Argumentet e Ringjalljes!

[IslamInfo]

ARGUMENTET E BESIMIT NË BOTËN E ARDHSHME DHE PËRGJIGJJA NDAJ DYSHIMIT TË JOBESIMTARËVE

Se duhet besuar në botën e ardhshme provojnë Kur’ani, Hadithi i Pejgamberit alejhis-selam, mendja njerëzore dhe karakteri (natyra) korrekt. All-llahu xhel-le shanuhu shpeshherë përmend besimin në botën e ardhshme dhe sjell argumente për të dhe në shumë vende i përgjigjet dyshimeve të jobesimtarëve për botën e ardhshme. Gjithashtu, Kur’ani i përshkruan imtësisht ngjarjet e Ditës së Kijametit, që nuk ndodh me asnjë Libër të mëparshëm, edhe pse çdo Pejgamber që ka dërguar All-llahu xhel-le shanuhu e ka sihariquar popullin e vet me lajme të gëzuara për këtë Ditë dhe ua ka tërhequr vërejtjen për mynxyrat e saj. Prandaj, çdonjëri që mohon këtë a dyshon në të konsiderohet si jobesimtar. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:

“All-llahu është Një, i Vetëm - i Pashoq. Ai me të vërtetë do t’ju tubojë në Ditën e Kiametit, Për këtë nuk ka dyshim fare! E kush është në fjalë më i drejtë se All-llahu?” (En-Nisa’: 87)

“Mirësia nuk është kthimi i fytyrës suaj nga lindja dhe perëndimi, por mirësia është kur (njeriu) beson All-llahun, Ditën e Kiametit...” (El-Bekare: 177)

“... E ai që nuk beson All-llahun, engjëjt e Tij, Librat e Tij, Pejgamberët e Tij dhe Ditën e Kiame-tit, ai, me të vërtetë, ka humbur larg prej udhës së drejtë.” (En-Nisa’: 136)

Kur’ani na informon se Nuhu alejhis-selam i ka thënë popullit të vet: “All-llahu ju ka krijuar nga toka (dheu) ashtu si bimët, pastaj ju kthen në të dhe prej saj sërish do t’ju nxjerrë.” (Nuh: 17-18)

E Ibrahimi a. s. thotë: “Dhe i Cili, shpresoj, se do të m’i falë gabimet e mia në Ditën e Kiametit!” (Esh-Shu’ara’: 82)

E Musait alejhis-selam Allahu i ka thënë: “Çasti i ringjalljes do të arrijë me siguri - dhe Unë pothuaj e mbaj të fshehtë atë - kur secili sipas angazhimit të vet i shpërblyer apo i ndëshkuar do të jetë. Andaj, le të të mos shmangë ty assesi nga besimi në të ai që nuk i beson kësaj dhe që jepet pas epsheve të tij, e të humbasësh” (Ta Ha: 15-16)

All-llahu xhel-le shanuhu në shumë vende të Kur’anit i ka ur-dhë¬ruar Pejgamberit të Vet, Muhammedit alejhis-selam, që të përbetohet me Të për njëmendësinë e ringjalljes pas vdekjes: “Mohuesit kujtojnë se kurrsesi nuk do të ringjallen. Thuaj: “Po, pasha Zotin tim, pa tjetër do të ringjalleni dhe pastaj do të informoheni se ç’ keni punuar!” E kjo për All-llahun është lehtë!” ( Et-Tegabun: 7)

Ata që mohojnë ringjalljen i përgënjeshtrojnë të gjithë Pejgamberët, për sinqeritetin e të cilëve dhe për tërë atë që kanë thënë ekzistojnë argumente të pakontestueshme racionale dhe shqisore. Prandaj, të konsiderohet i rrejshëm cilido lajm që kanë sjellë ata, do të thotë mospërfillje globale e arsyes e cila ka nxjerrë konkluzion për sinqeritetin e tyre dhe përgënjeshtrim i vetë asaj (arsyes), që gjithsesi paraqet kokëfortësi pa kurrfarë kuptimi.

Mohuesit e ringjalljes nuk kanë kurrfarë argumenti për mohimin e tyre, ngase kjo është çështje e gajbit (të padukshmës), të cilin nuk e di askush përveç All-llahut xhel-le shanuhu. Dhe, rregull i përgjithshëm i gjërave që i përkasin gajbit është se askush nuk është në gjendje që t’i argumentojë a t’i mohojë këto, përveçse në një mënyrë të vetme - me lajmërimin e All-llahut xhel-le shanuhu përkitazi me të. E, ai i cili zotëron argumente të pakontestueshme se ka pranuar Shpalljen nga All-llahu xhel-le shanuhu, ai gjithsesi është tërësisht i sinqertë për atë që transmeton për ndonjë gjë të gajbit. Ky sinqeritet është vërtetuar vetëm te Pejgamberët fisnikë. Këta janë ata të cilët All-llahu xh. sh. i ka përkrahur dhe i ka forcuar me mu’xhize dhe u ka zbuluar diçka nga bota e gajbit, e tanimë kemi thënë se të gjithë ata kanë folur për botën e ardhshme.

Mirëpo, ata që e mohojnë ringjalljen theksojnë disa dyshi-me për ekzistimin e botës së ardhshme, duke thënë, për shembull, se është larg mendjes dhe i pamundur kthimi i sërishëm në jetë pasi të jenë bërë një herë hi e pluhur. Ata patën thënë atë që All-llahu xhel-le shanuhu thotë për ta: “Vallë. a pasi të vdesim e të bëhemi dhe (do të ringjallemi)? Ai kthim është larg (mendjes e mundësisë)!” (Kaf: 3)

“E, ata thonë: “Ekziston vetëm jeta jonë në këtë botë, vdesim dhe jetojmë, e vetëm koha na shkatërron. Ata për këtë nuk kanë kurrfarë dijenie, ata vetëm parafytyrojnë ashtu.” (El-Xhathije: 24)
Pra, të gjitha dyshimet e tyre mbështeten në konstatimin se ringjallja është e largët, e pamundshme dhe e çuditshme.

All-llahu xhel-le shanuhu është përgjigjur në këto dyshime dhe në shumë vende të Kur’anit e ka sqaruar pathemelësinë e tyre. U ka sqaruar se arsyeja nuk e mohon besimin në ringjallje, porse e pra¬non atë dhe se ringjallja nuk është në kundërshtim me atë që është e zakonshme, por ajo posedon shembujt e vet në jetën e kësaj bote dhe për këtë dëshmojnë shumë dukuri natyrore, të cilat gjithashtu janë vepra të All-llahut xhel-le shanuhu.

1 - All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “Ata thonë: “Vallë, kur të bëhemi eshtra dhe pluhur, a do të ringjallemi në krijesa të reja?” Thuaj: “Po, edhe sikur të jeni gurë ose hekur, ose çfarëdo krijese qoftë për të cilën mendoni se nuk mund të ringjallet.” Ata do të thonë: “Kush do të na rikthejë ne në jetë?” Thuaj: “Ai që ju ka krijuar herën e parë.” E ata do të tundin kokat e tyre nga ti (duke të përqeshur) e do të thonë: “Kur është ajo (ringjallja)?” Ti thuaj: “Ndoshta së shpejti!” Atë ditë kur do t’ju thërrasë Ai, e do t’i përgjigjeni duke iu falënderuar Atij dhe do të mendoni se në këtë jetë nuk keni qëndruar veçse pak kohë”. (El-Isra’: 49-52)

Shikoji vetëm dyshimet dhe pyetjet që bëjnë mohuesit e ringjalljes në të gjitha kohët, e do të shohësh se ato sillen rreth asaj që ata e konsiderojnë si të pamundshme (nga All-llahu xhel-le shanuhu) se hiri dhe pluhuri, në çka do të shndërrohen trupat e njerëzve, do të shndërrohen në krijesa të reja që do të ecin dhe do të ndiejnë. Ata mendojnë se kjo është përtej fuqisë së All-llahut xhel-le shanuhu dhe konsiderojnë se kjo është e largët, ngase nuk dinë se kur do të ndodhë kjo.

