Ramiz Alia nderron jete

[pirro10]

Vdekja e Ramiz Alisë i dha fund epokës të dirigjentëve të ish-komunizmit shqipta, por nuk i dha fund përfundimisht problemit të mentalitetit komunist të drejtimit të vendit, mentalitet i cili për fat të keq është ngulitur keq në klasën e sotme politike, mentalitet i cili jo vetëm dominon sot në vendim-marrjen politik, por dominon gjithashtu dhe në klasën e re politike e cila është formuar dhe ka punuar këto 20 vite nën drejtimin e ish- nomeklaturës së kuqe në drejtim.
Një nga filosofët e vjetër ka thënëër të bërë revolucionin duhen 3-4 vjet për të ndryshuar mentalitetin duhen 30-40 vjet, pra 10 herë më shumë vite se sa fitoret reale.
Gjithshtu po ky autor thotë se: revolucionin e ideojnë filosofët, e drejtojnë sociopatët dhe përfitojnë po nga ky revolucion- maskarenjtë.
Për Ramiz Alinë, sekretar i parë e Partisë së punës dhe shefi direkt i diktaturës së proletariatit pas vdekjes së Enver Hoxhëspër 7 vjet dhe 1 vit president i Republikës së Shqipërisë në kohën e demokracisë mund të flitet shumë, por karakteri kontradiktor i veprimtarisë së tij politike mund të vihet re në disa raste vendimtare:
- në rastin kur së bashku me Nexhmije Hoxhën, asgjësojnë më djallëzi Numrin 2 të shtetit shqiptar të atëhershem Mehmet Shehun dhe ky rast konfirmohet jo vetëm nga aludimet e Liljana por, unë kam një dëshmi personale interesante në një darkë të 20 viteve më parë, me Shefin e Mjekësisë Ligjore të viteve 1979-1989 i cili në një darkë në të cilën merrnja pjesë edhe unë (darkë e shtruar pasi kishte kryer një operacion një vit më parë të femurit) ai përmëndi këtë histori: ...kur sollën Mehmetin në morg, pas pak erdhi Llambi Zicishti. Kur i a hapa kufomen ai klithi nga shqetësimi dhe tha: ou, po këtë e paskan vrarë more...-jo more Llambi –i thashë unë, ai është vetëvrarë.. –po si more.. është vetë vrarë, me dy plumba është vetëvrarë?.. Une (tha shefi i mjekoligjores) qesha, i thashë Llambit. Ik ore Llambi ai është i vetvrarë. Llambi dolli ashtu i cartallosur dhe u largua. Ajo frazë i shkaktoi denimin me vdekje gjithashtu dhe vete ish Ministrit të atëhershëm për atë fjalë që tha. Vrasja e Mehmet Shehut e përgatitur pa dijeni e Hoxhës solli telashe të mëdha shtetit shqiptar por vendosi si numur2 të shtetit shqiptar Ramiz Alinë, me dëshirën e familjes Hoxha.
Pra vrasja e fundit dhe e vetme që bëri Ramiz Alia direkt me ndihmën sigurimit, ishte heqja qafe e rivalit të tij Mehmet Shehut.
- Në rastin kur nuk guxoi të bënte reforma të thella ekonomike pas vdekjes së Hoxhës por zbatoi një metodë e cila u quajt shkatërrimtare për ekonominë e Shqipërinë me ato tufëzat dhe arëzat, por duke mbartur përsipër dështimin total të ekonomisë shqiptare por duke ruajtur diktaturën në dëm të popullit; megjithatë gjithmonë u ruajt që të mos binte më në gabimet e Hoxhës.
- në rastin kur për të shpëtuar me cdo kusht drejtuesit komunistë të të gjithë sektorëve organizoi takimin në gusht të 90 me të ashtuquajturit `intelektualë të shquar` të asaj kohe, nga të cilët ai mori mesazhin që edhe sikur të ndërrohej sistemi- ai nuk do të prekej, ai dhe kasta e ish diktaturës së proletariatit, dhe se me ndihmën e këtyre `intelektualëve komuniste` që në fakt rezultuan 99-sha, siguroi gjithashtu dhe drejtimin edhe për 1 vit pas përmbysjes së butë të sistemit komunist.
- në rastin kur dha dorëheqjen pas fitores së PD, dorëheqje e cila tregoi se tek personaliteti kontradiktor i Ramiz Alisë kishte mbetur ende grimca të ndërgjegjes dhe të përgjegjësisë që ka një njeri normal përpara një sfide.
Ramiz Alia nuk ishte diktator, por jetoi me diktatorin dhe diktaturën gjë e cila ja shkatërroi personalitetin e butë dhe oportunist që kishte, personalitet me anë të të cilit ai ngjiti shkallët gradualisht deri tek Diktatori, e pastaj mësoi aty se si mund të merrej pushteti dhe të mbahej edhe pa përlyer duart personalisht.
Ramiz Alia nuk ishte Makbethi i diktaturës sic ishte Enver Hoxha, por ishte miku i ngushtë i ledi Makbethit, e për pasojë është fajtor për shumë padrejtësi që ndodhën para dhe pas vdekjes së Enver Hoxhës, megjithëse ai ishte aq i djallëzuar së të lante duart si Pilati para popullit për të thënë që ai (pra Ramiz Alia) është i pafajshëm për kohën e diktaturës....
Pa-aftësia e tij për të menaxhuar mirë ngjarjet e fund-diktaturës dhe fillim-demokracisë është për tu mbajtur mënd sepse gjithmonë priste lëvizjen e kundërshtarit dhe pastaj vepronte, ose luante rolin e `bol-it` të thesit të boksit, ku boksierët e qëllonin por bol-i vinte prapë në vend. Kjo pa-aftësi në mjekësi quhet ambi-tendencë, pra ishte një person i dyzuar që nuk vendoste dot se cfarë të bënte, duke patur shumë ide- por duke mos zgjedhur atë që duhet, ai rrinte pa vepruar ose duke vepruar ngathët.
Vdekja e Ramiz Alisë mbyll një kapitull të komunizmit dhe të pasuesve të tij por dera është hapur ende porsa i përket mentalitetit komunist të drejtimit.
Ne mund të shohim qartë se si qoftë Maxhoranca qoftë Opozita gjatë këtyre 20 viteve, kanë drejtuar me një mentalitet të tillë duke mos pranuar tolerancën dhe transparencën e veprimeve qoftë brenda partive të mëdha qoftë në drejtimin e shtetit nëpërmjet 3 pushteteve, duke i shkaktuar Shqipërisë shumë probleme sociale, politike dhe ekonomike.
Po të mos ishte BE dhe SHBA, Shqipëria do të kishte rënë shumë lehtë nën një drejtim diktatorial edhe gjatë këtyre viteve sepse mentaliteti i luftës së klasave, i urrejtjes klasore, i mungesë së transparencës dhe tolerancës, mungesa e programeve ekonomike, janë pasoje e këtij mentaliteti në klasën drejtuese politike të zgjedhur, klasë drejtuese e cila është ende një klasë vendosur që ne fillimet e demokracisë nga Ramiz Alia. Të mos harrojmë se edhe populli, mezi po e pranon demokracinë, sepse për shumë vite ka jetuar e kaluar në diktatura të rëndë: në diktaturën e djathtë të Zogut dhe në diktaturën e majtë të Hoxhës.
Ramiz Alia përfaqëson njeriun politik të rrahur që këlysh nga diktatori dhe diktatura, duke lënë atë të pa-aftë të bënte ndryshimet e nevojshme atëhere kur duhej, dhe të vepronte atëhere kur nuk duhej.Megjithatë ai mbetet një personazh historik kontradiktor si të gjithë udhëheqësit që kanë jetuar e drejtuar në dy sisteme të ndryshme.
Le të prehet ne Paqë.

[Brari]

o shoki pirro..
nuk e pe ti qe eshte tema per ramizin.. pse hap tjeter.
kur mami jot fergon patatet ne guzhine dhe babi cohet ve tiganin ne dhom gjumi mo?
coje atje ke cke per ramizin.
mo e beni lemsh..

[kthetrat]

Përcillet ish-diktatori Ramiz Alia

Homazhe për Ramiz Alinë, flet Fatos Nano: Ishte protagonist i një epoke
Janë zhvilluar homazhet për ish-udhëheqësin e fundit komunist, Ramiz Alia, ashtu siç e parashikonte protokolli i Shtetit në Qendrën Kulturore të Ushtrisë.
Homazhet zgjatën rreth një orë dhe përveç familjarëve, njerëzve të afërt e simpatizantëve të Partisë Komuniste kanë marrë pjesë, historianë, analistë, deputetë të Partisë Socialiste si Gramoz Ruçi, Namik Dokle dhe ish-kryetari i Kuvendit, Servet Pëllumbi.

