Adem Jashari - Hero i Kosovës

[ARIANI_TB]

Eugen Shehu
Adem Jashari - legjenda e Kosovës

27.06.2004, 15:26
Ka ndodhur shpesh që njerëzit kanë lidhur do traktate të fshehtë midis jetës së tyre dhe vdekjes. Brenda këtij traktati janë dimensionuar jo vetëm fati i njeriut por edhe i trojeve që e lindën dhe i përkundën djepin. Më tej, ai ka ngarendur jo më nëpërmjet trilleve vetiake, por ka mbetur stoik në qëndër të shkulmeve të erërave dhe furtunave duke u shndrruar sakaq në Protemete të kombit të vet. Olimpi i tij nuk ka asnjë të përbashkët me mitet e fqinjit tonë jugor. Ky mal mitik, më së shumti gjendet në zemrën e një burri a të një lisi, nëpër degë të të cilit duhmat e lirisë grishin shpendët ogurbardhë të vazhdimësisë së jetës.

Prej Olimpit të shpirtit, Adem Jashari ka kundruar kurdoherë Drenicën martire, Kosovën kreshnike, kufijtë e rudhur etnikë, ashtu si fytyra e një gruaje të mbytur brengash. Drenica! Kjo vatër e ngrohtë e shqiptarizmës, kjo derë e çelur e burrërisë, ai kuvend emblematik për lirinë, ajo strehë e sigurtë e flamurit dhe shqiponjës brenda palëve të mëndafshta që gatitet të marrë rrugën nëpër furtuna. Drenica! Aty më së pari Kraleviq Marku, i turpëruar dhe munduar prej Musa Arbanasit, shekuj më parë, thërriste në ndihmë gorska vilat (zanat e malit) dhe ato nuk iu përgjigjën. Gorka vilat u trembeshin çiltas zanave shqiptare sepse këto të fundit, sipas besimit shqiptar të kryehershëm, ishin kurdoherë në ruatje të trimave që luftonin për të mbrojtur trojet amtare, prej pushtuesve të huaj.

Drenica e Shotës dhe e Azemit, një shpërfillje e hapur ndaj Londrës së vitit 1913, një përballje e mundimshme ndaj dhunës dhe gjenocidit serb, përplasje tragjike fatesh njerëzore përmes kumbimit të këmbanave të ferrparajsës. Një çift yllor shqiptarësh, të cilët atëherë kur bashkëkombasit e tyre i thërriste vdekja (nisur ç`prej Beogradit) ata i përgjigjeshin jetës me jetën e tyre, i përgjigjeshin të ardhmes me pushkët, fishekët, trimërinë dhe më pas me pranverat e tyre. Drenica e Shaban Polluzhës një kështjellë gjaku dhe eshtrash, në detin e asaj murtaje të kuqe kur vëllau vriste vëllanë për hirë të disa dogmave ardhur prej Uraleve. Por kësaj radhe, gjëmimi i armëve të Polluzhës me burrat që e rrethonin, nuk do të ndante asesi në Beograd. Ato gjemime do të ngarendnin deri në dyert e kancelerive të Evropës, duke u shndruar në muzikë funebre jo vetëm për të ardhmen e shqiptarëve, por të krejt popujve ballkanikë, të cilët do të jetonin në terrin e gjatë të diktaturës komuniste.Çfat i madh për Drenicën, për ata male, livadhe dhe ujra që e rrethojnë! Ajo i kumtonte Evropës shpirtin e trazuar shqiptar, që nuk mund të regëtinte përmes kënetës e baltrave të regjimit totalitar, por që rrihte deri në çastin e mbramë për lirinë e amëshuar. Tek e mbramja, lashtësia dhe lavdia e Drenicës, është një pikë takimi e historisë së shqiptarëve, simbol recistence i pakontestueshëm në çdo kohë.

10 vjet pas ciklonit Polluzha, më 28 nëndor të vitit 1955, në Prekaz të Drenicës, së bashku me të qarat e një foshnje, Drenica do të parandjente një tjetër kumt mesianik. Drenica dhe krejt trojet shqiptare, duket se përshkënditeshin nga lindja e djalit të tretë në kullën e Shaban Murat Jasharit. Ardhur vonë asaj mbrëmje në shtëpi,plaku trim Shaban duke kërkuar një rast sadopak të fshehtë për të kremtuar festën e të parëve të vet, 28 nëndorin ka thyer zakonin e burrit (nuk e shohin fëmijën e sapolindur) dhe ka mbështjellë djepin me flamurin kuqezi. S`ka munguar baca Shaban të verë edhe alltinë mbi flamur, duke shpallur në këtë mënyrë kredon e përjetshme të fisit të vet, luftën pa fund ndaj shkijve dei në agun e bardhë të lirisë. Kjo skenë madhore do të merrte udhën sakaq drejt eposit. Eposet shqiptarë kanë ligje tejet të rreptë për mesazhet që bartin dhe përcjellin.

Ç`ka e rriti djalin Adem? Trishtimi i përhershëm për Kosovën e mbuluar në rroba të zeza robërie. Nderimi i madh për të parët e tij, të cilët e patën mbrojt me pushkë dhe jetë çdo pëllëmbë të Drenicës dhe tokës arbërore. Respekti për krejt ata breza që ndonëse provuan mbi supe makinën dhunuese të mizorive serbe, askurrë, edhe në çastet më të rëndë nuk e humbën besimin në ditën e bardhë që do të agonte. (Kreshnikët e dikurshëm betoheshin në diell, ndonëse ky ishte elemnt parapagan). Herët ai do të ndjente në rininë e vet, se e ndante një mur i madh prej mitit të egër serb, i cili justifikonte shfarosjen masive të shqiptarëve nga trojet e tyre autoktone. Herët ai do të mësonte prej të atit se trimëria e burrit nuk mund të filloj tek dera e fqinjit. Ndërsa nga e ëma, gruaja Zahide (derë bajraktari prej Gecajve të Llaushës) do të ndigjonte këngët e trimave, ato këngë që rridhnin së bashku me borërat dhe ujrat e Drenicës, drejt dhe në eposet trimërore shqiptare. Këto e rritën trimin Adem, siç rrisin furtunat shtatin e lisave.

Herët, Adem Jashari e pati kuptuar se themelet e Jugosllavisë ishin ndërtuar mbi një keqkuptim dramatik të etnive dhe aspak mbi grehinën e një demokracie autentike apo shteti të së drejtës. Në mënyrë të qëllimshme për gati katër decenie me radhë një terror sistematik, një dhunë fizike dhe emocionale është ushtruar nga Beogradi, veçanërisht mbi shqiptarët etnikë. Një propagandë shumë aktive, do të thoja marramendëse, ka dashur kurdoherë të merrete në mbrojtje këtë genocid therës e tragjik, duke dashur të shmangë përgjegjësitë nacionale-kolektive të serbve. Mjerisht jo vetëm Jasharajt por krejt viset etnike të Kosovës dhe Maqedonisë shqiptare, e patën kuptuar si një doktrinë lehtësisht të perceptueshme se njeriu nuk mund të urrej askënd për shkak të një instikti të lindur, përkundrazi ka një shkallë urrejtje përmes së cilës ai patjetër duhet të kalojë. Mendoj të jetë kjo, ndër arsyet kryesore që pas çdo ngjarjeje luftarake për ndryshim të kufijve, opsioni më normal i serbëve të zbritur nga Uralet e largët, ishte “etnicko çistennje” (alias spastrim etnik) më ç`rast do të mund të “garantohej” struktura e ardhshme racore e gjallimit të kolonëve serbe, në tokat e pushkatuara me forcën e armëve.

