Viktor Hygo (victor hugo)

[Fleur Blanche]

Përshëndetje number!
Të falenderoj përzemërisht për materialin që solle, sepse edhe unë tek botimi që kam lexuar nuk e kam këtë pjesën. Madje as me pjesën ku merret vesh origjina aristokratike e Guinplen nga të tjerët dhe as pjesëmarrjen e tij në Dhomën e Lordëve, por përshkrimin në lidhje me trajtimin e plotë vetëm sa e jep tek pjesa hyrëse e librit, madje ku përmend edhe vdekjen më pas të Deas, dhe më pas edhe vetë vdekjen e Guinplen. Botimi që kam lexuar unë, mbaron aty ku të dy fillojnë t'i shfaqin ndjenjat njëri tjetrit dhe vendosin të martohen...
Duke qenë se ky roman njihet ndryshe edhe si "Aristokracia", kam përshtypjen se kjo pjesa tjetër si vazhdim do jetë në ndonjë botim që mban këtë si titull, dmth më gjithëpërfshirës. Në fakt edhe "Katedralen e Parisit" unë e kam hasur me dy lloje botimesh.

Tek po e lexoja materialin që solle, më erdhi ndërmend fakti sesi Hygo në kryeveprat e tij gjen ta mbyllë në këtë trajtë: ku pasi vdes një nga njerëzit e Dashur, tjetri vendos të vdesë vetë pas Tij. Tek "Viti '93" pasi Simurdeni si në shenjë besnikërie dhe betimi ndaj Drejtësisë të cilës i kishte kushtuar gjithë jetën, vendos të vrasë birin e tij në shpirt, njeriun që donte më shumë se veten, krijesën e tij, nxënësin tek i cili kishte 'derdhur' shpirtin e tij dhe e kishte bërë një burrë të madh - Govenin! Dhe pas kësaj, vendos të vrasë edhe veten...
Po ashtu edhe tek "Katedralja e Parisit" pasi dënohet me vdekje Esmeralda, Kuazimodo i cili e donte më shumë se veten e tij, vendos vetë të vdesë përqafuar pranë trupi të saj të pajetë....
E njëjta mbyllje edhe tek "Njeriu që qesh"...

Personazhet e Hygoit, nuk i ndan as vdekja nga të Dashurit e Tyre ...

Po e sjell një tjetër fragment nga "Njeriu që qesh":

“Secili prej tyre mundohej pareshtur të kuptonte se ç’ndjente tjetri, dhe që të dy kishin arritur të ëndërronin njësoj; një mendim që i lindte njërit – i lindte përnjëherësh edhe tjetrit. Kur ecte Guinpleni, Deas i dukej sikur dëgjonte hapat e një Hyjnie. Ata shtrëngoheshin me njëri tjetrin në një farë gjysmëerrësire yjesh plot aromë, me shkëlqim muzike, me trajta verbuese arkitekturale, me vegime: Ata ishin të njëri tjetrit; e dinin që qenë lidhur përgjithmonë me të njëjtat gëzime e të njëjtat ekstaza, dhe nuk kish asgjë më të çuditshme sesa ajo Parajsë e krijuar nga dy Qënie të dënuara për të vuajtur. Ferrin e tyre e kishin bërë Parajsë – kjo është Fuqia jote Dashuri!”

[number]

te falenderoj edhe une per gjithe ket pershkrim qe me bere reth librave te hugoit me ato fjale kaq te kuptueshme dhe te bukura si ne komentet tjera... libri njeriu qe qesh me ka pelqyer shume sidomos ato faqet qe shpjegon ligjet e natyren ato stuhira ,fortuna ne det ne eresire debora ruga e veshtire e femijes etj oof fantazi ,, per fat te keq librin 'viti 93' nuk e kam lexuar ende dhe 'te mjeret' duhet ti gjej edhe volumet tjera se vetem te parin e kam lexuar, vertet eshte nje shkrimtar i madh

te prsh,

[Fleur Blanche]

