Gruaja ne Islam

[ramazan_it]

Statusi i gruas para dhe pas Islamit

Shejh Salih el-Feuzan
Burimi: libri i tij, Tenbihat alaa Ahkam Tekhtessu bil-Mu'minat [f.6-11]

Statusi i gruas para Islamit

Ajo që mendohet me "para Islamit" këtu është periudha e njohur si xhahilije [ditët e injorancës], në të cilën jetonin Arabët në veçanti dhe e gjithë bota në përgjithësi. Kjo ishte kur njerëzit s'kishin ndonjë të dërguar midis tyre dhe nuk kishin kurrfarë udhëzimi.

Në një hadith qëndron:

"Allahu shikoi në ata – Arabët dhe joArabët – dhe i urreu të gjithë, përveç disa njerëzve ndër Njerëzit e Librit [që mbeten të udhëzuar në porosinë e vërtetë]."

Në shumicën e rasteve, gruaja e kësaj periudhe jetonte në kushte mjaft të rënda, posaçërisht në shoqëritë Arabe, ku ata urrenin që t'u lindte vajzë. Pra, midis Arabëve ishin ata që i varrosnin vajzat e tyre ndërsa ato ishin ende të gjalla, gjersa ajo vdiste nën dhé. Dhe, midis tyre ishin ata që i linin të jetonin vetëm që të jetonin një jetë poshtëruese dhe degraduese.

Allahu thotë:

"Kur ndonjërit nga ata i vinte lajmi për lindjen e vajzës, fytyra e tij bëhej e errët dhe vrerosej. Ai fshihej nga njerëzit për shkak të lajmit të keq që pranonte. A do ta mbajë atë me turpërim apo do ta varrosë në dhé?" Padyshim, i lig është vendimi i tyre."[Nahl:58-59]

Allahu thotë:

"Dhe kur foshnja femër, e cila është varrosur në tokë, të pyetet se për çfarë mëkati është vrarë ajo."[et-Tekuir:8-9]

Fjala meu'udeh i referohet foshnjës femër që është varrosur e gjallë dhe është lënë të vdesë brenda në tokë. Dhe, po të kursehej nga varrosja për së gjalli dhe të lihej të jetonte, atëherë, vërtet, ajo do ta gjente veten duke jetuar një jetë degraduese. Kjo meqë asaj nuk i lejohej që të trashëgonte hise nga prona e të afërmve të saj, pavarësisht çfarë pasurie posedonte ai dhe pavarësisht nga skamja apo nevoja e skajshme që ajo mund të kishte. Në fakt, ajo pjesëtohej si pjesë e pronës së burrit të saj të vdekur, mu siç pjesëtoheshin paratë e tij në trashëgimi!

Asokohe mund të gjendeshin një numër i madh grash që jetonin nën një njeri, meqë ata nuk kishin ndonjë kufi për numrin e grave që mund t'i martonin. Kështu që ata nuk shfaqnin kurrfarë interesimi për atë se çfarë mund t'u ndodhte grave si rezultat i kësaj, siç është jetesa në kushte shtrënguese, parehatia dhe drejtësia.

Satusi i gruas pas Islamit

Por, kur erdhi Islami, ai i pezulloi këto padrejtësi nga gruaja dhe ia ktheu asaj nderin dhe vetëbesimin në njerëzimin.

Allahu thotë:

"O njerëz, vërtet Ne ju krijuam nga një mashkull dhe një femër."[el-Huxhurat:13]

Kështu, Allahu përmend që ajo ishte ortake e burrit në zanafillën e njerëzimit dhe njëlloj, ajo është ortake më burrin shprehur në shpërblimin apo dënimin për veprat e bëra.

Allahu thotë:

"Kushdo që bën vepra të mira, qoftë mashkull apo femër, ndërsa është besimtar[e] i vërtetë, atij do t'i japim një jetë të mirë dhe do ta shpërblejmë në mënyrën më të mirë për atë që bënte."[en-Nahl:97]

Allahu thotë:

"Kështu që Allahu t'i dënojë meshkujt dhe femrat hipokritë dhe meshkujt dhe femrat idhujtarë."[el-Ahzab:73]

Dhe, Allahu ka ndaluar që femra të konsiderohet si pasuri trashëguese në pasurinë e burrit të saj të vdekur, siç thotë:

"O ju që besoni, ju është ndaluar të trashëgoni gruan pa vullnetin e saj."[en-Nisa:19]

Pra, Allahu i dha asaj pavarësi në individualitetin e saj, në mënyrën që asaj iu mundësua të trashëgojë në kundërshtim me të qenit objekt trashëgimie. Dhe, Allahu i dha gruas të drejtë trashëgimie në pasurinë e të afërmve të saj.

Allahu thotë:

"Duhet të ketë hise për mashkullin dhe hise për femrën nga ajo që lihet nga prindërit dhe të afërmit e tyre, qoftë ajo pronë e vogël apo e madhe."[en-Nisa:7]

Allahu thotë:

"Allahu ju urdhëron në lidhje me trashëgiminë e fëmijëve tuaj: mashkullit t'i jepet hise sa dy femrave. Nëse ka vetëm bija, dy apo më shumë, hisja e tyre është dy të tretat e trashëgimisë; nëse është vetëm një [ bijë ], pjesa e saj është gjysma." [en-Nisa:11]

Kjo vlen po ashtu edhe për tekstet tjera ku qëndron se gruaja mund të trashëgojë, qoftë ajo nënë, bijë, motër, apo grua.

Në sferën e marrëdhënieve martesore, Allahu e kufizoi martesën e mashkullit me më së shumti katër gra, me kusht që ai t'i trajtojë të gjitha gratë e tij me drejtësi dhe barabartë sipas mundësive të tij. Dhe, Ai e detyroi burrin që të jetojë me to në dashamirësi, siç thotë:

"Dhe jetoni me to ndershmërisht."[en-Nisa:19]

Ai e bëri dhuratën të drejtë të saj dhe urdhëroi që ajo t'i jepet asaj tërësisht, përveç asaj çka ajo lejon nga vullneti i mirë.

Allahu thotë:

"Dhe jepjani gruas dhuratën me bujari. E, nëse ato, nga vullneti i mirë i tyre, e zvogëlojnë ndonjë pjesë të saj, merreni atë dhe shijoni atë pa frikë nga pasojat."[en-Nisa:4]

Dhe, Allahu e bëri atë kujdestare që urdhëron për të mirë dhe ndalon nga e keqja në shtëpinë e burrit të saj, dhe udhëheqëse e fëmijëve të saj.

Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] ka thënë:

"Gruaja është kujdestare e shtëpisë së burrit të saj dhe ajo do të pyetet [në ditën e gjykimit] për sa i përket atyre që janë nën kujdesin e saj."

Po ashtu, Allahu e ka bërë detyrim për burrin që ai të shpenzojë në të dhe ta veshë atë në mënyrën e duhur.

Ajo që armiqtë e Islamit dhe degët e tyre duan sot me zhveshjen e gruas nga nderi dhe të drejtat e saj:

Vërtet, armiqtë e Islamit – apo më mirë armiqtë e njerëzimit – sot, ndër mosbesimtarët, hipokritët dhe ata që kanë sëmundje në zemrat e tyre, janë tërbuar lidhur me atë çka gruaja muslimane ka arritur nga nderi, lavdia dhe dëlirësia në Islam. Kjo ngase armiqtë e Islamit ndër mosbesimtarët, hipokritët dhe ata që kanë sëmundje në zemrat e tyre, duan që gruaja të shërbejë si një kurth me anë të së cilës do të mund t'i joshin dhe kapin ata me iman [besim] të dobët dhe ata që kanë natyrë të çoroditur, pasi të kenë përmbushur dëshirat e tyre të prishura me të [gruan].

Allahu thotë:

"Por ata që ndjekin epshet e tyre dëshirojnë që ju të shmangeni pamasë [nga rruga e drejtë]."[en-Nisa:27]

Dhe ata që kanë sëmundje në zemrat e tyre midis muslimanëve, dëshirojnë që gruaja të jetë një artikull i lirë, duke iu ekspozuar këtyre njerëzve të dëshirave epshore dhe prirjeve djallëzore. Ata duan që ajo të shërbejë si artikull i hapur përpara syve të tyre, në mënyrë që ata të argëtohen me paraqitjen e bukur të saj apo ndoshta të bëjnë me të gjëra shumë më të këqija se kjo.

Për këtë shkak, ata harxhojnë mund të madh në përpjekje për të bërë gruan që të dalë jashtë shtëpisë së saj, në mënyrë që të merr pjesë më meshkujt në punët e tyre, duke punuar krahpërkrah me ta. Apo, që ajo të shërbejë dhe të kujdeset për mashkullin si dado nëpër spitale, apo stjuardesë në avion, apo mësuese e profesoreshë në shkollat e përziera të pandara, apo që ajo të jetë aktore në teatro, apo këngëtare, apo spikere në format e ndryshme të mediave, kështu duke e vërë në dukje fytyrën e saj dhe duke joshur meshkujt me zërin dhe paraqitjen e saj.

Ndërsa, revistat imorale kanë publikuar fotot e vajzave që shfaqen në mënyrë provokative dhe të zhveshura, si mënyrë për t'u bërë marketing revistave të tyre.

Disa afaristë dhe kompani i kanë marrë këto foto po ashtu si mënyrë për të reklamuar prodhimin e tyre, duke vendosur këto foto në reklamat dhe ekspozitat e tyre.

