Kastriot Myftaraj Agjent i KGB

[~Geri~]

SHQIPTARËT-"CAPER EXPIATORIUS" NË "PËRQAFIMIN" VATIKAN-PATRIARKANË


Në një nga paralajmërimet më të mprehta në histori, Hajnrih Hajne është shprehur se nuk duhet nënvlerësuar forca e vërtetë e ideve: idetë e përpunuara nëpër katedra apo tubime studiuesish mund të shndërrohen në armë të përgjakura që shkatërrojnë vende dhe qytetërime të tëra. Ky paralajmërim i Hajnes më sillej ndërmend ndërsa ndiqja seancat e Simpoziumit "Krishtërimi ndër shqiptarë", i zhvilluar në Tiranë nga data 15 deri në 19 nëntor 1999 dhe i organizuar nga Konferenca Ipeshkvnore e Shqipërisë.

Para se t'i hyj një analize të hollësishme të këtyre lloj ideve të paraqitura në simpoziumin e sipërthënë, e gjej të domosdoshme që në frymën e titullit të këtij shkrimi të ndërtoj tablonë pjesë e së cilës ato janë. Ndryshe është e pamundur që të kapet sinjifikimi i plotë i këtyre ideve. Përfundimi i Luftës së Ftohtë autentike midis bllokut komunist dhe atij kapitalist, u pasua nga një tjetër "luftë e ftohtë" që diku u shndërrua edhe në të nxehtë, midis katolivizmit dhe ortodoksisë. Fronti i kësaj lufte kalonte përgjatë vijës "tektonike" që ndante dy kishat, duke nisur nga Balltiku në adriatik. Të dy palët synonin të zgjeroheshin në arealin e njëra-tjetrës. Ortodoksia kishte piketuar sidomos Ballkanin Perëndimor dhe posaçërisht Shqipërinë, Kroacinë, Bosnje-Hercegovinën, vende këto që disa ishin plotësisht në arealin katolik (Kroacia), ndërsa të tjerat pjesërisht (Nosnja-Hercegovina dhe Shqipëria).

Nga ana e tij, katolicizmi synonte që të shkëpuste pjesën më të madhe të Kroacisë (ose të gjithën nëse ishte e mundur) një pjesë të madhe të Hercegovinës si dhe të ruante pozitat e tij në Shqipëri e në Kosovë (në këto dy të fundit synonte që të bënte edhe ndonjë prozelit midis myslimanëve). Katolicizmi kishte plane të mëdha edhe jashtë Ballkanit dhe posaçërisht në ish-Bashkimin Sovjetik ku në nisje të viteve të nëndhjeta, Papa Vojtila nisi një veprim ungjillzues në frymën e mesazhit të Fatimasë. Në këto rrethana, relatat midis të dy kishave u tendosën aq sa replikat midis krerëve të tyre të nxirrnin mallin e retorikës së ashpër që këmbenin Uashingtoni dhe Moska në ditët e akullta të Luftës së Ftohtë. Kështu, Vatikani e akuzonte Patriarkanën ruse si nxitëse të përndjekjes së katolikëve dhe uniatëve në ish-Bashkimin Sovjetik (atëherë në prag të shpërbërjes), ndërsa Patriarkana ruse e paralajmëronte ashpër Vatikanin që të mos merrej me gjueti të paligjshme fetare (bërje prozelitësh) në arealin e saj. Nën këtë erë të akullt u ngritën gjuhët e flakëve të Luftës në Ish-Jugosllavi. Akti i dytë i kësaj tragjedie (akti i parë ishte lufta e shkurtër në Slloveni), lufta në Kroaci, për nga mënyra se si u zhvillua bënte asosacion me Kryqëzatën e Katërt (luftën midis Katolicizmit dhe Ortodoksisë). Kroatët dhe serbët paraqitnin në media me bujë të madhe kishat dhe manastiret e tyre të shkatërruara apo të dhunuara nga pala tjetër. Vatikani, më aktiv se kurrë në diplomaci që nga koha e Luftës Tridhjetëvjeçare, ishte krejtësisht në anën e kroatëve dhe përdori gjithë ndikimin e tij që atyre t'u jepeshin armë si dhe që çështja e tyre të gjente mbështetje në kancelaritë dhe forumet ndërkombëtare.

Natyrisht që e gjithë ortodoksia ndërkombëtare me Patriarkanën Ekumenike dhe atë të Moskës së krye ishte në anën e serbëve. Serbët, të cilët ishin sgresorët në luftën në Kroaci, e akuzuan Vatikanin pa terma gjysmake, se ishte sponsorizuesi i një kryqëzate katolike si ajo e vitit 1204, kundër Serbisë ortodokse. Kjo akuzë u amplifikua nga forumet e larta të ortodoksisë ndërkombëtare.

Të gjitha këto bënë që relatat midis Vatikanit dhe dy forumeve relevante të ortodoksisë, Patriarkanës Ekumenike të Konstandinopolit dhe Patriarkanës ruse të mbeten të ftohta përgjatë gjithë viteve të nëntëdhjeta. Mjaftonte një ngjarje në dukje pa shumë peshë që të nisnin ngacmimet. Të dy palët e ndiqnin me shumë dyshim njëra-tjetrën.

Kjo situartë që pas të gjitha gjasave do të ketë lumturuar shumë Samuel Hantingtonin, pasiqë ajo e ilustronte në mënyrë të përkryer teorinë e tij të paraqitur në librin e bujshëm "Përplasja e qytetërimeve" nuk i interesonte më Vatikanit. Kjo jo për ndonjë resentiment ekumenik, se sa për arsye pragmatike politike. Gjatë luftës në ish-Jugosllavi Vatikani shfaqi ambicje të qarta për të fituar peshë në politikën ndërkombëtare, ashtu siç e ka patur traditën që në Mesjetë kur stabilizonte të ashtuquajturën "pax dei". Këtë ambicie të Vatikanit e denoncoi Shtëpia e Bardhë gjatë luftës në Kosovë, kur në kufirin e skajshëm të taktit të domosdoshëm në raste të tilla, i bëri me dije papës që të shihte punët e tij dhe të mos shkelte në sferën që "i përket Cezarit".

Pajtimi me ortodoksinë ishte "karta fituese" që do të hidhte Vatikani në lojën e tij politike. Qendrat vendimmarrëse ndërkombëtare do të ishin të detyruara që ta konsideronin më ndryshe diplomacinë pontifikale në kushtet e një kombinimi të tillë. Aq më tepër kur dihet ndikimi i fesë mbi politikën në vendet ortodokse. Sa i sinqertë do të ishte pajtimi kjo do të shihet. Por Ortodoksia ishte mjaft e zemëruar me Vatikanin, sidomos që prej luftës në Kroaci. Që të bëhej "përqafimi mes Vatikanit dhe Patriarkanës, duhej një "caper expiatorius" (cjapi biblik i flijuar për të larë mëkatet) dhe si i tillë u gjend kombi shqiptar. Fillimisht Vatikani ia nisi duke ndihmuar që të arrinte sukses dhe të kamuflohej kryqata ortodokse e vitit 1997 në Shqipëri. Komuniteti i san Exhidios në Romë (një institucion misterioz jezuit që shërben si instrument politik i Vatikanit) i mblodhi politikanët shqiptarë të pozitës që po kalonte në opozitë (PD-së) dhe të opozitës që po kalonte në pozitë (PS-së) për të nënshkruar një pakt luajaliteti që rezultoi të ishte një simbil i kipokrizisë së famshme jezuite. Të njëjtën formulë u orvat që ta zbatonte kjo qendër politike jezuite edhe në relatat Serbi-Kosovë me paktin midis Rugovës dhe Millosheviçit për arsimin, i cili synonte që të pengonte aksionin e pritshëm të NATO-s kundër Serbisë.

Ndërsa në rastin e parë Vatikani ia doli që ta çonte "caper expiatorius-in" shqiptar nën thikën e therrtarit ortodoks, në rastin e dytë gjërat nuk shkuan pikërisht ashtu siç ishte parashikuar, sepse vullneti i bashkësisë ndërkombëtare dhe në radhë të parë i SHBA-ve për të mos lejuar që Kosova të flijohej në altarin sllavo-ortodoks, ishte shumë më i fortë se në rastin e parë, kjo për arsye që vetëm përlitazi janë subjekt i këtij shkrimi, diku më poshtë.