Homazheve për Alinë u janë bashkuar edhe ish-kryetari i Partisë Socialiste dhe ish-kryeministri Fatos Nano, si dhe lideri i LSI-së, Ilir Meta.
Meta është shprehur se pas disa dekadash do jenë historianët ata që do japin vlerësimin e duhur për figurën e Ramiz Alisë, ndërsa vlerësoi edh njëherë rolin e tij në luftën antifashiste.

Ndërsa menjëherë pas Metës, ka folur edhe Fatos Nano, i cili e ka quajtur Ramiz Alinë protagonist të një epoke, ndërsa vlerësoi kontributin e tij për luftën antifashiste.


http://www.botasot.info/reklama/Ramiz%20Alia%20xx.jpeg

Trupi i pajetë i ish-udhëheqësit komunist, Ramiz Alia, do të prehet në varrezat e Sharrës.


Komente (14) Kthehu | 09.10.2011

LAVDI HAVZI NELA dhe te gjithe VIKTIMAVE te komonizmit qe i masakruan sbashku me shkiet jugosllav,Nje nder gjelatet ishte dhe ky monstra coftine qe iu sherbeu jugosllave per masakrimin e shqyptareve.Havzi Nela...Poeti, Mësuesi dhe Disidenti i shquar \\"nën litar\\"...http://www.youtube.com/watch?feature...&v=pKd51zZ_NFs
Uka L. 09.10

Ngushllimet e tona te sinqerta,humbem nje mik te madh(sa shum Shqiptar ka myt ).
putin 09.10

çudit ndodhin veç te shqiptar ,po qysh more nje krimineli i cili me dore te hekurt ka sundu dhe ka vra njerez si partizan me i ba orgazim ceromonie haj medet haj.Nashta i ka ardh naj nja pej shumadise me nderue.Zemren kta e kan pas dhe e kan ne shumadi
therra po dridhet spo muj pa kallxu 09.10

as ni zyrtar i lart i shqiperis nuk i qoj telegram ngushllim RAMIZ ALIS do te thot se nuk paskah qen nje njeri qe ja paskan pah hajrin shqiptaret ata zyretaret e shqiperis e njohin mir ramizn edhe ky thojke se ata qe i ngrehin 2 gishta duhet te ju keputim gishtat sepse i komprementojn te tjeret do te thot se nuk esht larg meq edhe ky ka qen i perzim ne masakren e tivarit kur te rit e kosoves shkuan nepr territorin shqiptar shkun mali te zi ne kasaphane
kosvari heroik 09.10

qdo sistem politiko shoqeror e ka vetem njeren faqe te zezë, ashtu qe edhe ne socializem nuk ka qenë krejt zi, te jemi tash real edhe demokracia e sotit nuk eshte krejt e bardhë, njeren faqe e ka te zezë , bile ma te zezë se korbi , por me te gjitha te metat qe ka pas socializmi nder ne shqiptaret ka pas efektet ne pergjithesi pozitive, kujtojeni se ne qfar gjendje politiko shoqerore dhe ekonomike kemi qen ne shqiptaret ne pergjithesi ne ballkan ,,, po harroni shum , bile edhe luften e fundit jeni tu e harruar, edhe vuajtjet se ma per deshmor , per sakrifica te njerzve dhe mjerimin e shum familjeve gjat luftes mos te flasim, a dini ju se ka familje qe ju kan vra nga 4 djem ...vallë a kujdeset sot kush per te vejat , per femijet dhe per pleqt e mbetur ? Pra sikurse njeriu qe ka dy faqe : njeren te zezë dhe tjetren te bardhë ashtu edhe socializmi dhe Ramiz Alia kan nga dy faqe , dhe meq njera eshte e bardhë atehere duhet qe te percillet me nderime.
Labi 09.10

eshte nji nga hulleqesit e lindjes qe mori dekoraten e Paqes solli demokracine pa gjak ....po te flasin te gjithe jane shume pak ate qe jan kundra....
komuna 09.10

ai ka ardhhur ambasadori srb ngushllime me nje kurore
Drenicaku p 09.10

SA TE MJERE E KOKESHPRAZET JEMI NE SHQIPTARET! TE KISHIM QENE TE MENCUR, SOT NUK DO TE KISHTE ASNJI NJERI TE VETEM QOFTE NE SHQIPERI, KOSOVE APO TJETERKUND, QE AKOMA TE KETE KOMUNIZMIN NE ZEMBER. NEVE I BEJME NDER E HOMAZHE TE KEQES. RAMIZ ALIA ISHTE NJERI ANTIKOMBETAR. POR NUK I ZIHET PER TE MADH SEPSE AI AS NUK QE SHQIPTAR, AI ISHTE KOPIL BOSHNJAK QE U RRIT NE SHKODER. DERI SA TE KEMI NEOKOMUNISTA, NE JEMI TE POSHTERUAR DHE NUK DO ECIM PERPARA! POSHTE KRIMINELET E KUQ, POSHTE TRADHET E KOMBIT, POSHTE RUSO-SERBOFILET, POSHTE RUCAT E NANOT, DOKLET E METAJT, RAMET E AGOLLAT, TOPAT E MEJDANAT!RROFTE POPULLI SHQIPTAR I PASTER!
arbi 09.10

Pershendesim Arian H, dhe Komentin e ti Te dhen mbi Diktaktoreve te Kriminelve Te Popllit Shqiptar.
Agim 09.10

Fashizmi me i rrezikshem per Popullin Shqiptare ishin bash keta partizanet qe e Vrane Eliten Intelektuale te Popullit Shqiptare...Fashiste nuk ishin Gjermanet qe i sollen Lirine Popullit tone..Keto perralla nuk do shiten te Historia e jone..Historia e Popullit Shqiptare i ka dy Faqe..Faqen e Bardhe dhe Faqen e Zeze...pra per kete dhe disa si ky,do shkruhet vetem ne Faqen e Zeze te Historise Kombit Shqiptare...E dine Populli Shqiptare kush jane Gjermanet dhe kush jane sllavet..Pra ky mjeran ka kry shkollen ne rusi dhe jo ne Shqiperi..Pra ishte Antikombetare dhe do mbetet i tille edhe per Historine,dhe te ardhmen..Kjo vlene edhe per keta klyshqit e sotem te ti si ne Shqiperi ashtu edhe ne Kosove..Do vdesin te vetmuar...Vdekje komunizmit Liri Popullit Shqiptare...
Arian H 09.10

Ky Ramiz Alia është dashur të hudhet në mbeturina dhe jo t\\\'i organizohet homazhe por fajin e ka Bamir Topi pasi ka devijuar nga e djathta ,kurse Ilir Meta edhe ky ia ka pa hajrin të majtës në politikë prandaj i shkon në homazhe,vetëm Ne shqiptarët ende e kemi historinë që na e shkroi Rusia dhe Sërbia deri kurrë kështu?
Arbi 09.10

hajt se secili hyn ne dhe me merita t veta
syla 09.10

Ne HALEEE SHKOFTE....

[Ziti]

ai duhej te ishte varur prej qafe si caushesku ne 90-en, bashke me thanas nanon dhe babain e ilir metes
keta jane pergjegjes edhe per 97-en

[kthetrat]

