Presidenti i dorëzohet "zotit"...

[EuroStar1]

Rastis që për sa kohë norma ligjore nuk zbatohet, t’i shpëtojë gjykimit kritik, por në rastin e parë që vihet në jetë të paraqesë mospërputhje me Rendin apo dhe thjesht me realitetin e fakteve.

Një rast i tillë paraqitet në paragrafin e tretë të nenit 88, të Kushtetutës së RSH-së. Që prej miratimit, me referendum popullor, të Kushtetutës, e deri më sot, asnjë prej presidentëve nuk kishte zgjedhur të përdorë mundësinë që i jepte ky paragraf, pra, i pari u bë presidenti i tanishëm. Pas leximit të formulës së betimit në seancën kuvendare, nga ana e kryetarit të Kuvendit, presidenti vijoi me "Betohem, zoti më ndihmoftë!", ashtu si ia jep këtë mundësi paragrafi i sipërpërmendur.

Debati mbi këtë "zoti më ndihmoftë" përfshin dy rrafshe.

Shprehja "zoti më ndihmoftë" është bartëse e të gjithë fatalitetit abrahamik, ku njeriu në mënyrë të vullnetshme heq dorë nga ndikimi apo kundërveprimi i tij mbi forcat e jashtme dhe merr një qëndrim apatik kundrejt çdo dukurie e ngjarjeje - është një klithmë dorëzimi, një flamur i bardhë dhe njëkohësisht një akt i madh mosbesimi kundrejt vetvetes, bashkëpunëtorëve dhe në fund të fundit ndaj të gjithë qytetarëve të shtetit që ky institucion përfaqëson.

Gjendja e sotme politike kërkon që presidenti të jetë veprues në gjetjen e "gjuhës së përbashkët" mes palëve (ose thjesht palës së dyzuar, sipas një këndvështrimi), madje të jetë diktues e jo të shpresojë se zgjidhja "do të vijë nga zoti", thënë ndryshe nga hiçi. Në këtë kuadër, pra të gjendjes aktuale politike, qëndrimi i presidentit, qëndrimi i parë politik i këtij individi në institucionin e presidentit, bëhet më fatalist dhe mesazhi që i dërgon qytetarëve është i zymtë dhe dëshpërues - mesazhi që përçohet është ai i pamundësisë për gjetjen e "gjuhës së përbashkët".

Por këto janë vlerësime, po i quajmë, psikologjike - nga ana tjetër është e nevojshme një analizë e kushtetutshmërisë së atij paragrafi.

Kushtetuta, në nenin 10, paragrafi 1 pohon se "Në Republikën e Shqipërisë nuk ka fe zyrtare". Paragrafi pasardhës vazhdon me "Shteti është asnjanës në çështjet e besimit e të ndërgjegjes dhe garanton lirinë e shprehjes së tyre në jetën publike". Pra, jo vetëm që Shteti është laik, dhe si i tillë duhet të heqë dorë nga çdo veprim që cenon këtë laicitet, por duhet të jetë asnjanës në çështjet e besimit dhe të ndërgjegjes, pra, duhet të trajtojë në mënyrë të barabartë të gjitha fetë, dhe të gjitha fetë të trajtohen në mënyrë të barabartë me çështje (të tjera) të ndërgjegjes, të cilat me një interpretim zgjerues përfshijnë edhe mosbesimin, pra ndërgjegjen e pastër nga ndikimet abrahamike, thënë ndryshe ateizmin.

Kushtetuta shqiptare ateistët dhe besimtarët i vendos në plan barazie, duke nisur që prej "Preambulës", dhe mbi ta vendos laicitetin e Shtetit. Nuk duhet harruar as fillesa e Kushtetutës, mënyra si u përpilua e u aprovua, e gjitha në frymën e gjithëpërfshirjes.

Forma e betimit e përdorur nga Presidenti vetëm gjithëpërfshirëse nuk është, pra bie ndesh me frymën kushtetuese dhe është për t'u vlerësuar konflikti me nenin 10, paragrafi 1 dhe 2.

Një formë e drejtë dhe konform Kushtetutës e frymës së saj do të ishte "zoti më ndihmoftë, Betohem", në këtë rast nuk cenohet as e drejta e lirisë së besimit dhe e shprehjes së saj, për faktin se pa thënë "Betohem" individi në fjalë është një qytetar i thjeshtë, dhe në të njëjtën kohë nuk përçohen mesazhe fataliste.

Ky spektakël i shkeljes së parimeve kushtetuese, që po bëhet i rëndomtë tashmë nga ata që supozohet se duhet të zbatojnë të parët ligjin, shpalos të gjitha ngjyrat e tij të shëmtuara në rastin e festimeve të ndryshme të kulturës abrahamike, kur politikanët vihen në garë kush të tregohet më servil ndaj shoqatave joqeveritare abrahamike (apo kujtdo fshihet pas tyre). Garën sivjet e fitoi, padyshim dhe siç pritej, presidenti.

