Historia e Palestines

[_Mersin_]

Banorët e parë

Askush nuk e di saktësisht, kur është ngritur vendbanimi i parë në tokën e Palestinës dhe as nuk ka argument që ta përkufizojë ndonjë histori, por shenjat dhe gjurmët e para tregojnë se banorët e parë që e kanë banuar Palestinën janë të shekullit të katërmbëdhjetë para erës sonë (shek XIV p.e.s.) e ata janë një bashkësi fisesh, që quheshin Natufij.

Në shek. VIII p.e.s. ka gjurmë që tregojnë për ekzistencën e një qyteti që sot njihet me emrin: “Urejha”. Për këtë shkak disa hulumtues e konsiderojnë këtë qytetin më të vjetër në botë.



Kenan-itët

Gjurmët e para që dihen, sillen rreth popullit të quajtur Kenan-it dhe të tjerë që quhen Amur-it. Këta dy popuj janë fise që janë shpërngulur nga Gadishulli Arabik nga veriu dhe janë vendosur në Sham, pikërisht në Palestinë. Kjo gjë është e verifikuar dhe e qartë në lidhje me historinë e Palestinës. Për këtë janë në konsensus historianët e Orientit dhe ata të Perëndimit. Domethënë zanafilla e historisë së arkivuar kthehet te banorët e parë të Palestinës, e ata janë Kenanitët dhe Amuritët. Për sa u përket çifutëve, ata nuk përmenden gjatë kësaj periudhe historike. Ata përmenden pas shumë shekujsh.

Fiset arabe që kanë emigruar prej Gadishullit Arabik në drejtim të veriut kanë qenë të shumta. Këta janë ndarë në tokat e Shamit dhe dy lumenjve (Eufrat dhe Tigër) në Irak. Një pjesë e tyre është transferuar në Egjipt. Prej tyre kanë qenë Kenanitët, të cilët u vendosën në brigjet e Palestinës. Prej tyre kanë qenë edhe Jebisinët, të cilët u vendosën në tokat e Kudsit para se të ndërtohej. Popujt e tjerë janë ndarë dhe janë vendosur në pjesën malore dhe janë quajtur Fenikas dhe Amurit. Kështu u nda toka e Palestinës në mes fiseve. Librat e historisë i kanë përmendur në bazë të gjurmëve dhe dëshmive emrat e çdo fisi nga këta dhe sipas shpërndarjes gjeografike në territorin e Palestinës.

Për këtë shkak toka e Palestinës nga dijetarët e historisë quhet Toka e Kenanitëve, si përkatësi e tyre. Kjo është e theksuar tekstualisht në librat qiellorë, prej tyre Tevrati dhe Inxhili.



Zanafilla e emrit Palestinë

Zanafilla e emrit Palestinë rrjedh prej popullit që ka banuar në vendin e quajtur Balsat në jug të Palestinës (së sotshme).

Emri “Palestinë” rrjedh edhe nga popujt e tjerë, që kanë ardhur nga ishujt e Detit Mesdhe, pikërisht nga ishulli i Kretës. Siç duket popujt e këtyre ishujve i ka kapluar uria apo ndonjë fatkeqësi tjetër, që i ka bërë të ikin në drejtim të brigjeve të Shamit dhe Egjiptit. Atyre u doli në pritë Ramsesi III në betejën e njohur të “Luzinit”, e cila është zhvilluar në Egjipt. Ramsesi nuk dëshironte që ata të vendosen në tokat e Egjiptit. Pas negociatave vendosën që ata të transferohen në Palestinë. Ramsesi i urdhëroi të vendosen në pjesën jugore të Palestinës, në vendin e quajtur Belsat, ndërkaq ata u quajtën belsetinas. Prej këtij derivati ka ardhur edhe emri Palestinë dhe banorët e saj janë njohur si “belsetin”. Kohë pas kohe emri është shndërruar derisa ka arritur të thirret me formën e sotshme Palestinë. Këta popuj u bënë kështu fqinjë të Kenanitëve dhe Bujusinëve, të cilët ishin banorët vendas të atyre anëve. Që aty ata u përzien dhe kështu u shkrinë me vendasit, që ishin në numër më të madh dhe me civilizim më të përparuar. Me kalimin e kohës balsetinët dhe kenanitët u zhdukën dhe nuk u ka mbetur gjurmë prej tyre, kështu që u kanë humbur edhe gjurmët e tyre historike.

Nga e gjithë kjo që u tha më sipër na qartësohet se në këtë periudhë nuk hasim në ndonjë rast ku të përmenden çifutët e as popujt e tyre. Atëherë ku kanë qenë në këtë periudhë? Si kanë hyrë në territoret e Palestinës?!...

Në histori është përmendur se Ibrahimit alejhi selam në Palestinë i kanë lindur dy djem: Is’haku dhe Ismaili. Ata ishin nga të shpërngulurit dhe jo nga vendasit. Jakubi alejhi selam i quajtur Israil ishte i biri i Is’hakut alejhi selam. Jusufi alejhi selam ishte njëri nga bijtë e Jakubit. Në Kuranin Fisnik thuhet se Jusufin e kanë marrë si skllav në Egjipt e pastaj Allahu i ka dhënë pozitë të lartë në qeverisje dhe i ka mësuar komentin e ëndrrave. Pastaj bëhet ministër i ekonomisë të Egjiptit. Duke qenë në këtë pozitë ka kërkuar t’i sjellin babanë e vet Jakubin me të gjithë anëtarët e familjes e t’i bashkohen atij në Egjipt. Në Librin Famëlartë thuhet:

“Ju shkoni me këtë këmishën time dhe hidhjani atë babait tim në fytyrë, e atij do t’i kthehet shikimi, e pastaj ejani tek unë me tërë familjen time”. Jusuf 93

“(e morën familjen dhe shkuan) E kur hynë te Jusufi, ai i afroi nga vetja të dy prindërit e tij dhe tha: “Me dëshirën e Allahut hyni në Egjipt të sigurt!” Jusuf 99

Jakubi alejhi selam i ka marrë të gjithë anëtarët e familjes dhe është vendosur në Egjipt, e prej aty nuk ka dalë më. Kështu ka mbaruar emigrimi i tyre nga Palestina.

Emigrimi tjetër i çifutëve në Palestinë është ai i Musait alejhi selam, kur bëri hixhret me popullin e tij Beni Israil nga Egjipti, që të shpëtojnë nga Faraoni dhe ushtria e tij. Prej këtu vërejmë se çifutët kanë hyrë në Palestinë si muhaxhirë (emigrantë). E sa u përket banorëve vendas ata kanë qenë Kenanitët. Drejtimi i shpërnguljes ka qenë më shumë nga Egjipti në Palestinë, edhe pse Palestina i përkiste Egjiptit administrativisht, politikisht dhe historikisht, që prej kohës kur Jakubi alejhi selam e ndërtoi tempullin. Në këtë kohë faraonët patën filluar të zgjerohen në territoret më të afërta dhe kështu e pushtuan Palestinën e pikërisht territoret që i pat sunduar Heksosi. E kështu Palestina është bërë pjesë e Egjiptit,

Allahu i begatoi Beni Israilët dhe i shpëtoi nga faraoni, ndërsa faraonin me ushtrinë dhe pasuesit e tij i mbyti në det. Ne në këtë rrëfim mësojmë dhe marrim vesh kush janë çifutët, si popull i Izraelit, të cilët përmenden në rrëfimin e pejgamberit të tyre Musait, alejhi selam. Në këtë rrëfim ka shembuj dhe mësime për ata që dëshirojnë të zbulojnë falsifikimet dhe të shohin vërtetësinë në lidhje me ta.



