Raport Sekret i sherbimit sekret te KFOR ndaj Xhavit Halitit

[DriniM]

O djema , xhavit halitin e njohi personalisht se jemi gati moshatare.
Kur them e njohi, e njohi nga jeta studentore e atehershme sidomos ne ligjeratat e pergjithshme -si :- socialogji, llogjike, psikolllogji ,paraushtarak e tjera .Po edhe nga menza e studenteve .

Kur plasen demostarat ate kohe ne fillim ne Menxen e Studenteve e mandej ne Qendren Studentore , xhaviti shkonte mes studenteve si i pa koke e tuj hapur syte poshte e perpjete .
Kete sjellje te tij ,disa ia lane nga friga , disa nga kureshtje , disa na budallaleku .
Por e verteta kishte qenur ndryshe .
xhavit aliti kishte qenur informatori(spiuni ) i ibish kllokocit ( ate kohe nder kokakat me te medhaja te udb-sne Kosove ,ne mos i dyti) .

E sic eshte rendi per kesi punesh , nje dite studentet ti hoqon nje dru te mire ama ashtu rahur burash , sa derhyri milica ( policia ) serbe e ateherhme ( qe brutalizonte demostruesit Shqiptar )per ta shpetuar dhe e derguan ne Spitalin qendror te Prishtines , ku b-ytha e tij rruhej nga policet serb qe te mos e mbysin studentet Shqiptar .
Pastaj ky qelbanik me detyre nga udbja emigroi ne zvicer dhe ate si hero bile, se gjeja kishte ikur nga burgjet serbe .
Prandaj u vrane dhe nuk iu lane ligjit/drejtesise ,punetoret e sigurimit te udb-se pergjegjes per Kosove nga keta komandantet e Bllaces te UCK-se se hashim lopar brojes.



Ky duhet te denohet dhe te varet per t-opesh midis prishtines ,deri sa ti qerohet mishi nga eshtrat ( si sorat,laraskat ne kopshte me nje fjale )

[Premtor]

Degjoni forumist te nderuar Berisha duhet te ndihmohet se Demonstratat e rrebeleve te Rames jane te lidhuna me vrasesit se Xhavit Haliti.

Beni nje krahasim ne mes te rrebelizmit te marsit 2005 ne Kosove dhe 21 janarit 2011 ne Tirane

Me te degjuar ty o kali e gjithe shqiptaria bene lufte vellavrasese por i lutem zotit qe nuk ta rras askush hiq lopo, pelo

Ka informata qe ti ke qene atje ne Tirane dhe ke tentu me ndeze situaten qe me u vra sa me shume shqiptar

[Llapi]

HAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
o kush rakun jan gazetaret serb qe punoin ne franc per ta njollos
xhavit halitin Zeken bre
o ju shqipfolsa mos ju gezoni kesaj se veq sa me ju marue qef juve ka dal se as per qokeve sun e kapnin Zeken ai eshte heroi legjend e gjall e UçK-se o mjerana

[Gogi]

Asgje tjeter, sikur raportet e dertanishme negative per Kosove piffffff!!

[Drenica 97]

sherbimet sekrete din me ja fut kot,shiqo sa te zote jane keta te sherbimeve,numri i ID UNKNOWN,ngjyra e syve UNKNOWN,religjioni UNKNOWN,emri i babait UNKNOWN,shteti ku lindi UNKNOWN hahahaha,as ngjyren e flokve nuk po e dikan keta ekspertet e sherbimeve sekrete.
Keto jane budallakina qe i ka shkru naj informatore shqiptare per nje grushte para e status azilanti ne perendim,raporte te ketilla perfundoin ne koshin e plehrave.

[Llapi]

Xhavit Haliti dëshmon për historinë e UÇK-së
Intervistë ekskluzive
Xhavit Haliti, themelues i UÇK-së: Si u organizua lufta në Kosovë (1)
Në vitin 1985 nisë lëvizja guerile e Kosovës
Kur u mor vendimi për krijimin e lëvizjes guerile në Kosovë? Pse dështuan planet për atentatet kundër Rrahman Morinës dhe Slobodan Milosheviqit? Kush ishte në krye të LPRK-së? Çfarë roli duhej të kishte Byroja Ekzekutive?
Xhavit Haliti është një nga figurat më interesante politike të Kosovës.
Ish i burgosur politik, i inkuadruar herët në Lëvizjen klandestine kosovare, në të tetëdhjetat bëhet njëri prej prijësve të Lëvizjes Popullore për Republikën e Kosovës (LPRK). Fillet e organizimit të armatosur kosovar lidhen me emrin e tij.
Në vitin 1990 Haliti do t’i shpëtojë atentatit të UDB-ës.
Në fillimvitet e nëntëdhjeta, dukej që LPK (Lëvizja Popullore e Kosovës, LPRK e transformuar), po ballafaqohej me një krizë identiteti politik. Kërkesa për statusin e republikës për Kosovën tashmë kishte marrë legjitimitetin e Kuvendit të Kosovës, ndërsa skena politike e Kosovës ishte bërë pluripartiste, me Lidhjen Demokratike të Kosovës si parti më e fortë. Megjithatë, nuk ishin të paktë ata që mendonin që pavarësia e Kosovës nuk mund të arrihet pa luftë. Kjo përshtypje u influencua edhe prej zhvillimeve në Slloveni, Kroaci dhe Bosnjë e Hercegovinë. Vetëvendosja dhe lufta u treguan si çift i pandashëm. Përpjekjet e LDK-së dhe LPK-së për organizim ushtarak në fillimvitet e nëntëdhjeta nuk sollën farë rezultati. Mbase ishte herët për luftë në Kosovë. Apo, thënë më mirë, kosovarët nuk ishin të gatitur për luftë.
Xhavit Haliti do të jetë njëri prej themeluesve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Në vitet e luftës, Haliti do të jetë njeriu kryesor i UÇK-së në Shqipëri. Më vonë, ai do të inkuadrohet në Partinë Demokratike të Kosovës të Hashim Thaçit. Haliti sot është anëtar i Kryesisë së PDK-së dhe përfaqësues i PDK-së në Këshillin Tranzitor të Kosovës.
Ky është rrëfimi deri më sot më i plotë për organizimin e luftës në Kosovë.
ZËRI: Kur mirret me vendimi i LPRK-së që të inicohen format e armatosura të organizimit politik të kosovarëve. Duket që ky vendim është marrë më herët, më 1985, dhe në një mënyrë ka shprehur limitet e lëvizjes politike të viteve të ’80-ta, kur u pa se politikisht, çështja e Kosovës, si në aspektin institucional ashtu edhe në atë të lëvizjes klandestine, kishte ngecur. Pra, kur merret vendimi, në çfarë rrethanash, dhe cila ishte struktura organizative, në fillim, e krahut të armatosur të LPRK-së?
Mt: Si u krijua qeveria në ilegalitet
HALITI: Në vitet 1984-1985, ne vepronim në Kosovë. Nuk dua te bëj historinë e asaj kohe, por është e nevojshme që të kemi parasysh se ishin te paktën katër vjet që Kosova vuante nën një represion të jashtëzakonshëm, dhe UDB po bëntë gjithçka për të shkatërruar nga rënjët lëvizjen e organizuar të asaj kohe. Në Kosovë vepronte Komiteti Organizativ, si organ politik. Diku në fillim të vitit 1985 u mor vendim që të formohej Byroja Ekzekutive, e cila, në një mënyrë, do të luante rolin e njëfarë qeverie ose organi ekzekutiv, me të gjitha segmentet, me të gjitha funksionet që mund t’i ketë një qeveri në ilegalitet.
ZËRI: ... Kush ishte tjetër në Byronë Ekzekutive?...
HALITI: ... Ka qenë Hilmi Reçica, por edhe Xhaber Morina, Bashkim Mazreku Xhavit Haliti dhe Fehmi Lladrovci.
ZËRI: Cili ishte roli juaj?
HALITI: Si anëtar i Byrosë Ekzekutive, unë isha ngarkuar të krijoja lëvizjen guerile në Kosovë. Me gjithë dëshirën e madhe për të krijuar këtë lëvizje guerile dhe për ta zgjeruar atë në planin politik në të gjitha trojet shqiptare, burgosjet e nëntorit të atij viti ndikuan, në njëfarë forme, që të pushojë së funksionuari organizata jonë për një kohë. Kjo zgjati deri sa në të u kooptuan anëtarë të rinj, të cilët u lidhën me pjesën që kishte mbetur.
Megjithatë, Lëvizja Popullore e Kosovës, bëri përpjekje të pandërprera, nga jashtë dhe nga brenda, që të krijojë një strukturë të tillë.
Në momentin e marrjes së vendimit për krijimin e lëvizjes guerile, ne nuk kishim realisht armatim, kishim dikund dy-tri armë, të cilat ishin pronë e organizatës dhe, të cilat, pas burgosjeve, u dekonspiruan dhe ato i konfiskoi UDB-ja. Kështu që, pas daljes sonë në ilegalitet, kishim mbetur katër-pesë veta: unë, Xhavit Haziri, Nuhi Ahmeti, Abdullah Dërguti, dhe Sadik Halitjaha, Hajdin Abazi dhe dy-tre të tjerë, për të mos u marrë me lista emrash. U mor vendimi që unë, për shkak se isha rrezikuar pas rrethimit që ma bëri atëherë UDB-ja dhe pasi ishte marrë vesh se ishte plagosur një punonjës i Sigurimit të Shtetit, të largohesha përkohësisht nga Kosova. Jashtë i gjeta shokët e mi, me të cilët kishim punuar bashkë me një përkushtim të madh për të krijuar këtë mekanizëm ushtarak, por edhe për të funksionuar mekanizmat e tjerë politikë, të cilët do të duhej të ishin vërtet një organizëm efikas dhe gjithëpërfshirës, duke patur parasysh që të gjitha ata që të ishin të gatshëm të angazhoheshin për çlirimin e Kosovës tu jepej mundësia konkretisht.
ZËRI: Kush ishte, në atë kohë, kryetar apo lider i LPRK-së?
HALITI: Në Kosovë, varësisht nga goditjet që ka bërë UDB-ja, kanë ndryshuar rolet e udhëheqësve të LPK-së. Kanë qenë: Xhabir Morina, Xhavit Haziri, Ramadan Avdiu, Fahri Fazliu, Bardhyl Mahmuti, Afrim Zhitia. Këta kanë qenë promotorë të Lëvizjes Popullore të Kosovës brënda vendit. Ka qenë Shaban Muja, njëri ndër njerëzit më operativë, që ka mbajtur lidhjet Kosovë-jashtë, së bashku me Sahit Krasniqin. Dhe, ka qenë Ahmet Haxhiu, i cili në moshë të thyer, por me një vullnet të hekurt, bëri shumë që njerëzit tanë në Kosovë të jenë të organizuar dhe u përpoq të krijojë mundësi që ata të kenë edhe një pjesë të armatimit, për ta ngritur këtë organizëm.
ZËRI: Në fundvitet e ’80-ta dihet që ndodh përkeqësimi i gjendjes në Kosovë dhe u krijuan rrethanat, të cilat thuaj se domosdoshmërisht çonin në konkludimin që lëvizja e armatosur është e pashmangshme. Duket se ka pasur veprime të armatosura më 1988, më 1989: diversione, prishje të kabllove të rrymës elektrike nëpër Kosovë. A ka qenë LPK-ja prapa këtyre veprimeve dhe a ndodh në këtë kohë forcimi i lëvizjes së armatosur?
Mt: Vrasja e Afrim Zhitisë dhe Fahri Fazliut ishte goditje e rëndë për ne
HALITI: Padyshim që po. Tashmë, për këtë periudhë që flisni ju, ne ishin forcuar dhe pjekur. Në atë kohë, ashtu si edhe e kam thënë në një intervistë edhe më herët, gabimet tona ishin të natyrave të ndryshme, pasi veprimtarët tanë, të cilët merreshin me diversione të ndryshme të kësaj natyre që ju përmendni, ishin të implikuar edhe në çështje politike dhe në organizimin politik. Mund të them se ka pasur veprime, siç ishin ato të hedhjes së shtyllave të tensionit të lartë, të cilat përçonin rrymën elektrike për në Mal të Zi dhe për në Maqedoni. Ideja ishte që të sabotohej kjo, meqë Maqedonia e blente shumë lirë rrymën elektrike nga Kosova, e gjithashtu edhe Serbia e blente shumë lirë dhe pastaj ia shiste Kosovës. Janë shkatërruar disa herë edhe damperët e bartjes së qymyrit në Obiliq etj.
Para vitit 1990, do të thotë, nuk ka pasur atentate konkrete kundër njerëzve nga LPK-ja, edhe pse në platformën tonë kanë qenë atentatet ose goditjet kundër kolaboracionistëve në Kosovë, kundër atyre që ndikuan që t’i merret autonomia Kosovës, kundër atyre që në një mënyrë ose në mënyrën tjetër shkatërruan çdo gjë shqiptare në Kosovë.
