Teuhidi

[ramazan_it]

RËNDËSIA E TEUHIDIT

Në emër të All-llahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!

1. All-llahu xh.sh. ka krijuar botën për t’i bërë ibadet dhe ka dërguar Pejgamberët, detyra e të cilëve ka qenë që t’i thërrasin njerëzit në teuhid (të shprehin Njëshmërinë e All-llahut xh.sh.)

Kur’ani Fisnik i kushton kujdes të madh besimit në teuhid (Njëshmërinë e All-llahut xh.sh.). Në shumë sure (kaptina) tërheq vërejtjen në dëmshmërinë e shirkut për individin dhe për bashkësinë.

Shirku është shkak i shkatërrimit në dynjallëk dhe i qëndrimit tëpërhershëm në Xhehennem.

2. Të gjithë Pejgamberët, pa përjashtim, misionin e vet e kanë filluar me thirrje në teuhid, sepse All-llahu xh.sh. ka urdhëruar që t’ua komunikojnë këtë njerëz ve. All-llahu xh.sh, thotë:

“Ne nuk kemi dërguar asnjë Pejgamber para teje e që të mos ia kemi shpallur: ”S’ka zot tjetër përveç Meje, andaj adhuromëni vetëm Mua!” (El-Enbija: 25).

Kështu, i Dërguari i All-llahut, Muhammedi a.s. gjatë trembëdhjetë vjetëve në Mekë ka thirrë në teuhid dhe lutjet duhet drejtuar vetëm All-llahut xh.sh. e askujt tjetër.

Mes tjerash, i është shpallur edhe ky ajet:

“Thuaj (o Muhammed!): “Unë i lutem vetëm Zotit tim dhe askë s’ia bëjë shok Atij”. (Xhinn: 20).

Pejgamberi a.s. i ka edukuar pasuesit e vet që nga fëmijëria e tyre në frymën e teuhidit, e kushëririt të vet, Abdull-llah Ibni Abbasit, i ka thënë:

“Nëse e lutë dikë, atëherë lute vetëm All-llahun, nëse kërkon ndihmë prej dikujt, atëherë kërko vetëm prej All-llahut”.

Teuhidi është thelb i fesë - Islamit në të cilën bazohet ajo dheAll-llahu xh.sh. askujt nuk do t’ia pranojë ndonjë fe tjetër përveç Islamit.

3. Pejgamberi a.s. i ka mësuar as’habët e vet që misionin e tyre ta fillojnë duke i thirrur njerëzit në teuhid. Kështu Muadh ibni Xhebelit, kur e pat dërguar në Jemen, i ka thënë:

“E para në çka do t’i thërrasish njerëzit le të jetë që të dëshmojnë se nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut.” Në një transmetim tjetër, qëndron:

“Që të dëshmojnë Njëshmërinë e All-llahut.”

4. Teuhidi është i përmbajtur në shehadet - dëshminë se nuk ka zot tjetër, përveç All-llahut dhe se Muhammedi është i Dërguari i All-llahut.

Kjo don të thotë: nuk ekziston hyjni e vërtetë (që adhurohet me të drejtë), përveç All-llahut xh.sh., ndërsa ibadeti i rre gullt është vetëm ai, me të cilin ka ardhur i Dërguari i All-llahut.

Me shehadet jobesimtarët hyjnë në Islam, sepse ky është çelës i Xhennetit dhe atë i cili e shqipton këtë e shpie në Xhennet, përpos nëse nuk punon diç që është në kundërshtim me këtë, siç është shirku apo fjala e cila nxjerrë nga besimi.

5. Jobesimtarët nga fisi kurejsh, i kanë ofruar të Dërguarit të All-llahut pushtet, pasuri, gra dhe këna qësi të tjera të kësaj bote, vetëm që të heqë dorë nga thirrja në teuhid dhe nga sulmi në idhujt e tyre. Mirëpo, i dërguari i All-llahut nuk ka pranuar këtë, por ka vazhduar me misionin e vet, në rrugën e të cilit, së bashku me as’habët e tij, ka përjetuar mynxyra të mëdha, përderisa misioni i teuhidit nuk ka triumfuar pas plot trembëdhjetë vjetëve. Pastaj është çliruar Meka dhe janë thyer idhujt, ndërsa Pejgamberi a.s. kumtonte:

“E vërteta - arriti, e gënjeshtra (e keqja) u shkatërrua. Me të vërtetë, gënjeshtra është në zhdukje!” (El-Isra: 81).

6. Teuhidi është obligim i çdo myslimani në jetën e tij. Ai jetën e vet e fillon me teuhid dhe e lë me teuhid. Obligimi i tij është ta vendosë teuhidin dhe të thërret në të, ngase teuhidi i bashkon myslimanët dhe i tubon rreth fjalës me të cilën shprehet teuhidi.


E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

DISA FADILETE (VLERA) TË TEUHIDIT

1. All-llahu xh.sh. thotë:

“Për ata që besojnë dhe nuk e përziejnë besi min e tyre me zullum, atyre u përket siguria dhe ata janë në rrugë të drejtë.” (El-En’am: 82).

Transmetohet nga Ebu Abdurrahman Abdull-llah ibën Mes’udi r.a. i cili ka thënë:

“Kur u shpall ky ajet, u erdhi rëndë myslimanëve, e thanë:

“Kush prej nesh nuk i ka bërë zullum vetes?” I Dërguari i All-llahut u tha:

“Në ajet nuk mendohet për këtë, porse men dohet në shirk. A nuk keni dëgjuar fjalët e Lluk manit të drejtuara birit të vet: “O djali im, mos i bënë shok All-llahut! Me të vërtetë, të bërit shok All-llahut, është zullum i madh.” (Llukman:13)

Ky ajet është paralajmërim i gëzuar për ata që, në çdo gjë shprehin Njëshmërinë e All-llahut xh.sh. (muvah-hidun), të cilët besimin e tyre nuk e përziejnë me politeizëm dhe largohen nga ai (politeizmi), se tërësisht janë të ruajtur nga ndëshkimi në Ahiret dhe se ata janë në rrugë të drejtë.

2. Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë:

“Imani (besimi) përmbahet nga gjashtëdhjetë e disa degë; më e vlefshme është fjala: “La ilahe il-lall-llah” (nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut), kurse më e vogla është të larguarit e pengesave nga rruga.”



