Arb Elo

[delira]

Këto poezi janë marrë nga vëllimi "Mirazh", botim i shtëpisë "Pika pa sipërfaqe".


Lëmsh

Loz me lëmshin që të bie nga prehri, ndërsa thur çorapet e leshit,
Shtëllungat e tymit të bardhë i bën fill, i kalon në gishta, i bën top,
Qethur janë delet e reve që po mjelin bijtë e tu në vathën e largët,
Të fërkohem këmbëve, të lutem të më përkëdhelesh prapa veshit,
t’më pëshpëritësh fjalë tigrash, ndonëse u bë kohë që jam maçok,
Por ti bën nyje të tjera, hesht, pa anë e fund kjo cergë merimange..

Provoj ta zgjidh, e di, është e kotë, trung jam edhe vetë, me nyje,
Anës vatrës fle dhe thahem në avullin e frymës tënde të parregullt,
Gjuhë çastesh më lëpijnë në fytyrë, qentë që ruajnë tufën e lehin,
Zgjohem, s’ka ndodhur asgjë, veç ti ndërkohë ke bërë edhe ca yje,
Mëngët e vjeshtës ke filluar me kaçurrelat e bardha të një mjegulle,
e veç gishtat shoh që s’të lodhen kurrë, kukullat e varura në penj...

[delira]

Tokë e premtuar



Nga peshë e fajit varen gjinjtë e shpresës, fishken,
Herë lule, ku bleta e foshnja thithin, herë plagë e ënjtur,
herë uniformë ku bren tenja, herë tokë e premtuar,
ku gjithfarë ikanakësh kërkojnë mjaltin e qumështin.

Është shterpë kjo grua, fëmijët nuk janë të saj, gjinjtë veç dhjamë,
sytë xham, e zemra... eh zemra, sahat klonuar nga minë e trurit,
që nuk plasi e fle në varr të dheut prej nga plas filizi i grurit,
bukës, pemës që u bë letër për t`u nënshkruar me dorë të ngopur
të drejtat e njeriut apo urdhri për të bombarduar,
oraret, shifrat e hebrenjve që prunë trenat në kamp.
I zbritën, vunë në rresht, numëruan, u zhveshën,
rrodhi ciklon B, u shkulën si dhëmbët e artë
në gojën e pajetë me shkumë të kufomave,
mishit që digjet në kremator n’ ethe, n’ yjet,
pesë a gjashtëcepësh, si retinë e kriminelit.

Pjellë e zjarrit, në tym demi unjet, i ngulin shpatën,
Flamurë dhe blozë vjell goja e hapur e bishës,
si portë tempulli, gjuha e nxjerrë lëpin gjakun, dehet,
skuqet nga ai, flet përçart për tokën e premtuar,
ku rrjedh mjaltë e qumësht. Dyzet vjet u endëm
e ja, deti është i kuq si ëndërr e ligë shushunje,
nuk ka vend, shtyhen, bien shkulm në gjunjë.

Ah, Atë ! Adhuruam viçin, kryqëzuam bijtë, s’dinim ç`bënim,
bëmë kambanat tanke, parakaluam në xhami me çizme,
dhunuam varret, i vumë helmetë shqiponjës, damkosëm yje
me kazma e pushkë, festonim si qentë bariun e marrë në festë,
veshur me pizhame me vija gjatësore, të qethur shkurt,
me lule letre në të dyja duart. Bërtisnim “Jemi gati!”
Gati për të vrarë, gati për zjarr, gati për litar,
plumb; gati për varr, lemeri, llahtarë.

Në llum bisha unjet, gëlltit tym, koka i rëndohet,
shkel minën e trurit, e zemra... eh zemra,
transplantuar nga faraon i vdekur,
dhëmb i artë në gojën e hapur të kriminelit tek qesh,
plagës ku brejnë krimbat vrimat e të pushkatuarve.

Kullon ciklon B, karvani niset teposhtë këmbërënduar,
retina skuqet nga ylli që plas, pesë a gjashtëcepësh,
shifër e damkosur në ndonjë letër nga duart
që tash dridhen e nuk kanë ku mbahen, se poshtë është honi,
ku rrjedh helm, llavë, deti i kuq, toka e premtuar...

