Ftesë për "duel", Fevziu: Përgjigjuni për krimet e Enver Hoxhes

[DYDRINAS]

Dokumenti nr.24 dhe i përket dosjes 76, F 14, të Arkivit Qendror të Shtetit dhe emërtesën “Pjesë nga letra e Enver Hoxhës drejtuar Nako Spirut, ku jepet udhëzim për vrasjen e Zef Malës* dhe Llazar Fundos**”. Ajo është firmosur prej ish-udhëheqësit komunist, më datën 4 prill 1944 dhe nis me togfjalëshin:

“I dashur shoku Nako”, për të vazhduar më tej me këtë tekst: “Zef Mala të mos shkojë në Kosovë. Përkundrazi, ta dekoroni me një plumb kresë. Ai s’është i mirë dhe duhet të zhduket. Gjeni mënyrën që të mos kuptohet, por në asnjë mënyrë të mos lihet pasdore kjo punë, sikundër i ka lënë pasdore shoku Hysen të tjera këshilla që i kemi dhënë dhe për të cilat është përgjegjës.
Çështja e Zai Fundos mbetet ajo që ka qenë. Çështja e autokritikës s’na intereson dhe as që duhet të përmendet, sikundër e kanë bërë në Korçë, gjë që e popullarizon. Ai mbetet armik i poshtër i partisë dhe hesapin dhe autokritikën s’mund ta bëjë as këtu, as në Itali, po atje lart ku e kanë dënuar. Prandaj dhe ky, po të gjendet, po atë fat. Në këtë pikë u thuaj shokëve që të mos gabohen. Të fala shoqërore Tarasi”

[bindi]

Shkrimtari dhe akademiku Mehmet Kraja, për librin e Fevziut: I parëndësishëm, sipërfaqësor, propagandistik, i zbrazët
25 Dhjetor, 2011 | Postuar në: Aktualitet,Kryesore | Shkruar nga: TemA Online
Share19

Ne nje shkrim botuar ne gazeten Koha Ditore, shkrimtari dhe akademiku nga Kosova, Mehmet Kraja, u hedh nje veshtrim kritik tri librave te botuar ne Tirane, librit te Blendi Fevziut, Edi Rames dhe Ben Blushit. Duke u ndalur fillimisht tek libri i Fevziut, Kraja thekson se eshte siperfaqesor, pa dokumente te rendesishme dhe per lexuesin kosovar shume i varfer, pasi ai ka lexuar shume me teper per Enver Hoxhen para se te botohej ky liber. Me poshte pjesa e plote per librin e Fevziut.

