Bazat e besimit Islam

[ramazan_it]

Bazat e Besimit Islam

Ato janë gjashtë parime bazë:

Besimi në Allahun, engjëjt, Librat, Profetët, në Ditën e Fundit dhe besimi në Kada dhe Kader (caktimin e Allahut).

Parathënie:

Dije o ti musliman, Allahu na dhëntë sukses mua dhe ty, se bazat e besimit islam, besimi i grupit të shpëtuar Ehlu sunnetit dhe Xhematit janë:

Besimi në Allahun, Engjëjt e Tij, Librat e Tij, Profetët e Tij, në Ditën e Fundit, Besimin në Paracaktimin i mirë qoftë apo i keq.

Rreth këtyre bazave argumentojnë tekstet e shumta nga Kur’ani dhe sunneti si dhe kanë rënë dakord unanimisht të gjithë muslimanët. Allahu thotë:

“Nuk është devotshmëria të drejtoheni nga lindja apo perëndimi por devotshmëria është t’i besosh Allahut, Ditës së fundit, engjëjve dhe profetëve.” ( 2-177)

dhe thotë:

“Ne çdo gjë e kemi krijuar me kader(përcaktim dhe masë të duhur).” ( 54-49 )

dhe thotë:

“ I dërguari i besoi asaj që iu zbrit nga Zoti i tij, po ashtu dhe besimtarët. Të gjithë i besuar Allahut, engjëjve të Tij, librave të Tij, të dërguarve të Tij dhe nuk bëjnë dallim në besimin ndaj profetëve.” ( 2-285 )

dhe thotë:

”Kush mohon Allahun, engjëjt e Tij, librat e Tij, Ditës së fundit, kanë humbur me një humbje të largët”. ( 4-136 )

Transmetohet në hadithin e saktë nga profeti (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) se ai ka thënë:

“Imani është t’i besosh Alllahut, engjëjve të Tij, librave të Tij, të dërguarve të Tij, Ditës së fundit dhe t’i besosh kaderit i mirë qoftë apo i keq.”

Këto parime madhore, të cilat quhen shtyllat e besimit, kanë qënë të njëjta për të gjithë profetët dhe sheriatet e mëparshme të cilat janë zbritur në librat qiellorë dhe nuk i ka mohuar ato apo një pjesë prej tyre veçse kush ka dalë jashtë rethit të besimit dhe është bërë mohues siç thotë i Lartësuari:

“Ata që mohojnë Allahun e të dërguarit e Tij dhe duan të bëjnë dallim ndërmjet Allahut dhe të dërguarve të Tij dhe thonë: I besojmë disa ndërsa i mohojmë disa të tjerë dhe duan të gjejnë ndërmejt kësaj një rrugë të mesme. Këta janë mohuesit e vërtetë dhe ne kemi përgatitur për mohuesit dënim poshtërues. Ndërsa ata që i kanë besuar Allahut, të dërguarve të Tij dhe nuk bëjnë dallim në besimin ndaj tyre, këtyre do u japë shpërblimin e tyre dhe vërtet Allahu është Mëkatfalës, Mëshirues”. ( 4-150,151,152 )

Këto parime madhështore dhe shtylla të drejta kanë nevojë për shpjegim dhe sqarim gjë të cilën do përpiqemi ta bëjmë me sa të kemi mundësi në këtë libër.

Parimi i parë: Besimi në Allahun.

Ky është themeli dhe origina e të gjithave e cila do të thotë: Besim i prerë i palëkundur se Allahu është Zot i gjithçkaje dhe poseduesi i saj, Ai është i vetmi Krijues, Rregullues i vetëm i gjithësisë, i Vetmi që meriton të adhurohet, i pashoq është Ai. Çdo gjë tjetër që adhurohet veç Tij është e kotë dhe adhurimi ndaj tyre është i pavlerë, thotë i Lartësuari:

“Ky sepse Allahu është Ai i Vërteti dhe se çdo gjë tjetër që i lutem përveç Tij është e kotë dhe vërtet Allahu është Ai më i Larti, më i Madhi”. ( 22-62 )

Alllahu është i cilësuar me cilësitë e përsosmërisë dhe përshkrimet e madhërisë i pastër nga çdo e metë dhe mangësi.