Ahh... Hygoi Hygoi...mashkulli që kam për të dashuruar gjithë jetën

Vitin '93 e kam lexu andej nga adoleshenca, dhe i kam mbajtur të ruajtura pjesët e mia të preferuara, dhe i lexoj herë pas here. Më ndodh shpesh që në ndonjë bisedë që jam duke bërë me miqtë, më kujtohet ndonjë thënie, fragment nga Hygoi dhe sa e përmendi, më thonë menjëherë : "Si të shndrisin sytë kur përmend Hygoin"
Ka për të ngelur gjithmonë i preferuari im, është ai që edhe Dhimbjen e njeriut e Hyjnizon më shumë se çdo gjeni tjetër....


E veçanta e romanit "Viti '93" është se i kushtohet një revolucioni të vërtetë, atij të 1793, dhe paraqet si personazhe kryesore 3 persona historik (që njihen pra nga historia) : Marati, Dantoni, Robespieri dhe 3 personazhe kryesore të cilët nuk i njeh historia, pra dikush mund t'i trajtojë në prizmin e - persona imagjinarë që janë: Lantenaku, Goveni dhe Simurdeni. Por meritat e revolucionit dhe trajtimin e hollësishëm të karaktereve njerëzore, ua atribuon këtyre tre personazheve "imagjinarë" dhe jo atyre që njeh historia me emra të dokumentuar.

Goveni dhe Simurdeni ishin për Republikë, ndërsa Lantenaku për monarki. Hygo ka mjeshtërinë që në personazhin e Lantenakut, përveç gjithë atyre të metave që kishte ai, të shohë brenda tij edhe një anë tejet humane që fshihej pas atij njeri të ashpër e të pashpirt në dukje.
Govenin e kishte rritur që të vogël Simurdeni.

Ku gaboi Goveni? "E meta" e Goveni ishte zemra e tij e butë, edhe pse fitmitar në çdo betejë kishte një zemër që në fund i nënshtrohej mëshirës, faljes së kundërshtarit. Goveni në fund, pas Fitores së madhe, vendos të lirojë nga qelia Lantekun (i cili tashmë ishte dënuar me vdekje, dhe të nesërmen pritej ekzekutimi tij), duke gënjyer rojet dhe u vendosur në vend të Lantenakut.

*Një fragment ku shfaqet karakteri i Govenit:
"Ai nuk kishte per vete, vetem se krahun e tij qe mundte armiqte, dhe zemren e tij qe i falte . Fitimtar ai besonte se kishte te drejten t'i falte te mundurit"

*Më poshtë, këtu, është një pjesë e dialogut që bën Goveni me Simurdeni pasi Goveni ka hyrë në qeli në vend të Lantenakut:

"Kur njeriu eshte ne maje te shkalles atehere ka arritur te Perendia. Perendia hapet; njeriu s'ka tjeter vecse te hyje"
"...Të shtosh do te thote të rritësh; te rritësh do te thote te madhosh......Une dua qe secili prej atributeve te njeriut te jete nje simbol qyteterimi dhe nje model perparimi; une dua Lirine faqe mendimit; Barazine faqe zemres; Vellazerine faqe shpirtit"


Goveni theu një rregull, për hir të rregullave të tij që i vendoste zemra e tij, për hir të atij pishtari që e quante mëshirë, dhe për hir të idealeve të tija vetjake...për të cilat në fund vendos edhe ta dënojnë, dhe do e dënonin pikërisht shokët e tij më të ngushtë që i kishin qëndruar në krah gjithmonë, bashkë me Mësuesin e tij Simurdenin - njeriu që e donte më shumë se vetë veten e tij. Goveni theu një nga rregullat për të cilin ishte bërë Revolucioni, dhe e dinte që duhej dënuar për këtë, dhe atë kishte vendosur vetë ta pranonte me dëshirën e tij...
Simurdeni ishte një nga ata që vendosën dënimin e tij, dhe në fund ai vret veten...Fundi i atij romani është gjëja më madhështore, sublime që kam lexuar ndonjëherë... Mbaj mend që kam qarë si kalama qarraman

