Nderron jete Leka Zogu I

[Sovrani]

Ben Blushi deklaron si me poshte, thene qarte dhe sakte: Unë i shpreh ngushëllime familjes. Nderimet që po i bëhen Leka Zogut janë kryesisht për shkaqe të merituara, besoj, kryesisht për shkak të emrit të familjes së të atit, një figurë të cilën ndoshta historia akoma nuk i ka dhënë emrin që i takon, kontroverse në disa raste, por një nga shtetarët, ose ndoshta shtetari më i mirë që ka pasur Shqipëria që nga viti 1912. E thashë kontroverse me shumë dritëhije, që i ka vuajtur edhe i biri për sa kohë ishte gjallë kur u kthye. Në një kthim spektakolar në 1997-n. Ata që sot e nderojnë e kanë pështyrë në vitin 1997, por nëse do të hapim një temë më të gjerë, që është raporti shqiptar me monarkinë, ky është një moment i kapërcyer. Është tjetër gjë të nderosh historinë, personazhet e saj, një familje të madhe shqiptare, atdhetare, pa dyshim. Këtu fillojnë pëlqimet apo mospëlqimet për regjimin.

[Alti Elezi]

Ben Blushi deklaron si me poshte, thene qarte dhe sakte: Unë i shpreh ngushëllime familjes. Nderimet që po i bëhen Leka Zogut janë kryesisht për shkaqe të merituara, besoj, kryesisht për shkak të emrit të familjes së të atit, një figurë të cilën ndoshta historia akoma nuk i ka dhënë emrin që i takon, kontroverse në disa raste, por një nga shtetarët, ose ndoshta shtetari më i mirë që ka pasur Shqipëria që nga viti 1912. E thashë kontroverse me shumë dritëhije, që i ka vuajtur edhe i biri për sa kohë ishte gjallë kur u kthye. Në një kthim spektakolar në 1997-n. Ata që sot e nderojnë e kanë pështyrë në vitin 1997, por nëse do të hapim një temë më të gjerë, që është raporti shqiptar me monarkinë, ky është një moment i kapërcyer. Është tjetër gjë të nderosh historinë, personazhet e saj, një familje të madhe shqiptare, atdhetare, pa dyshim. Këtu fillojnë pëlqimet apo mospëlqimet për regjimin.

Shpresoj ti kesh kuptuar mire fjalet e nje POLITIKANI,dhe fjalet e nje Politikani te sotem,asnjeher mos i merr seriozisht(keshille).
"MBRETI" Zogolli dhe SALA,jane si DY PIKA UJI!

[Maqellarjot]

Si ka mundesi qe te gjithe ata qe kane SUNDUAR ne shqiperi,kane qene mbeshtetur nga dyshja Athine-Beograd,duke futur ketu dhe ZOGOLLIN?
Qe historia ka lene gjurmet e veta se kush eshte,A ZOGOLLI,as nuk diskutohet fare,nuk diskutohet qe,Zogu eshte nip i Toptanajve,ai qe mori ca plumba nga A.Rustemi,dhe miqte e dajes u treguan shume te gatshem te ndihmojne nipin me fejesen e pare te A.Z,me te bijen e Sh.Verlacit...............pra Historia flet,po jo pordhe me RIGON,kur jemi ne 2011 dhe tregohen Barcaleta me Zogun.
Dhe po te shikosh nga shkrimet ska te beje as me Enverin e budalleqe te tjera.

Me shprehjen tende"Ku kane ftyre Shqiptaret te shajne A.Zogun",besoj se nuk i ke dhen ndonje cigare hashashi !??
Personalisht nuk kam ndonje simpati,as per Zogun,Enverin,Saliun,Ramen,dhe gjithe glasen politike shqiptare,kryepleherat e historise shqiptare,jam nje "antishqiptar" i thekur,kunder ketyre qe te permenda,ose me shqip,jam dhe do te jem vetem me ata,per ata qe e ndjene qe jane 1.000 % veten shqiptar.
Dhe nuk mund te pajtohem,as me ndonje MODERATOR,SUPERMODERATOR,ANETAR,te forumit qe tja fuse p.or.d.h.e.s kot,kur historia jone dihet aq mire,se jemi shume te vegjel,por shume te lashte.

Elti...

Shiko...Une personalisht, kame me teper aryse personale ndoshta me shume se pjesa dermuese e anetareve ne kete tem., Per te mos "pelqyer Zogun . Arsye te cilat jane Private, dhe qe nuk mund te diskutoje "lirishem" ne kete "ambjent"!

Por kur flasim per nje Figure "Politikan", Burre Shteti si Zogu duhet te marrim parasysht te gjithe Veprimtarine e tije gjate gjithe Karrieres dhe Rrethanat ne te cilen Gjarjet u shpalosen. Vihen ne peshore te gjitha, ana pozitive dhe negative, dhe se fundit del vleresimi objektive perfundimtar.

C'eshte e verteta Shumica e atyre qe shajn Zogun ne kete forum, jane "Ja fusin Por*thes kote" thenie te mirefillta. Sepse egziston vetem nje Pakice shume shume e vogel qe eshte ne Dini te Gjarjeve te
Verteta dhe te pashtremberuara.

P.S duhet te "keni" nje gje parasysh. Shtremberimi i Historise shqiptare si ajo e largeta po ashtu edhe modernja ka qene e Manipuluar vazhdimisht, nga elemente te ndryshme, te brendshem dhe the jashtem pothuajse ne te njejten shkalle. Eshte e manipuluar sepse ashtu iu duheshte "Fuqive" te te gjitha koherave. Nodnji Historian, apo shkrimtar qe shkruan te Vertetn, menjehere klasifikohet ose si, jo Zerioz, Sharlatan, apo i Njeanshem, "arsyet" sigursith jane te ndryshme, dhe vazhdojn te ndryshojn me kohen dhe rrethanat.

Te shkruash se Sali Berisha dhe Ahmet Zogu jane si Dy pika uji, eshte njesoj sikur te krahasosh miun e haleve me Mbretin e Kafsheve, Luanin!

[Alti Elezi]

Ok Maqellariot,por...
se cfare arsyesh ke ti per zogollin,ok mqns eshte dicka personale,nuk ka problem mos e bej publike.



