Nė vitin 1999 ndėrsa lexoja librin e Jakob Landaut: ‘Politika e Pan-Islamit:
ideologjia dhe organizimi’ mė bėri pėrshtypje fakti qė Lidhjen e Prizren tė cilėn nėpėr shkollat tona fėmitė e mėsojnė si njė Lidhje sa anti-turke aq edhe kombėtare, historiani britanik e klasifikonte si njė organizatė tė nxitur nga vetė sulltan Abdulhamidi II, pėr tė mobilizuar muslimanėt e Ballkanit qė tė mbrohen nga pushtimi i fuqive tė krishtera. Landau mendonte se Lidhja e Prizrenit u sponsorizua indirekt nga sulltani, dhe pėr kėtė nė kapitullin e “Shoqėrive dhe Vėllazėrive” tė ndėrtuara nga sulltani nė suazat e panislamizmit,
thotė se: Njė organizatė (pan-islamike) edhe mė me jetėgjatė ishte Lidhja Shqiptare e Prizrenit, nė disa raste e njohur si Lidhja Shqiptare. Ajo u ndėrtua pas takimit tė fisnikėve vendas mė 10 qershor 1878, fillimisht pėr tė kėrkuar autonomi pėr Shqipėrinė. Megjithatė qėllimi parėsor i themeluesve tė saj ishte tė ndalonte copėtimin e Shqipėrisė nė Kongresin e Berlinit, kėshtu qė dy dokumentat bazė themelues tė Lidhjes, dėshmonin besnikėrinė ndaj Perandorisė dhe sulltanit, duke ju referuar edhe sheriatit. Nė vitin 1878 ndėrmjet Prizrenit dhe qeverisė nė Stamboll kishte komunikime intensive. Theksi ndaj identitetit musliman dhe osman ishte natyral pėr njė nga grupet mė muslimane tė perandorisė, i cili kėrkonte siguri nė njė kohė krize si kjo nga bashkėbesimtarėt e tjerė


Shkarkojeni te plote KETU