2043 barsaleta

[Wordless]

Nate, po bjen telefoni i shtepis
Burri - Thuju, nuk jam te shpia
Gruaja - Ai eshte ne shtepi
Burri - A je normal, a te thash me thon qe nuk jam te shpia
Gruaja - Thirrja qe per mu

[2043]

10 Arsye qe me mire te mbash nje qen se sa nje grua:

1] sa me shume te vonohesh ne darke,aq me shume do gezohet kur te shohe
2] nuk te keqkupton nese i therret me emer tjeter
3] i pelqen qe te hedhish sa me shume gjera ne toke
4] prinderit e tij nuk te vizitojne asnjehere
5] pranojne t'u bertasesh qe ta kupojne qe kan bere gabim
6] nuk do e presesh kurre qe te behet gati,
7] e quan mrekulli kur je i dehur
8] kan shume qejf peshkimin dhe gjyetine
9] nuk te zgjon kurre ne mes te nates qe te pyesi '' nese vdes un do maresh tjeter ?''
10] nese iken nga ty nuk do te mari gjysmen e pasurise....!

[2043]

Lopës së një fshatari i pat ardhur koha të mbarsej dhe të nxirrte në dritë një viç. I thanë që në një fshat aty pranë gjendej një dem i racës dhe ia këshilluan që lopën ta shpinte tek ai. “Aty pranë”në ditët e sotme nuk e kanë për gjë t'u thonë edhe 20 apo 30 kilometrave larg. Fshatari hipi lopën në karrocarinë e makinës dhe ia mbajti drejt e tek demi. I zoti i demit, i mori të tëra masat. I la bashkë ca kohë lopën me demin, u kujdes që të mbaronte puna për të cilën kishte ardhur miku, e qerasi atë dhe e përcolli. I zoti i lopës pyeti nëse ishte mbaruar puna. “Ti lere lopën të pa lidhur të kullosë në bahçen tënde” i shpjegoi i zoti i demit, “në rast se nesër në mëngjes e gjen lopën duke ngrënë lule, ajo ka mbetur me barrë, në rast se ha bar, kjo tregon se nuk ka mbetur. Taksirat, do ta sjellësh prapë.” U ndanë.
Të nesërmen lopa u gjend duke ngrënë bar dhe kjo ishte shënjë që duhej shpënë prapë. E hipi lopën në biroçe dhe e përshkoi edhe një herë rrugën e bukur deri te demi. Këtë herë lopa dukej më e gjallëruar se zuri vend vetë në karrocari. “Shenjë e mirë kjo,” tha i zoti i demit. “ Megjithatë nesër në mëngjes do shihet: po hëngri lule, lopa do të të bëjë një viç të mirë, po hëngri bar, të zuri… Sille prapë. Ne, tonën e bëmë!” Të nesërmen fshatari e pa me pikëllim lopën e tij që i qe futur përsëri barit. E hipi, e shpuri prapë… Dhe kjo ndodhi për fat të keq edhe dy herë të tjera. Iu bë e bezdisëshme, shpjerë e sill lopën, e varda kilometrat.
Herën e fundit, në mëngjesin e të nesërmes, fshatari e ndjente veten të lodhur dhe vazhdoi të rrinte shtrirë në shtrat. Nuk guxonte të vështronte se çfarë po hante lopa. Dërgoi gruan, “Ngreu e dashur dhe shikoje sot. Shikoje se çfarë po ha!” Gruaja u ngrit doli jashtë dhe pas pak u kthye. “Hë?” pyeti burri në ankth. “Lule, apo bar?” “As lule as bar!” i tha gruaja.” Lopa ka hipur vetë në karrocari, e po të prêt ty!”

[2043]

