Nga Lediana Stillo Paja: Letra e panënshkruar...

[Kreksi]

Nga Lediana Stillo: Letra e panënshkruar...!

I nderuar zotëri !



Më lejoni t’ju shpreh mirënjohjen time të pamasë për mësimet që më keni dhënë për jetën time. Unë nuk do të di se si t’jua shpërblej, ndoshta dhe ua kam shpërblyer, ndoshta as do të mundem t’ua shpërblej për gjithë jetën. Dikur ka qënë një hënë që vërtitej në netët e gjata të verës. Në fakt hëna aty ka qënë gjithmonë, por unë kurrë nuk e kisha pas vënë re lëvizjen e saj në trupat tonë.

Ndoshta po e ekzagjeroj. Mirë. Le t’I biem shkurt. Kjo do të thotë të shprehemi më gjatë. Pra, që distanca nga A në B të jetë e lëmuar dhe jo me gunga. Nëse A dhe B priten nga C atëherë do të më duhej t’ia nisja dhe njëherë nga fillimi asaj

çka do të doja të shpreh. Do të bëj çështë e mundur që A dhe B të mos ta takojnë kurrë C, megjithëse ajo është aty gjithmonë.

Ndoshta nuk ka ekzistuar asnjëherë, por propabiliteti që dy pika të mbeten vetëm pika do të ishte I njëjtë me propabilitetin e një kokërr rëre në eksperimentin e Bing Bangut për të krijuar një planet të ri. Doja të thoja se një pikë nuk është kurrë një e tillë. Më saktë, Pika nuk ekziston. Më saktë akoma se nuk do të mund të gjeja dot kurrë se ku do ta kishte fillimin e fundit të pafundesisë së pafundshme në fundin e formimit të bashkësisë së pikave përbërëse. Më saktë akoma. Nuk do të dija se cilën nga këto përbërës të pikes A do të mund ta quaja A. Por le ta zeme se A është një pike dosido. Pak rendësi ka nëse ajo është e shpërbërë. Ne duhet ta marrim gjithmonë një pike inekzistente si të tillë. Si pike pra. Pra, dhe pse e dime se nuk mund të jetë ashtu, ne do ta marrim si të tillë sepse ne jemi mësuar t’I marrim gjërat kështu, apo jo?

Mirë. Tani ndihem më e lehtësuar për të shpjeguar arsyen e shkruarjes së kësaj letre. Ose ndoshta do të ishte më mire të thoja e lehtësuar për të shmangur gabimet e mundshme të shprehjes time në të. Ti gjithmonë më kupton ashtu si pika A, B –në në bashkimin e tyrë prej një vije imagjinare. Vija ka qënë boshti I rrotullimit të A dhe B duke krijuar hapësirën e tyre vepruse. Bukur. Kur A dhe B u takuan, kjo vijë imagjinare, zotëri, ishte zero. A dhe B ishin, siç mund të ishte A dhe A, ose B dhe B, ose B dhe A. C’rëndësi ka. Ishte një pike e vetme. Ose më saktë një grumbull pikash që puthiteshin bukur me njëra tjetrën aq sa kushdo që do I shihte do të kujtonte se ishte një pikë e vetme. Kur puhiza e parë fryu mbi A, B mori një distancë miopike. E padukshme gjithsesi. Të tjerët ende mendonin se A dhe B puthitëshin dhe se nuk ishin dy pika të ndryshme. Hëna vazhdonte të rrotullohej sa tek njëra tek tjetra, zotëri, por trajektorja e saj ishte e vogël, shumë

e vogël, pothuajse e papërfillshme.

Kur puhiza e dytë fryu mbi B, pikat e saj lanë shenja në drejtëzën imagjinare. Ato u larguan nga A disi. Unë kam pas besuar se A dhe B ishin të njëjta, unike, por mendoj se fundfillimet e tyre kanë patur polaritet të kundërt. Sado që puhiza frynte mbi to ato largoheshin prej boshtit mëmë për të ndjekur kursin e ri zotëri. Ato luftonin që boshtet mëmë të ishin sërisht bashkë zotëri. Nuk është e thenë. Kështu flasin në gjuhën time sa here pamundësia shpjeguese zapton të mundshmen e përpjesshme. Si ta them, është një moto jete për të mos e zhgënjyer shpresën. Jo se shpresa zhgënjehet realisht por se mundësia që ajo të largohet është më e madhe se pamundësia e ofruar nga kjo moto kaq e thjeshtë.