E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

TEUHIDI ËSHTË SHKAK I LUMTURIS dHE I FSHIRJES SË MËKATEVE

Në librin “Delilul-muslimi fil-’itikadi vet-tat-hir”, të cilin e ka shkruar shejh Abdull-llah Hajjati, qëndron:

“Në përputhje me natyrën dhe gabueshmërinë njerë zore, njeriu ngandonjëherë rrëshqet dhe bënë mëkat ndaj All-llahut Nëse teuhidi, tek pasuesi i teuhidit, nuk është i përzier me politeizëm, teuhidi i tij dhe të shprehurit e sinqertë të ibadetit do të jenë shkaktarë të lumturisë, të faljes së mëkateve dhe të fshirjes së Tij, dhe se Xhenneti është i vërtetë dhe zja rri (Xhehennemi) është i vërtetë, All-llahu do ta shpie në Xhennet me çkado që të ketë punuar.”

Kjo don të thotë se, të gjitha këto dëshmi, që i vërteton myslimani, në mënyrë të pashmangshme do ta shpiejnë në Xhennet - në shtëpinë e kënaqësive, madje edhe nëse në veprat e tij ekzistojnë mangësi dhe të meta. Këtë e vërteton edhe hadithi kudsijj, i cili thotë:

“All-llahu i Lartmadhërishëm thotë: “O biri i Ademit, sikur të Më vishe me mëkate sa
rruzulli tokësor, Unë do të vija ty me po aq falje!”

Ky hadith kudsijj don të thotë se All-llahu xh.sh. do t’ia falë mëkatet atij që vdes me teuhid, madje edhe nëse ato janë sa rruzulli tokësor.

Në një hadith tjetër qëndron:

“Kush vdes duke mos i përshkruar All-llahut shok, do të hyjë në Xhennet, e kush vdes duke i përshkruar All-llahut shok, do të hyjë në Zjarr.”

Nga këto hadithe, duket qartë se sa vlerë të madhe (fadilet) ka teuhidi dhe se ai është shkaku më i madh i lumturisë së njerëzve, si dhe mjeti më i madh për faljen e mëkateve dhe fshirjen e veprave të këqija.




E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

DISA NGA DOBITË E TEUHIDIT

Nëse individi, ose bashkësia realizojnë teuhid të pastër, ai do të jap fryte më të bukura. Disa nga këto fryte janë:

1. Lirimi i njeriut nga robërimi nënshtrimi ndaj dikujt tjetër përveç All-llahut xh.sh., ngase krijesat nuk mund të krijojnë asgjë, sepse ato janë vetëm ato që janë krijuar. Ato nuk mund t’i shkaktojnë vetes dëm as t’i sjellin dobi, e as të vendosin për jetën, vdekjen dhe ringjalljen.

Teuhidi paraqet lirimin nga robërimi, ndaj cilit do qoftë, përveç ndaj All-llahut xh.sh. dhe lirimin e arsyes njerëzore nga trillimet dhe lajthitjet, dhe lirimin e personalitetit njerëzor nga nënshtrimi, përçmimi dhe përkushtimi, lirimin e jetës njerëzore nga mizoritë e firaunëve, birokratëve (pushtetmbajtësve), magjista rëve dhe atyre që i imponohen njerëzve si hyjni.

Nga ky shkak prijëtarët e shirkut dhe protagonistët e xhahilijetit i janë kundërvuar të gjithë Pejgamberëve, përgjithësisht, dhe thirrjes së të Dërguarit të All-llahut, ngase e kanë ditur se “LA ILAHE IL-LALL-LLAH” don të thotë proklamim i përgjithshëm për lirimin e njeriut dhe heqjen e tiranëve nga froni i tyre i rrejshëm dhe ngritjen e ballëve të mu’minëve, të cilët i bien në sexhde vetëm All-llahu xh.sh..

2. Krijimin e personaliteteve stabilë.

Teuhidi ndihmon që të krijohen personalitete stabile, me virtyte të veçanta dhe qëllime të jashtë zakonshme, të cilat i ka provuar jeta. Individi i tillë pranon vetëm një Zot, të Cilit i drejtohet fshehurazi dhe haptazi, në begati dhe në skamje, përkundër mushrikut, zemra e të cilit është e ndarë ndërmjet zotëve dhe hyjnive të ndryshëm. Ai her i drejtohet të gjallëve e her të vdekurve. Në këtë kontekst janë edhe fjalët e Jusufit a.s.:

“O shokët e mi të burgut! A janë më të mirë zotët e llojllojshëm apo All-llahu, i Vetmi dhe Ngadhënjimtari?” (Jusuf: 39).

Mu’mini adhuron një Zot dhe e di se, çka e hidhëron Atë, dhe çka e kënaq Atë, dhe ai punon atë me çka është i kënaqur Zoti dhe zemra e besimtarit është e qetë.

Ndërsa mushriku adhuron shumë zota. Njëri e tërheqë në të djathtë, tjetri në të majtë, kështu që ai gjendet në udhëkryq ndërmjet tyre dhe nuk ka rehati.

3. Teuhidi është burim i mbrojtjes dhe sigurisë njerëzore, ngase ai e përmbush zemrën njerëzore me siguri dhe me rehati dhe ai nuk ia ka frikën askujt tjetër përveç All-llahut xh.sh. Teuhidi i mbyll të gjitha rrugët e drojës për nafakë, për jetën e vet, për familjen e vet, vdekjes dhe çdo gjëje tjetër që shkakton frikë.
Besimtari muvehhid (i cili shprehë teuhidin), nuk i frikësohet askujt tjetër përveç All-llahut xh.sh..

Prandaj është i pabrengë derisa të tjerët frikësohen, i qetë, atëherë kur të tjerët janë nervoz dhe të pasigurt.

Në këtë aludon edhe Kur’ani Fisnik:


“Për ata që besojnë dhe nuk e përziejnë besi min e tyre me zullum, atyre u përket siguria dhe ata janë në rrugë të drejtë.” (El-En’am: 82).

Kjo siguri dhe qetësi burojnë nga thellësia e zemrës dhe nuk janë fryte të vigjëllimit të policisë, e cila kujdeset për rendin dhe qetësinë në vend. Qetësia dhe siguria në Ahiret janë shumë më të mëdha dhe të përhershme, ngase ata që përmenden në ajet janë tërësisht të sinqertë në përshpirtninë e tyre ndaj All-llahut xh.sh. dhe besimin e tyre të mirëfilltë nuk e kanë përzier me politeizëm (shirk), sepse politeizmi është dhunë (zullum) e madhe.

