E po ku jemi?!!!

[Dertlia]

E PO KU JEMI ?
********************

« Nëqoftë se është e mundur higjiena e trupit, është e mundur edhe higjiena e mendjes dhe e karakterit të njeriut » Pisarev.
Gjendja dhe kualiteti i jetës sonë, ma imponoi titullin e një broshure të poetit tonë Rexhep Hoxha, “Epo ku jemi”.

Tani, kur ekrani i televizorit në të shumtën e kohës është i ngarkuar me kundërvlera, qofshin ato që vinë me lajme për ngjarjet e ditës, që pasqyrojnë parregullsi, papërgjegjësi, pakënaqësi, varfëri, arrestime e shqetësime të shkaqeve të ndryshme, qofshin ato që vinë nga politikajtë me premtime të pa mbulesë e me abuzime, qofshin ato që vinë nga biznismenët, të cilët, për t’i mbushur xhepat, nuk e kursejnë imagjinatën e tyre të ndotur, për të përfituar nga kundërvlerat, qofshin ato që vinë nga moderatore e kreatore me gjithfarë veshjesh të çoroditura e me lakuriqhane, që po e ngarkojnë kokën e shikuesit, njeriu s’ka si të mos nevrikoset. Prandaj thuhet, se e keqja është bereqetli. Atë nuk e vret basra, as breshëri, as bryma. Ajo nuk do ujitur as prashitur. Ndërsa e mira që frytnohet me shumë mund e sakrifica, jo pak herë, për mungesë të kritereve, ajo (e mira) përmbytet prej kundërvlerave dhe sterilizohet.
Fatkeqësisht, kundërvlerat kanë marrë përmasa të gjëra në shumë fushëveprime, si në kulturë dhe art, ashtu edhe në shkencë e teknologji e të mos flasim për politikë e drejtësi, devijimet e të cilave po i krijojnë njerëzimit mentalitet të deformuar dhe të ngarkuar me mosbesim, ankth e pasiguri.
Dhe, se nga fryti i këtyre kundërvlerave, s’do mend, se lindin edhe shumë sjellje dhe veprime shfrenimi, siç janë: keqpërdorimi, hajdutëria, amoraliteti, krimi, konflikti në mes individëve, grupeve e deri te vetëvrasja.
Pra, këto veti shfrenimi janë rezultat i shumë faktorëve, që kanë prodhuar : detyrime të dhunshme, gjysëm detyrime dhe interese subjektive. Produkti më i fuqishëm i detyrimit të dhunshëm ka sajuar statusin e robit, që shqiptarit ia ka kufizuar, sankcionuar dhe ndëshkuar veprimet mospajtuese, që kishin të bënin me lirinë e të shprehurit, me arsimimin dhe edukimin, si dhe me mbrojtjen e dinjitetit dhe të identitetit.
Ndërsa produkti gjysëm detyrim, ka krijuar përcaktim vazaliteti dhe lojaliteti me pushtuesin, që ka rezultuar me krijim diferencash, distancash e konfliktesh në mes bashkëkombasve. Andaj, atdhedashësit, duke mos mundur t’u përballonin këtyre përçarjeve e distancave, të shoqëruara me padrejtësi e diskriminim, që ushtrohej mbi ta, detyroheshin ta lëshonin vendlindjen e tyre dhe të strehoheshin në vende të huaja, ku, në kushte tejet të vështira vazhdonin veprimtarinë e tyre arsimore, edukative dhe patriotike, të cilën e përhapnin dhe e dergonin në vendin e tyre. Pra, në saj të veprimtarisë patriotike të këtyre korifejve të kombit shqiptar, u ruajt me fanatizëm dhe u kultivua vetëdia kombëtare. Ndërsa, sot, kur kuantitativisht jetojmë në kushte e rrethana më të mira në dobi të kombit shqiptar, brenga bëhet më e thellë, sepse (faktori i tretë), interes, i detyron individët që, pa pertesë e pa presion ti dorëzohen interesit individual, duke shkelur mbi interesin kolektiv.