Zogolli,dhe nqs beri "dicka",nuk e beri vetem!Dhe askush nuk ja ka "ngrene merit-ckat"?
Por jo aq sa po na e bejne,sikur zbuloi shqiperine,apo sic diskutohet rendom qe:Salush kryetradhetari,na paska sjelle Lirine shqiptareve,kur shumca e Shqiptarev kishin nga 50 vjet ne usa,salusho ishte ne Vicidol me dhente,e njetja gje vlen dhe per zogollin!
Dhe te thuash qe u manipulua historia e zogollit,....hhmmm nuk besoj dhe aq shume kesaj teorie kur bashkekohesit e tij,kane jo me shume se 40 vjet qe kane vdekur!

Mgjth,ne keto momente me vine ne kujtese disa fjale jo profetike por qe lidhen me Historine tone,te thena nga K.Trebeshina,"qe nga koha e Skenderbeut,ne kemi vuajtur per nje KOKE drejtuese".
Qe Saliu dhe Zogu jane si 2 pika uji,se lun as topi,se vec nje mal i ndan.

[PLAKU]

Ah, sa t’u luta o ZOT!


Nga : Murat BASHA

Ai iku… ashtu siç erdhi, madhështor. Bash sikur donte të na bindte se në varr, nuk mund të marrim asgjë, veç… NDERIT. Ne frymorët të gjithë vdesim, por jo të gjithë jetojmë. Në këndvështrimin tim, pamundësia e disave për të “jetuar” vërtet, kushtëzohet nga mungesa e thekshme e moralit, por çfarë është më e hatashme për ta, janë të zhveshur nga mbrojtja e hekurt, që garanton Nderi dhe Besa, dy shtylla të fuqishme mbi të cilat qëndronte morali i tij. Ai qëndroi i ndershëm, stoik deri në fund. Racë kreshnikësh. Ai, MBRETI im, ishte i fundit i racës së kreshnikëve. Eh, kreshnikët, sa kemi dëgjuar për ta, më pas lexuar e mësuar… Për ta këndohen këngë, thuren legjenda, e legjendat bëhen mite… Ai sot ka kaluar kufirin e legjendës, kurse e nesërmja i ka rezervuar mitiken. Fat kreshnikësh. Ai kishte një cilësi që të tjerët nuk e kishin, MADHËRINË, e cila tek Ai ishte shumëdimensionale. Eh, sa shumë “ëndërrojnë” disa të bëhen liderë, drejtojnë, udhëheqin, madje dhe rendin për të rrokur madhërinë, por, për të mos e mbërritur kurrë, pasi e kanë të pamundur, sepse i pengon vetvetja… Të drejtosh, do të thotë të përhapësh moralin. Të përpiqesh për njerëzit, të sakrifikosh për ta, të privosh vetveten… e për këtë duhet të jesh mëkuar me një dashuri të madhe për njerëzit, por mbi gjithçka për dy simbolet e mëdha, KOMBIN dhe ATDHEUN. Simbolikën në të folur, heshtazi, pandashmërisht e shoqëronte me këto dy simbole të mëdha, që tek Ai, MBRETI im, kishin marrë trajtën e shenjtërisë. Me Madhërinë e tij, Ai u mundua t’i mbrojë ato, i vetëdijshëm se këto simbole janë edhe shënjestra të përhershme të antishqiptarëve. Gjigant nga trupi, por mbi gjithçka shpirtërisht, shpesh i heshtur, por gjithmonë i sinqertë, i vërtetë. Dhe e vërteta nuk është asnjëherë më elokuente dhe më bindëse, sesa kur flet nëpërmjet heshtjes. Heshtja e tij kishte diçka të veçantë, ishte heshtje e “zhurmshme”… meditonte. Ndryshe nga ne, që merremi me vogëlsirat e përditshmërisë, me vështrimin e ngulur tej, larg, në një horizont të veçantë, ndoshta Ai projektonte ardhmërinë. Meditimi dhe horizonti e çonin në kufijtë e ëndrrës. Ai krijoi shpresë nga ëndrrat. Ai rrezikoi dhe sakrifikoi gjithçka për ëndrrën Shqiptare. Ai zgjodhi si gjithmonë më të vështirën, jetoi për Atdheun, sepse më vështirë është të jetosh për Atdheun sesa të vdesësh për të. Zakone të MADHËRISHMISH.

Dinte të donte bukur. Duhet ta duash bukur Kombin, Atdheun, nënën, babën, motrën, vëllain, gruan, mikun, na thoshte gjithmonë. Dashuronte, por edhe tek mënyra se si ai dashuronte ishte i veçantë, dashuronte njëkohësisht dy zonja, Shqipërinë dhe bashkëshorten Mbretëreshë. Jam i bindur më shumë donte të parën. Ky fakt, ndoshta i kushtëzuar edhe nga simboli i shqiponjës dy krenare. Ai jetoi me këto dy dashuri. E kishte të pamundur t’i shkulte nga shpirti i tij. Sepse gjëja më e vështirë për t’u qeverisur është zemra (Elisabeta I). Dashuronte heshtazi, fisnikërisht. Bëri gjithçka mundi për ta shpëtuar, shëruar dhe pastruar zonjën Shqipëri nga lëngimi, vuajtja dhe shëmtia gjysmëshekullore. Detyrim kreshnikësh, i ndihmuar nga përmasat trupore tentoi të pastronte edhe retë… Por të gjitha këto ishin projektuar dhe paravendosur nga të “mëdhenjtë”, ndoshta nga vetë ZOTI. Ai qëndroi stoik përballë të “mëdhenjve” duke iu lutur ZOTIT… me vetëdije pranoi sakrificën martirizuese.I ftohtë, gati indiferent, qëndroi ndaj shpifjeve, fyerjeve, gënjeshtrave apo intrigave. Gjithë veprat e ndyra kutërbojnë, koha i nxjerr në shesh. Sepse besonte se nuk ka forcë në botë që të mund të ndalojë një ide së cilës i ka ardhur koha.Prandaj dhe unë t’u luta aq shumë o ZOT për MBRETIN tim. Ah, sa kemi qarë, sa lutje dhe lot të kemi drejtuar për të. Burrat qanin për të, edhe unë. MADHËRISHËM qëndroi edhe në ditët e fundit… Aparaturat ia pamundësonin të folurën. Më 28 Nëntor vendosëm flamurin kombëtar tek dritarja e spitalit. Në vigjilje të festës kombëtare, në orën 24:04 minuta, princ Leka II i uroi “Gëzuar festën e Pavarësisë Naltmadhëni!”. Tej xhamave të reanimacionit, vështrimi ynë, mbushur me ankth dhe shpresë, ishte ngulur mbi të. Ngriti dorën, na përshëndeti të gjithëve, ktheu kokën nga dritarja ku ishte flamuri dhe… dy pika lot rrodhën nga sytë e tij. Çfarë burri! Deri në fund besnik i idealit, nderit, besës. Burra të tillë të bëjnë t’i adhurosh, të hidhesh në zjarr për ta. Prandaj t’u luta aq shumë o ZOT. Shumë shqiptarë e deshën MBRETIN tim dhe dje shumica e nderuan Atë, veprën e tij. Unë kam besuar në ëndrrën e Mbretit Leka I. Unë u rrita me ëndrrën për të. Më vonë ëndrra ime e vogël edhe pse në distancë, natyrshëm kishte hyrë në dimensionin gjigant të ëndrrës së tij. Unë kisha gjetur strehë në ëndrrën Mbretërore, për të shpëtuar nga ferri komunist. Ai projektonte ëndrrën e ardhmërisë. Ishte antikomunist, por donte shqiptarët pa dallim, sepse dashuronte Shqipërinë. Nuk urrente dot, sepse dashuronte shumë.

