Ushtria Shqiptare e kaluara e madhe dhe turpi i tanishem

[EuroStar1]

Per teme qe ke hapur dhe ti ahahahah

Ke inat ti

[Brari]

baba halilin nuk e shajne ata qe e kan njohur..
ishte babaxhan e burr qe nuku i bente kujt qeder..

euro..
e solla se kujtimet e nji ish bllokmeni jan gjithmon interesante..

saura po ku je oj qik..

ku po i kalon kto dit vapore..?
a vajte ne albani a jo..
??

tu beti shoqja me pozite..
i urojme suksese..

[saura]

baba halilin nuk e shajne ata qe e kan njohur..
ishte babaxhan e burr qe nuku i bente kujt qeder..

euro..
e solla se kujtimet e nji ish bllokmeni jan gjithmon interesante..

saura po ku je oj qik..

ku po i kalon kto dit vapore..?
a vajte ne albani a jo..
??

tu beti shoqja me pozite..
i urojme suksese..

Brari mo me hap gojen se nuk mbaj pergjegjsi se òfare del pastaj lol
Burre me i shkurter se gruaja ,i urte korbi ngrofte dyshekun
ashtu mund te ket qene po dhe keto qe nuk qullosin gje nuk jane gje Brari (teoria ime kjo ) nuk behem oportunist me asnje femi une ...
le te jete mbret djali ne shtepin time mbret jam vete deri sate mbyll syte dhe te me punoje mendja ....

Ne shtator do shkoj Brari ...
Ti ke ndermend te vish te pinim kafen bashkerisht me shoqe e shoke ahahaha

[Brari]

saura..
po nuk i dihet..ndoshta lirohem pak ne shtator e ndoshta dal nga shqiperia..

ja cthot vaidi..

---

Vahid Lama, sekretari i Enverit që u dënua për agjitacion e propagandë










8

Specialee Mërkurë, Gusht 15th, 2012






Vahid Lama, foto e vitit 2004



Në mesnatën e 10 nëntorit 1981, forcat e hetuesisë speciale arrestuan në fshehtësi Vahid Lamën, juristin që kishte punuar 13 vite në paradhomën e Enver Hoxhës.

Pak ditë më parë, kur përgatitej të merrte pjesë në Kongresin VIII të Partisë, sekretari personal i Sekretarit të Parë të KQ u shkarkua nga detyra dhe u internua familjarisht në një fshat të skajshëm të Gramshit. Prangosja menjëherë pas mbylljes së punimeve të Kuvendit historik të Partisë ishte certifikuar më herët në zyrat e KQ, aty ku më parë ishte kryqëzuar për veprimtari armiqësore ndaj vijës së Partisë. Prej këtej, Vahid Lama iu nënshtrua një kalvari pa fund në ferrin e burgjeve të komunizmit, për t’u kthyer pranë familjes në fillimin e viteve ’90. Në rrjedhën midis ekstremeve, jeta e tij përshkoi një histori të trishtë e të çuditshme, për të cilën nuk preferoi të flasë kurrë sa ishte gjallë. “Panorama” ka siguruar së fundi dosjen e Sigurimit të rastit “Lama” dhe kopjen e dorëshkrimit të kujtimeve me përjetimet e jashtëzakonshme nga koha kur punonte në kabinetin e Enverit. Duke filluar nga sot, do të publikojë pjesët kryesore të tyre, ku përshkruhet jo vetëm drama e tmerrshme e Vahid Lamës, por edhe një profil i panjohur i diktatorit, parë në vështrimin e njeriut që punoi 13 vite në zyrën e tij…

PRETENCA E SIMON STEFANIT

Vahid Lama u shkarkua nga detyra në aparatin e KQ dhe u përjashtua nga funksionet partiake më 27 tetor 1981, vetëm pak ditë para fillimit të punimeve të Kongresit VIII, ku ishte zgjedhur delegat. I pari që i komunikoi ndëshkimin e papritur…

(Historinë e panjohur te juristit të njohur, që punoi 13 vite në zyrën e Sekretarit të Parë të KQ të Partisë e lexoni te plote ne numrin e sotem te gazetes, Panorama)


---


cna polli me kto gazetat..
nuk i japin me ne internet te plota gjerat interesante..

saura.. nje qifire..me kte vaidin..

e ka treguar i biri i tij e mua ma tha nje i njohuri i tij..

