S'ta kishim borxh me na fye, o Lame

[uj me gaz]

Unë nuk jam nga ata që e ndajnë Shpirtin, por paskam pasur të drejtë kur ta thashë që në fillim: e mendojmë njëlloj por po shprehemi ndryshe

une nuk e mendoj, e ndiej. :-)

E pse më kërkon falje? Nuk më bëre të ndjehem keq, por thjesht nuk kisha dëshirë të zgjatesha shumë në këtë pikë...disa gjëra janë më të bukura kur nuk thuhen...apo shpjegohen më gjatë...

sepse fjalet qe te shkrojta nuk te arriten ashtu si doja te te arrinin. :-)

Kalofsh një ditë me buzëqeshje :-)

ketu ti bere dashuri me mua. :-)

[Fleur Blanche]

une nuk e mendoj, e ndiej. :-)



sepse fjalet qe te shkrojta nuk te arriten ashtu si doja te te arrinin. :-)



ketu ti bere dashuri me mua. :-)

Ke një dashuri egoiste, sepse kam vënë re se pothuajse të gjithëve në forum, iu drejtohesh "unë e ndjej, një ditë do ta ndjesh edhe ti...."
Sikur të ishe vetëm ti personi që ndjen, dhe që jeton me shpresën që edhe ne të tjerët të ndjejmë një ditë...
Madje që kur përdor "unë" bëhet më e qartë egoja.

Fakti që të tjerët shprehen ndryshe në krahasim me ty, s'do thotë që nuk ndjejnë, por je ti që nuk e ndjen atë që ndjejnë të tjerët ! Aq më tepër, që dikush që ndjen, s'ka nevojë ta thotë " e ndjej", dhe përveç kësaj; kur dikush do tregojë diçka që ndjen, nuk përdor fjalët, sepse fjalët shprehin - Mendjen, dhe jo ndjesinë. Ti në këtë rast pse përdor fjalët, për të transmetuar ndjenjat? Dhe kundërshton faktin që e thua se e mendon, kur në fakt 'fjala' siç e ceka i përgjigjet proçesit të mendimit ?

Ndjenjat, ndjesitë shprehen veç me anë të SYVE ! Dhe më saktë, është shkëlqimi i syve, që transmeton ndjenjat. Madje edhe tek një i verbër që nuk sheh, por që ndjen, është shkëlqimi i syve që nuk humbet kurrë . Nëse e ke parasysh "Njeriu që qesh" të V. Hugo ku thuhet për Dean (e verbër) "sytë e saj kishin diçka të veçantë, ishin të shuar për të, por shkëlqenin për të tjerët"

Kështu që, mos e kthe në klishe atë që veç ti ndjen, ndërsa ne të tjerët do ta ndjejmë një ditë. Dhe është pikërisht fakti, që nuk shprehemi me fjalët : "unë e ndjej, një ditë uroj ta ndjesh edhe ti" - që është tregues, që në fakt jemi ne të tjerët që na drejtohesh vazhdimisht - ata që vërtetë ndjejmë, e ndërsa fjalët - i kemi për proçesin e të menduarit !

[Endless]

hahaaa, se me bere te qesh me kete muhabetin e te ndjerit moj ok

[Fleur Blanche]

hahaaa, se me bere te qesh me kete muhabetin e te ndjerit moj ok

E ndjeve më në fund edhe ti ?
A e mban mend një pjesë humoristike nga Koço Devole, Rita Lati, dhe Mariana Kondi, ku pas një keqkuptimi mes dy bashkëshortëve (Koço Devole dhe Mariana) i thotë i shoqi gruas: "ec grua të pajtohemi dhe po të puthi, e ja ku kemi si dëshmitar popullin (Rita Latin).

Mbyll sytë e shoqja për pritur puthjen, dhe hiç, prit e prit, hiç (i shoqi shkoi e puthi popullin - Ritën) dhe pastaj i thotë gruaja: "hë pra mo burrë më puth"
Ia kthen i shoqi: "po unë të putha moj"
E shoqja : "po unë nuk e ndjeva fare" !!
Ia kthen Koçoja : " Ëëëëëë ... nuk e ndjen ti, por e ndjen populli" !