Siç po e sheh, të gjitha dyshimet e tyre rrjedhin nga mosnjohja e realitetit të jetës dhe vdekjes, nga mosnjohja e fuqisë së All-llahut xhel-le shanuhu dhe nga mospërfillja e argumentit të qartë të kësaj fuqie absolute, që mund të krijojë nga hiçi. E, do të mjaftonte të jenë të arsyeshëm, t’u përkujtohet fuqia e All-llahut kur i krijoi herën e parë, pasi ishin hiç, e të bëhen të sigurt në vërtetësinë e Sunduesit kur i informon ata për ringjalljen e sërishme, për dhënien e llogarisë, për shpërblimin dhe ndëshkimin. Pra, çështja është e thjeshtë e përgjigjja shembullore, e njëkohësisht e thjeshtë dhe bindëse. Sepse, njeriu e di se është krijuar edhe pse nuk ka ekzistuar më parë. Pra, duhet të ekzistojë krijuesi i cili e ka krijuar, kur ai nuk ka ekzistuar më parë. Pastaj, me vdekjen e tij, është shndërruar nga një gjendje në tjetër dhe duhet të ekzistojë faktori i këtij ndërrimi. Gjithsesi, ky nuk mund të jetë askush tjetër përveç All-llahut xhel-le shanuhu, i Cili e ka krijuar herën e parë, ngase, sikur ta kishte bërë këtë dikush tjetër, atëherë ai do të ishte në gjendje që edhe ta shpëtojë nga vdekja. Prandaj, çdo polemizim rreth asaj se a mundet Krijuesi, Dhuruesi i jetës dhe i vdekjes, - kur thotë se do ta ringjallë njeriun edhe për të dytën herë dhe do t’ia kthejë pamjen dhe figurën e tij - ta bëjë këtë me të vërtetë, është vetëm inatosje dhe kryelartësi.

All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “Thuaju (atyre): “All-llahu ju ngjall (ju jep jetën), pastaj ju vdes, e mandej do t’ju tubojë në Ditë e Kiametit; në këtë nuk ka kurrfarë dyshimi, por (këtë) shumica e njerëzve nuk dinë.” (El-Xhathije: 26)

2 - All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “Dhe ai na sjell shembull, e harron krijimin e vet. (thotë) “Kush do t’i ngjallë eshtrat duke qenë ato të kalbura (shkapërderdhura)?” Thuaj: “Do t’i ngjallë Ai që i krijoi herën e parë; Ai i di të gjitha ato që i ka krijuar, (Ai) i Cili e bëri për ju - prej drurit të njomë - zjarrin dhe ju prej tij ndezni. Vallë, a nuk është i fuqishëm Ai që krijoi qiejt dhe Tokën të krijojë qenie të ngjashme (të ringjallë pas vdekjes)? Po, me të vërtetë, Ai është Krijues i çdo gjëje dhe Ai është i Gjithëdijshëm.” (Ja Sin: 78-81)

Komentuesi i Tahaviut, duke i komentuar këto ajete, thotë: “Sikur dikush ndër më të njohurit, me oratori më të madhe dhe me shkathtësi hulumtimi do të bënte përpjekje që të vijë me argument më të mirë se ky, apo të ngjashëm me të, sipas fjalëve që do t’i përngjanin këtyre fjalëve, sipas koncizionit dhe qartësisë së argumentimit, nuk do të ishte në gjendje ta bënte këtë. All-llahu xhel-le shanuhu e fillon këtë argumentim me pyetjen të cilën e parashtron jobesimtari dhe kërkon përgjigje duke harruar se si është krijuar.

Fjalët e All-llahut xhel-le shanuhu përmbajnë përgjigje dhe argument të mjaftueshëm, saqë nuk ka vend më për dyshim. E kur All-llahu xhel-le shanuhu ka dashur ta vërtetojë argumentin dhe ta arsyetojë edhe më, atëherë ka thënë: “Thuaj: “Do t’i ngjallë Ai që i krijoi herën e parë”, duke marrë krijimin nga hiçi si argument të fuqisë për rikthimin në gjendjen e përparshme.

Pra, duke argumentuar krijimin e parë me mundësinë e krijimit të sërishëm, ngase çdo njeri i arsyeshëm e di se ai i cili ka mundur të krijojë diçka për herë të parë, ai mund të krijojë edhe për herë të dytë, e nëse nuk është në gjendje të krijojë për herë të dytë, atë¬herë as që do të jetë në gjendje të krijojë për herë të parë.