[delira]

Kërmill, 90°


Drejtkëndëshat e dhomës,
pa llogaritur raftin,
tavolinën dhe kornizat,
janë nëntë gjithsej,
tre palë binjakë.

I kam frikë sipas radhës:
derën, kur hapet nga jashtë,
dritaren, kur bie muzgu,
dhe karshi, kur është i ndezur,
ekranin.

Nuk kam frikë siç kanë disa,
se mos më del prej andej dikush,
as se mos më ndikon për keq,
çmend, rrezaton a ku di unë,
Kam frikë veç se siç i shoh,
kanë edhe ata të drejtën
të më shikojnë mua.

Do ta marr derën, do ta kthej horizontalisht
e do të bllokoj me të dritaren, si në karantinë,
Në hyrje do të var me mentesha ekranin,
me bravë, që hapet me telekomandë,
me xhamin jashtë, derë pasqyrë,
që të shohë bota veten pa më parë.

Në murin karshi do të var në vend të tij
dritaren e hequr, kornizën me xham,
e do e shoh si Mondrian, Maleviç të ri,
post mortem, me ndonjë titull si:
“Kuadrat i bardhë në sfond të bardhë”,
apo “Sfond gri me kuadrat po aq gri”,
e do e kundroj ditë e natë, sa ta kuptoj
atë natyrë morti me gjallesë brenda,
si kërmilli pa guaskë kapakun e kutisë,
guaskës kubike me gjashtë faqe, 90°,
pa ndërprerje, 24 orë, direkt, online, live...

[delira]

Fjalë kurmi


Mishi yt mbi shtrat më bën të ndihem keq,
Formë e tij e jo ai zgjon të verbrin në mua,
e më vjen turp që dëshiroj tymin e jo flakën,
mjegullën që mbështjell dritën, që zhveshur ndez
një tjetër vegim, fantazmë e gjallesës së thare më
shfaqet në ty. Si do ia bëjmë kur të kalbemi?

Gjuhë të re do të shpik atëherë vetëm për ty,
me fjalë te reja, të virgjëra, të pathëna mot,
Muzikë me tinguj fëshfëritës, qerthullima,
zukatje, pëshpëshe, klithma, guduli e afshe,
që t`mos thuash dot as“Mos!”, po veç “O Zot!”

Për shpresën mbarsur me dritë, për dritën
dhe përjetësinë, për hyjninë do të tregoj,
për atë që gjallon përtej fjalës, për plakun,
që pret anës rrjedhës dhe varkën e tij plot...

Turbull janë atje ujërat kur bien, me shkumë,
Të bardhë fare do jemi, të lëmuar, pa rrudha,
Një shkulmë hyjnore do na shkundë zemrat,
E libra do jemi, faqehapur, pa fillim , pa fund,
Do lexojmë fletëve të syve atë që s’besonim dot,
atë që dua të të them e për të cilën s’ka fjalë,
atë që po kërkojmë të gjejmë përjetimeve,
që s’është veç varri, thjesht një gropë tjetër,
ku bëjmë ç`bëjmë kthehemi prapë në kafaz,
ku s’dimë ç`është brenda e ç’është jashtë...

Përfaremi, stërpikemi, n’ kllapi puthen buzët,
derisa s’dimë ç’duam, zbrazemi e jehojmë:
“ Jamskush, asdik, skajpafundpacak, ashiç,
tejmund, nukmos, veçpranë, kotmos, athua ”
Shuhemi, flakë dykokëshe si joker i trurit,
Narcis i dashjes sipër përdëllen lirinë, poshtë
gjiganti gijotinën, ciklopi i fatit ata që dalin,
Digjemi sërish në frymë, fjalëve të kurmit,
në të vjetrat rrokje që dëgjoi Moisiu në mal....

