"Makth i dyfishtë"

[Nanushi]

HYRJE
-MAKTH I DYFISHTË-
“Disa thonë që bota do përfundojë në zjarr.
Disa të tjerë se në akull.
Nga ajo se çfarë shijova unë nga dëshira
Unë i mbahem atyre që favorizojnë zjarrin.
Por mendojë që di mjaftueshëm për urrejtjen
Që ta them për shkatërrimin, e akulli është po ashtu i denjë
Dhe do mjaftonte.

~ Robert Frost

....E di vetëm se gjeta vetën përfunduar buzë një rruge shumë të ngushtë, buzë një mali që shpinte drejtë një pikë drite në fund të saj! E di vetëm se në çdo hap ndjeja sikur dikush më vinte nga prapa, sikur një hije e hijes më shoqëronte në ato orë të vona dhe unë sikur nuk doja t’ia dija fare! Këmbët e zbathura zvarriteshin dhe shkelnin një tokë që ngjasonte me të ftohtit e poleve, ndërsa duart kisha mbërthyer për të mbuluar trupin gjysmë të zhveshur nën dritë të dobët hëne.. Sa më shumë afrohesha dritës aq më shumë ndjeja shtigje të rrugës së tretur, ftohësi, dhe ngrohja ishte gjëja e parë që më vinte në mend, ajo ngrohje shpirtërore që më kish munguar prej shumë kohësh. Njëmijë mendime sorollateshin kokës sime që siç duket mbarte një boshllëk mendimesh, dhe sikur merrja frymë nga një qenësi tjetër, si një monument lavdie që gëzonte lavdi të asgjësë! Edhe qielli ishte i ngrysur, sikur dhe ai po pasqyronte imazhin e një trupi të pajetë që ecte rrugës së gjatë e të errët pa ndonjë arsye. Apo ndoshta mali e dinte arsyen e këtij shpirti të rëndomtë?!.. Apo ndoshta dhe vetë rruga nxiste këmbët e zbathura të mia të ecnin para, pa u ndal as për një çast të vetëm?... Çfarë mbante fundi i kësaj rruge të gjatë? Pse trupi im i pajetë tërhiqej nga ajo dritë e vogël?. Pse qielli ishte ngrysur? Pse kisha boshllëk mendimesh sipër kokës sime?... Pse pajetësia ime kishte rëndësi tani? Tani kur çdo gjë ishte gri, tani kur trupi im ngrinte nga një i ftohtë i çuditshëm!!.

Mos vallë?!... Jo jo! Ndjeja sikur mendimet e mia protestonin me tërë forcë, sikur realiteti i krijuar sipër boshllëkut të trurit sfidonin ëndrrën e një realiteti jo aq të bukur...Apo ndoshta ky ishte dhe realiteti i zymtë me të cilin ndeshesha për njëmijë e një arsye të cilat nuk i dija!.. Një hapë më larg, një hap më afër, çdo hap më i ftohtë se tjetri. Sikur një hap më ndante nga diçka me rëndësi të madhe apo nga një realitet i hidhur me të cilin duhesha patjetër të ndeshesha, apo ndoshta në rastin më të keq ....Jo, jo kjo nuk guxon të më ndodhi mua, assesi...Pse duhej të më ndodhte? Me çfarë e kisha me borxh? A nuk isha unë ajo krijesa e përsosur të cilën e donin të gjithë? Ajo krijesa që asnjëherë nuk dinte të thoshte JO?!.. Ajo krijesa e dëgjuar, e edukuar, e respektuar, madje dhe ngritur në piedestalin më të lartë të shoqërisë?!... Ajo krijesë perëndie që ngulfatej për të qëndruar stoike dhe e pathyer çdo çast.

Mos vallë më kishin thyer? Mos vallë më kishin mbërthyer në një arkivol të paemër, vënë në një fund toke ku dorë e njeriut nuk më shpëtonte dot, e unë e pafuqishme të ikja nga aty meqë mbi trup më kishin vënë edhe peshë të rëndë guri?!... Jo, kjo nuk guxon te më ndodhi mua?!... NUK GUXON?