Në mënyrë të veçantë, në fillim të viteve 80-të të shekullit që lamë pas, atëherë kur në shtëpinë e madhe të Jasharajve në Prekaz nisën kuvendet e fshehtë se si mund të përballej me makinën ushtarake të Beogradit, kur aty mësynin bujtës ç`prej Mitrovice në Prizren, ç`prej Bujanovci në Karadak, bijtë e Kosovës martire patën shkuar në zgrip të dhimbjes shekullore. Për ta nuk kishte asnjë dyshim se Beogradi për të ripushtuar sërish “djepin” serb mesjetar, duhej jo vetëm të nëpërkëmbëte, poshtëronte e nënshronte popullatën joserbe, por tek e mbramja vlente t`i shfaroste krejt ata. Shqiptarët në këtë këndvështrim duhej medoemos të ishin të parët ngase luftrat e shekullit ishin dëshmi e “kokfortësisë” të tyre, ndërkaq sipas besimeve mjeranë të ortodoksizmit dhe dogmave fanatike të tij, popujt me fe islame duhet të shporreshin nga jugu i Ballkanit. Në këtë kontekst, dhuna e institucionalizuar e Beogradit, gjente strehë të sigurtë dhe përkrahje të kahershme nëpër kishat plot temjan të Moskës së kuqe.

Kur Jasharajt, Lushtakët, Kodralitë apo Mehajt nisën të ideojnë lëvizjen ilegale në Drenicë, kur burrat e këtyre shtëpive përgatiteshin të mateshin me stuhitë serbe,në fillim të vitit 1986, Akademia e Shkencave serbe, nuk mungoi të hedhë në pazar të ideve famëkeqin Memorandum të së radhmes. Me një cinizëm si rrallëkund në historinë e shkencës, këta akdemikë patën dalë asaj kohe me idenë e kobshme (çka parashihte lumenj të tjerë gjaku) që serbët duhet të jetojnë në një vend unik dhe të vetëm. Me këtë akt të paprecedent në histroinë e marrëdhënieve midis etnive të ndryshme, ata parakuptonin faktin që kudo ku kishte qoftë edhe një grusht serbë, duhej patejtër me çdo mjet dhe mënyrë të zhdukeshin nga faqja e dheut fqinjët e tyre, anipse ata jetonin në trojet etnike të të parëve, anipse bëhej fjalë për egzistencën e vetë racës njerëzore.

Ç`ka qënë nata e 30 dhejtorit 1991 në Prekaz? Asgjë më shumë se mundimi dhe shpresa e Beogradit për të sendërtuar hakmarrjen gjakatare ndaj shqiptarëve. Me qindra policë me uniformë ose të fshehtë, me dhjetra armë automatike, mortaja dhe topa rrethuan bijtë e Kosovës martire, me të vetmin qëllim për t`i vrarë ata, me të vetmin qëllim për t`i “trembur” të tjerët për të shuar qysh në lindje vullkanin epokal të lirisë sonë. Nxjerrin pushkë Mehajt, shënojnë mbi aradhën serbe Kodralitë ndërsa vëllezërit Rifat, Hamz dhe Adem, duke dalë prej kullavë lëshojnë piskamën: Po a duen me na rrëmbye te sotmen dhe të ardhmen o heeee! Zërat e tyre të përzjerë me krismat e armëve janë përlasur faqe më faqe të maleve të Drenicës. Nuk dihet me saktësi a kanë gjëmuar malet apo vetë historia e gurëve dhe drurëve, në asht të të cilëve, është ruajtur vetë klithma e lirisë. Kur liria klith, më parë se të zgjoj sy dhe shpirtra të fjetur, ajo depërton në kujtesën e kombit. Ç`prej 31 dhjetorit të vitit 1991, atëherë kur makina ushtarake serbe do të largohej e mundur prej Prekazit,në librat e policisë sekrete të Beogradit, do të shkruhej me të mëdha emri i Adem Jasharit.

Ç`ka qënë vallë nata e 25 nëndorit 1997 për policinë e sekrete serbe? Përse ata i janë vërsulur kësaj radhe në mënyrë tinzare të ftohtë si vdekja, lagjes Binakaj të Vojnikut? Dhe ndërsa këta u afrohen lagjes dhe shtëpive të shqiptarëve, gurët dhe drurët, në memorien e tyre, në mënyrë të vetvetishme sjellin ndërmend një prej masakrave të Çeklicës, shekuj më parë, masakrë “e pastër” e ortodokzismit të egër ndaj myslimanëve. Ende sot, në eposin gojor mjeran të Serbisë këndohet e “famshmja” këngë kur Vojvoda Batriç i raporton peshkopit Danilo dhe abatit Stefan:“Myslimanët e Çeklicës na ikën,

Kështu që prej tyre vramë pak,Por dogjëm vatrat e tyre,Çerdhe dervishësh dhe xhami turke,Bëmë me to një pirg të mallëkuar.Që të mbetet si shenjë për popullin.”

Ndërsa në kullat e lagjes Binakaj dëgjohen krismat e para të pushkëve kriminale serbe, në luginën midis Llaushës dhe Rezallës së Re, burrat e armatosur prijnë pas Adem Jasharit. Vetëtima dhe stuhi nuk mund të mbrrinin dot më shpejt në shpatet edhe grykat e Vojnikut. Sërish ndizet e ashpër beteja dhe për policinë e fshetë serbe nuk është e vështirë të kuptohet se gjëmimi i armëve i shpërndarë tejendanë maleve të Drenicës është Adem Jashari, ai që përkrahu studentët e Prishtinës më 1981, ai që ngarendëte çdo 28 nëndor me flamur kuqezi në gjoks, ai që përball me eprorin e policisë serbe Rajkun gjatë demonstratave në Skënderaj, ai që e pat kthyer kullën e vet në simbol të vetëdijes nacionale për krejt drenicarët. Natyrisht, në rrjedhën e ngjarjeve, serbët asesi nuk mund të kishin rënë në befasi. Ata qenë përleshur gjatë këtyre anëve me Azem Galicën, ata patën humbur qindra ushtarë të tyre dhe çetnikë në pranverën e vitit 1945, në luftë kundër Shaban Polluzhës, tashmë do t`u duhej të luftonin kundër burrit të Prekazit Adem Jashari.

Llogaritë e serbve në Vojnik nuk dalin. Ata tërhiqen sërish në mënyrë tinzare për të kryer dy ditë më vonë një prej akteve të shëmtuar dhe të mynxyrshëm, vrasjen e mësuesit të nderuar Halit Geci. Gjendja depresive në të cilën ndodhej policia e Beogradit, ërërat e forta të shovinizmit dhe të serbofobisë në disa mjedise paranojake, favorizonin radikalizimin dhe ekstremizmin serb. Kjo simetri mjerane për shpirtin dhe moralin e një kombi, duhej të flakej. Por atje ku nuk mbërrin dot fjala, atje ku mëria etnike urdhëron krime ndaj fqinjit, që vetëm fati ta solli aq pranë, atëherë fjalën e vet e thotë gryka e pushkës, e mbajtur sigurisht në duar trimash. Në 28 nëndor 1997, ndërsa varri i mësuesit të nderuar Halit Geci mbulohej me kurora lulesh nga gjithë Kosova martire, në funeralin e rastit shfaqeshin ushtarët dhe prijësit e parë të Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës. Një simbolikë e çuditshme lidhte në këtë datë, ngritjen e flamurit në Krujë prej Gjergj Kastriot Skënderbeut, në Vlorë prej Ismail Qemalit dhe pothuajse 85 vjet më pas, ky flamur qëndronte bri dëshmorit të rënë dhe të atyre burrave që mbartnin mbi supe përgjegjësinë e ardhmërisë së trojeve etnike kosovare.

