Negociatat !!!

[ARIANI_TB]

Negociatat - Glauk Konjufca ((Nga tribuna
04 PRILL 2011 - E Hënë 13:30 Njëri prej vargjeve të Hymnit të Flamurit thotë kështu: “Të drejtat tona ne s’i ndajmë”. Negociatat si koncept qëndrojnë saktësisht përkundër të drejtave. Negociatat të drejtat si domosdoshmëri i degradojnë në mundësi, për të mos thënë në opcion, për të mos thënë në gjasë, për të mos thënë në pamundësi. Kompromisi si logjikë e negociatavë atë që të takon plotësisht e kthen në atë që eventualisht mund ta marrësh të përgjysmuar. Negociatat janë universi i asaj që mund ta nxjerrësh, koketimi i ofertës me kërkesën, pazari i pozicioneve. Negociatat si doktrinë absolute e zgjidhjes së të gjitha problemeve të kësaj bote të ndërlikuar, është shpirti i doktrinës sipas të cilës zgjidhja ideale është tregu i lirë. E kjo do të thotë aty ku gjithçka shitet e blehet, aty ku tregtohet edhe liria, edhe kombi, edhe të drejtat, edhe morali. Termi negociatë, edhe pse ndoshta etimologjikisht lidhet me negacionin, pra me mohimin, kuptimi i vërtetë latin si negotius do të thotë “të kryesh punë”.



Negociatat janë ideologjia e relativizmit postmodern, fusha e paqëndrueshmërisë totale të të gjitha vlerave, detabuizimi i gjithçkaje, duke i konsideruar si tabu edhe lirinë e pavarësinë, kombin, historinë e shoqërinë, perspektivizim dhe pragmatizmi absolut: e vërteta është e negociueshme, ajo që është e suksesshme.



Negociatat përnjëmend janë e kundërta e vetëvendosjes. Vetëvendosja niset nga liria si domosdoshmëri, kurse negociatat nga raporti i forcave si postulat. Asnjëherë liria nuk është arritur për shkak të raportit të forcave, sepse për nga definimi i pushtuari është më i dobët. Përndryshe, ai nuk do të ishte pushtuar fare. Liria arrihet atëherë kur subjekti çlirimtar e vendos lirinë përpara raportit të forcave. Kjo është forca më e madhe e cila e rikonfiguron si me magji vetë raportin e forcave.



Vetëvendosja është krejt e kaluara e mpiksur në një pikë – në aktualitetin tash dhe këtu, menjëherë, pa kusht. Kurse negociatat janë e tashmja e vazhdueshme, që e suspendon të shkuarën. Thelbi i filozofisë së parë është ideali. I së dytës ekzistenca.



Teza 1: Kosova asnjëherë nuk ka qenë palë e negociatave



Kosova nuk ka qenë negociatore por e negociuar. Sepse mendoj që Kosova në çdo kohë dhe rast ka qenë objekt i negociatave mes palëve. Le ta marrim Rambujenë. Serbinë në negociata e dërgoi ultimatumi i Grupit të Kontaktit bashkë me kërcënimin ushtarak të NATO-s. Korniza negociatore në këtë process mund të definohet si përballje e pozicionit të Grupit të Kontaktit me atë të Serbisë. Grupi i Kontaktit mbante qëndrimet e veta të forta që ishin: a) NATO-ja në të gjithë ish Jugosllavinë; b) statusi I Kosovës autonomi nen Serbi; c) marrëveshja të garantohet nga prania politike dhe ushtarake ndërkombëtare; d) marrëveshja të jetë e përkohshme etj. Kurse Serbia mbronte çështjen e paprekshmërisë së sovranitetit, gatishmërinë për një autonomi të kufizuar për Kosovën etj. Qëndrimet e Kosovës ishin ato të Grupit të Kontaktit. Kosova nuk shkoi atje për ta mbrojtur pavarësinë. Pozicioni i Kosovës për statusin e vet në Rambuje u sqarua me pranimin e pikave të panegociueshme të Grupit të Kontaktit, prej të cilave më e rëndësishmja ishte ruajtja e sovranitetit dhe integritetit territorial jugosllav. Serbinë nuk e bombardoi nënshkrimi i Kosovës, por mosnënshkrimi i Serbisë. Po ashtu, pika që e bombardoi Serbinë është aneksi ushtarak i NATO-s. I gjithë ky kontekst marrëdhëniesh tregojnë se ajo që ka negociuar është bashkësia ndërkombëtare me Serbinë, kurse Kosova ka qenë më shumë objekti i negociuar. Mendoj që pikërisht këtu qëndron argumenti më i rëndësishëm që i kundërvihet të gjithë atyre zërave që thonë se delegacioni i Kosovës e kishte të domosdoshëm nënshkrimin e Rambujesë, duke pretenduar se pot ë ndodhte e kundërta nuk do të vinin bombardimet e NATO-s.



