Irfan CANA. Vjersha për më të vegjëlit.

[irfancana]

GëZONI FëMIJë



Maje pemës
bilbili gushartë,
si n'violinë:
-Po këndon!
-Po këndon!
-Po këndon!
Trupi i degës
n'fushë t'artë
tërë galdim:
-Buzëqeshje dhuron!
-Buzëqeshje dhuron!
-Buzëqeshje dhuron!
Pyllit të dendur
anë e kënd
se përshkohet:
-Era e dlirë!
-Era e dlirë!
-Era e dlirë!
Lulet kanë elur
në do vënd,
qilimi shtrohet:
-Shih sa mirë!
-Shih sa mirë!
-Shih sa mirë!
Midis pyllit
fëmijtë shetisin
dhe dëfrehen:
-Në melodi!
-Në melodi!
-Në melodi!
Ndërsa qiellit
rrezet ndërrisin,
kudo prehen:
-Si flori!
-Si flori!
-Si flori!
Qengjat rrinë
nëpër brigje,
deles skaj:
-Sa hieshi!
-Sa hieshi!
-Sa hieshi!
Pranvera stinë
pruri n'valixhe
t'buk'rin maj:
-Gëzoni fëmijë!
-Gëzoni fëmijë!
-Gëzoni fëmijë!

[irfancana]

Në LUGINë



Pak më poshtë në luginë
përroi këngës ia thotë,
ditë e natë pa përtim
nëpër fushë, lot e lot!


Të gjitha lulet bukuroshe
gjumin e ëmbël e ndërprenë,
po këtyre fustanlaroshe
rroba t'buk'ra,kush u prenë!



Zogjtë t'renditur atje n'degë
ia thonë këngës tok e mbarë,
jehon zëri,breg më breg
si në ndonjë festival!


I gjithë pylli pëshpëriti
me atë zë të sheqertë:
-Eni fëmijë,mbushni mushk'ritë
kënaquni plot n'ajër t'fresk't!

[irfancana]

KORDELA E LULES




Herët në mëngjes
ende pa u ndritur,
një lule e njomë,
qeshi pa pritur
qeshi pa pritur!
Sepse vesa sot
porsi margaritar,
n' kokë i dhuroi:
kordelen e bardhë!
kordelen e bardhë!
Kordelën e re
e lëvduan n'kop'sht
me plot hare,
edhe nja dy fluturë,
edhe nja dy flutur!
Me zë t'plot
ato që të dyja
klithën ngrohtë:
-Sa kordelë e bukur!
-Sa kordelë e bukur!
Reshën gjer vonë
edhe ca pyetje,
për lulen e njomë,
në atë mjedis
në atë mjedis:
-Cili qe mjeshtri,
duar ngrohtë
dhe shumë i zoti:
-Lulen që e ka stolis?!
-Lulen që e ka stolis?!

[irfancana]

ç A N T A T


Ka plot çanta
nëpër botë,

që i adhurojnë
sot fëmijtë,
ca të gjata
ca barkplot,
q'i ngarkojnë
n'shpinë përditë.


Do janë t'bardha
sikur borë,
do të zeza
si terri i zi,
do si dardha
e mjalti n'hoj',
do bojëkafe
si keci i ri.

[irfancana]

RETë E STOLISURA


Retë prore
në kohë shiu
si gjithëherë,
enden qiellit
stolisur mbi krye
nga një ylber!
Dielli me to
lot fshehuri ka
hi pa nda',
të gjitha lule
e ata zogjtë
larë i ka!
Dy kodrave
me barë e pemë
të mbuluar,
kurorë të bukur
shumëngjyrëshe
u ka dhuruar!

[irfancana]

MOLLA E PJEKUR



Trupi i mollës
ngjyrëzjarrë,
skaj degës
rrinte varë!



Rrumbullake
e shëndoshë
me faqe t'kuqe
çdokend josh!



E kur fryri
era fortë,
degën shtyri
gjer në tokë!



