Nderron jete Leka Zogu I

[Rina_87]

Nuk mund të nderohet Noli, Luigj Gurakuqi, Bajram Curri, Avni Rrustemi, Hasan Prishtina, e Ahmet Zogu, sepse këta nuk mund të futen në një kallëp. Ose të parët janë patriot, ose i dyti. Ose të parët janë tradhtarë, ose i dyti. Së bashku nuk shkojnë.

Po sigurisht te paret kane qene patriote!

P.S. Ngela pa e ble librin e Robert Austin " Fan Noli dhe nje revolucion i ikur" qe u promovua ne Prishtine para pak kohe!


.

[DYDRINAS]

Nano: Kontributet e familjes mbretërore duhet të nxisin politikën për të bashkëpunuar

02 Dhjetor 2011

Fatos Nano, ish-kryetari i Partisë Socialiste, ka zhvilluar sot një vizitë ngushëllimi në familjen mbretërore për ndarjen nga jeta të pretendentit të fronit mbretëror, Leka Zogu I. Nano pas vizitës u shpreh se kontributet e tij duhet ta nxisin politikën të shumëfishojë pikat e bashkimit e të bashkëpunimit. "Duhet të shumëfishohen kontributet që Shqipëria të vazhdojë me dinjitet rrugën e përfaqësimit në familjen evropiane dhe të integrimit me simotrat e saj siç vjen ky kontribut dhe mesazh edhe nga familja mbretërore dhe aktiviteti i saj", theksoi Nano.


sot

[Maqellarjot]

ja linku ku ta mesosh te verteten...

http://en.wikipedia.org/wiki/Knollwood_estate..

nje pyetje me lind..ku i mori ahmet zogu 102800 dollare ne vitin 1951..a e ke idene cka do te thote te kesh 102800 fill 5 vjet pas lufte...mua me duket shifer shume e madhe per kohe..e kjo shifer eshte vetem per blerjen e shtepise..po shpenzimet e oborrit sa mund te ken qene..

maqellarjot...eshte nje shume e frikshme ..se nga i mori nuk e di por nuk besoj se e mori nga shitja e bizhuterive te familjes apo nga dhuratat e miqve..

Shkrimet ne Wiki, nuk mund te merren si Fakte Historike. Une qe nuk jame Historian kam te drejt te Shkruaj ne Wiki.

Kam degjuar nje Ngjarje te tille, U be nji tentative per te blere nje Shtepi Ne Ishullin Long Island rreth te njejtit cmime. Me sa di une dicka e tille nuk u rrealizua kurre. Ty te duken shume 102,800 dollar per nje familje Mbreterore. Ne ate kohe mund te vleresoheshin Pothuajse 1,000,000 dollar. Vetem diamantet dhe unazat ne duart e Mbretereshes kushtonin te pakten 5 fishin e shumes me lart. Nejse...Une nuk i di me siguri Financat e familje Mbreterore!

Sa i perket "Servilave". Varet nga kend veshtrimi. Por une mund te them kaq, Une nuk jame Mbeshtetes as i Monarkis, dhe aq me pak I Edvinit dhe Sales me shok. Ky fakt ben Kendveshtrimin tim pak me asnjanes. "Mbeshtetesite" e Endvinit dhe Saliut (Jo te gjithe) jane Krye Halabaket, sidomos ato qe Paguhen. Sepse kur arrin dita Qe Kryeministri Shtyn fizikisht Debutetin Socialist ne Podium, duke mbajtur Fjalim, ne mes te Parlamentit, dhe deputeti Hiku si Pule e lagur, per mua Nuk eshte Burre. Jane te gjithe Servila dhe Halabake, Mbeturina te ish-diktatures qe nuk kane piken e dinjitetit dhe rrespektin per askend. Sote keto Hiena Ndyrsira hiqen si Demokrat te vertet. Perdoren si Vegla nga "Dikush" ne Prapaskena. Kjo nuk do te thote qe Oborrit Mbreteror i mungon elementi "Servile".

[DYDRINAS]

vota eshte personale dhe preferenciale

Kjo mjafton si pergjigje per shkrimin ku me ke cituar mua.

Ndersa sa i perket qendrimit qe ke per monarkine, une ate e respektoj sepse kjo eshte e drejta jote.

Nuk eshte e thene qe te gjithe te ndajme te njejtin koncept per format e qeverisjes.

[Maqellarjot]

Është mëse e vërtetë që Abaz Kupi ose siç njihej ndryshe Bazi i Canes ka luftuar kundër pushtuesve Italian në Durrës (në atë kohë ishte ushtarak atje), është e vërtetë që Abazi ka qënë edhe ka marë pjesë në Konferencën e Pezës në vitin 1942 bile është zgjedhur edhe anëtar i shtabit në atë kohë.
Por është po kaq e vërtetë që pas kapitullimit të Italisë fashiste dhe pushtimit të Shqipërisë nga nazistët gjermanë Ai ndryshoi pllakë dhe ka qënë shpesh herë bashkpunëtor i nazizmit dhe kjo faktohet me shumë dokumenta të kohës si nga misionarët anglezë dhe nga dokumentat e vet gjermanëve edhe të tjerë.

E po cfar nuk te "degjojn" veshet ne ket Forum! Po na beni te dalim jashte teme tani.



Arkiva britanike/Dorëzimi i Abaz Kupit. Anglezët: Si u shkatërruan nacionalistët dhe ardhja e komunistëve në pushtet

(Vijon nga numri i kaluar)

“[COLOR="Red"]Vendimi për të mos u siguruar nacionalistëve mbështetje materiale apo propagandistike ishte dhe goditja vdekjeprurëse ndaj kauzës së tyre.[/COLOR] Të dëbuar nga pjesa më e madhe e territorit që ata kontrollonin më parë, të gjendur në luftë, si kundër Frontit Nacional Çlirimtar (FNÇ), ashtu edhe kundër gjermanëve, pa të drejtën për të hyrë në Mirditë, pasi ndaloheshin nga Gjon Markagjoni nëse ata nuk paguanin, dhe të paaftë për të siguruar më ndihmë nga tregtarët e Tiranës, nacionalistët u gjendën në një krizë së cilës nuk do t’i mbijetonin. Ndoshta do të ishte plotësisht e vërtetë të thuhej se nga ky moment asgjë nuk ishte më e vlefshme, me gjithë ndikimin e tyre të vogël që gëzonin ende, pavarësisht zbarkimit të trupave britanike të përgatitura për t’i mbrojtur nacionalistët, të paktën nga forcat e Frontit Nacional Çlirimtar. Por, kjo shpresë e fundit u shua kur u detyruam të refuzonim një kërkesë të Abaz Kupit, në kohën e zbarkimit në Sarandë, për t’i ardhur në ndihmë të drejtpërdrejtë në operacionet në Durrës dhe në rrugën Tiranë-Shkodër. Më vonë, pasi ai e kuptoi që largimi ynë ishte tashmë i përcaktuar, ai filloi të shpërndante trupat e tij, një vendim për të cilin ne ishim këshilluar ta përkrahnim, duke mos qenë në gjendje t’i mbante ata në mënyrë të pavarur dhe njëkohësisht, duke refuzuar të kërkonte mbështetje nga kolaboracionistët e mbetur…”


Per ke e ka fjalen Autori i shkrimit ketu. Ke luftonte Abaz Kupi me Shoke qe kerkonte ndihme nga Anglezet? Hmmmmm ndoshta Gjermanet dhe Komunistet!