Këto akte djallëzore janë menduar për t'ia hequr mendjen nga detyra e saj e vërtetë, e cila është në shtëpinë e saj. Kjo e detyron burrin që të angazhojë shërbëtore femra për të rritur fëmijët e tyre dhe për t'u përkujdesur për punët e shtëpisë, gjë që rezulton në çapkënëri dhe ligësi të madhe.

Sidoqoftë, ne nuk e kufizojmë gruan nga puna jashtë shtëpisë së saj, sa kohë që ajo u përmbahet direktivave vijuese:

1. Ajo duhet të ketë nevojë që ta kryejë këtë punë apo bashkësia ku ajo punon prej saj kërkon ta kryejë këtë punë, me kusht që për këtë punë s'mund të gjendet ndonjë mashkull.

2. Ajo duhet ta bëjë këtë pasi të përmbushë detyrimet që i ka në shtëpi, gjë e cila është puna parësore e saj.

3. Kjo punë duhet të jetë në një ambient ku ka vetëm femra, siç është rasti kur ajo mëson vetëm femrat, apo kur punon si doktor apo dado për pacientët femra.

Dhe, puna e saj duhet të jetë e ndarë nga meshkujt.

4. Njëlloj, atë asgjë s'mund ta shtrëngojë nga mësimi i çështjeve fetare. Në fakt, kjo është e detyrueshme për të. Dhe, atë asgjë nuk e parandalon që të mësojë lidhur me aspektet e fesë së saj, sa kohë që ka nevojë për këtë dhe mësimi i saj mbahet në ambient ku ka vetëm femra. Dhe, nuk prish punë nëse ajo merr pjesë në orët mësimore në mesxhid [xhami] dhe kështu me radhë, ndërsa është në pajtim me këtë dhe e ndarë nga meshkujt. Kjo mund të shihet tek gratë në fillim të Islamit [dmth Sahabijat], në atë se ato punonin, studionin dhe ishin të pranishme në mesxhid.

Esselamun alejkum.

[ramazan_it]

Virtytet e Sahabijeve dhe rëndësia e edukimit të gruas

Nga dijetarja Umm Abdillah el-Uedije, Allahu e ruajtë


Imam el-Buhari ka thënë [7/133]:

"Muhamedi më ka treguar se Abdeh na e ka transmetuar nga Hisham bin Urweh nga babai i tij se ai ka thënë:'Kam dëgjuar Abdullah bin Xhafer të thotë:'Kam dëgjuar Aliun, radijallahu anhu, të thotë:'Kam dëgjuar të dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ue selam, të thotë:'Më e mira ndër gratë e tij [Xhenetit] është Merjem dhe më e mira ndër gratë e tij është Hatixha'".
Po ashtu e transmetuar nga Muslim [4/2430].

Është me vend për ne gratë, që ta ilustrojmë me shembull këtë grua virtuoze dhe po ashtu edhe me gratë tjera virtuoze si A'isha, Allahu qoftë i kënaqur me të. Ajo ka aq shumë virtyte, saqë disa nga dijetarët i dhanë përparësi A'ishes më shumë sesa Hatixhes, Allahu qoftë i kënaqur me të, për shkak të dëshmive të shumta që gjenden lidhur me virtytet e saj. Ajo përhapi dituri dhe konsiderohet të jetë midis atyre që transmetuan më së shumti thënie të pejgamberit, salallahu aljehi ue selam.

Siç ka thënë poeti:

"Shtatë sahabë kallëzuan më shumë se një mijë [hadithe] dhe ata cituan Hadithin nga i zgjedhuri, më e mira krijesë Ebu Hurejra, Sa'd, Xhabir, Enes, Sidikah [dmth A'isha], Ibn Abas, dhe poashtu Ibn Umer."

Dhe, es-Sujuti ka shkruar një tjetër poezi dhe tha:

Ata që transmetuan me bollëk, Ebu Hurejra, dhe ai që e vijon atë është Ibn Umer, Enes, el-Hibr [dmth Ibn Abas], el-Hudri [dmth Sa'd], Xhabiri, dhe bashkëshortja e pejgamberit [dmth A'isha].

Imam et-Tirmidhi, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, ka thënë [nr.3883]:

"Na është transmetuar nga Humeid bin Mes'edeh, se Zijad bin er-Redi na ka treguar, se Halid bin Selemeh el-Mekhzumi na ka treguar, se Zijad bin er-Rebi na ka treguar, nga Ebu Berdeh nga Ebu Musa se ai ka thënë:'Kurrë nuk ka pasur hadith që ka qenë i vështirë për ta kuptuar nga shoqëruesit e të dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ue selam, dhe që e pyesnin A'ishen, përveçse ata gjenin se ajo kishte njohuri lidhur me të".
Zinxhiri i transmetimit është Hasan.

Kështu qëndron puna edhe me pjesën tjetër të bashkëshorteve të pejgamberit, salallahu alejhi ue selam, si Umm Sulejmë, gruaja e devotshme, prika [mehri] e së cilës qe Islami.

Imam el-Buhari ka përmendur në Sahi-në e tij:

"Umm ed-Derda po rrinte ulur në një tubim burrash që kishte të bëjë me namazin, dhe ajo ishte Fekihe [dmth dijetare]. Disa nga sahabijet thanë:

'O i dërguar i Allahut, jemi mundur nga burrat me numër, pra na e cakto një ditë që të mësojmë atë çfarë Allahu të ka mësuar ty'.

Kështu që ai u tha atyre:

'Mblidhuni në këtë-e-këtë ditë'.

Ato u mblodhën dhe ai u shkoi atyre, i këshilloi e i urdhëroi ato.

Nga ajo çfarë ai u tha atyre:

'Nuk ka grua që i rritë [edukon] tre fëmijë përveçse se kjo do të jetë mburojë për të nga zjarri'.

Një grua tha:

'E dy?'

Ai tha:

'Edhe dy'".

I dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selam, ishte i patundur në lejimin e tyre për të dëgjuar mirësi dhe ai u jepte atyre këshilla të veçanta për to.

Nga Ibn Xhubejr nga Ataa nga Xhabir bin Abdillah se ai ka thënë:

"Pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, u çua për ditën e bajramit [të Fitrit]. Ai filloi me namazin pastaj mbajti hutben. Pasi e mbaroi, erdhën gratë. Kështu që ai i këshilloi ato ndërsa mbështetej në supin e Bilalit dhe Bilali kishte veshur një rrobe të gjerë. Ai përkujtoi gratë për lëmoshën".

Dhe, në një transmetim nga Ibn Abas:

"Ai mendoi se gratë nuk e kishin dëgjuar, kështu që i këshilloi ato dhe i urdhëroi ato për lëmoshë".

Ibn Xhurejxh i tha Ataas:

"A mendon se është me vend që imami t'i këshillojë ato [dmth gratë]?"

Ai tha:

"Kjo padyshim është e drejtë e tyre [imamëve], dhe çfarë të keqe që ata mos ta bëjnë këtë?"

Ndaj, kjo çështje s'është diçka e veçantë për të dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ue selam. Kështu, është me vend që dijetarët dhe pushtetarët t'u kushtojnë vëmendje çështjeve të grave mu sikur që i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selam, iu drejtohej atyre.

Selefus-Salih [paraardhësit e devotshëm] iu drejtoheshin atyre dhe u transmetonin dituri mu sikur që vepronin me burrat, që ato të udhëzoheshin për në çelësat e shkëlqesisë dhe të parandaloheshin nga e keqja. Pra, bindja nuk mbështetet në mënyrën e duhur përveçse me anë të diturisë, dhe dituria është absolutisht akti më i dobishëm i bindjes.

Kjo është thënë qartë nga një Zahide [askete], Fekihe, Alime [dmth dijetare]. Ajo është Umm Derda, Allahu qoftë i kënaqur me të, dhe ajo tha:

"Kam kërkuar adhurim në gjithçka, dhe nuk kam gjetur gjë më të mirë dhe më të kënaqshme për veten time sesa ndenjja me dijetarët dhe përfitimi nga këshillimi i tyre".

Pra gratë e sotshme kanë nevojë edhe më shumë për të ngjashmet me të, të cilat janë askete, virtuoze, dhe dijetare që edukojnë të tjerët.1

1. Citat nga libri 'Inajetun Nisa bil Hadith en-Nebeui' nga Meshur bin Hasan, f.13


Esselamun alejkum.

[ramazan_it]

Detyra e gruas për t’i shërbyer burrit të saj Nga Shejh Albani

Abdullah Ibn Amr transmetoi se i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selam) ka thënë:

‘E tërë bota është furnizim, ndërsa sendi më dobiprurës i kësaj bote është gruaja e devotshme’. (Muslim)

Është obligim për gruan që të jetë e dëgjueshme ndaj burrit të saj përbrenda shtrirjes së mundësive të saja. Kjo është pjesë e devotshmërisë. Kjo është: “ajo me çka Allahu i ka favorizuar “ burrat ndaj grave, siç qëndron në dy ajetet, ku shprehet një shkallë e përparësisë ndaj tyre (grave).

Ka edhe shumë hadithe autentike të cilat e theksojnë të njëjtën gjë. Ato (hadithet) qartazi shpjegojnë të drejtat e gruas, qoftë ajo e dëgjueshme apo jo. Është më rëndësi këtu që të citojmë disa nga këto hadithe me shpresë se do të jenë përkujtues për gruan e kohës sonë, meqë Allahu ka thënë:

“Dhe përkujto, ngase vërtet përkujtimet u bëjnë dobi atyre që besojnë.”