Nisjen e fushatës ajrore kundër Serbisë, Vatikani e pa si një rast të ardhur nga qielli (në sensin që prej andej binin bombat), për të dëshmuar mbështetjen e tij për Prtodoksinë, e cila natyrisht që ishte e gjitha në anën e serbëve. Termat e ashpra në të cilat u shpreh Vojtila kundër fushatës ajrore të NATO-s ishin të paprecedent në fjalorin e diplomacisë pontifikale të shekullit XX, gjithherë skajshmërisht diskrete. Me deklaratat e tij të përditshme, vojtila u shndërrua praktikisht në një nga politikanët më aktivë të frontit Anti-NATO së bashku me Jelcinin, presidentin kinez Xe Ming dhe liderët e politikës greke. Papa kërkonte ndalimin e fushatës ajrore pa shpjeguar se si do të ndalonte pas kësaj genocidi serb në Kosovë. Personalitetet e tjera të larta të Vatikanit ishin në garë me shefin e tyre për të artikuluar formulime cinike. Ndoshta më tipiku është rasti i kardinalit Tonini, një prej persoaliteteve më autoritare në Vatikan, i cili kur ishte i ftuar në talk-shoë-un "Moby Dik" të emetuar nga Italia 1 më 10 prill 1999 dhe që i kushtohej luftës në Kosovë, pyeti duke iu referuar fushatës ajrore të NATO-s: "Përse shërbeu kjo luftë kur në vend të Serbisë së Madhe do të kemi Shqipërinë e Madhe ?".

Kjo është njëlloj sikur të thuash "përse shërbeu lufta kundër Hitlerit, kur në vend të Gjermanisë së Madhe patëm Poloninë e Madhe ? A nuk u zgjerua Polonia në dëm të Gjermanisë deri në Oder-Najse ? Në këtë rast do të na duhej që të mos konsideronim genocidin nazist kundër hebrejve. Në mënyrë të ngjashme, edhe Eminenca e tij Tonini nuk e konsideronte fare genocidin serb kundër shqiptarëve, njëlloj si ai inkuizitori mesjetar, i cili kur e pyetën se ç'duhet të bënin me 6000 albigezët e prezumuar si heretikë, u përgjigj "Vrajini të gjithë. Le t'ia lëmë Zotit të gjykojë se cili është fajtor".

Në këtë rast, Tonini u paraqit edhe si zëdhënës i tezave serbe, duke i akuzuar SHBA-të se në Kosovë nuk po mbronin të drejtat njerëzore, sepse donin të krijonin të ashtuquajturën "Shqipëri të Madhe". Sikur të bëhet top-lista e deklaratave keqdashëse dhe paranoiake të bëra gjatë kësaj lufte, me siguri që kjo e Toninit do të kapë vendin e parë si më cinikja. Në të njëjtin talk-shoë, Tonini bëri një krahasim në stilin e propagandës së dikurshme sovjetike për NATO-n. duke hequr një paralele historike, ai aludoi se ashtu si në Athinë që e ekzaltuar pas fitores mbi persët iu drejtua me një kërkesë ultimative për nënshtrim një ishulli fare të vogël, ashtu edhe SHBA-të të ekzaltuara nga fitorja në Luftën e Ftohtë i ishin kthyer tash Serbisë dhe i kërkonin që të nënshtrohej.

Për Toninin, Serbia ishte po aq e pafajshme sa ky ishull i vogël që kishte patur fatin e keq të zgjonte lakminë e Athinës. I zhytur në historinë antike, Tonini kishte harruar të katër luftërat e viteve nëntëdhjetë në të cilat Serbia kishte qenë agresor si dhe genocidin e ushtruar gjatë tyre, genocid që vazhdonte edhe në kohën kur Tonini thoshte këto fjalë. Sigurisht që SHBA-të nuk e meritonin këtë cilësim. Më 1945, kur Armata e Kuqe arriti në Trieste dhe shumëkush e besonte se shpejt ajo do të dilte në Atlantik, papa dhe kardinalët fshiheshin prapa tankeve amerikane dhe i luteshin në heshtje Zotit që t'i ndihmonte ato. Ndërsa në 1999 "L'Oservatore romano" shkruante se "çdo luftë është një fyerje ndaj Zotit" duke aluduar se e tillë ishte edhe fushata ajrore e NATO-s kundër Serbisë. Por disa muaj më pas Vatikani nuk e quajti asfare fyerje ndaj Zotit luftën e popullit katolik të Timorit Lindor për pavarësi. Papa iu drejtua bashkësisë ndërkombëtare me një apel në të cilin shprehej se ajo duhej të impenjohej që të përmbushej aspirata legjitime e popullit të Timorit Lindor për pavarësi. Për Vatikanin kishte dy standarte, njëri për Kosovën myslimane dhe tjetri për Timorin Lindor katolik. Çfarë shembulli i qartë i "moralit absolut katolik" !

Për pezmatimin e madh të Vatikanit, SHBA-të nuk lejuan që Kosova të flijohej. Por gjithsesi, Vatikani gjeti një sadisfaksion në atë çka ndodhi. Vatikani dhe Patriarkanat Ortodokse të Kostandinopolit, Moskës, Beogradit dhe Athinës u "përqafuan" falë bashkëndarjes së kauzës antishqiptare. Në rrethana të tilla, në nëntor 1999, kur relatat midis Vatikanit dhe qendrave relevante ortodokse ishin më të ngrohta se kurrherë gjatë viteve të nëntëdhjeta, u zhvillua në Tiranë Simpoziumi Ndërkombëtar "Krishtërimi ndër Shqiptarë" i organizuar nga Konferenca Ipeshkvnore shqiptare. Në këtë simpozium para rastin (pas atyre që dëgjova aty nuk mund të them rastin e lumtur) që të marr pjesë edhe unë si i ftuar falë një libri që kam shkruar. I gjithë simpoziumi ishte konceptuar si një spektakël, nëpërmjet të cilit Vatikani i thoshte Patriarkanës ekumenike dhe posaçërisht Kishës greke dhe mëkëmbësit të saj në Tiranë Janullatosit, se kombin shqiptar në të dy anët e kufirit vazhdonte që ta shihte si një "caper ezpiratorius" në marrëdhëniet e të dy kishave.

Që gjërat të shkonin siç duhet, si president i simpoziumit që zgjedhur jo një shqiptar, por italiani Anxhelo Masafra, primati faktik i Kishës Katolike Shqiptare, ndryshe "Janullatosi katolik", i cili gjendet në krye të Arqipeshkvisë së Shkodrës. Si ndihmës kryesor i tij ishte Dom Nikë Ukgjini, famullitari i Shkrelit, një ithtar i jezuitit racist antishqiptar Fulvio Cordignano. Janullatosi nuk asistoi në seancën plenare, me gjasë sepse priste të shihte se si do të shkonin gjërat. Duhet që ta ketë qetësuar fjala e hapjes e Kryetarit të Konferencës Ipeshkvnore Shqiptare Arqipeshkvit të Tiranës e durrësit Rrok Mirdita, i cili saktësoi se Vija e Teodosit mbetet një realitet në Shqipëri, si për të dashur t'i thoshte Janullatosit se katolikët dakordoheshin me projektin grek që ortodoksia të zgjerohej deri në Mat (tashmë projekt zyrtar i shtetit grek i shprehur publikisht edhe nga ambasadori grek në Tiranë Prevenduraqis më 5 prill 1998 në gazetën "Republika"), sigurisht, me kusht që ortodoksët të lenë ndonjë kishë katolike në jug të kësaj vije, përfshirë edhe selinë e Rrok Mirditës. Këtë Janullatosi është gati ta bëjë në emër të tolerancës fetare. Për të përshëndetur në emër të Kishës Ortodokse (të vasalizuar) shqiptare, Janullatosi dërgoi mitropolitin e Korçës Johan Belushi, alias Fatmir Belushi, mysliman i grekoortodoksizuar në SHBA-të. Me këtë sikur donte t'u thoshte katolikëve se vetëm ai Janullatosi e ka monopolin e fekthimit në Shqipëri, së paku në jug të Vijës. Simpoziumi nuk i zhgënjey asfare shpresat e Janullatosit, madje mund të thuhet pa drojë se i kapërceu ato.