***
Këtu, ku po e kaloj pleqërinë, në Francë, si refugjat, kam vërejtur, se e kaluara për françezët shërben si udhërrëfyese për të ardhmën. Andaj, këta (françezët) i përmbahen thënjes «Historia është mësuesja e jetës » dhe asaj thënjes tjetër : »Kush e harron të kaluarën, është i gjykuar ta përsërisë ». Atëherë, kualiteti i brisht i jetës sonë ta imponon pyetjen: Çka mësuam ne prej së kaluarës, kur «ne shqiptarëve e kaluara duhet të na rrijë në mendje sikur vathi në vesh» ? –nga artikulli im « O sot, o kurrë », botuar në gazetën « Bujku » të
5 korrikut 1995.
Prandaj, nga të gjitha pasojat që na janë krijuar gjatë historisë shekullore, ka dalë edhe konkludimi, të cilin e kam cituar edhe në disa artikuj tjerë :
«Është mençuri, sikur të dinim t’i parashikonim dhe t’i parandalonim pasojat.
Gjysëm mençuri është sikur të mësonim prej pasojave.
Ndërsa, idiotizëm është, nëqoftë se nuk mësojmë as prej pasojave ».
Ma merr mendja se, sikur ta kishim bërë bilansin e shkaktarëve të pasojave, rezultati do të na dilte, se afër 50% e këtyre shkaktarëve të pasojave janë me origjinë autoktone. Dhe, fatkeqësisht, realiteti po dëshmon, se ne, jo që nuk përpiqemi t’i eliminojmë këta shkaktarë, por edhe i kultivojmë.
Në një artikull tjetër, me titull «Kur është fjala për bashkimin kombëtar» i publikuar në internet (në Forumin shqiptar), më 29.04.2009. ndër të tjera kam thënë : «...Për ta realizuar aspiratën shekullore të bashkimit kombëtar dhe për ta gëzuar atë, do të duhej pa tjetër, që sëpari, të fisnikërohej përcaktimi, përkushtimi dhe veprimi i faktorit gjithshqiptar, në mënyrë që gjatë angazhimeve dhe veprimeve tona, të kemi punë vetëm me pengesat që na i krijon kundërshtari ose ndërmjetësuesi. E jo të zëmë në thua nëpër pengesat që ia krijojmë vetës». Lidhur me nevojën e fisnikërimit të vetëdijes për bashkimin kombëtar, realiteti i hidhur i jetës shqiptare, më shtynë t’i referohem edhe thënjës së Pisarevit: «Nëqoftë se është e mundur higjiena e trupit, është e mundur edhe higjiena e mendjes dhe e karakterit të njeriut ».citim i D. Demakut në fejtonin e tij «Fuqia mahnitëse e mendimit pozitiv».
***
Kjo temë është shumë dimensionale, prandaj më detyron të bëj kapërcime, duke u ndalur vetëm në vija të trasha të pakuptimësisë së sotme, që po e pengojnë përparimin dhe prosperimin tonë.
Pra, në mes këtyre vijave të trasha qendron «piramida e lartë» e pasojave, që na janë krijuar për shkak të intereseve të ulta, siç janë mosdia, mashtrimi dhe interesi i ulët, që sugjerojnë përkushtim dhe angazhim, sidomos të klasës politike, që së pari të përqendrohen në higjienën e mendjes dhe të karakterit, duke favorizuar dhe stimuluar mendjet e ndritura (dijen dhe përcaktimin patriotik), të cilët, me shembullin e vet do të dëshmonin se dinë ti normojnë sjelljet dhe veprimet e shoqërisë në atë mënyrë, që t’i krijojnë besim e mirëqenje popullit të vet. Përndryshe, po u vazhdua me kualitetin e derisotëm të jetës, që e karakterizon paaftësia për punën që e bën, shkurtpamësia dhe lakmia për post, ajo (jeta) do të ngarkohet edhe më tej me zhgënjime dhe pasoja edhe më të rënda. Dhe kjo,për arsye