Po më kë po flisja?!. Dhe isha unë ajo që dikur u thosha njerëzve që ishte dobësi të flisje me vetveten!.. Ah, unë... Tani e kuptoj se nuk guxon të gjykosh njerëzit, sepse gjykohesh në fund me vetën tënde..

Po Gjykohem???? Po për çfarë po gjykohem??...

Mos po çmendesha- apo isha e çmendur, brenda përbrenda mirëqenies sime!. Me kë po protestoj, për çfarë, në cilën kohë!... Ku më shpinte kjo rruga pa fund?!...Pse kishte të çara rruga? Pse më ngrinin këmbët? Pse kisha të ftohtë në gjysmë fytyrë e duar?... Pse shihja fotografitë e jetës sime varur nëpër lisa, peizazhe të murosura në galeri drunjtësh të ënjtur për shpirt të freskët? Koka të vdekura gjithandej, ndërsa vëzhgohesha nga surat qensh! Disa me të qeshura, te tjerat me të qara!... Pse shihja jetën time në pikturë spikatur?
PSE!!!...

©V. P. 21 Janar 2011 -[Draft: Romani "Makth i dyfishtë"]-

[Nanushi]

O, mos më lejo të çmendem, jo të çmendem, parajsë e ëmbël! Më mbaj në humor. Nuk do doja të isha i çmendur – William Shakespeare-

Çdo histori ka fundin e vetë
Çdo histori ka dhimbjen e fshehur.
Çdo histori ka një mrekulli.
Çdo histori ka pretendimet e saj.
Aurora e di më së miri këtë kanavacë.
Kanavacën boshe të mbushur me dhimbje

Kapitulli i I’rë

Një rrahje e vazhdueshme e lapsit mbi tavolinë ishte e gjitha që mund të dëgjoja. I urrej esetë. Gjëra të tmerrshme, shpikur nga njerëzit e tmerrshëm që vendosën që njohuria duhej testuar. Gërhita. Sytë e mi ngjyrë kafe u rikthyen tek pjesa e eses që do plotësoja. Pjesa që mund të lexoja, “Emri: Aurora. Po. E tëra që mund të shkruaja ishte emri im..
“Aurora.”
Ndërsa përpiqesha të ri gjeja forcën që të shihja më për së afërmi edhe emërtimin e eses, vura re pikturën që ishte murosur në një prej mureve të asaj dhome që ngjante me muzetë e lëna pas dore që prej shekujsh.
Kishte diçka në atë pikturë që më ngjallte emocion, sikur po më fliste në një gjuhë që aspak nuk e njihja, apo ndoshta mundohesha të deshifroja pak atë që në një mënyre më transmetohej.
Ktheva kokën të shihja të tjerët, dhe vura re që unë isha e vetmja që nuk po shkruaja, isha e vetmja që kisha spikatur atë ditë, atë çast, atë pikturë të veçantë..
Gërhita përsëri ndërsa ula kokën që të ndeshesha me temën që kishin përzgjedhur “ata”..
Tema: “Jeta përtej lumturisë”...Hmm... Nga të gjitha temat e mundshme kishin spikatur pikërisht këto dy fraza “Jeta” dhe “Lumturia”... Ngrita kokën dhe për të s’di saten herë u ndesha me pikturën në mur. Çuditërisht piktura prapë më fliste. Por tani sikur fillova dhe ta kuptoja gjuhën që më par nuk e njihja, sikur piktura ndjeu hutimin tim, sikur ndjeu entuziazmin dhe ndjenjën e çuditshme që kisha për të që në fillim që e spikata.
Morra lapsin në dorë, me një vendosshmëri tejet të madhe, fillova dhe nisa shkrimin: “ Çfarë mund të bëni kundër një të çmendure që është më inteligjente se juve, e cili jep argumenteve tua një gjykim të drejtë e më pas thjeshtë vazhdon çmendurin e saj –”... Dhe për një çast sikur u apa të drejtën e hapjes së portës në një jetë krejt ndryshe nga ajo që kishin hasur më herët! Në një individ me qasje të ndryshme për jetën, lumturinë, urrejtjen, tërbimin... Po sikur këta njerëz të tmerrshëm të mos kishin kurajën e duhur për të vazhduar drejtë gjurmimit të një rruge të panjohur për ta më par?.. Po sikur këta njerëz të tmerrshëm të mos kishin durimin për të dëgjuar se çfarë flitet përtej kokës së një të etiketuare si “e çmendur”?.. Sikur miliona pyetje ndesheshin me një copë truri që dot nuk perceptonte fuqinë e rrahjes konstante të milion përgjigjeve që do doja tu epja në një sekondë të vetëm...
Sikur për një çast morra dhe pohimin e pikturës që t’i fusja në një udhëtim madhështor, një prej atyre udhëtimeve që do mbaheshin mend me shekuj. Një prej atyre udhë përshkrimeve vënë në një sirtar kukullash dhe që më vonë vëzhgohen nga qindra sysh për të admiruar artistin..
E donin jetën time në letër! Këtë do ua epja. E donin lumturinë time! Edhe këtë do ua ipja..-POR...çdo gjë kishte çmim!