Në seancën e parë të simpoziumit, ish-kryeministri shqiptar Aleksandër Meksi, këtë herë në versionin e historianit referoi mbi temën "Aspektet e organizimit kishtar gjatë Mesjetës". Ndonëse fjala ishte për Mesjetën, Meksi kishte bërë objekt të kumtesës së tij vetëm trevat brenda Republikës së Shqipërisë. Kur dikush ia vuri në dukje këtë, Meksi u shfajësua se ai kishte studiuar vetëm këtë "aspekt" të organizimit kishtar, ndërsa gjatë viteve të nëntëdhjeta nuk kishte patur kohë që t'i zgjeronte studimet e tij. Mbeti mister nëse organizuesit e simpoziumit ishin në dijeni të këtij fakti qëkurse u dakorduan me Meksin që ai të referonte mbi këtë temë, gjë që ndodhi disa muaj para simpoziumit.

Në seancën e parë nuk referoi zëvendësministri i Jashtëm Pëllumb Xhufi, i cili kishte kumtesën e rëndësishme "Kisha romake në Shqipëri në shekullin VI-XVI". Organizuesit thanë se ai mungoi për arsye që kishin të bënin me detyrën e tij, por siç u konstatua kur ai referoi më pas, më tepër ka gjasa që ai të ketë munguar sepse shefi i tij, "historiani" Paskal Milo ishte duke shqyrtuar temën e vartësit të tij.

Në seancën e dytë, Gottfried Schramm nga Gjermania mbajti kumtesën "Krishtërimi në shekullin VI-X dhe marrëdhëniet shqiptaro-rumune". Përse ishte zgjedhur kjo temë kaq irrelevante historikisht ? Është e vështirë të besosh që në këtë periudhë të ketë patur relata të dendura shqiptaro-rumune. Këto ekzistojnë vetëm në fantazinë e atyre që duan t'i paraqesin vllehët si një etni të lashtë në Shqipëri dhe që përdorin si buratinë studiues të tipit Schramm. Në këtë seancë, dy malazezë, Bozidar Sekularac dhe Branislav Kovaçeviç referuan mbi temën "Kryeipeshkvia e Durrësit në kohën e Karl Topisë (shekulli XIV)".

Këta dy malazezë do të ishte më mirë të kishin referuar për Arqipeshkvinë e Tivarit, e cila në këtë kohë ishte duke lulëzuar falë mbështetjes së Balshajve. Por nëse do të kishte ndodhur kështu, simpoziumi do të privohej nga paradokset ironike të tij: studiuesi nga Republika e Shqipërisë Aleksandër Meksi thoshte se nuk ishte kompetent për të referuar mbi organizimin kishtar të trevave shqiptare përtej kufijve të 13-ës, ndërsa dy malazezë ishin kompetentë për të referuar mbi Arqipeshkvinë e Durrësit ! O tempora, o mores ! Organizuesit duartrokisnin.

Mendova se me kaq morën fund çuditë e kësaj seance, por isha gabuar. Pas referimit të studiuesit gjerman Peter Bartl mbi raportet e vizitatorëve katolikë gjatë periudhës turke, Don Marian Ukaj, famullitar i Velipojës iu drejtuar studiuesit gjerman me pyetjen se si e sheh ai faktin që në marrëdhëniet dypalëshe dhe zyrtare Shqipëri-Turqi përdoret termi "populli vëlla turk", kur dihet se Turqia na ka mbajtur të pushtuar për 500 vjet. Si mund të quhet vëlla një popull që të ka shtypur kaq kohë, përfundoi Dom Ukaj.

Nëse zoti Bartl do të kishte sens deontologjik profesional, do t'i thoshte pyetjebërësit se për këtë gjë do të ishte më mirë të pyeste ata që përdorin këtë shprehje. Por zoti Bartl, pa pikën e drojes, u shpreh se shqiptarët kur ndërruan fenë dhe u konvertuan në myslimanë, u shndërruan në turq. Nuk iu besova veshëve ! Unë që isha mysliman, na paskësha qenë turk dhe nuk e kisha ditur ! Sipas logjikës së zotit Bartl, gjermanët kur pranuan fenë katolike u bënë latinë.

Në seancën e tretë ishin rezervuar disa surpriza. Së pari, kumtesa e profesorit nga Italia Roberto Morocco della Rocca "Bashkësitë fetare në Shqipërinë e 1900-ës". Kumtesa ishte një sintezë e librit të Morozzo della Rocca-s botuar edhe në Shqipëri me financimin e Sorosit "Kombësia dhe feja në Shqipëri 1920-1944". Ky autor është një krijesë e shkollës Cordignano-këtë të fundit ai e citon shpesh. Që në faqen e parë të këtij libri ai shkruan se shqiptarët erdhën në Kosovë pas luftës austro-turke të vitit 1690, duke kapërcyer kështu edhe pjesën më të madhe të historianëve serbë, të cilët thonë se kjo gjë ka ndodhur pas betejës së Fushë-Kosovës të vitit 1389.

Pyetjes sime se si është e mundur që Fondacioni Soros në Tiranë i cili ka shpallur si mision të tijin instalimin në mentalitetin shqiptar të paradigmës së Shoqërisë së Hapur, ka financuar botimin e librit të tij në Shqipëri, kur dihet se sipas ideuesit dhe përpunuesit të paradigmës së Shoqërisë së hapur, Karl Popperit, fetë janë elemente të një shoqërie të mbyllur ? Studiuesi italian iu përgjigj se ai nuk ishte në dijeni të faktit se si ishte botuar libri i tij në Shqipëri.

Por kjo përgjigje nuk e hidhte poshtë faktin që drejtuesit e Sorosit në Tiranë e kishin gjetur konvenues librin e tij. Sigurisht, jo në kontekstin e Shoqërisë së Hapur, por në atë kontekst që kishin botuar librin "Historia e Bizantit" të N. Ostrogorskit, duke vënë në kopertinën e tij një hartë që paraqet Shqipërinë e vitit 1214 të ndarë midis Despotatit të Epirit (i cili kishte arritur deri në Mat) dhe Mbretërisë Serbe. Nga qindra harta të periudhës njëmijëvjeçare bizantine, u zgjodh pikërisht ko ! Jo rastësisht. Libri botohet në kolanën "Libra për një Shoqëri të Hapur" dhe kapaku i tij tregon në mënyrë simbolike se shtrirja e Greqisë deri në Mat është kompatibile me vizionin e Shoqërisë së Hapur. Edhe Popperi po të ngrihej nga varri do të mahnitej me këtë bëmë të fondamentalistëve greko-ortodoksë që kontrollojnë fondacionin Soros në Tiranë. Kjo seancë më kishte rezervuar edhe një surprizë tjetër. Kur po diskutohej mbi nacionalitetin e njërit prej ndërtuesve të kishës së manastirit të Deçanit, Dom Vital Çuçit, i cili ka lënë të gdhendur edhe emrin e tij tek arkitrau i kësaj kishe, Dom Viçenc Malaj nga trevat shqiptare të Malit të Zi (më duhet të them i ndjeri Dom Viçen Malaj, sepse në ndërkohë ka vdekur) u shpreh se ndonëse ka të dhëna që Vital Çuçi është shqiptar, ai nuk e ka përmendur si të tillë në studimet që ka botuar, pasiqë ai, Dom Viçenc Malaj, nuk do që ta marrin për shqiptaromadh.

O Zoti im ! El Greko i bëri pikturat e tij në Spanjë dhe grekët e mbajnë për të tyrin, pa patur drojë se mund t'i quajnë grekomëdhenj, aq më tepër kur dihet se spanja është mjaft larg Greqisë, ndërsa Deçani brenda Kosovës shqiptare.

Surpriza e parafundit e kësaj seance ishte kumtesa e Pëllumb Xhufit, i cili më në fund u lirua nga obligimet e tij politike. Kumtesa e tij ishte një koleksion i trillimeve apo gjysëm të vërtetave historike në pjesën më të madhe me prejardhje nga historiografia greke, mbi shtrirjen e ortodoksisë në Shqipëri gjatë mesjetës. Pas kësaj kumtese u bë një pushim, i cili nisur nga çka ndodhi më pas, duhet të ketë qenë i llogaritur. Them kështu, sepse me të rifilluar seanca, hyri në sallë kurrkush tjetër pos Fortlumturisë së tij (Fortdëshpëruesit të kombit shqiptar) Anasatas Janullatos, i cili u prit me nderime të mëdha nga kerët katolikë. Janullatosi nuk erdhi rastësisht pas kësaj kumtese, me të cilën ai, sipas të gjitha gjasave, ndante autorësinë. Ai kishte pamjen e një triumfatori.