Pos simbolika e mësipërme, në mënyrë depërtuese do të nderej jo vetëm në rrafshe të datave tona kulmore, por edhe në ditlindje të zakonshme. Adem Jashari pat lindur pikërisht më 28 nëndor dhe i jati Shabani e pati mbështjellë me flamur kombëtar. Profecia e lënë disi në periferi të memories familjare, priste tani, në fundshekullin e trazuar të realizohej prej një numri shumë të madh njerëzish se kulla e Jasharajve. Drenica i kishte çuar sytë vetëtimthi tek ai burrë shtatlartë, me mustakë, me zemrën e madhe dhe sytë që ndriznin zjarre dashurie. Por këtë ndjenjë të atdhedashurisë së natyrshme, Beogradi në mënyrë krejt të qëllimshme e konfronton me fjalën terror, duke dashur të mbulojë varganin e krimeve të veta me gjethen biblike të lules. Ende sot pas kaq vitesh, shqiptarët në Kosovë duket se nuk e kanë harruar rënqethjen që kanë ndjerë pas deklaratës së Milosheviçit që : “Ata që në Jugosllavi, e mbështesin terrorin shqiptar, i japin një goditje serioze Serbisë dhe Jugosllavisë. Serbët dhe malazezët, nuk kanë mbetur vetëm këta të fundit. Çdo vatër në Serbi, është gati që nesër të niset për Kosovë. Sepse “shovinistët shqiptarë” e dijnë mirë siç e kanë pas ditur dhe më parë e duhet ta dijnë edhe në të ardhmen që nuk do të kenë dhe nuk do të pushtojnë kurrë, qoftë edhe një gisht të vetëm tokë serbe dhe sidomos as që do ta kenë e as që do të mund të pushtojnë Kosovën dhe Metohinë”.

Totalitarizmi nacionalshovenist i urryer serb, çdo ditë e më shumë, nxirrte në shesh, etjen tragjike për gjak shqiptarësh. Gjak në Prishtinë e Skënderaj, gjak në Ferizaj e Pejë, të vrarë e të varrosur përmes hymnit kombëtar shqiptar në Drenicë, të masakruar në vise të tjera në afërsi të Maqedonisë shqiptare. Evropa e cila i ruante ende në memorie krimet e fashizmit po shihte jo pa vëmendje se komunizmi në agoni, ai që dikur qe predikuar si vëllazëri e miqësi e paskajshme, tanimë me metodat e dhunën e përdorur ndaj njerëzve, ia ka kaloka edhe fashizmit. Ky socializëm i dekompozuar u shfaqka plot gjak e kocka ashtu si në tragjeditë e lashta të Sofokliut, por kësaj radhe duke patur për skenë, Evropën e mikluar prej teorive perverse të kombit të kulluar serb, predikimet për vrasje, sadizmin dhe terrorin psikologjik të marrë si masë ndaj “terroristëve” shqiptarë, tek e mbramja, ricikloi edhe një herë (ndonëse tani në kushte më të pafavorshëm) shpërfilljen e saj ndaj kombit të vjetër të Ballkanit, i cili ndonëse u përgjysmua në shekuj, nuk iu nënshtrua asnjë lloj sundimi, përkundrazi ruajti, ngriti dhe lartësoi dinjitetin e vet kombëtar. Adem Jashari, padyshim, mund të merret si shëmbëlltyrë e kësaj rezistence në vise të Kosovës. Ai dhe burrat që e rrethonin në ato vite, duke i thënë “ndal” masakrave rituale në viset shqiptare, u thoshin “ndal” në të vërtetë hakmarrjes së verbër të saj, cinizmit antievropian, lëvizjes tejet të rrezikshme për t`u kapur pas miteve ndjellakeqës dhe jo pas realitetit që ofrojnë zhvillimet.

Në ditët e para të marsit 1998, soldatska serbe kryen mizori në fshatrat Qirez dheLikoshan. Popullsia e pambrojtur e këtyre viseve u gjend në mënyrë të beftë nën shiun e predhave të automatikëve, mortajave dhe topave të kalibrit 75m/m. Por ajo gjendet e pambrojtur edhe ndaj opinionit evropian, i cili nuk ka kohë dhe mundësi të merret me kosovarët. Sa për Beogradin, aty edhe disa opozitarë të Milosheviçit, janë të zhytur këmbë e kokë në nacionalizmin famëkeq të Serbisë së Madhe, duke u shndrruar me dashje apo pa dashje në vegla të kësaj politike mjerane. Policia e fshehtë e Beogradit, ndjek lëvizjet e vullnetarëve të Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës dhe e bindur se Adem Jashari është simboli dhe shtylla kryesore e kësaj qëndrese shqiptare, ndërmerr hapin tjetër. Ajo kërkon të shuajë me zjarr dhe hekur jo vetëm qëndresën e burrit 42 vjeçar por krejt kullat e Jasharajve, duke dëshmuar se është njëherëzi pjellë e krimit dhe nënë e tij.

5 maj i vitit 1998 do të vinte përmes një agu të mynxyrshëm në vise të Drenicës. Topa, mortaja, kallashnikovë, një arsenal i tërë metalik në përballje me kullat e Jasharajve në përballje me ata burra që mbartnin mbi supe peshën e Kosovës së robëruar. Elaboratet serbë, të ndjerë keq e më keq kundruall shpresës së shqiptarëve për pavarësi tashmë nisnin falangat e mëdha kriminale drejt kullave paqësore në Prekaz me synim se do të mund t`i prisnin udhën lirisë që ishte nisur. Nuk munguan as tanket dhe zhurma e tyre u parandje qysh larg Prekazit. Intuita e çuditshme malësore parapa lumenjtë e gjakut që kërkonin shtretërit e rinj të tyre, nëpër gryka të Drenicës. Burrat e Jasharajve mblidhen saora dhe mendojnë që pleqtë dhe fëmijët të largohen nga kulla. Baca Shaban nuk pranon. Gratë gjithashtu. Fëmijët kanë besim tek të parët e tyre. “Na kjoftë dit e hajrit “ mund të thotë Shaban Jashari dhe tok duart me djemtë. Ademi ajo shqipja e rëndë hypur në shkëmb, rregullon armët dhe jep porositë e rastit. Ka momente në jetën e njeriut kur ai e sheh me sy vdekjen, por e shpërfill atë. Ngase mund të vij kjo shpërfillje që i zbardh faqen burrit, atit, djalit apo nipit? Vështirë të depërtojë shkenca deri aty. Por sigurisht depërton ndjenja e thellë, e mrekullueshme, askurrë e vjetëruar e dashurisë për atdheun, kombin, të parët dhe pasardhësit e tu.

