Domosdoshmëria e Të Vepruarit Me Sunnet.

[ramazan_it]

Domosdoshmëria e Të Vepruarit Me Sunnet. ________________________________________


ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.

"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)

"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)

"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)

Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem.

Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.

Domosdoshmëria e Të Vepruarit Me Sunnet.



Janë dakorduar të gjithë dijetarët se bazat për sqarimin e Hallallit dhe Haramit janë:

Kur'ani, i cili është i paprekshëm nga ndryshimet dhe rrenat, Sunneti i Resulull-llahut (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) dhe në fund pëlqimi i të gjithë dijetarëve rreth ndonjë çështjeje.


Argumentet për këto baza janë të shumta dhe të njohura.


Rregullat themelore

Sa i përket bazës së parë, Kur`anit:

All-llahu s.u.t. në shumë ajete urdhëron në domosdoshmërinë e të punuarit me të, si dhe në domosdoshmërinë e ndalimit të asaj që ai e ndalon.

Thotë All-llahu s.u.t:
Pasoni atë që u është zbritur nga Zoti i juaj, dhe mos zini miq pos Tij, Pak është ajo që e merrni si përvojë. A'raf: 3.

Thotë All-llahu s.u.t:
Dhe ky libër është dobiprurës, Ne e zbritëm, përmbajuni këtij dhe ruajuni ashtu që të mëshiroheni. En'am: 155.

Thotë All-llahu s.u.t:
Juve ju erdhi nga All-llahu dritë dhe libër i qartë, All-llahu me të e vë në rrugët e shpëtimit atë që ndjek kënaqësinë e Tij dhe me ndihmën e tij i nxjerr ata prej errësirës në dritë dhe i udhëzon në rrugë të drejtë. Maide: 15-16.

Thotë All-llahu s.u.t:
Ata që mohuan Kur'anin kur u erdhi janë të marrë, Ai është një libër ngadhënjyes, Atij nuk mund t'i mvishet e pavërteta nga asnjë anë, është i zbritur prej të Urtit, të Lavdishmit. Fussilet: 41-42.

Thotë All-llahu s.u.t:
Më është zbritur ky Kur'an që t'ju tërheq vërejtjen juve dhe atij që i komunikohet. En'am: 19.

Thotë All-llahu s.u.t:
Ky (Kur'an) është kujtesë për njerëz, që me të të këshillohen. Ibrahim: 52.

Ka edhe shumë ajete tjera të cilat flasin mbi këtë temë.

Gjithashtu kemi edhe mjaft hadithe të vërteta nga Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) me të cilat ai na urdhëron t'i përmbahemi Kur'anit, duke aluduar në atë se kush e përfill udhëzohet, kurse kush e braktisë, lakon nga rruga e drejtë.

Nga këto hadithe është edhe hadithi që e ka thënë në hutben e tij në Haxhxhul Ueda (Haxhxhin e Lamtumirës):

Ka thënë Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem):
Ua kam lënë juve një gjë, që nëse kapeni për të nuk do të lajthitni, e ky është Libri i All-llahut s.u.t.Tra: Imam Muslimi.

Ka thënë Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem):
Ju kam lënë dy gjëra:
Gjëja e parë është Libri i All-llahut s.u.t, në të cilin ka udhëzim dhe dritë, pra veproni me Librin e All-llahut s.u.t. dhe kapuni për te.
Gjëja e dytë është familja ime. Ju përkujtoj në emër të All-llahut s.u.t. në familjen time, ju përkujtoj në emër të All-llahut s.u.t. në familjen time.
Tra: Imam Muslimi.

Në një transmetim tjetër qëndron:
Kur'ani është litari i All-llahut s.u.t, kush kapet për te udhëzohet kurse kush e braktis, lajthitë nga rruga e drejtë.

Gjithashtu ka edhe hadithe tjera që flasin mbi këtë temë.

Kanë rënë dakort të gjithë dijetarët, nisur prej Sahabëve dhe të tjerëve pas tyre, se është obligim i domosdoshëm të kapurit për Librin e All-llahut s.u.t. dhe të gjykuarit me të, në përputhje me Sunnetin e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem), gjë që nuk ka nevojë ta argumentojmë duke pasur parasysh ajetet dhe hadithet e lartpërmendura.

SUNNETI (baza e dytë).

Është vepra dhe fjalët e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) që ka depërtuar tek ne nëpërmjet transmetimit të vertetuar (të saktë), transmetim i cili është bërë nëpërmjet Sahabëve dhe transmetuesve të besueshëm, të cilët e kanë ndjekur rrugën e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) me korrektësi.

Të gjithë Dijetarët prej Sahabëve dhe të tjerëve pas tyre besojnë në këtë bazë, argumentojnë me të dhe ia mësojnë popullit këtë.

Kanë shkruar mbi këtë bazë libra të shumtë dhe e kanë sqaruar këtë në librat e (usuli fikhut) dhe terminologjisë së hadithit (mustalahul hadith).

Ajetet që flasin mbi këtë janë të shumta.
Nga këto ajete janë edhe ajetet që urdhërojnë muslimanët ta pasojnë dhe respektojnë Sunnetin e të Dërguarit të All-llahut s.u.t.

Këto ajete u janë drejtuar muslimanëve të kohës së tij, si dhe atyre që vijnë pas, ngase ai është i Dërguar nga All-llahu s.u.t. për të gjithë dhe ngase të gjithë janë të urdhëruar ta pasojnë dhe respektojnë, deri në Ditën e Kijametit.

Muhammedi (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) është komentues i Librit të All-llahut s.u.t, sqarues i tij me fjalët, veprat dhe pëlqimet e tij.

Po qe se nuk ekzistonte Sunneti (hadithet), muslimanët nuk do ta dinin numrin e rekateve të namazeve, formën e tyre dhe ë`farë është Uaxhib në to.
Nuk do t'i dinin me përpikëri rregullat e agjërimit, zekatit, haxhxhit, xhihadit, urdhërimit për të mirë dhe ndalimit nga e keqja, nuk do të dinin me përpikëri rregullat e marrëdhënieve ndërnjerëzore (muamelat) dhe atë që All-llahu s.u.t. e ka bërë obligim të realizohet, qoftë dënim ose kundërvajtje, e që nuk është përmendur në Kur'an.

Thotë All-llahu s.u.t:
Bindjuni All-llahut dhe të Dërguarit, ashtu që të mëshiroheni. Ali Imran: 132.

Thotë All-llahu s.u.t:
O ju që besuat, bindjuni All-llahut, respektoni të Dërguarin dhe përgjegjësit nga ju, Nëse nuk pajtoheni për ndonjë çështje, parashtrojeni atë te All-llahu (te Libri i Tij) dhe te i Dërguari i Tij, po qe se i besoni All-llahut dhe ditës së fundit, Kjo është më e dobishmja dhe përfundimi më i mirë. Nisa: 59.

Thotë All-llahu s.u.t:
Kush i bindet të Dërguarit, ai i është bindur All-llahut, e kush e refuzon, ne nuk të kemi dërguar ty roje kundër tyre. Nisa: 80.

Si mund të respektohet dhe si mund të parashtrohen çështjet te Libri i All-llahut s.u.t. dhe Sunnetit të të Dërguarit të Tij (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) nëse Sunneti i tij nuk është argument, ose nëse Sunneti i tij nuk është i ruajtur në tërësi.

Nëse dikush thotë kështu, atëherë kjo do të thotë se All-llahu s.v.t. i ka urdhëruar robërit e tij në diçka që nuk ekziston, kurse kjo është rrena më e madhe dhe kufri (mosbesimi) më i madh.

Thotë All-llahu s.u.t:
Ty ta zbritëm Kur'anin që t'u shpjegosh njerëzve atë që u është shpallur atyre me shpresë se do ta studiojnë. Nahl: 44.

Thotë All-llahu s.u.t:
Ne nuk ta shpallëm ty Kur'anin për tjetër gjë, përveç se t'u sqarosh atyre për ç`farë u përçanë, e që të jetë udhëzim e mëshirë për ata që besojnë. Nahl: 64.

Si mundet që All-llahu s.u.t. t'i japë lejen Muhammedit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) për sqarimin (shpjegimin) e Kur'anit, nëse Sunneti i tij nuk do të ekzistonte ose nuk do të kishte fuqi argumentuese ?.

Thotë All-llahu s.u.t:
Thuaj: respektoni All-llahun, respektoni të Dërguarin, Nëse ata refuzojnë, atyre u takon përgjegjësia për atë që janë ngarkuar, ndërsa juve ju takon përgjegjësia me atë që jeni ngarkuar. Nëse i bindeni atij, keni gjetur të vërtetën, i Dërguari ka për obligim vetëm komunikimin e qartë. Nur: 54.

Thotë All-llahu s.u.t:
Falni rregullisht namazin, jepni zekatin dhe respektoni të Dërguarin, që të mëshiroheni. Nur: 56.

Thotë All-llahu s.u.t:
Thuaj: o ju njerëz, Unë jam i dërguar i All-llahut për të gjithë ju, Të cilit (All-llahut) i takon sundimi i qiejve dhe i tokës. S'ka të adhuruar tjetër me të drejtë pos Tij, Dhënësit të jetës dhe Dhënësit të vdekjes, Pra besoni All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, pejgamberin e pa- shkolluar, që beson All-llahun dhe shpalljet e Tij. Ndiqni rrugën e tij që ta gjeni të vërtetën. A'raf: 158.

Prej këtyre ajeteve shihet qartë se udhëzimi në të vërtetën dhe mëshira e All-llahut s.u.t. gjenden në mirëmbajtjen e Sunnetit të Muhammedit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem).

Pra, si mundemi të udhëzohemi dhe të mëshirohemi nga All-llahu s.u.t. përveç duke e praktikuar Sunnetin e të Dërguarit të ndershëm, Muhammedit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem).

Sidomos ç`farë do të ndodhë me ata që thonë se Sunneti nuk është shtyllë e sheriatit, kur dihet se i Lartmadhëruari thotë:

Le të ruhen ata që e kundërshtojnë urdhrin e tij (e të Dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telash (fitne, përçarje, sprovim), ose do t'i zë dënim i dhembshëm. Nur: 63.

Thotë All-llahu s.u.t:
Ç'farë t'ju japi i Dërguari merreni, dhe për ç`do gjë që ju ndalon, përmbajuni. Hashr: 7.

Shumë ajete flasin mbi këtë temë dhe të gjitha këto aludojnë në atë se respektimi dhe pasimi i Muhammedit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) është Uaxhib (obligim i domosdoshëm), njëlloj sië është e domosdoshme edhe kapja për Kur'anin, sikurse e treguam dhe më lartë.


Nga Shejkhu Bujar dhe njëkohësisht njëri prej Imamllarëve të kësaj kohe:
Abdul Aziz Ibn Abdullah Bin Baz (All-llahu s.u.t. e mëshiroftë).


Esselamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu!

[ramazan_it]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.


Hadithe rreth pasimit te Sunetit!
________________________________________
I Dërguari i ALL-LLAHUT (s.a.v.s) ka thënë: “ Me të vërtetë ai që do të jetojë prej jush do të shohë përçarje/kundërshtime të shumta. Ju porosis të pasoni sunnetin tim dhe halifëve të udhëzuar pas meje. Kapuni për ta me dhëmballë!...”(sahih)

I Dërguari i ALL-LLAHUT (s.a.v.s) ka thenë: “ Ua kam lënë dy gjëra që po qe se kapeni për to kurrë nuk do të devijoni, Librin e ALL-LLAHUT dhe Sunnetin tim. “ Transmeton Ebu Daud.

I Dërguari i ALL-LLAHUT (s.a.v.s) ka thënë: ” Ju e keni detyrim të pasoni sunnetin tim dhe sunnetin e halifëve të drejtë e udhëzues që vijnë pas meje. “ Transmeton Ebu Daud.

I Dërguari i ALL-LLAHUT (s.a.v.s) ka thënë: “ Njerëzit më të mirë janë brezi-gjenerata ime, e më pas ata që vijnë pas tyre, e më pas ata që vijnë pas tyre. “ Transmeton Buhariu.

I Dërguari i ALL-LLAHUT (s.a.v.s) ka thënë: “ Me të vërteë pas jush do të këtë ditë që kërkojnë durim. Në ato ditë, ai që kapet fort pas asaj që ju jeni, do të ketë shpërblimin e 50 vetave. I thanë atij: A prej tyre ? Ai tha: Jo 50 nga ju. Transmeton Ebu Daud.
Nga Ebu Hurejre r.a., transmetohet se i Derguari i ALL-LLAHUT salallahu alejhi ue selem ka thënë: " Krejt umeti im do të hyjë në Xhennet, përveç atij që nuk do. " I thashë: " E kush nuk do, o i Dërguari i ALL-LLAHUT ?" Tha: " Kush më respekton mua, ai do të hyjë në Xhennet ndërsa kush më kundërvihet, ai nuk do. ” Transmeton Buhariu

Nga Ebu Velid Ibadete ibn Samit r.a., transmetohet se ka thënë: " Iu zotuam të Dërguarit të ALL-LLAHUT salallahu alejhi ue selem për dëgjim
dhe respektim në vështirësi dhe në lehtësi, në vende të gëzimit dhe të mërzisë dhe për përparësi të tij mbi ne në gjithçka dhe se nuk do të grindemi, as s'do t'ua kontestojmë udhëheqjen atyre që janë të denjë, përveç nëse vërehet kufër i hapët, për të cilin kemi argumentin
e ALL-LLAHUT të Madhëruar. ( Dhe i jemi betuar Profetit ) Që të flasim vetëm të vërtetën kudo që të jemi dhe se nuk do t'i frikësohemi qortimit të askujt në lidhje me ALL-LLAHUN. "( Muttefekun alejhi )*

Nga Ebu Hurejre r.a.,transmetohet se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem ka thënë: " Keni kujdes atë që po ua lë: Ata që kanë qenë para jush janë shkatërruar për shkak të pyetjeve të shumta dhe divergjencave të tyre
me pejgamberët e tyre. Kur t'ju ndaloj prej diçkahit largohuni prej tij, ndërsa kur t'ju urdhëroj për diçka, atë përmbusheni sa të keni mundësi. "
(Muttefekun alejh)

*(Muttefekun alejhi) do të thotë që hadithi gjendet në transmetim dhe përmbledhje të Buhariut dhe Muslimit.
Transmeton Abdullah ibn Amer ibn Asi se Pejgamberi salallahu alejhi ue selem ka thënë: " Nuk ka patur ndonjë profet para meje, vetem se ka qenë detyrë mbi të, që ta orientojë popullin e tij drejt më të mirës që dinte për ta dhe t'u tërhiqte vrëejtjen prej më të keqes që dinte për ta. " Transmetohet në sahih Muslim.

Transmeton Xhabir ibn Abdullah se Profeti salallahualejhi ue selem kur mbante hutben e xhumasë thoshte: " Në vijim: Fjala më e mirë
është fjala e ALL-LLAHUT dhe udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhamedit. Gjërat më të këqija janë shpikjet në fe dhe çdo shpikje në fe është humbje. " Transmetohet në sahih Muslim.

Transmetohet nga Ebu Hurejre se Profeti salallahu alejhi ue selem ka thënë: " Kush fton në udhëzim ka shpërblim sa shpërblimi i të gjithë atyre që e kanë pasuar, pa u pakësuar prej shpërblimit të tyre asgjë. Kush fton në humbje, ka mëkat sa mëkati i të gjithë atyre që e kanë pasuar pa u pakësuar prej mëkateve të tyre asgjë." Transmeton Muslimi.
Irbad ibn Sarije ka thënë: “ Na këshilloi Profeti salallahu alejhi ue selem me një këshillim të arrirë, sa sytë rrodhën lot dhe zemrat u tronditën prej tij. Dikush tha: " O i Dërguar i ALL-LLAHUT! Sikur të ishte kjo këshilla e lamtumirës, prandaj ç'farë porosie do të na lesh? " Ai tha: " U porosis për devotshmëri ndaj ALL-LLAHUT, të dëgjoni dhe të bindeni edhe nçse bëhet i pari juaj një rob etiopian, sepse ai që do të jetojë prej jush pas meje do të shohë përçarje të shumta. Prandaj kapuni fort pas sunnetit tim dhe sunnetit të halifëve të udhezuar dhe të drejtë. Kapuni fort për ta dhe shtërngojini me dhëmbë. Ruhuni prej shpikjeve në fe, sepse çdo shpikje është bidat dhe çdo bidat është humbje. " Transmeton Ebu Daud.

I Dërguari i ALL-LLAHUT salallahu alejhi ue selem ka thënë: " Kush e bën ndonjë vepër të cilën ne nuk e kemi urdhëruar, ajo do t'i refuzohet." Transmeton Muslimi.

Transmeton Xhabiri ( ALL-LLAHU qoftë i kënaqur me të ) duke thënë: " Kanë ardhur tek i Derguari i ALL-LLAHUT disa melekë derisa ai po flinte.
Disa prej tyre thanë se ai është në gjumë, disa të tjerë thanë: " Sytë e tij pushojnë, por zemra e tij është e zgjuar. " Dhe thanë: " Për këtë shokun tuaj kemi një rrëfim. " Silleni ate rrëfim: " Shembulli i tij është sikurse shembulli i një njeriu i cili ka ndërtu një shtëpi dhe në të ka përgatitur
ushqim pastaj ka dërguar një thirrës që t'i grumbullojë njerëzit. Kush i përgjigjet thirrsit hyn në shtëpi dhe ha nga ai ushqim, e kush nuk i përgjigjet atij, nuk mund të hyjë në shtëpi, e as të hajë na ai ushqim"
Pastaj melekët thanë: " Komentojeni rrëfimin që ta kuptojë. " Thanë:
"Shtëpia ka për qëllim Xhennetin, kurse thirrsi është Muhamedi, kush e respekton Muhamedin, ka respektuar ALL-LLAHUN dhe kush kundërshton Muhamedin, ka kundërshtuar ALL-LLAHUN." Transmeton Buhariu.

[ramazan_it]

Të kenë kujdes ata që kundërshtojnë urdhërin e Muhamedit alejhi selam


Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve. Paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi Muhamedin, alejhi selam, familjen dhe shokët në përgjithësi.

Në vazhdim:

Falënderoj Allahun subhanehu we teala që më mundësoi të marr pjesë në këtë takim të bekuar, në këtë natë të bekuar, në këtë xhami e cila është shtëpi prej shtëpive të Allahut, që të rikujtojmë mes nesh për atë që kemi nevojë nga çështjet e fesë dhe përmirësimin e gjendjes tonë. E kjo është më madhështorja dhe më e obligueshmja që duhet të kujdesen Muslimanët: rikujtimi, këshillimi, bashkëpunimi në të vërtetën, tubimi për përmendje të Allahut, në shtëpi të Allahut. Me këto gjëra ringjallen zemrat, me lejen e Allahut.

Ndërsa tema për të cilën do të bëhet biseda e jonë, siç e keni dëgjuar edhe ju, është fjale e Allahut:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se ata do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët”. (Nur, 63)


Ky është fundi i ajeteve në radhët e ajeteve që flasin për edukimin me Muhamedin alejhi selam, ku thotë Allahu subhanehu we teala:

”Besimtarë janë vetëm ata që i besuan Allahut dhe të dërguarit të Tij, dhe kur janë me të (të dërguarin) për ndonjë çështje të përbashkët (të rëndësishme), nuk largohen pa i kërkuar leje atij. S'ka dyshim se ata që kërkojnë leje prej teje, ata i besojnë Allahut dhe të dërguarit të Tij. E, kur të kërkojnë leje për ndonjë punë të tyre, lejo kë të duash, e kërkoji falje Allahut për ata, se vërtet, Allahu fal shumë e është mëshirues. Thirrjen e të dërguarit mos e konsideroni si thirrjen tuaj ndaj njëri-tjetrit. Allahu i di ata që tërhiqen prej jush tinëzisht, prandaj le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij, urdhrin e (të dërguarit), se ata do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët”. (Nur, 62-63)

Kështu na ka mësuar Allahu subhanehu we teala të sillemi me Muhamedin, alejhi selam, e kjo është nga çështjet e besimit në Allahun dhe në të Dërguarin e Tij, edukimit me Muhamedin, alejhi selam, respektimit të Muhamedit, alejhi selam, nderimit të tij përmes asaj që e ka bërë Allahu legjitime. Kjo është nga çështjet e Besimit në Allahun dhe Muhamedin, alejhi selam.

Allahu thotë:

”Besimtarë janë vetëm ata që i besuan Allahut dhe të dërguarit të Tij, dhe kur janë me të (të dërguarin), për ndonjë çështje të përbashkët (të rëndësishme), nuk largohen pa i kërkuar leje atij” (Nur, 62).

Nëse takohen me Muhamedin, alejhi selam, për çdo çështje të rëndësishme nga çështjet e thirrjes në Allahun dhe për çështjet e rëndësishme të transmetimit nga Muhamedi, alejhi selam, e posaçërisht nëse është i dërguari i cili ka bërë thirrjen, nuk i lejohet Besimtarit të shkojë nga ky tubim, përveç pasi të marrë leje nga Muhamedi, alejhi selam. Mirëpo e kanë kundërshtuar këtë munafikët, të cilët nuk kanë edukatë me Muhamedin, alejhi selam, dhe kuptimi i"pa i kërkuar leje atij” dmth: kërkojnë leje prej tij për tu larguar, nëse përmbanin arsye. “S'ka dyshim se ata që kërkojnë leje prej teje, ata i besojnë Allahut dhe të dërguarit të Tij” - kjo argumenton besimin e tyre, respektimin e tyre ndaj Muhamedit alejhi selam, edukatën e të Dërguarit, alejhi selam. Dhe kuptimi i ajetit se ai i cili nuk merr leje nga Muhamedi alejhi selam, është argument i besimit të dobët apo edhe nuk posedon besim fare.

Allahu subhanehu we teala ka urdhëruar të kërkojnë leje ata që dëshirojnë prej tyre, pastaj Allahu ngarkoi Muhamedin, alejhi selam, që t’u japë leje atij që dëshiron nga shokët e tij për atë që e shihte të arsyeshme lejen e tij. Dhe Muhamedi, alejhi selam, për muslimanët ishte mëshirues, nuk ua vështirësonte shokëve të tij dhe nuk dëshironte rëndim për ta, ashtu siç ka thënë edhe Allahu suhbanehu we teala:

”Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj. Atij i vjen rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i rrugës së drejtë për ju, është i ndjeshëm dhe i mëshirshëm për besimtarët” (Tewbe, 128).

“Kërkoi falje Allahut për ata” - kërko nga Allahu falje për ta, respekt ndaj tyre për edukatën që kishin me Muhamedin, alejhi selam, dhe është e ditur se, nëse Muhamedi, alejhi selam, kërkon falje për ta, kjo realizohet, se lutja e Muhamedit pranohet. Gjithashtu e ka urdhërua Allahu Muhamedin, alejhi selam, të kërkojë falje për Besimtarët, ku thotë:

”Atëherë, dije se nuk ka Zot tjetër pos Allahut. Kërko falje për mëkatin tënd, për të besimtarëve e të besimtareve”. (Muhamed, 19)

Kurse, për dyfytyrëshit e ndaloi Allahu që të kërkonte falje për ta.

Allahu thotë:

”Kërko falje për ta ose mos kërko (është njëjtë). E, edhe nëse kërkon falje shtatëdhjetë herë, Allahu nuk do t'ua falë”. (Tewbe, 80)

Allahu thotë:

”Dhe asnjërit prej tyre kur të vdesin, mos ia fal namazin (e xhenazes), kurrë, e as mos qëndro pranë varrit të tij (për lutje e vizitë)”. (Tewbe, 84)

Dmth: mos bë lutje për të, mos kërko falje për të. Muhamedi, alejhi selam, nga tradita e tij, kur varrosej i vdekuri, qëndronte pran varrit të tij, pasi që e varrosnin, dhe kërkonte falje për të dhe kërkonte nga shokët e tij që të kërkonin falje për të, ku thoshte:

”Kërkoni falje për vëllain tuaj dhe kërkoni për të vendosmëri, se ai tani merret në pyetje”.

Kjo ishte lutja e Muhamedit, alejhi selam, për Besimtarët, pasi e kishte urdhëruar Allahu për një gjë të tillë.

Pastaj Allahu subhanehu we teala drejtoi fjalimin për besimtarët, duke thënë:

”Thirrjen e të dërguarit mos e konsideroni si thirrjen tuaj ndaj njëri-tjetrit” (Nur, 63).

Kjo është si fjala e Allahut:

”O ju që keni besuar, mos ngrini zërin tuaj mbi zërin e Pejgamberit dhe mos iu ngërmoni atij si i ngërmoheni njëri-tjetrit, e të zhduken veprat tuaja duke mos ditur ju. Ata që ulin zërat e tyre pranë të dërguarit të Allahut, Allahu zemrat e tyre i ka përshtatur për devotshmëri, ata kanë falje mëkatesh dhe shpërblim të madh” (Huxhurat, 2-3).

Pastaj, përmendi gabimin e atyre që nuk u sillen me edukatë ndaj Muhamedit, alejhi selam, duke thënë:

”Ata që thërrasin përtej mureve, shumica e tyre janë që nuk kuptojnë” (Huxhurat, 4).

Këta nuk janë munafikë/dyfytyrësh, por janë fshatarë, që janë mësuar me rrethin e fshatrave, dhe e ngritën zërin duke kërkuar Muhamedin, alejhi selam. Allahu thotë:

”E sikur ata të bënin durim derisa të kishe dalë ti vetë, do të ishte më me vend për ta” (Huxhurat, 5).

Pastaj, Allahu qetësoi gjokset e tyre me falje, duke thënë:

”Po Allahu është mëkat-falës, mëshirues” (Huxhurat, 5).

I qetësoi me falje për veprën e tyre dhe se ata nuk ishin nga dyfytyrëshit. Mirëpo, e bënë këtë nga injoranca, dhe Allahu subhanehu we teala i falë Besimtarët për gabimet e tyre që i bëjnë nga injoranca apo harresa, por iu bën vërejtje, që të largohen për atë vepër në të ardhmen, ku thotë:

”Thirrjen e të dërguarit mos e konsideroni si thirrjen tuaj ndaj njëri-tjetrit” (Nur, 63).

I dërguari, alejhi selam, ka vend dhe respekt tek Allahu subhanehu we teala dhe thirret me edukatë dhe m ulje të zërit, duke u sjell me të me edukatën më të lartë. Kjo është nga shenjat e Besimit dhe ka vlejtur gjatë jetës së tij dhe pas vdekjes së tij. Gjithashtu, edhe ata të cilët i bëjnë vizitë dhe çojnë salavate tek varri i Muhamedit, alejhi selam, janë të obliguar të kenë edukatë dhe të ulin zërin në ato momente, ashtu siç kanë qartësuar shumë nga dijetarët në këtë çështje.

Dhe, të mos ketë edukatë të ultë tek varri i Muhamedit, alejhi selam, me ngritje të zërit apo me zhurmë. Dhe më e keqe se kjo, duke mos pas edukatë me Allahun subhanehu we teala në këtë vend, duke kërkuar nga Muhamedi, alejhi selam, që t'u plotësojë nevojat, apo largimin e ndonjë fatkeqësie, apo kërkim ndihme prej tij, se kjo është shirk në Allahun subhanehu we teala, dhe edukatë e ultë me Muhamedin, alejhi selam.

Gjithashtu, kjo përfshin edhe edukatën me Sunnetin e Muhamedit, alejhi selam. Nëse dëgjon hadithe të Muhamedit alejhi selam, bëhu i edukuar ndaj tij, sikur që Muhamedi alejhi po të flet, për arsye se të është transmetuar nga Muhamedi alejhi selam, andaj obligohemi të respektojmë Sunnetin e Muhamedit, alejhi selam. Se edukata/respektimi ndaj tij është edukatë dhe respektim ndaj Muhamedit, alejhi selam, andaj të kemi edukatë me Sunetin e Muhamedit alejhi selam, ashtu siç kemi edukatë me Kuranin, se që të dyja janë shpallje nga Allahu subhanehu we teala, siç thotë Allahu:

“Dhe ai nuk flet nga dëshira e tij. Ai nuk është tjetër pos shpalljes që i shpallet” (Nexhm, 3-4).

Obligohemi të kemi edukatë me hadithet e Muhamedit, alejhi selam. Imam Ibën Kajjimi ka këshilluar nxënësin e dijës se, nëse prezanton në mësime që në to ka transmetime të haditheve nga i Dërguari i Allahut alejhi selam, obligohet të ketë edukatë, sikur Muhamedi të ishte prezentë, se respekti i haditheve të Muhamedit është respekt i Muhamedit, alejhi selam. Respektim i Muhamedit, alejhi selam, dhe edukatë ndaj tij është edhe respektimi i Allahut azze we xhel.

Allahu thotë:

”Ne të dërguam ty (Muhamed) dëshmitar, përgëzues dhe qortues, që ju (njerëz) t'i besoni Allahut dhe të dërguarit të Tij, dhe atë ta përkrahni e ta respektoni, e (Allahun) ta madhëroni për çdo mëngjes e mbrëmje” (Fet’h, 8-9).

Në të ka diçka për Allahun dhe diçka për Muhamedin, alejhi selam.

“T'i besoni Allahut”, kjo për Allahun subhanehu we teala. “Ta përkrahni”, dmth Muhamedin, alejhi selam, dhe përkrahja dmth: respektimi, edukata ndaj tij. Pastaj prapë i njëjti kuptim, ta respektoni, që nënkupton përforcim të fjalës “ta madhëroni”, dhe kjo është për Allahun. Meditoni si i ka bashkuar edukatën ndaj Muhamedit, alejhi selam, me edukatën e Allahut Azze we xhel, e cila argumenton vendin dhe pozitën e lartë të Muhamedit, alejhi selam, tek Allahu subhanehu we teala, dhe e gjithë kjo në format që ka bërë legjitime Allahu e jo me teprim dhe neglizhencë, siç bëjnë ata të cilët e teprojnë ndaj të drejtave të Muhamedit, alejhi selam, duke dal nga ligji të cilin e bëri Allahu, dhe Muhamedi, alejhi selam, i cili ka këshilluar, duke thënë:

”Mos më lavdëroni ashtu siç e kanë lavdëruar Krishterët birin e Mejremes, por thoni që unë jam rob, thoni robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij”.

Gjithashtu, edhe këndi i neglizhencës ndaj meritave të Muhamedit, alejhi selam, duke mos e respektuar Sunnetin e Tij, duke mos pas ndjenja ndaj përkrahjes së Muhamedit, alejhi selam. Ne jemi të ndaluar nga teprimi dhe nga neglizhenca, jemi të urdhëruar për drejtësi dhe mesatare ndaj meritave dhe të drejtave të Muhamedit, alejhi selam.

Pastaj, thotë Allahu:

”Allahu i di ata që tërhiqen prej jush tinëzisht”.