‘Nuk është e lejueshme për gruan që të agjërojë në prani të burrit të saj përveç me lejen e tij, dhe ajo s’bën ta pranojë dikë në shtëpinë e tij përveç me lejen e tij.’ (Buhari dhe të tjerët)

‘Kurdo që burri e thërret gruan në shtratin e tyre, e ajo refuzon të shkojë, duke e lënë atë të hidhëruar gjatë tërë natës, ajo do të mallkohet nga engjëjt deri në mëngjes.” (Në disa versione tjera, “gjersa ajo të zbutet {i shkon atij} dhe “gjersa ai ta falë atë.” (Buhari, Muslim dhe të tjerët)

‘Pasha Atë, në dorën e të Cilit është shpirti i Muhamedit, asnjë grua se ka përmbushur obligimin ndaj Zotit të saj gjersa të ketë përmbushur obligimin e saj ndaj burrit të vet, dhe sikur ai ta kërkonte atë derisa ajo gjendet në shalë, ajo s’duhet ta refuzojë kërkesën e tij.” (Ibn Maxhe, Ahmed dhe të tjerët – sahi)

‘Sa herë që një grua e ngacmon burrin e saj në këtë jetë, gruaja e tij nga mesi i Hurijave (gratë e Xhenetit) thotë, “Mos e ngacmo atë, Allahu të luftoftë! Ai s’është tjetër veçse një musafir tek ti, dhe ai vetëm sa nuk është ndarë prej teje dhe të vijë tek ne!” (Et-Tirmidhi, Ibn Maxhe dhe të tjerët – sahi)

Në autoritetin e Husain Ibn Muhsen, i cili tha:

‘Tezja ime më rrëfeu një hadith,'

duke thënë:

Erdha te Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) për disa nevoja të miat, dhe ai tha:

‘Ti atje, a je e martuar?’

Unë thashë:

‘Po’.

Ai tha:

‘Si sillesh me burrin tënd?’

Ajo tha:

‘Nuk dështoj në ndonjë gjë përveç në atë për të cilën s’kam mundësi.'

Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) tha:

‘Kujdesu mirë për pozitën tënde në raport me të, ngase kjo është çelësi për Xhenet dhe Xhehenem.’ (Et-Taberani në El-Euret, Ibn Hiban dhe të tjerët – hasan ose sahi)

Disa nga hadithet e lartpërmendura qartazi tregojnë në obligimin e gruas që ta dëgjojë dhe shërbejë burrin e saj aq sa ka mundësi. Dhe s’ka dyshim se njëra nga gjërat e para që përfshihen në këtë është shërbimi në shtëpi dhe ajo që është e lidhur me këtë, siç është edukimi i fëmijëve dhe gjëra të ngjashme.

Dijetarët kanë dalluar në lidhje me këtë, ndërsa Ibn Tejmije thotë në El-Fataua (2/234-235):

‘Dijetarët kanë dalluar në lidhje me atë se a duhet ajo të shërbejë atë duke e furnizuar shtëpinë, përgatitur ushqimin, bluar miellin për shërbëtorët dhe bagëtinë e tij etj. Disa prej tyre thonë: Shërbimi nuk është i detyrueshëm. Dhe kjo është thënie e dobët, mu siç është e dobët thënia e atyre që thonë se ai (burri) s’është i obliguar të sillet mirë me të apo të bëjë marrëdhënie seksuale me të! Meqë kjo s’do të ishte sjellje e mirë ndaj tij, mu si bashkudhëtari në udhëtim – nëse ai nuk i ndihmon atij, ai s’do të sillej mirë me të. Dhe është thënë: Kjo është e saktë – shërbimi ndaj tij është i obligueshëm, meqë burri i saj është caktuar si zotëri i saj në Librin e Allahut dhe ajo është një rob, siç tregohet në Sunetin e Pejgamberit (salallahu alejhi ue selam) dhe robi e shërbëtori duhet të shërbejnë ashtu siç është mirë e njohur. Pastaj disa prej tyre thonë: Shërbimi i lehtë është obligim. Ndërsa të tjerët thonë se shërbimi që përbën sjelljen e mirë është ajo që është e obliguar – dhe kjo është e saktë. Pra, ajo duhet të ofrojë shërbimet të cilat priten prej njeriut me pozitë të këtillë, dhe kjo ndryshon sipas rrethanave të ndryshme. Kështu që shërbimi i gruas në shkretëtirë s’është i njëjtë me shërbimin e asaj që jeton në qytet, dhe shërbimi i gruas së fortë s’është i njëjtë me shërbimin e gruas së dobët.’

Unë them:

Nëse do Allahu, dhe kjo është thënie e Malikut dhe Asbighut në El Fet-h (9/418) dhe Ebu Bekr Ibn Abi Sheibes, dhe po ashtu El-Teuzixheri i Hanbelive siç qëndron në El-Ikhtijarat (f. 145) dhe i një grupi të dijetarëve të hershëm dhe të vonshëm, siç qëndron në ez-Zad (4/40), dhe ne nuk gjejmë ndonjë dëshmi të përshtatshme për ata që thonë se shërbimi s’është i obligueshëm.

Disa prej tyre thonë:

“Marrëveshja martesore nënkupton kënaqësinë për dobinë e personit, e jo shërbimin”, dhe kjo refuzohet meqë kjo është e njëjta për gruan përmes burrit të saj – pra, ata janë të njëjtë në lidhje me këtë. Dhe siç e dimë, Allahu e ka obliguar burrin edhe me diç më shumë, dhe kjo është furnizimi dhe veshmbathja, sigurimi i vendbanimit dhe shpenzimi për të (gruan); dhe po ashtu edhe gruan me diç më shumë – dhe kjo s’është gjë tjetër veçse shërbimi që ajo duhet bërë atij.

Posaçërisht pasi që ai është përgjegjës i saj ashtu siç parapriu. Kështu që nëse ajo nuk e shërben atë, atëherë ai do ta shërbejë atë në shtëpinë e cila do ta bëjë atë (gruan) përgjegjëse, dhe kjo është në kundërshtim me ajetin Kur’anor, siç është evidente. Pra, është vërtetuar se ajo duhet ta shërbejë atë.

Po ashtu, shërbimi i burrit çon në dy situata kontradiktore – njeriu do të parandalohej me shërbim nga kërkimi i furnizimit të tyre dhe kërkesave të tjera të nevojshme, dhe se gruaja do të mbetej në shtëpi pa bërë gjë. Kotësia e kësaj thënie është evidente, ngase Sheriati nuk i ka dhënë burrit dhe ruas të drejta të barabarta, më saktë, burrit i ka dhënë një shkallë më të lartë.

Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) nuk e zbatoi ankesën e bijës së tij, Fatimes kur ajo “erdhi te Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) dhe u ankua për vështirësitë (dëmtimin e duarve) që ia kishte shkaktuar mulliri i dorës, dhe ajo kishte dëgjuar se një i zënë rob i ishte sjell atij, por ajo nuk e gjeti atë dhe e informoi A’ishen për këtë. Kur i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selam) erdhi, A’isha e informoi për vizitën e Fatimes. Aliu (radiallahu anhu) tha:

‘Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) erdhi tek ne pasi që ne kishim shkuar për të fjetur. Kështu që ne nisëm të çohemi por ai tha, ‘Rrini nëpër vendet tuaja.’ Ai erdhi dhe u ul mes meje dhe asaj ashtu që unë ndjeva ftohtësinë e këmbëve të tija në barkun tim. Dhe ai tha, ‘A doni t’ju informoj për diçka që është më e mirë se ajo të cilën e keni kërkuar?, kur të shkoni për të fjetur thoni subhaneallah 33 herë, elhamdulilah 33 herë, dhe Allahu ekber 34 herë, ngase kjo është më mirë për ju se një shërbëtor.”

Pra, ju mund të shihni sesi Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) nuk i tha Aliut, ‘Ajo s’duhet të të shërbej.’ Më saktë, ti duhesh ta bësh këtë. Dhe Ai (salallahu alejhi ue selam) nuk e mori parasysh përparësinë e disa njerëzve të caktuar në nxjerrjen e vendimeve siç është cekur nga Ibn Kajjim në Zaadul Me’ed (4/45-46)

Veç kësaj, në atë që parapriu nuk gjendet ndonjë gjë që e mohon rekomandimin e ndihmës së burrit ndaj gruas nëse ai gjen kohë për këtë, më saktë, kjo është pjesë e sjelljes së mirë mes atyre dyve dhe prandaj A’isha (radiallahu anha) ka thënë:

‘Ai ishte në shërbim të familjes se tij, dhe kur vinte koha e namazit, ai dilte ' (Buhari, Tirmidhi – sahi).

Dhe në esh-Sheme’il (2/185) me isnade tjera me formulimin, ‘Ai ishte njëri prej njerëzve. Ai përkujdesej vetë për teshat e tija, e milte delen, dhe i shërbente vetvetes.’ Dhe në këtë transmetim gjinden ata që janë të besueshëm dhe disa të tjerë që janë paksa të dobët. Mirëpo, Ahmed dhe Ebu Bekr esh-Shefi e transmetojnë atë me isnad të fortë, siç kam treguar në Silsiletul Ahadithus Sahihe.

[ramazan_it]

Imazhi i shtrembëruar i grave në Islam

Nga Naasira bint Ellison, ish-jomuslimane

Qysh nga ngritja e lëvizjes feministe aty kah fundi i viteve 70, statusi i gruas në Islam u vu nën xhamin zmadhues. Fatkeqësisht, ky xham zmadhues është i pazakontë, për shkak se është tejet selektiv sepse përzgjedh se cilin aspekt do ta zmadhojë; aspektet tjera do t’i shtrembërojë deri në atë masë, saqë ato të duken krejt të çuditshme (të huaja për fenë Islame- sh.p.). Më kujtohet një herë kur po lexoja një artikull “të detajizuar” mbi jetën e muslimaneve. Në këtë artikull, “shtjellohej” fakti se burri musliman mund ta shkurorëzojë gruan e tij në çfarë do kohe duke thënë:

“Unë po të shkurorëzoj ty. Unë po të shkurorëzoj ty. Unë po të shkurorëzoj ty”.

