Gazeta Shqiptare shpif ndaj Shkelzen Berishes, e akuzon per trafik armesh

[juanito02]

Per ata qe se dine akoma si ishte puna e Gerdecit dhe e aktoreve prane Berishes qe e shkaktuan ate

NGA: GAY LAWSON


TIRANE-Kërpudha e zjarrit në tragjedinë e Gërdecit la pas tymnajën e një skandali të vërtetë financiar që ka për bazë tregtinë e armëve dhe protagonist, kompaninë qeveritare MEICO.
Gjithçka nisi kur kompania amerikane “AEY Inc” e 25-vjeçarit, Efraim Diveroli fitoi një kontratë prej 300 milionë dollarësh me qeverinë e SHBA për blerjen e municioneve dhe iu drejtua Shqipërisë për të lidhur marrëveshje mbi blerjen e këtyre municioneve. Gazetari i famshëm investigativ Guy Lauson në një artikull të publikuar dy ditë më parë në revistën amerikane “Rolling Stone” ka hedhur më shumë dritë mbi këtë aferë të pisët të tregëtisë së armëve. Falë një dëshmie ekskluzive të siguruar nga ortaku i Diverolit, David Packouz, i cili aktualisht gjendet pas hekurave të qelisë, gazetari investigativ Laëson ka arritur të zbërdhejë shumë enigma.
Në artikullin e tij, te publikuar sot të plotë në të përditshmen Gazeta Shqiptare, jepen detaje interesante jo vetëm të jetës personale të dy djemëve hebrej, që nga dy të droguar arritën të bëheshin miliarderë përmes trafikut të armëve, por edhe të mënyrës sesi u përfshirë në këtë aferë ish Ministri i Mbrojtjes, Fatmir Mediu, ish drejtori i MEICO-s, Ylli Pinari, djali i kryeministrit Berisha, Shkëlzeni etj.
“Gazeta Shqiptare” boton sot të plotë artikullin e botuar në revistën amerikane “Rolling Stone”.

