Skenar I Pa Kandar, Që Po Godet Fatin Shqiptar

[Dertlia]

SKENAR I PA KANDAR, QË PO GODET FATIN SHQIPTAR

Kur mungojnë kriteret

Sot, kur në qendër të aktiviteteve rreth raporteve të acaruara në mes shqiptarëve dhe serbëve kërkohet zgjuarësi, pjekuri politike dhe këmbëngultësi në ruajtjen e vlerave të shënjta, që janë fituar me shumë mund e sakrifica, për ta gëzuar lirinë dhe mirëqenjën njerëzore, po ballafaqohemi edhe me pengesat anakronike të hegjemonizmit serb, të cilët ende gjallërojnë me petkun e rrejshëm, duke thënë “se Kosova është krahinë jugore e Serbisë”. Sot, kur edhe, përkundër angazhimit edhe të faktorit ndërkombëtar, në krye me SHBA-të, pêr fat të keq, si edhe shumë here tjera, dalin edhe pengesa, me origjinë autoktone dhe të jashtme, që po i kontribojnë moszgjidhjes së plotë të çështjes shqiptare në përgjithësi dhe të Kosovës në veçanti.
Dihet mirë se çdo veprim, për të pasur sukses,veç tjerash kërkon tê dimë edhe optimalitetin e kohës. Përndryshe, mosrespektimi i kësaj komponente rezulton jo vetëm me dështim të një synimi, por edhe me shtim të problemeve. A nuk e vërteton këtë konstatim shfaqja e disa kërkesave problemore, që kanë moshë shekullore e që donë shoshitje të hollësishme, siç janë: kërkesa që në shkolla të mundësohet mësimi mbi fenë, me shamija ose pa to, me mbulesa ose pato, kërkesa që të ndërtohet një xhami e madhe, për t’i kryer ritet fetare e kërkesa tjera tê ngjajshme, të cilat pa dyshim kanë peshën e tyre, por jo të paraqitën në këto momente, që po manifestohen me tensione dhe përçarje, kur sot më tepër se kurrë populli shqiptar, sidomos klasa politike dhe intelektuale ka nevojë për unitet pêr t’u ballafaquar me probleme jetike, që nëkuptojnë tragjizëm “Tê jesh, apo të mos jesh” , duke na u mohuar LIRIA, PAVARËSIA, INTEGRITETI dhe IDENTITETI, të cilat, tê ndërthurura me përkrahjen e disa mekanizmave ndërkombëtarë, po na atakohen edhe sot nga pushtuesit tanë shekullorë: Pra, sot, më tepër se kurrë nevoiten kritere më të ashpërsuara në të çmuarit e vlerave, në harmonizimin e qendrimeve dhe të veprimeve sipas peshës që kanë. Këtë e them për shkak të pasojave të rënda që na janë krijuar, mu për mungesë të kritereve.