MBRETI im nuk është më mes nesh fizikisht, në një farë mënyre Shqipëria është vejushë, sepse nuk ka më mbi këtë tokë të bekuar atë që e deshi më shumë se gjithçka, MBRETIN tim. Por edhe atje lart nga parajsa, Ai do vazhdojë të kryejë detyrën, që ia kërkon Kodi i Nderit dhe Besa.Teksa dua të mbyll këta rreshta më vijnë ndër mend fjalët e tij “Biri im, kësaj zonjës sonë të madhe Shqipëri, nuk mund t’i kërkojmë asgjë përveçse të na lejojë ta duam dhe t’i shërbejmë. Kjo zonjë e madhe, në ditë gëzimi dhe festash, të na lejojë të derdhim lot gëzimi mbi supet e saj. Të në falë gabimet. Po ashtu si një nënë e dhembshur, kur të na kërkojë krijuesi të na pranojë në dheun e saj të bekuar”.Trupi i tij prehet në dheun e bekuar, kurse shpirti i tij është atje lart, në parajsë.Ngjizur nga një baba patriot dhe inteligjent, lindur nga një nënë e virtytshme dhe besimtare, edukuar në shkollat më të mira. Ai u shërbeu me devotshmëri njerëzve, Atdheut, Kombit. Këto janë shkallët prej nga mund të ngjitesh atje lart dhe pastaj të vendosësh kokën qetësisht në prehrin e krijuesit. Ai la një djalë, princin Leka II, me fjalët e betimit na dha shpresë dhe besim, filiz dhe pasardhës kreshnikësh…Thuhet se për çdo mendim kundrejt një personi të veçantë lind një yll. Jam i bindur se do lindin mijëra yje për të. Kurse unë do jem çdo natë me sytë drejt qiellit për të gjetur yllin tim, me fytyrën e MBRETIT tim. Ëndrra vazhdon…

[PLAKU]