Artikulli i plote ne Rrolling Stone
E-maili po e konfirmonte: Gjithçka ishte më në fund në kohë, pas javësh të tëra acaruese dhe me vonesa të pashpjegueshme. Avioni A747 sapo ishte ngritur nga një aeroport në Hungari dhe po kalonte mbi detin e zi drejt Kirgistanit, afro 3000 milje drejt lindjes. Pasi ndaloi të merrte naftë, fluturimi do vazhdonte drejt Kabulit, kryeqytetit të Afganistanit. Në bordin e avionit ishin 80 arka të mëdha që kishin brenda rreth 5 milionë municion për AK-47, kallashë të erës sovjetike të kërkuara nga Ushtria kombëtare afgane.
Duke e lexuar këtë email në Miami Beach, David Packouz pati një shenjë lehtësimi. Ngarkesa ishte pjesë e një kontrate prej 300 milionë dollarësh që Packouz dhe partneri i tij Efraim Diveroli, fituan nga Pentagoni për të armatosur aleatët e Amerikës në Afganistan. Ishte maji i vitit 2007 dhe lufta po shkonte keq. Pas 6 vjet luftimesh, Al Kaeda mbetej ende një kërcënim. Talebanët po rigjallëroheshin dhe rastësitë e NATO-s po rriteshin në mënyrë të shpejtë. Për administratën Bush, municioni ishte pjesë e një përpjekje të dëshpëruar, për të kaluar hendekun dhe të merrej kthesa e kësaj lufte, përpara zgjedhjeve presidenciale të vitit që pasonte. Për Packouzin dhe Diverolin, ngarkesa ishte pjesë e një kontrate të madhe armatimi që i bënte ata seriozisht shumë të pasur.
I siguruar nga ky email, Packouz u fut në makinën e tij të re blu, Audi A4 dhe u drejtua për në shtëpi gjatë mbrëmjes, me dritaret hapur dhe me manjetofonin sterio që po shpërthente. Si 25 vjeçar, ai nuk ishte përdorur saktësisht si një ndërmjetësues ndërkombëtar armësh. Vetëm muaj më parë, e orientoi jetën e tij si një terapist masazhesh; studimet e tij në Educating Hands School of Massage, nuk përfshinin orë mësimi për kontratat militare apo gjeopolitikës së lojës me zjarrin. Por Packouz nuk ishte i aftë t’i rezistonte joshjes, kur Diveroli, miku i tij 21 vjeçar nga gjimnazi, i ofroi që të lidheshin bashkë në biznesin e tij të armëve që lulëzonte. Duke mos punuar me asgjë por vetëm me një lidhje interneti, disa celularë dhe furnizim të rregullt me nevojat, dy miqtë – njëri me pak kredite kolegji dhe tjetri që kishte lënë gjimnazin – arritën fatin për të marrë kontratën më të madhe të armëve. Vetëm me një marrëveshje të vetme, ata e kthyen veten në tregtarët premtues të vdekjes, në histori.
***
Kur arriti në shtëpi në Flamingo, me pamjen e vet shkëlqyese nga deti, Packouz mbushi vaskën e tij hidromasazh. Si tullumbace e fryrë nga avujt e nxehtë ai mori frymë i lehtësuar, dhe ndjeu presionin e një dite të gjatë të lodhshme të hedhur tutje. Darka ishte Sushi Samba, një bashkim aziatiko-latin. Packouz ishte në gjendje shumë të mirë. Nuk mund të besonte se ai dhe Diveroli ia kishin dalë mbanë: Avionë nga e gjithë Europa Lindore ishin duke fluturuar për në Kabul, të ngarkuara me miliona dollarë në vlerën e granatave dhe mortajave apo edhe raketave tokë-ajër. Por kur i erdhi peshku i marinuar, i ra celulari. Ishte njeriu që kishte punësuar të kujdesej që municioni nga Hungaria të shkonte në Kabul. Burri ishte në panik.
***
“Kemi një problem”, i thotë Packouzit, duke bërtitur për t’u dëgjuar nga muzika e lartë e restorantit. “Avioni u konfiskua gjatë rrugës në Kirgistan”. Ngarkesa me armë, dukej se po përdorej si një ngacmim pazaresh të një rruge pa krye në shkallë të lartë ndërmjet George Bushit dhe Vladimir Putinit. Presidenti rus nuk e pëlqente zgjerimin e NATO-s në Kirgistan, dhe kirgistanezët donin që qeveria e SHBA të paguante më shumë qira për të përdorur aeroportin e tyre si një linjë ndërmjetëse për luftën në Afganistan. Aleatët e Putinit në KGB kirgistaneze, dukej se e mbanin ngarkesën peng dhe Packouz duhet të paguante 300 mijë dollarë si gjobë për çdo ditë që kalonte. Fjala e pengmarrjes shumë shpejt arriti në Uashington dhe sekretari i mbrojtjes Robert Gates personalisht mori udhën drejt Kirgistanit, për të çliruar tensionet e ngritura.
***
Packouz u hutua, u nguros dhe i iku gjuha. “Ishte sureale”, rikujton ai. “Ja ku isha duke negociuar për çështje të sigurisë ndërkombëtare, dhe isha gjysmë i mbaruar. S’dija asgjë për situatën në atë pjesë të botës. Por isha një lojtar qendror në luftën në Afganistan dhe nëse ngarkesa jonë nuk do të mbërrinte në Kabul, e gjithë strategjia e ringritjes së ushtrisë afgane do të dështonte. M’u prenë këmbët. Kishte kaq shumë forca të paqarta dhe nuk i njihja motivet. Por duhet ta haja atë m... dhe të nxirrja fytyrën time më të mirë prej tregtari armësh”. I ulur në restorant Packouz u përpoq të qartësonte mendimet, duke vendosur dorën mbi celular për t’i hequr zërin. “I thuaj KGB kirgistaneze që municioni duhet të çohet në Afganistan”, bërtiti në telefon. “Kjo kontratë është pjesë e një misioni jetësor në luftën ndërkombëtare kundër terrorizmit. U thuaj atyre se nëse e prishin me ne, janë duke e dh....me qeverinë e SHBA”.
***
Packouz dhe Diveroli kapën çastin perfekt për të hyrë në biznesin e armëve. Për të bërë luftërat e njëkohshme në Afganistan dhe Irak, administrata Bush kishte vendosur të transferonte pothuajse çdo aspekt të operacioneve militare amerikane, nga ndërtimi i bazave ushtarake tek punësimi i mercenarëve që parashikonin siguri për diplomatët jashtë vendit. Sapo Bushi mori detyrën, kontratat private ushtarake u rritën nga 145 miliardë dollarë në 2001, në 390 miliardë dollarë në 2008-ën. Rregullat federale të kontraktimit në mënyrë rutinore injoroheshin apo vendoseshin në anë dhe gjigantë industrialë ushtarake si Raytheon apo Lockheed Martin, që u pasuruan sikurse përfitimet e luftës shkuan nga krimet e luftës në modele biznesi. Pse nuk duhej që dy hyrje të reja pa eksperiencë si Packouz dhe Diveroli të mos hynin në aksion? Mbi të gjitha, dy miqtë ishin pas së njëjtës gjë, si çdokush tjetër në biznesin e armëve – shumë, shumë, shumë para. “Po bëja miliona”, thotë Packouz. “Nuk po planifikoja që të bëhesha tregtar armësh përjetë. Do t’i përdorja ato para të filloja një karrierë në muzikë. Madje s’kam pasur asnjëherë armë. Por ishte drithëruese dhe afashinante të ishe në një biznes që vendoste fatet e kombeve. Askush tjetër i moshës sonë nuk bënte kontrata armësh në nivelin ndërkombëtar”.
***
Packouz dhe Diveroli takuan kongregacionin izraelit, sinagoga ortodokse më e madhe në Miami Beach. Packouz ishte 4 vjet më i madh sesa një djalosh thatanik që mbante një kapele në kokë dhe kishte të lëshuar veshjen e gjatë të bardhë. Diveroli ishte një djalë shakaxhi, nën peshë me një gojë të madhe dhe asnjë ndjenjë frike. Pas shkollës, të dy dilnin në plazh me shokët e tyre, tymosnin marijuanë, i binin kitarës, laheshin në pishinë në hotele me pesë yje. Kur u diplomua Packouz, prindërit ishin shqetësuar aq shumë për të, sa e dërguan në një shkollë të specializuar në Izrael për djemtë me probleme droge. Doli të ishte një vend shumë i mirë për t’u pjekur. “Mora tharmin e Detit të vdekur”, thotë Packouz. “Kisha një eksperiencë të jashtëzakonshme”. Pas kthimit në shtëpi, Packouz vazhdoi dy semestra në Universitetin e Floridës. Ai studioi për masazh, sepse i dukej një rrugë më e mirë për të bërë para, sesa të vidhje. Netëve, ai dilte vërdallë me shokët e shkollës duke ëndërruar për t’u bërë një pop star. Shkroi balada rock me titujt si “Eternal Moment” – por ishte e vështirë të hyje në industrinë e biznesit. Me kokë të rruar dhe sy të thellë blu, Packouz ishte me shumë ambicie, pavarësisht sjelljes dembele, por nuk kishte asnjë ide se çdo të bënte në jetë. Ndryshe nga ai, Efraim Diveroli e dinte shumë mirë se ç’donte të bëhej: një tregtar armësh. Ishte biznes i familjes. Babai i tij merrej me xhaketat Kevlar dhe takëme të tjera armësh për forcat lokale të policisë, dhe xhaxhai i tij, B.K, shiste tek forcat e ligjit. I përjashtuar nga shkolla, Diveroli u dërgua në Los Angeles që të punonte për xhajën e vet. Si një tregtar fillestar armësh, ai provoi se ishte një nxënës që mësonte shpejt. Që kur ishte 16 vjeç, bridhte në vend duke shitur armë. I donte armët me shumë pasion – i shiste, qëllonte, fliste për to – dhe e donte intrigën dhe amoralitetin e industrisë së armëve. Në moshën 18 vjeç pas një sherri me xhaxhain rreth parave, Diveroli u rikthye në Miami që të hapte firmën e tij, duke marrë drejtimin e një kompanie që ishte brenda asaj të të atit e quajtur AEY Inc. Plani i tij i biznesit ishte i thjeshtë, por brilant. Shumë kompani rriten duke u bërë atraktivë për klientët. Diveroli kuptoi se mund t’ia dilte duke i shitur vetëm një klienti: ushtrisë së SHBA. Asnjë agjenci qeveritare nuk blen dhe nuk shet më shumë mall sesa Departamenti i Mbrojtjes – çdo gjë që nga F-16 tek krehrat e deri te hamallët e fundit. Sipas ligjit, çdo urdhër i Pentagonit, kërkohet të jetë i hapur për ofertën publike. Dhe nën administratën Bush, bizneset e vogla si AEY u garantohej një pjesë e tregtisë së armëve. Diveroli s’kishte pse të prodhonte ndonjë produkt për të marrë kontrata. Ai mund të ishte komisioner (ndërmjetës) për marrëveshjet, duke gjetur çmimet më të lira dhe konkurrencë jo të pastër. E gjitha ç’ka duhet të bënte ishte të fitonte sado pak nga miliardat që Pentagoni shpenzonte për ushtrinë çdo vit dhe ai do të ishte një milioner. Por Diveroli donte edhe më shumë se kaq: ambicia e tij ishte për të qenë tregtari më i madh i armëve në botë – një Adnan Khashoggi i ri, një adoleshent Victor Bout.
***
Për t’u përfshirë në lojë, Diveroli e dinte se ai duhet të negocionte me operatorët më të këqinj në botë – kriminelë lufte, diplomatë të korruptuar dhe banditë të vegjël që mbanin ushtarë dhe mercenarë me armë. Tregu i gjerë i armëve u rrit ndjeshëm pas Luftës së Ftohtë. Për dekada, armët ishin stok në vende të ndryshme në Ballkan dhe Europën Lindore, por tani tregtarët e armëve i shisnin ato me oferta të larta.
Pentagoni donte akses në këtë treg për të armatosur ushtritë që po krijoheshin në Irak dhe Afganistan. Shqetësimi ishte se nuk mund të shkonte në këto tregje vetë. Donte ndërmjetës të futeshin në këtë punë të ndyrë – kompani si AEY. Rezultati ishte një erë e re për shkeljen e ligjit. Sipas një raporti të AI “dhjetëra milionë municione nga Ballkani raportohen të ngarkuara – në mënyrë klandestine dhe pa vëmendje publike – drejt Irakut nga një rrjet ndërmjetësuesish privatë dhe kontraktorë transporti nën shenjën e departamentit të mbrojtjes së USA”.
Ky ishte “tregu gri” që donte të penetronte Diveroli. Ende një adoleshent, ai mori me qira një dhomë në një shtëpi që i përkiste një familjeje Hispanike në Miami dhe shkoi të punonte me laptopin e tij. Ëebsite i qeverisë ku duken kontratat është fbo.gov, e njohur si “dedbizopps”. Diveroli u bë shpejt ekspert për zhargonin misterioz të kontratave federale. Konkurrenca e tij ishte me korporatat shumë të mëdha si Northrop Grumman, Lockheed dhe BAE system. Këto kompani kanë departamente të tëra që i dedikohen shitjeve të Pentagonit. Por Diveroli kishte avantazhet e tij: jo gjëra të mëdha, oreks për risk dhe ambicie përvëluese.
Në fillim, Diveroli u specializua në ofertat për kontrata të vogla për çështje si helmeta dhe armatim për forcat speciale të USA. Marrëveshjet ishin të vogla, por që i dhanë AEY një histori pune – një lloj historie që e kërkon Pentagoni për kompanitë që kërkojnë të hyjnë në kontrata të mëdha. Diveroli mori financim nga një Mormon i quajtur Ralph Merril, një ndërmarrje armësh nga Utah, që kishte punuar me babain e tij. Nuk zgjati shumë dhe Diveroli po fitonte kontratat e Pentagonit.
***
Si të gjithë fëmijët në qarkun e tyre, Packouz ishte në dijeni se Diveroli ishte bërë tregtar armësh. Diveroli mburrej për pasurinë e tij, të paktën krahasuar me punët e tyre part-time. Një natë, Diveroli e mori Packouzin në Mercedesin e tij dhe shkuan në një party tek një shtëpi lokale rabbi, të joshur nga premtimet, pijet dhe vajzat e bukura. Diveroli ishte i eksituar për marrëveshjen që kishte mbyllur, një kontratë prej 15 milionë dollarësh për të shitur raketat e vjetra të prodhuara në Rusi tek Pentagoni për t’ia dhënë ushtrisë Irakene. Ai e joshi Packouzin me rrëfenja sesi e kishte fituar kontratën, sa shumë para ishte duke bërë dhe sa shumë të tjera mund të bëheshin. “Ej spitullaq, kam shumë punë dhe më duhet një partner”, i tha Diveroli. “Është biznes i madh por më duhet një djalë të vijë dhe të bëjë para me mua”.
Packouz u intrigua. Ai po bënte disa biznese online, duke blerë çarçafë nga një kompani tekstile në Pakistan dhe ua shiste ato distributorëve që ua jepnin shtëpive të pleqve në Miami. Fitimi ishte i vogël – 1000 apo 2000 çdo dorë – por eksperienca e bëri të uritur për më shumë.
“Sa para po bën?” e pyeti Packouz.
“Shumë para”, i thotë Diveroli.
“Sa shumë?”
“Ky është një informacion konfidencial”, i thotë Diveroli.
“Nëse do të ikje nesër nga vendi, sa do merrje”?
“Në cash?”
“Shumë cash”
Diveroli e vendosi makinën dhe e pa Packouzin. “Po të tregoj” i tha. “Por vetëm për të inspiruar. Dhe jo se po mburrem”. Diveroli bëri një pauzë, sikur të zbulonte sekretin e tij më të madh. “Kam 1.8 milionë dollarë në cash”.
Packouz tregoi mosbesim. Priste që Diveroli ti thoshte diçka te 100 mijë USD apo pak më shumë. Por afro 2 milionë USD?
“Dude”, kaq tha Packouz.
Packouz filloi të punonte me Diverolin në nëntor 2005. Titulli ishte llogaritar ekzekutiv. Do paguaj me komisione. Çifti operonte në një apartament që Diveroli e kishte marrë me qira në Miami Beach, duke qëndruar në krah të kundërt me njëri tjetrin në një tavolinë në dhomën e ndenjes, të rrethuar nga shumë kontrata federale dhe një mal me drogë. Ranë në një rutinë të përditshme: zgjoheshin, piqnin vetë, vinin në punë mekanizmin dhe bënin marrëveshje.
Packouz duhet të merrte disa njohuri. Ai pa sesi Diveroli fitoi një kontratë të Departamentit të Shtetit për të çuar armë në ushtrinë kolumbiane. Ishte një tregti fitimprurëse, por Diveroli nuk ishte i kënaqur- gjithmonë donte më shumë. Ai bindi Departamentin e Shtetit ta lejonin që të zëvendësonin koreanët me Herstals – një shkëmbim që i dyfishoi fitimet e tij. Diveroli bëri të njëjtën gjë me një urdhër për helmeta të mëdha për ushtrinë irakene, duke e shtyrë Pentagonin të pranonte cilësinë e dobët e helmetave kineze sapo fitoi kontratën. Mbi të gjitha, nuk po bliheshin gjithë këto për ushtrinë amerikane. Përdoruesit fatkeqë ishin të huaj, dhe kush do të jepte mall të mirë për ta?
Blerësit e Pentagonit ishin ushtarë me eksperincë të pakët dhe Diveroli e dinte sesi t’i fitonte me një miksturë charmi, patriotizmi dhe sens të mprehtë sesi të luante me kulturën ushtarake; ai mund të thoshte “po zotëri” ose “jo zotëri” me më të mirin e tyre. Të futeshe në ndyrësitë e një marrëveshjeje, ai mund të telefononte zyrtarët përgjegjës për kontratat dhe të pretendonte të ishte një kolonel apo gjeneral. “Ai mund të digjet, por ju kurrë s’do ta njihni”, thotë Packouz. “Kur përpiqej të merrte një marrëveshje, ishte shumë i bindur. Por nëse do ishte gati ta humbte, zëri do fillonte ti dridhej. Ai do të thoshte që drejtonte vërtet një biznes të vogël, edhe pse mund të kishte miliona në bankë. Ai thoshte se nëse do të dështonte, gjithë biznesi do t’i dështonte. Ai do të humbte shtëpinë. Gruaja dhe fëmijët do të ishin të uritur. Ai madje edhe mund të qante. Nuk e dija nëse ishte psikologjike apo ai aktronte, por ai në mënyrë absolute besonte atë që thoshte”.