Tani po të shkruaj një përshkrim që i bën Hygo personazhit të Simurdenit:

"Simurdeni ishte nga ata njerëz që kanë në brendësi të tyre një Zë dhe që e mbajnë vesh atë Zë. Këta lloj njerëzish duken si të pakujdeshëm: aspak – ata janë të vëmendshëm.
Simurdeni dinte gjithçka dhe mohonte gjithçka. Ai dinte gjithçka nga shkenca dhe mohonte çdo gjë nga jeta. Së këtejmi buronte edhe karakteri i paepur i tij. Ai kishte sigurinë e verbër të shigjetës që nuk shikon tjetër veç nishanit dhe qëllon drejt atje. Simurdeni besonte në pjellorinë e mendjes së tij të çeliktë, besonte se çdo gjë është e drejtë dhe e ligjshme në shërbim të së Vërtetës. Asnjë njeri nuk e kishte parë ndonjëherë të qante. Virtyt i paaritshëm dhe i ftohtë si akulli. Ai ishte njeriu i drejtë që të kallte datën. Simurdeni kishte një mënyrë të foluri të prerë, plot zjarr dhe të idhët, syrin e qartë dhe të thellë dhe në të gjithë fytyrën nuk e di çfarë pamje të indinjuar. I tillë ishte Simurdeni. Askush nuk e di emrin e tij (emrin e vërtetë). Historia ka kësij të panjohurish të tmerrshëm...
Një njeri i tillë a ishte vërtetë njeri? Shërbëtori i gjinisë njerëzore a mund të dashuronte njeri? A mos ishte vallë me të tepërt një shpirt, për të qenë një zemër? Ky përqafim i stërmadh që pushtonte gjithçka e gjithëkënd a mund të rezervohej për ndonjë njeri? A mund të dashuronte Simurdeni? Le ta themi : PO.
(dhe njeriu të cilin ai e donte aq shumë, ishte Goveni)
Ai e dashuronte me gjithë fuqitë, edhe si baba edhe si vëlla, edhe si mik, edhe si krijues. Ai ishte biri i tij; bir jo i gjakut të tij – por i Shpirtit dhe Mendjes së tij. Simurdeni nuk ishte babai dhe kjo nuk isht vepra e tij, por ai ishte Mësuesi dhe kjo ishte Kryevepra e tij. Këtë zotni të vogël ai e kishte bërë njeri. Kushedi, ndoshta një njeri të Madh!
Ai i kishte kallur virusin e tmerrshëm të virytit të ri nxënësit të vet, gjithë përparimin që kishte në veten e vet, ai i kishte derdhur në damarët e gjakut bindjen e vet, ndërgjegjen e vet, idealin e vet...Në këtë tru aristokrati ai kishte shtënë shpirtin e popullit. Shpirti pi sisë, zgjuarsia është një gji. Ka një analogji midis dados që jep qumështin e vet dhe edukatorit që jep mendjen e vet. Disa herë edukatori është më baba se babai, ashtu sikur dadoja është më nënë sesa nëna. Kjo atësi e thellë shpirtërore e lidhte Simurdenin me nxënësin e vet (Govenin). Sa herë që e shikonte këtë fëmijë, atij i gufonte zemra nga dashuria...

P.S- E bëra provë ta postoj këtu librin Les Miserbales me të 5 volumet, por nuk ma pranoi forumi. Do e gjej linkun ku mund ta shkarkosh si libër dhe ta postoj këtu, ok?
Ja ku e ke edhe linkun: http://www.manybooks.net/titles/hugo...94lesms10.html
Lexim të këndshëm

Të përshëndes!