ZËRI: Duket që kjo UDBA, e cila ka pritur goditjet, ka qenë e informuar, në një mënyrë, për synimet tuaja. Na kujtohet që, në pranverë të vitit 1989, flitej se Rrahman Morina do të goditej nga atentati. Pastaj, në janar të vitit 1990, flitej se Milosheviqi do të jetë, po ashtu, cak i goditjes së grupeve të armatosura shqiptare?
HALITI: Unë nuk e di saktë se a kanë qenë të informuar apo jo, prandaj nuk mund të them se kanë qenë ose nuk kanë qenë të informuar, por dihet se UDB-ja ka pasur një rrjet shumë të fuqishëm të oranizuar në Kosovë, se përpjekjet e UDB-së në vazhdim kanë qenë që, brenda grupeve të organizuara, të fusin njerëz të tyre për të marrë informacione dhe, në momentin e duhur, kanë goditur. Vetëm njerëzit që kanë punuar brenda UDB-së do të mund t’i konkretizonin këto gjëra, nëse duan, pasi që kanë pasur informacione. Por, gjatë kësaj periudhe, mund të them se lëvizja e organizuar, pra LPK-ja, pati një goditje të rëndë. U vranë Afrim Zhitia dhe Fahri Fazliu. Nga Kosova u largua Fadil Vata, sepse ishte shumë rëndë i sëmurë dhe, i cili, vdiq më vonë në spitalin e Bazelit. Bardhyl Mahmuti, gjithashtu, u detyrua të largohej nga Kosova. Po kështu dy prej njerzve më të shkatthët të organizatës në veprimet operative, Shaban Muja dhe Sahit Krasniqi, u detyruan edhe ata të largohen. Do t ë thosha se këtu mbaron edhe faza e parë e organizimit të rezistencës së aramtossur në Kosovë. Mekanizmat, të cilat kishin inicuar veprimin konkret ushtarak, u dobësuan dhe procesi deri në organizimin e ri, deri në gjetjen e njerëzve të përshtatshëm për të qenë në ballë të Lëvizjes kërkoi kohën e saj, për faktin se njerëzit duhej të seleksionoheshin, për faktin se duhej gjetur njerëz të vërtetë, njerëz që nuk kishin frikë nga pushtuesi, njerëz që punonin me përkushtim dhe që nuk punonin për karierë. Dhe, u desh të kalojë një kohë bukur e gjatë deri në konsolidimin ose fillimin e aksioneve të organizuara, siç ishin atentatet ose veprimet e tjera që bëri UÇK-ja më vonë.
ZËRI: Megjithatë, në dimër-panverë të ’89-tës, së pari, në bazë të dokumenteve të UDB-së që kemi botuar, në Beograd ishte krijuar përshtypja se LPK-ja është duke përgatitur kryengritje të armatosur në Kosovë dhe, e dyta, është paraqitja e “Çetës së Llapit”, e cila, në një mënyrë, vërteton se LPK-ja në këtë kohë ka një avancim në organizim. Ç‘mund të thuhet tani për organizimin e armatosur në Llap, i cili, si duket, ishte më i forti në atë kohë?
Mt: Si dërgonim armatim në Kosovë
HALITI: Problemi është se ne nuk kemi pushuar asnjëherë, do të thotë që nga viti 1987, kur kemi filluar, që për njësitë e organizuara të dërgojmë sasi të konsiderueshme të armatimit. Mund të them se armatim ka pasur në gjithë Kosovën por kuptohet jo në sasi të mëdha. Çeta e Llapit ka historinë e saj. Fakti është se gjatë kësaj periudhe LPK ka organizuar në të gjithë Kosovën demonstrata të mëdha. Njëra ndër më të fuqishmet ka qënë ajo e organizuar edhe në Podujevë. Gjatë mbajtjes së demonstratës qe vrarë një polic, dhe pas këtij rasti policia qe tërbuar dhe u vu në ndjekje të të gjithë veprimtarëve, sidomos ndaj një grupi që ishte dalluar më shumë në organizim, në mesin e tyre ishte edhe Ali Ajeti. Në tërheqje e sipër filloi shkëmbimi i zjarrit, automatiku i Aliut ishte i kalibrit 9mm dhe ishte e pa mundur që të arrinte cakun, kështuqë pas një këmbimi të zjarrit goditet nga policia dhe bjen heroikisht duke luftuar për kauzen dhe duke mbrojtur shokët.
Pas këtij rasti UDB u vu në ndjekje të shumicës së veprimtarëve në Llap, ata qëndruan edhe një kohë në përpjekje për t’u organizuar, por qëndrimi ishte i pamundur sepse kushtet për të ndëjtur në ilegalitet ishin të vështira kështu që shumica dërsmuese e tyre u detyruan të arratiseshin në Përendim.
ZËRI: ... Armatimi, ka qënë më shumë për nevoja të guerilës urbane, apo?...
HALITI: ... Po. Po. Armatimi që ka qenë i lehtë dhe që mund të ishte i përdorshëm për veprime guerile...
ZËRI: ... Do të thotë se, në atë kohë, më shumë keni menduar që guerila duhet të jetë e koncentruar në qytete, e jo në formën siç del më vonë UÇK-ja?
HALITI: Nuk ekziston kjo kontradiktë, Ideja ishte që ne të krijonim një lëvizje guerile mbi bazë të kushteve që ekzistonin atëherë në Kosovë . Do të thotë, njerëzit që do të futeshin në këtë strukturë do të duhej të ishin të shkëputur nga organizimi i përditshëm politik, nga veprimet e përditshme politike, nga shpërndarja e gazetave ilegale, e trakteve apo e komunikatave që shpërndaheshin në atë kohë në Kosovë. Mbi të gjitha, do të duhej të ishin njerëz që nuk kishin rënë në sy të organeve. Kështu, realisht ishte vështirë të gjeje njerëz të tillë.
Çështje tjetër ishte se a do të ruhej sekreti dhe ajo se a do të kishte mundësi UDB-ja të ifiltronte njerëz në radhët tona. Për këtë ishte krijuar një mekanizëm, i cili bënte filtrimin e njerëzve dhe nuk i jepte mundësi askujt të futej në këtë rreth pa qenë pjesëtar në aksione. Do të thotë, ideja ishte që, nëse unë marr pjesë në këtë organizim, atëherë duhet të kem marrë pjesë në ndonjë aksion dhe të jem i interesuar ta ruaj edhe veten time. Duke ruajtur vetveten dhe shokët e mi, ruaj organizimin, ruaj sekretet.
ZËRI: T’i kthehemi edhe njëherë çështjes së atentatit mbi Milosheviqin. A ka qenë fare kjo çështje që është diskutuar tek ju?
HALITI: Për Milosheviqin nuk mund të thuhet se nuk është diskutuar. Është diskutuar dhe, mbase, ka qenë dëshirë, mendoj, e çdo shqiptari që mendon shqip, që të likuidohet Milosheviqi. Është thënë se LPK-ja ka përgatitur atentat, janë përmendur edhe emrat të cilët gjoja do të bënin atentat, edhe në Kosovë, edhe në Kopenhagë. Mirëpo, vetë fakti që këto veprime, këto atentate, nuk janë kryer do të thotë se edhe nëse ka pasur përgatitje, ato nuk kanë qenë në nivel, kanë dështuar.
ZËRI: A mund të na e përshkruani tash se si është munduar UDB-ja serbe të pengojë veprimtarinë tuaj personale dhe a është e vërtetë se, në dy raste, ka provuar të bëjë atentat ndaj jush?
HALITI: Nëse flasim për atentatet ndaj një njeriu, ndaj një personi, i cili don të veprojë kundër një strukture aq të organizuar siç ka qenë UDB-ja, unë mund të them që kam pasur katër atentate të natyrave të ndryshme. Atentati i parë politik kundër meje është bërë gjatë demonstratave të vitit 1981, me qëllim që të ma mbyllin gojën dhe të komprometojnë. Ky atentat është realizuar përmes një grupi njerëzish, thjesht të painformuar dhe aventurierë, të cilët edhe sot kanë mbetur në skenën politike por që s’kanë bërë asnjëherë autokritikë. Unë e di që edhe kjo është bërë me inicimin e UDB-së...
Box 1
Mund të them se ka pasur veprime, siç ishin ato të hedhjes së shtyllave të tensionit të lartë, të cilat përçonin rrymën elektrike për në Mal të Zi dhe për në Maqedoni. Ideja ishte që të sabotohej kjo, meqë Maqedonia e blente shumë lirë rrymën elektrike nga Kosova, e gjithashtu edhe Serbia e blente shumë lirë dhe pastaj ia shiste Kosovës.
Box 2
Është thënë se LPK-ja ka përgatitur atentat, janë përmendur edhe emrat të cilët gjoja do të bënin atentat, edhe në Kosovë, edhe në Kopenhagë. Mirëpo, vetë fakti që këto veprime, këto atentate, nuk janë kryer do të thotë se edhe nëse ka pasur përgatitje, ato nuk kanë qenë në nivel, kanë dështuar.


ZËRI: ... A mos është kjo akuza se jeni informator i Ibush Kllokoqit?...
Mt: Skenaret për likudimin tim fizik
HALITI: ... Jo, jo. Me Ibush Kllokoqin s’kam folur kurrë në jetë. Ka ndodhur kjo më 26 mars 1981, gjatë demonstratave. Një shok aktual imi, Mehmet Bislimi, më ka goditur me diçka në kokë duke thënë: “Spiun”. Pastaj aty u konfrontuan, u ndanë në dy grupe, në dy pjesë dhe kishte rrezik të vriteshin njëra me tjetrën. Dhe, për çudi, e gjithë Kosova mori vesh se unë qenkam njëfarë spiuni i madh, njëfarë agjenti i madh etj. Në mënyrë më të studiuar, nga qarqe të caktuara, nga shërbimet e dezinformimit të ish-UDB-së të cilat janë akoma aktive në Kosovë, ka përpjekje që, përmes një psikopati, të improvizohen gjëra të paqena. Në kohën kur, realisht, Serbia është e interesuar, ashtu siç ka qenë e interesuar tash e pesëmbëdhjetë vjet, që të më likuidojë fizikisht, në kohën kur vërtet nga këto shkrime dhe nga këto dezinformata janë çorientuar edhe familje të njerëzve në Kosovë, të cilat ka rrezik të ndërmarrin diç - megjithëse jam i bindur se ato janë të sigurta se n uk kam gisht në asnjë vrasje - dhe kështu të realizohet skenari mbase i përgatitur mirë i vitit 1990, që u përpoqën ta bëjnë në Cyrih, që pas eliminimit tim fizik, akuzat të mbesin në mes të shqiptarëve dhe që askush të mos jetë në gjendje të thotë se cila është e vërteta dhe se kush qëndron prapa një atentati të mundshëm. Megjithatë, unë as nuk e kam ndërmend të tërhiqem nga politika – këtë dua t’ua bëj të qartë edhe atyre që dëshirojnë që unë të tërhiqem por edhe atyre që dëshirojnë që unë të mos tërhiqem nga politika – dhe as nuk e kam ndërmend të hesht për ato që nuk duhet të hesht. Problemi i atentateve ka qenë i tillë që, prapa atentateve klasike të organizuara – e kam thënë edhe pa u potencuar nëpër media – ka qenë UDB-ja, shërbimet e fshehta të Beogradit, të cilat i kanë drejtuar Bozhidar Spasiq dhe Petar Graçanin. Ka qenë ai i Cyrihut, por është edhe ai tentimi për të më likuiduar fizikisht gjatë rrethimit në “Aktash” të Prishtinës, në të cilin kanë qenë, deri tash të identifikuar: Ibush Kllokoqi, Xhavit Kuçi dhe njëfarë Bashkim Çerkini, për të cilin nuk di as vetë se kush është, por për të kam mësuar kur jam burgosur në Gjermani dhe Itali, me kërkesë të Jugosllavisë që të ekstradohem në Jugosllavi si terrorist...
ZËRI: ... Kur ka ndodhur kjo?...
HALITI: ... Jam burgosur për këtë çështje, për të më ekstraduar në Jugosllavi edhe më 1990, edhe më 1991, njëherë në Itali e njëherë në Gjermani. Por, me ndërhyrjen e Komisariatit të Lartë për Refugjatë, me ndërhyrjen e Qeverisë së Zvicrës, me ndërhyrjen e fuqishme te komunitetit arberesh e të shokëve të mi në atë kohë, pas 17 ditësh qëndrimi në burg, jam liruar...
ZËRI: ... Kërkesa e Jugosllavisë, atëherë, pra ka qenë që të dorëzohet një terrorist e jo një i burgosur politik?...
Mt: Akuzat për spiunazhë
HALITI: ... Akuza ka qenë se ky ka goditur një punonjës të Sigurimit Shtetëror në Prishtinë dhe duhet të gjykohet si kriminel, si terrorist. Gjatë hetuesisë që kanë bërë veçanërisht organet italiane dhe gjatë burgosjes atje, normalisht që shqetësimet e mia kanë qenë se mund të kthehem dhe frika ime e vetme ka qenë se a do t’i përballoj e të mos i jap ato që i di. Tash nuk dua të lavdërohem se çka kisha planifikuar, të paktën gjatë kthimit, mirëpo ishte një procedurë njëmujore gjatë të cilës Jugosllavia ishte e obliguar të sillte argumentet e veta, të cilat i kishte fabrikuar mirë, por fatmirësisht deklarata ime pranë organeve zvicerane në vitin 1985, 1986, kur kam kërkuar strehim politik, me sqarimin, pa më pyetur askush, për rastin e rrethimit në “Aktash”, ka ndikuar që kjo akuzë të bie poshtë dhe ndërhyrja nga Komisariati i Lartë për Refugjatë, nga Qeveria e Zvicrës, nga shokët e mi dhe nga një mik imi dhe yni përgjithësisht, një arbëresh që është angaz huar rreth meje, z. Papituçi, jam liruar. E njëjta procedurë ka shkuar edhe në Gjermani, gjatë burgosjes, por në Gjermani e kisha më lehtë sepse e kisha parasysh se çka ka ndodhur në Itali.
ZËRI: Si u bë që ju t’i shpëtoni atentatit të UDB-ës në Cyrih?
HALITI: Fillimisht është parapërgatitur emigracioni shqiptar gjoja për kontradiktat dhe për përçarjet që janë në mesin e shqiptarëve në migrim. Gjatë kësaj periudhe, janë lëshuar tre trakte me fotografi të Enver Hoxhës, me emër të Organizatës Marksiste-Leniniste të Kosovës, duke i trajtuar problemet tona të brendshme, duke thënë se njëri është spiun i UDB-së, se tjetri është spiun i KGB-së, se i treti është spiun i CIA-s etj. Dhe, realisht, unë kam pritur veprim të UDB-së kundër meje, për faktin se unë isha ndër njerëzit më të ekspozuar në protestat që organizoheshin, qoftë në Zvicër e qoftë edhe në shtetet e tjera të Evropës, në njëfarë forme isha ndër militantët kryesorë të LPK-së dhe, me siguri, trajtohesha si njëri ndër organizatorët e demonstratave por, mbi të gjitha, unë fillova një fushatë gjatë vitit 1988-1989, bashkë me shokë, kundër përfaqësive të Jugosllavisë, pra kundër konsullatave dhe ambasadave, të cilat ishin futur thellë në organizimin e shqiptarëve përmes klubeve në emigracion. Në disa ballafaqime të ashpra që kam bërë kundër tyre, në prezencën e tyre, e ku ishin edhe shqiptarët, të cilët realisht janë përpjekur edhe të më pengojnë, fatkeqësisht, sepse në atë kohë vetëdija dhe niveli ka qenë i tillë, ne arritëm që t’i izolojmë konsullatat dhe ambasadat e Jugosllavisë nga veprimtaria brendapërbrenda emigracionit. Në atë kohë, me përpjekjet e mia, hapëm radio-stacionin e parë në gjuhën shqipe që transmetonte një herë në javë Radio-Zërin e Kosovës në Cyrih.
Mt: Atentatet kundër Enver Hadrit, Xhafer Shatrit dhe Xhavit Halitit
Nga kjo situatë e krijuar, mbase gjatë vitit 1987 e 1988 lëvizjet për të futur armatim në Kosovë për ndonjë faktor nuk kishin filluar ende - jam i bindur se informatorët nuk kishin munguar as atje të arrijnë në konkluzione dhe të marrin vesh ndonjë gjë, UBD-ja kishte bërë plane të godiste kundër meje, Xhafer Shatrit dhe Enver Hadrit, duke ditur se ne nuk ishim bashkë të organizuar, duke ditur se Xhafer Shatri kishte qenë në Lëvizje dhe kishte qenë kryeredaktor i “Zërit të Kosovës” dhe ishte ndarë – do të thotë se ne nuk vepronim bashkë dhe unë të këtillë e kisha gjetur gjendjen – duke ditur se Enver Hadri, në një formë apo në formën tjetër, nga njerëz të papërgjegjshëm ishte akuzuar me akuza të ndryshme në Bruksel dhe, realisht, kishte mbetur me pak njerëz të vepronte, dhe meqë ne ishim në ekspansion organizativ (demonstratat që bënim ishin shumë të fuqishme), meqë isha shumë i ekspozuar ngase të këtillë e kisha të përcaktuar detyrën, ata morën vend im që ta godasin këtë formë të organizimit. Fatkeqësisht, ne nuk arritëm, të paktën, që me Enver Hadrin të vazhdonim bisedimet që i zhvilluam në Bon, në një demonstratë, më duket në dhjetor të vitit 1989. Enveri kërkoi të bashkëpunonim, meqë ai kishte lidhje të fuqishme në strukturat e Bashkimit Evropian, edhe kishte shoqëri por edhe kishte mundësi të depërtimit, dhe u deklarua: “Nuk kam gjë kundër që ju të merrni primatin në të gjitha takimet. Meqë unë kam lidhjet dhe ju keni masën me veti, keni njerëzit, keni popullin, ne mund të bëjmë mrekullira në qoftë se bashkëpunojmë”. Ne ishim dakord dhe kjo çështje u diskutua edhe në Kryesinë e LPK-së, ide kjo që nuk e kundërshtoi askush por fatkeqësisht ndodhën ato që ndodhën. Gjatë kësaj periudhe, unë e kam pasur babanë në Perëndim, në punë, pas arratisjes sime, e kanë marrë, ia kanë marrë pasaportën dhe për katër vjet kanë bërë presion, e kanë rrahur. Pas katër vjetësh, UDB-ja ia jep pasaportën dhe babai niset për në Zvicër pë r t’i parë djemtë që s’i kishte parë...
