Profeti a.s. dhe Ramazani

[IslamInfo]

PROFETI, salallahu alejhi ue selem, DHE RAMAZANI

Na përcillet se Abdullah b. Abasi, radijallahu anhu, ka thënë:

“I Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve selem, ishte njeriu më bujar e i shtohej edhe më shumë bujaria në muajin Ramazan kur e takonte Xhibrilin. Ai me të në këtë muaj takohej çdo natë dhe para tij mësonte Kuranin. Prandaj i Dërguari, salallahu alejhi ve selem, ishte më bujar se era e dërguar me mirësi të shumta”.

Hadithi është i saktë dhe përmendet në disa libra bazë të kësaj shkence. Ndër dijetarët më të shquar që e kanë shënuar nëpër librat e tyre janë këta:

- Imam Buhariu e shënon në pesë vende në Sahihun e tij me nr. 6, 1902, 3220, 3554, dhe 4997. Po ashtu në librin Edebul Mufred, nr. 224.

- Imam Muslimi në Sahihun e tij, nr. 5964, 5965.

- Imam Ahmedi në Musnedin e tij, 5/143, 5/180

- Imam Tirmidhiu në librin e tij; Shemail Muhamedije, nr. 303.

- Imam Nesaiu në Sunenin e tij, nr. 2094.

- Imam Ibën Maxhe, nr. 1610, 2254.

Rëndësia e hadithit:

Hadithi tregon për gjendjen dhe cilësitë e Profetit, salallahu alejhi ue selem, në përgjithësi, por veçon gjendjen e tij në muajin e shenjtë të Ramazanit. Kjo gjendje është shumë e ngritur dhe përmes saj vërehet qartë ngritja e tij shpirtërore dhe rëndësia që ai i jepte muajit të shenjtë, duke i shtuar adhurimet gjatë tij, si dhe duke mësuar Kuranin librin e Zotit, libër që edhe pse i zbriste këtij njeriu, ai prapë nuk mjaftohej me aq, por vazhdonte ta mësonte me mësuesin e tij Xhibrilin, alejhi selam.

Komentimi i hadithit:

Fjala e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem: “I Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selem, ishte njeriu më bujar”

Nuk ka dyshim se i Dërguari, salallahu alejhi ue selem, ishte një njeri i tillë dhe kishte cilësi të tilla, kur dihet se Allahu i Lartësuar e zgjodhi atë njeriun më të mirë në faqen e tokës për t’i shpallur mesazhin hyjnor e edhe më tepër se kjo, Zoti me Mëshirën e Tij ia plotësoi edukatën e mirë dhe ia kompletoi të gjitha cilësitë e mira, të cilat duhet t’i zotëronte një i dashur i Tij. Si mos të ishte njeri bujar, kur këtë cilësi e kishte edhe Zoti i tij, si dhe Ai dëshironte ta kenë edhe robërit e Tij. Tirmidhiu na përcjell nga Sadi, radijallahu anhu, se i Dërguari, salallahu alejhi ve selem, ka thënë: “Allahu është Bujar dhe e do bujarinë”. Gjithashtu përcillet të ketë thënë: “Unë jam njeriu më bujar”. Një gjë të tillë e tregojnë për të edhe shokët e tij, kur e tregon edhe Enesi, radijallahu anhu, siç e shënon Buhariu, se: “i Dërguari, salallahu alejhi ve selem, ishte njeriu më trim si dhe më bujari”.

“I shtohej edhe më shumë bujaria në muajin Ramazan kur e takonte Xhibrilin”

Më lart përmendëm se i Dërguari, salallahu alejhi ve selem, ishte shumë bujar, e në këtë pjesë të hadithit tregohet qartë se ai e shtonte këtë veti të tij edhe më tepër në këtë muaj. Kjo për shkak se muaji i Ramazanit është muaji i mirësisë, i zbritjes së mëshirës së Zotit më shumë se çdo herë tjetër, mëshirë kjo e cila i përfshin njerëzit dhe i shtyn drejt devotshmërisë, e cila e shtynte edhe Profetin, salallahu alejhi ve selem, drejt veprave më të mira. Gjithashtu për arsye se pasi Allahu në këtë muaj i shton mirësitë e Tij, edhe i Dërguari i Tij, salallahu alejhi ve selem, dëshironte ta pasonte rrugën e Zotit të tij duke i shtuar vetitë e tij të mira këtë muaj, ndër të cilat ishte edhe bujaria.

Nuk ka dyshim se ndikim të madh tek ai për shtimin e kësaj vetie të mirë kishte takimi me mësuesin e tij, Xhibrilin, alejhi selam, nga i cili mësonte dhe edukohej. Kjo gjë bëhej shkak që të shtohej bujaria e tij ndaj të tjerëve, si falënderim ndaj Allahut, që t’ia shtojë mirësitë e Tij edhe më shumë. I Dërguari, salallahu alejhi ve selem, ndikohej shumë nga mësimet e mësuesit të tij Xhibrilit, siç ndikohet çdo nxënës i mirë nga dersi i mësuesit të mirë e pastaj ai ders e shtyn t’i shtojë veprat e mira. Përveç kësaj, ndikim të madh kishte edhe shpeshtimi i leximit të Kuranit, i cili kur kryhet ndikon pa masë në ngritjen morale dhe fetare të njeriut dhe pas kësaj pasojnë punët e mira në të cilat nxit ai.

“Ai takohej çdo natë me të (Xhibrilin) në këtë muaj dhe para tij mësonte Kuranin”

Xhibrili, alejhi selam, nuk zbriste tek i Dërguari, salallahu alejhi ve selem, vetëm për t’i sjellë shpalljen hyjnore, por edhe për shumë gjëra të tjera, ndër të cilat ishte edhe përsëritja dhe mësimi i asaj që kishin mësuar më herët. Në këtë transmetim përmendet se i Dërguari, salallahu alejhi ue selem, mësonte Kuran para Xhibrilit, kurse në disa të tjera përmendet se e lexonte Kuranin para tij. Që të dy transmetimet janë të sakta, si dhe kanë të njëjtin kuptim, por edhe mund të themi se i Dërguari disa vite mësoi Kuranin dhe shkencat e tij para Xhibrilit, e pastaj kur i përfunduan ato, atëherë vetëm e përsëriste atë para mësuesit të vet, që mos ta harrojë, edhe pse Allahu e di më së miri.

Pra, Xhibrili, alejhi selam, që kur u bë detyrim agjërimi i Ramazanit, çdo vit zbriste tek Profeti, salallahu alejhi ue selem, dhe i mësonte Kuranin, pra, atë pjesë që i kishte zbritur atë vit ia mësonte, si dhe i përsëriste pjesët që i kishin zbritur para tij që mos t’i harronte.

Në një transmetim qëndron se Xhibrili, alejhi selam, vitin e fundit e dëgjoi të Dërguarin, salallahu alejhi ue selem, ta përsëriste Kuranin dy herë gjatë një Ramazani. Kjo është e saktë sipas transmetimeve të haditheve nëpër librat burimore të dijetarëve të hadithit. Ata e komentojnë këtë ngjarje, se Xhibrili herën e parë e mësoi si çdo vit që vepronte me të, kurse herën e dytë i bëri një përmbledhje të përgjithshme të mësimeve kuranore dhe gjithashtu përsëritjen e asaj që mbante mend i Dërguari, salallahu alejhi ue selem. Kjo ishte edhe përgatitje nga ana e mësuesit të vet, që kur ta gjejë vdekja të jetë sa më i freskët me mësimet e Kuranit dhe shkencave të tij. Por kjo nuk do të thotë, se Profeti apo Xhibrili e dinin se atë vit i Dërguari, salallahu alejhi ue selem, do të vdiste. Ata e përsëritën Kuranin dy herë atë vit me urdhër të Atij, që i di fshehtësitë e qiejve dhe të tokës, pra, me urdhër të Allahut.

“Prandaj i Dërguari, salallahu alejhi ue selem, ishte më bujar se era e dërguar me mirësi të shumta”.