[delira]

Natën


Natën Lee, kur zvogëlohemi, regjemi në shtrat,
para se lëshohem e mbytem në lumin e zi përbri,
të mendoj, besoj që je, më bëhet se e di se pse
u bëmë, pse yjet ndrijnë, pse jetojmë. Atëherë
afrohet një qengj, më rri pranë, më kullot lehtë
barin tym të mendjes, bëhet kalë, vajzë, fëmijë,
derisa kotem e shkoj, hipur n`atë shpinë të butë
prej varke, prej dore mjegulle që shkund pendë
ëndrrash pa fjalë. Kafazi hapet e del pastaj ti,
rri mënjanë e ndërron plagën e ditës që zbardh...
Të kesh dikë, duash, dëshminë se s`je fare kot,
dikë ku të lëshohesh përgjithmonë, veç të jesh
pendë krahëve të tij fluturimesh të panjohura,
Bashkë në parajsë dhe ferr, të tjerë na lindin,
pa ta s`do ishim dot, të tjerë na duan, kallin,
Të bëhesh si dikur, harrosh kohën e lakmosh
mishkuq dhe bebëzat e gjakut, thithka, bark,
duar të paturp, buzë që s`dinë më ç`të bëjnë,
si dashja që vijon kur mbetesh zbrazur, dallgë
që pushton bregun, e mund e i largohet prapë...
Perëndia, nëse është, është fëmijë prej zjarri,
që s`ka pse të rritet, fëmijë prej atij zjarri Lee,
prej atij syri, që sheh gjithçka, edhe mua tani,
tek i falem dashtit; në engjëjt janë, janë fëmijë,
jemi edhe ne të tillë; jemi ne e djall nuk ka,
veç të mjerë që s`patën fat të duhen nga
a të duan Zotin, se Zoti është dasht,
thotë Gjoni, mbretëria e tij mes nesh,
"天哪 请 无事生非 “

[yjori]

..................................................

[delira]

Kujtime

nga ArB eLo

Kujtime pikëllojnë strehët,
si lot qerpikëve të erës, muri
që prishëm na ndau edhe më shumë,
Nuk ditëm më kush qemë, humbëm
honeve të së shkuarës. Poshtë zjarri
dhe tymi i tij i zi verboi të vetmin sy të qiellit.

Si do të kthehemi në shtëpi?

Rrugës pa emër turmojnë të ikurit,
U nisën e nuk ditën më se ku, sqima
(absurde, ndaj buzëqesh) krah më krah
me mungesën e durimit, si çift martuar
përjetësisht të kundërtash, i bënë të nguten,
të vrapojnë më shpejt drejt zjarrit, ndonëse
djersa s’pihet. Mbetën e u lutën për burim.

Lumenjtë nuk e dinë ç’janë,
përderisa dikush të zhytet,
ndoshta të mbytet...

[delira]

nga ArB eLo

Anija ime


Anija ime e shkretë,
t`i grisën velat stuhitë,
t`i thyen dallgët direkët,
Tani në breg ke dalë
e anuar mënjanë,
Valët të sjellin më pranë,
Valët të largojnë prapë...

Dikur u nise për udhë
ngarkuar me erëza të rralla,
indianë, zezakë e kinezë,
mëndafsh, fildish e temjan,
por detarët e kishin bërë me fjalë,
kapitenin e lidhën, e hodhën në det
e mallrat mes tyre i ndanë.

Dikush mori vathët e unazat,
një tjetër idhujt, gjerdanët e artë,
ndërsa për të virgjërën e huaj
u grindën gjatë, pastaj pinë,
hodhën zaret, u shanë,
derisa nxorën thikat
e njëri-tjetrin vranë.

Ashtu, e braktisur, pa drejtim,
u ende ujërave pa emër,
Diku ish thellë e diku cekët,
aty këtu hidheshin delfinë,
por më t’shumtën shkretë ish,
stuhitë t’i grisën velat,
dallgët t’i thyen direkët...

Përmbytur bota,
Pëllumbin në dorë,
E lashë të lirë
zogun e gjorë.

Ku janë të tjerët?
Bosh kjo arkë,
Fillikat vetëm
Noeu i ngratë....

[delira]

Libri i ri me poezi i ArB eLo "Zero 3D" gjendet tashmë në librarinë "E Për7shme" në Tiranë, rruga e Elbasanit.

[delira]

Libër i ri: