Politika e jashtme e Republikes se Turqise

[drague]

Ti mund te hapesh nje teme, cilendo, por se si komentohet ajo, eshte pune e pjesemarresve te forumit. A kritikohet mendimi i personit protagonist te temes apo tema vete, apo lavdohet, eshte pune e forumisteve.



E para: Duhet te tregosh/deshmosh se ka ofendime ne kete teme.
E dyta: Duhet te tregosh ndak kujt ka ofendime ne kete teme.
E treta: Duhet te tregosh se cfare te intereson ty, nese ne kete teme ofendohet nje person i trete, p.sh. personi Davutoglu.
E katerta: Perse nuk sheh ofendim nga Dautoglu drejt Perendimit, kur ai thote se do te rrenohet civilizimi i tij?
E pesta: A mendon se tjeret nuk kane te drejte te "parashohin" te njejten gje per Turqine e Islamin si Davutoglu qe parasheh per civilizimin perendimor? Me cilen arsye?
...
E gjashteqindeta: Kush te ka faj qe te kane mashtruar te maresh pjese ne menyre aktive ne nje forum, per te cilin thjesht nuk je i rritur intelektualisht?

e ke myt krejt

[chino]

e ke myt krejt

>Hahaha tutna se ja ka bo islami lekuren si te krokodilit, vetem bjen shahadet njehere dhe i tejkalon te gjitha sikur te mos kishin ndodhur fare. Ti e di: Allahu urdheron pak budallesi dhe njeriu i tij pastaj nuk e veren budallesine e tij fare.

[Muhamer]

Davutoglu: Civilizimi perëndimor do të rrënohet


Sa per tju kujtuar temen.

p.s. chino mua me duket se kur nuk flet je edhe me i mencur edhe nuke ngarkon forumin

[Corvus]

Analiza e Davutogllusë, më duket më shumë një tip reklamimi, ose fushate, që ai ndërmerr në këtë periudhë për të rritur popullaritetin e tij dhe ndoshta edhe të forcës politike së cilës ai i përket. E them këtë, për arsye se tek populli turk vihet re një ndjenjë e lartë kombëtare, çka nuk është e zakonshme për një shtet që pretendon të jetë pjesë e botës islame, ose më saktë, partia që qeveris Turqinë në këtë kohë e pretendon diçka të tillë dhe për shkak të kësaj ndjenje të lartë kombëtare, e cila është trashëgimi e lënë nga politika e ndjekur nga Mustafa Qemali, për të cilin ata që unë do t'i quaja "myslimanët e mirë" nuk kanë dhe aq konsideratë, Ministri Davutogllu përpiqet sadopak t'ia kënaqë dhe t'ia plotësojë krenarinë opinionit publik turk në këmbim të rritjes së popullaritetit. Për këtë arsye, unë nuk besoj se Davutogllu është kaq naiv sa ta ketë horizontin e mendimit kaq të ngushtë sa e paraqet ky artikull.