gsh

--

Mjekja: Orët e fundit të Ramiz Alisë
» Dërguar më: 08/10/2011 - 16:14




Esmeralda Keta

Ish-Presidenti Ramiz Alia ishte i kthjellët dhe optimist deri sa ndërroi jetë. Madje, ai nuk ishte përgatitur fare për fundin". Kështu rrëfen për "Gazetën Shqiptare" mjekja pneumologe, Silvana Bala, e cila e ka ndjekur pacientin Ramiz Alia, që ditën e hënë kur u transportua nga Infektivi dhe deri dje në mëngjes kur i janë bërë edhe përgatitjet e fundit. Shefja e repartit të dytë të Pneumologjisë në Sanatorium, prof.asc. Silvana Bala, shpjegon se ajo që e ka habitur jo vetëm atë, por edhe të gjithë stafin që i shërbeu ishte fakti se ai asnjëherë nuk pati pretendime as për vendin ku e lanë, as për kurën, e as për ndonjë gjë tjetër. Në këtë intervistë ajo na tregon se Alia ndërroi jetë si pasojë e një trombiliti pulmonar, rreth orës 6:15 të mëngjesit, ku pësoi një arrest kardio-respirator. Ndërkohë që mësojmë se mjekja reanimatore që e ndiqte, Alma Cami, ishte vajza e ish-ministres së Arsimit, Tefta Cami dhe ai bënte shpesh shaka me të.
Cili ishte diagnoza e sëmundjes nga e cila vuante ish-Presidenti, Ramiz Alia?
Pacienti në fjalë ishte një i sëmurë me diagnozën tromembolite pulmonare me lokalizim qendror të arteries pulmonare, i cili konsiderohet i sëmurë i rëndë dhe jo vetëm ai, por kushdo që ka këtë diagnozë futet në reanimacion dhe ka ndjekje të dyfishtë nga reanimatori dhe mjeku pneumolog. Unë ndërkohë isha mjekja konsulente që e mora nga infektivi i QSUT-së, bashkë me doktoreshë Alma Cami, që ishte mjekje reanimatore. Mbas një konsulte të bërë në nivel shefash të Infektivit dhe Pneumologjisë u vendos që të dërgohet në reanimacionin e pneumologjisë në Sanatorium, meqë është edhe reparti që ndjek këto patologji. Brenda 24 orëve të para të mbërritjes këtu, ekzaminohet dhe me angioskaner, që vërteton plotësisht dyshimin e hedhur nga konsulta me shefin.
Mjekimi për këtë lloj patologjie është filluar menjëherë dhe ai ka qenë nën mjekim intensiv, por tromembolia pulmonare është një sëmundje që bën pusera të herë pas hershme, të hedhjeve të reja të trombeve, që ndodhen në organizëm. Hedhja e një trombi të madh të ri, i mori jetën pacientit sot në mëngjes.
Rreth çfarë ore ka ndodhur kjo gjë?
Rreth orës 6:15 të mëngjesit. Të gjithë shërbimet ceremoniale të vdekjes ia ka bërë personeli. E kanë larë, e kanë zhveshur, e kanë veshur, e kanë rregulluar. Dhe ai ka shkuar në morg vetëm për t'u ruajtur derisa t'i vijnë familjarët.
A ka qenë herë tjetër i shtruar këtu ish-Presidenti Ramiz Alia?
Ka qenë një herë tjetër i shtruar këtu, po në reanimacion, por kjo para 7 vjetësh, me një pneumoni, jo me këtë lloj patologjie që u shtrua këtë radhë.
A ndikohet nga mosha kjo lloj patologjie?
Ka disa faktorë risku që e kanë sjellë këtë patologji. Mosha po, pasi me kalimin e saj fillojnë e prishen faktorët e kuagolimit të gjakut, sëmundje të cilat kishte kohë që vuante. Pasi ai vuante edhe nga prostata, por ndërkohë vuante edhe nga sëmundje kronike të mushkërive, për të cilat ai ishte diagnostikuar jashtë shtetit dhe që normalisht ne i konfirmuar sërish në skaner. Vihej re edhe një enfizemë pulmonore, sëmundje kronike e mushkërive. Pra, pacienti plus sëmundjes bazë që i mori jetën kishte edhe sëmundje bashkëshoqëruese.
A ishte në gjendje të kthjellët, apo ishte i pavetëdijshëm?
Ishte në gjendje fare të kthjellët dhe komunikonte fare normalisht, pavarësisht se ishte në Suficiencë respiratore, ishte në kushte të regjimit të marrjes së oksigjenit. Ka qenë koshient dhe me ndërgjegje të ruajtur, deri në momentin kur ai ka bërë pusenë e dytë për spitalin tonë. Në pusenë e dytë ka qenë një tromb i madh. Në këtë moment bëri një gjendje me hipotension, me ulje të shifrave të tensionit, me humbje të ndërgjegjes dhe mjekët reanimatorë në një konsultë të tyren vendosën ta intubonin, ta vendosin në frymëmarrje të drejtuar, por pacienti bëri arrest kardio-respirator.
Po të afërmit i kanë qëndruar pranë?
Vajza, dy mbesat dhe dhëndri kanë qenë në spital që në momentin që ai ka mbërritur këtu dhe deri sot në mëngjes kur janë larguar bashkë me trupin e tij.
A ishte tekanjoz? A kishte pretendime?
Më ka bërë habi, pasi ai ishte një person që i ndiqte me përpikëri të gjitha këshillat e mjekëve. Nuk pati asnjë lloj pretendimi për vendin ku u fut, për terapinë që ne i vumë, për komunikimin, madje na falenderonte vazhdimisht për shërbimin që i bënim. Të krijonte një lloj lehtësie në marrëdhënie që mua më ka befasuar dhe familjarët ishin shumë të komunikueshëm. Madje mua më thërriste me shaka: O nuse!
A e priste Ramiz Alia për fundin? Po familjarët?
Jo, nuk e priste. Ngaqë edhe pati një përmirësim goxha të madh nga dita e hënë që erdhi dhe deri dje pasdite. Ishte goxha mirë, por kjo lloj sëmundje është shumë e pabesë. Ndërsa familjarët, në një farë mënyrë, ishin bërë gati që në shtrimin në infektiv. Në një farë mënyrë ata ishin përgatitur.
-

SHUME I SJELLSHEN ,,O NUSE u thirte ,,,vampiri,,i haroj nusja kur dilte tek biroja ki vampiri e me grusht lart na tregonte luften e kllasave(imitonte dullen),,nje shkerdhat bure qe megjithse ishte gjoja shkodran na percillte fjalet e Dulles,,, kur thoshte si te thuac,,,bastardi me ne fund ne hell,, tani ka pune zoti me te ,, o Brar ,, mbylle se akoma vjen er kufoma ptuuu

[Brari]

per Ramizin o Kthetra.. do flitet shume..
Prandaj mo u merzit..
Prandaj e hapa temen sepse Ai ishte i dyti per disa kohe e i pari per ca vite e askushi ne vitet 40-50-ta..

mirpo roli i tij do debatohet shume.. sepse puna ate e lidhi me ngjarjet kryesore te vendit tone gjat nje epoke.
ai ishte fytyra me tipike e antarit te ppsh-se.

e atij.. mbijetuesit..qe e thot me te drejte blendo goxhja qe dhe vet duket se ka mesuar nga mjeshtri ramiz..
pra ramizi do jet nje shkoll me vehte edhe per aftesine e tij te te mbi jetuarit nen nje sac ku pervelohej i njomi me te thatin..

Pra gjeni cgjeni neper gazeta apo kujtime te njerzve sillini ketu sepse do ket vlera neser..
Plus..e sotmja e vendit cdo dite ka te bej me Ramiz..
Ai ka pasur lidhje me pothuaj gjithe inteligjencen e PPSH-se por dhe te Shqiperise.. lidhje per mire e per keq.. e pikerisht kjo inteligjence me bijt e mbesat e tyre eshte sot perseri ne krye te gjerave..

Kur shperndante librin e tij me kujtime.. ose me mir me then..me justifikimo.-retusho-mashtrime.. e pash ramizin tek i dhuronte nje liber dhe Precit Zog.. njeriut misterioz qe del cdo nate neper ekrane.. dhe vura re..se coc u llafosen vesh me vesh..

Me intereson se cka menduar para e pas 21 janarit shoki Ramiz.. meqe Preci ishte dhe ne shtab.. te kanibaleve te 21 janarit..

Nejse..

ja cthot zoti Ypi..
-

..

------------


Ngordhi.


av Edison Ypi kl. den 10 oktober 2011 kl. 06:37
.



Një terrorist që ka marrë peng një autobuz me pasagjerë nuk është i rëndësishëm sepse është shtatlartë, i ka sytë e kaltër dhe flet bukur, por sepse në dorë mban një bombë.

Po ashtu, edhe një politikan si ky që sapo ngordhi, nuk ishte i rëndësishëm sepse kishte kulturë të gjërë, ishte trim, rrezikoi veten, bëri të mira e të tjera e të tjera. Ky s'kishte asnjë cilësi të tillë. S'kishte asnjë lloj zotnilliku, s'ishte i paisur me asnjë kulturë, s'ishte aspak trim, s'bëri asnjë të mirë. Por, si gjithë terroristët, megjithatë i rëndësishëm qe'. Sepse diti, dhe ia arriti, që për shumë vite në dorë të mbante, jo një, por shumë bomba, të cilat i plaste kur ia donte interesi apo kur t'ia kishte ënda.

Në të vërtetë as që ia vlen të merresh me një coftinë të tillë që iku e vate, qoftë edhe me bomba dhe helme nëpër duar, por meqënëse rreth këtij të ngordhuri po bëjnë shumë zhurmë, makar edhe me zor, duhen thënë dy fjalë.

I sapongordhuri ishte një fundërrinë njerëzore, një trill i Fatit, një lapsus i natyrës, një gabim i Perëndisë.

Nëqoftëse ka harruar ta thotë Aristoteli apo Platoni, ja ku po e them unë; Kur një përbindësh që nuk do duhej të lindëte kurrë, nëse gjithsesi lind, nuk duhet lënë të ngordhë.

Nga ky këndvështrim, ky që sapo cofi, bëri gabim që ngordhi. Duhej të vazhdonte të gjallonte. Ta shihnin si mostër brezat e ardhshëm.