Në orë të tëra në ato kulla përleshej jeta me vdekjen. Jetën e mbronin pushkët e Jasharajve, vdekje e donin shpura e Millosheviçit, e të çmendurit të mbramë të Evropës. Faiku dhe Aliu, Shabani dhe Halili, Isai dhe Beqiri, Sherifi dhe Nazmiu, vunë gjokset e tyre përballë soldatskës serbe, duke i rikthyer në kujtesën e gurëve të Drenicës, betejat emblematike të luftëtarëve kosovarë në vite. Adem Jashari, me trimërinë dhe guximin prometeik të tij, ishte shpresa dhe zemra e të gjithë luftërtarëve të tjerë. Policët e Beogradit ngarendinin pas blindave dhe botës së hekurt të armatimeve pasi patriotizmi i tyre ekstrem, ishte i përvetësuar nga përrallat e mitologjisë serbe, ndërsa Adem Jashari dhe familja e tij po i shndrronin kullat e tyre në Prekaz, në karakollet e parë të qëndresës shqiptare, të asaj qëndrese e cila lidhej me mijra fije, me vetë agzistencën dhe ardhmërinë e kombit tonë. 38 dëshmorë të Jasharajve flasin më mirë për këtë.

Janë 38 varre pranë e pranë në Prekaz. Janë 38 monumente të asaj që quhet qëndresë kombëtare. Midis tyre ( duket se ende komandon , jep dashuri e shpresë) Adem Jashari, simboli i nderit, burrërisë dhe trimërisë së Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës. Guximi me të cilin ky burrë priti aradhat e Milosheviçit në kullat e tij, shfaq një tjetër dimension të shqiptarëve në kapërcyell të shekullit të 20. Flijimi familjar, ky kapërcim elegjiak i dhimbjes njerëzore i kujtonte Evropës se thika serbe po shkonte në asht të shqiptarëve. Përmasa e re e përftuar në këtë rast, të jepte mundësinë të zbrisje shumë thellë, aty ku ndodhen ende sot, rrënjët e tragjedisë midis dy popujve ballkanikë. Me humbjen fizike të Adem Jasharit, mendoj se nacionalizmi i ndershëm shqiptar, humbi në shekullin që lamë pas, një ndër figurat e spikatura të identitetit të vet. Ndërsa liria dhe pavarësia e Kosovës vlen të shihet kurdoherë, si një rikthim i këtij burri në krejt jetën tonë. Prej vitesh, në bjeshkë, në oda trimash është artikuluar: Lum ai që rron pas vdekjes! Padyshim si një i tillë, Adem Jashari mbetet jo vetëm krenari e bjeshkëve tona por edhe pararendësi i qytetërimit të shqiptarëve.
© 2002-2004 Iliria Network Ltd. All Rights reserved. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara. Alle Rechte vorbehalten. Kopjimi

[Llapi]

Klark: Populli i Kosovës dhe miqtë e saj nuk do ta harrojnë familjen Jashari

Skenderaj, 25 maj 2006 (Kosovapress) Koha 17:59

Vizita e gjeneralit Klark në familjen JasharajGjenerali amerikan Uesli Klark, i shoqëruar nga kryeministri Agim Çeku, ka vizituar të enjten vendlindjen e komandantit legjendar Adem Jashari, Prekazin. Për të nderuar për kontributin e dhënë për Kosovën dhe popullin e saj, gjenerali Klark me këtë rast është pritur me duartrokitje nga qytetarë të shumtë të Drenicës.

[Llapi]

Ahmet Qeriqi Fenomene shqiptare


Fenomeni Adem Jashar, fenomen unikat i sakrificës për liri në historinë e qytetërimit


Fenomenalë janë njerëzit e veçantë, të cilët me veprat dhe bëmat e tyre lënë gjurmë të pashlyeshme në momente të caktuara të historisë.
Një fenomen i tillë, me përmasa të piedestalit jo vetëm kombëtare, është ADEM SHABAN JASHARI, i lindur në Prekaz të Drenicës, më 28 nëntor të vitit 1955 dhe i rënë në pavdekësi më 6 mars të vitit 1998, po në Prekaz. Shkrimet e deritanishme që janë publikuar për Adem Jasharin, përveç në raste të veçanta, nuk lënë përshtypjen e analizave të thella studimore, në pasqyrimin me përgjegjësi dhe njohuri profesionale të këtij fenomeni unikat, jo vetëm në historinë shqiptare. Për më tepër, shumica e shkrimeve të deritanishme, janë shënime të zakonshme jetëshkruese, në të cilat vërehet qasja uniforme, stili i rënduar me figura tejet të përgjithësuara dhe mjaft të konsumuara në letrat tona. Përmasat heroike, sakrifikuese, të Adem Jasharit dhe të Jasharëve të tjerë të Prekazit, tani dëshmorë të kombit, janë përmasa të veçanta, unikate në historinë e qytetërimit botëror.
Akti i heroizmit vetësakrifikues të JASHARËVE është akt fenomenal dhe si i tillë i takon një tipologjie së veçantë studimore shkencore.
Fenomeni Adem Jashar, është fenomen sui generis, fenomen që i tejkalon përmasat kombëtare e rajonale, është fenomen që mund të paraqitet vetëm njëherë në historinë e qytetërimit, ose njëherë gjatë disa shekujve. Duke folur për fenomene të tilla, studiuesi i vëmendshëm i etnopsikologjisë shqiptare dr. Kristë Maloku, në studimin e tij Shteti apo kombi? shkruar në vitet e tridhjeta të shekullit njëzet, ndër të tjera ka shkruar: Shpëtimtari i kombit duhet të ketë fantazi krijuesi si Platoni, … entuziazëm djalërie si Alkibiadi, vullnet vetëflijues si Sokrati. Por kësi shpëtimtarësh të kombit nuk mbijnë aq lehtë në Shqipëri e as tjetërkund, sepse Zoti i dërgon ata vetëm njëherë brenda qindra e mijëra vjetësh. Dhe, i dërgon vetëm si një kurorëzim të një pune të gjatë kombëtare, plot orvatje e mundime, si një lulëzim të shkëlqyeshëm mbi gjethe, gjemba e ferra të një kopshti të kulturuar kombëtar. Kristë Maloku, Shteti apo kombi, botuar në revistën Dardania Sacra nr.4 Prishtinë 2002,f.74. Ky konstatim vegimtar i Kristë Malokut, përputhet në tërësi me përshkrimin që ai i bënte shpëtimtarit, heroit të një kohe të caktuar historike.
Veçantia tipike e këtij fenomeni i ka specifikat e veta në kohë dhe në hapësirë. Rrëfimi për luftën, qëndresën dhe sakrificën e Adem Jasharit, Hamëz Jasharit, Shaban Jasharit dhe të JASHARËVE të tjerë në Prekaz, më, 5.6 dhe 7 mars të vitit 1998, është rrëfimi më tronditës, në të njëjtën kohë rrëfimi më krenar dhe më i sublimuar nga të gjitha rrëfimet e tjera të luftës dhe të sakrificës njerëzore, të kryera në emër të idealit të lirisë, në emër të çlirimit nga makineria më e tmerrshme që ka sunduar ndonjëherë në botë.
Filozofi më i madh idealist gjerman, Georg Vilhelm Fridrih Hegel, në veprën madhore “Fenomenologjia e shpirtit” në kapitullin, Perënditë dhe njerëzit, ndër të tjera ka shënuar: Forcat e përgjithshme disponojnë në vetvete shenjën e individualitetit, e cila është e lidhur me principin e veprimit. Nga kjo del se vepra e tyre manifestohet si veprim i lirë, i cili përgjithësisht rrjedhë prej tyre. Kështu kanë vepruar perënditë, kështu veprojnë edhe njerëzit*.( Hegel Fenomenologjia e shpirtit, BIGZ 1974 faqe 420.)
Pikërisht në suaza të këtij përkufizimi filozofik të Hegelit, duhet zbërthyer frymën e principit të jetës dhe të veprës së Adem Jasharit, të Anteut të kohës sonë, i cili u përball me forcën e brutalitetit barbar, për të ngadhnjyer mbi atë forcë djallëzore, me aktin e qëndresës dhe të heroizmit unikat, të papërsëritshëm në historinë e qytetërimit.
Fenomen unikat vetëflijues
Fenomeni Adem Jashar, ka ndodhur vetëm njëherë, ka ndodhur në kohë dhe hapësirë të caktuar, ka ndodhur në momentin vendimtar të historisë sonë. Fenomeni i tillë nuk mund të përsëritet. Ai është unikat, origjinor, autentik.
Për ta sjellë në jetë Adem Jasharin dhe për të bërë të tillë çfarë ishte, natyra ishte treguar e pa kursyer. Ai ishte shtathedhur, i tillë si Akili, apo Gjergj Kastrioti. Hyji e kishte pajisur me mendje të kthjellët, me gjykim të shëndoshë dhe me veti vetëflijuese, në mbështetje të së mirës dhe urrejtje kundër së ligës. Nga historia kombëtare i kishin lënë mbresa të veçanta rrëfimet për Bajram Currin, Çerçiz Topullin, Oso Kukën, Azem Galicën e Selman Kadriun.
Njëzimi i fuqisë fizike dhe mendore në qenien e tij përbënte tërësinë harmonike, të mbushur përplot me impulse pozitive, për të përballuar me sukses sfidat me të cilat e ballafaqoi koha.
Fenomeni Adem Jashar, nuk do t` ishte në atë përmasë i kompletuar, po të mos ishte i biri i Shaban Jasharit, një burrë trim dhe atdhetar i kulluar, dhe biri i nënë Zahides, një grua amazone shqiptare. Nuk do të ishte fenomen me përmasa të tilla po të mos e kishin mbështetur në çastin vendimtar: vëllezërit, bashkëshortja, të afërmit dhe tërë familja e ngushtë dhe e gjerë, në momentin përmbarues të bëmës së tij heroike. Nuk do të ishte me përmasa të tilla fenomenal, po të mos ishte lindur në Prekaz të Drenicës, pikërisht më 28 nëntor të vitit 1955.
Në tiparet e fizikut të tij, hetojmë të gjitha vijat karakteristike të fytyrës, të flokëve, të hundës dhe të syve, krejtësisht identike me tiparet e Lekës së Madh. Po të vëmë përballë skulpturën e Lekës së Madh të punuar nga skulptori grek, 2300 vjet më parë dhe po ta krahasojmë me fizikun e Adem Jasharit në moshën e tij 35 vjeçare, do të vërejmë elementet më identike të mundshme të ngjashmërisë, sikur ndodh jo rastësisht me ngjashmërinë në mes njerëzve të një race. Pamja fizike e Adem Jasharit rrezaton forcë, qëndresë, heroizëm, patos revolucionar, pathyeshmëri. Në figurën e tij janë sintetizuar të gjitha elementet shpirtërore dhe fizike me përmasa të veçanta.
Hapërimi i tij krijon përshtypjen e hapëruesit historik, të Marathonomakut të Madh, lajmëtarit, luftëtarit, vetëflijuesit, projektuesit të lirisë dhe bërësit të fitores. Më 5.6. dhe 7 mars të vitit 1998, Adem Jashari i kishte kënduar lirisë, i kishte kënduar tokës shqiptare, e cila edhe pse kishte filluar të digjej nga piromania sodomiste sllave, edhe pse do të lahej në gjakun e mijëra dëshmorëve e martirëve, qysh atëherë kishte filluar frymëmarrjen e lirisë.
Parashikimi i Nostradamusit për Njeriun e Madh
Fenomeni Adem Jashar, i përket profecive të parashikuesve më të njohur të historisë së qytetërimit. Rrëfimi historik për Adem Jasharin, duke e krahasuar atë me personazhe të caktuara të Biblës apo të rrëfimeve të tjera para antike dhe të kohës antike si, Anteu, profeti Job, Juda Makabe, Spartaku e shumë të tjerë, është rrëfim që në shumë segmente i tejkalon tregimet e moçme mbi trimërinë, qëndresën, vendosmërinë dhe vetësakrificën.
Rrëfimi mbi bëmat dhe qëndresën e Adem Jasharit, në mënyrë vegimtare është prezantuar edhe në parashikimet profetike të Mishel Nostradamusit, i cili ka paraparë me saktësi shumë nga rëniet e ngritjet në historinë e njerëzimit.
Në një katrenë të Nostradamusit për Njeriun e Madh, thuhet:
Veprat e vjetra do të përfundojnë Dhe nga çatia e keqja do të bjerë mbi Njeriun e Madh. Parshikues të mëdhenj, OMSCA,Tiranë, 1999, faqe 145. Po t`i analizojmë me vëmendje këto dy vargje, në kontest të kohës dhe hapësirës sonë historike, do të zbërthejmë enigmën parashikuese të Nostradamusit. Me aktin luftarak e vetëflijues të Adem Jasharit dhe të JASHARËVE, më 7 mars të vitit 1998 në Prekaz, përfunduan veprat e vjetra, përfundoi skllavëria dhe rrojtja zvarranike, përfundoi deliri i rrojtjes nëntokë, i jetës së ngjashme me jetën e urithit.
Dhe, për të përfunduar përgjithmonë e vjetra shekullore skllavëruese:
Nga çatia e keqja do të bjerë mbi Njeriun e Madh. Çatia e Kullës së Adem Jasharit ishte përshkuar me zjarrin e të gjitha armëve shfaruese të artilerisë së Mabusit, (Milosheviqit). Zjarri i predhave armike ra, jo vetëm mbi çatinë e kullës së Njeriut të Madh, por edhe mbi të gjithë Jasharët që qëndruan në Kështjellë.
Gjithnjë duke analizuar profecitë e Nostradamusit do të hasim edhe në vargje të tjera mjaft kuptimplote:
Një vrasje aq e egër, sa askush nuk mbeti i gjallë! Vepra e cituar faqe 126. Edhe ky konstatim vegimtar, sado që duket i përgjithësuar dhe mund të korrespondojë edhe me shumë ngjarje të tjera të mizorishme, që kanë ndodhur dhe ndodhin kudo në botë, të përkujton të veçantën e profecisë, së Nostradamusit, faktin real se, më 7 mars të vitit 1998 në Kullën e Qëndresës historike shqiptare, në Prekaz, asnjë kështjellar nuk mbeti i gjallë, mirëpo pikërisht atë ditë, filloi shembja e përgjithmonshme e sundimit të satanait serb në vendin tonë.
Fenomeni i përjetësisë
Fenomeni Adem Jashar, në historinë tonë më të re, në ndërgjegjen e liridashësve shqiptarë, është ngulitur jo vetëm si kult që simbolizon trimërinë, vendosmërinë, sakrificën, po mbi të gjitha është simbol unikat i fuqisë dhe i vitalitetit kombëtar, simbol i përsëritjeve ciklike të ngritjeve shqiptare, pas rënieve të shumta. Adem Jashari është Mesi i realizuar, është shpëtimtari që e kemi pritur me shekuj, është udhërrëfyesi dhe shembull dhënësi realist i lirisë.
Epiqendra e heroizmit dhe qëndresës shqiptare sot, nuk mund të mendohet pa ideatorin dhe projektuesin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Adem Jashari. Vepra e tij heroike ishte dhe vazhdon të mbetet burim i frymëzimit më të fisnikëruar kombëtar për të gjithë shqiptarët liridashës dhe më gjerë. Vizita, që shqiptarët, por edhe shumë liridashës e humanistë të tjerë nga mbarë bota i bëjnë Kullës së Jasharëve, tani në Kompleksin Memorial Kombëtar, në Prekaz, është tregues se pikërisht në qendër të Shqipërisë po përjetësohet një vendpelegrinazh i ri i botës shqiptare, një vend i shenjtë jo vetëm i Shqipërisë.
Fenomeni Adem Jashar po ngrihet në monument përjetësie fizike e shpirtërore, jo si mit mesjetar, jo si legjendë e rrëfimeve tradicionale mitologjike, por si një personazh i veçantë dhe realist i historisë me përmasa po ashtu tipike realiste, sepse vepra dhe heroizmi i tij shënuan piedestalin, preken majat ku nuk arrijnë dot as legjendat, shënuan infinitet, përtej të cilave pushon fjala.
Në të gjitha segmentet studimore, në të gjitha format e krahasimit dhe të përshkrimit, fenomeni Adem Jashar, imponohet para së gjithash me origjinalitet, imponohet me veçanti tipike të një tipologjie autentike në paraqitje, që mbërthen në vetvete të gjitha përshtresimet universale të Njeriut, i cili jo rastësisht kishte sfiduar terrin, barbarinë, dhunën, jo rastësisht iu kishte kundërvënë ushtrisë gjakatare të Mabusit (Milosheviqit) të kohës.
Literatura:
Georg Vilhelm Fridrih Hegel, Fenomenologjia e shpirtit, BIGZ 1974 faqe 420.) Kristë Maloku, Shteti apo kombi, botuar në revistën Dardania Sacra nr.4 Prishtinë 2002,f.74. Parshikues të mëdhenj OMSCA,Tiranë, 1999, faqe 145.

[Llapi]

Humanisti dhe shkrimtari malazias, Jevrem Berkoviq, bën homazhe te varri i legjendarit, Adem Jashari

Gjeneratat e reja të vendit tonë mbase nuk e njohin sa duhet shkrimtarin, publicistin e mbi të gjitha humanistin malazias, Jevrem Berkoviq. Ky emër është i mirënjohur për liridashësit e Kosovës, sidomos prej vitit 1981, kur në Kosovë filluan protestat dhe demonstratat e rinisë shqiptare me kërkesë për krijimin e Republikës së Kosovës. Ishte asokohe ndër të vetmit në Jugosllavi, shkrimtari Jevrem Berkoviq, i cili përkrahu kërkesat e drejta të rinisë shqiptare të Kosovës dhe për pasojë u ballafaqua me shumë shantazhe, izolim e satanizim. Megjithatë ai qëndroi e nuk u dha. Asnjëherë nuk u pajtua me qëndrimin diskriminues të Jugosllavisë kundër shqiptarëve, dhe kurdoherë që iu dha mundësia e mbrojti parimin e filozofisë realiste lidhur me të drejtat e kombeve për vetëvendosje.
Zëri i tij sado që i vetmuar, asokohe ngeli në kujtesën e liridashësve të vendit tonë, si zë i një përkrahjeje parimore, njerëzore. Dhe fatkeqësisht për shumë kohë Jevrem Berkoviqi ngeli i vetmuar në përpjekjet e tij humaniste, meqë shumica e intelektualëve serbë dhe malazias u bënë zëdhënës të çmeritur të politikave antishqiptare të Beogradit. Mirëpo, e drejta sado që mënon, nuk harron. Dhe shkrimtari malazias Jevrem Berkoviq erdhi kësaj radhe në Kosovë, jo vetëm për të marrë një çmim nderi për krijimtarinë dhe humanizmin e tij, por edhe për ta parë realitetin e ri, që u krijua në Kosovë pas dëbimit të forcave të errësirës. Ai nuk hezitoi, dhe për më tepër vizitoi edhe Kompleksin Memorial, “Adem Jashari” në Prekaz. Madje edhe bëri homazhe te varri i Legjendarit, ku ende nuk ka shkelur këmba disa liderëve të vendit tonë. Ai u përul para veprës heroike të legjendarit dhe para sakrificës sublime të Jasharëve për lirinë e Kosovës. “Nga këtu lindi shteti i Kosovës”, nënvizoi Berkoviq, në fletoren e përshtypjeve me rastin e vizitës në Prekaz. Shembulli i shkrimtarit, Jevrem Berkoviq, jo vetëm që duhet përshëndetur dhe duhet mbështetur me respekt dhe nderim të veçantë, por ky shembull duhet të shërbejë edhe për ta thelluar ndjenjën e respektit për njeriun si të tillë, pa paragjykuar racën, kombin apo fenë e tij.
Vlerësimi i tij “nga këtu lindi shteti i Kosovës” është shumë domethënës, madje edhe për një pjesë të elitës politike të vendit tonë, e cila politikën e vet amorfe nuk e bazon në esencën e lindjes së shtetit të Kosovës, por e gënjen vetveten dhe opinionin se qenka në rrugë për ta bërë atë. Sepse, pavarësisht se si do të zgjidhet çështja e Kosovës, shteti i Kosovës lindi me veprën e legjendarit Adem Jashari, ndërsa ende në Kosovë ka individë dhe grupe harbutësh e rrugaçësh, që flasin e shkruajnë se lufta e UÇK-së ishte konflikt, se Adem Jashari me bashkëluftëtarët nuk ishte më shumë se një grup luftëtarësh, se lufta e UÇK-së nuk ia solli lirinë Kosovës, e gënjeshtra të tilla profane, antikombëtare. Të tillët, po të kishin turp, njerëzi e fytyrë njeriu, do të skuqeshin nëse kanë dëgjuar deklaratat e shkrimtarit malazias, Jevrem Berkoviq. Shembulli dhe fjala e shkrimtarit humanist, Jevrem Berkoviq do të ngelë në kujtesën e liridashësve të Kosovës edhe për fjalimin e tij burrëror me rastin e marrjes së çmimit “Kepi i Shpresës së Mirë”, me të cilin u nderua nga juria e poetëve, ditë më parë, në Mitrovicë. “Është e rëndë dhe me përgjegjësi që sonte këtu, në Mitrovicë, të jesh Jevrem Berkoviq. Ndërkaq është shumë e bukur të jesh, pjesëtar i popullit, juria e nderuar e të cilit më ndau një mirënjohje kaq të lartë ndërkombëtare, siç është “Kepi i Shpresës së Mirë”. Më tutje shkrimtari dhe humanisti Berkoviq ka shtuar: ”Dramat e mëdha të popujve ndodhin e kalojnë. Dhe nga ato drama popujt dalin ngadhënjimtarë, ose zhyten në humnerën e së kaluarës. Kjo i ndodhi edhe popullit shqiptar në Kosovën shqiptare dhe atyre që këtë vend e përjetojnë si atdhe të tyre. I ndodhi mu ajo, dhe ata që deshën ta vrasin, e forcuan, ndërsa veten e shpërngulen jo vetëm nga Kosova, por edhe nga miti i Kosovës, mit të cilin e krijuan me lahutarët, priftërinjtë, rapsodët etj, duke menduar se kjo do të jetë arma e tyre vrastare pushtuese, arma e tyre shpirtërore për shkombëtarizimin e shqiptarëve. Mirëpo miti i tyre i tradhtoi, dhe së pari i bëri viktima të veta, e pastaj i ballafaqoi me të vërtetën e vrazhdë”. Këto konstatime filozofike, emancipuese dhe historike të shkrimtarit Berkoviq duhet të shërbejnë si mësimi i parë i abetares për të gjithë politikanët serbë, për Kishën serbe dhe për të gjithë ata, që kanë bërë përpjekje për të realizuar mitin e shpifur për Kosovën si djep të Serbisë. Këtë mësim do të duhej ta kuptonte edhe besniku fanatik i idealeve internacionaliste, ministri i Jashtëm i Shqipërisë, Besnik Mustafaj, i cili ka ngulur këmbë që Kosova sërish të mbetet e kushtëzuar nga Serbia, nga Serbia e cila ka bërë përpjekje të pareshtura shekullore për ta shfarosur, duke u shërbyer me mitet dhe duke bërë përpjekje për ta vrarë të vërtetën.
Shkrimtari dhe humanisti, Jevrem Berkoviq, është në radhë të parë nderi i popullit të vet, është edhe nderi i së vërtetës, e cila ka nevojë të thellohet, me qëllim për të filluar sadopak përpjekja e fillimit të besimi në mes të atyre njerëzve, që kanë dhënë prova humanizmi dhe mirëkuptimi të ndërsjellë. A. Q