Mbi të gjitha Diveroli kujdesej për linjën e fundit. “Efraimi ishte Republikan sepse ata filluan në shumë luftëra”, thotë Packouz. “Kur SHBA hyri në Irak, ai u emocionua. Më tha “Mendoj se Bush bëri mirë që pushtoi Irakun? Jo. Por a jam i gëzuar që kjo ndodhi? Absolutisht ia dh...racën”. Ai shpresonte që Bush të pushtonte shumë vende, sepse kjo ishte pozitive për biznesin.
Atë pranverë, kur filluan protesta masive në Nepal, Diveroli në mënyrë vëllazërore u përpoq të vendoste një sasi armësh që mund t’i shitej mbretit Nepales për të shtypur rebelimin – armë të rënda, helikopterë sulmues, armatime. “Efraim e quajti projekti i Mbretit, po as i plaste për të”, thotë Packouz. “Paraja ishte gjithçka për të cilën fliste, as sport, as politikë. A s’do të bënte gjithçka për para?”
Për të kapur mjeshtërinë e kontratave federale, Packouz studioi kërkimet e vendosura në fbo.gov. Kontratat shpeshherë kishin 30 apo 40 faqe. Si nxënës i Diverolit, Packouz e pa që shoku i vet asnjëherë nuk lexonte libra apo revista, asnjëherë nuk shkonte në Kinema – e gjithë sa bënte ishte e varfër te dokumentet qeveritare, duke parë për ndonjë mënyrë sesi të përfshihej. Diveroli e quante përfshirje në një marrëveshje – duke vendosur veten ndërmjet një furnitori dhe qeverisë. Duke luajtur pjesën e një tregtari armësh, donte të ishte në rresht të parë, duke folur si të ishte një star Hollivudi. “Nuk dua ta di nëse e kam më të voglin në këtë dhomë”, thoshte ai “për sa kohë që kam portofolin më të fryrë” ose “njëherë kontraktues armësh, gjithmonë kontraktues armësh”. “Imazhi i Efraimit ishte tregtari modern i vdekjes”, thotë Packouz. “Ishte ende fëmijë, por nuk e shihte veten të tillë. Ai mund të shkonte majë më majë me oficerët e nivelit më të lartë, me kriminelët evropianë, drejtues të 500 kompanive më të mëdha. As nuk i plaste fare. Do ti merrte për një fitore, dhe pastaj t’u jepte gishtin. Ndiqte hapin e tij. Më tha se do të bëhesha milioner brenda tre vitesh – ma garantoi këtë”.
Në fillim, Packouz u përpoq të përfshihet tek marrëveshjet e veta. Të kërkoje në kontratat e fbo.gov ishte art; të mbyllje një marrëveshje ishte shkencë. Në një pikë, ai harxhoi javë për një kontratë 8 milionë USD për të shpërndarë SUV nga departamenti i shtetit në Pakistan, vetëm për të humbur ofertën. Por në fund fitoi një kontratë për të çuar 50 mijë gallonë propani për një bazë ajrore në Ëyoming, duke arritur një përfitim prej 8 mijë USD. “Kishte shumë furnitorë që nuk dinin të punonin në atë faqe sikurse dija unë” thotë ai. “Duhet t’i lexosh kriteret në mënyrë shumë strikte”.
Njëherë në javë, djemtë shkonin në klubet në South Beach. Karaoke në një bar që quhej Studio. Packouz e merrte seriozisht performancën e tij, duke zgjedhur muzikë si U2, ndërkohë që Diveroli e përfshinte veten në balada të pushtetshme, duke hequr bluzën apo duke lëvizur duart. Ndërmjet këngëve dy miqtë merrnin Kokainë që Diveroli e mbante në një qese të vogël plastike, por me një valvul të vogël për akses më të lehtë. Packouz rrethohej nga femrat, por Diveroli shkonte drejt e në strofkë, shpeshherë duke qëlluar një grua në sy të të dashurve të saj.
Gjithë këto piknike nuk ishin të favorshëm për të drejtuar një biznes të vogël, veçanërisht ato të komplikuarat dhe të rrezikshmet sikurse marrëveshje për armët. Me rritjen e AEY, u shpërdoruan të paktën 7 kontrata, në një rast dështim për të çuar një ngarkesë me 10 mijë pistoleta ‘Beretta’ për ushtrinë irakene. Halla e Diverolit – një grua e fortë që zihej në mënyrë konstante me nipin e vet – u bashkua me dy të rinjtë për të dhënë mbështetje administrative. Nuk e aprovonte përdorimin e drogës nga ata, dhe fliste hapur për këtë në telefon kur ata nuk ishin prezent.
“Mbaj shënim fjalët e mia”, i thoshte shpeshherë nënës së Diverolit, “djali yt do të bjerë e do digjet”.
“Pusho”, thërriste Diveroli, tregtari gjakftohtë për t’i treguar se po e mërziste. “S’e di për ca po flet. Bëra miliona vitin e kaluar”.
“Bjer e digju”, i thoshte halla. “Mbaj shënim fjalët e mia – bjer e digju”.
Në qershor, 7 muaj pasi Packouz filloi me AEY, ai dhe Diveroli udhëtuan në Paris për Eurosatory, një prej shoë-ve më të madh të armëve. Panairi ishte mbushur me instrumentet e fundit të vdekjes – tanke, robotë, avionë të telekomanduar pa ekuipazh – dhe shërbehej shampanjë dhe ‘caviar’ për zyrtarët më të pushtetshëm politikë dhe ushtarakë në planet. Packouz dhe Diveroli ishin më të rinjtë në këtë pritje, por ata u përpoqën të ishin pjesë, duke veshur kostume elegante. “Prit sa të bëhem gati për momentin e madh”, i tha Diveroli. “Do ta fitoj këtë m...shoë”.
Në një kabinë ku po shfaqej pajisja e robotit zbulues, Diveroli dhe Packouz takuan Heinrich Thomet, një tregtar zviceran që shërbente si një ndërmjetës krucial për AEY. I gjatë dhe i sjellshëm, me një pamje prej aktori dhe shumë afashinant, Thomet kishte flokë të verdhë, sy blu, dhe një sjellje të qetë. Ai foli një anglishte të rrjedhshme me aksent gjerman, duke shtuar “ok”, në fillim dhe mbarim të çdo fjalie (ok, kështu çmimi për AK është firmosur, ok?) Dukej se kishte lidhje gjithandej – Rusi, Bullgari, Hungari. Duke shërbyer si ndërmjetës, Thomet kishte krijuar një koleksion të kompanive të armatimeve dhe llogari mbuluese për transaksionet e armëve nga hetimet zyrtare. Ai përdori kontratën e tij në Shqipëri, për t’i dhënë Diverolit një çmim shumë të mirë për armatimet kineze për forcat speciale amerikane që trajnoheshin në Gjermani – një marrëveshje që ishte teknikisht ilegale, pasi kishte embargo për armatimin kinez nga SHBA i vendosur pas masakrës në sheshin Tiananmen në vitin 1989.
“Thomet mund të gjejë armatura trupi, armë, raketa antiavion – çdo gjë” kujton Packouz. “Ai ishte ndër më të mirët në atë biznes, një lord i vërtetë i luftës”. Si Diveroli, Thomet kishte qenë në këtë biznes që kur ishte adoleshent, dhe njihte se dy të rinjtë do të ishin të nevojshëm për të. Thomet ishte sinjalizuar nga AI për kontrabandim armësh në Zimbabve në dhunim të sanksioneve të SHBA. Ishte nën hetim nga zyrat ligjorë në SHBA për shitje armësh nga Serbia në Irak, dhe ishte vendosur në listën e ruajtjes nga Departamenti i Shtetit. Duke parë gjithë këto pengesa për t’i shitur direkt SHBA, Thomet donte të përdorte AEY, duke i parashikuar atij një kanal për kontrata fitimprurëse që kishte Pentagoni.
Me Thomet nga ana tjetër, Diveroli dhe Packouz po arrinin çka donin. Në 28 qershor 2006 një filial i ushtrisë në Illinois vendosi një dokument 44 faqe të quajtur: “Kërkesë për municione jo standarde”. Dukej se çdo dokument ku kishte vende të bardha dhe numra telefonash duhej mbushur. Por dokumenti prezantonte një operacion gjysmë të konvertuar nga administrata Bush për të përkrahur Ushtrinë Kombëtare Afgane. Më shumë sesa të përballej një debat publik rreth luftës në Afganistan që po shkonte në fakt shumë keq, Pentagoni nxori atë që është njohur si një “pseudo-çështje” – një kërkesë që i lejonte të mblidhte fonde mbrojtjeje, pa miratimin e Kongresit. Kjo “pseudoçështje” nuk ishte sekrete, por i vetmi vend ku ishte publikuar, ishte në fbo.gov. Asnjë njoftim shtypi nuk ishte publikuar dhe nuk kishte debat publik. Paratë ishin të vlefshme për dy vite, kështu që duhet të shpenzoheshin shpejt. Dhe ndryshe nga kontratat e tjera federale, nuk kishte limite në vlerë monetare, kompanitë mund ta vendosnin si të donin.
Bazuar në numra, dukej se ishte para e madhe. Ushtria donte të blinte një numër të madh municionesh, për AK 47, raketa, granata, mortaja ruse, raketa antiavion. Shumat ishin të mëdha, më shumë sesa krijon ushtria, dhe do të ishte një ofrues i vetëm.
Oferta u hoq menjëherë për çështje minutash ndërsa Diveroli e nxori, duke lexuar termat me një eksitim në rritje. Menjëherë mori në telefon Packouzin, i cili ishte jashtë vendit. “Gjeta kontratën perfekte për ne”, tha Diveroli. “Është shumë e madhe, shumë më e madhe nga ç’kemi bërë më parë. Kjo është në rrugën tonë”.
U takuan në apartamentin e Diverolit për të pirë hashash dhe të diskutonin strategjinë. Të merrnin kontratën do të thoshte të blinin qindra milionë dollarë të armatimit të keq, të bllokut lindor, që mund të përdorej nga afganët. Duke qenë se këto armatime ishin hedhur në tregun gri – një botë e populluar nga tregtarët ilegalë të armëve – Pentagoni nuk mund të shkonte dhe t’i blinte vetë pa shkaktuar një dizastër publike. Kushdo që fitonte kontratën do të ishte si një operacion zyrtar, duke pastruar armë të tilla për Pentagonin.
Normalisht, një firmë e vogël si AEY nuk mund të kishte përparësi për këtë kontratë. Por Diveroli dhe Packouz kishin tre avantazhe: e para, administrata Bush kishte filluar iniciativat e veta të biznesit të vogël në Pentagon, duke mandatuar një përqindje të caktuar për kontratat mbrojtje që t’i shkonin firmave si AEY. E dyta, tregtari i ri i specializuar në mënyrë precize për armatimet e Luftës së Ftohtë, ishte i kërkuar për Pentagonin: ata kishin një performancë të lejuar, që kërkohej në kontratë, dhe ata do e plotësonin kërkesën duke përdorur linjat që Diveroli i kishte zhvilluar me Thomet. E treta, kërkesa e vetme në kontratë ishte që municioni të ishte në shërbim, pa kualifikim. Sikurse e interpretuan Diveroli dhe Packouz, kjo do të thoshte se Pentagoni nuk do t’ia dinte nëse ata sillnin “armatim të keq”.
Për dy miqtë, ishte shansi të hynin në një botë të rezervuar për kontraktorët multinacionalë apo të quajtur lobistë. “E dija që ishte goditje e rëndë”, kujton Packouz. “Por dukej se ishim të aftë të haheshim me të mëdhenjtë. Mendova se tani kishim një shans. Nëse punonim fort. Nëse kishim fat”.
Ofertat e kontratave të mbrojtjes janë një biznes spekulativ, të lodhshme, që të merrnin kohë, pa asnjë çmim për vendin e dytë. Sikurse kishin ecur bashkë, Diveroli vendosi se ishte koha që Packouz të merrte një rol më të madh.
“S’kam kohë për të gjetur të gjithë këto gjëra”, i tha Packouzit. “Por kam kontrata të mira për ty që të fillosh. Dua që të hysh në internet dhe të marrësh çmimet nga çdokush, madje edhe mamaja. Për çdo burim të ri që sjell në tavolinë, do të të jap 25% të fitimit”.
Ky ishte shansi i madh i Packouzit. Atë natë, ai shkoi në internet dhe kërkonte të dhëna të mbrojtjes nga çdo ndërmarrje armësh në Europën Lindore – Hungari, Bullgari, Ukrainë, çdo vend që kishte lidhje me armët e kohës sovjetike. Ai çoi e-maile dhe faksoi madje i mori dhe në telefon. Lidhjet telefonike ndonjëherë ishin të këqija. Nëse personi që dilte nga ana tjetër nuk fliste anglisht ai bërtiste “anglisht, anglisht” dhe më pas kalonte minuta kur telefoni kalonte nga dora në dorë për një fjalë më shumë. “Da, da” i thoshin ata Packouzit. “Bliji, bliji”. Kur e kuptonte historinë ai thoshte se ndërmarrjet duhet të punonin. Duhej që të dukeshin mirë dhe të mos ekspozoheshin.
Për 6 javë, Packouz punoi edhe gjatë natës, duke fjetur në dyshekun e Diverolit dhe duke mbijetuar me marijuanë dhe adrenalinë. Ai lokalizoi armatime me çmim të mirë në Europën Lindore. Në të njëjtën kohë, Thomet gjeti një sasi të madhe armatimi nëpërmjet lidhjeve të veta shqiptare. Kur po afronte data e madhe, Diverolin e kapi agonia. Ai tymoste natë e ditë, me një re tymi mbi kokë, duke u shqetësuar, mallkuar apo duke pëshpëritur.
“Efraimi shqetësohej nëse duhet të vendoste 9 apo 10 % me diferencë nga çmimet tona” rikujton Packouz. “Diferenca ishte më shumë se 3 milionë dollarë kesh, ç’ka ishte e madhe – por nëse nuk do të ishin këto diferenca, fitimi do të ishte më i madh se 30 milionë. Ai mendoi se çdokush tjetër do të vendoste 10 për qind, po sikur ndonjë ofertues tjetër të kishte të njëjtën ide me të për 9%? Kështu ndoshta duhet të shkonte te 8%. Por mund të linte para në tavolinë. Zot i madh”
Në momentin e fundit, Diveroli e la 9%. Ai shkroi një shifër 298.000.000$. Ishte një mysafir i edukuar, dhe nuk donte të ndërpritej nga kontraktorët e mëdhenj. Ishte vetëm 10 minuta përpara afatit mbyllës. Dy miqtë hipën në makinën e Diverolit dhe lëvizën në rrugët e Miami Beach. Pentagoni mund të jetë një burokraci që lëviz ngadalë, një vend ku letrat vdesin. Por për shkak të kërkesës afgane si një “pseudo case”, duhej lëvizur shpejt. Në mbrëmjen e 26 janarit 2007, Packouz po parkonte Mazdën e tij të vjetër kur e mori në telefon Diveroli.
“Kam lajme të mira dhe lajme të këqija” i tha Diveroli.
“Kush është lajmi i keq” e pyeti Packouz.
“Kërkesa jonë e parë është 600.000$”.
“Pra e fituam kontratën?” pyeti me mosbesim Packouz.
“Fuck, po” tha Diveroli.
Dy miqtë, ende në moshën 20vjecare, ishin tani përgjegjës për një nga elementët qendrorë të politikës së jashtme të administratës Bush. Mbi shishe të shumta kristali në një restoranti italian, ata shijuan fatin e tyre të mirë. Mes ushqimit, ata kaluan zarfin e kokainës së Diverolit nën tavolinë, duke përdorur pecetat, duke pretenduar se fshinin hundët.
“Ti dhe unë plako”, i tha Diveroli. “Ti dhe unë do t’i hyjmë kësaj industrie. E shoh AEY me 10 miliardë $ brenda pak vitesh. Këto mace të ndyra në bordet e tyre të shqetësuara për çmimet e stokut të kompanive të tyre nuk ia kanë fare idenë se çfarë do t’i godasë”.
“General Dynamics është i lumtur tani”, ra dakord Packouz.
Pavarësisht ajrit celebrues, ata e dinin se puna fillonte tani. Ata kishin menaxhuar që të pastronin tre audite qeveritare, duke fshehur llogari dhe duke krijuar një sistem mirë të menaxhuar. Tani, pak javë pas fitimit të kontratës, AEY ishte ftuar në një takim me oficerë kontaktues në Rock Island.
Diveroli i kërkoi Ralph Merrill të shkonte me ta. Një biznesmen 60-vjeçar me eksperiencë, Merrill kishte parashikuar nevojat bankare për këtë kontratë, duke shfaqur interes për një pronë në Utah. Diveroli gjithashtu i tregoi auditorit balancën e tij personale bankare prej 5.4 milionë $.
Takimi me ushtrinë ishte formalitet. Diveroli e njihte zhargonin e kontratave dhe ai shkoi drejt e në aspekte teknike me besim: burimet e shpërndarjes, certifikatat end-user, eksperiencën e AEY. Askush nuk e pyeti për moshën. “Ishim shumë të besueshëm” thotë Packouz. “Unë thjesht mendoj se nuk i ka ndodhur ndonjëherë njerëzve të ushtrisë që ata mund të bënin marrëveshje me dy adoleshentë në fillimet e të 20-ve të tyre”.
Në realitet, Pentagoni kishte arsye të mira për të skualifikuar AEY-në për çdo rivalitet për këtë kontratë. Kompania dhe Diveroli ishin vendosur në “ëatch list” të Departamentit të Shtetit për sjellje ilegale të arëve. Por Pentagoni nuk e pa këtë listë. Gjithashtu injoroi faktin që AEY kishte dështuar në kontrata të mëparshme. Në vend që të renditej si “jo i duhur” në zyrat kontraktuese, AEY ishte rritur në “shumë mirë” dhe “ekselente”.
Kishte vetëm një shpjegim për këtë rritje: Diveroli kishte ulur çmimin në konkurrim. Në biseda private, oficerët e ushtrisë i thanë AEY se oferta e tyre ishte të paktën 50 milionë USD më pak se rivalët. Ankthi i Diverolit se oferta e tij ishte afro 300 milionë USD ishte e lartë dhe do të dështonte për t’u marrë në konsideratë, përfundoi. Të paktën njëherë taksapaguesit kishin marrë një kontratë të mirë për armët.