I shfaqur në televizionet tona, si ishim mësuar të shikonim presidentët vetëm në urimet e fundvitit, presidenti aktual iu drejtohet shtetasve drejtpërsëdrejti për herë të parë, kujdeset dhe vetë ta nënvizojë këtë fakt, për një çështje fetare.

Në mesazhin e tij presidenti shprehet se "besimi është një nga cilësitë më të çmuara që ka njeriu dhe që e kanë çuar njerëzimin përpara".1

Një pohim që as më fanatiku i abrahamikëve nuk ka guxuar ta kryejë përpara një publiku të gjerë, reagimi më i vogël do të ishte buzëqeshja ironike e shoqëruar me një "Eppur si muove!". Do të ishte e gjatë lista e djegieve, masakrave, dhunës së pashembullt të shkaktuar nga kjo "cilësi e çmuar” dhe nga vonesat e rënda që feja ka shkaktuar në zhvillimin kulturor dhe shkencor të njerëzimit, prandaj le të ndalemi vetëm në pak gjëra që na përkasin drejtpërsëdrejti si shqiptarë.

Gjatë përpjekjes për shkronjat shqipe, gazeta "Dielli" e Bostonit, më 15 maj 1910, raporton se myderizi i Filatit udhëzoi të 12 hoxhallarët e Filatit që të propagandonin se myslimanët e Çamërisë ishin turq dhe se "të lexuarit shqip ishte mëkat".2 Jo vetëm kaq, por gjatë debatit mbi shkronjat xhonturqit nëpërmjet hoxhallarëve fanatikë dhe civilëve të korruptuar u përpoqën në të gjitha mënyrat për të bërë që shqipja të shkruhej me shkronja arabe dhe në të gjithë Shqipërinë bota u nda në dy anë: partizanët e shkronjave latine edhe partizanët e shkronjave arabe. E para përfaqësonte kulturën evropiane edhe e dyta kulturën aziatike, e para përfaqësonte nacionalizmën shqiptare, e dyta fanatizmën fetare; e para jetën, e dyta vdekjen.3

Qëndrimi i barinjve të besimtarëve gjithmonë ka qenë për këtë "çuarje përpara", në vitet kur Veriori (Kosova) digjej nga pushtuesit të vetmit që jetonin të qetë dhe rregullisht merrnin rrogat nga shteti serb ishin pikërisht imamët.4

Qëndrimi përparimtar i besimtarëve del edhe në vitet e konsolidimit të Shtetit shqiptar, përpara hyrjes në fuqi të Kodit të ri Civil, më 1927, i cili parashikonte përmirësimin e pozitës së gruas në shoqëri, këta barinj pohonin se gruaja është një krijesë që "duhet t'i nënshtrohet burrit si zotit, sepse burri asht mbi gruen si Krishti mbi kishën".5

Mund të vazhdojmë gjatë duke renditur fakte se si besimi abrahamik, për të cilin flet presidenti aktual, ka "ndihmuar" përparimin e Shqipërisë e të shqiptarëve, por ndalemi këtu.

Presidenti në fjalimin e tij nuk harron të përmendë edhe bashkëjetesën fetare si një virtyt të popullit tonë. Por shqiptarët në realitetin e fakteve, këtë dukuri e kanë njohur me herët se ta dëgjonin si togfjalësh, kjo sepse, jeta si në veri dhe në jug, e të krishterëve dhe e myslimanëve, rregullohej prej të njëjtave ligje.6 Në thelb të bashkëjetesës është barazia, si e përkatësisë etnike ashtu edhe ligjore.

Në fjalimin e tij presidenti shkel pikërisht këtë barazi, "nëpërmjet besimtarëve myslimanë gjej rastin të uroj gjithë popullin shqiptar që ka shfaqur gjithmonë një nga virtytet e tij më të mëdha, bashkëjetesën fetare!", pra duket sikur "të gjithë shqiptarët" janë të nënrenduar në raport me "myslimanët" dhe sikur presidentit për të uruar shqiptarët i duhet ndihma e myslimanëve...

Këtë cirk të shëmtuar të presidentit aktual e ndjekin prej disa kohësh dhe shumë politikanë të tjerë, të cilët i thurin lavde islamizmit dhe pastaj urojnë "të gjithë shqiptarët".

Miliona shqiptarë në siujdhesën ilire dhe në kolonitë tona nëpër botë, festën abrahamike të "bajramit" nuk e shohin veçse si një minë me shpërthim të vonuar, jo thjesht si trashëgimi të një pushtuesi gjakësor, por si farë të një pushtimi të ri, si forcë prapakthyese, e cila gjithmonë ka penguar përparimin e kombit.

Fetë, duke cituar këtu Dora d'Istrian, nuk janë tjetër veçse mynxyra për popullin tonë.7

Nëse dikur Sami Frashëri pohonte se klerikët nuk duhet të përzihen në çështjet politike, sot duhet të pohojmë me forcë se politikanët nuk duhet të përzihen me çështjet e fesë, e aq më keq të fesë abrahamike që nuk është pjesë e kulturës sonë burimore, sepse po shkatërrojnë laicitetin e Shtetit dhe po bëhen palë e ofensivës neootomane.

Ateistet