[Uriel]

Ne kuader nostalgjik: Yes*, brenda mundesive, mund te sjellesh nje pjesez te vogel nga fundi epik rreth pershkrimit te ekzekutimit dhe vajtimit te ushtareve?

[number]

jo Yes* mos u mundo ti postosh librat ketu ne forum do ti mar ne shqip me mire ti kuptoj me mire, hehe te njejten gje sa u perket pjeseve te preferuara nga librat te njejten gje e kam bere edhe une kam mar shume pjese nga hugoi dhe i kam shkruar ne fletore dhe i lexoj here pas here por edhe disa te tjera i kam ne pc te ruajtura ne word, sa i perket Vitit 93 mbas keti libri qe jam duke e lexuar do ta mar patjeter ta lexoj, flm per pershkrimin edhe njehere dhe te uroj lexim te kendshem ne libra

te pershendes!

[Fleur Blanche]

Ne kuader nostalgjik: Yes*, brenda mundesive, mund te sjellesh nje pjesez te vogel nga fundi epik rreth pershkrimit te ekzekutimit dhe vajtimit te ushtareve?

Meqë anëtari number solli fundin e romanit "Njeriu që Qesh", po e sjell përveç pjesës madhështore që kërkove, edhe fundin e romanit "Katedralja e Parisit", ku gjendet skeleti Kuazimodos pranë atij të Esmeraldës...

Katedralja e Parisit:


...Atëherë Kuazimodo e hodhi vështrimin te cigania, trupi i së cilës, i varuar në litar, po përpëlitej ende në agoni nën fustanin e saj të bardhë, tha me një dënese që e çoi peshë krahërorin e tij të shëmtuar:
-Oh, humbi tani gjithçka që doja unë!
*
Kuazimodoja ishte zhdukur që atë ditë nga Katedralja dhe nuk u pa më. Dhe vërtetë, atë nuk e pa më askush dhe askush nuk e mori vesh se ç’ishte bërë....
Ja se ç’kemi mundur më pas të zbulojmë....
Nja një vit e gjysmë apo dy vjet pas ngjarjeve me të cilat merr fund kjo histori, kur erdhën ta kërkonin në varrezën e Monfokonit kufomën e Oliver Le Denit, që kishte qenë varur dy ditë më parë dhe të cilit Karli i VIII i bër një nder të madh duke lejuar që trupi i tij të varrosej në Sen Loren në një rreth shoqëror më të denjë, gjetëm midis atyre kërmave të nveritshëm dy skelete, njëri nga të cilët dukej se mbulonte tjetrin të shtrënguar fort në gji. Njëri prej këtyre të dyve ishte një skelet gruaje (i Esmeraldës/ciganes), që kishte ende disa copa të ronitura të një fustani dikur të bardhë; rreth qafës i dukej një gjerdan me kokërriza dafine bashkë me një qeske të vogël mëndafshi të zbukuruar me rruaza të blerta; qeska ishte e hapur dhe e zbrazët. Këta sende dukej që kishin një vlerë aq të paktë, saqë as xhelati nuk kishte dashur t’i përvetësonte. Skeleti tjetër që shtrëngonte fort të parin, ishte një skelet burri. U vu re se ky skelet e kishte shytllën kurrizore të shtrembër; kokën të ngjeshur midis shpatullave dhe njërën këmbë më të shkurtër se tjetërën. Por vertebrat e qafës së tij ishin të paprekura, gjë që tregonte se ai nuk kishte qenë varur. Ky njeri pra, kishte ardhur vetë aty dhe kishte vdekur. Kur deshën ta ndanin nga skeleti që mbante përqafuar, ra dhe u bë hi e pluhur...