Dhe pas dy përplasjeve të lapsit mbi tavolinë fillova prapë të shkruaj; Ishte një prej atyre ditëve që sikur e tëra bota ka marr flakën, dhe sikur nën qiellin gri po lindte një qenie e padëshiruar, një qenie që më vonë do përplasej me tërë flakën e botës dhe tërë ngrysjen e qiellit të “asaj” dite. Mishërimi i një qenie të padëshiruar që sikur zemëroj edhe vetë botën, edhe vetë ekzistencën, edhe vetë krijuesit e saj.
Ndalova për një çast, ndërsa ndjeva sikur diçka ngulfatej në shpirtin tim. Isha unë! Unë, Aurora, ajo e padëshiruara nga askush dhe asgjëja në këtë botë! Isha unë ajo që jeta më kishte vënë në sprovë që në minutë që thitha ajrin e parë të kësaj jete! Isha unë ajo e “përzgjedhura”! Por për çfarë isha përzgjedhur? Pse unë? Aurora!... Pse?!.
Për një çast sikur vura re për herë të parë tre nga mbikëqyrësit që sorollateshin prej tavolinës në tavolinë duke ndjekur me cep të syrit se çfarë shkruhej nga “të eksperimentuarit” dhe favoritet e tyre.
Po favorizues, ja se çfarë ishim ne për “ata”. Qenie dështuese, qenie që në një kohë pakohë sikur ishim dorëzuar diku në mes rrugë. Por ajo çfarë nuk dinin ishin rrethanat që na sollën në mes rrugë dhe këtë sipas tyre do ua jepnim në një copë letër. Sikur tingëllon patetike,” jetë në një copë letre”! Bile bile sikur më vodhi dhe një buzëqeshje aty diku, në atë gjysmë sekondë që po e mendoja. Sikur për një moment të kishte humbur koncepti real i “dështuesit”.. Ishim ne ata të dështuarit, apo ishin “ata”?! Ishim ne të rrahurit e jetës, apo ishin ata viktimat e një komploti të krijuar në trurin e një grup të “çmendurish”?!.. Cili nga ne do dali nga kjo sallë gjykuese? Kush do i shpëtonte makthit të krijuar si një rreth vicioz që përpinte dhe ajrin e sallës e ngopte me milion mendimesh të dhjetëra kokave që do vinin në pah ngjyrat e botës dhe jetës reale sipas tyre?!. . Ishim ne vetë jeta? Ishim ne vetë ngjyrat?
Shhhh.... – mu drejtua dhe njëri prej tyre, që sikur dhe ndoqi tërë bisedën time që kisha në ato katër sekondat e fundit!
Mbylla sytë dhe fillova udhëtimin tim nëpër vite. Dukej sikur kishin kaluar shekuj të tërë dhe unë shihja fotografi çastesh, disa me ngjyra të tjerat pangjyrë;
-“Dhe ajo kasolle e ftohtë e vetmja ngrohtësi e trupit të njomë të një fëmije të padëshiruar. Kasolle burgimi, rrethuar në të katër anët me muret që siç dukej kënaqeshin me sfiliten e të qarave të mia. Së paku kështu shkruante raporti, ajo copë letre ku shkruhej për jetën time në vetëm pesë paragrafë.. Krijesa e zotit e lënë në mëshirë të mureve për ditë të tëra, mbyllur në të katër anët, sikur një surat qeni i mbyllur në kartonë duke shpresuar që pas ca ditësh nga uria dhe të ftohtit të ngordhte”
Por unë sikur kisha dëgjuar që një qenie humane nuk mund të ngordhte, mund të vdiste por assesi të ngordhte, kjo ishte fjalia e duhur për kafshët! Apo ndoshta unë isha ajo kafsha që pritej të ngordhte!

