Irfan Cana: "Buzëdjegurit e Lirisë"

[irfancana]

2o.


Në istikame
ato vende
të shenjta ,
po ndritë liria
e aq pritur
sikur nur!
Heronjtë
shpirtzjarr,
përqafuan dheun
shkëmbin...
Vetëm shihni
se si flasin,
e kanë hapur
gojërat e veta
para neve-
gjithë këta gurë!

[irfancana]

21.


Ata,
Ranë fli!
Prore i digjte
malli për atdhe,
buzëdjegurit e lirisë
toka nënë
i çonte peshë!
Zbardhën fytyrën
të parëve tanë,
dhe çuan idealin
n'vend të drejt-
historia nënë
që i ka veshë!

[irfancana]

22.



Ndërsa sot,
ata emrat
te stolisur
me shkronja t'arta
ndrisin fuqishëm
në mermer...
Përkujtojnë
epopenë e trimave.
Shumë dimrat,
shumë erërat,
shumë të ligat
dhe kacafytjet
në çdo cepë
të dheut,
me armikun
shpirtsterr!

[irfancana]

23.



O brezër!
Për ju
kënga sot
merr gjëmë
dhe shtrinë
krahët drejtë,
me dhimbsuri
rrëfen t'vërtetën
dhe si shpendi
hidhet n'ajri,
ditën e re
përshëndet!

[irfancana]

24.



Në këtë agim
princ dielli
po i shpalon
rrezet e njoma
mbi:Pyje,fusha
e në zgor!
Atje ku trimat
pa frikë,
armikut të zi
i dolën përballë:
E sulmuan,
e dërmuan
dhe e bën-
hor!

[irfancana]

25.



Këta trima
shprtshenjtë,
u bënë shkrumë
për dritë
më t'bardhë
të lirisë!
Pushojnë
të qetë
dhe jetojnë,
e së fundi
dëshmojnë
historinë -
e ardhmerisë!

[irfancana]

26.



Sytë e lapidarëve
si sytë shqiponje,
shkrepin qartë
anëekënd
veq dashuri...
Binë rrezet
pingul në pllakë
dhe do ndritnin
ato përherë,
e do t'i kujtojë -
Nëna histori!

[irfancana]

27.


Atje në kodër
drejt kah qielli-
shkëlqejnë emrat
e trimave,
karshi diellit
në rreze t'artë!
Dëshmi e fortë
e shekullit të zi,
kur u bën ashpër
e kur shpërthyen
rrufeshëm betejat
shumë t'ashpra,
me armikun e fortë-
të pabarabartë!


Fund

[irfancana]

2.



Atë ditë,
rënkonin dhimbshëm
të gjithë shpezët
zë ëmbël,
në brendi
të pyllit të dendur,
dëgjohej qartë
cicërima mallëngjuese!
Kërcenin të shqetësuar
mbi degë të njoma
e mbi gurë të thepisur...
Sillenin vërdallë
dhe si gjithmonë
paralajmronin
ditën e kobshme-
Ditën shkatërruese!




3.



Atë ditë,
retë e bardha
dhe të zeza-
ishin më të rëndë
se kurr
ndonjëherë!
Hapësirës së gjërë
të qiellit të zymtë,
herë majtas
e herë djathtas,
poshtë,lartë
shetitnin
si të mendur-
futë të zi
e përplot vrer!



4.


Atë ditë,
bishat e mëdhenj
kuçedrat,
ata zemërprishur
e fatzinj,
të egërsuar!
Natë e ditë
soditnin për rreth
dhe pritnin çastin
e volitshëm,
që mbi djemë trima-
tmerrshëm
dhe pa mëshirë
m'u lëshuar!

[irfancana]

5.


Atë ditë,
djemë sokola
e sypetrita,
sikur një
lidhën besë,
që t'i dalin ballë
armikut të zi,
sepse i donin:
Pëllumbat!
Rrezet e diellit!
E të qëndronin
heroikisht-
si e lashtë
ajo fortesë!



6.



Atë ditë,
oh ja,
çmenduria shpërthei...
Në reth
të hekurt,
tanket gjëmonin
furishëm hej,
duke shkelur
çdo gjë para veti!
Ecnin shpejt
mbi kreshta,
mbi kaçuba,
mbi ara t,mbjellura
e kudo ngjeti!



7.



Atë ditë,
zgjerohej kudo
era e rëndë
e barotit të djegur:
Mbi qutet,
mbi lugina,
e mbi fshat!
Gjëmonte dhimbshëm
e tërë gryka,
se shpërtheu lufta!
Po çfarë luftë se?!
Luftë hej-
mes përbindëshit
e liridashësit-
e pabarabartë!