Close
Faqja 2 prej 2 FillimFillim 12
Duke shfaqur rezultatin 11 deri 16 prej 16
  1. #11
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    12-02-2011
    Vendndodhja
    Antarkdite
    Postime
    626
    Dokumentari i Adele Peeva
    Opinione Dielë, Shkurt 5th, 2012

    EMILA MARKGJONAJ

    Divorce Albanian Style” – titulli më bëri të mendoja për ndonjë dokumentar që mund të konsiderohej vazhdim i temës së emisionit “Opinion” të gazetarit Blendi Fevziu të një nate më parë, “Shqiptarët dhe seksi”.
    Kuptohet që duhet të jetë e vështirë të gjesh çdo natë nga një temë të re për të trajtuar, por sinqerisht, se çfarë mund të kemi për të thënë ne shqiptarët për seksin??? Kuptuam çdo gjë nga vetja dhe na ngeli seksi?
    Për mendimin tim, shumë modest, nuk kemi gjë për të thënë, ose më mirë të them, asgjë për së mbari. Nuk mund të shpëtojë seksi si një dimension që ne e jetuakemi si njerëz të lirë kur liria na mungon në tru. E jetojmë ashtu si jetojmë çdo gjë tjetër që ka të bëjë me veten dhe të tjerët: të ngarkuar me egërsi, agresivitet, mllef, duf, hakmarrje, mashtrim. Sublimiteti i një raporti midis dy njerëzve të lirë që pranojnë t’i dhurojnë reciprokisht kënaqësi, intimitet, pjesë nga vetja… s’ka lidhje me ne shqiptarët. Ne shquhemi për urrejtjen ndaj njëri-tjetrit, kështu që shyqyr që nuk flasim për seks, se kushedi se çfarë xhevahiresh do të nxirrnim e kushedi ç’emra do t’i jepnim babëzisë që na karakterizon.
    Mbas këtyre konsideratave të shkurtra, kuptohet që qe një deluzion i këndshëm zbulimi i përmbajtjes së dokumentarit të autores bullgare Adela Peeva-s, “Divorce Albanian Style”, i transmetuar në datën 2 shkurt, në “Opinion”, që sillte historitë e tri familjeve të krijuara nga burra shqiptarë të martuar me gra të huaja dhe të shkatërruara nga vite burgjesh pa fund, tortura, ndarje e persekutime.
    Nuk ndihem në lartësinë e duhur për të shprehur lëvdatat teknike për punën e autores. Unë mund të them se sado çmime të ketë marrë, gjithmonë do të jenë më të pakta se ato që meriton.
    Do t’i kisha bërë një monument në mes të Tiranës po të kisha pasur mundësi.
    Zbulim i dhimbshëm, i frikshëm, i sjellë nëpërmjet dëshmive të viktimave. Dhe nuk është e gjitha.
    Kemi dëgjuar shumë histori të tilla dhe sigurisht që kjo anë e medaljes ndihmon në njohjen, ndarjen me të tjerët të vuajtjeve, por gjithsesi, nuk mund të mbushë atë zbrazëti të madhe, aq të madhe, sa rrezikon të mbysë vetë detin e dëshmive.
    Përpara këtij dokumentari, pothuajse ishte krijuar ideja që këta njerëz kanë vuajtur, po! Po nga fati, e jo nga njerëz të tjerë.
    Edhe emrat e Enver Hoxhës, Ramiz Alisë apo Nexhmije Hoxhës pothuajse po shndërrohen në njësi abstrakte, emra që mishërojnë një epokë të tmerrshme, por gjithmonë e më pak të larguara nga të qenit njerëz (nuk është mënyra më e mirë për t’i përkufizuar, por edhe kafshët e shkreta ç’taksirat kanë) njerëz shumë të këqij, monstra që provonin kënaqësi t’u merrnin jetën njerëzve të tjerë normalë.
    Gjithsesi, duke vazhduar arsyetimin, bëhet e qartë që vetëm Enver Hoxha me të shoqen dhe “shokët” e ngushtë nuk do të kishin pasur kohë materiale që të torturonin, spiunonin, vrisnin, burgosnin të gjitha viktimat me dorën e tyre.
    Po këta të tjerët, ku janë? Po monstrat e vogla ku fshihen?
    Duhet të vijë një grua, e huaj, të nxjerrë në shesh, të lidhë tri prej tyre me emra e fytyra reale.
    Kaq e madhe qe shtangia para një zbulimi të tillë, sa për një moment mendova që mund të ishte një ngatërrim i fiction me dokumentarin. Ishte i pabesueshëm realizimi i një ballafaqimi midis viktimave dhe persekutorëve.
    I gjithë faji qe iI hetuesit të parë që akoma e gënjen rren mendja që është zbulues i agjenteve të spiunazheve të huaja.
    Kur doli prokurori, ama, e mora veten. Një aktor që të luajë të rrjedhurin me aq mjeshtri do kishte qenë i njohur.
    Po këta qenkan tamam siç i përshkruajnë viktimat! Nga psikopati që kujton se ka zbuluar Mata Harin, gruaja që nuk e ka të mundur për fizionomi të buzëqeshë e që urren me gjithë shpirt çdo grua tjetër, të pangjashme me veten dhe, në fund, njeriu që plaket me të vetmin pishman, që forcat po e lënë dhe tashmë nuk t’ia dilte dot më të mbyste njeri me duart e veta. Problem i madh për serial killer-it.
    Pra jo vetëm paskan ekzistuar, por jetuakan akoma. Të pacikur. Të paturbulluar.
    Duhet të vijë një grua, e huaj, t’i nxjerrë nga vrimat si minjtë e t’i detyrojë të shohin sytë e viktimave të tyre.
    Pati pothuajse një evolucion të ndërgjegjes së tyre (domethënë një kërkim të mundimshëm i ndonjë lloj ndjenje) dhe gati-gati një sikletosje nga fundi, se për pendim as që bëhet fjalë.
    Si ia ka dalë autorja t’i mbante të gozhduar në karrige? Si ia ka dalë t’i detyronte t’i përgjigjeshin? Do t’i ketë hipnotizuar me ndonjë cilësi njerëzore, krejt e panjohur për ta, si mirësia, dashuria për viktimat, respekti i pafund për dhimbjen e tyre.
    Duhet të vijë një grua, e huaj, sepse ne jemi shumë të zënë duke folur për dallavere, gënjeshtra, korrupsion, mafiozllëqe, hajdutllëqe, në rastin më të mirë, për seks.
    Duhet të vijë një grua, e huaj, që të kuptojmë se çfarë e bën të padurueshme vuajtjen janë zgjatja e jashtëzakonshme, e tmerrshme në kohë. Kjo zgjatje na ka bërë të mësohemi, ta konsiderojmë pothuajse normale, fat të keq apo ku ta di se çfarë, dhe të harrojmë se vetëm drejtësia do t’u japë paqe të pafajshëmve. Kjo zgjatje ka konsoliduar qenie që nuk kanë për ta kuptuar dot ndonjëherë se çfarë do të thotë të ndash nënën nga fëmija, burrin nga gruaja.
    Duhet të vijë një grua, e huaj, sepse gazetarët tanë që kanë intervistuar Nexhmije Hoxhën apo Ramiz Alinë kishin droje t’i pyesnin se si flenë natën.
    Sepse shqiptarët, e nderuar zonja Peeva, urojnë me gjithë shpirt që ata të shohin çdo natë në ëndërr vetëm sytë e viktimave të tyre, çdo natë t’u ulërijnë në vesh ulërimat e foshnjave të lëna rrugëve dhe kockat t’u dërrmohen nën peshën e kufomave.
    Faleminderit, zonja Peeva. Të paktën një shqiptar në tre e mendon dhe e ndien si ju. Unë e mendoj dhe e ndiej si ju.
    Dhe nëse në Shqipëri nuk është shprehur siç duhet mirënjohja më e thellë për punën tuaj të mrekullueshme, kjo ka ndodhur prej turpit, ashtu si u ndodh të rriturve kokëfortë të kenë vështirësi të pranojnë që fëmijët kanë të drejtë. Ndodh sepse shqiptarë të tjerë, krijues të ushtrisë së viktimave, vazhdojnë të enden të pacikur e të paturbulluar.

