Arb Elo

[delira]

nga "Zero 3D"

Tungjatjeta


The prapë “Tungjatjeta!”, fotokopje e së djeshmes, kafe në mëngjes,
hëngra drekë e përsëri kafe, dy cigare rresht, në tym të pashë prapë,
të nxora nga ujët, të dhashë frymë, hape sytë, -Jam në kllapi- më the,
me buzët mavi nga i ftohti, dridheshe, t’pëshpërita një fjalë në vesh,
u ngrohe dalëngadalë e në prehrin tim të zuri gjumi, ecja me kujdes,
kalimtarëve u bëja shenja me gishta t’heshtnin, i mbylla veshët vetes,
rrija anash shtratit tënd, rrugicat me kalldrëm, plakat e ulur mbi gur,
fëmijët luanin me top, hurmat mbi komodinë e kavanozat e reçelit,
vinte era narkozë aty, hapa velëzat për herë të fundit, po më thernin,
dikush me skufje të bardhë e fshesë në dorë hapi derën, futi kokën,
e mbylli prapë, më përzihej, një aeroplan letre t’kish ngecur në flokë,
dëshirën e fundit thanë, prifti lexon pjesë nga darka e fundit, Amen!,
vishnja n’oborrin e gjyshes, mbi tavani i drunjtë me hieroglifë hijesh,
njollat në mure, çarku i akrepave po zinte edhe një sekondë tjetër,
një gardalinë të verdhë me pika në gjoks, në radio një këngë e vjetër,
ishte e djeshmja, një kollë e thatë, gjumë në drekë, gjithçka po rritej,
dhe midis dy frymëmarrjesh të përgjigjem si gjithnjë “Tungjatjeta!”...

[delira]

Ninëza e bardhë e alienit

I rreptë është shikimi i alienit,
Nga ninëza e bardhë, zhytur
në zi, derdhet vështrimi i tij
drejt përmbi planetin e huaj,
shkatërruar, përmbytur, plot
me njerëzit e plehrat e tyre,
çarë nga lumenjtë e rrugët,
mbushur me hekur e beton,
varre për të gjallët e vdekur,
qiell për të vdekurit e gjallë,
ku zotërat ëndërrohen fjetur
si natën dielli, si ditën malli
për çka u mungon e s’dinë
çfarë... Çfarë?- mendon ai
në gjuhën e tij, çfarë s’dinë,
e përgjumet ndanë dritares,
syve të mi, që humben në zi
bashkë me hënën e shpirtin...

[yjori]

nga ArB eLo

Vetëmevete

Gjithnjë hyn brenda pa trokitur,
kur dera kyçet, kur nuk pipëtin,
Më kundron ngulët me qesëndi
edhe më thotë: “Unë jam pra, ti!

Jam shtrati, ku ti do të dergjesh,
Pasqyra boshe, kur s’e di se ç’je,
Hija e shurdhër kur flet me vete,
që mënjanë të rri e dot s’e sheh.

Në turbullohesh, të kthjelloj unë,
Nëse mërzitesh, më rrjedhin lot,
Me sytë e mi ti shikon në gjumë,
Unë jam ai që të mësoi notin...”

“Hesht më mirë e mos më fol,
se jam unazë e jo gishti brenda,
Ik më mirë, shko, më lër vetëm,
se jam frymë unë, s’jam mendje.
Po qe ti shkarpa, jam unë zjarri,
Nëse je ti zjarri, jam vetë flakët,
Ndërsa ti digjesh, të ndriçoj unë,
kur je ti rruga jam unë gjurmët.

Nëse je ti buzë, jam unë puthja,
Lumë në qofsh, jam unë burimi,
Humnerë je ti, por unë jam urë,
s’shkoj gjëkundi, por veçse vij.”

*marrë nga vëllimi "Mirazh"

[delira]

nga ArB eLo

Treni i fundit
(Për S.Sh.)


Dritaret e këtij treni kaq të gjatë,
të gjatë nga stacioni në stacion,
ngjajnë me zogj që po shtegtojnë,
si fjalë ngjeshur në qiellzën me re
dhëmbësh, kur përpëliten në ajër
e rrudhin cipën e hollë të mendjes...

Ai që foli a klithi për herë të parë
çfarë po kërkonte të thoshte? Apo
qe thjesht britmë habie e primatit
kur zbuloi përsëritjen, kur zogjtë
sërish po ktheheshin prej andej
nga patën ikur, si fjalët gojës?

Ora ka mbetur...

Si akrep rri në stacion e të nisem pres,
andej nga kam ardhur, mbase të vdes.