Teza 2: Negociatat për Kosovën kanë qenë defaktorizim



Në çastin që Kosova e ka përvetësuar pozicionin fillestar të Grupit të Kontaktit, ajo është defaktorizuar. Ajo që doli si rezultat përfundimtar ishte një pako kompromisesh mes bashkësisë ndërkombëtare e Serbisë përgjatë 78 ditëve bombardimesh. Kosova prej çastit që e vuri nënshkrimin mbi Rambuje, e përjashtoi veten nga të qenit madje edhe pjesëmarrëse formale nga procesi ku vendosej për ne. Prej Rambujesë deri te R1244 ka një sërë kompromisesh, por të cilat politikanët e Kosovës i kanë shikuar vetëm në televizor. Pranimi i negociatave po ashtu e ka shkatërruar UÇK-në edhe politikisht edhe ushtarakisht. Politikisht, sepse e ka degraduar luftën çlirimtare në një konflikt civil etnik. Ushtarakisht, sepse e ka zhbërë UÇK-në si ushtri. Forca ushtarake është parakushti i subjektit çlirimtar. Populli i Kosovës ka qenë subjekt politik me UÇK-në në krye deri atëherë kur i refuzonte draftet e Christopher Hillit si zgjidhje që i maste forcat. Shkuarja në Rambuje i ka dhënë fund subjektivitetit, dhe kjo po na kushton edhe sot.



Përfundimi 3: Kompromisi i njëanshëm – vazhdimi i Rambujesë si defaktorizim



Kosova e pranoi Planin e Ahtisaarit. Serbia nuk e pranoi atë. Nëpërmjet refuzimit të Planit të Ahtisaarit Serbia po imponon zgjidhje dhe negociata që shkojnë përtej Ahtisaarit. Kurse në negociata të reja Kosova po shkon me pozicionin e Planit të Ahtisaarit. Logjika e thotë që në rastin më të keq të mundshëm, Plani i Ahtisaarit do të mund të kishte qenë plan B, kurse sovraniteti i plotë plani A. Me Planin e Ahtisaarit si pozicion maksimal, nuk ka rezultat më të garantuar sesa Plani 6 Pikësh. Te Fenomenologjia e Frymës së Hegelit, e vërteta e shqisësisë është të kuptuarit, kurse e vërteta e të kuptuarit është vetëvetëdija, e kështu me radhë deri te Fryma. E vërteta e Planit të Ahtisaarit është 6 Pikëshi si dhe e vërteta e 6 Pikëshit janë negociatate reja. Ashtu sikurse që e vërteta e vitit 1974 ka qenë viti 1989, si dhe e vërteta e vitit 1989 ka qenë 1999. E vërteta e Planit të Ahtisaarit është 6 Pikëshi. Hegeli do të thoshte që Plani 6 Pikësh është aktualizim i Planit të Ahtisarit, sikurse që pema është aktualizim i farës. Fara nuk ka të vërtetë në vetvete. Pema është fara për vete. E vërteta, thelbi, përmbushja e farës. Çka do të thotë kjo? Kjo do të thotë se Plani i Ahtisaarit formëson terrenin e mundësisë së rrëshqitjes në dy kahje të kundërta – ose kah Plani 6 Pikësh, kah ndarja e Kosovës, kah bosnjëzimi i Kosovës dhe defunksionalizimi tërësor si dhe kontroll të vazhdueshëm nga Serbia. Ose anulim i planit të Ahtisaarit, përmbushje e vetëvendosjes, sovranitet i plotë dhe e drejtë e bashkimit me Shqipërinë. Të dy këto kahje tashmë përfaqësohen denjësisht në politikën tone. I pari nga politika zyrtare e establishmentit kurse i dyti nga Lëvizja VETËVENDOSJE! dhe forcat tjera shoqërore progresive. Ne e luftojmë Planin 6 Pikësh, pikërisht duke e luftuar Planin e Ahtisaarit, kurse establishmenti arrin te Plani 6 Pikësh pikërisht duke e mbrojtur Plaanin e Ahtisaarit.