http://www.lajmishqip.com/wp-content...05-300x180.jpg





Nderim për NMT, Lekën I

Nga : Kostaq XOXA



Leka I lindi në një ditë zie për popullin shqiptar dhe mori një edukatë nga Zogu I dhe Geraldina, në mërgim, që e brumosi të ishte përherë i pikëlluar për të gjitha prapësitë që e pllakosën kombin tonë. Nuk iu ndanë fatkeqësitë këtij kombi, që nga pushtimet e gjer në dhunën e mallkuar komuniste, pas Luftës II Botërore.Mbreti, babai i tij, i shkurorëzuar nga një okupator, duhej të merrte një vendim në Kongresin e Përmetit, që të quhej i huaj nëse vinte këmbën në atdheun e tij. Por dihej se Kongresi i Përmetit i mori të gjitha rezolutat, vendimet, deklaratat, fjalimet, të gatshme nga një shtet i huaj. Edhe lufta kundër okupatorit do të duhej të bëhej nën diktat të emisarëve të Titos. Ndërsa Konferenca e Pezës vuri hapat e parë të një lufte të përbashkët të të gjitha forcave kundërpushtuese, nuk vonoi që të kuptohej hipokrizia e njërës palë: të asaj ane që ishte nën komandë të Miladinit dhe të Dushanit, për interesa të marrjes në dorë të pushtetit prej atyre forcave luftuese shqiptare që e kishin bërë paktin e pashpallur të regjimit monist. Aq më e hidhur dhe dramatike qé përçapja e Mukjes që u prish, sa pa u tharë boja, sepse Kosova as që duhej përmendur fare për atë referendumin e premtuar gjatë luftës nga mareshali Tito, se kjo krahinë do të caktohej nga vullneti i lirë i popullit(!) se me cilin shtet do të bashkohej.Në të vërtetë populli shqiptar u ndodh para një prologu të dhimbshëm dhe një finaleje tragjike, po të flasim me gjuhën e një opere tronditëse. Menjëherë shpërtheu lufta civile dhe shteti diktatorial pas Luftës, sipas të cilit jo vetëm që dallimet e ideve do të shpalleshin heretike, por edhe institucionet fetare do të rrafshoheshin për tokë dhe klerikët do të përfundonin në gijotinën e shtetit totalitar. Të atij shteti që betohej “pa dallim feje, krahine dhe ideje!”.Leka I u rrit në mërgim me këto tronditje shpirtërore. Jashtë atdheut, përveç anglishtes, mësoi shqipen. Dhe, përveç kësaj, edhe Frëngjishten, italishten, spanjishten, portugalishten dhe Arabishten. Ishte, pra, një poliglot. Ishte biri i denjë i Ahmet Zogut I,Mbreti i shqiptarëve kishte bërë Pajtimin e vërtetë kombëtar, jo si atë hileqarin e dështuar të Rexhep Qoses, të rënë kokë e këmbë në lajkat e majtizmit të skajshëm, brenda vendit. Edhe dy më të ashprit ndaj sovranit në mërgim, Mustafa Kruja dhe Fan Noli, u bashkuan me të, duke kuptuar atdhedashurinë e tij. Kur vdiq, Geraldina shiti gjerdanin e kraharorit për t’i bërë një varr të denjë për staturën e tij. Ndërsa komunistët tanë enveristë plasën së shpifuri për grabitjet e thesarit, që me dokumente bankare u vërtetua se Ai kishte marrë vetëm rrogat e tij.Sipas dokumenteve të sigurta, Zogu, në marrëveshjet me Italinë, është quajtur nga negociatori i parë i Musolinit, si një njeri që mallëngjehej sa herë debati shprehej ndërmjet palëve për shqiptarët që vuanin në Jugosllavi dhe në Greqi. Madje kishte vënë në vështirësi edhe Musolinin vetë, siç dëshmon në librin e tij ky diplomat me emrin Aleksandër Lesona. Por ngatërrestari në këtë mes ishte Galeaco Çiano. Këtë e pohon edhe Framçesko Jakomoni në librin e tij “Politika e Italisë në Shqipëri”. Megjithatë Arben Puto kërkon argumente kundër Zogut bash te ditarët e Çianos, të cilin ia njohin antishqiptarizmin edhe vetë italianët! Historiografët e Enverit fërkojnë barkun kur Konferenca e Përmetit nderohet me emra rrugësh e shkollash e lagjesh në të gjitha anët e vendit, ndërsa për një fragment bulevardi bënë namin kur do t’i vihej emri Zog I! Mbase do t’ia donin të emërtohej Bulevardi Stalin! – si në kohën kur nuk guxoje të thoshe asnjë mendim kundër atij vrasësi në masë të të pafajshmëve… Këta, si Enveri dikur, nuk vuanin për shqiptarët e Kosovës që nuk lejoheshin të kishin as shkolla shqipe! Dhe e quanin normale që Enver Hoxha t’i ofronte Titos skeptrin e Sekretarit I të KQ të Partisë Komuniste Shqiptare! Nexhmija e quan të shoqin, megjithatë, patriot!
Por të gjitha këto vuajtje i kishte grumbulluar në shpirtin dhe në zemrën e tij, një shqiptar me ndjenja të thella patriotike, Leka I.
I erdhi, më në fund, dita, që të mbyllte sytë në Atdheun e tij, që e donte aq shumë.Të shtunën do të shihnim njerëz si Erion Braçe, me fjalët e ulëta të Face bosk-ut të tij, sesi do ta përcjellë në banesën e fundit populli, këtë bir të shquar të popullit shqiptar. Për turpin e E. Braçes, përcjellim fjalët e tij: “Ç’është kjo ditë zie, mo ditëzi?”. Dhe merr nëpër gojë edhe kryeministrin: “Për ç’familje mbretërore flet kryeministri Berisha?”. Ai do të dëshironte nderimet e pamerituara të Ramizit, përgjegjësit kryesor të masakrës së Tivarit”. Me Majkon nuk ia mban të fërkohet se e sheh veten në dërrasë të kalbur. Majko është shprehur edhe ai në Face bosk: “Për mua Leka I ishte një burrë i veçantë dhe patriot”.Historia do ta thotë, më së fundi, fjalën e saj të vërtetë.
Ky artikull eshte postuar me Sunday, 04/12/2011 ne oren 7:52 am tek kategoria Komente

[PLAKU]

I nderumi Maqeralljot, njerzit nuk i shohin gjenat nellloj! e tille ashte jetea.
Cdokujna i munegon dicka, dikush ashte i prir te urrejn tane jeten,dikush i sheh gjenat ne baze indiferente te nje aneshme. Dikush mendon se krejte cfare e ka ndegju nga njerz te taborreve ndryshme ashte e vertete! te rralletet jan ata shqyptare qe nuk lejojen te bien viketime e propogandave partiake, politike te cdo lloji ngjyre qofeshin ata. per gjyse shekulli shqyptarve u ashte shkru,diketu historia nga njerz te doketrinuem, njerz pa asnje vlere kombetare e njerezore. Per gjyse shekulli shtrembim i faketeve historike, propogande nga ma te poshterat, natyrishet ne len mbase nje taborr qe ju beson atyne marrinave te laboratorive social-komunisto-staliniste. me mire tia lem kohes cdo gje ka me dal ne shesh, duhen njerz te urt e te emsuem,atedhe dashes me ndriqu realitetn e historis tone Kombetare. Jo njerz qe nau kan imponu ne te kaluemen e deri me sot. Rrespekt per NMT, Leken l, Ishte nje nga burrat shqyptar gati nuk mund ta krahasohet me te gjithe te soteshmit dhe moshataret e ti. Dallonte per URTESI, dashuni Atedhetare ishte njeri me zemer te madhe. Sineqerishet ju pershendet Plaku dhe ju deshiroj cdo te mire.

[BlueBaron]

Në historinë moderne politike të shtetit shqiptar
mund të regjistrohen një sërë recidivash
kërshërore prej modelit fashist italian, d.m.th. të
shtetit që pati qenë më pranë Shqipërisë, më
shumë mendërisht se gjeografikisht, si dhe
njëherësh shteti i parë fashist i Europës. Një rast i
tillë është i ashtuquajturi “Revolucion
demokratiko-borgjez i qershorit 1924”.
I studiuar
historikisht, madje me të tepërt, si i lidhur mbas
modelit bolshevik, me një kryeministër – Fan. S.
Noli – të cilësuar prej kundërshtarëve të tij si
“peshkopi i kuq”, mbas një shqyrtimi të
vëmendshëm politologjik ky “revolucion
demokratiko-borgjez i qershorit 1924” nuk do të
rezultonte as revolucion, as demokratik dhe as
borgjez. Vetëm muaji i qershorit ‘24 mund të
quhet i saktë në emërtimin e tij të stërgjatë. Vetë
Noli, njëri ndër udhëheqësit e lëvizjes së 24-s, si
dhe krye i qeverisë që prej saj doli, në një
intervistë dhënë si kryeministër gazetës greke
Eleftheron Vima (17 tetor 1924), pyetjes se çfarë
ishte ajo që sapo kishte ndodhur në Shqipëri, i
përgjigjej drejtazi: “Ishte më shumë një coup
d’état [grusht shteti, A. P.] politik, bashkë me një
pronunciamento...”