ZËRI: ... Me siguri, e përcjellin gjatë gjithë kohës?...
HALITI: ... Ata ma kanë ditur banesën. Në Zvicër nuk është problem ta identifikosh banesën e dikujt sepse vetëm sjell numrin e telefonit dhe në informacion ta japin adresën, telefonin etj. Mendoj se qëllimi ka qenë që të ma likuidojnë edhe gjithë familjen, meqë edhe konstatimi i organeve të specializuara të policisë ka qenë se detonacioni ka qenë shumë i fuqishëm, e bile edhe më kanë thënë: “Kush është ai i krisur që bën këso lloj bombash?!”. Më kanë treguar se ka qenë bombë me teledirigjim. Mirëpo, atë ditë, unë jam nisur për në Gjermani, sepse babai kërkoi që të shihte se a i ka ato dokumentet e veta në rregull a jo. Jemi nisur në ora 4 për në Gjermani. Ata janë paraqitur në telefon, në banesë, herë pas here, duke folur italisht. Mirëpo, nuk më kanë kërkuar me mbiemër, por me emër. Në momentin kur, rreth orës 10, është kthyer vëllau në shtëpi dhe e ka marrë telefonin, ata, kur e kanë dëgjuar zërin e tij, duke menduar se jam unë, kanë vepruar shpejt e shpejt d he diku pas nja njëzet minutash a gjysmë ore ka shpërthyer. Më kanë ljamëruar në Gjermani. Shpërthimi dhe rrënimi, ta quaj, edhe i banesës e edhe i ndërtesës ishte i madh, por ishte fat i madh për fëmijët e mi, për gruan time dhe për vëllain tim, që ishin në dhomën e ndejës, që ishte në fund të korridorit dhe derën e kishte nga ana e majtë. Shpërthimi kishte goditur bibliotekën, kuzhinën dhe dhomën e gjumit, ose më saktë vendet ku unë rrija më shumë. Pjesët e metalta, të cilat ishin të futura në mekanizmin e përgatitur, kishin goditur pothuajse sikur të godisje me mitraloz nëpër banesë. Ato kishin goditur dyshemenë dhe kishin rënë në tokë pa fuqi, kështu që fatmirësisht as fëmijët, as gruaja e as vëllau nuk patën pasoja nga kjo...
ZËRI: ... Kur ndodhi kjo saktësisht?...
HALITI: ... Kjo ka ndodhur më 10 janar të vitit 1990.
ZËRI: T‘i kthehemi tani procesit të organizimit të lëvizjes së armatosur. Në këtë fazë të përgatitjeve tuaja për lëvizje të armatosur, a keni pasur kontakte me shtetin shqiptar? Çfare kanë qenë reagimet, nëse keni pasur kontakte? Çfare ka qenë qëndrimi i Shqipërisë për lëvizjen e armatosur?
Mt: Depot me 30 mijë armë për Kosovë
HALITI: Së pari, dua të them se Shqipëria ka qenë një ndër shtetet më militariste të Evropës. Shqipëria ka poseduar armatim të nevojshëm për të gjithë shqiptarët në Ballkan. Dhe, armatimi që ka qenë i destinuar për Kosovën, ka qenë i koncentruar në disa depo në veri të Shqipërisë...
ZËRI: ... Do të thotë se në vitet e ’80-ta ka qenë ky koncentrim?...
HALITI: ... Edhe më herët, shumë më herët. Bile, në bazë të informacioneve që kemi, ka ekzistuar një strategji e caktuar që, në momentin kur në Kosovë do të fillonte ndonjë lëvizje, të futeshin nga Shqipëria në Kosovë ushtarakë të veshur me rroba të ushtrisë jugosllave dhe armatimi ishte kryesisht i prodhimit gjerman dhe anglez, me idenë që dikush të mos ketë mundësi ta akuzojë Shqipërinë për implikim në Kosovë...
ZËRI: ... A dihet, ta zëmë, se për sa armë bëhet fjalë?...
HALITI: ... Në depot afër Fusharrëzit kanë qenë 30 mijë uniforma dhe 30 mijë armë për qëllim të kryengritjes. Kanë qenë pajisjet e domosdoshme të çdo ushtari dhe kanë qenë pajisjet duke përfshirë edhe lugët, por duke përfshirë edhe elementet e ndihmës së parë, sikur që i ka çdo ushtar i çdo ushtrie. Megjithatë, në vitin 1997 këto depo janë shkatërruar, por ka edhe të dhëna të burimeve perëndimore, se këto armë janë shitur nga Ministria e Mbrojtjes, me në krye Safet Zhulalin, me çmim shumë, shumë të ultë, diku në Afrikë dhe Azi.
ZËRI: Po, por t’i kthehemi pyetjes bazike: a keni pasur kontakte me pjesëtarë të shtetit shqiptar, në atë kohë, dhe çka mendonin ata kur u thoshit ju se ka ardhur momenti që të bëhet diçka në Kosovë në mënyrë të armatosur?
HALITI: Përpjekjet për të vënë kontakt me shtetin shqiptar dhe për të pasur mbështetje nga shteti shqiptar, kanë qenë të vazhdueshme. Përpjekje të tilla ka bërë një pjesë e madhe e aktivistëve nga Kosova, duke shkuar nëpër ambasadat e Shqëipërisë për të marrë kontakt, përmes grupeve që organizoheshin dhe përvidhej ndonjë aktivist, pra njeri i besuar, i cili shkonte dhe kërkonte ndihmë për këtë çështje. Këso përpjekjesh kam bërë edhe unë individualisht.
Në vitin 1984, më duket, në emër të organizatës nga ne ka shkuar në Shqipëri Xhabir Morina, atëherë udhëheqës o organizatës për të kërkuar ndihmën e Shqipërisë në drejtim të organizimit tonë në Kosovë. Megjithatë, në këtë periudhë, ishte një dozë mosbesimi, sepse pothuajse të gjitha grupet zbuloheshin shpejt dhe jetëgjatësia e tyre në organizim, në momentin që hapeshin, nuk ishte më e gjatë se gjashtë muaj ditë. Kështu që, kushtet reale, për të biseduar dhe për të konkretizuar diçka, janë krijuar në vitin 1989-1990, kur ne kemi shkuar në Shqipëri dhe kemi biseduar me, në atë kohë, presidentin Ramiz Alia, i cili ngarkoi një strukturë nga Shërbimi Informativ Shqiptar dhe ngarkoi këshilltarin e tij të parë ushtarak, zotin Adem Çopani, që të merrej me ne. Ai premtoi se do të bënte gjithë të mundshmen që neve të na krijoheshin kushtet për një veprim të tillë, meqë atëherë kishte filluar edhe shpërbërja e Jugosllavisë dhe ishin elementet e para se në Jugosllavi do të fillonte nj ë luftë, një katrahurë, një kasaphane, ashtu siç u bë.
Box 1
Gjatë kësaj periudhe, janë lëshuar tre trakte me fotografi të Enver Hoxhës, me emër të Organizatës Marksiste-Leniniste të Kosovës, duke i trajtuar problemet tona të brendshme, duke thënë se njëri është spiun i UDB-së, se tjetri është spiun i KGB-së, se i treti është spiun i CIA-s.
Box 2
Në depot afër Fusharrëzit kanë qenë 30 mijë uniforma dhe 30 mijë armë për qëllim të kryengritjes. Kanë qenë pajisjet e domosdoshme të çdo ushtari dhe kanë qenë pajisjet duke përfshirë edhe lugët, por duke përfshirë edhe elementet e ndihmës së parë, sikur që i ka çdo ushtar i çdo

