Lufta Nacional Çlirimtare

[naqeta]

Une them qe mos te lodhen Blend Fevzi historiani si dhe "shkecetare" te tjere per me rishkru gjithe ato faqe historie , le ta zgjidhim kete konflikt ndryshe me pak fare lodhje !

Tani qe kemi edhe Komisionin e Gjuhes shqipe le te ndryshojne ne Fjalorin e gjuhes shqipe kuptimet leksikore si me poshte :

Deshmor - (kuptimi leksikor) armik i Atdheut , idivid injorant , me shkolle ose pa shkolle , mebuks ose pabuks , qe lufton kunder zhvillimit qe i sjell vendit pushtuesi si dhe kunder vete pushtuesit . Individ qe le koken e tij ne kete lufte kunder interesave te Atdheut !

Tradhetar - (kuptimi leksikor) Individ patriot i madh , qe e do Atdheun dhe per xhepin e tij , te pushtuesit , si dhe te zhviilimit qe pushtuesi i sjell Atdheut , bashkepunon me pushtuesit dhe vret deshmoret !

Dhe keshtu kursejme gjithe ate lodhje , leter dhe boje dhe gjithe keto llapalloqe e debate idiote !

Tani , une mendoj se si formule zgjidhjeje eshte vertet interesante , ndersa perkufizimet leksikore qe kam dhene edhe mundet te plotesohen apo rregullohen ! Por si zgjidheje , ama , me duket 1-ish !

Ja i shkolluari juaj ne vend te fjales autokritike perdor fjalen autobiografi
sa here qe dua te qesh be keto vidio lol

çfare niveli ...

http://www.youtube.com/watch?NR=1&fe...&v=oLFVhOPHYys

[cincinati5]

Komunistet duhet te ishin pergjigjur per krimet qe ben ,por nuk i ndodhi asgje ...
Perfituat nga gjendja shume e varfer dhe rrumpall e shqiperis mbas çlirimit te vertete (mbas 90 )plus mosdeshires te klases politike (sepse do zihen me njera -tjetren per pushtet )
Por zoti eshte i madh ve drejtesi ...
Ku i kane familjet Mehmet Shehu ,Bilbil Klosi ,Enver Hoxha e sa e sa te tjere ...
Vrasin veten(djemte e Bilbilit e Mehmetit ) ,zihen me njeri -tjetrin(Nexhmije me Liljane ja çon zoti ne dere nje nuse te denje :P per familjen e tyre ) e tjere e tjere se kush i merr me rradhe bordellon e bllokut ...ptu rrace e qelbur u shofte fara juaj e qelbur

i ke rene pikes moj ZONJE . ai i poshter uli MALET dhe ngriti halet............

[Lumo]

http://www.lajmishqip.com/wp-content...zh-300x115.jpg





Arkivat, si manipuloi diktatori shifrat e dëshmorëve të luftës
lajmi shqip

A është e vërtetë që numri i dëshmorëve, 28 mijë, ishte në korrespodencë me çdo metër katror të Shqipërisë, siç deklarohej nga Enver Hoxha. Në ato vite kanë zënë rrënjë të gjitha përpjekjet djallëzore dhe kriminale të Enver Hoxhës për fabrikimin e Historinë së Shqipërisë. Pse nuk shkruhet numri i saktë i të rënëve për atdhe dhe kujt i intereson të injorojë arkivat. Duket se edhe pas rënies së komunizmit ka përpjekje për rishkrimin e një tjetër historie .Opinionet dhe debatet e kohëve të fundit rreken të ndalojnë një falsifikim të dytë të historisë së Shqipërisë, kur preket aq shumë thelbi i saj, lufta për liri. Madje edhe anëtarët e shoqatës së veteranëve të Luftës Nacionalçlirimtare sot e dinë shumë mirë pse i ka shtuar shifrat fiktive Enver Hoxha.

Në biseda dhe takime me studiues dhe historianë të njohur, duke kërkuar gjurmët e “28 mijë dëshmorëve” zbuluam nëpërmjet fakteve dhe arkivave sesi Enver Hoxha i ndryshonte çdo dy vjet ligjet për shpalljen e dëshmorëve. Këto dokumente zbulojnë sesi ai mohoi sakrificat e popullit shqiptar në luftë, që nis me heqjen e pensioneve dedikuar familjeve së dëshmorëve, të cilat në vitin 1946 arrinin deri në 700 franga shqiptare. Si i kaloi gradualisht meritat e çlirimit të Shqipërisë mbi veten e tij e shokët e Byrosë Politike, po ashtu kaloi dhe privilegjet. Abuzimet e Enver Hoxhës me ata që vërtetë derdhën gjakun, janë mbuluar me një vel misteri, jo pa qëllim. Ka pyetur kush vallë, si u zhdukën gjurmët e ditarëve historikë të 25 brigadave dy vjet pas Çlirimit. Çfarë duhet të kishin ato ditare dhe pse nuk janë të gjitha në Arkivën e Shtetit. Çfarë zbulojnë këto arkivat nëse kërkon sot për dëshmorët, ku ranë, si u vranë dhe kush i vrau.

Po të mendosh se mes këtyre dëshmorëve të shpallur, ka edhe nga ata që i vrau vetë Enver Hoxha si Qemal Stafën dhe Vojo Kushin, do të ketë gjithmonë një keqkuptim të madh se cilët janë dëshmorët e atdheut dhe cilët kriminelët e tij. Sot të gjithë janë të interesuar të dinë: “Sa dëshmorë ka në të vërtetë Shqipëria?!” ja se ç’thonë dokumentet, arkivat dhe enciklopeditë nga viti 1944 e më pas. Sa dëshmorë duhet të jenë?! Ne shqiptarët në çdo pesë maj dhe në çdo përvjetor të Pavarësisë a jemi duke nderuar dëshmorët e vërtetë…!


ARKIVAT

Numri i dëshmorëve i dhënë me vendimin e Komisionit Ndërqeveritar në vitin 1946 është 1141 dëshmorë. Duke parë fjalorët enciklopedikët të viteve 1985 dhe 2009,ata saktësojnë respektivisht 2191 dhe 2397 dëshmorë. Në çdo pesë maj dhe në 28-29 nëntor edhe sot nderohen dëshmorët e Luftës Nacionalçlirimtare, ku një pjesë u është mohuar sakrifica dhe nuk janë në vendin e merituar dhe rituali vijon si në vitet komunizmit duke imagjinuar se janë 28 mijë të rënë dhe këta të gjithë të supozuar nga radhët e ushtrisë partizane.


SI U ZHDUKËN DITARËT

Ligji për dëshmorët 1945: Në muajin tetor-nëntor 1944, nga Shtabi Qendror jepeshin porosi të shkruheshin ditarët historike të brigadave partizane, duke theksuar edhe listimin e dëshmorëve të luftës për 25 brigadat partizane. Nga tabela e përgatitur prej fakteve që gjenden në Arkivën Qendrore të Shtetit, del se nga 25 brigada partizane vetëm dy prej tyre bëjnë listime të sakta për dëshmorët. Janë dy të tjera me dëshmorë të paidentifikuar me emra, ndërsa nga historikët e 20 brigadave arkivat s’kanë vjelë asnjë informacion me dëshmorët përkatës, dhe për to ka një justifikim se me mbarimin e luftës nuk diheshin dëshmorët e rënë. Puna e parë dhe e vetme serioze për dëshmorët e luftës bëhej në zbatim të ligjit nr 109, date 28 .8. 1945. Neni 2. a-Konsiderohen dëshmorë të luftës Nacionalçlirimtare të gjithë elementet e lëvizjes NCL deri në 9 maj 1945 që dhanë jetën brenda ose jashtë Shqipërisë, në luftë kundër okupatorit në radhët e ushtrisë NaCl. b-Për sëmundjet e ndryshme të marra gjatë kohës që kanë qenë në radhët e ushtrisë Nacl. Gjatë veprimtarisë të tyre çlirimtare në prapavijat e armikut direkt në luftë me atë ose gjatë torturave dhe internimeve brenda ose jashtë vendit.” Pra neni 2 u jepet statusin e dëshmorëve edhe të vdekurve nga plagët ose sëmundjeve të ndryshme të marra gjatë kohës që ishin në radhët e ushtrisë partizane, por që korrigjohet me një ligj të veçantë në 1948.



Ky artikull eshte postuar me Sunday, 15/07/2012 ne oren 6:18 am tek kategoria AKTUALE. Mund te ndiqni gjithe pergjigjet per kete artikull nepermjet RSS 2.0 . Ju mund te komentoni, ose ta ndiqni nga websiti juaj.

[Lumo]

http://www.lajmishqip.com/wp-content...er-300x214.jpg






E.Hoxha dhe R.Alia kanë bërë kërdinë me arin e grabitur tregtarëve
Nga : Kostaq XOXA


Në kujtimet e saj, veçanërisht në “Jeta ime me Enverin”, Nexhmije Hoxha bie në kundërthënie të njëpasnjëshme, duke folur, madje, edhe për “humanizmin” e bashkëshortit të saj. Në faqen 271, në mos gaboj, është përdorimi i fjalës “humanizëm”. Por është vërtetuar se bashkëshorti i Zonjës së Zezë, jepte urdhra që kundërshtarët e tij politikë të torturoheshin, para se të vriteshin. Dy fakte janë të sigurta. Llazar Fundo, i përshkruar nga Vedat Kokona me simpati për kulturën e madhe në sferën letrare, por edhe të artit, duke kujtuar shoqërinë me Záin (siç e thërrisnin shokët), është njëri ndër këto viktima fatkeqe. Vedati kujton miqësinë dhe vizitat e shpeshta në Luvër, dhe e vlerësonte për njohuritë e thella në pikturë dhe në skulpturë, si edhe për interpretimet e mprehta për objektet e artit, të plotësuara me kritikën artistike të cilën Fundo e lexonte në literaturën franceze të kohës. Vedati kishte fjetur në një dhomë me qira me Enverin, në kohën kur ishin studentë në Liceun francez të Korçës. Dhe thoshte se në atë kohë ai as që dëshironte të fliste për politikë.Por vitet rrodhën dhe admiruesi i Robespierit, e urrente për vdekje Llazar Fundon. Antifashizmi i këtij ishte i padyshimtë. Me pushtimin e Shqipërisë Llazari ishte nga të parët që u internuan në Ventotene. Pastaj e vazhdoi luftën kundër okupatorit duke punuar me vëllezërit Kryeziu në Kosovë, që njiheshin si luftëtarë me emër kundër fashizmit. Atëherë përse kjo urrejtje patologjike? Mbase se Enveri, në kohën kur ishte vasal i jugosllavëve, ishte xheloz ndaj atyre që i bënin hije? Apo emisarët e Titos nuk e donin Llazarin, se Kryezinjtë vërtet ishin antifashistë dhe e luftonin okupatorin, por jo sipas gustos së Miladinit e të Mugoshës, – që donin ta kishin koloni të tyren Kosovën, pas mbarimit të Luftës?
Në librin e tij për Kosovën, historiani dhe studiuesi i shquar Luan Dode gjeti nëpër arkivat një dokument të jashtëzakonshëm, me firmën e Enverit, të cilin e botoi me fac símile: “Të kapet, të torturohet, pastaj të vritet”. Kjo e kishte zemëruar keq Fan Nolin në Amerikë. Relacionet e tij me “Çlirimtarët” filluan të ftoheshin dhe nuk iu përgjigj pozitivisht ftesës së Enverit që të vinte në Shqipëri e t’i vinin kandidaturën për deputet! Më vonë e kuptoi me tamam se sa “human” ishte Enveri, kur edhe shokun e tij që e kishte ndihmuar më tepër se cilido, Syrja Selfon, e ekzekutoi. Që të mos përmendim edhe miqtë e tij më të ngushtë si deputetin Nacionalçlirimtar, Enver Sazanin, që e dënoi me vdekje, ndonëse ishte krejtësisht i pafajshëm, por kërkonte liri demokratike të vërteta në Parlament, kur ishte deputet.Në një dokument tjetër, të botuar në dosjénë e K. Dervishit, flitet për ekzekutimin e Teme Sejkos. Një byroist, ministër i brendshëm i kohës dhe një titullar tjetër, e kishin çuar me makinë në një vend të fshehtë dhe e kishin goditur me kazma në kokë. Pastaj, meqë i dënuari me vdekje jepte shenja jete, i vunë litarin në grykë dhe njeri e tërhiqte nga vetja, tjetri, po ashtu. Gjersa i pandehuri dha shpirt. Ja si ishin njëri ndaj tjetrit shokët e luftës! Këto mënyra barbare do t’i pësonte edhe ish-ministri i brendshëm, kur i erdhi radha! Nexhmija vazhdon endé në “humanizmin” e komunizmit të E. Hoxhës, ndonëse e di fort mirë sesi e pësuan ish-shoqet e saj, pas ekzekutimit të burrave të tyre dhe shkatërrimit barbar të familjarëve të “komplotistëve” kundër Enverit, që i përftoheshin në halucinacionet e tij. edhe shokët e vet, të cilëve nuk u shkonte asfare ndërmend që t’i bënin komplot! Por libri që cituam i Nexhmijes bëhet fare i pabesueshëm kur flitet për varfërinë e martesës së saj, me një karrocë që tërhiqej nga një kalë të cilit i numëroheshin brinjët, sikur kuajt më të mirë të të gjithë vendit nuk i kishte në dorë, tashmë, Ushtria kur bashkëshorti i saj ishte ministër i gjysmës së ministrive, nga ajo e Mbrojtjes e gjer te ministria e Jashtme… e në vijim!