4. Teuhidi është burim i fuqisë, ngase njeriut i ofron fuqi të madhe shpirtërore dhe shpirti njerëzor përmbushet me shpresë në All-llahun xh.sh., duke pasur besë në Të dhe duke u mbështetur në Të (tevekul), i kënaqur me përcaktimin e Tij, duke pasur durim në sprovime dhe i pavarur nga krijesat e tjera të All-llahut xh.sh..
Njeriu i tillë është stabil dhe i fortë porsi bjeshkët (shkëmbinjtë) dhe kur e godet ndonjë fatkeqësi (musibet), ai kërkon nga All-llahu xh.sh. që t’ia largojë atë, e këtë nuk kërkon nga të vdekurit. Motoja e tij janë fjalët e Resulull-llahut s.a.v.s:

“Nëse e lutë dikë, atëherë lute vetëm All-llahun, nëse kërkon ndihmë prej dikujt, atëherë kërko vetëm prej All-llahut”

Motoja e tij janë edhe fjalët e All-llahut xh.sh.:

“Nëse ngaAll-llahu të godet ndonjë fatkeqësi, atë herë askush përveç Tij nuk mund të të shpëtojë.” (El-En’am: 17).

5. Teuhidi është themel i vëllazërisë dhe barazisë islame, ngase ai nuk u lejon pasuesve të vet që njeri-tjetrin ta konsiderojnë për zotër përveç All-llahut xh. sh., Një të Vetmit, si dhe ibadetin (bindshmërinë) e të gjithë njerëzve në krye me Muhammedin, Të Dërguarin dhe të Zgjedhurin (Mustafa) e All-llahut xh.sh., salavati dhe selami qofshin mbi të!

E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

ARMIQTË E TEUHIDIT

All-llahu i Lartmadhërishëm thotë në Kur’an:

“Si për ty ashtu edhe për çdo Pejgamberë, Na kemi krijuar armiq, djajtë në trajtë të njerëzve dhe xhinnëve, të cilët i flasin njëri-tjetrit fjalë të zbu kuruara për t’i mashtruar ata.” (El-En’am: 112).

Urtësia (hikmeti) i All-llahut ka dashur që Ai Pejgamberëve dhe agitatorëve të teuhidit t’ua caktojë shejtanët nga xhinnët, të cilët shejtanëve në trajtë të njerëzve u sillnin mendime të shëmtuara, kobin, lajthitjen dhe të pavërtetën, në mënyrë që njerëzit t’i shpiejnë në prapësi dhe t’i largojnë nga teuhidi në të cilin të gjithë Pejgamberët më së pari i kanë thirrur popujt e vet, sepse ai është themel në të cilin ndër tohet misioni islam.

Është për t’u habitur se si disa njerëz konsi derojnë se thirrja në teuhid e ndan dhe e përçan ummetin islam, e, në realitet, ai e bashkon, në çka udhëzon edhe domethënia e fjalës teuhid në gjuhën arabe.

Për sa u përket politeistëve të cilët kanë pranuar teuhidur-rububijen (se All-llahu është sun dues i çdo gjëje) dhe se All-llahu është Krijues i tyre, ata kanë mohuar
teuhidul-uluhije (se vetëm All-llahu meriton t’i drejtohet ibadeti) dhe, në vend se me dua t’i drejtohen vetëm All-llahut xh. sh., ata duatë ia drejtonin edhe hyjnive të tjerë, ndërsa për Resulull-llahun s.a.v.s. kanë thënë:

“A don ai që prej tërë perëndive të bëjë një Zot? Me të vërtetë, kjo është një gjë e çuditshme!” (Sad: 5).

All-llahu xh.sh. për popujt e mëparshëm thotë:

“Po ashtu, as para tyre nuk ka ardhur asnjë Pejgamber, e që të mos thonin (për të): “Është magjistar”, apo: “Është i çmendur!” Vallë, a mos ia kanë rekomanduar këtë njëri-tjetrit? Jo, por ata janë popull rebel.” (Edh-Dharijat: 52-53).

Një nga veçantitë e politeistëve është se, zemrat e tyre shtangohen dhe ndiejnë rezistencë kur dëgjojnë se, duaja i drejtohet vetëm All-llahut xh.sh. dhe ata rebelohen dhe mohojnë (besimin). E, kur dëgjojnë për politeizëm dhe se duaja i drejtohet dikujt tjetër përveç All-llahut xh.sh.,ata gëzohen dhe disponohen.

Këta politeist All-llahu xh sh. i përshkruan me fjalë:

“Kur përmendet vetëm All-llahu, neveriten zemrat e atyre që nuk besojnë në jetën tjetër, ndër sa kur të përmenden ata (zotër), përveç All-llahut, ata menjëherë gëzohen” (Ez-Zumer: 45)..

Ndërsa, duke i përshkruar politeistët, të cilët mohojnë teuhidin, All-llahu xh.sh. thotë:

“Kjo është për atë, që kur thirrej All-llahu i Vetëm, mohojshi, e nëse i përshkruhej shok Atij - ju besojshi! Vendimi i përket vetëm All-llahut, të Lartësuarit e të Madhit!” (El-Mu’min: 12).

Edhe pse këto ajete kanë të bëjnë me jobesim tarët, këto i përkasin edhe të gjithë atyre që posedojnë veçoritë e tyre ndërsa konfirmojnë përkatësinë islame, e, në realitet, luftojnë kundër agitatorëve të teuhidit, i bëjnë shpifje dhe i quajnë me emra fyes, në mënyrë që t’i largojnë njerëzit prej tyre dhe t’ua fusin urrejtjen ndaj teuhidin për shkak të cilit All-llahu xh.sh. i ka dërguar Pejgamberët e Vet.

Ndërmjet tyre bëjnë pjesë edhe ata të cilët nuk ndiejnë kurrfarë pendimi (përkorësie) kur dëgjojnë se duaja i drejtohet All-llahu xh.sh., ndërsa, kur dëgjojnë se dua ja i drejtohet dikujt tjetër përveç Tij, si për shembull kur kërkohet ndihmë nga Pejgamberi a.s., apo nga evliatë (njerëzit e mirë), ndiejnë pendesë dhe gëzohen. O, sa e shëmtuar është ajo që bëjnë ata!