i than shokit enver..
te kemi zgjedhur filanin qe te punoj ketu pran jush si keshilltar per ceshtje juridike..
nga është ki mo.. kish then enveri..
eshte krutan shoku enver ..i than ata..
hmmm kish ber ai.. po e dini ju mo.. se cthon per krutanet?
jo shoku enver i than ata..
eee u a thom u..kish then enveri..
kur u martuati gjarpri me shejtanin..polli krutanin..

hahaha..

kete e merr vesh ki vaidi.. shum koh mbasi e kish ngren..
pra nuku e kish pelqier qe ne fillim te ziun..

dhe ja futi..

lol

[Brari]

Goditja politike e Bedri Spahiut dhe replika me babanë e Enverit

Nga Spartak Ngjela

Përjetimi i Spartak Ngjelës për ndëshkimin politik të Bedri Spahiut dhe Tuk Jakovës dhe biseda që s’u harrua kurrë mes Halil Hoxhës dhe “armikut” të ri të Enverit. “E, Bedri, po ikën? – i tha plaku, me një ton shumë miqësor. Po, po – iu përgjigj Bedriu menjëherë – po iki, por për mua u gjet një kamion, për atë tëndin nuk do të ketë as karrocë, xha Halil”







Klasa e parë fillore kishte nisur pas një viti të çuditshëm, ku përreth meje kishte pasur të burgosur politikë që ndërtonin pallatet më të larta të Tiranës, por kishte pasur edhe një goditje të armikut të brendshëm, që në fakt kishte tronditur të gjithë Bllokun dhe rrethet pranë tij: ishin përjashtuar nga Partia, Tuk Jakova dhe Bedri Spahiu. Që të dy figura të njohura. I kisha njohur edhe fëmijët e tyre dhe ndjeva për herë të parë tensionin e fatkeqësisë, sepse mund të të ndodhte gjëma e madhe edhe ty, nëse yt atë përjashtohej nga Partia. Ata të dy ishin shpallur armiq të popullit dhe të Partisë dhe unë vetë i kisha parë tek ngarkonin plaçkat nëpër kamionë, sidomos familjen e Bedri Spahiut, sepse ajo jetonte mu në hyrje të Bllokut, përgjatë rrugës “Pjetër Bogdani”, pikërisht aty ku sot ndodhet bari që quhet Lux.

Ishte mëngjesi i një fund qershori, ndoshta 22 ose 24 qershor i vitit 1955 dhe me kujtohet se, bashkë me shokët, po rrinim përpara një fushe të vogël që ndante atëherë shtёpinë e Enver Hoxhёs nga tё gjitha shtёpitё qё gjendeshin ne rrugёn “Pjetёr Bogdani”, pikërisht aty ku ndodhet sot bar “Rovena”. Madje, ndonëse tani është e mbuluar me ndërtim, aty përbri, përballë me Lux-in, ndodhej një bunker i ndërtuar si vendstrehim nga italianët për t’u mbrojtur nga bombardimet. Tё gjithё pamё nga larg se te dera e shtёpisё së Bedri Spahiut po ngarkohej njё kamion me plaçkat që dilnin prej saj. Pas disa çastesh u afrua edhe njё tjetёr e po priste. Pas rreth një ore pamё se tё dy kamionёt e mёdhenj u ngarkuan cit me plaçka, kurse vetë Bedri Spahiu, një burrë i zeshkët e me një nishan në faqen e djathtë, i ngrysur e nervoz, lëvizte aty afër, a thua se po priste që të ikte me gjithë kamionët. Por, aty pashё të afrohej ndërkaq i ati i Enver Hoxhёs, xha Halili, i cili i foli këtij sikur ta kishte një mik të vjetër:

-E Bedri, po ikën? – i tha plaku, me një ton shumë miqësor, a thua se vetë Bedriu po bënte një lëvizje rutinë, nga ato që dihen. Por ajo që na bëri përshtypje të gjithëve, ishte përgjigjja me ton të ashpër e me një luajtje gishti akuzues, e Bedriut.

- Po, po – iu përgjigj Bedriu menjëherë – po iki, por për mua u gjet një kamion, për atë tëndin nuk do të ketë as karrocë, xha Halil.

Halili ndenji i shtangur në vend, dhe nuk po kuptonte gjë prej gjëje nga ajo ndodhi, prandaj si i hutuar nuk e zgjati bisedën dhe iku dalëngadalë përgjatë rrugës, e cila ishte fare e paasfaltuar atëherë dhe me dy kanale anash.