Nuk besoj se civilizimi perndimor ka krijuar iluzione mbi përjetsinë e tij, sepse nuk i ka ushqyer kurrë këto iluzione ashtu siç bënë osmanët. Civilizimi perëndimor është në një stad shndërrimi dhe përzjerjeje me të tjera civilizime, mes të cilave edhe me atë islam (nëse do ta quanim të tillë), përfundimi i së cilës do të ishte një civilizim dhe kulturë gjithpërfshirëse brenda së cilës do ta gjenin vetveten të gjitha civilizimet e tjera. Jo më kot, vihet re se gjatë 2 dekadave të fundit është rritur jashtë mase numri i imigrantëve në shtetet e zhvilluara të perëndimit veçanërisht brenda Bashkimit Europian. Numri i popullsisë së këtij rruzulli është rritur jashtë mase dhe rritja më e madhe vihet re në popujt aziatikë dhe afrikanë të cilët për hir të së vërtetës kanë ngelur prapa përsa i përket zhvillimit të gjithanshëm, ndaj vihet re edhe një pamundësi në ushqimin e një pjese të madhe të këtyre popullatave, të cilat shquhet për kushtet e tyre të kqija të jetesës. Dhe pa u siguruar ushqimi nuk mund të pretendohet për përmirësimin e kushteve të tjera të jetesës. Për këtë arsye, qeveritë perëndimore kanë gjetur një zgjidhje praktike, duke nxitur uljen e pjellorisë tek popullsitë të cilat i qeverisin dhe marrin njerëz nga vendet e sipërpërmendura. Në këtë mënyrë ulet rritja e panevojshme e popullsisë dhe ndihmohen ata njerëz në përmirësimin e kushteve të tyre të jetesës. Ndaj edhe nëse flitet për "degjenerim" në shoqërinë perëndimore, po ta shohim në një këndvështrim më të gjerë, ai nuk është gjë tjetër veçse një ndër masat e marra për të frenuar rritjen e kotë të popullsisë, pasi në sajë të këtij "degjenerimi" pjelloria është ulur. Nuk dua ta konsideroj diçka të mirë, por është një zgjidhje e vlefshme dhe e pashmangshme, derisa njerëzit të ndërgjegjsohen se nuk është më koha e shtimit të jetëve mbi këtë tokë por e përmirësimit të kushteve të jetesës në të.

Shohim industria perëndimore po emigron drejt Azisë. Një ndër arsyet është zhvillimi ekonomik i atyre vendeve, stimul për të cilën është krahu i lirë i punës. Me këtë zhvendosje të industrisë gjithashtu i jepet një ndihmë mjaft e rëndësishme mbrojtjes së mjedisit në Europë dhe perëndim. Kjo industri e zhvendosur nga Europa, ka gjetur terren të përshtatshëm edhe në Turqi. Pra është kapitali dhe potenciali intelektual perëndimor i cili po ushqen ekonominë dhe dashur pa dashur krenarinë kombëtare turke, për të cilën Davutogllu thotë se "paska krijuar iluzione për përjetësi". Pra është pikërisht ky civilizim perëndimor i cili po ndihmon rigjallërimin apo vazhdimsinë e civilizmeve të vjetra, të cilat në momentin e ringjalljes, do të jenë të zhveshura nga anët e tyre utopike dhe sëbashku me civilizimin perëndimor do të jenë pjesë e një kulture unike ose e përcaktuar më qartë, e një multikulture brenda së cilës, do të jenë zhdukur disa anë negative të vetë civilizimit perëndimor. Sigurisht, nuk mund të pretendojmë se në botë ka pasur ose ka një civilizim pa anë negative.

Me pak fjalë, që të mos e zgjas më tej, civilizimi perëndimor nuk është mbyllur në vetvete, por është i hapur edhe më tej drejt procesit të globalizimit duke u vënë në pararojë të tij. Gjithsesi nuk mund të parashikohet gjithçka në masën 100% dhe në rast se e gjitha kjo do të dështojë atëhere në botë do të ketë një konflikt të thellë, gjë të cilën e paralajmëron edhe vetë Davutoglu.

Por pa kaluar në parashikime të kota, një gjë është e qartë, se nëse Turqia rizgjohet, siç pretendon Davutoglu, kjo do të ndodhë brenda dhomës së madhe europiane dhe jo në shtëpinë e vjetër osmane të ndërtuar me tulla balte, së cilës i kanë mbetur vetëm gërrmadhat të cilat nuk janë në gjëndje të përballojnë një "ndërtesë" përmbi to.

[sheki51]

Davutollu: “Turqia është evropiane”


Ministri i Jashtëm turk, Ahmet Davutollu, i cili mori në dorëzim kryesimin e radhës së Komitetit të Ministrave të Këshillit të Evropës tha se “kanë marrë fund debati lidhur me qenien apo jo të Turqisë evropiane”.


E mërkure 24 Nëntore 2010 20:58

Ministri i Jashtëm Ahmet Davutollu, në Strasburg, kur erdhi për të marrë në dorëzim detyrën e kryesuesit të Komitetit të Ministrave të Këshillit të Evropës, iu përgjigj pyetjeve tona në studiot e Këshillit.

Në fjalën e tij ministri tha se Këshilli i Evropës ka nevojë për një reformë rrënjësore për të siguruar përshtatjen e tij me kushtet e ndryshueshme në botë, ndërsa shtoi se “Turqia gjatë kryesimit të saj do të bëjë çdo përpjekje në këtë çështje”.

Këshilli i Evropës luan një rol të rëndësishëm në procesin e formësimit të nocioneve si të drejtat e njeriut, sundimi i ligjit, demokracia pluraliste. Turqia për 61 vjet merr pjesë në punimet e Këshillit. Cila është tabloja që na del përpara nëse do të bënim një fotografim nga e kaluara në të tashmen dhe nga e sotmja në të ardhmen?

Këshilli i Evropës, si një organizatë rrënjësore e ka bartur Evropën prej shekullit të 20-të në shekullin e 21-të. Lufta e Dytë Botërore kishte përvoja shumë të hidhura. Të gjithë evropianët nxorën mësime nga luftërat e shkaktuara nga regjimet autoritare dhe qeverisjet që nuk respektuan sundimin e ligjit. Këshilli i Evropës lindi pak mbi një bazament të tillë. Këshilli bëri përpjekje të mëdha për të parandaluar përsëritjen e këtyre përvojave të hidhura. Për 61 vjet kemi një proces, ku ka kontribuar edhe Turqia. Kështu, me pjesëmarrje të madhe të vendeve të Evropës, u formua organizata më gjithëpërfshirëse Pan-Evropiane. Numri i anëtarëve u shtua pas mbarimit të Luftës së Ftohtë. Pas Luftës së Ftohtë organizata u ballafaqua me ndryshime strukturore. Ky ishte fillimi i procesit të përshtatjes me kushtet e reja. Ndërsa në epokën e globalizimit Këshilli i Evropës ballafaqohet me sfida më rrënjësore. Kështu ne si Kryesues të Radhës së Komitetit të Ministrave mendojmë se duhet filluar një proces, i cili do ti krijonte mundësi Këshillit të Evropës të ballafaqohet sa më mirë me këto sfida të reja.

Më pas Ministri i Jashtëm, Ahmet Davutollu intervistën e vijoi duke renditur prioritetet e Presidencës Turke:

Ne i vendosëm vetes 5 objektiva të rëndësishme gjatë periudhës së kryesimit tonë të radhës:

E para është reformimi i Këshillit të Evropës. Të gjitha organizatat ndërkombëtare janë organizma të gjalla. Në rast të ndryshimit të kushteve organizata duhet të jetë e aftë t’ju përshtatet atyre. Në kuadër të kësaj duhet të iniciohet një procesi i ri. Duhet të largohemi nga funksionimi jonë rutinë.

E dyta është reforma e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Ky proces i filluar vitin që lamë pas në Interlaken do të vazhdojë në Izmir. Do të përpiqemi që të tregojmë rëndësi për të siguruar efektivitet afatgjatë të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Do të bëjmë përpjekje për ta bërë KiE më të prezent në kontekstin e përgjithshëm.

E treta: Funksionimi në mënyrë më efikase i mekanizmave të mbikëqyrjes dhe sigurimi i operimit më me efikasitet i shoqërive në bazë të këtyre nocioneve themelore.

E katërta: Mbyllja e procesit që do të mundësojë bërjen e Bashkimit Evropian palë në Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Për këtë temë vazhdojnë negociatat, por ne shpresojmë që gjatë kryesimit tonë të arrihet të paktën në fazën e përmbylljes së bashkëbisedimeve.