Detyra e parë që AEY mori sipas marrëveshjes ishte për një vlerë prej 600.000 dollarësh për granata dhe municione – test që Diveroli e kaloi, në mënyrë që t’i siguronte njerëzit se ai i mbante premtimet e bëra. Nëse bën një gabim, pa marrë parasysh arsyen, Pentagoni të të japë të tërë shumën e kontratës prej 298.000.000 dollarësh.
Pas darkës festive, natën që ata e siguruan kontratën, të dy miqtë hipën në Audi-n krejt të ri Diverolit. Pasi Diveroli përgatiti një shirit kokaine pranë pultit, e paralajmëroi Packouz që të mos bëjnë gabime me granatat.
“Ke marrë brekët e kurvës”, tha Diveroli, duke imituar thënien e tij të preferuar të një filmi. “Por ende nuk ia keni bërë”.
Diveroli dhe Packouz nuk duhej të shqetësoheshin. Ata sapo kishin filluar dhe morën kërkesën e dytë për granata. Kësaj here, ajo ishte për më shumë se 49.000.000 dollarë municione - duke përfshirë 100 milion copë municion për AK dhe më shumë se një milion granata për raketa-hedhës. S’kishte asnjë dyshim. Pentagoni ishte në ekstazë për të shpërblyer kontratën me një kompani të vogël si AEY, e cila e ndihmoi të përmbushte kuotën e përcaktuar nga iniciativa e Bushit për biznesin e vogël.
Packouz llogariti që edhe pse kufijtë kohorë ishin shkurtër, ai arriti të realizonte më shumë që 6000000 dollarë kontrata.
Por s’ishte i sigurt që AEY do të ishte në gjendje që të shpërndante mallin. Diveroli e kishte gjetur tashmë, duke udhëtuar në Ukrainë, Mal të Zi dhe Republikën Çeke në kërkim të furnizuesve. Pra Packouz do t’i duhej të provonte më shumë te kontrata me Afganistanin - punë që çdo kontraktor konvencional i mbrojtjes do t’i duhej t’ia caktonte disa dhjetëra punonjësve me përvojë që do të punonin vetëm për të.
Në shkurt të 2007-s, i ngarkuar për të kryer një detyrë të madhe, Packouz shkoi vetë në Ekspozitën Ndërkombëtare të Mbrojtjes në Abu Dhabi, e cila hapej çdo vit, që të kërkonte furnizues. “Ai ishte i çuditshëm”, thotë ai. “Ishte vetëm një fëmijë, por para meje qëndronte ndoshta tregtari më i madh i armëve në planet. Ishte një ndjenjë sikur Efraim më kishte përfshirë në filmin, të cilin po e luante po vetë”. Që të dukej si tregtar ndërkombëtar armësh, Packouz mori një çantë argjendi prej alumini dhe veshi një pelerinë. Kishte shtypur gjithashtu karta biznesi, mbi të cilat ishte një titull mbresëlënëse, duke bërë të njohur se ai ishte pjesë e veprimtarie të rëndësishme: nënkryetar.
Në Abu Dhabi, Packouz shpresonte që të gjente një furnizues të vetëm, por të mjaftueshëm për të plotësuar shumicën e kërkesave që kishte AEY-ja. Kandidati më favorit ishte Rosoboron Export, tregtari zyrtar për të gjitha armët ruse.
Kompania kishte trashëguar perandorinë globale të eksportuesve të armëve të Bashkimit Sovjetik, tani, si pjesë e rrjetit të korporatave oligarkike të Vladimir Putinit, Rosoboron kishte shitur më shumë se 90 për qind të armëve të Rusisë. Firma ishte aq i madh saqë Packouz mund t’u jepte atyre listën e municionit për të cilat ai kishte nevojë dhe ata mund të furnizonin për të tërë kontratën, si një one-stop-shop për armët.
Por aty kishte një kleçkë, lloji i çoroditjes së zakonshme që bëhej në botën e armëve: Rosoboron i ishte ndaluar nga ana e Departamentit të Shtetit të shiste pajisje bërthamore Iranit.
Qeveria e amerikane kërkonte municionin rus, jo vetëm nga rusët. AEY-ja nuk mund të bënte biznes me firmën - të paktën, jo në mënyrë legale. Por për kontrabandistët e armëve, kjo lloj pengese ligjore s’ishte gjë tjetër vetëm një pengesë që duhet të kalonte.
Packouz shkoi çdo ditë në pavijonet kryesore ruse në përpjekje për të lënë takimin me zëvendës drejtorin e Rosoboron. Ekspozita gjigante ishte si një pikëtakimi për tregtarët e armëve, aty vinin gjeneralë rus me uniformë e tyre dhe takoheshin biznesmenë dhe sheikë. Më në fund, në ditën e fundit, Packouz iu la një takim. Zëvendës drejtori iu duk si një agjent i KGB-së, i madh dhe i shëndoshë, rreth të gjashtëdhjetave, me syze të trasha katrore. Pasi Packouz foli, burri që kishte përballë vazhdonte ta vëzhgonte pavionin me bisht të syrit, sikur donte të sigurohej nëse po vëzhgohej apo jo. Packouz i tregoi atij listën e municioneve që i duheshin bashkë me sasinë përkatëse për secilin lloj. Zëvendës drejtori ngriti vetullat, i impresionuar nga niveli i lartë i veprimit.
“Kemi interesa shumë të lartë për këtë biznes”, tha ai me një theks të trashë rus. “Ti e di se ne jemi e vetmja kompani që mund të japim gjithçka”.
“Jam i vetëdijshëm për këtë”, tha Packouz. “Kjo është arsyeja pse duam të bëjmë biznes me ju”.
“Por, siç e dini, ka një problem. Departamenti i Shtetit na ka në listën e zezë. Nuk e kuptoj qeverinë tuaj. Një muaj do që të bëjnë biznes, muajin tjetër nuk do. Kjo nuk është e drejtë. Tejet politike. Ata duan leva të bëjnë marrëveshje me Kremlinin”.
“E di që s’mund të bëjmë biznes me ju direkt”, tha Packouz. Pastaj ai la të kuptohej se kishte mënyra që të merrej me listën e zezë. “Nëse na ndihmoni të bëjmë biznes me një kompani tjetër ruse, atëherë ne mund të blejnë prej tyre”.
“Më lër të flas me njerëzit e mi” tha rusi, ndërsa i mori nga dora Packouz kartat e sapo shtypura të biznesit.
Ishte hera e fundit që Packouz dëgjoi për rusin. Disa javë më vonë, pasi kishte rregulluar rrugët ajrore që do të ndiqte furnizimi, iu bë e ditur se AEY-së nuk i ishte dhënë leja e fluturimit mbi Turkmenistan, një vend satelit i ish-Bashkimit Sovjetik, mbi të cilin duhej të kalohej patjetër për në Afganistan. “Ishte e qartë se Putin na e kishte punuar”, thotë Packouz. “Nëse rusët na e bënë jetën e vështirë, mund të hiqeshin nga lista e zezë dhe mund të na e përvetësonin kështu edhe biznesin”. Packouz arriti të marrte leje fluturimi nga një linjë ajrore ukrainase – ishte një episod i vogël që gjithnjë do i kthehej në kujtesë për të kuptuar se sa pak e dinin se çfarë biznesi i kishin hyrë. “Nuk ka asnjë rrugë për të marrë vesh të vërtetën se pse krerët e shteteve e bënin një gjë të tillë, e kryesisht kur bëhej fjalë për një gjë, siç ishte pushimi i Irakut”, thotë ai. “Ishte një lojë e thellë, nuk e dinim se çfarë po ndodhte në të vërtetë.”
Pasi u rregulluan fluturimet drejt Kabulit, Packouz filloi telefonatat për të kërkuar edhe më shumë municion. Sa më të lirë aq më mirë: Sa më e ulët të ishte kostoja e municionit, aq më shumë do të mbushnin xhepat ai dhe Diveroli. Ata nuk kanë nevojë për cilësi, predha antike, mortaja të dorës së dytë – gjithçka ishte e mirë, për aq kohë sa ato punonin. “Ju lutem, nuk ka kufizim moshe për municionet në këtë kontratë!” i bëri të ditur AEY-ja një furnizuesi të fuqishëm në një e-mail të dërguar. “Municion i çdo moshe është i pranueshëm”.
Nëse Pentagoni vërtet kujdesej për Ushtrinë Kombëtare Afgane, do të mund ta kishte furnizuar atë me municione më të shtrenjta dhe më të besueshme. Kundërthënia e administratës Bush për Afganistanin dukej që në kushtet e kontratës: Ushtarët e Kabulit dhe të Kandaharit nuk do të braktiseshin në këtë fushë, por as nuk do t’i jepen mjetet për të bërë përpara.
Packouz u ul në shtrat, në banesën e Diverolit, i butë dhe i rehatshëm, mori në telefon ambasadën amerikane në një nga vendet satelite të sovjetikëve dhe kërkoi të flasë me atasheun ushtarak. Ai e bëri zërin pak më të thellë, duke imituar ushtarakët e lartë, Packouz-i bisedoi me ta, i bëri të qeshin, i pyeti se si shkonin punët në Kazakistan, u tha se sa diell kishte në Majemi.
Kur është e mundur, foli ai me zë ushtarak, i destinuar për të urdhëruar: Po punonte në një kontratë të rëndësishme në luftën kundër terrorizmit, u tha, dhe se ushtria e Shteteve të Bashkuara të Amerikës është duke u mbështetur te AEY për të përfunduar misionin. “U thashë se ishte pjesë e procesit jetik të ndërtimit të kombit në frontin qendror të Luftës kundër terrorizmit”, kujton Packouz. “Më pas u fola atyre për procesin, në të cilin isha pjesë, predha mortajash, madhësia dhe municioni. Ata ishin të gatshëm të më ndihmonin”
Packouz fliste çdo ditë me zyrtarët ushtarakë, dërgonte me qindra e-mail në Kabul dhe Kirgistan dhe depon e ushtrisë në Rock Island. Oficerët kontraktues me të cilët bënte marrëveshje, i thanë atij se kishte një agjendë sekrete të përfshirë në marrëveshje. Pentagoni, i thanë ata, ishte i shqetësuar se një president demokrat do të zgjidhej, i cili do të priste fondet e luftës - ose më keq, të tërheqë të gjitha trupat amerikane nga Afganistani.
“Ata më thanë se Bush dhe Rumsfeld ishin duke u përpjekur që të armatosnin Afganistanin me aq municion, i cili ishte i mjaftueshëm për dekada me radhë”, kujton Packouz. “Kjo donte të thoshte diçka për mua, por për nuk më interesonte. Motivi kryesor i im ishte të bëja para, të njëjtin qëllim kishte dhe General Dynamics. Askush nuk i hyn biznesit të armëve për qëllime altruiste”.
Nuk zgjati shumë që AEY, e cila punonte me çmim të ulët, të rriste marzhin e fitimit. Nga nëntë për qind, e parashikuar në ofertën e parë, shpejt u bë 25 për qind – përqindja e mjaftueshme që t’i siguronte Packouz dhe Diverolit rreth 85.000.000 dollarë fitime. Por as kjo shumë nuk arriti ta kënaqtë Diverolin.
Ai plotësoi një FedBizOpps (formular, për Mundësi Federale Biznesi), për kontrata të tjera dhe siguroi një marrëveshje private për të importuar municion lituanez, i vendosur që kthente AEY-në në një kompani multimiliardere.
Për të përballuar rritjen e biznesit, AEY mori me qira zyra me hapësirë të madhe në një nga godinat më të shtrenjta në zonën e Majemi Beach. Kompania punësoi një menaxher zyre dhe dy sekretare që gjetën në agjencinë Craigslist. Diveroli solli dy miqtë e tij nga sinagoga, një prej të cilëve fliste rrjedhshëm rusisht, që nevojiteshin për përmbushjen e kontratave. “Gjërat po shkonin vaj”, kujton Packouz. “Po shpërndanim mbi baza të qëndrueshme. Kishim furnizues nga Hungaria e Bullgaria dhe nga vende të tjera. Më në fund i kisha nxjerrë të gjitha lejet e fluturimit. Po fitonim mjaft mirë”.
Packouz akoma s’kishte paguar një cent, por ai ishte i bindur se po bëhej me të vërtetë i pasur. Duke parashikuar që do të bëhej edhe më i pasur, ai e shiti Mazdën për të blerë një A4 Audi, krejt të ri. Ai u zhvendos nga banesa e tij e vogël, te një banesë tjetër me një dhomë gjumi me pamje nga pishina në Flamingon në South Beach. Po kështu bëri edhe Diveroli, duke marrë një banesë me dy dhoma gjumi në kullën qendrore. Ai ishte i përshtatshëm për të dy - tregtari i tyre i drogës, Raoul, jetonte në atë kompleks.
“Në Flamingo gjithnjë kishte festë”, thotë Packouz. “Slogani i reklamës për të ishte ‘South Beach sillet rreth nesh’ dhe kjo ishte e vërtetë. Kishte vende për të pirë, vende për të kërcyer, njerëzit e bënin në Jacuzzi -, nganjëherë jo vetëm e bënin, ata shkonin edhe më tej. Jashtë ballkonit tim kishte gjithnjë, të paktën një femër që bënte banjo dielli pa pjesën e sipërme. Njerëzit në festa na pyesnin se me çfarë merreshim. Vajzat ishin ose modele ose mjeshtre kozmetike. Djemtë punonin në tregjet e mëdha ose avokatë. Ne u thoshim se ishim shitës ndërkombëtar armësh. “E dini, për luftën në Afganistan?” u thoshim. “Gjithë plumbat vijnë nga ne”. Kjo ishte parajsa. Ishte diçka e pa parë ndonjëherë. Ishim mbi qiell”.
Mbrëmjeve Packouz dhe Diveroli bënin jetë të shtrenjtë, shkonin ose në Garat amerikane ose në Dyqanet e Armëve, e vetmja fermë pranë Majemit që u lejonte të qëllonin me armë të tillë si Uzis dhe MP5, për të cilat Diveroli ishte i licencuar.
“Kur ne e linim veten të argëtoheshim duke qëlluar me armë, gjithë të tjerët do të ndalonin për të na parë. “Ça ***** ishte ajo?” Të gjithë qitësit e tjerë kishin pistoleta. Ne kështu donim. Të qëlloje me një armë automatike na bënte të ndjeheshim të pushtetshëm”.
***
Pjesa më e madhe për kontratën afgane, në terma të kualitetit ishte armatimi AK 47. Packouz kishte marrë kuota shumë të mira nga ofertues në Hungari dhe republikën Çeke. Por Diveroli insistonte për përdorimin e lidhjeve të Thomet në Shqipëri. Lëvizja kishte kuptim. Shqiptarët nuk kërkonin depozita të mëdha si parapagim në dorë, çka e bënte të lehtë për AEY që të merrte oferta të mira. Dhe qeveria Shqiptare mund ta mbante këtë volum: liderët e saj komunistë paranojakë kanë qenë kaq të bindur se do të sulmoheshin nga fuqitë e huaja sa ata në mënyrë efektive e kishin transformuar vendin një vend të gjerë armatimesh, me bunkerë në gjithë vendin. Në fakt AK-47 kishte kaq shumë saqë presidenti shqiptar kohët e fundit kishte fluturuar në Bagdad duke ofruar për të dhënë miliona si ato për gjeneralin David Petraeus.
Struktura e blerjes së AEY për municionin shqiptar ishte standard në botën e tregtarëve të armëve ilegale, ku e gjithë çështja ishte të maskohej origjina dhe end-user. Ishte legale në mënyrë perfekte por vinte erë për shkak të marrëveshjeve të dyfishta. Një kompani armësh e quajtur Edvin, që Thomet e kishte krijuar në Qipro, do të blinte armët nga kompania eksportuese në Shqipëri. Edvin do t’ia shiste AEY. Në këtë mënyrë, Thomet do të merrte më pak si ndërmjetës, dhe AEY dhe qeveria e SHBA do të veçoheshin nga çdo vështirësi morale dhe legale që mund të vinte duke bërë biznes me një vend të njohur si të korruptuar dhe të paparashikuar, siç ishte Shqipëria.
Kishte vetëm një pengesë: Kur Diveroli fitoi kontratën, ai si llogariti mirë kostot e transportit, duke dështuar në rritjen e çmimeve për naftën. Ushtria i kishte dhënë lejen për të ripaketuar plumbat në kuti kartoni, por të bëhet gjithçka në një vend jofunksional i Shqipëri, kjo nuk ishte e lehtë. Kështu Diveroli dërgoi një tjetër mik nga sinagoga e tyre Alex Podrizki, drejt Tiranës për të parë detajet e përmbushjes së kontratës.
Pavarësisht përqasjes, shqetësimet u dukën menjëherë. Kur Podrizki shkoi të shikonte një kuti armatimi në bunker, i ra në sy se shqiptarët qenë ca si tepër kurajozë kur vinte puna te respektimi i kushteve të sigurisë.
Ai pa se municioni magazinohej në një bunker, ndërkohë që punëtorët përdornin sëpata për të hapur kutitë me fishekë, pa e hequr nga buza cigaren e ndezur edhe pse dhoma qe e mbushur me barut. Vetë municioni, edhe pse i prodhuar para disa dekadave, dukej në gjendje pune, ama fishekët ishin të paketuar në ca teneqe të ndryshkura e të stivosura në arka druri që po kalbej.
Ç’qe më e keqja, Podrizki vuri re se kutitë e teneqesë ku mbaheshin fishekët - që njiheshin prej vendasve si “kuti sardelesh” - ishin të mbuluara nga germa kineze. Podrizki atëherë mori në telefon Packouz që ndodhej në Miami.
“E kontrollova municionin, dhe më duket i mirë”, - i tha Podrizki.
“Po ti e di që ky është municion kinez, apo jo shoku?”
“S’po të marr vesh?” iu përgjigj Packouz.
“Municioni është kinez”
“Si e di ti që qenka kinez?”
“Se të gjitha kutitë kanë gërma kineze”.
Aty Packouz-it sa nuk i ra pika. Jo vetëm që ishte e ndaluar të shiteshin armë të prodhuar në Kinë, po kjo ishte specifikisht e shkruar në kontratën afgane, nuk lejohej furnizimi me municione kineze.
Dakord, ndoshta AEY mund ta vinte në diskutim këtë pikë, sepse municioni ndoshta nuk e shkelte embargon, sepse qe importuar në Shqipëri shumë vjet para se kjo embargo të hynte në fuqi, në kohët kur qeverisja komuniste shqiptare kishte hyrë në aleancë me Maon. Kishte dhe precedentë për një argument të tillë, sepse vetëm 1 vit më parë ushtria amerikane kishte pranuar me shumë kënaqësi municionin kinez që kishte transportuar prej Shqipërisë AEY.
Po kësaj radhe, kur Diveroli i shkroi këshilltarit ligjor të Departamentit të Shtetit për ta pyetur nëse mund të përdorte fishekë kinezë të prodhuara para embargos, mori një përgjigje të prerë: jo pa dekret presidencial. Mirëpo duke pasur parasysh afatet e kontratës, tani nuk kishte më kohë që të gjendej një tjetër furnitor.
Hungarezët mund të gjenin gjysmën e sasisë së kërkuar, po gjithsesi municioni i tyre nuk do të qe gati deri në vjeshtë, çekët mund ta gjenin të gjithë sasinë por kërkonin 1 milion dollarë. Çdo vonesë rrezikonte kontratën. “Ushtria amerikane po na bënte presion për municionet”, thotë Packouz. “Atyre u duhej sa më shpejt që të qe e mundur.”
Kështu që dy miqtë gjetën një rrugë të tretë. Si trafikantë armësh ata s’e kishin problem anashkalimin e ligjit - përkundrazi kjo qe rutinë e përditshme për dy djemtë. Madje kishin shpikur edhe një fjalë kod për anashkalimin e ligjit, e quanin “synetllëk”. Kështu Packouz i dërgoi një e-mail Podrizkit që ndodhej ende në Shqipëri dhe e instruktoi t’i paketonte fishekët nga e para, me kuti që nuk kishin shkronja kineze. Kish ardhur koha për “synetllëk”.
I gjendur vetëm në një qytet të huaj Podrizki bëri atë që mundi. Mori një libër telefonash dhe gjeti një prodhues kutish kartoni që quhej Kosta Trebicka. Dy burrat lanë takim në një lokal pranë “Sky Toëer” në qendër të qytetit.
Trebicka ishte një burrë hollak e energjik pranë të pesëdhjetave, me duar të ashpra prej punëtori. Ai i tha Podrizkit që mund t’i ofronte kuti kartoni aq të forta sa të mbanin municionet, e në të njëjtën kohë mund të gjente dhe punëtorë për paketimin.
Një javë më vonë Podrizki e mori në telefon për ta pyetur nëse Trebicka mund të gjente aq punëtorë sa duhen për të paketuar 100 milion kuti me municion, për t’i nxjerrë nga “kutitë e sardeleve” prej teneqeje dhe për t’i mbyllur në kartonët e rinj të sapoporositur. Trebickës, kjo kërkesë iu duk tepër e çuditshme. Pse duhej gjithë kjo punë e kotë? Podrizki i dredhoi pyetjes, duke u përgjigjur se paketimi me kartonë ishte i nevojshëm për ta bërë ngarkesën më të lehtë në peshë, e për të kursyer para në transportin ajror.
Pas një pazari të zgjatur ku u përfshi dhe Diveroli që nga Miami, Trebicka ra dakord që të bënte punën për 280.000 USD dhe mori një skuadër me burra që filluan të ripaketonin fishekët.
Ndërkohë që vazhdonte punën në magazinën e municioneve, Trebickës filluan t’i rriteshin dyshimet. I merakosur se mos po ndodhte ndonjë gjë e çuditshme, ai mori në telefon ambasadën amerikane dhe u takua me atasheun ekonomik. Ndërkohë që pinin kafe në një bar të quajtur “Chocolate”
Trebicka i tha në mirëbesim atasheut që kutitë e municioneve bartnin shenja kineze. Mos vallë qe problem ky? Po zyrtari amerikan i tha që të mos kishte merak.
Ambasada kishte kohë që po kërkonte para për të shkatërruar municionin, kështu që dërgimi i tij në Afganistan do ua lehtësonte punën. AEY deri më tani s’paraqitej si problem.
Mirëpo Diveroli nuk e përmbajti dot tahmanë e vet. Në një telefonatë nga Miami ai i kërkoi Trebickës që të përdorte kontaktet e veta në qeveri për të marrë vesh se sa e blinte municionin në të vërtetë sekseri Thomet. AEY i blinte fishekët nga Thomet për diçka më tepër se katër cent pakon, e pastaj ia shiste Pentagonit për 10 cent. Mirëpo Diveroli dyshonte që Thomet po përfitonte më shumë se ç’duhej nga ky muhabet.
Doli që kishte të drejtë. Ca ditë më vonë Trebicka raportoi që Thomet po i paguante qeverisë shqiptare vetëm 2 cent për pako - domethënë po merrte nga AEY dyfishin e çmimit, thjesht duke qenë sekser. Kjo e nxehu Diverolin që i kërkoi Trebickës të vihej në kontakt me lidhjet e tij në Shqipëri e të gjente një mënyrë që ta nxirrte krejt jashtë loje Thomet.
Trebicka e dha ndihmën e vet me kënaqësi. Ai mendoi se shqiptarët do përfitonin më shumë po të vendoseshin në kontakt drejtpërdrejt me AEY. Në fund të fundit po të nxirrej jashtë loje Thomet, do kishte më shumë para për të gjithë.
Mirëpo kur Trebicka mori takim me Ministrin e mbrojtjes së Shqipërisë, veprimet e tij patën efektin e kundërt: pala shqiptare nxori jashtë loje vetë Kosta Trebickën, duke informuar AEY-në që punën e paketimit do ta bënte një shok i djalit të kryeministrit. Ajo që nuk ishte kuptuar Kosta Trebicka ishte fakti se Thomet paguante ryshfet për shqiptarët një pjesë të fitimit të madh që nxirrte nga ky pazar. Kështu që ishte e pamundur të nxirrje nga loja Thomet-në, sepse pikërisht përmes tij fitonin para nën dorë dhe shqiptarët.
Diveroli shkoi vetë në Shqipëri dhe u përpoq që të ndërhynte për të mbajtur në punë Trebickën, po nuk pati aq fuqi sa të kthente pas vendimin e marrë.
Trebicka kështu duhej të përballonte vetë pagesat për punëtorët, si dhe kostot për gjithë ato paketime që kishte prodhuar për municionet. I nxehur për këtë fakt ai mori në telefon Diverolin, ndërkohë që fshehtazi vendosi ta regjistronte bisedën. Në atë telefonatë Trebicka kërcënoi se do tregonte gjithçka tek CIA. “Nëse shqiptarët duan të vazhdojmë bashkëpunimin, unë nuk e hap gojën”, premtoi Trebicka. “Do bëj ç’të më thuash ti”.
Diveroli i sugjeroi Trebickës të përpiqej të korruptonte Ylli Pinarin, drejtorin e agjencisë eksportuese të armëve në Shqipëri, e cila ishte dhe furnitorja. “Pse s’ia puth b**** edhe një herë” i tha Diveroli. “Merre në telefon. Lute. Puthe. Çoji ndonjë vajzë ta q***. Bëje të lumtur. Ndoshta mund ta trembim. Ose jepi ndonjë shumë të vogël, pare xhepi. S’ka për të të kushtuar shumë, 20.000 dollarë”.
Kur Trebicka u ankua për faktin që po e nxirrnin jashtë pazarit me forcë, Diveroli i tha se s’kishte më mundësi të bënte asgjë. Kishte shumë garipë të përfshirë tek pala shqiptare, dhe kjo e bënte punën shumë të rrezikshme. “Muhabeti shkon gjer te kryeministri e te i biri”, tha në telefon Diveroli. “Kjo mafia është tepër e fortë për mua. S’e luftoj dot këtë mafia. Ka shkuar lart muhabeti. Kafshët kanë dalë jashtë kontrolli”.
Ndërsa gjërat në Shqipëri ishin thuajse zbuluar, hallet s’kishin të mbaruar për Diverolin. Marrja e kontratës afgane i kishte krijuar shumë armiq AEY-së.
Një shitës armësh në SHBA ishte ankuar deri në Departament të Shtetit duke pretenduar që AEY po blinte kallashnikovë kinezë për t’i çuar në Irak. Pretendimi qe i rremë, mirëpo gjithsesi Pentagoni kishte nisur hetimet.
Në 23 gusht 2007, pikërisht në ditën kur Packouz dhe Diveroli po ndanin kompaninë në dy pjesë - zyrat e AEY në plazhin e Miamit u sulmuan nga FBI. Pasi i urdhëruan djemtë të largoheshin, ata sekuestruan gjithë dosjet elektronike e dokumentet e kompanisë. Ky kontroll nxori në dritë e-mailet për shenjat kineze në kutitë e municionit që vinte nga Shqipëria, si dhe komplotin e ripaketimit. “E-mailet ishin tepër inkriminues - se nxirrnin gjithçka në shesh”, - rrëfen Packouz. “Që kur i zbuluan e-mailet, e mora vesh që mbaroi gjithçka. Qemë treguar budallenj. Po të mos kishim dërguar email, ndoshta mund ta kishim mohuar të gjithë akuzën.
Po aty ishin emrat edhe datat. S’mohonim dot gjë. E mora vesh që do na kapnin, pavarësisht gjithçkaje, kështu që u dorëzova vetë. Kur agjentët erdhën në zyrën time po talleshin me mua, aq të lehtë e patën të lexonin gjithë e-mailet dhe shënimet. Ishte qesharake”.
Që të mos dënohej rëndë Packouz vendosi të bashkëpunonte, po kështu edhe Podrizki. Mirëpo Diveroli vazhdoi të dërgonte municion në Afganistan, ndërkohë që ushtria amerikane vazhdonte ta pranonte.
Por tanimë procesi i ripaketimit në Shqipëri ishte gjithnjë e më defektoz. Ca nga arkat e drunjta ishin mbushur me milingona, dhe një pjesë e municionit qe dëmtuar nga uji. Ndërkohë Neë York Times, e informuar nga një avokat i Kosta Trebickës, në mars 2008 botoi një shkrim të titulluar “Nën hetim furnizuesi i armëve për Afganistanin”.
Para se të publikohej shkrimi, Packouzit i kishin thënë që nuk do dënohej për tregtimin e municioneve të prodhuara në kohën para embargos, mirëpo me të dalë artikulli në Times, të tre njerëzit e përfshirë në këtë Pazar, Packouz, Podrizki dhe Diveroli u vendosën përballë 71 akuzave për mashtrim.
Të ballafaquar me një seri provash, të tre u shpallën fajtorë. Sekseri zviceran Heinrich Thomet ndërkohë u zhduk nga skena, dhe ca zëra thonë që është parë së fundmi në Bosnje.
Pasi u publikua gjithë historia Kosta Trebicka udhëtoi për në SHBA për të folur me hetuesit e kongresit si dhe me prokurorët federalë. Shumë shpejt e zuri frika se mos qeveria amerikane e arrestonte dhe atë vetë. Ndërkohë, sapo u kthye në Shqipëri u gjend i përfshirë si dëshmitar kyç në një çështje që përfshinte gangsterë e mafiozë të lidhur me kryeministrin.
Por një pasdite të shtatorit 2008 Trebicka u gjet i vrarë në një “aksident” misterioz, ku makina e tij s’dihet se si, ia doli mbanë të rrotullohej mbi veten e vet në një rrugë të drejtë në Shqipërinë e jugut. U gjet i gjallë nga fshatarët, por mjekët dhe policia nuk mbërritën aq shpejt sa duhet në zonë. Në fakt, një nga zyrtarët e parë që arriti në vendngjarje, qe një ish-truprojë i kryeministrit shqiptar.
“Nëse ishte aksident” – u shpreh Erion Veliaj, një aktivist shqiptar që punonte me Trebickën “ishte i një lloji të çuditshëm”.
Mes gjithë atij kaosi, Diveroli dhe Packouz patën siguruar një biznes të majmë me ushtrinë amerikane. AEY bëri 85 herë shpërndarje municionesh drejt Afganistanit me një vlerë prej rreth 66 milion dollarë dhe kishin marrë porosi për municione me vlerë 100 milionë dollarë. Por në këtë dështim u përfshinë edhe disa fëmijë të kësaj kategorie që kishin siguruar pasuri të madhe me tregtinë e armëve. “Kontrata e AEY mund të shihet si një rast që duhet studiuar se çfarë nuk shkon me procesin e prokurimeve”, u pat shprehur një hetues nga Komiteti i Shtëpisë për Reformat e Mbikëqyrjes dhe qeverisjes. Ekzistonte një “nevojë e diskutueshme për kontratën” një “vlerësim i majmë dhe i papërshtatshëm për kualifikimet që kishte AEY” dhe “një zbatim dhe një mbikëqyrje e dobët” e kontratës. Administrata e Bushit jepte shumë për luftën e tij në Irak dhe Afganistan, pra thënë ndryshe, pati dërguar kompani të tilla si AEY në botën e shitësve ilegalë të armëve – por kur gjërat u përkeqësuan, qeveria federale reagoi me një indinjatë të drejtë.
Në janar Packouz u dënua me shtatë muaj në arrest shtëpie, pasi doli para gjykatës federal në Majemi dhe shprehu keqardhjen e tij për “telashet, stresin dhe dhimbjen e kokës që i kisha shkaktuar”. Por keqardhja e tij ishte politike: Besonte që ai dhe Diveroli ishin kurbanë, të ndjekur penalisht jo se kishin shkelur ligjin por sepse kishin vënë në siklet administratën e Bushit. Askush nga qeveria nuk u dënua për këtë rast, madje asnjë zyrtar qoftë i Pentagonit apo i Departamentit të Shtetit e dinin me saktësi që AEY dërgonte me anije municione kineze Afganistanit.
“Ishim kontraktorët e preferuar të Ushtrisë kur mbyllëm marrëveshjen – djem për t’u reklamuar për iniciativat e biznesit të vogël të presidentit Bush”, thotë Packouz. “Do i kemi kursyer qeverisë të paktën 50 milionë dollarë. Po jetonim ëndrrën amerikane, derisa ajo u kthye në një makth”.
Në janar, i veshur me bluzën e burgut, Diveroli doli para gjykatëses Joan Lenard për t’u gjykuar në gjykatën që shndriste të Majemit. Gjykata ishte e mbushur me miq dhe familjarë të tij, por ata nuk i dhanë atë mbështetje që ai priste. “Efraimi meriton të shkojë në burg”, i tha gjykatëses një rabi. Madje edhe nëna e Diverolit ishte në të njëjtën mendje. “E di që më urren që thashë një gjë të tillë”, tha ajo duke iu drejtuar të birit, “por ti e meriton burgun”. Diveroli uli shpatullat.
Diveroli ia tha pendimin e tij gjykatëses Lenard. Kur rojet e burgut panë dosjen e tij, tha ai, e patën pyetur, se si kishte mundësi që një djalë kaq i ri kishte arritur të fitonte një kontratë kaq të madhe ushtarake. “Nuk dija se si t’i përgjigjesha”, - i tha Diveroli gjykatës. “Kam pasur mjaft eksperienca në jetën time të shkurtër. Kam bërë më shumë se sa shumë njerëz ëndërrojnë për veten e tyre. Por duhet ta kisha bërë më ndryshe. Gjithë fama në industrinë time dhe të gjitha kohërat e bukura – dhe unë kam pasur disa – nuk është se kanë bërë dëm”.
Gjykatësja Lenard e vështroi për një kohë të gjatë Diverolin. “Nëse s’do të ishte e mahnitshme, ti duhej të qeshje tani”, i tha. Pastaj e dënoi me katër vite.
Seanca dëgjimore nuk ishte fundi i problemeve të Diverolit. Si një kriminel i dënuar, ishte lënë i vetëm të shiste armë. Ndërsa priste dënimin me akuzën e mashtrimit, Diveroli nuk mund të qëndronte jashtë biznesit që ai e donte aq shumë. Ai arriti që të vepronte si konsulent i një importuesi të licencuar, i cili donte të blinte magazina municionesh të prodhimit korean. Teknikisht marrëveshje ishte ligjore – magazinat ushqenin municionet brenda armëve, e në këtë mënyrë Diveroli nuk po shiste armë, - por e vendosi sërish atë në qendër të një veprimi federal.
Një agjent i ATF-së duke u paraqitur i kontraktor armësh harxhoi javë të tëra që ta fuste Diverolin në shitjen e armëve. Diveroli refuzoi, por nuk i rezistoi dot që të mburrej për aktet e tij; ndërsa agjenti regjistroi çdo fjalë, ai fliste në lidhje me gjuetinë e krokodilëve dhe derrave në Everglades me pushkë të kalibrit ‘a.50’. Në fund, agjenti i ATF-së gjatë një takimi iu lut që Diveroli t’i sillte ndonjë armë dhe të dilnin për gjah së bashku. Por Diveroli nuk e solli armën, e dinte që kjo gjë do të përbënte. Por agjenti i ATF-së, i cili kishte menduar të sillte një armë me vete, ia dha Diverolit një armë të tipit ‘Glock’ që ta provonte. Tundimi ishte shumë i madh. Me një mendjemadhësi tipike ai pastroi dhomëzën për ta inspektuar armën. Si gjithmonë, 24-vjeçari, tregtar i armëve, ishte aktori kryesor i filmit të tij në Hollivud. Pa marrë parasysh se çfarë kishte ndodhur, ai i tha agjentit pak para se të arrestohej, se ai kurrë nuk do të linte biznesin e armëve. “Pasi një kontrabandist armësh”, mburrej ai, “mbetet gjithnjë një kontrabandist armësh”.