Në përfundim të kësaj seance, dekania e Fakultetit të Historisë të Universitetit të Tiranës Valentina duka mbajti kumtesën "Konferenca e Paqes e Parisit dhe kleri katolik shqiptar". Ajo la pa përmendur një gjë shumë të rëndësishme. Atë që Imzot Luigj Bumçi, në cilësinë e kryetarit të delegacionit shqiptar në Konferencë, kërkoi që SHBA-ve t'u jepej mandati i administrimit të trevave shqiptare të mbetura jashtë kufijve të 13-tës. Në shtëpinë e të varurit nuk bën të përmendet litari. Ishim në vitin 1999 kur Vatikani bëri të pamundurën që NATO-ja dhe në radhë të parë SHBA-të të ndërprisnin fushatën ajrore kundër Serbisë dhe të mos hynin në Kosovë. Pastak kjo gjë nuk do t'i pëlqente as mikut të nderuar grek, Janullatos, i cili kishte qenë haptazi në anën e serbëve kundër NATO-s. Dhe ortodoksja Duka u kujdes që të mos e vinte në vështirësi liderin e vet shpirtëror.

Në seancën e katërt, kur po diskutohej mbi qëndrimin e klerit katolik shqiptar në vitet 1911-1913, dom Simon Jubani tha se shqiptarët nuk u sollën siç duhet gjatë Luftës Ballkanike të vitit 1912, pasiqë ata nuk luftuan kundër Turqisë. "Ne shqiptarët që mbahemi si të pushkës, nuk ia bëmë bam atëherë kur duhej" tha ai duke aluduar se për faktin që nacioni shqiptar u copëtua si mozomakeq, fajin e ka patur kurrkush tjetër pos shqiptarëve. Ai nuk sqaroi se nëse shqiptarët do të kishin luftuar në krah të fqinjëve serbë, grekë, bullgarë dhe malazezë kundër Turqisë, a do t'i nulifikonin fqinjët paktet e fshehta për copëtimin e trevave shqiptare që kishin bërë para se të niste Lufta Ballkanike ? Dhe nuk është se shqiptarët nuk qitën pushkë gjatë kësaj lufte. Qitën sa i dëgjoi Evropa mbarë. A ka dëgjuar Dom Simon Jubani për pushkët e topat që qiti Shkodra e tij për t'u mbrojtur nga mësymja malazezo-serbe ? Për pushkët që qiti Janina për t'u mbrojtur nga grekët apo Kosova për t'u mbrojtur nga serbët ? Apo ai donte që shqiptarët të qitnin pushkë për kurorën e Karagjorgjeviqëve ? Kështu që s'do të kishte më Kosovë shqiptare dhe papa i tij plak s'do të mundohej më 1999 për të mbrojtur sundimin serb mbi të ? Në përfundim të seancës së fundit e cila i ishte kushtuar letërsisë dhe muzikës kristiane, e mori fjalën Janullatosi, por jo për të folur mbi këto tema. Ai bëri përshëndetjen që normalisht do të duhej ta kishte lexuar në seancën plenare në nisje të Simpoziumit. Pra ai, duke i thyer rregullat e tubimeve të këtij lloji në mënyrën më brutale, përshëndeti vetëm pasi i vrojtoi zhvillimet e simpoziumit dhe gjërat i rezultuan të pëlqyeshme. Këtë fyerje e duroi e gjithë salla me përjashtimin tim, që u çova dhe ika sapo ai nisi të fliste. Ka një kufi edhe durimi apo jo ?

Kështu përfundoi ky simpozium, kumtesat e të cilit shqiptarët së shpejti do të kenë fatin t'i gjejnë të botuara në një libër të posaçëm. Në përfundim të tij më erdhi ndërmend rishtaz shprehja e Hajnes që e solla në nisje të këtij shkrimi dhe pyetja vetën: po vetë këta njerëz a e dinë se idetë e tyre mund të kthehen në "armë të përgjakura" të kryqatës ortodokse kundër shqiptarëve ? Këtë pyetje nuk isha në gjendje ta ndaja deri ditën kur një mëngjes në këtë fillimviti duke ecur përgjatë Bulevardit "Dëshmorët e Kombit" u gjenda (në sheshin para piramidës" përballë një blloku betoni prerë në krejt hapësirën e tij nga konfiguracion i çuditshëm. Në sfondin e këtij masivi ishte vënë e famshmja "këmbanë e paqes" me citatin e Rexhep Meidanit. Duke ecur në rrugën e hekurt që të çonte nën këtë këmbanë, e gjeta dhe përgjigjen për pyetjen time. Po, ata njerëz që e organizuan simpoziumin janë të vetëdijshëm se idetë e tyre mund të shndërrohen në armë të përgjakura kundër shqiptarëve. Kjo këmbanë e derdhur nga gëzhojat e armëve me të cilat u krye revolucioni bolshevik i 1997-ës, ndryshe kryqata ortodokse, e dëshmon këtë. Ajo simbolizon konsakrimin e armëve me të cilat u krye kryqata ortodokse. Kisha Ortodokse nuk mund ta bënte atë këmbanë dhe ta vinte në mes të Tiranës, sepse kështu do të dilte fare hapur. E bënë katolikët për llogari të saj. Aty poshtë këmbanës, duke lexuar citatin e Rexhep Meidanit "Paqja ka emrin e fëmijëve, le t'i shërbejmë asaj ashtu si edhe fëmijëve" nënqesha, sepse më erdhi ndërmend se ku e kishte gjetur presidenti ynë që nuk është i fortë të artikulime retorike të këtij lloji, citatin në fjalë. Atë e ka thënë kryetari i Partisë Komuniste Franceze Marsel Kashen në Kongresin e Paqes organizuar nga Kominterni më 1937. I mbetet presidentit të gjejë se në ç'mënyrë citati kaloi nga arkivat e ish-Institutit të Studimeve Marksiste Leniniste (ku ruhej gjithë pasuria retorike e komunizmit ndërkombëtar) për në tryezën e tij, që të përfundonte pastaj i gdhendur në këmbanën e paqes. Po Rrok Mirdita, di diçka rreth kësaj ? A nuk ka arritur që të kuptojë se citati në thelb nuk është gjë tjetër veçse një eufemizëm tipik i idolatrisë marksiste ? Në konceptin religjioz, paqja ka emrin e Zotit. Ndërsa në konceptim ateist marksist ajo ka gjithfarë emrash, duke nisur nga populli, që për marksistët është Zoti dhe deri tek fëmijët, si ajo pjesë e popullit me të cilën marksistët kanë parapëlqyer gjithherë që të krijojnë eufemizma mallëngjyese. E pra, Rrok Mirditës i falet mbase që të gabojë në politikë, sepse fusha e tij është teologjia. Por kur bën "gabime teologjike" në politikë, këtu ka diçka të ndërlikuar. Në këtë rast provohet maksima e njohur se politika është një këshilltare e keqe për fenë, madje edhe në rastin kur këshillat e saj i përsjell me anë të diplomacisë. Nëse është e vërtetë ajo që thuhet, se kjo historia e këmbanës ka nisur pas një propozimi të ish-ambasadores së SHBA-ve në Tianë Mariza Lio bërë kreut të katolicizmit shqiptar, atëherë këmbana na del edhe simboli i diçkaje tjetër. Ajo simbolizon atë aspekt paranoiak të politikës amerikane, e cila lejon që lobi grek në Amerikë të dominojë dhe të pilotojë këtë politikë në Tiranë, për llogari të interesave greke, për të cilat nuk bën ndonjë zbulim të madh po të thuash se janë krejt në kundërshtim me interesat amerikane në rajon dhe në sintoni me ato serbo-ruso-knieze. Nësedo të perifrazojmë titullin e librit të Heminguejit "Për kë bien këmbanat", do të thoshim se kjo këmbanë bie në mënyrë funebër për interesat amerikane në Shqipëri dhe në rajon. Nëse amerikanët nuk e kuptojnë këtë, atëherë do të ikin nga Evropa Juglindore (Ballkani siç vazhdojnë ta quajnë me kryeneçësi grekët) "bag and baggage", ashtu si dikur nga Indokina dhe askujt s'do t'i vijë keq për ta përpos shqiptarëve, duke përjashtuar natyrisht beniaminët e tyre socialistë helenofonë. Qui vivra verra (kush do të rrojë do të shikojë).