Sa pështirë!!. Sa pështirë o perëndi!

Dhe e tërë kjo e kurdisur për bukuri nga ajo që më dha jetën! Ajo që më fali frymën! Ajo....Huh, sikur miliona plumba të më kishin goditur në zemër, tani!
Ta quaja mama tani? Ta quaja zemra ime?!... Ta quaja......Oh po si nuk më lejon dot as gjuha që ta emërojë tani, po edhe sikur miliona thika të më shponin tejpërtej nuk do e kisha bezdi.
Pesë paragrafë, dhe që të pestat pisllëqe! Nuk më kujtohet nëse dhe diku nga fundi, tek nënshkrimi më kishin vënë dhe mbishkrimin “Bastarde”!..

Sikur fillova të tërbohesha një çik, dhe kjo si duket u vu re edhe nga njëri prej tre mbikëqyrësve i cili erdhi tek tavolina ime, dhe tha;

-Mos ndoshta ke nevojë për lapsë të ri, sepse shohë që ky tanimë nuk do të bëjë punën!

Me të shikuar në lapsin që përplasa kohë më parë vërejta që çuditërisht lapsi ishte thyer e bërë copë copë, dhe ajo copë letre që supozoja që kisha shkruar rreshtat e mallkuar ishte bosh e tëra.
“Vafsh në djall edhe ti” së bashku me lapsat dhe fletët e tua të ndyra!... Sikur bërtita në mendjen time ndërsa po shikoja me tërbim drejt fytyrës së shëmtuar të tij.

-Po, zotëri! Ju lutëm..- Ia ktheva unë.

Ora, tikë – tak, së bashku me takikarditë e zemrës sime, të jepte ndjesinë sikur do dilte nga kraharori...Si ishte e mundur që unë tërë kohës po i flisja vetës?! Si ishte e mundur që fleta ishte bosh fare! Ktheva kokën tek piktura e cila kishte vënë buzën ne gazë, sikur po qeshte mbi tragjedinë time, mbi sikletin që më kishin vënë mbi kokë...Uffff!!!!

Ra zilja! Po zile për çfarë more zot?!. Letra ime ishte bosh e tëra, më bosh se ajo copë letre me pesë paragrafët e jetës sime. Sa e shpartalluar që isha more zot.

Dorëzoni letrat tuaja – një zë sikur bërtiti nga fundi i sallës. Mbaroj ora e esesë!.
Ata që nuk arritën të përfundojnë esenë, nesër që në ora 08:00 e mëngjesit do i nënshtrohen debatit me komisionin. Debatit sy me sy! Pyetjeve direkte dhe përgjigjeve edhe më direkte, ndaj përgatituni.

Edhe kjo më duhej!. Tingëllonte sikur po më thërrisnin në gjykim, ku unë “kafsha” do duhej të prisja topat nga të gjitha anët. Po sikur të më vinin ndonjë çip që do fliste mendimet e mia do kishte qenë shpëtim. Por edhe aty frikësohem që do merrnin informacionin bosh mu ashtu si letrën boshe që me turp po e vë në tavolinë tani!..

Lapsin!!! – mu drejtua zotëria i shëmtuar..

E shikova, me buzë në gazë, derisa i dhashë lapsin, sikur po përpiqesha ti tregoja që “kafsha” që do ndesheshin nesër, nuk kishte ngordhur, po jetonte, dhe po jetonte si qenie humane! Jo siç kishte parashikuar edhe krijuesja e saj. Jo siç kishte predispozita të ngufatjes nga dhuna dhe grushtit të rëndë që i kishte dhënë jeta. Por një qenie humane, lidere e predispozuar për të manifestuar dhe hedhur në valle paradoksin e të qenit “bastarde e gjallë”!.

Shihemi nesër – ia ktheva unë!.

© V.P. 23 Janar 2011 [Draft: "Makth i dyfishtë]