Musai alejhi selam dhe çifutët (1250 p.e.s)



Musai alejhi selam në Egjipt

Allahu i Madhëruar ka thënë: “Përkujtoni edhe kur ju shpëtuam prej popullit të faraonit, që nga ai shijuat dënimin më të hidhur, duke ua therur bijtë tuaj, e duke ua lënë gjallë gratë tuaja. Në këtë torturë përjetuat një sprovim të madh nga Zoti juaj.” Bekare 49

Paraqitja e Musait në histori është rreth 1250 vite p.e.s. Allahu e ndihmoi me muxhize (mrekulli) të hatashme e të shumta. Fillimisht me inspirimin e Nënës së Musait për ta hedhur në lum e pastaj të rritet në pallatin e Faraonit zullumqar, i cili e kishte skllavëruar popullin e Egjiptit. Allahu i Madhëruar na rrëfen në Kuran, se kur Musai u rrit dhe u bë burrë e vrau pa dashje një egjiptian. Pastaj largohet prej aty duke ikur prej Faraonit dhe parisë së tij. Allahu ia zbriti shpalljen dhe e urdhëroi me kumtim që t’i nxjerrë njerëzit nga adhurimi i Faraonit në adhurimin e Allahut të vetmit. Ai i mori Beni Israilët nga Egjipti, e Allahu i ka bashkuar lutjes tij mrekulli. Nga ato ishte mrekullia e shkopit që shndërrohej në një gjarpër të madh. Një muxhize tjetër ishte ajo kur e fuste dorën në kraharor dhe kur e nxirrte bënte dritë. Musai alejhi selam e sfidoi Faraonin para të gjithëve nga Beni Israilët dhe parisë së tij. Si rezultat i kësaj ishte të besuarit e shumë nga Beni Israilët dhe magjistarët në atë që kumtonte Musai alejhi selam. Ata besuan në Zotin e Musait dhe Harunit dhe e mohuan Faraonin me parinë e tij. Pastaj Allahu i shpalli Musait alejhi selam, se Faraoni do t’u ngrejë kurth dhe ata e lëshuan Egjiptin dhe u nisën në drejtim të Palestinës. Ata u arritën nga Faraoni me ushtrinë e vet, saqë pothuajse i kapi në bregun e detit, në njërin nga brigjet e Detit të Kuq e më saktësisht në anën e majtë. Aty Allahu ia hapi detin Musait dhe pasuesve të vet dhe ata kaluan në një rrugë të thatë. Pas iu ishin vënë Faraoni me ushtrinë e vet. Pasi Musai me popullin e vet kaluan në anën tjetër, Allahu e mbyt Faraonin dhe ushtrinë e tij. Kështu Allahu i shpëtoi dhe i begatoi ata duke iu dhënë siguri e qetësi pasi kishin kaluar më parë tortura dhe rronin të frikësuar.



Jehuditë në Palestinë



Musa alejhi selam në Sina’

Kur shkoi Musai alejhi selam me popullin e tij në tokën e Sinait, aty gjetën një popull që adhuronin idhujt. Populli i Musait i tha Musait alejhi selam, “Na bëj neve idhuj ashtu siç kanë këta zota”. Musai alejhi selam u çudit me kërkesën e tyre dhe i përshkroi ata si injorantë. Si ka mundësi që ky popull i ka parë dhjetë mrekulli madhështore, nga të cilat e fundit qe’ ndarja e detit e megjithatë kërkojnë të adhurojnë zota të tjerë përpos Allahut. Këtu ishte edhe fillimi i çrregullimit të tyre në besim, që njëkohësisht e kanë pasur të ngulitur edhe në shpirtrat e tyre. Kjo gjë shkaktoi habi të madhe tek Musai dhe vëllai i tij Haruni alejhima selam me këtë popull. Ai u tha atyre “Beni israilët i kaluam përtej detit, e ata u takuan me një popull që adhuronte do statuja të tyre, dhe thanë: “O Musa, na e bën edhe neve një zot (statujë) si zotat që i kanë ata (ai popull)”. Ai (Musai) tha: “Ju jeni popull që nuk di”. (Araf 138). Jehuditë kishin përvetësuar kufrin (mosbesimin) dhe adhurimin e idhujve qysh para shumë shekujsh, kur kishin kaluar nën shërbimin e Faraonit në Egjipt.

Pastaj Musai alejhi selam izolohet nga populli i vet dhe del në Malin Tur për të pranuar shpalljen. Aty ndenji dyzet ditë. Vëllanë e vet Harunin e kishte lënë t’i udhëheqë ata. Kur kthehet i gjen ata duke adhuruar një viç që e patën bërë prej ari. Ky ishte nga mëkatet dhe krimet më të mëdha. Ishte kufër (mohim, mosbesim) që nuk falet. Allahu i ndëshkoi ata në atë mënyrë që ta pranojë pendimin e tyre vetëm me kushtin që të vrasin veten e tyre. Allahu i Madhëruar ka thënë në gjuhën e Musait: “Dhe kur Musai i tha popullit të vet: “O populli im, me adhurimin e viçit (në vend të Zotit), ju i bëtë zullum vetvetes, pra, pendohuni para Krijuesit tuaj dhe vriteni veten. Kjo për ju është më e mira te Krijuesi juaj. E Ai ua pranoi pendimin tuaj, Ai është Mëshirues, ndaj e pranon shumë pendimin.” (Bekare 54). Sheriati për ta ka qenë i atillë që pendimi nga shirku dhe kufri të bëhet me vrasjen e vetes dhe vrasja e vetes ka qenë pranim i teubes dhe shpërblim me xhenet. Mirëpo ata edhe këtë gjë e refuzuan. Musai alejhi selam u tha: “Dëgjoni dhe respektoni! Ata thanë: dëgjuam dhe nuk respektojmë”. Pas kësaj u vjen kërcënimi i Allahut dhe u kanoset me ndëshkim. U ngrihet mali Tur i tëri mbi kokat e tyre. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Përkujto kur ngritëm kodrën mbi ta si re, e ata menduan se ajo do të bjeri mbi ta. (Ne u thamë): “Merrni këtë që ua dhamë me kujdes dhe përkujtoni ç’keni në të, e të ndaleni nga ajo që është e ndaluar.” (Araf 171), e Musai alejhi selam u tha: “Dëgjoni dhe respektoni! E ata thanë të nënshtruar: Dëgjuam dhe respektuam”.

Pastaj Musai alejhi selam zgjodhi shtatëdhjetë vetë nga më të mirët e popullit të tij për marrëveshjen që kishte me Allahun e Madhëruar te mali Tur për t’u arsyetuar tek Allahu për ato mëkate që bënë. Ata e panë me sytë e tyre edhe mrekullinë e njëmbëdhjetë e ajo ishte ngritja e kodrës apo e malit Tur. Pasi dëgjuan se po u flet Allahu, ata thanë: “Dhe kur i thatë: “O Musa, ne nuk të besojmë ty derisa ta shohim Allahun haptazi, e atëherë juve ju rrëmbeu rrufeja (zjarri) dhe ju e shihnit.” (Bekare 55). Allahu i vdes me Saika (rrufe të hatashme). Musai alejhi selam i thotë Allahut, se ata i ka nga më të mirët dhe Allahu i Lartësuar i ringjall për nder të tij. “Pastaj, që të jeni mirënjohës pas vdekjes suaj juve ju ngjallëm.” Bekare 56. Kjo ishte mrekullia e dymbëdhjetë. Kështu mrekullitë e Musait rrjedhën një pas një para popullit të tij, ndërsa ata vazhdonin ta shtonin kryeneçësinë dhe kufrin.



Musai alejhi selam në Palestinë

Musai alejhi selam pasi arriti me popullin e vet në portat e Palestinës iu tha se Allahu i urdhëron ata të hyjnë në shtëpinë e shenjtë (Bejtul-Makdes), e përgjigjja e tyre ishte: “Ata thanë: “O Musa, aty është një popull i fuqishëm, prandaj ne nuk do të hyjmë aty kurrë derisa ata të dalin andej, nëse dalin ata andej, ne do të hyjmë”. (Maide 22). Musai dhe Haruni alejhi selam i këshilluan që të hyjnë atje, se Allahu do t’i ndihmojë. “Ata thanë: “O Musa, ne kurrë nuk hyjmë atje derisa ata janë aty, shko pra, ti dhe Zoti yt e luftoni, ne po rrimë këtu!” (Maide 24).

Këta ishin një popull jobesimtar dhe inatçi, që nuk gjinden të tillë në të gjithë popujt e botës dhe në të gjithë historinë. Allahu iu dha atyre një ndëshkim shumë të rreptë dhe e ka bërë dënimin e tyre të vazhdueshëm deri në Ditën e Gjykimit. Pas kësaj ndodhie, Allahu iu dha gjykimin e Tij: “(Allahu) Tha: “Ajo (tokë) është e ndaluar për ta dyzet vjet. Do të sillen nëpër tokë (të hutuar). Ty mos të të vijë keq për popullin e shfrenuar.” (Maide 26). Ata humbën në atë tokë dyzet vjet dhe nuk dinin se nga është rruga për të dalë.