    Gazeta Panorama
    moj Evrope moj k*rve qemotit, ndave tokat e Shqipnise me ushqye kelyshet e Rusise

  2. #12
    Mire ështe puna mire Maska e PLAKU
    Anëtarësuar
    19-05-2002
    Postime
    2,443
    A e di Zonja e Zezë?....
    03-02-2012 / Nga Eden Babani

    Përmes shtypit të përditshëm mësojmë se e veja e Enver Hoxhës, Nexhmije Hoxha, ka bërë një deklaratë me anë të së cilës pretendon të jenë vjedhur ditarët dhe dorëshkrimet origjinale të diktatorit në Arkivin Qendror të Shtetit (AQSH). Nuk dua të hyj në diskutimin teknik të çështjes. Nëse kanë humbur, janë vjedhur apo janë përvetësuar; nëse janë dorëzuar në Arkivin e Komitetit Qendror të PPSH-së nga ana e Haxhi Kroit, sekretarit privat të diktatorit, siç pretendon zonja, apo jo; nëse me fillimin e proceseve demokratike dhe me ndryshimin e legjislacionit, dokumentet kaluan nga njëri arkiv në tjetrin me procedura të rregullta apo jo, e të tjera çështje teknike ose jo teknike si këto, do të përbënin objekt hetimi nga ana organeve përkatëse. Nuk dua të hyj as në shpjegimet e drejtoreshës së AQSH, zonjës Nevila Nika, dhënë një të përditshmeje, të cilat, ndonëse për çështje teknike, do t’i pranoja të mjaftueshme, falë besueshmërisë që më ndjellin.
    Mua më shqetëson pyetja: A e di zonja?...
    Retiçenca s’ka kufi. Megjithatë, do të përpiqem të sjell në kujtesë ndonjë nga lista e pafund, pa harruar edhe krimet e shtetit komunist, të cilin e udhëhoqi Enver Hoxha me dorë të hekurt, duke pasur edhe mbështetjen e pakufishme të së shoqes, për çka Fahri Balliu shkroi librin “Zonja e Zezë”, tashmë botuar ngado nëpër botë.
    A e di zonja numrin e viktimave të komunizmit në Shqipëri?
    Nëse e ka harruar ose bën sikur s’e di, le të heshtë më mirë dhe t’i falet Zotit pa zë, ngase me zë nuk e beson kush, qysh se i shpalli luftë Të Plotfuqishmit në vitet ’60. T’i falet jo që e mohoi të Plotfuqishmin, por që I Plotfuqishmi e ka lënë gjallë, madje pa rrjedhur ende nga trutë e kokës, derisa merr guximin e pashembullt të një sadisti t’u kujtojë shqiptarëve se ende po lëshon hije mbi tokë, t’u betohet atyre se ka mbetur dhe do të mbetet vetvetja, e patjetërsuar as nga pleqëria, as nga ligësia më të cilën u ushqye gjithë jetën
    Meqë është rasti, ma ka ënda t’i kujtoj asaj që vajton “dokumentet origjinale” të të shoqit se, si sot 64 vjet më parë, më 4 shkurt 1948, falë atyre “dokumenteve origjinale” që mbajnë firmën e Enver Hoxhës, pas një gjyqi farsë, u dënuan dhe u vranë në Korçë katër burra, intelektualë dhe afaristë: Mehmet Babani, jurist, Nafiz Mero-Babani, ish-oficer i periudhës së Mbretërisë, Fadil Garo, tregtar grosist manifakture, dhe Nexhip Lamçe, sipërmarës. Gratë e të katërve, nuk mundën t’i varrosnin bashkëshortët sipas zakonit, sepse kriminelët e komanduar s’ua treguan vendin e krimit, nuk ua dhanë kufomat, kurse varrin ua mbajtën sekret, që ta kridhnin krimin në detin e harresës. Ato të katra nuk guxuan as t’i qanin njerëzit e dashur, sepse u silleshin nëpër këmbë hafijet e porositura prej shtetit, ato hafije që e tjetërsuan shqiptarin, e bënë t’i druhej edhe vetes së vet.
    Ajo çka të bën për të qeshur në deklaratën e Nexhmije Hoxhës, ani se të vret edhe sytë, është mëtimi i saj që ta dërgojë çështjen për hetim në organet e Prokurorisë. Tepër qesharake bëhet, kur, përpos kësaj, merr guximin e pashembullt çnjerëzor t’u kujtojë njerëzve ligjin, ndonëse vetë çifti Hoxha nuk ka njohur asnjë ligj tjetër, përveç kërbaçit, litarit dhe grykës së pushkës, ndërthurur në çdo rast me pabesi. Duke e konsideruar mungesën e ca “dokumenteve origjinale” të diktatorit (nëse...) si “shkelje flagrante e ligjeve që përcaktojnë funksionimin rigoroz të Arkivit të Shtetit”, zonja Hoxha lëshon insinuatën e rrezikshme se nuk e ditka “kur ka ngjarë ky akt kriminal i pashembullt”. Them kështu, pasi përpiqet të luajë hajdutin që thërret “Zini hajdutin!” Në vijim citon nenin 63 të Ligjit për Funksionimin e Arkivave Shtetërore, duke shtuar se përmbajtja e tij “është në përputhje me parimin bazë të njohur në gjithë ligjet e shteteve të përparuara mbi arkivat, ku këta trajtohen si tempuj, ku ruhet e mbrohet dokumentimi i historisë së një vendi...”
    Në këtë rast, do ta zgjat listën e pyetjes sime “A e di Zonja?...” , duke u ndalur në dy momente:
    Momenti i parë: A di zonja ndonjë rast që të jenë zhdukur pa lënë gjurmë dokumente nga Arkivi i Komitetit Qendror të PPSH?
    Nëse bën sikur nuk di ose ka harruar, po ia kujtoj unë një. Në Plenumin e Dytë të Komitetit Qendror të PKSH-së, mbledhur në Berat në nëntor të 1944-s, janë mbajtur tri raporte: i Sejfulla Maleshovës, i Enver Hoxhës dhe i Koçi Xoxes. Raportin e parë, pra të atij që më pas u shpall armik dhe e ngrysi jetën kënetave të Myzeqesë, diktatori e ka vlerësuar “një paçavure që s’meriton të zihet në gojë”. Mirëpo, ja që bash ky raport “paçavure” mungon në arkivat tona? Kush e ka zhdukur dhe pse? Askush nuk mund të na japë ndonjë shpjegim për këtë zhdukje, përveç se ish-drejtoresha e ish-institutit të studimeve marksiste-leniniste, e cila sot vajton ca paçavure (pa thonjëza) që, ndoshta, nuk do të kishin asnjë vlerë, përpos argëtimit me jetën private të një shtetari diktator e pervers që u mohoi të drejtat private shtetasve të vet.
    Momenti i dytë: A e di zonja se... ku do ta kishte vendin sot për shkelje të ligjeve dje?
    Nëse bën sikur s’e di ose e ka harruar, po ia them unë, duke e bërë me dije se nuk do t’ia uroja fatin e Elena Çausheskut, pasi s’ma ka bërë dhe s’ma bën zemra të ndjell gjak, aq më tepër për një nënë dhe gjyshe, fëmijët, nipërit e mbesat e së cilës, s’kanë pse të vuajnë fajet e saj, qoftë edhe moralisht. Ama, gazeta “Liria”, kryeredaktor i së cilës kam qenë kur bëhej gjyqi i famshëm i zonjës, tashmë i përfolur padrejtësisht “për kafe”, ishte ndër të vetmet që e pati mbështetur procesin gjyqësor dhe prokurorin e çështjes, zotëri Theodhori Moskon.
    Dhjetëra herë e kam bërë publikisht pyetjen: Më mirë Nexhmije Hoxha në burg, qoftë edhe për kafe, apo e lirë dhe, me shpirtin e zi që e karakterizon, të na hedhë helmin e nepërkës sa herë t’i dalë gjumi natën dhe të kujtohen bëmat e të shoqit? Them se koha, me plot të drejtë, ia ka dhënë përgjigjen pyetjes sime. Aq më tepër që “Liria”, asohere, madje edhe më herët, qysh në numrat e saj të parë, kishte kërkuar dhe kërkonte një gjyq të tipit “Nuremberg”, për dënimin e krimeve të kryera prej përfaqësuesve më të lartë të shtetit komunist, qoftë edhe pas vdekjes.
    Sërish, “A e di zonja?...”
    A e di, pra, e veja e diktatorit se, që të kërkosh dokumente të humbura (nëse...) të karakterit privat, familjar, në çfarëdolloj arkivi, mund t’u drejtohesh pa bujë organeve përkatëse të hetimit?
    Por Nexhmije Hoxha kërkon show dhe bujë. Atë nuk e shqetëson aq shumë humbja e ca letrave, qofshin ato edhe me vlera të mëdha “historike”, si shprehet në deklaratë. Atë e mundojnë procese demokratike dhe e ardhmja e vendit në mjedisin e botës së qytetëruar, të cilën ajo vetë e ka mallkuar sa ka mundur përmes, mender, “studimeve marksiste-leniniste”, në institutin famëkeq që ka pas drejtuar. Ajo e ka bërë deklaratën e saj në një kontekst politik të mbingarkuar, që, si ujku nëpër mjegull, të sulmojë institucionet e shtetit demokratik. Ja si e shpreh “Zonja e Zezë” mllefin ndaj tyre: “Akti i zhdukjes së dorëshkrimeve origjinale të Enver Hoxhës nga Arkivi i Shtetit duhet parë si pjesë e strategjisë antikombëtare e antihistorike të pushtetarëve demokratë, për asgjësimin e çdo gjëje që i përket së kaluarës 50-vjeçare, përfshi Luftën e lavdishme për Çlirimin e atdheut dhe, pas saj, për ndërtimin e një Shqipërie të re, të pavarur, sovrane dhe me një shoqëri të emancipuar”. Sa për Luftën Antifashiste për çlirimin e vendit nga pushtimi i 1939-s, ajo i di mirëfilli shkaqet për të cilat u mohuan e u lanë në harresë heronjtë e Luftës. Kush e fshiu nga historia emrin e Abaz Kupit, komandant, për t’ia ngarkuar tjetërkujt meritat e mbrojtjes së Durrësit më 7 prill 1939? A nuk e vranë gjyqet komuniste Nafiz Mero – Babanin, organizatorin e rezistencës në Sarandë, bash të njëjtën ditë të 7 prillit 1939? Po Ramize Gjebrenë, po tjetrin e tjetrin, kush i dekoroi me një plumb ballit? Kurse “për ndërtimin e një Shqipërie të re, të pavarur, sovrane dhe me një shoqëri të emancipuar”, e veja e diktatorit do të bënte mirë të kafshonte gjuhën. Enveri i saj s’mund të ishte përjashtim në mesin e diktatorëve të tjerë që sunduan Europën Lindore e Juglindore pas Luftës së Dytë Botërore. Madje ai i ka tejkaluar sivëllezërit e vet në sensin e shitjes së interesave kombëtare, duke ua dhuruar serbëve Kosovën e troje të tjera etnike, çka Kombi ynë po e vuan sot e gjithë ditën. Sivëllezërit e tij të kallëpit komunist tashmë janë kryqëzuar ligjërisht në vendet e tyre, ndonëse jo aq të egër sa “Enveri ynë”. Ata i ka damkosur historia përfundimisht me anë rezolutash kombëtare e ndërkombëtare, me anë vendimesh e ligjesh të posaçme. Do të vijë dita që edhe ne t’u tregojmë vendin tanëve me të njëjtat mënyra, ndonëse pas vdekjes dhe ndonëse me vonesë.
    Kryeministri Berisha, duke kërkuar rishikimin e ngjarjeve të lëna në harresë, theksoi ditët e fundit se historia jonë ka qenë “e vështirë dhe e dhimbshme”. Le të shpresojmë që rishikimi i ngjarjeve të përfshijë, përveç të tjerave, edhe periudhën e diktaturës komuniste. Do të qetësoheshin të gjallët, por edhe shpirtrat e të vdekurve. Përndryshe mllefin e zonjës Hoxha se “në këtë 100-vjetor të pavarësisë... qeveria e Sali Berishës dhe forcat që e mbështesin atë, janë në dilemë të madhe si të mënjanojnë këtë periudhë historike gjysmëshekullore”, do ta kemi refren sa herë t’i teket asaj. Nuk jam për mënjanimin e historisë së diktaturës, por për t’i dhënë vendin e merituar çdo ngjarjeje historike, të çdo periudhe historike qoftë. Në këtë kontekst, 100-vjetori që presim të kremtojmë me madhështi, do të nënkuptonte domosdo edhe shkuljen me rrënjë të ferrave që i janë qepur historisë sonë sot e 60-70 vjet më parë.
    Jo vetëm historia, por mendësia shqiptare pret të shpëtojë njëherë e mirë prej ferrave që s’po na ndahen edhe pas njëzet vjet procesesh demokratike. Ja dy ndër komentet e shumta, bërë prej qytetarësh të zakonshëm në variantin elektronik të së përditshmes së Kryeqytetit, e cila u sillte dje lexuesve deklaratën e “së vesë së diktatorit”:
    Reagimi i parë: “Shtriga ka te drejtë të kërkojë drejtësi se u dënua për lugë e pirunj dhe jo për gjenocid, për mijëra të burgosur e të vrarë padrejtësisht. Turp për politikanët e sotëm që nuk ndëshkuan krimet e komunizmit!”
    Reagimi i dytë: “O gazeta..., pse merreni kaq shumë me kriminelët Hoxha? Mos i nxirrni më se na dhembin sytë kur i shikojmë që janë akoma gjallë. Është njëlloj sikur të flasin gazetat gjermane përditë për hallet e Hitlerit…nëse e shoqja do të qe gjallë… Ndaleni këtë ringjallje, ju lutem shumë...”
    ...
    Komente