Sigurisht që s'flitet keq edhe për një të lig kur ngordh. Por ky nuk na dha asnjë shenjë apo isharet për të na bërë të ditur se pas pak do ngordhte. Pra nuk bëri atë që, me plot të drejtë dhe në mënyrë vizionare e bëri në kohën e duhur korifeu i katundit dhe i baltës, persekutori dhe inkuizitori nga Devolli, i cili, edhepse mëndjeikur, me ca broçkulla që tha gjatë një çmimi që i dhanë, na e la një distancë kohore që për 'të të mund të themi edhe ndonjë fjalë të keqe para se të vdesi dhe të heshtim për ca kohë pasi të groposet. Ndësa ky hiç. Ky edhepse plakën me kosore e pa me sy, nuk mori asnjë masë paraprake që ta kishim parasysh. Skilja, gjarpëri, kunadhja, që s'do duhej të kishte lindur fare, i tillë mbeti deri sa ngordhi. Prandaj s'janë aspak të tepërta këto fjalë për atë që me hile lindi, me hile helmime dhe kafshime gjalloi, dhe duke u përdredhur ngordhi. Për më tepër që këtij, edhepse mi haleje ishte dhe krimb qenefi mbeti, deri në fund vetja vazhdoi t'i dukej njeri i madh, Udhëheqës, President, e të tjera e të tjera. Madje, si po thotë lart-e-posht' ndonjë rrugaç, edhe hiç më pak se "i pari demokrat". Prandaj them se ky, as u fik e as u tret, as u shua e as u zhduk, por ngordhi dhe vetëm ngordhi.

Kush ishte miu që ngordhi ?

Miu që ngordhi ishte thjesht njëri nga minjtë e çetës së halabakëve terroristë që Shqipërinë e mbajtën peng për 50 vjet duke i varfëruar shqiptarët deri në uri' dhe duke e bërë Shqipërinë gazin e botës. Absolutisht asgjë më tepër. S'ka gjë më të kotë, më hipokrite dhe më të padobishme, se sa ta marrësh seriozish e të nisësh e të bësh si po bëjnë sot disa gazeta dhe televizione; të kujtosh e të shqyrtosh si e qysh e tek lindi, jetoi e vdiq, çfarë bëri e çfarë s'bëri, ku vajti e ku s'vajti, si i tha këtij e atij. Do ishte krejt njëlloj sikur të nisësh e të shqyrtosh si e qysh ndodhi që një mi ngordhi.

Megjithatë, kur fatkeqësisht ende një numur jo i vogël shqiptarësh e kanë kokën të turbullt nga gënjeshtrat e kaluara propagandistike dhe ato të sotmet mediatike që nostalgjikët vënë natë e ditë në qarkullim, dy fjalë duhen thënë edhe për atë gjarpër, atë dhelpër, atë vrasës.

Le ta bëjmë përmes një figuracioni.

Vrasësi që ngordhi mund të krahasohet me shumçka. Me një WC për shembull, mbi të cilën gjatë dhjetra viteve çdo mëngjez u ul Kurvi, diktatori, dhe i porsangordhuri gëk s'bëri. Me një brisk berberi që rruajti sa rruajti dhe u çmpreh, u ndryshk, e u hodh. Por këto krahasime do çalonin shumë. Një krahasim që s'do çalonte dhe aq do ishte ky; Diktatura ishte një dyfek. Një dyfek që të rrihte, të godiste e të shtynte nëpër biruca e burgje me kondak, dhe të vriste me plumb. Pjesa e drunjtë e këtij dyfeku ishte burokracia shtetërore, turmat e zyrtarëve, turlilloj sorollopërish të pashpirt, kryesisht fshatarë thirrur nga sa më thellë dhe sa më larg enkas nëpër zyra dhe ministrira për të qënë pjesa e bindur, e gatshme për të zbatuar çdo urdhër, sado kriminal.

Shuli metalik i këtij dyfeku, me pjesët e tij përbërëse, ishin të zgjedhurit, funksionarët e lartë të partisë dhe të pushtetit përgatitur shpejteshpejt nëpër kurse apo edhe shkolla në Jugosllavi, Rusi, Kinë. Në vartësi të funksionimit të mirë apo të keq të Shulit, që aq mirë rimon me Zhulin, një herë në disa vite, Shuli ndërrohej, flakej, dhe zëvendësohej me një tjetër nga e njëjta lëndë e përzishme njerëzore. Këto ndërrime të herpashershme të Shulit, ishin e domosdoshmja luftë brenda llojit që siguronte mbijetesën e dyfekut dhe zhvillohej me fushata burgosjesh dhe vrasjesh që quheshin "spastrime".

Gëzhoja e plumbit, ajo që brenda vetes mbante barutin, ishte Sigurimi Shtetit.

Vet' baruti brenda gëzhojës, ishin hordhitë e spiunëve fshehur brenda saj.

Kapsolla ndezëse në fund të gëzhojës, ishin një grusht të besuarish të Kurvit. Natyrisht të besuar provizorë, deri në ndërrimin e rradhës së Shulit.

Plumbi në fillim importohej, nga Rusia, nga Kina, pastaj u bë "me forcat tona".

Katër të besuar e tjerë të mëdhenj të Kurvit, po aq provizorë sa edhe ata të Shulit, ishin; thepi ku vihej syri i vrasësit, shqekëza që shënonte viktimën, gjilpëra që godiste kapsollën, dhe këmbëza në pritje që t'i futej gishti të cilin ia fuste Kurvi, i cili nuk ishte pjesë e dyfekut. Dyfekun Kurvi e mbante mbi sup lidhur me gjalmë.

Murtaja që ngordhi, ishte nga pjesët më të rëndësishme të dyfekut - Tyta. E gjatë dhe me viaska që ta drejtonte plumbin të godiste në shenjë, jo kuturu, Tyta që sapo ngordhi e bëri këtë punë si s'ka më mirë.

Tyta prej nga dilte plumbi, pra ky që ngordhi, i cili e njihte dyfekun fije për pe, në disa aspekte ishte edhe më i keq se ai që tërhiqte këmbëzën, Kurvi.

Sepse kur Kurvi ngordhi, ky jo që s'u kujtua t'i sillte nga internimi a t'i nxirrte nga burgu t'anët, por s'u kujtua ta bënte këtë as të vetët, ata që në burg kishin rënë aksidentalisht për shkak të baballarëve të cilët dolën humbësa në ndeshjet e luftës brenda llojit.

Kurvi Kurv ishte, por budalla s'qe. Si i tillë Kurvi, pasi të ngordhte, nuk mund të linte për pasardhës një më të mirë se vetja, por vetëm një më të zi se vetja, prandaj la Tytën, këtë që sapo ngordhi.

Pas ngordhjes së Kurvit, dyfeku disi u ndryshk, sepse s'kishte kush t'ja fuste më gishtin. Por Tyta ia arriti të gjente mënyrën si të vazhdonte të villte zjarr, të vriste shqiptarë, edhe me Shul të ndryshkur, edhe pa gisht Kurvi që të futej dhe ta lëvizte këmbëzën.

E jo vetëm, por pikërisht pasi vdiq Kurvi, krejt në të kundërt të asaj që thanë disa syleshë se Tyta që sapo ngordhi, si më liberal, do ndryshonte diçka, nuk do villte më zjarr, nuk do vriste më shqiptarë, ishte pikërisht Tyta që sapo ngordhi ajo që urdhëroi, mundësoi, lejoi, krime nga më të përbindëshmet nga më të papërfytyrueshmet. Përveç qindra apo mijëra sëmundjeve, infarkteve dhe vdekjeve të parakohëshme me origjinë shpresën e kotë se Tyta do bënte ndonjë gjë, Tyta u zhyt tepër thellë në krime. Vrau qindra që deshën të kalonin kufirin. Zvarriti fshat më fshat lidhur me tel pas kamionëve kufomat e shqiptarëve që tentuan të kalonin kufirin kur vrasja në kufi u ndalua me ligjin që vet' Tyta bëri, ose shëtiti kufomat e përgjakura të bëra shoshë nga plumbat mbi karroceri kamionësh me sponde të ulura për tu futur tmerrin gjithë të tjerëve.

Kur Kurvi kishte ngordhur dhe tek Tyta disa budallenj shpresonin, tek kryqëzimii i rrugës së Kino Studios me rrugën e Rrapit të Trishit, kam parë me sytë e mi se si e zbritën nga karroceria e një ZIS-i dhe ja plasën kokën si bostan mbi trotuar një të mjeri.

Tyta që vrau e gjakosi sa herë futi gishtin në këmbëz Kurvi, volli zjarr duke vrarë shokët e vet. Kjo ishte mënyra e vetme që dinte dhe zbatoi Tyta për të mbetur gjallë deri në fund.