Dhe për ta mbyllur me atë pjesën madhështore të Romanit Viti '93:

Goveni arriti në këmbët e skelës. U ngjit sipër. Oficeri, që komandonte granatierët e shoqëroi gjer aty. Goveni zgjidhi shpatën dhe ia dorëzoi oficerit…
Ai i përngjiste një vizioni. Kurrë nuk ishte dukur kaq i bukur. Flokët e tij të zezë valëviteshin në erë; asokohe nuk i prisnin flokët. Qafa e tij e bardhë të sillte ndërmend një grua, dhe syri i tij heroik dhe sovran të sillte në mend një KryeËngjëll. Ai qëndronte mbi skelën e gijotinës - ëndërronjës. Edhe ky vend është një majë. Goveni ishte më këmbë, i madhërishëm dhe i qetë. Dielli, duke e mbështjellë, e nxirrte në pah si ndonjë Dritë Lavdie.
Megjithatë i dënuari duhej lidhur. Xhelati erdhi me një litar në dorë.
Në atë çast, kur panë kapitenin e tyre të ri tek shkonte me aq guxim në thikë, ushtarët nuk duruan më; zemra e këtyre burrave të regjur në luftra shpërtheu. Atëherë u dëgjua ajo gjë e stërmadhe, dënesa e një ushtrie. Një britmë çau ajrin: Falje! Falje! Disa ranë në gjunjë, disa të tjerë flaknin pushkët dhe ngrinin krahët drejt platformës, ku ishte Simurdeni. Një granatier bërtiti duke treguar gijotinën:
-A pranohen zëvendësa në këtë punë? Ja ku më keni mua. – Të gjithë përsërisnin me zjarr: "Falje! Falje!" Edhe luanët sikur ta kishin dëgjuar këtë, do të ishin tronditur ose do të ishin frikësuar, sepse lotët e ushtarëve janë të tmerrshëm.

Xhelati qëndroi, duke mos ditur se ç’të bënte.
Atëherë një zë i prerë dhe i ulët, por që megjithatë të gjithë e dëgjuan - kaq fort ishte e përzishëm, bërtiti nga maja e kullës:
-Të zbatohet ligji!
Ata e njohën theksin e papërkulshëm. Simurdeni kishte folur. Ushtria u rrënqeth.
Xhelati nuk e bëri fjalën dysh. U afrua duke mbajtur litarin.
-Prisni, – tha Goveni.
Ai u kthye nga Simurdeni, i bëri me dorën e djathtë që i kishte mbetur ende e lirë, një shenjë lamtumire; pastaj qëndroi ta lidhnin.
Kur ishte lidhur, i tha xhelatit.
-Më falni. Edhe një çast.
Dhe thirri:
-Rroftë Republika!
E shtrinë mbi dërrasën si lisharëse, ajo kokë e hirshme dhe krenare u kapllos e mallkuar; xhelati ia ngriti flokët butë-butë, pastaj shkeli sustën; trekëmbëshi u zgjidh dhe rrëshqiti në krye ngadalë, pastaj me shpejtësi; u dëgjua një goditje e llahtarshme.
Në të njëjtin çast u dëgjua edhe një krismë tjetër. Goditjes së sëpatës iu përgjigj një krismë kobureje. Simurdeni kishte kapur njërën nga koburet që mbante në brez, dhe në çastin kur koka e Govenit po rrëkëllehej në shportë - Simurdeni e shpoi tej zemrën e tij me një plumb. Një valë gjaku i doli nga goja… Ai ra i vdekur.
Dhe këta dy Shpirtra, Vëllezër tragjikë - fluturuan bashkë... Hija e njërit përzier me Dritën e tjetrit.

[cool_shqype]

KENI NJE FALENDERIM TE MADH PREJ MEJE ......SHUM TE MADH
Dhe këta dy Shpirtra, Vëllezër tragjikë - fluturuan bashkë... Hija e njërit përzier me Dritën e tjetrit.