ZËRI: Tash, për këto takime, nëse keni ndonjë detaj? Çfare ka qenë marrëveshja, çfare ka qenë ideja, çfare ishte koncepcioni: lëvizje guerile, koncentrim i armëve në veri, apo…?
Mt: Dy opsionet e luftës në Kosovë
HALITI: Detaje kam shumë, por them se çdo gjë ka vendin dhe kohën e vet. Sidoqoftë, nga Shqipëria është kërkuar prej nesh të dinë se a kemi strukturë të organizuar, se në çfarë niveli e kemi atë strukturë, se a kemi mundësi ta mbajmë sekretin për lëvizjen e armatimit dhe se a kemi depo sekrete për armatime në Kosovë. Edhe pse në Kosovë ishin bërë disa depo, ashtu siç më është raportuar nga Ahmet Haxhiu, prapseprapë këto depo ishin shumë të vogla, duhej të ishin shumë konspirative dhe nuk mund të zënin armatimin që i duhej Kosovës.
Në këtë kohë, në Lëvizje ose në strukturat tona, ka pasur dy mendime: të marrim armatim dhe t’ia shpërndajmë popullit, apo të marrim armatim për aq njerëz sa kemi. Për të marrë armatim me idenë që t’i shpërndahej popullit pothuajse ishte e pa mundur sepse asnjë njeri normal në Shqipëri ate s’do ta pranonte për faktin se nuk ishin pjekur kushtet për një veprim të tillë dhe po të veprohej në mënyrë të tillë ne do të hudhnim në erë jo vetëm organizimin tonë por edhe Shqipërinë.
Nga ana tjetër, në Shqipëri, në këtë kohë, filluan ndryshime të mëdha. Situata ekonomike ishte tepër e rëndë, duke sjellë për pasojë rritjen nga dita më ditë e paknaqësisë së popullit. Ndryshimi i sistemit u bë domosdoshmëri, qeveritë ndrroheshin njëra pas tjetres, asnjëri nga politikajt nuk kishte siguri për veten e tij, kështuqë edhe marrja e ndonjë vendimi i cili do të zbatohej ishte e pa mundur.
Pikërisht në këtë periudhë filluan veprimet edhe të një fraksion i dalë nga LPK i cili bënte përpjekje që të konsolidohej e që quhej Fronti i Rezistencës, dhe njëkohësisht, u bënë edhe lëvizje të caktuara nga Lidhja Demokratike e Kosovës, dhe përfaqësia e saj në Tiranë, për të ndërtuar strukturat e saj ushtarake...
ZËRI: ... Kush ishte aty?...
HALITI: ... Ka qenë Ali Aliu, pastaj njëfarë Zymber Berisha, Hafiz Gagica, e ku ta di unë edhe kush tjetër.
ZËRI: Të kthehemi pakëz te Çopani. A kishte ide Çopani, si kolonel, se çfarë duhej bërë që ju të organizoheni më mirë në këtë periudhë, apo gjatë gjithë kohës ju keni qenë njeriu numër një i LPK-së i obliguar që të organizoni lëvizjen e armatosur?
Mt: Takimet me Ramiz Alinë dhe Sali Berishën
HALITI: Në të gjitha vendimet për këtë, edhe pse më vonë janë rifreskuar vendimet, nuk ka pasur asnjë ndryshim sepse realisht ka qenë një besueshmëri e lartë në raport me njëri-tjetrin dhe detyrat i kemi pasur të ndara çdonjëri. Adem Çopanin, në njëfarë mënyre, e kam pasur mentor dhe jam takuar me të sa herë kam kërkuar unë. Do të thotë se nuk ka pasur ndonjë pengesë për t’u takuar dhe për t’i trajtuar problemet. Mirëpo, pas ardhjes së Partisë Demokratike në pushtet, pas krijimit të strukturave politike dhe ekzekutive në Kosovë, politikisht Sali Berisha ishte i orientuar që të bashkëpunonte vetëm me këto struktura. Disa nga njerëzit që më kishin parë të hyja në presidencë edhe në kohën e Ramiz Alisë edhe në kohën e Sali Berishës më ngacmonin dhe më pysnin se si ëshë e mundur që ti të kontaktosh me të dyja administratat. Disa nga ekstremistët e së majtës më thonin se ti je shitur te Rugova e Salihu, e djathta pëshpëriste se unë po ndihmoja konsolidimin e Partisë Komuniste, thashethëna që për njërin vesh më hynin e për tjetrin më dilnin.
Sidoqoftë, për të vepruar në këto kushte ka qenë shumë e vështirë, por për mua vlente thënja popullore „Qentë lehin por karvani ecën“. Gjatë kësaj periudhe, mua m’u bë kërkesë nga organet e shtetit shqiptar, që njerëzit tanë të inkorporoheshin në grupet të cilat kishin ardhur për të ushtruar në Shqipëri. Meqënëse një vendim i tillë nuk ishte marrë në kuadër të LPK-së, unë nuk e kam pranuar asnjëherë, jo pse nuk kam dashur të bashkëpunoj, por nuk kam besuar se mund të ketë siguri dhe se mund të mbahej sekreti i këtij mekanizmi në Kosovë, për vetë mënyrën se si ishin zgjedhur kandidatët. Megjithate, ne kemi kërkuar bashkëpunim dhe ate ia kemi ofruar ministrit të mbrojtjes së Bukoshit, Nikë Gjeloshit e jo ministrave të tjerë të Mbrojtjes qoftë të Bukoshit, qoftë të Rugovës, të cilët fatkeqësisht ishin ministra pa ushtri e të cilët kanë qenë të shumtë.
ZËRI: Përmendët se më 1990 e 1991, praktikisht kanë qenë tri struktura organizative që pretendonin të organizonin lëvizjen e armatosur në Kosovë: Fronti i Mentor Kaçit, LPK dhe LDK, me Ali Aliun e Hafiz Gagicën. A ka pasur marrëveshje me shtetin shqiptar për ushtrimet që janë bërë në atë kohë, si janë organizuar ato ushtrime dhe si kanë rrjedhur këto tri forma organizative?
HALITI: Unë mendoj se bisedime kemi zhvilluar të gjithë, por LDK-ja ka pasur mbështetje më të madhe dhe mendoj se ka pasur mbështetës nga strukturat e shtetit në Shqipëri dhe ato përgatitje janë bërë me leje. Ndërsa, ne, kemi ndjekur një taktikë krejtësisht tjetër. Ne nuk kemi dërguar grupe me nga 50-60 veta, por kryesisht është bërë trajnim me oficerë të lartë me nga 3, 2 ose 1 njeri, i cili ka kryer kurse të veçanta për javë të tëra derisa është menduar se është kualifikuar për ndërtimin e lëvizjes guerile dhe për të vepruar në kuadër të një lëvizjeje guerile në Kosovë. Dhe, pa marrë parasysh se lidhjet e mia ishin shumë të fuqishme me Adem Çopanin i cili realisht u përpoq që t’ia mbushte mendjen Sali Berishës që të na mbështeste edhe neve si strukturë por nuk ia arriti qëllimit. Për njerëzit në Kosovë është ditur se çdo gjë bëhet në rrugë private, do të thotë se oficerët e Shqipërisë e bënin këtë nga vullneti i mirë i tyre ose me pagesë. Kjo për faktin se ne nuk i shim të interesuar që, nëse goditemi, të komprometohej shteti shqiptar ose të dilte se shteti shqiptar është i implikuar në këtë çështje, sepse pastaj Shqipëria do të mund të kishte probleme në raport me bashkësinë ndërkombëtare dhe probleme të tjera, të cilat asaj do t’i kushtonin shumë.
ZËRI: Pra, dhjetëra vetë apo qindra vetë që kanë ardhur nga Kosova në Shqipëri për të ushtruar ishin vijë e LDK-së…A ishin në mesin e tyre edhe Adem Jashari, Zahir Pajaziti e të tjerë?...