se argatët e së keqës ende gjallërojnë dhe veprojnë së prapthi. Si të thuhet ndryshe, kur PARIA UDHËHEQËSE GJITHSHQIPTARE, në vend që të angazhoheshin për forcimin e UNITETIT dhe për ruajtjen dhe kultivimin e vlerave jetike, që janë fituar me shumë mund e sakrifica, ata sot po e luajnë rolin e trashëguesve përçarës. Si të thuhet ndryshe, kur demokracia dhe derivati i saj pluralizmi shalohen katërçipërisht, duke krijuar vetëm në Kosovë dhjetëra parti e subjekte tjera civile. Nga epshe të tilla, për t’u bërë dikushi dhe për ta vënë vetën në dukje, duke e përçarë popullin, po na u fisnikëroka demokracia dhe pluralizmi ? –Jo, jo, kurrsesi. Sepse, kualitetin e demokracisë dhe të pluralizmit, si vlera universale shoqërore, nuk e rritë numri i partive, por i veprave të mbara. Dhe, duhet ditur, se me formimin e kaq shumë partive, po i kontribojmë së prapthi qytetarit tonë, duke e hedhur atë në kryqrrugë, që të mos dijë se kah t’ia mbajë. Që do të thotë, se moralisht po e demoralizojmë dhe demobilizojmë atë. Gjithashtu, duhet ditur se çfarë ndikimi negativ bën krijimi i kaq shumë subjekteve në mendësinë e atyre që gjenden në mergim. E ata, për fat të keq, nuk janë pak, por afër gjysma e popullatës shqiptare, të cilët i ka hudhur dhuna dhe mjerimi jashtë vendlindjes së tyre. Edhe ata, do të thosha, se janë dëshmorë të gjallë, sepse, përveç mallit e ëndrrave shqip që i shohin për t’u kthyer në vendlindjen e tyre të dashur, ata kanë sakrifikuar dhe kontribuar shumë, duke i ndihmuar skamnorët dhe luftetarët e UçK-ës në shumë pikëpamje. Sot, atyre në vend të huaj u kërcënohet dinjiteti, identiteti dhe asimilimi, sidomos fëmijëve. Dhe, askush nuk e qanë hallin e tyre, me përjashtim kur duanë të nxjerrin ndonjë përfitim personal, se lërë më, që s’bëhet fjalë fare për kthimin e tyre në vendlindje. Ndërsa për serbët që kanë bërë krime, nuk pushojnë përpjekjet për t’ua krijuar kushtet që të kthehen dhe të vazhdojnë edhe më tutje me shantazhe e veprime kundër shtetit të Kosovës. Insistimi në këtë mënyrë, për t’u kthyer serbët, ta imponon pyetjen se: Kush do të duhej kthyer i pari në Kosovë, serbi që ka bërë krime, apo shqiptari që është ballafaquar dhe ka ikur nga krimet?
Kush do të duhej kthyer i pari, serbi në tokën e huaj të okupuar, apo shqiptari i dëbuar nga trualli i vet? Dhe, për të qenë apsurdi më i rëndë, serbit, që ka bërë krime në popullatën shqiptare, i bëhet lutje që të kthehet në Kosovë dhe i krijohen super kushte, sikur ai të kishte qenë i robëruar. Ndërsa shqiptarin e ngushëllojnë, duke e detyruar që edhe më tej të qendrojë jashtë vendlindjes. Një thënje shqiptare thotë: Nuk mund ti thuash njeriut më duaj me zor. Dhe serbi, që nuk ka lërë gjë pa bërë në Kosovë mbi shqiptarët, ai në vend që t’i kërkojë falje popullit shqiptar dhe të zotohet e të dëshmojë me vepër se dëshiron të bashkëjetojë me të tjerët në Kosovë, ai vazhdon e kurrë nuk pushon me sjellje e veprime të mëparshme provokuese, duke mos u pajtuar me realitetin e ri që është krijuar në Kosovë, si shtet gati i pavarur.