Ky eshte teuhidi (njehsimi) me tre llojet e tij:

1. Teuhidin Rrububijeh,

2. Teuhidin Uluhije,

3. Teuhidin në Emra dhe Cilësi.


1- Teuhidi Rrububijeh.

Njësimi në këtë tehuhid domethënë të aprovosh se Allahu është Krijusesi i gjithësisë, Rregulluesi i saj, Ai që jep jetë dhe vdekje, Furnizuesi, i Plotfuqishmi. Aprovimi i kësaj është dicka e ngulitur në natuyrën e pastër njerëzore dhe nuk është mohuar nga asnjë popull i mëparëshëm.

Allahu thotë:

“Nëse pyet kush i ka krijuar do të thonë Allahu”.

Dhe thotë:

“Nëse i pyet kush i ka krijuar qiejt dhe tokën do të thonë: I ka krijuar i Plotëfuqishmi, më i Dijëshmi”. E si pra, i kthejnë shpinën? " ( 43-87 )

Dhe thotë:

“Thuaju: Kush është Zoti i shtatë qiejve, i tokës dhe i Arshit madhështor, ata do të thonë: Allahu. Thuaju:" E pse nuk frikësoheni pra? " ( 23-86,87 )

Ajete të tilla në Kur’an janë të shumta ku Allahu përmend se si idhujtarët e aprovojnë rrububijetin (sundimin) e Allahut, veçimin e Tij me të drejtën e krijimit, furnizimit, dhënë jetë dhe vdekje. Këtë lloj njehsimi dhe egzistencën e Zotit nuk e ka mohuar përveçse në grup i vogël njerëzish, shfaqën haptazi mohimin e egzistencën e Zotit megjithëse në vetvetet e tyre e miratojnë të kundërtën dhe janë të bindur për këtë. Mohimin që ata shfaqin e bëjnë nga mendjemadhësia siç tregon Allahu për faraonin i cili tha:

“Nuk di për ju të adhuruar tjetër veç meje” ( 28-38 )

ndërsa Musai (paqja qoftë mbi të) i tha atij:

“ (Musai) Tha: "Zoti ynë është Ai që çdo sendi i dha formën e vet, pastaj e udhëzoi atë?”. ( 20-50 )

Dhe tha Allahu:

“Sundimi i qiejve e i tokës është vetëm i All-llahut, e ditën kur ndodh kijameti, atë ditë mohuesit dëshpërohen.”. ( 45-27 )

Pra mohimin e tyre nuk e bazuan në argumente por thjeshtë në kryelartësi siç thotë i Lartësuari:

“Ne nuk kemi tjetër jetë përveç kësaj bote, lindim dhe vdesim dhe ajo që na shkatërron është vetëm koha”.( 23-37,

Mohimi i tyre nuk buronte nga dituria dhe fakte as nuk bazohet në llogjikë fe apo natyrëshmëri. E gjithë kjo gjithësi me çfarë ndodhet në të është tregues i njësimit të Allahut dhe rrububijetit të Tij sepse krijesa patjetër e ka një Krijues dhe ndodhitë patjetër e kanë dikë që i bënë ato të ndodhin.

Thotë i Lartësuari:

“A mos u krijuan nga asgjëja apo ata janë vetë krijues?! A mos ndoshta krijuan qiejtë dhe tokën?!”.( 52-35,36 )

Një poet ka thënë:

“Në çdogjë ka argument që tregon se Ai është Një”.

Duke qënë se ky realitet kërkon përgjigje të domosdoshme nga mohuesit e egzistencës së Krijuesit ata u çoroditën në përgjigjet e tyre, disa thonë:

“Kjo botë është rezultat i natyrës e cila përbëhet nga vetë objektet e krijuara: bimët, kafshët, gjërat e ngurta, këto përbëjnë natyrën e cila ka krijuar veten!!”

Ose thonë:

“Natyra është përshrimi i sendeve dhe veçoritë e tyre sipër shembull: nxehtësia, i ftohti, lagështira, thatësira, butësia, ashpërsia, lëvizja, qëndrimi, zhvillimi, lindja, çiftezimi etj”, kjo është natyra sipas pretendimit të tyre e cila i ka krijuar objektet.