Gjëja më e mirë që bëri i urryeri nga shumica dërrmuese e shqiptarëve, ishte se nuk na vrau të tërëve. "Lëshimet" e '90-ës nuk i bëri aspak sepse deshte të shmangte gjakderdhjen e shqiptarëve por gjakderdhjen e vet' pasi pa mbi beton rrëketë e gjakut të Çausheskut që s'e linin të flinte natën.

Tani që Tyta ngordhi, dyfeku i ndryshkur u shkurtua goxha. Të presim ta gjejë ndanë udhës ndonjë jevg, ta marri ta shesi për skrap.



gazeta Standard 10 Tetor 2011

-

[kthetrat]

Ngordhi,,kjo fjale me shkoje nermend e para kur mora vesh ngordhjen e tij...


JA PSE KI ,,SI TE THUAC,,,U BE QENGJE ME VONE O BRARI,,TI E DI POR KA QE SE DINE SHIKOJENI VIDION POSHTE EDHE E MERNI VESHE QE KI RROJTI SHUNE DERI SOTE ,,,NDYRESIRA,,SE KISHTE SHUME NENA QE QAJNE AKO DJEMTE E TYRE VRARE KUFINJEVE ,,EDHE KY ESHTE PERGJEGJES PER TRZIRAR NE SHQIPERI ,KY BASHK ME SIGURIMIN E SHTETIT FUTEN ATE QE SOT QUHET MAFIE KETA ORGANIZUAN VRASJET , BANDAT PER TU TREGUAR POPULLIT SHIKONI C U PRURI DEMOKRACIA,

KI QENI ESHTE PERGJEGJES PER C FAR NE JEMI SOTE

NUK KA MESHIRE PER KETE SPECJE KAQ VAMPIRE ,,,

TRAZICIONIN KY E BERI ME TE VESHTIRE SE KUR BASHK ME ISH SIGURIMSAT

,KY FUTI FRYMEN E VRASJEVE TE SABOTAZHIT TE TE ASHTU QUAJTURES NE DREJTIM TE PADITUR ,

ISHALLA ZOTI MERET ME KETE TANI SE NE NA I NXIU JETEN KY VARMIRSI I BUTE,SHUSHUNJA
,QE PINTE GJAKUN U ZGERDHYER,,

KY KRIJOJ KETE KLASE POLITIKE QE KEMI SOTE

I SHIHNI KUSH JANE TE GJITHE TE LIDHUR ME ISH BYRON JANE KRUSHQER E MIQ ME NJERI TJETRIN,,,,

BRARI KY DESH DJEGUR NE 90 ME SHUME TE TJERE

,,NE ATE KOHE EDHE NAFTA KA QENE LIRE ME 100 LEK DIGJE GJITHE BYRON

EDHE KETO SPECIA QE AKOMA THITHIN GJAK,,,

SHQIPERIA S BEHET DERI SA 200 PETRITAT KAN LESHUR VEMJET E TYRE ,,

PTUUU RRACE VAMPIRASH MOS U KALBTE NE VARR KJO NDYRESIR

SHIKOJEN VIDION POSHTE


http://youtu.be/XsRQP7TifME

[PLAKU]

Nga : Elida BUÇPAPAJ
Të nderuar miq. Dje u shua në moshën 86 vjeçare pasuesi i vetëm dhe i fundit i diktatorit Enver Hoxha, njeriu më i besuar i Hoxhës. E vendosa lajmin në Facebook pa bërë asnjë koment veç duke përshkruar faktin ashtu si është. Pasuesin e Enver Hoxhës nuk mund ta quajmë demokrat. Mjafton fakti tragjik se në prag të rrëzimit të diktaturës në Shqipëri, kur Ramiz Alia ishte në krye të shtetit komunist, në kufi u vranë qindra të rinj shqiptarë. Nuk u gëzova assesi për faktin se iku nga kjo botë, sepse besoj në Zot, por reagova në mënyrë të përgjegjëshme si gazetare.Nëse në vitin 1991-1992 populli shqiptar u ngrit në këmbë për të përmbysur diktaturën më mizore të Europës Lindore, kjo diktaturë identifikohej me emrat që kishin në dorë shtetin, shtet që pushkatoi, vari, burgosi, internoi, nuk lejoi lirinë e fjalës, nuk lejoi lirinë e besimit dhe ushtroi terror e frikë tek populli i tij, pra u ngrit për të rrëzuar Ramiz Alinë dhe nomenklaturën e kuqe, pra ky është realiteti dhe është i pandryshueshëm.Dhe në çdo vend të Europës Lindore ku u përmbysën sistemet totalitariste, nomenklatura e kuqe u gjykua për krimet e kyrera, përfitoi pensionet minimale dhe iu hoq e drejta e ripërfshirjes në politikë. Kështu u veprua edhe në Gjermani kur u rrëzua Hitleri, kështu edhe në Gjermaninë e post rrëzimit të Murit të Berlinit, Poloni, Hungari, Çeki e me rradhë.Kështu do të duhej dhe kështu duhet të veprohet edhe në Shqipëri. Nëse për 20 vjet nuk u veprua kështu, kjo nuk e përjashton Shqipërinë nga përmbushja e detyrimeve si shtet anëtar i NATO-s apo nesër shtet anëtar i BE-së.Ndërsa çdo shqiptar i ndershëm, që ka punuar 40 vjet, merr një pension minimal prej 130 $ dhe kjo shihet si diçka normale, e përse një grusht njerëzish që duan ta mbajnë peng të së djeshmes Shqipërinë, vazhdojnë t’i thurrin ditirambe Ramiz Alisë, i cili i ngrysi ditën me një pension të privilegjuar, duke u privilegjuar edhe nga mass-mediat, të cilat e trajtuan diktatorin e fundit të shqiptarëve si hero të demokracisë. Kjo nuk shkon. E kë përmbysën shqiptarët më 22 marsin e vitit 1992? Përmbysën pikërisht Ramiz Alinë dhe shtetin e tij totalitarist.Ramiz Alia është i parehabilitueshëm nga një shtet ligjor demokratik i tipit Perëndimor. Ramiz Alia mund të rehabilitohet nga një shtet diktatorial. Por ky qëndrim kontravers i mediave shqiptare si shprehje e skutave më të errëta të politikës vjen sepse edhe sot – edhe 20 vjet pas rrëzimit të diktaturës – nuk ekziston asnjë ligj në Kushtetutën e Shqipërisë që të dënojë sistemin komunist. Në Kuvendin e Shqipërisë ka 20 vjet që bjerret koha e shqiptarëve me qëllimin që t‘i bëjë shqiptarët t’i harrojnë krimet e kryera nga diktatura. Edhe sot e kësaj dite në Tiranë nuk kemi asnjë Muzeum të krimeve të diktaturës, ndërsa kemi qindra mijë viktima të saj. Quo vadis kështu Shqipëria? Të vazhdojë e të konfondojë krimin me viktimën. Jo nuk shkon më.Shqiptarët më 22 marsin e vitit 1992 e përmbysën diktaturën e Ramiz Alisë dhe ky fakt është i pakthyeshëm, i patjetërsueshëm, edhe sot pas ikjes të tij nga kjo botë. Nuk i gëzohem vdekjes së askujt, përfshi edhe atë të diktatorëve, sepse i besoj Zotit, por më pikëllon fakti i viktimave të diktaturës komuniste ndaj të cilave shteti komunist i Enver Hoxhës dhe Ramiz Alisë ushtroi terror, të cilat janë rivrarë edhe një herë nga indiferenca dhe heshtja e këtyre 20 viteve tranzicion, viktima që u varën, u pushkatuan dhe i çuan në litar në moshë të re, familjet dhe fëmijët e tyre që i persekutuan dhe i dërguan nëpër Gulagë të anatemuar si armiq të popullit dhe bijtë e armiqve të popullit. Për këta më vjen keq. Dhe sot më tepër se kurrë.