[RAPTILOID]

paska fillu me i djeg sumatricja XENIT
ka fillu tu mbrojt veten neper gazeta
dicka po zien ketu se kot nuk cohet te shkruaj neper gazeta


Shkëlzen Berisha reagon ndaj medies shqiptare për artikullin e revistës amerikane
Deklarata e plotë e z. Shkëlzen Berisha:
“Gazeta Shqiptare, botoi dje, me titull te ndryshuar sipas oreksit politik, një shkrim te marre nga një revistë, ku riservirej dhe njëherë pas asnjë fakt apo argument te ri, e njëjta histori, qe është botuar dhe ribotuar me dhjetëra here nga kjo gazete dhe simotrat e saj, sipas se cilës pasazhe te një bisede mes dy njerëzve te panjohur për mua (Z. Trebicka e kam takuar vetëm një here pasi ishte bere kjo bisede) do te mjaftonin për të më bërë pjesë të një biznesi armësh!
Kanë kaluar tre vjet qe nga dita kur kjo histori u publikua për here te pare ne Mars te vitit 2008 dhe qe atëherë ndonëse kjo çështje është hetuar gjate këtyre tre viteve si nga drejtësia shqiptare ashtu dhe nga ajo amerikane, nuk është gjetur asnjë element i vetëm, qe te provoje përfshirjen time te drejtpërdrejtë, apo indirekte ne asnjë pjese te saj!
I ndjeri Trebicka, qe ishte njëkohësisht protagonist dhe denoncues i kësaj historie, ne disa intervista te dhëna ne media te ndryshme ka përjashtuar përfshirjen time ne te!
Tre vjet me pare ne një deklarate te shpërndare për median kam deklaruar bindjen se koha dhe hetimet mbi këtë çështje do te vërtetonin, se unë nuk kam pasur kurrë lidhje me asnje nga personat e përfshirë ne këtë afere!
Tre vjet me pas çdo linje hetimi e zhvilluar ne Shqipëri apo SHBA ka provuar se akuzat e hedhura ndaj meje kane qene krejtësisht te pavërteta!
Mediat qe përpiqen te lidhin emrin tim me këtë histori dhe vendosin ta riciklojnë atë para çdo fushate elektorale, me shpresën, se nje e pavërtetë qe përsëritet, behet e besueshme, janë te njëjtat qe kane shpifur, se kam përfituar tenderë publikë, te vetëdijshme, qe nuk behej fjale per mua, por per nje person krejt tjetër, me emër te ngjashëm me timin!
Duke respektuar angazhimin per te mos ngritur padi penale apo civile ndaj shtypit dhe gazetareve, i kujtoj gazetës se riprodhimi i shpifjes eshte gjithashtu nje veper penale dhe e ftoj atë te shkëputet nga gënjeshtrat, përbaltja dhe mungesa e profesionalizmit!
Shkëlzen Berisha”

website gazeta tema

[OPARI]

kete vit me beri pershtypje se a emisioni OPINION i FEJZIUT nuk e permendi fare po merrej me MEHMET SHEHUN

[Brari]

kto dite GSH e Karlo bolinos se anil bashes se alb malltez ed rucit ka vazhduar zanatin.

nje shkrim i kushtohej edvinos..

aty rrahesi i grave pershkruhej si nje engjell i dashur me linden qe..nuk e le linden ne shpi te prek pun me dore se ja lan pjatat e i gatuan gjellera fantastike.. etjetj..
ska si edvinua thot linda.. eshte shum kreativ e shum i embel..

mirpo kreativitetin e edvinos e njeh mire nashti gjith bota qe ja pa kreativitetin ne 21 janar..
sidomos ja njeh mire alekso nikaj i zadrimes e faruku e hekurani.. e ziver maska..

nejse..

artikujt e tjere jan per xen berishen.. se si ai na qenka i mpleksur me tregeti armesh..
megjithse albe malltezi e anil basha e karlo bolinos se edvinit e kan vegel ine ramen.. nuku gjeten gje per tja rrasur xenit .. por ato sduan tja dine..
do bejn detiren e ngarkuar na partia.. pra shpif shpif se ishalla psonisim vota per edvinon..
e nashti ki xeni ka reaguar..

ja cthote i ngrati..

koha jone


--

Shkelzen Berisha: Ne cdo fillim fushate perdoret emri im


Shkelzen Berisha ka reaguar menjehere ndaj ribotimit nga ana e mediave te nje artikulli te botuar ne nje reviste amerikane, ku perfshihej dhe emri i tij ne aferen e armeve. Ai eshte shprehur se emri i tij perdoret ne media, sa here qe fillojne fushatat elektorale, nderkohe qe ka bere thirrje qe gazetaret te shkeputen nga genjeshtra, perbaltja dhe mungesa e profesionalizmit. Me poshte po botojme te plote deklaraten tij per mediat. "Gazeta Shqiptare, botoi dje, me titull te ndryshuar sipas oreksit politik, nje shkrim te marre nga nje reviste, ku riservirej dhe njehere pa asnje fakt apo argument te ri, e njejta histori, qe eshte botuar dhe ribotuar me dhjetera here, nga kjo gazete dhe simotrat e saj, sipas se ciles pasazhe te nje bisede mes dy njerezve te panjohur per mua (Z.Trebicka e kam takuar vetem nje here, pasi ishte bere kjo bisede), do te mjaftonin per te me bere pjese te nje biznesi armesh! Kane kaluar tre vjet qe nga dita kur kjo histori u publikua per here te pare ne Mars te vitit 2008 dhe qe atehere, ndonese kjo ceshtje eshte hetuar gjate ketyre tre viteve si nga drejtesia shqiptare ashtu dhe nga ajo amerikane, nuk eshte gjetur asnje element i vetem, qe te provoje perfshirjen time te drejtperdrejte, apo indirekte ne asnje pjese te saj! I ndjeri Trebicka, qe ishte njekohesisht protagonist dhe denoncues i kesaj historie, ne disa intervista te dhena ne media te ndryshme, ka perjashtuar perfshirjen time ne te! Tre vjet me pare ne nje deklarate te shperndare per median kam deklaruar bindjen se koha dhe hetimet mbi kete ceshtje do te vertetonin, se une nuk kam pasur kurre lidhje me asnje nga personat e perfshire ne kete afere! Tre vjet me pas cdo linje hetimi e zhvilluar ne Shqiperi apo SHBA ka provuar se akuzat e hedhura ndaj meje kane qene krejtesisht te paverteta! Mediat qe perpiqen te lidhin emrin tim me kete histori dhe vendosin ta riciklojne ate para cdo fushate elektorale, me shpresen, se nje e pavertete qe perseritet, behet e besueshme, jane te njejtat qe kane shpifur, se kam perfituar tendera publike, te vetedijshme, qe nuk behej fjale per mua, por per nje person krejt tjeter, me emer te ngjashem me timin! Duke respektuar angazhimin per te mos ngritur padi penale apo civile ndaj shtypit dhe gazetareve, i kujtoj gazetes se riprodhimi i shpifjes eshte gjithashtu nje veper penale dhe e ftoj ate te shkeputet nga genjeshtrat, perbaltja dhe mungesa e profesionalizmit"!

[juanito02]

Edhe pse censura diktatoriale ketu ne sit ma ka nderruar ku ka vene gazeta shqiptare shpif ne vend te asaj qe kisha shkruar ajo e ka bere punen vet.
Turp te keni admina se jua kam thene gjithmone e keni bere kete sit te shqiptareve nje tabele emulacioni te Berishes.
Pse nuk merni shkrimin origjinal te asaj gazete ne USA dhe ta marim vesh eshte i sakte shkrimi i perkthyer a jo.
Fjalen shpifje qe keni shtuar nga xhepi drejtojani vetes se boll te shpifur jeni.

[iliria e para]

Brari
Te kam pyetyr por nuk me ke dhene pergjigje!
Edhe nje here po e perseris.
Shkelzeni ka jetuar disa vjet ketu ku jetojme dhe une e ti. Kur je kaq perkrahes i falket i familjes, a thue mos je gje ne lidhje miqesore me Shkelzenin? Ai eshte dhenderr " suedez" , apo? Perndryshe nuk e kuptoj se si i mbron njerzit dhe kure kryejen krime?!

[D&G Feminine]

E keni bere forumin si gazeta 55. Titull idiot si ai/ajo qe e ka vene. Artikulli qe ka sjelle Juanito eshte i revistes prestigjoze amerikane "Rolling Stone" . Kjo reviste eshte aq profesionale sa nuk boton asnje artikull pa i kontrolluar me pare faktet e saj. Mjafton t'ju kujtoj qe gjenerali McChrystal , komandanti i trupave amerikane ne Irak dha doreheqjen pas nje artikulli te Rolling Stone dhe deklaratave (jo zyrtare) qe kishte bere.

[D&G Feminine]

Artikulli i plote ne origjinal.



The Stoner Arms Dealers
How two American kids became big-time weapons traders — until the Pentagon turned on them

HIGH ON WAR: David Packouz (left) and Efraim Diveroli at a gun range near Miami (top). One of the illegal shipments of ammo they supplied to the Afghan army (bottom).
The e-mail confirmed it: everything was finally back on schedule after weeks of maddening, inexplicable delay. A 747 cargo plane had just lifted off from an airport in Hungary and was banking over the Black Sea toward Kyrgyzstan, some 3,000 miles to the east. After stopping to refuel there, the flight would carry on to Kabul, the capital of Afghanistan. Aboard the plane were 80 pallets loaded with nearly 5 million rounds of ammunition for AK-47s, the Soviet-era assault rifle favored by the Afghan National Army.

The American Wikileaks Hacker

Reading the e-mail back in Miami Beach, David Packouz breathed a sigh of relief. The shipment was part of a $300 million contract that Packouz and his partner, Efraim Diveroli, had won from the Pentagon to arm America's allies in Afghanistan. It was May 2007, and the war was going badly. After six years of fighting, Al Qaeda remained a menace, the Taliban were resurgent, and NATO casualties were rising sharply. For the Bush administration, the ammunition was part of a desperate, last-ditch push to turn the war around before the U.S. presidential election the following year. To Packouz and Diveroli, the shipment was part of a major arms deal that promised to make them seriously rich.

This article appears in the March 31, 2011 issue of Rolling Stone. The issue is available now on newsstands and will appear in the online archive March 18.

Reassured by the e-mail, Packouz got into his brand-new blue Audi A4 and headed home for the evening, windows open, the stereo blasting. At 25, he wasn't exactly used to the pressures of being an international arms dealer. Only months earlier, he had been making his living as a massage therapist; his studies at the Educating Hands School of Massage had not included classes in military contracting or geopolitical brinkmanship. But Packouz hadn't been able to resist the temptation when Diveroli, his 21-year-old friend from high school, had offered to cut him in on his burgeoning arms business. Working with nothing but an Internet connection, a couple of cellphones and a steady supply of weed, the two friends — one with a few college credits, the other a high school dropout — had beaten out Fortune 500 giants like General Dynamics to score the huge arms contract. With a single deal, two stoners from Miami Beach had turned themselves into the least likely merchants of death in history.

Meet Alex Jones, the Talk Radio Host Behind Charlie Sheen's Crazy Rants

Arriving home at the Flamingo, his sleek condo with views of the bay, Packouz packed the cone of his Volcano, a smokeless electronic bong. As the balloon inflated with vapors from the high-grade weed, he took a deep toke and felt the pressures of the day drift away into a crisp, clean high.