E pasi që akti i krijimit kërkon fuqinë e krijuesit për krijimin e krijesave dhe njohjen e të gjitha pjesëve të krijesave të veta, All-llahu xhel-le shanuhu vazhdon: “dhe Ai është i Gjithëdijshëm”. Ai i di të gjitha detajet lidhur me krijimin e parë, pjesët e materies dhe të for¬mës. Njësoj është edhe me krijimin e dytë. E, nëse Sunduesi posedon dituri të përsosur dhe të plotë, atëherë si të mos jetë në gjendje t’i ngjallë eshtrat e kalbura!? Pastaj këtë e konfir-mon me argument të pakundërshtueshëm dhe të qartë, i cili në vete përmban përgjigjjen e pyetjes së jobesimtarit tjetër, i cili thotë: “Kur eshtrat shndërrohen në pluhur, atëherë ato bëhen të thata dhe me natyrë të ngurtë, ndërsa është e njohur se mbartësi i jetës duhet të jetë me natyrë të ngrohtë dhe të lagësht (të njomë).” E All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “(Ai) i Cili e bëri për ju - prej drurit të njomë - zjarrin dhe ju prej tij ndezni.”

All-llahu xhel-le shanuhu na informon për nxjerrjen e kësaj substance (zjarrin) jashtëzakonisht të nxehtë (të thatë) nga drunjtë e njomë, i cili është plot lagështirë dhe i ftohtë. Prandaj, Ai i Cili prej diçkaje nxjerr diçka tërësisht të kundërtë dhe të Cilit i nënshtrohen të gjitha krijesat dhe pjesët përbërëse të tyre, gjë që nuk paraqet kurrfarë vështirësie për Të, atëherë Ai është në gjendje që me të vërtetë të bëjë atë që mohojnë jobesimtarët. Çdo njeri i arsyeshëm është i vetëdijshëm se ai që është në gjendje të bëjë diçka të madhe dhe të komplikuar, gjithsesi është në gjendje të bëjë diçka më të thjeshtë dhe më të lehtë. Ai i cili është në gjendje ta mbajë peshën njëtonshe, ai gjithsesi e ka shumë më lehtë ta mbajë një barrë më të lehtë. All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “Vallë, a nuk është i fuqishëm Ai që krijoi qiejt dhe Tokën - të krijojë qenie të ngjashme (të ringjallë pas vdekjes)?” Pra, Ai i Cili i ka krijuar qiejt dhe Tokën, madhësinë e tyre, rolin e tyre dhe mënyrën mrekulluese të funksionimit të tyre, Ai gjithsesi e ka shumë më lehtë t’i ngjallë eshtrat e shndërruara në pluhur dhe t’i rikthejë në gjendjen e tyre të mëparshme. 127

3 - All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “O njerëz, nëse ju dyshoni në ringjalljen (pas vdekjes), dijeni se Ne ju kemi krijuar ju prej dheut (Ademin), pastaj prej pikës së farës (spermës), pastaj prej droçkave të gjakut, pastaj prej (copëzës) mishit (embrionit) me pjesë (gjymtyrë) të dukshme e të padukshme, për t’ju treguar juve (fuqinë Tonë). Dhe Ne, e mbajmë në mitër atë që duam deri në kohën e caktuar. Pastaj ju nxjerrim ju si fëmijë; e pas kësaj, do të arrini ju (fuqinë) më të madhe. disa nga ju vdesin e disa ngelin deri në kufirin më të ulët të jetës, që të mos dijë asgjë nga ajo që ka ditur më parë. Dhe, ti, e sheh tokën e thatë, e kur Ne lëshoj-më ujin (të reshurat) në të, ajo lëkundet dhe gufon, dhe mbijnë (rriten) gjithfarë lloj bimësh të mrekull-ueshme, meqë All-llahu ekziston, dhe Ai është i fuqishëm për t’i ngjallur të vdekurit, dhe Ai është i Plotfuqishëm për çdo gjë, dhe, ngase, me të vërtetë Dita e Kiameti do të vijë. Për të s’ka dyshim dhe që, në të vërtetë, All-llahu do t’i ringjallë ata që janë në varre (të vdekurit).” (El-Haxhxh: 5-7)