Mt: Dekonspirimi i grupit të Surrelit afër Tiranës
HALITI: ... Kanë qenë, por unë nuk i di të gjithë emrat, sepse as që kam tentuar t’i mësoj. Realisht, gjatë tërë kohës, unë nuk kam tentuar t’ua mësoj emrat as shokëve me të cilët drejtpërdrejt kam pasur punë, sepse nuk kam pasur nevojë ta ngarkoj veten me emrat e tyre, por ne jemi marrë vesh që të kryejmë punë. Rreth kësaj qështje ka patur shumë probleme sepse grupi që ishte përgatitur në Surrel të Tiranës, siç dihet, qe dekonspiruar i tëri. Me futjen e tyre në Kosovë ata qenë arrestuar dhe për këtë në strukturat e specializuara të shtetit dyshohej që ata ishin denoncuar nga dikush dhe dyshimi më i bazuar ishte se brenda këtij grupi kishte njerëz të infiltruar të shërbimeve serbe. Për këtë çështje qenë marrë edhe deklarata nga shumë veta që kishin lidhje me grupin. Njëri që nuk dua tia përmend emërin edhe qe ndaluar dhe qe detyruar ta lëshoi Shqipërinë, por unë nuk di nëse është vërtetuar akuza e bërë kundër tij, pra nuk dua të hap dyshime të po bazuara në ask end.
ZËRI: Në këtë kohë ndodh lufta në Kroaci. Në një mënyrë, nëse i kthehemi konstatimit tuaj, krijohen rrethana të reja, jo vetëm që t’i iket implikimit të drejtpërdrejtë të shtetit shqiptar, por që të krijohen lidhje të reja në Slloveni, në Kroaci, për t’u organizuar edhe në Kosovë një rezistencë. Asokohe flitej për të famshmin “Fronti Jugor”, flitej për interesimin e atëhershëm të Kroacisë që të hapej fronti në Kosovë për t’u zhvendosur fronti që për Kroacinë ishte shumë i rëndë. A keni pasur atëherë kontakte me qeverinë sllovene, me qeverinë kroate, çfare ka qenë interesimi i tyre dhe a ka mundur të shfrytëzohet lufta në Kroaci që të inicohet lufta në Kosovë?
HALITI: Lufta në Kroaci dhe Slloveni ka mundur të shfrytëzohet shumë. Por, neve nuk ia kemi arritur që të bëjmë diç të madhe përveçse kemi blerë një sasi armatimi, kryesisht nga kontrabandistët. Sasi tjetër kemi grumbulluar nga vullnetarët tonë, që kanë luftuar dhe që kishin fshehur sasi të vogla armësh. Ne i kemi bartur për Kosovë.
Mendoj se qeveria sllovene, në krahasim me ate kroate ka qenë më e kujdesshme në përzgjedhjen e njerëzve, të cilët janë futur në kuadër të ushtrisë sllovene. Kjo, mbase edhe për faktin se lufta nuk ka zgjatur shumë, por edhe për faktin se ata kanë pasur të dhëna për të gjithë oficerët shqiptarë që kanë qenë në Slloveni.
Në Kroaci, të gjithë atyre që kanë dashur të inkuadrohen në luftë, iu ka dhënë mundësia që të futen në ushtrinë kroate. Përveç kësaj, në Kroaci ka qenë një brigadë, të cilën e kanë drejtuar shqiptarët dhe e cila e ka pasur vendqëndrimin në Gospiq dhe që ka qenë premtuese sipas asaj që kemi diskutuar me Fehmi Lladrovcin, i cili gjatë krijimit të saj kishte ardhur në Zvicër të bisedonte me ne dhe të kërkonte mjete nga ne për ta ndihmuar këtë brigadë. Mirëpo fatkeqësisht kësaj brigade iu bënë sabotime dhe pengesa të njëpasnjëshme qoftë nga të ashtuquajturat institucione të Kosovës qoftë nga mekanizma të caktuar të shtetit Kroat dhe veprimtaria e sajë u pamundësua. Kështuqë Fehmi Lladrovci i demoralizuar, i përgjuar dhe i lënë nën mëshirën e fatit, u detyrua të emigroi në Gjermani.
ZËRI: ... Fehmiu ka qenë në strukturën e LPK-së?...
HALITI: ...Po. Ka qenë. Ai është burgosur dhe është dënuar si anëtar i organizatës sonë, më 1986.
Kroacia vërtet ka qenë e interesuar që të shpërthejë lufta në Kosovë, ndoshta më shumë për interesa të vetat, sepse hapja edhe e një fronti tjetër do ta dobësonte më shumë ushtrinë e Jugosllavisë dhe do të dobësohej fronti në veri. Sidoqoftë ajo ka qenë e interesuar, madje edhe për të na dhënë armë. Mirëpo, Rugova, nuk e ka pranuar një veprim të tillë. Kështu që, ne, jemi detyruar të veprojmë vetë. Në këtë drejtim, në Kroaci kanë shkuar për bisedime: Ahmet Haxhiu, Ramadan Avdiu e Xhavit Haziri, të cilët kanë marrë kontakte, janë marrë vesh që të merren sasi të mëdha të armatimit në Kroaci, mirëpo kjo ka mbetur vetëm një marrëveshje, e cila është diskutuar, por që nuk është realizuar. Për fajin e kujt, unë nuk jam në gjendje të përgjigjem realisht as sot. Kësaj pyetjeje më mirë do t’i përgjigjej dikush nga ata që ka qenë në kontakt me kroatët.
ZËRI: Do të thotë, biseda është bërë me autoritetet kroate dhe armët me siguri ka qenë paraparë të jenë pa kurrfarë pagese apo me një pagesë modeste?
Mt: Ramiz Alia ishte i bindur që ne nuk jemi të organizuar për luftë
HALITI: Atëherë është diskutuar edhe për pagesa, edhe për çmime, edhe për mjetet që do te jepeshin pa pagesë. Pra, të gjitha kanë qenë të hapura. Realisht, sikur të kërkohej që të paguanim për armë, ne në atë kohë nuk kishim mjete për t’i paguar ato. Ndoshta, këto përpjekje kanë dështuar edhe për shkak të mungesës së mjeteve materiale, edhepse Ahmet Haxhia dhe shokët e tjerë në Kosovë kishin bërë përpjekje që të gjenin një mekanizëm financiar i cili nuk u realizua. Për këtë qëllim në Kroaci ka biseduar edhe Ibish Neziri, besoj që edhe Adem Demaçi, por rezultat nuk ka pasur.
ZËRI: A ka pasur përpjekje që Kroacia ta bind disi Shqipërinë që, megjithatë, të involvohet në konflikt në Kosovë, në atë kohë? Kroacia ka qenë në situatë shumë të rëndë në vjeshtë të vitit 1991 dhe, në ato rrethana, ajo sigurisht se ka pasur disponim që në çfarëdo mënyre t’i involvojë kosovarët në luftë?
HALITI: Nuk e di se çka është biseduar në atë kohë me qeverinë shqiptare dhe me Ramiz Alinë rreth kësaj çështjeje nga shteti kroat. Di se gjatë kësaj periudhe në Shqipëri ka ardhur disa herë edhe Tomë Berisha, i cili ka pasë takime të veçanta, ashtu siç mund të ketë vepruar edhe diplomacia e fshehtë. Megjithatë, në takim me Ramiz Alinë, ai është deklaruar se sot është koha për të vepruar, por na ka thënë se, realisht, ju nuk jeni askund, ju nuk keni konspiracion, ju nuk keni njerëz që do t’i dalin ballë kësaj pune.
Box 1 Në këtë kohë, në Lëvizje ose në strukturat tona, ka pasur dy mendime: të marrim armatim dhe t’ia shpërndajmë popullit, apo të marrim armatim për aq njerëz sa kemi.
Box 2 Në takim me Ramiz Alinë, ai është deklaruar se sot është koha për të vepruar, por na ka thënë se, realisht, ju nuk jeni askund, ju nuk keni konspiracion, ju nuk keni njerëz që do t’i dalin ballë kësaj pune.