Ky artikull mund ta bind këdo që është injorant rreth dispozitave islamike të shkurorëzimit se gruaja, për më pak se pesë sekonda, mbetet pa burrë dhe asaj i mbetet të përkujdeset për veten (ndoshta edhe për fëmijët e saj) në çfarëdo mënyre të mundshme. Pyetja e parë që më erdhi në mendje ishte:

“A e kishte shkruar autori këtë artikull nga injoranca e pastër dhe naiviteti, apo ishte edhe një përpjekje më shumë për ta degraduar fenë Islame dhe muslimanët?”

Ndoshta kjo është paranoja ime, por më shumë anoja ta besoja këtë të fundit. Burri mysliman mund t’i shkurorëzojë gratë e tij aty për aty. E vërteta është se Islami ka sistemin më human dhe më të drejtë të shkurorëzimit që ekziston. Së pari, provohen shumë opsione para se të vijë deri te shkurorëzimi. Nëse burri dhe gruaja vendosin se më nuk mund të jetojnë bashkë si bashkëshortë, atëherë burri (në shumicën e rasteve, por jo gjithherë) e shpallë divorcin duke thënë:

“Unë po të shkurorëzoj ty”.

Prej këtij momenti e tutje, fillon periudha e pritjes (ideti-sh.p.), e cila zgjat tri cikle menstruale, që gruaja të sigurohet se nuk është shtatzënë. Kjo periudhë ua mundëson si burrit, ashtu edhe gruas, që të mendojnë mirë se çfarë po bëjnë dhe se a është divorci zgjidhja të cilën ata njëmend e dëshirojnë. Këtu nuk ndërhyjnë avokat për ta antagonizuar situatën edhe ashtu delikate. Por, nëse gruaja është shtatzënë, atëherë periudha e pritjes zgjat gjatë tërë shtatzënisë së saj. Gjatë idet- it (pa marrë parasysh se a është apo nuk është gruaja shtatzënë), burri e ka për obligim t’ia sigurojë asaj ushqimin, veshmbathjen dhe strehimin sikurse e ka bërë këtë para se ta shpallte divorcin. Nëse çifti i shkurorëzuar e vazhdojnë divorcin deri në lindjen e foshnjës dhe gruaja e ushqen atë me gji, atëherë burri obligohet t’ua sigurojë ushqimin dhe veshmbathjen si gruas, ashtu edhe foshnjës, gjatë gjithë kohës sa foshnja është në gji (që është maksimum dy vite).

Pas ndërprerjes së gjidhënies, fëmijës i ofrohet përkujdesje nga babai, derisa ai/ajo të mos ketë nevojë më për mbështetje. Është ironike të shohësh në “shoqëritë e përparuara” - siç është Amerika - rastet e shkurorëzimeve, ku gratë detyrohen t’i japin alimentacion ish-burrave të tyre. A mund të krahasohen këto dhe rastet tjera të sistemit amerikan të shkurorëzimit me atë Islamit? Vajzat e reja “martohen” pa pëlqimin e tyre?

Kam lexuar edhe shkrime tjera, ku thuhet se gratë detyrohen të martohen me burra pa pëlqimin e tyre. Kjo assesi nuk i ngjason sistemit martesor në Islam. Në Islam, gruaja martohet me pëlqimin e saj.
__________________________________________________ ______________

∗ Shënim i përkthyesit: Kjo më së miri argumentohet me vetë fjalët e të Dërguarit të Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, i cili thotë: "Nuk lejohet të martohet robëresha, veçse me aprovimin e saj, dhe nuk lejohet të martohet virgjëresha, veçse me lejen e saj." Sahabët thanë: "O i Dërguari i Allahut, si është leja e saj?" Tha: "Nëse ajo hesht.” Këtë hadith e shënon Imam Buhariu, kapitulli i martesës, tema: "Nuk i lejohet babait te vajzës apo dikujt tjetër që ta martojë femrën, qoftë e virgjër apo vejushë, veçse me pëlqimin e saj" me nr. 5136. E transmeton gjithashtu Imam Muslimi në kapitullin me të njëjtin titull, tema: "Kërkimi i aprovimit të vejushës për martesë" me nr. 1419.
__________________________________________________ _______________________

Ajo, madje, mund të martohet me dikë që nuk pëlqehet nga babai apo nëna e saj. Poenta këtu është se femra është ajo që e merr vendimin final se me kë do të martohet ajo. Pasi burri dhe gruaja vendosin për martesë, caktohet edhe shuma e prikës. Prika nuk është çmimi i gruas, por është dhuratë që dhëndri ia jep nuses. Kjo bëhet me marrëveshje, pra, duhet të jetë një dhuratë të cilën burri ka mundësi ta blejë apo japë. Në kohën e Profetit Muhamed, paqja qoftë mbi të, si prikë zakonisht jepeshin bagëti apo para. Ky është një vendim i mençur, për shkak se, në rastet kur gruaja shkurorëzohet apo mbetet e ve, ajo do të kishte një sigurim financiar në të cilin do të mbështetej, qoftë edhe për një kohë të kufizuar. Pasi të martohet burri me gruan, mbi burrin rëndon obligimi për t’i siguruar asaj veshmbathje, ushqim, strehim dhe arsimim (apo t’i lejoj asaj të arsimohet) sikurse këtë e bën për vete.

Hixhabi, një veshje opresive e kohës së gurit Imazhin e fundit të shtrembëruar që dëshiroj ta nënvizoj është veshja e muslimaneve. Mediat e ndikuara nga Perëndimi e portretizojnë veshjen tonë si diçka të dalë nga moda dhe opresive.

Megjithatë, unë dallojë nga llagapet e tilla. Kodi i jonë i veshjes nuk na ndalon neve për të bërë çdo gjë që do të ishte produktive në jetët tona. Muslimanet kryejnë punë të ndryshme dhe asnjëra prej këtyre punëve nuk zhvlerësohet e as nuk vështirësohet për shkak të kodit të veshjes së tyre. E, sa i përket veshjes së muslimaneve në këto kohë, atëherë një veshje e tillë duket më se e domosdoshme, për shkak të dekadencës morale në të cilën ka rënë bota sot. Ata që thonë se veshjes islamike i ka dalë moda, këtë e thonë nga injoranca e tyre e madhe.

Rënia e moralit dhe sprovat e ndryshme e bëjnë hixhabin më se të nevojshëm. Krimet seksuale kanë shënuar rritje marramendëse më shumë se kurrë. Ndonëse kjo shoqëri u thotë grave se ato mund të vishen si të duan, çdo herë kur ndodh
ndonjë dhunim, pyetjet e para që i drejtohen gruas janë:

“Çfarë kishit të veshur?”

Ky koncept duket të jetë i montuar kundër të së ashtuquajturës grua bashkëkohore. Këtu, gjithashtu, kemi të bëjmë me një korrelacion të drejtpërdrejtë midis respektit që burri ka për gruan dhe asaj se deri në çfarë mase gruaja e ekspozon trupin e saj pa pasur turp.

Në përmbyllje, shpresoj se ky artikull ju ka ndihmuar për t’i sqaruar disa koncepte dhe imazhe të shtrembëruara rreth Islamit dhe gruas. Gratë në Islam janë të respektuara dhe mbajnë pozitë të lartë.∗
__________________________________________________ __________________________

∗ Shënim i Përkthyesit: Transmetohet nga Ebu Hurejra, radiAllahu anhu, që ka thënë: "Erdhi një njeri tek i Dërguari i All-llahut (a.s) dhe i tha: "O i Dërguari i Allahut, kush është më i merituari i njerëzve për shoqërimin tim të mirë?" Tha: "Nëna jote". Tha: "Pastaj kush?" Tha: "Nëna jote". Tha: "Pastaj kush?" Tha: "Nëna jote". Tha: "Pastaj kush?" Tha: "Babai yt". (Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi). Ne kurrë nuk do të kemi sukses dhe zgjidhje të problemeve, derisa ta kuptojmë se Allahu e di më së miri dhe se kjo shoqëri jobesimtarësh do ta shkatërrojë veten me duart e veta.

Përktheu: Visar ZEKA

[Marmara]

Çdo shqyrtues i problemit të të drejtave të grave, që kanë lidhje me besimin islam apo të femrës në Islam, ballafaqohet me një dilemë. Një gjurmues i tillë nuk mund të ndihmohet, por vetëm goditet prej shumëllojshmërisë së madhe së gjendjeve të të drejtave të grave, të zbuluara në shekullin e katërmbëdhjetë të historisë islame – prej shekullit të shtatë të shoqërisë nomade dhe tregëtare të gadishullit Arabik prej të cilit lindi ky besim, deri te komunitetet muslimane bashkëkohore në të gjitha anët e botës. Por kjo shumëllojshmëri, nuk rrjedh për shkak të shpërndarjes gjeografike. Sado larg të jenë Malajzia apo Indonezia, Pakistani, Lindja e Mesme, Afrika, madje Europa apo Amerika, forma të ngjashme të shumëllojshmërisë janë evidente midis muslimanëve. Ndryshimet e kohëve të fundit në ligjet shtetërore të disa vendeve muslimane, kanë sjellë ndryshime, duke shkaktuar disa variacione rajonale në interpretimin e Sheriatit Islamik. Megjithatë, struktura sociale që krijoi Islami, ka mbetur unikisht homogjene, ndonëse muslimanët janë të shpërndarë gjeografikisht nëpër tërë kontinentet e botës.