Rrëfimi për lopën

Gjatë periudhës së bredhjes iu ka ngjarë atyre ndodhia e lopës, për të cilën u urdhëruan ta therin. Ata parashtruan pyetje pas pyetje, këmbëngulës në inatin dhe në ngurrimin e tyre për t’i kryer urdhrat e Allahut, që iu kumtoheshin në gjuhën e pejgamberit të tyre. Mezi e therën lopën e pastaj Musai alejhi selam e mori një pjesë nga ajo lopë dhe e goditi të vdekurin për të cilin nuk dinin se kush është vrasësi. Allahu e ringjalli të vdekurin para syve të tyre, e ai tregoi emrin e vrasësit. Kjo ishte mrekullia e trembëdhjetë.

Mirëpo, a ndikoi kjo në zemrat e tyre, a i zbuti ato e t’i bëjë të ndjeshme për ibadet dhe respekt?! Ndodhi e kundërta e kësaj. Allahu i Madhëruar thotë: “Edhe pas (fakteve të qarta) zemrat tuaja u bënë pasandej të forta si guri, e edhe më të forta, sepse ka nga gurët prej të cilëve gufojnë lumenj, e ka disa prej tyre që çahen dhe prej tyre buron ujë, madje ka prej tyre që nga frika ndaj Zotit rrokullisen tatëpjetë (nga maja e kodrës). Allahu nuk është i pakujdesshëm ndaj asaj që veproni ju.” (Bekare 74).

Kurani ka folur rreth shumë rrëfimeve të Beni Israilëve dhe për krimet e tyre. Ata e bënë shprehi gënjeshtrën, tradhtinë dhe mashtrimin, saqë u bë pjesë e moralit dhe zakoneve të tyre. E tani nuk është për t’u habitur, që ata të gënjejnë sot sërish dhe të sajojnë të gjitha mashtrimet dhe tradhtitë, gënjeshtrat dhe hipokrizitë për ta bindur botën, se ata kanë të drejtë të rrinë në tokën palestineze.

[_Mersin_]

ÇIFUTËT NË PALESTINË

Endja nëpër tokë

Me të vërtetë zemrat si zemrat e Beni Israilëve nuk del nga ato sot mëshirë për askënd, prandaj askush mos të mashtrohet me kurthet dhe hipokrizitë e tyre! Ata fshehin të kundërtën e asaj që shfaqin. Në zemrat e tyre bartin urrejtje, smirë dhe zili ndaj të gjithë njerëzve të tjerë. Ata nuk kanë as shokë, as miq, nuk kanë as besë, as besnikëri. Kanë jetuar dyzet vite duke bredhur e duke bërë mëkate ndaj Allahut dhe nuk i nënshtroheshin urdhrave të Zotit të Lartmadhëruar.



Në mesin e tyre kanë pasur pejgamberin e vet Musain, alejhi selam. Më pas Allahu e dërgon Melekul-Meutin (engjëllin e vdekjes) te Musai alejhi selam ta pyesi: A dëshiron të jetosh edhe më apo të vdesësh. Musai alejhi selam e luti Zotin e Lartmadhëruar, që t’ia marr shpirtin afër tokës së shenjtë Makdisit, kështu që Melekul-Meuti ia mori shpirtin në afërsi të Bejtul-Makdisit, aq larg sa mundet të hidhet guri. Mes tyre dhe Kudsit ka qenë vetëm një dunë[1] e kuqe. Megjithatë ata nuk e kanë ditur rrugën për në Bejtul-Makdis, dhe ata vazhduan të endeshin duke bredhur, dhe nuk mundeshin të dilnin nga kjo situatë ndërsa Musai alejhi selam ndërroi jetë në atë dunën e kuqe.





I Dërguari i Allahut salAllahu alejhi ue selem ka thënë në hadithin që e shënon Buhariu: “Po të isha aty, do t’ua tregoja varrin e tij në skaj të rrugës te duna e kuqe.”[2]

Beni Israilët vazhduan të endeshin dhe bredhin për dyzet vjet derisa i nxori Allahu me duart e djaloshit, që u takua me Musain alejhi selam në rrëfimin e përmendur me Hidrin. Ai është pejgamberi i Allahut Jusha b. Nun alejhi selam. Ai i nxori dhe i çoi në Jordani. Nga këto ndodhi të njëpasnjëshme del si argument, se Musai alejhi selam ka qenë mjaft i kujdesshëm për Beni Israilët, të cilët e kishin bërë shprehi kufrin, mposhtjen dhe inatin kundër të vërtetës.

Bredhja e jehudëve dhe humbja e tyre në tokë dyzet vjet ka ndodhur për ta shkatërruar atë gjeneratë jobesimtarësh dhe inatçish të jehudive, e pastaj pas tyre të vijë një gjeneratë e re, që janë edukuar në duart e pejgamberëve alejhi selam.



Jehudët pas Musaut alejhi selam - Viti 1186 p.e.s.

Jusha b. Nun

Në këtë vit i udhëhoqi Jusha b. Nuni alejhi selam Jehuditë në drejtim të tokës së shenjtë Makdisit. Ata shkuan në Palestinë e jo në Bejtul-Makdis, siç qëndron në transmetimet më të vërteta. Kanë gabuar ata që kanë thënë se ata e kanë çliruar Bejtul-Makdisin. E vërteta është se ata kanë shkuar në Eriha. Aty ngjau beteja mes tyre dhe Amalikëve trima e të fortë, që janë përmendur në Kuran. Ata kanë qenë nga Kenanët. Beni Israilët e pushtuan Erihanë dhe banuan aty. Librat e historisë dhe të hadithit e kanë theksuar këtë betejë dhe po ashtu Kurani Famëlartë në thënien e Allahut : “E kur ju thamë: “Hyni në këtë fshat (vendbanim), dhe hani në të lirisht ku të dëshironi, e hyni në derën (e fshatit) të përulur dhe thuani: “Hittatun” - ndjesë, Ne ua falim mëkatet tuaja, e bamirësve ua shtojmë shpërblimin.” Bekare 58.

Kjo betejë është zhvilluar në ditën e xhuma. Allahu ua kishte ndaluar punën dhe luftën në ditën e shtunë. Dielli po i afrohej perëndimit dhe ata u frikësuan se mos po i takon dita e shtunë me luftë pa e fituar betejën. Atëherë, Jusha b. Nuni e luti Zotin e Lartmadhëruar që ta ndalë Diellin dhe Dielli u ndal në vend dhe nuk lëvizte derisa mbaroi beteja dhe ngadhënjyen jehuditë. Kjo është e verifikuar edhe me sunetin e vërtetë (sahih). Hafidh b. Haxheri ka thënë: është transmetuar nga rrugë të vërteta, që i ka nxjerrë Imam Ahmedi nga rruga e Hishamit, nga Ibën Sirini, nga Ebu Hurejre që ka thënë se Pejgamberi salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: “Dielli nuk është ndalur për asnjërin, përpos për Jusha b. Nunin në netët që marshoi në drejtim të Bejtul-Makdisit”. Kështu pra, ata e panë edhe një mrekulli tjetër madhështore para syve të vet.



Hyrja në fshat

Pastaj pejgamberi i tyre i urdhëroi që të hynë në fshat e të hanë çfarë të duan, me kusht që të hyjnë tek porta të përulur dhe të thonë “Hittatun” (ndjesë) që do të thotë: O Zoti ynë, na i fal neve mëkatet. Mirëpo ata thanë “Hintatun” padrejtësisht me mendjemadhësi dhe kryeneçësi ndaj urdhrave të Allahut të Lartmadhëruar. Ata u tallën me Jusha b. Nunin alejhi selam. I thoshin ne ngadhënjyem vetëm me forcën tonë. Kur i urdhëroi të hynë në fshat të përulur, ata ktheheshin dhe hynë me prapanicë. Pra, analizoje këtë popull inatçi dhe jobesimtarë!!