Kështu filloi lufta mes A dhe B. A nuk mërzitej fort me B se sa me pikat përbërëse të saj që e ndiqnin në pafundësi udhen e atij të “tërbuari”. Edhe B nuk është se mërzitej fort me A se sa me pikat përbërëse të tij që ndiqnin udhën e asaj të krisure. Ah po, në vëndin tim thonë gjithashtu, të çmendurit hapi rrugën. Dhe B-së nuk është se I rrihte fort për rrugën që do të merrte A. Ai kënaqej zotëri, kënaqej dhe eksitohej pafundësisht kur shihnin pikat e A-së që I vinin pas avazit.

Ai nuk mundej të shihte fort mire se sa pika të B-se e ndiqnin A-në. Thjesht ishte në dijeni për ekzistencën e largësisë së tij pas tyre. A-ja në të kundërt, sa shihte që pikat e B-së kishin filluar të ndiqnin trajektoren e A-ve tradhëtare, bënte çmos të gruponte me force dhe shpresë A-të bija për t’iu larguar sa më shumë B-se mëmë. Kështu distanca imagjinare mes A dhe B sa vinte e rritej. Kapriçiot e A-së e bënin B-në që të ishte më kapedan. Në fakt. B kishte filluar të bëhej dembel. Ai as që lëvizte fare prej vëndit zotëri. Ndërsa nga ana tjetër Hëna kishte ç’rregulluar trajektoren e saj. Herë e joshur pas B-së here pas pikave të A-së tradhëtare, kishte filluar të merrte më me të mira B-në se sa A-në. A-ja ishte totalisht e zhgënjyer zotëri. Ajo përpiqej me të gjitha forcat të mbante pas vetes pikat e mbetura e të ikte larg, shumë larg prej B-së.

Por puhiza të tjera filluan të frynin dhe pikat e mbetura ne drejtëzën imagjinare filluan të lëviznin ç’rregullisht dhe ato, ashtu si dhe Hëna e përhumbur nga ajo ç’ka shihte. Hapësira filloi të mbushej plot me pikëlza çifte në dyluftim të vazhdueshëm me njëra tjetrën. Pika të tjera u krijuan, madje nëse do të mund t’I numëronim do të shihnim se A dhe B nuk ishin gjë tjetër veç arena e një fushbeteje të re. Të mos flasim për C-të dhe implikimet e tyre, apo mënyrën e ndryshimit të lëvizjes së trajektoreve që u jepnin here A dhe B-se e here Hënës që u rrinte mbi krye. Ato, C-të, le t’I lemë mënjanë dhe pikëlzat e krijuara të mos t’iu vëmë emër, gjithmonë për ta nxjerrë sa më shkurt atë që duhet shprehur gjatë.

Dhe siç po ju thoja zotëri, arriti një moment që Hëna u këput, hëna nuk vazhdonte më të rrotullohej, hëna u bë inekzistente. A dhe B ndalën dyluftimin. Bijtë e tyre vazhdonin sërisht betejat, e pas kapitullimit të A dhe B, ato vazhdonin më egërsisht misionin e lënë përgjysëm derisa një moment gjithçka u shuajt krejt madje A dhe B nuk do të mund të ishin tjeter veçse A e pare në dy këndvështrime, ose B, si të dëshironi ju zotëri.

Kjo ishte pak a shumë ajo që unë kam dashur t’ju shpjegoj që prej fillimit zotëri, kam dashur t’ju them se pavarësisht se A dhe A apo A dhe B, apo B dhe A janë aty, para jush, me hënën e dikurshme në kujtime, ato sërisht kërkojnë ta gjenerojnë mbijetesën e tyre por në një tjetër këndvështrim. Shpresoj që tua kem sqaruar më së miri atë çka kam shkruar.



Me shumë mirënjohje për mësimin më të mire të jetës që më keni dhënë,



A-ja e ringjallur.