Në pjesën e fundit të këtij hadithi Ibën Abasi, radijallahu anhu, i kthehet asaj që tha në fillim, pra, për të treguar bujarinë e Profetit, salallahu alejhi ue selem, bën një krahasim me erën. Me këtë erë nënkuptohet era, e cila sjell me vete retë me shi të bollshëm e pastaj ai shi bie mbi tokën e vdekur nga thatësira dhe e ngjall atë, por edhe mbi tokën e njomë. Pra, kjo erë nuk bën dallim për asnjë lloj toke, por përfshin me mirësitë e saj çdo gjë që gjen para vetes, dhe ngase nuk sjell furtuna e as breshër është e mirëpritur nga çdo njeri dhe çdolloj toke. E i Dërguari i Allahut, Muhamedi salallahu alejhi ue selem, ishte jo vetëm si kjo erë me bujarinë dhe mirësitë e tij të shumta, por Ibën Abasi thotë se ishte edhe më bujar se kjo erë e pritur për një kohë të gjatë. Dhe ai me të vërtetë ishte i tillë, bujaria e tij kaploi çdo gjë: njerëzit dhe kafshët, insektet dhe bimët... Tek ai gjenin mirësi secili dhe për çdokënd kishte diçka nga e cila ai person do të përfitonte. E gjëja më e madhe nga e cila të tjerët përfitonin ishte thirrja e tij në Islam dhe garantimi i xhenetit atij që do t’i përgjigjej kërkesave të tij.

Në këtë pjesë të hadithit përmendet se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ishte po kaq bujar në jetën e tij në përgjithësi e jo vetëm në muajin e mëshirës, në atë të Ramazanit. Lind pyetja: a thua si ishte ai në këtë muaj, meqë ngrihej shumë më tepër në devotshmëri dhe cilësi të mira. Ibën Abasi, radijallahu anhu, pasi nuk kishte me çfarë ta krahasonte bujarinë e tij në këtë muaj, sepse nuk kishte diçka me të cilën mund të krahasohej Profeti, salallahu alejhi ue selem, atëherë e krahasoi me këtë erë gjatë gjendjes së tij jashtë këtij muaji, e sa i përket muajit Ramazan s’ke me çfarë ta krahasosh bujarinë e tij, salallahu alejhi ue selem.

Nga dobitë e hadithit:

1- Bujaria është cilësi e Allahut, të cilën Ai e dëshiron tek robërit e Vet.

2- Profeti, salallahu alejhi ue selem, ishte njeriu më bujar, e i shtohej kjo veti në muajin e shenjtë të Ramazanit, kur takohej me mësuesin e tij, Xhibrilin, alejhi selam.

3- Hadithi tregon se besimtari në këtë muaj duhet të mundohet t’i shtojë punët e tij të mira, siç janë: bujaria, devotshmëria, namazi etj. Pra, çdo cilësi dhe adhurim që e do Allahu dhe shpërblen për të.

4- Kuptojmë se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, takohej me Xhibrilin, alejhi selam, në Ramazan dhe jashtë tij, e shihnin njëri-tjetrin dhe bisedonin ndërmjet tyre.

5- Xhibrili, alejhi selam, zbriste çdo natë të Ramazanit për t’i mësuar Kuranin, pra, atë pjesë që pat zbritur ai atë vit dhe pjesët e zbritura më herët që mos t’i harronte.

6- Muaji i Ramazanit përveç se është muaj i adhurimeve, ai është edhe muaj i leximit të Kuranit dhe i studimit të tij, prandaj çdo besimtar duhet ta ketë këtë parasysh.

7- I Dërguari, salallahu alejhi ue selem, ishte më bujar se era, që tregon se me të nuk krahasohej askush dhe asgjë nga krijesat e Allahut, kur janë në pyetje vetitë pozitive dhe ato të mirat për të cilat robi shpërblehet.

8- Njeriu duhet të mësojë fenë e tij, edhe nëse ka kaluar nga jeta e tij disa vite. Sepse besimtari duhet të ketë gjithmonë si qëllim të tij ngritjen psikike dhe fetare deri në vdekje. Një fjalë e urtë thotë: “Kërkoje diturinë nga djepi deri në varr”.

9- Pas Profetit, salallahu alejhi ue selem, askush nuk duhet të ngurrojë të ketë mësues të vetin, duke pretenduar se mjafton për të vetëm leximi i librave dhe nuk ka nevojë për mësues. Nëse i Dërguari i Allahut, mësonte nga krijesat atë që Allahu ia pat zbritur, atëherë a ka kush pas tij që nuk do të ketë nevojë për mësues.