Si i tillë, është e qartë se çdo shqyrtim i të drejtave të grave mes muslimanëve, duhet pashmangshmërisht të përfshijë, duke mos i ngatërruar, përgjigjet historikisht të shumëllojshme të këtyre popujve ndaj kësaj pyetjeje. Në fakt çdo shqyrtues, e gjen veten, duke u përballur jo me një, por me katër periudha të ndryshme, katër përgjigje të ndryshme. Shqyrtuesi duhet – në mënyrë që shqyrtimi i tij të jetë i rëndësishëm dhe i saktë – t’i njohë të katërta këto faza. Së pari, është shoqëria arabe e shekullit të shtatë, në të cilën lindi feja (islame). Faza e dytë është ajo e shekujve më të hershëm të Islamit, që filloi me zbritjen e Librit të Shenjtë, Kur’anit dhe mësimet e Profetit të tij. Këto ishin bazat për lëvizjen fetare, sociale dhe politike islame, që u shpërndanë në të gjitha drejtimet prej atdheut të tij arab. Së treti, duhet të shqyrtojmë periudhën e tretë të Islamit, prej fundit të atyre ditëve të lavdisë së hershme, prej afërsisht mesit të shekullit të 13-të deri në fund të shekullit të 19-të.1 Së fundi (së katërti), është periudha bashkëkohore e ripërtëritjes, prej fundit të shekullit të 19-të deri në ditët tona. Po të mos e njohim prej çfarë trualli lindi Islami, botën në të cilën atij iu desh të bëjë udhën e tij si një lëvizje e re, ne nuk mund të kuptojmë apo vlerësojmë kontributin e tij special shenjtërues apo profetik. Së dyti, po të mos njohim kontributet shenjtëruese (skripturale) dhe profetike, të cilat i udhëhoqën anëtarët e fesë, ne nuk mund të kuptojmë kundërshtimet dhe reagimet e tyre gjatë shekujve të hershëm të Isalmit. Por, njohja e këtyre dy fazave të hershme të situatës së grave të atyre kohërave do të japë një kuadër, i cili mund të akuzohet për irelevancë, në qoftë se lihen jashtë zhvillimet gjatë më tepër sesa gjashtë shekujt e fundit të kulturës islame. Si rrjedhim, duhet të trajtohet, faza pasuese, ajo e shekujve të rënies graduale politike dhe sociale, në të cilën shquhet një përgjigje e tretë ndaj çështjes së të drejtave të grave. Shumë ndryshime janë duke ndodhur sot edhe në të menduarit e muslimanëve edhe në ligjet e nxjerra prej vendeve, në të cilat muslimanët i përkasin shumicës. Nëse paraqesim vetëm përgjigjen ndaj problemit të së drejtave të grave në të kaluarën, gjithashtu do të tregohemi të kufizur, dhe si rrjedhim do të kemi një përafrim të pasaktë ndaj temës.

[ramazan_it]

Disa fjalë rreth grave

Shejh Bedijudin Shah er-Rashidi es-Sindi "Khutbat Rashidije", faqe 122-123

Nëna e besimtarëve, Aisha, radijallahu anha, ka transmetuar më shumë se dy mijë hadithe. Ajo ka qenë mësuesja e të gjithë të dijshmëve dhe atyre qe merren me jurisprudencë. Sahabët i drejtoheshin asaj për çështjet më të mëdha. Pasi që i qe shpallur ajeti në kaptinën Ahzab(1), i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selam, i sugjerojë asaj të konsultohej me te atin [Ebu Bekrin] dhe të vendosë nëse do të parapëlqente shkëlqimin e kësaj jete mbi atë të jetës së përtejme. Nëna e besimtarëve, Aisha, radijallahu anha, iu përgjigj:

"Nuk kam nevojë të konsultohem për këtë çështje me prindërit e mi. Parapëlqej ahiretin [dmth të dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ue selam] më parë sesa këtë botë."

Esma bint Umeis, radijallahu anha, bashkëshortja e Ebu Bekrit, radijallahu anhu, ka qenë një grua tepër e duruar. Kur ajo mori lajmin për vrasjen e të birit, Muhamed bin Ebi Bekr, radijallahu anhu, në vend që të qante e të vajtonte, ajo zotëroi hidhërimin e vet dhe u ul qetë në xhami. Për këtë shkak, asaj i rrodhi gjak.

Tabi'inja Ummus-Suhba ka qenë një grua adhuruese dhe askete. Gjatë sëmundjes qa pati, asaj i qe ofruar një lloj i veçantë i pijes dehëse në një gotë.

Ajo iu lut Allahut:

"O Allah! Nëse e di që vërtet i dërguari yt e ka ndaluar këtë pije dehëse, atëherë më ruaj nga kjo dhe më shëro pa e përdorur këtë".

Gota u thye dhe pija rrodhi, dhe ajo u shërua.(2) Ajo zgjohej natën dhe thoshte se po habitej me sytë e vet, sesi ata [sytë] e dinin se do t'u duhet të flenë një kohë të gjatë në varr dhe pavarësisht nga kjo, ata duan të flenë këtu!!(3)

Umm Derda es-Sugras i qe thënë se dikush po ankohet në ty tek halifeja Abdul Malik.

Ajo u përgjigj se nuk i bënte edhe aq, meqë:

"Nëse dikush po më akuzon padrejtësisht, atëherë dikush duhet të më ketë lavdëruar padrejtësisht po ashtu [gjë që nuk e meritoj]".(4)

Kur Lejla, gjyshja e halifes Umer bin Abdul Aziz, ishte fëmijë, një grua e moçme e shtëpisë i tha që, kur pjesa e fundit e natës të bjerë, ajo t'i shtonte ujë qumështit, meqë ishte koha e mëngjesit.

Ajo u përgjigj:

"Si mund ta bëjë këtë, kur udhëheqësi i besimtarëve [Umeri, radijallahu anhu] e ka ndaluar këtë?" Gruaja ia ktheu:"Oj e marrë! A po të sheh tani udhëheqësi i besimtarëve?" Vajza e vogël iu përgjigj:"Më sheh Allahu! Nuk do ta bëjë një gjë të tillë".(5)

Ka shumë të tilla raste prej të cilave motra ime mund të marrë mësim. Do t'i lusja që, në vend të rrëfenjave tjera dhe novelave, ato të preokupohen me studimin e përkthimit të Kuranit dhe Hadithit. Me këtë, ato s'do ta përmirësojnë vetëm veten e tyre, por edhe fëmijët e tyre po ashtu do të përfitojnë nga kjo. Allahu i lartësuar ka urdhëruar gratë e të dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ue selam, që Kuranin ta recitonin në shtëpitë e veta.(6)

Edhe shtëpitë tuaja duhen të jenë si të tyret, në mënyrë që Kurani dhe Hadithi të lexohen, të studiohen dhe të mësohen përmendsh.

(1)"O pejgamber, thuaju grave tua: Nëse e doni jetën e kësaj bote dhe shkëlqimin e saj, atëherë, ejani! Unë do t'ju furnizoj dhe do t'ju liroj [shkurorëzoj] bujarisht". [el-Ahzab, 28]
(2)"Tahzib".
(3) Përmbledhur nga "Khazarxhi".
(4)"Tahzib", vëll.12, f.466.
(5)"Biografia e Umer bin Abdil Aziz" nga Abdullah bin Abdil Hakim, f.17-18. (6)"Kujtoni [O anëtarët e familjes së pejgamberit] atë çfarë recitohet në shtypit tuaja nga ajetet e Allahut dhe el-Hikmeh [dmth Sunetin e pejgamberit]". [el-Ahzab, 34]

[Marmara]

Lavdia dhe falenderimi i pasosur i përkasin Allahut, krijuesit, zhvilluesit dhe drejtuesit të Gjithësisë pa anë e pa fund; lutja dhe përshëndeta për Muhammedin-Paqja qoftë mbi Të-për të fundit profet dhe shpëtimtar të njerëzimit! Lus Allahun t’u falë mëshirë e shpëtim atyre që e besuan Atë dhe atyre që do të ndjekin rrugën e Tij gjer ditën e Kiametit!

Sipas Islamit që përbën hallkën e fundit të fesë hyjnore, njeriu është qenia më e vlerë e Gjithësisë. Gjithë natyra është krijuar për t’i shërbyer Birit të Njeriut dhe është dhënë nën urdhërin e mendjes së tij të ndriçuar dhe zemrës së tij të zbukuruar.

Allahu i Lartë, për të ndërtuar dhe rregulluar faqen e tokës, ka krijuar njeriun që ta popullojë atë dhe riprodhimin e shumëzimin e tij e ka kushtëzuar me ligjësinë e bashkimit të të dy sekseve grua-burrë. Për këtë shkak, gruan dhe burrin i ka krijuar si dy qënie të gjalla që e duan njëri-tjetrin, të tillë që janë nevojtarë fiziologjikisht dhe psikologjikisht për njëri-tjetrin dhe, më në fund, që e plotësojnë njëri-tjetrin. Njëkohësisht, këto dy sekse janë pajisur me veçori të dallueshme të ndërtimit trupor dhe të aftësive psikologjike. Si për shkak të këtyre ndryshimeve, si për shkak të vështirësive që lind lufta për jetën, posaçërisht për shkak të zilisë midis individëve dhe bashkësive, kohë më kohë midis dy sekseve janë shfaqur mosmarrëveshje dhe, në përgjithësi, këto mosmarrëveshje kanë konkluduar mbi gruan.