Zhgënjimi

Udhëzimet bënin të ditur më tej se nuk do të dërgohej asnjë furnizim për nacionalistët dhe se kapiteni WMERY, i cili ishte shefi i përkohshëm i misionit, duhet të vepronte si vëzhgues i paanshëm dhe të mos e inkurajonte Kupin për të luftuar. Këto udhëzime u konfirmuan dy herë në telegramet që pasuan, veçanërisht në fillim të luftës civile dhe më vonë kur dështimi i misionit të Smithit u bë evident, pikërisht atëherë kur ne mund t'i kishim braktisur nacionalistët me një lloj konsistence në dukje. Sidoqoftë, për ta bërë këtë në momentin më oportun kur vareshim nga udhëzimet dhe garancitë që na jepte autoriteti i Forcës 399, ata sërish kishin fituar terren ndaj gjermanëve, ne e gjetëm veten të ekspozuar ndaj akuzave të rënda për mungesë mbështetjeje dhe prerje në besë që nuk do të fshihen kurrë nga kujtesa.

Materiali është marrë nga kujtimet e majorëve britanikë që morën pjesë në Luftën Antifashiste Nacional Çlirimtare në Shqipëri gjatë viteve 1942-1944



Ne fakt Arkivat Anglez te shkruajtur nga ushtaraket anglez te asaj kohe shkruajn se forcat E Abazit dhe Ballistat vran dhe shkaketuan me shume deme tek Gjermanet sesa Partizanet. Kur Abazi me shoke luftonte kunder gjermaneve pjella e ndyre komuniste Bashkpunoj me Serbet dhe Ruset. Projektuan Harten me anti-shqiptare duke i dhuruar Serbeve Kosoven dhe futjen e shtetit Shqiptare ne nje Burge te "perjetshem".

[Alti Elezi]

Shumica e atyre qe shkruajne per "monarkine", nuk i njohin funksionet dhe rolin e monarkut ne nje monarki kushtetuese. Monarku dhe familja e tij jane simboli i unitetit kombetar, dhe jane figura simbolike drejtuese e forcave te armatosura te vendit. Monarku nuk qeveris vendin, vendin e qeverisin institucionet e tjera, qeveria, kuvendi, gjykatat.

Nese Shqiperia do te behet monarki apo jo, askush nuk e di. Por nje gje eshte e sigurt, qe sistemi aktual i "Republikes Parlamentare" eshte nje sistem i papershtatshem si per Shqiperine edhe per shqiptaret. Sa here qe vjen puna tek rizgjedhja e nje presidenti, vendi dhe politika kalojne ne krize cdo pese vjet. Nese Shqiperia do te kish nje monark, zgjedhja e presidentit nuk do te ishte me e nevojshme, dhe vendi do te kish stabilitet me te madh politik. Arsyeja tjeter perse Republika Parlamentare nuk eshte e pershtatshme per shqiptaret, eshte fakti se le jashte perfaqesimit te gjithe atyre shqiptareve qe jetojne jashte kufijve te Republikes se Shqiperise. Mbreti e Monarkia, do ti perfaqesonte me mire interesat e gjithe shqiptareve ne menyre konseguente, jo sic eshte bere deri me sot, qe cdo president i ri qe zgjidhet, ben sic i do qejfi.

Armiqte me te medhenj te monarkise, jane klasa politike shqiptare. Nese Shqiperia do te kish nje Monark qe gezonte respektin e nderimin e mbare popullit shqiptar, klasa politike nuk do te kish me ate fushe veprimi per te bere sic i do qejfi, sic kane bere ne keto dekadat e fundit. Kjo eshte arsyeja, perse referendumi i 1997 u manipua nga njerezit e Fatos Nano, pasi ne syte e tyre: "Nje Shqiperi Monarki, eshte nje Shqiperi ku Nano e kompani nuk mund te bejne sic u do qejfi ne kurriz te shqiptareve te thjeshte." Mbreti nuk do te behej memec, sic jane bere presidentet tane, kur shikon simbiozen e krimit me politiken, vjedhjet, korrupsionin, ne kurriz te shqiptareve.

Ju kam dhene dy libra me lart per te lexuar, per te gjithe ata qe dine anglisht, dhe duan te njihen me historine e kohes se Zogut, ashtu sic ka ndodhur, dhe jo ashtu sic e kane manipuluar historine te tjeret, per motive politike e personale. Historiane angleze marrin mundimin te shkruajne per historine e Mbretit Zog, pasi jane te mahnitur nga historia e jetes se tij, kurse shqiptaret si puna juaj, nuk dini te vleresoni as luanet qe kane dale nga gjiri i atij populli.

Albo

Nga cilat jane shkrujt librat nga ANGLEZET?aaaa nga Miqte e Shqiperise....??
Nga doli LUANI,o ALBO nga MATI,??
E di si ja fut ndonjeher ti apo jo??Si e jema e Zeqos nga Maja e Rrapit!
Para se te vinte Zogu,dhe ketu skemi nevoje as per angleze e as per Shqiptare qe te dine Ingllisht,pra,me pare ishte I.Qemali,I,Boletini,gjysma e Kosoves se Therur nga Serbet e Malazezet,......e Noli e me Radhe.
Dhe se cfare kontributi ka dhene Zogu per shqiperine ate dine i vogel e i madh,pa i marre meritat qe ka,po pa i dhene hde aq shume sa po na e beni ju.
Nje keshille:Anglezet jane "miqte" tane me te mire,aq te mire sa nuk e mer me mend,po deshe te dergoj ndonje liber eshte ne SHQIP.

[PLAKU]

http://www.botasot.info/img/leka_zog_msh444.jpg



Sot nga ora 10.00 deri ne 12.00 zhvillohen homazhet per nderimin e N.M.T Leka Zogu I ne sallen e Parlamentit te Shqiperise. Varrimi do te behet ne varrezat e Sharres ne oren 13.00.

Shqiptarët do të përcjellin sot për në banesën e fundit, trupin e pajetë të N.M.T Leka Zogu I. E vendosur me vendim të Këshillit të Ministrave, dita e sotme do të jetë një ditë zie kombëtare në nderim të figurës së Pretendentit për Fronin Mbretëror Leka Zogu I, homazhet e të cilit do të nisin në orën 10:00 dhe do të përfundojnë në orën 12:00 në mjediset e sallës së seancave plenare të Kuvendit të Republikës së Shqipërisë. Përcjellja për në banesën e fundit të NMT Leka I do të përfshijë nderimet më të larta që parashikohen në Protokollin e Shtetit. Gjithashtu, në të gjitha institucionet, shtetërore dhe publike, do të ulet flamuri kombëtar në gjysmë shtizë dhe në orën 12:00 do të mbahet një minutë heshtje në nder të NMT, Leka Zogu I. Radio Televizioni Publik Shqiptar, gjatë zhvillimit të ceremonialit, të transmetojë muzikë funebre. Në homazhet që do të zhvillohen priten të marrin pjesë personalitete të larta të shtetit, ambasadorë të Trupit Diplomatik në Tiranë, përfaqësues të oborreve monarkike në Europë dhe më gjerë, miq të familjes së Mbretit Zog, shqiptarë nga Shqipëria dhe diaspora. Për përgatitjen e ceremonisë së homazheve dhe më pas varrimit në varrezat e Sharrës, Këshilli i Ministrave ka ngritur Komisionin Ndërministror, i cili do të marrë përsipër edhe shpenzimet e varrimit dhe të ceremonialit. Pretendenti i Fronit Mbretëror Leka Zogu I u nda nga jeta, në moshën 72-vjeçare, pas një arresti kardiak. NMT Leka Zogu i Parë qëndroi i shtruar prej datës 15 nëntor në reanimacionin e Neurokirurgjisë, në Spitalin Nr.5 në Qendrën Spitalore Universitare në Tiranë, pasi pësoi një fibrilacion arterial, formë e aritmisë, ai vuante prej kohësh nga shqetësime të rënda në zemër e mushkëri. Pretendenti i Fronit bëri një përpjekje të parë për të ringjallur dhe ushqyer idenë e monarkisë në fillim të viteve '90. Pas një jete të gjatë në mërgim, i larguar nga vendi kur kishte vetëm dy ditë jetë, në prill të 1939, ai shkeli për herë të parë në Tiranë në nëntor të 1993, me një vizitë të papritur, kur u ul në Aeroportin e Rinasit me një avion privat. Por, sërish qëndrimi do të ishte shumë i shkurtër, as 24 orë, pasi u detyrua nga autoritetet e atëhershme të largohej, pasi pasaporta e tij mbretërore nuk i njihej zyrtarisht. Ai do të rikthehej në prill të 1997. Në ato momente, ju afrua shumë pranë realizimit të ëndrrës së monarkisë, kur në zgjedhjet e qershorit të atij viti të trazuar mori një mbështetje të madhe. Zyrtarisht referendumi për monarkinë mori mbi 33 përqind, por ai dhe mbështetësit e tij pretenduan për manipulim të rezultatit. Rikthimi i tij përfundimtar, së bashku me familjen për të jetuar në Shqipëri do të bëhej në qershor të vitit 2002.