Në fazën kur u themelua Këshilli i Evropës, ekzistonte një sfidë që nuk ishte kaq e pranishme sa sot, por që vinte gjithnjë e duke u shtuar. E kemi fjalën për multikulturalizmin. Tashmë kulturat jetojnë në të njëjtin ambient, brenda dhe përkrah njëra-tjetrës. Bashkëjetesa midis kulturave dhe përbërjeve të ndryshme etnike, mbart një rëndësi të madhe nga këndvështrimi i së ardhmes së Evropës. Hapat që mund të hidhen në këtë drejtim janë evidente. Kur z. Jagland erdhi për vizitë në Turqi, unë personalisht i sqarova atij se formimi i një komisioni të të urtëve lidhur me këtë temë, do të ishte një ide e dobishme. Pas konsultimeve të mëvonshme, ky komision filloi punimet nën kryesinë e ish-ministrit të punëve të jashtme të Gjermanisë, Joshka Fisher. Kurse Turqinë në këtë komision e përfaqëson znj. Aishe Kadëollu.

Ne dëshirojmë që kur të vijë muaji maj, kryesia jonë e radhës të lërë gjurmë të përhershme. Dhe për të lënë gjurmë duhet operuar me një proces jashtë rutinës. Ne, më shumë se trajtimi veç e veç i problemeve, u orientuam drejt organizimit. Shpresojmë që në kontekstin e procesit të reformave të Këshillit të Evropës, samiti i muajit maj në Stamboll të jetë një pikë kthesë.

Konceptet si islamofobia dhe ksenofobia, në Evropë shënojnë rritje nga dita në ditë. Edhe grupi i të urtëve u krijua nën kapitullin "të jetojmë së bashku". Cilat janë pritshmëritë tuaja nga rezultatet që do të dalin nga delegacioni i personaliteteve të zgjedhur?

Për të bërë zgjidhje të drejta, duhen bërë konstatime të sakta. Kjo shoqëri duhet të bëjë konstatime më sakta, në dritën e këtyre konstatimeve duhet të përcaktojë fushat problematike, për zgjidhjet e të cilave duhet të hartojë një plan-veprimi praktik, të zbatueshëm dhe me përmbajtje të një vizioni largpamës për të ardhmen. Një mekanizëm i caktuar do të formohet edhe për vënien në jetë e raportit që do të dalë në dritë. Nga kjo pikëpamje, sa më i zbatueshëm të jetë raporti dhe sa më shumë dobi të na sjellë për të evidentimin e drejtë të problemeve, që do të na ndihmojnë për të formuluar përgjigjet e sakta, aq më i rëndësishëm do të jetë progresi i arritur.

"Turqia është Evropiane."

Turqit kryesojnë edhe Asamblenë Parlamentare edhe Komitetin e Ministrave të Këshillit të Evropës. Si do të reflektohet në politikën e jashtme të Turqisë ky "sovranitet turk" në Këshillin e Evropës?

Pozicioni i dy turqve në këtë strukturë, na bën të ndihemi krenarë si turq. Zoti Çavushollu është një miku im i vjetër. Por sigurisht që ne këtu punojmë me identitetin evropian dhe veprojmë në lidhje me të ardhmen e kontinentit të Evropës. Krahas kësaj, ekzistenca e dy turqve këtu, përmban një mesazh të mjaftueshëm nga pikëpamja e dukshmërisë. Mesazhi është ky: Turqia është Evropiane. Institucioni më rrënjësor i Evropës pasurohet edhe me kontributin e Turqisë. Marrja e detyrave të tilla nga një vend si Turqia, një vend me traditë rrënjësore në demokraci, një vend ku multikulturizimin ka ekzistuar dhe jetuar gjatë të gjithë historisë, do të kontribuojë për të kuptuar edhe më drejtë këtë temë dhe për të prodhuar zgjidhje më të drejta.

A mund të themi që ky është një sinjal që i dërgohet Bashkimit Evropian? Sepse Bashkimi Evropian është një institucion ku janë hedhur themelet e Bashkimit Evropian. Edhe Turqia për 61 vjet është pjesë e kësaj strukture. Si rrjedhojë, edhe Turqia ka kontribuar në krijimin e legjislacionit dhe detyrimeve që përbëjnë themelet e Bashkimit Evropian. Ndërsa tani ju punoni për të hyrë në BE. Nga ana tjetër, diskutohet nëse Turqia është apo jo evropiane. Ç’mund të thoni në lidhje me këtë?