[shoku_tanku]

Me pelqen shume menyra se si e ka pershkruar personazhin e barkilfedros ne romanin njeriu qe qesh,gjithashtu edhe mardheniet mes guinplenit dhe deas,megjithate behet i bezdisur si ti,yes,kur ndalet ndonjehere ne detaje

a nder poezite do vecoja mantelin perandorak,me aq sa kam lexuar prej tij

[Fleur Blanche]

KENI NJE FALENDERIM TE MADH PREJ MEJE ......SHUM TE MADH

Të lutem...
Është kënaqësi nga ana ime të sjell diçka nga Hygo.

per fat te keq librin 'viti 93' nuk e kam lexuar ende dhe 'te mjeret' duhet ti gjej edhe volumet tjera se vetem te parin e kam lexuar, vertet eshte nje shkrimtar i madh

Tek volumi i parë i "Të mjerët" që ke lexuar, e ka cekur edhe aty Revolucionin Francez të cilit i kushtohet i gjithë romani "Viti '93". Dhe pikërisht tek volumi i parë shfaqet me anë të bisedës së Bishopit me një nga hartuesit e Kushtetutës, një bisedë e cila i transformoi pothuajse të gjitha idetë që kishte deri në atë çast Bishopit, që la aq gjurmë tek ai Urtësia e një prej hartuesve te Kushtetutës i cili tashmë ishte distancuar nga jeta mëparshme, madje edhe i paragjykuar nga masa duke qenë se edhe pse kishte qenë një nga reformatorët në vendosjen e Republikës, në fund kishte votuar kundër varjes së mbretit.

Po të cek vetëm dy fragmente nga ku shprehet ky njeri reformator i asaj kohe, (uroj që do të kujtohet kjo pjesë) në lidhje me Revolucionin, për të cilin Bishopi më parë kishte qenë skeptik lidhur me menyrën sesi u realizua:

"E Drejta ka zemërimin e saj, dhe zemërimi i së drejtës është element përparimi. Sidoqoftë dhe pavarësisht nga ajo çfarë mund të jetë thënë; Revolucioni Francez ishte hapi më i rëndësishëm i njerëzimit që prej lindjes së Krishtit. Mbase i paplotë, por Sublim!
Solli lirinë në të gjitha llojet e panjohura të shoqërisë, zbuti shpirtrat me anë të qetësisë që sjell Ndriçimi (Drita), solli lindjen e qytetërimit mbi Tokë...Ishte gjë e mirë...Revolucioni francez ishte Shenjtërimi i njerëzimit."


....Dhe me sytë që i shkëlqenin tha: “Revolucioni francez pati Arsyen e tij të ekzistencës; zemërimi i tij do të shlyhet nga e ardhmja sepse qëllimi i tij në arritjen e rezultatit përfundimtar është për një Botë më të mirë. Këto goditje të tmerrshme, kanë sjellur përpara njerëzimin... Po, vrazhdësitë e kryera në emër të përparimit quhen Revolucione. Kur ato kanë përfunduar, fakt i njohur është; që njerëzimi është trajtuar ashpër për hir të përparimit!

Me pelqen shume menyra se si e ka pershkruar personazhin e barkilfedros ne romanin njeriu qe qesh,gjithashtu edhe mardheniet mes guinplenit dhe deas,megjithate behet i bezdisur si ti,yes,kur ndalet ndonjehere ne detaje