E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

QËNDRIMI I DIJETARËVE PËRKITAZI ME ÇËSHTJEN E TEUHIDIT

Dijetarët (alimët) janë trashëgimtarë të Pejgam berëve të All-llahut dhe ata në çka më së pari i kanë thirrur njerëzit, ka qenë teuhidi. All-llahuxh.sh. këtë e përmend me fjalët:

“Na çdo populli i kemi dërguar nga një Pejgamber. (Ata u thonin atyre): “Adhuroni vetëm All-llahun, e shmanguni nga djalli (taguti)!” (En-Nahël: 36)

E tagut është çdo njeri që adhurohet përveç All-llahut xh.sh., dhe më këtë është i kënaqur. Andaj, dijetarët duhet t’ia kushtojnë kujdesin më së pari asaj që ka qenë preokupim i parë i të gjithë Pejgamberëve, e t’i thërrasin njerëzit që ta shfaqin Njëshmërinë e All-llahut xh.sh. (teuhidin) përmes të gjitha llojeve të iba detit, e veçanërisht përmes duasë, për të cilën Resu lull-llahu s.a.v.s. ka thënë:

“Duaja është ibadet!” (Shënon Tirmidhiu dhe thotë: hadithi është hasen-sahih).

Shumica e myslimanëve të kohës së tanishme kanë rënë në shirk (politeizëm) dhe i drejtojnë duanë dikujt tjetër përveç All-llahut xh.sh., që është shkak i vuajtjeve dhe i fatkeqësive të tyre, siç ka qenë ky shkak i fatkeqësive të popujve të mëparshëm, të cilët All-llahu xh.sh. i ka shkatërruar - ngase duanë ua kanë drejtuar “mbrojtësve të vet” e jo All-llahut xh.sh..

Përkitazi me çështjen e teuhidit dhe luftës kundër shirkut, dijetarët kanë disa qëndrime:

1. Në grupin e parë bëjnë pjesë dijetarët të cilët e kanë kuptuar teuhidin, rëndësinë e tij dhe llojet e tij, dhe kanë konceptuar shirkun dhe llojet e tij, andaj i kanë përmbushur obligimet e veta e ua kanë shpjeguar njerëzve nocionin e teuhidit dhe të shirkut, ndërsa mbështetja e tyre është Kur’ani dhe praktika autentike (Sunneti) i Resulull-llahut s.a.v.s..

Këta dijetarë, tekefundit, sikurse edhe të gjithë Pejgamberët, kanë qenë të
ekspozuar akuzave të rrejshme, mirëpo kanë qenë të durueshëm dhe nuk janë zmbrapsur. Motoja e tyre janë fjalët e All-llahut xh.sh.:

“Dhe, duroji llomotitjet e atyre dhe largohu nga ata në mënyrë të bukur.” (El-Muzzemmil: 10)

E shumë kohë përpara, Llukmani i urtë e ka këshilluar të birin e vet duke i thënë:

“O djali im, kryeje namazin, urdhëro me të mira e pengo nga të këqijat dhe bëhu i durueshëm për atë që të ka goditur!

Me të vërtetë, kjo është nga punët e mëdha, të vendosura.” (Llukman: 17).

2. Në grupin e dytë bëjnë pjesë dijetarët të cilët kanë lënë pas dore thirrjen në teuhid, i cili është themel i Islamit, e flasin për namaz, për pushtet dhe për xhihad, duke mos përmirësuar besimin tek myslima nët, sikur të mos kishin dëgjuar fare për fjalët e All-llahut xh.sh.:

“E, sikur t’i bënin shok Atij, do t’ju humb çdo gjë nga ajo që kanë punuar.” (El-En’am: 88).

Ndërsa, sikur t’i kishin dhënë përparësi teuhidit mbi gjërat tjera, siç i kanë bërë Pejgamberët, thirrja dhe misioni i tyre do të kishin pasur sukses dhe do t’i ndihmonte siç i ka ndihmuar Pejgamberët dhe Ferrëfyesit.

All-llahu i Lartmadhërishëm thotë:

“All-ahu u ka premtuar disave prej jush, që kanë besuar dhe që punojnë vepra të mira - se do t’i bëjë sundimtarë në Tokë, ashtu, si i ka bërë ata para tyre dhe që do t’ua forcojë fenë e tyre, me të cilën Ai është i kënaqur, dhe që do t’ua
shndërrojë atyre - frikën në siguri. Ata, më adhurojnë Mua, e nuk më bëjnë shok asgjë. E, kush bënë mohim pas kësaj, ata janë ngatërrestarë të vërtetë.” (Nur: 55).

Pra, kushti kryesor për ndihmën e All-llahut xh. sh. është teuhidi dhe ë të mos i bëhet ibadet askujt tjetër përveç Tij.

3. Në grupin e tretë janë dijetarët dhe misionarët të cilët kanë raktisur thirrjen në teuhid dhe në luftë kundër shirkut, duke u frikësuar ga sulmi i njerëzve dhe duke pasur drojë për pozitat dhe vendet e punës ë tyre. Ata fshehin diturinë të cilën All-llahu xh.sh. urdhëron t’ua ublikojnë njerëzve. Me të drejtë atyre i përkasin këto fjalë të All-llahut Xh.sh..

“Me të vërtetë, ata që fshehin dokumentet Tona të qarta, që i kemi shpallur Ne, dhe orienti min e drejtë, pasi që ua kemi treguar njerëzve në Librin (Teuratin), ata i mallkon All-llahu, i mall kojnë edhe të gjithë ata që janë kompetentë të mallkojnë.” (El-Bekare: 159).

Kurse për misionarët (dainjtë) All-llahu xh.sh. thotë:

“Për ata që i kumtojnë shpalljet e All-llahut dhe që i kanë druajt Atij, dhe që nuk janë frikë suar prej askujt, pos All-llahut. E, mjafton që të japësh llogari te All-llahu!” (El-Ahzab: 39).

E, Muhammedi a.s. ka thënë:

“Kush fsheh diturinë, All-llahu do t’ia vën atij kapistrën nga zjarri.”

4. Në grupin e katërt bëjnë pjesë dijetarët të cilët i kundërvihen thirrjes dhe të shprehurit e Njësisë së All-llahut xh.sh., të drejtuarit e duasë vetëm Atij dhe mos drejtimit askujt tjetër pos Atij, qoftë ai Pejgamber, evlia apo i vdekur. Ky grup dijetarësh e lejon këtë dhe ajetet, të cilat në vete përmbajnë vërejtjen se nuk duhet askujt tjetër t’i drejtohet duaja, përveç All-llahut xh. sh., i konsiderojnë se ato i përkasin mushrikëve, dhe e askush nga myslimanët nuk hynë në nocionin e shirkut. Ata sikurse nuk kanë dëgjuar për fjalët e All-llahut xh.sh.:

“Për ata që besojnë dhe nuk e përziejnë besi min e tyre me zullum, atyre u përket siguria dhe ata janë në rrugë të drejtë.” (El-En’am: 82).