-------------------------------

Askend nuk po e mbytka marrja e turpi ku jane udhheqesija e LDK-se o zot eshe ata i thone vetit shqiptar!!!!!

[Llapi]

Kryetari Thaçi dhe nënkryetari Limaj marrin pjesë në përurimin e memorialit të komandantit legjendar Adem Jashari në Tiranë

Tiranë, 28.11.2006

Sot, në ora 11:00, pranë hyrjes së rrugës së selive diplomatike në Tiranë, përurohet memoriali "Adem Jashari". Bashkia e Tiranës do të organizojë në Ditën e Flamurit, në përvjetorin e 94-t të shpalljes së mëvetësisë së hapësirës kombëtare, përurimin e memorialit kushtuar Adem Jasharit, komandantit të parë dhe legjendar të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Nga Kosova në këtë ceremoni marrin pjesë kryetari dhe nënkryetari i PDK-së, z.Hashim Thaçi e z.Fatmir Limaj.

Ceremonia do të nisë në orën 11:00 në sheshin në hyrje të rrugës së Durrësit, pak pasi kalon Zogun e Zi, në drejtim të qendrës së Tiranës dhe gjithashtu pranë bllokut të përfaqësive diplomatike. Memoriali është punuar nga skulptori Thoma Thomai.

Nga Kosova në këtë ceremoni marrin pjesë kryetari dhe nënkryetari i PDK-së, Hashim Thaçi e Fatmir Limaj. Në ceremoni sipas Bashkisë së Tiranës, do të mbajë një fjalë rasti kryetari i saj, Edi Rama, në prani të qytetarëve nga mbarë trojet shqiptare sipas lajmërimeve paraprake. Nga Kosova do të jetë një përfaqësi e kryesuar nga Hashim Thaçi, kryetar i Partisë Demokratike të Kosovës, si dhe nënkryetari i saj Fatmir Limaj.

Vendosja e memorialit të komandantit të UÇK-së Adem Jashari përkon me Ditën e Flamurit dhe me ditën e lindjes së tij dhe të daljes së parë publike të UÇK-së.

[Brari]

e filmuan.. ademin.. e denoncuan.. tek serbia.. e braktisen.. kur erdh polici-ushtria e sllobos.. e lan me fmi e gra te rrethuar.. e priten sa u masakrue me gjith fmit e grat e fisit.. e pastaj ja kenduan referatin.. e tash te ngratin e shfrytzojne me ja rrit pushtetin bol.eve te edvinit.. ja cka jan te afte me ba polpotistet e PDK-se..se lpk-se .. krijeses e sherbetores se sigurimit te enver nexhmije hoxh ali stalin-ram edvinit..

dalja publike e uck-se eshte prologu i tragjedise.. se madhe.. te masakrimit te 3 milion shqiptareve.. nga serbia qe u ftua ne kte masaker nga shtabi rognerist i cili dirigjonte gangsterret daut selim e sorrollop..
Ushtrite krijohen forcohen qe ne kohen e duhur ta shpartallojne armikun e jo qe te shpallen ne kohen e pa duhur qe armiku te perfitoje preteksin pa u lodh hiq.. qe te perdhunoje popullin te cilin kta shpallsa aventurier te shitur pretendojne se duan ta clirojne..
po keshtu ndodh kur fatet e kosoves perdhunshem del kinse don ti mbroje nje falange hajnash enveriste dhe pa qyk zori per xhepat e nanos abdi rognerave.. ja leshojn bajonetes se arkanit nji popull te tane..

e sot kta horra po dun me zor ti quajm clirimtare kur krejt bota e pa se cili ishte clirimtari i Kosoves..
ishte Nato dhe Vetem Nato.
horrat le te marrin dekorate nga moisiu e sejdiu e daci me motivacionin.. "Te afte me ftue sllobon.. e me hup si shurra ne aeroplan ne vilat e enverit.."

ju nuk cliruat kerkend.. agallare staliniste qosiste enveroiste klosoiste edvino caushiste.. te LPK-se..

[Llapi]

Kryetari Thaçi: Komandanti legjendar i UÇK-së, Adem Jashari është kryeheroi i shqiptarëve


Sot në Tiranë, në praninë e një numri të madh personalitetesh nga gjithë hapësira shqiptare, është përuruar Memoriali i Komandantit Legjendar të UÇK-së Adem Jashari.
Në këtë përurim, që përkon me Festat Kombëtare të Nëntorit dhe me ditëlindjen e komandantit legjendar, ka marrë pjesë një delegacion i PDK-së i kryesuar nga kryetari Thaçi, në të cilin bëjnë pjesë edhe nënkryetari Fatmir Limaj, sekretari i përgjithshëm Jakup Krasniqi, anëtarët e kryesisë Xhavit Haliti dhe Ramë Buja.
Përurimin e bustit të komandantit legjendar e bënë kryetari Thaçi, i biri i dëshmorit Hamzë Jashari, Bekim Jashari dhe kryetari i Bashkisë së Tiranës Edi Rama.
Në ceremoninë e përurimit të memorialit, me një fjalë rasti është paraqitur bashkëluftëtari i komandantit legjendar Adem Jashari, ish-lideri politik i UÇK-së, tani kryetar i PDK-së z.Hashim Thaçi.