Sidoqë të jetë pretendimi i tyre është i kotë sepse përshembull sipas tezës së parë natyra del të jetë krijesë dhe krijuese në të njëtën kohë pra toka ka krijuar tokën, qielli ka krijuar qiellin, e kështu me radhë gjë e cila është e pamundur. Duke qënë se krijimi sipas kësaj teze është i pamundur atëherë sipas tezës së dytë është akoma edhe më i pamundur sepse përderisa vetë gjëja është e pafuqishme për të krijuar veten atëherë pamundësia e diçkaje ta krijojë atë gjë është edhe më e madhe sepse cilësia nuk mund të ekzistojë vetvetiu përkundrazi është e lidhur ngushtë me ekzistencën e vetë qënies së asaj gjëje, si mund ta krijojë?! Pasi që u vërtetua se gjëja është e krijuar rrjedhimisht dhe cilësia do jetë e krijuar (sh.p.:dhe e kundërta).

Natyra është diçka pa shpirt, pa ndienja, është thjeshtë kompleks objektesh të ngurta, ndaj si mund të thuhet se ajo kryen këto veprime madhështore krijuese, të cilat janë në kulmin e preçizitetit dhe përsosmërisë krijuese, në kulmin e urtësisë dhe përputhjes. Ka nga këta ateistë që thonë:

“Këto krijesa kanë ardhur si pasojë e rastësisë që do të thotë se atomet, bërthamat, copëzat janë bashkuar dhe përputhur me njëra tjetrën rastësishtë duke na formuar jetë, pa patur ndërhyrje nga Krijuesi, Rregullues dhe pa asnjë urtësi e lidhje llogjike!”

Ky pretendim është i kotë dhe i refuzar nga llogjika dhe nga natyrshmëria e pastër njerëzore. Po të meditosh në këtë gjithësi të mirësistemuar me yjësitë e saj, tokën, qiellin, krijesat në to dhe lëvizjet e tyre me preçizitet dhe saktësi të jashtëzakonëshme, do të bëhet e qartë se kjo nuk mund të ndodhe veçse si krijim i një Krijuesi të Urtë.

Ibn Kajjimi ka thënë:

“Pyete mohuesin çfarë thua në lidhje me një anije që noton në lumë, duke qënë e projektuar në formën më të mirë, duke qënë e paisur me mjetet më të sofistikuara, duke pasur të përcaktuar çdo gjë në masën e duhur dhe në mënyrën më të mirë sa që nuk mund të vërehet në të asnjë e metë as në materialin e saj as në pamjen e saj. Kjo gjithësi është në formën e një kopështi madhështor ku gjenden të gjitha llojet e të mbjellave dhe fryteve që i plotësojnë nevojat njeriut. Ky kopësht e ka dikë që kujdeset për të, e mbikqyr, përmirëson dhe i kryen çdo shërbim të nevojshëm duke mos ngelur vend për të meta. Më pas kur vjen koha e të korrurave i ndan ato sipas vlerës dhe nevojës që njerëzit ka për to duke i dhënë çdokujt atë që i përshatet. A mund të jetë e gjithë kjo rastësisht pa një Krijues që ka bërë këtë zgjedhje?! A mund të jetë ekzistenca e anijes dhe e kopshit rastësisht pa një veprues mbikqyrës, rregullues?! Çfarë të thotë llogjika jote në lidhje me këtë, çfarë përgjigje të jep dhe drejt çfarë gjëje të orjenton?! Është nga urtësia e Allahut, Krenarit, të Urtit që ka krijuar zemra të verbëra që nuk e vërejnë të vëretën, që nuk janë në gjendje t’i shohin këto argumente të qarta dhe të prera përveçse me shikimin e qënies së gjallë siç bëjnë shtazët. Mbaroi fjala e Ibn Kajjimit”.

Marrë nga libri “el Irshadu ila sahilil itikad” faqja 9- 12

Autor
Salih el Feuzan

Përktheu
Shuajb Rexha

" O Krijues i qiejve e i tokës, Ti je kujdestar imi në Dunja e në Ahiret, më bën të vdes musliman dhe më bashko me të mirë! "

Esselamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu.