Pikërisht këtu jemi te rambujeja si déjà vu. Sepse ashtu sikurse me Rambujenë, edhe me Ahtisaarin, në momentin që Kosova e ka pranuar atë, zgjidhja është zhvendosur si raport mes bashkësisë ndërkombëtare dhe Serbisë. Negociatat fillestare gjithmonë kanë qenë vetëm sa për ta konfirmuar përputhshmërinë e po të mes pozicionit të bashkësisë ndëkrombëtare dhe Kosovës. Faza e dytë e negociatave, aty ku Plani i Ahtisaarit e gjen të vërtetën e vet, është jo e përafrimit mes qëndrimit të Serbisë dhe bashkësisë ndërkombëtare. Edhe gjatë kësaj faze Kosova ka qenë një spekatator i vërtetë. A nuk kaluan letrat e Ban Ki-moon-it në qershor 2008 vetëm si një informacion i thjeshtë për Kosovën se tash po fillojnë negociatat e OKB-së me Serbinë?



Në vend që të ishte e njëanshme shpallja e pavarësisë – pra akt që e mohon vetë nevojën e pajtueshmërisë nga ana e Serbisë, Kosovës i ndodhi kompromisi i njëanshëm.



Negociatat janë faktorizim i Serbisë



Serbia u bë palë. Serbia u bë parakusht i zgjidhjes. Vullneti i popullit të Kosovës u degradua nga vetëvendosja si imperative në peng të pajtueshmërisë së Serbisë.



http://www.vetevendosje.org/?cid=1,2,2874&author=0

[ARIANI_TB]

Bujqësia - degë e rëndësishme e zhvillimit ekonomik
05 PRILL 2011 - E Martë 17:27 Të martën më 5 prill 2011, Lëvizja VETËVENDOSJE!, mbajti tribunën e radhës me temë “Bujqësia në Kosovë dhe problemet e saj”.



Anëtarët e komitetit të Lëvizjes VETËVENDOSJE! për bujqësi dhe pylltari, Hysni Guraziu - inxhinier i bujqësisë dhe Salih Salihu - Profesor asistent në Fakultetin e Bujqësisë dhe Veterinarisë në Universitetin e Prishtinës, prezantuan momente të problemeve për sektorin e bujqësisë duke iu referuar programit politik të Lëvizjes VETËVENDOSJE! ku prodhimi vendor është pjesa thelbësore e zhvillimit ekonomik dhe e aktivizimit të burimeve njerëzore.



Hysni Guraziu gjatë prezantimit të tij foli rreth vështirësive me të cilat përballen fermerët në Kosovënë përgjithësi si dhe për mënyrën se si Lëvizja VETËVENDOSJE! në bazë të programit saj synon ta kthejë bujqësinë në shtyllë të rëndësishme të zhvillimit ekonomik për vendin tonë. Guraziu i kritikoi qeveritë e pasluftës e deri te kjo aktualja për arsye se nuk kanë subvencionuar bujqësinë duke u stimuluar veprimtaritë shërbyese e tregtare sidomos ato hoteliere dhe transportin e jo prodhimin vendor.



Ndërsa Salih Salihu në mënyrë të detajuar ka shpalosur vështirësitë me të cilat përballohen fermerët për shkak të politikave të gabuara agrare. Ai ka parashtruar edhe masat që duhet t’i ndërmarrë shteti për ta kthyer bujqësinë në promotor të zhvillimit. Salihu ndër të tjera parashtroi nevojën që fermerëve t’u krijohen mundësitë që të kenë mundësi të shpërndajnë prodhimet e tyre në tregun vendor.