Kundroji mirë këto ajete të madhërishme nga surja Haxh. Në to do të gjesh argumentet për ringjalljen pas vdekjes dhe shenjat e qarta për fuqinë e All-llahut që t’i ngjallë të vdekurit. Këto argumente zhdukin nga zemrat çdo dyshim për këto çësht-je, duke lar¬guar çdo çuditje, dhe i rrëzojnë të gjitha dyshimet e jobesimtarëve:

a) - Para së gjithash ato përmbajnë argumentin e krijimit të të gjitha krijesave, ndërsa njerëzit janë krijuar nga dheu, ku nuk ekzis¬tojnë kurrfarë shenjash jete. Për këtë argument tanimë kemi folur.

b) - Me anë të këtyre ajeteve shprehet një aspekt i fuqisë së All-llahut xhel-le shanuhu nëpërmjet krijimit të njeriut dhe kalimit të tij nga një fazë në fazën tjetër, e cila ndryshon tërësisht nga ajo e para, e kështu me radhë. Me të vërtetë, Ai që e ka kaluar nga faza e një pike të farës në fazën e droçkave të gjakut, pastaj në fazën e një copëze mishi, pastaj ia ka formuar të dëgjuarit dhe të parët, pastaj i ka vënë shqisa, i ka dhënë fuqi, eshtra, nerva, e të tjera. Ai pastaj e ka përsosur qenien e tij në mënyrën më të mirë dhe e ka nxjerrë në këtë formë dhe pamje, që paraqet formën dhe pamjen më të bukur. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:

“Me të vërtetë, Ne e kemi krijuar njeriun në formën (harmoninë) më të bukur.” (Et-Tin: 4)
A thua vallë, Ai i Cili i ka bërë të gjitha këto, nuk është në gjendje ta ringjallë njeriun dhe t’ia kthejë jetën? E kjo nuk paraqet asgjë tjetër veçse kalim prej një faze në fazë tjetër, e këtë e vëren edhe fanatiku në vetvete dhe te çdo njeri tjetër në këtë botë.

Profesor Sejjid Kutbi - rahimehull-llahu - pas komentimit të ajeteve të cekura, na ka tërhequr vërejtjen për një porosi shumë të rëndësishme të tyre: “...dhe se këto faza, nëpër të cilat kalon embrioni, e pastaj fëmija, pasi ta ketë parë dritën, na mësojnë se ky vullnet që drejton këtë do ta shpie njeriun gjersa ky ta arrijë përsossmërinë e plotë në shtëpinë e përsos-smërisë, e duke qenë se njeriu nuk mund të arrijë përsossmërinë gjatë jetesës në këtë botë, sepse ai ngec në të, e pastaj kthehet (...në mënyrë që së shpejti të harroni atë që dini), është nevoja për botën e ardhshme, ku do të përkryhet personaliteti i njeriut.”

Këto etapa, nëpër të cilat kalon njeriu, provojnë në dy mënyra ringjalljen pas vdekjes. Ato provojnë ringjalljen nga aspekti i faktit se ai i cili ka qenë në gjendje të krijojë nga hiçi, gjithsesi është në gjendje përsëri ta rikthejë në jetë. Dhe provojnë ringjalljen me atë që “vullneti sundues” do ta përsosë zhvillimin e njeriut në botën e ardhshme.

Pra, shohim se si takohen ligjet e krijimit me ligjet e kthimit të sërishëm, ligjet e jetës me ligjet e ringjalljes dhe ligjet e llogarisë me ligjet e ndëshkimit ose të shpërblimit. E tërë kjo dëshmon për ekzistimin e Krijuesit udhëheqës, në përhershmërinë e të Cilit nuk ka kurrfarë dyshimesh.” Përmes kuvendimit për fazat e njeriut dhe krijimin e tij nga pika e farës dhe droçkave të gjakut, shënojmë edhe një vërejtje, me të cilën dëshirohet t’u tërhiqet vëmendja atyre të cilët me kokëfortësi refuzojnë të besojnë në ringjallje, se ajo pasqyrohet në vetveten e tyre dhe te çdo njeri, ngase ai, para se të bëhet vërtet krijesë, ka qenë vetëm një pikë lëngu pa kurrfarë vlere, pastaj droçkë gjaku, pastaj mish i paformësuar. Të gjitha këto janë faza të ulëta, në të cilat njeriu është pothuajse tërësisht i vdekur.