Topalli vizitë ngushëllimi në Familjen Mbretërore

Kryetarja e Kuvendit Jozefina Topalli zhvilloi dje një vizitë ngushëllimi në familjen e Leka Zogu I, i cili u nda nga jeta në moshën 72 vjeçare. Duke i shprehur ngushëllimet Princit Leka dhe familjarëve për ndarjen nga jeta të Leka Zogut I, Kryetarja e Kuvendit vlerësoi figurën e Leka Zogu I si një atdhetar të mençur dhe me humbjen e Tij, shqiptarët kudo humbën një figurë të rëndësishme të historisë së tyre politike, një figurë që tashmë ka vendin e vet të nderuar në kujtesën kombëtare. Kryeparlamentarja Topalli la dhe një shënim në librin e ngushëllimeve të çelur me këtë rast. "Përmes një Shpreh ngushëllimet më të sinqerta dhe më të thella për humbjen e trashëgimtarit të Mbretit Zog. Në të njëjtën kohë dua të shfrytëzoj këtë moment si një moment reflektimi. E para, është një moment, në të cilin ne duhet të rikthehemi dhe të nderojmë historinë tonë, historinë e pjesës së mbretërisë që është një ndër momentet e jashtëzakonshme të përpjekjeve të një lideri sepse Mbreti Zog i ishte një lider i jashtëzakonshëm, që bëri përpjekje dhe i'a arriti që të vendosë bazat e ndërtimit te shtetit shqiptar. E dyta, e shoh në planin politik. Është një moment që në duhet të kërkojmë të falur për të gjitha sulmet dhe urrejtjen që u injektua gjatë 50 viteve të komunizmit ndaj Mbretit Zog dhe ndaj gjithë familjes mbretërore. Shoqëria jonë i'a ka borxh që t'i kërkojë të falur për një sjellje të tillë, të mbushur me mllef dhe urrejtje ndaj kësaj familjeje" tha Kryetarja e Kuvendit. po ashtu ajo theksoi se Leka i Parë u largua nga ky vend kur ishte vetëm 24 orësh dhe ka kërkuar gjithë jetën e vet të kthehej këtu sepse e donte Shqipërinë, sepse ishte i injektuar me patriotizëm. "Mendoj se është një moment ngushëllimi për familjaret, që po në këtë shtëpi ku ka lindur Leka I, po këtu ai jep lamtumirën familjes së tij dhe vendit të tij. Unë mendoj se ndoshta të gjithë bashkë në këtë moment duhet të mendojmë se çfarë tjetër duhet të bëjmë për mbretëreshën Geraldinë, që është si një gur i çmuar, që shndërrin në historinë tonë. Unë besoj se duke nderuar këtë pjesë të historisë i bëjmë nder vetes tonë, familjes mbretërore, por dhe kombit shqiptar në tërësi" tha Topalli.

Akset rrugore që do të bllokohen

Policia e Shtetit njoftoi dje banorët e kryeqytetit për rrugët, të cilat do të qëndrojnë të bllokuara gjatë ditës së sotme, për shkak të kryerjes së homazheve në nderim të NMT Leka Zogu I. Në një njoftim për shtyp, Policia e Shtetit deklaroi se nga ora 08:00 deri në orën 13:00 do të merren masat për bllokimin e trafikut dhe moslejimin e parkimit të mjeteve, në segmentin rrugor përgjatë rrugës Xhorxh W. Bush nga Sheshi "Sulejman Pasha" deri te Bulevardi "Zhan D'Ark", Ura e rrugës së "Elbasanit". "Marrjen e masave të sigurisë gjatë zhvillimit të ceremonisë mortore të pretendentit për Fronin Mbretëror, Leka i Parë, që do të zhvillohet më datë 03.12.2011. Bazuar në shkresën e Drejtorisë së Protokollit të Ministrisë së Punëve të Jashtme të Republikës së Shqipërisë, datë 01.12.2011, dërguar në Drejtorinë e Përgjithshme të Policisë së Shtetit njoftohemi se, më datë 03 dhjetor 2011, ora 10.00 - 12.00, organizohen homazhe në hollin qendror të Kuvendit të Republikës së Shqipërisë ku dhe zhvillohet ceremonia mortore për vdekjen e Leka Zogu i I-rë Pretendent për Fronin Mbretëror dhe më pas do të përcillet trupi i tij për në banesën e fundit. Nga shërbimet e Njësisë Rajonale të Policisë Rrugore më datë 03 dhjetor 2011 ora 08.00 deri në orën 13.00 do të merren masat për bllokimin e trafikut dhe moslejimin e parkimit të mjeteve, në segmentin rrugor përgjatë rrugës Xhorxh W. Bush nga Sheshi "Sulejman Pasha" deri te Bulevardi "Zhan D'Ark", Ura e rrugës së "Elbasanit", thuhet në deklaratën e Policisë së Shtetit. Gjithashtu, policia ka marrë masat e sigurisë nga Kuvendi i Republikës së Shqipërisë-Bulevardi "Zhan D'Ark", Bulevardi "Dëshmorët e Kombit", Sheshi "Skënderbej", Rruga e "Kavajës", varrezat e Sharrës.

[halla mine]

halla mine...pershendetje

Te kishte qene Enveri sa thori i gishtit te vogel ne kemben e Zogut, gjen me te mire qe mund te kishte bere per Shqiperine ishte sikur edhe ai ta kishte "Braktisur" Shqiperine ashtu sic "beri" Zogu!

Nuk kuptoj me cfar arsye dhe llogjike, mund te Flasin Enveristat dhe Komunistat kundra Zogut, mire gjat diktatures, por Sot?. Fatkeqsisht Shqiptari eshte ne nje gjendje Mendora dhe Shqirterore kaq te shtremberuar saqe nuk arrin te dalloj Te Keqen e Vertet nga ajo e Skenuara!

P.S Nuk mesohet historia e vertet e Shqiperise duke Lexuar "Historirat"e Kristo Frasherit!!!!!!! Nje nga Komunistet me te Terbuar.