Shkaktar i mosnjohjes sê Pavarësisë së Kosovês
êshtê Faktori Ndërkombëtar

Sikur çështjet apo problemet të shoshiteshin sipas kohës dhe peshës që kanë, ato edhe do të zgjidheshin në mënyrë më të qendrueshme e nuk do të na e turbullonin mendjen, duke u marrur me çështje terciale.
Duke mos i çmuar çështjet sipas peshës që kanë, realizojmë tendencat e kundërshtarëve, gjegjësisht të armiqve tanë. Lidhur me këtë, do ta përsërisja edhe këtë herë konstatimin që thotë: “Po deshe të dishë se në ç’rrugë je, vetëm shiko, se puna që bën ti, po e gëzon apo po e hidhëron armikun”.
Rezultatet dhe kualiteti i jetës sonë të deritashme, dëshmojnë se ne me veprimet tona, shumë herë jo të qëlluara, më shumë e kemi gëzuar se sa hidhëruar kundërshtarin tonë. Si të thuhet ndryshe, kur gjatë komunikimit me faktorin ndërkombëtar, për çështjen shqiptare, shkohet periferisë e jo qendrës së problemit. Dhe kjo bëhet kështu, sepse pala shqiptare paraqitet me ndjenjën e skepticizmit dhe të mosbesimit se do të hasë nê mirëkuptim të faktorit ndërkombëtar, i cili tani e ka vështirë ti gjykojë dhe ti korrigjojë gabimet e veta të hershme, qê kanë rezultuar me copëtimin e trojeve shqiptare në njërën anë dhe në anên tjetër me mosgjykimin e drejtê të shkaktarëve të luftês së fundit pas armêpushimit. Duke mos e ndëshkuar agresorin serb në mënyrë meritore, ai (faktori ndërkombëtar) paraqitet me kêrkesa e kushte sfiduese për palën shqiptare, siç ishin: Rezoluta 1244, çarmatimi i Ushtrisë çlirimtare, Korniza kushtetuese, 8 standardet dhe decentralizimi i pushteteve locale, kushte këto, qê ishin më tepër nê favor tê agresorit serb se sat tê stabilizimit të gjendjes në Kosovë. Andaj, Serbia vazhdon edhe sot e kêsaj dite me provokime luftënxitëse në Kosovë dhe Ballkan. Kjo ikje e faktorit ndêrkombëtar nga shkaktari i vërtetë i moszgjidhjes së plotë të çështjes shqiptare në përgjithësi dhe i Kosovês në veçanti bëhet me “arsyetimin”, pak ca më afër së vërtetës, qê thotë se Kosova nuk mund tê ndahet, sepse do të trazohej i tërë Ballkani; sepse nuk mund ta thotë të vêrtetën, për shkakun se faktori ndërkombëtar, në të kaluarën nuk e ka gjykuar drejtë çështjen shqiptare. Prandaj Ballkani ka mbetur i trazuar. Me këtë qendrim të njëanshëm, në favor tê agresorit serb, faktori ndërkombëtar vetëm sa ia ka zgjatur jetën statusquosë nê Kosovê. Dhe kësaj statusquoje i vjen në ndihmë edhe Plani i Ahtisarit, të cilin, Ekipi negociator shqiptar u detyrua ta pranojë dhunshëm. Si tê thuhet ndryshe, kur Ekipit shqiptar, sipas Planit tê Ahtisarit i imponohet detyrimi qê Kosova tê mos bashkohet me asnjë shtet, duke aluduar për me Shqipërinë. Ndërsa pala serbe, edhe pse ky Plan ishte në favor të tyre, nuk e pranoi.
Që do të thotë se “rezultat” i kësaj gjendjeje të tendosur dhe i moszgjidhjes drejt të çështjes shqiptare, është mosgjykimi dhe mosmarrja me kohë e masave adekuate ndaj hegjemonizmit serb. Moszgjidhjes sê çështjes sê Kosovës i ka kontribuar edhe Plani gjashtëpikësh i Ban Ki Munit (Sekretar i përgjithshëm i OKB-së). Pra, moszgjidhjes sê çështjes së Kosovës i ka kontribuar edhe mosnjohja e pavarësisë së Kosovës si shtet i pavarur e sovran nga mekanizmat ndërkombëtar dhe evropianë edhe pse ka qenë i informuar se Kosova do ta shpallë pavarësinë.
Për të qenë paradoksi më i palogjikshëm, mu kêta mekanizma ndërkombëtarë që nuk e kanë njohur pavarësinë e Kosovës, insistojnë që me çdo kusht të zhvillohet dialogu në mes shqiptarëve dhe serbëve me ndërmjetësuesin e BE.
Sa është bindës dhe sa do të jetë i suksesshëm ky dialogim pa pjesëmarrjen e shqiptarëve tê Kosovës Lindore, tê cilët çdo ditë e më vrazhdët diskriminohen nga Serbia, si me papunësi, pa përfaqësim në organet, në institucionet dhe në Parlamentin e Serbisë, ku është vetëm një deputet shqiptar. Ndërsa serbëve nê Kosovë u krijohen kushte privilegjuese si për banim, ashtu edhe për punësim. Për këtë dêshmon përfaqësimi i tyre joproporcional në institucione të ndryshme të Republikës së Kosovës. Mbetët tê shohim se si do të përfundojë ky dialogim në tê ardhmën.