Në paradhomën e një doktori ka shumë njerëz që presin. Më parë se të vizitohen njerëzit regjistrohen tek infermjerja që bën listën e pacientëve që kanë ardhur të kërkojnë ndihmën e doktorit.
Njëri nga të porsaardhurit në pyetjen që i bën infermjerja flet shpenguar për hallin e tij. “Kam ardhur,” thotë, “se kam ca probleme me penisin tim.”
Vajza që prêt e regjistron pacientët zgurdullon sytë, vështron me turp përqark dhe e qorton pacientin: “Ju duket e hijëshme të flisni me zë të lartë, në një sallë me gra dhe burra dhe të zini në gojë…?!”
Pacienti u ndje i fyer, por megjithatë e pranoi fajin. “E si duhet t’ju a shpjegoja hallin që më ka sjellë te doktori?” pyet ai pa të keq.
“Po ja, të thoni, fjala vjen, se keni ardhur për diçka tjetër, për …veshin, përshembull… Dhe aty brenda, doktorit, t’i tregoni pastaj hallin e vërtetë”
“E po u bë tani,” e pranon edhe një herë fajin pacienti.
”Mos thoni ‘u bë’,” e këshillon infermjerja që priste në krye të sallës, “por hyni edhe një herë, dhe kur t’ju vijë radha që të jepni emrin, flisni ashtu si duhet!”
Ashtu u bë. Pacienti doli jashtë, hyri përsëdyti dhe kur i erdhi radha foli ashtu si iu kërkua: “Kam një problem me veshin,” iu përgjigj pyetjes. Leksioni ishte përvetësuar.
Të gjithë që e dëgjuan u kënaqën nga ndreqja e gjuhës së tij.
“E cili është problemi me veshin tuaj?” pyeti zonjusha që mbante shënime.
“Nuk është se kam ndonjë problem të madh,” u përgjigj me edukatë të përsosur tjetri, “por ja, mezi urinoj. Kam djegje të tmerrshme.”

[2043]

Një çift qe ftuar në një darkë tradicionale me maska. Femra tha se i dhembte koka dhe këshilloi burrin të shkonte vetë, pa të. Ai e desh shumë të shoqen dhe tha se nuk do të shkonte pa të dhe se darka nuk kish kuptim po të mos ishin bashkë. Ajo tha se do të merrte aspirinë e do t’i fuste një sy gjumë, pra do të ishte mëkatë që ai të mos e gëzonte festën. Kështu ai u bind, mori kostumin e blerë posaçërisht dhe shkoi.
Ajo fjeti ndonjë orë dhe u zgjua pa asnjë dhimbje koke. Ishte shpejt ende. Gruaja vendosi të nisej me vonesë aty ku qe festa. I shoqi i saj nuk dinte se çfarë kostumi të maskuar do të kishte nusja, por ajo kostumin e tij e njihte. Në këto kushte do të ishte e bukur që ajo të shihte të shoqin se si po gëzonte kur nuk e kish të bashkëshorten nëpër këmbë.
Zonjëza mbërriti menjëherë dhe e pa të shoqin në mes të sallës me kostumin që e pat blerë me qejf dhe që po kërcente herë më një dhe herë me një tjetër. Herë u jepte të puthura të lehta dhe herë i shtrëngonte damat e maskuara pas vetes. Ajo, e maskuar gjithashtu, vajti drejt tij dhe tërhoqi menjëherë vëmendjen e kavaljerit që u mrekullua kur pa t’i bjerë në grep një damë e re e panjohur, që sapo kish ardhur. Ajo e la me kënaqësi kavaljerin të bënte me të çfarë të deshte, ta shtrëngonte në krahë t’i murmuriste fjalë të ëmbla në vesh, ta puthte e tjera e të tjera. Më në fund ai me një zëth të ëmbël sa mezi dëgjohej, e ftoi damën e panjohur të hiqeshin në një të ndarë ku nuk kishte njeri. Shkuan të dy dhe pa i hequr maskat dhe kostumet e gëzuan dhomën e patrazuar me të gjitha çka deshën. Asaj nuk i vinte mirë që i shoqi sillej ashtu duke e kujtuar një të panjohur, por vetë e shijoi tërë dashurinë e burrit të vet, të cilit me ligj i takonin të gjitha.
Para se të vinte mesnata, kur që të gjithë do të hiqnin maskat, ajo u përvodh, iku në shtëpi dhe priti burrin që ta pyeste dhe ta dëgjonte se çfarë do të tregonte ai.
Nusja pat fshehur kostumin dhe po lexonte, kur ai u dha në derë. Burri tha se darka ishte një nga më të zakonshmet dhe ish i mërzitur që ajo nuk pat vajtur tok me të. Pastaj ajo e pyeti: “Kërceve ndonjë çikë?”
“As edhe një herë të vetme,” u përgjegj ai. “Takova Petrin, Vilin dhe ca djem të tjerë, kështuqë i lamë vallëzimet, u hoqëm në një dhomë dhe lojtëm poker tërë natën. Po nuk e kishin kaluar keq të tjerët. Ai djali që unë i dhashë hua kostumin dhe maskën time, më tha që nuk pat ndjerë kurrë kënaqësi më të mëdha se këtë herë!”