Tanimë, me mundësinë e shqyrtimit të lëvizjes së 24-s drejtpërsëdrejti mbi burimet dokumentare, i ashtuquajturi model bolshevik, të cilit ia kanë brendashkruar këtë lëvizje, vjen e skajohet, ndërsa lidhjet e saj me modelin fashist bëhen gjithnjë më të lexueshme. Jo rastësisht lëvizja formësohej në maj-qershor të 24-s, d.m.th. fill mbas zgjedhjeve fashiste të prillit 1924 në Itali, ku kishte fituar “lista qeveritare”, i ashtuquajturi “listone”. Një ndërthurje e modelit bonapartist me atë origjinal mussolinian në organizmin e grushtit të shtetit nëpërmjet përdhunimit të parlamentit, dhe përkatësisht parlamentarizmit, dhe njëherësh rrekjeve për ta legalizuar atë po nëpërmjet një “parlamenti”, mund të lexohet tanimë në rragatjet në trajtë debatesh, të marra me stenografi prej S. Mazrrekut, të pjesës së anëtarëve të parlamentit shqiptar që patën braktisur Tiranën dhe qenë “strehuar” në Vlorë. (Vetë modeli i shkartisur bonapartist-mussolinian merr aty ngjyra origjinale “kombëtare” kur një pjesë e deputetëve të gjysmëparlamentit të Vlorës ngulmon ta lënë hëpërhë “revolucionin” dhe të largohen për në shtëpi “për me festue bajramin”.)
Mes letërkëmbimit, mbajtur deri më sot secret, të organizatorëve të “revolucionit” në Vlorë me funksionarët e lartë të regjimit fashist në Itali, spikat një nga mesazhet e qershorit në të cilin Noli shkruante në italishte të pastër: “Non ci resta altro che pigliare le armi e marciare su Tirana, seguendo l’esempio classico del vostro illustre Duce” (“Nuk na mbetet tjetër veçse të rrokim armët dhe të marshojmë mbi Tiranë, duke ndjekur shembullin klasik të Duce-s suaj të përndritur”) (DDI, serie 1923-1935, III, nr. 222).
T’i vështrosh të ballafaquara të dyja lëvizjet, italiane dhe shqiptare, përfshirja në modelin fashist italian së paku e një pjese të elementeve të “revolucionarëve shqiptarë” të 24-s rezulton jashtë dyshimi: komportimi i “bashkimxhinjve” (anëtarë të organizatës “Bashkimi”), me rol dore së parë në lëvizjen e të 24-s, befason me imitimin e sjelljes së këmishave të zeza në Italinë e viteve 22-24; deri edhe praktikat rrugaçërore, si ajo e diskreditimit të
“armiqve” duke u dhënë të pinë me përdhunë vaj recini, nuk janë veçse majmunëri të metodave të
këmishëzinjve. Më shumë se kaq: shndërrimi i këtyre forcave “të lira” apo “vullnetare”, tanimë njerëz të armatosur që zinin stacionet apo kontrollonin rrugëkalimet pa qenë as karabinierë, as ushtarë, as policë, por thjesht “bashkimxhinj”, shndërrimi i këtyre forcave pra në një trupë të posaçme për “ruajtjen e rendit” nga qeveria e dalë prej “Revolucionit” nuk përbën veçse ndjekjen e modelit mussolinian: krijimin e “milicisë fashiste” si veshje legale për grupet e shthurura të quajtura “squadre d’azione” më 1923-shin.
Në praktikë regjimi i vendosur në 24-n ta përkujton regjimin autoritar “transformistik-personal” me një pjesë të spikatur të tipareve të tij. Athua se i verbuar brenda një modeli të tillë, kreu i “qeverisë revolucionare” nuk ngurronte t’i mburrej gazetës Vreme të Beogradit: “Tani për tani, ne qeverisim pa parlament, dhe më mirë...” (13 shtator 1924).
Duket e pabesueshme të ketë dalë nga goja e Fan S. Nolit. Mirëpo deri edhe para Lidhjes së Kombeve, e cila i përmendte kryeministrit shqiptar domosdonë e thirrjes së një parlamenti, Noli vijonte ta quante institucionin në fjalë “ajo plagë, ajo fatkeqësi e madhe, ajo bestytni e shëmtuar, që është parlamenti...” (10 shtator).

Figura si Noli, na kanë ofruar, ndoshta krejt padashur, dëshmi mësimdhënëse. Duke i hequr m’anësh supozimet me “angjentura bolshevike” apo “konspiracione ndërkombëtare”, na duhet të mbajmë mend si mësim aktual që kur, në 24-n, qeveria e tij e shpërndau parlamentin, kryetari i saj i mburrej gazetës greke Skrip: “E shpërndamë parlamentin, që të bëjmë disa kursime të nevojshme...” (17tetor 1924). Madje, pa e fshehur spastrimin që po bënte në administratë për ta mbushur atë me “bashkimxhinj” ose “antizogistë”, sqaronte: “Nga marsi do të bëjmë zgjedhje, pasi më parë të përfundojmë punën e spastrimit...” (po aty).
Nga ana tjetër, petku i agjit-propit bolshevik vetëm sa rrekej më kot ta mbulonte “modelin e zi”, duke u treguar “masave” se qeveria e tij vetëm brenda pak muajsh “për të bërë ekonomi” kishte pakësuar 25 % të nëpunësve dhe rrogat e tyre i kishte zbritur në 40 % (Intervistë në Nea Imera, 11 tetor 1924).



A. Plasari, 18/12/2005, Shekulli

Artikullin e plote e gjeni ketu

[BlueBaron]

Nuk e kuptoj pse habitet dynjolliku me dokrrat e feisbukut te Erion Braçes ?!?

Erion Braçe si te gjithe ithtaret e Dulles dhe te klanit te tij jane mbrujtur me idene se jane pasardhes te revolucionisteve grusht-shtetas te qershorit '24. Mjedisi ku bejne pjese rekrutet e ketyre revolucioneve jane kusaria, pertacia dhe ndyresia ne kuptimin moral te saj.