Ai ndër të tjera tha se për ta përmirësuar gjendjen e fermerëve duhet që të merren masat si:



- rritja e buxhetit për bujqësi e cila aktualisht është vetëm 0,9% nga buxheti i Kosovës



- Krijimi i rezervave shtetërore të produkteve elementare në mënyrë që të mos ketë rritje të pakontrolluar të çmimeve siç po ndodhë aktualisht me bukën



- Subvencionimi i prodhimeve vendore me qëllim të konkurrimit të barabartë në treg



- shqyrtimi i mundësive për ngritjen e kapaciteteve për prodhimin e plehrave në Kosovë, në mënyrë që fermeret të mos jenë të detyruar që të blejnë plehra të importuara të cilat përpos çmimeve të larta nuk garantojnë as kualitetin e nevojshëm



- Kontrollimi i cilësive të produkteve të importuara ushqimore



Pas prezantimit u zhvillua disktuim me pjesmarrësit cilët shtruan pyetje dhe dhanë komentet e tyre për mënyrën e përmirësimit të gjendjes së rëndë në fushën e bujqësisë. Midis tyre qenë për faqësues të sindikatave të bujqëve, specialistë të bujqësisë, dhe fermerë.


http://www.vetevendosje.org/?cid=1,2,2875&author=0

[Gogi]

VETEVENDOSJA, eshte parti e cila eshte per zhvillimin e nje ekonomine te mbyllur, centraliste. Kuptojni kete gje se kjo parti eshte ne kundershtim me te gjitha politikat kapitaliste per zhvillim ekonomik, prandaj nuk e ka perkrahjen e faktorit nderkombetar, poseqarisht ati AMERIKAN.

HARROJENI, HARROJENI .. qe ky subjekt me keto politika do qeverise KOSOVEN!!

[SKIFTERI&12.05]

e po me ekonomin e hapur te hashim thaqit do ecime perpara si deri tani duke bler mille ne serrbije e tokate e kosoves jan mbushure therra.

[KILI MERTURI]

LVV DO TA BËJË SHQIPËRIN!

Kili
SHQIPËRIA ETNIKE ËSHTË GJAKU IM QË NUK FALET!

Tani demagogjia e pydykys shtrihet edhe në rrafshin ekonomik!

Cdo shtet i zhvilluar kapitalist ka disa shtylla kryesore te cilat i ka nën kontroll.

Posta,
Prodhuesit e rrymmës
Telekomunikacionin
Burimet nën e mbi tokësore

Edhe pse këto ndërmarje mund të jen të privatizuara , jan me kapital te përzier kapitalis - shtet.
Shteti në ato sektore vitale ka si zakonisht 51% të aseteve , që të ket nën kontroll ato.

Edhe LVV këtë lloj privatiziki këkon.

Privatizimi i stilit hashim thaqi është sikur në kolumbia, venecuela...

Shpëtimi i ekonomis Kosovare është privatizimi si në shtetet normale teë zhvilluara ose në zhvillim , e jo te miren shembujt e shteteve diktatoriale dhe antipopullore , ku 10% e popullates është e pasur dhe posedon të gjitha resorset kurse 90% jan varfanjak!

[ARIANI_TB]

Qeveria e rrugës së shitjesAlbin Kurti

Ditë më parë, Qeveria e Kosovës, nëpërmjet Ministrisë së saj të Zhvillimit Ekonomik, ka publikuar dokumentin e quajtur “Strukturimi dhe ekzekutimi i privatizimit të Postës dhe Telekomunikacionit të Kosovës (PTK), përmbledhje e analizës dhe rekomandimeve”. Në këtë dokument 32 faqesh ka më shumë ekzekutim sesa strukturim të PTK-së, dhe i gjithë strukturimi, në fakt, është në shërbim të ekzekutimit të PTK-së, përkatësisht në shërbim të shitjes së saj.