Une kam patur gjithmone Rrespekt per Pandeli Majkon. Eshte Njeri Objektive. Te kishin qene te gjithe Komunsitat si ai gjate Diktatures,ndryshe do te kishin qen gjerat!

maqo maqo..

Ti diku the vet qe "Kam qene dhe jame afer njerezve dhe familjeve me Besnik te Zogut." dhe prapseprap perpiqesh te tregohesh me objektiv se te tjeret(disa).. Kjo eshte vetem shenje influence(meqe sinqeritetin po e zeme te kryer), aspak njohuri informative reale te kohes dhe ngjarjeve.

Mos prit nga une qe te filloj te shaj e mallkoj(ashtu siç po ben ti) Hasan Prishtinen, Luigj Gurakuqin, Bajram Currin, Nolin, Avniun.. etj, bashkepuntoret e bashkeluftetaret e tyre.. qe te dukem ne gjendje te rregullt shpirterore e mendore. Kjo s'mund te ndodhe kurre. Nuk dij sa je koshient per kete.. por kjo eshte kerkesa qe po ma ben.

Nuk ja vlen fare te futem ne debat serioz.

[Guri i Kuq]

Familjes së Lekë Zogut,Princ Trashigimtar i Fronit të Mretnisë Shqiptare, ngushllime për vdekjen e hershme të një prindi,babai dhe burri të madh e të vuajtur të Shqipërisë !

Të dashur bashkatdhetarë,

Jeta e vepra e Mbretit të parë të kohës sonë Ahmet Zogu ,për ne të vdekshmit të këtij vendi,është histori e shkruar nga të tjerët......
Jemi për keqardhje....,për padijen tonë !
Paramedoni veten në këto rrtehana.....
Të lindni,të jetoni,të plakeni pa atme...!

Zot Ruana !
-------------
Mund edhe të mos pajtohemi për nuansa,por Ismail Kadare,kjo pend e artë e gjuhës e letrave shqipe,kujtoj se ka shkruar një "In Memoriam" çfarë e meriton ky pinjoll i familjes mbretërore....

Lexoni e shijoni......


Lindja e princit Leka në kohë ultimatumesh fashiste

Opinion e Premte, Dhjetor 2nd, 2011

ISMAIL KADARE

Shqipëria londineze ende me rrecka, por së paku me nofkën prej zonje, mirë a keq, ecte. Një vit shtet republikan me kryeministër Themeluesin. Gjashtë muaj mbretëri me princ gjerman. Katër vjet teatër lufte botërore, të gjithë kundër të gjithëve, me një fjalë bjeru t’i biem, ku vendësit më shumë gjendeshin në sallë se në skenë. Më pas, pas rënies së perdes, përsëri republikë, ku dy nga…personazhet e “Listës 1916” (kishin mjaftuar vetëm dy nga katërqind e pesëdhjetë emrat e listës, vetëm dy, o Zot! mbreti i ardhshëm Zog dhe peshkopi i vendit, Noli), për ta bërë lëmsh gjithë vendin. Lufta për pushtet, krijim partish politike, zgjedhje parlamentare, opozitë, atentate të larmishme, nga Bjeshkët e Nemuna te hyrja e Operas së Vjenës, vrasje po aq të bujshme, grusht shteti, thirrje për europianizimin e vendit, secili sipas stilit të vet, mbreti nëpërmjet martesës me një konteshë katolike hungarezo-amerikane, peshkopi i pagrua, me himne dhe vjersha për kryqëzimin e Krishtit dhe përkthime kryeveprash botërore, pa përmendur një rënie violine, që peshkopi s’e harronte kurrë, mu midis ngjarjeve dramatike, çka nga detraktorët e tij zbërthehej si dëshmi e cinizmit të tij, e nga adhurimtarët, si shenjë e një shpirti të epërm, që flatronte lart, mbi shtrëngatat e kohës.

Në mbarim të rrokopujës, në prag të stuhisë së re botërore, skena e zbrazur përkohësisht, nuk jepte veç parandjenja të këqija. E kishin lënë njëri pas tjetrit atë skenë mbreti dhe peshkopi, të mërguar të dy. E kishte lënë personazhi i tretë i “Listës 1916”, F. Konica, shestuesi i pllakës së famshme, mbi mermerin memorial të Shqipërisë, i cili, si të ndëshkohej nga ai mëkat, do të vdiste i pari ndër të tre.

Historia nuk e ka thënë ende fjalën e fundit për këta dramatis personae. Poezia epiko-lirike shqiptare, ajo, që në prag të shuarjes, e kishte ende tagrin e një gjykimi testamentor, me përjashtim të dy rasteve, ka heshtur. Rastet janë të dyja “jashtë listës”. I pari, për Themeluesin, siç e pamë, i dyti për mbretëreshën Geraldinë. Themeluesi në kohën e “listës” ishte shtatëdhjetëvjeçar, Geraldina nuk ishte veçse foshnjë. Bebe motake, siç thuhej dikur për foshnjat që s’kishin mbushur vitin.

Teksti për mbretëreshën, përveçse i një bukurie të rrallë, ishte një ndër më enigmatikët e poezisë shqipe. I pazbërthyer ende prej askujt, teksti niste me fjalët: Maxhare, leshëra tëndë, Qysh erdhe në vendin tënë çka përbënte një pyetje të rëndomtë, fare naive dhe ndoshta të pavend. Ndërkaq, për njohësit, sado të rastësishëm të epiko-lirikës shqiptare, dihej se ishte tepër vështirë që ajo të ishte e rëndomtë, sidomos naive, e aq më pak, e pavend. Ndaj për zhbirimin e enigmës, do të duhej, ndoshta, një ndërhyrje sqaruese.

E QARA E MBRETIT, KËTË HERË PËR NJË GRUA

Në qoftë se do t’i përmbaheshim krahasimit të tre gadishujve jugorë të kontinentit me tre rojat mbrojtës të Europës, Zonjë të madhe, nuk do ta kishim të vështirë që kacafytjen e dy prej gadishujve, atë Ballkanik dhe Apenin, ta merrnim për një grindje të radhës rojash, në orët e mërzisë. Ajo ndodhi kur shekulli XX po i afrohej mesit të vet, më saktë në prill të vitit 1939. Ndërkaq, ajo nuk u quajt asnjëherë një luftë gadishujsh, e aq më pak rojash. Ajo u quajt gjithmonë ndryshe nga ç’kishte qenë në të vërtetë, madje ende sot, kur po shkruheshin këto radhë, si t’i përmbahej një pakti të fshehtë, vazhdonte të emërtohej në mënyra të ndryshme: pushtimi i Shqipërisë prej Italisë, bashkimi i Shqipërisë me Italinë, luftë italogreke, luftë greko-shqiptaro-italiane, luftë italo-jugosllave. Përpara se të përbënte një kureshti gjuhësore, kjo larmi vazhdonte të ishte pjesë e lëmshit ballkanik. Dhe nuk ka qenë e vetmja. Qysh në krye të asaj jave të paharrueshme të prillit, nuk ishte fort e qartë se kush po sulmohej, Shqipëria apo gadishulli. Shqipëria ngulte këmbë se ishte ajo që rrezikohej e pas saj krejt gadishulli. Ky i fundit, nëpërmjet dy kryeqyteteve, Athinës e Beogradit, të cilëve Tirana u qe drejtuar për ndihmë, jo vetëm nuk e ndihmuan, por shpallën se kurrfarë rreziku s’e kërcënonte vendin e shqipeve, pale pastaj Ballkanin. E si të mos mjaftonte kjo, lanë të kuptohet se Shqipëria e lëshonte këtë alarm të rremë për të tërhequr vëmendjen, ndoshta, apo për t’i dhënë rëndësi vetes, madje kishte gjasë që ishte ajo vetë që ngutej t’i vinte zjarrin Ballkanit!