Si mund t'a pranoje Braçe dhe komplet rraca e tij e kusareve figuren komplekse te Ahmet Zogut ?!?


Marshimi mbi Shqiperi i taborreve te PKSH, ne gjirin e te cilave benin pjese, qe fati i ketyre kusareve. Nuk bene gje tjeter veçse vodhen, plaçkiten, terrorizuan dhe masakruan nje komb nen dogmen revolucionare.


Qelbsinlliku i kusareve Braçist nuk ka mundesi te rrije ne te njejtin mjedis me esnofllikun e njeriut puntor e dashamires. Braçja dhe gjithe vogelsia xhuxhiste qe e karakterizon eshte i lidhur infinit-ciperisht me antivleren dhe maskarallikun njerezor ...

[Antimafia]

Kujtimet e Geraldinës: Largimi nga Shqipëria mëngjesin e 6 prillit ‘39

Ju rrëfej tmerrin e udhëtimit në Greqi, kur bashkë me Lekën e porsalindur, bashkjetonim me vdekjen orë e çast”.

Në ajrin e ftohtë të mëngjesit thellë, një varg prej trembëdhjetë veturash me motorë të ndezur po pritnin. Në veturën Krysler që do ishte imja ndenjësja në anë të shoferit u hoq me një anë dhe u hodh në kopësht. Dysheku im u shtrua për së gjati dhe aty mbeta e shtrirë me këmbët në pjesën e përparëshme dhe kryet mbështetur në kolltukun e prapsme. Një doktor zuri vend pranë meje dhe brenda pak minutave u nismë. Nuk munda të përshëndes as Mbretin. Fëmija ime ishte në një veturë tjetër me njërën nga motrat e Mbretit, me infermieren dhe zonjën që qe pranë meje kur u lind princi.
Teneqe me benzinë u ngarkuan në veturat, sepse asnjëri nuk e dinte sa i gjatë do të ishte udhëtimi ynë deri në kufirin e Greqisë dhe në se do të mund të gjenim benzinë nga do të kalonim. Shërbyeset e mia dhe zonjat përcjellëse kishin mbledhur bashkë atë që mundën të marrën dhe shpejt mësuam se rrëmbimi i ikjes na kish bërë të harrojmë shumë gjëra të çmueshme. Kishim lënë shumë thesare të vjetra e kujtime të dashura si dhe tërë pjatat dhe lugët e florinjta të Pallatit.
Disa kohë më parë im shoq kishte pasë shitur lëndën e pyllit tij privat një shoqërie italiane dhe kish marrë kundër vleftën në napolona ari. Këto napolona ishin mbyllur në dy valiza të thjeshta bojë qielli, por unë nuk dija asgjë në këtë kohë rreth këtyre napolonave megjithëse këto qenë mjeti i vetëm i jetesës sonë gjatë atyre viteve të mërgimit. Disa herë rruga dukesh se ndalte përnjëherësh dhe kaluam nëpër tokë të ashpër të parrahur më parë. Qe një udhëtim i tmerrshëm dhe sot kur më kujtohet më zë tmerri. Lindja e fëmijës time kish qenë e ngadalshme dhe shumë e vështirë dhe unë jesh akoma në një gjendje gjysmë të ndërgjegjëshme dhe nën efektin e mjekimeve. Dhe me gjithë këtë edhe sot më kujtohen kthesat e ngushta shumë dhe brinjët e pjerrëta që binin në përrenjtë e zhveshur e të thatë. Kur po largoheshim gjithnjë larg Tiranës të mbytur me kaosin e gjendjes së krijuar, më goditi syrin fakti i qetësisë që mbretëronte nëpër tërë fshatrat dhe qytetet që kaluam. Shumë nga ata nuk kishin radio dhe mjete të tjera që të mësonin se liria e tyre kish humbur. Rreth mesit të ditës qëndruam për një drekë të vogël në Korçë. Një nga oficerët e grupit tonë mundi t’i telefonojë Mbretit në Pallat. Të gjithë ende shpresonim se do të na kishte thënë të qëndrojmë këtu ose ndofta të ktheheshim prapë në Tiranë, kurse Mbreti na porositte që të shkonim sa më shpejt të ishte e mundur në kufirin e Greqisë. Im vëlla Gyula, katërmbëdhjetë vjeç, ishte duke studiuar në liceun Freng të Korçës. Një nga njerëzit tanë vajti ta kërkojë ku qe, nga një vend në tjetrin, deri sa e gjeti në një klasë së bashku me nxënës të tjerë në orën e arithmetikës. Pa i thënë asnjë fjalë mësuesit mori Gyuala-n për dore ashtu si qe me librat ndënë sqetull dhe fluturoi tek ne.
I mjeri Gyula im. Më vonë shkoi në Francë që të bashkohesh me mëmën time dhe, megjithëse vuante nga diabeti, u bashkua me fuqitë e rezistencës frënge gjatë luftës. Po përvojat dhe vuajtjet që pati gjatë luftës e keqësuan shumë shëndetin e tij deri sa disa vite më parë në Merano të Italisë dha shpirt.
Po sa tmerre dhe dëshpërime të tjera na prisnin më tutje. Në këtë kohë kishim vetëm një qëllim që të mundemi të arrjmë kufirin Grek. Më së fundi, pas një udhëtimi të vështirë për më shumë se katërmbëdhjetë orësh, mundëm të arrijmë në afërsi të kufirit Grek.
JASHTË RREZIKUT PËR PAK KOHË.
Veturat tona qenë skuqur nga balta e madhe dhe fytyrat e njerëzve tanë plot pluhur dhe të këputura nga lodhja. Kjo pjesë e veçantë e kufirit nuk ish në përdorim dhe vetëm një ushtar grek qëndronte për roje. Më kujtohet se jeshë zgjuar dhe e pashë kur më vështroi me çudi nëpërmjet dritares së veturës. Vargu i gjatë i makinave të mbytura në baltë me udhtarë dhe oficerë ngarkuar me shpata e mitraloza e trembte shumë. Leshrat e tij të shkurtra ju ngrenë përpjetë, një gjë e kam dëgjuar të përshkruhet, por asnjëherë nuk e kam parë qysh ahere ose më parë kësaj kohe. Kapela i ra për tokë dhe duke u munduar ta marrë prapë, i shpëtoi dhe pushka nga dora. Pastaj nga turpi dhe nga tronditja iku e u fsheh në pyll.