Blendi Fevziu: “Enver Hoxha”
Libri i Blendi Fevziut për Enver Hoxhën mban nëntitullin “E para biografi e bazuar në dokumentet e arkivit personal dhe në rrëfimet e atyre që e njohën”, një fjali që do t’iu shkaktojë dëme të mëdha historianëve, sepse konsumon reklamën më përmbajtësore për një libër biografie, po të ishte e mbështetur. Për shkak të kësaj fjalie, lexuesi do të kalojë me durim orë të tëra, duke kërkuar nëpër faqet e këtij libri atë që është esenciale, pra dokumentet. Por, do të zhgënjehet shpejt, sepse libri nuk ka dokumente, ose i ka aq të paktë dhe aq të parëndësishëm, sa nuk dëshmojnë asgjë më shumë se të vërtetojnë gjërat e ditura. Teza e autorit se Enver Hoxha është “i keqi” nuk ka pasur nevojë të ekzagjerohet më shumë nga ç’ka qenë e ekzagjeruar, sepse edhe ashtu Enver Hoxha sillej, të thuash, në suazat e një legjende të frikshme; por ka pasur nevojë të vërtetohet, që domethënë të hiqet nga figura e tij mjegulla e legjendës, e rrëfimeve të tërthorta, e thashethemeve, e projeksioneve gjysmë-mistike dhe gjysmë-fantastike dhe të vendoset në një kuadër real, të dëshmuar dhe të dokumentuar. As ideja e autorit, herë e mbështetur më fuqishëm e herë e braktisur pavëmendshëm, se Enver Hoxha ka qenë më i keqi i sërës së tij, nuk kishte pse të theksohej aq shumë, sepse, nga ajo që ka qenë e njohur edhe më parë, nuk ishte punë e vështirë të vihej në përfundim se bëhej fjalë për një bandë kriminelësh, për një lahuni ujqërish, të cilët, në ritualin makabër të presë dhe të gjakut, shqyenin edhe njëri-tjetrin.
Thënë me një fjalë, problemet e diskursit historik të Fevziut, përveç tjerash, shfaqen në të kuptuarit e dëshmisë, të faktit të dokumentuar, gjë që nuk iu ndodhë historianëve të vërtetë; si dhe në mosdiferencimin e qartë të mediumit të librit nga mediumi i televizionit, që kanë specifika të dallueshme dhe nuk mund të përzihen me njëri-tjetrin. Dëshmia gojore, pra rrëfimi i dëshmitarëve ka vlerë në mediumin e televizionit, por nuk e ka atë peshë relevante në tekstin e shkruar, veçmas jo në libër. Prandaj libri i Blendi Fevziut, megjithëse i zhanrit të publicistikës historike, në shumë raste të ngjan me rrëfim dokumentar në TV, ose me një synop për një emision dokumentar: sipërfaqësor, trivial, propagandistik, komunikativ, por i zbrazët.
Një libër për Enver Hoxhën, natyrisht mund të jetë edhe i këtillë, vetëm se ai nuk duhej të mbante këtë nëntitull, veçmas jo pjesën e parë të tij: “E para biografi bazuar në dokumentet e arkivit personal…”, ndërkohë që “rrëfimet e atyre që e njohën” (kryesisht rrëfime të traumatizuarve nga dhuna e Enver Hoxhës dhe nga “dhuna” e kamerës televizive) janë mbështetja kryesore për autorin. Më anë tjetër për një kohë të gjatë do të na mbetet në mendje dëshmia, të cilën na e sjell vetë Blendi Fevziu: Enver Hoxha mbante shënime, një kohë ka mbajtur edhe ditar. Shënimet që nuk botoheshin, ndërkaq, “shtypeshin dhe kalonin në fondin e tij”, thotë Blendi Fevziu, duke shtuar, së fundi, edhe zbulimin që do ta entuziazmonte çdo historian apo biograf të Enver Hoxhës: “Ditarët e Hoxhës gjenden tanimë në Arkivin Qendror të Shtetit, të lidhur në disa dhjetëra vëllime” (“Enver Hoxha”, faqe 227.). Apo e dhëna tjetër edhe më grishëse: një kopje e shënimeve të Miladin Popoviqit, mbajtur me dorën e tij, gjatë tre vjetëve të qëndrimit në Shqipëri, shkruar me alfabet cirilik, “të papërkthyera”, po ashtu gjenden në Arkivin Qendror të Shtetit (Po aty, faqe 68.). Pikërisht, në këto dy zbulime të pashfrytëzuara të Blendi Fevziut qëndron libri i vërtetë i çdo biografie të Enver Hoxhës, dhe jo në dëshmi gojore, të thëna kurdo e sido; në citimet e gjata nga librat e Enver Hoxhës, apo të autorëve të njohur ose panjohur.
Meqë libri kishte synim edhe lexuesin e Kosovës, do vërejtur se lënda e ofruar nga Blendi Fevziu për lexuesin kosovar është shumë më e paktë nga ajo që e dinin njerëzit e zakonshëm në Kosovë për Enver Hoxhën, për kohën e luftës apo për periudhat e mëvonshme. Dëgjues të rregullt të Radio-Tiranës dhe të Radio-Kukësit, ndjekës të vëmendshëm të të gjitha fjalimeve të Enver Hoxhës dhe të zhvillimeve të tjera rreth Shqipërisë dhe Kosovës, kosovarët nuk kishin aq nevojë t’u rikthehej në vëmendje ai diskurs, sikundër që nuk kishin nevojë që për raportet e Enver Hoxhës me Kosovën të bëhej me dije çfarë thoshte Fadil Hoxha ose Vladimir Dedieri. Ata kishin nevojë të dinin gjëra të tjera, të pathëna deri më sot, të tilla që ka me shumicë, por që, për fat të keq, nuk do t’i gjejnë as në këtë libër.

[Antiproanti]

I vihet flaka librit të Blendi Fevziut

...

Akt primitiv i personave primitiv.

[DYDRINAS]

RKL: Shënimi i 100-vjetorit të lindjes së Enver Hoxhës në Prishtinë sfidoi mendjet e robëruara dhe të harlisura të titizmit.