Fjala zullum e përdorur në ajet, këtu don të thotë shirk (politeizëm), e
këtë e dëshmojnë edhe fjalët e All-llahut xh.sh.:

“Me të vërtetë, të bërit shok All-llahut, është zullum i madh.” (Llukman: 13).

Përkitazi me atë që aludon ky ajet, shirk mund të bëjë edhe mushriku dhe myslimani mu’min, siç është rasti në shumë shtete islame sot. Resulull-llahu s.a.v.s ka tërheq vërejtjen në ata njerëz të cilët lejojnë t’i drejtohet duaja dikujt tjetër përveç All-llahut xh.sh. dhe lejon varrimin e të vdekur ve në xhamia, sjelljen rreth e rrotull kabureve, të për gjëruarit evliave (njerëzve të mirë) dhe bid’ate, e gjëra tjera të shëmtuara. Ai ka thënë:

“Për ummetin tim kam frikë nga prijatarët (udhë heqësit), të cilët i shpërkëndejnë (largojnë nga rruga e drejtë) njerëzit.”

Njëri nga dijetarët e Az-harit, i pyetur se a është e lejuar të shqiptohet duaja në drejtim të varrezës, është përgjigjur: “Përse të mos jetë e lejuar? Varri i Pejgam berit a.s. gjendet në xhami dhe njerëzit falen në drejtim të tij.” Mirëpo, Pejgamberi a.s. nuk është varrosur në xhaminë e tij, por në shtëpinë e Aishes, e, ndërsa edhe ai vetë ka ndaluar faljen në drejtim të varrit dhe njëra nga duatë që e shqiptonte është:

“O All-llahu im! Kërkoj mbrojtje prej Teje nga dituria e padobishme!”

Kjo don të thotë: nuk do t’ua përcjelli të tjerëve, nuk do të punojë sipas saj e as atë që nga sjelljet e mia nuk do t’i nderojë vetitë e mia të këqija.

5. Në grupin e pestë bëjnë pjesë njerëzit të cilët u janë bindur dijetarëve në mëkatime ndaj All-llahut xh.sh. Këta tërësisht i kundërvihen fjalëve të Pejgamberit a.s., i cili ka thënë:

“Nuk ka bindshmëri në mëkatime, porse ajo duhet të jetë në veprat e mira.”
Për këtë bindshmëri të tyre, ata do të pendohen në Ditën e gjykimit, atëherë kur nga pendimi nuk do të kenë kurrfarë dobie. Duke i përshkruar vuajtjet e jobesimtarëve dhe të atyre që i kanë pasuar këta, All-llahu xh.sh. thotë:

“Në Ditën kur fytyrat e tyre do tu rrotullohen në zjarr, ata do të thonë: “Ah, sikur t’ju kishim përulur All-llahut dhe ta kishim dëgjuar Pejgam berin! Dhe do të thonë: “O Zoti ynë, na e kemi dëgjuar parinë tonë dhe eprorët tanë, por ata na
shmangën prej rrugës së drejtë. O Zoti ynë, atyre jepju dënim të dyfishtë dhe mallkoji ata me mall kim të madh!” (El-Ahzab: 67-68).

Ibni Kethiri, duke komentuar këtë ajet, ka thënë:

“D.m.th. i kemi pasuar urdhërdhënisit dhe prijësit tanë, e kemi punuar përkundër
Pejgamberëve. Dhe kemi konsideruar se ata posedojnë diç dhe kanë diç,
ndërsa - nga ana tjetër - ata nuk kishin kurrgjë!”


E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

KONFLIKTI MES TEUHIDIT DHE SHIRKUT

a) Konflikti mes teuhidit dhe shirkut është shumë i vjetër, që zgjatë që nga koha e Nuhit a.s., i cili e ka thirrur popullin e vet të adhurojnë vetëm All-llahun, e ta braktisin adhurimin e idhujve. Nuhi a.s. 250 vite rradhazi e ka thirrur popullin e vet në teuhid, e reagimi i tyre , siç e përshkruar Kur’ani, ka qenë:

“Dhe kanë thënë (populli i Nuhit): “Mos i lini kurrsesi zotët tuaj, mos e lini Veddin, as Suvain, as Jeguthin, as Jeukin, as Nesrin’!” E, këta idhuj kanë mashtruar shumë
(njerëz); e ti (keqbërësve) mos u zmadho asgjë, përpos humbjes!” (Nuh: 23-24).

Buhariu transmeton nga Ibni Abbasi se, përkitazi me tefsirin (komentimin) e këtij ajeti ka thënë:

“Këta janë emra të njerëzve të mirë të popullit të Nuhit, e pasi që kanë vdekur, shejtani u ka pëshpëritur njerëzve nga ky popull që, në vendet ku tuboheshin ata, të vendonin statuja dhe t’i quajnë me emra të këtyre njerëzve. Këta kanë vepruar kështu, por nuk i adhu ronin këta idhuj. Mirëpo, kur ka vdekur kjo gjeneratë, është zhdukur dituria e drejtë, e këta idhuj u bënë hyjni.”

b) Pas Nuhit a.s. janë ndërruar Pejgamberët, të cilët i thërrisnin njerëzit të adhurojnë vetëm All-llahun xh.sh. dhe ta braktisin adhurimin e idhujve të cilët nuk meritojnë t’u bëhet ibadet. Përkitazi me këtë Kur’ani thotë:

”Ja dërguam (popullit) Adit, vëllain e tyre - Hudin. Ai tha: “O populli im, adhuroni All-lla hun! Ju nuk keni zot tjetër përveç Tij! E, a nuk po i ruheni dënimit?” (A’raf: 65).

”(Ja dërguam) Themudit, vëllain e tyre Sali hun. “O populli im”, - tha ai, “adhuroni vetëm All-llahun! Ju nuk keni zot tjetër përveç Tij! (Hud: 61).

“(Ia dërguam) Medjenit - vëllain e tyre Shuaj bin. Ai tha: ”O populli im, Adhuroni All-llahun! ju s’keni zot tjetër përveç Tij. (Hud: 84).

“(Kujtoje ti o Muhammed!) kur Ibrahimi i tha të atit dhe popullit të tij: “Unë jam larg atyre që i adhuroni ju, pos Atij, që më ka krijuar (mua) - dhe, me të vërtetë, Ai më udhëzon në rrugën e drejtë”. (Ez-Zuhruf: 26-27).