Dinner was at Sushi Samba, a hipster Asian-Latino fusion joint. Packouz was in excellent spirits. He couldn't believe that he and Diveroli were actually pulling it off: Planes from all over Eastern Europe were now flying into Kabul, laden with millions of dollars worth of grenades and mortars and surface-to-air missiles. But as Packouz's miso-marinated Chilean sea bass arrived, his cellphone rang. It was the freight forwarder he had employed to make sure the ammunition made it from Hungary to Kabul. The man sounded panicked.

Sex, Drugs, and the Biggest Cybercrime of All Time

"We've got a problem," he told Packouz, shouting to be heard over the restaurant's thumping music. "The plane has been seized on the runway in Kyrgyzstan."

The arms shipment, it appeared, was being used as a bargaining chip in a high-stakes standoff between George W. Bush and Vladimir Putin. The Russian president didn't like NATO expanding into Kyrgyzstan, and the Kyrgyzs wanted the U.S. government to pay more rent to use their airport as a crucial supply line for the war in Afghanistan. Putin's allies in the Kyrgyz KGB, it seemed, were holding the plane hostage — and Packouz was going to be charged a $300,000 fine for every day it sat on the runway. Word of the seizure quickly reached Washington, and Defense Secretary Robert Gates himself was soon on his way to Kyrgyzstan to defuse the mounting tensions.

National Affairs Blog: Tim Dickinson on Political News


Packouz was baffled, stoned and way out of his league. "It was surreal," he recalls. "Here I was dealing with matters of international security, and I was half-baked. I didn't know anything about the situation in that part of the world. But I was a central player in the Afghan war — and if our delivery didn't make it to Kabul, the entire strategy of building up the Afghanistan army was going to fail. It was totally killing my buzz. There were all these shadowy forces, and I didn't know what their motives were. But I had to get my shit together and put my best arms-dealer face on."

Sitting in the restaurant, Packouz tried to clear his head, cupping a hand over his cellphone to shut out the noise. "Tell the Kyrgyz KGB that ammo needs to get to Afghanistan!" he shouted into the phone. "This contract is part of a vital mission in the global war on terrorism. Tell them that if they **** with us, they are fucking with the government of the United States of America!"

Packouz and Diveroli had picked the perfect moment to get into the arms business. To fight simultaneous wars in both Afghanistan and Iraq, the Bush administration had decided to outsource virtually every facet of America's military operations, from building and staffing Army bases to hiring mercenaries to provide security for diplomats abroad. After Bush took office, private military contracts soared from $145 billion in 2001 to $390 billion in 2008. Federal contracting rules were routinely ignored or skirted, and military-industrial giants like Raytheon and Lockheed Martin cashed in as war profiteering went from war crime to business model. Why shouldn't a couple of inexperienced newcomers like Packouz and Diveroli get in on the action? After all, the two friends were after the same thing as everyone else in the arms business — lots and lots and lots of money.

"I was going to make millions," Packouz says. "I didn't plan on being an arms dealer forever — I was going to use the money to start a music career. I had never even owned a gun. But it was thrilling and fascinating to be in a business that decided the fate of nations. Nobody else our age was dealing weapons on an international level."

Packouz and Diveroli met at Beth Israel Congregation, the largest Orthodox synagogue in Miami Beach. Packouz was older by four years, a skinny kid who wore a yarmulke and left his white dress shirts untucked. Diveroli was the class clown, an overweight kid with a big mouth and no sense of fear. After school, the pair would hang out at the beach with their friends, smoking weed, playing guitar, sneaking in to swim in the pools at five-star hotels. When Packouz graduated, his parents were so concerned about his heavy pot use that they sent him to a school in Israel that specialized in handling kids with drug problems. It turned out to be a great place to get high. "I took acid by the Dead Sea," Packouz says. "I had a transcendental experience."

Returning home, Packouz drifted through two semesters at the University of Florida. Short of cash, he studied massage because it seemed like a better way to make money than flipping burgers. Nights, he sat around with his high school buddies getting high and dreaming of becoming a pop star. He wrote angsty rock ballads with titles like "Eternal Moment" — but it was hard to get a break in the music industry. With a shaved head and intense blue eyes, Packouz was plenty smart and plenty ambitious, in his slacker fashion, but he had no idea what to do with his life.

Efraim Diveroli, by contrast, knew exactly what he wanted to be: an arms dealer. It was the family business. His father brokered Kevlar jackets and other weapons-related paraphernalia to local police forces, and his uncle B.K. sold Glocks, Colts and Sig Sauers to law enforcement. Kicked out of school in the ninth grade, Diveroli was sent to Los Angeles to work for his uncle. As an apprentice arms dealer, he proved to be a quick study. By the time he was 16, he was traveling the country selling weapons. He loved guns with a passion — selling them, shooting them, talking about them — and he loved the arms industry's intrigue and ruthless amorality. At 18, after a dispute with his uncle over money, Diveroli returned to Miami to set up his own operation, taking over a shell company his father had incorporated called AEY Inc.

His business plan was simple but brilliant. Most companies grow by attracting more customers. Diveroli realized he could succeed by selling to one customer: the U.S. military. No government agency buys and sells more stuff than the Defense Department — everything from F-16s to paper clips and front-end loaders. By law, every Pentagon purchase order is required to be open to public bidding. And under the Bush administration, small businesses like AEY were guaranteed a share of the arms deals. Diveroli didn't have to actually make any of the products to bid on the contracts. He could just broker the deals, finding the cheapest prices and underbidding the competition. All he had to do was win even a minuscule fraction of the billions the Pentagon spends on arms every year and he would be a millionaire. But Diveroli wanted more than that: His ambition was to be the biggest arms dealer in the world — a young Adnan Khashoggi, a teenage Victor Bout.

To get into the game, Diveroli knew he would have to deal with some of the world's shadiest operators — the war criminals, soldiers of fortune, crooked diplomats and small-time thugs who keep militaries and mercenaries loaded with arms. The vast aftermarket in arms had grown exponentially after the end of the Cold War. For decades, weapons had been stockpiled in warehouses throughout the Balkans and Eastern Europe for the threat of war against the West, but now arms dealers were selling them off to the highest bidder. The Pentagon needed access to this new aftermarket to arm the militias it was creating in Iraq and Afghanistan. The trouble was, it couldn't go into such a murky underworld on its own. It needed proxies to do its dirty work — companies like AEY. The result was a new era of lawlessness. According to a report by Amnesty International, "Tens of millions of rounds of ammunition from the Balkans were reportedly shipped — clandestinely and without public oversight — to Iraq by a chain of private brokers and transport contractors under the auspices of the U.S. Department of Defense."

This was the "gray market" that Diveroli wanted to penetrate. Still a teenager, he rented a room in a house owned by a Hispanic family in Miami and went to work on his laptop. The government website where contracts are posted is fbo.gov, known as "FedBizOpps." Diveroli soon became adept at the arcane lingo of federal contracts. His competition was mostly big corporations like Northrop Grumman, Lockheed and BAE Systems. Those companies had entire departments dedicated to selling to the Pentagon. But Diveroli had his own advantages: low overhead, an appetite for risk and all-devouring ambition.

In the beginning, Diveroli specialized in bidding on smaller contracts for items like helmets and ammunition for U.S. Special Forces. The deals were tiny, relatively speaking, but they gave AEY a history of "past performance" — the kind of track record the Pentagon requires of companies that want to bid on large defense contracts. Diveroli got financing from a Mormon named Ralph Merrill, a machine-gun manufacturer from Utah who had worked for his father. Before long, Diveroli was winning Pentagon contracts.

Like all the kids in their pot-smoking circle, Packouz was aware that Diveroli had become an arms dealer. Diveroli loved to brag about how rich he was, and rumors circulated among the stoners about the vast sums he was making, at least compared with their crappy part-time jobs. One evening, Diveroli picked Packouz up in his Mercedes, and the two headed to a party at a local rabbi's house, lured by the promise of free booze and pretty girls. Diveroli was excited about a deal he had just completed, a $15 million contract to sell old Russian-manufactured rifles to the Pentagon to supply the Iraqi army. He regaled Packouz with the tale of how he had won the contract, how much money he was making and how much more there was to be made.

"Dude, I've got so much work I need a partner," Diveroli said. "It's a great business, but I need a guy to come on board and make money with me."

Packouz was intrigued. He was doing some online business himself, buying sheets from textile companies in Pakistan and reselling them to distributors that supplied nursing homes in Miami. The sums he made were tiny — a thousand or two at a time — but the experience made him hungry for more.

"How much money are you making, dude?" Packouz asked.

"Serious money," Diveroli said.

"How much?"

"This is confidential information," Diveroli said.

"Dude, if you had to leave the country tomorrow, how much would you be able to take?"

"In cash?"

"Cold, hard cash."

Diveroli pulled the car over and turned to look at Packouz. "Dude, I'm going to tell you," he said. "But only to inspire you. Not because I'm bragging." Diveroli paused, as if he were about to disclose his most precious secret. "I have $1.8 million in cash."

Packouz stared in disbelief. He had expected Diveroli to say something like $100,000, maybe a little more. But nearly $2 million?

"Dude," was all Packouz said.


Packouz started working with Diveroli in November 2005. His title was account executive. He would be paid entirely in commission. The pair operated out of a one-bedroom apartment Diveroli had by then rented in Miami Beach, sitting opposite each other at a desk in the living room, surrounded by stacks of federal contracts and a mountain of pot. They quickly fell into a daily routine: wake up, get baked, start wheeling and dealing.

Packouz was about to get a rare education. He watched as Diveroli won a State Department contract to supply high-grade FN Herstal machine guns to the Colombian army. It was a lucrative deal, but Diveroli wasn't satisfied — he always wanted more. So he persuaded the State Department to allow him to substitute Korean-made knockoffs instead of the high-end Herstals — a swap that instantly doubled his earnings. Diveroli did the same with a large helmet order for the Iraqi army, pushing the Pentagon to accept poorer-quality Chinese-made helmets once he had won the contract. After all, it wasn't like the military was buying weapons and helmets for American soldiers. The hapless end-users were foreigners, and who was going to go the extra mile for them?

The Pentagon's buyers were soldiers with little or no business experience, and Diveroli knew how to win them over with a mixture of charm, patriotism and a keen sense of how to play to the military culture; he could yes sir and no sir with the best of them. To get the inside dirt on a deal, he would call the official in charge of the contract and pretend to be a colonel or even a general. "He would be toasted, but you would never know it," says Packouz. "When he was trying to get a deal, he was totally convincing. But if he was about to lose a deal, his voice would start shaking. He would say that he was running a very small business, even though he had millions in the bank. He said that if the deal fell through he was going to be ruined. He was going to lose his house. His wife and kids were going to go hungry. He would literally cry. I didn't know if it was psychosis or acting, but he absolutely believed what he was saying."

Above all, Diveroli cared about the bottom line. "Efraim was a Republican because they started more wars," Packouz says. "When the United States invaded Iraq, he was thrilled. He said to me, 'Do I think George Bush did the right thing for the country by invading Iraq? No. But am I happy about it? Absofuckinglutely.' He hoped we would invade more countries because it was good for business."

That spring, when mass protests broke out in Nepal, Diveroli frantically tried to put together a cache of arms that could be sold to the Nepalese king to put down the rebellion — heavy weapons, attack helicopters, ammo. "Efraim called it the Save the King Project, but he didn't give a shit about the king," Packouz says. "Money was all he talked about, literally — no sports or politics. He would do anything to make money."

To master the art of federal contracts, Packouz studied the solicitations posted on fbo.gov. The contracts often ran to 30 or 40 pages, each filled with fine print and legalese. As Diveroli's apprentice, Packouz saw that his friend never read a book or a magazine, never went to the movies — all he did was pore over government documents, looking for an angle, a way in. Diveroli called it squeezing into a deal — putting himself between the supplier and the government by shaving a few pennies off each unit and reselling them at a markup that undercut his competitors. Playing the part of an arms dealer, he loved to deliver dramatic one-liners, speaking as if he were the star of a Hollywood blockbuster. "I don't care if I have the smallest dick in the room," he would say, "as long as I have the fattest wallet." Or: "If you see a crack in the door, you've got to kick the fucker open." Or: "Once a gun runner, always a gun runner."

"Efraim's self-image was as the modern merchant of death," says Packouz. "He was still just a kid, but he didn't see himself that way. He would go toe-to-toe with high-ranking military officers, Eastern European mobsters, executives of Fortune 500 companies. He didn't give a ****. He would take them on and win, and then give them the finger. I was following in his footsteps. He told me I was going to be a millionaire within three years — he guaranteed it."

At first, Packouz struggled to land his own deals. Bidding on contracts on fbo.gov was an art; closing a deal was a science. At one point, he spent weeks obsessing over an $8 million contract to supply SUVs to the State Department in Pakistan, only to lose the bid. But he finally won a contract to supply 50,000 gallons of propane to an Air Force base in Wyoming, netting a profit of $8,000. "There were a lot of suppliers who didn't know how to work FedBizOpps as well as we did," he says. "You had to read the solicitations religiously."

Once a week or so, the pair would hit the clubs of South Beach to let off steam. Karaoke in a basement bar called the Studio was a favorite. Packouz took his performances seriously, choosing soulful music like U2's "With or Without You" or Pearl Jam's "Black," while Diveroli threw himself into power ballads and country anthems, tearing off his shirt and pumping his fists to the music. Between songs, the two friends would take hits of the cocaine that Diveroli kept in a small plastic bullet with a tiny valve on the top for easy access. Packouz was shy around girls, but Diveroli cut right to the chase, often hitting on women right in front of their boyfriends.

All the partying wasn't exactly conducive to running a small business, especially one as complicated and perilous as arms dealing. As AEY grew, it defaulted on at least seven contracts, in one case failing to deliver a shipment of 10,000 Beretta pistols for the Iraqi army. Diveroli's aunt — a strong-willed and outspoken woman who fought constantly with her nephew — joined the two friends to provide administrative support. She didn't approve of their drug use, and she talked openly about them on the phone, as if they weren't present.

"Mark my words," she told Diveroli's mother repeatedly, "your son is going to crash and burn."

"Shut up!" Diveroli would shout, the coldblooded arms dealer giving way to the pissed-off teenager. "You don't know what you're talking about! I made millions last year!"

"Crash and burn," the aunt would say. "Mark my words — crash and burn."

In June, seven months after Packouz started at AEY, he and Diveroli traveled to Paris for Eurosatory, one of the world's largest arms trade shows. Miles of booths inside the Paris Nord Villepinte exhibition center were filled with arms manufacturers hawking the latest instruments of death — tanks, robots, unmanned drones — and serving up champagne and caviar to some of the most powerful political and military officials on the planet. Packouz and Diveroli were by far the youngest in attendance, but they tried to look the part, wearing dress pants, crisp shirts and sales-rep ties. "Wait until I am really in the big time," Diveroli boasted. "I will own this fucking show."


At a booth displaying a new robotic reconnaissance device, Diveroli and Packouz met with Heinrich Thomet, a Swiss arms dealer who served as a crucial go-between for AEY. Tall and suave, with movie-star looks and an impeccable sense of fashion, Thomet had blond hair, light-blue eyes and an eerily calm demeanor. He spoke fluent English with a slight German accent, adding "OK" to the beginning and end of every sentence ("OK, so the price on the AKs is firm, OK?"). He seemed to have connections everywhere — Russia, Bulgaria, Hungary. Serving as a broker, Thomet had created an array of shell companies and offshore accounts to shield arms transactions from official scrutiny. He had used his contacts in Albania to get Diveroli a good price on Chinese-made ammunition for U.S. Special Forces training in Germany — a deal that was technically illegal, given the U.S. embargo against Chinese arms imposed after the Tiananmen Square massacre in 1989.

"Thomet could get body armor, machine guns, anti-aircraft rockets — anything," Packouz recalls. "He was one of the best middlemen in the business, a real-life Lord of War."

Like Diveroli, Thomet had been in the business since he was a teenager, and he recognized that the two young upstarts could be useful to him. Thomet was singled out by Amnesty International for smuggling arms out of Zimbabwe in violation of U.S. sanctions. He was also under investigation by U.S. law enforcement for shipping weapons from Serbia to Iraq, and he was placed on a "watch list" by the State Department. Given the obstacles to selling directly in the United States, Thomet wanted to use AEY as a front, providing him an easy conduit to the lucrative contracts being handed out by the Pentagon.

With Thomet on their side, Diveroli and Packouz soon got the break they were looking for. On July 28th, 2006, the Army Sustainment Command in Rock Island, Illinois, posted a 44-page document titled "A Solicitation for Nonstandard Ammunition." It looked like any other government form on fbo.gov, with blank spaces for names and telephone numbers and hundreds of squares to be filled in. But the document actually represented a semi-covert operation by the Bush administration to prop up the Afghan National Army. Rather than face a public debate over the war in Afghanistan, which was going very badly indeed, the Pentagon issued what is known as a "pseudo case" — a solicitation that permitted it to allocate defense funds without the approval of Congress. The pseudo case wasn't secret, precisely, but the only place it was publicized was on fbo.gov. No press release was issued, and there was no public debate. The money was only available for two years, so it had to be spent quickly. And unlike most federal contracts, there was no dollar limit posted; companies vying for the deal could bid whatever they wanted.