Faktikisht tabloja që shfaqet këtu, tregon vetë se sa evropiane është Turqia. Ashtu siç e thatë edhe ju themelet e Bashkimit Evropian janë hedhur në Këshillin e Evropës. Nëse Këshilli i Evropës nuk do ti kishte vendosur në mënyrë rrënjësore konceptet demokraci, të drejtat e njeriut dhe sundimit të ligjit, progresi në Bashkimin Evropian nuk do të mund të ishte realizuar kaq lehtë. Por ne këtu kemi të bëjmë me dy institucione të ndryshme. Ne si kryesuese e radhës së Këshillit të Evropës, do të bëjmë ç’të jetë e mundur, që Këshilli të arrijë një nivel edhe më të përparuar. Ndërkohë do të plotësojmë kushtet edhe si një vend kandidat për në BE, edhe si një vend që vazhdon negociatat me Bashkimin Evropian. Por sidoqoftë, duke pasur një tablo të tillë asnjë mendje e kthjellët nuk mund të diskutojë më identitetin evropian të Turqisë. (TRT)

[COB]

Turqia eshte "Ure" ne mes Evropes dhe Lindjes. Karakteristika e Turqise eshte pikerisht kjo, ku Turqia nuk mund te menjanohet nga Evropa, por gjithashtu nuk shkeputet nga Lindja e Mesme e Kaukazet.

[Edvin83]

Ik more daut pirdhu! Turqia eshte aq Evropiane sac eshte Suedia Afrikane....

[COB]

Ik more daut pirdhu! Turqia eshte aq Evropiane sac eshte Suedia Afrikane....

Hhahaha.

Derisa Suedia nuk ka Histori ne Afrike, Turqia ka histori themeltare ne Evrope.

[Edvin83]

Turqia dhe iluzioni ballkanas i aleancës
26/11/2010Dritan Hila
Angazhimi i djemve dhe burrave në eliminimin e dhunës kundër gruas
Turqia dhe iluzioni ballkanas i aleancës

Në një pasazh të romanit të tij “Skënderbeu”, Sabri Godo e karakterizon shpirtin ekspansionist turk me këto fjalë të vëna në gojën e heroit të tij: “Turku ka nevojë për kalin, jataganin dhe Kuranin”.

Ky shpirt ekspansiv i ngjizur në ADN-në osmane, pasi kishte zgjeruar një shami toke të vogël që quhej emirati i selxhukëve në malet e Kaukazit, në një perandori që shtrihej në tri kontinente, u ndal për herë të parë në portat e Vjenës në rrethimin e dytë të saj. E megjithatë mbeti doktrinë zyrtare e Perandorisë së Osmanëve deri ditën e fundit të saj.

Në ditët e sotme, mund të thuhet se karakteristika qëndron dhe shpirti turk ka mbetur i njëjtë: Shprehja “Pamja e jashtme shpesh të gënjen”, duket sikur është stisur për Turqinë, pasi disfata në Luftën e Parë Botërore dhe ngushtimi i Perandorisë së Osmanëve në kufijtë e asaj që sot është Republika Turke, ridimensionoi edhe politikën e saj të jashtme, ku gati për një shekull, pasardhësit e osmanëve ishin ose një shtet me politikë të theksuar neutraliste në gjysmën e parë, ose anëtarë besnikë të NATO-s më vonë, por me një profil të ulët ndërkombëtar, e megjithatë, themeluesi i Turqisë moderne, Kemal Ataturk, duket se midis rreshtave kishte lënë edhe mesazhin për rolin e ardhshëm të Turqisë, ku duke folur për politikat që duhej të ndiqte vendi i tij, thoshte se “Turqia duhet të kujdeset si për paqen brenda kufijve ashtu edhe për atë jashtë kufijve”.

