(Njerëzit madhërojnë guximin, talentin, mirësinë, por, kurrë, në të vërtetë, nuk çmojnë asgjë më shumë se paranë) – Henri Beker
Për të gjithë ata që nga asgjëje kanë arritur të bëjnë një pasuri të madhe materiale në jetë, në asnjë mënyrë nuk mund të thuhet se nuk janë njerëz të aftë. Përkundrazi, ata janë shumë të ngathtë dhe tejet të gjindshëm, përndryshe, as që kishin arrit të bëjnë një pasuri kaq të madhe. I tillë duhet të jetë edhe presidenti ynë i porsazgjedhur, Behxhet Pacolli. Njeriu, politikisht mediokër dhe kontradiktor, pa kurrfarë prirje në këtë fushë, e materialisht, tepër i pasur dhe fuqiplotë.
Edhe pse që të jetë politikan i mirëfilltë, atij si vlerë i mungon kjo karakteristikë e pare, në përmbushjen e kësaj mangësie, i del në ndihmë rrethana e dytë favorizuese -PARAJA. Por, derisa nga njëra anë, asnjë i varfër nuk mund të bëhet aq lehtë i pasur, nga na tjetër, një i pasur, shumë lehtë mund të bëhet i urtë dhe i dijshëm. Rreth vetes ka mundësi të angazhoj këshilltar më të mirë. Njerëz të tillë që e dinë shkëlqyeshëm zanatin e vet dhe pa u hamendur fare se si do të përdorohet dija e tyre nga punëdhënësi, duke ju vënë në shërbim përulës atyre, e kënaqin egon e tyre të pangopshme shfrenuese për një copë autoritet të rrejshëm dhe pushtet fiktiv. Fundja, kështu ka qenë përherë. “Edhe dashurinë”- thotë populli - “e ka trilluar fukaraja, sepse i pasuri gjithmonë e ka blerë me para”
Si metaforë tjetër për të pasurit, më kujtohet shumë mirë një shembull me gjyshen time të ndjerë. Sa herë që ajo në TV shikonte disa “faca” (fizionomi) njerëzish, pa ditur fare se për kë bëhet fjalë në atë emision, gjithnjë konstatonte: “çeky, biri im, e paska çehren Zotni” Sipas intuitës së gjyshes sime, të gjitha ata kanë qenë vërtet Zotni, sepse në jetën private ishin shumë të pasur. Pra, sikur po shihet, paraja nuk po të bënte vetëm të mençur, inteligjent, politikan, dashnor... por edhe ZOTNI.
Tek këta njerëz shumë të pasur, është edhe një mani e tyre e shprehur interesante: përmes reklamës së fuqishme nëpër medie, gjithnjë pretendojnë ta vejnë në plan të theksuar humanizmin dhe kujdesin e madhe që ata kinse bëjnë ndaj shtresave të varfra.
Unë, gjithnjë në kontakt të drejtpërdrejt me ndonjë adhurues të flaktë të z. Pacollit, si argument favorizues për vlerat e tija humanitare, rregullisht dëgjoj atë refren shumë të përsëritur se ai na paska ndihmuar qindra familje fukara. Kur një ditë e pyeta një bashkëbisedues timin si përkrahës të tij se, nga e di që z. Pacolli na paska ndihmuar materialisht me qindra familjeve nevojtare, ai si i befasuar mu përgjigj:
- “Ti po bënë shaka me mua, a?! Hulumto pak më shumë dhe këto fakte mund t’i gjesh kudo nëpër gazeta dhe media”. Pa dyshim se, të gjithë ne, këto fakte mund t’i gjejmë kudo dhe në gjitha medie, sepse, me këso transparenca të tepruara humanitare, çdo pasanik, kryekëput si qëllim, e ka marketing-humanizmin para të tjerëve.