    Te lumte dora Eden.Zonja e zeze nuk eshte e vetme ashtu si diktatori qe kishte bashkpuntoret e tije te zellshem ne krime kunder popullit.Ata jetojne akoma dhe mekojne me vrerin e tyre komunist bijte e tyre me urrejtjen kunder vedit te tyre,me deshiren e verber per pushtet,jo per te qeverisur por per te sunduar.
    Postuar nga dejani. ne daten 04-02-2012

    nje komet te tille duhet ta bejne per vpehte shqiptaret.(ju lumte babani), por keto gazetat tona nuk i botojne komentet e lexuesve, qe thone ne menyre ori gjinale mendimin e tyre.Pse???
    Postuar nga paradox ne daten 04-02-2012

    I dashur Babani ,te lumte ,urime shkrimi i goditur.Ajo pretendon pse ska mare denimin qe meriton.Nga kjo pandeshkushmeri dermohen ata qe jetojn dhe lendohen shpirtrat e viktimave . pavllo
    Postuar nga pavllo ne daten 03-02-2012
    Pa Kosovë e Çamëri nuk ka Shqipëri

  3. #13
    Mire ështe puna mire Maska e PLAKU
    Anëtarësuar
    19-05-2002
    Postime
    2,443
    “RAMIZ ALIJA DHE NEXHMIJE HOXHA KANË TRANSFERE TË PARAVE JASHT SHQIPËRISË !! NEXHMIJE HOXHA NUK ISHTE GRUA E NDERSHME !!” - Liljana Hoxha, reja e Enver Hoxhës rrëfen – “Opinion plus” Blendi Fevziu


    BesianaInfo 17 Apr. 2007 20:11

    Liljana Hoxha, reja e Enver Hoxhës rrëfen – “Opinion plus” Blendi Fevziu

    “RAMIZ ALIJA DHE NEXHMIJE HOXHA KANË TRANSFERE TË PARAVE JASHT SHQIPËRISË !! NEXHMIJE HOXHA NUK ISHTE GRUA E NDERSHME !!”

    I është rikthyer edhe njëherë akuzave të saj të vjetra Liljana Hoxha, nusja e djalit të Enver Hoxhës. E ftuar në emisionin “Opinion plus” të gazetarit Blendi Fevziu, ajo këmbënguli se vjehrrin e saj të pushtetshëm e shkatërruan mjekët, një udhëzim i hershëm i shteteve të Evropës Perëndimore. Madje Liljana pohon se shëndeti i tij kishte filluar të rrënohej që në vitin 1972, kur pas një infakti, kishin ardhur ta kuronin mjekë kinezë. Më tej Liljana akuzon edhe familjarët e saj, nisur nga Nexhmije Hoxha, që nuk janë treguar krejt transparentë në veprimet e tyre gjatë ditëve të fundit të Enver Hoxhës. Ja intervista e plotë.




    “Opinion plus”: Si i sillni ju ndërmend ditët e fundit të Enver Hoxhës, si e kuptuat që Enver Hoxha ishte në fund të jetës, ju në familjen tuaj?