Fakti që Ramiz Alia iku nga kjo botë 86 vjeç dhe Nexhmije Hoxha 90 vjeçare ngrys ditët e pleqërisë me peshën e krimeve të sistemit komunist tregon se shqiptarët janë komb i qytetëruar që nuk kanë operuar me mjetet e diktaturës, siç ishte hakmarrja ndaj kundërshtarit politik dhe armikut të klasës, ashtu si veproi diktatura shqiptare e cila u largua nga pushteti jo me dashjen e saj, jo sepse u bë demokrate, por sepse u frikësua nga fati i diktatorëve të Europës Lindore. Iku nga kjo botë Ramiz Alia pa kërkuar asnjëherë ndjesë, pa pranuar asnjëherë për krimet e kryera, por kjo nuk ia ndryshon dot vendin që i takonte në gjallje dhe tani në shuarje. Jo për fajin e shqiptarëve as për fajin e viktimave, të cilat edhe sot e kësaj dite kërkojnë drejtësi përmes shtetit ligjor dhe Kushtetutës së Shqipërisë.Nga kjo botë ikin për çdo ditë shqiptarë të ndershëm, ikin pa bujë, duke shkaktuar pikëllim e pengje tek të dashurit e tyre. Vdekjet e tyre nuk shpallen në gazeta, paçka se jeta e tyre e ndershme dhe plot sakrifica meriton të shpallet në gazetat e Shqipërisë, sepse ikin të vuajtur e të zhgënjyer. Sikur të mos u mjaftonin vuajtjet e diktaturës, u ishte dashur edhe ky konfuzion i shkaktuar në mënyrë të qëllimshme nga provokatorë të pashpirt, që e quajnë veten gazetarë, por, në fakt, dje ata kanë qenë çinovnikë të regjimit komunist dhe diktaturës dhe sot vazhdojnë të mbeten çinovnikë të hipotekave të tyre, pasi edhe sot e kësaj dite nuk arrijnë dot të gjejnë ndryshimin midis viktimave dhe ekzekutorëve të viktimave.Ata mund të mbeten konfuzë deri sa të bëhen si Nexhmije Hoxha, 90 vjeçarë, por opinioni publik shqiptar nuk është konfuz dhe ai i njeh mjaft mirë ekzekutorët e shtetit diktatorial, të cilin e përmbysi më 22 marsin e vitit 1992.Nga kjo botë ikin edhe njerëz që fitojnë bujë e nderim përmes veprave të mira, si shtetarë të devotshëm, të pakorruptushëm që i dedikohen shtetit të së drejtës jo për privilegje; nga kjo botë ikin shkrimtarë e artisë të mëdhenj që përmes artit të tyre na zbukurojnë jetën e përditëshme; nga kjo botë ikin shpikës gjenialë si Steve Jobs që ia kushtuan jetën e tyre njerëzimit; ikin shkencëtarë që shkrinë jetën e tyre për të zbuluar të panjohurat e universit; nga kjo botë ikin humanistë që sakrifikuan lirinë e tyre për hir të lirive të të tjerëve, dhe ikjet e tyre e bëjnë botën të vajtojë për ta, si vlera, duke shkaktuar boshllëk dhe mungesë. Sa për ikjet e ish-diktatorëve apo të atyre emri i të cilëve është i lidhur me vuajtjet e kombit të tij, këto ikje nuk i shkaktojnë boshllëk as kombit dhe as opinionit publik.

[PLAKU]

Shkruan: Pellumb KULLA
Kam shkruar shpesh për Ramiz Alinë. Në këto ditë që ai na la, u jam kthyer shënimeve për të e desha t’i rifreskoja pak disa prej tyre…Aty nga fundi i vitit 1990, lexoja ato që shkruheshin gjatë natës nëpër muret e Kavajës e Tiranës dhe drithëroja nga brohorimat e turmave, që më në fund dukej se do kalonin pa u ndëshkuar edhe pse shfaqnin urrejtje për Hoxhën, duke e krahasuar atë me Hitlerin. E më pat shkuar disa here në mend gjyqi për krimet naziste që u zhvillua pas luftës, në Nyrenberg të Gjermanisë.Isha i bindur se për diktaturën enveriane, për rrënimin shpirtëror të një populli të tërë, për prapambetjen e llahtarshme ekonomike, do të kishim edhe ne një Nyrenberg tonin. Dikush do të dilte para këtij gjyqi, të jepte llogari e të merrte ndëshkim.Tani shoh ideologët dhe zbatuesit e zellshëm të nazizmit tonë tek dalin në Nyrenbergun mediatik. Jo në kinema “17 Nëntori”, as në atë të “Brigadave”, ku bëheshin më parë gjyqet me peshë politike, por në ca studio televizive dhe gjyqin ua bëjnë zakonisht ca gazetarë që të japin përshtypjen se kanë lindur të tërë më 21 shkurt 1991, një ditë pasi u zvarrit Shtatorja e Madhe.Dalin shend e verë para kamerave, Ramiz Alia, byroistë të tjerë, ministra, gjykatës, hetues dhe deri gardianë burgjesh. Gazetarët fytyrë ëmbël, që i presin në rolin e përzjerë të avokatit, gjykatësit dhe prokurorit, duket që kanë vrapuar deri poshtë për t’u hapur dyert e veturave. Në vend të prangave ata kanë nxituar t’i çlirojnë të akuzuarit nga palltot e rënda dhe pasi i udhëheqin përballë kamerave, në vend të aktakuzave, u shtyjnë përpara mbi tavolinë, filxhanët avullues të ekspresëve.Pastaj Ramizi me të tijtë, rrëmbejnë penelët dhe bëjnë portretet e veta, në qetësi të plotë, pa bezditë e të vuajturve, pa dëshmitarë të përzishëm a të gjymtuar. Në stilin e tij paskomunist, delfini i Enver Hoxhës sqaron se shumë gënjeshtra të thëna në kohë, ka qenë i detyruar t’i jepte ashtu, pasiqë e tillë ishte koha dhe ai ish i merakosur se popullit do t’i bënte dëm e vërteta lakuriq. Dhe nuk na tregon, a ka ardhur koha tani, a jemi pjekur ne, që e vërteta e tij të mos na dëmtojë më.

Ca kohë më parë, lexova një intervistë të Hekuran Isait, përfaqësuesit më domethënës të acarit komunist, Ministrit të burgjeve, të kampeve të internimit dhe shfarosjes, kryekreut të Sigurimit të Shtetit. Duke folur për internimet dhe zhvendosjet masive të qindramijë shqiptarëve të pafajshëm, gazetari e pyeste: “a mund të na thoni mendimin tuaj në lidhje me atë fenomen të çuditshëm… nëse kanë qenë internimet ashtu siç pretendohet nga mbarë opinioni”?Nga një shtrim i tillë i pyetjes u binda që për Nyrenbergun e Isait paskesh qenë zgjedhur tamam njeriu i përshtatshëm! Aty Hekurani, në pikturim e sipër të Hekuranit, për versionin historik që parapëlqen të ketë, ka kënaqësinë të bëjë edhe shaka!-Për cilat familje po flet, për ato që i kemi marrë… dhe i kemi sjellë në Myzeqe? Ata … tani janë bërë pronarë tokash dhe unë, në të vërtetë, kam pritur të më falenderojnë.Qerrata Ministër! Mjaft i prirur drejt humorit!Ish pikërisht ky Hekuran, që Gani Kodra, oficer i lartë i Ministrisë së Brendëshme ka shkruar se ndodhej gjithmonë i pranishëm në torturimin e Kadri Azbiut me shokë!

-Ju thoni se ka qenë e ndaluar tortura? – e pyet gazetari ish-Ministrin e Brendshëm.
-Po të të them që ishte e ndaluar me ligj, nuk do të më besosh, por kjo është një e vërtetë që duhet të pranohet. Ka pasur raste që lejohej, për ekzemplarë të veçantë të ndaluarish, për ata që përbënin rrezik shoqëror. Në këto raste miratohej veprimi i torturës mbi ta.

-Ju, zoti Hekuran, …nuk keni asnjë faj? – pyet me frikën se mos e lëndojë gazetari.

-Fajet e mia i gjejnë të tjerët…. duke filluar që nga Ramiz Alia që pranoi të
futesha në burg për shtatë palë qejfe, (Hekurani qesh me lot). (Pyetjet dhe përgjigjet, duke perfshirë edhe ”qeshjen me lot” i kam shkëputur nga gazeta Panorama e datës 13 nëntor 2005).

Në një kanal televiziv qe ftuar për Nyrenbergun e tij mediatik, ish-Kryetari i Gjykatës së Lartë, Aranit Çela. Në atë bisedë televizive, që e udhëhiqte dhe aty një gazetar riosh, e pyesnin Aranitin famëmadh për mëkatet që i kanë varur në qafë. Çela i flaku tej një e nga një të gjitha torbat e përgjegjësive. Për fatin e mirë të të ftuarit, drejtuesi i emisionit, për dëshmitarë, nuk thërriste dot aty asnjë nga priftërinjtë katolikë të varrosur në ato gropat e përbashkëta, pas proceseve gjykatore të Çelës. Gazetari nuk merrte dot në studjo asnjë nga ministrat e brendshëm të Hoxhës të dërguar rregullisht në botën tjetër me verdiktet e Aranitit. Djaloshi nuk sillte dot aty Feçor Shehun e torturuar, (kam parasysh filmimin bardhezi të gjyqit që kryesonte Aranit Çela me theksin e tij lab). Që të na fliste për Aranitin, gazetari pat ftuar vetë Aranitin! Në një çast djaloshi i Pasnëntëdhjetës e pyet: “Zoti Çela, po ju nuk keni asnjë brrejtje ndërgjegjeje?” Ish kryetari i Gjykates së Lartë i përgjigjet: “Aspak. Unë zbatoja ligjet e asaj kohe”

Ligjet e asaj kohe!.. Mbështetur mbi cilët ligje, mbi cilat prova i shpuri Aranit Çela para skuadrës së pushkatimit Beqir Ballukun, Feçor Shehun dhe të tjerët? Mbi cilat dëshmi? Mbi dëshmitë e Paranoiakut të Madh? Krimi i Çelës bëhet më i rëndë kur të gjithë e kuptojnë, se edhe ai kish të njëjtin opinion me ne, atë që akuzat ndaj shokëve të tij të maleve partizane nuk kishin si të qëndronin në këmbë! Pale ato të katolikëve të shquar që nuk kishin këmbë fare!