Nuk rrija dot më poshtë asaj kambane, sepse më ngjante me këmbanën e poezisë së famshme të Gëtes, e cila i ndiqte fëmijët për t'i zënë brenda. Ndryshe nga ç'thotë Meidani në citatin e tij, kjo këmbanë nuk është simbol i paqes për fëmijët shqiptarë, por simbol i maktheve që po u pëgatiten atyre në Shqiëprinë politike dhe në Kosovë. Ashtu si këmbana-kurth e Gëtes, ajo kërkon të zërë brenda kombin shqiptar për llogari të gjeopolitikës greko-serbo-ruse-kineze. Midis asaj këmbane dhe bllokut të betonit nisa ta ndjej veten si mes Shillës dhe Karibdës. Megjithatë nuk ika pa u përpjekur të zbuloja kuptimin e konfiguracionit të habitshëm që ishte paraqitur në masivin prej betoni që i rrinte si sfond këmbanës. Sa më tepër e këqyrja, aq më absurd më dukej. Më ngjante sikur aty ishte paraqitur në mënyrë simbolike bërja e shqiptarëve "caper expiatorius" i "pajtimit" katoliko-ortodoks. Fjalën pajtim e shkruaj në thonjëza, sepse nuk besoj se ky "pajtim" pragmatik është i sinqertë. Nuk kam dëgjuar që papa të ketë quajtur të mbyllur historinë e mesazhit të Fatimasë për ungjillëzimin katolik të Lindjes. Gjithsesi, konfiguracioni në një sens të sigurt simbolizon moralin relativ që Vatikani, tempulli i miralit absolut është duke dëshmuar ndaj shqiptarëve.

U largova nga platforma poshtë këmbanës për të mos u kthyer kurrë më aty. Duke kaluar përgjatë bulevardit më shkuan sytë tek katedralja e pambaruar katolike, më erdhi ndër mend historia e ndëshkimit të katedrales ortodokse në qendër të Tiranës dhe vendosa që ta mbyll këtë shkrim me këto vargje të Hajnes që në një sens të sigurtë kanë vlerë edhe për ne sot:


"Por pa shiko-atje, nën shkëlqim hëne

një mike e vjetër na ngrihet përpjetë:

Është Katedralja e Këlnit

E zezë sterrë si djalli vetë !


Dinakët e Papës në fillim fare

Si një Bastijë shpirti e menduan

Do dergjej në të gjykimi gjerman

Si në një burg vigan-Por u gabuan !


Se erdh' Martin Luteri dhe tha "Ndal"

Ish urdhër ky dhe jo shaka

Sakaq ndërtimi i katedrales

Përgjysëm na u la.


Sa mirë nuk u mbraua

Se kjo e bëri monument

Të Gjermanisë protestante

Një forcë që të lë pa mend !


Kastriot Myftaraj

Tiranë

[~Geri~]

Kastriot Myftaraj kunder flamurit kuq e Zi


Aleanca Kuqezi apo Aleanca Faqezi

Scritto da Gazeta Sot Sabato 11 Giugno 2011 00:00

Nga Kastriot MYFTARAJ

Ajo që po bën Kreshnik Spahiu në Shqipëri, nuk ndodh as në vendet më joserioze afrikane. Nënkryetari i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, mbajtësi i një posti të lartë, për të cilin paguhet nga taksapaguesit shqiptarë, prej disa muajsh ka abandonuar detyrën