Mbreti Zog I iu përgjigj fqinjëve se ky qëndrim ishte për të zezën e tyre, çka në të vërtetë do të vërtetohej pak kohë më pas, kur, të dy shtetet, pasi të sulmoheshin nga Musolini, do të thyheshin njëri pas tjetrit prej Hitlerit.

Ndonëse ky parashikim, ashtu si zakonisht profecitë e mbretërve të mundur, nuk do të merrej parasysh, vite më pas, atëherë kur krusma e asaj jave do të bëhej pjesë e kujtesës, thënia e mbretit do të përmendej përherë e më shpesh.

Në të vërtetë, java do të ishte e pashembullt për nga dendësia e ankthit. Madje, për shkak të ritmit prej skëterre, ora e Shqipërisë me tiktakun e saj do të ngjante e largët dhe e pakapshme brenda orës së madhe europiane. Ngjarja vazhdonte të dukej e mjegullt: Po sulmohej vendi i shqiptarëve apo gadishulli? Asnjëri prej tyre apo të dy? Kishte apo s’kishte ultimatum, dhe kuptimi i kësaj fjale a ishte i njëjtë për veshin, e sidomos trurin e të dyja palëve? Ultimatum, thirrje e fundit, përpara goditjes, prerjes në besë. Me afat pesëditësh, e hënë tre prill, e martë katër, e mërkurë pesë, e enjte gjashtë, e premte shtatë. Kjo e fundit, përveç që dita më e dyshuar për sulm, binte e Premtja e Zezë, dhe të shumtë ishin ata që nuk besonin se Italia, vendi i parë i krishterimit, do ta kryente këtë sakrilegj. Të tjerë mendonin se pikërisht për këtë mund ta bënte.

Jo më pak mjegullore ishin parashikimet për shtetin mbretëror dhe mbretin. Do të rrëzoheshin të dy, pa dyshim, por s’dihej cili do ta tërhiqte pas vetes tjetrin. Mbreti do ta dorëzonte fronin, apo do “të mbathte opingat”, shprehje e vjetër që përdorej në vend të “daljes në mal”, gjersa të vritej ose të kapej rob, së bashku me mbretëreshën? Ajo ishte njëzetekatërvjeçare, kontesha Geraldine Appony, më e bukura sovrane e Europës, “trëndafili i bardhë i Budapestit”, siç e quanin ata që e përkthenin gabim fjalën “tulipan”. Një mbretëreshë e zënë rob mund të ndizte lehtë fantazitë e kokoroshëve të Romës, me në krye ministrin e Jashtëm, kontin Galeazzo Ciano. Ky i fundit kishte qenë dëshmitar në martesën e saj, një vit më parë, më 27 prill 1938, dhe nuk e fshihte që i kishte mbetur mendja te nusja. Kjo, nga ana e saj, jo vetëm që e ka vënë re, por i ka përmendur tërthorazi në kujtimet, vërtitjet e atij, që jo pa njëfarë shpërfilljeje aristokratike, gati-gati e ka cilësuar si një “birbo latin”. Konti spitullan, i cili për shkak të vdekjes së parakohshme nuk do ta merrte vesh kurrë këtë shpërfillje, ka kujtuar ndoshta sinqerisht dhe jo aq me të keq sa ç’mund të duket sot, se në qoftë se dikujt mund t’i shkonte mendja për një flirt me mbretëreshën shqiptare, ky dikush mund të ishte ai, dhe vetëm ai, ministri i lazdruar italian, por, sidomos, dhëndër i Duçes perandor. Ndërkohë, kjo vegulli flirti zbulonte diçka më të thellë: qysh në ceremoninë e një viti më parë, në ndërgjegjen e Ciano-s, mbretëresha, përtej ngjashmërisë me mjellma e trëndafilë të bardhë, ishte në radhë të parë një mbretëreshë robinjë. Shkurt, pushtimi i Shqipërisë ishte vendosur prej kohësh, çka historia do ta vërtetonte.

Ishte kjo një nga arsyet që mbretëresha njëzetekatërvjeçare, sipas të gjitha gjasave, ka zënë një vend të dyfishtë në vetëdijen dhe pavetëdijen e kontit. Nga kujtimet e tij del se ai është marrë veçanërisht me të, veçanërisht në atë javë të fillimprillit. Së pari ngaqë si ministër i Jashtëm që ishte, i përkiste që të ishte në dijeni të ngatërresave që mund të shkaktonte statusi i saj, si pinjolle e një familjeje të shquar europiano-amerikane me shumë lidhje në Europë. E dyta, dhe kryesorja, mbretëresha jo vetëm mbante në bark princin trashëgimtar, por princi kërthi, sikur të ishte kureshtar, pritej të vinte në botë, pikërisht këtë javë të paharruar. Ashtu si në rastin e së Premtes së Zezë, të shumtë ishin ata që besuan se Italia e Musolinit nuk do të tregohej aq meskine e aspak burrneshë, saqë ta sulmonte Shqipërinë pikërisht në çastet kur mbretëreshën e kishin zënë dhimbjet e lindjes. Dhe prapë si në rastin e përmendur, do të gjendeshin të tjerë që do të besonin se pikërisht për shkak të dhimbjeve të lindjes, sulmi do të bëhej me ngut.

Një riprodhim, orë pas ore i asaj që ndodhte në Pallatin Mbretëror, në kryeqytet, dhe në tërë vendin, do të ndihmonte ndoshta për të krijuar fundajën e ngjarjes.

E hënë, 3 prill. Ka disa ditë që Shqipëria ndodhet nën ultimatum. Nuk flitet veç për këtë, dhe në rrugë ka demonstrata. Në pallatin mbretëror, ethes së kërcënimit, i shtohet një tjetër: mbretëresha pritet nga çasti në çast të lindë. Profesori austriak Veibel ka pohuar se “brenda dy ditësh do të kemi një lindje prej mbretëreshës së shqiptarëve”.

Lajmi, pa dalë mirë prej pallatit, i përndez rrugët, duke ndryshuar aty për aty pasionin e turmave. Nga mllefi kundëritalian kalohet në brohoritje për pritjen e trashëgimtarit. Flamurët mbushin sheshet. Himni kombëtar është në gojën e të gjithëve. Ndjenja e haresë përzihet me atë të sigurisë: Shqipëria do të kishte jo vetëm një mbret që do ta mbronte, por edhe një trashëgimtar…

Një lidhje e habitshme vendoset aty për aty midis mbretëreshës dhe ultimatumit.

Ora 5 pasdite. Koloneli italian De Andrea kërkon takim të ngutshëm me Adjutantin e mbretit. Shqetësimi është i kuptueshëm: ç’ishte kjo rritje e beftë e zjarrmisë së rrugës? Mos kishte lidhje me ndonjë mobilizim? Përgjigjja do të ishte dhe s’do të ishte befasuese: Mbretëresha ishte duke lindur. Sqarimi i mëvonshëm do të ishte disi më bindës: Për herë të parë pas pesëqind vitesh, Shqipërisë po i lindte një trashëgimtar mbretëror. Italianët, si miqtë më të afërt të Shqipërisë, duhet të gëzoheshin po aq. Natyrisht, koloneli im. Mbreti i parë i Shqipërisë, Wilhelm Wied, nuk pati rast (ose ndoshta moshë), të na lindte një trashëgimtar. Siç mund ta dini, kolonel, mbretëresha është martuar përpara një viti, më 27 prill 1938, në shëmbëllim të martesës së Donikë Komnenit me Gjergj Kastriotin, më 27 prill të vitit 1451. Pesëqind vite më parë, gati e pabesueshme, apo jo? Natyrisht, koloneli im.