Duke parë nën këtë këndvështrim, është e domosdoshme të thuhet se, që kur u krijua bota, u krijua edhe problemi "grua" dhe se në jetën e çdo bashkësie apo shoqërie gruaja ka luajtur një rol të rëndësishëm pozitiv apo negativ.

Ndërsa lindte Islami, pothuaj në çdo vend të botës gruaja ndodhej në një gjendje të rëndë. Paralelisht me këtë, edhe fakti që profeti i fundit, Hz. Muhammedi, si me shpalljen e urdhrave fetare, si me zbatimin praktik të tyre, u njohu grave të drejta të mëdha, tashmë është diçka e njohur dhe e përvetësuar nga çdokush. Eshtë një realitet domosdoshmërisht i pranuar që në shoqëritë ku Islami zotëroi mendjet dhe zemrat, për shekuj të tërë gruaja kaloi një jetë dukshëm të lumtur. Kurse në të njëjtën epokë, pra, nga lindja e Islamit gjer në shekullin e nëntëmbëdhjetë, për dymbëdhjetë shekuj me radhë, gratë në vendet e tjera nuk qenë aspak të lumtura, ndërsa u mohohej respekti për të cilin ishin të denja.

Dyqind vjet më parë, në botën Perëndimore të shndërruar në skenë të ndryshimeve të mëdha mendore, shkencore dhe shoqërore, u hodhën hapa të konsiderueshme për të drejtat e gruas. Në përfundim të përpjekjeve të vazhdueshme në lidhje me gjithçka i përkiste universit femëror, u siguruan arritje të gjera. Vetëm se këto arritje që meritonin të përshëndeteshin, nuk zgjatën për shumë kohë. Bota Perëndimore, duke sendërtuar mbi gruan një formë të caktuar trajtimi si pasojë e të shtënit pas saj intensivisht për shekuj me radhë, kishte kaluar në ekstremin tjetër duke pandehur se i kish siguruar asaj një liri të plotë e të vërtetë.

Po, liria ishte bërë slogani më i rëndësishëm, më i përhapur dhe më emociondhënës midis shekujve nëntëmbëdhjetë e njëzetë. Pa dyshim, liria është një ndër vlerat më të larta. Por, lexues i shtrenjtë, ç’e do që një liri pa kusht e pa kufi, për opinionin tim, ndoshta është e mundur për qëniet e tjera, por për njeriun, jo, sepse njeriu është një qënie shoqërore, për pasojë, është i detyruar të jetojë së bashku me njerëz të tjerë si ai vetë. Veçse, ndërkaq, detyrimi për të jetuar në bashkësi me të tjerë nuk nënkupton një përngjasim, bie fjala, me milingonat, ai buron nga vetëdija e njeriut. Të jesh i vetëdijshëm, do të thotë të pranosh edhe ekzistencën e të tjerëve si ti, përveç vetes, për pasojë, sjelljet dhe veprimet e tua t’i përcaktosh në përshtatje me ta. Detyrimi, parashkrimi dhe kushtëzimi i lirisë nuk janë nocione konkrete, të harmonizuara dhe definitive në të njëjtën kohë, varet se sa dhe si do t’i vlerësosh ato.

Në emër të lirisë, gruaja e ditëve tona në Perëndim po shfrytëzohet në shumë dimensione. Ai shpirti i saj delikat, ndjenjat e holla, zemra e pastër dhe trupi joshës po thithen për reklamë, për tregti, për politikë, për përplasjet ideologjike, për konkurrencën personale, për terror dhe, në përgjithësi, për epshe poshtëruese. E, kur shihet në këtë pamje, duhet thënë që gruaja ndodhet sot nën detyrimin e nënshtrimit ndaj një dhune më të pangopur, më sistematike e më sadiste se sa në Mesjetë.

Përsa i përket çështjes së të drejtave të gruas, kjo periudhë aktuale që po përjetohet në Perëndim, në një drejtim përbën një ngritje, ndërsa në një drejtim tjetër, rënie. Ç’e do që sukseset e arritura në Perëndim në planin mendor-konceptual, në shkencë, teknikë dhe ekonomi, bashkë me to edhe jeta shoqërore dhe trajtimi i gruas kanë ndikuar gjithë botën. Dhe ky ndikim përbën një të vërtetë. Bota Islame ka marrë edhe ajo pjesën e saj.

Në çështjen e gruas bota Islame nuk ka përjetuar një histori të errët si në Perëndim, por, dyqind vjetët e fundit, posaçërisht në shekullin e njëzetë, nuk ka mbetur pas nga lëvizjet feministe. Duhet të pranojmë se ekziston një problem i gruas edhe në kombet muslimane të këtij shekulli, tani, në këto vitet e fundit. Për opinionin tim, ky problem ka dy aspekte të rëndësishme: i pari është ndikimi perëndimor; i dyti ka të bëjë me specifikat vetiake të kombeve muslimane. Pa dyshim, gruaja në kombet muslimane ka përfituar nga ndikimi perëndimor përsa i përket konceptit të lirisë në një kuptim të gjërë dhe demokratizimit. Veçse gruan muslimane e kanë ndikuar edhe shqetësimet moralo-etike të lindura nga koncepti i lirisë së pakontrolluar në Perëndim, e kanë ndikuar degjenerimi si dhe dobësimi e dekompozimi i organizimit të familjes e probleme të tjera të ngjashme me këto. Në fund të fundit, është vetë gruaja ajo që ka pësuar më tepër dëm nga ky realitet i cili, i përhapur dalëngadalë nëpër të gjitha kombet, ka filluar dhe ka marrë pamjen e një fatkeqësie, është ai trupi i saj i brishtë, ndjenjat e holla, nderi, krenaria e saj... Keqtrajtimi brutal, por, në fakt, i hapur e publik, i shekujve të kaluar, tani, pas aparencave tinzare, është bërë më konsekuent dhe sadist.

Duke kaluar tek specifikat vetiake të kombeve muslimane në lidhje me problemin e gruas, së pari desha të ve në dukje këtë që feja, në përgjithësi, posaçërisht feja Islame - shumë dinamike dhe e fuqishme - është faktori me ndikim më të madh mbi njeriun. Përkundër kësaj, fusha ku vazhduan më shumë të veprojnë veset dhe zakonet paraislamike tek kombet e ndryshëm që përvetësuan Islamin, është martesë-ndarja dhe fusha ku shfaqet tërësia e qëndrimeve ndaj gruas. Po të doni, le të shprehemi kështu: Gruaja është fusha ku urdhërat e Islamit janë përqëndruar në mënyrë më të hapur ndaj interpretimit. Si pasojë e kësaj, pothuaj çdo komb konceptimin e vet të posaçëm në lidhje me gruan dhe familjen kishte dashur ta zbatonte më tej edhe në Islamizëm në këtë apo atë formë. Prandaj nuk është e drejtë të vlerësohet koncepti Islam mbi gruan duke vështruar në vijim qëndrimin e kombeve muslimane ndaj gruas. Këtu desha të kujtoj një thënie të njohur të Hz. Aliut: "Mos vlerëso të vërtetën me fjalët dhe sjelljet e njerëzve, por njerëzit me kriteret e së vërtetës!"

Ja, pra, i dashur lexues, libri që keni në dorë, ka për qëllim të përshkruajë konceptin Islam mbi gruan duke përfituar nga burimet e tij. Plani kryesor i librit është çështja e vlerës së gruas në Lartësinë e Allahut, në kuadër të Islamit, si një krijesë dashurie e Allahut, është çështja e gruas si individ, si antare e familjes dhe e shoqërisë. Në se lexuesi në këtë libër nuk sheh me pëlqim të drejtat, detyrat dhe tipin e gruas me një vend të përcaktuar brenda gjinisë njerëzore ose drejton kritikë në disa pika, këtë gjë e pres me respekt. Veçse do të desha të shtoj që veset dhe zakonet e përftuara qoftë përmes traditave që gjallojnë ende në shoqërinë tonë, qoftë përmes atyre që ndikojnë nga jashtë, nuk e përfaqësojnë çdo kohë të vërtetën dhe nuk na e sigurojnë dot lumturinë. Disa herë, disa gjëra që i shohim si të pagabuara dhe lumturindjellëse, ose janë kalimtare dhe mashtruese, ose i shërbejnë qëllimit të disa familjeve, një grupi ose një kaste. E vlerësoni, besoj, që asnjeri nga këta nuk janë zgjidhje që u japin përgjigje nevojave të njeriut të sotëm dhe që e bëjnë atë të lumtur në një plan të gjerë.

Shprehja "në një plan gjerë" që sapo përdorëm, përfshin pranë njeriut-vlerë të një miliard e gjysmë bote Islame, gjithë njerëzit e botës, posaçërisht shtrihet gjer në Jetën e Pasosur që do të fillojë pas jetës së kësaj bote të përkohshme. Siç bëra të qartë edhe pak më parë, njeriu, sipas Islamit, është qënia më e vlerë e natyrës. Jeta e tij merr fund pas 50-100 vjetësh, pra, domosdo, duhet të jetojë edhe në Përjetësi. Në fakt, jeta e vërtetë dhe lumturia e vërtetë atje është dhe njeriu për lumturinë e asaj bote duhet të përgatitet që këtu. Do të desha t’i kujtoj lexuesit edhe këtë që disa herë, kur mendja na i rrok të vërtetat në formën e një ndriçimi të shkurtër e të prerë, ndjenjat tona, veset, interesat dalin kundër dhe përpiqen të na bëjnë të harrojmë të vërtetën. Por ne mund ta kapërcejmë këtë pengesë me besimin tonë, me vullnetin dhe largpamësinë tonë. Unë them që të vërtetën ta pranojmë edhe në qoftë e hidhur e ta ruajmë besimin. Vjen një ditë e ia arrijmë ta zbatojmë në praktikë.