Allahu i Madhëruar në lidhje me çastin kur i ka urdhëruar të thonë “hittatun” e ata e ndruan në “hintatun” ka thënë: “E ata që ishin mizorë atë që u ishte thënë e ndryshuan me një fjalë tjetër, e Ne për shkak se ata kundërshtuan, lëshuam nga qielli një dënim kundër atyre që ishin mizorë.” Bekare 59.



Devijimi i Beni Israilëve

Jehudët qëndruan në Palestinë dhe kryeqytet e bënë Urejhën (Erihanë) derisa vdiq Jusha b. Nuni, alejhi selam. Pastaj ata u ndanë dhe u përçanë. Ata patën edhe luftime mes tyre. Allahu i Lartmadhëruar u dërgoi pejgamber, siç ka thënë profeti ynë fisnik: “Çdo herë që vdiste ndonjë pejgamber, e zëvendësonte një pejgamber tjetër”.[3] Shumë pejgamber pati te ky popull, saqë përnjëherë ka pasur edhe nga tre pejgamberë në një vend. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Përmendju atyre një shembull të banorëve të fshatit, kur atyre u patën ardhur të dërguarit. Kur Ne dërguam tek ata dy, e ata i përgënjeshtruan që të dy, atëherë i përforcuam me një të tretë dhe u thanë: “Ne jemi të dërguar te ju.” Jasin 13, 14.

Ata nuk i respektonin pejgamberët, por më vonë filluan edhe t’i mbysin ata. Allahu i përmend në Kuran me këto vepra të shëmtuara: “Dhe për shkak të thyerjes së besës së dhënë, të mohimit të ajeteve (shpalljes) të Allahut, të mbytjes së pejgamberëve pa kurrfarë të drejte dhe thënies së tyre: “Zemrat tona janë të mbuluara” (me perde). Jo, por për shkak të mohimit të tyre Allahu ua vulosi ato (zemrat), e nuk besojnë prej tyre vetëm pakkush.” Nisa 155

Kështu mosbesimi u ngulit në zemrat dhe shpirtrat e tyre. I bënë shprehi shirkun dhe mëkatet. Allahu i Madhëruar në lidhje me këtë ka thënë: “(Përkujtoni) Kur morëm premtimin tuaj dhe mbi ju ngritëm kodrën Tur, (u thamë) merrni këtë që u dhamë seriozisht dhe dëgjoni (respektoni). Ata thanë: “Dëgjuam (me veshë) e kundërshtuam”. E për shkak të mosbesimit të tyre, adhurimi ndaj viçit ishte përzier me gjak në zemrat e tyre. Thuaj: “Nëse jeni besimtarë, besimi juaj është duke u udhëzuar keq.” Bekare 93. Ata vazhduan të bëjnë mëkate e të mbajnë inat, të mbysin pejgamberët e gjynahe të tjera. Me këto veprime tek ata nuk ka mbetur më asnjë njeri me vlerë, meqë ata edhe pejgamberët i mbytnin, duke qenë ata nga mesi dhe origjina e tyre. Allahu u zemërua me ta dhe i ndëshkoi. Allahu i Madhëruar ka thënë: “…E mbi ta rëndoi poshtërimi dhe skamja, e ata kundër vetes shkaktuan hidhërimin e Allahut. Kjo ndodhi ngase ata mohonin argumentet e Allahut, mbytnin pejgamberët pa kurrfarë të drejte, dhe për shkak se kundërshtuan dhe i kalonin kufijtë në të keqe.” Bekare 61.



Persekutimi i Beni Israilëve

Në këtë gjendje Beni Israilët u mbizotëruan nga Amalikët (kenanitët) dhe iu dhanë dënime të ndryshme, duke i nënçmuar dhe duke i lënë në skamje. Ua morën Beni Israilëve gjërat e shenjta dhe pasurinë. Në mesin e këtyre gjërave të shenjta ua morën edhe Arkën. Kjo Arkë për Beni Israilët ishte gjëja më e shtrenjtë. Ai ishte një sënduk, ku ata ruanin pllakat, që i kishte shkruar Allahu, Musait alejhi selam. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Dhe i përshkruam atij në pllaka çdo gjë (që i nevojitej), si këshillim dhe sqarim për secilin send. “Merri këto me seriozitet dhe urdhëroje popullin tënd që t’i përvetësojë më të mirat e tyre (dispozitat me shpërblim më të madh). Unë do t’ua tregoj vendbanimin mëkatarëve.” Araf 145

Këto pllaka Beni Israilët (para se t’ua marrin ato) i kishin ndryshuar gjatë jetës së tyre. Thuhet se kanë mbetur vetëm dy nga dhjetë origjinalet në arkë. Aty po ashtu ka qenë edhe shkopi i Musait alejhi selam, teshat e tij dhe të vëllait të tij Harunit alejhi selam. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Pejgamberi i tyre u tha: “Shenjë e sundimit të tij është që t’ju sjellë arkën, që e bartin engjëjt dhe që në të gjeni qetësim (shpirtëror) nga Zoti juaj, e edhe diçka që ka mbetur nga thesari i familjes së Musait dhe Harunit. S’ka dyshim se ky, po qe se jeni besimtarë, është një fakt për ju.” Bekare 248



Taluti mbreti i ri

Në këtë gjendje mbetën derisa erdhi mbreti i kenanitëve Xhaluti, i cili qeverisi në Bejtul-Makdis, ndërsa Beni Israilët ishin të dështuar, të nënçmuar e të shkapërderdhur andej-këndej pa kryetar që t’i bashkojë dhe t’i nxjerr nga kjo gjendje shumë e keqe. Atëbotë i kishin thënë pejgamberit të tyre: na i kthe neve krenarinë dhe famën dhe largoje nga ne poshtërimin. Na jep neve një mbret, që të ecim pas tij dhe ta realizojmë fitoren tonë. Pejgamberi i tyre u tha: Ju keni një të kaluar dhe histori të zezë. A thua vallë ju, nëse Allahu u çon ndonjë mbret do ta respektoni atë, do t’i përuleni dhe nuk do t’ia kundërshtoni urdhrin? Ata thanë: Pse mos ta respektojmë kur ne sot jemi më të poshtëruarit. Si ta kundërshtojmë urdhrin e tij, kur ai dëshiron të na rikthejë krenarinë dhe famën për popullin tonë?!

Pejgamberi i tyre i lajmëroi, se Allahu ua ka zgjedhur mbretin dhe ai është Taluti. “Pejgamberi i tyre u tha: “Allahu caktoi sundues tuajin Talutin”. Bekare 247

Mirëpo ata thanë: Nuk na pëlqen që ky të na bëhet mbret, sepse Taluti nuk është me origjinë nga paraardhësit tanë jehudi te të cilët kanë qenë mbretërit. Po ashtu me inat kanë thënë: “Si mund të jetë ai sundues yni, kur ne kemi më shumë meritë se ai për sundim, madje ai edhe nuk është i pasur”? Ai tha: “Allahu e zgjodhi atë sundues tuajin dhe e pajisi me dituri të gjerë e me fuqi trupore”! Allahu ia jep sundimin e vet atij që do, Allahu është dhurues i madh, i dijshëm.” Bekare 247



Me gjithë atë që i pati goditur jehuditë nga poshtërimi dhe dobësia, ata nuk e ndryshuan natyrën e tyre ku e kishin të rrënjosur me kufër, mosbesim e gjynahe. Ky ka qenë dhe është morali i tyre kurdoherë dhe të tillë kanë qenë në përgjithësi.

[_Mersin_]

Rikthimi i Arkës

Më pas pejgamberi i tyre i lajmëron se Allahu ua ka dërguar këtë mbret dhe gjithashtu atij i ka dhënë shenja dhe argument për këtë post. Ato (shenjat) ishin, se arka që ua patën marrë atyre do të rikthehet dhe do ta mbajnë melekët. Allahu i Madhëruar thotë: “Pejgamberi i tyre u tha: “Shenjë e sundimit të tij është që t’ju sjellë arkën, që e bartin engjëjt dhe që aty të gjeni qetësim (shpirtëror) nga Zoti juaj, e edhe diçka që ka mbetur nga thesari i familjes së Musait dhe Harunit. S’ka dyshim se e gjithë kjo, po qe se jeni besimtarë është një fakt për ju”.” Bekare 248. Kur e panë se melekët fluturojnë duke e mbajtur atë, nuk u besuan syve të tyre derisa u erdhi para duarve, e hapin kur ja me të vërtetë ishte arka që patën humbur një herë e një kohë të gjatë. U gëzuan shumë dhe u pajtuan në caktimin e Talutit mbret për ata.