e vet zyrtare dhe po jep një shfaqje prej sharlatani. E gjithë kjo nisi kur Kreshnik Spahiu filloi të flasë publikisht kundër vendimeve të gjykatave për ndryshimin e kombësisë, duke i konsideruar këto vendime si të kundërligjshme dhe antikombëtare. Me këtë rast ishte dashur që Kreshnik Spahiu të jepte dorëheqjen për shkak se ai ishte përgjegjës që nuk ishin marrë masa ndaj gjyqtarëve që i kanë dhënë këto vendime. Por, në vend që Kreshnik Spahiu të pranonte përgjegjësinë e tij, ai na u shfaq si hero dhe i bëri këto deklarata pikënisjen e katapultimit të tij në politikë. Kreshnik Spahiu asnjëherë nuk foli për përgjegjësinë e tij që gjyqtarët të cilët i kanë dhënë këto vendime janë toleruar për vite të tëra. Kreshnik Spahiu foli sikur të ishte analist i medias dhe veprimtar i shoqërisë civile dhe jo një njeri i veshur me pushtet, dhe që ishte dashur që ta ushtronte këtë pushtet që këto gjëra të pengoheshin të ndodhnin.
Deri në këtë pikë, Kreshnik Spahiu ishte gjithsesi brenda orbitës së drejtësisë. Por shpejt ai doli nga orbita dhe duke përdorur si instrument një parti politike informale, të quajtur Aleanca Kuqezi, filloi të flasë për gjithçka që ia merrte mendja, për politikën e jashtme, politikën e brendshme etj. Tashmë Kreshnik Spahiu e ka abandonuar krejt detyrën e tij të lartë, në krye të instancës qeverisëse të drejtësisë, për të cilën paguhet nga taksapaguesit shqiptarë dhe merret me gjithçka që i thotë fantazia e tij. Para pak ditësh, Kreshnik Spahiu arriti deri atje sa të deklaronte publikisht në media se ai kishte një mesazh për Presidentin e Serbisë, Tadiç, me rastin e deklaratave të këtij të fundit për ndarjen e Kosovës mes Serbisë dhe Shqipërisë. Deklarata e Spahiut në këtë rast ishte një deklaratë prej politikani. Nuk ishte nënkryetari i KLD të Serbisë, homologu i Spahiut ai që foli, prandaj nuk kishte vend që të përgjigjej Spahiu. Kjo vetëm sa e bën Shqipërinë që të shfaqet në një dritë të keqe. Spahiu arriti deri atje sa në një intervistë për revistën "Mapo" dhënë Skënder Minxhozit, të prononcohej për ngjarjet e 21 janarit në terma që janë krejt të papranueshme për një zyrtar si Spahiu. Në vend që Spahiu të merret me gjykatat, të cilat janë në gjendje katastrofale dhe janë bërë qendra të korrupsionit, ai merret me politikë.
Aleanca Kuqezi e Kreshnik Spahiut në fakt meriton emrin Aleanca Faqezi. E vetmja gjë kuqezi tek Kreshnik Spahiu është se ai përdor në fytyrën e vet ngjyrë të verdhë në gri, një aleancë ngjyrash kozmetike, pudre, kremi e ku e di unë tjetër, për t' dhënë një ngjyrë paksa të çelur fytyrës. Nëse ka ndonjë gjë tjetër kuqezi tek Spahiu kjo ka të bëjë me ngjyrat e tryezës së ruletës dhe jo të flamurit shqiptar. Spahiu edhe Këshillin e Lartë të Drejtësisë e ka shndërruar në një ruletë fitimprurëse ku Spahiu u thotë atyre që duan të emërohen gjyqtarë, ose gjyqtarëve që duan të transferohen dhe të ngjitin shkallët e karrierës, si drejtuesi i lojës së ruletës në kazino: "Fait votre jeux!" Në rrethet e drejtësisë shqiptare, të gjithë e dinë se Kreshnik Spahiu merr nga 100-500 mijë euro për emërimet dhe transferimet e gjyqtarëve. Por kështu do të ndodhte kur nr. 2 i KLD u bë njeriu që nuk e thotë dot fjalën "jurisprudencë", por thotë "jurispundencë". Qëkurse Faqeziu ka filluar të merret me politikë, ai pothuajse nuk shkon më fare në zyrën e tij në KLD, ku supozohej të gjendej çdo mëngjes. Faqeziun e gjen në Londër, në New York, e gjen kahdo përveçse në zyrën e tij shtetërore.
Tashmë është e qartë, se sado që Spahiu e mohon si me gjysmë zëri, Aleanca Kuqezi është parti politike dhe Spahiu është politikan. Më e keqja është se Aleanca Kuqezi është një parti politike ilegale, e paregjistruar në gjykatë sipas ligjit, dhe e cila për më tepër është krijuar dhe drejtohet nga një zyrtar i cili mban një post që e bën këtë person një nga përgjegjësit kryesorë për ligjshmërinë në Shqipëri. Kjo Aleanca Kuqezi e Faqeziut është si studio ligjore "Legibus" që hapi dikur Faqeziu në një ndërtesë pa leje në anë të Lumit të Lanës, pranë Ministrisë së Punëve të Jashtme, në katin e parë të një ndërtese pa leje. Studio "Legibus", e cila e kishte marrë emrin nga dialogu i famshëm i Ciceronit, u zhduk bashkë me ndërtesën pa leje, dhe i vetmi kujtim prej saj është se Faqeziun e hodhën një herë në Lanë klientët të cilëve ai u kishte marrë lekët dhe i kishte mashtruar. Është sa skandaloze aq edhe kuptimplotë që shefi i drejtpërdrejtë i Spahiut, kryetari i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, Presidenti i Republikës, Topi, nuk i tërheq vërejtjen Spahiut për këto veprime të kundërligjshme. Kjo ndodh se Spahiu është realisht vetëm nënkryetar i Aleancës Kuqezi dhe kryetar i saj është Bamir Topi. Aleanca Kuqezi është një parti presidenciale.
Kreshnik Spahiu, i cili befas po na shfaqet si një nacionalist i madh, ndonëse është person publik që në fillim të viteve nëntëdhjetë, nuk ka mbajtur kurrë qëndrime nacionaliste në media, para muajve të fundit. Ai nuk mund të sjellë asnjë shkrim, asnjë deklaratë në media, ku të ketë mbajtur një qëndrim "kuqezi". E njëjta gjë mund të thuhet edhe për entourage të tij në Aleancën Kuqezi. Leitnanti i Spahiut në Aleancën Kuqezi është kushëriri i tij, Endri Shabani, të cilin Spahiu e merr me vete në të gjitha OJF-të fitimprurëse ku shkon, si dhe e katapulton atje ku nuk shkon dot vetë, siç ndodhi me Transparency International. Në prononcimet publike të Endri Shabanit, mund të gjeni gjithçka, deri edhe ato për "Male lifestyle", siç bëri para disa ditësh në emisionin Top Shoë të Alban Dudushit, por kurrherë prononcime kuqezi, përveç muajve të fundit, kur filloi të flasë kështu me porosinë e kushëririt. Njëjtë si Endri Shabani janë dhe ata që Kreshnik Spahiu kishte zgjedhur për takimin e fundit të aleancës në Prizren, sorosianët Kim Mehmeti dhe Mehmet Kraja. Kim Mehmeti që ka studiuar në Irak, dhe pozon në fotot e shkrimeve të veta dhe në website të tij me shallin islamik, të llojit që mbante Arafati, është aq kuqezi sa Arafati.
Faqeziu, i cili po na del si shpëtimtar i kombit, do të bënte mirë që të tregonte se cilës zonë të hapësirës shqiptare i takon nderi që të jetë vendi i origjinës së këtij "burrështetasi" të madh. Se do të vijë dita që faqeziut t' i ngrihen monumente në vendin e origjinës familjare. Babai i Faqeziut, thotë në kafeteritë e Tiranës, si nën zë, se është me origjinë nga Prizreni, por kjo ka shumë gjasa që të jetë legjendim, siç thuhej në atë gjuhën profesionale të vendit të punës të babait të Faqeziut. Vetë Faqeziu, nuk e tha këtë gjë kur shkoi në Prizren para disa ditësh. Natyrisht se Faqeziu nuk mund t' i gënjente prizrenasit, se do t' i kërkonin më tepër hollësira dhe do t' i dilte rrena. Që familja e Faqeziut ka ardhur nga Kosova, kjo është e sigurt, por kjo nuk do të thotë se ai është shqiptar. Në shtëpinë e Faqeziut deri vonë flitej turqisht, e ndoshta flitet ende. Duke konsideruar se babai i Faqeziut kishte miqësi me ambasadorin boshnjak, me të cilin tërhiqnin tehspijet, ka më shumë gjasa që origjina e familjes së Faqeziut të jetë boshnjake. Faqeziut vetë i pëlqen të përmendë vetëm Libohovën, nga e ka origjinën nëna e vet.
Faqeziu në politikë është ashtu si në drejtësi, pra një sharlatan. Faqeziu shtiret sikur kërkon bashkimin nacional, pra që të bashkohen të gjitha trojet shqiptare në një shtet të vetëm dhe pastaj thotë se kufijtë e Kosovës janë të paprekshëm, siç deklaroi në mesazhin e tij për Tadiçin. Por nëse kufijtë e Kosovës qenkan të paprekshëm, gjë që në fakt nuk është e vërtetë, se Kosovën Veriore e kontrollon Serbia, atëherë kur do të ndodhë bashkimi nacional shqiptar, edhe sa shekuj duhet të presim? Faqeziu as që ka ndërmend t' i përgjigjet kësaj pyetjeje, se ai këto deklarata i quan si spekulime politike dhe beson në to aq sa beson në intelektin e Endri Shabanit. Tani që Faqeziu u bë "lider" rreth tij janë shtuar vajzat e reja, me të cilat atij i pëlqen që të rrethohet në vendqëndrimin e tij të pëlqyer, tek restorant "Gjeli", ku rri edhe drejtori i SHISH, Bahri Shaqiri, "lideri" tjetër i Aleancës Kuqezi. Vajzat të cilat shkojnë me shpresë që të bëjnë karrierë me ndihmën e Faqeziut i bëjnë atij komplimente dhe atij nga kënaqësia i ngrihen lart flokët me xhel.
Shteti shqiptar duhet t' i thotë Faqeziut, ashtu si Ciceroni, nga i cili Faqeziu mori emrin e studios, iu drejtua Katilinës, duke i thënë: "Quo usque tandem abutere Catilina, patientia nostra?" (Deri kur do të abuzosh me durimin tonë, Katilinë?) Ndërtimi pa leje i Faqeziut duhet të shembet ashtu si ndërtesa ku ishte studioja e tij ligjore. E kuqja dhe e zeza e Faqeziut nuk është si e kuqja dhe e zeza e Stendalit. E kuqja e Faqeziut është ajo e Nexhmije Hoxhës, e cila dikur i siguroi Faqeziut të drejtën e studimit në fakultetin juridik, kurse e zeza është ajo e kriminelëve që Faqeziu ka ndihmuar të lirohen nga burgu dhe që i mban si forcë paramilitare të kinse Aleancës Kuqezi. Faqeziu i cili shtiret sikur nuk ka dëshirë që të merret me politikë dhe në fakt merret gjithë ditën me politikë, shpejt do të thotë se kanë qenë mbështetësit e Aleancës Kuqezi ata që e detyruan që ta bëjë lëvizjen parti politike. Kështu i ka ndodhur në jetë Faqeziut, ai do një gjë dhe të tjerët e detyrojnë që të bëjë një gjë tjetër. Dikur Faqeziu donte që të studionte për aktor, por ja që Nexhmije Hoxha, në disa rrethana që i di mirë Faqeziu, e dërgoi në Fakultetin Juridik. E kështu me radhë…
kastriotmyftaraj@sot.com.al

[~Geri~]

Kastriot Myftaraja kunder Shqiptareve dhe pro serbise


Aleanca e Shqiponjës së Bardhë dhe Shqiponjës së Zezë që nis me flijimin e mullenjës: Serbia, Shqipëria dhe ndarja e Kosovës (2)

http://www.radiosot.com/sot.com/inde...ja-e-kosoves-2

Nga Kastriot MYFTARAJ

Zbatimi i planit serb për ndarjen e Kosovës do të lehtësohet ose vështirësohet varësisht konceptit që ka Serbia për ndarjen. Pyetja është nëse Serbia e shikon ndarjen