[ramazan_it]

Së dyti: Teuhidi uluhijeh

Teuhidi uluhijeh është njëhsimi i Allahut me të gjitha llojet e adhurimeve. Fjala uluhijeh do të thotë adhurim, ndërsa ilah do të thotë i adhuruar, ndaj ndryshe ky lloj teuhidi quhet dhe teuhidul ibadeh (njëhsimi në adhurim).

Fjala el ibadeh në aspektin gjuhësor do të thotë: nënshtrim, përulje p.sh. thuhet rrugë muabed dmth e shtruar, e shkelur me këmbë nga njerëzit dhe kafshët.

Ndërsa kuptimi i fjalës ibadeh në aspektin e sheriatit është përkufizuar nga dijetarët me shprehje të ndryshme por që përmbajtja e tyre është e njëjtë. Një pjesë e dijetarëve e kanë përkufizuar duke thënë: çdo gjë me të cilën sheriati ka urdhëruar pa pasur ndikim zakonor apo rrjedhim logjik.

Disa të tjerë e kanë përkufizuar duke thënë: Dashuria e plotë së bashku me nënshtrimin absolut.

Ndërsa shejhul islam Ibn Tejmijeh e ka përkufizuar duke thënë: Adhurimi është term i përgjithshëm që përfshin çdo gjë që Allahu e do dhe është i kënaqur me të, fjalë qofshin apo vepra, të dukshme (jashtme) apo të fshehta (të brendshme).

Ky përkufizim është më preciz dhe më përmbledhës, sepse sipas këtij përkufizimi e gjithë feja përfshihet në adhurim.

Ata që e përkufizuan si dashuri dhe nënshtrim e thanë këtë sepse dashuria e plotë e shoqëruar me nënshtrimin absolut sjellin rrjedhimisht bindjen ndaj të dashurit dhe dorëzimin ndaj tij, ndaj i robëruar quhet ai i cili ia kushton dashurinë dhe përuljen të dashurit të tij. Në varësi të dashurisë që robi ka ndaj Zotit të tij aq do jetë dhe bindja ndaj Tij, sepse nënshtrimi ndaj Tij shfaqet me bindje. Dashuria e robit ndaj Zotit të tij dhe nënshtrimi ndaj Tij përbejnë adhurimin që i kushtohet Atij të pa rival. Pra adhurimi përmban në vetvete konceptin e dashurisë dhe të nënshtrimit.

Adhurimi ngrihet mbi tre parime baze: Dashuria, frika dhe shpresa, duhet patjetër që këto të treja të ekzistojnë njëkohësisht sepse kush e adhuron Allahun vetëm me njërën prej tyre nuk është adhurues i vërtetë i Allahut ashtu siç duhet.

Adhurimi i Allahut vetëm me dashuri është rruga e sufistëve, kurse adhurimi vetëm me shpresë është rruga e murxhieve[1], ndërsa adhurimi vetëm me frikë është rruga e havarixheve[2].

Adhurimi i zhveshur nga nënshtrimi nuk mund të jetë adhurim, kush e do diçka dhe nuk i nënshtrohet asaj nuk quhet adhurues si psh dashuria e njeriut per femijën apo shokun e tij, po ashtu nënshtrimi i zhveshur nga dashuria nuk është adhurim si psh kur i nënshtrohesh sundimtarit apo një zullumqari për tiu ruajtur të keqës së tij. Ndaj nuk mjafton njeri koncept pa tjetrin per tu konsideruar adhurim i Allahut, përkundrazi e ka detyrë robi që ta dojë Allahun më shumë se çdo gjë dhe të jetë Allahu më i madhëruari tek ky njeri se çdo gjë tjetër. Adhurimi është gjëja që Allahu do nga robërit e Tij, dhe është i kënaqur me të, dhe ai është qëllimi për të cilin është krijuar njerëzia siç thotë i Lartesuari:

“Nuk i kam krijuar xhinët dhe njerëzit për diçka tjetër veçse që të më adhurojnë”.