Sirenën e dëgjojmë, po jemi të lidhur,
"Po vjen, po vjen!", thërrasin të gjithë,
Çudi! Se e dinin fare mirë që do vinte.
Të vdekurit zbresin e largohen shpejt,
si të kishin frikë nga dikush që i ndjek,
Mbesim veç ne, unë këtu e ti në breg,
Detarët në tokë e të shurdhët në direk...

Mbështes ballin mbi at’ hekur të ftohtë,
Të dhuroj ethen që digjet brenda flutur,
Më mban të mos bie dhe s`është e kotë
që jemi bashkë këtu, qoftë dhe në dert,
qoftë nëpër degë, në ajër apo shkundur.

A s`janë zogjtë gjethe, ne zogj të dheut,
që ti e përkund në tru të qiellit si ëndërr?
S`ka humnerë pa fund e as asgjë, përtej
çdo udhe është një gjurmë, tej çdo hapi
një shtysë. Nga ku? S`e di, veç po pres
në stacion të zgjohem, e pse jo, të vdes...

[delira]

nga ArB eLo

Ndryshe

Mumie resh sheh nga poshtë tek pluskojnë tutje,
fashuar me garza. Butë lëkunden tej porsi djepe
kufomash. Ç’ i tund s’ pyet më kush dhe as pse
drita lindi prapë sot, se mund të qe dhe ndryshe.

Uji s’ka atdhe, Nilin e Gangun ke kudo përreth,
Ndër pellgje rropullish, prej nga cirka shkundet,
Sheh poshtë përsëri të njëjtën pamje: re mumie,
teksa shtyhen papra n’ atë qerthull pafund, tutje.

Mot i ri, po koha është po ai lumë, që mërmërit
herë vdekje, (dikur më pat prurë si degë e thyer,
kufomë të mbyturi), herë jetë këtyre dy brigjeve
ku shkuma e fjalës e zbardh baltën, e thinj sipër.

Botët jemi ne, por s’e lëvizim dot veten, n’orbita
përjetimesh humbet përsëritja kujtesën, hidhet
në atë rrjedhë dhe e kujton për veten. Të tjerët
vijnë pas, e mbushin, deri sa ku lind të derdhet.

Çahen koret, farat ia ngjyejnë me t’ bardhë arat
dritës së re, horizonti tkurret e mbetet veç ajo,
si stërkalë e kohës së ngrirë që bulëzon të tjera,
ujët e vesën, djersë dhe lot, gjak të ri e moshë.

Mokrat e vorbullës bluajnë aq imët sa s`mbetet
më për t’ bluar, shumënjakët shikohen në tjetrin
si retë në ujë, lart si poshtë, formula hermetike,
mitrat janë varre, gjallja tretje, mishi porsi balta,

që u shkel nga, dhe u ngjit n' gjurmët që la ujët,
tash lidhur peng me fasha, mumiet ndryrë n’ shi,
tek tunden tej. E pse, nga çfarë, s’pyet më kush,
as pse drita lindi, as se mund dhe ndryshe t’ish...

*marrë nga vëllimi me poezi "Mirazh"

[delira]

ArB eLo

Grykë çifteje


“Të vdekurit duhet t`i varrosin të ngjallurit ndryshe”
m`erdh ndërmend kur ecja mbrapsht në Düren,
Korridorit ia kisha numëruar pllakat e ndjeja
rritjen e qimeve në trupin që ma pat dhënë hua
ai që s`qe aty, sozia e mbetur jashtë në botën
tej kapakëve vertikalë të dhuratës së mbyllur.
“Qielli poshtë me krimbat fluturues është dheu i tyre;
sa gjatë vdesin vallë?”- mendoja po ashtu
e pata ngecur para murit të kyçur me vetvete,
si insekt i zi në një cergë kënddrejtë, thurur saktë
nga ekuivalenti metalik i Merimangut.

Vrasësit e varrmihësit duhej të qenë mamitë e tyre,
Gropat të hapeshin nga brenda e kufomën e të lindurit
e thithte pastaj fshesa me rrymë e shtëpiakes, drejt
e shkurt, si pickim vakuumi i gjilpërës me agë të hollë,
që m`shponte damarin kur bëheshin analizat e gjakut,
apo mendim që thith si morr nga truri gjakun e errët
të koreve, mpiksur në kufijtë e gjallesës nga kontakti me ajrin,
ndryshkur...ajri duhej të qe i trashë n`anën tjetër si musht
dheu, për pasojë tym duhej të qe shpirti... cigaren
e pashë para se ta ndizja e më ndrysh` qe thithja...
si tymi që më dilte nga goja. Ndalova, e nxora,
e mblodha me duar e atë që munda t`zë e mbajta
në grusht e ia lëshova, ujë pagëzimi, akoma kristal,
pëllumbin si erë një karrigeje kresë bashkë me veten.
E ajo Salome prej druri më foli duke kuisur mefshtë:
“Arb, në qoftë se do qe ashtu, njeriu do kish dy koka

e sytë do t`qenë përballë njeri-tjetrit; por ashtu s`është,
Të vdekurit varrosen, akoma gjallë, mitrave nga të tjerë,
ashtu siç mbajnë këmbët e tua katër të miat pa jetë,
Kërce i dashur, sa kohë mundesh e të peshon trupi!”

