Artan Hasan Gjyzeli

[evanescense]

Ajo ishte si fëmijë...
Ngazëllehej nga vetëtimë e rrufeve
dhe me dritën e tyre vishej....
Nga bubullimat arratisej tërë frikë pa rikthim...
dhe rrugën humbiste
.............................
Ajo është si fëmijë...
dhe unë shiu i ngrohtë pas shtërngatës...

[evanescense]

Alo…? Kush je ti ?

Unë jam turbullira e ëmbël
në fundbarkun tënd
strehuar,
drithërima rrënqethëse
e puthjes së
munguar,
casti që
ëndërrisht
është përjetësuar
aty ku
zeri im i ngjirur
puth
oqeanikisht
buzëqeshjen tënde
të fëmijëruar…

Alo …po kush je ti ?

Unë jam hapi
që këmbët e tua ia falin
udhës së pashkelur ,
gremina ku ti bie
pa u rrëzuar kurrë ,
trishtim i akrepave
të orës që ka ngelur
përjetësisht varur
mbi të njëjtin mur.


Alo..të njoh unë ty?

Jemi takuar shpesh bashkë,
të kujtohet ?
Aty ku më prisje,
aty ku s’të prisja.
Të pyeta “ Si të quajnë ? ”,
“S’e di ...
Ndoshta Penelopa,
ndoshta …Mona Liza…”

Jemi takuar shpesh bashkë
vështrimit të ngrohtë
në këndin e një syri,
dritareve të trenit
ikur pa rikthim,
në të shpirtit portë
ku pa trokitur hyri
një “ të dua “ e re,
bastard ëndërrim.

Jemi takuar shpesh bashkë,
të kujtohet ?

Ndoshta ishte e dielë,
ndoshta mëngjez,
kur Mona Lizat e Penelopat
pa recipet
i vidhen agimit
aq heshtur ,
aq lehtë ,
hej copëza të natës
mbi gjinjtë e vakët ,
gërvishje të mbrëmjes,
epshor tualet
i dritës së hënës…


Ndoshta ka qenë mbrëmje
kur gri- pendimi
në delir i dehur
nga perëndimi
nisi t’i rrëfehet
të fundmit murg ,
shurdhmemec i natës,
shpirt që prehet
zvarrisjes së heshtur
nga muzgu në muzg…


Ndoshta ka qenë pranverë,
kur lule e trullosur
nga dielli i ngrohtë
në vënd që të dhurohet
e t’i mirret erë,
në të të verbërës shportë
ndjeu të harrohet
pa e mësuar kurrë
që ishte pranverë…

Ndoshta ka qenë vjeshtë
kur gjethet e verdha,
xheloze të pashpresa
në gjyqin e një sythi
që avokat s’kërkon ,
mallkuan dhe dënuan
të mjerat e gjelbërta
nën këmbët e fshesarit
që stinët ngatërron….

Jemi takuar bashkë…
Të kujtohet ?

[evanescense]

Pas kaq vitesh martese jetojmë të qetë
dhe mendjen s’e kemi aq të ngarkuar
ëndrrat e dikurshme ikën vetë
e s’mbeti gjë tjetër për t’u ëndërruar…

Jetojmë të qetë,shumë të qetë,
thua se s’jemi më në jetë
e në zemra s’na ka mbetur më zjarr
për t’u dashuruar a për t’u ndarë…

Jetojmë të qetë,shumë të qetë
e më lakuriq pranë e pranë s'qëndrojmë,
një libër dashurie ku mungojnë shumë fletë,
herë unë,herë ti,pranë oxhakut lexojmë…

[evanescense]

Kohë më parë ti grua e tjetrit,
fshehurazi…ëmbëlsisht fshehurazi,
bëre dashuri me mua
në krahët pa formë të ëndërrimit,
nën atë perëndim dielli mashtrimtar,
mbi atë krevat epshor “tuajin”,
ku unë i rastësishmi
u ndjeva fitimtar ndaj një kundërshtari të panjohur
mbi trupin tënd…
……………………………
Sot më shumë se kurrë,
ndjehem humbës,
një humbës me një kundërshtar të njohur-tët shoq
që cdo natë fshin gjurmët e fitores sime
mbi trupin tënd…
Me puthjen e tij indiferente,
me duart e tij të stërmësuara me format e tua joshëse,
me trupin e tij,
me organin e tij,
shkruan të plotë cdo natë
emrin e tij
A-T-J-E
ku unë në të rrallë
vetëm sa guxoj të hedh
një firmë të pakuptueshme…

[evanescense]

Sakrifice...

Për ty grua u grinda
edhe me të dashurën time,
edhe pse me ty kurrë
s’jam grindur për të…
edhe pse për ty kurrë
s’i kam folur asaj …
edhe pse në xhelozitë e saj
ti kurrë nuk bën pjesë…
…………………….
Për ty grua sot u grinda
me të dashurën time
dhe veten pyes:
“ E c’mund të bëj tjetër për ty…? “