Në rrugëtim, për të gjetur mënyrën e zvoglimit të pasojave, duke kaluar nëpër etapa të ndryshme historike dhe në shkaktarë të shumllojshëm të pasojave, po më dalin fakte të shumta, se jeta e gjatë ilire, dardane, shqiptare, nën sundimin e disa perandorive : romake, bizantine, otomane dhe sllave, me të gjitha përplasjet, që kanë rezultuar me shkatërrime, me viktima të shumta, me dëbime e asimilime, me imponim të besimeve (feve) si dhe me tëkurrje të trojeve ilire, dardane e shqiptare, t’imponohet pyetja, se ç’gjëje duhet dhënë sot përparësi në veprimet tona ? A nuk është e mjaftueshme kjo lloj jete e deritashme, me plot pasoja, që të na shërbej si udhërrëfyes për të krijuar kualitet më të mirë të jetës ? Kjo, për shkak, sepse e meriton dhe për shkak se shqiptarët arritën ta ruajnë substancën e etnisë së vet. E sot, për çudi të botës, dalin argatë të tipit të Halit Tërrnafcit, Sefedin Sulejmanit, Kapllan Resulit, Nexhmedin Spahiut e Halil Matoshit, dhe ndonjë oponenti tjetër, të falur apo të shitur, që mohojnë kombin e vet, duke e zëvendësuar atë me emër të një treve të tokës arbërore, që quhet Kosovë, prej të cilës nxjerrin emrin e ri KOMB KOSOVAR. Thash më vete, lum’ e lumë për kombin shqiptar,që ka kësi shpi(f)ksash.
Me siguri këta ship(f)kësa të gjorë, për ta ushqyer trurin me prapësi, bredhin posht e lart nëpër kontajnerët e Kalemegdanit të Beogradit, për të kërkuar “fakte”, të cilat as Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë nuk mundi më t’ia shes askujt, i hodhi në kontajner. Ndaj sjelljeve të këtilla degraduese e vetëmohuese, i madhi Fan Nol do të klithte: “O la la, o la la, o rezil o katil!!! Sipas kësaj “teorie” do të kemi edhe shumë kombe tjera, Dukagjinas, Anëdrinas, Drenicas, Llapushas, Preshevas, Bujanovcas, Medvegjas e të tjerë. Ndoshta këta ship(f)kësa do t’i “bëjnë“ komb kosovar edhe serbët e kosovës dhe të tjerët që jetojnë në Kosovë e mandej, runa Zot, do ta ringjallin edhe vllazërim-bashkimin. Dhe ç’është edhe më e çuditshmja, këta shpi(f)kësa do t’i dënojnë edhe njëherë të gjithë ata që janë dergjë nëpër burgje dhe kanë vdekur, të gjithë ata që kanë rënë dëshmorë në luftra, sepse nuk janë bindur për ta mohuar kombin e vet shqiptar.
Lidhur me këtë, në artikullin: «Koha është për fisnikërim dhe ashpërsim të kritereve » ndër të tjera kam thënë : «Një popull, i cili nuk ka gëzuar as nuk ka përjetuar liri e pavarësi të plotë gjatë disa shekujve, i përngjanë njeriut të sëmurë, i cili, për shkak të nevojës që ka për t’u shëruar, e kthen kryet dhe vrapon pas kujtdo qoftë që i premton ose i ofron çfarëdo «ilaçi» për t’u «shëruar». Tani, kur na janë të njohur si «ilaçdhënësit», ashtu edhe busolla e prishur, do të duhej, që vet ne shqiptarët ta zbulonim vakcinën «kriter» dhe atë «mos’harresë», me të cilat do të këndelleshim dhe do t’i kundërviheshim çdo lloj tentative infektuese që përçanë. Kam bindjen, se numri i këtyre vetëmohuesve është i vogël dhe nuk do të mundën më kurrë ta kthejnë prapa rrotën e hitorisë. Por, megjithatë, kualiteti i jetës së derisotme dhe raportet e acaruara në mes krerëve të palës shqiptare, dëshmojnë se ende gjallërojnë përçarjet dhe mosuniteti në Parinë e sotme të trekëndshit shqiptar, Tiranë – Prishtinë – Shkup.