10- Kurani ka nevojë për përsëritje e nëse jo, atëherë ikën sikurse të mos kishte ekzistuar fare. Kjo për arsye së nxënia e tij përmendësh dhe mos-harrimi janë adhurime, të cilat Zoti nuk ia jep atyre që i ikin këtij adhurimi pasi kanë qenë një kohë të gjatë me të.

11- Hadithi tregon se besimtari duhet të ndikohet nga derset e hoxhës tek i cili merr pjesë në ligjërata, një gjë të tillë e vëren njeriu atëherë kur sheh tek vetja se është duke u ndikuar pozitivisht nga ato ligjërata, siç ndikohej Profeti, salallahu alejhi ue selem.

Në fund themi se ky ishte Profeti jonë, salallahu alejhi ue selem, në këtë muaj, prandaj pasojeni atë, o besimtarë të sinqertë, nëse jeni vërtetë të tillë!

Shkruan: Lulzim Susuri.

Marre nga: http://albislam.com

[ane]

Nje dite nje njeri qe jetonte ne nje qytet te SUedise,e ne te cilin kishte shume musliman ,emigrant natyrisht nga shtetet arabe tha qe nata ne keto dite eshte vetem tre ore,dhe dua te ju pyes se si ja bojne keta besimtar per kete gafe te Muhamedit ne kuran ,qe agjerimi duhet te fillon me lindjen e diellitt dhe mbaron me perendimin e tij,duke ditur qe nuk guxon asnje shkrojne e kuranit te ndryshoj apo pershtatet??!!!

[IslamInfo]

“O ju që besuat, agjërimi u është bërë obligim sikurse që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm. (Jeni të obliguar për) Ditë të caktuara, e kush është i sëmurë prej jush ose është në udhëtim (e nuk agjëroi), atëherë ai (le të agjëroj) më vonë aq ditë. E ata që i rëndon ai (nuk mund të agjërojnë), janë të obliguar për kompensim, ushqim (ditor) i një të varfëri e ai që nga vullneti jep më tepër, ajo është aq më mirë për te.

Mirëpo, po qe se e dini, agjërimi është më i mirë për ju. (Ato ditë të numëruara janë) Muaji i Ramazanit, që në të (filloi të) shpallet Kur’ani që është udhërrëfyes për njerëz dhe sqarues i rrugës së drejtë dhe dallues (i të vërtetës nga gënjeshtra).

E kush e përjeton prej jush këtë muaj, le të agjërojë, ndërsa kush është i sëmurë ose në udhëtim, le të agjërojë aq ditë në ditët e mëvonshme. All-llahu me këtë dëshiron lehtësim e jo ngarkim për ju. (T’i agjëroni ditët e lëshuara më vonë) që të plotësoni numrin, ta madhëroni All-llahun për atë se ju udhëzoi dhe që ta falënderoni.” (El-Bekare:183-185)


Keto ajete kuranore i kane ndare agjeruesit ne tre kategori:

1. Ata qe kane mundesi te agjerojn, nuk jane te semure dhe nuk jane udhetare, atyre u obligohet agjerimi.

2. Ata qe s'kane mundesi te agjerojn nga semundja, apo i ngarkon agjerimi sic jane udhetaret, ne kete rast u lejohet mos te agjerojn, mirepo e kompenzojn ne dite te ardhshme.

3. Ata qe nuk shpresohet te sherohen nga semundja ndonjeher, dhe nuk shpresohet se do te mund ta kompenzojn agjerimin ndonjeher. Keta duhet te ushqejn nga nje te varfer per cdo dite qe nuk e kane agjeruar.

Sa u perket atyre qe jane ne vende ku dita eshte shume e gjate, une njoh te tille qe flejn gjate dites dhe kane mundesi te agjerojn.

Ne qoftese nuk kane mundesi dhe frikesohen se po agjeruan kjo do t'i shkaktoj semundje te rende, ateher u lejohet ta kompenzojne ne ditet tjera kur netet jane me te gjata.

Besimtari i sinqerte dhe i shendoshe mundohet qe ta agjeroje cdo dite, dhe nese ne ndonjeren prej tyre e sheh veten se s'ka mundesi apo eshte ne rezik ateher e mere lehtesimin e Zotit dhe e kompenzon ne ndonje dite tjeter.

Pra, sic ceket ne Kuran, Zoti me kete nuk don qe te na ngarkoj, po te na i fal mekatet dhe te behemi me te devotshem.