    Liljana Hoxha: Unë ta them me bindje, asnjëherë nuk e kuptuam që Enver Hoxha ishte në fund të ditëve të fundit të jetës. Përsa kohë që ai ishte i sëmurë dhe është e vërtetë që binte nga dita në ditë, por që ishte duke vdekur, kjo nuk u tha asnjëherë.

    “Opinion plus”: Si binte nga dita në ditë?

    Liljana Hoxha: Binte nga dita në ditë sipas vigjilencës, paranojave apo sipas garancisë, apo sipas premtimeve që ka bërë Isuf Kalo, i cili na menaxhonte drejtpërsëdrejti me njoftimet e tij në lidhje me shëndetin e Enver Hoxhës.

    “Opinion plus”: Çfarë kishte në të vërtetë, cili ishte problemi i Enver Hoxhës ditët e fundit?

    Liljana Hoxha: Problemi i Enver Hoxhës ditët e fundit ka qenë iktusi, përveç problemeve kardiologjike dhe atyre të diabetit. Ai kishte disa muaj që ishte i paralizuar, por megjithkëtë ai ishte në përmirësim e sipër.

    “Opinion plus”: Ishte i gjithi i paralizuar?

    Liljana Hoxha: Po, krejtësisht ishte i paralizuar. Kishte ditë që ne nuk duhej ta shikonim.

    “Opinion plus”: Kur ka dalë për herë të fundit në publik Enver Hoxha? Mos ka qenë 29 nëntori i vitit 1984?

    Liljana Hoxha: Për herë të fundit në publik, ai ka dalë në ato filmimet që ne kemi parë në vitet pas ‘90-s dhe që ne jemi llahtarisur pasi nuk besohej që ai ishte Enver Hoxha. Jo se nuk është, pasi unë nuk shtroj çështje të tilla, si të jetë sozia apo jo. Por që jemi llahtarusr me çfarë force, kurajo, morali dhe urdhri e ka nxjerrë në atë gjendje Enver Hoxhën, Ramiz Alia, Nexhmije Hoxha dhe Sulo Gradeci, kur ai as nuk mund të fliste, as nuk mund të qëndronte e jo më të drejtonte një Plenium të Komitetit Qendror.

    “Opinion plus”: Bëhet fjalë për një mbledhje të Byrosë Politike të vitit 1985, kur Enver Hoxha shfaqet në një analizë të industrisë së lehtë, ushqimore, ku ngatërron datat, shifrat dhe gjithçka. Në atë moment që ai ka dalë, ka qenë i paralizuar apo jo?

    Liljana Hoxha: Unë do të thoja që në këtë rast që thoni ju nuk është ajo mbledhje, pra ku ka dalë ashtu siç unë e njoh, pra që të mos i ketë pasur ato çaste siç mund t’i ketë çdo njeri paksa i sëmurë në atë moshë, por nuk i ka shfaqur ndonjëherë në publik domethënë. Doemos që ka etika të caktuara protokollare ku udhëheqësi i shtetit të mos dalë në publik, të drejtojë seanca të tilla zyrtare, kur nuk ndihet në formë dhe ka patur një ekip mjekësor i cili e përcaktonte këtë. Megjithatë nuk e kam fjalën për atë ditë kur ai drejtohen në gjendje konfuze dhe kur i drejtohet edhe Vito Kapos. Nuk është ajo, megjithëse unë aty trishtohem kur e shoh Enver Hoxhën ashtu siç unë nuk e njihja. Ai kishte nevojë që para nesh të ruante etikën protokollare, si në familje, ashtu edhe në shoqëri, siç ka ndodhur mungesat në raste të tjera, kur ai ka dërguar të regjistruara me diktofon fjalimet në kongres. Kështu që unë jo vetëm nuk ngre pikëpyetjet përse Enver Hoxha ka shkuar në mbledhje, por jam e skandalizuar, unë dhe Sokoli, flas për ne të dy të paktën. Kjo është për më vonë, kjo është për një datë që unë nuk e di, por që ai ishte totalisht i paralizuar dhe në një gjendje jokoshience, që ne nuk e njohim as në ditët e fundit të tij.

    “Opinion plus”: Cili është ky plenium për të cilin ju thoni?

    Liljana Hoxha: Unë nuk e përcaktoj dot me datë, këtë mund ta gjeni ju në vitet para ’85-s, para vdekjes. Ne atë kohë, jo çdo natë e shikonim. Unë nuk pretendoj që anën shëndetësore të Enver Hoxhës ta di me përpikmëri dhe me grafikë të tjetër. Unë flas për një logjikë tjetër.

    “Opinion plus”: A ka qenë i kthjellët Enver Hoxha deri në çastet e fundit të jetës së tij?

    Liljana Hoxha: Thuhet që është i kthjellët deri në fund të jetës së tij, kështu them dhe unë, derisa ai ishte i gatshëm për të takuar njerëz. Çdo qënie njerëzore, i cili nuk është në gjendje të takojë njerëz, nuk mund të gjykohet a është i kthjellët apo jo. Çdo njeri, ka momente të konfuzionit të tij mental, pra ai deri në momentin e fundit ka qenë i kthjellët. Por unë nuk quaj kthjelltësi atë që të nxirret drejtuesi i shtetit në një gjendje të tillë makabre për të dhe të tmerrshme për popullin, si për ta quajtur që ky është një monstër dhe nuk heq dorë as në momentet e fundit të tij për të hequr dorë nga pushteti. Ai aty vetëm është transportuar. Dhe kjo pa vullnetin e tij nga Nexhmije Hoxha dhe Sulo Gradeci.

    “Opinion plus”: Por rezulton që në momentet e fundit ai ka patur shpërqendrime të vëmendjes së tij. Sa të shpeshta?

    Liljana Hoxha: Aq të shpeshta sa ne shohim edhe në filmim. Rezultonin aq të shpeshta, sa neve nuk duhej as ta takonim. Se një ditë ‘ishte i lodhur’, një ditë tjetër ‘duhej ta linim të qetë’ ...

    “Opinion plus”: Takimet tuaja me Enver Hoxhën ishin të përnatshme?

    Liljana Hoxha: Normalisht të përnatshme, vetëm se gjithnjë s’e dija që do vinte një ditë si kjo, që unë do mbaja shënime. Unë shënime kam mbajtur në drejtime të tjera, formë analizash apo gjërash më të rëndësishme që i kam konsideruar unë dhe jo me anën profesionale të shëndetit të Enver Hoxhës. Kështu që ne e shikojmë Enver Hoxhën të pandërgjegjshëm në filmimet e Sulo Gradecit dhe ato janë ruajtur, po ekspozohen dhe ai ka vajtur në atë formë në plenium, dhe atje ai nuk ka folur, por ka folur Ramiz Alia me maska në krah.





    “Opinion plus”: Kur e ke parë për herë të fundit Enver Hoxhën?

    Liljana Hoxha: E kam parë në datën 8 prill, kur kam qenë shumë e lumtur dhe ai shumë i gëzuar, se në atë datë dhe disa ditë të tilla të prillit, ai ishte shumë mirë, nuk lëvizte, vazhdonte të qëndronte në karrigen me rrota, kishte një çehre shumë të mirë, vazhdonte të buzëqeshte, komunikonte me ne, jo drejtpëdrejt me ne në fakt, vetëm se kishte një paralizë parciale dhe nuk donte të shqetësonte fqinjët me deformimin e tij dhe komunikonte më pas me Nexhmijen.

    “Opinion plus”: Si ishte shëndeti i tij në ditët e para të prillit?

    Liljana Hoxha: Të thashë që shëndeti i tij në ditët e para të prillit erdhi duke u përmirësuar. Ai kishte ditën më të mirë të ditëve të fundit të tij, pa menduar kurrë që ai do të ikte nga jeta. Në datën 8 ai zbret nga studio e tij, se nuk rrinte në dhomën e gjumit. Ai edhe ashtu si ishte, përsëri kishte aktivitetin e tij, ai rrinte me karrige, i vinin fëmijët etj. Kurse në datën 8 ai zbret në sallonin zyrtar poshtë, thjesht për të treguar që shihni sa mirë jam. Atëherë kam qenë unë me Sokolin, pothuaj kemi biseduar me të, ai qeshte, kurse Nexhmija thoshte, tha Enveri kështu, e tha ashtu dhe ai vetëm qeshte.

    “Opinion plus”: Domethënë, zonja Hoxha ishte interpretuese e porosive të tij. Edhe në raportin politik?