Për këtë synim janë dërguar profetet siç thotë i Lartesuari:

“Vërtetë kemi dërguar në çdo ummet të dërguar (tu thonë): Adhuroni Allahun dhe largojuni tagutit (çdo gjë që adhurohet veç Allahut)”.

Adhurimi ka lloje të shumta të tij siç është namazi, zekati, agjerimi, haxhi, vërtetësia në fjalë, përmbushja e amanetit, mirësjellja me prinderit, mbajtja e lidhjeve farefisnore, zbatimi i marrëveshjeve, urdherimi për të mirë dhe ndalimi nga e keqja, luftimi i mosbesimtarëve dhe hipokriteve, bamirësia ndaj jetimëve, të varfërve, të mbeturve në rrugë, shërbëtorëve dhe kafshëve, përmendja e Allahut, leximi i Kuranit, duaja, prerja e kurbanit, zotimi, kërkimi i mbrojtjes dhe i ndihmës nga Allahu, të gjitha këto janë adhurime që duhet t’i kushtohen vetëm Allahut.

Nëse dikush i kushton dikujt tjetër veç Allahut ndonjë lloj adhurimi ai ka bërë shirk te madh dhe ka rënë në gjynahun që Allahu nuk e fal ndryshe veçse me pendim, si psh ai që i lutet dikujt tjetër veç Allahut, ose bën kurban ose zotohet për dikë tjetër veç Tij, ose i kërkon mbrojtje apo ndihmë të vdekurve, apo dikujt në mungesë ose dikujt të pranishëm për diçka që ka mundesi për të vetëm Allahu, pa marrë parasysh se kujt i drejtohet ky adhurim: statuje, peme, gur, profet nga profetët, eulij nga eulijatë, i gjallë qoftë apo i vdekur, siç ndodh sot tek tyrbet e ndërtuara mbi varre.

Allahu nuk pranon që t’i përshkruhet rival në adhurim qoftë engjëll me pozite të lartë, apo profet i dërguar apo eulij nga eulijate. Thotë i Lartesuari:

“Allahu nuk fal që t’i përshkruhet shok Atij.”

Dhe thotë:

“Mos lutni dikë tjetër së bashku me Allahun”,

dhe thotë:

“Adhurojeni Allahun dhe mos i bëni shok asgjë”.

E themi me keqardhje të madhe se sot një pjesë e varreve janë shndërruar në idhuj që adhurohen në vend të Allahut nga ata që pretendojnë se janë muslimane. Ka nga ata që i luten dikujt tjetër veç Allahut në çdo vend edhe sikur të mos jetë pranë një varri si psh ata që kur ngrihen në këmbë apo kur tremben papritmas nga dicka thone: O Rasulallah, ose thonë: Ndihmë o Rasulallah, ose ndihmë o filan (për dikë jo të pranishëm). Nëse i qorton ata për këtë do përgjigjen duke thënë: Ne e dijmë që ata nuk kanë asgjë në dorë, por janë njerëz të mirë me pozitë tek Allahu dhe ne lutemi nëpërmjet pozitës dhe ndërmjetesimit të tyre. Këta të gjorë -megjithëse e lexojnë Kuranin- kanë harruar se kjo thënie është vetë pretendimi i idhujtareve dikur, siç na tregon Allahu me fjalën e Tij:

“Ata adhurojnë në vend të Allahut diçka që nuk mund tu sjellë dëm e as dobi dhe thonë këta janë ndërmjetesuesit tanë tek Allahu. Thuaj: A po e lajmëroni Allahun me dicka që nuk e ditka në diçka në qiej e në tokë?! I Lartësuar dhe i pastër është nga çfare i bëjnë shok”

dhe fjala e Tij:

“Vërtetë vetëm Allahut i takon t’i përkushtohet feja sinqerisht. Ata që kanë marrë eulija në vend të Tij thonë: Nuk i adhurojmë për gjë tjetër veçse të na afrojë tek Allahu. Vërtetë Allahu do gjykojë ndërmjet tyre për atë që ata kundërshtohen. Allahu nuk e udhezon atë që është gënjeshtar mohues”.