Një nga ushtarët tonë ngriti trarin që qëndronte në hyrje të kufirit dhe më së fundi u futëm në tokën greke. Përçuam për gati nja gjysëm ore tjetër deri sa erdhëm në kontakt me fuqitë Greke të policisë të motorizuara që na drejtuan për në Follorinë. Qyteti ishte një qytet i varfër pa hotele të kënaqshëm, por më së fundi jeshëm jashtë rrezikut. Një nga shtëpitë e gurta ishte bosh, kështu që vajzët dhe zonjat që më shoqëronin e fshinë dhe e pastruan krejtësisht brenda një kohë të shkurtër dhe më muarën mua me gjithë dyshekun tim e më shpunë brenda. Kisha vuajtur nga një hemoragji (humbje gjaku) e keqe shumë dhe e ndjeja veten kaq të sëmurë sa që s’më bënte më asnjë përshtypje në se vdisja ose jetoja. Dikush më luti të vija diçka në gojë që të merrja pakëz fuqi, por i vetmi ushqim që gjetëm ishte ca djathë që binte erë jo të këndëshme, bërë nga qumështi i dhisë dhe vezë të ziera shumë të ngjyera me bojra të ndryshme për shkak të Pashkës.
Ditën e nesërme, Ditën e të Premtes së Zezë, Mbreti Gjergj i Greqisë mori vesh për qëndrimin tonë këtu dhe dërgoi dy doktorë me një tren të veçantë në Follorinë që të më mjekonin dhe të më shpien në Athinë.
Ngula këmbë të mos shkoj. E njeja se vendi im ishte të qëndroja sa më afër tim shoqi dhe se do të ishte punë më e urtë të pritnim aty afër kufirit për të parë se çdo të ndodhte në vendin tonë.
Mbreti Zog mbeti në Tiranë gjatë 6 e 7 Prillit, duke u përpjekur të organizojë qëndresë kundër pushtuesit. Dëshironte që të bënte një luftë guerriljesh kundër sulmonjësit, të paktën deri në plasjen e luftës së dytë e cila dukesh se do të shpërthente së shpejti. Ai kish bërë plane që të organizonte një grup të vogël qëndrese me lëftëtarë në Veri afër kufirit të Jugosllavisë. Pasonjësit e tij tashmë ishin më të fortë në këto anë ku kish lindur Ai vetë.
Porse qeveria Jugosllave mori vesh rreth këtij plani dhe i dha një notë Qeverisë Shqiptare duke e njoftuar se, në rast se luftimet bëhen në një zonë jo më larg se 15 km. nga kufiri i tyre, ata do të marshonin mbi Shqipërinë për “të shpëtuar paqen në Ballkan”. Për shumë shokë Jugosllavia kish lakmuar pjesë të tokës shqiptare të kufisë dhe im shoq kuptoi se kërcënimet Jugosllave ishin të sakta dhe Shqipëria nuk ish në gjëndje t’u bëjë ballë dy fuqive sulmonjëse.
Në 8 të prillit Mbreti u ndal në Pogradec afër kufirit Grek. Ai po udhëtonte në një karvan automjetesh së bashku me tërë qeverinë shqiptare dhe shumicën e deputetëve gati pothuaj 1 500 vetë. Këtu për herë të fundit im shoq u mundua të organizojë një qëndresë të fundit. Po vetë shokët e tij e këshilluan që të largohej dhe të vazhdojë luftën për lirinë e vendit jashtë kufinjve të Shqipërisë. “E pranova këtë këshillë me zemër të thyer” më tha Mbreti disa kohë më vonë, sepse mu duk se po të largoheshe kështu nuk do ta shihja më i gjallë vendin tim përsëri”.
Me gjithë këtë qeveria e bindi. Ata e shkoqitën qëndrimin e tyre duke thënë se pas luftës së ardhëshme Shqipëria do të ishte në rrezik për t’u bërë copa-copa dhe meqënëse Mbreti ishte kryetari i Shtetit, ai vetëm mundesh të fliste në emër të gjithë popullit.
NË LARGIM PËRSËRI
Me tërë këto arsyetime Mbreti mbeti me dy mendje dhe nuk kish vendosur se ç’vijë të ndiqte. Në këtë kohë mori vesh se kufiri grek do të mbetesh i hapur deri në mesnatë për të pritur aty dhe shokët e Tij si refugjatë politikë. Pas kësaj ore do të mbyllesh përgjithnjë për cilindo. Ky urdhër i fundit e bëri të marrë vendimin të lërë vendin. Kaloi kufirin 10 minuta para mesnatës dhe mundi të më takojë në orën gjashtë të mëngjesit të ardhshëm.
Në këtë kohë treni dërguar nga Mbreti Gjergj gjendej ende në Follorinë dhe kështu vendosëm që të pranojmë të udhëtojmë me këtë tren por jo për Athinë po për në Selanik.
Pak kohë pasi u nismë së këndejmi treni u ndalua dhe gati nja 500 ushtarë dhe oficerë grekë hypën në tren. Komandanti i tyre na njoftoi se kishte marrë urdhër nga lart që të çarmatoste tërë shqiptarët që mbanin armë. Mbreti Zog dhe familja e Tij do të mbylleshin në Volos; anëtarët e qeverisë dhe të tjerë oficerë do të burgoseshin në Kozan dhe mbetja tjetër e oficerëve dhe ushtarëve do të mbylleshin në një ishull grek. Mbreti Zog e hodhi poshtë këtë ultimatum. Ai i dërgoi një telegram qeverisë helenike në të cilin thuhesh: “Ne nuk jemi robër lufte por miq e fqinjë që kemi nevojë për mikpritjen e Greqisë. Në se Greqia do ta dëshirojë jemi gati të largohemi sa më parë nga toka Greke por kurrë nuk do ta pranojmë të ndahemi nga shoshoqi dhe asnjë nga armët tona nuk do t’u dorëzohet”.