Reaksioni i politeistëve në thirrjen e të gjithë Pejgamberëve ka qenë kundërvërja dhe refuzimi i asaj me çka patën ardhur ata me të gjitha mjetet që i kishin në disponim.

c) Para pejgamberisë së vet, Resulull-llahu a.s. ndër arabët ka qenë i njohur si njeri i sinqertë dhe i besueshëm. Mirëpo, kur i thirri ata që të adhurojnë All-llahun dhe në besim të Njësisë së Tij - teuhid - dhe të braktisin atë që kishin adhuruar të parët e tyre, ata “harruan” sinqeritetin dhe besnikërinë e Resulull-llahut a.s. dhe për atë thoshin: ”Magjistar dhe gënjeshtar!” Ndërsa Kur’ani shënon reaksionin e tyre, e thotë:

“Ata janë çuditur për ardhjen e një Paralaj mëruesi nga mesi i tyre, dhe jobesimtarët kanë thënë: “Ky është magjistar dhe gënjeshtar. “A don ai që prej tërë perëndive të bëjë një Zot? Me të vërtetë, kjo është një gjë e çuditshme!” (Sad: 5).

“Po ashtu, nuk ka ardhur as para tyre asnjë Pejgamber, e që të mos thonin (për të): “Është magjistar”, apo: “Është i çmendur!” Vallë, a mos ia kanë rekomanduar këtë njëri-tjetrit? Jo, por ata janë popull rebel.” (Edh-Dharijat: 52-53).

Ky ka qenë qëndrimi i të gjithë Pejgamberëve mbi misionin dhe teuhidin e tyre, qëndrimi i popujve të tyre, të cilët i përgënjeshtronin dhe i shpifnin ata.

d) Ndërsa sot, kur myslimani i thërret vëllezërit e vet që të kenë sjellje të mirë, të jenë të sinqertë dhe besnik, askush nuk i kundërvihet atij. Mirëpo, kur thërret në teuhid, në të cilin kanë thirrë të gjithë Pej gamberët, dhe që, në realitet, duaja duhet t’i drejtohet vetëm All-llahut xh.sh dhe askujt tjetër, qoftë Pejgam berëve apo evliave, të cilët janë robër të All-llahut xh.sh., atëherë njerëzit i kundërvihen dhe e akuzojnë me akuza të rrejshme. Ata e quajnë “Vehabist”, në mënyrë që t’i largojnë njerëzit nga thirrja e tij, e kur u përmendet ajeti në të cilin flitet për teuhidin, dikush prej tyre thotë: “Ai ajet është i vehabinje! ”Nëse u përmendet, i cili thotë: “Nëse e lutë dikë, atë herë lute vetëm All-llahun, nëse kërkon ndihmë prej dikujt, atëherë kërko vetëm prej All-llahut”, dikush prej tyre thotë: “Ky hadith është i vehabinjve!”

Dhe, nëse falësi gjatë namazit të tij i vënë duart në gjoks, ose nëse e lëvizë gishtin tregues gjatë këndimit të “et-tehijati-it”, siç ka bërë Pejgamberi a.s., njerëzit e quajnë vehabist.

Kështu emri i Vehabiut është bër simbol për muvehhidin - ai që duanë ia drejton vetëm All-llahut xh.sh. dhe pason Sunnetin e Pejgamberit a.s.

Fjala Vehabi, i përshkruhet fjalës El-Vehhab, e ky është njëri nga emrat e All-llahut xh.sh., i cili i ka dhuruar njeriut teuhidin, e kjo është dhuntia më e ma dhe që u ka dhuruar All-llahu muvehhidunëve. (Folja vehebe, në gjuhën arabe, don të thotë dhuroj, daro vis.)

e) Misionarët e teuhidit janë të obliguar të jenë të durueshëm dhe ta ndjekin shembullin e Resulull-llahun a.s., të cilit Zoti i tij i ka thënë:

“Dhe, duroji llomotitjet e atyre dhe largohu nga ata në mënyrë të bukur.” (El-Muzzemmil: 10).

“Andaj ti bëhu i durueshëm deri në vendimin e Zotit tënd e mos dëgjo as mëkatarë, as jobesim tarë.” (Insan: 24).

Myslimanët do të duhej ta pranojnë thirrjen në teuhid dhe t’i duan agitatorët e tij, ngase teuhidi është misioni i të gjithë Pejgamberëve, e edhe i Pejgamberit tonë, Muhammedit a.s. Dhe ai që e do Pejgamberin, e do edhe misionin e teuhidit, e nëse e urren teuhidin, e urren edhe Pejgamberin a.s..


E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

GJYKIMI (VENDIMI) I PËRKET VETËM ALL-LLAHUT


All-llahu xh.sh. i ka krijuar njerëzit vetëm për t‘i bërë ibadet dhe ua ka dërguar Pejgamberët që t’i më sojnë ata, kurse atyre ua ka shpallur Librat në mënyrë që mes njerëzve të gjykojnë sipas të vërtetës dhe drejtësisë.

Ky gjykim shpjegohet në Kur’an dhe në Sunnet dhe përfshinë gjykimet në akide, në ibadete, në marrëdhëniet ndërnjerëzore (mu’amelat), në legjislacion, në politikë dhe në sfera të tjera të jetës njerëzore.

1. Gjykimi në akide:

E para, me çka Pejgamberët kanë filluar misionin e tyre ka qenë korrigjimi i besimit tek njerëzit (akideja) dhe thirrja e tyre në teuhid. Kështu Jusufi a.s., gjersa gjendej në burg, i thërriste shokët e vet të burgut në teuhid, kur prej tij kërkuan që t’ua komentojë ëndërrat. Dhe para se ta bënte këtë u ka thënë:

“O shokët e mi të burgut! A janë më të mirë zotët e llojllojshëm apo All-llahu, i Vetmi dhe Nga dhënjimtari? Ju adhuroni, pos All-llahut, vetëm emra, të cilët ua keni ngjitur ju dhe të parët tuaj, All-llahu nuk ka shpallur asnjë argument për ta.
Vendimi i përket vetëm All-llahut: Ai ka urdhëruar që të adhuroni vetëm Atë, Kjo është e vetmja fe e vërtetë, por shumica e njerëzve nuk e dinë.”(Jusuf: 39-40).

2. Gjykimi në ibadete:

Dispozitat lidhur me ibadete, siç janë dispozitat që kanë të bëjnë me namaz, haxhxh etj., duhet t’i marrim nga Kur’ani dhe nga hadithet autentike, duke vepruar sipas fjalëve të Resulull-llahut a.s., i cili ka thënë:

“Faluni ashtu siç më shihni mua duke u falur!”, dhe:“Merrni prej meje ceremonitë (e haxhxhit)!”