Ligjet e asj kohe!.. Është një nga shfajësimet më tipike të dëgjuara në gjyqin e Nyrenbergut nga goja e kriminelve nazistë gjermanë: “Zbatoja ligjet! Zbatoja urdhërat!” Alia, Çela dhe Isai fshihen pas ligjeve dhe askush nuk u kërkon llogari për pjesën e parë të tragjedisë, atë të bërjes së ligjeve! Ata ishin deputetë të Kuvendit Popullor, (asaj kovaçhanës që farkëtonte ligjet), që nga dita e parë e Kuvendit në dhjetor 1945 e deri ditët e fundit – në dhjetor 1990. Ata ishin anëtarë të Komitetit Qendror që kur u shpik e deri kur u fik ai komitet! E këta kryekrerë të regjimit i trajtojnë tani ligjet sikur ato t’i paskesh sjellë nga qielli një mesagjer i Zotit!

Le të buzëqeshim duke sjellë ndërmend frikën e tyre të ndëshkimit, e cila pati kulme dhe rënie, por ama vazhdoi mbi 40 vjet dhe u davarit vetëm kur hyri shekulli i ri.Ramiz Alia është mburur me dhjetëra herë duke kërkuar Çmimin e Madh për ndërrimin e sistemeve dhe vendosjen e pluralizmit pa gjak. Por çdo me thënë “pa gjak”? Përse duhej që ndërrimi i sistemeve të kryhej me gjak?! Çudi, ëh?! Nuk e pat thënë njeri që duhej derdhur gjak për këtë. Aaaaaaa! Mos vallë shoku Ramiz ka në këtë frazë një vlerësim të sinqertë për dënimin që meritonte ai dhe shokët e tij? Se nuk ka shpjegim tjetër. Vetverdikti i Aranitit ishte gjaku. Pra kishin plotësisht të drejtë të trembeshin dhe ne duhet t’i urojmë ata për shpëtimin e gjakut të tyre, pavarësisht se gjaku i shqiptarëve vazhdon e po shkon, ende, rrëke!…

[PLAKU]

http://www.lajmishqip.com/wp-content...hi-300x186.jpg



Nga: Agron TUFA
Askush nuk është (dhe nuk duhet) të jetë i dyzuar, kur bie fjala për diktatorin e fundit komunist, Ramiz Alinë. Një njeriu që ka fituar qoftë edhe një grimë ndërgjegje nën dritën e fakteve, dokumenteve, përvojës direkte nga përditshmëria komuniste apo argumenteve nuk i lejohet, sidomos dyzimi mbi domethënien thellësisht negative që ka luajtur Ramiz Alia në fatin tragjik të shqiptarëve përgjatë gjysmë shekulli. Si figura e dytë përgjegjëse e diktaturës, në të gjitha miratimet, aktet dhe vendimet e marra të diktatorit, Ramiz Alia ka qenë ai që ka ngritur gjithmonë dorën lart. Dhe këtë e ka filluar që nga çarmatosja e mandej masakra e 4900 partizanëve kosovarë në prill 1945, që nisi me itinerarin e tyre nëpër Shqipërinë e Veriut dhe sosi me kasaphanën e Tivarit, për të përfunduar me urdhrin e dhënë më 20 shkurt të vitit 1991, që të qëllohej mbi turmën e demonstruesve, mandej, në vazhdim, deri tek një prill tjetër i vitit 1992, që përmbyll kompozicionin unazë të krimeve të tij kur u qëlluan në Shkodër Arben Broci me shokë. Është një udhë e pandërprerë gjaku, vuajtjesh, torturash, lotësh, persekutimi klasor e gjenocidi ekonomik, nëpër të cilën ka shkelur figura e dytë e diktaturës komuniste, për të përfunduar si frikacak, zemërdobët, gënjeshtar e falsifikator në vitet kur Alia kishte pushtetin absolut në hierarkinë e udhëheqjes komuniste. Edhe vetë zakoni njerëzor, sipas të cilit “për të vdekurit nuk flitet keq”, nën zellin dhe ngutin e disa “ramizistëve” të rinj këto ditë, më duket i banalizuar e i pavend për një vampir, që i sosi ditët duke mashtruar, fshehur e akuzuar të tjerët, pa iu nënshtruar një tribunali si një ndër gjakësorët e krimeve kundër njerëzimit. Më duket e pavend dhe e pandershme për ta parë në dritën sentimentale njerëzore domethënien e kësaj monstre të përçudnuar pa asgjë njerëzore ndaj popullit, thuajse të vet.Po të hyjmë të kërkojmë episode të dobësisë njerëzore, ato mund t’i gjejmë edhe ndër xhelatët e torturave e pushkatimeve dhe, të tilla, mbase i gjen edhe tek Koçi Xoxe, Zoi Themeli, Bilbil Klosi, Aranit Çela apo Nevzat Haznedari etj., por të cilët ekzekutuan me dhe pa gjyq disa mijëra shqiptarë, intelektualë, nacionalistë të majtë e të djathtë. Ku qëndron pra sekreti i këtij parfumi nostalgjik e sentimental për “meritat” e Ramiz Alisë nga “diktatori i fundit” në “demokratin e parë” (!)? Dhe kush? Një pasardhës fanatik i Enver Hoxhës, që nuk lejoi të cenohet sistemi dhe paja e tij ideologjike; që nuk bëri absolutisht asnjë ndryshim kur e kishte në dorë; që vazhdoi luftën e klasave me po ato parime; që nuk lejoi edhe pas rënies së komunizmit të prekej figura e diktatorit; që firmoste deri në vitin 1988-1991 dënimet politike me varje e pushkatim dhe deri në fund të vitit 1990 mbushi kufirin “e paprekshëm” me të vrarë (“Qëllojini dhe vritini, ushtarët nuk mund të mbajnë përgjegjësi për ata që tentojnë të shkelin kufirin”, – ishte urdhri i R. Alisë, i cili pasohej me linçimin e kufomave ndër teatro makabre që sajonte Sigurimi nëpër fshatra); dhe ishte ky “udhëheqës” në krye të pushtetit komunist që rrënoi, varfëroi e shkretoi ekonominë shqiptare.Më kot parfumohet e vërteta, me spekulime të neveritshme se, gjoja, etiketimi i Ramiz Alisë është ngulitur si “udhëheqës” e jo si “diktator”. Për njeriun që kulturë qendrore ka studimin, arkivat, dokumentin dhe pasionin e ballafaqimit me faktet, Alia ka qenë, pa dyshim, një ndër diktatorët tipikë të Lindjes ish-komuniste, si: Stalini, Pol Poti e Çaushesku. Ndërsa për atë që raportet me të vërtetat i këmbejnë në tregje shëtitëse, kafene e lobingje ish-bllokmenësh, aventurierë e demagogë – e vërteta relativizohet sipas nivelit horizontal të cektësisë së spërkatur me kripëza, erëza e pluhurnaja broçkullash. Sipas këtyre retusheve, makiazheve e kozmetikave të pop-medias, Alia na serviret me merita të mëdha, të cilat (vini re!) “historia nuk mund t’i mohojë dot (!)”. Nuk e dimë për cilën histori (të paktën jo për atë të kafeneve), por për historinë tonë kombëtare, mjafton ta fusësh pak hundën në arkiva për të ndier si të shpon flegrat aroma e gjakut të pafajshëm. Por për apologjetët e rinj “ramizistë”, që interpretojnë shenjat e llurbës në filxhanët e kafesë, Ramiz Alia është pa dyshim “demokrati i parë”, që ka meritën për “zgjedhjet e para të ndershme e të lira (sidomos, meqë po më kujtohet, nën mitingjet/antimitingjet e mitingashët dhe refrenin e qindra shkollave që lëshoheshin ditën e zgjedhjeve si kryqëzatat e dikurshme të fëmijëve nëpër dyer e shtëpive me parullën “Parti-Ramiz, uniteti nuk lëviz!”)”; që si Presidenti i parë pluralist bëri “kalimin normal drejt institucioneve demokratike të një shoqërie të lirë”. Kështu thotë semiotika e broçkullitjes së kafeneve, sipas rastësisë me kë je ulur, por jo pesha tragjike e të vërtetave, prej të cilave shoqëria jonë nuk është çliruar ende.Por qytetari i vetëdijshëm shqiptar nuk ia fal Ramiz Alisë kryeneçësinë enveriste, kur ofertave miqësore të të dërguarit të Gjermanisë, Shtrausit, u tha “Jo, nuk pranoj!” Shtrausi këmbënguli sërish e sërish. Ja si e përcjell këtë situatë historiani M. Korça: “I ofroi Alisë, që Gjermania të ndërtonte brenda një viti e gjysmë autostradën Vermosh-Jergucat, që Shqipëria gjatë saj të shiste benzinën dhe naftën e saj, që në restorantet e motelet e saj që do të ndërtoheshin, të shiteshin mishrat, perimet e bulmeti i saj, të cilat me kosto aq të lartë e përfitim aq të vogël eksportoheshin, e R. Alia tha prapë “Jo, nuk pranoj!”. I ofroi Shtrausi të zhvilloheshin vende turistike malore e bregdetare që ta begatonin vendin sa hap e mbyll sytë, dhe përgjigjja gjithmonë qe e njëjtë: “Jo, jo dhe jo!”. Po çfarë i kërkoi Shtrausit ky imitues i madhështisë së diktatorit, që fytyrën djallëzore e fshihte pas buzëqeshjes dhe mirësisë së shtirë? I kërkoi raketa, raketa balistike ndërkontinentale! Dhe Shtrausi iku, iku. Shtrausi u kthye në Gjermani dhe vdiq. E gazeta gjermane shkruan se ai nuk vdiq nga Perëndia, por e plasi Ramiz Alia!” Si çdo diktaturë e diktator, edhe Ramiz Alia ka lënë trashëgiminë e tij. Të drejtpërdrejtë, të induktuar, të restauruar. Fakti i një numri të madh shkrimesh në mediat tona, që gati sa nuk na e ‘shenjtëruan djallin’ duke na e paraqitur thuajse si një gjyshe të ëmbël, të butë e zemërdhembshur, është tregues se do të na duhet ende kohë e gjatë për t’u pastruar nga fryma molepsëse “ramiziste”.