Ishte nga tradita e dyfytyrëshve, të cilët prezantonin tubimet e Muhamedit, alejhi selam, apo prezantonin në tubime që thërriste Muhamedi, alejhi selam, që të largoheshin duke mos marrë leje, dhe largoheshin tinëzisht nga tubimet, ngase ata nuk e donin Muhamedin, alejhi selam, dhe nuk ia vënin veshit fjalëve të Muhamedit, alejhi selam. Andaj, ata tinëzisht tërhiqeshin nga tubimi, dmth ata u zvarriteshin në tërheqje, në mënyrë që mos të i hetonte Muhamedi, alejhi selam. Kjo ishte në rangun e tradhtisë, dhe duke bërë hile largoheshin pa arsye apo pa nevojë për largim. Ata tërhiqeshin nga urrejtja ndaj Muhamedit, alejhi selam, mirëpo Allahut nuk i fshihet asgjë. I mposhti ata dhe nxori në shesh punën dhe ndyrësirat e tyre, ku thotë:

”Allahu i di ata që tërhiqen prej jush tinëzisht”.

Pastaj, Allahu i lartësuar tha:

"Të kenë kujdes ata që kundërshtuan urdhrin e tij”, dmth urdhrin e të Dërguarit, “se do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i ithët”. Kjo është vërejtja nga Allahu për robërit e tij besimtarët që kundërshtojnë urdhrin e të Dërguarit, alejhi selam. “Të kenë kujdes”, folja është në urdhërore, “se do t'i zë ndonjë telashe”, dënim nga Allahu subhanehu we teala për atë që kundërshton, dhe telashe e fitne siç ka thënë Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë:

”A e di se çka është Fitneja? Fitneja është shirk. Nëse refuzon disa nga fjalët e tij, dmth fjalët e Muhamedit alejhi selam, të ngulitet në zemrën e tij lajthitje e të shkatërrohet”.

Dhe thotë prapë Imam Ahmedi, Allahu e mëshiroftë:

”Është çudi me njerëzit. U bë e ditur transmetimi dhe vërtetimi i tij, kurse marrin mendimin e Sufjanit”, dmth Sufjan eth-Thevrit, Imamit të nderuar, Fakihut, dijetarit të njohur në islam, dmth marrin mendimin dhe fetvatë e tij, duke lënë veprimet me hadithe, zinxhirët e të cilave i njohën e tyre dhe kuptuan saktësimin e tyre.

Nëse marrja e mendimit të Sufjan Ethevrit dhe lënia e hadithit është i përfshirë në këtë premtim, çka mbetet për atë i cili pason epshet dhe për atë i cili merr ligjet e kufrit para ligjit të Allahut?!

Disa njerëz thonë:

Pasi filani ka thënë kështu, ne bëjmë ashtu si ka thënë Filani. Nëse fetvaja apo vendimi i tij ia plotëson epshet e tyre, ata fjalët e dijetarëve i marrin shkel e shko, i marrin ato që ju përshtaten dëshirave të tyre, duke mos pyetur për argument, i marrin lehtësimet, dhe kjo pa dyshim është premtimi “ose do t'i godasë” telashe në zemrat e tyre, në mënyrë që Allahu ua devijon zemrat dhe ata lajthisin, humbin, për arsye se kundërshtuan hadithin e Muhamedit, alejhi selam, kundërshtuan urdhrin e Muhamedit, alejhi selam, duke pasuar dëshirat dhe epshet e tyre, siç ka thënë edhe Allahu:

”Thuaj:'Ecni nëpër tokë e mandej shikoni se si qe përfundimi i gënjeshtarëve” (An’am, 11).

Kujt i kumtohet e vërteta për Allahun dhe të Dërguarin e tij, pastaj refuzon, duke pasuar epshet apo dëshirën e tij, apo duke e bërë të kënaqur ndonjë nga njerëzit, ai do të bie në lajthitje, siç e ka përshkruar edhe Allahu subhanehu we teala:

”E kur zbret ndonjë kaptinë (për turpërinë e tyre) ata shikojnë njëri-tjetrin (e thonë mes vete):'A ju pa ndokush e pastaj u largua'. Allahu prapësoi zemrat e tyre, ngase ishin popull që nuk kuptonte” (Tewbe, 127).

Kur u larguan nga fjala e Allahut dhe fjala e Muhamedit, alejhi selam, Allahu largoi zemrat e tyre nga e vërteta, si shpagim për ta, duke mos pranuar të vërtetën pas kësaj. Se Allahu subhanehu we teala lajthiti zemrat e tyre duke ua vulosur zemrat atyre, për shkak që ata refuzuan të vërtetën që u paraqit herën e parë; pasi që iu kumtua atyre, refuzuan.

Ky është rreziku i madh. Sa e sa hadithe të vërteta i dëgjojmë nga Muhamedit, alejhi selam, mirëpo sa i marrim ato dhe sa veprojmë me to. Obligohemi ta llogarisim veten tonë, të frikësohemi nga lajthitja dhe të i këshillojmë tjerët të kenë kujdes, ashtu siç na ka këshilluar Allahu të kemi kujdes, duke thënë:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij, urdhrin e (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63).

Sprova është sprovë e zemrës me lajthitje dhe largim nga e qëlluara, ashtu siç ka thënë edhe Allahu subhanehu we teala:

”Kur ata u shmangën (nga e vërteta), Allahu i largoi zemrat e tyre, pse Allahu nuk e vë në rrugë të drejtë popullin e prishur” (Saff, 5).

“Kur u shmangen”, dmth kur refuzuan të vërtetën, Allahu ua largoi zemrat atyre, dmth Allahu i largoi ata nga pranimi i së vërtetës, që nuk kanë mundësi të pranojnë të vërtetën, pas kësaj.

Ky është rreziku i madh për atë që i është kumtuar Suneti i Muhamedit, alejhi selam, e pastaj e lë atë, duke mos dashur, apo duke pasur moskujdese ndaj tij, që ta godasë Allahu me lajthitje, prishje të zemrës dhe shkatërrim të natyrës së pastër islame.

Kjo është çështje madhështore. Obligohemi të jemi syçelë dhe të përpiktë, dmth çdo Musliman, të cilit i arrin Hadithi i Muhamedit, alejhi selam, ta pranojë atë me mirëpritje të mirë dhe të veprojë me të sipas mundësisë, duke mos ia kthyer shpinën apo duke mos iu shmangur atij, apo ta cilësojë diçka shumë të thjeshtë e mos të i kushtojë shumë vëmendje, se këtu qëndron rreziku më i madh. Thotë Allahu subhanehu we teala:

”O ju që besuat, respektoni Allahun dhe të dërguarin e Tij, e mos e braktisni atë se ju po e dëgjoni, dhe mos u bëni si ata që thanë:"Dëgjuam", por nuk dëgjojnë. Krijesat (gjallesat) më të dëmshme te Allahu janë ata të shurdhëtit, memecët, të cilët nuk logjikojnë. Sikur të dinte Allahu për ndonjë të mirë prej tyre, do t'i bënte të dëgjojnë, po edhe sikur t'i bënte të dëgjojnë, ata do të zmbrapseshin dhe do të refuzonin. O ju që besuat, përgjigjuni Allahut dhe të dërguarit, kur ju ftonë për atë që ju jep jetë (për fenë e drejtë), dhe ta dini se Allahu ndërhyn ndërmjet njeriut dhe zemrës së tij, dhe ju do të tuboheni te Ai. Ruajuni nga e keqja (nga dënimi) që nuk godet vetëm ata që bënë mizori prej jush (por edhe të mirët) dhe ta dini se Allahu është ndëshkues i rreptë” (Enfal, 20-25).

Kështu i ka urdhëruar Allahu robërit e vet Besimtarë për respekt ndaj Allahut dhe për respekt ndaj të Dërguarit të Tij, duke iu përgjigjur Allahut dhe të Dërguarit të Tij, duke e ndaluar që të kundërshtojë diçka nga urdhrat e Allahut dhe urdhrat e Muhamedit, alejhi selam, duke u bërë vërejtje për to. Sepse Allahu ndërhyn mes tyre dhe zemrave të tyre, dhe, atëherë, ato nuk mbeten shëmbëlltyrë, duke mos pasur dobi të mëtutjeshme, se zemra gurëzohet, bëhet e fortë, prishet dhe nuk pranon të vërtetën. E gjithë kjo si dënim nga Allahu subhanehu we teala, se zemra është vendi i përmirësimit apo i prishjes në trupin e njeriut, siç thotë Muhamedi, alejhi selam:

”Në trupin e njeriut është një cope mishi. Nëse ajo është e mirë, i tërë trupi është i mirë; nëse ajo është e keqe, i tërë trupi është i keq. Ajo është Zemra”. Zemra përmirësohet duke pranuar urdhrat e Allahut dhe urdhrat e Muhamedit, alejhi selam. Për këtë edhe ringjallet, edukohet, ndriçon dhe bëhet zemër e mirë. Zemra nuk rregullohet vetëm se duke u mbushur me fjalë të Allahut dhe të të Dërguarit të Tij. Nëse ndërpritet ky burim, prishet sikur toka, e cila, kur i ndërpritet shiu, vdes, e nëse zbret shiu, ajo ngjallet, me lejen e Allahut.

Muhamedi, alejhi selam, e ka përshkruar njeriun si tokën që Allahu e ringjall, duke thënë:

”Shembulli i asaj, me të cilën më ka dërguar Allahu prej udhëzimit dhe dijes, është si shembulli i shiut të begatë, i cili bie në tokë, një pjesë e së cilës është e mirë, e pranon ujin dhe në të mbin kullota dhe bar i shumtë, dhe në të ka edhe pellgje, të cilat e mbajnë ujin dhe ajo u bën dobi njerëzve, të cilët pinë nga ajo, u japin të pinë kafshëve dhe vadisin të mbjellat. Kurse, një pjesë tjetër toke është shterpë, as nuk e mban ujin dhe as nuk mbin bar në të. Kështu është edhe shembulli i atij që e ka kuptuar dhe ka dije në Fenë e Allahut, dhe të cilit i ka bërë dobi ajo, me të cilën më ka dërguar Allahu.

Lloji i parë:

Shembulli i atyre të cilët mbrojnë fenë, mësojnë Hadithet, kujdesen për zinxhirtë e transmetimeve, e qartësojnë të vërtetën nga e dobëta e tyre, këta janë njerëzit të cilët u kapen për islamin, i mësuan dhe i studiuan paragrafët e tij.

Lloji i dytë:

Këta janë studiuesit e dispozitave, dijetarët e hadithit, që transmetuan hadithe, duke u zhytur në kuptimin dhe në sqarimin e tyre, duke ua bërë burime të gatshme për njerëzit. Ky grup i kërkuesve të diturisë është më i mirë se i pari.

Lloji i tretë:

Njerëzit që janë si toka, e cila nuk pranon ujin dhe as nuk mbin frymë mbi të - ”Ndërsa një pjesë tjetër e tokës është shterpë, as nuk e mban ujin dhe as nuk mbin bar në të” – Ky është shembulli i atij i cili nuk pranon udhëzimin e Allahut, me të cilin ka ardhur i Dërguari, alejhi selam.

Ky është shembulli i dyfytyrëshave dhe i mohuesve, dhe çdo njeri i cili nuk ngre kokën ndaj fjalës së Allahut dhe fjalës së Muhamedit, alejhi selam, këta janë ata të cilët kundërshtuan urdhrin e Muhamedit alejhi selam, duke mos ia vër mendjen fare:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63), në këtë botë dhe në botën e amshueshme. Në këtë botë, Allahu dërgon ushtrinë e vet, duke i mbytur ata, dhe në botën e amshueshme, Allahu subhanehu we teala i dënon me Zjarr. Ata i pret dënimi i merituar, i tashëm apo i ardhshëm, rrjedhë e së cilës është kundërshtimi i urdhrit të Muhamedit, alejhi selam, e në këtë ka premtim të tmerrshëm për çdonjërin i cili kundërshton urdhrat e Muhamedit, alejhi selam, dhe nuk kujdeset për ta dhe nuk ua vë mendjen.

Thotë Allahu në tjetër ajet:

”Çka t'ju jep Pejgamberi, atë merrni; çka t'ju ndalojë, përmbajuni dhe kini frikë Allahun” (Hashër, 7).

Çka t’ju jep i dërguari përfshin çdo gjë që urdhëron Muhamedi, alejhi selam, umetin e tij nga urdhrat e udhëzimet. Kjo është e përgjithshme për çdo gjë që ka dal nga Muhamedi, alejhi selam, për Umetin e tij, dhe obligohemi ta pranojmë, të kapemi me vullnet dhe me dëshirë, se në të ka të mira që rregullon zemrat, trupat, dhe veprat.

“Çka t'ju ndalojë, përmbajuni dhe kini frikë Allahun” - çka të urdhërojë Muhamedi, alejhi selam, për largim, largohuni, se nuk ndalon në diçka vetëm se është e dëmshme dhe posedon të këqija, dhe nuk ka ndaluar Muhamedi, alejhi selam, nga diçka që ka të mira në të për njerëzit, edhe nëse mendohet se në të ka të mira. Mirëpo, të këqijat janë pa dyshim më të dyfishuara. Atë që e ndalon Muhamedi, alejhi selam, ose është krejtësisht e dëmshme, ose, më saktë, është e keqe.

“Allahu është ndëshkues i rreptë” (Enfal, 20-25) - ky është ndëshkimi i Allahut për atë i cili nuk merr shembull në kapjen për atë që ka urdhëruar Muhamedi, alejhi selam, dhe nuk largohet nga ajo që e ka ndaluar.

Muhamedi, alejhi selam, thotë:

”Çka t’ju ndalojë nga diçka, largohuni prej saj, e çka t’ju urdhërojë, praktikoni sa të keni mundësi” - të praktikojmë sa të kemi mundësi. Mirëpo, për atë që nuk kemi mundësi, Allahu subhanehu we teala thotë:“Allahu nuk ngarkon askënd përtej mundësive të tija” (Bekare, 286).

Nëse lë diçka nga ajo që ka urdhëruar Muhamedi, alejhi selam, ngase nuk ke mundësi, nuk dënohesh për këtë:“Allahu nuk ngarkon askënd përtej mundësive të tija”, Mirëpo, nëse e lë dhe ke mundësi, pra e lë nga mosdashja apo nga pasimi i epsheve tua, duke u dhënë përparësi epsheve tua para respektimit të Muhamedit, alejhi selam, apo i jep përparësi dëshirave të njerëzve para respektimit të Muhamedit alejhi selam, këtu vjen ndëshkimi:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63).

Allahu subhanehu we teala ka urdhëruar për pasimin e Muhamedit, alejhi selam, në shumë vende, në Librin e Tij:

Disa herë ka urdhëruar respektimin e Muhamedit, alejhi selam, krahas respektimit të Allahut subhanehu we teala, siç është fjala e Allahut:

”O ju që besuat, binduni Allahut, respektoni të Dërguarin dhe përgjegjësit nga ju” (Nisa, 59).

“Binduni Allahut dhe binduni të dërguarit, e kini kujdes (mos kundërshtoni). Nëse refuzoni, atëherë, pra, dijeni se obligim i të dërguarit Tonë është vetëm komunikimi i qartë” (Maide, 92).

“Kushdo që i bindet Allahut dhe të dërguarit, të tillët do të jenë së bashku me ata që Allahu i shpërbleu: pejgamberët, besnikët e dalluar, dëshmorët dhe me të mirët. Sa shokë të mirë janë ata!” (Nisa, 69).

Disa herë ndalon mëkatin ndaj Allahut dhe mëkatin ndaj Muhamedit, alejhi selam, siç është fjala e Allahut:

”Kush e kundërshton Allahun dhe të dërguarin e Tij, dhe i shkel dispozitat e Tij, atë e fut në zjarr të përjetshëm. Për të është një dënim i rëndë” (Nisa, 14).

Thotë Allahu subhanehu we teala:

”Kush e kundërshton Allahun dhe të dërguarin e tij, i tij është zjarri i Xhehennemit. Aty do të jenë përgjithmonë” (Xhinn, 23).