    Liljana Hoxha: Po, padyshim unë po flas për datën 8 prill.” Pak më parë ndoshta bëtë një lapsus kur thatë se në datën 8 prill nuk e kuptuam që ishin ditët e fundit të tij. “Nuk ishte lapsus. Data zyrtare e vdekjes ka qenë 11 prilli. Por unë dua të kaloj në diçka tjetër që mua më ka mbetur peng dhe ky peng ishte gabimi ynë, i paevitueshëm se atë gjendje pamë, apo ishte siç ndodh dhe siç ka ndodhur, edhe një heqje qafe. Mos bëjmë shumë parantezë. Mamaja e Sokolit tha në sy të tij, Enveri është mirë, dy çiftet e tjera ishin në Vlorë, se muaji prill ishte muaji i pushimeve. Ne kishim ndenjur për të mos e lënë Enver Hoxhën vetëm dhe atë natë, Nexhmija tha: ‘Shkoni edhe juve të pushoni, të vijnë ata’. ‘Si të vemi ne, - i thamë, - po babai?’ ‘Por do vijnë ata, - tha, - dhe që të mos e lëmë vetëm Enverin, të vijnë ata dhe shkoni ju të pushoni.’ Dhe ne u nisëm në datën 9 prill duke gdhirë, vetëm unë e Sokoli dhe ishte normale pasi ishte e padëshirueshme dhe e ndaluar me qëllim prania jonë me të tjerët. Ne do të rrinim në fakt vetëm një natë sa të shplodheshim. Dhe në të gdhirë të datës 10 na është dhënë lajmi.




    “Opinion plus”: Kur ka vdekur Enver Hoxha?

    Liljana Hoxha: Më 11 prill.

    “Opinion plus”: Rreth ç’ore? Lajmi është bërë publik rreth mesditës së datës 10 prill apo jo?

    Liljana Hoxha: Sesi është bërë lajmi publik, ana zyrtare është tjetër gjë, shikojeni ju. Unë përsa më takon mua, kam patur problemet e mia në lidhje me paravdekjen e Enver Hoxhës, që gjithmonë e kam parë me sy kritik pavarësisht, me sy kritik që përse kështu janë gjërat.

    “Opinion plus”: Cila ishte gjendja që juve gjetët në shtëpi kur mbërritët paraditen e 10 prillit?

    Liljana Hoxha: Ne u nisëm urgjentisht nga Vlora, i pari është nisur Sokoli, nga krevati, sa kishte marrë një gjë krahëve. Pastaj jam nisur unë për çerek-gjysmë ore. Kemi arritur në Tiranë në orën 8-9 dhe kuptohet ç’mund të ketë ndjerë Koli, pa folur, pa asgjë. Unë i gjej të gjithë të përgatitur, ndërsa unë i hidhem Isuf Kalos në qafë, sepse ai ishte mjek personal i Envert Hoxhës dhe ishte mik i familjes.

    “Opinion plus”: Ndërkohë, a pritej vdekja e Enver Hoxhës? Në përgjithësi flas, jo për datën e saktë?

    Liljana Hoxha: Unë them që për mua dhe Sokolin nuk pritej vdekja e Enver Hoxhës, ndoshta ashtu na menaxhonte Isuf Kalo.

    “Opinion plus”: Ndërkohë kishte një përkeqësim të shëndetit.

    Liljana Hoxha: Përkeqësimi i shëndetit ishte i tillë. Unë flas për gjëra që i kam parë vetë dhe ata që dinë më shumë nuk po flasin, kështu që unë po flas atë që di, atë që unë shoh, atë që kam parë dhe duhet që të shikoni edhe juve, këto që i them unë. Por unë nuk bie në të njëjtin mendim, kjo është gjë tjetër. Por këto që unë them janë të vërteta dhe interpretimi është tjetër gjë. Unë them që Enver Hoxha si kryetar i shtetit, pas vitit 1972 kur pa pësuar infarktin e parë…”

    “Opinion plus”: Kur e ka pësuar infarktin e parë Enver Hoxha?

    Liljana Hoxha: E ka pësuar në vitin 1972. Dhe në atë kohë, kanë ardhur ta kurojnë kinezët.

    “Opinion plus”: Si ka qenë gjendja e tij atëherë? Bëhet fjalë për një goditje të rëndë?

    Liljana Hoxha: Ishte një goditje shumë e rëndë. Nuk e di, në ishte në rrezik apo jo, ka të ngjarë të ketë qenë në rrezik. E mendoj shumë të acaruar atë kohë se unë jetova pranë Enver Hoxhës që në vitin 1972, pra pavarësisht se isha e pazyrtarizuar, ose e ndieja veten të lirë, unë jetoja pranë Enver Hoxhës. Di që ai e kaloi atë situatë duke mbajtur një mister, që ende nuk thuhet, por unë kam nevojë ta them se edhe kjo është pjesë e së tërës, që delegacioni kinez është përzënë, se ky delegacion e sabotoi çështjen e shëndetit të Enver Hoxhës.

    “Opinion plus”: Si e sabotoi?

    Liljana Hoxha: I bëri keq, i bëri keq. Erdhën kinezët në vitin 1972 dhe ata i bënë keq. Kjo u pranua edhe nga vetë mjekët, por një gjë e tillë nuk u deklarua. Mendimi im dhe analizat e mia siç i shoh, atëherë thoja me vete përse nuk u deklarua, kurse sot them, që Enver Hoxha nuk ka dashur të përfshijë, edhe me të drejtë, nuk ka dashur pra të përfshijë vullnetin e qeverisë kineze, me çfarë i kanë bërë mjekët kinezë, derisa dihej plani prej Perëndimit që donin ta likujdonin me anë të shëndetit.

    “Opinion plus”: Për sa kohë lëngoi Enver Hoxha në vitin 1972?

    Liljana Hoxha: Për disa kohë, për disa muaj dhe vite. Ai bëhet mirë në vitin 1974 dhe kjo është arsyeja që unë martohem në vitin 1974.

    “Opinion plus”: Po goditja tjetër pas vitit 1974?

    Liljana Hoxha: Pas këtij viti, ai ka qenë në gjendje të dalë, të ndjekë pleniume, të shkojë jashtë Tiranës, domethënë ai shpëtoi nga rreziku.

    “Opinion plus”: Pyetja ime konkrete është në fakt, kur e mori veten Enveri dhe si vazhdoi më pas?

    Liljana Hoxha: Atëherë, ai shpëtoi nga rreziku. Ishte një gjë e madhe, por nuk mundi për fatalitet ose për forcë madhore, nuk mundi që përmirësimi i tij të jetë konstant. Ai filloi të keqësohet ose të bjerë nga zemra apo diabeti, me një ritëm të caktuar, të detyruar, siç edhe deklarohej kjo gjë.

    “Opinion plus”: Gjithsesi, a kishit filluar ju të mendonit për trashëgimtarin e Enver Hoxhës? Në mos ju, të paktën zonja Nexhmije Hoxha?

    Liljana Hoxha: Unë flas me çfarë del nga analiza dhe jo çfarë mund ketë menduar ajo. Ne nuk kemi biseduar në asnjë mënyrë mbi këtë, se unë dhe Sokoli ishim të përjashtuar.

    “Opinion plus”: Po pjesa tjetër e familjes?

    Liljana Hoxha: Më rezulton që kanë qenë të programuar. Çdo gjë ka qenë e programuar, në klan dhe në familje. Nuk dua t’i fyej, por e them për të vërtetën.”

    “Opinion plus”: Nuk kishit frikë që pas vdekjes së Enver Hoxhës do të humbnit një pjesë të pushtetit që kishit në Shqipëri?

    Liljana Hoxha: Absolutisht. Unë nuk pretendoj që njerëzit të më besojnë, por vetëm që të më dëgjojnë me sinqeritet, domethënë jo me ironi dhe pastaj të besojnë çfarë të duan. Për mua nuk kishte rëndësi se ç’do bëhej pas vdekjes së Enver Hoxhës, për mua ishte vetëm fakti që vdiq Enver Hoxha. Po të ikte Enver Hoxha asnjë nuk do të ishte mirë. Thashë kështu e mendoja unë, dhe kur erdhi puna që ndodhën pas ‘85-ës, çdo gjë që binte kundër Enver Hoxhës, kundër amaneteve të tij, ngritja e kultit etj, unë i thoja përse ia bëni, ai nuk i donte.”