Ndërsa po pritnim përgjigjen e telegramit ndenjëm në tren dhe ushtarët grekë na kishin rrethuar në çdo anë. Brenda një ore Kryeministri i Shqipërisë u thirr në telefon në zyrën kryesore telefonike mbasi vetë Mataksai, kryeministri i vendit, po në fakt diktatori i vërtetë i tij , dëshironte t’i flasë personalisht. “I paraqitni nderimet e mia Mbretit” tha. “Vendosëm që të gjithë Ju do të qëndroni në Larisë disa milja larg nga vendi ku gjendeni tani”. U kënaqëm shumë kur dëgjuam këtë lajm po vetëm shumë kohë më vonë munda të zbuloj se cila qe arsyeja që e detyroi qeverinë Greke të ndërrojë mendimin e parë dhe kjo rrodhi jo vetëm për shkak të marrdhënieve të mira midis të dy vendeve, porse më shumë për shkak të këshillave të mjekëve Grekë që më vizituan. Njëri nga ata ishte mjeku personal i Mbretit Gjergj dhe ai i tha Mbretit të tij se në qoftë se nuk do të mjekohesh në qetësi patjetër do të vdisja. Dhe atëherë vdekja ime do ju barrosë Grekëve dhe jo fashistëve Italianë.
Një hotel i ri kishte qenë ngritur në Larisa po nuk ish hapur ende. U hap vetëm për të pritur ne së pari si myshterinjtë e parë. Qëndruam këtu deri në 1 të Majit dhe paguam për të gjithë hem në këtë hotel, hem në hotelet e tjera më të vegjël të qytetit, sepse ishim shumë e nuk na nxinte hoteli të gjithëve. Ne paguam faturën nga napolonat që kishim në të dy valicat bojë qielli.
Përveç të hollave të Mbretit edhe qeveria kishte marrë të holla floriri nga thesari i shtetit dhe këto fonde ajo i përdori për të paguar tërë oficerët dhe njerëzit e tjerë në shërbimin e saj deri në kohën kur fondet u shterën. Në këtë kohë shumica e shqiptarëve që kishin ardhur me ne kishin shkuar në vende të tjera dhe kishin marrë punë të ndryshme. Gjatë qëndrimit tonë në Larisa disa ngjarje shqetësonjëse na bënë të kthjellët se duhesh të iknim për së shpejti. Një ngjarje e tillë ndodhi kur dy nga oficerët tonë vajtën në Selanik për të parë Konsullin e Shqipërisë. Këta oficerë u çuditnë kur panë se flamuri i fashizmit i kish zënë vendin flamurit kuq e zi të Shqipërisë dhe kur panë Konsullin nxuarën revolet t’i bien në kokë. Policët grekë duke dëgjuar britmat e tij, shkuan në ndihmë të Konsullit po që të dy u vranë nga oficerët dhe konsulli vetë u vra. Pas kësaj ngjarjeje dhe një tjetre të tillë, im shoq dha urdhër që t’i dorëzohen atij armët e zjarrit. Kësisoj nderi i oficerëve nuk prekej dhe mikpritja greke nderohej.
Në këtë kohë Ministri i Shqipërisë në Turqi z. Xhaxhuli kish marrë pëlqimin e qeverisë Turke që na porositte të kalonim sa më parë në këtë vend dhe vendosmë që të vemi.
GJITHNJË NË LARGIM
U prekëm shumë nga kjo oferta zemërgjerë e Turqve dhe sapo munda të mbahem në këmbët e mija dhe të hypim vetë në trenin që na kish lënë në dispozicion qeveria Greke, vendosmë të nisemi për Turqi. Të gjithë e dinim që në atë vit të 1939 sulmi i Italisë kundër Greqisë ishte shumë i afërt.
Udhëtimi ynë për Turqi është një udhëtim që do ta kujtoj për tërë jetën time sa të jem gjallë. Turma populli u derdhën në tërë stacionet e vogla të trenit ku qëndronim që të përshëndesnin Mbretin Zog duke i britur urimet dhe bekimet e tyre. Arrimë në Stamboll në orën tre të mëngjesit në 3 Maj.
Guvernatori i qytetit së bashku me z. Xhaxhuli dhe zonjën e tij na pritën në mënyrën më të përzemërt që mund të bëhej. U strehuam në hotelin Pera Palace dhe turqit u suallnë kaq mirë sa që disa herë nuk dinim si t’i falenderonim. Ata ngulnë këmbë dhe nuk e njohnë zyrtarisht pushtimin e Shqipërisë dhe ndërsa dilnim nga hoteli ishin urdhëruar tërë shtetasit që të na linin rrugën të lirë kujtdo nga ne.
Ditët tona këtu kaluan në vizita shtetërore, në vizita pallatesh, xhamish dhe muzeumesh të ndryshëm dhe ngado që kaluam plaka dilnin prej turmës dhe i lëshoheshin Mbretit për t’i puthur duart dhe për shpëtimin dhe shëndetin tonë.
Gjatë qëndrimit tonë u takova me Presidentin Ismet Inonu, një burrë shumë simpatik dhe mikpritës. Patëm çaste së bashku në shumë raste dhe më vonë ndërsa im shoq bisedonte me të rreth të ardhmes së vendeve tanë, unë dhe Zonja e Presidentit merreshim me punët tona shtëpiake.
Mundeshim të qëndronim përherë këtu dhe në vetvete kjo do të kishte qenë shumë mirë në shumë pikpamje, porse Mbreti ishte takuar me të dërguar të ndryshëm nga Parisi, Londra dhe Washingtoni që e nxitnin të vente në njërën nga këto kryeqytete.
Ishte e kthjellët për të gjithë ne që jeshëm kaq afër ngjarjeve të Evropës se lufta do të kërcitte për së shpejti midis fuqive të boshtit nga njëra anë dhe Francës e Anglisë nga ana tjetër. Ishte e kuptueshme se mund të bënim më shumë punë në Paris ose në Londër se sa këtu dhe kësisoj Mbreti vendosi të nisemi në 30 të qershorit.

Vijon


http://www.panorama.com.al/argument/kujtimet-e-geraldines-largimi-nga-shqiperia-mengjesin-e-6-prillit-%e2%80%9839/