Kur njeriut vertet i pelqen te beje dicka atehere e ben. Kur ajo "dicka" nuk i sjell kenaqesi atehere le te jete dickaja - gjeja me e mire qe mund ti ndodhe atij njeriu gjate gjithe jetes ai perseri nuk do harxhoje kohe me te.
Megjithate te dinin nxenesit e klasit te pare sa rendesi do kishin me vone ato mesime qe ata merrnin vitet e para atehere te gjithe do e shikonin shkollen me tjeter sy. Por kesaj i thone "Te nuseroja dhe nje here, pa dija une si nuseroja" (shprehje popullore kjo, jo pervoje personale :rolleyes: )
E kam fjalen edhe ne (une me bashkemoshataret e mi "muzikante") jo se e dinim vertet cfare ishim duke bere atehere kur rrinim studionim me ore te tera violine, se ndryshe do i kishim kushtuar tjeter vemendje ne ate kohe. Sa harqe, violina, urra etj jane thyer apo tela jane keputur vetem qe te shpetonim nga tre kater ore studim, ne e dime - e gjitha kjo ne nje periudhe kur violinat ishin shume te shtrenjta dhe te merrje violinen tende ne moshe aq te vogel sa ishim ne, ishte priviligj - ne na dukej si mallkim. Terhiqe violinen zvarre sa here vinim e iknim ne shkolle, rri ne shtepi te studioje atehere kur femijet e tjere benin "qejf" . Perfundimi jo te gjithe ata qe vertet kishin talent dhe kishim fillime te larta perfunduan te studionin violine ne te larten.
Kenaqsia me e madhe eshte kur nje pjese vertet te hyn ne shpirt dhe studimi nuk eshte me "detyrim" por kenaqesi per veten tende. Futesh ne dhome dhe nuk mban mend sa ishte ora. Del ne fund ne koncert dhe kujton se do vdesesh nga frika pasi ti dridhesh me shume se telat e violines, nejse... (dembelizmi eshte dicka tjeter, ste le te ikesh shume perpara edhe sikur te kesh lindur violinist)
Me kujtoi nimf me komentin e fundit ne lidhje me ngjashmerine. Kur ishim te vegjel benim shaka me njeri tjetrin pasi gjithmone kur ishim te perqendruar ne violine, i mbanim buzet ne menyre te cuditeshme. Per kohe te tera e quanim njeri tjetrin *goje peshk* , eshte tipike per shume violiniste mund te them.
Paganinin nuk e kam harruar akoma...
Krijoni Kontakt