[2043]

Tre minj me mustaqe kanë zënë vend në banakun e një bari dhe ia kanë shtruar me të pirë. Por më shumë se pija, u ka lezet biseda dhe tregimet plot ashk për bëmat e tyre.
“Që thoni ju,” nis miu i parë duke i rënë me pëllëmbë xhamit të banakut, “nuk ka çarg që të më bëjë zap mua! Unë ngre një këmbë lart, e pres telin e madh të çargut dhe nuk e le të mbyllet hiç. Le ta shtyjë sa të dojë susta! E mbaj hapur çargun deri sa ha bukën, apo djathin që kanë vënë aty për të na kapur ne, minjve! Pastaj e lëshoj telin ngadaaaaalë, dhe ia mbath i ngopur. U rruat çargu atyre! Në fakt, unë nuk shqyej thesët e mjellit, apo qeset plastike të bukës. Nuk jam hajdut unë. Unë ushqehem me plaçkën e luftës. Më mjaftojnë ushqimet që njerëzit venë nëpër çargje për të na zënë! Edhe tre dopjo usta!” e mbyll duke porositur banakierin e duke goditur me grusht syprinën e banakut.
“Qënke si unë ti!” ia merr fjalën miu i dytë. “Unë, more miq, mbledh tërë copërat e helmeve që prodhojnë kundër nesh, minjve, dhe që na i venë nëpër sirtare e nëpër llagëmet e mureve nga kalojmë, që të na helmojnë. I mbledh ata lloj-lloj helmesh dhe lloj-lloj dizinfektantësh, i bluaj mirë e mirë, i bëj pluhur dhe me to pi kafenë, mëngjes për mëngjes. Ato përdor unë! Nuk harxhoj sheqer! Nuk ka se ç’më bëjnë helmet mua! Na i mbush edhe njëherë usta. E keni nga unë këtë porosinë e re!”
Dhe të dy minjtë, që treguan historitë, kthehen nga i treti, që nuk flet por tërë kohën qesh nën mustaqe.
“Po ti? Nuk bën nga këto marifetet tona?” e pyesin.
Miu i tretë psherëtin e gjithnjë me buzë në gaz thotë: “Ku kam kohë unë të bredh nëpër çargje dhe llagëme! E ku më le dashuria mua! Ajo dashnorja ime, nuk ngopet me seks. Kështu është kur lidhesh në dashuri me macen!”
“Me…ma ..ma Me … ma-ma-macen?!” lebetiten dy minjtë e parë
“Po, sakën, se ju shpëton ndonjë llaf!” i luti duke ulur zërin miu dashnor. “Maçoku qënka xheloz i tmerrshëm. Rrezik të përmbysë botën po e mori vesh. Kam hallin e së shoqes, pa mua më rruan bishtin!”

[2043]

Bisedojnë dy gra të moshuara në park.
“Vajza, a të është rregulluar mirë tani?” “Shumë mirë. Ka një burrë që e do shumë dhe e mban në pëllëmbë të dorës. Vit për vit m’i ble çupës pellushe pas pellushesh për dimër. E pastaj, kur vjen vera ma shëtit time bijë më të katër anët e botës. Falë i qofshim Zotit!”
“Vajza qënka për bukuri. Po djali si të vete?” “Ah, lere – lere! Nuk më pati fat i gjori djalë. I ka rënë në pjesë një nuse-shtrigë që e mban veten për të bukurën e dheut. Dhe ai mbupi, im bir, nuk e le të bjerë në tokë, surraten! E përfytyron zotrote që çdo dimër vete i ble pellushe pas pellushesh? Varda! Lere pastaj në stinën e verës! Nuk ka lënë pa e shpënë atë kuçedër në katër pesë udhëtime lart e poshtë nëpër botë. Na ka dënuar Zoti, moj motër!”