Mbajtja e Akademisë përkujtimore në shënim të 100-vjetorit të lindjes së prijësit komunist shqiptar, Enver Hoxha zgjoi më pak reagime sesa mund të kenë pritur organizatorët, të cilëve iu përket merita kryesore për këtë ngjarje, e cila aktualisht me manifestime të ndryshme po shënohet edhe në Tiranë, Gjirokastër dhe në qytete të tjera të Shqipërisë.

Për mendjet e lira dhe sovrane përkujtimi i një përvjetori të tillë është krejtësisht normal, meqë Enver Hoxha, dashur pa dashur, është një personalitet i pamohueshëm i historisë së Shqipërisë, por edhe i kombit shqiptar në përgjithësi.
Mirëpo, kjo ngjarje ka sfiduar disa nga mendjet e robëruara të titizmit të ringjallur në Kosovë dhe të kolaboracionistëve, të cilët edhe luftën e UÇK-së kanë bërë përpjekje ta identifikojnë me ideologjinë revolucionare të Enver Hoxhës.
Megjithatë, nga dhjetëra mijëra gazetarë sa ka Kosova dhe nga qindra mediume, vetëm tre, katër “gazetarë” kanë reaguar me paraqitje tashmë të njohura dhe vetëm një gazetë nostalgjike e titizmit, e emërtuar Ekspress, simotër e Ekspresit të Beogradit, ka komentuar këtë ngjarje, duke nxjerrë nga naftalina zhargonin e dikurshëm të UDB-së dhe të titizmit kundër, sikur thuhet “diktatorit më të madh të botës”, Enver Hoxha.

Nuk e vlen barra qiranë të merresh shumë me opinionet e këtij lloji të gazetarëve, tashmë të njohur për opinionet dhe qëndrimet e tyre përçarëve, fyese e denigruese jo vetëm kundër Enver Hoxhës, por edhe kundër UÇK-së dhe krahut të luftës çlirimtare në përgjithësi. Por është e natyrshme të sqarohet se kush janë këta dhe çfarë prejardhje ideologjike mbështesin.
Është i njohur opinioni ynë me aktivitetet kolaboracioniste të Baton Haxhiut, në esencë aktivitete antishqiptare, sidomos në fund të viteve ’90, kur ky Batoni po bënte përpjekje të aranzhonte një takim të kreut të regjimit të Milosheviqit, me klasën titiste të Mahmut Bakallit dhe të një segmenti të LDK-së.
Për këtë aktivitet të tij, kolaboracionist, ka shkruar gjerë e gjatë edhe Veton Surroi, i cili edhe e ka ngritur, e ka financuar dhe për një kohë të gjatë e ka mbajtur edhe nën kontroll këtë Batonin e papërmbajtur.
Këtë akt të tij, jo vetëm një herë e ka apostrofuar edhe një ish ministër serb i ish-Qeverisë së Kosovës.
Për këtë akt, disi në mënyrë të turbullt, ka shkruar edhe vetë Batoni, i cili po ashtu kishte kërkuar nga lideri i Lëvizjes “Vetëvendosje” që ta paralajmëronte protestën në organet e UDB-së, më 1 tetor të vitit 1997, meqë sipas tij, Serbia ishte shtet dhe kishte ligjet e veta, të cilat duhej të respektoheshin edhe nga shqiptarët. Sesi iu kishte përgjigjur Albin Kurti me këtë rast, këtij Batonit, këtë e di opinioni e më së miri e di vetë Batoni. Batoni dikur kishte ndërsyer bashkëmendimtarë të tij të bashkëpunonin me Hagën kundër luftëtarëve të lirisë, ndërkohë që publikoi emrin e një bashkëpunëtori, në përpjekje për ta larë vetën, por as kjo nuk mbeti pa u hetuar nga Tribunali i Hagës.