Mirëpo, pas kësaj All-llahu xhel-le shanuhu ia jep jetën, e formëson dhe e pajis me nevojat elementare për jetë, de¬ri¬sa, në fund, rritet në njeri të kompletuar, që mendon, ndien, bën polemizime dhe diskutime. A nuk i ngjan kjo vepër e All-llahut xhel-le shanuhu ngjalljes së të vdekurve, të cilën nuk e besojnë mo¬huesit e ringjalljes? Prandaj All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“A s’ka qenë njeriu së pari pikë fare (sperme) që hi-dhet lehtë, pastaj u bë gjak i droçkuar, nga i cili Ai (All-lla¬hu) e ka krijuar dhe e ka formuar të plotë, dhe prej tij i bëri çiftet: mashkullin e femrën, e, vallë, Ai Kriju¬es, a nuk ka fuqi edhe t’i ngjallë të vdekurit?” (Kijame: 37-40)

c) - Në ajetet e cituara gjendet edhe një argument për fuqinë e All-llahut xhel-le shanuhu që t’i ngjallë të vdekurit. Në tokë të thatë, në të cilën nuk sheh asnjë gjurmë të jetës dhe nuk mbin asgjë, pasi All-llahu xhel-le shanuhu lëshon shiun mbi të, paraqitet jeta, mbijnë bimë lloj-lloj ngjyrash, shijesh, aro-mash dhe për qëllime të ndryshme. Lidhur me këtë All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“E, s’ka dyshim se Ai që e ngjall atë, do t’i ngjallë edhe të vde¬kurit, sepse Ai është i Plotfuqishëm për çdo gjë.” (Fussilet: 39)
E kanë pyetur Pejgamberin alejhis-selam “Si do t’i ngjallë All-llahu xhel-le shanuhu të vdekurit? Dhe kush është argument për këtë në krijesat e tij? Pejgamberi alejhis-selam është përgjigjur: “A nuk ke kaluar ndonjëherë pranë luginës që ka pësuar nga thatësira?” Tha: “Po.” “E pastaj një herë tjetër ke kaluar pranë saj dhe e ke parë se ajo është plot gjelbërim?” Tha: “Po, e kam parë.” “Kështu All-llahu do t’i ngjallë të vdekurit dhe kjo është shenjë e Tij në mesin e krijesave të Tij.”

4 - All-llahu xhel-le shanuhu thotë: “Mos vallë, keni menduar se Ne ju krijuam kot dhe se nuk do ktheheni te Ne?” (El-Mu’minun: 115)
“Vallë, a mendon njeriu se do të lihet në vullnet të vet (pa përgjegjësi)?” (El-Kijame: 36)

Këto dy ajete, dhe të tjerat të ngjashme me këto, vërtetojnë se besimi në ringjallje, në llogari dhe në ndëshkim a shpërblim, është pjesë e përbërëse e besimit në cilësitë e përsosmërisë dhe në emrat e bukur të All-llahut xhel-le shanuhu. Kjo bazë është e lidhur ngusht me bazën e parë të emrave, prandaj ai që e mohon këtë bazë, ai nuk e beson All-llahun xhel-le shanuhu, ngase kjo në mënyrë të pashmangshme shpie në mohimin e urtësisë së All-llahut xhel-le shanuhu, të drejtësisë së Tij në krijim dhe shpie nga mohimi i cilësive të Tij.

Gjithashtu, nga mohimi i ringjalljes rezulton edhe nënçmimi i vetë njeriut, sepse ai konsideron se është krijuar më kot, e jo nga urtësia e madhe, se ekzistenca e tij është e kufizuar vetëm me jetën e shkurtër të kësaj bote, e cila është përplot me vështirësi, mynxyra, fatkeqësi, padrejtësi, krime dhe mëkate. Konsideron se ai është i lënë vullnetit të vet dhe se dhunuesi nuk do të jetë i ndëshkuar për krimet e tij, as i drejti nuk do të shpërblehet për drejtësinë e tij, e as shkatërruesi nuk do të ndëshkohet për veprën e tij.

Pra, ringjallja pas vdekjes pikërisht i përgjigjet madhërisë së All-llahut xhel-le shanuhu dhe drejtësisë e urtësisë së Tij. Kështu konkludon arsyeja njerëzore, siç e pranon edhe natyra e paturbulluar e njeriut.

Muhammed Nuajm Jasin.
Libri: Besimi bazat esenca dhe negacionet.