Based on the numbers, it looked like it was going to be a lot of money. The Army wanted to buy a dizzying array of weapons — ammunition for AK-47 assault rifles and SVD Dragunov sniper rifles, GP 30 grenades, 82 mm Russian mortars, S-KO aviation rockets. The quantities were enormous — enough ammo to literally create an army — and the entire contract would go to a single bidder. "One firm fixed-price award, on an all-or-none basis, will be made as a result of this solicitation," the tender offer said.

The solicitation was only up for a matter of minutes before Diveroli spotted it, reading the terms with increasing excitement. He immediately called Packouz, who was driving along the interstate.

"I've found the perfect contract for us," Diveroli said. "It's enormous — far, far bigger than anything we've done before. But it's right up our alley."

The pair met at Diveroli's apartment to smoke a joint and discuss strategy. Supplying the contract would mean buying up hundreds of millions of dollars worth of ammunition for the kind of Eastern Bloc weapons that the Afghans used. Because such weapons were traded in the gray market — a world populated by illegal arms dealers, gun runners and warlords — the Pentagon couldn't go out and buy the ammo itself without causing a public relations disaster. Whoever won the contract to arm the Afghans would essentially be serving as an official front operation, laundering shady arms for the Pentagon.

Normally, a small-time outfit like AEY wouldn't have a shot at such a major defense contract. But Diveroli and Packouz had three advantages. First, the Bush administration had started its small-business initiative at the Pentagon, mandating that a certain percentage of defense contracts go to firms like AEY. Second, the fledgling arms dealers specialized in precisely the sort of Cold War munitions the Pentagon was looking for: They had the "past performance" required by the contract, and they could fulfill the order using the same supply lines Diveroli had developed through Thomet. Third, the only requirement in the contract was that the ammunition be "serviceable without qualification." As Diveroli and Packouz interpreted it, that meant the Pentagon didn't care if they supplied "shit ammo," as long as it "went bang and went out of the barrel."

For the two friends, it was a chance to enter a world usually reserved for multinational defense contractors with armies of well-connected lobbyists. "I knew it was a long shot," recalls Packouz. "But it seemed like we might be able to actually compete with the big boys. I thought we actually had a chance. If we worked hard. If we got lucky."

Bidding on defense contracts is a speculative business — laborious, time-consuming, with no prize for second place. As they passed a joint back and forth, Diveroli decided it was time for Packouz to step up and take on a larger role.

"I don't really have time to source all these things," he told Packouz. "But I've got good contacts for you to start with. I want you to get on the Internet and get a price from everyone and his mother. Any new sources you bring to the table, I'll give you 25 percent of the profit."

This was Packouz's big chance. That night, he went online and searched defense databases for every arms manufacturer in Eastern Europe he could find — Hungary, Bulgaria, Ukraine, any place that might deal in Soviet-era weapons. He e-mailed or faxed or called them all. The phone connection was often bad, and Packouz had to shout to be heard. If the person who answered didn't speak English, he would say "English! English! English!" and then spend minutes on hold while they tracked down the one guy in the outfit who spoke a few words. "Da, da," they would tell Packouz. "You buy, you buy." When he managed to make himself understood, he told the manufacturers that the ammunition had to "work." It also had to "look good," and not be in rusty boxes or exposed to the elements.

For six weeks, Packouz worked through the night, sleeping on Diveroli's couch and surviving on weed and adrenaline. He located stockpiles of ammunition in Eastern Europe at good prices. At the same time, Heinrich Thomet sourced a massive amount of ammunition through his Albanian connections. As the date for the final bid neared, Diveroli agonized. He paced day and night, a cloud of smoke over his head as he smoked joint after joint, muttering, worrying, cursing.

"Efraim was conflicted about whether to put a nine percent or 10 percent profit margin on top of our prices," Packouz recalls. "The difference was more than $3 million in cash, which was huge — but with either margin, profits were going to be more than $30 million. He figured everyone else was going to take 10 percent, but what if another bidder had the same idea as him and put in nine percent? So maybe he should go with eight percent. But then we might be leaving money on the table — God forbid!"

Finally, at the last possible moment, Diveroli went for nine percent. He scribbled a number on the form: $298,000,000. It was an educated guess, one he prayed wouldn't be undercut by the big defense contractors. There were just 10 minutes left before the application deadline. The two friends jumped in Diveroli's car and sped through the quiet residential streets of Miami Beach, making it to the post office with only seconds to go.


The Pentagon can be a slow-moving bureaucracy, a place where paperwork goes to die. But because the Afghanistan solicitation was a "pseudo case," it had been designed to move swiftly. On the evening of January 26th, 2007, Packouz was parking his beat-up old Mazda Protege when Diveroli called.

"I have good news and bad news," Diveroli said.

"What's the bad news?" Packouz asked.

"Our first order is only for $600,000."

"So we won the contract?" Packouz asked in disbelief.

"**** yeah!" said Diveroli.

The two friends, still in their early twenties, were now responsible for one of the central elements of the Bush administration's foreign policy. Over multiple bottles of Cristal at an upscale Italian restaurant, the pair toasted their amazing good fortune. Throughout the meal they passed Diveroli's cocaine bullet back and forth under the table, using napkins to pretend to blow their noses.

"You and me, buddy," Diveroli said. "You and me are going to take over this industry. I see AEY as a $10 billion company in a few years. These fat cats in their boardrooms worrying about the stock prices of their companies have no idea what is about to hit them."

"General Dynamics isn't going to be too happy right now," Packouz agreed.

Despite the celebratory air, they both knew that their work had just begun. They had already managed to clear three different government audits, hiring an accountant to establish the kind of basic bookkeeping systems that any cafe or corner store would have. Now, a few weeks after winning the contract, AEY was suddenly summoned to a meeting with the purchasing officers at Rock Island.

Diveroli asked Ralph Merrill, the Mormon gun manufacturer from Utah, to come along. An experienced businessman in his sixties, Merrill had provided the financial backing needed to land the contract, pledging his interest in a piece of property in Utah. Diveroli had also shown auditors his personal bank balance, by then $5.4 million.

The meeting with Army officials proved to be a formality. Diveroli had the contracting jargon down, and he sailed through the technical aspects of the transaction with confidence: supply sources, end-user certificates, AEY's experience. No one ever asked his age. "We were supremely confident," says Packouz. "I just think it never occurred to the Army people that they were dealing with a couple of dudes in their early twenties."

In reality, the Pentagon had good reason to disqualify AEY from even vying for the contract. The company and Diveroli had both been placed on the State Department "watch list" for importing illegal firearms. But the Pentagon failed to check the list. It also ignored the fact that AEY had defaulted on prior contracts. Initially rated as "unsatisfactory" by the contracting office, AEY was upgraded to "good" and then "excellent."

There was only one explanation for the meteoric rise: Diveroli had radically underbid the competition. In private conversations, the Army's contracting officers let AEY know that its bid was at least $50 million less than its nearest rival. Diveroli's anxiety that his bid of nearly $300 million would be too high had failed to consider the corpulent markups employed by corporate America when it deals with the Pentagon. For once, at least, taxpayers were getting a good deal on a defense contract.

The first Task Order that AEY received on the deal was for $600,000 worth of grenades and ammunition — a test, Diveroli surmised, to make sure they could deliver as promised. Make a mistake, no matter the reason, and the Pentagon might yank the entire $298 million contract.

After their celebratory dinner the night they received the contract, the two friends headed for Diveroli's brand-new Audi. As Diveroli arranged a line of coke on the dashboard, he warned Packouz not to make any mistakes with the grenades.

"You've got the bitch's panties off," Diveroli said, adopting his best movie-star swagger. "But you haven't fucked her yet."

Diveroli and Packouz needn't have worried. They had barely gotten started on the order for grenades when the second Task Order arrived. This time, it was for more than $49 million in ammunition — including 100 million rounds of AK ammo and more than a million grenades for rocket launchers. There was no question now. The Pentagon was ecstatic to award the contract to a tiny company like AEY, which helped fulfill the quota set by Bush's small-business initiative.

Packouz calculated that even with the tight margins, he stood to make as much as $6 million on the contract. But he wasn't so sure that AEY was going to be able to deliver. Diveroli had already hit the road, traveling to the Ukraine, Montenegro and the Czech Republic in search of suppliers. So Packouz would have to tend to most of the Afghanistan contract by himself — a job that any conventional defense contractor would have assigned to dozens of full-time, experienced employees.

In February 2007, saddled with a gargantuan task, Packouz went by himself to the annual International Defense Exhibition in Abu Dhabi to look for suppliers. "It was bizarre," he says. "I was just a kid, but I was probably the single biggest private arms dealer on the planet. It was like Efraim had put me into the movie he was starring in." To look the part of an international arms dealer, Packouz carried a silver aluminum briefcase and wore wraparound shades. He also had business cards printed up with an impressive new title, considering he was part of a two-man operation: vice president.

In Abu Dhabi, Packouz hoped to find a single supplier big enough to meet most of AEY's demands. The obvious candidate was Rosoboron Export, the official dealer for all Russian arms. The company had inherited the Soviet Union's global arms-exporting empire; now, as part of Vladimir Putin's tightly held network of oligarchic corporations, Rosoboron sold more than 90 percent of Russia's weapons. The firm was so big that Packouz could have just given them the list of ammunition he needed and they could have supplied the entire contract, a one-stop weapons shop.

But there was a catch, the kind of perversity common in the world of arms dealing: Rosoboron had been banned by the State Department for selling nuclear equipment to Iran. The U.S. government wanted Russian ammo, just not from the Russians. AEY couldn't do business with the firm — at least, not legally. But for gun runners, this kind of legal hurdle was just that — a hurdle to be jumped.

Packouz went to the main Russian pavilion every day to try to get an appointment with the deputy director of Rosoboron. The giant exhibit was like a souk for arms dealers, with scores of Russian generals in full-dress uniform meeting with businessmen and sheiks. Finally, on the last day, Packouz was given an appointment. The deputy director looked like he was ex-KGB — big and fat, in his sixties, with thick square glasses. As Packouz spoke, the man kept surveying the pavilion out of the corner of his eye, as if he were checking to see if he was being watched. Packouz showed him the list of munitions he needed, along with the quantities. The director raised his eyebrows, impressed by the scale of the operation.

"We have very good interest in this business," he said in a thick Russian accent. "You know we are only company who can provide everything."

"I'm aware of that," Packouz said. "That's why we want to do business with you."

"But as you know, there is problem. State Department has blacklist us. I don't understand your government. One month is OK to do business, next month is not OK. This is very not fair. Very political. They just want leverage in dealing with Kremlin."

"I know we can't do business with you directly," Packouz said. Then he hinted that there was a way to get around the blacklist. "If you can help us do business with another Russian company, then we can buy from them."

"Let me talk to my people," the Russian said, taking one of Packouz's newly printed business cards.

It was the last Packouz ever heard from the Russian. Several weeks later, as he was arranging supply routes for the deal, Packouz was informed that AEY would not be given overflight permission for Turkmenistan, a former Soviet satellite that had to be crossed to reach Afghanistan. "It was clear that Putin was fucking with us directly," Packouz says. "If the Russians made life difficult for us, they would get taken off the American blacklist, so they could get our business for themselves."

Packouz managed to obtain the overflight permission through a Ukrainian airline — but the episode was an ominous reminder of how little he understood about the business he was in. "There was no way to really know why the heads of state were doing things, especially when it came to something like invading Iraq," he says. "It was such a deep game, we didn't know what was really happening."


With the flights to Kabul arranged, Packouz hit the phones looking for more ammunition. The cheaper the better: The less the ammo cost, the more he and Diveroli would pocket for themselves. They didn't need quality; antique shells, second-rate mortar rounds — all of it was fine, as long as it worked. "Please be advised there is no age restriction for this contract!!!" AEY advised one potential supplier in an e-mail. "ANY age ammunition is acceptable."

Of course, if the Pentagon really cared about the Afghan National Army, it could have supplied them with more expensive, and reliable, state-of-the-art weapons. The Bush administration's ambivalence about Afghanistan had manifested itself in the terms of the contract: The soldiers of Kabul and Kandahar would not be abandoned in the field, but nor would they be given the tools to succeed.

Packouz sat on the couch in Diveroli's apartment, bong and lighter handy, and called U.S. Embassies in the "stans" — the former Soviet satellites — and asked to speak to the defense attache. Deepening his voice and adopting a clipped military inflection, Packouz chatted them up, made them laugh, asked about how things were in Kazakhstan, described how sunny it was in Miami. Whenever possible, he threw in military lingo designed to appeal to the officers: He was working on an essential contract in the War on Terror, he explained, and the United States military was counting on AEY to complete the mission. "I said it was part of the vital process of nation building in the central front of the War on Terror," Packouz recalls. "Then I would tell them the specifics of what I was after — mortar rounds, the size of ammo, the amount. They were all eager to help."

Every day, Packouz spoke with military officials, sending volleys of e-mails to Kabul and Kyrgyzstan and the Army depot in Rock Island. The contracting officers he dealt with told him that there was a secret agenda involved in the deal. The Pentagon, they said, was worried that a Democrat would be elected president in 2008 and cut the funding for the war — or worse, pull U.S. troops out of Afghanistan entirely.

"They said Bush and Rumsfeld were trying to arm Afghanistan with enough ammo to last them the next few decades," Packouz recalls. "It made sense to me, but I didn't really care. My main motivator was making money, just like it was for General Dynamics. Nobody goes into the arms business for altruistic purposes."

It didn't take long for AEY to strike cut-rate deals that vastly improved its profit margin. The nine percent planned for in the original bid was soon pushing toward 25 percent — enough to provide Packouz and Diveroli with nearly $85 million in profits. But even such a jaw-dropping sum didn't satisfy Diveroli. He scoured FedBizOpps for even more contracts and landed a private deal to import Lithuanian ammo, determined to turn AEY into a multibillion-dollar company.

To cope with the increased business, AEY leased space in a larger and more expensive office building in Miami Beach. The company hired an office manager and two young secretaries they found on Craigslist. Diveroli brought in two more friends from the synagogue, including a guy fluent in Russian, to help fulfill the contracts. "Things were rolling along," Packouz recalls. "We were delivering on a consistent basis. We had suppliers in Hungary and Bulgaria and other countries. I had finally arranged all the overflight permits. We were cash positive."

Packouz had yet to be paid a cent, but he was convinced he was about to be seriously rich. Anticipating the big payday, he ditched his beater Mazda for a brand-new Audi A4. He moved from his tiny efficiency apartment to a nice one-bedroom overlooking the pool at the Flamingo in fashionable South Beach. Diveroli soon followed, taking a two-bedroom in the central tower. It was convenient for both — their drug dealer, Raoul, lived in the complex.

"The Flamingo was a constant party," Packouz says. "The marketing slogan for the building was 'South Beach revolves around us,' and it was true. There was drinking, dancing, people making out in the Jacuzzi — sometimes more than just making out. Outside my balcony there was always at least a few women sunbathing topless. People at parties would ask us what we did for a living. The girls were models or cosmetologists. The guys were stockbrokers and lawyers. We would say we were international arms dealers. 'You know the war in Afghanistan?' we would say. 'All the bullets are coming from us.' It was heaven. It was wild. We felt like we were on top of the world."

In the evenings, Packouz and Diveroli would get high and go to the American Range and Gun Shop — the only range near Miami that would let them fire off the Uzis and MP5s that Diveroli was licensed to own. "When we let go with our machine guns, all the other shooters would stop and look at us like, 'What the **** was that?' Everyone else had pistols going pop pop. We loved it. Shooting an automatic machine gun feels powerful."

The biggest piece of the Afghan contract, in terms of sheer quantity, was ammunition for AK-47s. Packouz had received excellent quotes from suppliers in Hungary and the Czech Republic. But Diveroli insisted on using the Swiss arms dealer Heinrich Thomet's high-level contacts in Albania. The move made sense. The Albanians didn't require a large deposit as a down payment, which made it easier for AEY to place big orders. And Albania's government could certainly handle the volume: Its paranoid communist leaders had been so convinced they were going to be attacked by foreign powers that they had effectively transformed the nation into a vast military stockpile, with bunkers scattered throughout the countryside. In fact, AK-47 ammunition was so plentiful that Albania's president had recently flown to Baghdad and offered to donate millions of rounds to Gen. David Petraeus.

The structure for AEY's purchase of the Albanian ammo was standard in the world of illegal arms deals, where the whole point is to disguise origins and end-users. It was perfectly legal, but it had the stench of double-dealing. A shell company called Evdin, which Thomet had incorporated in Cyprus, would buy the ammo from Albania's arms-exporting company. Evdin would then resell the rounds to AEY. That way Thomet got a cut as broker, and AEY and the U.S. government were insulated from any legal or moral quandaries that came with doing business in a country as notoriously corrupt and unpredictable as Albania.

There was only one snag: When Diveroli bid on the contract, he had miscalculated the cost of shipping, failing to anticipate the rising cost of fuel. The Army had given him permission to repackage the rounds into cardboard boxes, but getting anything done in a country as dysfunctional as Albania wasn't easy. So Diveroli dispatched another friend from their synagogue, Alex Podrizki, to the capital city of Tirana to oversee the details of fulfilling the deal.