« Se ku do të jemi nesër, do të varet shumë nga veprimet
që do t’i bëjmë sot ». Akademik Esat Stavileci

Ndonëse isha gati ta përfundoja artikullin, por, duke zbritur shkallëve të piramidës së pasojave, më dolën edhe katër-pesë fakte, të cilat m’u lutën që ti fus edhe ato në gjiun e këtij artikulli. E ato janë:
1.Lugina e Preshevës, gjegjësisht Kosova Lindore, me trevat Preshevë, Bujanoc dhe Medvexhë,
2.Masat e njëanshme tëUNMIK-ut dhe të EULEKS-it,
3. Fushatat zgjedhore dhe lakmia për poste,
4. Zgjedhja e kryetarit të Kosovës, që vulosi papjekurinë politike,
5. Dialogu i përsëritur me Serbinë,

I. Në këto treva të Kosovës Lindore jetojnë shqiptarët me përbërje 60 – 98%. Këtë pjesë të Kosovës e ka ndarë padrejtësisht dhuna serbosllave me bekimin e fuqive të mëdha. Duke qenë se shqiptarët e kësaj lugine janë diskriminuar dhe po diskriminohen vazhdimisht, ata e kanë shprehur mospajtimin e tyre kundër atyre padrejtësive, madje edhe janë deklaruar me referendum se dëshirojnë të bashkohen me Kosovën. Atyre, jo vetëm që s’u është lejuar të bashkohen me Kosovën, por kundër tyre janë ashpërsuar masat represive, me rrahje, burgosje dhe vrasje, siç ishin vrasja tradhëtisht nga dora serbe e Komandant Mjekrrës dhe e Komandant Lleshit, madje, vrasja e tyre u bë para syve të ndërmjetësuesve ndërkombëtarë.
Përveç referendumit, shqiptarët e kësaj ane, me (UçPMB-në) në vitet e nëntëdhjeta dhe në fillim të viteve 2000 e kanë shprehur edhe me luftë mospajtimin e tyre kundër regjimit serb. Por, Serbia tok me faktorin ndërkombëtar i injoronte dhe i shtypte me dhunë kërkesat e tyre. Tani, kur Serbia kërkon që serbëve në Kosovë t’u krijohen super kushte për jetesë, shqiptarëve u shtohej edhe më egër zullumi, me rrahje e burgosje shumëvjeçare. Ndërsa faktori ndërkombëtar shtirej i shurdhër ndaj kërkesave të shqiptarëve në Kosovën Lindore. Kurse, klasa politike e Kosovës, edhe kur flet për të drejtat që u mohohen shqiptarëve të kësaj treve, atë e bën me gjysëm zëri. Qendrimi kësi soji i klasës politike të Kosovës ndaj çështjes së shqiptarëve të Kosovës Lindore, nuk e di se si mund të arsyetohet, kur Serbia nuk pushon së kërkuari të drejta për 5 % të serbëve të Kosovës, madje edhe e shoqëron me ekscese e vrasje, siç ishin ato të mbytjes së tre fëmijëve në lumin Ibër, për të cilët ende askush nuk ka dhënë kurrfarë llogarie. Mandej vrasja e një boshnjaku në pjesën veriore të Mitrovicës dhe ajo më e frikshmja e një djaloshi 14 vjeçar të Pasjakut (Leutrim Musliut) e të tjera.
II. Po kështu mund të themi edhe për sjelljet dhe masat spektakulare që i ndërmerrte UNMIK-u dhe tani EULEKS-i ndaj shqiptarëve, sidomos ndaj pjestarëve të UçK-së, duke u përpjekur t’i zhvleftësojë vlerat e Ushtrisë çlirimtare (UçK-së).
Me këto masa, këta dy mekanizma (UNMIK-u dhe Euleks-i) jo vetëm që i kanë shkelë të gjitha aktet normative të Republikës së Kosovës, duke filluar prej Kushtetutës, dhe rregullorës së Kuvendit e deri te dispozitat ligjore që flasin për deliktet.
Me këto masa, si UNMIK-u, ashtu edhe EULEKS-i po e zhvleftësojnë edhe rolin dhe kontributin e vet, që është dashtë ta japin për normalizimin dhe stabilizimin jo vetëm të Kosovës, por edhe të Ballkanit.
Me këso masash të njëanshme, këta dy mekanizma ndërkombëtarë, vetëm sa po ia zgjasin mandatin statusquosë dhe moszgjidhjes së plotë të çështjes së Kosovës. Përndryshe, sikur faktori ndërkombëtar, me pushimin e luftës më 1999 të kishte ndërmarrë masa adekuate ndaj agresorit serb, duke e ndëshkuar atë në masë meritore, që (Serbia) të detyrohet ta lus faktorin ndërkombëtar dhe të obligohet se do ta ndryshojë për 180 shkallë qendrimin e vet hegjemonist ndaj shqiptarëve, duke ua paguar dëmshpërblimet për të gjitha pasojat që ia ka krijuar Kosovës dhe duke u kërkuar falje shqiptarëve për viktimat dhe masakrat e bëra në popullatën shqiptare të Kosovës, sot Kosova, madje edhe Serbia do t’ishin në gjendje shumë më të mirë, si ekonomike, ashtu edhe politike.