Nuk di kush ishte pranë meje, por kemi qenë disa vetë, kur aty u tha se familja e Bedriut dhe e Tukut po niseshin për në plazh. Kjo sepse, të gjitha familjet e udhëheqjes shqiptare, duke filluar nga 25 qershori, niseshin për në plazhin e Durrësit; të gjithë bashkë në plazh, në atë vend që edhe sot quhet Bllok, për të veruar aty deri në fund të muajit gusht. Por më vonë e morëm vesh se nuk kishte qenë fjala për një nisje në verim, por për një goditje politike që u ishte dhënë të dyve, edhe Bedri Spahiut, edhe Tuk Jakovës; pra, kishte qenë thjesht një largim politik. Në të vërtetë, ky ishte një nga ato largime politike, të cilat ishin bërë të njohura në Shqipërinë e pasluftës, por që unë po e përjetoja për herë të parë, sepse goditjet e mëparshme që kishin qenë të ngjashme me këtë, nuk mund t’i mbaja dot mend, ngaqё ato kishin ndodhur në vitin 1948, 1950, 1951. Por kuptohet se, as Halili nuk ka pasë ditur gjë, e siç duket për ketë shkak iu drejtua Bedriut me atë ton, ngaqë ka menduar se Bedriu po shkonte për verim, duke qenë se ishte fundi i qershorit.

Ja, kjo ishte ngjarja, një replikë e çuditshme për ne dhe krejt e pakuptueshme atëherë, ndonëse ndihej se ajo, brenda vetes, mbante një nëntekst hakmarrës. Nuk po kuptoja dot qartë asgjë, por kur shkova në shtëpi, aty m’u sqarua gjithçka: Tuk Jakova dhe Bedri Spahiu ishin goditur në atë fund qershori të vitit 1955 si armiq të Partisë e të popullit. Gjithmonë më pas, të dy të goditurit ishin nga njerëzit që u përfolën më shumë në historinë e komunizmit shqiptar, por përsëri nuk kuptohej dot fare se cili ishte faji i tyre, për shkak të të cilit ata u trajtuan aq mizorisht, atëherë dhe për dekada të tëra në vazhdim. Ata kishin shprehur mendimet e tyre që nuk përputheshin me ato të Enver Hoxhës. O Zot! Megjithatë, asnjëherë nuk e harrova replikën tronditëse të Bedri Spahiut: “ Për atë tëndin nuk do të gjendet as karrocë, xha Halil!”, i kishte thënë Bedriu Halilit për djalin e vet, për Enver Hoxhën, të atit të tij, dhe të them të drejtën, ashtu të duket, por kjo replikë, e cila kurrë s’m’u hoq nga kujtesa, më ka dhënë forcë gjithmonë, sepse përherë gjatë përplasjeve të mia, e kisha një model, i cili as që kishte çarë kokën fare për fuqinë e Enver Hoxhës.

Të them të drejtën, gjatë gjithë jetës sime, unë kurrë nuk arrita dot të kompleksohem ndonjëherë se shprehja e idesë së kundërt mund të ishte edhe faj. Ndoshta kjo ka të bëjë me konstitucionin shpirtëror të njeriut, e po të jetë kështu, unë në këtë ndërtim timin nuk duket ta kem pasur ndonjëherë ndjenjën e brendshme se mendimi i kundërt i njeriut përbën faj apo krim. Por, nga ana tjetër, me vete kam mbërritur në përfundimin se ka qenë pikërisht kjo pika që më ka revoltuar së brendshmi kundër regjimit diktatorial të Tiranës, sepse më pas, kjo ndjenjë u rrit e u rrit derisa arriti të bëhej dominantja e jetës time.

Kështu pra, e mendova gjatë faktin e goditjes familjare të Tukut dhe të Bedriut gjithë atë verë dhe jo vetëm që nuk arrita të organizoja ndonjë mendim të qartë për veten, por me sa pashë, edhe moshatarët e tjerë nuk kishin ndonjë ide më të qartë për këtë fakt. Megjithatë, ndonëse për arsye të moshës nuk mund të kem qenë shumë i saktë, në të vërtetë, pavarësisht se nuk kam ditur sesi ta artikuloja si mendim, e ndieja se gjithë armiqësia e tyre, por edhe e të tjerëve para këtyre të dyve, kishte lidhje me Enver Hoxhën. Që fëmijë, unë dhe të gjithë moshatarët e mi e dinim se Enver Hoxha të vriste po të ishe kundër tij. Dhe natyrisht që kjo më dukej një gjë normale, sepse e konceptoja atë si një njeri të fuqishëm, paçka që kuptohet se në atë kohë nuk mund të isha në gjendje të konceptoja se nga i vinte ajo forcë komandantit Enver Hoxha. Megjithatë, e shihja atë si komandantin e të gjithëve, por kurrë nuk arrita të pyesja se përse kishin zgjedhur pikërisht atë si komandant? Kurse propaganda bëhej, se ai ishte udhëheqësi kryesor, sepse ishte më i miri dhe më humani, dhe sigurisht më i dituri. Historia kishte qenë krejt tjetër dhe vetëkuptohet që edhe forca e tij vinte nga të tjera burime, por kjo do të më lidhej brenda vetes si e kuptueshme vetëm atëherë kur dallova mirë se ç’ishte pushteti dhe si ishte fituar pushteti politik nga klasa dirigjente që ishte në fuqi e që unë e kisha aq pranë.