Ekzistojnë në dokumente të vjetra piktura të arkës, se si e mbajnë atë melekët me flatra. Kjo ngjarje tek ata është e vërtetuar në historinë dhe librat e tyre, mirëpo ata nuk i kanë parë melekët (larg saj), por ata i kanë imagjinuar melekët e pastaj i kanë pikturuar. Kjo është një ngjarje e mirënjohur tek ata, po a e kanë respektuar mbretin e tyre pas kësaj mrekullie të re?!



Kundërshtimi i jehudive ndaj Talutit

Ata mohuan sërish dhe bënë inat. Me mbretin nuk dolën në luftë, përveç një grupi të vogël që kishin besuar dhe i kishin qëndruar besnik atij. Mbreti kishte dalë me atë grup dhe gjatë rrugës kishin hasur në një lumë. Mbreti i kishte urdhëruar të mos pinë ujë në atë lumë dhe u kishte thënë se kush pi ujë në atë lumë, nuk do të jetë me të, e ai që nuk pi ujë do të jetë me të. Këtë urdhër e dha për t’ua provuar durimin dhe mundësitë për të duruar dhe për luftë. Të gjithë pinë ujë përveç një pakice prej tyre. Edhe pas gjithë asaj që arritën të përjetojnë; jehuditë të vazhdojnë me inat dhe kundërshtim?!

Allahu i Madhëruar ka thënë: “E kur doli (prej qytetit) Taluti me ushtrinë, tha: “Allahu do t’ju sprovojë me një lumë, e ai që pi prej atij, ai nuk është me mua, e kush nuk e shijon atë, ai është me mua, përveç atij që me dorën e vet e pi një grusht”! Mirëpo, me përjashtim të një pakice prej tyre, …” Bekare 249.



Pakica besimtare

Megjithatë ky grup i vogël marshuan, që të përballen me Amalikitët trupmëdhenj. Jehuditë thanë: “...“Ne sot nuk kemi fuqi kundër Xhalutit dhe ushtrisë së tij”! Po ata që ishin të bindur se do ta takonin Allahun thanë: “Sa e sa grupe të vogla me dëshirën e Allahut kanë triumfuar ndaj grupeve të mëdha”! Allahu është me durimtarët.” Bekare 249

Pastaj i mësoi lutjen dhe u tha atyre: thuani: “Zoti ynë! Na dhuro durim! Na i përforco këmbët tona dhe na ndihmo kundër jobesimtarëve!“ Bekare 250.



Viti 1004 p.e.s Vdekja e Talutit

Pas kësaj fitore, Davudi alejhi selam u martua me vajzën e Talutit. Në vitin 1004 para lindjes së Isait alejhi selam vdes mbreti Talut dhe Beni Israilët u kundërshtuan mes tyre dhe u ndanë. Një palë pasuan të birin e Talutit, pala tjetër pasuan Davudin alejhi selam, si kryerje e amanetit të mbretit të tyre të mëparshëm, sepse (Davudi alejhi selam) ishte më i meritueshëm që ta pasojë në fronin e mbretit.



Viti 1000 p.e.s Mbreti Davud alejhi selam

Pas kësaj mbretëria Davudit alejhi selam u përqendrua në tokat Jehuda dhe trojet përreth saj. Kryeqyteti i saj ishte Halili, ndërsa shteti i birit të Talutit dhe trojet përreth tij kishin si kryeqytet Kudsin. Në vitin 1000 p.e.s ngjau një betejë mes Davudit alejhi selam dhe kundërshtarit të tij. Në këtë betejë ngadhënjeu Davudi alejhi selam, që hyri në Kuds dhe e bëri selinë e shtetit të Beni Israilëve. Kjo mbretëri zgjerohet dhe i përlau disa pjesë të Palestinës, por nuk e përfshiu në tërësi, kështu që bregdeti vazhdoi të jetë nën sundimin e Kenanitëve.



Mbretëria e parë e Beni Israilëve

Ndoshta ne kemi nevojë të ndalemi pak, që të sqarojmë se mbretëria e parë e jehudive, që u formua në Palestinë ishte në vitin 995 p.e.s., ashtu siç e përmendëm. Mirëpo ne që më parë e dimë se kenanitët dhe jebisitët ishin të parët që e banuan Palestinën dhe e sunduan për një periudhë të gjatë prej 2600 vite p.e.s., d.m.th., se ata kanë qenë banorë të Palestinës. Periudha që sunduan Davudi dhe i biri tij Sulejmani alejhi selam pas tyre nuk ka zgjatur në Palestinë më tepër së nëntëdhjetë vjet. Pastaj jehuditë u ndanë dhe u shpërndanë në të gjitha skajet e botës.



Viti 963 p.e.s Mbreti Sulejman alejhi selam

Në këtë vit vdes Davudi alejhi selam dhe pas tij e mori sundimin e shtetit të jehudive i biri i tij Sulejmani alejhi selam. Ky po ashtu ishte pejgamber dhe tregimet për këtë profet janë të njohura në Kuranin Fisnik. Allahu i kishte nënshtruar atij disa forca të natyrës, si erërat, po ashtu i kishte nënshtruar atij xhinët, zogjtë dhe shtazë të tjera, që punonin atë që ai dëshironte, si gdhendje, pallate dhe gjëra tjera: “I punonin atij çka ai dëshironte: pallate të fortifikuara, skulptura, pjata (të drunjta) sikurse rezervuare, enë (kazane) të palëvizshme. Veproni duke falënderuar, o familje e Davudit, e nga robërit e Mi, pak janë mirënjohës.” (Sebe 13) Pas vdekjes së Sulejmanit alejhi selam u përça shteti në mes bijve të tij dhe u dobësua.



Tempulli i paramenduar që pretendojnë

Disa burime tregojnë se Sulejmani alejhi selam është pejgamberi që e ka ndërtuar tempullin për të cilin pretendojnë jehuditë, se i ka themelet edhe sot, por e vërtetë është ajo që gjendet në burimet e shumta islame, se pejgamberi Sulejman alejhi selam e ka rinovuar godinën e Mesxhidil-Aksasë së vjetër, por nuk e ka ndërtuar tempullin, se fjala hejkel ka ardhur nga librat e shpifura të Beni Israilëve, të cilat nuk mbështeten në argumente e as në sened (zinxhir të transmetuesve). Për ta sqaruar çështjen e hejkelit, domosdo na duhet ta sqarojmë në pikat vijuese, që janë përmendur në librat e shenjtë të jehudive:

1 – Tempullin e paramenduar e kanë ndërtuar një numër i madh ushtarësh, që punonin në ndërtimtari, të cilët më vonë u njohën me emrin “mason”, që d.t.th. “ndërtues” dhe prej këtu ka ardhur emri masoneri dhe masonë, pra, nga origjina e ndërtuesve të tempullit. Masonët janë një lëvizje e rrezikshme çifute. Synimet i kanë orientuar në shtrirjen e ndikimit të çifutëve dhe pasuesve të tyre në çdo vend të botës. Ata kanë shenja të çuditshme që i kthehen asaj periudhe. Kjo është një lëvizje armiqësore ndaj Islamit dhe po ashtu kundër të gjitha feve, përveç fesë çifute. Për këtë shkak përkatësia në këtë lëvizje është haram dhe krim i madh, sepse kështu do t’i ndihmoje armiqve kundër muslimanëve.

2 – Transmetimet aludojnë se tempulli është ndërtuar në një vend në Kuds në afërsi të Aksasë, por nuk ka asnjë histori të qartë, apo argument që tregon vendin e saktë. Përshkrim të saktë të formës së brendshme dhe të jashtme ka vetëm në librat e shenjta jehudie.

