Lutja ime e sotme

[mondishall]

Nga Edmond Shallvari
Lutja ime e sotme

Emigrantit N ka kohë që i dhemb çdo pjesë e trupit, prandaj dhe e ka vështirë nga ta nisë më parë ankesën.
Edhe kur e nis nga qafa në një çast bisede, çastin tjetër takues e nis me veshkat, për ta filluar me zorrët në tjetër takim. Nuk mbeten pas në primaritet edhe flokët që po i rrallohen, të cilat edhe pse nuk dhembin, përbëjnë problem shqetësues për emigrantin N.
Me një fjalë, gjithçka në trupin e tij, ka diçka që nuk i punon normalisht. Këtë gjendje e dinë njëlloj, si ata që janë në kontakt të përditshëm, ashtu dhe më i rastësishmi në takim.
Ka kohë që kjo e ankuar e vetes i është bërë zakon në çdo bisedë, emigrantit N. Mjafton sa t'i bëhet pyetja, "Hë, ç'kemi ndonjë të re?"
Familjarët përjashtohen nga pyetje të tilla. Ata ka kohë që e kanë bërë refren të përditshëm ankesën e të dashurit të tyre edhe brenda familjes, edhe jashtë saj.
Nuk mbaron me kaq ky refren.
Ankesa për trupin vazhdon me ton akoma më ta lartë me revoltën për punën që po e ha të gjallë emigrantin N. E besueshme dhe e pranueshme kjo ankesë, pasi dihet pangopësia e afendikojve, por e zmadhuar nga e njëjta mani të thëne si për dhimbjet e trupit, edhe ajo ka krijuar pjesën e dytë të refrenit të përditshëm.Tani s'ka më nevojë për ta mësuar direkt gjendjen e re komplekse të emigrantit N. Mjafton njerin prej të afërmve apo të njohurve të tij ta takosh dhe ke mësuar gjithçka për të.
Thuaji sa të duash emigrantit N, që më shumë kjo gjendje i buron nga shpirti i tronditur dhe i stresuar, ai prapë në të tijën se në të tijën mbetet, duke mbyllur vizita tek mjekët e gjithë zanateve, analiza të veçanta, të përgjithshme, të gjakut, urinës, jashtëqitjes, etj, etj.
Një grimcë rëre në veshka, i mjafton për të qarkulluar trupit dhjetra litra uji të zjerë me mustaqe misri e bimë të tjera të këshilluara nga shitësit.
Duke e lënë veten në dorën e ankesave dhe merakut të tepruar për shëndetin, emigranti N dalngadalë është tjetërsuar edhe në marrëdhëniet me njerëzit, sidomos me shokët e vjetër.
I mbyllur si kërmilli në guackën e tij, ai lëviz i vetëm njëlloj si lëvizja e kërmillit.
E kotë t'i kërkosh emigrantit N takime për një shëtitje, kafe, vajtje në plazh...
Refuzimi përmban refrenin e njohur. Herë nuk ndjehet mirë, herë ka mbyllur takime për vizita e analiza, herë për diçka të papërcaktuar, që s'merret vesh ç'është, por që në fund mbyllet me një "jo!" të prerë.
Nga vajti dhe m'u kujtua këtë mëngjes emigranti N!
Sot, kur edhe pa qenë tip i tij, të duket vetja si ai. Ndodh njëlloj si kur flet për morat e pleshtat dhe të fillon e krojtura e kokës dhe trupit.
Kur kjo më ndodh mua sot, për shkak të krizës greke që po më merr dhe centin e fundit të mundit tim, mua që gjithmonë në raste të tilla arrij të krijoj mbretërinë time mes varfërisë reale, merreni me mend ç'ndodh sot me emigrantin N.
Duke ecur këtë mëngjes fillim jave, më shkund nga mendimet kumbimi i këmbanës së kishës.
Bëj kryqin dhe s'di as vetë si më del lutja:
-O Zot i madh. Ajo që të kërkoj këtë rradhë është ndryshe nga çdo herë tjetër.
Të lutem, o Zot, bëmë ç'të duash, vetëm mos më bëj si emigrantin N!

Selanik, qershor 2011

[mondishall]

Shkrim-esse nga Edmond Shallvari



Milingona, kërmilli dhe unë

-1-

Për atë, ka kaq vende të sigurta për jetën, sa do i kishte zili çdo gjallesë tjetër e Tokës.
Eshtë dhe kaq e papërtuar në lëvizjet dhe punët që bën, sa të çudit vërtet për gjithë atë energji, në atë mikrotrup përmasash milimetrike.
E megjithatë, ajo i shkon të keqes pa e ditur, krejt pa dashje, vetëm e vetëm se nuk e njeh atë. As e njeh, as nuk e shikon dot rrezikun që e pret.
E pafajshmja milingonë, që ashtu, e verbër, di të ndërtojë banesën, të gjejë ushqimin, di të mbrojë nga rreziqet e përmbytjes mbretin dhe mbretëreshën e saj dhe po me këtë verbëri që ka, i shkon të keqes si cjapi në kasapi.
Ç'krahasim të trashë që bëj dhe unë!
Por ja që kështu ndodh vërtet.
Ndodh që e keqja më e pafajshme për të, të jem unë. Ashtu, rastësisht, në ecje e sipër, pa e parë në vargun e gjatë para këmbëve të mia, ta shkel, ta shtyp, ta vdes.
Kurse të tjerat, të gjallat, vazhdojnë përsëri ecjen e tyre ashtu në varg, për ta pësuar përsëri nga një tjetër këmbë.
Ah, sikur ta dinte, që kjo rrugë, ky asfalt, është fundi i saj!
Ka pafundësi shtigjesh të tjera për të ecur, për të mbaruar atë çka fillon qysh në zgjim.
Dikush si unë krejt pa dashje, dikush tjetër jo si unë, me dashje, për kënaqësi të instiktit vrasës, bëhemi vrasësit e kësaj qenieje të pafajshme, vetëm e vetëm se ajo është krijuar, të mos dijë më shumë për rreziqet e jetës.
Sa keq më vjen, sa keq!

-2-

Për atë, nxitimi më i madh në ecje mund të ndjehet si vrapimi më i shpejtë.
Për ne, ecja e tij mund të jetë më e ngadalta që njohim për qeniet e gjalla në Tokë.
Thënë popullorçe, "Kur u ndanë, këto na ranë".
Në fund të fundit, ç'kuptim do kishte sot një e ndarë dhe e rënë tjetërlloj?
Mendoni tani një kërmill të vrapojë si ne. Vetëm kërmill s'do quhej. Sa shkrime e krijime me figurën e tij do humbnin kuptimin e tyre?
Jo, jo, nuk mund të përfytyroj dot një kërmill të tillë!
Ai kështu duhet të ekzistojë dhe lëvizë, si vetvetja, si kërmill.
Sikurse unë duhet të ekzistoj e lëviz si njeri.
Kërmill me ecje njeriu dhe njeri me ecje kërmilli, do ishin absurditeti më i madh i krijimit.
E megjithatë, ky absurditet ekziston në gjysmën e tij.

-3-
Si?
Paska njerëz me verbëri milingone?
Paska njerëz me guackë dhe ecje kërmilli?
Vërtet?
Si është e mundur?
Si është e mundur të ngjaj unë me një milingonë dhe një kërmill? Dhe asnjëherë, as milingona, as kërmilli, mos ngjajnë me mua?
O Krijuesi im!
Ti më ke bërë aq superior si qenie e gjallë, që atë që bëj unë me tru e trup, mos e bëjë dot kurrë asnjë krijesë tjetër.
Pse atëhere më kthen në milingonë, ku më shtyp krijesa ime?
Po në kërmill pse më kthen, duke më guackuar e ngadalësuar ecjen njerëzore?
Nëse një milingonë e një kërmill e pësojnë nga unë, sepse s'ju ke dhënë atë që më ke dhënë mua, pse duhet ta pësoj unë nga ajo që ju ke dhënë vetëm atyre?
Prisni, nuk mbarova, se këtu kemi një kontradiktë në thellb.
Milingona e kërmilli nuk e pësojnë nga të tyret brenda llojit të vet, por nga mua.
Unë, nuk e pësoj as nga milingona, as nga kërmilli, por nga të mijtë e llojit tim.
Pse, o Krijues, më bëre të them atë çast shkeljeje e shtypjeje që më ndodh:
-Më mirë të isha një milingonë!
dhe atë çast mbylljeje në vetvete:
-Më mirë të isha një kërmill!

Selanik, 13 qershor 2011