Dhe duke vepruar sipas imamëve-muxhtehidë, të cilët thoshin:

“Nëse konstatohet autenticiteti i ndonjë hadithi, atëherë ai është drejtimi (medhhebi) im.”

E nëse imamët janë ndarë në mendime në ndonjë çështje, nuk do t’i përmbahemi në mënyrë fanatike vetëm mendimit të një imami, përpos nëse mendimi i tij bazohet në argument të drejtë, në Kur’an dhe në Sunnet.

3. Gjykimi në marrëdhëniet ndërnjerëzore:

Siç është: shitblerja, huazimi (kreditimi), marrja me qira e të ngjashme.

Gjykimi në të gjitha këto gjëra i përket All-llahut dhe Pejgamberit të Tij, ngase All-llahu xh.sh. thotë:

“Betohem në Zotin tënd, se ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, përderisa mos të marrin ty për arbitër, për ato konflikte që ekzistojnë ndërmjet tyre; e pastaj, të mos ndiejnë kurrfarë dëshprimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden ty
plotësisht” (En-Nisa’: 65).

Mufessirët (komentuesit e Kur’anit) përmendin shkakun e zbritjes së këtij ajeti, e kjo është konflikti i cili ka shpërthye ndërmjet dy njerëzve rreth ujitjes së palmishteve dhe çifligjeve, ndërsa Pejgamberi a.s. ka gjykuar në favor të Zubejrit.

Njeriu që ishte në konflikt me të i thotë Pejgamberit a.s.:

“Gjykove në favor të tij vetëm pse e ke djalë të hallës!” Pastaj është shpallur ky ajet.

4. Gjykimi në kisas (hakmarrje) dhe në sanksione:

All-llahu xh.sh. thotë:

“Na iu caktuam atyre (izraelitëve) në të (Tevrat), që të: shkëmbehet me personin (të dënohet vrasësi me vrasje), syri me sy, hunda me hundë, veshi me vesh, dhëmbi me dhëmb, dhe plaga me plagë. E, kushdo që t’a falë atë (hakmarrjen), ai
është shpagues për mëkatet e tij. Dhe kushdo që nuk gjykon me atë që ka zbritur All-llahu, ata janë zullumqarë të vërtetë.” (El-Maide: 45.

5. Gjykimi në legjislacion i përket vetëm All-llahut

Ngase All-llahu xh.sh. thotë:

“Ai ju ka urdhëruar nga feja, atë që ia ka urdhëruar Nuhit dhe atë që ta shpallëm ty...” (Esh-Shura: 13).

[All-llahu xh.sh ua ka mohuar të drejtën mushrikëve që t’u japin të drejtën dikujt tjetër të caktojnë ligje përveç All-llahut xh.sh., e thotë:

“Por ata kanë shokë tjerë (udhëheqës të këqijë), të cilët u kanë përcaktuar (atyre) në fe aso dispozita, çfarë nuk ka lejuar All-llahu...” (Esh-Shura:21).


E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

REZYME

Myslimanët janë të obliguar të gjykojnë sipas Kur’anit dhe Sunnetit autentik dhe për shpalljen e vendiit në të gjitha konfliktet t’i drejtohen Kur’anit dhe Sunnetit, duke vepruar sipas fjalëve të All-llahut xh.sh.:

“Dhe (Na të dërguam Librin) që të gjykosh ti me atë që të ka shpallur All-llahu...” (Maide: 49).

Si dhe fjalëve të Pejgamberit a.s. :

“Dhe ata nuk do të gjykojnë sipas Librit të All-llahut dhe të kërkojnë zgjidhje (e konfliktit) në atë që ka shpallur All-llahu, e që All-llahu fuqinë e tyre të mos ua kthej kundër vetë atyre!”


Myslimanët janë të obliguar që nga vendet e tyre t’i rrëzojnë ligjet e huaja (franceze, angleze etj.) të cilat janë në kundërshti me ligjin islam, dhe që për zgjidhjen e konflikteve të mos iu drejtohen gjyqeve të cilat gjykojnë sipas asaj që është në kundërshtim me Islamin, dhe që zgjidhjen e konflikteve ta kërkojnë në Islam, tek ata dijetarë në të cilët kanë besim.

Kjo është më mirë për ta, ngase Islami gjykon me drejtësi të plotë dhe njësoj për të gjithë njerëzit dhe ua kursen të hollat dhe kohën të cilën e humbasin nëpër gjykatore të qyteteve pa kurrfarë dobie. Kësaj duhet shtuar edhe vuajtjen e madhe në Ditën e gjykimit, ngase janë kthyer nga gjykimi i drejtë i All-llahut e i janë drejtuar ligjit jo të drejtë njerëzor.


E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!

[ramazan_it]

SHIRKU I MADH

Shirku i madh do të thotë: t’i përshkruhet All-llahut shok dhe të drejtuarit atij me dua siç i drejtohet All-llahut, apo t’i bëhet ibadet sikur p.sh. kërkim ndihme prej tij, të bëhet flijimi për të, të betuarit ne të etj.

Në “Sahihun” e Buhariut dhe Muslimit shënohet hadithi të cilin e transmeton Abdull-llah b. Mes’udi:

“E kam pyetur Resulull-llahun a.s.: - Cili është mëkati më i madh? Është përgjigjur: “T’i përshkruash All-llahut shok, e Ai të ka krijuar!”

LLOJET E SHIRKUT TË MADH

1. Shirku në dua

Ky shirk don të thotë të drejtuarit tjetër kujt me dua përveç All-llahut xh.sh., si p.sh. Pejgamberëve, evliave etj. duke kërkuar prej tyre nafakë apo shërim nga sëmundja.

All-llahu xh.sh. thotë :

“Dhe, përveç All-llahut mos iu lut tjetërkujt, të cilët nuk të sjellin as dobi as dëm, e nëse e bën këtë, ti atëherë, me tëvërtetë, je nga jobesimtarët.” (Junus: 106)

Ndërsa Pejgamberi a.s. ka thënë:

“Kush vdes duke i përshkruar All-llahut shok, do të hyjë në zjarr (në Xhehennem).”