Qëndrimi i tij dhe i të tillëve kundër Enver Hoxhës vetëm sa e shton respektin e njerëzve për Enverin. Po ta lavdëronin Enverin, Batoni, Migjeni, Shkëlzeni dhe soji i tillë, me siguri se shumë kush do të irritohej.
Një zëdhënës kujdestar i luftës kundër gjuhës letrare, kundër ish të persekutuarve të regjimit të Titos dhe të Milosheviqit, i njohur për lidhjet e tij të hershme mbase edhe aktuale me pobratet e Beogradit, Migjen Kelmendi, por ashtu nuk ndal turrin e tij pa cipë duke bërë krahasime groteske, anormale, pse jo edhe qesharake. Makineria e Titos, Rankoviqit dhe Milosheviqit ka vrarë qindra mijëra myslimanë në Bosnje, dhjetëra mijëra kroatë, qindra, mijëra shqiptarë, ndërsa regjimi i Enver Hoxhës nuk ka vrarë as edhe një shqiptar të Kosovës, as edhe një serb apo malazez të vendit tonë. Krahasimet e tilla nuk i besojnë as maskarenjtë e llojit të tij. Sa për vrasjet dhe likuidimet e kundërshtarëve politikë, që kanë ndodhur në kohën e regjimit të Enver Hoxhës në Shqipëri, kjo është pjesë e historisë, që nuk lidhet drejtpërdrejt me Kosovën, dhe për këto vrasje e likuidime ka kush ankohet. Nuk kanë mbetur këta njerëz në një pozitë aq të mjerë, sa Migjen Kelmendi e Baton Haxhiu t’ iu tregojnë se kush iu paska vrarë baballarët apo vëllezërit e tyre. Këta kanë bërë çmos dhe kanë ndërsyer sa kanë mundur, por nuk besoj të ketë arritur asgjë në këtë drejtim me shkrimet tyre gjithnjë skandaloze dhe sensacionale.

Çka fshihet pas turrit të këtyre dy mjeranëve dhe disa mjeranëve të tjerë të gazetarisë së sotme?

Njerëzit njëdimensionalë e shohin botën vetëm nën prizmin e paragjykimeve të tyre. Të tillët, mendojnë se janë të thirrur për ta ndrequr familjen, rrethin e tyre apo edhe shoqërinë, vetëm sipas bindjeve dhe shijeve të tyre. Të tillët, dikur kafshonin, meqë ishin pjesë e regjimit antishqiptar, që kafshonte, burgoste, vriste dhe masakronte shqiptarët atdhe dhe liridashës. Sot këta mund ta derdhin rrëke mllefin e tyre, por nuk mund të kafshojnë, meqë me luftën tonë çlirimtare dhe fitimtare, me përkrahjen e botës demokratike dhe të NATO-s, Kosova njëherë e përgjithmonë është liruar nga kafshimet, vrasjet, e masakrimet e policisë dhe ushtrisë serbe dhe të një segmenti të bastardëve.
Andaj edhe janë mjeranë këta pionierët e Titos, Rankoviqit e Milosheviqit. Këta i japin vetes të drejtë të shprehen me shumë simpati për Josip Broz Titon, sikur ka bërë redaktori i këtij “Ekspresit”, Shkëlzeni i Mehmet Maliqit, ( kryeudbashit dhe shqiptarë-vrasësit shumë të njohur për shqiptarët liridashës të Kosovës), në 25-vjetorin e vdekjes së Titos. Por këta nuk kanë guxim, për ta shënuar në sallën e Kuqe të pallatit të Rinisë dhe Sporteve ditëlindjen për Marshall Titon, jo sepse frikësohen, jo sepse nuk do t’ iu lejohej salla, por sepse e dinë mirëfilli se salla do të mbetej bosh.
Andaj, duke parë sallën e mbushur përplot me pjesëmarrës në shënimin e 100-vjetorit të lindjes së Enver Hoxhës, këta dhe soji i këtyre, ndihen të bezdisur, të sëkëlldisur, të hallakatur deri në marrëzi e çmenduri. Dhe mllefin e tyre të mjerë e shfryjnë, ku tjetër, pos në gazetat e tyre, natyrisht për lexuesit dhe bashkëmendimtarët e tyre. Një pjesë të mllefit e shfryjnë nëpër forume të ndragëta, apo duke dërguar kërcënime anonime. Askush më nuk druan nga kafshimi i tyre, meqë koha e sundimit sllav dhe e bashkëpunëtorëve të tyre në Kosovë ka perënduar njëherë e përgjithmonë.