si mënyrën për zgjidhjen përfundimtare të konfliktit historik serbo-shqiptar, sipas modelit gjermano-francez, apo si pjesë të agjendës historike serbe për shpërbërjen e nacionit (kombit) dhe të shtetit shqiptar, në emër të aspiratës historike serbe për të dalë Serbia në Detin Adriatik? Në përgjigjen e kësaj pyetjeje, një premisë përcaktuese është ajo që ka të bëjë me kontekstin gjeopolitik në të cilin Serbia e shikon ndarjen e Kosovës. Ndarja mund të arrihet dhe të funksionojë vetëm nëse bëhet fjalë për pajtim mes Nacionalizmit Serb dhe Nacionalizmit Shqiptar, ashtu si pajtimi franko-gjerman ishte një pajtim mes nacionalizmit gjerman dhe atij francez. Pasiqë nacionalizmi gjerman dhe ai francez dështuan që ta sundojnë Europën në konflikt mes tyre, dhe të gjendur përballë rrezikut të përbashkët ruso-komunist, vendosën që të pajtohen për të dominuar Europën e bashkuar.
Në rastin serbo-shqiptar, nuk bëhet fjalë që dy nacionalizmat të pajtohen për sundimin e Ballkanit, madje as të atij perëndimor, por për interesin e përbashkët për mbrojtjen përballë Turqisë neo-otomane, e cila ka shpallur ambicjet e saj për finlandizimin e Ballkanit. Marrëdhëniet mes Serbisë dhe Turqisë neo-otomane sot në dukje janë shumë të mira, aq sa mund të thuhet se marrëdhëniet serbo-turke nuk kanë qenë kurrherë kaq të mira që prej vitit 1435 kur Sulltan Murati II u martua me princeshën serbe Mara, vajzën e despotit të Serbisë, Gjuragj Brankoviç, me ç’ rast u arrit deri tek aleanca serbo-otomane. Por pushtimi i Serbisë nga Imperia Otomane erdhi në 1459, do të thotë 24 vite pas kësaj martese politike. Kjo të josh që të bësh një parashikim historik sipas shembullit të Princit Bismarck. Dy vjet pasi Perandori gjerman Wilhem II e pati larguar Bismarck-un nga pushteti, në takimin e fundit që patën
këta të dy, ish-kancelari i hekurt e paralajmëroi sundimtarin se:
“Jena erdhi njëzet vjet pas vdekjes së Frederikut të Madh; shkatërrimi do të vijë njëzet vjet pas vdekjes sime nëse gjërat shkojnë kështu”. (Alan J. P. Taylor, “Bismarck: the man and Statesman”, “Alfred A. Knopf”, New York 1969, f. 264)
Bismarck këtu e kishte fjalën për Betejën e Jenës të vitit 1806, ku Prusia u mund nga Franca e Napoleonit, me ç’ rast Prusia kapitulloi dhe ra nën tutelën e Francës. Prognoza e Princit Bismarck rezultoi të ishte çuditërisht e saktë. Bismarck vdiq në 30 korrik 1898. Gjermania nënshkroi armëpushimin në Luftën e Parë Botërore, në 11 nëntor 1918. Pra katastrofa erdhi 20 vjet e 102 ditë pas vdekjes së Princit Bismarck! Lideri serb Sllobodan Millosheviç, në 1989, në celebrimin e 600 vjetorit të Betejës së Fushë-Kosovës, dha të kuptohet se Serbisë i duhej të luftonte përsëri për t’ u mbrojtur nga rreziku turko-islamik. Në fakt, vetëm pak kohë pasiqë Millosheviç mbajti këtë fjalim, Presidenti turk Ozal foli për botën turke nga Adriatiku në Murin e Madh Kinez, çka u quajt Neo-Otomanizëm. Në 2001, në kohën që Millosheviç arrestohej dhe dërgohej në Hagë një studiues turk, Ahmet Davutoglu, botoi librin
me titull “Thellësia strategjike: pozita ndërkombëtare e Turqisë”, që është elaborat i Neo-Otomanizmit. Millosheviç duket se kishte gjithë të drejtën që në 2006, para vdekjes të profetizonte si Bismarck: “Beteja e Fushë Kosovës e vitit 1389 erdhi 34 vjet pas vdekjes së Stefan Urosh IV (Stefan Dushan), në 1355. Katastrofa do të vijë e shumta 34 vjet pas vdekjes sime”.
Nëse liderët e sotëm dhe të ardhshëm serbë e kuptojnë këtë gjë, atëherë do të arrihet deri tek aleanca e nacionalizmit serb dhe nacionalizmit shqiptar, përballë rrezikut të përbashkët neo-otoman. Serbia duhet ta kuptojë se nëse në shekullin XXI ky vend do të gjendet përsëri përballë një rreziku jetik neo-otomano-islamik, nacionalizmi shqiptar do të jetë aleati i domosdoshëm i tij. Nacionalizmi shqiptar ka rrënjë skënderbegase, çka e bën atë në thelb antiislamik dhe armik të çdo trajte të re të otomanizmit. Serbia duhet ta kuptojë se nëse ardhmëria i ka rezervuar Serbisë një luftë të re për t’ u mbrojtur nga mësymja neo-otomane dhe islamike, nacionalizmi shqiptar do të jetë avanposti i kësaj lufte. Në rezistencën ndaj mësymjes neo-otomane në shekullin XXI popullsia që praktikon Islamin në Ballkan, qoftë boshnjake apo shqiptare, është armiku i përbashkët nacionit serb dhe atij shqiptar, i
nacionalizmit serb dhe atij shqiptar. Ideologu i Neo-Otomanizmit, Davutoglu, i cilëson popullsitë “mbetje otomane” si bazën e politikës neo-otomane në Ballkan. Madje Davutoglu, në librin e vet nuk heziton që të shprehet hapur se xhamitë, tyrbet, medreset në Ballkan janë fortesa të strategjisë së Turqisë neo-otomane për depërtim atje: “Çdo xhami e shembur në Ballkan, çdo institucion islam i pakësuar, çdo element tradicional islam i asgjësuar në kuptim kulturor janë nga një gur themeli i shkulur prej ndikueshmërisë përtejkufitare të Turqisë në këtë zonë. Tashmë Turqia është e detyruar të prodhojë politika të mesme alternative që t’ i zënë vendin politikës së emigrimit të shndërruar në simbol të braktisjes së plotë. Është e pashmangshme që në themel të këtyre politikave të mesme të zërë vend mbajtja gjallë e kulturës otomano-islame në Ballkan”.(Ahmet Davutoglu: “Thellësia
strategjike: pozita ndërkombëtare e Turqisë”, Shtëpia botuese Logos-A, Shkup 2010, f. 80-81)
Këto fjalë nuk i ka shkruar një njeri i çfardoshëm, por ai që një vit pas botimit të librit të tij, në 2002, u bë këshilltari për politikë të jashtme i kryeministrit turk, dhe që pas shtatë vitesh në këtë post u bë ministër i Punëve të Jashtme të Turqisë, post të cilin e mban dhe sot. Sipas këtij shtetari turk, institucionet religjioze, ato që quhen Bashkësitë Islame në Bosnjë-Herzegovinë, Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Serbi, me xhamitë e tyre, me muslimanët praktikues në këto vende, përbëjnë një aset strategjik neo-otoman. Kjo do të thotë se çdo musliman praktikues boshnjak dhe shqiptar është një ujk neo-otoman (ujku i Anadollit ka qenë për të krishterët simbol i otomanit). Përderisa doktrina neo-otomane nuk filloi me Davutoglu, i cili ishte vetëm elaborues i saj, por filloi me Presidentin “laik”, Ozal, duhet pritur që ajo të mos marrë fund me largimin nga pushteti të Davutoglu dhe Erdogan,
por libri i Davutoglu të mbetet një manual për shtetarët turq në shekullin XXI. Në këto rrethana, urtësia gjeopolitike dhe gjeostrategjike këshillon një luftë preventive kundër bastioneve neo-otomane në Ballkanin Perëndimor. Serbia për shkak të ngarkesës historike që ka nga lufta në Bosnjë-Herzegovinë dhe Kosovë në dekadën e fundit të shekullit XX nuk mund ta ndërmarrë një luftë të tillë. Por nacionalizmi shqiptar mund ta ndërmarrë këtë luftë në Shqipëri, Kosovë dhe pjesën shqiptare të Maqedonisë, e cila do të jetë një luftë për deislamizimin total të trojeve shqiptare nëse ka mbështetjen edhe të nacionalizmit serb dhe të atyre qarqeve europiane që po bëhen gjithëherë e më të vetëdijshme për rrezikun neo-otoman dhe islamik në përgjithësi. Nacionalizmi shqiptar ka legjitimitetin për ta bërë këtë luftë se bartës të tij kryesorë janë njerëz si unë, pasardhës të atyre shqiptarëve
të krishterë që u kthyen me dhunë në Islam gjatë pushtimit otoman. Islami ballkanas është bërë një version malinj i Sheherzades së përrallave të Njëmijëenjë netëve. Derisa tregon cdo ditë nga një përrallë të re për vlerat dhe tolerancën e tij, për kohën e artë otomane të mirëkuptimit religjioz, ashtu që të shpëtojë ekzistencën e vet, në anën tjetër punon paprerë për revanshin neo-otoman.
Nacionalizmi serb duhet ta kuptojë se në shekullin XXI aleanca me nacionalizmin shqiptar është e domosdoshme për të. Kjo aleancë është e nevojshme që Serbia dhe Shqipëria të vazhdojnë të ekzistojnë në 700 vjetorin e Betejës së Fushë-Kosovës, në 2089. Tekefundit çka ishte Beteja e Fushë-Kosovës në 1389. Atje Shqiponja e Bardhë serbe dhe Shqiponja e Zezë shqiptare, duke mos qenë në gjendje që të fluturonin për shkak se krahët e tyre qenë lënduar nga luftrat mesveti, dolën përballë Ujkut të murrmë të Anadollit, i cili nuk e pati të vështirë që t’ i shqyente. Por Shqiponja e Bardhë dhe Shqiponja e Zezë, nëse ushqejnë njëra tjetrën do të fuqizohen për të fluturuar dhe goditur Ujkun neo-otoman, ashtu siç dinë që të bëjnë shqiponjat. E gjithë kjo duket e vështirë që të ndodhë, por shqiponjat guxojnë. Mes Shqiponjës së Bardhë serbe dhe Shqiponjës së Zezë shqiptare qëndron mullënja
(fjala “Kosovë” do të thotë “mullënjë”, një lloj zogu i zi). Mullënja mund të bëhet flija për celebrimin e aleancës së Shqiponjës së Bardhë dhe Shqiponjës së Zezë, zogu i mallkuar që do t’ i mbajë ato në një letargji historike deri kur të bëhen përsëri pre të ujkut të murrmë neo-otoman të Anadollit.
Nacionalizmi serb mund të ndërmjetësojë edhe për pajtimin mes nacionalizmit shqiptar dhe nacionalizmit grek. Greqia, e cila është vendi që më së shumti i është ekspozuar rrezikut neo-otoman, duhet të zgjedhë, nëse do pak më tepër tokë në Shqipërinë e Jugut, çka nuk duket që të jetë e nevojshme për një vend që ka 132 000 km² dhe një popullsi të plakur prej 11 milion banorësh, apo dëshiron një aleat të rëndësishëm në luftën kundër rrezikut neo-otoman. Do të jetë një ironi e madhe historike nëse Greqia arrin që ta marrë atë pjesë të Shqipërisë së Jugut që e quan “Vorio-Epir”, për të rënë pastaj Greqia nën sundimin neo-otoman! Nacionalizmi shqiptar është i kënaqur me një shtet shqiptar me rreth 50 000 km² të përbërë nga Shqipëria e sotme, Kosova dhe Maqedonia perëndimore. Ky shtet shqiptar do të bëhet avanposti i luftës preventive kundër neo-otomanizmit, me mbështetjen e vendeve
fqinje dhe të Europës së vetëdijësuar për rrezikun islamik.
Pajtimi i nacionalizmit serb me nacionalizmin shqiptar do të zgjidhte dhe problemin e serbëve dhe shqiptarëve të Malit të Zi. Në Mal të Zi sot 30% e popullsisë janë deklaruar si serbë etnikë, por kjo shifër është definitivisht më e lartë, se shumë punonjës të administratës, policisë, ushtrisë janë detyruar që ata dhe familjet e tyre të deklarohen si malazezë që të mos humbin vendin e punës. Aleanca e serbëve dhe shqiptarëve në Malin e Zi do t’ i jepte fund iluzionit të ekzistencës së Malit të Zi si një shtet shumëetnik, që është bërë në dëm të serbëve dhe të shqiptarëve.
William Blake ka thënë: “The eagle never lost so much time, as when he submitted to lern of the crow”. Nuk është e nevojshme që për aleancën e nacionalizmit shqiptar dhe nacionalizmit serb të binden masivisht serbët dhe shqiptarët, mjaft që të binden ata që mund t’ i venë gjërat në lëvizje, në mënyrë vendimtare. Në Serbi njerëzit natyrisht se egërsohen kur dëgjojnë fjalën “nacionalizëm shqiptar”, por çka është sot nacionalizmi shqiptar, ai është kusht i domosdoshëm për mbijetesën e Serbisë në shekullin XXI! Pajtimi është një sfidë për shqiponjat, zogjtë vetmitarë, të cilët nuk durojnë madje as njëri-tjetrin. Pajtimi serbo-shqiptar, i cili para së gjithash do të jetë një pajtim i dy nacionalizmave, ka si parakusht pajtimin e intelektualëve nacionalistë. Do të ishte e dëshirueshme që një zë autoritar në Beograd, p.sh. Dobrica Cosic, i njohur si Ati i Nacionit Serb, t’ u bënte jehonë
ideve të tilla. Pse të mos ndodhë kështu? Unë personalisht dëgjoj më me kënaqësi këngët e reperëve serbë për betejat e serbëve kundër terroristëve islamikë në Bosnjë-Herzegovinë, se kinse kënga atdhetare “Kënga Jonë” e grupit “Jericho” nga Prishtina, e mbushur me turqizma. Natyrisht se unë pres që shumëkush do të më thotë se Dobrica Cosic ka thënë këtë dhe atë për shqiptarët. Unë e di se çka ka thënë Cosic për shqiptarët. Por unë e di se shqiponjat guxojnë të kapin majat, dhe pajtimi serbo-shqiptar është një majë e historisë, e denjë për shqiponjat që të guxojnë. Eagle dare, siç thotë fjala. Cosic më mirë se cilido serb e ka të qartë se pajtimi serbo-shqiptar, pajtimi mes nacionalizmit serb dhe atij shqiptar, do të jetë një pajtim mes Serbisë së Shenjtë dhe Shqipërisë së Shenjtë- Cosic e di mirë se çka duan të thonë këto dy fjalë.
“Nacionalizëm” sot është një fjalë e keqe në fjalorin zyrtar politik ndërkombëtar. Por ekzistenca e Neo-Otomanizmit bën legjitimë ekzistencën e nacionalizmit serb dhe nacionalizmit shqiptar, madje edhe aleancën mes tyre. Nacionalizmat ballkanase, serb, grek, shqiptar nuk mund të mos jenë legjitimë në sytë e Perëndimit kur përpjekjet e tyre janë të drejtuara për t’ u mbrojtur nga rreziku neo-otoman. Historia na mëson se parrardhësit e serbëve, grekëve, shqiptarëve bënë gabime fatale kur nënvlerësuan fillimisht rrezikun otoman dhe madje menduan se mund t’ i përdornin otomanët kundër njëri-tjetrit. A mos ndoshta historia ka rezervuar një kapitull të ngjashëm që pret të shkruhet për serbët, grekët dhe shqiptarët e shekullit XXI? Rreziku ekzistencial për tre nacionet ballkanase është aq i lartë saqë ata nuk mund t’ i lejojnë vetes që të presin se ç’ kahje do të marrë historia. Kështu, në
2089, serbë dhe shqiptarë mund të festojnë së bashku në 700 vjetorin e Betejës së Fushë-Kosovës, krenarë se fituan atje ku paraardhësit e tyre humbën, krenarë se arritën që të mësojnë nga humbja e paraardhësve të tyre.
Në shekullin XV Kruja ra në duart e otomanëve në 1479, 20 vjet pas kryeqytetit serb Smederevo (1459). Në shekullin XXI mund të ndodhë e kundërta, Tirana të bjerë nën kontrollin neo-otoman 20 vjet para Beogradit. A do të ketë shumë rëndësi kjo e parë në retrospektivë nga shekulli XXII. Nacionalistët serbë dhe shqiptarë kanë mundësi që të bashkohen para katastrofës, ose pas saj, si emigrantë në kryeqytetet e Europës, ashtu si Vuk Karaxhic takohej shqiptarët në kafeteritë e Vienës në fund të shekullit XVIII. kastriotmyftaraj@sot.com.al

[illyrian rex]

Nuk e kuptoj pse i ipet kaq shum rendesi ketij Kastriot Myftarajt!

Vetem nje shkrim te tij e kam lexu nga fillimi deri ne fund. Ishte nje shkrim ku tentonte qe nepermjet opsionit 'like' te facebook te nxirrte sondazh, e qe kishte dale shume joserioz dhe qesharak.

Realiteti eshte se nuk ekzistojne perqarjet fetare, vazhdojne martesat e perziera, vazhdon harmonia fetare, nuk ka ekstremizem fetar...tek jo me pak se 98% e popullsise.
Nje 2% qe punon per interesa te ndryshme, ne te shumten e rasteve financiare, do ta ze veshin nje dite dhe do ta kuptoje qe nuk mund te ndryshohet ajo qe ka mbizoteruar per mijera vite...e qe eshte toleranca.

Po sulmohemi ne njeren nga pikat me te forta qe na karakterizon si popull.