Ramiz Alia është i qetë, largohet i kënaqur, pasi ka parë zbatimin në jetë të direktivave që u dha pinjojve të tij trashëgimtarë, në mbledhjen me dyer të mbyllura të Byrosë Politike të vitit 1989, me fjalën programatike: “Kurrë nuk do të lejojmë restaurimin e pushtetit politik të armiqve tanë”, ku mes të tjerash, tha dhe këto: “Të sekuestruarve dhe të shpronësuarve do t’u japim nga një letër në dorë që t’u njihet prona, por asnjëherë nuk do t’u japim pronën e tyre dhe në forma të ndryshme do t’i ngatërrojmë me njëri-tjetrin. Ata do të kalojnë nëpër gjykata, ku do të zbatohet rotacioni nga Gjykata e Shkallës së Parë në të Dytën etj., dhe për “defekte teknike”, do të kthehen përsëri në të Parën… Ata që do të pretendojnë, kundërshtojnë apo do të këmbëngulin, do të lëndohen e do të ndëshkohen. Pasuria e tyre na përket neve… Nën një propagandë ekstreme kundër komunizmit dhe me disa ndëshkime të vogla, sa për sy e faqe ndaj nomenklaturës së lartë komuniste, ne komunistët reformatorë do të zbatojmë strategjinë tonë në ekonomi, sipas së cilës kapitalistët dhe pronarët e ardhshëm në një vend socialist, të jemi ne dhe njerëzit tanë. Me këtë strategji, brenda dy-tri legjislaturash, do të arrijmë që nga klasa komuniste të krijojmë klasën kapitaliste, e cila do të na përjetësojë në pushtetin politik të së ardhmes, që e kemi planifikuar dhe po e përgatisim vetë. Të jeni të sigurt që e ardhmja do të jetë jona…. E ardhmja e fëmijëve tanë do të jetë e mrekullueshme, për këtë kemi derdhur kaq gjak dhe do të derdhim përsëri po të jetë nevoja. Shqipërinë do ta gëzojmë ne dhe fëmijët tanë”.Nëse ka ndonjë sensacion tani, kur edhe vdekja e tij po shfrytëzohet për të ngjallur nostalgjitë simbolike dhe mobilizimin e kanaleve të energjisë së trashëgimtarëve të tij, i vetmi sensacion për një mendje të esëllt është ky: “Si ka mundësi që një kryekriminel i tillë vdiq nga mortja e vet, pa i dhënë llogari Drejtësisë?”. Asnjë prej diktatorëve, nga Hitleri deri tek Pinoçeti, nuk pati fund më të lumtur se Ramiz Alia. Dhe nëse në vdekjen e tij ka vend për një flamur në gjysmështizë, atë, para së gjithash, duhet ta mbajë Drejtësia shqiptare.
* * *
Duke parë reagimet mediatike në përcjelljen e diktatorit Alia, shumica sosh me veneracion e disa të tjerëve – duke iu përvjedhur nderimi pas dhëmbëve të shtrënguar; duke parë homazhet që iu bënë sot, sipas protokollit shtetëror në Qendrën Kulturore të Ushtrisë; duke parë zinë e disa politikanëve shqiptarë e kosovarë, të cilët justifikohen me rolin e Alisë në Luftën e ashtuquajtur Nacional-Çlirimtare dhe me gjoja urtësinë e tij në “ndërrimin historik të epokave”, ndiej trishtim të madh për instinktin përulës, përmasën mazokiste dhe njëherësh për turpin e këtij nderimi. Iluzioni se “historia e historianët do t’i japin atij vlerësimin e duhur”, tingëllon cinik dhe absurd, a thua se historia mbahet e tëra tek ndajfolja “ndoshta”. Por, kur veprat kriminale janë konkrete, të faktuara e të pandryshueshme, zor se Historia mund të shndërrohet në përrallë magjike, të rikthejë mbrapsht rrotën e saj e të ringjallë ata mijëra të vrarë, të internuar e të privuar vetëm e vetëm për hatër të Ramiz Alisë e të trashëgimtarëve të tij. Dhe historia këto krime nuk i zhbën dot as tani, as në perspektivën e saj të largët: krimi nuk do të bëhet kurrë i pranueshëm dhe damkën e krimit s’ka histori ta shlyejë! Po të gjykohet mbi natyrën abstrakte të vdekjes, gjithkush priret të mendojë se ajo në njëfarë mënyre humanizon gjithkënd, duke relativizuar shumëçka. Ndër to, edhe dhimbjen e viktimave që la pas Ramiz Alia. Por kurrsesi jo krimin në vetvete.Në një nga trevat e vendlindjes sime tregojnë se një herë, në po ato vite kur lindi diktatori Alia, kishte pasë vdekë një rob perëndie, edhe ky, me ermin Ramiz. Dhe kishte qenë ky katundari Ramiz një batakçi i formatit lokal, që kishte bërë nëntëdhjetë e nëntë poshtërsitë. Me respektin ndaj vdekjes në përgjithësi, katundarët i ishin lutë të vetmit njeri të dinte shkrim e këndim dhe të cilin e quenin Dijetar. Familjarët i shkuan në shtëpi Dijetarit me një pllakë varri dhe iu lutën të gdhendte në të dy rreshta fjalë të mira për të vdekurin. Ai u tha se nuk mund të shkruante fjalë të mira për të ndjerin, sepse të gjithë e dinin çfarë edepsëzi i madh kishte qenë. Pas shumë të luturash e shumë kundërshtimesh, Dijetari pranoi dhe gdhendi në pllakën e varrit për të nja dy rreshta. Gjindja ia çoi deri në fund shartet e varrimit dhe pllaka me mbishkrim qëndroi gjatë në varrin e të ndjerit, deri kur pasardhësit e katundarit Ramiz, bij e nipa, nxunë shkolla. Dhe vetëm atëherë kur mësuan të lexonin pasardhësit e Ramizit, por dhe gjithë krahina mbarë, u mor vesh se çfarë ishte shkruar në epitafin e varrit, gjithsej, dy vargje: “Vdiq Ramizi, ky farë horri,/ shyqyr vdekja që e mori!”. Dijetari nuk rronte më. Por, edhe nëse do të rronte, nuk do të bëhej ndonjë hata e madhe. Sepse brez mbas brezi fëmijët qenë rritur duke dëgjuar bëmat e batakçillëqet e tij, ndër to, edhe vetë pasardhësit e tij. Kështu që qeshën e qeshin edhe sot me vargjet e Dijetarit, sepse ai ua kishte thënë shumë kohë më parë të vërtetën e madhe, ndonëse trashëgimtarët e katundarit Ramiz nuk donin ta pranonin. U duhej kohë… Dhe historia, gjithsesi, u jep të drejtë Dijetarëve, jo Ramizëve… e sigurisht, as ramizistëve.