Radio Kosova e Lire

[DYDRINAS]

Rëndësia e studimit të gjuhës serbo-kroate


Në vëndin t'onë, studimit të gjuhëve Sllave, jo vetëm që nuk u ishte dhënë ndonjë rëndësi në të kaluarën, por elementi që praktikonte një gjë të tillë, persekutohesh. Shembuj të tillë kemi mjaftë, që tregojnë qëndrimin fanatik të regjimeve antipopullore. Mjaftonte që të dëgjoheshe nga agjentat e Zogut, të flisnje serbisht, për t'u ndjekur si armik i regjimit dhe për të përfunduar shpejt a vonë në internim ose burg.

Metodat e përdorura në çdo formë prej agjentëve të imperializmit, shkojshin paralelisht me edukimin që bënin ata edhe në fushën e kulturës, për të na armiqësuar me popujt Sllavë.

Të rinjtë t'anë që ndiqnin shkollat, helmatoseshin përmjet gjuhëve të huaja me ideologjinë e kalbur të regjimeve antipopullore. Këtë edukatë e transmetonin misionarët e ndërgjegjshëm të ardhur në Shqipëri për këtë punë. Këta apostuj u kuptuan se nuk kishin ardhur në Shqipëri për të edukuar nxënësit e shkollave tona, se nuk u ishte djegur zemra nga filantropija, por përmjet këtij funksioni ata kryenin detyrën që u ngarkonin patronët e tyre.

Kështu mundoheshin t'a edukonin popullin regjimet që nuk kishin asgjë të përbashkët me popullin; e edukonin atë me frymën e shovinizmit të urrejtes dhe mbillnin antagonizmat në mes të vendeve dhe gjuhëve të tyre. Kjo ishte arma e grindjeve për përçarje dhe sundim.

Mësimi i gjuhës Serbo-Kroate, që ka filluar të mësohet ndër ne, nuk është i njëjtë me rastet më sipërme të mësimit të gjuhëve të tjera. Nëse sot njerëzit t'anë kanë dëshirë për studimin e gjuhës serbo-kroate, dhe bëjnë çmos që t'a mësojnë, kjo është e lidhur ngushtë me dashurinë e madhe që ushqen i gjithë populli i jonë për t'u bashkuar e vëllazëruar me popujt heroikë të Jugosllavisë.


Studimi i Serbo-kroatishtes nuk mund të bëhet si studimi i një ç'farëdo gjuhe të huej, nga vetë interesi që kemi sot për njohjen e shpejtë të kësaj gjuhe.

Në punën t'onë të përditshme, gjuha Serbo-Kroate do të jetë një çels më tepër në zgjidhjen e problemave të përditshme, sepse do të jetë ndërmjetës për të marrë eksperiencën e çmuarshme të popujve të RP të Jugosllavisë, eksperiencë e nevojëshme për ne.

Ka nga ata që sigurisht nuk u tingëllon mirë gjuha Serbo-Kroate, për të vetmen arsye se është një gjuhë Sllave. Ata nuk shikojnë përfitimin e math që vjen prej studimit të kësaj gjuhe, dhe këtë jo sepse nuk e kupëtojnë, por nuk u pëlqen. Ata janë të edukuar nga propaganda shoviniste që t'i shikojnë popujt sllavë jo me syun e vërtetë.

Sigurisht se këta kampionë të nacionalizmit falco, janë po ata që qenë pengesa e parë dje në luftë për çlirim, që bëri populli i jonë dhe që sot i gjejmë konsekuentë në vijën e tyre. Atyre nuk u pëlqejnë marrëdhëniet mëse vëllazërore që kemi sot me popujt e Jugosllavisë së Re, se nga këto marrëdhënie ata shikojnë t'u rrëshqasë toka nën kambë.

Pushteti Popullor i ngritur në vendet t'ona dhe vendosmërija e popujve t'anë për të shkuar përpara drejt një jete të re, krahë për krahë të vëllazëruar dhe të pandarë me popujt e Jugosllavisë së Mareshallit TITO, siç thotë Shoku Komandant, u duket vdekje.

Të mësuarit e gjuhës serbo-kroate, mbi të gjitha është nevojë e domosdoshme për njërëzit tanë. Gjithësecilit prej nesh, çdo kuadro në pushtet ose çdo punëtor në qëndrën e prodhimit, e ka të nevojshme të dij Jugosllavisht.