Argument se të drejtuarit me lutje (dua) tjetërkujt përveç All-llahut, qoftë ai i vdekur apo i papranishëm, është shirk, janë fjalët e All-llahut xh.sh.:

“...E, ata që i adhuroni ju, pos Tij - nuk posedojnë as sa lëkura e bërthamës së hurmasë. Nëse ju i thërrisni ata, thirrjen tuaj ata nuk e dëgjojnë, e (edhe) sikur ta dëgjonin, nuk do t’ju përgjigjeshin. Edhe në Ditën e Kiametit, ata do të mohojnë atë që ia përshkruanin për shok All-llahut. Dhe, askush nuk do të informojë ty (o Muhammed!) ashtu si Ai i Gjithdijshmi.” (Fatir: 13).

2. Shirku në cilësitë e All-llahut

Siç është bindja se Pejgamberët dhe evlijatë (nje rëzit e mirë) janë të njohur me gajb (botën trans cendentale). All-llahu i Lartmadhërishëm thotë:

“All-llahu i ka çelësat e të gjitha fshehtësive dhe vetëm Ai i di ato...” (El-En’am:59).

3. Shirku në shprehjen e dashurisë

Me fjalë të tjera ta duash dikë nga evliatë apo dikë tjetër, siç duhetAll-llahu i Lartmadhërishëm. Për këtë lloj të shirkut All-llahu xh.sh. thotë:

“Ka njerëz që në vend të All-llahut marrin disa gjëra të tjera për zotër dhe i duan ato si All-llahun; ndërsa ata që besojnë, e duan shumë më tepër All-llahun... ” (El-Bekare: 165).

4. Shirku në shprehjen e dëgjesës (bindshmërisë)

Ky shirk përbëhet nga shprehja e bindshmërisë dijetarëve (alimëve)dhe shehlerëve, të cilët janë të bin dur se kjo është e lejuar.

All-llahu xh.sh. thotë:

“Ata, përpos All-llahut kanë konsideruar për zot dijetarët e tyre dhe murgjit e tyre...” (Tevbe: 31).

Këtu fjala “Ibadet” është ftillëzuar si bindshmëri në ma’sijet (mëkatimi ndaj priftërve dhe murgjve) ashtu që ata kanë lejuar atë që ka ndaluar All-llahu xh.sh., ndërsa kanë ndaluar atë që Ai ka lejuar.

Muhammedi a.s. ka thënë:

“Nuk ka bindshmëri ndaj krijesës që urdhëron mëkat ndaj Krijuesit.”

5. Shirku në inkarnacion

Kjo është bindja se All-llahu xh.sh. është mishë ruar në krijesat e Tij, e Ai është i pastër nga kjo.

Kjo është kredoja (bindja) e sufinjve të Ibni Are biut, i cili është varrosur në Damask, e i cili me një rast ka thënë këtë proverb: “Zoti është rob e robi është Zot, e arëherë kush është mukellef?” (D.m.th. kush është ai që do t’i zbatojë urdhëresat dhe ndalesat?). Ndërsa një sufij - poet, i cili ka besuar inkarnacionin, ka thënë: “Qeni dhe derri nuk janë asgjë tjetër pos zoti ynë, ndërsa All-llahu është vetëm prift në kishë.”

6. Shirku - t’i përshkruhet All-llahut shok në qeverisje

Kjo është bindja se disa evlia (të dashurit e All-llahut) posedojnë aftësi të qeverisin me Gjithësi dhe me atë që ndodh në të. Ata i quajnë el-aktab.

Ata këtë e konsiderojnë si të vërtetë përkundër faktit se mushrikët e mëparshëm janë përgjigjur:

“Dhe kush i drejton gjërat? Ata do të thonë: ”All-llahu!” (Junus: 31).

7. Shirku lidhur me frikë

Kjo është bindja se ndonjë evlia, ndonjë i vdekur apo dikush tjetër që nuk është i pranishëm, posedojnë aftësi të dirigjojnë me gjëra dhe të sjellin ndonjë dëm që u shkakton frikë njerëzve prej tyre. Së këndejmi ekzistojnë njerëz të cilët betohen rrejshëm në All-llahun, e nuk betohen rrejshëm në ndonjë evlia, duke pasur frikë nga ai.
Kjo është bindja e mushrikëve (politeistëve), për çka All-llahu xh.sh.
na tërheq vërejtjen në Kur’an me këto fjalë:

“A nuk i mjafton Zoti robit të vet? E ata të frikojnë ty me zota, pos Tij (All-
llahut)...”Frika nga bishat apo nga zullumqarët e gjallë, është e lejuar dhe nuk bën pjesë në shirk. (Ez-Zumer: 36).

8. Shirku - të përshkruarit All-llahut shok në pushtet

Këtë lloj të shirkut e bëjnë ata, të cilët caktojnë ligje në kundërshtim me Islamin, i lejojnë ato, apo konsiderojnë se ligji islam nuk është ipërshtatshëm (i vlefshëm). Këtu përfshihen edhe sundimtarët edhe nënshtetasit, nëse nënshtetasit konsiderojnë se ligjet në kundërshtim me islamin janë korrekt dhe janë të kënaqur me to.

7. Shirku i madh i shkatërron veprat e njeriut

All-llahu xh.sh. thotë:

“Me të vërtetë, të është shpallur ty dhe atyre (Pejgamberëve) që kanë qenë para teje: “Nëse i përshkruan All-llahut shok, me siguri do të hum bin punët tuaja dhe do të jesh ndër ata që janë shkatërruar.” (Ez-Zumer: 65).

10. All-llahu nuk e falë shirkun e madh, pos nëse bëhet tevbeja dhe tërësisht braktiset shirku

All-llahu xh.sh. thotë:

“All-llahu, me të vërtetë, nuk e falë atë që i bën shok Atij, por ia falë tjerat mëkate kujt të dojë (përveç këtij). Kushdo që t’i bëjë shok All-llahut, ai me të vërtetë, ka humbur larg prej udhës së drejtë.” (En-Nisa: 116).

11. Ekzistojnë shumë lloje të shirkut, nga të mëdhatë e të voglat

Duhet pasur kujdes të madh ndaj të gjitha llojeve të shirkut.

Pejgamberi a.s. na ka mësuar me këto fjalë:

[U]“O All-llahu ynë! Kërkojmë mbrojtje prej Teje që të mos përshkruajmë shok me dijeninë tonë, dhe prej Teje kërkojmë falje për atë që nuk dimë dhe për atë që kemi bërë pa dashje"U]


E lusim All-llahun xh.sh. që fjalët e teuhidit të jenë të fundit të cilat do t’i shqiptojmë në dynjallëk dhe që të gjithë myslimanët t’i tubojë rreth këtyre fjalëve!