III. Fushatat para dhe pas zgjedhore, burim i përçarjeve

Si kualiteti i fushatës parazgjedhore, ashtu edhe rezultati pas zgjedhjeve, me të gjitha parregullsitë manipulative, bëhen burim i përçarjeve dhe i keqpërdorimit të votës së qytetarit. Dhe ky keqpërdorim nuk përfundon me kryerjen e zgjedhjeve, por përmes një propagande të paskrupullt shpekullimi, vazhdohet me të krijuarit e distancave dhe të raporteve të acaruara, të cilat po shprehen çdoherë e më vrazhdët në të gjitha trevat shqiptare.

IV. Zgjedhja e kryetarit të Republikës së Kosovës, vulosi papjekurinë politike të Parisë së Kosovës. Njëherit, zgjedhja e tij pa kurrfarë komunikimi me popullin, e zhgënjeu elektoratin e Kosovës.
Nder e respekt personit që u zgjodh për kryetar të Republikës së Kosovës. Nuk i zihet për të madhe, sepse nga kjo veti lakmuese për post, janë të sëmurë shumëkushi, edhe pse kjo lakmi po i krijon Kosovës pasoja shumë të rënda.Unë personalisht nuk kam asgjë të keqe me të. Madje, ai as që më njeh mua, por më shqetëson shumë fakti, se pse edhe sot e kësaj dite po lëngojmë nga lakmia karieriste. Po nejse, papërgjegjësia dhe turpi bjen mbi ata që e votuan në raundin e tretë. Vetëm duhet ditur se me zgjedhjen kësisoji të Kyetarit tê Republikës së Kosovës, u injoruan dhe nënçmuan kuadrat me kualifikime të larta, doktorë shkencash e akademikë të profileve të ndryshme.
Me zgjedhjen kësisoji të kryetarit, e kthyen shtresën intelektuale shqiptare në nivelin e para një shekulli, kur intelektualët e lartë numroheshin në gishta të dorës.
Më një rast, kur bëhej fjalë për zgjedhjen e përfaqësuesit diplomatik të Shqipërisë, Gjergj Fishta, duke shprehur brengën e thellë për mungesë të kuadrit të lartë diplomatik, thotë përafërsisht kështu : Ne përveç Luigj Gurakuqit, nuk kemi tjetër person të aftë, që do të na përfaqësonte në mënyrë të denjë. Ndërsa popujtë tjerë fqinjë kanë edhe shumë doktorë shkencash, prandaj e kemi shumë vështirë ti bindim të tjerët për çështjen tonë. Pra, e keqja nuk qendron vetëm te personi lakmues për pushtet, por qendron te mungesa e kritereve në shumë aspekte, që po reflektohen në mirëqenjen kolektive shqiptare.