Vështirë ta ndash se kur një komb ndihet i sigurt në vetvete, pasi edhe Roma u bë perandori botërore, kur fshatarët e shtatë kodrave buzë lumit Tevere, shtynin gjithmonë e më shumë kufijtë e fshatit, për të pasur brezin e sigurisë, deri sa arritën dhe e shtrinë në tri kontinente.

Sot, pavarësisht se jo mbi kalë, por në tanke “Leopard” të importuar nga Gjermania ose F16 të prodhuar nga “Turkish Air Industries” me licencën amerikane (është vendi i dytë në botë që ka më shumë F16 në organikën e vet pas SHBA-së), ushtria turke është forca e dytë taktike në NATO dhe një mbështetëse e shpesh aktore e politikës së brendshme e të jashtme turke. Dhe me islamikët në fuqi, duket se në kohët moderne po projektohen otomanët e rinj, të gatshëm të thyejnë portat e Vjenës dhe të ringrenë perandorinë. Duket sikur këtë dyshim po e trupëzon edhe politika e jashtme turke nëpërmjet gojës së ministrit të saj të jashtëm, dhe po e përhapin mediat botërore.

Por a qëndron sa thuhet dhe a mund vërtet Turqia të ringjallë Perandorinë Otomane? A ka dëshirë enturazhi ekzistues ta bëjë këtë? Apriori përgjigjja është se nuk ka asgjë më të gabuar ta mendosh dhe mendjelehtësi më të madhe ta llogarisësh politikën turke të shkëputur nga mundësitë e saja reale.

Turqit e sotëm e dinë mirë, pavarësisht se nuk e thonë, se nuk shikohen me aq shumë dashuri në vendet ku kanë valëvitur dikur flamurin me gjysmë hëne. Perandoria e osmanëve ka lënë shije të hidhur në perceptimin e arabëve dhe pavarësisht se feja i bën vëllezër, vahabizmi, sekti zotërues në Arabinë Saudite dhe dinastia sunduese aktuale e këtij vendi, kanë lindur pikërisht si rebelim ndaj pushtimit otoman. Po kështu, edhe vendet e tjera arabe që shtrihen deri në oqeanin Atlantik, kanë të shënjuar në biografitë e tyre kryengritje, masakra, dhunë dhe luftëra që u kanë shkaktuar osmanëve dhe anasjelltas, saqë nuk mund të flitet për një aleancë të re. Secili prej tyre ka krijuar një profil dhe aleanca rajonale e botërore, si dhe objektiva komplet të ndryshme nga ato turke.

Në Ballkan, përjashto boshnjakët, që janë një produkt “sui generis” i pushtimit të këtij gadishulli nga osmanët dhe rrjedhimisht kanë afinitet me trashëgimtarët e tyre, edhe vetë shqiptarët, si popullsi që beson pjesërisht në islam, kanë vërejtjet e tyre historike për otomanët.

Është e vërtetë që kanë qenë të privilegjuar në hierarkinë osmane, por kjo vlen për elita të caktuara, ndërsa masa e madhe e shqiptarëve ishte mish për top në radhët e jeniçerëve dhe nizamëve dhe këtë e vërteton një folklor i tërë që qan vuajtjen nën sundimin e osmanëve. Ndërkohë, popullsia e krishterë shqiptare shpeshherë ishte pre e dhunës shtazarake të tyre, ose e të deleguarve shqiptarë të Portës së Lartë, ndaj vështirë të ketë trashëguar simpati. Dhe ajo që shqiptarët, pa dallim feje, nuk kanë mundur t’u falin osmanëve, ishte përdorimi i Shqipërisë si plaçkë tregu, ku nëse sot pretendohet një dashuri shqiptare ndaj trashëgimtarëve të Portës së Lartë, mund të kërkohej vetëm nëse do ishin sjellë në mbrojtjen e interesave shqiptare, ashtu siç u soll Rusia me sllavët e saj në Ballkan, ose Anglia e Gjermania ndaj Greqisë.