[Endless]

E ndjeve më në fund edhe ti ?
A e mban mend një pjesë humoristike nga Koço Devole, Rita Lati, dhe Mariana Kondi, ku pas një keqkuptimi mes dy bashkëshortëve (Koço Devole dhe Mariana) i thotë i shoqi gruas: "ec grua të pajtohemi dhe po të puthi, e ja ku kemi si dëshmitar popullin (Rita Latin).

Mbyll sytë e shoqja për pritur puthjen, dhe hiç, prit e prit, hiç (i shoqi shkoi e puthi popullin - Ritën) dhe pastaj i thotë gruaja: "hë pra mo burrë më puth"
Ia kthen i shoqi: "po unë të putha moj"
E shoqja : "po unë nuk e ndjeva fare" !!
Ia kthen Koçoja : " Ëëëëëë ... nuk e ndjen ti, por e ndjen populli" !

lol, me thene te drejten nuk e mbaj mend, po e imagjinoj kocon duke zgurdulluar syte duke e zhyt batuten ne fjale

[uj me gaz]

Ke një dashuri egoiste, sepse kam vënë re se pothuajse të gjithëve në forum, iu drejtohesh "unë e ndjej, një ditë do ta ndjesh edhe ti...."
Sikur të ishe vetëm ti personi që ndjen, dhe që jeton me shpresën që edhe ne të tjerët të ndjejmë një ditë...
Madje që kur përdor "unë" bëhet më e qartë egoja.

Fakti që të tjerët shprehen ndryshe në krahasim me ty, s'do thotë që nuk ndjejnë, por je ti që nuk e ndjen atë që ndjejnë të tjerët ! Aq më tepër, që dikush që ndjen, s'ka nevojë ta thotë " e ndjej", dhe përveç kësaj; kur dikush do tregojë diçka që ndjen, nuk përdor fjalët, sepse fjalët shprehin - Mendjen, dhe jo ndjesinë. Ti në këtë rast pse përdor fjalët, për të transmetuar ndjenjat? Dhe kundërshton faktin që e thua se e mendon, kur në fakt 'fjala' siç e ceka i përgjigjet proçesit të mendimit ?

Ndjenjat, ndjesitë shprehen veç me anë të SYVE ! Dhe më saktë, është shkëlqimi i syve, që transmeton ndjenjat. Madje edhe tek një i verbër që nuk sheh, por që ndjen, është shkëlqimi i syve që nuk humbet kurrë . Nëse e ke parasysh "Njeriu që qesh" të V. Hugo ku thuhet për Dean (e verbër) "sytë e saj kishin diçka të veçantë, ishin të shuar për të, por shkëlqenin për të tjerët"

Kështu që, mos e kthe në klishe atë që veç ti ndjen, ndërsa ne të tjerët do ta ndjejmë një ditë. Dhe është pikërisht fakti, që nuk shprehemi me fjalët : "unë e ndjej, një ditë uroj ta ndjesh edhe ti" - që është tregues, që në fakt jemi ne të tjerët që na drejtohesh vazhdimisht - ata që vërtetë ndjejmë, e ndërsa fjalët - i kemi për proçesin e të menduarit !

<- e pe shkelqimin e syve aty?

[Zaim Qyteza]

Lame qe hiqet si intelektual, perjarget si intelektualet tjere kur permenden Formula e Pagezimit 1466. Mirepo, ne momentin kur te mbaron deshmimi i shkrimit te vjeter te shqipes, ai fillon e gjuan gure mbi po te njejtit klerike qe nxoren nga gjiri i tyre kolose si Fishta e Mjeda.

Nuk me duket se eshte keshtu.