Lexo më shumë

mapo

--

[drague]

i beson keto pralla ti brar?

kicua mund ti ket perjetuar

[Brari]

Sekretari personal i Enver Hoxhës: Si zbardhnim në letër gjestet e tij










4

Specialee Hënë, Gusht 20th, 2012


Vahid Lama gjatë punës në paradhomën e Enverit

Një ditë e zakonshme pune në kabinetin e Enverit. Haxhi Kroi njeh vartësit me axhendën ditore. Ata rendin të sistemojnë materialet e kërkuara. Njëri përgatit letrën për babain e një dëshmori me emrin e diktatorit. Një tjetër u jep dorën e fundit konkluzioneve që ai do parashtrojë në mbledhjen e Plenumit. Në mesditë, mbledhja e Byrosë Politike. Haxhi Kroi aty bëhet më kërkues. Duhen zbardhur në letër shprehjet e Enverit një për një. Duhen deshifruar me kujdes gjestet e tij. Shumë herë, udhëheqësi, thoshte shpesh Kroi, flet më qartë me gjeste se me fjalë. Ndihmësit duhet ta deshifrojnë aty për aty ç’do të thotë kur i bie tavolinës me grusht, kur kruan kokën me siklet, kur prek i nervozuar pjesën fundore të bërryli. Natyrisht, axhenda ditore në zyrën e Enverit, përshkruar nga ndihmësi që ka punuar pranë tij nga 2 janari i vitit 1969 deri 27 tetor 1981, ka qenë shumë herë më komplekse dhe e gjerë se kaq. Sidoqoftë, Lama, siç shprehet ai në dorëshkrimin e kujtimeve, pa pretenduar të bëjë biografinë e Hoxhës, është munduar të koleksionojë në formë refleksionesh një panoramë të ngjarjeve e momenteve më të rëndësishme nga dinamika e ditëve kur ka qenë pjesë e zyrës së kreut të regjimit. Në mungesë të shënimeve të mbajtura gjatë punës në aparatin e KQ, të cilat ia sekuestroi hetuesia menjëherë pas arrestimit, sekretari i Enverit u referohet “skedave” të kujtesës, të cilat nuk e tradhtuan asnjëherë… a.imaj

(vijon nga numri i kaluar)

Pa qërohuni andej, ti me gjithë atë tjetrin! Për herë të parë dëgjoja Enverin të fliste në një mënyrë të tillë. Aty për aty m’u kujtua porosia e shefit, që më pati thënë se një pjesë e paraardhësve e kishin ngrënë ngaqë nuk ishin përshtatur me “tabiatet” e tij. Një moment u pushtova nga një gjendje limontie. Më zhgënjyen jashtë mase ato fjalë përçmuese që shqiptoi “goja e ëmbël e Enverit tonë të dashur”, që ishte mërzitur pa shkak…

POROSI TË BUKUR PASKA DHËNË HAXHIU!

Sa herë që Haxhi Kroi ishte sëmurë dhe nuk dilte në punë, më telefononte dhe më porosiste të njoftoja një punonjës të Sektorit të Jashtëm të Komitetit Qendror, i cili do ta zëvendësonte, sepse, sikurse më thoshte, ai kishte punuar dikur te Enveri dhe ky i fundit ishte mësuar me të. Sido që ky qëndrim ishte një përçmim ndaj meje, prapë nuk më vinte keq, ngaqë nuk e kisha fort të këndshme të punoja në paradhomën e Hoxhës. Kisha dëgjuar që një zotëri, i cili punonte aty para meje, në një rast, i kishte thënë Ramiz Alisë me të cilin njihej nga afër: “Më ndihmo të mos rri më në paradhomën e shokut Enver. Aty më luan tepeleku i kokës”!…

(Rrefimin e plote e lexoni ne numrin e sotem te gazetes, Panorama)


panorama

[Brari]

Kujtimet e sekretarit të Enver Hoxhës: “Gjithçka në Komitetin Qendror kalonte nga Nexhmija”










3

Specialee Mërkurë, Gusht 22nd, 2012


Vahid Lama

PËR HERË TË PARË: Kujtimet e sekretarit personal, Vahid Lama.

