forcat ushtarake, të bëjnë një trajnim thelbësor të ushtarëve nga pikëpamja kulturore për vendin ku i çojnë. Ata përveç disiplinës ushtarake duhet të mësojnë mirë para se të nisen për kulturën e vendit ku shkojnë, për atë çfarë s’duhet të bëjnë si shqiptarë atje, për mënyrën si duhet të sillen dhe shmangin incidentet.
Ajo që për një ushtarak shqiptar mund të jetë normale, për një polic të pagdhendur afgan mund të jetë skandal dhe përfundon kështu si ka përfunduar tragjedia me ushtarin tonë, i cili nuk është vrarë duke luftuar siç përpiqet ta heroizojë pa lidhje qeveria jonë, por e ka vrarë një polic afgan pas grindjes me të. Kjo na bën dyfish përgjegjës për jetën e humbur të Feti Voglit dhe na lë zbuluar dyfish para familjarëve të tij dhe njerëzve të dashur, pasi mund të kemi të bëjmë me keqkuptime kulturore apo gjeste nervozizmi, të cilat kanë çuar në një tragjedi.
Përpjekja e qeverisë shqiptare, dhe sidomos Ministrisë së Mbrojtjes, për të heroizuar vrasjen tragjike pa na sqaruar rrethanat, bën pjesë pikërisht tek kultura e gënjeshtrës dhe heroizimi si kapak për gropat e zeza. Ajo çfarë kujdesen ushtarakët tanë para rekrutimit janë si tu marrin ndonjë lek ushtarëve të gjorë, si të zgjedhin ata me halle më shumë që të rrisin çmimin, dhe pas kësaj askush nuk merret me fatin e tyre. Fati tragjik na ndëshkoi me jetën e një të riu që priste të krijonte një familje stabël dhe arsyeja e parë që dhanë familjarët pse ka shkuar aty ishte pikërisht të ardhurat për një jetë më të mirë.
Deri më sot kemi gënjyer veten se kemi ushtri dhe ushtarakë dhe sa herë që ushtria është vënë në provë në fakt është shkërmoqur si guaskë veze. Por është mirë të mos bëjmë shaka me jetën e ushtarakëve tanë dhe duke gënjyer veten t’i nisim ata në luftë reale përballë qindra rreziqeve të panjohura për ta dhe t’i kthejmë në arkivole duke nxituar pastaj t’i mbulojmë me flamur kombëtar dhe medalje dëshmorësh pazaret e ulëta të qeveritarëve me jetën e tyre.
Ne do ta respektojmë Feti Voglin dhe sikur të vdiste nga i ftohti apo në një aksident automobilistik në Afganistan, pasi ai ka shkuar aty për një mision që është detyrim i shtetit tonë ndaj anëtarësimit në NATO, por ne nuk duhet të përdorim vdekjen për të mbuluar fajet dhe krimet e atyre që ua bëjnë më të afërt vdekjen se sa mbijetesën ushtarëve tanë.
Funerali i Voglit nuk mund të ringjallë atë që tashmë ka vdekur mes Berishës dhe Uashingtonit dhe as të mbulojë atë që ndodh me ushtarakët e korruptuar shqiptarë që dërgojnë ushtarët në luftë jo pasi i përgatisin, por thjesht pasi u marrin paret.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga daniel00
![Maska e [PaRTiZoNi]](customavatars/avatar50542_21.gif "Maska e [PaRTiZoNi]"){kind=avatar}
Krijoni Kontakt