“Atë ditë, ata që nuk besuan dhe kundërshtuan të dërguarin, do të dëshironin (të varroseshin) të rrafshohej toka mbi ta, ngase nuk mund t'i fshehin Allahut asgjë” (Nisa, 42).

Disa herë përmend respektimin e Muhamedit, alejhi selam, të ndarë, siç kemi fjalën e Allahut:

”Kush i bindet Pejgamberit, ai i është bindur Allahut” (Nisa, 80).

“Ne nuk dërguam asnjë të dërguar vetëm që me urdhrin e Allahut t'i bëhet respekt (nga njerëzit) atij” (Nisa, 64).

“Dhe respektoni të dërguarin, në mënyrë që të mëshiroheni” (Nur, 56).

“Thuaj: "Respektoni Allahun, respektoni të dërguarin!" Nëse ata refuzojnë, atëherë atij i takon përgjegjësia me çka është i ngarkuar, ndërsa juve përgjegjësia me çka jeni të ngarkuar; nëse i bindeni atij, atëherë keni gjetur të vërtetën/udhëzimin” (Nur, 54).

E ka bërë respektimin e Muhamedit, alejhi selam, shkak për udhëzim. Gjithashtu, e ka bërë respektimin e Muhamedit, alejhi selam, shkak për mëshirë.

Pastaj, na lajmëroi se kush nuk respekton Muhamedin alejhi selam, ai pason epshet e veta.

Thotë Allahu:

”Nëse ata nuk të përgjigjen ty, atëherë dije se ata ndjekin vetëm dëshirat e veta, e kush është më i humbur se ai që, duke pasur fakt prej Allahut, ndjek epshin e vet? S'ka dyshim se Allahu nuk udhëzon popullin zullumqar” (Kasas, 50).

Pra, respektimi i Muhamedit, alejhi selam, është obligim për çdo besimtar dhe për çdo musliman, gjithashtu edhe për çdo besimtare dhe muslimane, sipas mundësisë që ka, dhe largim nga e gjithë ajo që ka ndaluar Muhamedi, alejhi selam.

Kundërshtimi i Muhamedit, alejhi selam, është lajthitje, shtrembërim, fatkeqësi, e mund të ndodhë dënimi i shpejtë. Ishte një njeri që mbante unazë të arit dhe, kur e vërejti Muhamedi alejhi selam, ia nxori unazën dhe i tha:

”Merr dikush nga ju gacë nga zjarri dhe e vë në dorë!?”, dhe ia hodhi unazën në tokë. Kur u ngrit Muhamedi, alejhi selam, i thanë të pranishmit njeriut:"Mere dhe përfito nga ajo". Tha:"Jo! Vallahi, nuk marr diçka që hodhi Muhamedi, alejhi selam". Ky, pra, është Besimi.

Ndërsa njeriut tjetër, të cilin e vërejti Muhamedi, alejhi selam, duke ngrënë me dorën e majtë, i tha:

”Ha me dorën e djathtë!”. Tha:"Nuk mundem". Nuk e shtyu tjetër pos mendjemadhësisë ta bënte këtë. Muhamedi, alejhi selam, i tha:”Mos paç mundësi!”.

Bëri lutje që ai mos të ketë mundësi, dhe nuk ka patur mundësi ta ngrinte dorën më, për atë se Allahu subhanehu we teala ia paralizoi. Ky ishte ndëshkim nga Allahu për të.

Pra ai, të cilit i ka arritur Suneti i Muhamedit, alejhi selam, obligohet të ketë edukatë me të, t’ia jep vendin dhe pozitën e merituar, të veprojë me të, se urrejtja e asaj me çka ka ardhur Muhamedi, alejhi selam, është mohim dhe dalje nga feja, siç thotë Allahu në Kuran:

”Këtë, për shkak se ata e urryen atë që e zbriti Allahu, prandaj atyre ua zhduk veprat” (Muhamed, 9).

Nëse lë diçka çka është vërtetuar nga Muhamedi, alejhi selam, duke e urryer atë, kjo është dalje nga Islami:

”Këtë, për shkak se ata e urryen atë që e zbriti Allahu, prandaj atyre ua zhduk veprat” (Muhamed, 9).

Mirëpo, nëse lënia e tij është jo nga urrejtja, por nga përtacia apo nga pasimi i epsheve, kjo është më e butë se e para, por është në rrezik të madh të goditet me lajthitje dhe me shmangieje në zemrën e tij. Allahu na ruajt nga kjo.

Allahu subhanehu we teala ka urdhëruar për respektimin e të Dërguarit të Tij, duke na obliguar me një obligim ku nuk kemi zgjedhje tjetër:

”Kur Allahu ka vendosur për një çështje, ose i dërguari i Tij, nuk i takon (nuk i lejohet) asnjë besimtari dhe asnjë besimtareje që, në atë çështje të tyre personale, të bëjnë ndonjë zgjidhje tjetër. E kush e kundërshton Allahun dhe të dërguarin e Tij, ai është larguar shumë larg së vërtetës” (Ahzab, 36).

Pra, ai i cili dëshiron shpëtim, rregullsi, përmirësim në dunja dhe në ahiret, duhet pa tjetër ta pasojë këtë të Dërguar, ta respektojë në urdhrat e tij, të largohet nga ndalimet e tij, të mos adhurojë Allahun, përveç me atë që është bërë legjitime; të besojë në atë që ka lajmëruar Muhamedi, alejhi selam, dhe kjo është edhe kuptimi i thënies "Muhamedi është i dërguar i Allahut". Dhe, siç kemi kuptimin e dëshmisë se nuk ka të adhuruar tjetër pos Allahut, të vetëm e pa shokë, të veçohet në adhurime, duke u larguar nga adhurimet tjera pos tij. Thotë Allahu subhanehu we teala:

”Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t'u thonë:"Adhuroni vetëm Allahun e largohuni djajve (adhurimit të tyre)!" (Nahl, 36).

“Ne nuk dërguam asnjë të dërguar para teje e të mos i kemi shpallur atij se nuk ka zot tjetër përveç Meje, pra më adhuroni!" (Enbija, 25).

Ky është kuptimi i dëshmisë “Nuk ka të adhuruar tjetër pos Allahut”.

Ndërsa kuptimi i dëshmisë se “Muhamedi është i Dërguar i Allahut”, kjo është respektimi në atë çka urdhëron, besim në çka lajmëron, largim nga ajo çka ndalon, duke mos adhuruar Allahun, pos me atë që është bërë legjitime.

Mësoni fjalët e sipërpërmendura. Ato jua sqarojnë juve se kuptimi i fjalës “Nuk ka Zot, i cili meriton të adhurohet, pos Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe i Dërguar i Tij”, nuk është vetëm mësimi i tyre, por mësimi dhe zbatimi.

Respektimi ndaj Muhamedit, alejhi selam, është respektim ndaj Allahut. Se respektimi i të Dërguarit është respekt ndaj atij që e ka dërguar, e Ai është Allahu, për arsye se i Dërguari predikon atë që e ka ngarkuar Allahu me të, siç thotë edhe Allahu:

”Dhe ai nuk flet nga dëshira e tij. Ai (Kur'ani) nuk është tjetër pos shpalljes që i shpallet” (Nexhm, 3-4).

“Kur thirren besimtarët për gjykim ndërmjet tyre te Allahu dhe te i dërguari i Tij, e vetmja fjalë e tyre është të thonë: "Dëgjuam dhe respektuam!" Të tillët janë ata të shpëtuarit. Kush respekton Allahun dhe të dërguarin e Tij, ia ka frikën Allahut dhe i përmbahet udhëzimit të Tij, të tillët janë të fituarit” (Nur, 51-52).

Ka treguar Allahu për dyfytyrëshit, të cilët betohen që, sikur të i urdhërojë Muhamedi alejhi selam, do ta respektonin, gjë e cila nuk ka nevojë për betim. Por, detyra jote është që, kur të vjen urdhri i Muhamedit alejhi selam, të bëhesh shembull i saj, pa u betuar fare, se ndoshta nuk ke mundësi në realizimin e këtij premtimi. Allahu ka treguar për veprën e dyfytyrëshave, në Kuran, ku thotë:

”Ata (hipokritët) betohen me një betim të fortë në Allahun se, sikur t'i urdhërosh ti, ata gjithsesi do të dilnin (për në luftë). Thuaj:'Mos u betoni!' Bindja është e ditur (ju vetëm me gojë thoni e jo me zemër). S'ka dyshim, Allahu hollësisht di çka veproni. Thuaj:'Respektoni Allahun, respektoni të dërguarin!' Nëse ata refuzojnë, atëherë atij i takon përgjegjësia me çka është i ngarkuar, ndërsa juve përgjegjësia me çka jeni të ngarkuar; nëse i bindeni atij, atëherë keni gjetur të vërtetën. I dërguari ka obligim vetëm komunikimin e qartë” (Nur, 53-54).

Besimtari nuk ka nevojë të betohet për respekt ndaj Allahut dhe të Dërguarit të tij, se besimi i pastër e ngrit atë në respekt edhe pa u betuar fare, apo, ndoshta, nuk ka mundësi për respektim dhe është i arsyetuar, mirëpo, nëse është betuar dhe ia ka dhënë premtimin Allahut, mosrealizimin e tij duhet të shpaguajë, siç ka thënë Allahu në Kuran:

”E prej tyre (hipokritëve) pati sish që i patën dhënë besën Allahut që:'Nëse na jep (Allahu) nga mirësia e Tij, ne do të ndajmë lëmoshë dhe do të bëhemi prej bamirësve. Kur u dha (Allahu) nga të mirat e Veta, ata bënë koprraci me atë (që u dha), e thyen besën dhe u zmbrapsen nga respekti ndaj Allahut” (Tewbe, 75-76).

Për këtë, edhe të Dërguarit e Allahut nuk ishin nga ata që betoheshin për respekt ndaj Allahut, mirëpo e respektonin Allahun azze we xhel dhe mbështeteshin në dëshirën e Tij, siç ka thënë Ismaili, alejhi selam:

”O babai im, puno atë që urdhërohesh, e ti do të më gjesh mua, nëse do Allahu, prej të durueshmëve!” (Saffat, 102).

Dmth, nuk ka thënë (vetëm) "do të më gjesh prej durimtarëve", se kjo është lëvdatë për vetveten, se nuk ka mundësi të jesh nga durimtarët pa dashur Allahu:

”E në dashtë Allahu, ti do të më gjesh nga durimtarët” (Kasas, 27).

Gjithashtu edhe Plaku, të cilin e shoqëroi Musa, alejhi selam, nuk i tha Musait "do të më gjesh, vallahi, nga të devotshmit", se kjo është lëvdatë për vetveten, por ka thënë ”do të më gjesh, me lejen e Allahut, nga të devotshmit”. Pra, ai kërkoi ndihmë nga Allahu azze we xhel. Kjo është edukata e të Dërguarve dhe e të devotshmëve.

I tha:”(Musai) Tha:"Në dashtë Allahu, do të jem i durueshëm dhe nuk do të kundërshtoj ty në asgjë!” (Kehf, 69).

Caku i kërkuar është që njeriu të ketë qëllim me zemër respektin ndaj Muhamedit, alejhi selam, dhe të mos e kundërshtojë urdhrin e tij, pasi t'i ketë arritur.

Ai e vepron atë që është urdhëruar nga Muhamedi, alejhi selam, ndalohet nga ajo që ka ndaluar Muhamedi, alejhi selam, se lënia është me e lehtë se veprimi, kurse fjala e Allahut subhanehu we teala:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63), na jep të kuptojmë se duhet të jemi syçelë çdo herë me urdhrat e Muhamedit, alejhi selam.

Dëgjojmë hadithe të Muhamedit, alejhi selam, në xhami, në rrugë, në shkolla, në hytbe, në ligjërata, andaj e jona mbetet të shpejtojmë në zbatimin e tyre. Kush nuk ka mundësi për momentin, duhet ta synojë (ta bëjë këtë) në një të ardhme të afërt, dhe do të shpërblehet për qëllimin e mirë.

Kush dëgjon hadithe të Muhamedit, alejhi selam, dhe nuk ua vë mendjen, nuk i praktikon fare apo nuk ka dëshirë t'i praktikojë, ky është në rrezik të madh të goditet me atë që ka përmend Allahu:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se ata do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63).

Sa shumë mësojmë hadithe të Muhamedit, alejhi selam, në ligjëratat tona! Ne obligohemi ta llogarisim vetën tonë, se çfarë qëndrimi kemi ndaj haditheve të Muhamedit, alejhi selam. E para, obligohemi të kemi edukatë dhe sjellje, t'ua japim vlerën haditheve të Muhamedit, alejhi selam. Pastaj, obligohemi ta realizojmë atë që jemi urdhëruar nga Muhamedi, alejhi selam, pra atë që jemi obliguar ta bëjmë.

Ndërsa, ato gjëra për çka na ka urdhëruar, me urdhërim të pëlqyer apo të lejuar, ajo, që është e pëlqyer zbatimi i saj, është shpërblim, ndërsa lënia e saj nuk është mëkat; ajo që është e lejuar, si zbatimi, ashtu edhe lënia, nuk kanë shpërblim e as dënim, se të dy kahet janë të njëjta.

Çka thua për disa persona, të cilët pretendojnë se janë nga dijetarët, pretendojnë se janë nga ata që kuptojnë dhe se janë thirrës në rrugë të Allahut, që filluan duke kundërshtuar, duke luftuar hadithet e Muhamedit, alejhi selam. Në vend që të kenë edukatë ndaj tyre dhe t'i nderojnë e t'i respektojnë, ata thonë:

"Edhe sikur të vërtetohet nga Muhamedi, alejhi selam, se e ka thënë këtë, derisa mendja nuk e kap dot, ne marrim atë që është e logjikshme dhe i kundërshtojmë hadithet e Muhamedit", apo i kundërshtojnë duke thënë:'Qytetërimi nuk e pranon këtë. Atë që e pranon qytetërimi, ajo është e saktë".

U them se nuk ka dot dituri apo qytetërim që kundërshton hadithet e Muhamedit, alejhi selam, por ajo që kundërshton hadithet është injoranca, edhe nëse ajo buron nga mjekët apo nga profesionalistët, sepse ato janë hipoteza gënjeshtare, siç kanë thënë njerëzit e dijes:

"Transmetimet e vërteta nuk kanë kundërshtime me mendjet e kthjellëta. Ndodh që ne e vërejmë apo nuk e vërejmë, e ajo u qartësohet të tjerëve që vijnë pas nesh".

E rëndësishme është se ajo çka saktësohet ta ketë thënë Muhamedi, alejhi selam, obligohemi ta pranojmë, pa marrë parasysh se e kuptuam qëllimin e tij apo jo, apo iu përshtatet mendjes sonë apo e kundërshton atë. Andaj, obligohemi t'i akuzojmë mendjet tona e jo hadithet e Muhamedit, alejhi selam. Për këtë jemi të obliguar.

Mirëpo, që të gjykojmë me logjikën tonë ndaj haditheve të Muhamedit, alejhi selam, apo të gjykojmë me qytetërimin dhe hipotezat e ndërtuara nga provat, që me të merret njeriu dhe të themi se çdo hadith që bie në pëlqim me këto prova, është i vërtetë dhe çdo hadith që i kundërshton, refuzohet, kjo është kotësi e madhe. Allahu na ruajt prej saj!

Kjo është humbje. Frikësohem për atë, i cili posedon këto mendime të shtrembëta, se mos po lajthit apo se mos po del nga feja e Allahut. Sikur të mos e merrnim gjykimit e tij si të një injoranti, do ta gjykonim atë si një i dalë nga feja. Mirëpo, duke shikuar injorancën e tij apo edhe pasimin e verbër të thënësit të kësaj hipoteze, themi për të se ai është i humbur apo i gabuar, dhe është ne rrezik shumë të madh.