* * *

Dhe vijmë, tani, tek ari që iu vodh tregtarëve, nën pretekstin e tatimeve të jashtëzakonshme për “abuzimet” gjatë luftës. Torturat që u janë bërë tregtarëve në tatimet që kalonin masën e fitimeve (“më jep atë që s’ke”) është histori më vete, që e revoltuan kryetarin e këshillit Nacionalçlirimtar të qarkut të Dibrës, Edip Tërshanën. Askush nuk desh t’ia dinte për funksionet e Edipit dhe për meritat e tij gjatë luftës. I revoltuar për dërgimin e arit me kamionët në Jugosllavi, Edipi protestoi burrërisht. U burgos për këtë “fajësí”. U dënua me vdekje dhe u ekzekutua. Iu gjet një letër, drejtuar E. Hoxhës nga qelia, me fjalët lapidare: “Kjo asht tradhti kombëtare”! Do të zgjateshim po të tregonim si ia vodhi Enveri arin dajës së tij i cili, i dëshpëruar, u arratis në Itali, duke e mallkuar me shpirt Enverin, që i kishte punuar edhe një reng të birit të tij të mitur, partizan. Njerëz si Foto Bala, Mentor Çoku dhe shumë të tjerë, miq të Enverit në kohën kur ishte student bursist në Monpelié dhe në Konsullatën e Brukselit, kanë dëshmuar sesa i babëzitur ishte Enveri për të mos kthyer kurrë borxhet. Por do të përqendrohemi në kohën kur u bë i plotfuqishëm. Një e përkohshme jona e hap kapitullin e babëzisë së Enverit me këtë hyrje: “Enver Hoxha ishte një kanibal. Asgjë tjetër nuk mund të krahasohet me njeriun që e mbuloi Shqipërinë me viktima të pafajshmish. Por Enveri e gjurmonte shumë floririn. Jo më kot ai vrau qindra njerëz të pasur që kishin ruajtur florinj, nëpër shtëpitë e tyre. Dhe jo më kot ai ndaloi qarkullimin e floririt, duke futur në burg ata që e përdornin”. Pastaj autori i shkrimit kalon në një rast konkret, por me “thuhet se”: “Thuhet se Enver Hoxha, në vitin 1943 në Labinot, mori nga Fetah Ekmeçiu katër qese lëkure me florinj dhe i groposi bashkë me Sami Bahollin. [Këtu po bëjmë një korrigjim, sepse fraza krijon një ekuivok. Qartësia e mendimit duhet të dalë në sintaksën e qartë, jo me nënkuptimin e së pamundurës. Na del se u gropos edhe S. Baholli! Po të ishte se “i groposi bashkë me qeset”, - për shembull, - mund të kuptohej se u groposën edhe qeset, por jo ashtu siç është thënë për personin]. Korrigjimi është i lehtë: “ [… dhe i groposën, të dy, kur E.H.-a ishte me S. Bahollin”. Me gjithë këtë lapsus, sa për t’u shtensionuar paksa, autori i shkrimit i paraqet bukur ngjarjet e pazakonta që përshkruan. Groposja e arit mund të jetë e besueshme apo jo. Por argumenti bëhet i fortë me periudhën që vijon: “Në atë kohë Fetah Ekmeçiu ishte i ngarkuari i shtabit me çështjet e financës. Pak kohë pas ngjarjes së sipërpërmendur, Fetah Ekmeçiu u zhduk në mënyrë të mistershme dhe trupi nuk iu gjet kurrë”. Kjo e bën të besueshme ngjarjen, madje edhe pabesinë; fill më pas shkruhet: “Floriri i groposur më 1943 do të nxirrej nga Sami Baholli në vitin 1959, me porosi të Enver Hoxhës”. S. Baholli paska shpëtuar nga kriminaliteti i Enverit, pas 16 vjetësh nga ngjarja. Né mund të supozojmë se Enveri nuk do të flinte rehat për një kohë të gjatë, sikur të jetonte dorëzuesi i florinjve (Fetahu) i cili édhe mund t’i zhvarroste dhe t’ia mbathte përtej kufirit (po të mundej të arratisej, sigurisht). Do të ishte fatkeqësi për Samiun e pafajshëm… Hamendësí, kjo, që ka një bazë reale. Autori vazhdon më tej, me këtë frazë: “Në atë kohë vjedhja e thesarit është bërë periodikisht, duke e dërguar në Zvicër, ose duke e depozituar me emra të tjerë, kryesisht të fëmijëve të krerëve të shtetit”. Flitet edhe për kohën pas Enverit: “Në periudhën 1988-1990 kanë lënë Shqipërinë sasi të tjera ari që kanë ikur nga kryesisht nga aeroporti i Rinasit”. Nëse kjo duket si retorikë, fraza pasuese bëhet konkrete, dokumentare: “Më 7 qershor 1992 u kërkohet ndihmesa autoriteteve zvicerane për arin që ndodhej në Zvicer. Guvernatori i bankës i asaj kohe, autorizoi më 1 mars 1993 firmën ligjore “Poncet Varzuler” dhe partnerët ndërkombëtarë të Avokaturës së Gjenevës (Zvicer) për të zbardhur llogaritë e hapura nga Bankat e Shqipërisë në Zvicër” . Ngarkohen tetë avokatë të huaj të merren me problemin (Përmenden emrat e tyre). Përmendet dhe citohet raporti përkatës: “Më 3 korrik 1989, me fluturimin SR 459 nga Tirana kanë mbërritur 3.100 kg. ar. Kjo dërgesë ishte pritur dhe depozituar nga Sigurimi i Shtetit. Ndërsa më 5 korrik 1989, kjo dërgesë u transportua në MAT SE CURITAS dhe u zhdoganua nga kjo e fundit. Hetimet pranë MAT kanë treguar se dërgesa e zhdoganuar e lingotave të arit dhe të argjendit ishte me vlerë 19,7 milion frangash. Dërgesa u dërgua me urdhër tek “Union de Banque” në Zvicër, në Edelmetallschmelzerei në Mendrison. Për këto është përfolur emri i Ramiz Alisë”.Për sqarim të thjeshtë, 19.7 milion fr. ar do të thotë 19. 700.000 fr. ar. Ky shkrim flet edhe për arin “e marrë nga Mbreti Zog”, me ikjen pas pushtimit të Shqipërisë. E kemi vënë nën thonjëza, se shifrat dalin kundërthënëse. Përmendet shuma prej 10.000 napolonash ar me rastin e martesës së mbretit dhe të kremtimit të 10-vjetorit të Monarkisë. Shkruhet në parantezë, për hir të së vërtetës, se “në atë kohë 1 napolon floriri konvertohej me 20 franga ari. Atëherë: 10.000 X 20 = 200.000 fr. ar. Kjo shumë është thërrimja e 19.700.000 fr. ar, që ishte deportuar nga bankat tona në Zvicër, në kohën e diktaturës. Nëse 19 milion e kusur fr. ar është shkruar në fillim, vetëm kusuri 700.000 është 2-3 herë më i madh sesa ai 200.000-shi i shprehur në këtë shkrim. Po të vëmë në raport të gjithë sasinë e 19.700.000 me 200.000 na del herësi prej 98,5. Kjo do të thotë se shifra e një dërgese në Zvicër është thuajse 100 herë më e madhe se shifra që i atribuohet Zogut. Megjithatë, ndonëse shifra që i ngarkohet Zogut është 100 herë më e vogël se ajo e një dërgese të vetme në Zvicër e kohës së diktaturës enveriste, kjo duhet të jetë shumë herë më e vogël se 100 herë. Sepse shifra e Monarkut ka gjasa që të jetë e nxjerrë nga gjyqet kundër zogistëve që që janë shpallur si agjentë amerikanë jo vetëm ata që takuan Fulcin kur ky erdhi si funksionar i UNRRRA-s për të ndihmuar popullin nga varfëria ekstreme e pasluftës, por kanë dënuar si agjentë edhe ata që, për një arsye apo për një tjetër, nuk e kanë takuar fare Fulcin dhe u detyruan të thoshin në gjyq, pas një hetuesie të përbindshme, se e kishin takuar Fulcin, madje edhe si agjentë! Mos të harrojmë se në këtë shkrim thuhet se shuma e parave për të cilat akuzohet Zogu kishte mbetur për njëfarë kohe në shtëpinë e Koço Kotës, sipas thënies së drejtorit të Thesarit. Ky drejtor i Thesarit përmendet shumë herë në faqen 12 të gazetës, por pa ia treguar emrin asnjë herë. Nga ana tjetër, ish-kryeministri Koço Kota, kishte kaluar në gjyqin komunist dhe nuk u dënua me vdekje, siç do të ndodhte po të ishte trazuar në punë të tilla të grabitjes! Kjo inkoherencë përforcohet edhe me rastin e vështirësive financiare në mërgim, kur Mbretëresha Geraldinë u detyrua të shesë gjerdanin e kushtueshëm të qafës, në një rast vështirësie, mbase për shpenzimet e varrimit të bashkëshortit të saj.Mbreteresha Geraldinë ishte dinjitoze dhe nuk ankohej më kot, siç bënte Nexhmija kur “dëshmonte” për kalin brinjëdalë të martesës së saj, apo kur dha alarmin se ishte në vështirësi financiare për bukën e gojës, pasi u shemb perandoria e saj e daljes së të privilegjuarve për të bërë lindjen jashtë shtetit, kur njerëzit e thjeshtë e paguanin dëshirën për të dalë jashtë shtetit, me plumbin ballit!

lajmi shqip





Ky artikull eshte postuar me Sunday, 15/07/2012 ne oren 6:37 am tek kategoria Komente. Mund te ndiqni gjithe pergjigjet per kete artikull nepermjet RSS 2.0 . Ju mund te komentoni, ose ta ndiqni nga websiti juaj.

[Lumo]

Trimat partizanë dhe armiqtë frikacakë


Nga : Gani MEHMETAJ

Rrëfimi për tre ushtarë gjermanë me një motoçikletë trerrotëshe që i ranë kryq e tërthor Ballkanit pa shkrep asnjë plumb
Kur hynë trupat naziste në Jugosllavi, u prinin tre ushtarë me një motoçikletë tre rrotëshe. Nga Maribori i Sllovenisë deri në Gjevgjeli të Maqedonisë nuk hasën asnjë rezistencë. Motoçikleta gjermane me tre ushtarët e Fuhrerit, u end nëpër gjithë Jugosllavinë pa i dal kush në rrugë. Dëshmitarët thonë se e njëjta motoçikletë, madje edhe të njëjtët ushtarë u panë nëpër qytetet e Kosovës. Komunistët jugosllav aso kohe ishin fshehur në vrimë të miut, sepse të kruheshin me gjermanë, s’ua mbante: nuk ishin aq budallenj sa mendonin të tjerët. Në Kosovë s’kishte komunistë shqiptar, më vonë erdhën nga Tirana e Elbasani. Ushtria jugosllave u shpartallua nga gjermanët si kështjellë kartuçi pa shkrep asnjë plumb dhe pa asnjë rezistencë.Të vetmen rezistencë ndaj gjermanëve e bënë shqiptarët e Llapit, në kufi me Serbinë, duke e hutuar pararojën dhe duke e detyruar ushtrinë gjermane të zhvillonte një betejë të ashpër kundër fshatarëve llapjanë. Vetëm disa orë më vonë u mor vesh se lufta bëhej gabimisht: llapjanët nga frika mos erdhën serbët të bëjnë masakra në Llap bënë luftë të ashpër, ndërsa gjermanët menduan se këtu e kishin përqendruar rezistencën ushtarët jugosllavë, meqë ecën njëmijë kilometra dhe nuk hasën asnjë kundërvënie. Disi u morën vesh për këtë luftë të gabuar, megjithëse thonë se delegacioni i llapjanëve e fajësonte ushtrinë gjermane pse hyri në kufi me Kosovën pa paralajmërim. “Menduam që jeni shki, prandaj ua kthyem pushkët, se, për gjermanë, urdhëroni si në shtëpinë tuaj”, u paska thënë përfaqësuesi llapjanë që dinte gjermanisht.Tre ushtarët proverbial gjermanë, për t’ua kënaqur zemrën shqiptarëve të Kosovës kishin vënë para mbi njëmijë ushtarë jugosllavë dhe u grahnin si barinjtë lopëve. Ajo që i habiste katundarët nuk qe disfata jugosllave, sepse gjermanit atëbotë s’i rezistonte askush, por aftësia e këtyre ushtarëve t’u grahnin gjithë asaj ushtrie jugosllave pa asnjë vështirësi. Lopçarët vendës s’mund t’u grahnin njëqind lopëve me tre veta, ndërsa gjermanët e kishin vënë para kopenë e pafund të ushtarëve jugosllavë dhe i drejtonin si të donin, pa asnjë shmangie nga xhadeja. “Ju lumtë, po të zot janë”, habiteshin katundarët me aftësitë për t’i grahur kopesë së ushtarëve jugosllavë. Tre ushtarët me “trerrotëshin” pasi kapitulloi Italia fashiste, hynë në Shqipërinë londineze, duke bredhur si nëpër Jugosllavi, nga Qafë Prushi deri në Konispol. Dhe prapë nuk hasën në rezistencë, pos nëse u doli aksidentalisht ndonjë grup cubash t’ua merrnin gomat e kamionëve për opinga! Kjo është kaptina e parë e luftës së trimave partizanë kundër frikacakëve gjerman në Jugosllavi dhe në Shqipëri. Besoj se gjendja s’ishte ndryshe as në Greqi. Në vazhdim situata ndryshoi. Grupimet partizane, të cytura dhe të dirigjuara nga instruktorët jugosllavë- serbë, filluan të nxjerrin kokën nga nëntoka si urithi. Një herë e hoqën qafe njëri-tjetrin, pra luftë brenda llojit, pastaj filluan të bëjnë atentate kundër bashkëkombësve të tyre kundërshtarë politik, e tepër rrallë të kruhen më ndonjë nëpunës gjerman. Nëpër fshatra të Toskërisë vepronin më ndryshe: atje e shkrepnin ndonjë plumb sa për të cytur mllefin e ushtrisë naziste, sepse qëllimi nuk ishte të luftonin kundër gjermanëve: miu kundër luanit s’mund të luftonte, por për të nxitur masakra. Se a vriten dhjetë, njëqind apo njëmijë të pafajshëm, trimave partizanë aq u bënte. Të vrarit ishin shqiptarë, ndërsa punëdhënësit e tyre serb atë qëllim kishin, të vriten në mes veti sa më shumë shqiptarë. Trimat partizanë edhe në vazhdim u shquan për “tërheqje taktike”. “Gati na doli shpirti, duke ikur gjithë kohën. Mbathja ditën, mbathja natën, kurrë nuk ngulëm këmbë diku”, tregojnë ushtarët e gjorë partizanë shumë vjet më vonë. Trimat partizanë nuk paraqitën asnjë rrezik për tre ushtarët gjermanë, që thuhet se vazhdonin të bridhnin gjithandej nëpër Gadishull pa iu trembur syri. Nuk frikësoheshin as nga trimat partizan të Mugoshes e Miladinit maleve shqiptare. Historianët e dinë fare mirë këtë gjë, e dinë edhe ata që u bënë copa të dëshmojnë se partizanët zhvilluan beteja, lufta, hapen fronte, ofensiva etj. Por betejat u bënë shumë më vonë: në filmat partizanë, në ditarët e stisur të luftës, në kujtime, në dokumentarët e porositur, ku komisarët e komandantët rrëfenin bëma që as në ëndërr s’i kishin pa. Kush do t’u thoshte se gënjejnë? Trimat partizanë në Shqipëri, Jugosllavi e Greqi nuk zhvilluan asnjë betejë, që mund ta shënonte historia, me gjithë simpatinë që gëzojnë “nacionalçlirimtarët” në korpusin e historianëve shqiptarë andej dhe këndej kufirit. Asnjë përpjekje, asnjë nishan dhe asnjë rezistencë nuk e bënë gjatë gjithë kohës sa qëndruan trupat naziste në Ballkan. Historianët përpiqen të na bindin se kishte më mijëra partizanë nëpër male, por kur binte bora zbrisnin nëpër shtëpitë e tyre, apo u binin në qafë fshatarëve dhe zhdëpeshin me mish të terur e fasule të ngrohtë. Prapë kur dilte pranvera dilnin si cubat nëpër male dhe e ndiqnin armikun si dhelpra dashin nga distanca, duke mos e provokuar asnjëherë.Merita e dëbimit të trupave naziste ishte e aleatëve, sa për partizanët shqiptarë, jugosllavë e grek, gjermanët do të rrinin për jetë e mot nëpër këto vende.
Në fund te luftës, kur trimat partizanë panë se armiku është duke u tërhequr, atëherë mobilizuan dhunshëm më mijëra fshatarë dhe iu qepen prapa. Të mobilizuarit në çetat partizane tregojnë se as në atë gjendje të disfatës naziste, partizanët s’patën forcën dhe guximin të zhvillonin ndonjë betejë. “U shkonim prapa, më frikë se mos na ktheheshin dhe na bëjnë fërtele. Por ata vazhdonin tutje. Vetëm kur ne e zvogëlonim distancën, atëherë gjermanët na ktheheshin me një breshëri artilerie, apo me një sulm të shpejt sa na bënin pikë e pesë. Na përvëlonin, prandaj nuk e njihte qeni të zonë. Gjysma e partizanëve nuk ktheheshin më, merrnin arratinë. Dhe nazistët gjerman sërish vazhdonin rrugëtimin e tyre. Ata nxitonin të shkonin në vendin e tyre, ne shpresonim t’ua merrnim armët, kur t’i fërfëllonin nga dëshpërimi”, më ka treguar një i afërm, ish partizan. “Me gjermanin kurrë nuk jemi ndeshur ballazi, kurrë nuk kemi zhvilluar ndonjë betejë një vjet e gjysmë sa isha në Brigadën e tretë. Ndonjëherë u dilnim në pritë furnizimeve, por ushtarëve të mirëfilltë asnjëherë. I sertë ishte gjermani”, rrëfente trimëritë e bashkëluftëtarëve të vet, bashkëvendësi tjetër imi. Po lufta e trimave partizanë, kundër nazistëve frikacakë që e shohim nëpër filmat jugosllavë e shqiptarë, si i thuhet? Ishte pjellë e kineastëve gënjeshtarë, sepse vetëm në filmat e budallenjve një partizanë mund të vrasë dhjetë gjermanë, apo të shpartallojë ushtrinë gjermane. Partizanët kurrë nuk ishin as trima dhe as të fisëm, më tregon tjetri që po ashtu ishte në ushtrinë e tyre mbi një vjet. Vinin nga fshati të rekrutuar dhunshëm, pa asnjë ideal, apo iknin nga qyteti, ku s’bënin asnjë punë, pos kishin jetuar në kurriz të familjes. Partizanët vuanin nga morrat, pisllëku, sëmundjet venerike, ishin të vrazhdë, fshatarë të pagdhendur, apo qytetarë të pa fisëm e të pa nivel arsimimi, punëtorë përtac, finok si hajdutë pulash. E pushkatonin njëri-tjetrin për një fjalë goje, i frikësoheshin komisarëve sikur ne oficerëve të shkive në ish-Jugosllavi, e spiunonte secili secilin dhe s’dihej kujt i besonin e në ke dyshonin. Nga një ushtri e tillë laragane pa asnjë ideal, pa asnjë disiplinë apo fisnikëri ushtarake, s’kishe s’i prisje më shumë.Masakra e trimave partizanë (jugosllav e shqiptar) kundër popullatës shqiptare në Kosovë e Shqipëri dhe në territor etnike shqiptare është kaptinë e veçantë, tepët tragjike që të harrohet apo t’u falet kriminelëve e nipërve të tyre…