Kur stimulohen devijimet

Me këtë trajtim do të kaloj edhe nëpër disa pika të ndieshme që kanë të bëjnë me kualitetin e strategjisë së veprimeve tona më rastin e paraqitjes dhe mbrojtjes së argumenteve që flasin për të drejtën dhe të vërtetën shqiptare. Pra, edhe argumentet duhet të radhitên sipas hierarkisë prioritare. Kjo aq më parë, kur e dimë se historia e jonë është arnuar mbarë e mbrapsht, varësisht prej sistemeve, ideologjive, intereseve të pushtuesve dhe klimës politike aktuale. Gjithashtu varësisht edhe prej nivelit të njohurisë dhe dozës së objektivitetit të vendimmarrësve.
Duke u nisur nga thënja popullore: “Më zor ështê m’e ruajt se sa m’e fitua”, lë të më lejohet t’ia tregoj lexuesit një tregim të shkurtër:
“Nga Paria e Shkodrës ftohen dy personalitete tê Kosovës, Ramadan Shabani i Kjevës dhe Azem Bejta i Galicës. Kur arrijnë këta në Shkodër, Paria e Shkodrës i prêt me bujari dhe ngrohtësi vllazërore dhe u prijnê të hyjnê në odên e burrave. Kur hyjnë në odë, i thonë Azemit, urdhëroni, (në ballë t’oxhakut) mirë se u ka pru Zoti. Azemi u thotë mirë se u gjetëm, por vendin e parë në odë të burrave e ka Ramadan Shabani, ndërsa për në luftë e kam unë”. Që do të thotë, se edhe Paria shqiptare, vendin e nderit ua ka caktuâr anëtarëve të kuvendit nê bazë tê meritave. Këtê metodë të respektimit tê hierarkisë sipas meritave e kanë praktikuar edhe pishtarët e arsimit dhe të edukimit patriotik, (Rilindasit) kolosët e kulturës, të artit dhe të shkencës shqiptare. Dhe, falë kêsaj veprimtarie patriotike, sot dy brezat e shoqërisë shqiptare kanë njê informim më të plotë dhe vetëdie më tê lartë patriotike.
Andaj, çdo lajthitje e jona e sotme është më apsurde dhe më e pafalshme. Në vend që të angazhohemi më me këmbëngulje për ruajtjen e vlerave jetike, që kanë të bëjnë me ruajtjen dhe pasurimin e vlerave kombëtare, të cilësive karakteristike të traditës dhe të historisë së përgjakshme të popullit shqiptar, për çudi, sot dalin argatë, që me angazhimin e tyre të mbrapsht, vihen në shërbim të mohimit dhe varfërimit të cilësive karakteristike të kombit shqiptar, duke i zëvendësuar ato me disa cilësi të traditave të huaja. Me këso qendrimesh devijante, disa predikues e intërpretues tê normave fetare islame, madje edhe disa analistë nuk e kursejnë imagjinatën e tyre, duke e përdhosur edhe historinë kombëtare bashkë me personazhet legjendare të kësaj historie, siç êshtë Skënderbeu e të tjerë. A s’është edhe ky “kontribut” qê e gëzon armikun?
***
A është fat apo fatkeqësi përkatësia tri
feshë (besimesh) e popullit shqiptar?