Ka nga njerëzit në kohët tona që kundërshtojnë hadithet e Muhamedit alejhi selam, e disa prej tyre e mohojnë Sunetin krejtësisht dhe thonë se nuk punohet vetëm se me Kuran, dhe quhen Kuranijun. Mirëpo, ky grup janë mohues dhe nuk punojnë me Kuran, sepse është Kurani që na ka drejtuar në Sunet. Thotë Allahu:”Atë që ua jep i Dërguari, merreni; atë që jua ndalon, largohuni prej saj”. Gjithashtu thotë Allahu:”T'ua mësojë atyre librin dhe urtësinë” (Bekare, 129).

Libri është Kurani, ndërsa Urtësia është Sunneti i Muhamedit, alejhi selam. Thotë Allahu subhanehu we teala:

”Ty ta zbritëm Kur'anin, që t'u shpjegosh njerëzve atë që u është shpallur atyre” (Nahl, 44).

Allahu e ngarkoi Muhamedin, alejhi selam, për qartësim, e ky qartësim gjendet në Sunetin e Muhamedit, alejhi selam. Se Suneti i qartëson gjërat sipërfaqësore të Kuranit, e shpjegon Kuranin. Dhe kush thotë se nuk veproj vetëm se me Kuran, bie mbi të fjala e Allahut:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se ata do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63).

Dhe ka nga ata, të cilët e kundërshtojnë Sunetin e Muhamedit alejhi selam, apo i kundërshtojnë disa nga Sunnetet dhe marrin disa prej tyre, që thonë:

"I marrim ato që janë Mutevatire dhe nuk pranojmë Hadithet Ehad, nëse i kundërshtojnë rregullat e logjikës, dhe nuk pranojmë të tilla në çështje të Besimit dhe nuk i pranojmë ato në punët që i quajnë studimore". Kjo, faktikisht, është injorancë e madhe dhe e gjithë kjo bie nën thënien e Allahut:

”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit), se ata do t'i zë ndonjë telashe ose do t'i godasë dënimi i ithët” (Nur, 63).

Këta janë në kundërshtime më të rënda se ata të cilët nuk përfillin urdhrin e Muhamedit, alejhi selam, nga epshet dhe nga teket e tyre, se këta kundërshtuan me qëllim. Allahu na ruajt.

E, gjithashtu, ajo që është shfaq në kohen e fundit, e posaçërisht në mesin e të rinjve, është sulmi kundër disa haditheve të Muhamedit, alejhi selam, duke i bërë të dobëta të vërtetat, e të vërtetat të dobëta, pa dituri. Edhe ky është rrezik i madh. Nuk lejohet për çdonjërin të flasë për hadithe të Muhamedit, alejhi selam, pos atij që ka dituri dhe njohje për të.

Ndërsa, dikush fillon të lexojë vetëm disa libra, duke mos nxënë dituri nga dijetarët dhe burimet e vërteta. Fillon duke i bërë të vërteta dhe të dobëta. Ky është rrezik i madh dhe është edukatë e ultë ndaj haditheve të Muhamedit, alejhi selam. Duhet te ndalen nga ky veprim, se ky është rrezik i madh për vetën e tyre dhe për Muslimanët në përgjithësi.

Edukata dhe sjellja me Sunetin e Muhamedit, alejhi selam, është obligim për çdo njeri, duke mos u zhytur në to, pos me dituri dhe me njohje të vërtetë, e që kjo të bëhet nga njerëzit e dijes dhe të profilit përkatës. Kurse, njeriu që është i vogël dhe dëshiron të hyjë në shtëpi nga kulmi dhe nuk hyn nga dera, ky është në rrezik shumë të madh. E gjithë kjo hyn në edukatën e ultë me Muhamedin, alejhi selam, dhe me Sunetin e tij. Andaj, kërkohet nga ne të jemi syçelë për këtë gjë, ngase është çështje madhështore.

Shumë njerëz, në kohën tonë, Sunetin e Muhamedit, alejhi selam, e kanë lënë anash, nga injoranca e madhe, nga mohuesit, nga bartësit e mendimeve shkatërruese. Andaj, obligohemi të kemi qëndrim me atë i cili kundërshton Sunetin e Muhamedit, alejhi selam, qëndrim të Besimit, qëndrim të besimtarëve me hadithet e Muhamedit alejhi selam, me dituri, me zbatim, me respektim, me edukim. Ashtu siç e nderojmë Muhamedin alejhi selam, ashtu t'i nderojmë edhe hadithet e Tij, sepse ato janë nga Allahu subhanehu we teala:

”Çka t'ju jep Pejgamberi, merreni; çka t'ju ndalojë, përmbajuni dhe kini frikë Allahun” (Hashër, 7).

“Dhe ai nuk flet nga dëshira e tij. Ai (Kur'ani) nuk është tjetër, pos shpallje që i shpallet” (Nexhm, 3-4).

Kjo është shpallje nga Allahu subhanehu we teala.

Kërkoj falje nga Allahu për vetën time, për juve dhe për muslimanët në përgjithësi, duke kërkuar nga Allahu të më furnizoj mua dhe juve me dituri të dobishme dhe me vepër të mirë, me syçelëti në fenë tonë, me vendosmëri në të vërtetën, dhe të mos i shtrembërojë zemrat tona, pasi na ka udhëzuar. Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi Muhamedin, familjen dhe shokët ne përgjithësi.

[injejti]

ALLAHI te ruajt

[IslamInfo]

Allahu te shperbleft.

[ramazan_it]

ALLAHI te ruajt

IslamInfo: Allahu te shperbleft.

Amin edhe ju gjithashtu!


Bismil-lahir-rahmanir-rahim

Sunneti është Islam, Islami është Sunnet

Falënderimet dhe lavdërimet i takojnë vetëm Allahut, kurse salavatet dhe selamet më të mira qofshin për të Dërguarin e Allahut, Muhammedin, alejhisselam, për familjen e tij, për shokët e tij si dhe për të gjithë ata që pasojnë rrugën e tij, deri në ditën e gjykimit. Nuk ka dyshim se Sunneti i Muhammedit, alejhisselam, është jeta dhe drita e shpirtit, nëpërmjet pasimit të të cilit robi arrin lumturinë e përsosur. Kjo temë do të spikatë domethëniet dhe kuptimin më të lartë të Sunnetit, veçoritë e pasimit të tij dhe dobitë që sjell pasimi i Sunnetit në jetën e muslimanit, me qëllim që të kihet kujdes rreth faktit se Sunneti nuk është një çështje pranimi dhe refuzimi i të cilit është nën mëshirën e tekave apo ixhtihadeve. Allahu na forcoftë në Sunnet, na e marrtë shpirtin në Sunnet dhe na ringjalltë në Sunnet.

Domethëniet e Sunnetit

Fjala"Sunneh" në aspektin gjuhësor d.m.th: Rrugë, Zakon, Drejtim, qoftë e mirë apo e shëmtuar. Në këtë kuptim ka ardhur edhe hadithi ku Muhammedi, alejhisselam, thotë:

"Kush nxit që në Islam të pasohet një sunnet/rrugë e mirë, ai do ta ketë shpërblimin (për nxitje) dhe shpërblimin e gjithë atyre që e pasojnë atë, pa iu munguar atyre aspak nga shpërblimi i tyre. Dhe kush nxit që në Islam të pasohet një sunnet/rrugë e shëmtuar, ai do ta ketë mëkatin (e nxitjes) dhe mëkatin e gjithë atyre që e pasojnë atë (në atë mëkat), pa iu munguar aspak nga mëkati i tyre".1

Në aspektin e gjuhësor, fjala"Sunneh" vjen edhe në kuptimin e" Mirëmbajtjes", si p.sh thuhet në gjuhën arabe: Senner-rexhulu ibilehu, që d.m.th e ka mirëmbajtur njeriu devenë e tij.

Kurse, në aspektin terminologjik fjala "Sunneh" vjen në disa kuptime:

1. Veprimtaria e Muhammedit, alejhisselam, nga fjalët, punët, pëlqimet, urdhrat, ndalesat.
2. Si kundërshtim ndaj bidatit.

Thotë Imam Shatibiu:

"Sunneti përdoret edhe në kundërshtim me bidatin. Për këtë arsye, një njeriu i thuhet që është "pasues i Sunnetit", kur ai punon në pajtueshmëri me Sunnetin e Muhammedit, alejhisselam, dhe dikujt tjetër "pasues i bidatit", nëse ai punon në kundërshtim me Sunnetin e Muhammedit, alejhisselam".

3. Në kuptimin e Akides, metodologjisë dhe Sheriatit.
Shumica e dijetarëve të Ehli Sunnetit dhe Xhematit librat që shtjellojnë çështjet e akides dhe metodologjisë i kanë emërtuar me fjalën"Sunneh", si p.sh "Libri i Sunnetit" i Ibn ebu Asimit, "Libri i Sunnetit" i Abdullah ibn Ahmed ibn Hanbelit, "Libri i Sunnetit" i Muhammed ibn Nasr Merveziut, "Bazat e Sunnetit" i Imam Ahmed ibn Hanbelit, "Libri i Sheriatit" i Imam Axh-xhurriut, etj.

4. Në kuptimin e metodologjisë së Sahabëve - kënaqësia e Allahut qoftë mbi ta.
Imam Shatibiu thotë:

"Sunneti vjen edhe në kuptimin e metodologjisë së Sahabëve, pa marrë parasysh a bazohet ajo në Kur'an, apo jo. Kjo për shkak të pasimit të tyre të ndonjë Sunneti të njohur të pejgamberit tek ata e që s’është transmetuar tek ne, apo të ixhtihadit të tyre të vërtetuar me konsensus, apo edhe të ndonjë konsensusi të katër Halifeve të mëdhenj, i cili nuk na ka ardhur neve".2

Imam Ahmedi thotë:

“Sunneti tek ne është kapja për rrugën e Sahabëve të Muhammedit, alejhiselam, dhe marrja si shëmbëlltyrë e rrugës së tyre". 3


Pas gjithë këtyre kuptimeve, të cilat Sunneti i përmban në vete, lirisht mund të themi ashtu siç ka thënë edhe Bishr ibn Harithi: 4

Sunneti është Islam, Islami është Sunnet

Allahu i madhëruar thotë:

"Kush kërkon fe tjetër pos Islamit, atij kurrsesi nuk i pranohet dhe ai në botën e pastajme do të jetë prej të humburve". (Ali Imran-85)

Komentuesit e Kur'anit nga dijetarët e Selefit fjalën e Allahun "Kush kërkon fe tjetër pos Islamit…" e komentojnë5

Pozita e Sunnetit në krahasim me Kur'anin

Veprimtaria e Sunnetit përkufizohet në dy çështje: si: "Kush kërkon fe tjetër pos Sunnetit". Kurse, fjalën e Allahut "… atij kurrsesi nuk i pranohet dhe ai në botën e pastajme do të jetë prej të humburve" e komentojnë me hadithin e vërtetë: "Kush vepron ndonjë punë në kundërshtim me çështjen (Sunnetin) tonë, do t’i refuzohet". Nëse ndalemi dhe meditojmë mbi këtë ajet Kur'anor, do të vërejmë se përmban në vete dy urtësi të mëdha.

Urtësia e parë: Ajeti fuqimisht asgjëson besimin dhe pretendimin e atyre që thonë se në Islam ka bidat të mirë.

Urtësia e dytë: Argumenton se Sunneti përfshin tërë fenë Islame dhe se tërë Islami duhet të praktikohet dhe të peshohet me Sunnet e kurrsesi me atë që pasuesit e tekave ia veshin Sunnetit, duke e ngujuar kuptimin e tij vetëm në namazet që emërtohen si sunnet në kuadër të namazeve farz.

- Sqarimin e Kur'anit.
- Pavarësinë e tij në legjislacion.

Argumenti i të parës është fjala e Allahut:

"Ne ta zbritëm ty (Muhammed) përkujtuesin (Sunnetin) që t'u sqarosh njerëzve atë që iu është zbritur atyre".

Nëse Sunneti nuk është ai që ka marr përsipër zbërthimin e ajeteve të përgjithshme Kur'anore, sqarimin e të paqartave, si dhe përkufizimin, veçimin e komentimin e tyre, atëherë nuk di kush tjetër! Kurse argumenti i së dytës është fjala e Allahut:

"Atë që jua jep i Dërguari i Allahut, merreni; atë që jua ndalon, largohuni nga ajo".

Prej dispozitave me të cilat ka ardhur Sunneti dhe të cilat nuk gjendet në Kur'an janë:

• Ndalimi i bashkimit të martesës mes gruas dhe hallës a tezes së saj
• Ndalimi i mishit të gomarit shtëpiak
• Ndalimi i mishit të shtazëve grabitqare
• Ndalimi i mishit të shpezëve grabitqarë
• Ndalimi i përdorimit të arit për meshkujt, etj.

Me këto argumente del në shesh se Sunneti është i barabartë me Kur'anin në aspektin e argumentimit, përveç aspektit të fuqisë hyjnore si shpallje - Kur'ani ia tejkalon Sunnetit në këtë aspekt. Për sa i përket çështjeve tjera, Sunneti nuk guxon të gradohet në argumentim pas Kur'anit, si p.sh. të thuhet: “Kur'ani, pastaj Sunneti”. Jo. E sakta është të thuhet: “Kur'ani dhe Sunneti, pastaj…”

Mjafton si dëshmi që Sunneti nuk guxon të gradohet në argumentim pas Kur'anit. Është fakt i gjallë dhe i përjetshëm se nuk ka kaptinë Kur’anore, madje dhe ajet, përveçse përkatësia Kur'anore e tij s’është vërtetuar me asgjë tjetër vetëm se me Sunnet, pikërisht sipas urdhrit të Pejgamberit, alejhisselam: Kjo është fjalë e Allahut që duhet të renditet në këtë kaptinë në Kur'an, pas këtij numri, pas këtij rreshti…etj.6

Për këtë arsye, selefët tanë e kanë gjykuar me devijim dikë që argumenton vetëm me Kur'an apo e gradon Sunnetin pas Kur'anit në argumentim. Ejjub Sahtijani - Allahu e mëshiroftë - thotë:

"Nëse dikush flet me Sunnet e tjetri i thotë ‘Lëre Sunnetin. Folna me Kur'an’, dije se ai është i devijuar dhe devijues". 7

Argumenti i atyre që e gradojnë Sunnet pas Kur'anit në argumentim dhe zhvlerësimi i argumentit të tyre

Prej argumenteve më të forta të atyre që bazohen në gradimin e Sunnetit pas Kur'anit në argumentim, është hadithi i Muadh ibn Xhebelit - radijAllahu anhu -, ku Muhammedi, alejhisselam, e nis atë për në Jemen dhe e pyet:

- Me çka do të gjykosh?
- Me Librin e Allahut – iu përgjigj Muadhi.
- Nëse nuk gjen (në Kur’an)?
- Me Sunnetin e të Dërguarit, alejhisselam.
- Nëse nuk gjen (Sunnet)?
- Do ta angazhoj mendjen time ...

Ky hadith është i mirënjohur dhe është përdorur nga dijetarët e Usulit dhe Fikhut.