Libri që keni në duar, si produkt i një përvoje që i kalon të tridhjetë vjetët, u është paraqitur lexuesve turqishtfolës me ribotime që e kalojnë njëzetëshin. Autori, për shkak të lidhjeve të së shoqes, e pat parë veten borxhli ndaj kombit shqiptar dhe personalisht ka vizituar Shqipërinë dhe veçanërisht vende si Maqedonia ku shqiptarët përbëjnë një shumicë të konsiderueshme.

Me këtë rast, autori e njeh për detyrim t’u shprehë falenderimet e tij zotërinjve Dr. Muhammed Aruçi që i dha rëndësinë e duhur përkthimit, e planifikoi atë, e redaktoi dhe siguroi botimin e librit, posaçërisht përkthyesit të vyer Mithat Hoxha.

Së pari kombit shqiptar që u njeh dhe u jep vlerën e merituar konceptit të nderit dhe konstitucionit të familjes, dhe çdo lexuesi u uroj nga Allahu shëndet dhe, në të dy botët, lumturi.

[ramazan_it]

Obligimi në të besuarit se ka dallime mes burrit dhe gruas

Nga Shejh Bekr bin Abdullah Ebu Zejd, anëtar i Komitetit të Përhershëm të Muftive në Mbretërinë e Arabisë Saudite

Dallimet fizike, figurative dhe legjislative (në lidhje me ligjet fetare) mes burrit dhe gruas janë konfirmuar nga paracaktimi hyjnor, teksti i burimeve fetare Islamike, çka evidentisht mund të kuptohet, si dhe nga intelekti.

Kjo mund të sqarohet siç vijon:

Se Allahu – i Cili është i pastër nga çdo e metë – e krijoi burrin dhe gruan si dy gjysma të ndara për llojin njerëzor – mashkull dhe femër.

Allahu ka thënë:

“Dhe atë se Allahu krijoi dy çifte, mashkullin dhe femrën.” (En-Nexhm 45)

Të dytë ata kanë pjesë në establishmentin e ekzistencës, secili sipas asaj që është e veçantë për gjininë e tij apo saj. Të dytë ata po ashtu kanë pjesë në establishmentin e kësaj ekzistence në lidhje me çështjen e adhurimit të Allahut, më të Lartit. Në këtë çështje nuk ka dallim mes burrit dhe gruas në gjeneralitetin e Islamit. Kjo do të thotë se nuk ka dallim mes tyre në çështjet e besimit në Teuhid (Unitetin e Allahut dhe të drejtën e Tij që vetëm Ai të adhurohet), në Itikad (kredon e besimeve e cila është obligim për çdo Musliman), në realitetet e Imanit (besimit), në nënshtrimin e fytyrës Allahut, më të Lartit, në çështjet e shpërblimit dhe dënimit, në gjeneralitetin e inkurajimit për të bërë mirë dhe në dekurajimin prej të keqes, dhe në çështjet e akteve të dobishme. Po ashtu s’ka dallim mes dy gjinive në gjeneralitetin e Ligjdhënës në lidhje me të drejtat dhe obligimet përgjithësisht.

Allahu thotë:

“Dhe Unë nuk i kam krijuar Xhinët dhe njerëzit për tjetër pos (me qëllim) që ata të më adhurojnë Mua.” (Edh-Dharijat 56)

“Kushdo që bën vepra të mira, qoftë ai mashkull ose femër, derisa ai (ose ajo) është besimtar, atëherë Ne do t’i japim atij një jetë të mirë.” (En-Nehl 97)

“Dhe kushdo që bën vepra të mira, qoftë ai mashkull ose femër, derisa ai (ose ajo) është besimtar, atëherë këta njerëz do të hyjnë në Parajsë dhe atyre s’do t’u bëhet aspak e padrejtë.” (En-Nisa 124)

Sidoqoftë, është sipas paracaktimit të Allahut dhe vendimit të Tij që mashkulli të mos jetë i njëjtë sikur femra në mënyrën e krijimit fizik të tij, dukjen e tij dhe përbërjen e tij. Në gjininë mashkullore është një lloj i perfeksionimit në krijimin e tij, dhe një fuqi natyrore. Në fuqinë fizike të saj dhe përbërjen natyrore, femra është më pak e kompletuar në krijimin e vet sesa mashkulli. Kjo është për shkak të asaj çka ajo përjeton nga menstruacionet, shtatzënia, gji-dhënia, kujdesi për çështjet e fëmijës, dhe kultivimin e gjeneratave të ardhshme të Umetit (Popullit Musliman). Për këtë arsye, femra qe krijuar nga brinja e Ademit (alejhi ue selam). Kështu, ajo është pjesë e tij (burrit), dhe ajo e pason atë dhe duhet t’i bindet atij. Burrit i janë lënë në besim çështjet e saja, mbrojtja e saj dhe shpenzimi (i pasurisë) në të dhe në çfarëdo që mund të kenë nga fëmijët.

Nga rezultati i këtij dallimi në krijimin e tyre janë edhe këto që vijojnë:

dallimi mes tyre në fuqi, në aftësitë fizike, në inteligjencë, në të menduarit e tyre, në butësinë e tyre, në qëllimet dhe synimet e tyre, dhe në veprat dhe funksionet e tyre. Dhe në atë çka përmbajnë këto dallime ekziston dëshmi e mjaftueshme, e lere më nëse ne i shtojmë kësaj edhe atë çka dijetarët e mjekësisë moderne kanë theksuar me konkludimet mahnitëse në lidhje me dallimet në krijim mes dy gjinive.

Kështu, Allahu ka specifikuar ligje të caktuara për njerëzit, dhe ato janë ligje të cilat janë të përshtatshme për krijimin e tyre, përbërjen e tyre, konstruksionin e tyre, karakteristikat e veçanta të konstruksionit të tyre, kualifikimet e tyre, ajo që është e mjaftueshme për ta në lidhje me ekzekutimin e detyrave të domosdoshme nga ana e tyre, durimin e tyre, tolerancën e tyre, seriozitetin e tyre, dhe detyrat e tyre jashtë shtëpisë së tyre, dhe përpjekjet e tyre dhe shpenzimet në ata të cilët jetojnë në shtëpinë e tyre.

Allahu gjithashtu ka specifikuar ligje të caktuar për gratë, të cilat janë të përshtatshme për krijimin e tyre, përbërjen e tyre, konstruktin e tyre, karakteristikat e veçanta të tyre, kualifikimet e tyre, detyrat e tyre, dobësinë e tyre në durim dhe tolerancë, detyrat e tyre të përgjithshme dhe funksionet e rëndësishme në shtëpi, kujdesi i tyre për çështjet e shtëpisë dhe kultivimi i tyre në lidhje me ata të cilët jetojnë në shtëpinë e tyre nga gjeneratat e ardhshme të Umetit.

Allahu përmend thënien e gruas së Imranit kur ajo tha:

“Dhe mashkulli s’është si femra.” (Aal Imran 36)

Lavdi i qoftë Atij, i Cili posedon krijimin, komandën, gjykimin dhe ligjdhënien.

“A s’është ajo se krijimi dhe komanda i takojnë Atij (Allahut)? I Bekuar qoftë Allahu, Zoti i Botave.” (El-Araf 54)

Prandaj, kjo është ajo që Allahu dëshiron në ekzistencën dhe vendimin në lidhje me krijimin, përbërjen e gjërave dhe atyre gjërave që ai i ka dhënë. Kjo po ashtu është ajo që Allahu do në çështjet e ligjvënies fetare në lidhje me urdhrin, gjykimin dhe ligjvënien. Kështu, të dyja këto aspekte të dëshirës së Allahut janë bashkuar për dobinë e krijesave (njerëzimit) dhe establishmentit, si dhe për mbajtjen e ekzistencës. Kjo gjithashtu është e dobishme për organizimin e jetës së individit, familjes, komunitetit, dhe shoqërisë njerëzore.

Kjo (e cila pason këtu) është një pjesë e asaj që është specifikuar për secilën nga këto dy gjini:

Në mesin e ligjeve të cilat janë specifike për burrat:

Ajo se ata janë mbajtësit të cilët janë të ngarkuar me mbrojtjen, përkujdesjen, sigurimin e virtyteve të anëtarëve të familjes dhe parandalimit të veseve, mbrojtjen e shenjtërisë së familjes nga kriminelët, dhe ata janë mbajtës dhe mbrojtës të shtëpisë krahas atyre të cilët jetojnë në to duke përfituar pasuri dhe duke shpenzuar në anëtarët e familjes.

Allahu, më i Larti, ka thënë:

“Burrat janë mbajtësit dhe mbrojtësit e grave për shkak të asaj me çka Allahu e ka favorizuar njërin prej tyre (mashkullin) mbi tjetrin (femrën), dhe për shkak të asaj çka ata (meshkujt) shpenzojnë nga pasuria e tyre. Prandaj, gra të drejta janë gratë e devotshme e të dëgjueshme, gratë të cilat e ruajnë në mungesë (të burrit) atë çka Allahu ka dashur që ato ta ruajnë.” (En-Nisa 34)

Esh-Shejh Bekr bin Abdullah Ebu Zejd

Burimi: Hirasatul-Fadhile, f.15-18

[Marmara]

KRIJIMI I GRUAS
SIPAS LIBRAVE TE SHENJTE


Sipas Librave të Shenjtë, nëna jonë, Hava, është krijuar kështu: "Atëherë Zoti Perëndi e futi në një gjumë të thellë njeriun, të cilin e zuri gjumi; dhe mori një nga brinjët e tij dhe e mbylli mishin në atë vend.".