“Enveri s’donte t’i kujtoje babain, shpesh fliste për xhaxhain, baba Cenon”

“Ditën kur i vdiq motra, Farija, e veja e Bahri Omarit, erdhi në zyrë si zakonisht, sikur s’i kishte ndodhur gjë”

(vijon nga numri i kaluar)

Diktatori përballë kolegëve. Në kohën e lirë. Në takime me njerëzit. Në biseda me familjarët. Në kafe, gjueti, në festa, morte, shëtitje. Enveri që nuk shikonin shqiptarët! Kujtimet e Vahid Lamës, juristit që punoi 13 vite në kabinetin e tij, zbulojnë një pjesë nga të panjohurat e kreut të regjimit, që drejtoi vendin me dorë të hekurt gjysmëshekulli. Ndër to spikasin raportet me vartësit, të njohurit, miqtë, djemtë, motrat, nuset, konsideratat për babain, anenë, baba Cenon, “tabiatet” në komunikimin e përditshëm. Në këtë kompleks marrdhëniesh, Enveri, në kujtimet e Lamës, shfaqet i drobitur fizikisht, manjak i ironisë, shpërfillës e mosbesues për të tjerët, megaloman e përbuzës, paranojak e pervers…

Dukej përherë i lodhur
Ndryshe nga sa shfaqej në publik, Enveri i kishte shumë bezdi takimet me njerëzit. Ai nuk kishte durim të dëgjonte të tjerët, me përjashtim të një grupi vogël zyrtarësh me të cilët e lidhte dinamika e përditshme. Edhe në ato pak raste kur duhej të priste ndonjërin që i vinte në shtëpi për urim me rastin e ditlindjes, Enveri e dëgjonte fare pak. Në të gjitha rastet kërkonte të fliste vet. Në zyrë shfaqej përherë i lodhur, mërzitej shpejt dhe, të shumtën e herës, ishte pa humor. Kur fliste me të tjerët, i vështronte drejt në sy, po kur mërzitej gjatë bisedës, e kthente shikimin në drejtime të tjera dhe nuk dëgjonte më. Në një mbledhje të Sekretariatit të K.Q. ishte duke raportuar kryetari i Komisionit të Kontrollit të Partisë për vrasjen e një çifti të rinjsh në një rreth të Jugut. Kur ai po shpjegonte fabulën e ngjarjes dhe thashethemet që, sipas tij, u bënë shkaku i saj, Hoxha, i mërzitur, e ndërpreu: Shpjegimet e tua me kujtojnë romanet e verdha që lexonim kur ishim të rinj. Bjeri më shkurt, se e bëre tërkuzë! Sakaq, u kthye nga të tjerët duke i porositur që t’i mësojnë njerëzit për t’i artikuluar mendimet në mënyrë të përmbledhur. “Jashtë mbledhjeve, shtoi Hoxha, ata flasin qartë e saktë, kurse në forumet e Partisë, tjerrin e tjerrin pa mbarim, duke u bërë të mërzitshëm. Të tjerët e miratuan pa mëdyshje. Ndërkaq, ai që lexonte raportin për ngjarjen, me sa duket e humbi toruan dhe pasi shqiptoi shprehjen “Kaq kisha shoku Enver”, u ul i skuqur në fytyrë. Aq e pavend ishte ndërhyrja e Hoxhës, sa që aty askush nuk mësoi gjë për ngjarjen tragjike që raportonte zyrtari i KQ. Të tilla ndërhyrje ishin të shpeshta. Ai nuk kishte durim ta dëgjonte tjetrin deri në fund, madje as kur ishte fjala për çështje të rëndësishme, siç ishte ajo që raportohej atë ditë. Gjatë 13 viteve që punova në kabinetin e Enverit, ishin shumë të rralla takimet në zyrën e tij me ndonjë veteran të Luftës. Për të nuk ishin të pëlqyeshme takimet e drejtpërdrejta me letërshkruesit, që ishin jo të paktë. Edhe për raste tejet të rëndësishme e për persona tepër të njohur që kërkonin takim, zakonisht autorizonte ndonjërin prej sekretarëve të K.Q. ose ndonjë funksionar tjetër të lartë që ta prisnin në emër të tij, duke e justifikuar mungesën me punët e shumta që kishte.