Ra për tokë
ajo papritur,
n'fytyrë plot
e mërzitur!
---------------------------------------


E kishte vërejtë
voci syshkruar,
ftonin e verdhë
atë në duar!




Nënës truq
i tha n'guzhinë:
-Mollën e kuqe
vëre n'vitrinë!




-Kush s'guxon,
atë ta haj,
erë le t'lëshon
në gjithë saraj!

[irfancana]

VALLJA E NATëS




Dielli sikur prush
pas malit perëndoi,
mbrëmë tinës n'fushë
arshafin e zi shtroi!


Rrugës këta vreshtarë
tok e tok vinë,
patën ditë të mbarë
fytyrat po u ndrinë!


Kënga e hareshme
kudo ngadalë u zhduk,
hëna ,nuse e ndershme
n'qiell shpejt u duk!


Vallëzojnë yjtë e natës
fëmijtë i pëlqejnë,
në thirrje t'nënës
ato shkuan t'flejnë!

[irfancana]

Më I MIRI THESAR



Libri është burim
më i miri thesar,
poetë aty shkrinë
mundin porsi ar!


Kudo që t' jemi
kudo që t'pushojmë,
librin pranë ta kemi
trurin ta freskojmë!


Me të shpejt shetisim
rreth planetit tonë,
anë e kënd xhesdisim
rend i vizitojmë!


Malet më të larta
oqeane të mëdhenj,
detet e pastra
përroje e lumej!


Pyjet më t'dendura
shtazët ku jetojnë,
majet e gdhendura
qiellin që shpojnë!


Burimet e kthjellta
tatëpjetë që rrjedhin,
fluturat krahëlehta
valle që hedhin !


Plazhat e bukura
me larësit plotë,
anijet,vapora
që enden n'botë!


Të mëdhaja qytete
rrokaqiej t'lartë,
shumë automjete
e rrugët e gjatë!


Kujtoni o vogëlushë
mendimin e artë:
-Me libër gjithkush
bëhet mendjelartë!

[irfancana]

PJERGULLA E LASHTë


N'skaj t'oborrit
thikë përpjetë,
ngritet pjergulla
e lashtë krenare,
thith shumë dritë
e ajër t'lehtë,
si thith fëmija
germat n'abetare.


Hardhinë moti
gjyshi e mbolli,
para shumë vite
pleqët thonë,
atë duarforti
nga larg e solli,
vocët sydritë
fryte t'shijojnë.


Gjithë njerëzia
për rreth çuditej,
vinin rend
për ta parë...
Buzëqeshë shtëpia
e pjergulla rritej,
bëri njëmend
vend n'përrallë.


Përditë andej
degët zgjeroi,
i bëri t'fortë
veshukë të zi,
kokra t'mëdhej
se ç 'i formoi,
t'mbushur plot
me ëmbëlsi.


Rritej,rritej
nusja e blertë,
drejtë kah qielli
si e marrë,
me rrënjë ngjitej
dheut t'kuqremtë,
sa ndien kënaqësi
kjo zemërbardhë!


Llastarët mirë
i janë shtruar,
hieshojnë midisin
anë m'anë...
N'agun e dlirë
me rreze praruar,
sa shumë i ndrisin
veshukë në rrfanë.

[irfancana]

MELODIA E SHIUT



Natyra si zonjë
kotet n'qetësi,
ca re fluturojnë
pritet t'bie shi.
Pas pak kohe
pikuan strehët
diku n'mesditë,
u dëgjua melodia:
-Pik!
-Pik!
-Pik!..
-Sa e ëmbël
kjo melodi!
Tha n'oborr
një fëmi'!.
Vrapoi në dhomë
mori një tas,
melodia rritmin
e ndërroi në:

-Tras!
-Tras!
-Tras!..
Kur u mbush tasi
me ujët plot,
pikat e argjendtë
binin në tokë!
Melodia sërish
e ktheu rritmin
lehtë,e vrik
në:
-Pik!
-Pik!
-Pik!
Plot befasi,
zëri i vocit
n'qiell jehoi:
-Vallë,kaq bukur
këtë melodi
kush e komponoi?!