Me studimin e gjuhës Serbo-Kroate do të kemi më shumë kuadro të mesme. Këtu nukë është puna që të mësojmë Jugosllavishten për të pasuruar vehten me një gjuhë të dytë, kjo është vetëm një anë, por më e rëndësishmja është që duke e mësuar këtë gjuhë do të jemi në gjendje të zgjidhim një tokë problemesh që na dalin përpara. Nuk do të kishte kuptim mësimi i një gjuhe pa përdorur dhe pa e shfrytëzuar për të mirën vetjake dhe kolektive.

Studimi serioz i gjuhës Serbo-kroate na hapë horizonte për njohjen sa më të thellë të gjithë veprimtarisë së jetës ekonomike politike e kulturale të popujve të RFP të Jugosllavisë.

Përmjet kësaj gjuhe njerëzit tanë të kulturës do të studjojnë literaturën e popujve Jugosllavë, do të njohin shkrimtarët e mëdhenj dhe veprat e tyre përparimtare.

[DYDRINAS]

Në prill të vitit 1945 u bë Masakra e Tivarit, për të cilën jo vetëm si vepër makabre ndaj shqiptarëve të Kosovës e të viseve të tjera shqiptare nën Jugosllavi nuk u ngrit zëri, por në dhjetor të vitit 1946, Enver Hoxha në Byronë Politike do të deklaronte e kërcënonte:

"Disa anëtarë partie duan të filozofojnë se mos thotë populli ç'bëtë me Kosovën... Ne do të ua spjegojmë, kush nuk na kupton, ne do ta luftojmë." (Procesverbal i mbledhjes së Byrosë Politike, 15 dhjetor 1946, ish-Arkivi i KQ të PPSh).

[DYDRINAS]

Në intervistat që Hoxha ka dhënë për mediat serbe gjatë vizitës së tij në Jugosllavi më 30 qershor 1946 citohet:

“Është e pamundur të imagjinosh rezistencën e popullit të vogël shqiptar kundër armikut pa luftën e popujve jugosllavë”.


Në Konferencën e Paqes në Paris, gusht 1946, Enver Hoxha do të deklaronte:

“Ne nuk kemi pretendime ndaj aleatit tonë, Jugosllavisë”.

[DYDRINAS]

Në masakrën e Devollit, shtator 1943, ku u masakruan pabesisht, u therën me thika dhe u vranë nga komunistët në Ziçisht, ku kishin shkuar për bisedime gjashtë nacionalistë të shquar të Devollit: Dr. Kasimatin e prenë me thikë në fyt duke i thënë: “Hajt tani, fol edhe një herë për Shqipërinë tënde.”


Hytbi Kullën, normalistin dhe mësuesin e nderuar, antifashistin që italianët e internuan në Ventotene, e torturoi një shok i tij i shkollës normale, që ideologjia komuniste e kishte bërë kriminel. Kur po jepte shpirt nga torturat, ai i tha: “Bëj ç’të duash, por unë kam qenë dhe po vdes si shqiptar. Kam bindjen se ti, një ditë, do të pendohesh dhe do të kthehesh në rrugë të drejtë” ( Arkivi i Shtetit, faqe 270, d. 11, v. 1943)


Në masakrën e Lushnjës, tetor 1943, M. Shehu urdhëroi pushkatimin pa gjyq të 65 fshatarëve të pafajshëm, përveç atyre që u vranë në luftë, vetëm se këta nuk pranuan të bashkoheshin me Brigadën I. Ata që s’i zuri mirë plumbi, i preu thika e zv/komisarit politik të Brig. I, Dushan Mugosha. M. Shehu e ka pranuar vetë këtë masakër, në një letër që i drejtonte E. Hoxhës. (AQSH, F. 14 D; 31)


Sipas dokumenteve të Arkivit të Shtetit, Ali Lumit, të zënë rob nga Brigada I, ia bëri torturat vetë Mugosha para syve të partizanëve. Në fillim urdhëroi partizanët që ta rrihnin me kopaçe druri. Pastaj e mori vetë në dorë torturimin, ia theu në disa vende këmbët dhe duart. E dhunoi në organet gjenitale deri në humbje të ndjenjave. E pruri në vete kur ia shoi cigaren në beben e syrit dhe nisi t’ia presë lëkurën në kërcin e këmbës për ta fryrë, siç bëjnë me berrat, kur i rrjepin…

[DYDRINAS]

Vizita e nje grupi studjuesish nga Kosova, ne vitin 1968, me rastin e 500 vjetorit te Skenderbeut.