Ora 6 pasdite. Mbretëresha ndihet e lodhur. Në pallat ka hyrje e dalje, por nga fytyrat e njerëzve është vështirë të ndash dy llojet e shqetësimeve.

Mbreti është dyfish i lodhur. Ka mbi një javë pa gjumë. Lajme, deklarata dhe telegrame. Telegrame pa fund. Një pjesë vijnë prej Italisë. Mbi të gjithë, telegramet qetësuese të Musolinit, që kërkojnë t’i mbushin mendjen mbretit se as ndër mend nuk i shkon ideja e një sulmi.

Ora 7 e mbrëmjes. Përgatitet thirrja për “kreshnikët”. Kështu ka ca kohë që quhen trupat vullnetare. Ushtarakët e lartë nuk e kanë fort për zemër këtë thirrje. “Kreshnikët” sa ç’mund të ishin të aftë për të kryer ndonjë heroizëm që çdo ushtarak do ta quante të pamundur, po aq mund të prishnin punë me rrëmujën e tyre.

Ora 8 e mbrëmjes. Një raport i fshehtë i kumton mbretit se kryekomandanti i ushtrisë, gjeneral Aranitasi, është tepër i lodhur. Sovrani e lexon për herë të dytë si për të kapur tisin e dyshimit. Por aty për aty thotë me vete “Jo”. Ai, mbreti, gjithashtu ishte i lodhur… e kjo s’do të thoshte asgjë.

Mbarimi i ditës së 4 prillit. Adjutanti kthehet nga ministri i Brendshëm në Pallat. Sallonet janë plot me njerëz që presin “ngjarjen”. Ajo është e dyfishtë dhe shumica e njerëzve si të tillë e përftojnë: me dy thelbe të ndryshme. Njëri që lidhet me ultimatumin, tjetri me lindjen e mbretëreshës. Ata flasin për ngjarjen e pritshme, madje përmendin fjalën kyçe “afat”, pa u kujtuar se disa kanë parasysh afatin e ultimatumit e të tjerët, atë të lindjes. Natyrisht, ka një palë të tretë për të cilët ngjarja i përmbledh të dyja anët.

E ndër këta, i pari është mbreti.

Sipas kolonelit, ai është shpërfillës dhe i heshtur. “Fol me kolonelin”, i thotë mbreti ministrit të Jashtëm Libohova, me të cilin po ecnin të dy në një sallon. Unë po ngjitem lart.

Ministri i Jashtëm i shtjellon Adjutantit parashikimet e tij për sjelljen e mëtejshme të Musolinit. Ishte i bindur se ai nuk do ta kryente këtë turp, duke sulmuar Shqipërinë e vogël. E donte shumë famën Musolini dhe tiranët e llojit të tij mund të bënin për famën atë që s’ia priste mendja askujt. Dhe ato dy pengesat për të cilat pëshpëritej kudo, e Premtja e Zezë, si ditë e papërshtatshme për sulm, dhe lindja e mbretëreshës, aq më shumë e papërshtatshme, nuk ishin aq të lehta për t’u kapërcyer.

Ora 1 pas mesnate, duke u gdhirë 5 prill. Adjutanti ngjitet lart për të parë mbretëreshën. Në shkallë ndeshet me dr. Mokinin, parashikimi i të cilit për lindjen nuk i kapërcen 10 orët.

Trashëgimtari (nëse do të kishte të tillë, pra, nëse do të ishte djalë) ka ende moshën e çuditshme minus 10 orë. E ndonëse ashtu, që nga thellësia e minusit, po bëhet ndërkaq problem. Kur Adjutanti zbret, mbreti gjithashtu ka zbritur. Adjutanti i kujton padronit të vet se duhet të pushojë gjithsesi. Nesër do të presë ambasadorin amerikan Hugh Grant.

Mbreti përgjigjet se nuk ka gjumë. Sallonet vazhdojnë të jenë plot në pritje të lindjes së trashëgimtarit

Ora 2 pas mesnate. Kryekomandanti i ushtrisë, gjeneral Aranitasi, telefonon me ngut për diçka. Tri orë më pas, në 5 të mëngjesit, mbretëresha sjell në jetë (në luftë, në ultimatum), një djalë. Turmat e rralluara nëpër rrugë çuditërisht e marrin vesh lajmin dhe nisin brohoritjet. Lajmi për një aleancë të befasishme ose një armë të re që e shtonte fuqinë mbrojtëse të shtetit, nuk do ta ngrinte më shumë moralin se kjo lindje.

Në orën 8 të mëngjesit, kryeministri i shtetit, bashkë me kryetarin e parlamentit i bëjnë përgëzimet monarkut.

Në orën 10, gjëmimi i 101 topave përshëndetin lindjen e trashëgimtarit. Të shumtë janë ata që gjëmimin e topave e marrin për fillim të luftës.

Ora 11, ministri fuqiplotë i Italisë, Jakomoni, ai që pak kohë më pas do të shpallej nënmbret i Shqipërisë, paraqet urimet zyrtare italiane.

Ora 11, disa minuta më pas, i njëjti zyrtar i lartë, i dorëzon një zarf ministrit të Jashtëm shqiptar, Libohovës.

Ora 11, pothuajse në të njëjtën minutë, ministri shqiptar lajmëron mbretin se porsa ka marrë prej Jakomonit ultimatumin, të tretin të vërtetin, siç thuhej, në të folmen popullore. Është ende 5 prill 1939, ditë e mërkurë. Princi trashëgimtar është vetëm 6 orësh. Në rrugë, brohoritjet festive kthehen në britma lufte. Qetësimi i përkohshëm ia lë vendin një nervozizmi të dyfishtë. E lehtësuar prej lindjes, shtërzimet që mbretëresha gjer në atë kohë dukej sikur i ndante me shtetin, ia lë këtij të fundit.

Ora 1 e mesditës, mbledhje e ngutshme e qeverisë. Përgjigje për ultimatumin: Jo!

Ora 2, mbledhje e Parlamentit. E njëjta përgjigje: Jo!

Ora 5 pasdite. Kumtim gjithë ambasadave të huaja. E njëjta orë, ikje e specialistëve italianë.

