Traktati i Dashurise

[_Mersin_]

Libri do botohet se shpejti


Keto jane disa fragmente te shkeputura nga libri Traktati i Dashurise: 'Unaza e Pellumbeshes", i autorit andaluzian Muhamed Ibn Hazem (994-1064).

(Fragment)

.......................

Në dashuri ndodh që palët mund të kenë mendime të zeza për njëri-tjetrin; secili i sheh me dyshime fjalët e tjetrit, duke i shtrembëruar ato me dashje; kjo është zanafilla e akuzave që të dashuruarit ngrenë shpeshherë ndaj njëri-tjetrit. Unë njoh dikë që normalisht është njeriu më mosdyshues në botë, pe-lëshues në ekstrem, i mbrujtur me durim të hekurt dhe tolerancë të papërshkrueshme, dhe që gjithmonë bën një sy qorr e një vesh shurdh para një gabimi. Por kur është me dashurinë e tij, eh… ai nuk përtyp as çikërrimën më të vogël që shfaqet mes tyre; mospërputhja më e vogël sikur të dalë, pa një pa dy, ai ka për të shkrehur gjithfarëlloj akuzash, duke përhapur çdo hije mosbesimi. Një situatë të tillë unë e kam thurur në vargje:



Jam mendje-errët, dyshoj shumë,

Kërkoj tek ti qoftë një vogëlimë;

Kush s’i do zënkat, mendoj unë,

Mashtrues quhet, për dashurinë.



Ata nuk i njohin, veç në kanë mbirë,

Rrënjët e ndarjes dhe të mërisë,

Duke harruar, qoftë dhe pa dëshirë,

Se një xixë i nxjerr tymin çatisë.



Kalaja më e madhe e historisë

Nga një gur i vogël filloi të nisë;

Shih palmën e lartë, se ku ka bitisur,

Veç prej një fare ajo është harlisur!

[_Mersin_]

(NATYRA E DASHURISE)

...........................

Nëse shkaku i dashurisë do të ishte bukuria fizike, pasoja do të ishte se askush me ndonjë cen nuk do të bëhej objekt admirimi; por ne njohim një mori njerëzish që në të vërtetë parapëlqejnë atë të nivelit të ulët, – ndonëse e dinë fort mirë që tjetra është e nivelit më të lartë, – dhe janë tërësisht të pafuqishëm të shkëpusin zemrën nga ajo. Po ashtu, nëse dashuria do të ishte fryt i përputhjes së karaktereve, askush nuk do të dashuronte dikë me të cilin nuk do të kishte qëllime të njëjta dhe pajtueshmëri. Rrjedhimisht, ne dalim në përfundimin se dashuria është diçka që ndodhet brenda vetë shpirtit.



Ndonjëherë, e kjo nuk mohohet, dashuria vjen si pasojë e një shkaku që ndodhet jashtë shpirtit, por në këtë rast ajo zhduket atëherë kur edhe shkaku zhduket: dikush që e ka zënë meraku për ju, për shkak të një rrethane të caktuar, do t’ju kthejë shpinën nëse ai motiv nuk ekziston më. Unë e kam pasqyruar këtë qëndrim në vargje:



Dashuria për ty kaherë do të jetë

njëlloj si tash, madje më e kulluar;

Ajo s’do ulje poshtë, as të përpjetë,

Se është e përkryer, për ty e veçuar.



Unë nuk mund të gjej ndonjë shkas,

Veç thirrjes së zemrës që të jem i yti,

Dhe hapur në sfidë çdo burrë thërras

Që ndryshe ta quajë, nëse ia nxë fyti.



Nëse diçka ka një shkak të vërtetë

Dhe shkaku i saj është ajo vetë,

Qenia kurrë nuk i shuhet,

Zhdukjes kurrë nuk i druhet.



Por kur zanafilla e saj tjetër është,

E ndryshme nga ajo në brendësi,

Nëse shkaku i humb, i digjet fësht,

Edhe ajo zhduket me shpejtësi.

[_Mersin_]

(Braktisja)



Atë që desha e braktisa,

Por gjithmonë i dashuruar!

O lënie, që u lemerisa,

E ashikut të përvëluar!



Jo kurrë, s’duroj dot,

Të kundroj i djegur fare

Tiparet me hire plot

Të gazelës lozonjare.