Në këtë dërgatë bënin pjesë Prof. Idriz Ajeti, Dr. Mark Krasniqi, Prof. Syrja Pupovci, folkloristi i talentuar e burri i urtë Anton Çeta dhe shkencëtari i ri Zef Mirdita. Ata, me kumtesat që mbajtën, në kontaktet me kolegët dhe publikun dhe në takimet me udhëheqësit e Shqipërisë, treguan dashuri, mall dhe dëshira fisnike. U ndritnin sytë, u qeshnin rrobat dhe gjithnjë shprehnin kënaqësinë që kishin ardhur në Shqipëri, por morën me vete edhe mjaft zhgënjime kur panë varfërinë në të cilën jetonim e, mbi të gjitha, mbylljen e Shqipërisë ndaj botës së jashtme. Ndonjëri prej tyre pati rastin fatkeq të "shijonte" edhe bëmat e Sigurimit të Shtetit, punonjësit e të cilit ndaluan profesor Anton Çetën të takohej me të vëllanë, kardiolog i njohur në Durrës.

http://lajme.dervina.com/archive/arkivi_.php?lajmi=2788-2800:317&printo=2788-2800:317

[DYDRINAS]

Ne dhjetor te vitit 1947, ne nje vizite ne Bullgari, Enver Hoxha dhe Georgi Dimitrov shfaqin hapur marredheniet e tyre te bashkepunimit.

Ja cfare shkruan gazeta "Bashkimi" e 16 dhjetorit 1947:

"Populli shqiptar fitoi edhe per nje arsye tjeter te madhe; pse ai qe ne ditet e para te luftes patriotike u bashkua dhe u vellazerua per jete dhe per vdekje me popujt vellezer te Jugosllavise se Mareshallit Tito, te cilet ndihmuan me mish e me shpirt luften per clirimin e popullit tone. Gjaku i derdhur se bashku kunder te njejteve armiq te jashtem e te brendshem beri qe popujt tane te marrin ne duart e tyre pushtetin dhe te vendosin demokracine e vertete popullore. Rrugen e filluar se bashku me te njejtat qellime popujt tane e vazhduan me vendosmerine me te madhe. Midis Jugosllavise dhe Shqiperise u lidhen traktate miqesie dhe ndihme reciproke, kontrata ekonomike-kulturale dhe keto i siguruan perjete popullit tone lirine, indipendencen, integritetin e vendit dhe demokracine, i dhane mundesi te zhvillohet dhe te perparoje vendi ne te gjitha fushat e aktivitetit. Marredhenie te tilla ekonomike si koordinimi i planeve tona ekonomike, zhdukja e kufijve doganore dhe e doganave, parifikimi i monedhave, tani jane nje realitet ne mes te dy vendeve tona. Me popullin punetor dhe liridashes bullgar, populli yne ka vendosur te lidhet dhe te bashkepunoje ngushtesisht, te rroje i vellazeruar dhe i bashkuar sikunder ai po ben me popuj vellezer te Jugosllavise se Mareshallit Tito. Populli yne nuk eshte nje popull sllav, por ai eshte i lidhur si mishi me thonjte me popujt sllave. Imperialistet skllaveronjes, fashistet dhe shovinistet e vendit tone u perpoqen te na armiqesojne, por ata deshtuan ne vepren e tyre. Popujt tane, jugosllav, bullgar dhe shqiptar, duke luftuar hapen rrugen e vellazerimit dhe te bashkimit, rrugen e shpetimit dhe te mireqenies qe ne sot po e ndertojme se bashku me gjithe fuqite tona. Ballkani nuk do te jete me nje fuci baruti, - ka thene kryetari juaj, shoku Dimitrov, pse popujt tane nuk do te lejojne kurre qe imperialistet dhe sherbetoret e tyre, si monarkofashistet greke dhe te tjere, te kercenojne integritetin dhe sovranitetin e vendeve tona. Popujt tane do te ruajne si syte e ballit te gjitha fitoret qe u kushtuan gjak dhe sakrifica, ata do ta ruajne, do ta forcojne dhe do ta zhvillojne vellazerimin dhe bashkimin ne mes tyre. Te tilla marredhenie, sic ekzistojne ne mes te dy popujve tane dhe popujve te Jugosllavise se re, perbejne nje faktor te rendesishem per forcimin e demokracive tona popullore dhe per forcimin e paqes se vertete ne Ballkan."