Bomba me sahat vënë nga grekët në Shqipëri

[skipetar]

» Dërguar më: 25/04/2011 - 12:52

Enrik Mehmeti

VLORE -Policia greke më ktheu në Kakavijë vetëm se jam çame e kam lindur në tokën e stërgjyshërve nga na përzunë me dhunë. Do shkoja tek djali që e kam sëmurë, edhe pse dokumentet i kam në rregull, madje kam dhe pasaportë amerikane. Nuk më lanë racistët". Kështu ka pohuar për "Gazeta Shqiptare", 71-vjeçarja Sulltane Bajrami. Ndër të tjera, e moshuara rrëfen terrorin psikologjik dhe fyerjen raciste, që nga mënyra e zbritjes me dhunë nga autobusi, e deri te refuzimi i udhëtimit…
Për çfarë arsye u ktheu policia greke në Kakavijë?
-Isha nisur për të shkuar në Athinë tek djali im, i cili është shumë i sëmurë. Dje(të shtunën), autobusi është ndalur në Kakavijë për kontroll. Pasi paraqita pasaportën pranë palës shqiptare, iu drejtuam palës greke. Pikërisht këtu, polici grek thirri emrin tim. Unë iu përgjigja. Më tha që "ti nuk mund të kalosh kufirin".
Për cilën arsye?
-Po. Shtoi se "në pasaportën tënde vendlindja është Çamëri, e ti nuk do kalosh". Më pas, gjysmë shqip e gjysmë greqisht filloi të më thoshte se "Çamëria është e Greqisë dhe nuk është shqiptare".
Si reaguat ju?
-U revoltova dhe i thashë se "kjo gjë nuk është e vërtetë, Çamëria është shqiptare, atje kam lindur unë, në tokën e stërgjyshërve". Ai vazhdonte të qeshte e më tallte. Në fund më tha që duhet të zbrisja nga autobusi. Në këtë kohë i tregova dhe dokumentet e mija amerikane. Por përsëri, ashtu si dhe më foli me shpërfillje për Çamërinë ashtu ma ktheu edhe për Amerikën duke më thënë që "nuk e duam", e përsëri qeshte. Pasi më nxorën nga autobusi më dhanë një letër dhe më larguan nga dogana.
Çfarë shkruhej në letër?
-Në letër thuhej se nuk mund të kaloja sepse nuk kisha dokumente. Por unë jo vetëm kisha pasaportën biometrike, por edhe dokumentet amerikane. Sapo mbërrita e denoncova në komisariatin e Vlorës këtë histori, por nuk e di nëse zëri im do dëgjohet apo jo.
Po në doganën shqiptare ç'të thanë?
Po ç'të thoshin...E vetmja gjë që më ndihmuan ishte të më gjenin një taksi që më mori 100 mijë lekë.
Keni qenë herë tjetër në Greqi?
-Po dhe s´kam pasur asnjë problem.
Po nga ana e shtetit ka pasur reagim?
-Nuk e di, por shteti nuk duhet të rijë duarkryq ndaj këtyre gjërave, ndaj diskriminimeve të tilla.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=97484

[ilia spiro]

SQARIME HISTORIKE TË NEVOJSHME

- REAGIM I KRYEPISKOPIT ANASTAS-

Në artikullin me titull “Bollano dhe Dule t’u kërkojnë falje shqiptarëve”, që u botua në gazetën tuaj, në dt. 20.9.2010, z. Kristo Frashëri i referohet personit tim në një paragraf të zgjeruar. Me gjithë zakonin tim, që të mos u përgjigjem komenteve denigruese ndaj meje, duke ndjerë detyrimin për të vënë në vend të vërtetën historike, deklaroj se pohimet e tij janë të pavërteta.

1. Po e filloj nga titulli i paragrafit: “Janullatos, peshkopi i fronëzuar në hotel “Tirana”. Dhe më poshtë vijon pohimi i tij se “të gjithë e mbajnë mend se ceremonia solemne për fronëzimin e tij në kishën katedrale të Hyjlindëses në Tiranë, dështoi për shkak të kundërshtimit të besnikëve të krishterë, të pranishëm në këtë ceremoni. Dihet gjithashtu se ai u fronëzua kryepeshkop i kishës në Tiranë në një nga sallat e Hotel “Tirana International”, një solemnitet në kundërshtim me rregullat e shenjta të Kishës”. Ky është një përshkrim i gënjeshtërt. Ngjarjet e vërteta ndodhën si më poshtë:
Të dielën e 2 gushtit 1992, në Kishën Katedrale të Tiranës, të mbushur plot me përfaqësues të orthodhoksëve nga e gjithë Shqipëria, Mesha Hyjnore u krye rregullisht bashkë me tipikonë e fronëzimit. Në përfundim të saj, një grup njerëzish të dërguar enkas, në drejtimin e një deputeti jo të krishterë, në pjesën e fundme të kishës, në përfundim të shërbesës, hodhën disa parulla kundër Kryepiskopit. Por këto u mbytën nga qindra zëra të besimtarëve orthodhoksë që kishin mbushur kishën, duke bërë aklamacione pro Kryepiskopit. Shumë nga pjesëmarrësit- z. Frashëri nuk ndodhej aty- i kujtojnë ngjarjet me shumë saktësi. Në hotel “Tirana” u shtrua thjesht një drekë në shenjë nderimi.
Është e habitshme, se si z. Frashëri, me një mosnjohje të thellë, flet si specialist i kanuneve të Kishës, të cilët me sa duket i njeh shumë pak. Fakti se të gjitha Kishat Orthodhokse Autoqefale në mbarë botën e njohën pa kurrfarë vështirësie Kryepiskopin e ri, nxjerr në pah se nuk u bë asnjë shkelje e askurrfarë kanoni dhe rregulli.

2. Shkak për artikullin e z. Frashëri janë ngjarjet e kohëve të fundit në Himarë. Deklarata që bëra, në një moment kur shumë banorë kishin bllokuar rrugët e zonës, ishte “për ruajtjen e gjakftohtësisë dhe shmangien e vetëgjyqësisë”, me qëllim të vetëm ruajtjen e paqes dhe të qetësisë. Pas pak, sigurisht, foli Kryeministri, në të njëjtën frymë me deklaratën time. Z. Frashëri më shtron pyetjen nëse në raste të tjera “kam ngritur zërin tim” ose jo. E vë në dijeni, se nga shumë herët, që nga viti 1993 dhe 1994, me shumë qartësi, kisha protestuar kundër veprimeve të dhunshme të kryera në Greqi. Thirrjet që unë bëra, si edhe kontaktet e mia me faktorë kompetentë qeveritarë kontribuuan në ndalimin e dëbimit nga Greqia të emigrantëve shqiptarë.
Po parashtroj një ndërhyrje që kam bërë me rastin e ngjarjeve të Peshkëpisë: “Marrim pjesë në dhimbjen e thellë që shkaktoi sulmi terrorist ndaj njerëzve të pafajshëm në Peshkëpinë e Sipërme dhe i shprehim me gjithë shpirt ngushëllimet tona, familjeve të viktimave. Ndërgjegjja e krishterë është vendosmërisht kundër veprimeve terroriste dhe i dënon ato. Shpresojmë dhe lutemi që e vërteta të dalë sa më shpejt dhe plotësisht në dritë, të zbulohen fajtorët, të ngarkohen përgjegjësitë siç e imponon e drejta, por edhe të intensifikohen përpjekjet për stabilizimin e paqes” (Tiranë, 11 prill 1994).
Siç edhe kam deklaruar në një intervistë timen në gazetën e përjavshme ABC (më 11 dhjetor 2005 për z. M. Nazarko), nga vitet e para të dhjetëvjeçarit të 1990, kam ngritur zërin në mënyrë të vazhdueshme dhe kam bërë përpjekje e deklarata në intervistat e mia në Greqi për nevojën e respektimit të emigrantëve dhe të mbështetjes së tyre. Psh. kur gjatë vitit 1993, pas dëbimit të një bashkëpunëtorit tim, qeveria greke kishte vendosur të ndërmerrte masa ndëshkuese, ngrita zërin dhe protestova fuqishëm, duke theksuar se, nëse veprimi i parë ishte një gabim nga ana e palës shqiptare, veprimi i dytë nga ana qeverisë greke, për të dëbuar nga Greqia shqiptarët që punonin atje, do të ishte një gabim shumë herë më i madh. Më vonë kur filloi të përdoret në masmedian greke, fjala “fshesë” për dëbimin e qytetarëve shqiptarë, bëra udhëtime dhe vizita të posaçme në udhëheqësit politikë kompetentë dhe në drejtorët e gazetave të mëdha për të protestuar për terminologjinë që kishin përdorur. Siç edhe shkruajnë analistë të shquar, këto përpjekje pajtuese influencuan seriozisht në opinionin publik dhe në qeverinë greke. Në mënyrë karakteristike, gazeta “Kathimerini” një nga gazetat më serioze të Greqisë shkruante: “Ndërhyrja e kryepiskopit të Shqipërisë Anastas kontribuoi qartazi, në mënyrë decizive, që të uleshin tonet nga ana e palës greke në kundërshtinë që lindi me qeverinë shqiptare” (8.7.1993). Dhe në një rast tjetër: “Iniciativat e Anastasit në zbutjen e krizës kanë qenë vendimtare” (11.7.1993). Madje edhe Parlamenti Evropian, në një deklaratë të votuar me votim unanim të tij, theksoi se “mbështet veprën e Kryepiskopit Orthodhoks të Tiranës Anastas Janullatosit, i cili ka bërë përpjekje të shumta për zgjidhjen e krizës midis dy vendeve”. Në vitin 1996 vizitova shqiptarët që vuanin dënimin në burgjet e Koridhalosë, për t’u shprehur mbështetjen time. I vënë në dijeni për raste të ndryshme sjelljesh të papranueshme të nëpunësve grekë në pikat e kalimit kufitar, i kam denoncuar ato në shkallë të ndryshme. Janë të shumta ato raste kur duhet vepruar me dallueshmëri e takt, pa zëvendësuar organet kompetente qeveritare dhe kornizat ndërkombëtare që janë sanksionuar. Gjithashtu, në mënyrë të përsëritur, në intervista të mia në Greqi kam dënuar ksenofobinë dhe kam theksuar detyrimin e drejtësisë dhe të respektimit të personalitetit të emigrantëve, si dhe nevojën e bashkëpunimit dhe të ndihmës reciproke të popujve tanë. Kjo e fundit ka qenë për mua qëllimi kryesor i përpjekjeve të mia dhe shpreh kundërshtinë time sa herë që shikoj të minohet ky parim.