… Motoçikleta tre rrotëshe gjermane, që hyri në kufirin e ish-Jugosllavisë (Maribor) me 13 prill 1941, u kthye sërish në Gjermani nëpër të njëjtën rrugë pa asnjë gërvishtje, kur kapitulloi Gjermania naziste nga presioni i aleatëve. Por mungonin dy ushtar, të cilët i kishin dërguar në frontin e Lindjes.Trimat partizanë e shihnin nga monopatet motoçikletën trerroteshe dhe s’kishin guxim ta sulmonin as tash kur ishin dy ushtar më pak…
lajmi shqip

[Lumo]

Nuk e di a e ka vendin ky shkrim ketu te kjo teme, une mendoje se po.
Te ashtuquajtunit clirimetar ne faket ushtri trathetare, me kesi luftash jan marr genjeshtaret kuqalsoha!





















http://www.gazetametropol.com/wp-con...-1-205x300.jpg








Si e vrau Ramë Habili, Kajo Karafilin pas sherrit për Myrvete Pezën

Botohet për herë të parë ngjarja, e vrasjes së një prej atentatorëve më të famshëm të kohës
Metropol




Ramë Habili, Lindi 1895 – Vdiq 23 qershor 1951

Në 7 prill 1939 merr pjesë në mbrojtjen e Durrësit ndaj pushtimit italian. Më pas nuk angazhohet me asnjë grup politik, por shprehte publikisht ndjenjat kundër Italisë,duke qenë si ishte një familje pro-zogiste.

Mbas kapitullimit të Duçes futet në çetën e Pezës dhe ka marrë pjesë në luftën e Arbanës. Si partizan ka pasur gradën tog-komandant.

Largohet nga forcat partizane në nëntor 1943.

Po në nëntor 1943 hyn në radhët e Ballit Kombëtar ku emërohet komandanti forcave të armatosura të zonës së Kavajës.

Në janar 1944 zbulon kufomën e fshehur të Kajo Karafilit në Lis-Patros.

Në 3 korrik 1944, një çetë partizane e komanduar nga Sali Verdha, i djeg shtëpitë. Të nesërmen hakmerret ndaj autorëve duke u djegur të njëjtin numër shtëpish nëHarizaj.

Në nëntor 1944 e deri sa vdiq në 23 qershor 1951 qëndron në arrati me armë në dorë kundër regjimit komunist.

……



Një ndër emrat më të spikatur të rezistencës në Shqipërinë e Mesme kundër regjimit komunist në vitet 1944-1950ka qenë Ramazan Habili, i njohur më shumë me emrin e shkurtuar Ramë Habili. Emri i tij sot nuk është shumë popullor, por për kohën e tij, ai ka qenë një figurë shumë e njohur në rrethet e Kavajës, Durrësit, Peqinit, Lushnjes e Shijakut. Në një punim në lidhje me rezistenën antikomuniste të z.F.Petrela, krahas emrave legjendarë të Hamit Matjanit, Alush Lleshanakut, Sul Selimes etj., përmendet edhe Ramë Habili. Për të nuk është shkruar deri më sot, përveçse ndonjë përmendjeje shkarazi në gazetat e veteranëve ku shtrembërohet gjithçka në lidhje me aktivitetin e tij, në stilin e njohur të komunistëve. Historianët “zyrtarë“ nuk kanë bërë ndonjë punim të posaçëm mbi aktivitetin e luftëtarëve antikomunistë të atyre viteve, siç duket ende i konsiderojnë sipas përcaktimit juridiko politik të komunistëve, pra kriminelë, reaksionarë, diversantë, armiq e të tjera kësodore. Por nuk është qëllimi ynë të merremi me historianët “zyrtarë” të derisotëm.

Nxitje për këtë shkrim u bë rënia në kontakt me disa dokumente që kishin të bënin me Ramën dhe që bujarisht një nip i tij A.Habili na i vuri në dispozicion, të cilët hedhin pjesërisht dritë mbi atë të vërtetë të hidhur të luftës civile në Shqipëri 1943-’44, të quajtur gabimisht “nacional çlirimtare”. Sipas këtyre dokumenteve del në dritë të diellit praktika e forcave partizane për terror e grabitje, vrasje e djegie shtëpish, propagandë shpifëse e trillime, të cilat pasqyrohen në dokumentet e kohës dhe sidomos në shkresat e shtetit komunist pas 44-ës.

Pikërisht një tubë shkresash të tilla kemi sot në dorë të cilat sqarojnë deri diku veprimtarinë e Ramës dhe rrjedhjen e ngjarjeve të asaj kohe, të cilat edhepse e shtrembërojnë të vërtetën, gjithsesi japin disa fakte demaskuese për krimet e forcave partizane e organeve të Sigurimit më pas. Edhepse janë përpiluar nga zyrtarë të Sigurimit të shtetit, dhe prandaj plotësisht të njëanshme, këto shkresa dokumentojnë të vërtetën e asaj kasaphane që ishte lufta antishqiptare për të marrë pushtetin e Partisë Komuniste dhe sadizmi e egërsia e hierarkëve të lartë të Forcave të ndjekjes apo Sigurimit.

Nëse lexohen shkresat, aty del që pushteti komunist ka qenë thjesht një bandë e organizuar e cila rrëmbeu pushtetin dhe, – pas marrjes së pushtetit, e ka ushtruar këtë të fundit me “filozofinë e bandës” – pra në shkelje të plotë të çdo ligji e rregulli të së drejtës. Vetëm në këtë prizëm mund të kuptohet psh., se përse u paracaktua që të ndiqej Ramë Habili si “kriminel lufte” ndërkohë që nuk mund të akuzohej për asnjë krim të tillë, pasi nuk ishte bërë ndonjë gjyq, apo nuk kishte ndonjë ligj që të mund ta përcaktonte si të tillë. Veprimet e tij, që nga nëntori i vitit 1943 kur u lagua nga forcat partizane e deri në fund të 1944-ës, janë udhëhequr nga e drejta legjitime e vetëmbrojtjes së jetës, nderit e pasurisë, të cilat çdo njeri i denjë për këtë emër do të luftonte. Pra thjesht aktet e vëtëmbrojtjes nuk mund të quhen “krime lufte”.

Sipas tregimeve që kemi nga të afërmit e Ramës, të cilat vërtetohen direkt ose tërthorazi nga dokumentet që kemi në dorë, familja e tij ka qenë prozogiste dhe, për këtë arsye, kundër pushtimit nga fashistët italianë. Ka dëshmitarë të gjallë që konfirmojnë se Rama ka qenë në grupin e vullnetarëve që kanë luftuar në Durrës në 7 prill 1939 kundër pushtimit nga Italia. Fakt tjetër domethënës është qëndrimi i familjes Habili në vite. Ka fakte historike dhe dokumente që babai i Ramës, Abaz aga (Habili) ka qenë njeri më shumë influencë në krahinën e vet, ndërsa dihet se në rebelimin e 1924 është dënuar nga qeveria fanoliste (shih K.Dervishi: “Personat shpallur të pandehur nga qeveria Noli dhe – Vendimi i gjykatës politike – më 25 tetor 1924”). Për shkak të këtij qendrimi, shtëpia e Abaz Habilit digjet nga “revolucionarët e 24-ës” të komanduar nga Bajram Xhani. Tregojnë se kur Abaz Habili kthehet dhe i gjen të djegura kullat e veta, qesh edhe bën një betim tipik shqiptar: “-Ah ç‘m’i dogje pleshtat mor Bajram Xhani! Por mos më daltë shpirti po s’të vara në rrapin e Luzit!” Në fakt, mbasi erdhi Zogu në fuqi, në 1925 Abaz Habili, si kapiten rezervë i Zogut, ndjek dhe arreston Bajram Xhanin, të cilin pas një gjykimi të rregullt, e varin vërtet në një rrap. Pra këto janë fakte që dëshmojnë lidhjen e kësaj familjeje me pushtetin zogist. Prandaj Rama ushqente natyshëm ndjenja anti-italiane.

Me kapitullimin e Italisë fashiste, Rama me disa kushurinj të vetët, i nxitur edhe nga lidhjet e hershme që kishte me familjen e Myslim Pezës, hyn në radhët e partizanëve, ku madje emërohet si tog-komandant. Kjo dëshmohet nga shkresat e Sigurimit që kemi në dorë. Nga rrëfimet që kemi mësojmë se gjatë atij 2-muajshi në radhët e partizanëve, Rama konfliktohet me një nga njerëzit më të afërt të Myslim Pezës, të ashtuquajturin atentator, Kajo Karafili. Ky i fundit ishte si punë dhëndrri i familjes Peza, pasi kishte lidhje jolegale me mbesën partizane të M.Pezës, e cila për këtë shkak madje ishte ndarë edhe nga pretendenti serioz për t’u martuar me të, Qemal Deliallisi nga Shijaku. Tregohet se ky i fundit, në një rast, i thotë M.Pezës: “Ky tosku po shef shumë nga gratë tona! Do i vesh fre apo si do e dajmë kët punë?” M.Peza nuk reagon në lidhje me këtë ankesë, ndësa nga ana tjetër i thotë Kajos ta përcillte mikun deri “përtej përroit” me qëllim që ta ekzekutonin. Q.Deliallisi e kupton dhe arrin ta shmangë kurthin duke e vënë përpara Kajon deri sa largohet në një distancë sigurie. Me këtë rast ai largohet nga “grupi i Pezës”.

Pakashumë e njëjta situatë përsëritet edhe me Ramë Habilin, i cili njihej si një burrë shumë i përkushtuar ndaj zakoneve shqiptare të nderit të familjes, prandaj s’mund t’i pranonte lehtë skenat “rozë” të Kajos. Thuhet se i ankohet M.Pezës në lidhje me sjelljen e Kajos dhe i thotë që “Gratë i kemi lënë në shtëpi. Këtu kemi dalë për të mbrojtë vatanin!” Ky qëndrim i kushtoi prishjen me M.Pezën dhe konfliktimin me K.Karafilin. Pas dy muajsh qëndrimi në radhët e partizanëve, i bindur në qëllimet antishqiptare dhe filoserbe të komunistëve, si dhe i neveritur nga sjelljet e shthurura “partizançe”, largohet prej tyre duke u kthyer në Kavajë ku merr kontakt me krerët e Ballit Kombëtar dhe menjëherë emërohet komandant i forcave të armatosura balliste. Pikërisht në këtë periudhë, pas prishjes së Marrëveshjes së Mukjes dhe direktivave të së ashtuquajturës “Konferencë e Labinotit” për luftë kundër forcave nacionaliste, fillojnë konfrontimet me armëmes palëve.

Por llogaritë e Ramës me Kajon nuk ishin mbyllur. Le të hapim një parantezë këtu se çfarë e kishte sjellë Kajon në Pezë. Dihet se Myslim Peza ka qenë një kaçak në kohën e Zogut deri në fillim të vitin 1930, për shkak se kishte vrarë një figurë shumë të njohur të Tiranës, Osman Balin në vitin 1926. Gjatë kaçakllëkut të vet, M.Peza bën edhe vrasje të tjera, të cilat janë të dokumentuara nga shkresat e kohës. Myslimi arratiset në Jugosllavi ku bashkohet me Haxhi Lleshin e të arratisur të tjerë për shkaqe të ndryshme ordinere. Në këtë grup bashkohet edhe Kajo Karafili në fund të viteve ’30-të. Në Jugosllavi bëhen “miq” Haxhi Lleshi, Myslim Peza, Esat Dishnica, Kajo Karafili e të tjerë, që më pas do të luajnë rol në jetën politike të vendit. Atje, siç duket, stërviten e përgatiten sipas planeve serbe për krimet e masakrat që do të bëjnë më vonë me kthimin në atdhe pas rrëzimit të Zogut nga Italia fashiste.Kthimi i tyre shënon një ndër krimet e para të këtij grupi terrorist, i cili është vrasja e një personaliteti të Rilindjes kombëtare dhe nacionalisti të sprovuar Neki Bej Starovës. Kishte thashetheme që Neki bej Starova kishte lidhje me vrasjen e Halit Lleshit, babait të Haxhiut. Për këtë qëllim ata ngarkojnë Kajon që ta kryente këtë vrasje terroriste, të cilën ai e kryen sipas zakonit komunist të vrasjes pabesisht. Ky krim ia rriti “prestigjin” Kajos si atentator, saqë ai pikturohet nga historiografët komunistësi “një nga atentatorët më të mirë gjatë Luftës Antifashiste”… Këto të ashtuquajtura “njësite guerile” s’ishin gje tjetër veçse banda kriminelësh të rinj, të cilët kishin kryer ndonjë krim të turpshëm dhe s’mund të rrinin në shtëpi, prandaj gjenin rastin për të “dalë partizan” ku mund ta ushtronin “mjeshtërinë” e tyre edhe më lehtë. Ka një grup famëkeq në zonat e Shqipërisë së Mesme për të cilët janë thurur legjenda për krime ordinere, ndër të cilët është edhe Kajo. Në vitin 1940, kur vritet Neki Starova, Kajo ka qenë 19 vjeç. Edhe atentatorët e tjerë të trumbetuar nga komunizmi kanë qenë adoleshentë ose rreth të 20-tave. Pëkërisht tipa të tillë si Kajo, Adnan Qatipi, Lym Keta, Vojo Kushi e ndonjë killer tjetër janë “heronjtë” e luftës partizane. Por të mos zgjatemi më tej në këtë temë. Pikërisht këto krime terroriste e lidhnin aq fort Kajon me Myslimin dhe gjithë banditët e tjerë që kishin marrë malet. Pikërisht këto krime në bashkëfajësi e detyronin M.Pezën që të duronte një pusht si Kajo Karafili, t’u hidhte sytë vajzave e grave të pezakëve.

Por le të kthehemi në marrëdhëniet e Ramës me Kajon. Në fund të vitit 1943, Kajo Karafili gjendet në malësitë e Kavajës, pikërisht në katundin Lis-Patros. Edhe në këtë zonë relativisht të qetë, fillojnëaksionet e “zakonshme” të partizanëve, duke plaçkitur tregtarët e njerëzit e pasur të Kavajës, si edhe duke mbjellë terror në popullsinë e vendit. Kjo e acaron gjendjen dhe për Kajon u hap nami si një personazh filmash vvestern. Afërmendsh jonga ata të Kinostudios, të cilët në fakt janë kontribuesit kryesorë të faktologjisë komuniste mbi luftën civile 43-44.

Nga rrëfimet që kemi nga dëshmitarë të asaj zone dhe familjarë të Ramë Habilit, mësojmë se në një aksion, grupi i Kajos arrin të rrëmbejë të lidhur një ushtar gjerman në vendrojen e tij. E marrin në mal dhe fillojnë e i bëjnë “gjyqin partizan”. Ushtari i shkretë nuk kuptonte asgjë se çfarë po thuhej por e merr me mend se po e dënojnë.Arrin t’u shpëtojë nga duart partizanëve dhe të zgjidhet, e çuditërisht të kthehet i gjallë në Kavajë. Shkon e takohet me Ramën dhe i shpjegon se çfarë i kishte ndodhur. I kërkon që ta shoqëronte për në vendin ku ishin partizanët dhe Rama pranon, i prekur edhe në sedër për gjithë ngjarjen. Thuhet se kanë qenë vetëm tre vetë në këtë aksion, pra ushtari gjerman, Ramë Habili edhe një person tjetër i Ramës. Zbulojnë vendin ku ishin partizanët dhe me një goditje me snajper e ekzekutojnë personin që kishte organizuar rrëmbimin, pra Kajo Karafilin. Partizanët çorientohen kur shohin komandandin e tyre “legjendar” përtokë dhe shpërndahen në panik duke qëlluar kuturu. Pikërisht kjo ngjarje ku tre vetë shpërndajnë një batalion partizanësh, përshkruhet si luftë heroike e partizanëve kundër forcave gjermano-balliste, kurse e vërteta është krejt tjetër. Rama kthehet në Kavajë, ndësa komunistët nxorën trakte duke thurur legjenda rreth kësaj ngjarjeje dhe se gjoja Kajo ishte gjallë dhe ende në krye të forcave partizane. Kjo gënjeshtër e provokon Ramën i cili, sipas dokumenteve që kemi në dorë, shkon përsëri në fshatin Lis-Patros dhe pas një hetimi disa ditor, arrin të zbulojë vendin ku ishte fshehur kufoma e Kajos dhe për të bindur njerëzit e sjell në Kavajë, që të shihej nga gjithë populli. Vetëm në këtë mënyrë mund të bindeshin njerëzit që terroristi Kajo Karafili ishte vërtet i vdekur. Ndoshta mund të duket si spekullim, por kemi arsye të dyshojmë se ky akt i guximshëm kundër një eksponenti të komunistëve kishte lidhje edhe me historinë familjare të Ramës, duke qenë si i jati i këtij të fundit, Abaz aga kishte pasur lidhje me Neki bej Starovën, të vrarë pabesisht nga Kajo Karafili. Ishte si të thuash një shpagim në distancë. Besojmë që miqësia e vjetër nuk mund të injorohej nga një burrë i rritur në bazë të zakoneve shqiptare si Ramë Habili, megjithëse sot për sot nuk mund ta vërtetojmë këtë gjë.

Pikërisht ky akt në mbrojtje të qetësisë e të rendit i kushtoi shumë Ramës, sepse më pas komunistët, sipas dokumenteve të kohës, ia djegin shtëpinë atij dhe dy kushurinjve të afërt. Të nesërmen, brenda 24 orësh ai hakmerret duke djegur po ashtu 3 shtëpi dhe duke konfiskuar mallin e gjënë e gjallë që i kishin rrëmbyer nga shtëpia.

Me ardhjen në fuqi të komunistëve, Rama e kishte të qartë se me çfarë gjakatarësh kishte të bënte, prandaj vendos të rezistojë me armë deri në fund me shpresën se pushteti komunist s’do ta kishte jetën e gjatë. Ndërkohë i burgosin dhe internojnë gjithë familjen, i rrëmbejnë pasurinë, tokat, shtëpinë etj.. Por ai vazhdon të rezistojë duke ruajtur bindjen që ndaj një regjimi kriminal s’kishte rrugë tjetër përveç rezistencës. Krijon grupin e vet dhe bie në kontakt me grupet e ngjashme nga krahinat fqinje siç janë ai i Hamit Matjanit, Sul Selimes,Shaban Shelgut etj.. Reziston për 7 vjet me armë kundër regjimit komunist, saqë për të filluan të thuren legjenda sikur ishe i pakapshëm nga plumbi. Në fakt, gjatë gjithë jetës së vet ai nuk është plagosur kurrë, kurse ka fakte që është helmuar me pabesi. Myslim Peza i dërgon njerëzve të Ramës, – ku ky i fundit furnizohej me ushqim, – një sasi helmi vdekjeprurës shumë të fortë, me instruksionet se si të veprohej duke e përzier me ushqimet.Thuhet se Rama ka konsumuar një sasi të tillë helmi të përzier me mjaltë, e cila ka shkaktuar vdekjen e tij.

Mbas vrasjes në pabesi, kufomën e sjellin në Kavajë, ku e lënë të pavarrosur dy ditë, me qëllim që të terrorizonin njerëzit, ndërkohë që fëmijët, nëna, gruaja dhe nipat e mbesat e Ramës ishin nëpër kampet e internimit duke luftuar me vdekjen.

Ky shkrim bëhet pikërisht për ta kujtuar sot 61 vite pas vdekjes një figurë të injoruar të luftës kundër pushtetit komunist, një personazh që përkushtimin ndaj atdheut e kishte treguar duke luftuar me armë për mbrojtjen e tij, si një borxh ndaj të vërtetës historike, që është fshehur e vazhdon të fshihen pabesisht nga historianët e regjimit.

Krahas këtij shkrimi mund të lexoni edhe dokumentet e nxjerra nga arkiva, të cilat dëshmojnë qartë portretin e Ramë Habilit, pavarësisht se ai është pikturuar nga njerëzit më të ndyrë që ka pjellë toka shqiptare, xhahilët e Sigurimit të Shtetit.





Ja dokumentet e Sigurimit të Shtetit për Ramë Habilin



Shënim – Këto janë disa dokumente të cilat po i botojmë në ortografinë origjinale, bashkë me gabimet dhe kemi ndërhyrë vetëm në pjesën qëështë në kllapa, thjesht për të qartësuar kuptimin







Biografija e katër kriminelave të luftës:

Rram Habili – Lindur në katundin Gjinaj-Habilaj; një orë e gjysmë lark Kavajës. Familja e tij është e njoftun në atë katund prej kohe si për pasuni edhe për trimëri, dhe populli i këtij katundi ka një simpathi të vjetër për ta.

Rram Habili para kapitullimit të Italisë ka pas një qendrim asnjëanës me kapitullimin e Italisë u hoth në rradhët e UNC ku qendroi afro dy muaj. Në operacionin e parë, në nëntor të 1943, u hoth në rradhët e Ballit. Këtu mori pjesë aktive në cdo operacion që u bë kundër UNC, është sjellë shumë i keq nër katunde ku kish pas (h)ëngur dhe vetë bukë para se të dezertonte. Ky ka rrafur popull dhe ka burgosur, në Ball bënte pjesë aktive me gradën Toger në qytet (Kavajë) ka mbajt një qendrim shumë të keq kundra popullit. Me shkatërrimin e plotë të Ballit dhe Okupatorit, Rrama u arratis, dhe deri tashti qendron në arati. Ky ka nxjer Kajo Karafilin Prej Varit dhe e coi për tmer në Kavajë. Kajoja ka qenë N/Komandant në Grupin e Pezës.









Kavajë. datë 24/IV/1948

Nxjerrë nga Rraporti nr.162/9. Extra.45. datë 27/IV/1945



Rreaksioni ilegal

Rreaksioni ilegal gjatë muejit prill ka qenë në këtë pozitë: në ditët e para të prillit ka qenë i bashkuem si ma parë D.M.TH. Grupi i Kavajës i përbamë nga Ramë Habili. Këta në fundin e muajit mars ishin në rrethin e Lushnjes por mbasi u gjurmuen nga andej u hodhën në N/Prefekturën e Kavajës në katundin Vilë. Këtu janë (n)darë në tre grupe: Hamit Matjani kaloj në anë të Lushnjes, Shaban Shelku në anë të Peqinit dhe Ramë Habili për në Kavajë u hodh në katundin Kanaparën; i ndihmuem nga Kapllan Berberi me të cilin ka miqësi të vjetër.

Ky i përcolli për në katundin Seferaj ku atje ranë në lidhje me Haxhi Metan Dervishin, i cili ka qenë edhe në vjetin e kaluem në arrati bashkë me Ramë Habilin por mbasi ishte në gjendje të dobët fizikisht ndejti në shtëpi(((( pregatiti terrenin ku ra në linjë me Kryetariu e Këshillit N.Çl. të katundit Hysen Shahu.)))







(Shënim red. – Duhet të jetë para datës 2 prill 45)



Rrethi i Kavajës

Në rrethin e n/prefekturës së Kavajës kemi vetëm një grup t’arratisur që përbënet prej pesë vetash:

1)Ram Habili (udhëheqës i grupit)

2)Xhemal Callushi

3)Kolë Veshi (Koneshi)

4)Rexhep Gosa

5)Skender Gosa



Ramë Habili – lindur në kat.Gjinaj-Habiliaj të Kavajës, rrjeth nga një familje pasanike e këtij katundi. Babai i tij ka qenë si bajraktari i atij katundi dhe ka patur gradën kapiten rezervë në kohën e Zogut, por gjat kohës së okupacionit ay dhe i biri i tij Ram nuk muartin (morën) pjesë në asnjë anë, me kapitullimin e Italis Rama u hoth në rreshtat e Ushtris N.Cl por andejë dizertoi pse është njeri fodull dhe mendje math, dhe u bashkua me reaksjonin. Nuk ka bërën ndonjë krim gjatë kësaj kohe veç se në nëdorin (nentorin, në fakt janar – shën.red) e 1944, në luftimet që u bënë në katundin Lis-Patros me partizanët e grupit të Pezës mbeti i vrarë një komandant bataljoni partizan i quajturi Kajo Karafili, trupin e këtija me që nuk mundën ta tërhiqnin partizanët me gjithë ca fshatarë e mshehën dhe kur ka shkuar Ram Habili atje ka torturuar 10 ditë rrjesht fshatarët deri sa ja treguan trupin e shokut të vrarë dhe ky e mori e e shpuri në Kavajë ku e ka lanë dy ditë pa mbuluar. Pastaj Rama ka marrë pjesë në djegie e operacjone të ndryshme kundra partizanëvet dhe ka bërë dëme (se)pse ky i njifte shtëpitë partizane.

(shën i red. Jepen biografitë e pjesëtarëve të tjerë)

Ky grup qarkullon në rrethin e Peqinit në katundet Garunjë, Gjyshaj dhe në Hys-gjokaj të Darsis dhe qendrojnë te këta persona:

Sabri Varshani, Qamil Zymbilija dhe Nezir Byliku nga kat.Garunjës Darsi. Tek Rust Gjyshiija e Shir Meta nga kat.Gjyshaj. Por ky grup vërtitet edhe në rrethet e kësaj nënprefekture (Kavajë – shën.red) në malësinë e sipërme në katundin (Gjinaj) Gjylaj Habilaj dhe në katundin Gosaj në shtëpinë e Rexhep Gosës. Në malësinë e poshtëme kanë ndejtur tek Ismail Elezi në kat.Patk-Milot dhe tek Abdyl Zyba. Në katundin (Rrikaj) Ndikaj tek Abdyl Ndorjaku (Nerjaku) dhe tek Qazim Gosa në kat.Gosë të malësisë së siperme.

Armatimi i tyre përbënet nga pushkë dhe revolvera.

Nuk kanë ndonjë të huaj me vete veç ata që u sipërshënuan e që janë shqipëtarë.

Komandanti i këtij grupi ka influencë në katundet Gjinaj, Habilaj, Gosë, Patk-Milot, Rrikaj e Kryevidh. Rexhep Gosa ka influencë në katundin Gosë. Nuk kanë mundësi mobilizimi.

Në rrethin e Kavajës qarkullimi i tyre është i vështirë dhe këta lëvizin më tepër në qarkun e Peqinit dhe të disa katundeve të Lushnjes. Lëvizja e tyre bënet natën dhe në një mënyrë individuale që të evitojnë çdo pjekje me forcat t’ona. Deri tani nuk kanë bërë ndonjë sulm kundra forcavetN.Cl.

Parrulla sidomos në fillim janë hedhur shumë në rrethin e Kavajës, parrullat nuk kanë qenë të dala nga një organizim por të lindura nga individë reaksjonarë dhe nuk kanë gjetur vend në popull.

Nga Ushtrija N.Cl nuk është sulmuar asnjë herë ky grup.

Shef’ i Seksjonit

Major

Bako Dervishaj)







Nr.410/4

Durrës 2/4.1946

Drejtoris Mbrojtjes Popullit



Me datën 31/3/1946 në mbramje u kap i biri Ram Habilit, i cili mbahesh i mëshefun prej Rap Sadiut nga katundi Bullutaj e Kavajës.

Po me ketë datë është përpjekë krimineli Hamit Matjani e Ram Habili me dy partizan të Mbrojtjes në katundin Domën të Kavajës.

Përfundimi negative.

Myftar Tare











Ministrija e Luftës dhe Mbrojtjes Kombëtare

Drejtorija e Mbrojtjes Popullit

Tiranë,

Më 8/V/1945



S.II

Seksionit M.P. Krahinës I-rë (Këtu)

Nr.2820Prot.



Në lidhje me t’uajën Nr.02-229/II dt.5.5.45

Komisioni qendror i krimeve të luftës në bazë të proceseve të Komis.(ionit) Hetues të Durrësit akuzon si strehuesa të kriminelit Ram Habilit 29 Persona; prej këtyre kërkon lirimin e 10 personave:

Skënder Kërçuku, Dervish Cila, Shefik Bardhori, Ali Gipsi, Avdyl Zyba, Kristo Nuk Suli, Ismail Sali Elezi, Musa Gipsi, Sen Leshteni, Xhemal Patrozi.

Ju në shkresën Nr.02-229/II dt.5/5/45 nuk na bëni fjalë për këta që propozon Komisioni. Kjo tregon se juve nuk mereni vesh hiç me Komisonin kështu që ai propozon të tjerë dhe ju raportoni të tjerë për lirim dhe puna vonohet.

Presim përgjigje sa ma shpejt mbi sa u shkruajt ma sipër.

Drejtor i Mbrojtjes Popullit

Gjeneral N/Kolonel

(Koçi Xoxe)



(Firma N.Kerenxhi)











Shtabi i Krahinës Ushtarake të Korp Armatës Parë

Seksioni i Mbrojtjes Popullit

Nr.prot. 180

Tiranë 20/1/1945



Shokut Vilson

Durrës

Ram Habili. Nga katundi Gjinaj-Habilaj rreth i Kavajës, ky më parë ka qenë në radhët partizane, më von dezertoj dhe u hoth në krahët e reaksionit, atje ka treguar aktivitet, ka luftuar haptas partizanët dhe ka patur gradën toger. Populli i Kavajës ka një urrejtje të veçantë për të. Gjithashtu ky ka nxier prej varrit Kajo Karafilin dhe e ka ekspozuar në rrugët e Kavajës për t’i futur tmerin popullit. Të hetohet mirë rreth këtij elementi dhe të faktohen veprat që ky ka bërë.

Shef i seksionit Mbrojtjes Popullit

Major Bako Dervishi

Vilson Pecani

[saura]

http://www.lajmishqip.com/wp-content...er-300x214.jpg






E.Hoxha dhe R.Alia kanë bërë kërdinë me arin e grabitur tregtarëve
Nga : Kostaq XOXA


Në kujtimet e saj, veçanërisht në “Jeta ime me Enverin”, Nexhmije Hoxha bie në kundërthënie të njëpasnjëshme, duke folur, madje, edhe për “humanizmin” e bashkëshortit të saj. Në faqen 271, në mos gaboj, është përdorimi i fjalës “humanizëm”. Por është vërtetuar se bashkëshorti i Zonjës së Zezë, jepte urdhra që kundërshtarët e tij politikë të torturoheshin, para se të vriteshin. Dy fakte janë të sigurta. Llazar Fundo, i përshkruar nga Vedat Kokona me simpati për kulturën e madhe në sferën letrare, por edhe të artit, duke kujtuar shoqërinë me Záin (siç e thërrisnin shokët), është njëri ndër këto viktima fatkeqe. Vedati kujton miqësinë dhe vizitat e shpeshta në Luvër, dhe e vlerësonte për njohuritë e thella në pikturë dhe në skulpturë, si edhe për interpretimet e mprehta për objektet e artit, të plotësuara me kritikën artistike të cilën Fundo e lexonte në literaturën franceze të kohës. Vedati kishte fjetur në një dhomë me qira me Enverin, në kohën kur ishin studentë në Liceun francez të Korçës. Dhe thoshte se në atë kohë ai as që dëshironte të fliste për politikë.Por vitet rrodhën dhe admiruesi i Robespierit, e urrente për vdekje Llazar Fundon. Antifashizmi i këtij ishte i padyshimtë. Me pushtimin e Shqipërisë Llazari ishte nga të parët që u internuan në Ventotene. Pastaj e vazhdoi luftën kundër okupatorit duke punuar me vëllezërit Kryeziu në Kosovë, që njiheshin si luftëtarë me emër kundër fashizmit. Atëherë përse kjo urrejtje patologjike? Mbase se Enveri, në kohën kur ishte vasal i jugosllavëve, ishte xheloz ndaj atyre që i bënin hije? Apo emisarët e Titos nuk e donin Llazarin, se Kryezinjtë vërtet ishin antifashistë dhe e luftonin okupatorin, por jo sipas gustos së Miladinit e të Mugoshës, – që donin ta kishin koloni të tyren Kosovën, pas mbarimit të Luftës?
Në librin e tij për Kosovën, historiani dhe studiuesi i shquar Luan Dode gjeti nëpër arkivat një dokument të jashtëzakonshëm, me firmën e Enverit, të cilin e botoi me fac símile: “Të kapet, të torturohet, pastaj të vritet”. Kjo e kishte zemëruar keq Fan Nolin në Amerikë. Relacionet e tij me “Çlirimtarët” filluan të ftoheshin dhe nuk iu përgjigj pozitivisht ftesës së Enverit që të vinte në Shqipëri e t’i vinin kandidaturën për deputet! Më vonë e kuptoi me tamam se sa “human” ishte Enveri, kur edhe shokun e tij që e kishte ndihmuar më tepër se cilido, Syrja Selfon, e ekzekutoi. Që të mos përmendim edhe miqtë e tij më të ngushtë si deputetin Nacionalçlirimtar, Enver Sazanin, që e dënoi me vdekje, ndonëse ishte krejtësisht i pafajshëm, por kërkonte liri demokratike të vërteta në Parlament, kur ishte deputet.Në një dokument tjetër, të botuar në dosjénë e K. Dervishit, flitet për ekzekutimin e Teme Sejkos. Një byroist, ministër i brendshëm i kohës dhe një titullar tjetër, e kishin çuar me makinë në një vend të fshehtë dhe e kishin goditur me kazma në kokë. Pastaj, meqë i dënuari me vdekje jepte shenja jete, i vunë litarin në grykë dhe njeri e tërhiqte nga vetja, tjetri, po ashtu. Gjersa i pandehuri dha shpirt. Ja si ishin njëri ndaj tjetrit shokët e luftës! Këto mënyra barbare do t’i pësonte edhe ish-ministri i brendshëm, kur i erdhi radha! Nexhmija vazhdon endé në “humanizmin” e komunizmit të E. Hoxhës, ndonëse e di fort mirë sesi e pësuan ish-shoqet e saj, pas ekzekutimit të burrave të tyre dhe shkatërrimit barbar të familjarëve të “komplotistëve” kundër Enverit, që i përftoheshin në halucinacionet e tij. edhe shokët e vet, të cilëve nuk u shkonte asfare ndërmend që t’i bënin komplot! Por libri që cituam i Nexhmijes bëhet fare i pabesueshëm kur flitet për varfërinë e martesës së saj, me një karrocë që tërhiqej nga një kalë të cilit i numëroheshin brinjët, sikur kuajt më të mirë të të gjithë vendit nuk i kishte në dorë, tashmë, Ushtria kur bashkëshorti i saj ishte ministër i gjysmës së ministrive, nga ajo e Mbrojtjes e gjer te ministria e Jashtme… e në vijim!

* * *

Dhe vijmë, tani, tek ari që iu vodh tregtarëve, nën pretekstin e tatimeve të jashtëzakonshme për “abuzimet” gjatë luftës. Torturat që u janë bërë tregtarëve në tatimet që kalonin masën e fitimeve (“më jep atë që s’ke”) është histori më vete, që e revoltuan kryetarin e këshillit Nacionalçlirimtar të qarkut të Dibrës, Edip Tërshanën. Askush nuk desh t’ia dinte për funksionet e Edipit dhe për meritat e tij gjatë luftës. I revoltuar për dërgimin e arit me kamionët në Jugosllavi, Edipi protestoi burrërisht. U burgos për këtë “fajësí”. U dënua me vdekje dhe u ekzekutua. Iu gjet një letër, drejtuar E. Hoxhës nga qelia, me fjalët lapidare: “Kjo asht tradhti kombëtare”! Do të zgjateshim po të tregonim si ia vodhi Enveri arin dajës së tij i cili, i dëshpëruar, u arratis në Itali, duke e mallkuar me shpirt Enverin, që i kishte punuar edhe një reng të birit të tij të mitur, partizan. Njerëz si Foto Bala, Mentor Çoku dhe shumë të tjerë, miq të Enverit në kohën kur ishte student bursist në Monpelié dhe në Konsullatën e Brukselit, kanë dëshmuar sesa i babëzitur ishte Enveri për të mos kthyer kurrë borxhet. Por do të përqendrohemi në kohën kur u bë i plotfuqishëm. Një e përkohshme jona e hap kapitullin e babëzisë së Enverit me këtë hyrje: “Enver Hoxha ishte një kanibal. Asgjë tjetër nuk mund të krahasohet me njeriun që e mbuloi Shqipërinë me viktima të pafajshmish. Por Enveri e gjurmonte shumë floririn. Jo më kot ai vrau qindra njerëz të pasur që kishin ruajtur florinj, nëpër shtëpitë e tyre. Dhe jo më kot ai ndaloi qarkullimin e floririt, duke futur në burg ata që e përdornin”. Pastaj autori i shkrimit kalon në një rast konkret, por me “thuhet se”: “Thuhet se Enver Hoxha, në vitin 1943 në Labinot, mori nga Fetah Ekmeçiu katër qese lëkure me florinj dhe i groposi bashkë me Sami Bahollin. [Këtu po bëjmë një korrigjim, sepse fraza krijon një ekuivok. Qartësia e mendimit duhet të dalë në sintaksën e qartë, jo me nënkuptimin e së pamundurës. Na del se u gropos edhe S. Baholli! Po të ishte se “i groposi bashkë me qeset”, - për shembull, - mund të kuptohej se u groposën edhe qeset, por jo ashtu siç është thënë për personin]. Korrigjimi është i lehtë: “ [… dhe i groposën, të dy, kur E.H.-a ishte me S. Bahollin”. Me gjithë këtë lapsus, sa për t’u shtensionuar paksa, autori i shkrimit i paraqet bukur ngjarjet e pazakonta që përshkruan. Groposja e arit mund të jetë e besueshme apo jo. Por argumenti bëhet i fortë me periudhën që vijon: “Në atë kohë Fetah Ekmeçiu ishte i ngarkuari i shtabit me çështjet e financës. Pak kohë pas ngjarjes së sipërpërmendur, Fetah Ekmeçiu u zhduk në mënyrë të mistershme dhe trupi nuk iu gjet kurrë”. Kjo e bën të besueshme ngjarjen, madje edhe pabesinë; fill më pas shkruhet: “Floriri i groposur më 1943 do të nxirrej nga Sami Baholli në vitin 1959, me porosi të Enver Hoxhës”. S. Baholli paska shpëtuar nga kriminaliteti i Enverit, pas 16 vjetësh nga ngjarja. Né mund të supozojmë se Enveri nuk do të flinte rehat për një kohë të gjatë, sikur të jetonte dorëzuesi i florinjve (Fetahu) i cili édhe mund t’i zhvarroste dhe t’ia mbathte përtej kufirit (po të mundej të arratisej, sigurisht). Do të ishte fatkeqësi për Samiun e pafajshëm… Hamendësí, kjo, që ka një bazë reale. Autori vazhdon më tej, me këtë frazë: “Në atë kohë vjedhja e thesarit është bërë periodikisht, duke e dërguar në Zvicër, ose duke e depozituar me emra të tjerë, kryesisht të fëmijëve të krerëve të shtetit”. Flitet edhe për kohën pas Enverit: “Në periudhën 1988-1990 kanë lënë Shqipërinë sasi të tjera ari që kanë ikur nga kryesisht nga aeroporti i Rinasit”. Nëse kjo duket si retorikë, fraza pasuese bëhet konkrete, dokumentare: “Më 7 qershor 1992 u kërkohet ndihmesa autoriteteve zvicerane për arin që ndodhej në Zvicer. Guvernatori i bankës i asaj kohe, autorizoi më 1 mars 1993 firmën ligjore “Poncet Varzuler” dhe partnerët ndërkombëtarë të Avokaturës së Gjenevës (Zvicer) për të zbardhur llogaritë e hapura nga Bankat e Shqipërisë në Zvicër” . Ngarkohen tetë avokatë të huaj të merren me problemin (Përmenden emrat e tyre). Përmendet dhe citohet raporti përkatës: “Më 3 korrik 1989, me fluturimin SR 459 nga Tirana kanë mbërritur 3.100 kg. ar. Kjo dërgesë ishte pritur dhe depozituar nga Sigurimi i Shtetit. Ndërsa më 5 korrik 1989, kjo dërgesë u transportua në MAT SE CURITAS dhe u zhdoganua nga kjo e fundit. Hetimet pranë MAT kanë treguar se dërgesa e zhdoganuar e lingotave të arit dhe të argjendit ishte me vlerë 19,7 milion frangash. Dërgesa u dërgua me urdhër tek “Union de Banque” në Zvicër, në Edelmetallschmelzerei në Mendrison. Për këto është përfolur emri i Ramiz Alisë”.Për sqarim të thjeshtë, 19.7 milion fr. ar do të thotë 19. 700.000 fr. ar. Ky shkrim flet edhe për arin “e marrë nga Mbreti Zog”, me ikjen pas pushtimit të Shqipërisë. E kemi vënë nën thonjëza, se shifrat dalin kundërthënëse. Përmendet shuma prej 10.000 napolonash ar me rastin e martesës së mbretit dhe të kremtimit të 10-vjetorit të Monarkisë. Shkruhet në parantezë, për hir të së vërtetës, se “në atë kohë 1 napolon floriri konvertohej me 20 franga ari. Atëherë: 10.000 X 20 = 200.000 fr. ar. Kjo shumë është thërrimja e 19.700.000 fr. ar, që ishte deportuar nga bankat tona në Zvicër, në kohën e diktaturës. Nëse 19 milion e kusur fr. ar është shkruar në fillim, vetëm kusuri 700.000 është 2-3 herë më i madh sesa ai 200.000-shi i shprehur në këtë shkrim. Po të vëmë në raport të gjithë sasinë e 19.700.000 me 200.000 na del herësi prej 98,5. Kjo do të thotë se shifra e një dërgese në Zvicër është thuajse 100 herë më e madhe se shifra që i atribuohet Zogut. Megjithatë, ndonëse shifra që i ngarkohet Zogut është 100 herë më e vogël se ajo e një dërgese të vetme në Zvicër e kohës së diktaturës enveriste, kjo duhet të jetë shumë herë më e vogël se 100 herë. Sepse shifra e Monarkut ka gjasa që të jetë e nxjerrë nga gjyqet kundër zogistëve që që janë shpallur si agjentë amerikanë jo vetëm ata që takuan Fulcin kur ky erdhi si funksionar i UNRRRA-s për të ndihmuar popullin nga varfëria ekstreme e pasluftës, por kanë dënuar si agjentë edhe ata që, për një arsye apo për një tjetër, nuk e kanë takuar fare Fulcin dhe u detyruan të thoshin në gjyq, pas një hetuesie të përbindshme, se e kishin takuar Fulcin, madje edhe si agjentë! Mos të harrojmë se në këtë shkrim thuhet se shuma e parave për të cilat akuzohet Zogu kishte mbetur për njëfarë kohe në shtëpinë e Koço Kotës, sipas thënies së drejtorit të Thesarit. Ky drejtor i Thesarit përmendet shumë herë në faqen 12 të gazetës, por pa ia treguar emrin asnjë herë. Nga ana tjetër, ish-kryeministri Koço Kota, kishte kaluar në gjyqin komunist dhe nuk u dënua me vdekje, siç do të ndodhte po të ishte trazuar në punë të tilla të grabitjes! Kjo inkoherencë përforcohet edhe me rastin e vështirësive financiare në mërgim, kur Mbretëresha Geraldinë u detyrua të shesë gjerdanin e kushtueshëm të qafës, në një rast vështirësie, mbase për shpenzimet e varrimit të bashkëshortit të saj.Mbreteresha Geraldinë ishte dinjitoze dhe nuk ankohej më kot, siç bënte Nexhmija kur “dëshmonte” për kalin brinjëdalë të martesës së saj, apo kur dha alarmin se ishte në vështirësi financiare për bukën e gojës, pasi u shemb perandoria e saj e daljes së të privilegjuarve për të bërë lindjen jashtë shtetit, kur njerëzit e thjeshtë e paguanin dëshirën për të dalë jashtë shtetit, me plumbin ballit!

lajmi shqip





Ky artikull eshte postuar me Sunday, 15/07/2012 ne oren 6:37 am tek kategoria Komente. Mund te ndiqni gjithe pergjigjet per kete artikull nepermjet RSS 2.0 . Ju mund te komentoni, ose ta ndiqni nga websiti juaj.

Shoku Enveria
per shume ishte krenaria
se nga kasollet iu dha shtepia
qe s'i ndertoi me paret e tija
por i mori nga borgjezia
qe i kishte me tapia !

[Lumo]

Përgjigje historianit Pëllumb Xhufi, edhe një herë për nacionalistët shqiptarë

Nga Ali Eltari (Lapi)

Metropol

I nderuar zoti historian,

Ju kam ndjekur shumë herë nëpërmjet ekraneve televizive dhe kam mbetur i kënaqur me shpjegimet tuaja historike, por nuk qenka e thënë që të jem gjithnjë në anën tuaj. Në përgjigjet që i dhatë para pak ditëve Kryeministrit Berisha nuk më le shije të mirë. Të them të drejtën, unë kam qenë shpirtërisht në krah të Berishës vetëm kur ai fliste për komunizmin se ishte “merimangë e zezë”, se ashtu ishte, po për sa i përket rivlerësimit të Luftës Nacional Çlirimtare shoh se ai, pavarësisht se kërkon të tërheq vëmendjen e shqiptarëve, të fitojë kapital propagandistik dhe jo se vërtet është kundër Enverit në këtë çështje, këtë radhë ka të drejtë.

Ndërsa ju, pa u thelluar sa duhet, në atë ekran folët se në krah të komunistëve ishin figura të mëdha, që nuk i patën nacionalistët. Më vjen keq, por faktet flasin kundër jush, duke ju bërë të gaboni rëndë.

Si historian ju duhet ta dini se për të ndalur pushtimin fashist në Shqipërisë u ngritën të gjithë krahinat e Shqipërisë. Më 7 prill 1939 u luftua nga Saranda, Vlora. Durrësi, Vora e deri në Shkodër. Në atë kohë ishin krijuar disa grupe komuniste, por edhe sikur të kishte dalë një komunist i vetëm dhe të kishte shkrehur një plumb, qoftë dhe në ajër, për të fanfara komuniste do na kishte çjerrë veshët për 46 vjet rresht.

Megjithatë, reklama e fuqishme e realizmit socialist, që për gjithçka ndriçohej fort ato që i pëlqenin Enverit, ndërsa të tjerat, anët që nuk i donte, mbeteshin të padukshme.

Pra, fakti që kundër pushtimit fashist u ngritën dhe u gjakosën nacionalistët, kjo nuk pati aspak rëndësi për të dhe “u harrua”.

Ju në atë dalje televizive thatë se nacionalistët nuk nxorën asnjë q të krahasoheëj me Qemal Stafën, Vojo Kushin, Misto Mamen. Por le të mos përgojojmë ata njerëz që për arsye atdhedashurie apo politike dhanë jetën e tyre në altarin e lirisë dhe të shpjegojmë se realizmi socialist pompoi si të ishin tullumbace ata që donte Enveri.

Të më falin të afërmit dhe dashamirët e Qemal Stafës, se mua prandaj më bllokuan komunistët pas botimit të novelës historike “Kështjella Beszana”, se nuk iu përshtata realizmit socialist, duke ndriçuar anët e panjohura të historisë. Ndërsa Qemalin e kapi realizmi socialist. Jam dakord me ty për përshkrimin që i bëre Qemalit. Ai ishte djalë simpatik, gojëmbël dhe magnet për vajzat. Secila nga ato që e ka njohur nga afër ka dashur të ishte bashkëshortja e tij. Këto simpati i bëjnë djemtë e rinj të zgjedhin mes tyre. Mirëpo, sa më shumë rritet sfera e simpative, aq më shumë ai do të jetë i paqëndrueshëm ndaj asaj që kishte zgjedhur në fillim. Dhe kësaj manie, të themi të drejtën, nuk i shpëtoi dot as Qemali.

Në shtyp thuhet se partizanët ishin të ndershëm dhe, kur janë zbuluar raste që kanë pasur marrëdhënie ndonjë çift, i kanë gjykuar dhe vrarë. Por kjo ka ndodhur rrallë. Ajo ishte hipokrizi komuniste. Në fakt, të gjithë kuadrot e komunistëve në luftë ishin “të martuar”. Vet Enveri tregon për lidhjet e tij me Nexhmije Xhuglinin që në kohën e Luftës. Po kështu edhe udhëheqës të tjerë komunistë.

Enveri në kujtimet e tij tregon se Nexhmijen e njohu nëpërmjet Qemalit, këtij djaloshi magnet të vajzave të reja. A thua se ky djalosh aq tërheqës, që kishte aq shumë përvoja me vajza, të cilat i kishte futur në radhët e tij, nuk e “preku” dhe nuk krijoi ndjenja intime me Nexhmijen, por e ruajti atë për Enverin?! A kam të drejtë të përgojoj një njeri që shqiptarët e kanë adhuruar, ashtu si ju, këtë figurë shumë të zgjuar të luftës dhe simbol të rinisë komuniste shqiptarë? Duke mos dashur të merrem me thashetheme, po jap vetëm të dhëna që kanë dalë në kohën e tij:

Sapo u vra Qemali, i nxorën një këngë të bukur, ku tregohet se atë e rrethuan “afër një spitali” në “mëngjes herët”. Dhe “kur Qemali pa se po rrethohej, shpejt me shoqe zu të këshillohet.” Pra, u rrethua nga forcat fashiste “në mëngjes herët.” Kënga lë të kuptosh se e kishte kaluar natën me “shoqe”. Kjo ndofta nuk do t’ju duket bindëse, po nëse do të takoni ndonjë nga shokët e tij të sinqertë, ai me siguri do t’ju binde për ato që unë kam nxjerrë nga ajo këngë.

Po ju jap edhe një shembull tjetër. Aty nga viti 1982 kam filmuar bregdetin Vlorë–Sarandë me operator Vladimir Dangon. Dokumentarit i vura titullin “Riviera Shqiptare” dhe e transmetova, në mos gaboj, në tri apo katër javë rresht. Gjatë kohës që xhiroja, në vendin diku ndërmjet Himarës e Qeparoi (atëherë rruga ngjitej lart drejt fshatit Pilur, kalonte mbas një maje të lartë dhe zbriste poshtë, drejt Qeparoit) ishte lapidari i madh në anën e poshtme të rrugës. Sapo iu afruam, lexova se aty ishte bërë luftim i ashpër me forcat italiane dhe kishte rënë heroikisht Zaho Koka. Mbi rrugë vendi ishte shkëmbor.

Në ndryshim nga shkëmbinjtë e tjerë, ata ishin me shtresa, si batanije, që mbulonin njëra-tjetrën, me zgavra të mëdha mes tyre, ku mund të futej njeriu e të mbrohej nga çdo sulm armik, madje edhe po qe se qëllohej nga helikopterë luftarakë. Kjo më ra menjëherë në sy, ndaj për një hop mbeta i habitur: Si kishte mundësi që djaloshi i shquar në fushën e luftës kishte rënë pre e gabimit trashanik, që i mori jetën?!

Këtë mendim ia shfaqa personit që na shoqëroi gjatë xhirimit. Ai pranoi hamendësimin tim dhe më shpjegoi se ato ditë kishte pasur një ngjarje tronditëse dhe ishte tej mase i shqetësuar. Dhe më tregoi të gjithë ngjarjen që e kishte çuar në atë dëshpërim. Edhe unë kam qenë i ri, si edhe ai. Në atë moshë, sidomos për një njeri të ndershëm e të ndjeshëm, të cilit i ishte cenuar gjëja më e çmuar e jetës së tij, mund të binte lehtë në atë dëshpërim. Për ngjarje të tilla edhe sot ka pasur raste kur një i ri ose e re i ka dhënë fund jetës. Për të mos hapur plagë, që ndofta koha nuk i ka përtharë plotësisht, nuk do të jap hollësi të mëtejshme, por do të theksoj se shkaktar për humbjen e jetës së Zaho Kokës ishte heroi që po analizojmë, pra Qemal Stafa…

Po Enveri a thua se besonte që Qemali, para se t’ia prezantonte Nexhmien atij, mund të mos e kishte joshur më parë? Ujku e njeh çakallin, por edhe çakalli ujkun, ndaj Qemali duhet të ketë hequr dorë menjëherë prej saj, por jo me dëshirë. Si mendoni ju, a do të ishte i kënaqur ujku vetëm nga largimi i çakallit, edhe pse ia la atij prenë e tij të lakmuar?

Kush ishte Enveri? Kur bëra një dokumentar sot ndodhet në arkivin e Televizionit Shtetëror) me shkencëtarin e madh të asaj kohe, por ndofta edhe sot i paarritshëm në fushën e tij, me doktor Myslym Selenicën, ndër të tjera më tregoi se kishte pasur në klasë Enver Hoxhën. E pyeta si kishte qenë në mësime dhe ai më tha se e kishin problem të klasës, se nuk mësonte. Çdo fund viti u luteshin profesorëve ta kalonin edhe atë. Më sqaroi se nuk ishte i trashë, por se gjithë vitin bridhte dhe nuk u vinte rëndësi mësimeve. Pra, ai i kishte shijuar hiret e rinisë dhe nuk linte raste pa e “gëzuar jetën”.

Në gazetën “Sot” kam lexuar si ai i ishte qepur edhe motrës së vogël të Zogut për të hyrë në oborrin mbretëror. Ndërsa mbasi mbreti Zog humbi mundësinë për t’u kthyer në Shqipëri, ai i zhduku të gjitha lidhjet që kishte me të, si të mos e kishte takuar kurrë.

Për t’ju njohur më mirë me “aftësitë” e Enverit, po ju tregoj një ngjarje tmerruese për mua. Sapo kisha mbaruar shkollën 7-vjeçare dhe isha rreth të katërmbëdhjetave. Nuk mbaj mend shkakun pse u ndodha diku pranë Arkivit të Shtetit dhe po kthehesha në shtëpi. Isha në rrugicë dhe po ecja për të dalë në bulevard, diku afër stacionit të trenit. Një burrë pas meje nxitoi dhe më arriti. Sapo më erdhi për krah, nisi të më fliste për Migjenin. “Po të ishte gjallë Migjeni, do ta kishin futur në burg, – përfundoi mendimet e tij për shkrimtarin e madh, – sepse do të vazhdonte të shkruante për të metat e shoqërisë së sotme…”

Mirëpo në atë kohë në shkollë na mësonin se Migjeni i kishte qëmtuar të metat e kapitalizmit në kalbëzim, duke zbuluar plagët e shoqërisë shqiptare të asaj kohe. Sipas atyre që na mësonin, në sistemin komunist të Enverit këto plagë ishin mbyllur përgjithmonë dhe jeta po bëhet gjithnjë e më e lumtur… Ndaj fjalët e tij më trembën. Por ato kishin qenë vetëm hyrja për çka do të më thoshte më vonë.

Ai nisi të analizonte gjendjen e keqe ku ndodhej Shqipëria. Nga ato që më thoshte ai, e kuptova se kishte qenë në burg politik dhe donte të shfrente revoltën që i ziente në shpirtin e lënduar. Fliste me pasion, si të donte të më bënte dishepull të tij. Por unë isha ende fëmijë dhe u tmerrova nga ato që më fliste. Më pas kaloi tek Enveri. Duket që e kishte njohur mirë. Mbase e kishte pasur edhe shok të ngushtë njëherë e një kohë. E nxora këtë përfundim se ai më tregoi disa hollësi që mund t’i dijë vetëm shoku i ngushtë, i cili ka fjetur në një dhomë me të për kohëra të gjata.

I panjohuri më tregoi shumë gjëra. Gjatë atij shoqërimi, meqë atëherë popullsia e Tiranës ishte tepër e rrallë, rrugës kishte shumë pak njerëz dhe nuk pashë ndonjë të njohur të gjeja rast e të ndahesha prej tij. Ngaqë e ndjeva veten shumë ngushtë prej atyre që dëgjova, doja të largohesha sa më parë nga shoqëria e tij dhe, sapo arritëm te kryqëzimi i rrugëve ku mund të shkoja te Dervish Hatixheja, gjeta mënyrën të ndahesha dhe eca drejt shtëpisë.

Nga të gjitha ato që më tha më mbeti në kujtesë vetëm fakti se Enveri në Francë nuk binte kurrë për të fjetur pa lexuar ndonjë kapitull nga jeta e Fushesë. Fusheja ka qenë ministër i Brendshëm i Napoleonit dhe njihet si mjeshtri më i madh për të krijuar dhe zbuluar kurthe ndaj atyre që punonin fshehtas për të rrëzuar qeverinë e Bonapartit.

E pra, Enveri, që gjithë jetën ishte ushtruar për t’u bërë kryeagjent dhe ishte, si të thuash, kryemjeshtër për të zhdukur rivalët, a do të donte ta kishte gurë pas qafe Qemalin, i cili nëpërmjet Nexhmijes mund t’i merrte më vonë edhe pushtetit? A thua se do ta gëlltiste fytyrën e tij kur t’i shfaqej më pas në rrugën e karrierës së tij?! Normalisht jo. Atëherë a mund të mos mendonte si ta hiqte qafe dhe më pas t’i jepte ndonjë titull që s’i prishte punë si Hero i Popullit?!

Unë të dhashë elemente për të përfytyruar si Enveri me përvojën e pasur të Fushesë e ka kapërcyer shumë lehtë këtë problem.

Ti në atë emision televiziv theksove se nacionalistët nuk nxorën asnjë të tillë. Si historian, kjo nuk të falet. Ti e di fare mirë se historia është përmbledhje ngjarjesh, por që e shkruajnë kalemxhinjtë e fitimtarëve. Dhe këta komunistë e hartojnë atë sipas mënyrës së realizmit socialist, që për “heronjtë” e tyre përmendeshin vetëm anët e mira, madje duke i ngritur përtej madhështisë, ndërsa heronjtë e armikut ishin të dobët dhe plot me vese, të padenja për t’u përmendur, ndaj le t’i mbulojë koha me pluhurin e saj.

Ti e di fare mirë se ishin nacionalistët shqiptarë që u ngritën përpara se fashistët italianë të preknin tokën shqiptare. Mbreti Zog, për t’i qetësuar, u premtoi se do të vishte opingat dhe do të dilte malit, nëse do të sulmonin fashistët. Ai e priste nga dita në ditë sulmin nga deti, por dha atë premtim, që nuk do ta mbante, vetëm për t’i qetësuar, pra i mashtroi masat patriotike. Në vend që të mbante fjalën, e ktheu napolonin flori në 99 lekë, ndërsa napolonin letër në 101 lekë. Njerëzit, të mashtruar nga dredhia e Zogut, i kthyen paratë në napolona letër. Arka e shtetit u mbush me napolona flori, që ai, para se të sulmohej Shqipëria, së bashku me shpurën e tij nuk veshi opingat, siç premtoi, por mori florinjtë dhe rrugën e arratisë…

Në mbrojtje të atdheut dolën atdhetarët e vërtetë që luftuan për mbrojtjen e truallit tonë kombëtar. Secili nga këta nuk e bëri për përfitime, por i shtyrë nga detyra ndaj atdheut. Ndërsa grupet komuniste bënë sehir në këto ngjarje të dhimbshme. Ishin nacionalistët ata që edhe pas pushtimit e vazhduan luftën në prapavijat e pushtuesve.

Komunistët u gjallëruan kur jugosllavët për qëllimet e tyre, së pari për t’i kthyer Kosovën, që pas pushtimit (1941) ishte nën administratën shqiptare dhe së dyti të krijonin republikën e shtatë shqiptare nën Jugosllavinë e madhe. Ndaj mblodhën grupet komuniste sehirxhinj dhe në fund të vitit 1941, pra mbas tre vjet lufte të nacionalistëve, formuan Partinë Komuniste Shqiptare. Enveri në kujtimet e tij tregon se u zgjodhën pesë sekretarë, por nuk u caktua asnjeri në krye. Kjo gjë u bë jo pa qëllim prej tyre. Jugosllavët peshonin se cili do të ishte më i përshtatshëm për të bashkuar pas luftës Shqipërinë dhe Kosovën me shtetin Jugosllav. Ndër ta mbajtën me afër Enverin, Koçi Xhoxen dhe Nako Spiron. Dhe pak nga pak i larguan njërin pas tjetrit, në fillim Koçin, më pas edhe Nakon, duke mbajtur më afër Enverin.

Për të pasur sukses, jugosllavët kërkuan në fillim të paralizonin nacionalistët, të cilët nuk do të pranonin kurrë të mbetej Shqipëria nën pushtuesin e ri – Jugosllavinë. Qëllimet e tyre menduan t’i realizojnë me djallëzi, duke organizuar Konferencën e Pezës. Ata e hodhën këtë mendim nëpërmjet Partisë Komuniste, duke qëndruar vetë në hije që të mos kuptohej dora e tyre antishqiptare.

Konferenca u bë me parullën “bashkim pa dallim feje, krahine dhe ideje”. Në konferencë shkuan edhe grupet nacionaliste. Ata e kishin të qartë se, ashtu siç kishin luftuar deri atëherë, të ndarë e të veçuar, e kishin të vështirë të shporrnin pushtuesit, ndaj pranuan të bashkoheshin, pa menduar se ky ishte kurth i jugosllavëve. Pasojat nuk vonuan të shfaqeshin.

Të pretendohet se nuk nxorën asnjë hero nacionalistët, këtë mund ta bëjë një njeri që nuk e njeh luftën e shqiptarëve kundër pushtuesve fashistë e nazistë. Unë nuk mund të mburrem se e njoh mirë luftën dhe heronjtë nacionaliste, se nuk kam bërë ndonjë studim për ta. Po edhe nëse do të doja ta bëja, nuk do t’ia arrija qëllimit, sepse nuk kam pasur kurrë aq kohë të lirë të merrem me këtë çështje. Ju historianët, për të zgjidhur këtë nyje të historisë, duhet të gërmoni në dokumente të marra nga arkivi i shtetit. Por, a do të gjeni vallë?!

Në arkivat shqiptare nuk mund të gjeje të dhëna të tilla, sepse ato pastroheshin kohë më kohë me urdhër të Enverit, që të mos mbetej asnjë gjurmë nga ato që nuk i pëlqenin atij. Nga të huajt jo e jo. Ata kanë shkruar ato që kanë marrë nga njerëzit me të cilët kishin lidhje dhe jo ngjarjet e vërteta në Shqipëri. Kështu që ato “u harruan”. Megjithatë, unë si shkrimtar kam qëmtuar disa të vërteta nga njerëzit që i kishin parë ngjarjet me sytë e tyre, por që sot ata nuk janë më.

Në vitin 1975 më pushuan nga puna në revistën për fëmijë “Pionieri” vetëm se ajo revistë “e kalamajve”, siç u shpreh atëherë Enveri, “të ketë tirazh më të madh, se revista jonë…” E kishte fjalën për revistën “YLLI.” Në fakt, unë kisha filluar punë në atë revistë vetëm dy vjet më parë. Kur vajta, revista e kishte tirazhin 7000 kopje. Brenda dy vjetve u rrit në 37 500 kopje. Ai, në vend të kënaqej me punën tonë, që arritëm të edukojmë aq shumë fëmijë në Shqipëri, dha atë mendim, që bëri të përgjysmohet numri i redaksisë, duke më flakur në rrugë të madhe mua dhe redaktorët e tjerë më të aftë. Atë përzgjedhje e bëri Gaqo Bushaka, sot njeriu që i puth dorën e priftit Janullatos, armikut të Shqipërisë. Kuptohet që cilësia e revistës ra menjëherë. Edhe numri i lexuarve, por kjo nuk e preku aspak Enverin.

Atë kohë unë mbeta një vit pa punë. Në ato kushte të vështira, pas atyre peripecive të dhimbshme që kisha kaluar prej pesëmbëdhjetë vjetësh mësues në kushte të tmerrshme, larg familjes, për të mbajtur trurin nga ndonjë traumë e papritur e fatkeqësisë së re, u mundova të merresha me mbledhjen e materialeve për të shkruar një roman nga koha e luftës. Ndofta në këtë mënyrë mund të kthehej vëmendja ndaj meje, të mos mbetesha i papunë rrugëve dhe të mos më fusnin në burg, se më kapte ligji “i parazitizmit”!

Shkova në fshatrat e Vlorës të mësoja hollësi për jetën e dëshmorit Mithat Dautaj. Ndonëse kishte kaluar dimri dhe koha ishte ngrohur disi, por, ngaqë kaloja nga një fshat në tjetrin, në shtigje të panjohura dhe me baltë, përmes rrëkeve të furishme të shirave pranverore, u ftova keq. Megjithatë, nuk i ndërpreva kërkimet dhe shkova në të gjitha vendet ku ai kishte jetuar dhe punuar në kohën e luftës. Pashë vendet ku kishte mësuar, ku kishte dëmtuar ushtrinë italiane, ku kishte arritur të futej në radhët e italianëve, madje kishte bërë shumë prej tyre të mos luftonin për interesat e fashizmit dhe ku kishte hedhur urën e Kotës në erë. Mbi të gjitha ku kishte luftuar dy orë e njëzet minuta, sipas mësuesit Rustem Abazi, që i kishte dëgjuar krismat e luftës fare pranë shkollës. Edhe vendin ku ishte zhvilluar beteja.

Ata kishin qenë katër veta edhe se këngë e dalë për këtë përleshje, më e madhja e Luftës Nacionalçlirimtare, thotë se ishin vetëm dy. Ai që i futi në kurth, Bajram Gorishti, u largua menjëherë për të mos qëlluar italianët edhe kundër tij. I dyti ishte Tomë Berberi. Ky u trondit kaq shumë, saqë thuajse gjatë gjithë kohës nuk e mori veten, por e kaloi jetën në spital. Kur përmirësohej, linte shënime, që më ndihmuan të përshkruaja me hollësi luftën në romanin me titullin e këngës “Dalëngadalë po vjen behari.” Shënimet e tij ishin thuajse të gjitha njësoj, me përjashtim të ndonjë hollësie që kishte harruar nga ato të mëparshmet. I treti ishte Lef Sallata, që u vra vetëm pasi qëlloi dy herë me armën e tij. Dhe i katërti ishte heroi kryesor i luftës, Mithat – Dautaj.

Ky, siç thashë më sipër, e mbajti luftën vetëm kundër 60 ushtarëve italianë të kalorësisë së Drashovicës, të komanduar nga major Terubini. Edhe se i rrethuar, trimi mbi trima arriti të vrasë majorin dhe më pas edhe togerin që mori komandën pasi vdekjes së majorit. Ngaqë lufta nuk përfundoi siç ishte parashikuar, por u zgjat dhe kish të ngjarë të sulmoheshin nga shqiptarët, komandanti i ri kërkoi shtesa të tjera dhe pas pak numri i ushtarëve fashistë arriti në 300 persona. Pra, një ushtri aq e madhe kundër një njeriu të vetëm! Dhe e mbajti luftën për dy orë e njëzet minuta… Ndonëse erdhi kundër tij ushtri e madhe e organizuar më së miri dhe e armatosur deri në dhëmbë për të bërë luftë titanike, ushtria fashiste italiane nuk arriti ta mposhtte kreshnikun e Labërisë Mithat Dautaj.

Edhe kur arritën ta vrasin ata nuk besonin se e kishin bërë të heshtte belçiku i tij, që i dërrmoi fill i vetëm edhe se i rrethuar, duke vrarë trembëdhjetë veta nga ushtria italiane. Faktet u mblodhën nga shokët e tij, që i shkuan në ndihmë pasi përzunë ushtrinë italiane. Pushtuesit, kur panë se u erdhën në ndihmë shokët, nga frika se mos Mithati ishte ende i gjallë dhe rrethoheshin nga të gjitha anët, lanë rrethimin, të vrarët dhe u larguan. Shokët nuk e gjetën të gjallë heroin më të madh të Shqipërisë, por se trupi i tij ishte ende i ngrohtë.

Gazeta “Zëri i popullit”, që botoi lajmin e luftës, nga më legjendaret e epopesë shqiptare kundër pushtuesve, e pakëson shifrën në vetëm gjashtë italianë të vrarë!.. Pse e ulën vlerën e vërtetë? Mos vallë se nuk ishte komunist?!… Realizmi socialist…

Hollësi të kësaj ngjarje i kam përshkruar në roman, sepse i pashë tërë vendin ku qenë renditur rrethuesit italianë, por edhe ato të të rrethuarve. Ndonëse rruga ishte kthyer në tokë buke, guriçkat e shpërndara tregonin formën e saj të dikurshme dhe vijën e mullirit ku ata trima zunë vend mbrojtjeje. Habia qëndron në atë që në varrezat e dëshmorëve të kombit nuk u vendos Mithat Dautaj. Pse? Po të ishte ai komunist, a do ta kishin lënë pa vendosur në varret e dëshmorëve? Madje, emrin e tij “e përjetësoi” një varkë druri, që u kalb shumë shpejt, dhe shkolla e fshatit, që sot ka të ngjarë të jetë mbyllur, pasi popullsia është larguar, si shumë fshatra të tjera përreth.

Por a është e drejtë që në këtë varrezë kombëtare të vendoseshin ata që miratoheshin nga Byroja Politike e komuniste, apo më saktë nga Enveri, dhe jo heronjtë e vërtetë të Shqipërisë? Dhe, meqenëse në të nuk janë edhe dëshmorët nacionalistë, a do të ishte më drejt të quhej “Varrezat e Komunistëve?”

Kjo ngjarje e jashtëzakonshme, ndofta nga më të mëdhatë në Luftën II Botërore, i tronditi aq shumë italianët, saqë komandanti i ri i kavalerisë italiane të Drashovicës, sapo mori postin, shkoi për ngushëllim te familja e dëshmorit Mithat Dautaj. U tha prindërve të tij se “ai vrau major Terubinin”. Por e ëma e trimit, Katja, ia ktheu: “Ndërsa ju më vratë djalin, që do të ishte bërë gjeneral mbi gjeneralë.”

Ju përmendët Qemal Stafën. A mos vallë ai së bashku me Vojo Kushin dhe Misto Mamen kanë ngritur më shumë luftëtarë kundër fashizmit sa Mithat Dautaj vetëm? A ka punuar ndonjë si ai në gojë të ujkut, pra përballë ushtrisë pushtuese dhe ka ngritur popullin më këmbë kundër tyre sa Mithati? Po si luftëtar a mund të gjendej ndonjë tjetër të kishte bërë luftë aq heroike sa t’i kishte tmerruar forcat pushtuese si Mithat Dautaj? Atëherë, pse ti ngrihesh dhe thua se “asnjë figurë nacionaliste nuk mund të krahasohej me heronjtë komuniste” kur ka ndodhur e kundërta?

A e di ti që kjo ngjarje tronditi krijimtarinë e Ilo Kostës, autor i shumë këngëve, që thuri këngën më të bukur gjatë luftës, këngën “Dalëngadalë po vjen behari”? Këngën e ndaloi menjëherë Manush Myftiu, sigurisht me urdhër të Enverit, se gjoja “heronj i bën vetëm Partia”!

Pse, çfarë kishte ndodhur? Pak më sipër tregova se Konferenca e Pezës ishte tradhtia më e madhe ndaj luftës heroike të kombit shqiptar. Jugosllavët, me dredhi, arritën të bëjnë bashkimin e të gjitha forcave, gjoja kundër fashizmit. Po ndërsa nacionalistët luftuan si detyrim ndaj atdheut, komunistët, të nxitur nga padronët jugosllavë, i mësonin si të përqendronin pushtetin e ardhshëm në duart e tyre. Kështu, në mënyrë të heshtur ata po merrnin drejtimin e luftës.

Jo rastësisht Enveri ishte kundër mbledhjes së Mukjes, të cilin e dënoi, sepse nga ajo i rrezikohej pushteti pas largimit të pushtuesve. Për këtë nënvlerësonin njohjen e heronjve nacionaliste. Dhe mbas lufte nuk i vendosën në varret e dëshmorëve të komunistëve. Prandaj u ndalua kënga. Megjithatë, ajo për vlerat artistike e shpirtërore dhe melodinë e gjetur që i bënte njerëzit për vete, më pas si u përpunua nga të tjerë të panjohur, u përhap dhe u bë himn, duke ngritur ndjenjat e shqiptarëve në luftë kundër fashizmit.

Pra, të dhashë portretin e heroit ndofta më të madh të Shqipërisë, njeriut të pastër dhe të ndershëm, i cili luftoi dhe derdhi gjakun e tij për çlirimin e atdheut, por edhe duke u bërë frymëzim për betejat e ardhshme. Asnjë hero komunist nuk mundi t’i afrohej Mithat Dautajt. Nëse do tjetër, po të kujtoj Zaho Kokën, që përmendëm pak më lartë. A e pranon se ai ishte hero, djalë me karakter të fuqishëm dhe atdhetarë i vërtetë? A do më të tjerë?

Po të përmendim edhe Munyr Xhindin. Ky ishte i biri i Arshi Halilit, njeri i pasur, ndaj e dërgoi të birin të vazhdonte shkollën në Paris, ku u vlerësua për inteligjencë dhe kulturë të thellë. Erdhi në Shqipëri me disa prirje që, ndonëse qe nga familje e madhe, kishte edhe mendime që e afronin me komunistët, ndaj të afërmit e quanin me shaka “Lenin”. Megjithatë, origjina e tij i bënte komunistët të ishin të rezervuar me të. Sidomos nga bindja e tij se “vajzat duhet të marrin pjesë në luftime, por në mbrëmje të kthehen dhe të flenë në shtëpitë e tyre…”

Më kishin folur shumë për cilësitë e Mynyrit kur isha i vogël, po kur pashë fotografinë e tij në muzeun e fshatit Llakatund, më bëri për vete. Çuditërisht, ajo ishte shumë më e vogël në krahasim me të tjerat, dukej që edhe pas vdekjes urrejtja për të nuk ishte pakësuar, megjithatë ajo më bëri të shkoja afër dhe ta kundroja me kujdes. Ndonëse e pashë për vetëm pak sekonda, atë fytyrë më duket sikur e kam përpara syve. Dëshmori ishte i qeshur, me fytyrë të pastër, ku lexohej fisnikëria dhe sinqeriteti i tij i plotë. Tek shihja fotografinë, kujtoja ato që më kishin thënë për të në vegjëli. Ishte i ngadalshëm në të folur, por bindës. Zërin e kishte të qetë dhe ishte disi i ndrojtur. Kur fliste, ishte i ndjeshëm dhe skuqej lehtë. Delo Balili, që e kishte njohur shumë mirë, më kishte thënë se ai kishte shkuar tri net në fshatin e tij. Me punën e bërë kishte nxjerr 60 luftëtarë. Por në sa fshatra të Labërisë kishte shkuar ky intelektual e fuqishëm dhe atdhetar i madh? Sa vetë me punën e tij ishin bashkuar të luftonin kundër lëngimit të Shqipërisë nga fashizmi?

Qenë Mithat Dautaj, Mynyr Xhindi dhe shumë nacionaliste të tjerë që ngritën Labërinë më këmbë kundër fashizmit. A kanë vërtet komunistët një model të krahasohen me të? Pse duhet të harrohen këta? Që ju historianët, zoti Pëllumb, të mos keni mundësi t’i krahasoni me ata të komunistëve?

Dhe mbi të gjitha a e dini çfarë ndodhi me të? Një tragjedi e tmerrshme, që në kushtet e luftës ajo u mbulua, por që duhet të njihet nga shqiptarët, të cilët duan drejtësi. U kërkoj falje të afërmve të këtij heroi të madh, që po u hap plagët, megjithëse jam i sigurt se ato nuk janë mbyllur ende. Seit Avdullaj, i ngarkuar në atë kohë për t’ia dërguar kufomën e tij familjes, që jetonin të internuar nga forcat fashiste italiane, më tha se atë kohë nuk ka pasur ndonjë betejë. Kështu që pranohej se nuk u vra nga armiqtë, por ngaqë emri i tij u bë shumë i dashur në krahinë, nga frika se mos luftëtarët do të kërkonin t’i drejtonte Mynyr Xhindi dhe jo Hysni Kapoja, “Besniku i Partisë”, apo më saktë “Besniku i Enverit”, e vranë. Duket me porosi të Tarasit (Enverit) nga këshillat e jugosllavëve. Kjo për arsye se, nëse ai merrte drejtimin e Labërisë, kishte të ngjarë që njëra krahinë pas tjetrës Jugu do të binte në duar të nacionalistëve.

Dihet që Veriun komunistët nuk arritën ta drejtojnë. Kështu jugosllavët do të mbeteshin me gisht në gojë. Edhe Enveri.

Kur ia dërguan kufomën familjes, ata thirrën mjekun italian. Ai, pasi e vëzhgoi me kujdes kufomën, u thotë familjarëve: “I ndjeri është vrarë nga mbrapa dhe afër!”

Kjo shpjegon si ishte bërë vrasja.

Krimi i tij nuk kaloi aq lehtë. I ati i Hysen Bedinit kishte pyetur “të fejuarën” e Qemal Stafës nëse dinte gjë Hysni Kapoja për vrasjen e Mynyr Xhindit. Ajo i qe përgjigjur: “Asgjë nuk bëhej pa dijeninë e Hysniut.” Unë këtë përgjigje e kuptoj kështu: “Asgjë nuk bëhej pa urdhrin e Hysniut.” Mbas lufte familja e Mynyr Xhindit u persekutua, si të kishte qenë bashkëpunëtore e fashizmit!

E, pra, unë ju tregova tre shembuj kur heronjtë nacionaliste kanë qenë luftëtarë të fuqishëm dhe në radhët e para të luftës kundër armiqve. Këta shembuj kam pasur mundësi për të zbuluar. Ata që kanë marrë pjesë në luftë dinin qindra fakte të tjera ku heronjtë e vërtetë nacionalistët u vranë mbas shpine pas Konferencës së Pezës, kur lufta e nisur nga nacionalistët u shndërrua papritur në komuniste. Këta me këshillat e jugosllavëve, pasi morën pushtetin, e shkruan historinë sipas realizmit socialist alla jugosllav të llojit enverian, duke shtrembëruar faktet.

Por ty nuk të vë faj, se ashtu e gjen në arkiva. Duhet të dish t’i lexosh ato apo, siç thuhet në gazetari, të lexosh në mes të rreshtave që ka kuptimin: të mundohesh të zbulosh çfarë nuk ka dashur të shkruaje kronikani dhe të gjesh të vërtetën. Kjo është detyra kryesore e historianit. Ndryshe do të bjerë në gabimet, që ju drejtojnë kronikanët e pandershëm.

Edhe pas lufte Enveri kohë më kohë zbulonte “komplote kundër partisë…” dhe i vriste njëri pas tjetrit, madje edhe shokët e ngushtë gjatë kohës së luftës. Në një rast të tillë dënoi me vdekje mikun e tij Beqir Balluku, ish-ministrin e Mbrojtjes. Dhe e kanë detyruar shokun e ngushtë, Muharrem Bizbiqin, ta djegë të gjallë me flakëhedhëse. Mirëpo atij i ishin dridhur duart nga tmerri që duhej të bënte: të vriste shokun shpirtëror, ndaj flakët shkonin larg Beqirit. Meqë nuk e dogjën flakët, Ballukun e varrosën të gjallë… Ndërsa Muharremi mbeti tërë jetën i traumatizuar…

Fatkeqësinë më të madhe që na solli komunizmi ishte se shkatërroi fisnikërinë shqiptare. Enverit, siç e dini, i terrorizoi, duke u marrë krejtësisht pasurinë, duke i lënë pa shkollë dhe në varfëri të skajshme. Mirëpo politikën e ndershme mund ta bëjnë njerëzit e moralshëm, që janë edukuar me ndjenja të pastra, të respektojnë ligjin. Ato virtyte ata i kanë marrë së bashku me qumështin e nënës, dhe jo ata që nuk dinë dhe nuk duan të bëjnë politikë të moralshme. Politikanët pa moral thonë fjalë që nuk u besojnë as vetë. Ata e vlerësojnë veten e tyre sipas realizmit socialist.

I nderuar Pëllumb, unë e di që ti edhe kësaj radhe nuk je me të padrejtën, por je ndikuar nga pompoziteti që u kanë bërë komunistët për gati një shekull “heronjve” të tyre. Unë edhe ata i nderoj, ndonëse ata luftuan për të ngrënë pas lufte me lugë floriri. Më shumë dua ata që bënë detyrën ndaj atdheut dhe luftuan sapo çizmja fashiste shkeli dhe ndyu tokën shqiptare. Do të isha i lumtur t’i shihja me nderim emrat e tyre dhe jo të rrëgjuar, siç e pashë në ëndërr Mithat Dautajn, kur m’u ul në gjunjë si fëmijë i vogël, me fytyrën e tij të dëshpëruar, si të kërkonte mbështetje, natën e parë, kur shtëpia botuese “Naim Frashri” ma ktheu romanin. Natasha Dulaku, redaktorja e librit, ndonëse më tha: “Komunikon në mënyrë të çuditshme me lexuesin,” nuk ma botoi, kuptohet që ashtu i thanë shefat e saj. Ky ishte realizmi socialist.

Goditjen e realizmit socialist e kam ndier edhe më 1976, kur me novelën historike “Kështjella Beszana” u çmova nga anketa shkrimtari më i mirë i Shqipërisë, vlerësim që nuk m’u tha kurrë. Në vend të saj shkruhej për shkrimtarin “e madh” I. Kadare, që “do të merrte së shpejti çmimin “Nobel”, i cili luajti të gjitha gurët të më zhduke fizikisht, të mos e lija mbrapa si shkrimtar.

Ata nuk ma botuan romanin, të cilin ia kushtoja Mithat Dautajt, por as libra të tjerë, me përjashtim të novelës për fëmijë “Shpella e thesarit”, nga e cila e pësoi rëndë miku që më ndihmoi, Ismet Cibaj. Nuk më botuan më libra, të harrohesha ende gjallë dhe me krijimtari të pandërprerë, ashtu si heronjtë e mëdhenj nacionalistë të Luftës II Botërore. Vetëm më 1994 e mësova çfarë luhej në kurrizin tim vetëm e vetëm se “nuk e kuptova” realizmin socialist… Është kjo arsyeje që romanin “Dalëngadalë po vjen behari” e botova mbas 35 vjet e pesë muaj, me paratë e mbledhura nga pensioni im.

Ndonëse u tregova i ashpër me ty këtë rast, kam bindje se në të ardhmen do të jesh po aq realist sa më parë dhe unë do të vazhdoj të të ndjek me interes bisedat e tua.

Anëtar i Akademisë së Shkencave të Ballkanit





Me shum vler kan shkrimet e Aliut se historit e rrejshme fallco te historianeve l..... komunsite.

[saura]

Ai nuk shkruajti dy fjale per gjyshin e te shoqes Bari Omarin e jo me per te tjere ...
mire i ka thene Sala ...

Berisha prish gojën me Xhufin: Je historian i leshit
Publikuar nga Gazeta Shqip me 12-26-2008
Megjithëse opozita nuk ka qenë pjesëmarrëse dje në sallën e Kuvendit, tensioni dhe debatet e ashpra nuk kanë munguar. Debati është zhvilluar mes deputetit të LSI-së, Pëllumb Xhufi, dhe Kryeministrit Sali Berisha. Debat, i cili ka precipituar në sharje dhe fyerje personale, pasi kreu i qeverisë ka përsëritur në sallën e Kuvendit, edhe njëherë deklaratën e Kryetares së Kuvendit, Topalli, për Pëllumb Xhufin, si "historiani i leshit". Berisha ka marrë fjalën në Kuvend, për t‘i dhënë përgjigje deputetit të LSI-së, Nikollaq Neranxi, i cili ka bërë përgjegjëse qeverinë për shkatërrimin e mjedisit, por gjatë fjalës së Kryeministrit ka ndërhyrë Xhufi. Kaq është dashur që kreu i qeverisë të lërë për disa minuta debatin për mjedisin, duke i kthyer përgjigje deputetit të LSI-së, përgjigje të cilat më shumë se qeveritare kanë qenë akuza personale. "Ju e dini që për mua mjedisi është jeta. Një mjek që ka kaluar mbi një çerekshekulli në mbështetje të mjedisit nuk mund të mos ketë ndjeshmërinë maksimale ndaj problemeve mjedisore, ndaj dhe të ftoj të punojmë së bashku për mjedisin. Por, kam dy kërkesa, nuk duhet që sentimentet tona për shkak të ish-problemeve partiake të na shtyjnë drejt analizave të paqena. Zoti Xhufi, kur del këtu si historian i leshit dhe jo i asaj që duhet të jesh, ndiej keqardhje. Ta them se e meriton këtë, se ke dalë na ke bërë historinë e tregtisë së leshit në Ballkan. Më mirë shkruaj një libër për Bari Omarin, ki kurajën dhe shkruaje se ka vdekur si burrat", është shprehur Berisha. Por dhe përgjigjja e Xhufit ndaj Kryeministrit, ka qenë e menjëhershme, jo në mënyrë kaq vulgare por më diplomatike. Xhufi i ka kujtuar Berishës se ai për të disatën herë po ndërhyn në jetën e tij familjare. "Po ju them një gjë lidhur me Bari Omarin, unë e kam respektuar që nga koha kur fillova të arsyetoj. Nuk qe nevoja të bëhesha dhëndër i Luan Omarit, për ta respektuar dhe e respektoj për aq sa meriton të respektohet. Por Bari Omari në një moment të caktuar të jetës ka bërë një gabim dhe u dënua në një mënyrë që nuk duhet të dënohet. Dhe unë për këtë jam i qetë", është shprehur Xhufi.

[murik]

Ca gabimi ka bere Bari Omari o Xhufke e leshit?