Ndjeva mendimin e radhës pastaj tek shponte lëkurën,
tek lyente bishtin në mellan; më erdh të kruhem e t`ia ngulja
gishtat vetes e t`ia vizatoja planimetrinë në faqe të murit
me duart e ngjyera ekuivalentit metalik, sozisë hua,
por s`dita se çfarë t`i shtoja më drejtkëndëshit me dy herë
dy brinjë barabar, këmbë mbi këmbë si grykë dyfishe çifteje...

*marrë nga vëllimi poetik "Zero 3D"

[delira]

ArB eLo

Zemër

I marrë i dashuruar të jem, jo i urtë,
E vetmja derë në qiell është zemra,
Rrugët e tjera të shpien deri në tru,
Labirint fjalësh ky, mbushur me emra.

Ndoshta ke të drejtë kur flet për jetën,
por mos harro se na duhet një dalje,
Kur arrijmë në fund, të lodhur, vetëm,
arsyeja shndërrohet veç në tallje.

Mbill më mirë një pemë, kokën në dhe,
Rrënjët ujiten nga shirat prej matanë,
Zogjtë nuk janë të tutë, lajmësit e reve,
që bëjnë gati foletë për ditën e mbrame.

*marrë nga "Mirazh"

[delira]

Vëllimi poetik "Zero 3D" i autorit Arb Elo mund të porositet tashmë edhe online në Amazon këtu:

http://www.amazon.de/Zero-3d-A5-Arb-Elo/dp/1470983877

[delira]

ArB eLo

Ullinjtë e zinj


More këtë plis në dorë, i fryve,
Nyjat u zgjidhën,
Ullinjtë zinj mbushur me vaj,
bërthamë e tul,
u trandën në degë të trungut
që dridhej,
Brinja e rrënjës u ngul më fort
në dhe, në shkrumb,
Thuri të çarën me deje të reja,
lëkurë dhe puthje.
More këtë plis në krahë, e ngrohe,
Nyjat u zgjidhën,
Buzët, çelur kur tambli mëkoi fjalën,
grahmën e gjuhës,
u skuqën gjak në gjoks të shegës
që dridhej,
Shkumë u derdh mbi to, u shua
vrimave në breg,
Mbuloi valën, gjurmët me të reja,
jetën me jetë...
Buzët u lagën,
N’ atë zagushi nuk m’ u deshën sytë,
I mbylla.
Reptili i rrjepur pa dhëmbë veshi krahët,
Fluturoi shurdhër në qiellzë,
Ndaloi mbi gardhin dyfish të fjalëve,
Më kundroi heshtur,
ngulët...

*nga vëllimi poetik "Mirazh"

[delira]

ArB eLo

Gjak zemret fjala

Tym janë fjalët,
Çka digjet në gjoks,
Zjarrin, flakët,
Nuk i them dot.

Nuk e them dot angushtinë e bishës natën,
që i klith padukut matanë, lart; rrëshirën e zezë
kur pus sytë e qenve dhe të kuajve dot s’them,
pikëllimën e merimangës që rrjet në cep të odës
një cergë drite, pa kurrgjë brenda, vetminë e presë,
vetes, atje, në qoshin bosh, duke kërkuar qendrën
e zeros, nuk them dot, dhe shumë e shumë pafjalë
pa kumt, të pakuptim ndoshta, pa jetë si e shkuara
që qenë ka, por s’është më e prapëseprapë është,
mbetur si shije mane në shkretën e qiellit që tresim,
na ur gjuhët në heshtje, na mban në jetë, na ngjall
e na vret... Tym janë fjalët që nuk them dot, brymë
tejduk e zjarrit që djeg veten, që shkrumb pakohë,
që ngroh po atë unë, që e drit dhe e sheh verbër.

Drit zemra gjak tejëzave, e puls skajeve, më mbush
e më zbraz njëherësh si koha çastin, më frym prapë
e më nxjerr jashtë, dy sy më tutje, dy lotë të ngrirë
për të përlotur pamjen me rrëshirë, trungun me erë
të ngrirë lëkurash, veshur njëra mbi tjetrën mbi bosh
si qepë, si zero 3D, flluskën e saj nuk e them dot...

Cipën e flakëve
nuk e them dot.
Gjak zemret fjala
varreve, në gjoks.

*marrë nga vëllimi "Zero 3D"