3 – Përshkrimi i këtij hejkeli (tempulli) në librat e jehudive është më afër iluzionit, se sa realitetit. Aty ka teprim në përshkrim, saqë pretendojnë se ka qenë kështjellë e gjitha prej ari dhe kjo vjen se jehuditë sipas pretendimeve që kanë të bazuar në librat e tyre të shenjta, thonë se është një përshkrim i saktë. Aty po ashtu thonë për “mihrabin”, që për ta është gjëja më e shenjta prej të shenjtave, gjatësia arrin 10 metra dhe trashësia po ashtu 10 metra. Është i mbuluar me ar dhe përpara e ka altarin e madh të mbuluar po ashtu me ar. Aty ka zinxhirë të mëdhenj prej ari të shtrirë para “mihrabit”, skulptura të melekëve me flatra të trasha dhjetë llërë. Të gjitha këto prej ari.

4 – Arka është vendosur në “Mihrab” brenda tempullit, ku në mes janë festuar festa të mëdha dhe kanë sakrifikuar si kurban një numër të madh lopësh e delesh.

5 – Historianët dyshojnë në vërtetësinë e transmetimeve lidhur me tempullin, sepse librat e shenjta i kanë shkruar pas periudhës së Musait alejhi selam shtatëqind vjet. Gjatë gjithë kësaj periudhe kanë hasur në ndryshime dhe këtë e pohojnë edhe priftërinjtë e tyre çifutë.

6 – Jehudinjtë sot hulumtojnë për ta gjetur hejkelin-karkasën dhe shpojnë vrima në tokë. Në librat e tyre thuhet dhe gjithashtu në shumë transmetime dhe libra të historianëve të tjerë thuhet, se ai tempull është rrënuar dhe djegur në tërësi dhe nuk ka mbetur prej saj dy gurë bashkë.

7 – Në librat e historianëve thuhet, se shtyllat e tempullit kanë qenë prej bakri dhe gurët nuk kanë qenë prej ari, siç mendojnë jehuditë.



Kjo histori është e vërtetuar në librat e shenjta të jehudive dhe në librat e historisë perëndimore para atyre arabe. Kurani Fisnik ka dhënë mjaft hollësi për këto ndodhi dhe po ashtu Suneti me transmetime të shumta. Pas kësaj nuk është e logjikshme të pohohet ndonjë hak për jehuditë në tokën e Palestinës. Ata nuk kanë qenë një ditë banorët dhe vendasit e saj. Ata kanë pasur emigrime të njëpasnjëshme dhe nuk kanë qëndruar aty ndonjë periudhë. Ata e kanë bërë shprehi gënjeshtrën; hipokrizinë dhe tradhtinë në tregti; mashtrimin, thyerjen e besës, prishjen e marrëveshjeve e kanë bërë një zakon të pashmangshëm.

Sot nuk duhet t’i mbyllim sytë nga e gjithë kjo histori e zezë krejtësisht e njollosur. Nuk duhet të besojmë asnjëherë, se ata iu përmbahen marrëveshjeve. Ne lexojmë në historinë e tyre dhe i shohim këto gjëra, por kush do merr mësim?

[TetovaMas]

Kjo histori qe ju shkruani me larte vetem se verteton atoktonine e jahudive si popull me i vjeter ne gadishullin arabik.

Gjithe keto fakte dhe argumente qe ju shkruani me larte ,tregon se jahudite na qenkan kthyre ne vendin e stergjysheve te tyre te lashte.

[fegi]

Sipase shkrimeve Hebreje ardhja e hebrejve ne palestin rreth shekulli 12 p.e.sone por sipase studiusve ne te njejten kohe jan ardhur Popujte e detit peleset(,pelazget) nga deti egje.
http://www.google.com/url?sa=t&sourc...l5hrBraN6fBPkQ

[_Mersin_]

Kjo histori qe ju shkruani me larte vetem se verteton atoktonine e jahudive si popull me i vjeter ne gadishullin arabik.

Gjithe keto fakte dhe argumente qe ju shkruani me larte ,tregon se jahudite na qenkan kthyre ne vendin e stergjysheve te tyre te lashte.

Sipas historise Abrahami pati dy femije nje Ismailin dhe nje Isakun.Nga Isaku e kane prejardhjen Arabet e ndersa nga Isaku me djal Jakubin e kane prejardhjen Izraelitet.Ibrahimi nuk ishte hebre por babai i tij ishte babilonas.

Nje shkrim per hebrejte

Sa herë që kanë dhënë ndonjë premtim, një grup prej tyre e hodhi atë


Në kaptinën Bekare përshkrimi i gjendjes së çifutëve përfshin më tepër se 100 ajete dhe zgjerimi deri në këtë masë nuk është me qellim të freskimit rrëfyes apo luksit informativ. Këto rrëfime kanë qëllime madhështore dhe urtësi hyjnore. Kryesori i këtyre qëllimeve është që muslimanët të marrin parasysh gjendjen e çifutëve dhe të mos ndjekin rrugën dhe traditën e tyre.

Prej cilësive të çifutëve që i hodhi posht Allahu është edhe shkelja e marrëveshjeve siç na rrëfen Kur’ani madhështor:

“Sa herë që ata kanë dhënë ndonjë premtim, një grup prej tyre e hodhi atë, por shumica e tyre nuk beson.” Bekare,100

Në këtë ajet Allahu, subhanehu ve teala, kritikoi përçarjen dhe ndarjet aq të veçanta për popullin e Israelit të cilit çdoherë kur të bëjnë marrëveshje paraqitet një grup i cili refuzon marrëveshjen. Kjo kritikë të cilën Allahu, subhanehu ve teala, ua drejton çifutëve nënkupton se këto gjëra janë të ndaluara për Ummetin Islam dhe se e kundërta është ajo me të cilën urdhëron Allahu, subhanehu ve teala,. Në të dy Sahihat (Buhari dhe Muslim) është transmetuar hadithi i të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem, në të cilin ai këshillon muslimanët me fjalët: “Muslimanët janë të bashkuar në garancat (gjërat që i garanton ndonjëri prej tyre) e tyre, garanca e më të ulëtit zbatohet”. Hadith të ngjashëm është i transmetuar edhe në Sunenet (Ebu Davud, Nesai, Ibën Maxhe dhe Tirmidhi) dhe Musnedin e Imam Ahmedit në të cilin qëndron: ”Muslimanët janë të solidarizuar në gjakun e tyre, garanca e më të ulëtit zbatohet dhe mbrohet më të i largëti. Ata janë një grusht kundër armikut”

Ky hadith është prej hadithëve në të cilët Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, me fjalë të pakta ka shprehur kuptime të gjëra, gjë e cila është prej argumenteve të Pejgamberllëkut të tij. Nga hadithet e lartpërmendura kuptojmë se çdo garanci të cilën një musliman ia ka dhënë një kafirit duhet zbatuar dhe kjo bëhet obligim i gjithë muslimanëve pa marr parasysh gradën që e ka garantuesi në shkallën e vendimit politik apo ushtarak.

Në librin “Sherhus-Sunne” të Imam Begaviut shkruan: ”Nëse një musliman garanton sigurinë e një jobesimtarit gjaku i tij bëhet haram për gjithë muslimanët në përgjithësi edhe në rast kur siguruesi është prej shkallës më të ultë siç janë: skllevërit, gratë ose punëtorët (argatët)të angazhuar. Garanca e tij nuk hudhet posht”.

Shembull më i qartë për këtë është rasti i Ummu Hani’, radijAllahu anha, e cila kishte garantuar sigurinë e një mosbesimtarit ka kuptuar se vëllai i saj Ali ibën Ebi Talibi, radijAllahu anhu, ka vendosur ta vrase atë është ankuar tek I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, e ai ka thënë: “E kemi strehuar atë që e ke strehuar ti Ummu Hani’.

Muslimanët nuk duhet të bëhen sikur çifutët (sa herë që ata kanë dhënë ndonjë premtim, një grup prej tyre e hodhi atë). Ata janë një grusht, të një fjalës, garanca e më të ulëtit është obligim për të gjithë.

“Do ta zbatojmë premtimin e dhënë atyre”

Në Sahihun e Muslimit me numër1787 është i shënuar ky hadith: Hudhejfe ibën El Jeman, radijAllahu anhu, thotë: Ajo që me pengoi të mos marr pjesë në luftën e Bedrit ishte premtimi i dhënë atyre kur dolëm prej Mekkes se nuk do të luftojmë kundër tyre.