"Pastaj Zoti Perëndi me brinjën që i kishte hequr njeriut formoi një grua dhe e çoi te njeriu. Dhe njeriu tha: Kjo së fundi është kocka e kockave të mia dhe mishi i mishit tim. Ajo do të quhet grua sepse është nxjerrë nga burri".

Sipas tregimit të Dhjatës së Vjetër, në Parajsë, nga përdredhjet mashtruese të një gjarpëri, në fillim Havaja, pastaj, me nxitjen e saj, edhe Ademi, hëngrën nga pema e ndaluar. "Pastaj dëgjuan zërin e Zotit Perëndi që shetiste në kopsht në flladin e ditës; dhe burri e gruaja e tij u fshehën nga prania e Zotit Perëndi midis pemëve të kopshtit... Dhe Perëndia i tha:...

Mos vallë ke ngrënë nga pema që unë të kisha urdhëruar të mos haje? Njeriu u përgjigj: Gruaja që ti më vure pranë më dha nga pema dhe unë e hëngra. Dhe Zoti Perëndi i tha gruas: ... Unë do të shumëzoj në masë të madhe vuajtjet e tua dhe barrët e tua; me vuajtje do të lindësh fëmijë; dëshirat e tua do të drejtohen ndaj burrit tënd dhe ai do të sundojë mbi ty. Pastaj i tha Adamit: Me qenë se dëgjove zërin e gruas sate dhe hëngre nga pema për të cilën të kisha urdhëruar duke thënë: 'Mos ha prej saj', toka do të jetë e mallkuar për shkakun tënd, ...".

Ky faj që i ngarkohet, në krye, Hz. Havasë, për pasojë, edhe Hz. Ademit në Librat e Shenjtë, ky mëkat i prindërve të parë, sipas besimit të atyre librave, bartet nga të dy krahët brez pas brezi. Kështu, gjithë gratë e botës janë "me gabim e me njollë".

[Marmara]

KRIJIMI I GRUAS SIPAS ISLAMIT

Kuptimi i ajetit në Kuran mbi krijimin e Hz. Havasë, është kështu: "O njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra". Në këtë thënie s’shihet asnjë shenjë për ndonjë eshtër të kraharorit. Kurse në hadithi sherifin e Hz. Pejgamberit, thuhet:

"Bindiuni porosisë sime se veprimi me takt ndaj grave është më dobiprurës. Sepse ato janë krijuar nga eshtra e kraharorit. Pjesa më e harkuar e kësaj eshtre është ana e sipërme e mesit të saj. Në se përpiqesh për ta drejtuar atë, e thyen, në e lënç siç është, mbetet përherë e harkuar. Prandaj bindiuni këshillës sime për gratë". Rreth nëntekstit të kësaj porosie, sipas disa të diturve, këtu nuk ka një pohim të hapur përsa i përket lëndës së krijimit.

Kjo porosi përfaqëson faktin që gruaja, në vetë krijimin e saj, është e pashkueshme dhe nevrike dhe se nuk do t’u nënshtrohet plotësisht kërkesave të burrit. Për pasojë, është e nevojshme që ndaj saj të veprohet me takt dhe, duke e pranuar ashtu siç është, të mos lëndohet. Në një rrëfim tjetër të Buhariut kjo veçori duket qartazi. Përsëri, Lartësia e Tij Profet urdhëron: "Gruaja është si brinja. Në se përpiqesh për ta drejtuar, e thyen. Në se dëshiron të kalosh një jetë të lumtur, edhe këtë s’e bën, edhe përfiton nga shtrembëria e saj".

Sipas të diturve të tjerë, ky grup porosish (hadithesh) pohon qartazi krijimin e gruas nga brinja. Ç’është e drejta, këtë e tregon ajeti i madhnueshëm i cituar më sipër. Në komentin e këtij ajeti, komentuesit bëjnë shpjegime të ngjashme me pohimet e Librave të Shenjtë. Por tek Taberiu, rrëfimi i bartur nga Ibni Ishaku, e ndriçon plotësisht këtë veçori. Sipas këtij, përsa i përket krijimit të Hz. Havasë, pohimet e ngjashme me ato të Librave të Shenjtë që shfaqen në bibliografinë Islame, janë dëgjuar nga lexuesit pasues të Tevratit (Tora) dhe nga dijetarë të tjerë, këto interpretime përbëjnë opinionin e tyre. Të vërtetën e kësaj pune vetëm Allahu e di.
Jo krijimin e Hz. Ademit nga balta, por edhe krijimin e gruas nga brinja po ta pranonim, në lidhje me mënyrën e këtij krijimi s’kemi njohuri të sakta. Në këtë çeshtje, në ndryshim nga Librat e Shenjtë, as në Kuranin e Madhnueshëm, as në hadith nuk përfshihen hamendjet dhe pohimet njerëzore.

Ngjarja e "pemës së ndaluar", përsa tregohet në Kuranin e Madhnueshëm, ka lidhje me dy vetë. Djalli kishte nxitur dyshim dhe pavendosmëri tek Ademi dhe Havaja veç e veç, ua kishte kthyer mendjen dhe kishte bërë që ata të hanin nga pema e ndaluar. Madje, në kaptinën "Tâhâ" (20/116-122), si bashkëbiseduesi dhe përgjegjësi i vërtetë shënohet Hz. Ademi. Sepse ai e mësoi të drejtën e urdhërave (evamir) dhe ndalesave (nevahi) të Allahut. Dhe ishte ai që do ta drejtonte Havanë për zbatimin e tyre. Vetëm një hadith i Lartësisë së Tij Profet, tregon se pikërisht këtu qëndron puna, që Havaja zotëronte një zell të veçantë: "Po të mos qenë të bijtë e Izraelit, gjella s’do të thartohej, mishi s’do të binte erë. Dhe, po të mos ishte Havaja, asnjë grua s’do t’i bënte pabesi të shoqit".

Nuk është gjarpëri ai që lëkundi Hz. Ademin dhe Havanë, por djalli. Fahreddini Raziu, në tefsirin - komentin e tij, e kundërshton ngjarjen me gjarpërin.
Këtë gabim të prindërve të parë, feja Islame e përcjell me mjaft mirëkuptim. Për njerëzimin ky s’është një mëkat i pafalshëm, një njollë, ashtu siç pohohet në Librat e Shenjtë dhe ashtu siç është trajtuar filozofikisht gjerë e gjatë në kristianizëm. Sigurisht, Ademi bëri një "gabim", por i shfaqi pendesën Allahut. "... prandaj Ai i a fali (gabimini), Ai është mëshirues dhe pranues i pendimit".

Lartësia e Tij Profet urdhëron kështu: "Ademi dhe Musai (ka të ngjarë në botën shpirtërore) bënë debat. Musai tha: O Adem! Ti je im atë. Ti na privove dhe na shkretove ne, na nxore nga Parajsa". Dhe Ademi i tha atij: "Dhe ti je Musai; Allahu ty të lartësoi duke bashkëbiseduar me ty, të shkroi libër me dorën e Tij. Dyzet vjet para se të më krijonte, Allahu shkroi për mua këtë veçori e për këtë ti më kritikon kaq ashpër?" Ademi kështu e bëri të heshtë Musanë.

Përkundër trajtimit pesimist të gabimit të njeriut të parë nga ana e kristianëve, muslimanët mendojnë krejtësisht ndryshe. Largimi i Ademit nga Parajsa dhe zbritja në tokë është bërë shkak mirësie dhe bekimi. Si pasojë e kësaj, toka nuk është "veshur me urrejtje", në të kundërt, ajo është rregulluar me brezin njerëzor. Eshtë bërë fushë veprimi e sa e sa qytetërimeve, sa e sa profetë ka shëtitur në supe e i ka mbrojtur në gjirin e saj. I Dërguari i Madh (Resûl-i Ekrem) - Paqja e Allahut qoftë mbi Të - urdhëron kështu: "E premtja (xhumaja) është dita më me mbarësi ndër gjithë ditët mbi të cilat lind dielli. Sepse Ademi atë ditë u krijua, atë ditë hyri në Parajsë dhe atë ditë u nxorr që andej. Edhe Katastrofa (Kiameti) do të shpërthejë ditën e premte". Sheh Ebu’l-Hasan Shazeli thotë kështu: "Ç’incident i lartësuar që e paska ngritur autorin e saj në rangun e pasuesit të Allahut (halifetull-llahi fi'l-ard: detyra e formësimit dhe zbatimit të urdhrave të Allahut në tokë) dhe të mësuesit të pendesës për të gjithë brezat e ardhshëm gjer në Kiamet". Në këtë thënie qëllimi është të lëvdohet jo Ademi, por akti i pendesës me të cilën ai konkludoi dhe i rikthimit te Allahu.

Feja Islame, ashtu siç nuk i përshkruan një faj të veçantë gruas së parë, nënës sonë të madhe, Hava, e kundërshton edhe përcjelljen e gabimit të prindërve të parë tek bijtë e tyre dhe tek brezat pasues. Në Kuran, pasi bëhet fjalë për profetët dhe popujt e tyre, urdhërohet kështu: "Ai ishte një popull që kaloi, atij i takon ajo që fitoi e juve ju takon ajo që fituat, prandaj ju nuk jeni përgjegjës për atë që vepruan ata".