    “Opinion plus”: Cili ka qenë roli i Nexhmije Hoxhës që nga viti 1985 deri në vitin 1990 kur u shpall pluralizmi politik?

    Liljana Hoxha: Për fat të keq, Nexhmije Hoxha atëherë në vend që të mblidhej, atëherë e kam kuptuar se ajo nuk ka qenë një grua shumë e nderit. Nuk ishte thjesht një nënë që mbronte fëmijët, por kjo grua paska synime, paska ambicjet e saj. Ajo duhet të zëvendësonte edhe Ramiz Alinë që të bëhej sektetar për ideologjinë, gjë që nuk e pranoi për paaftësinë.

    “Opinion plus”: Ajo kishte ambicjet e saj personale?

    Liljana Hoxha: Po. Kishte ambicje, por nuk i pranon. Kontrollin nuk e gjej dot, por unë di që kanë patur një bashkëpunim mes tyre dhe shefi i tyre që kushedi kush është. Ajo nuk e pranoi atëherë atë post se nuk mundej ta bënte, nuk kishte aftësi, dhe i trembej përballimit përpara dhe pastaj pranon një funksion i cili kishte qenë shumë honorifik, që kishte qenë më parë i Enver Hoxhës. Me këtë donte të thoshte se ajo ishte dhe mund të bëhej edhe diçka, por kjo nuk donte se donte vetëm t’i shërbente Enverit.

    “Opinion plus”: A ka patur ajo ndikim në politikën shqiptare pas viteve ‘90?

    Liljana Hoxha: Ndikim nuk them se ka patur, kanë patur plane që nuk iu kanë dalë dot. Kanë qenë plane për trashëgim pushteti dhe për rrëzim të Berishës. Po nuk iu dolën dot se kështu iu zhvilluan ngjarjet. Viti ‘97 ishte skemë e Ramiz Alisë për të rimarrë pushtetin. Ishin planet e tyre.

    “Opinion plus”: A ka patur familja Hoxha para të transferuara jashtë vendit?

    Liljana Hoxha: Familja Hoxha nëse i ka, i ka Nexhmija.

    “Opinion plus”: A mund të ketë, ju keni dijeni?

    Liljana Hoxha: Mua më kanë thënë shumë. Unë kam thënë që nëse kanë, i kanë patur nga aktiviteti i tyre. Domethënë çfarë ka patur pushteti popullor pas Enver Hoxhës, sesi e kanë menaxhuar Ramiz Alia dhe Nexhmije Hoxha, është pjesë e tyre, por Enver Hoxha dhe familja Hoxha nuk ka, ata kanë në rrugë të Nexhmijes. Por nuk mund të them që kanë.

    “Opinion plus”: Dhe ju thoni se Ramiz Alia ka para të transferuara jashtë?

    Liljana Hoxha: Po, po, Ramiz Alia ka.

    “Opinion plus”: Mbi ç’bazë niseni?

    Liljana Hoxha: Mbi të gjitha bazat që ai thotë se neve nuk na mungojnë as mjetet financiare për të ruajtur pushtetin.

    “Opinion plus”: A ka patur tentativa nga persona të caktuar për të marrë pushtetin ekonomik?

    Liljana Hoxha: Po. Përgjithësisht, është financuar kasta e cila vazhdon nëpërmjet dualizmit dhe nepotizmit se ata janë të vjetër tani, sidomos nga ana ekonomike për ta monopolizuar anën ekonomike të Shqipërisë në disa duar, siç është Kokëdhima i pari. Eshtë Beniamini i Ramiz Alisë dhe më individualiteti i zgjedhur prej tij, për të bërë procesin siç është bërë oligark i media-biznesit, që projekton edhe politikën.








    “RAMIZ ALIJA DHE NEXHMIJE HOXHA KANË TRANSFERE TË PARAVE JASHT SHQIPËRISË !! NEXHMIJE HOXHA NUK ISHTE GRUA E NDERSHME !!” - Liljana Hoxha, reja e Enver Hoxhës rrëfen – “Opinion plus” Blendi Fevziu (BesianaInfo | 17 Apr. 2007 20:11)
    Pa Kosovë e Çamëri nuk ka Shqipëri

  4. #14
    Mire ështe puna mire Maska e PLAKU
    Anëtarësuar
    19-05-2002
    Postime
    2,443
    Data: 18-10-2010

    E ftuar:
    Liliana Hoxha - Nusja e Enver Hoxhes

    http://www.tvklan.al/uploads/OPINION...NA%20HOXHA.jpg


    http://www.tvklan.al/emisioni.php?id=2242#
    Pa Kosovë e Çamëri nuk ka Shqipëri

  5. #15
    Mire ështe puna mire Maska e PLAKU
    Anëtarësuar
    19-05-2002
    Postime
    2,443

    Liljana Hoxha: "Nexhmija te mos sulmoje, por t'i kerkoje falje shqiptareve"

    Liljana Hoxha: "Nexhmija te mos sulmoje, por t'i kerkoje falje shqiptareve"

    Liljana Hoxha u shpreh dje, se nuk ka pasur dijeni per historite fatkeqe gjate sistemit komunist, te bera publike se fundmi edhe ne filmin "Divorcet sipas stilit shqiptar", qe u transmetua te enjten e kaluar ne "Opinion" te Blendi Fevziut, ne Tv Klan. Nderkohe qe i cilesoi blof qesharak, akuzat e Nexhmijes apo, dhe Teuta Hoxhes, qe pretendojne se jane vjedhur dokumentet origjinale nga arkivi, te perfshira ne librin e gazetarit Blendi Fevziu. Gjate nje interviste per Sonila Mecon, ne Tv "Abc News", Liljana Hoxha akuzoi direkt Nexhmijen per sulmet ndaj librit te Fevziut. Kurse beri apel per pendese te atyre qe jane gjalle nga sistemi, per popullin shqiptar

    Zonja Hoxha, ju keni qene po kaq e shqetesuar edhe kur keni ndjekur dokumentarin e shfaqur ne emisionin Opinion, te gazetarit Blendi Fevziu dhe shpjeguat se keni pasur nje ndjeshmeri personale si grua perballe tij. Eshte e pashmangshme kjo, ne gjykimin e nje njeriu qe ka qene prane njerezve qe drejtonin kete vend ate kohe.....

    Une mendoj qe ndjeshmeria ime eshte si shqiptare, por eshte shume me e hidhur se sido qe te jete, une kam ndjeshmeri edhe per pjesetare te familjes. Une i perkas me gjak, nepermjet gjakut i perkas asaj familje. Dhe gjaku nuk mohohet, nuk shperfillet. Keshtu qe ndjeshmeria ime ka qene keqardhje per viktimat dhe tmerr per persekutoret. Une nuk jam persekutore. Por ndjej shume peshen e fajit te pergjithshem, por sidomos konkret, perderisa je atje nga fillojne ligjet. Ligje, pas te cileve fshihen te gjithe persekutoret, me gjithe perversitetin e tyre karakterial.

    Ju kishit dijeni per kete histori zonja Hoxha, flas per ate periudhe?

    Jo, absolutisht. Une kam folur ne nje interviste ne televizionin Klan. Ka qene shume e veshtire, per te thene se une nuk e kam ditur se cfare behet. Dhe e kuptoj kete paradoks, qe une te mos e dija. E kuptoj qe eshte paradoks. Por kjo tregon se kam jetuar ne nje bote ireale, sepse ajo bote ireale ndertohej rreth nesh per te na bere miope, te mos shohim. Meqenese nuk na shtypnin dot, ashtu sic kane shtypur pjesen tjeter te popullsise.

    Kjo histori nuk publikohej aso kohe, faktet, sidomos me keto lloj martesash, midis shqiptareve dhe te huajve....

    Absolutisht. Ne shtepi nuk eshte komentuar asgje.

    Po ne rrethin shoqeror, ne punen tuaj..?

    Absolutisht, nuk guxonte njeri te fliste. Une mendoj qe nuk guxonin as ne mes tyre. Ishte shume e zgjuar ajo gruaja e Pjeter Gacit, qe tregonte se si nuk mund te flitej as me njeri-tjetrin. Ishte e hidhur si histori qe u prishem me Bashkimin Sovjetik dhe iken grate. Po qe disa gra jane mbyllur, jane denuar dhe persekutuar, vetem se kane qene te huaja dhe familja e tyre eshte persekutuar, qe djali ka frike te jete djali i te emes, e me vone i sheh se kane vuajtur aq shume, sa qe u jane thare lotet. Une lutem, lutem qe te mos me thahen lotet.