Kur Muhammedi, sal-lallahu alejhi ue selem, e tuboi ushtrinë për luftën e Bedrit vajtëm te i Dërguari, sal-lallahu alejhi ue selem, duke ia rrëfyer lajmin e ai tha: “Largohuni, do ta zbatojmë premtimin e dhënë atyre”.

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, në gjendje lufte zbaton premtimet e muslimanëve duke kërkuar ndihmë prej Allahut, subhanehu ve teala,. Pra nuk ka dyshim se njeriu me këto cilësi do të jetë i ndihmuar sepse Allahu nuk i ndihmon tradhtarët dhe mashtruesit, Allahu nuk i do ata që tradhtojnë.

Në Musnedin e Ahmedit dhe në librat të tjera është shënuar hadithi në të cilin i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, thotë: “Kush garanton jetën e njeriut dhe pastaj e mbyt do të bartë flamurin e tradhtisë Ditën e Gjykimit”. Në një transmetim tjetër thuhet :”Kur njeriu ia beson jetën njeriut për shkak të sigurisë së garantuar dhe ky e mbyt, atij do t’i ngritët flamuri i tradhtisë Ditën e Gjykimit”.

“Kush ia siguron gjakun një personit dhe pastaj e mbyt, unë distancohem prej tij edhe në rast kur i vrari është kafir” Es-Silsile Es-Sahiha, 440

Si presim fitore nëse prej neve është distancuar i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem?

Disa dijetarë që shkruan për këtë teme shënuan disa fjalë të komentuesve të Kur’anit për ajetin: “Allahu i mbron ata që besuan, se Allahu nuk e do asnjë tradhtarë e bukëpërmbysët.” Haxhxh, 38

Thotë Kurtubiu: Është transmetuar se ky ajet ka zbritur për shkak të besimtarëve që ishin të munduar në Mekke dhe kur Allahu u lejoi të shpërngulen në Abisini disa besimtarë deshën të hakmerren duke i vrarë disa jobesimtarë dhe duke i tradhtuar dhe mashtruar. Atëherë Allahu shpalli ajetin që garanton mbrojtjen e Allahut, subhanehu ve teala, për besimtarët dhe në mënyrë me të qartë ndaloi tradhtinë dhe mashtrimin. A nuk e sheh sa i qartë është ky shpjegim?!

Analizo se në çfarë mënyrë Allahu bën ndërlidhje mes garancën për mbrojtje të besimtarëve dhe mes ndalimit të tradhtisë dhe mashtrimit dhe do të kuptosh se tradhtia nuk është cilësi e besimtarëve dhe se fitorja nuk zbret mbi tradhtarët.

“Mos e tradhto atë që të tradhton”

Oportunizmi (shfrytëzimi i gjërave për interesa personale) nuk është cilësi që e pranon morali i muslimanit dhe parimi “qëllimi arsyeton mjetin” nuk ka vend në metodologjinë Islame. Nuk mjafton që synimi të jetë i ligjshëm por mjeti për realizimin e synimit duhet të jetë i ligjshëm. Arritja e të ligjshmës me gjëra të ndaluara është prej hileve (lajkave) të qortuara, që nuk janë të lejuara. (shih. I’lam Muvek’iin, 5/302)

Beshir ibën El Hasasije, radijAllahu anhu, thotë: E pyetëm të Dërguarin e Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, për problemin me fqinjët e fisit Beni Temim të cilit përvetësonin çdo bagëtinë tonë që është larguar nga toka jonë. A na lejohet që të marrim prej pasurisë së tyre që na bie në dorë? I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, tha: “Jo”. Transmeton Ahmedi

Në një hadith tjetër i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, thotë: “Çoje amanetin në vendin e tij dhe mos e tradhto atë që të ka tradhtuar” (shih. Es-Silsile Es-Sahiha, 423)

Dallimi mes neve dhe të tjerët është fakti se ne jemi bartës të mesazhit, promovues të vlerave dhe qytetërimit, ne e shpijmë njerëzimit drejt prosperitetit e ata nuk kanë tjetër synim përpos postit të siguruar me çdo mjet. Për këtë shkak ne i bojkotojmë cilësitë e tyre dhe metodologjinë e ultë që e praktikojnë.

Është për tu habitur se kur disa prej muslimanëve që praktikojnë këto mjete këshillohen me fjalët së lufta nuk është e barabartë dhe se duhet të plotësohen kushtet dhe shkaqet e ngadhnjimit ata thojnë: Fitorja nuk arrihet me numër dhe mjete ajo arrihet me Iman dhe pastaj anojnë kah gjërat që janë në kundërshtim me Imanin. Imani imponon sinqeritetin dhe zbatimin e marrëveshjeve, ndalon tradhtinë dhe mashtrimin. Si do të ngadhënjejmë nëse nuk kemi as numër, as mjete e as cilësi të imponuara prej Imanit?!

“…dhe i siguroi prej çdo frike!” (Kurejsh, 4)

Allahu, subhanehu ve teala, urdhëroi fisin Kurejsh me adhurim pasi që ua përmendi begatinë e sigurisë që e gëzonin:

“Pra, le ta adhurojnë Zotin e kësaj shtëpie, cili i ushqeu pas urisë dhe i siguroi prej çdo frike!” Kurejsh, 3-4

Nga ky urdhër me besim pas sigurisë së garantuar dhe pas ushqimit të garantuar na qartësohet fakti se Islami si fe përhapet në shoqëri që gëzon siguri, stabilitet dhe furnizim të mjaftueshëm jo në rreth i cili vuan nga frika, uria dhe brenga e vazhdueshme. Në një prej lutjeve të Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ue selem, që e bënte gjatë shikimit të hënës së re ai thoshte: “O Zot na e mundëso që këtë hënë të re ta presim në siguri dhe besim në shpëtim dhe Islam” (transmeton Ahmedi)

Nuk ka dyshim se Islami nuk ka ardhur që sigurinë e njerëzve ta shndërron me frikë por e kundërta është e sakta. Ky ishte edhe arsyetimi i mushrikëve të cilit thanë: “Nëse ne ndjekim rrugën e drejtë së bashku me ty, ne me të shpejtë do të jemi të dëbuar prej vendit tonë!” e Allahu iu përgjigj: “Po a nuk u siguruam Ne atyre një vend të shenjtë e të sigurt që aty sillen frutat e çdo sendi si furnizim nga ana Jonë, po shumica e tyre nuk e dinë.” Kasas,57

Thotë Jahja ibën Selam: Allahu thotë: Ishit të sigurt në haremin (Qa’be) tim, duke hëngër nga furnizimi im adhuronit tjetërkënd pos meje. A frikoheni se do të ndryshon gjendja juaj (do të prishet siguria) nëse më adhuroni Mua dhe nëse më besoni Mua?! (Tefsiri i Kurtubiut)

Përkundrazi frika është dënim prej Allahut për mëkatarët që thyejnë urdhrat e Zotit mu ashtu siç e përshkruan Zoti gjendjen e popullit që përbuzën begatitë e Allahut e Ai: “…ua veshi petkun (ua ngjeshi) e urisë dhe të frikës” Nahl, 112



Si mundet që një musliman të sjell frikë dhe pasiguri në një shoqëri Islame në emër të Islamit? Në një hadithi Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, bëri këtë lutje: “O Zoti im nëse një musliman ngarkohet me një çështje prej çështjeve të muslimanëve dhe ua vështirëson atë, vërshtirësoja edhe Ti atij” (transmeton Muslimi)

A thua vallë çfarë është halli i atij që përhap brenga, tollovi dhe çrregullime në shoqërinë Islame edhe pse nuk është i ngarkuar me asnjë detyrë?!