Dihet, se jo pak herë në mënyrë propagandistike thuhet: “Shqiptarët u përkasin tri feve, dhe kjo është një begati, sepse, asnjëherë nuk ka pasur konflikte në mes pjestarêve tê ktyre feve”. Me këtê konstatim do të pajtohesha pjesërisht. Është e vërtetë se nuk ka pasur konflikte, por erërat e ndryshme të karakterit fetar nuk kanë pushuar së ndikuari në zbehjen e raporteve në mes pjestarëve të këtyre feve. Dhe këto raporte, varësisht prej klimave të ndryshme politike, herë janë shuar e herë janë ngjallur. Njê konstatim i tillë brengosës shfaqet edhe te Rilindasit tanê, ndër tê cilët do përkujtuar Pashko Vasën dhe poemën e tij “O moj Shqipni”, në të cilën në mes tjerash thotë:
”Shqiptar’ me vëllazen jeni tuj u vra.
Ndër njiqind çeta jeni shpërnda.
Ca thonë kam fe. Ca thonë kam dinë.
Njeni jam “turk”, tjetri “latin”.
Do thonë jam “grekë”, “shkje” disa të tjerê.
Por jemi vllazën t’gjithë more të mjerë”.
Dhe këtë fakt brengosës poeti e kurorëzon me vargjet emblematike: “Mos shikoni kisha e xhamia, se feja e shqiptarit është shqiptaria”. Prandaj lind pyetja, se a është fat, apo fatkeqësi prania e tri feve në popullatën shqiptare? Përgjegjja del nga historia, e cila na meson për raportet e trashëguara nga sundimtarët e huaj, të krishterëve dhe muslimanëve, që janë ballsamosur me urrejtje, e cila po qarkullon në tërê rruzullin tokësor. Ndër faktorët që e kanë ushqyer urrejtjen ndërfetare, është edhe Evropa, e cila me paragjykime negative ka kultivuar urrejtjen ndaj islamizmit. Dhe, si rezultat i këtij paragjykimi negativ, urrejtja e ka lindë urrejtjen. Dhe përkundër predikimeve të klerikëve të tê dy palëve, krishterëve dhe muslimanëve që thonë se urrejtja e njeriut ndaj njeriut është burim i të gjitha të këqiave, realiteti i raporteve të popujve dëshmon se njëri prej faktorëve që i ka kontribuar fuqishëm mospajtimeve dhe luftrave, të përmasave edhe botërore, është pikërisht edhe intërpretimi demagogjik i normave fetare.

Këto vlera që atakohen me tjetêrsime, kërkojnë mbrojtje.

Andaj, në këtë kohë tranzitore, kur nga përfaqësuesit shqiptarë, si tê klasës politike, ashtu edhe intelektuale lypset pjekuri e profesionalizëm, si dhe përcaktim i shëndoshë patriotik në mbrojtjen dhe prezantimin dinjitoz të vlerave kombëtare, qoftë para kundërshtarit, qoftë para ndërkombëtarit, rrugë kjo me sfida të shumëta, por jo të pamundshme për t’u përballuar, sepse përkundër përpjekjeve të shumta të armiqve për ti fshirë, përvetësuar dhe tjetërsuar këto gjurmë të kulturës dhe monumenteve shqiptare, ato tani më nuk mund të mohohen, sepse shumica e tyre janë evidentuar, jo vetëm nga arkeologë e historianë shqiptarê, por edhe nga hulumtues të huaj. Këto sfida që burojnë nga shovenizmi serbo-grek e maqedon, që me tërë falsitetin e tyre, përpiqen t’i përvetësojnë jo vetëm monumentet kulturore, por edhe territoret shqiptare,siç janë: Kosova lindore, Veriu i Kosovës, Prizreni dhe vise tjera tê Kosovës. Për t’iu përballuar me sukses këtyre orëvajtjeve jashtëkohëse dhe luftênxitêse, njerëzit që e përfaqësojnë dhe udhêheqin popullatën shqiptare, do të duhej të lirohen plotësisht nga intereset e ngushta individuale, grupore, partiake, karieriste dhe ekstreme fetare. Në tê kundërtën mbajnê përgjegjësinë për çfarëdo pasoje apo dêshtimi.
Në momentin kur po e shkruaja këtë artikull, më zhvillohej shiriti i përshtypjeve dhe i përjetimeve tê hidhura, se ç’mu kujtua një thënje e një personazhi në librin “Kosova dhe Camëria” e autorit çam, Hyqmet Zane, tê këtë thënë: “Duhet tê bëhet qielli letër e deti bojë, që të shkruhet për të gjitha të bëmat e shqiptarëv”. Unê e pëlqeva këtë konstatim dhe e ndërpreva të shkruarit.

Më 10 shtator 2011
Hamzë Gashi
France