A mundej Perandoria e Osmanëve, kur pa se nuk kishte më mundësi të mbronte zotërimet e saja në Ballkan, t’u dhuronte pavarësinë brenda kufijve natyralë që shqiptarët kishin dhe që ato mote ishin tërësisht nën zotërimin otoman? Patjetër që mundej, por preferoi t’i linte gjellë për qentë që do i shqyenin në luftën ballkanike dhe ta katandiste shtetin e ri shqiptar vetëm në një të tretën e territorit që shqiptarët popullonin. A mundej perandoria të mbyllte njërin sy ndaj përhapjes së gjuhës shqipe nga patriotët ortodoksë e bektashinj shqiptarë, në mënyrë që të formësohej kombi i ri? Patjetër që mundej, por perandorisë i interesonin shqiptarët për aq sa shërbenin si baza furnizimi të ushtrisë otomane me lëndë të parë. Ndaj masa e shqiptarëve të sotëm, e shikon atë periudhë pesëshekullore si shkaktare të prapambetjes ekonomike e shpirtërore aktuale dhe, sa më sipër, janë kujtime që nuk shlyhen lehtë.

Po ashtu shteti shqiptar modern është ngjizje e ideve rilindëse të frymëzuara nga betejat e Skënderbeut kundër pushtimit otoman. Rrjedhimisht ky shtet kështu si ekziston sot, vështirë të jetë aleat i Turqisë në betejat e saj për ekspansion.

A mjaftojnë problemet që kemi me Greqinë që shqiptarët të hidhen në krahët e Turqisë? Aspak jo, pasi të mendosh kështu i thonë të jesh dritëshkurtër. Shqipërisë asnjëherë nuk i ka ardhur shpëtimi nga Turqia dhe asnjëherë nuk e ka parë Turqinë dhe Greqinë si breg ku duhet të mbërrijnë. Vetë rilindësi Naim Frashëri vargëzonte: “O dritë që lind andej nga perëndon”, duke artikuluar aspiratën perëndimore të shqiptarëve. Ndërsa të hedhësh ide se mund të kërcënosh BE-në, që nëse nuk na pranon në gjirin e saj, ne do krijojmë aleanca rajonale, këto janë fantazi infantile, që shumë-shumë të çojnë në hiç.

Aleati ynë më i madh shqiptar në kohët moderne janë Shtetet e Bashkuara, korrigjuesit e padrejtësive që na bëri historia; synimi ynë është që shpirtërisht, mendërisht dhe kulturalisht të bëhemi qytetarë të Europës. E meqenëse të drejtën se kemi gjetur asnjëherë nga shtetet e tjera ballkanike dhe asnjë nga këto virtyte nuk gjenden në Ballkan, natyrshëm që veshët e shqiptarëve pëlqejnë më shumë muzikën e Uashingtonit sesa avazin e lindjes, ndërsa vlerat t’i kërkojnë në tokën që fillon në brigjet e Pulies dhe mbaron në Bruksel.

Duke iu rikthyer Turqisë në një vështrim më global, me rikorrigjimin e politikave të saj, ku qenien pjesë të BE-së nuk mendon ta arrijë më nëpërmjet nënshtrimit, por politikave të partneritetit dhe pse jo imponimit, duke i afruar Europës jo përafrimin e vlerave, por asetet e saja ekonomike, demografike dhe gjeopolitike, mund të thuhet se pakicat fetare dhe simpatizantët e saj në Ballkan, do t’i përdorë më shumë si element për të arritur objektivat e saj se sa si partnerë për të hyrë në BE së bashku me ta.