Të vdesësh është më rehat

Se më kot kur ëndërron

Atë zemër, që dyert hap

Për çdonjë që e dëshiron.



Flakët brenda më lëvrijnë,

Heshtat gjoksin më shpojnë;

Oh, zemrën ç’po ma grijnë,

Nervat e mia si durojnë!

[_Mersin_]

(SHENJAT E DASHURISE)

........



Autor: Ibn Hazem






I dashuruari e çon gjithnjë muhabetin tek objekti i dashurisë së tij, edhe pse mëton, sado me kokëfortësi, se e ka fjalën për dikë tjetër: shtirja duket qartë për cilindo që i ka sytë në ballë. Kur dashuria e tij ligjëron, i dashuri i mban veshin çdo fjale që ajo nxjerr nga goja, pa ditur se ç’ndodh përreth; ai çmeritet nga çdo gjë që thotë ajo, pavarësisht sa të pazakonta dhe të pakuptimta mund të jenë rrëfenjat e saj; ai i beson asaj verbërisht edhe kur ajo duket ashiqare që gënjen, pajtohet me të edhe kur ajo shihet qartë se e ka gabim, i del në krah asaj, ndonëse ajo është e padrejtë, shkon pas saj, çfarëdo hapi që ajo të ndërmarrë dhe çfarëdo shtegu që ajo të hyjë. I dashuruari nxiton t’i hedhë sytë dashurisë së vet ku ndodhet ajo, bën çmos të ulet sa më afër saj, t’i bëhet si hije asaj, i hedh tutje të gjitha punët që mund të jenë pengesë për t’u shoqëruar me të, e bën pupël çdo send, – sado i rëndë të jetë, – që kërkon ndarjen nga ajo, i ngjiten këmbët kur ajo i lë leckat në dorë. Këto i kam hedhur gjetkë në vargje.





Nuk ka rob, kur trekëmbëshi e pret,

Që ngurron të dalë nga qela e vet,

Më shumë se unë, kur largohesh ti,

E duhet të them “Ndahemi tani”.



E kur ai çast, që mezi pres,

Vjen të jem sërish me ty,

Fluturimthi si hëna zbres

Nën muret e qiellit, të dy.



Por, ah! E shkurtër është lumturia!

Por unë nuk dorëzohem, kurrsesi,

Do kthehem, si yjet lart te çatia,

Që nuk ndalen të shfaqen, sa është kthjellësi.

[_Mersin_]

Kjo ska lidhje me librin eshte tekst tjeter.Kush ma rimon pak ne shqip do i bej dhurate nje poezi :)

Cuando estoy contigo crece mi esperanza
vas alimentando el amor de mi alma
y sin pensarlo el tiempo me robó el aliento,
qué será d mí si no te tengo?
Si no estás conmigo se me escapa el aire, corazón vacío.
Estando en tus brazos sólo a tu lado siento q respiro...
No hay nada que cambiar, no hay nada q decir.
Si no estás conmigo quedo entre la nada, me muero de frío.
Ay! cuanto te amo, si no es a tu lado pierdo los sentidos...
Hay tanto q inventar, no hay nada que fingir...
"me enamoré de tí"
me enamoré de tí...

Eres lo que yo más quiero, lo que yo he soñado amar...
eres mi rayo de luz a cada mañana...
y sin pensarlo el tiempo me robó el aliento,
qué será d mí si no te tengo?

Si no estás conmigo se me escapa el aire, corazón vacío.
Estando en tus brazos sólo a tu lado siento q respiro...
No hay nada que cambiar, no hay nada q decir...
Si no estás conmigo quedo entre la nada, me muero de frío.
Ay! cuanto te amo, si no es a tu lado pierdo los sentidos...
Hay tanto q inventar, no hay nada que fingir...

"me enamoré de tí"...

Si no estás conmigo se me escapa el aire, corazón vacío.
Estando en tus brazos sólo a tu lado siento q respiro...
No hay nada que cambiar, no hay nada q decir...
Si no estás conmigo quedo entre la nada, me muero de frío.
Ay! cuanto te amo, "corazón salvaje" pierdo los sentidos...
Hay tanto q inventar, no hay nada que fingir...
Si no estás conmigo... me muero de frío!!
No hay nada q cambiar
, no hay nada q fingir... me enamoré de tí...
me enamoré de tí...

[pranvera bica]

Bukur mersin!Na kenaqe!Teta!