(Artikullin e plotë e lexoni në numrin e sotëm të gazetës Panorama)

[Brari]

Vahid Lama: Si nisi debati në zyrën e Enverit për Festivalin e 11-të










3

Specialee Martë, Gusht 21st, 2012


Vahid Lama gjatë punës në paradhomën e Enverit

“Stuhia ndaj Festivalit të 11 të Këngës në RTSH u ngjiz në zyrën e Enverit”. Pjesa në vijim e kujtimeve të Vahid Lames, jurisitit që punoi 13 vite në paradhomën e diktatorit, zbulon për herë të parë si nisi debati për “shfaqjet e huaja borgjezo-revizioniste” që u demonstruan në tri netët e festivalit dhe reagimet pas kësaj në mbarë vendin. Sakaq, sekretari personal i Enverit, tregon për peripecitë e shumta që ai dhe ndihmësit e tjerë përballonin gjatë punës për përgatitjen e fjalimeve të diktatorit…

…vijon numrin e kaluar

Nga tërë periudha që kam punuar në kabinetin e Enverit, dekada e vite ’70 ka qënë më dramtikja. Ishte kjo koha kur Enveri, i mbërthyer në një paranojë të çuditshme “fshiu” me “fshesën e hekurt të Partisë”, pjesën më të madhe të liershipit komunist. Madje nuk kurseu as bashkëpuëtorët e tij, duke filluar nga ata të Luftës me të cilët deri atëherë krenohej. Furtuna nisi me së pari me zbulimin e grupeve armiqësore në art dhe vazhdoi me atë në ushtri, ekonomi, naftë… FESTIVALI 11 NË RTSH Në dhjetor të vitit 1972 u organizua në Tiranë Festivali 11 i këngës në Radiotelevizion. Rinia e pëlqeu atë festival, sepse gjeti të shprehura në të shijet artistike dhe aspiratat shpirtërore të saj. Festivali u vlerësua si një risi e guximshme artistike, sepse ishte i vetmi deri atëherë që qëndroi larg folklorizmit dhe shablloneve të realizmit socialist. Kudo në mjediset intelektuale, madje edhe nga punonjës të Komitetit Qendror të Partisë, ishin komentuar pozitivisht liria e krijimit, optimizmi, interpretimi etj. Njerëzit kishin vlerësuar, se me këtë festival artistët shqiptarë, kompozitorët, regjisorët, këngëtarët, piktorët, skenografët etj. demonstruan cilësi të lartë. Me mbresa nga më të mirat kishin dalë nga salla e festivalit edhe një pjesë e drejtuesve të lartë të Partisë. Mirëpo Enveri nuk mendoi kështu. Ato ditë ai vinte në zyrë i vrejtur dhe shpesh nevrikosej pa shkak. Me sa dukej festivali nuk i kishte pëlqyer. Në njërën prej ditëve pas tij, u shpreh hapur për atë që kishte menduar. Festivali një hiç, një zero me xhufkë, u shpreh ai në fillim të vlerësimeve për të. Këngët e tij nuk janë gjë tjetër veçse bonbone të mbushura me helm e të lyera me sheqer! Aty nuk kishte asgjë shqiptare. Mjaftoi kaq për tu ndezur stuhia dërrmuese ndaj atyre që e kishin organizuar. Enveri, siç na tha, ato ditë kishte marrë një letër nga një grua myzeqare, e cila qahej për “të zgjuarit” në Tiranë, që kishin organizuar këtë “Koncert” me pikëpamje borgjezo-revizioniste dhe kërkonte që ata të viheshin para përgjegjësisë, se asaj nuk i kishin pëlqyer as tekstet e këngëve, as meloditë, as maksifundet dhe asgjë tjetër. Rinia shqiptare, sipas saj, ishte e pakënaqur….

(Rrefimin e plote e lexoni ne numrin e sotem te gazetes, Panorama)

[Sami Hyseni]

Deri diku ke te drejt ,por jo plotesisht jam dakort me ty ,nuk dua te ve ne dyshim intelektin tend ..por edhe ti udhehiqesh ndoj her nga emocjone te castit si te gjith ne SHQIPTARET...

Për çfarë Intelekti është fjala këtu, se nuk e kam të qart?