Ja se çfarë thuhet në faqen 10 të këtij dokumenti: “Qeveria e Republikës së Kosovës është e përkushtuar dhe ka politika të tilla për këtë proces, të cilat kanë për qëllim tërheqjen e një investitori strategjik, të cilët kanë qasje afatgjate (> 15 vite) për investimet e tyre. Si rrjedhojë e kësaj, një investitor strategjik nuk do të ishte i interesuar të marrë dividendë nga PTK-ja në planin afatmesëm, por do ta riinvestojë në PTK fitimin e nxjerrë nga kjo kompani.”

Pra, kjo Qeveri, e cila nuk e di se ku do të jetë Kosova pas vetëm disa muajve dhe kjo Qeveri që nuk e di se ku do të jetë vetë ajo pas vetëm disa javëve (apo ndoshta edhe ditëve!), bën plane shumëvjeçare, madje mbi 15 vjeçare, për pronarin e korporatës që mendohet se do ta blejë PTK-në! Sikur kjo Qeveri të kishte plane për Kosovën, ashtu siç bën plane për investitorët e huaj, sigurisht që do t’i kishim punët pakrahasimisht më mirë. Mirëpo, jo – s’ka plane për Kosovën, sepse projekti i Qeverisë është shitja e pasurisë së Kosovës.

Buxheti i Kosovës mbase ka pasur shumëçka të debatueshme ndërmjet qeveritarëve përderisa përpilohej ai, mirëpo një gjë pa dyshim se ka qenë e padiskutueshme: pagesa për korporatën Bechtel-Enka sipas kontratës të cilën s’e kanë parë as qytetarët e as institucionet e Kosovës! Buxheti i Kosovës është i organizuar rreth kësaj konstante të pandryshueshme – kontratës me këtë korporatë që po e ndërton rrugën e kombit.

Mbi të gjitha, PTK-ja po strukturohet e po ekzekutohet për t’u paguar kjo korporatë sipas çmimit që vazhdon të mbetet i panjohur. Mbase kjo kontratë është e mbyllur (për qytetarët e Kosovës) pikërisht për shkak se është e hapur (përbrenda për Bechtel-Enka-n). Çmimi i saj nuk është publik sepse, në të vërtet, as që dihet ai: në ecje e sipër të asfaltit do të përcaktohet çmimi dhe në mënyrë agregative në fund do ta kemi një çmim të cilin ndoshta as që mund ta paramendojmë tani. As minimumi i llogaridhënies siç është transparenca, as e drejta më elementare siç është ajo për informim publik, nuk po respektohen te ne. Zaten, në Kosovë fuqia po transformohet në të drejtë në vend se të drejtat të fuqizohen.

PTK-ja kurrsesi nuk do të duhej të shitej për ta paguar asfaltin e Rrugës së Kombit. Kontrata me Bechtel-Enka-n duhet të bëhet publike dhe ndërtimi i Rrugës së Kombit do të mund të financohej nga dividenda vjetore dhjetëramilionëshe e PTK-së ose, ashtu siç ka propozuar Sindikata e Pavarur e Punëtorëve të PTK-së, me fitimin e saj PTK-ja do të mund të garantonte kthimin e ndonjë kredie në vend se ajo të privatizohet, me ç’rast fitimin do ta merrte blerësi i PTK-së. Dhe, ky fitim praktikisht është i sigurt duke qenë se PTK-ja në mënyrë absolute paraqet ndërmarrjen më fitimprurëse të Kosovës së pasluftës.

Nëse duam që vendi ynë të jetë demokratik, atëherë qeveria duhet të jetë e Kosovës dhe jo Kosova e qeverisë.

Shtetet e ndryshme atëherë kur e kanë bërë privatizimin kanë pasur parasysh interesa strategjike politike dhe ekonomike për vendin e jo interesa taktike për politikanët e vendit (që duan veçse të shpëtojnë) sikurse te ne. Edhe në rastin më të keq, çfarëdo privatizimi do të duhej të karakterizohet gjithsesi nga të menduarit e gjatë para shitjes, e jo nga shitja e shpejtë në mënyrë që të mos (ketë se për çfarë të) mendohet.

(Autori është kolumnist i rregullt i gazetës “Zëri”)

http://www.zeri.info/artikulli/3/20/...es-se-shitjes/