[2043]

Një herë e një kohë ndodhnin gjëra që tani, t’i tregosh, nuk t’i beson njeri. Në vendin tonë të dashur shtrëngesat ekonomike merrnin forma të llahtarshme, në kufizimin e mundësisë për të blerë ca mish, apo ca kafe më tepër. Për këtë u krijuan lista e plot forma të tjera për rregullin e shpërndarjes për popullatën.
Në një nga këto ditët e këtyre shtrëngesave Nazifi ynë u gjend një mbrëmje në një qytezë larg Tiranës dhe pasi mbaroi punë u mundua të gjente një hotel deri të nesërmen kur do të largohej prej andej.
Rastësisht takoi aty një shok të vjetër ushtrie, i cili megjithë kundërshtimet e Nazifit e bindi që ai të linte kërkimin e hotelit dhe të kalonte natën tek ai pasi kish një dhomë për miq, jetonte vetëm me gruan e tij dhe megjithëse ajo përbënte kurorën e tretë Zoti ende nuk u kish dhënë fëmijë. Kështu kishin boll vend për miq.
Nazifi u bind dhe shoku i vjetër i viteve të ushtrisë ia shtroi darkën me sofër plot me meze dhe raki.
I zoti i shtëpisë vuri re që Nazifit i pëlqeu mjaft djathi i tyre. Nusja e mbushi përsëri pjatancën me djathë kur ai u mbarua më shpejt se asortimentet e tjera të tryezës. Hera herës, i zoti i shtëpisë e nxiste shokun të hante pa teklif. Dhe të mos druhej.
“Nuk druhem,” tha Nazifi, por u ngopa. “Po të jetë për të ngrënë akoma ca më shumë, ja …na sillni edhe pak djathë, po të keni. Më falni, ëh?”
“Kemi plot! Grua sill prapë djathë!” Gruaja shkoi me pjatancën e boshatisur dhe e ktheu atë plot dhe me buzëqeshje këtë herë e vuri akoma më pranë mysafirit. Ai falenderoi dhe për herë të parë vuri re se shoku kish një nuse mjaft simpatike. Ndërkohë Nazifi shpjegoi se ata në Tiranë e kishin çdo gjë më të racionuar se në qytetet e tjera. Ja, përshembull, mezi merrnin familjarisht gjysmë kilogrami djathë në muaj. Ai habitej me bollëkun e jashtzakonshëm në këtë vend periferik. Kjo shpjegonte dhe tepërimin e mysafirit në shijimin e gjërave që në kryeqytet i kishin me krëk.
Mbaruan darkën, Nazifi ish i kënaqur me mikpritjen dhe u bind që kish vepruar mirë që e kish braktisur idenë e hotelit.
E vunë të flerë dhe shtëpia ra në qetësi.
Për pak mysafirin po e kaplonte gjumi, kur ndjeu që dera u hap ngadalë dhe aty pranë iu shfaq e zonja simpatike e shtëpisë. Vetëm në këmishën e saj të natës!
“Tim shoq e zuri gjumi!” tha ajo ndërsa Nazifi po e ndjente veten ngushtë. “Kur e ze gjumi atë, topat të bien, nuk zgjohet më!” vazhdoi ajo. “Dhe unë erdha për ty”
“Se si më vjen,” u përtyp Nazifi me zë të ulët, ”dhe po e mori vesh shoku im i dikurshëm, që unë …kur ai flinte… Pa le po u zgjua! Pu-pu!”
“Nuk zgjohet po të them!” – siguroi ajo.
Të vinte, ku të vinte, Nazifi vendosi t’i bindej zonjës së shtëpisë. “Mirë atëhere,” tha ai me pëshpërimën e të pabesit duke u ngritur. “Shkojmë! Ku e mbani djathin?”

[2043]

Tomi nuk ka qejf të lozi dhe rri mërzitur. Beni i vete pranë. Dhe çunat bisedojnë.
“ Çfarë ke ti, Tomi?” pyet Beni.
“Babi im bleu një makinë të re." thotë Tomi. "Dhe e shiti atë të vjetrën.”
“E shiti të vjetrën, mirë bëri! E pastaj?”
Tomi shfaq brengën:
“Mbrëmë mami me babin më thanë se ata mund të blejnë dhe një çun të ri. Kësaj i trembem unë!”

[2043]

Teksa presin për të hyrë te doktori, një trevjeçar le të ëmën dhe i afrohet një zonje shtatzënë. Tepër kureshtar fëmia pyet:
“Përse e ke barkun kaq të madh?”
“Po pres një bebe?”
Fëmija shqyen sytë: “Dhe beben e ke brënda në bark?”
Shtatzëna qesh: “Në bark e kam!”
Fëmija ia ngul sytë barkut dhe është gjithnjë e më kureshtar: “Si është? Është e mirë ajo, bebja?”
“Oh, po!.. Shumë shumë e mirë!”
Atëherë çunaku habitet edhe më shumë: “Po atëherë ç’pate me të ? Përse e hëngre?!”