3. Z. Frashëri e konsideron si të dyshimtë faktin se shumë nga zyrtarët që vijnë nga Greqia, vizitojnë Kryepiskopin. Pikësëpari, në Kryepiskopatë vijnë e më vizitojnë edhe shumë personalitete të jetës politike, akademike, shoqërore, qytetarë të thjeshtë nga vende të ndryshme të botës. Së dyti, ai nuk e njeh faktin se jo vetëm gjatë vizitave në Shqipëri, por edhe në vende të tjera, psh kur vizitojnë qytete ku ekzistojnë patriarkana orthodhokse ose kisha autoqefale, shumë zyrtarë grekë e kanë zakon të vizitojnë jo vetëm personalitetet politike të vendit por edhe ato fetare. Përveç kësaj, në Greqi, ku kam jetuar derisa erdha në Shqipëri, për 62 vite, kam pasur shumë pozita të rëndësishme në Universitet, në Akademi, në Kishë, në organizma fetarë botërorë, si Këshilli Botëror i Kishave, Konferenca Evropiane e Kishave, kam pasur shumë nxënës, studentë, kolegë, të njohur, qytetarë të shquar që dëshirojnë të takohen me mua. Nga ana tjetër, vizitorët që vijnë këtu, zyrtarë ose jo, nuk vijnë si spiunë ose si armiq. Greqia është vend mik dhe të gjithë atje e dinë se Kryepiskopi Anastas beson në përafrimin, në bashkëpunimin dhe progresin e përbashkët të popujve dhe jetën e tij ia ka përkushtuar këtij ideali. Fraza e tij nënçmuese “tani e ka zbuluar veten se prapa petrahilit kishtar, ai është një militant grek”, rikujton mentalitetin e vjetër të epokës së Hoxhës, që shikonte kudo armiq dhe komplote. Vetëm besimi në Perëndinë, dashuria e sinqertë për popullin, dëshira për zhvillimin e Kishës dhe vendimi për të kontribuar në pajtimin dhe në bashkekzistencën paqësore të popujve, i japin Kryepiskopit fuqinë për të shërbyer Kishën për 19 vite, në mes të mijëra vështirësive. Shtysat e tjera që fantazon z. Frashëri nuk kanë asnjë lidhje me të vërtetën historike.

4. Në ato që përdor kundër meje, z. Frashëri thotë: “Për të rritur pretendimet e Greqisë ndaj Shqipërisë së Jugut, ai bekoi si ushtarë grekë edhe arkivolet me eshtrat e fshatarëve shqiptarë, midis tyre edhe fëmijë të vdekur para dhe pas luftës italo-greke”. E ftoj të thotë se kur dhe ku e kam kryer një veprim të tillë. Bëhet fjalë për një informacion krejt të pabazë dhe të gënjeshtërt.
Për sa i takon nderimit për të vdekurit, për ata që respektojnë dinjitetin njerëzor, përbën një detyrim themeltar, duke nisur nga vitet e Homerit. Madje edhe të vdekurit e palës armike, çdo shoqëri e qytetëruar i respekton dhe kujdeset për ata, pa urrejtje dhe fobi. Nga ana tjetër këtë gjë bëri edhe qeveria shqiptare, kur ofroi vend për një varrezë gjermane në parkun e Tiranës, ndërsa të gjithë e njohin se në Luftën e Dytë Botërore, gjermanët ishin pushtues.

5. Sa i takon çështjes së kishës së Shën Marisë së Përmetit, të gjitha fotografitë e vjetra të bëra para dhe pas Luftës së Dytë Botërore tregojnë praninë në sheshin qendror të qytetit, të kishës orthodhokse. Në periudhën komuniste u shkatërrua streha e kishës së vjetër, u përdorën muret e vjetra, u bënë riparime dhe u vendos aty shtëpia e kulturës. Pas 19 vitesh, ky vend i shenjtë adhurimi për besimtarët nuk është kthyer tek Kisha Orthodhokse, me gjithë thirrjet e bëra, jo vetëm nga orthodhoksët e Shqipërisë, por edhe nga Konferenca Evropiane e Kishave (19.12.2005). Nga ana tjetër, kishat janë mbarëbotërisht bërthama kulture e qytetërimi. Përbën një detyrim themeltar të qeverisë shqiptare, të rikthehen të gjitha vendet e kultit në përdorimin e tyre të hershëm. Ne nuk jemi kundër shtëpisë së kulturës. U treguam të gatshëm të kontribuojmë financiarisht për ngritjen e një ndërtese tjetër të madhe në vendin që është caktuar për t’u vendosur qendra kulturore. Ndërsa nga z. Frashëri, si personalitet i kulturës shqiptare, prisnim të interesohej dhe të bënte thirrje për kthimin në përdorimin e mëparshëm të vendeve të shenjta.

6. Z. Frashëri duke vazhduar argumentet e tij të gënjeshtra, shkruan: “Megjithatë ai i qetësoi kundërshtarët e tij kur mësuan se ishte një personalitet akademik, i ndryshëm nga dhespotët e fanatizuar grekë, se premtoi që do të punonte për të respektuar autoqefalinë e Kishës Orthodhokse shqiptare dhe se do të kujdesej për ndërtimin e faltoreve të krishtera në Shqipëri. Por, ka kohë që besnikët kanë dalë të zhgënjyer”. Të gjithë sa janë njohës të këtij problemi si në Shqipëri ashtu edhe në mbarë Kishën Orthodhokse dhe në botën e krishterë, e dinë se ai që siguroi Autoqefalinë e Kishës Orthodhokse të Shqipërisë, pas shpërbërjes së plotë të saj, është Kryepiskopi Anastas. Sa për faktin nëse ndërtoi apo jo kisha në Shqipëri, z. Frashëri nuk duhet të bëjë gjë tjetër, veçse një udhëtim të shkurtër nëpër Shqipëri: në Durrës, në Korçë, në Shkodër, në Fier, në Sarandë etj., ose në qendër të Tiranës. Akoma mund të njihet me ekspoze dhe raporte zyrtare që janë botuar në organet e Kishës së Shqipërisë, veçanërisht në gazetën “Ngjallja”, në faqen e saj të internetit, por edhe në studime të posaçme si të Linette Hoppe (Resurrection. The Orthodox Autocephalous Church of Albania, 1991-2003), të Jim Forest, praktikën zyrtare të Simpoziumit “2000 vjet Krishterim në Shqipëri” etj. Por, nëse ka vështirësi për një gjë të tillë, po bëjmë shkurt një referim të disa nga ato që janë bërë:
Realizuam ndërtimin e 150 kishave të reja, restaurimin e 60 kishave monumente të kulturës dhe riparuam mbi 160 kisha të tjera. Gjithashtu ndërtuam shumë objekte për strehimin e selive metropolitane, shkollave, klinikave, atelieve, konvikteve. Me këtë vepër ndërtuese që numëron 450 ndërtesa, iu ofrua mundësi punësimi mijëra njerëzve. U përkujdesëm për arsimimin e brezit të ri të priftërinjve shqiptarë. Themeluam Akademinë Orthodhokse Theologjike dhe arsimuam e dorëzuam 3 episkopë dhe 140 klerikë të shtetësisë shqiptare. U krijua shtypshkronjë, punishte qirinjsh, punishte për punime druri, atelie të ikonografisë dhe restaurimit të ikonave, u bë një përpjekje intensive në fushën e përkthimit dhe të botimit me një gazetë mujore, revista për të rritur, fëmijë dhe të rinj dhe me dhjetëra libra. Në periudha krizash politiko-sociale në vend, ndihmuam në mbledhjen dhe shpërndarjen e mijëra tonëve ushqime, ilaçesh dhe veshmbathjeje për lehtësimin e familjeve të varfra dhe të refugjatëve. Në fushën e shëndetit, një rëndësi të veçantë ka Qendra Mjekësore Diagnostike në Tiranë, me 24 specialitete, me një personal të shkëlqyer mjekësor, me aparatura mjekësore krejtësisht moderne dhe që ka realizuar brenda dhjetëvjeçarit të parë të funksionimit të saj 900.000 vizita. Poliklinika të tjera janë hapur në Kavajë, Korçë, Lushnje dhe në Jorgucat. Në fushën e arsimit, përveç tri shkollave të mesme (dy kishtare dhe një teknike), themeluam 17 kopshte në qytete të ndryshme, 3 shkolla nëntëvjeçare dhe dy Institute të Formimit Profesional. Kur Shqipëria hapi dyert për të pritur valën e refugjatëve nga Kosova, Kisha Orthodhokse, në bashkëpunim me organizma ndërkombëtarë, zhvilloi një program të gjerë ndihme që kapërceu shumën e 12 milion dollarëve dhe kështu u ardhëm në ndihmë më tepër se 33.000 refugjatëve.
Kultivuam marrëdhënie harmonike me komunitetet e tjera fetare, duke mbështetur tolerancën fetare dhe bashkekzistencën harmonike. Kisha jonë u bë anëtare e Konferencës së Kishave Evropiane, të Këshillit Botëror të Kishave, të Konferencës botërore për Fenë dhe Paqen (World Conference on Religion and Peace), dhe është aktive si ambasadore shpirtërore e Shqipërisë në ambiente fetare ndërkombëtarë, të cilat deri tani nuk kishin kurrfarë njohje për atë. Me të gjitha këto, Kisha Orthodhokse u shfaq si një faktor shpirtëror dhe zhvillimi në Shqipëri.
Z. Frashëri e përfundon paragrafin e tij të pabazuar në histori dhe denigrues ndaj meje, duke nxjerrë nga myku i historisë ngjarje dhe ndodhi të fillimeve të shekullit të 20-të, të ndodhura para Luftës së Parë Botërore, duke propozuar veprime të dhunshme të ngjashme me ato që kanë ndodhur në atë kohë. Por për fatin e mirë, jetojmë në shekullin e 21-të, Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë është e formuar dhe e bashkuar, Shqipëria dhe Greqia kanë marrëdhënie harmonike. Të dy vendet bëjnë pjesë në të njëjtën aleancë, në NATO, me perspektivë që edhe Shqipëria të jetë pas pak kohe, së bashku, në Bashkimin Evropian. Në këtë mënyrë, vetëm ata sa punojnë për mirëkuptimin e ndërsjellë, bashkëpunimin sa më të ngushtë dhe ndihmën reciproke midis popujve kontribuojnë thelbësisht në progresin e rajonit tonë.

Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i gjithë Shqipërisë
Prof. Dr. Anastasi

Tiranë 23.9.2010

[skipetar]

[ilia spiro]

Disa argumente që kundërshtojnë tezat e z. Kastriot Bezati.

Lexuam me habi artikullin e botuar në gazetën tuaj, dt. 10 tetor 2010, ku rreshtoheshin për të disatën herë një seri numrash dhe datash vendime gjyqesh, të ndërthurura këto edhe me komente të njëanshme dhe larg së vërtetës, midis rreshtave të të cilit ndihej një dëshirë e vjetër e autorit për të goditur Komunitetin Orthodhoks të qytetit të Përmetit.
Autori që shfaqet herë pas here në shtypin shqiptar, as këtë herë nuk thotë ndonjë gjë të re, vetëm se bën thirrje për rishtetëzim të Kishës Orthodhokse “Shën Maria e Pazarit” në Përmet dhe për rikthimin e saj në shtëpi kulture, veprim ky i ngjashëm me praktikat komuniste të shkatërrimit të tempujve të vitit famëkeq 1967. Do të mundohemi të radhisim shkurtimisht disa argumente që hedhin poshtë tezat e z. Bezati për të kuptuar qëllimin e vërtetë të fushatës së tij antiorthodhokse.
1. Argumenti historik. Dihet botërisht në qytetin e Përmetit se brenda ndërtesës së ish shtëpisë së kulturës është e përfshirë edhe Kisha, pikërisht aty ku më vonë do të adoptohej skena e koncerteve. Të vjetrit e qytetit, librat historikë, madje dhe gurët e mbuluar nga suvaja komuniste flasin për kishën e vjetër, që u ndërtua në fund e shek. XIX me shpenzimet e besimtarëve orthodhoksë të qytetit. Edhe pse abuzohet nga autori për ngjyrën e gurëve me të cilat ndërtoheshin kishat (thua se ai paska interes të madh për arkeologjinë kristiane), nga ekspertizat që janë bërë nga ekspertë shqiptarë, arktitektë, bizantinologë, madje edhe ekspertiza ndërkombëtare, kanë vërtetuar se kisha është përfshirë brenda ndërtesës, ajo zë rreth 60% të ndërtesës aktuale, ku janë shtuar anekset e tjera të nevojshme. Kushdo që ka dëshirë ta verifikojë këtë fakt, le të bëjë një vizitë në kishën orthodhokse në qendër të qytetit.
2. Argumenti ligjor. Autori akuzon në artikull komunitetin orthodhoks të Përmetit se paska uzurpuar pronën që prej shekujsh i takon atij dhe thotë se paska një vendim të Gjykatës së Lartë që i urdhëron besimtarët të braktisin kishën e tyre. Por harron të thotë se besimtarët u futën në kishë, pas një vendimi të po kësaj Gjykate të Lartë dhe të Kolegjeve Seleksionuese në vitin 2003, vendim, i cili detyroi z. Bezati dhe autoritetet e Bashkisë të bënin dorëzimet. Paradoksalisht e njëjta Gjykatë e Lartë mbas tre vjetësh ndryshon qëndrim duke vendosur tani të kundërtën. Po cila Gjykatë në botë merr dy vendime të kundërta, të cilat tallin një komunitet të tërë, duke i thënë praktikisht të shkulin ikonat dhe të heqin sendet e shenjta dhe të shkulin nga themelet altarin e shenjtë, aty ku për vite i janë drejtuar lutje Perëndisë? Kjo na bën të dyshojmë për efektivitetin e drejtësisë shqiptare, fakt që pranohet përditë edhe nga vetë zyrtarët më të lartë të KLD, por edhe nga raportet që vijnë nga organizmat ndërkombëtare.
3. Argumenti i mosbindjes. Kisha nuk i përket vetëm Kryepiskopit Anastas, ajo i përket të gjithë besimtarëve orthodhoksë, kështu që thirrjet drejtuar Primatit tonë janë thjesht një diversion i ulët dhe dashakeq i z. Bezati, i cili i fryn zjarrit të urrejtjes. Të krishterët kanë qenë shembull në bindjen dhe përkushtimin ndaj detyrimeve të tyre shtetërore dhe ata i binden me dëshirë, vendimeve të drejta të drejtësisë shqiptare, por edhe asaj evropiane dhe ndërkombëtare, por nuk mund të bien dakord me vendime që synojnë që të shkelen liritë dhe të drejtat themelore të njeriut, si dhe të drejtës për të besuar në zot. Ne jemi gati që nëse nevojitet t´i drejtohemi edhe Gjykatës Europiane të të Drejtave të Njeriut, e cila kohët e fundit po kthen një sërë pronash tek pronarët ligjorë, të cilët nuk e kanë gjetur dot të drejtën e tyre në vend.
4. Argumenti ekonomik. z. Bezati shqetësohet për fatin e kulturës në Përmet, por ai harron se nën drejtimin e tij, në qendër të Përmetit luheshin prej të rinjve bilardo, lojëra fati dhe aktivitete të tjera private, që ishin një burim i mirë fitimi dhe se prej përmetarëve ky aktivitet shihej me dyshim. Në qendër të Përmetit ndodhej një Shtëpi Antikulture, e cila prodhonte thjesht një rini pasive që humbte kohë të dobishme dhe harxhonte të holla të nevojshme duke humbur përqendrimin dhe drejtimin e saj. Ndërsa sot, Kisha përbën edhe një vatër kulture me kurset e saj të gjuhëve të huaja, sallën e informatikës, rrethet artistike, mjediset në dispozicion të të rinjve, kopshtin e fëmijëve etj.
5. Argumenti kulturor. Vihet re një shqetësim i pabazuar në realitetin përmetar, kur thirret pambarimisht mërzitshëm për humbjen e vlerave kulturore të Përmetit, të cilat gjoja humbën kur ndërtesa u kthye tek pronarët e saj të ligjshëm. Por edhe sikur të ishte ky problemi, qëllimisht lihet mënjanë fakti që tashmë kjo gjë është zgjidhur nga autoritetet lokale të Bashkisë Përmet. Nuk besojmë se z. Bezati ka nevojë për orientim, por do t´i duhet vetëm ta kthejë kokën nga ana tjetër e trotuarit të pazarit të Përmetit për të parë se ndërtesa e ish Shtëpisë së Oficerëve, ka kaluar pas vendimeve të duhura të organeve kompetente në dispozicion të Bashkisë dhe është në fazën e fundit të rikonstruksionit për t´u përdorur si Qendër Kulturore. Atëherë nëse ky problem është zgjidhur tashmë përfundimisht, çfarë e shqetëson realisht z. Bezati? Ose dëshiron që Përmeti të ketë dy shtëpi kulture (!!!), ose i vret sytë, si pasojë e bindjeve të tij të vjetra, Katedralja Orthodhokse në qendër të Përmetit.
Si konkluzion mund të themi se përpjekja e vazhdueshme e disa qarqeve të caktuara antiorthodhokse në Përmet, përfaqësues i të cilave është z. Bezati ka si synim vetëm një qëllim: Të mos shikojnë të realizuar ndërtimin e një Katedraleje në qendër të Përmetit. Argumentet false ligjore, arkitektonike, kulturore apo të tjera që ai paraqet dalin bllof dhe shkrihen si kështjella rëre përpara të vertetës që qëndron si shkëmb prej shekujsh dhe nuk mund të fshihet me artikuj të tipit copy-paste që shfaqen periodikisht. Tashmë z. Bezati nuk përfaqëson më asgjë. Edhe vetë në artikullin e tij, pa dashje ai na jep argumentin e argumenteve që rrëzojnë pretendimet e tij dhe dhimbjen e madhe që ai ndjen për kulturën e Përmetit. Në fund ai sqaron se është ish-drejtori i ish-Pallatit të Kulturës. Atëherë nëse deri dje ai kishte detyrë institucionale të mbronte institucionin që drejtonte, le të na shpjegojë se çfarë përfaqëson sot dhe cilave interesave mundohet t´u shërbejë?
Rinia e Përmetit nuk jeton në të shkuarën, ajo jeton të tashmen me sytë drejt të ardhmes, mezi pret të lëvizë e lirë në Evropë dhe në të gjithë botën. Por ajo trishtohet kur shikon ish-nostalgjikë të ish-sistemit komunist, të cilit i kanë shërbyer me besnikëri si ish-drejtorë të ish-pallateve të kulturës, të cilët shërbenin dikur si ish-tempuj të komunizmit, faktorit kryesor historik të izolimit tonë. Këto copëza të së kaluarës edhe pse mundohen ta ndërpresin rininë në këtë marshim të pandalshëm nuk do t´ia arrijnë dot qëllimit sado që të harxhojnë energjitë dhe mundin e tyre.

Lidhja Rinore Orthodhokse
“Bijtë e Dritës”,
Përmet

[skipetar]

» Dërguar më: 12/10/2010 - 12:17

Nga Kristo Frashëri

"...
Pavarësisht nga synimet e tij të fshehta, meqenëse si ekzark ai e ka kryer detyrën që kishte marrë përsipër për rimëkëmbjen e kishës së shkallmuar shqiptare, puna e do që ai të largohet me gjithë falënderimet tona nga Shqipëria. Më në fund, është e domosdoshme që me largimin e tij ndonëse me vonesë, të mblidhet një kongres i rregullt i KOASH-it, i cili t’ia kthejë Kishës Ortodokse Shqiptare prestigjin që kishte kur ajo u krijua nga i pavdekshmi mitropolit, Fan Noli."

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=86742

[ilia spiro]

Përndjekja dhe përndjekësit historikë të Anastasit


Nga Isidor KOTI

Lexuesit e gazetave shqiptare, nga fillimi i viteve 90’të, janë njohur në periudha të ndryshme me fushatat anti-Anastasiane që prej nisjes së misionit të tij në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë. Ata kanë parë në horizont hije të zeza akuzash nacionaliste dhe ekstremiste karshi tij. Përmes sulmeve dhe thirrjeve të qëllimshme për largim nga drejtimi i Kishës, politikanë e historianë dhe njerëz që kërkojnë të marrin merita publike, ndonëse të numëruar me gishtat e dorës, kanë marrë rolin e trojanëve të indinjuar ndaj “Kalit grek”, duke bërë deklarata të përsëritura dhe të njëanshme. Këta personalitete me target të rëndësishëm ose jo, shfaqen largpamës dhe me integritet të konsoliduar, duke shtuar në CV-në e tyre edhe datën, muajin dhe vitin e rolit të luftëtarit ndaj një misionari kishtar, sikur ky i fundit të ishe e keqja e kombit. Pikërisht, në themel të akuzave të këtyre luftëtarëve trojanë ndaj “Kalit grek” qëndron pretendimi i tyre se Kryepeshkopi Janullatos ka ndërmarrë veprimtari politike në dobi të interesave greke, duke kronometruar edhe fakte të stisura me aq finesë në paralelizëm me zhvillimet e tjera në realitetin shqiptar, saqë të krijojnë përshtypjen se e vërteta qëndron vetëm në mendjen dhe dorën e tyre. Të njohur ose jo me zhvillimet e Kishës në Shqipëri, identikë në qëndrimet e tyre, këta persona (sigurisht jo dashamirës ndaj zhvillimit të ortodoksisë në vend) kanë marrë përsipër pa të drejtë të bëjnë politikat kishtare dhe të vendosin se kush duhet të jetë dhe kush nuk duhet të jetë në krye të këtij institucioni, sikur të bëhej fjalë për një institucion si ai i kryeprokurorit, apo presidentit… çfarëdoqoftë! Ata sulmojnë në radhë të parë dhe padrejtësisht një institucion si ai i Kryepeshkopit, duke mbjellë me ashpërsi qëndrime radikale që cënojnë rëndë dinjitetin e një komuniteti të tërë, i cili nuk është spaktator, por nuk ka potencialin publik për t’u shfaqur nëpër gazeta ose televizione.

Pse nuk e lënë të qetë të punojë? Kjo është pyetja që besimtarët orthodhoksë shqiptarë bëjnë herë pas here me thjeshtësinë dhe urtësinë karakteristike, sa herë lexojnë kryeartikujt e gazetave në këtë histori përndjekjesh mediatike. Ata përjetojnë ringritjen e Kishës, rritjen e shpejtë të saj dhe s’ka si të ndodhë ndryshe që kishat, shkollat, spitalet, ndihmat e shumta që jep Kisha Orthodhokse dhe sigurisht Kryepeshkopi Anastas për mbarë komunitetin pa dallim feje, kanë verbuar sytë e këtyre njerëzve që merren me majën e ajsbergut që kanë ngritur në oqeanin e konfuzionit të imagjinatave të tyre. Ajo çka është përcjellë publikisht është diçka e thashethemuar prej kohësh nëpër rrethe të ngushta tipash e prototipash, të cilët e gjejnë median si arenë idesh personale dhe përpiqen të nxjerrin në pah moralin e përrallave që fantazojnë. Duke e përdhosur me paturpësi ndërgjegjen publike të këtyre njerëzve të thjeshtë, të cilët e shikojnë Kishën si shtëpinë e Zotit, luftëtarët e ringjallur të Trojës harrojnë se askush nuk i merr në konsideratë tezat e tyre mediokre në Shqipërinë e Nato-s dhe në Shqipërinë shumë të afërt europiane.

Kontributet e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë dhe kreut të saj nuk tregojnë atmosferën e zymtë që na paraqesin opinionbërësit, apo ata që gatuajnë politika anti-ortodokse përtej Atlantikut bashkë me disa vetmitarë pretendentë për fronin Kryepiskopal këtu në vendin tonë. Ai e ka udhëhequr Kishën në kohë paqeje dhe në kohë trazirash, gjithmonë me mençuri dhe urtësi, aq sa Kisha është një faktor i rëndësishëm zhvillimi në jetën shoqërore të Shqipërisë dhe një institucion i nderuar dhe i njohur në mbarë botën. Ungjilli lexohet shqip, shërbesat kryhen shqip, madje gjuha shqipe është dëgjuar në shumë shtete të botës, në kishat lindore dhe perëndimore. Emri dhe personaliteti i Kryepeshkopit Anastas e kanë bërë të njohur vendin tonë edhe në vise të largëta, jo sepse ai është grek, por sepse ka ditur të ringrejë një Kishë të rrënuar dhe ta çojë në piedestal fal sakrificave të panumërta, një ndër të cilat ka qenë pa mëdyshje edhe përballimi i luftës me përndjekësit historikë. Përgjatë gjithë këtyre viteve, ai ka vazhduar të ndjekë të njëjtin orientim ekuilibrues në marrëdhëniet shqiptaro-greke, pa u shfaqur si shovinist, por si personalitet kishtar që ka ndihmuar në harmonizimin e marrëdhënieve mes njerëzve të kombeve të ndryshme, sikurse ka bërë kudo që ka qenë në periudha të ndryshme të jetës së tij.

Kryepeshkopi Anastas gjatë gjithë këtyre viteve po përdoret si një busull që gjithëkush përpiqet ta orientojë në interesat personale ose nacionale. Këta njerëz e kuptojnë por nuk e duan misionin e tij, ose më saktë nuk e kanë dëshiruar prezencën e misionit të tij me përmasa apostolike. Në Shqipëri ai nuk cënon identitetin kombëtar shqiptar, por e forcon më mirë se kushdo tjetër jo vetëm në vendin tonë, por kudo në botë. Kisha shqiptare nuk rrezikon të helenizohet. Përkundrazi flet më shumë shqip se çdo komunitet tjetër fetar në vendin tonë. Për këtë mund të bëhen edhe studime, sidomos ata që gumëzhijnë nëpër media. Argumenti tjetër se Kryepeshkopi Anastas ka shkelur statusin e Kishës, nuk është bindës dhe as referues, sepse nuk mund të gjykohet statusi i Kishës nga dylbitë e atyre që e shikojnë për së largu këtë institucion dhe funksionimin e tij. Kisha dhe Kryepeshkopi dhe të gjithë besimtarët e saj nuk mbështeten në politika dhe palë të caktuara që ngjiten e zbresin në pushtete njerëzore, por në lavdinë e Perëndisë.

Kisha Ortodokse dhe kreu i saj e kanë të përcakuar misionin e tyre nga Zoti dhe jo nga fryma nacionaliste, siç pretendohet nga opinionbërësit. Nëse ata do të jetonin nga afër apo do të interesoheshin me dashamirësi për punën që ka bërë dhe po bën Kisha në vendin tonë, do ta kuptonin qartazi veprimtarinë e vërtetë të misionarëve të Perëndisë. Vlen të theksohet dhe të përsëritet se Kryepeshkopi “grek” e ka shpallur publikisht dhe e ka treguar veten si “lypësi ndërkombëtar i shqiptaëve”, duke menduar për të tashmen dhe të ardhmen që ndërton Kisha Ortodokse e Shqipërisë në botën e qytetëruar. Por fatmirësisht njerëzit e ndershëm dhe të paanshëm e dinë tashmë historinë dhe të vërtetën e kontributit të Kishës dhe Kryepeshkopit në këto 18 vitet e fundit të ringritjes kanonike të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë. Tek e fundit, historinë nuk e bëjnë historianët apo politikanët, por njerëzit që ndryshojnë rrjedhat historike.

[skipetar]

» Dërguar më: 24/11/2010 - 14:40

Gilmana Bushati

Petrit Bidoshi, kryetar i Komitetit për Mbrojtjen e Autoqefalisë Ortodokse Shqiptare nga vitet 1992-1998, flet për "Gazeta Shqiptare" për detajet e ditës 2 gusht të vitit 1992, atëherë kur Hirësia e tij, peshkop Janullatosi mori drejtimin e Kishës Ortodokse Shqiptare. Sipas tij, situata për pak sa nuk shkoi në rrahje me grushte në mes të kishës. Ai tregon se kundërshtarët e Janullatosit në kishë nuk ishte 'një grusht njerëzish', por shumica e besimtarëve. Bidoshi thotë se Janullatosi u kurorëzua në hotel Tirana dhe jo në Kishë. Ai flet për ndryshimin e qëndrimit të drejtuesit të Kishës Autoqefale Ortodokse shqiptare të Bostonit, At Artur Liolinit, pasardhësit direkt të Nolit. Sipas tij, në këtë ndryshim qëndrimi ka ndikuar edhe ana materiale.
Zoti Bidoshi, ju ishit i pranishëm në ceremoninë fetare të kurorëzimit të Janullatosit si kryepeshkop i Shqipërisë më 2 gusht të 1992. Si ishte ajo ditë për ju?
Rastësisht e morën vesh që po ndodh diçka në kishë dhe shkojmë atje. Shohim që kishe kishte shumë grekë të ardhur nga Greqia. Në mesin e shqiptarëve ishte dhe deputeti Uran Butka, i komisionit parlamentar që merrej me çështjet e besimeve fetare, por nuk ishte aktiv, ai kishte ardhur për të parë. Ndërkohë, ne besimtarët e tjerë po prisnim të shihnim se çfarë do të ndodhte. Në një moment, dy njerëz të nderuar, anëtar të Komitetit për Mbrojtjen e Autoqefalisë, doktor Vokopola dhe profesor Nasho Bezhani, që të dy nga Durrësi, hynë në ajodhimë dhe i shpjegojnë Janullatosit se nuk mund të zgjidhej kryepeshkop, pasi ia ndalonte neni 16 i statutit të Kishës, miratuar në 1929. Ata i folën frëngjisht Janullatosit. Ata dolën të qeshur pas shtatë minutash dhe më thanë se ai nuk e dinte këtë gjë, dhe se nuk do të pranonte që të zgjidhej. Në fakt, shpreha habi për këtë, prandaj kërkuam një njeri që fliste greqisht. Nga njerëzit në kishë doli një profesor, Thoma Çomorra dhe një kompozitor nga Tirana. U thashë që të rrinë afër Janullatosit dhe njerëzve të tij, që të marrin vesh se çfarë po ndodhte, se dinakërisë greke nuk i dihej. Del Janullatosi nga ajodhima dhe grekët e duartrokitën, kur papritur pas 2-3 minutash fillon ceremonia për ta zgjedhur kryepeshkop. Rregulli ishte që të thoshim anaksios, nëse kryepeshkopi nuk ishte i dëshiruar për besimtarët, dhe ne ashtu thamë, tre herë, në këtë pikë, ceremonia duhesh anuluar. Por, grekët filluan të këndojnë këngë greke dhe ne nga ana jonë filluam të këndojmë këngë patriotike, deri edhe himnin e flamurit e kënduam.
Por nga ana tjetër pretendohet se kundërshtarët kanë qenë pak veta, madje kanë akuzuar se kanë qenë edhe myslimanët që e kanë prishur ceremoninë?
Nuk është e vërtetë që ishim një grup njerëzish. Ne ishim shumica dërrmuese të pranishëm në kishë. Madje në një moment, si për të treguar se ishim të vendosur, u kapën të gjithë përkrahu ndërsa këndonim. Atëherë ishte ende gjallë patriotizmi, nuk është si sot, që nuk ka patriotizëm fare. Ndërsa një djalë i gjatë nga familja Zaharia, po rrinte me shpinë, prapa krahëve të mi. I thashë që të kthehej, por ai më tha se do të ruaj se këtyre grekëve nuk i dihet. Situata u acarua shumë. Në një moment një prift grek, mbështetës i Janullatosit, vjen nga ana e djathë, pikërisht te litarët ndarës. Ai e tërhoqi nga krahu një besimtar, një djalë i ri, por ai me atë dorë që kishte nofullave dhe e hodhi tej te grekët. Nuk u bë më përplasje. Në vazhdonim të këndonim këngë patriotike, ata nuk këndonin më, zëri i tyre u shua. Ndërsa ishte kjo situatë, vjen njëri e na thotë që Janullatosi nuk është në kishë. Ai kishte ikur, grekët e morën vesh këtë gjë dhe filluan të ikin një e nga një nga kisha. Ndërsa ata iknin ne vazhdonim t'i këndonim këngët tona m'u afër veshëve të tyre. Në këtë mënyrë kurorëzimi nuk u bë në kishë, por në hotel "Tirana", atje ku ai kishte ftuar grekë dhe shqiptarë mbështetës të tij.
Besimtarët që mbështesin autoqefalin kanë vënë re se pas marrjes së drejtimit të Kishës Orto-dokse nga ana e Janullatosit është hequr fotoja e Fan Nolit nga ambientet e saj. Cila është e vërteta?
Në kishën e Bostonit, At Artur Liolini ka një pikturë të bukur të Fan Nolit. Një kopje e saj gjendej dhe në kishën e Tiranës. Dy ditë pas ardhjes së Janullatosit, ajo pikturë u hoq nga vendi kryesor që zinte. Kur shkova njëherë në kishë i pyeta priftërinjtë se ku e keni pikturën, kur më treguan se e kishin vendosur në një dhomë të vogël, 'mirë që nuk e keni vënë në VC'.
Besimtarët ortodoksë shqiptarë kanë pasur gjatë gjithë kohës një pikë referimi mjaft të vyer për të ardhmen e tyre, siç është Kisha Ortodokse Autoqefale e Bostonit, kishë e ngritur nga Fan Noli, që e vazhdon më tej At Artur Liolini. Pse nuk e bëri ringritjen e ortodoksisë kjo kishë?
At Artur Liolini kur erdhi në Shqipëri na tha njëherë në hotel "Dajti", "kini kujdes mos të vijë ndonjë klerin grek, ata janë të poshtër dhe do të gjeni belanë me ta". Kur isha në kishën e tij në Boston, i thashë se pse nuk erdhe ti të ngrije kishat tona dhe ortodoksinë shqiptare. Ai më tregoi për vizitën e tij në Shqipëri më 1990, kur takoi edhe Ramiz Alinë. Ky i fundit gjatë takimit i kishte thënë se në Shqipëri do të lejohej feja dhe kërkohej ndihma e Kishës Ortodokse Autoqefale e Amerikës për të ringritur kishën. Liolioni i është përgjigjur se do ta bënte këtë punë, por i duhej kohë deri sa të zgjidhte zëvendësin në kishën e Amerikës dhe të përgatiste terrenin si atje për të ikur si këtu për të ardhur. Lionili në takimin që pata më tha se priste që ta thërrisnin të vinte, pasi kështu ishte lënë edhe me udhëheqësin e fundit të komunizmit. Por, kur ai kishte marrë vesh që qeveria shqiptare kishte rënë dakord që të sillte në Shqipëri si ekzark këtë Janullatosin, që me shërbim ishte në Afrikën e Jugut, prandaj dhe nuk erdhi më në Shqipëri për një mision të tillë.
Po më pas çfarë ndodhi?
Po me sa mora vesh unë, Janullatosi ia ka mbyllur gojën mirë edhe atij në Amerikë. Njëherë më patë thënë At Arturi se 'ne jemi me ju, por s'mund të dalim hapur se shumë nga financuesit tanë janë grekë. Tani At Arturi ka bërë të kundërtën, ai është lidhur me Janullatosin e quan tani atë si "Krisht për Shqipërinë". Kam shkruar artikuj kundër tij, për ndryshimin e qëndrimeve që ai ka pasur sa i takon Autoqefalisë, por nuk m'i kanë botuar.
Cilët janë marrëdhëniet tuaja me Kishën Ortodokse aktuale?
Një vit e gjysmë më parë më trokitën në portë. Ngadalë e hapi derën dhe shoh katër priftërinj. Më kërkojnë që të bisedojmë së bashku. Njëri prej tyre, që duket se ishte caktuar të fliste filloi kështu bisedën "Hirësia e tij ka respekt për ju dhe ne kemi ardhur që ju të vini në gjirin tonë". Kur bëja shkrime kundër Janullatosit, ku i fundit i përgjigjej me replika, por kjo më jepte më shumë material që t'i përgjigjesha. Në një moment e kuptoi shpejt, se kështu do ishte ai qendër sulmi, kështu që nuk m'u përgjigj më. Priftërinjtë që erdhën në shtëpi, përdorën kartën e tyre të vjetër "ardhja e juaj në gjirin tonë do të jetë një gjë e mirë për ne dhe për ju", duke më lënë të kuptoj anën financiare. Kur më tha kështu e vetmja gjë që më duhej të bëja, ishte që t'i nxirrja jashtë me shkelma, por nuk e bëra. Si dështuan në bisedime, njëri prej tyre më kërkoi të di se ku e kisha ikonën, sepse është rregull që nëse bekohej ikona, ajo shtëpi është e bekuar. Por, nëna ime kishte një kënd të vogël, me një ikonë dhe një kandil, ku edhe falej. Kur panë këndin ku i çova, ata duket dështuan sërish, pasi kujtonin se unë isha ateist dhe kishin për çfarë të më sulmonin. Njëri prej tyre që ishin në shtëpinë time ka ngritur Kishën Autoqefale Ortodokse Shqiptare në Kanada, që është një kishë kundër pranisë së Janullatosit në vendin tonë.
Ju keni qenë për mëse gjashtë vjet kryetar i Komitetit për Mbrojtjen e Autoqefalisë Ortodokse Shqiptare. Cilat kanë qenë përpjekjet tuaja për ta mbrojtur këtë autoqefali?
Me mbështetjen e disa shqiptarëve nga Amerika filluam të nxirrnim një gazetë, 'Autoqefalia Ortodokse Shqiptare'. Por në një moment ata nuk na sollën më para kështu që e nxora me shpenzimet e mia edhe disa numra dhe më pas u shua.
A mund të renditen dhe nisma të tjera?
Një përpjekje tjetër e jona ishte që të shkollonim priftërinj shqiptarë për t'i vënë në krye të kishës. Kisha maqedonase është e pavarur nga ajo Patriarkana e Stambollit, kështu që i kërkuam kryepeshkopit atje nëse mund të sillnim një njeri tonin për ta shkolluar dhe për ta bërë drejtues të Kishës. Ata ranë dakord dhe me ndërmjetësinë e Sejfi Protopapës, që na ndihmoi nga ana financiare, dërguam në Maqedoni, Nikolla Markun. Atje ai u kurorëzua si prift, mori dokumentin e duhur dhe do bëhej ceremonia e kurorëzimit të tij në Kishën e Elbasanit. U mblodhën shumë njerëz në këtë ceremoni. Unë shkova, edhe pse u helmova çuditërisht pak orë para fillimit të ceremonisë. Janullatosi solli në këtë ceremoni një prift shqiptaro-amerikan. Ky mori fjalën dhe foli kundër veprimit që po bënim në Kishë. Ne e nxorrëm përjashta, nga forca e shtyrjes ai ra në kalldrëm. Që nga ai moment ai iku nga Shqipëria.
A jeni anëtarë i kishës ortodokse dhe pse kur flitet për ortodoksinë gjithnjë duhet të ketë patjetër lidhje të ngushtë me Greqinë. A ka pasur ortodoksë që e kanë kundërshtuar politikën e saj?
Unë nuk jam anëtar i kësaj kishe që drejtohet nga Janullatosi, edhe ndonjëherë që shkoj më shohin shtrembër. Një pjesë e madhe e anëtarëve të Komitetit për Mbrojtjen e Autoqefalisë kanë vdekur, pak nga ne kanë mbetur ende gjallë, ata kanë qenë gjithnjë kundër vërshimit të priftërinjve grekë në kishën tonë. Sa për familjen time, ne jemi familje me tradita të forta fetare, por njëkohësisht dhe patriotike. Babai im ka qenë Kosta Bidoshi, komandat i pikës kufitare në Kakavijë. Është ai që hetoi dhe zbuloi se kush e vrau gjeneralin italian, Telinin, që ishte drejtues i komisionit ndërkombëtar për përcaktimin e kufijve. Grekët akuzuan për këtë vrasje shqiptarët, të cilët nga ana e tyre ngritën një komision për të hetuar ngjarjen dhe në krye të tij ishte Mehdi Frashëri. Ky i kërkon babait tim, që të gjente se kush e kishte vrarë gjeneral Telinin, pasi kishte shkaktuar një incident ndërkombëtar një vrasje e tillë. Babai im i kërkon Frashërit një qese me napolona që ta zgjidhte çështjen. Pasi mori vesh se ishte një bandë grekërish në kufirin mes Shqipërisë dhe Greqisë që vepronin të lirë, im atë mobilizoi 24 burra shqiptarë, aq sa kishte anëtarë kjo bandë. Kreu i kësaj bande kishte një të dashur në fshatrat shqiptare, Frosinën. Ai vendos që të hyjë në Shqipëri edhe pse ishte paralajmëruar për rrezikun që mund t'i kanosej. Skuadra e tim eti kishte vetëm një urdhër, as 'ndal', as 'mos lëvizni', por vetëm zjarr. Dhe të gjithë banda greke u vra. Kur erdhi komisioni ndërkombëtar për hetimin e vrasjes së gjeneral Telinin, im atë u tha që këta ishin vrasësit e vërtetë. Anëtarët e komisionit i kërkuan të dinë se ku e mbështeste këtë fakt, ai me një shkop i nxori nga xhepi sahatin prej ari, dhe njëri prej tyre tha "ah, il orologio dell nostro generale". Kjo ishte familja Bidoshi. Xhaxhai im, Vasil Bidoshi, ishte përfaqësues i Gjykatës së Diktimit, siç është sot Gjykata Kushtetuese, që mori pjesë në kurorëzimin e kryepeshkopit Visarion Xhuvani.
Por për Janullatosin çfarë mund të na thoni, sa është ai i përfshirë në jetën kishtare, por edhe politike?
Siç e thashë, ai erdhi si i përkohshëm në vendin tonë, por me mënyrën e tij arriti të qëndronte këtë, në sajë edhe të ndikimit të fuqishëm të kishës greke. Janullatosi flet shumë herë për dashurinë që duhet të ketë njeri për njeriun, apo se Zoti i do shqiptarët. Nëse është kështu, atëherë unë pyes, se kur zoti na i dashka shqiptarët, pse ai nuk ndërhyri asnjëherë kur qeveria greke dëbonte nga vendi i tyre emigrantët. Se siç e dini, çdo politikan i lartë grek që vjen në Shqipëri, shkon e takon patjetër dhe Janullatosin. Pse nuk i tha njëherë ai, që zoti i do shqiptarët, kështu që grekërit të mos i dhunonin ata. Sa kemi parë emigrantë të dhunuar, të rrahur, të poshtëruar në kufijtë tanë. Kjo është ajo që mund të them për Janullatosin.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=89173

[ilia spiro]

NJË SQARIM I DETYRUESHËM
“Gazetës Shqiptare”

Kohët e fundit kemi lexuar me vëmendje artikujt në "Gazetën Shqiptare" të historianit Kristo Frashëri, për të cilin kemi pasur konsideratë lidhur me kontributin që ka dhënë në fushën e historiografisë. Me keqardhje vërejmë se në shkrimet e lartpërmendura z. Frashëri keqinterpreton problemet e Kishës sonë, duke i trajtuar ato politikisht. Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë ka qenë, është dhe do të jetë e ortodoksëve të Shqipërisë. Atë nuk mund ta keqpërdorin as persona të besimeve të tjera, as ndonjë me origjinë ortodokse, por që ateizmi i rrënjosur në shpirt gjatë monizmit e ka larguar me kohë nga komuniteti ynë.
Kryepiskopi Anastas, për mungesën e jashtëzakonshme të kuadrove fetarë, erdhi në Shqipëri me kërkesën e besimtarëve ortodoksë dhe për këtë mori edhe miratimin zyrtar të kryetarit të shtetit, Presidentit të Republikës. Ardhja e Tij u përshëndet nga Patriarkana e Kostandinopojës, nga Kishat motra, nga Kishat e tjera të Krishtera që e njihnin mirë veprën e tij Ekumenike, si edhe nga autoritetet e larta të Parlamentit Evropian.
Në numrin e gazetës së mësipërme më 20 shtator 2010, z. Frashëri kishte botuar një përgjigje ndaj një shkrimi të Kryepiskopit Anastas, në të cilën ky i fundit hidhte dritë mbi një sërë akuzash të pabazuara të bëra ndaj tij. Në ditët që vijuan, gazeta ribotoi tekste të viteve të kaluara për të mbështetur, qoftë edhe fare pak, mendimin e z. Frashëri se Fronëzimi i Kryepiskopit Anastas nuk u krye rregullisht në kishën katedrale të Tiranës. Kështu, z. Frashëri shkruan: "Të gjithë e mbajnë mend se ceremonia solemne për fronëzimin e tij në kishën katedrale të Hyjlindëses në Tiranë, dështoi për shkak të kundërshtimit të besnikëve të krishterë, të pranishëm në ceremoni".
Por, e vërteta qëndron krejt ndryshe dhe besimtarët e pranishëm në kishë kujtojnë të tjera fakte nga këto që duan të na servirin! Në këtë ceremoni morën pjesë shumë të krishterë ortodoksë, të ardhur nga të gjitha trevat e Shqipërisë, si dhe Trupi Diplomatik i akredituar në Tiranë. Si qytetarë të përgjegjshëm të këtij vendi dhe anëtarë të Kishës Orthodhokse, duam të theksojmë vetëm dy të vërteta të thjeshta: Së pari se disa nga ne që nënshkruajmë këtë artikull, jemi dëshmitarë okularë, prezentë në Fronëzimin e Kryepeshkopit Anastas, më 2 gusht 1992 dhe, kemi thirrur nga zemra “i denjë”. Në fund të ceremonisë, një grup i vogël, nën drejtimin e deputetit të asaj kohe, z. Butka, pinjoll i një familjeje të njohur anti-orthodhokse, të mbështetur jashtë kishës edhe nga deputetët joorthodhoksë, të njohur për qëndrime ekstremiste Baleta e Reso, u përpoqën pa sukses të turbullojnë ceremoninë që ishte kryer dhe kishte përfunduar. Ata kryen kështu vetëm një përdhosje të papranueshme ndaj besimit tonë të një vendi të shenjtë. Nisur edhe nga artikulli i z. Xoxe, që e ribotoi “Gazeta Shqiptare” (22.9.2010), por edhe nga intervista e z. Bardhyl Fico, zbulohet se ky veprim nuk ishte aspak spontan por ishte planifikuar një ditë më parë në ambiente jo orthodhokse. Së dyti, ne dëshmojmë se ceremonia e Fronëzimit filloi dhe mbaroi në kishën "Ungjillëzimi i Hyjlindëses" në Tiranë, sipas kanoneve të Kishës Orthodhokse. Në nderim të Fronëzimit të Kryepeshkopit Anastas u shtrua vetëm një drekë në Hotel Tirana Internacional, që është ndërtuar pikërisht në atë vend ku dikur ka qenë kisha katedrale e Tiranës. Theksojmë këtu se z. Frashëri, duke mos qenë pjesëmarrës vetë në këtë ceremoni, shtrembëron të vërtetën, duke përdorur copa artikujsh antiortodoksë, duke u përpjekur të ngatërrojë drekën në hotel me çastin e fronëzimit në kishë. Është për të ardhur keq që një historian, i cili në vend të merret me faktet, e mbështet artikullin e tij mbi shkrime ekstremiste me akuza ordinere, siç është rasti i pamfletit qesharak për Himarën, dhe bën të vetat pozicione të kapërcyera nga historia, diskriminuese për kategori të caktuara të shoqërisë e minorancat, të cilat janë në kundërshtim të plotë me parametrat e një shoqërie demokratike dhe me ëndrrën e shqiptarëve për t’u rikthyer përsëri pas më shumë se 500 vjetësh në gjirin e familjes evropiane.
Duke u nisur nga emri dhe origjina, çuditemi se si z. Frashëri, ky përmetar me prejardhje ortodokse, kërkon që një vend i shenjtë për ne orthodhoksët, kisha e vjetër shekullore ortodokse "Shën Maria e Pazarit", në Përmet, të kthehet në pallat kulture. Është e ditur se, pas vitit 1967, kjo kishë u kthye në pallat kulture, por këtë fakt z. Kristo Frashëri, për arsye të botëkuptimit të tij ateist, nuk i vjen mirë ta përmendë. Ne ortodoksët e Beratit, ashtu si dhe qytetarët ortodoksë të Përmetit dhe të gjithë Shqipërisë jemi të sigurt se kjo godinë do t'i kthehet pronarit të ligjshëm, Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë dhe besimtarëve të saj, ashtu siç i janë kthyer kisha e Shën Prokopit në Tiranë, e Shën Nikollës në Kavajë, Manastiri i Ardenicës në Lushnjë, si edhe shumë kisha të tjera në të gjithë Shqipërinë. Nga z. Frashëri, në gjurmë të të parëve të tij, ne do prisnim prej tij të kundërtën, pra që ai të interesohej dhe të mbronte të drejtën e Komunitetit Orthodhoks për të rimarrë vendet e shenjta që u shkatërruan nga regjimi monist. Të bën përshtypje frazeologjia plot urrejtje patologjike kur në shkrimin e tij ai shprehet: “A. Janullatusi është Kryepiskopi i pleqve dhe i plakave”. Këtu, z. Frashëri tregon se nuk ka respekt për të moshuarit duke harruar se edhe ai vetë është një 88të vjeçar i moshuar. I bëjmë të ditur z. Frashëri se Kryepiskopi Anastas është jo vetëm i të moshuarve por, i besimtarëve ortodoksë shqiptarë të gjitha moshave, që nga fëmijët, të rinjtë dhe të rriturit.
Z. Frashëri duhet të qartësohet edhe kur ai thotë se “u mblodhën 400 vetë”, (shifër që nuk është e vërtetë), në të ashtuquajturin “Komitet të Autoqefalisë”, të organizuar dhe të drejtuar nga Butka e Baleta, -gjithë këta janë një pikë ujë në oqeanin e dhjetëra mijërave ortodoksë beratas, korçarë dhe të gjithë Shqipërisë, të cilët nënshkruan në mbështetje të Kryepeshkopit Anastas. Këtu gjejmë rastin të përmendim se më 17,09,1992, një “komision fantazmë i autoqefalisë”, i përfaqësuar nga z. Petrit Bidoshi dhe z. Arjan Koja, në hajatin e kishës së Shën Spiridhonit në lagjen Goricë të Beratit, morën përgjigjen e merituar nga qindra besimtarë Ortodoksë beratas, të cilët mbështetën pa asnjë rezervë fronëzimin e Kryepiskopit Anastas. Përfaqësuesit e komisionit fantazmë, u larguan të turpëruar nga qëndrimi i vendosur i besimtarëve të qytetit tonë mijëra vjeçar, i këtij djepi të ortodoksisë dhe patriotizmit shqiptar. Dy vjet më vonë, para referendumit të 4 nëntori të vitit 1994, ortodoksët beratas kërkuan zyrtarisht Presidentit të Republikës, që të hiqte pikën 4 të nenit 7 të projektkushtetutës shqiptare, e cila e largonte Kryepiskopin nga Shqipëria, duke deklaruar botërisht se do të votonin kundër. Dhe me të vërtetë kështu ndodhi: në mbështetje të Kryepeshkopit Anastas u mblodhën mbi 80 mijë firma dhe këto ndikuan që ndërmjet shkaqeve të tjera projekt-kushtetuta të rrëzohej.
Atëherë në emër të kujt flisni ju z. Frashëri?!
Na vjen keq që z. Frashëri, në vend që të nxjerrë në dukje përparimet e gjithanshme që ka arritur Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë gjatë këtyre 20 viteve, nën drejtimin e Prof. Dr. Anastasit, bën të kundërtën, duke u përpjekur të denigrojë dhe të mohojë të gjitha vlerat dhe veprat madhështore të Kryepiskopit. Vetëm në Berat në sajë të kontributit të tij është ndërtuar katedralja e madhe e Shën Dhimitrit në qendër të qytetit, ngritur nga themelet kisha e Shën Thomait, janë restauruar: katedralja e Shën Spiridhonit, kisha e Shëndëlliut, kisha e Shën Triadhës, etj. në Berat, manastiri i Shën Marisë së Vodicës, kisha e Shën Marisë në Vokopolë, kisha e Ngjalljes së Krishtit në qendër të Kuçovës, kopshti i fëmijëve dhe mensa e të varfërve, ndihma në medikamente, ushqime e veshmbathje etj.
A do të kishit mundësi ju z. Frashëri me pasuesit tuaj t’i realizonit këto në qytetin tonë?
Por, po të flasim për gjithë Shqipërinë të gjithë jemi dëshmitarë se Kryepiskopi Anastas, me përkrahjen e shumë institucioneve ndërkombëtare dhe të personaliteteve të fuqishëm botërorë, ka kryer dhe vazhdon të kryejë punë të rëndësishme siç janë: ndërtimi dhe restaurimi i shumë kishave e manastireve, i objekteve sociale, kulturore, arsimore, shëndetësore në mbarë vendin tonë, të cilat janë vënë në shërbim të të gjithë shqiptarëve, pa bërë dallim në besimin e tyre. Ato që përmend Fortlumturia e Tij në fund të artikullit të tij, në lidhje me kontributin e tij për Kishën tonë Ortodokse, në fillim të viteve 90 e rrënuar, -është vetëm një panoramë modeste, e krahasuar me kontributin e tij gjigant në Kishë dhe më gjerë në shoqërinë shqiptare, gjatë epokës kritike të 19 viteve të fundit. Të gjithë ne, bashkë me ortodoksët e tjerë, jemi dëshmitarë të kontributit të tij unikal shumëdimensional. Z. Frashëri duke mohuar gjithë këto arritje tregon se i mungon mirënjohja, ky tipar themelor i moralit njerëzor.
Në këtë mënyrë, Kryepeshkopi Anastas po kryen me sukses misionin apostolik, domethënë edukimin fetar dhe ngritjen e nivelit shpirtëror të besimtarëve. Ai vazhdimisht ka pasur dhe ka në qendër të vëmendjes së tij forcimin e harmonisë midis komuniteteve fetare në Shqipëri, konsolidimin e miqësisë vëllazërore midis popullit shqiptar dhe fqinjëve të tij, si dhe përfaqësimin dinjitoz të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë në forumet ndërkombëtare fetare dhe laike. Zgjedhja e Kryepiskopit Anastas si President i Këshillit Botëror të Kishave, si Zëvendëspresident i Konferencës Evropiane të Kishave, si dhe zgjedhja, në vitin 2006, si President nderi në Konferencën e Feve për Paqen, organizata më e madhe fetare në botë, tregon më së miri personalitetin e tij të padiskutueshëm, me të cilin ne besimtarët orthodhoksë krenohemi që e kemi në krye të Kishës sonë.
Sot Kisha Orthodhokse, Kryepeshkopi, Sinodi i Shenjtë, Statuti dhe organizmat e saj njihen nga Kushtetuta dhe shteti si të vetmit përfaqësues të besimtarëve orthodhoksë të Shqipërisë. Po kështu, Kisha jonë dhe Kryepeshkopi i saj njihen si asnjëherë tjetër në histori nga të gjitha Kishat motra Ortodokse, nga të gjitha Kishat e Krishtera të Botës, por edhe më gjerë.
Qytetarët Ortodoksë të Beratit:

Ilia Zaka, Kiço Kolani, Miltiadh Veveçka, Xhovan Kajana, Arqile Shyti, Anxhelo Simsia, Ilia Koçi, Albano Subashi, Niko Fani, Gabriel Shani, Spiro Vogli, Petraq Laçka, Stela Qako, Joan Qako, Kozma Shyti, Thanas Cimbidhi, Sotiraq Tapia, Pali Vishnja, Lina Simsia, Fanie Mingo, Sifi Angjeliu, Aneta Bushamaku, Valentina Baba, Qiriako Stefani, Dhori Sinjari, Mihallaq Kote, Ferdinant Janinoti, Miron Liko, Nasi Fero, Vsilika Garuli, Marjana Garuli, Elpiniqi Filipi, Edmond Filipi, Ariola Gallani, Sotiraq Mishaxhiu, Mihal Pjetri, Anstas Xhymerteka, Xhulieta Koçi, Vladimir Prendi, Elenita Andoni, Kozma Nikolla, Anastasi Dodi, Stavri Garuli, Llambi Proko, Vasili Sinjari, Ilia Gjogu, Vangjeli Kolani, Sotir Gjoka, Xhoxhi Stefa, Llambi Teneqexhi, Elion Kosica, Sotiraq Frashëri, Liri Shulla, Margarita Mihali, Llambrini Sinjari, Vasil Zaka, Kosta Leka, Gjinovefa Sako, Elena Teneqexhiu, Dhimitër Tapia, Aneta Tapia, Luena Golemi, Lefteri Kosova, Irena Dervishi, Lisobie Kosova, Thomaidha Gjoka, Theodhor Teneqexhiu, Aurela Kullau, Samson Lako, Llazar Kajana, Romeo Çilingire, Marie Çilingiri, Sokrat Tanku, Irakli Meroli, Pandi Shulla, Xhoxhi Saveta, Xhovan Doga.

[skipetar]

[EuroStar1]

Skipetar, cfar po duartrokasin dhe bertasin me te madhe ato ne videon e dyte se nuk arrije ta kuptoj. Rrofsh per postimet plot vlera.

Pershendetje