Është detyrë e dijetarëve ta qortojnë e ta hedhin poshtë këtë shirk të shëmtuar duke ua bërë të qartë njerëzve të vërtetën, gjithashtu është detyre e sundimtareve muslimanë t’i shembin këto idhuj dhe t’i pastrojnë xhamitë prej tyre. Shumë nga dijetarët e mëdhenj përmiresues e kanë kritikuar dhe luftuar këtë shirk, ua kanë tërhequr vërejtjen njerëzve prej tij dhe i kanë qortuar ata.

Nga këta dijetarë përmendim shejhul islam Ibn Tejmije, nxenesi i tij Ibnul Kajim, shejh Muhamed bin Abdul Uehabi, shejh Muhamed bin Ismail es-Sananij, shejh Muhamed bin Alij esh-Sheukani e shumë dijetarë të tjerë si në kohët e hershme ashtu dhe në kohët tona siç shihet qartë në librat e tyre.

Në lidhje me këtë imam Sheukani në librin e tij “Nejlul Eutar” ka thënë:

“Sa e sa të këqija i kanë sjellur islamit ndërtimi i varreve dhe zbukurimi i tyre si psh besimi i devijuar që ekziston tek injorantët i cili është i njëjtë me besimin e kafirave tek idhujt e tyre apo dhe me keq duke pretenduar se varret mund tu sjellin të mira dhe tua largojnë të këqijat, duke i shndërruar ato në pikë orientimi për të kërkuar kryerjen e nevojave dhe realizimin e tyre, duke kërkuar prej tyre atë që robërit kërkojnë nga Zoti i tyre, ndërmarrin udhëtime drejt varreve, i fërkojnë ato dhe u kërkojnë shpëtim. Pra në mënyre të përmbledhur mund të themi se këta nuk kanë lënë pa bërë asgjë nga ato që idhujtarët bënin me idhujt e tyre. Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi. Me gjithë shëmtinë e kësaj të keqeje dhe këtë kufr të rëndë pothuajse nuk gjejmë njerëz që zemërohen per hir të Allahut apo të kenë xhelozi për fenë e pastër, qofshin ata dijetarë, nxënësa dije, prijësa, ministra etj. Kemi dëgjuar lajme të shumta që nuk lënë vend për dyshim se shumë nga adhuresit e varreve po tu kërkohet nga pala tjetër që të betohen për diçka ata janë të gatshëm të betohen për Allahun rrejshëm, por nëse u thuhet për të njëjtën gjë betohu për shejhun tënd apo uelijin tek i cili beson atëherë i mbyllet goja, zmbrapset, refuzon të betohet dhe e pranon fajin. Kjo është nga faktet më të qarta që tregojnë se shirku i tyre e ka tejkaluar shirkun e të krishterëve që thonë: Ai është njëri nga të dy, ose njëri nga të tre. O ju dijetarë të islamit, o ju sundimtare muslimane! çfarë e keqe më e madhe mund t’i kanoset islamit sesa kufri?! çfare sprove me e dëmshme mund të jetë për këtë fe se sa adhurimi i dikujt veç Allahut?! çfarë fatkeqësie më e madhe mund t’i godasë muslimanët sesa kjo fatkeqësi?! çfarë e keqe tjetër më e madhe është detyrë të ndryshohet më shumë sesa ky shirk i qartë?! ( mbaroi fjala e Sheukanit).

Kjo bela është shtuar edhe më shumë pas kohës së tij, e nuk ka forcë tjetër veç forcës së Allahut.


Marrë nga libri “el Irshadu ila sahilil itikad” faqja 12- 15

Autor
Salih el Feuzan

Përktheu
Shuajb Rexha

Marrur nga:
www.Udha e Besimtareve.com

[1] Murxhitë janë një grup i humbur ku si moto të tyre kanë se njeriut i mjafton të jetë besimtar edhe sikur të besoj vetëm me zemrën e tij pa e shprehur dhe e vepruar atë, dhe se veprat nuk janë pjesë përbërëse e besimit dhe që nuk ndikojnë fare në të.

[2] Havarixhët janë një grup i humbur dhe janë në të kundërtën e murxhive, si moto të tyre kanë se çdo muslim që bën një gjynah prej gjynaheve të mëdhaja ai ka dal nga feja dhe konsiderohet mosbesimtarë.