Kush i përshpejton gjërat para kohës së tyre do të sprovohet me privimin nga ato

“Për secilin afat ekziston evidencë e caktuar” R’ad, 38

“Asnjë popull nuk mund ta shpejtojë afatin e vet e as ta shtyjë për më vonë.” Hixhr, 5

“…e në ligjin e Allahut kurrë nuk do të hasësh devijim.” Fatir, 43

këto rregulla janë ligjet të cilat Allahu, subhanehu ve teala, i vendosi me urtësinë e Tij dhe kushdo që mundohet t’i neglizhon apo mënjanon do të sprovohet me të kundërtën e asaj që e ka shpresuar. Këtë e kanë kuptuar dijetarët të cilit pasi që kanë analizuar shumë tekste dolën me një rregull: Kush i përshpejton gjërat para kohës së tyre do të sprovohet me privimin nga ato. Për këtë shkak i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, për alkoolin tha: “Kush e pi në këtë botë nuk do ta pi në ahiret” (transmeton Buhariu) dhe tha: “Mos vishni rroba (kjo vlen vetëm për burrat) të mëndafshit dhe armaçit (çohë mëndafshi e qëndisur me ar e me argjend), mos pini në enë prej arit dhe argjendit dhe mos hani nga pjatat prej tyre, ato janë për ta (mosbesimtarët) në dynja e për neve (besimtarët) në ahiret” (Buhariu).

Kjo rregull më tepër duhet të merret parasysh në procesin e ndryshimit dhe përmirësimit. Për këtë shkak i Dërguari i Allahut duroi plotë 13 vjet lloje të ndryshme të nënçmimit, dënimit, presionit dhe shtypjes. Këtë nuk e bëri që të humb kohë përkundrazi në këtë kohë në mënyrë graduale ndërtoi bazën e shoqërisë muslimane. Për këtë shkak Omeri, radijAllahu anhu, tha: “Islami do të shkatërrohet gradualisht kur do të vijnë gjenerata që nuk e kanë përjetuar kohën e injorancës” Injoranca të cilën e përmend Omeri, radijAllahu anhu, është ajo të cilën e përjetuan muslimanët në Mekke pa u kapur për armët dhe duke u zhveshur nga gjithë interesat personale atëherë gjithë përpjekjet (që vijuan) për ta ndihmuar fenë e Allahut u bënë vetëm për hir të Allahut, subhanehu ve teala,.

I mençuri nuk dyshon se metodologjia e dhunës është në kundërshtim me traditën e të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem, dhe me ligjin që ai e solli. I dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Allahu e do butësinë në çdo gjë”, “Allahu është i Butë dhe e do butësinë…), “Butësia zbukuron çdo gjë…”, “Kush privohet nga butësia është privuar nga çdo gjë…” (të gjithë transmetimet e përmendura janë në Buhari dhe Muslim)

Dhuna është rezultat i përshpejtimit të gjërave, i mosdurimit dhe neglizhimit të ligjeve të Allahut, subhanehu ve teala,. Pasojat e dhunë si zakonisht janë në kundërshtim me rezultatet e pritura. Kështu përhapët e keqa dhe shtohet presioni i armiqve. Po të mos kishte ky menhexh negativitete të tjera përpos këta do të mjaftonin në refuzimin e tij.

Allahu, subhanehu ve teala, e bëri të ligjshme luftën për t’i dhënë fund fitnes dhe çdo luftë apo përleshje që shkakton fitne është e ndaluar sepse është në kundërshtim me qëllimin esencial të luftës.

Dy njerëz erdhën tek Ibën Omeri, radijAllahu anhuma, në kohën e fitnes të Ibën Zubejrit dhe e pyetën njerëzit vepruan e çfarë të ndaloi ty o shoku i Pejgamberit të mos dalësh në luftë? Ibën Omeri, radijAllahu anhuma, tha: ”nuk dola sepse Allahu, subhanehu ve teala, më ka ndaluar gjakun e vëllait tim. A nuk ka thënë Allahu, subhanehu ve teala: ”Luftoni ata (idhujtarët) derisa të zhduket fitneja” dhe luftuam derisa u zhduk fitneja dhe u aplikua feja e Allahut. Ju më ftoni që sot të luftoj për tu përhap fitneja dhe dhe të aplikohet feja jo e Allahut. (transmeton Buhariu)

Të njëjtën përgjigje e dha edhe S’ad ibën Ebi Vekkasi, radijAllahu anhu, i cili nuk mori pjesë në fitnen mes As’habëve (transmeton Muslimi)

Nga paradokset e ithtarëve të dhunës është se ata qëndrimet e tyre i arsyetojnë me faktin se butësia nuk sjell rezultate dhe se muslimanët therren në tërë botën dhe në duhet të reagojmë… Kur ndodh akti i dhunës dhe dalin në shesh aspektet negative dhe kuptojmë se ky aksion vetëm se i ka shtuar dhimbjet dhe dështimet e muslimanëve dhe i pyesim çfarë përfituat nga dhuna ata thonë: rezultatet nuk janë me rëndësi me rëndësi janë parimet! A nuk ishit ju ata që mënjanuan parimet për shkak të rezultateve? As u kapët për parimet e as që i realizuat qëllimet!

“… një kënaqësi e pakët” Ali Imran, 197

I Dërguari I Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, brengosej shumë kur populli i tij mohonte të vërtetën dhe refuzonte mesazhin hyjnor. Kjo dukuri ishte e qartë si dielli në mëngjes dhe për këtë shkak Kur’ani disa herë ngushëlloi Muhammedin, sal-lallahu alejhi ue selem, për këtë gjë: ”A mos do ta mbysësh ti veten (Muhammed) pse ata nuk bëhen besimtarë?! Sikur të duam Ne, do të zbritnim një argument (mrekulli) nga qielli mbi ata, e në qafat e tyre do t'i rrinin përulur atij.” Shuara, 3-4

“Por, nëse refuzimi i tyre të është bërë brengë e madhe, ti kërkoje, nëse ke mundësi, ndonjë vrimë në tokë ose shkallë në qiell e t'u sjellësh atyre ndonjë argument (po ti s'mund ta bësh këtë). Të kishte dashur Allahu i kishte tubuar në rrugë të drejtë; po ti mos u bën nga të padijshmit (dhe mos u brengos).” En’am, 35

Kush mendon se do të udhëzon tërë njerëzinë ose mendon se do të fshinë kufrin nga fytyra e tokës është prej xhahilave me tekst të Kur’anit. Në Sahihun e Muslimit shkruan se i Dërguari i Allahut ka paralajmëruar se dita e gjykimit do të ndodhë kur Romakët do të janë populli me i madh me numër. Kur muslimani sheh numrin e tyre dhe rolin kryesor që e kanë në tokë nuk duhet të brengoset sepse tërë dynjaja me bukuritë e saj nuk ka vlerë tek Allahu sa krahu i mushkonjës. Ajo që është me rëndësi është përfundimi i tyre në ahiret: “Të mos mashtrojë bredhja nëpër qytete e atyre që nuk besuan. jo është një kënaqësi e pakët, e pastaj vendi i tyre është xhehenemi që është vend mjerimi.” Ali Imran,196-197

Njerëzit nuk duhet të humbin shpresën në mëshirën e Allahut, subhanehu ve teala, i cili ka premtuar se do t’i ndihmon muslimanët…

Kush thotë janë shkatërruar njerëzit është më i shkatërruari dhe ajo që ndodhë është brenda suazave të urtësisë hyjnore të cilën nuk e kupton dot mendja e dobët njerëzore dhe ne duhet t’i zbatojmë ligjet e Allahut universale (keunijje) ashtu siç duhet t’i zbatojmë ligjet e Allahut që i përkasin fesë (esh-sher’ijje).

Konfrontimi me ligjet e gjithësisë do të rezulton me atë të cilën e ka thënë i Dërguari, sal-lallahu alejhi ue selem,: “Deveja që nxiton as që kalon tokën (nuk është e aftë të udhëton gjatë) e as që ruan atë që është në shpinën e saj (d.m.th. nga ajo që iu ngarkohet)

[TetovaMas]

Per kete arsye bota ka shume probleme ,sepse jane dy popuj kopila te cilet nuk do ta ndalin luften dhe gjakun asnjehere ne toke .
Ata jane jahudite dhe arabet.

[ramazan_it]

TetovaMas, ç'kemi andej kah skandinavia, si janë ata arrushat e bardha, a ju bëjnë frikë?
Kini kujdes,se ata arushat janë edhe mishngrënëse!

[Renato196]

Per kete arsye bota ka shume probleme ,sepse jane dy popuj kopila te cilet nuk do ta ndalin luften dhe gjakun asnjehere ne toke .
Ata jane jahudite dhe arabet.

Mos i konsidero te tjeret si veten or ti.