Hadithin e transmetojnë: Ebu Davudi në "Sunenin" e tij (3592, 3593), Tirmidhiu në librin e tij "El-Xhamië" (3\616), Imam Ahmedi në "Musned" (5\230), Ebu Davud Tajalisi në "Musned" (1\286), Abd ibn Humejdi në "Muntehab" (124), Darimiu në "Sunnen" (1\60), Taberani në "El-Kebir" (20\170), Bejhekiu në "Sunnen" (10\114), Hatib Bagdadi në "El-Fekihu vel Mutefekkih" (1\488), Ibn AbdulBerri në "Xhamiu Bejanil-Ilm" (2\55-56), Ibn Hazmi në "El-Ihkam" (6\26,35), të gjithë nga rruga e Shu'beh ibn Haxhxhaxhit, nga Harith ibn Amri, nga shokët e Muadhit, nga Muadh ibn Xhebeli, nga Pejgamberi, alejhisselam.

Grada e hadithit: Shumë i dobët.

Prijësi i besimtarëve në Hadith, Imam Buhariu, në librin e tij "Tarihul-kebir" (2\277) thotë:

”Hadithi nuk është i vërtetë”.

Imam Tirmidhiu thotë:

"Ky është një hadith që nuk njihet, përveçse me këtë rrugë, dhe senedi i tij tek unë nuk është i lidhur".

Ibnul-Xhevzi në "Ilelul-Mutenahijeh" (2\758-759):

“Ky hadith nuk është i vërtetë, edhe pse Fukahatë e cekin në librat e tyre dhe bazohen në të, ngase Harith ibn Amri është i panjohur/mexh’hul e, po ashtu, edhe shokët e Muadhit janë të panjohur/mexhahil.”

Ibnul-Mulekkini në librin e tij"El-Bedrul Munir" (9\535) thotë:

"Ky hadith përdoret shumë, ceket dhe merret për bazë në librat e Fukahave dhe Usulinjve, mirëpo, sipas konsensusit të mbarë dijetarëve të Hadithit, ky hadith është i dobët".

Kurse, Ibn Hazmi thotë:

“Disa pretenduan se hadithi është mutevatir (i vërtetë), por kjo është gënjeshtër. Madje, ky hadith është e kundërta e mutevatirit. Si ka mundësi të konsiderohet i tillë, kur hadithi nuk njihet vetëm se me rrugën e Harith ibn Amrit?!"

Ebu Tahir el-Makdesi thotë:

“Dije se unë kam hulumtuar shumë për rrugët e këtij hadithi në koleksionet e mëdha të haditheve, madje edhe në të voglat. Për më shumë, kam pyetur edhe shumë dijetarë dhe nuk i gjeta këtij hadithi, veçse dy rrugë: e para, rruga e Shu'bes, dhe, e dyta, rruga e Muhammed ibn Xhabirit nga Ebu Sha'thai, nga një njeri i nga fisi Thekif, nga Muadhi. Dhe të dyja rrugët nuk janë të vërteta".

Si përmbledhje e gjithë kësaj, themi: Prej dijetarëve që kanë gjykuar në dobësinë e këtij hadithi janë edhe: Ibn Adijji në librin e tij"El-Kamil", Darekutni në "El-Ilel", Ibn Hazmi në "El-Ihkam", Ukajli në "Duafa" (1\215), Ibn Kattan el-Fasi në "Bejanul-Wehmi vel-Iham" (3\67-68), dhe Ibn Haxheri në shumë libra".

Për më tepër, konsultohu me librin "Telhisul-Habir" të Ibn Haxherit (4\446).

Veçoritë e pasimit të Sunnetit të Muhamedit, alejhisselam

Pasi mësuam se Sunneti është i barabartë në fuqinë argumentuese me Kur'anin dhe, në anën tjetër, argumentimin e dobët të atyre që bazohen në ndarjen e argumentimit mes Kur'anit dhe Sunnetit, shtrohet pyetja: a thua vallë ky Sunnet, që përfshin tërë Islamin dhe që tërë Islami përfshihet në të, çfarë veçorish posedon?

Me ndihmën e Allahut, themi: Prej veçorive të Sunnetit të Muhammedit, alejhisselam, janë:

1. Dëlirësia

Nuk ka mundësi teorike dhe praktike që njeriu të gjejë në biografinë e Muhammedit, alejhisselam, ngjarje a ndodhi që mund ta njollosë karakterin e tij të lartë, qoftë në aspektet e jetës së tij private, qoftë në ato shoqërore, si udhëtimet, betejat, etj. Ngase, siç dihet, nëse njeriu përzihet tepër me rrethin e tij, patjetër duhet të vërehen tek ai aspekte që do të mund ta njollosnin karakterin e tij.

2. Universalizmi

Është obligim për atë që pasohet të ketë një biografi, një karakter të shëndoshë e gjithëpërfshirës, që përfshin të gjitha aspektet e jetës, si: luftën, paqen, familjen, tregtinë …aspekte këto që nuk i gjen të plota vetëm se në karakterin e Muhammedit, alejhisselam.

3. Bashkëkohësia

Sikur të hulumtonim jetën e një njeriu me famë në histori, edhe pse ndoshta veprimtarinë do ta kishte të shëndoshë, nëse nuk do t’i përputhej me të gjitha kohët dhe vendet, prapëseprapë nuk do meritonte pasimin dhe marrjen e tij për shëmbëlltyrë. Nuk e gjen një veprimtari që përputhet më të gjitha kohët dhe vendet, përveçse në veprimtarinë e Muhammedit, alejhisselam. Për këtë arsye, ai është i vetmi që meriton pasimin.

4. Qartësia

Nuk ke mundësi kurrë të gjesh në veprimtarinë e Muhammedit çështje që nuk përputhen me logjikën e shëndosh dhe natyrën e pastër. Në veprimtarinë e tij, nuk ka anomali, besëtytni.

5. Përjetësia

Veprimtaria e Muhammedit, alejhisselam, është e përjetshme, deri në ditën e Gjykimit dhe për gjithë njerëzimin.

6. Pagabueshmëria

Veprimtaria e Muhammedit, alejhisselam, është e mbrojtur nga ligësitë, nga gabimet dhe shëmtimet. Për më shumë, ajo e tëra është moral dhe edukatë e lartë.

7. Dëlirja

Aty ku depërton veprimtaria e Muhammedit, alejhisselam, ajo me fuqinë e saj hyjnore ndikon në dëlirjen e besimeve të çoroditura, traditave të pabaza, mendimeve të mjera - krijon një shoqëri të shëndoshë, me vlera të larta njerëzore.

8. Edukimi

Përveçqë veprimtaria e tij, alejhisselam, është dëlirje, ajo gjithashtu është edukuese në frymën e bazave Kur'anore.

9. Lumturimi

Pasimi i Muhammedit, alejhisselam, është shkak për arritjen e lumturisë më të madhe në dy botët.

10. Plotësia e adhurimit

Sado që njeriu të ketë sinqeritet, pa pasimin e Sunnetit të Muhammedit, alejhisselam, kurrë nuk mund të arrijë adhurimin e plotë ndaj Allahut të madhëruar, sidomos kur dihet se pasimi i Sunnetit të tij është kusht për pranimin e një vepre tek Allahu.

11. Frytëzimi

Çdo njeri që ka lexuar sado pak me sinqeritet jetën e Muhammedit alejhisselam, patjetër se ka vërejtur frytet e tij menjëherë në zemrën, në mendjen dhe në trupin e tij. E, nëse vetëm një lexim i thjeshtë i jetës së tij sjell fryte të menjëhershme tek njeriu, a thua vallë çfarë fryte të mëdha do t’i sillte atij njeriu pasimi i Sunnetin të tij në të gjitha segmentet e jetës?

Dobitë e pasimit të Sunnetit të Muhammedit, alejhisselam

Dobitë e pasimit të Sunnetit të Muhammedit, alejhisselam, janë të panumërta, por mjafton të cekim vetëm disa:

• Pasimi i Sunnetit të tij, alejhisselam, është mburojë nga devijimi.
• ... është shpëtim nga përçarjet dhe sprovat e kohës.
• ... është shkak për arritjen e udhëzimit të sigurt.
• ... është siguri nga cytjet dhe ndikimet e shejtanit.
• ... është shkak për mbrojtjen e fesë nga risitë.
• ... është shkak për ngritjen e poshtërimit të këtij ummeti nga mbisundimi i jobesimtarëve.
• ... është shkak për furnizimin e njeriut me rizk të bollshëm shpirtëror dhe material.
• ... është shkak për arritjen e kënaqësisë së Allahut në dy botët.
• ... është mbrojtje nga dënimi i varrit dhe nga dënimit me zjarr në ditën e Kijametit.
• ... është shkak për futjen e muslimanit në gradat më të larta të Xhennetit, aty ku janë Pejgamberët, Dijetarët, Shehidët, të Devotshmit. Sa shoqëri e mirë që janë ata!
__________________________________________________ _____
1 Muslimi (15)
2 El-Muvafekat të Imam Shatibiut (4\3-4).
3 Bazat e Sunnetit të Imam Ahmedit (faqe 14).
4 Sherhus-Sunneh të Berbeharit (127).
5 Shiko Tefsirin e ibn Kethirit në komentimin e këtij ajeti.
6 Shubuhatul-Kur'anijjin Havles-Sunnetin-Nebevijjeh e dr.Mahmud Muhammed Mazruas (faqe 32).
7 El-Kifajeh e Hatib Bagdadit (faqe 49).

Përgatiti: Abdulmelik - Besfort Maxhuni, Allahu i dhëntë përkrahje.
Zerka, Jordani, 18.05.2010.
Shkëputur nga libri:"Eth-Thekafetul-Islamijjeh", grup autorësh.

[ramazan_it]

Sunneti është Islam dhe Islami është Sunnet [pjesa e parë]


Imam el-Berbehari (rahimehullah) ka thënë:

“Të gjitha falënderimet janë për All-llahun, i Cili na udhëzoi në Islam, na bekoi me të dhe na bëri popullin më të mirë, kështu që e lusim Atë që të na dhurojë (dhuratën) që t’i përmbahemi asaj që Ai e do dhe me të cilën Ai është i kënaqur, dhe të largohemi nga ajo që Ai e urren dhe e cila e hidhëron Atë. Dije se Islami është Sunnet dhe Sunneti është Islam dhe asnjëra prej tyre nuk bën dot pa tjetrën.”

Shënime:

[1] Pejgamberi alejhis-selam ka thënë:

“Ai që ia kthen shpinën Sunnetit tim, nuk është prej meje.” (Buhariu, Muslimi dhe Nesai).

Ebu Hurejra thotë se i Dërguari i Allahut ka thënë:

“I gjithë Ummeti im do të hyjë në Xhennet, përveç atij që refuzon.” I thanë: “Kush do të refuzojë?” U përgjigj: “Kushdo që më bindet mua, hyn në Xhennet, e kushdo që nuk më bindet, ai ka refuzuar.”

Ebu Hurejra ka thënë se i Dërguari I All-llahut ka thënë:

“I gjithë Ummeti im do të hyjë në Xhennet, përveç atij që refuzon.” Thanë: “Kush është ai që refuzon?” U përgjigj: “Ai që më bindet mua, hyn në Xhennet, ndërsa ai që më kundërvihet (apo nuk më bindet), ai ka refuzuar.”

Imam Ez-Zuhriu (tabi’ini i famshëm, v. 124H) ka thënë:

“Njerëzit e dijes që erdhën para nesh thonin: ‘Shpëtimi është në të kapurit për Sunnet.’” Transmeton Ed-Darimij në Sunenin e tij (nr.96).

Imam Maliku ka thënë:

“Sunneti është sikurse barka e Nuhit alejhis-selam. Kushdo që hipë në të, e arrinë shpëtimin, dhe kushdo që refuzon, fundoset.” E ka përmendur Shejhul-Islam Ibn Tejmije në “Mexhmu’ul Fetava” (4/57).

Nga Sunneti është të kapurit për xhematin

Nga Sunneti është të kapurit për Xhematin.[1] Kushdo që dëshiron diç tjetër nga Xhemati dhe ndahet nga ai, atëherë ai e ka hedhur zgjedhën e Islamit nga qafa e tij dhe ai është i humbur, duke udhëhequr të humbur të tjerë.”[2]

Shënime:

1. Umeri, radijallahu anhu, transmeton se Profeti alejhis-selam ka thënë:

“Përmbaju (kapju) Xhematit dhe ruaju nga ndarja, sepse shejtani është me atë që është vetëm, por është më larg kur janë dy veta. Kushdo që dëshiron mesin (qendrën) e Parajsës, atëherë le t’i ngjitet (le t’i kapet) Xhematit. Ai i cili kënaqet me veprën e mirë dhe vepra e keqe bën që ai të ndihet keq, ai është besimtar.” Transmeton Ahmedi (1/18), Tirmidhiu (2165), Hakimi (1/114) dhe shejh Albani e ka shpallur Sahih në “Es-Sahiha” (nr.1116).

Enesi, radijallahu anhu, transmeton se Pejgamberi alejhis-selam ka thënë:

“Me të vërtetë bijtë e Israilit janë ndarë në shtatëdhjetë e një sekte (grupe) dhe Ummeti im do të ndahet në shtatëdhjetë e dy grupe (sekte). Të gjitha do të jenë në zjarr, përveç njërës dhe ajo është Xhemati.” Trans. Ibn Maxhe (nr. 3993) dhe është shpallur sahih nga shejh Albani.

2. Duke aluduar në hadithin e Ibn Abbasit, radijallahu anhuma, i cili thotë: i dërguari i All-llahut ka thënë:

“Ai që nga këndi i tij sheh diçka që nuk i pëlqen, le të bëjë durim, sepse ai që ndahet nga Xhemati për një pëllëmbë dore dhe pastaj vdes, vdes me një vdekje të Xhahilijetit,” dhe në një transmetim tjetër: “...ai e ka hedhur zgjedhën e Islamit nga qafa e tij.” Tranmseton Buhariu (9/145), Muslimi dhe Ahmedi, dhe transmetimin tjetër nga Tirmidhiu (nr. 2867) dhe Ahmedi (4/130). Shiko “Sherhul-Akidetut-Tahavije,” nga Shejh Nasirud-Dinë el-Albani.

Sahabët janë Bashkësia e Xhematit

Bashkësia mbi të cilën është ndërtuar Xhemati janë Sahabët e Muhammedit alejhis-selam, mëshira e All-llahut qoftë mbi të gjithë ata. Ata janë Ehlus-Sunne vel-Xhema’[1], kështu që cilido që nuk merr prej tyre, ka humbur dhe ka bërë risi[2], e çdo risi është humbje, e çdo humbje me pasuesit e saj është në Zjarr.[3]

Shënime:

1. Siç tregohet në hadithin e Tirmidhiut (nr. 2641): ‘Abdullah ibn ‘Amr ka thënë: I Dërguari i All-llahut ka thënë:

“Ajo që i ka ndodhur bijve të Israilit do t’i ndodhë Ummetit tim, mu ashtu siç e ndjek këmba e parë të dytën, deri në atë pikë që nëse ndonjëri prej tyre ka bërë marrëdhënie me nënën e tij publikisht, do të jetë dikush që do të bëjë këtë nga Ummeti im. Bijtë e Israilit janë ndarë në 72 grupe dhe Ummeti im do të ndahet në 73 grupe, të gjitha prej të cilave janë në Zjarr, përveç njërit grup.” E pyetën: “Cili është ai grup, o i Dërguari i All-llahut?” U përgjigj: “Ai i cili gjendet në atë që jam unë dhe shokët e mi.” I shpallur Hasen nga shejh Albani.

2. Besnikërisht është transmetuar se i Dërguari i All-llahut ka thënë:

“Kapuni për Sunnetin tim dhe për Sunnetin e Halifëve të udhëzuar drejt pas meje, duke u kapur për të me dhëmballat tuaja, dhe kini kujdes risitë, sepse çdo risi është lajthitje (devijim).” Trans. Ahmedi, Ebu Davudi, Tirmidhiu (nr. 2676), Ibn Maxhe (42), Darimiu (96) dhe Ibn ebi Asim në Suneh (nr.54). Shejh Albani thotë: “Isnadi (zingjiri) i tij është i vërtetë, treguesit e tij të besueshëm.”