Ora 6 pasdite, takim me ambasadorin amerikan Hugh Grant. Sipas Grant-it mbreti Zog dha të kuptojë se Shqipëria nuk kishte mundësi të përballej me Italinë, por do të bënte aq sa mundte për t’i treguar botës se shqiptarët nuk do të vdisnin pa luftuar. Ai e tha qartë se nuk do të nënshkruante kapitullimin, ashtu siç kishte bërë tri javë më parë presidenti i Çekosllovakisë. Sipas Grant-it, gjatë një ore që kishte vazhduar takimi, mbreti dyzetekatërvjeçar ishte i qetë, përveç çastit kur tha fjalët se italianët po ia shkaktonin këtë gjëmë pikërisht kur mbretëresha sapo kishte lindur. Gjithmonë sipas Grantit, fill pas këtyre fjalëve, “mbreti kishte vështruar i përhumbur nga dritarja dhe sytë i ishin mbushur me lot”. Është e vetmja dëshmi e këtij lloji për monarkun shqiptar. Ndryshe nga Filipi II i Spanjës, që siç dihej, kishte derdhur lot për flotën e mbytur, Zogu I e kishte bërë këtë për mbretëreshën. Një Breht shqiptar do të mund të bënte pyetjen: Vetëm Zogu I qau? Sigurisht, përgjigjja do të ishte e gjatë për lotët e atij fillimprilli, dhe aq më tepër, për lotët e mëvonshëm gjatë viteve të fashizmit, dhe tepër e gjatë, gati e pafundme, për lotët e komunizmit, atij që ndoshta s’do t’i vinte kurrë Shqipërisë, po të mos ndodhte ajo që ndodhi atë të Premte të Zezë. Ditë e re, ankth i njëjtë. Gjashtë prill, mbledhje e qeverisë në Pallat. Fqinjët ballkanas, Beogradi e Athina, njëlloj si më parë, aleatë të tërthortë të Italisë. Franca dhe Britania e Madhe jo të gatshme për ndërhyrje. Ultimatumi i Musolinit vazhdon të besohet si i pabesueshëm. Madje, fjala “ultimatum” gjykohet prapë e pasaktë. Quhet ultimatum e ndoshta s’ishte veç një kërkesë gentile. Në të vërtetë flitet për një pakt të hershëm, të fshehtë, në bazë të të cilit Italia kishte të drejtë të kalonte, në rast nevoje, përmes Shqipërisë. Me fjalë të tjera, Italisë i kanë dalë ca punë në Ballkan (Ca punë, eh, si të thuash ca luftëra…), ndaj i kërkon aleates së saj të zemrës, të mbajë fjalën (besën e saj të famshme). Por mbreti nuk dëshiron ta përtërijë paktin (pra, e pret në besë mikeshën), dhe e kjo e kërcënon se sipas paktit (besës), do të kalojë me forcë… Shkurt, një baladë e njohur… Kryeministri Kotta e pyet mbretin për shëndetin e mbretëreshës dhe të princit kërthi. Pastaj vijon: Ne kemi vendosur të luftojmë, por më lejoni t’ju them, Madhëri, se mbretëresha e sëmurë, me princin foshnjë, nuk mund të lihen këtu. Mbreti përgjigjet se mbretëresha, sëmurë ose shëndoshë, do të ketë të njëjtin fat si populli i vet. Kryeministri Kotta nuk e ka vështirë ta kundërshtojë. Mbretëresha është nderi i mbarë kombit dhe në qoftë se ajo, bashkë me foshnjën princ, mos qoftë e thënë, të mbeten në duar të armikut, kjo do të ishte një njollë morale e pashlyeshme për gjithë kombin. Shqetësimi për mbretëreshën zotëron për ca çaste mbi gjithçka. Mbretëresha robinjë. Bashkë me foshnjën princ. Bota është plot histori rrëmbimi, sidomos epet shqiptaro-sllave. Secila nga të dyja palët si xanxë kryesore ka rrëmbimin e princeshave të palës tjetër. E si të mos mjaftonin këto, tani po futej në valle (në ep) një palë e tretë: italianët. Ka gjasë që gjatë ceremonisë së martesës së tij, mbreti të ketë pikasur vështrimin lakmitar të kontit-kumbar Ciano. E po të ketë ndodhur kjo, mendimi për ta ndëshkuar ka qenë jo larg. Ishin ca njerëz që kushedi pse, ashtu vetvetishëm, ngjanin të lehtë për t’u vrarë… Sipas zbulimit të fshehtë, ky pusht ëndërrokësh, të bëhej një ditë “princ” i Shqipërisë. S’ishte e rastit, Musolini dhe konti, vjehrri dhe dhëndri, nuk i ndaheshin… S’ishte e rastit që të dy bashkë, dhëndër dhe vjehrr, t’ia zhvatnin, u lëshuan. Njëri mbretërinë dhe tjetri gruan… Mendueshëm mbreti dëgjon kryeministrin, po pa vendosmërinë e mëparshme. Në fund të fundit, le ta vendosnin Parlamenti dhe qeveria.

Ora 2 pasdite, një befasim i ri. Tjetër ultimatum, këtë herë me afat të shkurtër: pesë orë. Në të njëjtën kohë, rreth 300 avionë të luftës fluturojnë mbi qiellin shqiptar. Traktet që lëshojnë janë kërcënuese. Dhëndër dhe vjehërr. Sado i zymtë që mund të ishte mallkimi i mbretit, nëse një të tillë ka pasur, ai s’do të ish aq makabër, sa ajo që do të ndodhte vërtet me të dy, pak kohë më pas, kur dhëndri do të vritej prej vjehrrit, dhe ky do të varej për këmbësh. E njëjta e enjte. Ora 7 e mbrëmjes. Mbërrin një tjetër telegram i Musolinit. Krejtësisht çoroditës dhe paqësor. Pikë. Me premtimin se asgjë e keqe nuk do t’i ndodhë Shqipërisë. Pikë. E enjte, ora 12, mesnatë. Mbreti hyn në Parlament, ku do të vendoset për mbretëreshën. E premte e zezë, 7 prill, ag. Merret vendimi për largimin e mbretëreshës. Ora 4 e mëngjesit. Mbretëresha, sipas një dëshmie të mjegullt, disi romantike, pasi merr një grusht dheu prej kopshtit në një shami, dhe djalin dyditësh në prehër, e lë pallatin dhe niset drejt Jugut, për të kapërcyer po atë mëngjes kufirin me Greqinë. Pallati mbretëror, që gjatë gjithë javës së fundit kishte përjetuar gjallërinë më të pazakonshme të tij, po qetësohej më në fund. Shuheshin njëri pas tjetrit shandanët, fikeshin zërat, bashkë me kërcitjen e dyerve dhe heshtja e një lloji tepër të veçantë, ajo që dy mijë e pesëqind vite më parë, ishte cilësuar prej një tragjediani grek si heshtja mbretëreshëmunguese, po zotëronte gjithkund. Makinat e mbretëreshës dhe të rojave duhej të ndodheshin ende në Shqipërinë Jugore, kur një avion i vetmuar sipër detit Adriatik, po i afrohej qiellit shqiptar. Ishte ora 6 e mëngjesit dhe në avion përveç pilotit, nuk gjendej askush tjetër. Ndërkaq, s’ishte kjo që e bënte avionin të veçantë, por tjetër gjë. Avionin e pilotonte konti Galeazzo Ciano. Ishte pa dyshim befasues, për të mos thënë enigmatik, ky pilotim i vetmuar i ministrit dhëndër. I tillë ishte gjykuar më pas, i pashpjegueshëm, trillan, i pamend. Është lidhur ndonjëherë me dytri faqet që mungonin në ditarin e tij, me ëndrrën për t’u bërë princ i Shqipërisë, me diçka tjetër ndoshta më të mjegullt. Ka gjasë të ketë qenë një çështje dehjeje nga hapësira e kaltërt, qiell e det përzier, dhe anijet e zeza të luftës, që u afroheshin brigjeve. Dhe malet e Shqipërisë me mjegull që po hynin në perandorinë romake të rikrijuar. Ka qenë, pra, një përndezje e tillë, që e ka shtyrë të fluturonte më tej, drejt qiellit shqiptar në vend që të kthehej pas. Ka fluturuar, pra, sipër pllajave, në brinjët e të cilave, mbretëresha e shqiptarëve, siç ishte në dijeni nga shërbimi i fshehtë, ikte me ngut. Për të mos rënë kurrsesi robinjë, sipas shqetësimit shqiptar. Si lauresha që i ikte skifterit, siç do t’i pëlqente përfytyrimit të atij vetë. Mbretëresha lehonë do ta bënte rrugën drejt Greqisë në gjendje gjysmë të pavetëdijshme. Ajo çka ndodhte rrotull saj, stresi, copërat e ankthit, ndjesia e turbullt e fajit, do t’i jepnin këtij rrugëtimi shijen e një ëndrre të keqe. Ishte kjo gjendje e dyzuar që krijoi ndoshta tërheqjen e ndërsjelltë midis lehonës dhe liriko-epikës shqiptare. Brilanti, që kjo e fundit ia hodhi gati si rastësisht, në ikje e sipër mbretëreshës, ishte sa i rrallë, aq edhe misterioz. Misteri nis qysh në dy vargjet e para: Maxhare, leshëra tëndë Qysh erdhe në vendin tënë. Mbretëreshës (hungarezkës) që po ikën, nuk i bëhet një pyetje për ikjen, por për të kundërtën: ardhjen. Balada për ikjen do të ishte një shtysë e besueshme, aq më tepër që s’ishte fjala për një ikje gruaje, qoftë edhe mbretëreshë, por për një fillim katastrofe, rënie mbreti e mbretërie bashkë. Mirëpo poezia, krejt si në kalendarin e ëndrrës së keqe, ku fundi bëhet fillim e fillimi fund, kryen zhvendosjen dhe përmbys gjithçka. Ka gjasë që joshja e ndërsjellë, e pashpjegueshme midis mbretëreshës Geraldinë dhe shqiptarëve, të ketë pasur për zanafillë pikërisht dhembshurinë ndaj femrës lehonë. Për të zbritur më thellë në kohë, ka pasur shenja që shqiptarët, të lodhur nga ashpërsia, prej kohësh kanë kërkuar një zbutje në jetën e tyre. Nga dy hamendësimet e mundshme, njërit, sipas të cilit, për shqiptarët e rreptë Geraldina ishte mbretëresha më e gabuar, dhe tjetrit, se pikërisht “trëndafili i bardhë” europianoqendror kishte gjetur te këta shkretanë popullin e duhur, ishte ky i dyti që, për një habi të madhe, do të vërtetohej. Stinë pas stine e vit pas viti, me kurorë ose pa kurorë, shqiptarët do ta donin heshturazi, me mallëngjim, dhe natyrisht paarsyeshëm, siç janë shpesh dashuritë e vërteta. Do të ishin të butë me të kur erdhi e aq më tepër kur iku, do të ishin ashtu, gjatë mungesës së saj, e sidomos gjatë kohës së komunizmit, atëherë kur për të urryer një mbretëreshë ishte aq lehtë, e për ta dashur, aq vështirë. Dhe nëse shprehja për ta dashur do të ngjante e tepruar, në vend të saj mund të përdoreshin fjalët: për të mos e përfolur. E të mos flisje keq për një mbretëreshë, ishte një gjë e rrallë në krejt perandorinë komuniste, por sidomos në Shqipëri.

