Naim Frasheri 111 vjetori i vdekjes- dhe harresa e Hipokritwve tw letwrsisw shqipe

[pirro10]

Mw 20 tetor 1900 vdiq Poeti i madh shqiptar Naim Frashwri njw nga poetwt mw tw dashur tw Shqipwrisw. Pra 111 vite mw parw ky kolos i poezisw shqipe dhe i fjalws sw bukur shqipe mbylli sytw Naim Frashwri i poezisw lirike dhe nostalgjike shqipe. Nuk wshtw problemi qw ta kujtoj unw kwtw emwr sot , sepse kushdo do tw duhej ta kuptonte e ta respektonte, por mw tepër nuk i falet Shoqatave tw letwrsisw shqipe, Fakultetit tw Historise dhe tw letwrsisw , Ministrisw sw Kulturws tw cilwt duhej qw tw paktwn ditwn e vdekjes ta përkujtonin.
Pak kujtesw pwr popullin e thjeshtw qw harron lehtw, pwr shoqwrinw intelektuale shqiptare, dhe forumet pwrkatwse drejtuese, profesioniste, tw politiws, dhe tw Medias tv, gazetarisw shqiptare, tw cilat me Harreswn e tyre spktakolare po I bwjnw varrin Historisw sw Shqipwrisw dhe heronjve tw saj por kryesisht rilindasve:
Naim Frashwri (http://www.sisot.com/si-sot-me-20-tetor/#comment-11), ishte figura qëndrore e letërsisë shqiptare të Rilindjes, ai që u bë shprehës i aspiratave të popullit për liri e përparim, si poet i madh i kombit, është Naim Frashëri, bilbili i gjuhës shqipe. Naimi lindi më 25 maj 1846 në Frashër, që ishte edhe një qendër bejtexhinjsh. Mësimet e para i mori tek hoxha i fshatit në arabisht e turqisht. Që i vogël nisi të vjershëronte. Studimet e mesme i kreu në Janinë, në gjimnazin e njohur “Zosimea”. Aty horizonti i tij kulturor u zgjerua së tepërmi, njohu letërsinë, kulturën dhe filozofinë klasike greke e romake, ra në kontakt me idetë e Revolucionit Borgjez Francez dhe me iluminizmin francez. Duke përvetësuar disa gjuhë, si: greqishten e vjtër e të renë, latinishten, frëngjishten, italishten e persishten, Naimi, jo vetëm që mori bazat e botëkuptimit të vet, por njohu edhe poezinë e Evropës e të Lindjes. Të gjitha këto tradita poetike ndikuan në formimin e tij si poet. Më 1870, pas mbarimit të shkollës, shkoi për të punuar në Stamboll, por u prek nga turbekulozi dhe u kthye në Shqipëri në klimë më të shëndetshme.
Gjatë viteve 1872-1877 Naimi punoi në Berat e në Sarandë si nëpunës. Kjo periudhë pati rëndësi të veçantë në formimin e tij. Atdhetar e si poet. Ai njohu më mirë jetën e popullit, zakonet, virtytet dhe aspiratat e tij, gjuhën e bukur e shpirtin poetik të njerëzve të thjeshtë, krijimtarinë popullore, bukurinë e natyrës shqiptare.
Ndërkohë vendi ishte përfshirë në ngjarjet e mëdha të lëvizjes çlirimtare, që do të sillnin formimin e Lidhjes Shqiptare të Prizerenitmë 1878, udhëheqës i së cilës ishte Abdyli, vëllai më i madh i Naimit. Naimi dha ndihmesën e vet për krijimin e degëve të lidhjes në Jugun e Shqipërisë, përkrahu dhe përhapi programin e saj. Më 1880, kur veprimtaria e Lidhjes ishte në kulm, ai shkroi vjershën e gjatë “Shqipëria”, në të cilën shpalli idetë kryesore të Rilindjes. Me këtë krijim Naimi niste rrugën e poetit kombëtar. Më 1881 Naimi u vendos përfundimisht në Stamboll, ku u bë shpirti i Shoqërisë së Shkronjave dhe i lëvizjes së atdhetarëve shqiptarë. Gjithë forcat dhe talentin ia kushtoi çështjes kombëtare, punoi për ngritjen e shkollës shqipe dhe hartoi libra për të, shkroi vjersha, përktheu e botoi vazhdimisht, duke ndihmuar për zhvillimin e letërsisë sonë, për botim edhe të shumë veprave të autorëve të tjerë. Lëvizja kombëtare, idealet e çlirimit të Shqipërisë, të përparimit e të qytetërimit të saj, u bënë faktori themelor që ndikoi në formimin e Naimit si poet e atdhetar.
Krijimtaria e gjerë letrare e Naimit, me veprat poetike e didaktike, kap një periudhë të shkurtër prej 13 vjetësh (1886-1899). Vetëm në vitin 1886 ai botoi veprat “Bagëti e Bujqësia”, “Vjersha për mësonjtoret e para”, “Histori e përgjithshme” dhe poemën greqisht “Dëshira e vërtetë e shqiptarëve”, “E këndimit çunavet këndonjëtoreja”. Më 1885 botoi përmbledhjen me vjersha persisht “Tehajylat” (Ëndërrimet) më 1888 botoi “Dituritë”, më 1890 “Lulet e verës”, më 1894 “Parajsa dhe fjala fluturake”, më 1898 “Historia e Skënderbeut” dhe “Qerbelanë” dhe më 1889 “Historia e Shqipërisë”. Sëmundja dhe lodhja e madhe ia keqësuan shëndetin poetit, zemra e të cilit pushoi së rrahuri më 20 tetor 1900, në moshën 54-vjeçare, i zhuritur nga malli për atdheun dhe me brengën që s’e pa dot të lirë.
Vdekja e poetit qe një zi e vërtetë kombëtare. Shqiptarët kishin humbur atdhetarin e kulluar, apostulin e shqiptarizmës, poetin e madh. Dhembjen dhe vlerësimin për Naimin e shprehu bukur elegjia e Çajupit, që niste kështu:
Vdiq Naimi, vdiq Naimi,
moj e mjera Shqipëri,
mendjelarti, zemërtrimi,
vjershëtori si ai.
Sw fundmi, nuk mund tw mos pwrmwnd, pwrpjekjet servile dhe hipokrite tw mediave shqiptare qw u bwjnw laved e u thurrin ditirambe disa politikanwve qw shkruajnw apo qw gwrricin letrwn vetwm pwr lavdi, por harrojnw kwtw gjigand tw letwrsisw shqipe.

[Kryqi i Paqes]

Magjia e penes se Naimit te con thelle e me thelle ne vorbullen e viteve dhe eshte e vetmja magji qe te jep mundesine te shohesh pak Shqiperi. Naimi ishte, eshte dhe do te jete nje me kombin shqiptar, ashtu si Gjergji, Mjeda, Noli, Fishta, Konica etj.
Paqe!

[drague]

po ta lexonte kete shkrim alla google Naimi do ja fuste vehtes

[pirro10]

po pse do t`ja fuste vehtes, per keta plehra qe drejtojne institucionet Kulturore, apo per pronaret e mediave qe harrojne Rilindasit t`ju kujtojne datat, apo per perfaqesuesit e sotem te letersise shqipe qe nuk thone nje fjale per Naimin e Madh?

Me mire te peshtynte anash, dhe te mos e kthente koken prapa, per te pare keta pseudo shkrimtare qe u servilosen politikaneve qe bejne sikur shkruajne.