3. Xhabiri, radijallahu anhu, transmeton se Pejgamberi alejhis-selam thoshte në hutben e tij:

“...Fjala më e vërtetë është Libri i All-llahut. Rruga më e mirë është rruga e Muhammedit. Veprat më të këqija janë risitë (novacionet), e çdo novacion është bidat dhe çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje është në Zjarr.” Trans. Nesaiu (3/ 188). Është shpallur Sahih nga shejh Albani në “Sahih Sunen në Nesai” (nr. 1487).

Ebu Shemah (v. 665H) ka thënë:

“Urdhri për t’iu kapur Xhematit nënkupton kapjen për të vërtetën dhe për pasuesit e saj; edhe nëse ata që i kapen janë pak dhe ata që i kundërshtojnë shumë, sepse e vërteta është ajo në të cilën ishin të parët e Xhematit nga koha e Profetit dhe shokëve të tij, radijallahu anhum. Nuk i kushtohet rëndësi numrit të madh të njerëzve të së kotës, të cilët vijnë pas tyre.” (el-Baith alel-Bida vel-Huvadith, fq. 19)

Të gjitha çështjet janë bërë të qarta nga Sunneti dhe Xhemati

Umer ibn el-Hattabi, rahimehullah, ka thënë:

“Nuk ka justifikim (arsyetim) për askënd që shkon në rrugë të humbur duke menduar se është në udhëzim, e as për lëshimin e udhëzimit duke menduar se është lajthitje, sepse çështjet janë bërë të qarta, provat janë vërtetuar [1] dhe arsyetimi është prerë[2] (d.m.th. nuk ka arsyetim).” Kjo sepse Sunneti dhe Xhemati kanë konsoliduar dhe ruajtur tërë Fenë. U është bërë e qartë njerëzve, kështu që tani është mbi njerëzit që të binden dhe të pasojnë.[3]

Shënime:

1. el-‘Irbad ibn Serijah, radijallahu anhu, transmeton se Profeti ka thënë:

“...Ju kam lënë në udhëzim të qartë. Nata e saj është si dita e saj. Askush nuk largohet nga ajo përveç atij që është i shkatërruar.” Transmeton Ahmedi, Ibn Maxhe (nr. 43) dhe Hakimi. Është shpallur Sahih nga shejh Albani në “es-Sahiha” (nr. 937).

2. Transmetohet nga Ibn Bata në “el-Ibanetul-Kubra” (nr. 162) nga Avziu se atij i ka arritur se “Umer ibn el-Hattabi e ka thënë këtë.” Sidoqoftë, zinxhiri i tij është i këputur (i ndërprerë).

El-Marvazi transmeton në es-Sunen (nr.95) se Umer ibn Abdulaziz ka thënë:

“Nuk ka arsyetim për askënd që pas Sunnetit të lajthisë në gabimin për të cilin ai mendon se ishte udhëzim (i drejtë).”

3. Abdullah ibn Mes’udi radijallahu anhu ka thënë:

“Pasoni e mos bëni risi, sepse ju është dhënë ajo e cila është e mjaftueshme dhe çdo risi është devijim.” Transmetohet nga Ebu Haithame në “Kitabul-ilm” (nr. 540) dhe është shpallur sahih nga shejh Albani.

Të bindurit ndaj të kuptuarit të Sahabëve

Allahu të mëshiroftë. Dije se Feja është ajo që erdhi nga All-llahu, i Bekuari dhe më i Larti. Nuk është diçka që i është lënë intelektit dhe opinionit të njerëzve. Dituria është ajo që erdhi nga All-llahu dhe i Dërguari i Tij, kështu që mos paso asgjë duke u mbështetur në dëshirat e tua dhe kështu të devijosh larg nga Feja dhe ta lësh Islamin. Nuk do të ketë justifikim për ty, sepse i Dërguari i All-llahut ia ka shpjeguar Sunnetin Ummetit të tij dhe ia ka bërë të qartë Sahabëve të tij dhe Xhematit, dhe ata janë janë Thelbi (pjesa Kryesore) (es-Savadul-adhimë) dhe Thelbi është e vërteta dhe pasuesit e saj.[1]

Kështu që ai që kundërshton Sahabët e të Dërguarit të All-llahut, sal-lallahu alejhi ves-selem, në çfarëdo çështjeje të Fesë, atëherë ai ka rënë në Mosbesim.[2]

Shënime

1. Imam Ahmedi transmeton në Musnedin e tij (4/278) me isnad hasen rrëfimin e Nu’man ibn Beshirit: Ebu Umame el-Behili, radijallahu anhu, ka thënë:

“Kapjuni pjesës kryesore (es-Sevadul-adham), dhe një njeri e pyeti: Çka është “Pjesa Kryesore”? Dhe Ebu Umame iu përgjigj: “Ky ajet (54) në suren “En-Nurë”: “Por nëse ia ktheni shpinën, ai (Muhammedi) është përgjegjës vetëm për detyrën e tij (që i është dhënë) dhe ju (jeni përgjegjës) për atë që ju është dhënë.”
Ibn Mes’udi radijallahu anhu ka thënë: “Xhemati është ajo që përputhet me të vërtetën, edhe në qoftë se je i vetëm (në këtë të vërtetë).” Transmeton Ibn Asakir në “Tarik Dimashk” me isnad sahih, siç e cekë shejh Albani në “el-Mishkat” (1/61).

2. All-llahu, më i Larti, nuk na ka paralajmëruar vetëm për ata që e kundërshtojnë të Dërguarin e Tij, por gjithashtu na ka paralajmëruar kundër ndjekjes (pasimit) të çfarëdo rruge tjetër nga ajo në të cilën ishin Besimtarët e parë: Sahabët, radijallahu anhum, në mesin e të cilëve ishte zbritur Kur’ani dhe të cilët e mësuan atë drejtpërdrejt nga i Dërguari, sal-lallahu alejhi ves-selem. All-llahu, më i Larti, thotë:

“Dhe kushdo që e kundërshton të Dërguarin pasi t’i jetë treguar Rruga e drejtë dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne do ta mbajmë atë në atë drejtim që ai vetë e ka zgjedhur, dhe do ta djegim atë në zjarr - Sa përfundim i keq!” (Suretu “en-Nisa”, 115)

Pra kushdo që tërësisht heqë dorë nga rruga e tyre dhe në vend të tyre ndjek rrugën e djajve, si Rafiditë ekstremë, Batinitë dhe Sufitë ekstremë, të cilët adhurojnë të tjerë përveç All-llahut, atëherë ai e ka lënë fenë.

[ramazan_it]

Devijimi i atyre që janë të kënaqur me Kur’an në përjashtim të hadithit

Nga Shejh Muhamed Nasirudin el-Albani

Është për keqardhje që sipas interpretimit të gjetur në punimet e disa komentuesve dhe autorëve modern, është e lejuar të bëhet ajo që është caktuar në shembujt e fundit.

“Në këtë shembull, sikur mos të ishin hadithet autentike, disa prej të cilave janë përmendur, ne do ta konsideronim të lejuar atë çka Allahu e ka ndaluar përmes thënies së Pejgamberit (salallahu alejhi ue selam) siç janë shtazët grabitëse dhe shpendët të cilat kanë kthetra.

Dhe i njëjtë është edhe ky shembull, sikur mos të ishin Hadithet, në lidhje me këtë pyetje, ne do ta konsideronim të lejuar atë çka Allahu ka ndaluar përmes fjalëve të Pejgamberit të Tij Muhamed (sallallahu alejhi ue selam) siç është ari dhe mëndafshi.

Për këtë shkak, disa paraardhës (es-Selef) kanë thënë se Suneti shpreh Gjykimin e Librit (el-Kur’an)

Konsumimi i shtazëve grabitëse, mbajtja e arit dhe mëndafshit duke ia referuar interpretimin e tyre vetëm Kur’anit.

Sot, ekziston një sekt i quajtur “Kuraniti” të cilët komentojnë sipas epsheve dhe imagjinatës së tyre, pa kërkuar shpjegimin e Sunetit autentik. Ata e pranojnë dhe pasojnë vetëm Sunetin i cili u përshtatet dëshirave të tyre, ndërsa pjesën tjetër e hudhin prapa. Pejgamberi Muhamed (salallahu alejhi ue selam) është transmetuar të ketë thënë:

“Asnjë prej jush të mos mbështetet në shtratin e tij; pastaj kur ti vjen atij një urdhër lidhur me ndonjë çështje të cilën unë jam urdhëruar të bëj apo të mos e bëj, ai të thotë: ‘Nuk e di, atë që gjendet në Librin e Allahut e pasojmë.” (Tirmidhi)
.
Sipas një transmetimi tjetër:

“Ajo që gjendet në Librin e Allahut si haram, ne e shpallim atë haram (të ndaluar). Vërtet, mua më është dhënë Kur’ani dhe shembulli i tij me të’.

Sidoqoftë, sipas një transmetimi tjetër:

“Atë që i Dërguari i Allahut e ka ndaluar, e ka ndaluar Allahu.”

Është për keqardhje që njëri nga dijetarët e njohur e ka shkruar një libër mbi Ligjin Islamik dhe dogmën e tij, dhe në parathënien e tij ai thotë se e ka shkruar atë dhe iu ka referuar vetëm Kur’anit.

Ky hadith i vërtetë jep dëshmi pozitive se ligji hyjnor i Islamit – es-Sheri’a – s’është vetëm Kur’an, por Kur’an dhe Sunet. Prandaj, kushdo që mbahet vetëm për njërin burim për referim në përjashtim të tjetrit, ai nuk mbahet për asnjërin, meqë të dyjat e plotësojnë njëra-tjetrën.

Kur’ani thotë:

“Kushdo që e dëgjon të Dërguarin, e dëgjon Allahun”. Allahu thotë: “Jo, pasha Zotin tënd, ata nuk do të besojnë derisa t’i nënshtrohen gjykimit tënd në të gjitha mospajtimet ndërmjet tyre, pastaj të mos e shohin veten e tyre të shtypur me vendimin tënd dhe derisa plotësisht të nënshtrohen.” (4:65)

Prapë, Allahu thotë:

“Kur të vendoset për ndonjë çështje nga Allahu dhe i Dërguari i Tij, nuk i takon asnjë besimtari, burrë apo grua, që të bëjnë zgjedhje tjetër në çështjet e tyre. Ai që kundërshton Allahun dhe të Dërguarin e Tij, ai qartazi është në rrugën e gabuar.” (33:36)

Për më tepër, Allahu thotë:

“Atë që i Dërguari ua mëson, merreni; dhe atë që ua ndalon, largohuni prej saj.” (59:7)

Në lidhje me këtë ajet, është për t’u mahnitur me atë çka është vërtetuar nga Ibn Mes’ud (radiallahu anhu):

" Një grua erdhi te ai dhe i tha: Ju të cilët thoni: Mallkimi i Allahut qoftë mbi el-Nemiset (gruaja e cila i nduk vetullat e veta apo të tjerëve – që të jetë vijë e hollë – për zbukurim. Veprimi i këtillë është i ndaluar. Kjo është mënyrë që të ndryshohet forma e krijesës së Alahut) dhe el-Motenemiset (gruaja e cila kërkon nga të tjerët që ta bëjnë këtë për të) dhe ato që bëjnë tatuazh.” Ai tha: “Po”. Ajo tha, “Unë kam lexuar librin e Allahut (Kur’anin) prej fillimit deri në fund, dhe nuk e kam gjetur atë çka ju keni thënë.” Ai i tha asaj: “Sikur ta kishe lexuar, do ta kishe gjetur atë. Sa i përket leximi tënd të asaj çka i Dërguari ju mëson, merre atë, ndërsa atë që e ndalon, largohu prej saj.” Ajo tha: “Sigurisht”. Ai tha: “Unë kam dëgjuar të Dërguarin Allahut (salallahu alejhi ue selam) duke thënë: “Mallkimi i Allahut qoftë mbi el-Nemiset.” (Buhari dhe Muslim)

[ramazan_it]

Sunneti është Islam dhe Islami është Sunnet [pjesa e dytë]

E gjithë risia (në fe) është devijim

Dije se njerëzit kurrë nuk e njohin risinë derisa ta lënë pëlqimin (apo dashurinë) e tyre ndaj Sunnetit.[1] Kështu që kujdes ndaj gjërave të shpikura, meqë çdo shpikje është risi dhe çdo risi është devijim, e çdo devijim dhe pasuesit e saj janë në Zjarr.

Shënime
1. Hasan ibn 'Atija, rahimehullah, ka thënë: “Një popull kurrë nuk njoftohet më risinë në Fenë e tyre, përveç që All-llahu ua largon dashurinë e tij (popullit) ndaj Sunnetit dhe pastaj nuk ua kthen (atë dashuri) deri në Ditën e Kijametit.” Transmeton ed-Darimi dhe shejh Albani thotë se është Sahih në “el-Mishkatë” (1/66/nr.188).

Të gjitha shpikjet (risitë) dhe lajthitjet e mëdha fillojnë si të vogla dhe të parëndësishme

Kujdes nga shpikjet e vogla, sepse ato rriten derisa të bëhen të mëdha.[1]

Ky është rasti me çdo shpikje të njohur në Ummetin tonë. Ajo filloi si diçka e vogël, duke treguar përngjasim me të vërtetën, dhe kjo është arsyeja pse ata që hynë në të ishin të çorientuar (të larguar nga rruga e drejtë) dhe ishin të paaftë që të ktheheshin dhe ta linin. Kështu ajo u rrit dhe u bë feja të cilën ata e pasuan, dhe në këtë mënyrë devijuan nga Rruga e Drejtë dhe e lanë Islamin.[2]

Shënime:
1. Një shembull tipik për mënyrën se si shpikjet e vogla e çojnë personin drejt kryerjes së shpikjeve të mëdha, mund ta gjejmë në transmetimin e Darimiut në Sunenin e tij (1/79):
Amr ibn Seleme ka thënë: “Ne uleshim pranë portës së Abdullah ibn Mes’udit para namazit të sabahut, kështu që kur ai dilte jashtë ne shkonim me të në xhami. (Një ditë) Ebu Musa el-Esharij erdhi te ne dhe na tha: “A ka dalë ende Ebu Abdurr-Rrahmani?” Ne iu përgjigjëm: “Jo.” Kështu ai u ul me ne derisa ai doli. Kur ai doli, ne u ngritëm bashkë me të dhe Ebu Musa i tha atij: “O Ebu Abdurr-Rrahman! Sapo kam parë diçka në xhami, për të cilën mendoj se është e keqe, por i gjithë lavdërimi është për All-llahun, nuk pashë tjetër diçka tjetër, veçse mirë.” Ai pyeti: “Çka ishte ajo atëherë?” (Ebu Musa) u përgjigj: “Nëse jeton, do ta shohësh. Pashë në xhami njerëz të ulur në rrathë duke pritur namazin. Në çdo rreth kishin guralecë në duar dhe njëri thoshte: “Thuani All-llahu ekber 100 herë.” Kështu ata thonin. Pastaj ai thoshte: “Thuani La ilahe il-lall-llah 100 herë,” dhe ata thonin 100 herë. Pastaj ai thoshte: “Thuani Subhanall-llah 100 herë,” dhe ata thonin. (Ibn Mes’udi) E pyeti: “Çka u the atyre?” (Ebu Musa) tha: “Nuk u thashë asgjë. Por për këtë prita ta dëgjoj mendimin tënd lidhur me këtë.” (Ibn Mes’udi) u përgjigj: “A nuk u the që t’i numërojnë mëkatet e tyre që i kërkonin dhe a i sigurove se të mirat e tyre nuk do të humbnin?” Pastaj vazhduam me të (Ibn Mes’udin) derisa ai erdhi tek njëri prej këtyre rrathëve, u ngrit dhe tha: “Çka është kjo që po ju shoh duke bërë?” Ata u përgjgjijën: “O Ebu Abdurr-Rrahman! Këta janë guralecë mbi të cilët ne po numërojmë tekbir, tehlilë, dhe tesbih.” Ai tha: “Numëroni mëkatet tuaja. Ju siguroj që asnjë nga veprat tuaja të mira nuk do të humben. Mjerë për ju, o Ummet i Pejgamberit alejhis-selam! Sa shpejtë po shkoni në shkatërrim! Këta janë shokët e Pejgamberit dhe janë kudo. Rrobat e tij ende nuk janë prishur dhe ena e tij ende nuk është thyer. Pasha Atë, në dorën e të Cilit ëshë shpirti im! Ose jeni në një fe më të drejtë se Feja e Muhammedit, ose jeni duke e hapur derën e humbjes.” Ata i thanë: “ O Ebu Abdurr-Rrahman! Pasha All-llahun, ne kishim vetëm qëllim të mirë.” Ai tha: “Sa e sa janë që pretendojnë të mirën por nuk e arrijnë atë! Vërtet i Dërguari i All-llahut na ka thënë: “Një popull do të lexojë Kur’anin por ai nuk do t’i kalojë fytat e tyre.” Pasha All-llahun! Nuk e di, ndoshta shumica e tyre janë prej jush.” Pastaj u largua. Umer ibn Seleme (nën-transmetuesi) tha: I pamë shumicën e këtyre duke luftuar kundër nesh në ditën e Nahravanit, bashkë me Havarixhët.