Përbaltej, urrehej, mallkohej mbreti për gjithçka, vetëm ajo nuk u prek. Një pakt i heshtur e kundërthënës vazhdonte ta mbronte. Një pakt jo fort i zakonshëm për botën. Në rastet kur mbretit i krijoheshin probleme me vendin e vet, jo vetëm që mbretëresha nuk përjashtohej nga fajet, por ndodhte që pikërisht mbi të të binte pesha kryesore. E sidomos kur ishte e huaj.

(Njiheshin gjithkund pëshpërimat: ky i yni s’ishte aq i keq, por ishte ajo, shtriga, ajo austriakja, grekojka, hungarezka që e kishte marrë më qafë.) Për një befasi të madhe, në Shqipëri kishte ndodhur e kundërta. Ashtu si popujt që ndiheshin fajtorë e që rrekeshin t’i linin së ardhmes ca dëshmi të fisme, ndoshta edhe shqiptarët, në gjendje të pavetëdijshme, po linin ca shenja që mund t’i ndihnin në orën e gjykimit, përpara botës, por më shumë përpara ndërgjegjes së vet. Kështu kishte ndodhur me mbrojtjen e hebrenjve gjatë luftës, me harmoninë midis besimeve, me ndjesinë e joshjes, gati-gati dashurisë për Amerikën. Geraldina bënte pjesë në këtë përbetim mjegullor. Për të njëjtat arsye ndoshta? Për të tjera, që s’u sqaruan kurrë, e që ndoshta kishin lidhje me gërshetimin: grua e bukur, mbretëreshë dhe lehonë? Ka gjasë që kjo të mbetet, siç u tha, në mjegull e, në fund të fundit, pa ndonjë rëndësi. E rëndësishme ishte që ajo e ndjeu dhe iu përgjigj atij që ende e quante popullin e vet. Në moshën tetëdhjeteshtatëvjeçare, pas 63 vjet mërgimi dhe 31 vjet vejanie, u ngrit, me mallëngjim natyrisht, dhe po aq paarsyeshëm në dukje, për të ardhur në vendin më të shpërfillur të Europës, atë që shqiptarët ende po nguteshin ta braktisnin, që ngjante si më i panevojshmi për të, prej të cilit kishte ikur si në një rrugëtim ferri, në gjendje gjysmë të ëndërrt. E gjendur në Shqipëri, gjëja e parë që mund të ketë kuptuar ka qenë mos-humbja e kurorës. Natyrshëm e thirrën “mbretëreshë” dhe po aq natyrshëm, si e tillë, ajo u soll, ndonëse kurora s’i duhej më. Kishte ardhur thjesht për të vdekur, në tokën që, duke mos qenë e saj, i ishte bërë mëmëdhe.

Ardhja e saj ndodhi në pranverë të vitit 2002. Në fillimvjeshtën e po atij viti, i mbylli sytë, me dëshirën e fundit që një ditë t’ia sillnin përbri trupin e burrit të saj mbret. Siç ndodh në kësi rastesh, po të donim që me një frazë të vetme të jepnim diçka përgjithësuese për këtë të fundit, mbretin Zog, diçka përtej gjykimeve pro e kundër të historisë, për ato që kishte mundur të bënte a për të tjerat që s’i kishte bërë dot, mund të thoshim se, së paku, i kishte dhënë Shqipërisë një histori dashurie. Pjesë nga kapitulli “Një brilant për mbretëreshën”, përfshirë në ribotimin e librit “Mosmarrëveshja” të I. Kadare

[drague]

Po zhvillohen homazhet në nder të pretendetit për fron mbretëror Leka Zogu I. Homazhet kanë filluar në orën dhjetë në sallën e Kuvendit të Shqipërisë për të vijuar deri në orën 13:00, orë në të cilën Leka Zogu I do të përcillet për në banesën e fundit. Në homazhet që po zhvillohen kanë marrë pjesë personalitet më të larta të shtetit shqiptarë, përfaqësues të trupit diplomatik në Tiranë, si ambasadori I OSBE-së, Wollfarth dhe ambasadori I SHBA-ve, Arvizu, gjithashtu edhe përfaqësues të familjeve mbretërore në Europë e më gjerë. gjithashtu ka nëceremoni ka marrë pjesë edhe Presidentja e Kosovës, Atifete Jahjaga. Në orën 12:00 do të mbahet një minutë heshtje në nder të të pretendentit për fron mbretëror Leka Zogu I.#


sot