PATER ZEFI

Po bën dy javë që Pater Zef Pllumi, franceskani i pa frigun, ka lënë botën tonë dhe i ka shkue pran t’ Lumnushmit për të cilin u përndoq tan jetën. Në të gjitha komentet e kujtimet për të, që kan ken jo të paka gjith kto dit, na ka ra në sy qi i vehet randsi vojtjeve e kalvarit të nji jete të mundueme, duke lanë në harrim nji anë tjetër po aq të randësishme të asaj egzistence. Pater Zef Pllumi kje veç të tjerash edhe i fundmi i etërve luftarakë të mesjetës, që besimin e përcillnin edhe me shpatë, se në botën e shpatës kishin jetue. Kje nji meshtar qi nga njana anë predikonte dashtunin mes njerzve, e nga ana tjetër nuk harronte kurrë parabolën e përzanies së tregtarve prej Tempullit.
Jeta qi bani nuk e la me qenë ai qi në fakt qe. E filloi jeten tue pas kontakt me prifta të dijshëm qi kishin jetue në kohë të Osmanllis dhe manej jeta e tij u ngri në burg e në mundime. Kuer u kthye sërisht në jetën e lirë, u gjet në vitin 2000, mes priftash të huej qi vijin në Shqipni me hapun kurse rrobaqepsish e qindismash. Kte koh ai nuk mundi e nuk deshi asnjiher me e kuptue a, ma mir me than, na se ndajm dot, nuk desh me e kuptue, apo desh t’mbetej mes kujtimit të priftnave të rinis së vet.

Në vjetin ’94, kur qeveria deklaroi se do ndërhynte në zonat e ndërtimeve pa leje, malcorët e zbritun n’ Bathore, shkojn me i marrë mend Pater Zefit. Ja shtrojn hallin Padres, e ky si i ndigjon ju kthen e i pvet:
- A keni ndokend t’ njoftun n’ Qeveri qi mund t’ju bahet krah?
- Jo Pater. As kena rreth e askend.
- Po ndo ‘i pare, a po e keni për me e zgjidh?
- Ç’far paresh more Pater. Na kena veç k’to ksolla e teshat e trupit.
U menu e i kqyri Pater Zefi, e manej me za t’ulët po u thot:
- Po gur, gurë a keni a? Duhet t’ mbroni jeten tuj e t’ fmive tash qi ata qi ju premtun tok e vend, ju dulën fjalet. Hikni tash, e mos m’ shtini në t’ keq.
Gjithkush e kujton si i shkoj pastaj filli punës n’ Bathore, ku ja mbathën policat kambve si kaprroj.

Pater Zefi duhet pamë si nji prift trashendental, me të cilin koha nuk ka të bajë. Nuk merret vesht lehtë në cillin shekull ka fillue të jetojë, në cillin shekull ka predikue e asht mundue, e ca ma pak dihet se në cillin shekull ka me u zhdukë.

Shkon Pater Zefi n’ Padóv, me taku aksesorin e Kulturës n’ Bashki t’ atij qytetit (nji far soj nankryetari i Bashkis). N’ bised e sipri, e pvet ai:
- Shka do kishe dasht Pater Zef për at ven?
- Shkolla afermendsh zotni. Kish me ken mir me i shkollu kta t’ rijt e Shqipnis ktu n’ Padóv.
- Për sa t’ rij kishe me dash bursa Pater Zef?
- Për të tan kish me ken mir. E mbasi ti s’ mundesh për të tan, m’ thuej ti për sa ke me mujt?
- M’ thuej ti Pater nji numër ma par?
- Un ta them, por kam frig se t’ lypi shum.
- Ani. Ti guxo m’ anej un t’ them shka mund t’ baj.
- Pasha t’lumin Zot, dhet kishin me ken mir boll.
Aksesori limoj kryt i her, e gjegji:
- Mir Padre, shko e tash po ndihna.
E Padreja shkoj tuj menu se po e përcillshin. Kishte nigju qi jepshin ka nji ka dy, e aj lypi dhet. Kur kthej n’ Shkodër, mas do kohet erdh nji leter nga aksesori e mren m’ te ishte njoftimi se qen sigurue t’ dhet bursat qi lypi, e jo vetem për at vit por vit mas vitit.

A ju vijn në mend historinat e kohve të mesme, me fratën qi t’ armatosun shkojn në kryqzata me përçue kudo fjalën e Zotit të tyne? Apo në kohna ma të reja, kur prifta e fretën merrshin pjes në beteja bashk me Skanderbegun, për me u mbrojt kundër Turkies? Apo kur udhtar të ndryshëm, shkruejn të ken gjet nëpër Malci fratën qi rrijn t’ armatosun, se veç kshtu i nderon gjindja e ashpër e maleve? Apo akoma ma pran në koh, kur armët e mirfillta nuk bajshin ma pun, e fretnit u vun me shkolla e libra për me ndihmue Përlindjen Shqyptare. Bash prej ktyne rrymave rridhte edhe Pater Zefi dhe prandej nuk u ndinte komod në kohët tona.