(Thekse kryesore nga fjala e kryetarit të PDK-së z.Hashim Thaçi në ceremonialin e përurimit të bustit të komandantit legjendar të UÇK-së Adem Jashari në Tiranë)

Fillimisht Ju uroj të gjithëve Festën e Flamurit, Festën e Pavarësisë dhe të gjitha festat tjera të Nëntorit.

I nderuari kryetar i Bashkisë z.Edi Rama,
Të gjithë nderuar qytetarë të Tiranës,

Sot në Tirane po ndodh ajo që pritej dhe duhet të ndodhte. Sot Tirana dhe e gjithë Shqipëria po e nderon dhe respekton vlerën më sublime të luftës për çlirimin e Kosovës, Komandantin Legjendar të UÇK-së Adem Jashari. Sot kryetari i Bashkisë Edi Rama, me punën e tij të palodhshme po e madhështon vlerën e Tiranës dhe të gjithë Shqipërisë me bustin e komandantit legjendar Adem Jashari.

Adem Jashari e deshi Tiranën, e deshi dhe respektoi Shqipërinë. Komandanti Legjendar jetoi, punoi dhe me bashkëluftëtarët e tij u përgatit edhe në Tiranë për çlirimin e Kosovës. Komandanti legjendar gjithmonë ishte i bindur se për çlirimin e Kosovës, Shqipëria do të mund të luaj atë rol që luajti, rolin vendimtar, prandaj urime, përgëzime dhe mirënjohje në këtë drejtim, si institucioneve, ashtu edhe popullit të Shqipërisë.

Komandanti legjendar i UÇK-së, Adem Jashari është kryeheroi i shqiptarëve, prandaj ai dhe vlera e tij, sakrifica dhe mundi i UÇK-së, si dhe sakrifica e gjithë shqiptarëve po respektohen. Sot Tirana dhe e gjithë Shqipëria përulet me mirënjohje për komandantin legjendar Adem Jashari, po përulet e tërë Kosova, po përulen shqiptarët në Mal të Zi, në Preshevë e Bujanoc, kudo që gjenden ata.

Lufta e komandantit legjendar, pra lufta e UÇK-së, hapi perspektivë për të gjithë rajonin. Lufta e Kosovës i hapi perspektivë edhe Shqipërisë në rrugën e saj drejt Evropës, i hapi perspektivë demokratizimit të Maqedonisë, si dhe demokratizimit të gjithë rajonit.

Ndodhi mrekullia, u formau UÇK-ja e udhëhoqi komandanti legjendar Adem Jashari, u zhvillua luftë heroike, e fituam mbështetjen e plotë të Shqipërisë, të institucioneve dhe të kombit, e fituam mbështetjen e plotë edhe të ndërkombëtarëve, fillimisht të SHBA-ve dhe pastaj të të gjitha vendeve perëndimore. Ndodhi Marrëveshja e Rambujesë, nodhen bombardimet, ndodhi liria e Kosovës, prandaj urime dhe përgëzime të gjithë shqiptarëve kudo që janë .

Z Edi Rama ju shpreh mirënjohjen më të lartë të të gjithë bashkëluftëtarëve për vendosjen e bustit të Komandanti Legjendar të UÇK-së Adem Jashari në Tiranë.

Lavdi dëshmorëve të kombit.



Po ashtu, në kuadër të vizitës zyrtare në Shqipëri, që përkon me Festat Kombëtare të Nëntorit dhe me përurimin e memorialit të Komandantit Legjendar të UÇK-së Adem Jashari në Tiranë, një delegacion i Partisë Demokratike të Kosovës i kryesuar nga kryetari z.Hashim Thaçi, në të cilin bëjnë pjesë edhe nënkryetari z.Fatmir Limaj, sekretari i përgjithshëm z.Jakup Krasniqi, anëtarët e kryesisë z.Xhavit Haliti dhe z.Ramë Buja, po zhvillojnë takime të rëndësishme me krerë të politikës dhe institucioneve të shtetit shqiptar.

Delegacioni i PDK-së i kryesuar nga kryetari Thaçi, pas takimi të mëngjesit që ka zhvilluar me kryeministrin shqiptar z.Sali Berisha, është takuar sot me Ministrin e Mbrojtjes të Shqipërisë z.Fatmir Mediu, me kryetarin e Partisë Socialiste z.Edi Rama dhe me kryetarin e Lëvizjes Socialiste për Integrim z.Ilir Meta.

Në të gjitha takimet me krerët e politikës dhe institucioneve shqiptare, kryetari Thaçi ka shprehur domosdonë e ruajtjes së unitetit të klasës politike shqiptare dhe domosdonë e vazhdimit të bashkëpunimit të udhëheqjes shqiptare në tërë hapësirën shqiptare, në funksion të përkushtimit të vazhdueshëm për stabilitetin në rajon dhe thellimin e integrimeve evropiane në këtë pjesë të Evropës.

[Llapi]

Vendoset ne Tirane busti i Adem Jasharit. Rama: Nuk ka dallim ne politike kur behet fjale per pavaresine e Kosoves

Ora 13:50
Nga Daniela Bonollari


TIRANE (28 Nentor) - Sot me 28 Nentor, ne Diten e Pavaresise ne Tirane eshte vendosur busti i heroit kombetar te Kosoves, Adem Jashari.
“Nuk duhet te jemi te ndare kur behet fjale per Kosoven”, kane qene fjalet e Kreut te PS njekohesisht dhe kreut te Bashkise me te madhe ne vend, Edi Rama gjate vendosjes se bustit. „Kur eshte fjala per Kosoven, per pavaresine e saj, per integrimin e Kosoves e Shqiperise nuk ka dallim. Mes nesh nuk ka dallim, as mes partive politike nuk ka dallim, mes opozites dhe qeverise nuk ka dallim. Ne te gjithe e duam Kosoven e pavarur dhe te gjithe e duam Kosoven e Shqiperine bashkarisht ne komunitetin europian“, ishin fjalet e Rames gjate ketij evenimenti.

Memoriali qe u vendos pranë hyrjes së rrugës së selive diplomatike në Tiranë është punuar nga skulptori Thoma Thomai. Nga Kosova në këtë ceremoni maoren pjesë kryetari dhe nënkryetari i PDK-së, Hashim Thaçi e Fatmir Limaj.

( /Balkanweb)


Rama: Nuk ka dallim ne politike kur behet fjale per pavaresine e Kosoves

[Llapi]

Tiranë, 28.11.2006
Sot në Tiranë, në praninë e një numri të madh personalitetesh nga gjithë hapësira shqiptare, është përuruar Memoriali i Komandantit Legjendar të UÇK-së Adem Jashari.
Në këtë përurim, që përkon me Festat Kombëtare të Nëntorit dhe me ditëlindjen e komandantit legjendar, ka marrë pjesë një delegacion i PDK-së i kryesuar nga kryetari Thaçi, në të cilin bëjnë pjesë edhe nënkryetari Fatmir Limaj, sekretari i përgjithshëm Jakup Krasniqi, anëtarët e kryesisë Xhavit Haliti dhe Ramë Buja.
Përurimin e bustit të komandantit legjendar e bënë kryetari Thaçi, i biri i dëshmorit Hamzë Jashari, Bekim Jashari dhe kryetari i Bashkisë së Tiranës Edi Rama.

[Llapi]