Eva Sotiri

[feneri]

Në portën e artit letrar, në gjininë e poezisë , ka bërë "trokitjen" Eva Sotiri. Ky ze i ri letrar, me buqetën poetike të një larushie motivesh ka arritur të bëjë prurjen e një niveli të shëndetshëm artistik, për t'ia siguruar vetvetes kulmin , ku zakonish ngjiten ata që kanë vlera te larta artistike.

[feneri]

cikli i parë





Me mungon e tashmja…

[feneri]

Trokit !!....


E ndjen se jemi larguar?

Nuk vjen më në orët që vije!

Por vargjet pak më të rralluar

Zemrës i veshin dritë-hije ..!



Ti jo nuk e di se si unë

Në çdo çast veç ty të kërkoj.

E ndjej kur ti je në furtunë,

Trishtimin me ty përjetoj…



Më thuaj nëse si më parë

E ndjen se ç’mendoj unë tani!

Dërgomë një tingull, një fjalë

Trokit dhe kur unë heshtur rri…!

[feneri]

Nje zemer....!

Ne ditet e ngopura
me shoqerira te paverteta;

Ne ditet e mbushura

plot thashetheme moderne

per pasione personalitetesh

a per deshtime qeverish;

Ne ditet e marra, kur te duket me kot
se je dashuruar;

Nder dimrat fals
a verat e rreme;

Ne koridoret e merzitshme te sekondave,
ku shpesh akullon kotesia;

Ne oret stresuese,
kur larvat te duken gjarperinj;

Ne castet makabre,
kur tangerlleku fsheh emocionin;

Ne heshtjen e lige,
tamam kur duhet te flasesh;

Eshte mire te shikosh pak qiell
jo artificial...!

Eshte mire te degjosh
nje fjale te vertete...!

Eshte mire te te perqafoje
nje zemer si e jotja...!

[feneri]

Kujdes nga ajo “urrejtje”…


Ata të dy urrehen, qetësine mos ja u prish

Dhe mos ndërhy në mes tyre tani!

Koren e plagës së urrejtjes mos e gërvish!

Dikur mund të ketë qenë dashuri…


Me fjalë të kota atyre mos iu drejto!

Shmangu më mirë, mos bëj zë!

Nga muret e ndarjes - kështjellë, mos u gabo!

Do ketë padukshmërisht porta në të.


Në rrënoja fjalësh të zymta, trishtuese ngujuar,

Mos mendo se i gjen domosdoshmërisht.

Më mirë vër re - në shikime mos janë përqafuar!

Urrejta që ne perceptojmë mbart ndjenja pafundësisht.

[feneri]

Si nje i ikur ëndrrash


Me tik – takun monoton e fatalist
Të saj,
Koha mërgon kërcënueshëm
Të fundit takim…!

Në këtë largësi akullnajash
Të asaj dite me sot,
Ku herë ngrenë koken e herë zhyten thellësive,
Copëra Dielli e buzëqeshjesh,
Copëra mjegulle e lotësh,
Filozofimesh të boshatisura
A klithjesh proverbiale –
Ti më pervijohesh
Si nje i ikur ëndrrash
Mes një bote që të kthen veç shpinën,
Mes ajzbergesh dritherues dhe pa jete.

Mos prit më…
Eja!
Sikur gjithë jetën të endeshe
Aerodromeve,
Stacioneve gjithfarësh të botës,
Do t’ja vlente që një ditë
T’iu arratiseshe veshtrimeve
Akulluese dhe boshe,
Si shatërvane pa ujë…

Do t’ja vlente të vije sërish
Në Botën e Zemrave që të presin…
Do t’ja vlente regëtima tronditëse
Bashkë me lotin e ngrohtë
Që buron Jetë dhe Dashuri!

[feneri]

Me mungon e tashmja…



Më mungon e tashmja që po jetoj
Çuditerisht pa logjike, gërshetohet me kujtesën
Dhe së bashku falsifikojnë dhe e zhbëjnë
Realitetin.

Cilat ngjarje sërish do të përcaktojnë
Pjesëmarrjen tonë në këtë jetë?
Cila karikaturë pasioni do të imitojë
Dashurinë?

Habitem me shpejtësinë e kotësisë
Nese ndihemi më të plogët se breshka.
Më të palëvizshëm se mali.
Në praninë e matematikës së ndjenjave?

[feneri]

Të keqkuptuar








Kemi gjithmonë një detyrë shumë të vështirë:


Të gjejmë forca për të luftuar


gjykimin e pavërtetë të të tjerëve


në të pandryshueshmen


botë të rregullave.





Jetojmë shpesh në moskohë dhe në mosvend,


të pasigurtë për të tashmen,


si fëmijë të braktisur


në një botë kujtimesh dhe pendimesh.





Konfuzë për dimensionet e vërteta të jetës,


të vdekjes,


të pazëvendësueshem,

të papërsëritshëm,


të keqkuptuar.

[feneri]

Ëngjëj dhe djaj


Ditët
tona nisa të mbledh një nga një


pas
fatit të verbër, mes shtegut harraq.


M’u
dukën vërtet aq pak sa s’ka më,


sa
nisa t’i kthej në minuta sakaq.





Për
hir të një gafe të Zotit a Djallit


u
njohëm kaq vonë, kishim ikur kaq larg.


Më
mirë mos ia dinim kuptimin as mallit,


kur
fronat qenë zënë, kur s’kish vend përqark.





E
sado të këndshme a joshëse, për tmerr,


të
jenë çastet tona kur vrapin ndalojnë,


tik-taku
i ditës që vjen e i merr


tregon
kërcënueshëm ku duhet të shkojmë.





Kokëulur
po ndjej se Toka s’ka vend.


Çdo
skutë është plot “miq” e plot dreqër “shenjtorë”.


Veç
Qielli rri hapur për ne anë e kënd,


për
ne heretikët a “djajtë” ëngjëllorë.

[feneri]

cikli i dytë





Kur nuk te takova…