    Ky eshte krim i paster i shtetit ndaj te pafajshmeve...

    Une e shikoj keshtu kete, jo vetem ne lidhje me grate e huaja, qe eshte nje histori specifike dhe shume atraktive per letersine, sic e ka trajtuar edhe Kadareja, por e marrim ne pergjithesi, ku edhe kjo histori sado specifike, sado e mprehte, futet tek e tera, te persekutimi i njeriut te thjeshte. Une e kam kuptuar luften per pushtet atehere, nuk mund te them se nuk e kam kuptuar. Mendoja se lufta per pushtet ishte likuidimi i njepasnjeshem i pushtetareve. Aty nuk mund te arrija se cili ishte fajtor dhe cili nuk ishte, sepse ishte ligji armik i popullit, e te tjera me radhe. Por te denosh njerezit me te thjeshte, te ushtrosh dhune te njerezit me te thjeshte, vetem e vetem per te krijuar terror psikologjik ne te gjithe Shqiperine, gjera qe une i kuptoj sot dhe i vuaj sot.

    Eshte paranoje e sistemit dhe sistemi identifikohej me partine...

    Eshte partia, simboli ishte Enver Hoxha. Jane gjera qe une nuk mund t'i mohoj, me gjithe lendimin qe kam kundrejt edhe portretit te tij. Ndaj kam ardhur qe, pak ndjeshmeri per ata qe kane bere keq, se nuk mundet te shtypet vite me radhe nje popull dhe t'u futet frika. Se edhe sot kane frike. Nuk akuzojme njeri per cfare ndodh, qe po shtypen njerezit me pa te drejte nepermjet ligjit, perkundrazi fshihen pas tij.

    Eshte ndryshe kur ndodh kur liria eshte e fituar dhe kur liria nuk eshte...

    Flas per atehere, por edhe sot qendron, pasi nuk kemi institucionin e pendeses. Gjithe njerezimi nuk e ka zgjidhur dot fajin kolektiv, jo e jo, por edhe personal, ne sistemet totalitare. Komunizmi perfundoi ketu ne nje sistem persekutues. Duke qene se 1 ne 3 shqiptare, ishte spiun sigurimi. Po kjo nuk eshte pak. Do te thote qe te kesh te gjithe shoqerine ne kontroll. Ne emer te ligjit, them se ne ate filmim jepen per here te pare hetuesit, kishte nje risi, qe per here te pare, sjell te persekutuarin dhe persekutuesin. Ne qofte se persekutuesi thote "dua vetem ligjin dhe asgje tjeter", dhe ate e beri me aq ftohtesi, sa ajo kryeprokurore thote "po kisha edhe une ato te miat'. Dua te them se dhe njerezit, ai qe i formulonte ligjet, ai do ta perzgjidhte edhe ligjzbatuesin. Sepse jo cdo njeri behet ligjzbatues. Ndaj ne sot, nuk kemi njerez qe te pendohen. Kjo me duket shume dramatike. E pres kete nga ata qe kane qene ne krye, Enver Hoxha ka vdekur, Ramiz Alia nuk eshte me, por nga ai dhe nga Nexhmije Hoxha, nuk pritej qe te pendoheshin. Po Fatos Nano, Gramoz Ruci, qe i perkasin asaj kohe, edhe te sotmen, duhet pak pendese, se koha kalon, sepse te gjithe e dine se ai sistem ishte absurd dhe prodhonte ngjarje absurde. Dhe falja vjen ne kohe brenda vetes.

    Si e shikoni kete fryme qe mbizoteron ne median shqiptare?

    Qendrimi im ka qene shume i qarte ne vite. Tani te mbledhura bashke, une po e nxjerr ne nje liber. Ka nje nderthurje te misterit te kaluares dhe te tashmes. Une nuk dua te ndalem gjate ketu. Perpos karakterit personal, ne ngelemi te pasheruar, ambicioze ndaj njeri-tjetrit, malinj, urrejme, por me e keqja eshte qe luftojme deri ne asgjesim, vdekje civile te tjetrit.

    Kur me thoni se shume ceshtje nuk i dinit, shume shqiptare mund te jene skeptike ndaj kesaj....

    Une jam e lumtur, se them se e kam gjetur vetveten ne raport me te shkuaren. Personalisht, une nuk e kam bere dot per te tjeret, por e kam bere publikisht, si di une ta bej, kam bere hapur akuzat e mia, vetem per nje individ, por nuk ka akuzuar kush per viktimat, ne ka qene ne emer te ligjit apo shperdorim, sepse shumica ka qene shperdorim. Eshte e Enver Hoxhes, thuhet se ka fakte. Une i kam pranuar, qe simboli eshte simboli dhe si simbol, ai meritoi, sikur e pesoi fatin. Me shume rendohet Enver Hoxha, por une nuk jam ne gjendje.

    E keni lexuar librin per Enver Hoxhen te Blendi Fevziut?

    Pergjithesisht, une nuk lexoj dot libra te tille, nga ndjeshmeria personale. Librin e Blendi Fevziut e lexova dhe mu duk i shkruar me tjeter kulture, jo me ate te shkruar deri me sot per Enver Hoxhen.

    Ishte i vertete, per aq sa dini?

    Per aq sa une lexova dhe lexova pjesen per te cilen une nuk e njoh Enver Hoxhen, mu duk me novator si stil. Pa mllef, e shkruar neutrale dhe pergezohet per menyren e te shkruarit. Deri ne fund nuk e lexova, sepse njeri jam edhe une. Nuk e lexova dot, nga frika se merrja vesh me shume, se turbullohesha. E lashe per qetesi personale. Jam ballafaquar me fakte qe nuk do te doja t'i dija. Mua me irriton zhurma dhe debati dhe sulmi, qe pati ai liber ne shoqeri. Cfare do te kete thene ai liber, sado i keq apo gjakatar te kete dale Enver Hoxha, libri nuk digjet. Nexhmije Hoxha reagon vetem ndaj Kadarese, per parathenien e Farih Balliut per zonjen e zeze, ku autori e vecon Nexhmije Hoxhen nga Enver Hoxha. Ne 1986, une i kam thene, per ate groteskun e kultit qe ju be Enver Hoxhes, ne dem te pasurise kombetare, qe "per te gjitha ti e ke fajin". Me tha: "mua mos me ndaj nga Enveri". Kam pse ta ndaj nga Enver Hoxha per shume ceshtje.

    Ju i keni pasur ato dokumente qe Blendi Fevziu ka ne liber?

    Une nuk i kam, por i di ku jane ato dokumente.

    Ne ate kohe ishte teza qe Ramiz Alia do te merrte trashegimine e pushtetit....

    Ramiz Alia ka bere trashegimine e pushtetit per vete dhe Nexhmije Hoxhen dhe per Ilirin, e nusen e Ilirit. Ramiz Alia do te ishte diktatori i dyte, sepse edhe ai ka vrare, se ka vrare ne kufij. Une i kam thene. Une kam qene qe asnje politikan i se kaluares, nuk duhet te jete sot. Sepse nuk duhen me figurat e vjetra, sepse ra komunizmi, erdhi pluralizmi, duhen politikane te tjere. Keshtu e shikoja ne ate kohe une. Une flas, sepse nuk kane folur te tjeret.

    Cili do te ishte trashegimtari....

    Trashegimtari do te ishte pas Ramiz Alize, Iliri. Teuta do te ishte Nexhmija e dyte.

    C'rol ka luajtur Nexhmije Hoxha dhe familjaret ne ruajtjen e arkives personale te Enver Hoxhes?

    Nexhmije Hoxha ka kontrolluar cep me cep e rrenje me rrenje te shqiptareve, se cfare behet ne Shqiperi, jo me arkivin personal te Enver Hoxhes. Nexhmije Hoxha disponon gjithcka te Enver Hoxhes, te djalit te saj, qe e ka bere hasha, se ka folur per semundjen e babait. Nexhmije Hoxha me Teuta Hoxhen, kane nxjerre fotografine time me Ilirin me Sali Berishen, qe ne ate kohe. Ajo foto ka dale prej tyre. Dhe une u habita, se nuk e dija qe ato kishin nje foto time personale. Habitem sa shume disponojne dhe kontrollojne ato. Ne Arkiv te Komitetit Qendror kane qene vetem dokumentet zyrtare, ditaret e punes. Te tjerat kane qene vetem ne duart e Nexhmije Hoxhes.

