Krishtin imitoj

[SkenderRusi]

KRISHTIN IMITOJ

Çdo ditë unë imitoj Krishtin,
Çdo gjë timen me të tjerët e ndaj!
Nuk ka rëndësi kush më ka kryqëzuar,
Në jeni ëngjëj apo djaj!


Rëndësi ka që pa e kuptuar,
Më keni kthyer në dashuri!
Në doni tjetër për ta kryqëzuar,
Më merrni prapë ,miqtë e mi!


Më solli në jetë një virgjëreshë,
Që mëkatarëve pranë t’iu rri!
Për çdo të varfër unë të lutem,
Siç është lutur vetë Ai!

Në dashuri ju po më ktheni,
Që po shpërndahet gjithandej!
Një tjetër si unë ju mund të gjeni,
Por si Ai unë s’mund të gjej!

25 maj 2011

NJË LUMË I KEQ


Ndonjëherë më merr trishtimi me vete,
Ai është ky lumë
` ku rri e zhytur mbrëmja!
Në ujrat e tij është mbytur mëngjezi,
Është mbytur mesdita(imja,jo tëndja!)


Gjithnjë i jam shmangur
këtij lumi të keq,
Nëpër ujrat e tij kurrë nuk jam futur!
Këdo që është i dobët ai e rrëmben,
E sodomos kur të sheh
që s’je i lumtur!


Ndonjëherë më merr trishtimi me vete,
Ai më mban peng pa patur asnjë shkak!
Çdo lumë është i rrezikshëm
kur nga shtrati del,
Po më i rrezikshëm është ky,
që s’ka asnjë shtrat!


31 maj 2011

SIDOMOS

Kërkoj fjalët e tua
nëpër ajër,
Të qeshurën tënde,
sidomos të qeshurën!
Pa ty kam mbetur bosh,
si një guackë,
Që ia kanë vjedhur perlën!

Kërkoj supin tënd
ku e harroja kokën,
Vjeshtën tënde pa zogj,
sidomos vjeshtën!
Edhe qielli sot ngjan
si një krijim idiotësh,
Me këto shira
që s’rreshtën!

Kërkoj trupin tënd
nëpër duar,
Gjurmët që ka lënë puthja,
sidomos puthja!
Zoti në një javë
Botën e ka krijuar,
Ndërsa unë në një ditë
e humba!
28 prill,2006
MBI KOKE ME RRI EDHE ME NDRIT
Gjithnjë po bëhesh më e krrusur,
Sikur po i afrohesh tokës!
Unë jam atje,në sytë e rrudhur,
Ku është fillimi i gjithë botës!


Gjithnjë po bëhesh më e vockël,
Ku e ke futur gjithë atë shpirt!?
Si hënëz e ngrënë brenda dhomës,
Mbi kokë më rri edhe më ndrit!


Gjithnjë po bëhesh më e lehtë,
Mos ke ndërmend që të largohesh!?
Më bëj një shenjë e ngjitem vetë,
Qiellit t’i them që do vonohesh!

[Agim Doçi]

I dashur miku im i madh dhe Poet gjithashtu i Madh.
Me shum endje lexova krijimet e tua. Ç'te te them! Te mrekullueshme. Une po fus nja 4 vargje sa per te ndezur debatin dhe pastaj 4 vargje te tjera per te shkarkuar sadopak shpirtin.

Nuk kemi më Kohë të vuajmë
Ndaj sonte po nisem të vij tek ti...!
Do të shkatrroj, siç jam shkatrruar
Pastaj të të ribëj...të ribëj me Dashuri!...


Nëse një natë, të derdhen lotët
Përmbi jastekun e vetmisë...
Të kanë braktisur, shoqet dhe shokët
dhe mbrëmjet prush të dashurisë!...

NëSE kur zbardh e gjen krevatin
të ftohtë, të frikshëm gjer në zbrazti...
Ke humbur veten, ke humbur fatin
dhe je rrëzuar..keq...në vetmi!...

nëse e ngrys edhe gdhin,
me shpirtin plagë, mes ulërimash
ke humbur veten dashurinë
je bërë zengjin…pronar psherëtimash…

[SkenderRusi]

I dashur Gimi,
Ndodh ndonjehere te njihesh me nje njeri dhe te mos e harrosh gjithe jeten. keshtu me ndodhi dhe mua me ty, pavaresisht se nuk jemi takuar, ne kemi qene gjtihmone bashke, si ne ato netet e mrekulueshme te Tiranes, kur bashke me Zhuljanen e gdhinim duke bere tekstet e festivaleve te kenges. ishin nete te paharrueshme,. te cilat na afruan bashke dhe na bene miq.E ku ta dinim ne se do te vinte nje kohe qe do te na ndante! por le ta leme kohen menjane, ajo ka punen e saj, ne kemi punen tone. po te dergoj dy poezi , si vazhdim te nje bisede mes miqsh.

NUMËRIM I DETYRUAR

10 ditë që ti prej meje ke ikur,
100 ditë që ke tronditur botën,
1000 ditë që mbeta duke pritur
S’ e di më datën
Vitin
Orën!


10 ditë që koha në vend ka ndalur,
100 ditë që dielli del e zhduket,
1000 ditë të miat ia kam falur
Veç asaj që do më kthejë puthjet!



10 ditë që mjegulla s’po ikën,
100 ditë veç ajrin tënd kam prekur,
1000 ditë që mua po më bindën,
Se pa ty,dy herë jam i vdekur!



MOSHATARËT

Kanë filluar të më ikin moshatarët,
Pyllit, ku mezi hynte dielli
po i rrallohen drurët!
Ndonjëri,duke folur,
i la përgjysëm fjalët,
Dhe iku sikur të mos kish qënë kurrë!



Asnjëherë,me njëri-tjetrin nuk u grindën,
Por kanë dhënë më tepër,
se sa kanë marrë!
Secili që iku e mori me vete një dimër,
Dhe na e la ne dëborën e tij aq të bardhë!


Kanë filluar të më ikin moshatarët,
Unë shkoj dhe u flas
kur hëna fenerin e fik!
Njëri zgjat kokën dhe më sheh
nga mermeri i bardhë,
Një tjetër nga lëndina
ma bën me dorë që të ik!


Nuk mbajnë inat
me ne që jemi ende gjallë,
E dinë që të gjithë
kemi për të shkuar atje!
Është një pyll
me drurë gjithnjë e më të rrallë,
Ku dielli tani hyn lirisht
dhe vjen na sheh!
11 qershor 2011

[MI CORAZON]

Shume bukur. Thanks per kenaqesine qe na jepni nepermjet ketyre poezive.