Haha...unë e kam shumë të theksuar këtë dhënien pas detajeve...jo më kot e dashuroj Hygon, është shpirti im binjak :P
Sa për pershkrimin e personazhit të Barkilfredo, edhe mua më ka pëlqyer, madje një pjesë të cilën e kam shkëputur që nga koha kur e kam lexuar në lidhje me të, është kur personazhin e tij e njëson me gjithë atë pjesë të njerëzimit që i pëlqen të bëjë keq...
Kjo pjesa këtu:
"Xhelati kur përdor hekurin e skuqur, digjet pak edhe vetë, por kjo nuk i bën asnjë përshtypje. Ngaqë tjetri vuan më shumë, vuajtja jote s’të duket asgjë. Kur sheh sesi përpëlitet ai që torturohet për vdekje, të pushon menjëherë çdo dhimbje. Dëmto sa të mundesh, pa le të bëhet ç’të bëhet. Kur u bëni njerëzve keq, ju merrni përsipër një farë përgjegjësie. Duke vënë tjetrin në rrezik, ju vini edhe jetën tuaj në rrezik, sepse rrjedha e ngjarjeve mund t’iu përmbysë pa pandehur edhe ju. Por kjo nuk e ndalon njeriun që është me të vërtetë i keq. Vuajtjet e njerëzve janë gëzim për të. Ai dëfren kur sheh tjetrin që sfilitet. Vuajtjet e ngazëllejnë pa masë. Atij i këndon zemra kur sheh tortura. Ambicie, lakmi janë fjalë që duan të thonë se dikush flijohet për të kënaqur tjetrin. Sa gjë e trishtuar: edhe vetë shpresa mund të ketë një kuptim të mbrapshtë.
Të kesh mëri dikë, do të thotë t’i duash të keqen. Pse jo të mirën? Mos vallë sepse vullneti ynë priret më shumë nga e keqja? Një nga detyrat më të rënda për njeriun e drejtë, është të shkulë vazhdimisht nga shpirti i tij një keqdashje që mezi duket. Pothuajse të gjitha dëshirat tona, po t’i këqyrësh hollë përmbajnë diçka që do na vinte turp t'i rrëfenim.
Por keqbërësi i përsosur – dhe në botë ka vërtetë një pësosuri të fëlliqur – ndjek këtë rregull: sa më keq për të tjerët, aq më mirë për mua. Ndërgjegjja e tij është një gufë e errët"

Meqë jemi tek këta personazhet e së 'ligës', po ashtu më ka pëlqyer shumë edhe përshkrimi që i bën priftit Klod Forloi tek "Katedralja e Parisit" në lidhje me faktin sesi shpërfytrohet karakteri i tij kur dashuron Esmerladën; i cili e dashuronte dhe urrente në të njëjtën kohë, aq sa ishte ai vetë që i solli asaj dënimin me vdekje për një krim të cilin e kishte kryer ai vetë...
Dmth e urrente sepse e dashuronte...
S'po zgjatem më në detaje, se kur filloj unë të flas për Hygon, s'pushoj dot por për ta mbyllur po citoj pak mbi Klod Forloi rreth dashurisë së tij për Esmeraldën:

"Me sa tërbim zien e vlon deti i pasioneve njerëzore kur nuk ka se ku të derdhet; sesi mbushet, sesi gufon dhe sesi shpërthen në dënesa të brendshme dhe në përpëlitje të heshtura, derisa të çajë digën dhe ta prishë shtratin e vet...brenda Etnës së mbuluar përsipër me dëborë fshihet një llavë e zjarrtë, e thellë, e furishme...."

"Duke vëzhguar në këtë mënyrë shpirtin e tij, ai kuptoi se ç’vend të madh u kishte lënë në të natyra e pasioneve...ai hulumtoi tërë urrejtjen dhe ligësinë që fshihej në zemrën e tij pastaj duke vëzhguar me syrin e ftohtë të një mjeku që studion një të sëmurë, u bind se kjo urrejtje dhe kjo ligësi nuk ishte gjë tjetër veçse një dashuri e shtrembëruar; se Dashuria ky burim i virtyteve të njeriut, shndërrohet në diçka të përbindshme në shpirtin e një prifti, dhe se një njeri si ai bëhet demon duke u bërë prift...Shikoi anën më të errët të pasionit të tij fatal, të dashurisë gërryese dhe helmuese, urryese dhe të papërmbajtur – që e kishte çuar ciganen në trekëmbësh dhe atë vetë në skëterrë; ajo ishte e dënuar – ai ishte i mallkuar!"

[KlaraPink]

Vertet qe je nje person i mencur, Yes!