Despite the hands-on approach, signs of trouble emerged immediately. When Podrizki went to look at a cache of ammunition in one bunker, it was apparent that the Albanians had a haphazard attitude about safety; they used an ax to open crates containing live rounds and lit cigarettes in a room filled with gunpowder. The ammunition itself, though decades old, seemed to be in working order, but the rounds were stored in rusty cans and stacked on rotting wooden pallets — not the protocol normally used for such dangerous materiel. Worst of all, Podrizki noticed that the steel containers holding the ammunition — known as "sardine cans" — were covered in Chinese markings. Podrizki called Packouz in Miami.

"I inspected the stuff and it seems good," Podrizki told him. "But dude, you know this is Chinese ammo, right?"

"What are you talking about?" Packouz said.

"The ammo is Chinese."

"How do you know it's Chinese?"

"There are Chinese markings all over the crates."


Packouz's heart sank. There was not only an embargo against selling weapons manufactured in China: The Afghan contract specifically stipulated that Chinese ammo was not permitted. Then again, maybe AEY could argue that the ammunition didn't violate the ban, since it had been imported to Albania decades before the embargo was imposed, back when Albania's communist government had forged an alliance with Mao. There was precedent for such an argument: Only the year before, the Army had been delighted with Chinese ammo that AEY had shipped from Albania. But this time, when Diveroli wrote the State Department's legal advisory desk to ask if he could use Chinese rounds made prior to the embargo, he received a curt and unequivocal reply: not without a presidential decree.

Given the deadline on the contract, there was no time to find another supplier. The Hungarians could fill half the deal, but the ammunition would not be ready for shipment until the fall; the Czechs could fill the entire order, but they wanted $1 million. Any delay would risk losing the entire contract. "The Army was pushing us for the ammo," says Packouz. "They needed it ASAP."

So the two friends chose a third option. As arms dealers, subverting the law wasn't some sort of extreme scenario — it was a routine part of the business. There was even a term of art for it: circumvention. Packouz e-mailed Podrizki in Albania and instructed him to have the rounds repackaged to get rid of any Chinese markings. It was time to circumvent.

Alone in a strange city, Podrizki improvised. He picked up a phone book and found a cardboard-box manufacturer named Kosta Trebicka. The two men met at a bar near the Sky Tower in the center of town. Trebicka was in his late forties, a wiry and intense man with thick worker's hands. He told Podrizki that he could supply cardboard boxes strong enough to hold the ammunition, as well as the labor to transfer the rounds to new pallets. A week later, Podrizki called to ask if Trebicka could hire enough men to repack 100 million rounds of ammunition by taking them out of metal sardine cans and placing them in cardboard boxes. Trebicka thought the request exceedingly odd. Why go to all that trouble? Podrizki fibbed, saying it was to lighten the load and save money on air freight. After extended haggling with Diveroli back in Miami, Trebicka agreed to do the job for $280,000 and hired a team of men to begin repackaging the rounds.

As he worked at the warehouse, however, Trebicka grew even more suspicious. Concerned that something nefarious was happening, he called the U.S. Embassy and met with the economic attache. Over coffee at a cafe called Chocolate, Trebicka confided that the ammunition was covered in Chinese markings. Was that a problem? Not at all, the U.S. official replied. The embassy had been trying to find the money to pay for demolishing the ammunition, so sending the rounds to Afghanistan would actually do them a favor. AEY appeared to be in the clear.

But greed got the better of Diveroli. In a phone call from Miami, he asked Trebicka to use his contacts in the Albanian government to find out how much Thomet was paying the Albanians for the ammunition. AEY was giving the Swiss arms broker just over four cents per round and reselling them to the Pentagon for 10 cents. But Diveroli suspected that Thomet was ripping him off.

He turned out to be right. A few days later, Trebicka reported that Thomet was paying the Albanians only two cents per round — meaning that he was charging AEY double the asking price, just for serving as a broker. Diveroli was enraged. He asked Trebicka to meet with his Albanian connections and find a way to cut Thomet out of the deal entirely.

Trebicka was happy to help. The Albanians, he thought, would be glad to deal with AEY directly. After all, by doing an end run around Thomet, there would be more money for everyone else. But when Trebicka met with the Albanian defense minister, his intervention had the opposite effect: The Albanians cut him out of the deal, informing AEY that the repackaging job would be completed instead by a friend of the prime minister's son. What Trebicka had failed to grasp was that Thomet was paying a kickback to the Albanians from the large margin he was making on the deal. Getting rid of Thomet was impossible, because that was how the Albanians were being paid off the books.

Diveroli flew to Albania and tried to intervene to help Trebicka keep the job, but he didn't have enough clout to get the decision reversed. Trebicka was stuck with the tab for the workers he had hired to repackage the rounds, along with a warehouse full of useless cardboard boxes he had printed to hold the ammo. Furious at being frozen out, he called Diveroli and secretly recorded the conversation, threatening to tell the CIA what he knew about the deal. "If the Albanians want to still work with me, I will not open my mouth," he promised. "I will do whatever you tell me to do."

Diveroli suggested that Trebicka try bribing Ylli Pinari, the head of the Albanian arms-exporting agency that was supplying the ammunition. "Why don't you kiss Pinari's ass one more time," Diveroli said. "Call him up. Beg. Kiss him. Send one of your girls to **** him. Let's get him happy. Maybe we can play on his fears. Or give him a little money, something in his pocket. And he's not going to get much — $20,000 from you."

When Trebicka complained about being muscled out of the deal, Diveroli said there was nothing he could do about it. There were too many thugs involved on the Albanian end of the deal, and it was just too dangerous. "It went up higher, to the prime minister and his son," Diveroli said. "This mafia is too strong for me. I can't fight this mafia. It got too big. The animals just got too out of control."

With things up in the air in Albania, Packouz was starting to feel the pressure. He was stressed out, working around the clock, negotiating multimillion-dollar purchases and arranging for transportation. It felt like AEY was under siege from all directions. So when the cargo plane had finally taken off from Hungary on its way to Kabul loaded with 5 million rounds of ammunition, Packouz had breathed a sigh of relief. Then the plane had been abruptly seized in Kyrgyzstan — and Packouz had been forced to swing into action once more, working the phones for weeks to get the ammo released. Fortunately, AEY had friends in high places. When Packouz contacted the U.S. Embassy in Kyrgyzstan, the military attache immediately wrote to the Kyrgyz government, explaining that the cargo was "urgently needed for the war on terrorism being fought by your neighboring Afghan forces." Two weeks later, Defense Secretary Robert Gates traveled to Kyrgyzstan on a mission to keep supplies flowing through the airport there. Under pressure from top U.S. officials, the ammo was eventually released.

"I never did find out what really happened, or why the plane was seized," says Packouz. "It was how things were done in international arms dealing. The defense industry and politics were extremely intertwined — you couldn't do business in one without dealing with the other. Your fate depended on political machinations behind the scenes. You don't even know whose side you were on — who you were helping and who you were hurting."

With the plane released and the Albanian supply line secured, Packouz and Diveroli thought they finally had everything under control. Cargo planes filled with ammunition were taking off from airports across Eastern Europe. The military officials receiving the ammo in Kabul had to know it was Chinese: Every round is stamped with the place of manufacture, as any soldier knows. But the shipments were routinely approved, and there were no complaints from the Afghans about the quality of the rounds. The ammo worked, and that was all that mattered. Millions of dollars were being transferred via wire from the Pentagon into AEY's accounts, and the $300 million contract was moving along smoothly. Diveroli was rich. Packouz was going to be rich. They had it made.


But it didn't take long for success to drive a wedge between the two friends. The exhausted Packouz no longer had to work 18 hours a day to track down suppliers. He started coming in late and knocking off early. Diveroli, who owed him commission but had yet to cut a check to his partner, started to argue with him about his hours.

"Efraim started looking at me differently," Packouz says. "I could tell he was working things over in his head. There was real money in the bank — millions and millions. He was about to be forced to pay me a huge chunk of change. He said he didn't want to 'give' me all that money. That was how he put it. Not like I had earned the money."

One day, Diveroli finally made his move. He wanted to renegotiate the deal. Packouz knew he was in a bad bargaining position. The money coming in from the Army went directly to AEY. Packouz had no written contract with Diveroli, only an oral agreement. The handshake deal they had made was worth just that — a handshake.

In an effort to protect his interests, Packouz demanded a meeting with lawyers present. Before the session, the two friends had a quick exchange.

"Listen, dude, if you **** me, I'm going to **** you," Packouz warned.

"Whatever," said Diveroli.

"It's going to be war," Packouz said. Then he played his trump card. "You don't want the IRS starting to come and look around."

Diveroli's face went white.

"Calm down," Diveroli said. "Don't throw around three-letter words like IRS. We can find a settlement."

"I know all of your contacts, and I can send them the actual documents showing what the government is paying," Packouz said. "You'll lose your entire profit margin."

"Take it easy," said Diveroli.

"We both know you're delivering Chinese," Packouz said.

A deal was struck, with Packouz agreeing to a fraction of the commission he had been promised. He figured he had something more precious than money: He knew how to work FedBizOpps. To compete with his former partner, he opened up his own one-man shop, Dynacore Industries, claiming on his website that his "staff" had done business with the State Department, the Pentagon, and the Iraqi and Afghan armies. "Sometimes you have to fake it until you make it," Packouz says. "People won't do business with you unless you have experience, but how can you get experience if they won't do business with you? Everyone has got to lie sometimes." Fearing that Diveroli might decide it was cheaper to have him killed than to pay him, Packouz also bought a .357 revolver as insurance.

It turned out that Packouz had bigger things to worry about. Winning the Afghan contract had earned AEY powerful enemies in the industry. One American arms dealer had complained to the State Department, claiming that AEY was buying Chinese-made AK-47s and shipping them to the Iraqi army. The allegation was false, but it had apparently triggered a criminal investigation by the Pentagon. On August 23rd, 2007 — the very day Packouz was supposed to sign the settlement papers with Diveroli — federal agents raided AEY's offices in Miami Beach. Ordering everyone to step away from their computers, the agents seized all of the company's hard drives and files.

The raid led agents directly to the e-mails about the Chinese markings on the ammunition from Albania, and the conspiracy to repackage it. "The e-mails were incredibly incriminating — they spelled out everything," Packouz says. "I knew once they saw them we were in trouble. We were so stupid. If we didn't e-mail, we could probably have denied the whole thing. But there were the names and dates. It was undeniable. I realized I was going to get caught no matter what I did, so I turned myself in. When the agents came to my lawyer's office to interview me, they were joking about how they had seen all the e-mails and notes. They were laughing."

To avoid indictment, Packouz agreed to cooperate, as did Alex Podrizki. But Diveroli went right on shipping Chinese ammo to Afghanistan — and the Army went right on accepting it. By now, though, the repackaging being done in Albania was getting even sloppier. Some of the crates were infested with termites, and the ammunition had been damaged by water. Tipped off by an attorney for Kosta Trebicka, who had begun a crusade against corruption in Albania, The New York Times ran a front-page story in March 2008 entitled "Supplier Under Scrutiny on Arms for Afghans."

Before the Times story ran, Packouz had been led to believe that he wasn't going to be charged for shipping pre-embargo Chinese ammunition. But after the article appeared, he and Podrizki and Diveroli were indicted on 71 counts of fraud. Faced with overwhelming evidence, all pleaded guilty. The Mormon gun manufacturer from Utah, Ralph Merrill, pleaded not guilty and was convicted in December. Heinrich Thomet simply vanished; according to rumors, he was last seen somewhere in Bosnia.

After the story broke, Kosta Trebicka traveled to the United States to talk to congressional investigators and federal prosecutors in Miami. He soon became terrified that the U.S. government was going to indict him as well. But back in Albania, he also became the lead witness in a case that targeted Albanian thugs and gangsters with ties to the prime minister. Then one afternoon in September 2008, Trebicka was killed in a mysterious "accident" when his truck somehow managed to flip over on a flat stretch of land outside Tirana. He was found alive by villagers, but medical crews and the police were slow to arrive. One of the first officials on the scene, in fact, was the Albanian prime minister's former bodyguard. "If it was an accident," says Erion Veliaj, an Albanian activist who worked with Trebicka, "it was a very strange kind."

Through all the chaos, Diveroli and Packouz had done a huge amount of business with the U.S. military. All told, AEY made 85 deliveries of munitions to Afghanistan worth more than $66 million, and had already received orders for another $100 million in ammunition. But the fiasco involved more than a couple of stoner kids who made a fortune in the arms trade. "The AEY contract can be viewed as a case study in what is wrong with the procurement process," an investigation by the House Committee on Oversight and Government Reform later concluded. There was a "questionable need for the contract," a "grossly inadequate assessment of AEY's qualifications" and "poor execution and oversight" of the contract. The Bush administration's push to outsource its wars in Iraq and Afghanistan, in short, had sent companies like AEY into the world of illegal arms dealers — but when things turned nasty, the federal government reacted with righteous indignation.

In January, Packouz was sentenced to seven months of house arrest after he stood before a federal judge in Miami and expressed his remorse for the "embarrassment, stress and heartache that I have caused." But his real regret is political: He believes that he and Diveroli were scapegoats, prosecuted not for breaking the law but for embarrassing the Bush administration. No one from the government has been charged in the case, even though officials in both the Pentagon and the State Department clearly knew that AEY was shipping Chinese-made ammunition to Afghanistan.

"We were the Army's favorite contractors when we got the deal — poster boys for President Bush's small-business initiative," Packouz says. "We would have saved the government at least $50 million. We were living the American dream, until it turned into a nightmare."

In January, dressed in a tan prison-issued jumper, Diveroli came before Judge Joan Lenard for sentencing at Miami's gleaming new federal courthouse. The court was packed with his friends and relatives, but they didn't exactly give him the support he was hoping for. "Efraim needs to go to jail," a local rabbi told the judge. Even Diveroli's mother concurred. "I know you hate me for saying this," she said, addressing her son directly, "but you need to go to jail." Diveroli's shoulders slumped.

Diveroli described his contrition to Judge Lenard. When prison guards saw his file, he said, they asked in amazement how such a young person had managed to win such a huge military contract. "I have no answer," Diveroli told the court. "I have had many experiences in my short life. I have done more than most people can dream of. But I would have done it differently. All the notoriety in my industry and all the good times — and there were some — cannot make up for the damage."

Judge Lenard gazed at Diveroli for a long time. "If it wasn't so amazing, you would laugh," she said. Then she sentenced him to four years.

The hearing was not the end of Diveroli's woes. As a convicted felon, he was barred from so much as holding a gun, let alone selling arms. But while he was awaiting sentencing on the fraud charges, Diveroli couldn't stay out of the business he loved. He contrived to act as a consultant to a licensed importer who wanted to buy Korean-made ammunition magazines. The deal was technically legal — the magazines only fed ammo into the guns, so Diveroli wasn't actually selling weapons — but it put him in the cross hairs of another federal sting operation.

An ATF agent posing as an arms dealer spent weeks trying to wheedle Diveroli into selling arms. Diveroli refused, but he couldn't resist bragging about his exploits; as agents recorded his every word, he talked about hunting alligators and hogs in the Everglades with a .50-caliber rifle. Finally, the ATF agent lured Diveroli to a meeting, asking him to bring along a gun so they could go shooting together. Diveroli didn't bring a weapon — he knew that would constitute a felony. But the ATF agent, who had thoughtfully brought along a gun of his own, handed Diveroli a Glock to try out.

The temptation was too much. Adopting his best tough-guy swagger, Diveroli cleared the chamber and inspected the weapon. As always, the 24-year-old arms dealer was the star of his own Hollywood movie. No matter what happened, he told the agent moments before his arrest, he would never leave the arms business.

"Once a gun runner," he boasted," always a gun runner."

[Brari]

ilirian i par a i dyte..

nuku e kam njohur kurre xen berishen.
e nuku i a kam par hajrin te jatit kurre.

por un di si genjen seli rozja.. sidomos tani me kryetar edvinin..
di dhe se si shpifin mjeshterisht mediat edviniste.. karlo boliniste..

gerdeci tani dihet mire..

ti ilir do kesh besoj ndonje vile ne suedi.
dhe ndonje volvo..
a i djeg ti ato mo?

sigurisht jo.

dhe gerdecin nuk e dogji as saliu as xeni as mediu.. bile as jorgj-deliu..

pra njerzit ne gerdec i vrau ai qe i vuri zjarrin depos..

un dyshoj se ne kte pun ka gisht nje segment kllosist ne seli roz ne bashkveprim me gazeten shqiptare top chanellin mero bazen etj..




prandaj nuk i ha ato pallavrat as te meros as te anil bashes..

.

[juanito02]

Po gerdeci dihet mire.
Ja me sakte nga shkrimi amerikan ska kush e thote.
Edhe pse ja nderron temen Albo dhe e quan shpifje.
Ishte Rrahman Selmanllari mekembesi e Shkelzen Berishes qe ja mori me force punen Trebickes dhe me ne fund e likuidoi ja mori jeten.
Qe shpura krimineleve te Berishes ata qe kane bere dhjetra vrasje te tjera qe e bene vrasjen e Trebickes ngaqe u nxori bojen Rrahmanit e Shkelzenit.
Pse e rastit qe qe Trebicken e vrare e gjeti i pari bodigardi Beishes?
Se ku e gjen forcen ti brar qe mbron kete grup kriminelesh ti e di.