    Pse aludon atehere, Nexhmija Hoxha se jane marre arkivat dokumentet?

    Eshte sulm per Blendi Fevziun, ndaj digjet edhe libri i tij. Sepse libri i tij ka prekur pa dashur piken me te dobet te Nexhmije Hoxhes, se Enver Hoxha eshte gjetur i shtrire ne kohen, kur ajo flinte. Cfare nuk eshte thene per Enver Hoxhen dhe ajo nuk foli. Ajo ka strategjine qe te mbetet gruaja e Enver Hoxhes, bashkepunetorja e tij. Po arriti te dale profili i saj, kunder Enver Hoxhes, apo jo aq e vendosur sac duket, ajo te shkaterron.

    Atehere, akuzat per marrje te dokumenteve...

    Eshte blof qesharak.

    Kush i ruante dokumentet?

    Ato e dine kush i ruante, njerezit e tyre jane. E dine shume mire se kush i ruan. Dua ta them ne ate gjyqin e famshem, presionin qe bejne ato se kush. Ato akuzojne cilindo qe i ka marre, qe eshte flluske qesharake. Nexhmije Hoxha eshte 90 vjec, kurse Teuta Hoxha eshte pa fillore, pa te mesme, pa universitet dhe ka te gjitha veset e mundshme qe mund te kete nje grua, ndaj u perzgjodh nga Nexhmija qe te bente trashegimine. Ndaj te ne ka njerez qe nuk pendohen se jane te lidhur, e po u pendua njeri...

    Pra, do te donit nje pendese?

    Duhet nje pendese per popullin shqiptar, qe te bjere ne paqe dhe nuk duhen akuza nga ata qe tere jeten kete pune kane bere. Sulmi qe behet ndaj Blendi Fevziut sot, eshte nje qellim ne vetvete. Eshte agresion qe behet ndaj tij, per t'u hedhur tym se libri nuk ben.

    Blendi i mori ne arkiv dokumentet...

    Nese kane dale materiale te ketij arkivi, atehere i bie te jene kopje. Kopjet dihet kush i ben, i bejne njerezit e tyre. Nese eshte puna per rrjedhje te dokumenteve, qe jane dokumente autentike, doreshkrime origjinale, eshte blof se origjinalin e kane ato.

    Besoni, se mund te gjykohet si meri e nje gruaje kjo...

    Jam mesuar une me keto.

    Libri juaj do jete nje deshmi e gjalle.....

    Libri im eshte une, ai qe me beson sot, do te besoje edhe librin, ai qe nuk me beson, nuk do te besoje edhe librin.
    Koha Jone
    Pa Kosovë e Çamëri nuk ka Shqipëri

  6. #16
    Mire ështe puna mire Maska e PLAKU
    Anëtarësuar
    19-05-2002
    Postime
    2,443
    Luan Malltezi: Ditarët mund të mos jenë dorëzuar
    Specialee Dielë, Shkurt 5th, 2012 Panorama


    Flet drejtori i Arkivit të Shtetit, në vitet ‘93-‘97
    “Nëse kanë hyrë në Arkiv, dokumentet origjinale të Enver Hoxhës, s’ka humbur gjë”
    Siç duket, deklarata për shtyp që Nexhmije Hoxha ka botuar ditën e enjte në një pjesë të madhe të të përditshmeve shqiptare, për zhdukjen e dorëshkrimeve të ditarëve origjinalë të të shoqit, ka hapur polemika gjithandej. “A ekzistojnë këta ditarë origjinalë?!”, “A mos vallë kanë humbur?!”, “Po sikur Nexhmija t’i ketë vetë? Po atëherë pse duhet të bënte gjithë këtë zhurmë?”. Pyetjet janë pafund, por edhe të pyeturit rreth kësaj çështjeje nuk janë pak. Që prej ditës së botimit të deklaratës e deri në vazhdim ne jemi përpjekur të kontaktojmë me të gjithë drejtuesit e Arkivit të Përgjithshëm Shtetëror. Pas prononcimit të drejtoreshës aktuale, Nevila Nika, që pohoi se për këta ditarë që pretendon familja nuk ka as procesverbal dorëzimi e jo më të jetë varianti origjinal, kemi pyetur edhe ish-drejtonin e Arkivit, prof. Shaban Sinanin, i cili nuk ka pranuar të prononcohet. Tentativa tjetër ka qenë me drejtorin e parë të Arkivit, i cili ka shkuar personalisht te Partia Socialiste, në atë pak kohë që ata kanë poseduar këtë arkiv, për t’i kërkuar transferim në Arkivin e Shtetit. Për drejtorin e sotshëm të Muzeut Kombëtar, Luan Malltezin, Ish-drejtor i Arkivws, historianin i periudhës së mesjetës, kjo është një periudhë e largët, megjithatë, ai ka dhënë versionin e tij.
    Profesor Malltezi, a jeni në dijeni të përmbajtjes së deklaratës për shtyp që Nexhmije Hoxha ka botuar në media pak ditë më parë?
    Cili është qëndrimi juaj?
    Po, i kam ndjekur gazetat këto ditë dhe e di se për çfarë bëhet fjalë. Duhet të dini se kanë kaluar shumë vite që kur unë kam qenë në krye të Arkivit të Shtetit, kështu që kujtesa nuk është në anën time.
    Bëhet fjalë për dorëshkrime shumë të rëndësishme. Në ato vite, ’92 – ’93, në mos gaboj, me gjithë dëshirën për të varrosur gjithçka të shkuar, ditarët e Enver Hoxhës nuk ishin për të mos u kushtuar vëmendje?


    Jo vetëm ditarët apo arkivat e tij. Vëmendje i kushtohej gjithçkaje e kujtdo që ishte pjesë e Arkivit, sepse kjo është puna e arkivistit, por po ju thosha që nuk mund të kujtoj detaje. Me siguri kanë qenë në Arkivin e Komitetit Qendror. Por di fare mirë, sepse jam marrë personalisht me këtë punë, që kemi marrë gjithë çka i është dorëzuar Partisë Socialiste, pra gjithë arkivat që kanë ardhur nga Skrapari. Ama, ekziston mundësia që ditarët në fjalë të mos i jenë dorëzuar PS-së, në kohën kur është bërë kalimi nga Arkivi i Komitetit Qendror.
    Pra, ju aludoni se dëmtimi mund të ketë ndodhur në këtë hark kohor?
    Vetëm supozoj, por jam i sigurt se në rast se kanë hyrë në Arkivin e Shtetit, askush nuk i ka prekur më me dorë. Çdo procedurë, duke filluar që nga dorëzimi, është bërë sipas ligjit dhe në mënyrë shumë rigoroze. Më duhet të them që është bërë nga të gjithë punë vërtet shumë e mirë dhe ka vijuar edhe vitet në vijim të jetë e tillë.
    Znj. Nika na tha se ka qenë një punonjës i vjetër i aparatit që është marrë me dorëzimet…
    Po, është e vërtet, ka qenë një punonjës i Arkivit të Komitetit Qendror.
    Ju keni qenë në krye të Arkivit për një periudhë gati 4-vjeçare. Gjatë kësaj periudhe, a janë interesuar familjarët për ndonjë dorëshkrim a regjistrim, jashtë lidhjes me pretendimet e stome natyrisht?
    Jo, jo, asnjëherë. Me ta nuk kemi pasur asnjëherë asnjë problem. Pastaj, procedura e inventarizimit kërkon një kohë të gjatë dhe nuk mund të dihet se ç ’përmban gjithë Arkivi. Flitet për zbardhjen e një pune 50-vjeçare, që kërkon vite e që ka vazhduar edhe pasi unë kam lënë detyrën.
    Rreth deklaratës së Nexhmije Hoxhës, ç’ pozicion mbani?
    Nuk jam dakord me pretendimin e saj se ditarët mund të jenë zhdukur. Në asnjë fazë nuk ka pasur probleme në Arkiv, madje edhe në vitin ’97 kur u plaçkit thuajse gjithçka, Arkivi nuk është prekur.
    Atëherë?
    Alternativat janë dy sipas meje, ose Enveri nuk i ka dorëzuar fare, ose i ka marrë dikush tjetër që në atë kohë.
    ANI JAUPAJ
    Pa Kosovë e Çamëri nuk ka Shqipëri

Faqja 2 prej 2 FillimFillim 12

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •