Teatri absurd

[tironce85al]

mrekulli dita. urimet e mija. shume shume fantastike poezite. te pershendesh me repsekt.

[Dita]

Tironce - Sweetie,

te falenderoj per fjalet e mira.

Dita!

[Dita]

Shqyerja


Prej dhjetëra vitesh
kafshimi i mishit njerëzor
në objekt studimi është kthyer,
Në fillim si ndëshkim i vetvetes
për fajet e njëpasnjëshme
që qënies me lindjen
iu mbrujtën kohëve.

Në mjet zbavitjeje u kthye,
Njeriu tek shqyente veten
e sytë për çdo kafshim
nga drita e tyre humbnin;
Mendimi se pas mijëra vjetësh
Skeleti si e vetmja relike e mbetur
do të njihej.

Krejtësisht verbuar
Nuk mundi të vihej re
shndërrimi i skeletit në
një perri që kërkimin nisi
për gjysmën tjetër,
Kish mundur t’i shpëtonte dhe ajo
Verbërisë njerëzore.

[Albioni]

Brari, si gjithmone fantastik me pershkrimet e tua

[Dita]

Albi,

me vjen mire qe ke lexuar brenda kesaj teme. Brari eshte teme me vete
Te falenderoj e te pershendes!

Dita!

[Dita]

Vrasja e kohes


Realizon një ëndërr të kahershme
në çaste vetmie pas fitoresh të mëdha.
Idhtarë ka fituar në vitet pa fund,

Jetën ia kanë lehtësuar me adhurimet,
Ndihmë i vjen sa herë në kërkim është
të gjejë ekzekutorë për vrasjen e kohës.

Akoma pa lindur ai që do të lidhë fijet e prera,
Të gjejë gjurmët që çojnë tek urdhëronjësi,
Kryevrastari, heroi i të fshehtës.

[Dita]

„Miku i shtrenjtë“


Pranë të kam qenë kur dridhur të shihja
për një copë bukë a pak më shumë,
Kur dritën e syve e ruaje si të vetmen
gjë të gjallë të mbetur në trup,
Kur gjak pështyje pas fjalëve që nxirrje
e unë aty me ty iso të mbaja,
Zërin kurrë s’e ngrita,
me ty bashkëfajtor.

Por sot shpirti rehat s’më rri
tek atje lart të shoh,
Në një majë ku as drita e syve
më e jotja s’është.
Mjaft vegjetova,
Sot dua të ndaj sërish të ndaj.
Merita ime mik është se unë DI
Sa të mira ka dhe pse n’varfëri.

[hope31]

Urime Dita.
Me pelqyen poezite.
Pres poezi te tjera.

sinqerisht
hope31

[Dita]

Hope31,

te falenderoj qe ndale e lexove ne kete teme, gjithashtu dhe per fjalet e mira!

Pershendetje!
Dita

[Dita]

Urrej


..... që të fshehta prej meje ka,
njëra prej tyre jam që koleksionojnë,
Për çdonjërën një lëmsh më mblidhet,
Në ruajtjen e tyre qëndron madhështorja,
Shpëtimi i shpirtrave të tjerë.

..... që s’do të rridhte si lumë jeta,
vorbull do të ish të përthithte të tërë,
E vërtetë se vorbulla ka pamje tërheqëse,
kur me radhë i sheh të zhduken të poshtrit,
Sa keq që më parë janë përthithur krejt të mjerët.

..... që nxënia në një botkuptim po më nguros,
ku për të jetuar gjithë jetën,
të mësosh të kthesh kokën të duhet,
Drejtësinë ta vendosin të tjerët,
ata që me gishtat ndihmës brumin gatuajnë.