Kur para disa dite, sërish e takova këtë bashkëbisedues timin, i cili, për nga besimi, njëkohësisht është edhe mysliman i devotshëm, vërejta se, këtë herë, pak sa ishe i dëshpëruar në adhuruesin e tij humanist, sepse, sikur më tha, me habi e kishte përjetuar në atë emision në TV, bodrumin e tij luksoz përlotë me verëra dhe raki më të shtrenjta.
Drejtësia e çuditshme e filozofit të lashtë kinez Tao Tzu
Me familjen time 5 anëtarësh: unë, bashkëshortja - që të dy intelektualë (jurist pa punë dhe mjeke), 3 fëmijë goxha të rritur dhe pa pune, me një buxhet familjar prej 300-350 euro në muaj, të cilëve këto ditë na ishte kërcënuar KEK-u me ndërprerjen e rrymës për shkak të mospagimit të borxhit, në një kanal tonin televiziv, me ankth, lakmi dhe neveri, e shikonim së bashku pasurinë marramendëse të presidentit tonë Behxhet Pacolli.
Pas përfundimit të këtij emisioni, djali im i madh, mua drejtua mua dhe bashkëshortes sime me këto fjalë pesimiste:
- E patë!? Ju “shk...” ato shkollat e juaja që mi keni krye, e sot, nuk po keni mundësi së paku ta paguani rrymën me rregull?
Edhe pse pranoj se u ndjeva keq në këtë situatë, para tij këtë herë, nuk u mbrojta sikurse zakonisht me citimin e asaj urtësie time të njohur utopiste: “Më mirë Sokrat i vuajtur, se sa derr i lumtur”, por, aty për aty, mu kujtua një anekdotë tjetër me filozofin e lashtë kinez, Lao TZU.
Ai na ishte aq i urtë saqë mbreti i asaj kohe e ka ftuar që ta ketë ministër të parë. Leo TZU ka refuzuar lehtë. I ka thënë: “Kjo nuk do të funksionoj se është e pamundur që ne të dytë të vijmë në konstatime të barabarta. Ti jeton në harmoni me idealet, të cilat i ke trashëguar prej babait tënd, kurse unë jetoj sipas vetëdijes sime” Por mbreti edhe më tej ka insistuar, sepse nuk ka parë se aty mund të ketë ndonjë problem.
Qysh ditën e parë të qeverisjes së tij është zënë një hajn. Ai ka marr diçka prej një njeriu të pasur i cili ka deklaruar se ky ishte hajni. Lao TZU i ka dënuar të dytë me nga 6 muaj burg. Pasaniku tepër i befasuar me këtë drejtësi, ka reaguar kështu:
- “Çfarë? Unë jam i vjedhur, unë jam viktima, kurse ti po më dënon mua. A je ti normal? Nuk ka pasur shembuj në histori që i vjedhuri të dënohet e jo hajni”.
Lao TZU i qetë, ju është përgjigjur pasanikut kështu:
- “ Në të vërtetë, ty do të duhej dënuar shumë vite, më tepër se hajnin – unë kamë qenë tepër i mëshirshëm , se ti ke grabitur gjithë të hollat e popullit. A po mendon, vallë, se të hollat bien nga qielli? Kush i ka bërë këta njerëz kaq të varfër, saqë duhet të merren me hajni? Ti je për këtë përgjegjës. Ky do të ishte gjykimi im në çdo rast hajnie. Që të dy do të shkoni në burg. Delikti yt është shumë më i thellë - delikti i tij është i parëndësi. Ai është i varfër kurse ti je fajtor për këtë. Prandaj, nëse ai vjedh ca të holla nga trezori yt, kjo nuk është ndonjë delikt i madh. Ato të holla ju përkasin shumë njerëzve të varfër prej të cilëve i ke rrëmbyer. Ti je bërë gjithnjë më i pasur e më i pasur, gjersa njerëzit rreth teje janë bërë gjithnjë e më të varfër e më të varfër...
Adnan Abrashi
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga ane
Krijoni Kontakt