Tashmë Turqia, e mbështetur nga rritja e saj ekonomike që po e shndërron në fuqi të rangut të dytë, popullsinë gati 80 milionëshe që e rendit në vendet e mëdha të botës, si dhe ushtrinë si element kualitativ të mjeteve që ka politika e këtij vendi në dorë, po synon shtrirjen e saj në Azi. Indikator i zgjerimit të synimeve të saj është programimi për ndërtimin e aeroplanmbajtëses së parë turke, program i ndërprerë momentalisht për arsye teknike dhe buxhetore. Po ashtu, marrëveshjet ushtarake të lidhura me Uzbekistanin, Kirgistanin e Kazakistanin, janë shprehje e synimeve të saj dhe origjina e përbashkët dhe gjuha e ngjashme, i bën aleatë natyralë për ekspansionin turk këtë radhë drejt zemrës së Azisë. Në shërbim të synimeve të saj ekspansioniste, Turqia ka filluar të riadaptojë aleancat e saj. Qëndrimi kritik ndaj Izraelit është një tregues, i cili më shumë se sa fetar ka lidhje me objektivat e reja që vendi i ka vënë vetes dhe Izraeli nuk është shoku me të cilin mund të prezantohesh në botën islame. Por që këtu fillojnë edhe pikëpyetjet e natyrshme për politika që kanë mbi një shekull që nuk aplikohen.

A do pritet në këto zona krahëhapur dhe a do mund të rifitojë skeptrin e sundimtarit rajonal? Psikologjikisht, duke kujtuar masakrën ndaj armenëve në fillim shekullin e 20, vështirë të thuhet që shtrirja turke do shkojë si në gjalpë dhe do mirëpritet. Ndërsa materialisht, edhe sikur të abstragosh rezistencën nga fuqi tradicionale në rajon si Rusia e më tej India dhe Kina, që të bëhesh fuqi të duhen teknologjitë për zhvillimin ekonomik dhe t’i konvertosh ato në ushtri, teknologji të cilat i ka Perëndimi, dhe në këtë pikë qëndrimi ndaj Izraelit është certifikatë sigurie në vendet e Perëndimit.

Në ditët e sotme, programues të së ardhmes e shikojnë Turqinë si një fuqi miqësore, e cila duhet pyetur, të paktën për problemet rajonale. Dhe shpresa e perëndimorëve është që eksperimenti turk të jetë i suksesshëm jo vetëm si dashamirësi ndaj një fuqie që ende e konsideron mike, por edhe si rasti kur islami mund të bashkëjetojë me demokracinë dhe vlerat europiane të të drejtave të njeriut që ndodhen në bazën e tyre. Në këtë pikëpamje, Perëndimi ka vënë bast duke përkrahur Erdoganin, megjithëse ende nuk ka besim të plotë te formimi i tij demokratik dhe duke paralajmëruar ushtarakët, garantët tradicionalë të laicitetit të shtetit dhe rreshtimit pro perëndimor të Turqisë, që të mos ndërmarrin ndonjë hap të fortë ndaj proceseve aktuale. Po ashtu, Perëndimi do një Turqi të fortë ushtarakisht, por këtë radhë si Vjena e re e Europës kundër sulmeve të terrorizmit me bazë në Lindjen e Mesme dhe Azinë e Vogël.

Nëse Turqia do ndjekë rrugën të cilën e filloi Ataturku, natyrisht me korrigjimet që kërkon koha, ka për të qenë risi në botën islame; pjesë e rëndësishme integrale e qytetërimit modern dhe do ketë si deri më tani përkrahjen e tij. Në të kundërtën, aeroplanmbajtësen që ka planifikuar të ndërtojë, vështirë se do ta realizojë me inxhinierët e universiteteve të Ulan Batorit dhe Tashkentit.

[Edvin83]

Hhahaha.

Derisa Suedia nuk ka Histori ne Afrike, Turqia ka histori themeltare ne Evrope.

po flasim per nga mentaliteti dhe kultura. Turqit kane mentalitet allahu na ruajt! Dhe shume nga shqiptaret e kane kete mentaliteti, pjelle e pushtimit 500 vjecar, prandaj ke ende shqiptare qe thone--Dum Baben!
Turqit jane nje pis milet qe na kane vrare e lene ketu ku jemi. Dhe turqit modernde te tanishem, jane njerez te ndyre e hipokrite, ashtu si katunaret e politikanet shqiptare. Idhull te mire keni gjete o turkoshake qe ende endeni ne gjirin e shqiptareve...