Vit mas vitit qahej Padreja n’ Qeveri e deri ke Pjeter Arbnori, si katolik, për punë të premjes t’ pyllit mesjetar n’ Rodon, qi kje pron e Kishës. Veç ai brez pylli kish pshtu prej spates. I qahej nji her edhe nji prelatit t’ ardhun prej Vatikani, e ky i fundit po e pvet se pse nuk bante denoncim n’ polici. Po i kthehet Pater Zefi, e i thot: “Me i kallxu n’ polici lum miku, po i marrin e po i arrestojn, e s’ ban me i shti n’ burg, se jan fshatar aq t’ vorfën sa kan me ju gëzu burgut, se do hajn n’ buk t’ qeveris. Ma e mira kish me ken me ju pre bagtin, se kjo ju dhem se ju mesin fmit pa buk, po kush po e ban kte se”. Prelati i Vatikanit s’ vazhdoj ma, i tmerrumun nga solusioni i Padres. Ma von, Pater Zefi e zgjidhi vet hallin, tue prish uren e drunit qi kalonte për t’ shku n’ pyll. Çdo prag dimni e prishte urën, e cdo prandver e ndreqte prap, për me lan besimtart qi fillojshin me shku pelegrinazh n’ kish t’ Rodonit. Për disa vjet pylli pshtoj, po ka tash sa vjet qi ura nuk prishet ma, e pylli po tretet prap.

Vjetin qi shkoj, e mora n’ nji intervistë Pater Zefin n’ shpi t’ vet për do ngjarje qi lidhen me Pavarsin Kombtare. Kur folshe me Padren e m’ fliste për Ismail Qemal begun a për Kontin Bertold, Ministër i Jashtëm i Austro-Hungaris, aq natyrshëm i delshin fjalët sa mu bante se ishte tuj fol për do shok t’vet, e jo për njerz qi kan vdek tash 80 vjet. Ende kjo intervistë nuk asht dhan, po do transmetohet në 28 nandor, me rasën e 95 vjetorit të ditës së Flamurit.

S’ fundi ju tregoj nji ndodhi që po e shkruej pa leje t’ Artan Shkrelit. Para tri vjetsh marr gruen e vajzen e nisem për sh’na’No t’ Laçit, ku me miq e dashamir të tjer, Pater Zefi do pagzonte fmin e Shkrelit. N’ nji or të caktueme ja mrrini me nji fuoristrad Padreja, e ma pas, me dy or vones, simas zakonit t’vet të dreqit, ja mrrini edhe Shkreli me fmi. Fillon ceremonia qi e mbante Padreja tue lexu do shkrime t’ shejta. Me qi prej vitesh i ishte randu shikimi, nuk ja mrrinte me i pa germat përveçshe me nji lupë t’ madhe e të trash xhamit. U përkulte mbi libër, lexojte e manej çojte kokën e bashk me te, për forc zakonit, çonte edhe lupën. Kjo bante qi përtej lupës, t’ shifej nji sy i stermadh, si sy qiklopit, e dukej aq i frikshëm sa e bante me kja fmijën.

Kshu po du me e kujtu edhe un Padren. Jo si prift i shekullit t’ ri, qi ban veç foto me fmi dhe e përcjel besimin veç me butsi, por si nji prift i kohve t’ shkume qi gjindja e kan frig, por për gjindje t’vet ai vet-sakrifikohet.

ARTAN LAME
Gazeta SHQIP, Korrik 2007

[Brari]

"... dhe i ka shkue pran t’ Lumnushmit për të cilin u përndoq tan jetën..."



.. thot lamja i shkrelit te edvin-betonit te rucit te kokodhim dulakve te robert perlekes--

dhe lamja dora vetë.. ishte eshte e do jete der ne ngordhje militant dinak fanatik i atyre qe e perndoqen Pater zefin e mijra tjer klerik te nderuar..
i perndoqen e i poqen..
i vrane e i varen..

thx o zaim qe na solle kte pamflet mjeshteror te dinakerise se nje mjeshtri te madh te demagogise sikurse eshte vegla lame e kryemjeshtrit edvin Lediane Shkrelo Rucve..



..