Vërtetuar nga Shejh Selim el-Hilali në “el-Bida’” (fq. 26-29)

2. Dijetarët kanë bërë dallime mes atyre shpikjeve që e nxjerrin një person nga rrethi i Islamit (el-Bidatul-Mukaffire) dhe atyre që nuk e nxjerrin. Kështu që kjo nuk duhet kuptuar pakufishëm.

Kujdesu me respekt për çështjet e Diturisë dhe Fesë

All-llahu të mëshiroftë! Kontrollo me kujdes dhe hollësisht fjalët e secilit që i dëgjon në kohën tënde. Kështu që mos vepro me nxitim dhe mos hyn në asgjë nga ajo derisa të pyesësh dhe të kuptosh se: A ka thënë ndonjëri nga sahabët e Pejgamberit apo ndonjë nga dijetarët diçka lidhur me të? Dhe nëse gjen ndonjë transmetim nga ata për të, mos shko tutje për asgjë[1] dhe mos i jep përparësi asgjëje para kësaj dhe që për këtë të hudhesh në Zjarr.

Shënime:
1.Imam el-Avzai, rahimehullah, ka thënë: “Dituri është ajo që ka ardhur nga Shoqëruesit e Pejgamberit (sahabët) kurse ajo që vjen nga të tjerë pos tyre nuk është dituri”. Shiko “Xhami Bejanil-Ilm” nga Ibn Abdul-Berr (2/36).

Dy mënyrat për ta lëshuar Rrugën e Drejtë

Dije se lënia e rrugës së drejtë ndodh në dy mënyra.

E para: se njeriu devijon nga rruga e drejtë duke mos pasur tjetër pos qëllim të mirë, kështu që gabimi i tij nuk duhet ndjekur, meqë çon drejt shkatërrimit.
E dyta: njeriu që me paramendim (me qëllim) e kundërshton të vërtetën dhe vepron në kundërshtim me të Devotshmit që ishin para tij; ai është në humbje, duke çuar edhe të tjerë në humbje, një shejtan kryengritës brenda Ummetit. Është detyrë e atyre që e njohin që t’i paralajmërojnë njerëzit kundër tij dhe t’ua sqarojnë atyre gjendjen e tij, në mënyrë që askush të mos bie në shpikjet e tij dhe të shkatërrohet.

Islami është i plotë dhe kërkon vetëm nënshtrim

All-llahu të mëshiroftë! Dije se Islami i robit nuk është i plotë derisa ai ta pasojë, vërtetojë dhe t’i nënshtrohet të vërtetës. Kështu që cilido që deklaron se ka sadopak nga Islami që nuk është sqaruar sa duhet nga Shoqëruesit e të Dërguarit të All-llahut, ai i ka akuzuar ata pa të drejtë (gabimisht), është ndarë nga ta dhe ka folur gjëra të liga për ta. Ai është një risimtar, i humbur dhe udhëheq të tjerë në humbje, duke futur në Islam diçka që nuk është prej tij.[1]


Shënime:
1. Ibn Mes’udi radijallahu anhu i përshkroi Shoqëruesit e të Dërguarit të All-llahut duke thënë: “All-llahu shikoi në zemrat e robërve dhe e vërejti që zemra e Muhammedit alejhis-selam ishte më e mira. Kështu që Ai e zgjodhi atë për vete dhe i Dërgoi Shpalljen e Tij. Pastaj shikoi në zemrat e robërve, pas zemrës së Muhammedit dhe pa se zemrat e Shokëve të tij (të të Dërguarit) ishin zemrat më të mira nga robërit, kështu që i bëri ata ndihmëtarë të Profetit të Tij, që luftojnë për Fenë e Tij. Kështu, ajo e cila muslimanët e konsiderojnë të mirë, All-llahu është dakord me të, dhe ajo të cilën muslimanët e marrin për të keqe, ajo është papëlqim te All-llahun.” Transmetohet në Musnedin e Imam Ahmedit (1/379) dhe është shpallur Hasen nga shejh Albani në “ed-Daifa” (2/17).

Nuk ka analogji për Sunnetin

All-llahu të mëshiroftë! Dije se Sunneti nuk është çështje për analogji (ngjasim) apo arsyetime me shembuj, dhe dëshirat nuk duhen ndjekur në të. Më saktë, ai është vetëm një rast i pohimit të ngjarjeve (transmetimeve) nga i Dërguari i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ves-selem), pa pyetur si, pa shpjeguar apo thënë: ‘Pse?’ apo ‘Si?’

Kundërshtimi i polemikës dhe mosmarrëveshjes

Të polemizuarit, të grindurit dhe luftimi janë risi të cilat hedhin dyshim në zemër, edhe në qoftë se personi e arrin të vërtetën dhe Sunnetin.[1]

Shënime:
1. Allahu, më i Larti thotë:
“Askush nuk polemizon rreth shenjave të All-llahut, përveç atyre që nuk besojnë.” (Gafir, 4)
Tirmidhiu transmeton një hadith hasen nga Ebu Umame, i cili ka thënë: ‘I Dërguari i All-llahut ka thënë: “Asnjë popull nuk ka shkuar në humbje pasi që janë udhëzuar, përveç se përmes polemikave.” Pastaj i Dërguari lexoi ajetin:

“Dhe thanë: ‘A janë më të mirë zotat tanë apo ai?’ Ata nuk ta thanë atë, përveç se si polemikë, por ata janë njerëz ngatërrestarë.” (Zuhruf, 58)

El-Axhuri transmeton në “esh-Sheriah” (fq.57) se një njeri erdhi te el-Hasani (el-Basriu) dhe i tha: “O Ebu Se’id! Dua të debatoj me ty rreth Fesë.” el-Hasani iu përgjigj: “Sa për mua, unë e njoh fenë time. Nëse ti e ke humbur fenë tënde, atëherë shko dhe kërkoje.”

Umer ibn Albdul-Aziz, rahimehull-llah, ka thënë: “Ai që lejon që Feja e tij të jetë e hapur ndaj debateve, shpesh do të ndërrojë.” Shiko “Xhami’ Bejanil-Ilm” (2/113).

Të spekuluarit rreth All-llahut është një risi heretike

All-llahu të mëshiroftë! Dije se të folurit spekulues rreth Zotit, më të Lartit, është një gjë e shpikur, një risi dhe lajthitje. Asgjë nuk duhet thënë për Zotin, përveç asaj që Ai, i Plotfuqishmi dhe i Madhërishmi, e ka përshkruar Veten e Tij në Kur’an dhe atë që i Dërguari i All-llahut ua sqaroi Sahabëve. Kështu, Ai, i Plotfuqishmi, është i Vetëm (Një):

“Asgjë nuk është sikur Ai, Ai është Dëgjuesi, Parësi.” [1]

Shënime:
1. Suretu “esh-Shura,” (42:11)

[ramazan_it]

Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim

Vlerat e Hadithit dhe të dijetarëve të Hadithit

Thotë Muhammed ibn Ibrahim El-Vezir El-Jemani në librin e tij "Ravdul-Basim fi Dh-dheb-bi an Sun-neti Ebil-Kasim" (vëll:1, f:7-9):

"Shkenca e Hadithit është shkenca e gjeneratës së parë të muslimanëve."

Ai (Hadithi) është baza e shkencave tjera, pa të cilën ato nuk mund të paramendohen.

Ai është komentuesi i Kur'anit me dëshminë e Allahut në Kur'an. Ai është dhuntia të cilën Pejgamberi - alejhis-salatu ves-selam - e ngjasoi me Kur'anin me fjalët e tij:

"Më është dhuruar Kur'ani dhe diç e ngjashme me të".

(Shkenca e Hadithit)

Është shkenca e vetme që e shoqëron Kur'anin në Konsensus lidhur me nxjerrjen e njeriut nga Islami, nëse ai refuzon diç nga bazat e njohura të tij.

Është shkencë me vlerë aq të madhe, saqë njerëzit në çdo kohë dhe vend kanë udhëtuar në kërkim dhe mësim të tij.

Është e vetmja shkencë të cilës nuk i afrohen shkencat tjera (pos Kur'anit) në pozitë, në ndikim dhe në fuqi të argumentimit.

Është e vetmja gjë që Muhammedi - alejhissalatu vesselam - ia la si trashëgim njerëzimit, e pas tij dhe Sahabët/shokët e tij si dhe Tabi-inët (gjenerata pas sahabëve).

Është shkencë bereqetet e së cilës nuk shteren kurrë, ndërsa mrekullitë dhe urtësitë e saj do t'ju realizohen përherë, deri në Ditën e Gjykimit.

Është shkenca e vetme të cilën Allahu e mbrojti nga ndërhyrjet filozofike dhe ia përkufizoi veprimtarinë duke e lidhur fort me Kur'anin.

Kjo është shkenca e vetme e cila ia ka zbuluar Kur'anit bukuritë magjepse të argumentimit, pa të cilat nuk do të ishim në gjendje të dinim si të falemi e të agjërojmë…

Është dija më e fuqishme që forcon kujtesën, shton oratorinë dhe edukon të folurit.

Ky është Hadithi prej të cilit kanë dalë detet e jurisprudencës Islame (fikhut) dhe dispozitat Islame.

Me stolitë e tij janë zbukuruar librat e Tefsirit, rregullat gramatikore dhe urtësitë e këshillave.

Është dije nëpërmjet së cilës Allahu e dallon të mirin nga i keqi, dhe nga e cila nuk lajthit askush, përveç një bidatçiu të keq.

Është shkencë që, kush merret me studimin e saj, shpëton nga devijimet e kohës, arrin nder të madh tek Allah e pastaj tek njerëzit, dhe siguron vend të begatshëm në xhennet.

E vetmja shkencë absolute e cila e obligon dhe e detyron secilin t'i kthehet asaj, qoftë ai edhe dijetari më i madh i bazave të Jurisprudencës Islame, Fakihu më i mençur, gramatikani më i fortë, gjuhëtari më orator, këshilluesi më i mirë… askush nuk mund t'i shmanget argumentimit me të, madje as sufiu e mufessiri, të gjithë atij i kthehen dhe nga kopshti i tij furnizohen".

Dijetarët e hadithit janë mu dijetarët e vërtetë të Islamit (të fikhut, kiraeteve, gramatikës arabe, tefsirit, etj.)

Thotë Hatib El-Bagdadi - Allahu e mëshiroftë - në librin e tij "Er-Rihletu fi Talebil-Hadith" (faqe 8):

"Allahu dijetarët e Hadithit i ka bërë shtylla të sheriatit, nëpërmjet të cilëve Ai ka shkatërruar çdo bidat të shëmtuar."

Ata (dijetarët e Hadithit) janë krijesat më besnike ndaj Allahut.
Ata janë ndërmjetësuesit mes Pejgamberit - alejhissalatu vesselam - dhe umetit të tij dhe luftëtarët e vërtetë në mbrojtjen e nderit të tij.

Drita e tyre gjithherë shkëlqen. Vlerat i kanë të vazhdueshme, kurse shenjat dalluese.

Ata kanë qëndrime stabile dhe gjithherë argumentet i kanë triumfuese. Nuk ka grup që nuk mundohet ta mposhtë epshin duke marrë për bazë logjikën, përveç dijetarëve të Hadithit.
Ata librin e Allahut e kanë mburojë, hadithin e kanë armë, Pejgamberin – alejhiisselam – e kanë prijës, dhe shokët e tij i kanë fortifikatë.
Ata nuk pranojnë të thirren ndryshe përveçse Ehlul-Hadith, Elhus-Sunneh.
Ata nuk anojnë nga mendimet e njerëzve dhe as që mashtrohen me trillime.
Ata janë ruajtësit e vërtetë të origjinalitetit të fesë dhe imazhit të tij.
Ata nuk tolerojnë njolla mbi të.
Ata janë të drejtë e të sigurt nga mashtrimet.
Ata janë bartës të vërtetë të dijes së Pejgamberit - alejhisselam - dhe transmetuesit më korrekt.

Nuk ka mospajtim lidhur me vërtetësinë apo dobësinë e një Hadithi e të mos u kthehen njerëzit atyre në gjykimet e tyre, duke e pranuar me zemërgjerësi të plotë atë që kanë saktësuar.

Çdo herë prej tyre kanë dalë dijetarët më të mirëfilltë të fikhut, prijësit më të drejtë në udhëheqje, asketët më sinqertë nëpër vende.

Secili prej tyre është dalluar me një vlerë të veçantë. Lexuesit e Kur'anit prej tyre kanë qenë më të dalluarit në kthjelltësinë e shqiptimit të shkronjave Kur'anore, më të përsosurit në aplikimin e tij, ndërsa në ligjërim, pa kurrfarë dyshimi, oratorët më të mirë.

Rruga e tyre është "Siratul-mustekimi".
Ata janë grupi i shpëtuar dhe pala e triumfuar, me lejen e Allahut...
Ata që i mashtrojnë këta, Allahu e shkatërron; ata që i armiqësojnë, Allahu i poshtëron.
Atyre nuk u bëjnë dëm mashtrimet aspak. Kjo ngase, kush i braktis ata, devijon; kush u bën keq atyre, veten e nënçmon. Mjafton që Allahun e kanë mbështetës të tyre përgjithmonë".

Domosdoshmëria e të bazuarit në vokalizimet që dijetarët e Hadithit u bëjnë haditheve, edhe nëse kjo kundërshton rregullat gramatikore të gjuhës arabe
Thotë Hatib El-Bagdadi në librin e tij "El-Kifajeh fi Ilmil-Hadithi ver-Rivajeh" (faqe 18):

"Gjuha e dijetarëve të Hadithit është më e fortë sesa gjuha e gramatikanëve arabë, dhe argumentimi me gjuhën e tyre është obligim, për shkak të nxënies së haditheve nga goja e dijetarëve të hadithit dhe shqiptimit të tyre gjeneratë pas gjenerate, me zinxhir transmetuesish të drejtë, deri tek Pejgamberi - alejhis-salatu ves-selam."

Përktheu: AbdulMelik - Besfort Maxhuni