V. Dialogu i imponuar për hirë të Serbisë.

Për këtë temë kam shkruar një artikull dhe është publikua në internet dhe në gazetën “Kosova sot” të Prishtinës më 17 shkurt 2011.
Ndër të tjera në atë artikull kam thënë: “…Që paraprakisht, Pala shqiptare duhet të kërkojë nga ndërmjetësuesit, që faktori ndërkombëtar, gjegjësisht OKB-ja dhe BE-ja ta njohin pavarësinë e Kosovës. Kjo, sepse këtu gjendet edhe një pjesë e arsyes, se pse Serbia nuk e njeh pavarësinë e Kosovës. Prandaj, me të drejtë thuhet, se pa e njohur Serbia pavarësinë e Kosovës, nuk do të duhej të zhvillohej dialogu. Me njohjen e pavarësisë së Kosovës nga këta mekanizma, do të mundësohej dhe do të lehtësohej zhvillimi i dialogut. Kjo aq më parë, kur tani, si nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë, ashtu edhe nga OKB-ja u konfirmua ligjësisht dhe ndërkombëtarisht e drejta për vetëvendosje e popullit shqiptar. Njëherit ndërmjetësuesit, gjegjësisht BE-ja do të duhej të udhëhiqej edhe prej qendrimit të 22 shteteve evropiane që e kanë njohur pavarësinë e Kosovës, kështu që do të lirohej prej pengut të 5 shteteve evropiane, të cilat ende ngurrojnë që ta njohin Kosovën si shtet të pavarur. Nga mënyra e përgjegjës që do ta jipnin ndërmjetësuesit, do të kuptohej se sa do të jenë të përkushtuar ndërmjetësuesit për ta zgjidhur çështjen e Kosovës.
Njëherit do të nënkuptohej dhe të parashikohej edhe rezultati i dialogimit”. Por, për të qenë befasia më e madhe, edhe pse ishte caktuar dita e 21 shkurtit 2011 që të mbahet seanca e jashtzakonshme e Parlamentit të R. së Kosovës për të debatuar rreth dialogut shqiptaro-serb e nuk munden t’i qesin kurrfarë kapaku, e lanë për seancën tjetër që do të mbahet të enjtën më 24 shkurt, në mënyrë që atë ditë ta aprovonin edhe një rezolutë lidhur me dialogun shqiptaro-serb. Por, qeveria e R. së Kosovës më 22 shkurt, krye n’veti e dergoi kryedebatuesën Edita Tahirin për Bruksel, për ta filluar dialogun me serbët. Që do të thotë se qeveria haptas e shkeli rregulloren e parlamentit dhe madje edhe e komprometoi parlamentin e Republikës së Kosovës. Kështu që, seanca e 24 shkurtit edhe pse aprovoi një rezolutë, ajo ishte e paefektshme. Dhe në anën tjetër, edhe deklaratat dhe shantazhimet serbe ishin në disfavor të Rezolutës së Parlamentit të Kosovës. Pra edhe ky dialog, sipas të gjitha gjasave, do të përfundojë pa rezultat pozitiv si edhe shumë herë tjera. Kjo sepse, serbët kushtet e veta i paraqesin në stilin e gjithëhershëm, “mate kah ta matsh, livadhin lema mua”.
Tani, duke e përfunduar këtë trajtim, do të thosha se klasa politike e të gjitha trevave shqiptare, për të pasur sukses në udhëheqje, sëpari të heqin dorë nga interesat individuale dhe partiake e të angazhohen për realizimin e mirëqenjes shqiptare! Kjo do të mund të arrihej, kur të binden se, përkundër pengesave të ndryshme, në masë jo të vogël, duke i lëshuar pe faktorit ndërkombëtar, u bënë bashkëfajtorë dhe përgjegjës për gjendjen e rëndë politike dhe ekonomike në Kosovë. Së dyti: Prandaj themi, se klasa politike, për të marrë notë kaluese nga populli, si mostër, shembull, kriter, dhe përgjegjësi duhet ta ketë shtresën intekektuale artistike, sidomos atë të Shqipërisë, e cila me përkushtimin, angazhimin, përgjegjësinë dhe profesionalizmin e tyre kanë krijuar dhe realizuar vepra me kualitet të lartë artistik, si në letërsi, dramaturgji, film, muzikë popullore dhe folklor, me të cilat vepra kanë marrrë pjesë edhe në festivale ndërkombëtare, me ç’rast janë kthyer me vlerësime, mirënjohje dhe shpërblime të larta. Shembulli tjetër i shtresës intelektuale, me aftësinë e rrallë organizative të Azgan Haklajt dhe të Llesh Nikollës, që ishin me ndikim të fuqishëm në integrimin e vlerave kombëtare, që shfaqeshin përmes koncerteve dhe sofrave thuaja nëpër të gjitha qendrat e trevave shqiptare, me ç’raste e argëtonin dhe e bashkonin mbarë popullin shqiptar. Gjithashtu, një meritë të lartë e kanë edhe disa kanale televizive, të cilat, me emisionet e tyre dokumentare e shkencore e informojnë opinjonin shikues televiziv, lidhur me të kaluarën historike të popullit shqiptar.
Pra, merita më e fuqishme në integrimin e vlerave shpirtërore e patriotike, përveç atyre që luftuan me armë në dorë dhe ranë dëshmorë për çlirimin e Kosovës, e kanë artistët shqiptarë kudo që janë. Ky kontribut i artistëve do të duhej t’i shëmbëllente klasës politike edhe për faktin, se kanë marrë besimin e popullit.


Hamzë Gashi
21.03.2011 - Francë

[vajz]

E PO KU JEMI ?
******************** .
Tani, duke e përfunduar këtë trajtim, do të thosha se klasa politike e të gjitha trevave shqiptare, për të pasur sukses në udhëheqje, sëpari të heqin dorë nga interesat individuale dhe partiake e të angazhohen për realizimin e mirëqenjes shqiptare!

Hamzë Gashi
21.03.2011 - Francë

Sa mire do te ishte por prit sa te pasurohen njehere mire ne disa breza