ZËRI: Megjithatë, zhvillimi i luftës në Kroaci e në Bosnjë-Hercegovinë, krijon rrethana të reja në Kosovë. Paraqiten grupet e para të armatosura, paraqitet Adem Jashari si figurë e parë e atyre viteve që organizon një grup të vogël të armatosur. Në atë kohë, çfare ka qenë informacioni juaj për Adem Jasharin dhe për grupin e tij? A keni pasur lidhje? A ka pasur shenja të UÇK-së para se të krijohej formalisht UÇK-ja? Si kanë ecur raportet tuaja me Adem Jasharin dhe, natyrisht, e shpjegojmë edhe momentin kur merret vendimi për krijimin e UÇK-së?
Mt: Jam takuar me të gjithë politikanët e Kosovës
HALITI: Në atë kohë, unë kam biseduar me Ahmet Haxhiun rreth përpjekjes së bashkimit të këtyre njerëzve rreth LPK-së, sepse ishte në interes të Kosovës që të krijohej një strukturë e tillë. Megjithatë, këta njerëz, të cilët tash dikush don t’i quajë se kanë qenë të këtij apo të atij, e unë mendoj se as Adem Jashari, as Hashim Thaçi, as asnjë komandant e as asnjë ushtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, nuk kanë hyrë në këtë strukturë për hatër të LPK-së, as për hatër të Xhavit Halitit e as për hatër të kujtdo qoftë, por qëllim i tyre ka qenë çlirimi i Kosovës. Dua të them se UÇK nuk është krijuar në boshllëk, por ka patur procesin e saj të krijimit dhe ata që përmënda më sipër kanë qënë figurat e para të rezistencës mbarëkombëtare, ata që morën përsipër të përballen drejtpërdrejt me pushtuesit serbë. Pra, asgjë nuk ka ardhur rastësisht. Ata janë shëmbujt e parë që lufta jonë po kalonte nga ajo guerile e ilegale, në një front të hapur.
Tjetër gjë është roli i LPK-së në bashkimin e këtyre grupeve, roli i LPK-së në furnizimin e UÇK-së me armë, roli i LPK-së në furnizimin e UÇK-së me mjete materiale dhe roli i LPK-së për mbrojtjen politike ose për përfaqësimin politik të UÇK-së në Kosovë dhe jashtë Kosovës, kontribut të cilin askush nuk mundet t’ia mohojë.
Janë po këta burra, të cilët atëherë ishin bashkë, në grupet e para, të cilët sot janë bashkë, me ata që kanë rënë për Kosovën dhe me ata që sot janë në strukturat politike dhe ushtarake të Kosovës. Dhe, çdo tendencë për ta ndarë njërin nga luftëtarët e lirisë, njërin nga komandantët e UÇK-së, si njeri që ka qenë i lidhur me njërin apo me politikanin tjetër, nuk është në rregull, për faktin se, për shembull po e marr, edhe unë jam takuar me Rugovën dhe tash po i takuakam Rugovës, edhe unë jam takuar me Bukoshin dhe tash po i takuakam Bukoshit, edhe unë jam takuar me Demaçin dhe tash po i takuakam Demaçit. Edhe unë kam fotografi me Rugovën. Sikur të isha vrarë unë, do të thonin: ja, ky ka qenë i atij ose i këtij dhe do të botoheshin fotografitë. Për mua nuk është e drejtë që ata që japin intervista, ose ata që dëshmojnë në emër të historisë dhe të së vërtetës për UÇK-në, të mbështeten në dëshmitarë të vdekur. Strukturat e UÇK-së kanë sot njerëzit e vet të gjallë dhe UÇK-ja ka një historikun e vet, ka protagonistët që e filluan luften dhe e përfunduan ate ka periudhat e rritjes e zhvillimit të sajë, ka protagonistët që morren kontakt me bashkësinë ndërkombëtare dhe ndërtuan diplomacinë e fshehur dhe të hapur mbi bazën e së cilës edhe u arrit besueshmëri reciproke. Kështu që, kushdo që përpiqet të manipulojë jashtë këtij historiku, bën punë të kotë. Adem Jashari, Zahir Pajaziti, Mujë Krasniqi, Rexhep Selimi, Sokol Bashota, Hashim Thaçi, Kadri Veseli, Lahi Brahimaj e të tjerë, që kanë vepruar në konsolidimin e UÇK-së, janë dhe kanë qenë një strukturë e përbashkët. Mospajtime për probleme të natyrave të ndryshme ka edhe në çdo familje e lëre më në një organizim, i cili edhe ishte i rrezikshëm, edhe ishte me përgjegjësi të madhe, edhe shkonin kokat dhe njerëzit, normalisht, nganjëherë edhe mund të kishin mospajtime për problemet që krijoheshin gjatë veprimit, por ato asnjëherë nuk ndikuan negativisht në mbarvajtjen e organizimit të UÇK-së. Kjo ushtri çdo di të rritej dhe forcohej, si dhe çdo ditë e më shumë u bë tmerr për pushtuesin e kolaboracionistët.
ZËRI: Kur merret vendimi për krijimin e UÇK-së, kush ishte pjesëmarrës aty, a u zgjodh komandanti, kush ishte në Shtabin e Përgjithshëm?
Ujëmiri – vendlindje e UÇK-së
HALITI: Në fillim është hedhur ideja për krijimin e një strukture ushtarake. Si vendim u mor në Mbledhjen e Tretë të Përgjithshme të LPK-së në Kosovë. Mbledhja është mbajtur në Ujëmirë. Vendimet konkrete për ngritjen e saj janë marrë nga Kryesia. Kjo edhe ngarkoi Azem Sylën dhe Hashim Thaçin që të merren me organizimin e UÇK-së në Kosovë dhe Xhavit Haliti dhe Ali Ahmeti janë emëruar të veprojnë në Perëndim dhe në Shqipëri për organizimin e UÇK-së dhe për ndihmën që duhet t’i bëhet. Në atë mbledhje nuk ka dalë Shtabi, sepse nuk do të ishte normale të bëhej Shtabi pa u krijuar struktura ushtarake.
Në fillimin e aksioneve në Kosovë, ne ishim në dilemë se si t’i emërtonim këto: politikisht ta akuzonim Serbinë, ashtu siç thoshte dikush, apo të thoshim se shqiptarët po i bëjnë këto? Meqë u konsoliduan radhët, në njëfarë mase, dhe u bashkuan e u njohën mes veti një pjesë e atyre që ishin të gatshëm të luftojnë, të kryejnë veprime guerile në Kosovë, të kryejne atentate, të kryejnë aksione sabotazhi, u vendos që të emërtohet si strukturë, si Ushtri Çlirimtare e Kosovës...
ZËRI: ... Kur u vendos kjo?...
HALITI: ... Kjo është vendosur në Mbledhjen e Kryesisë së LPK-së, me propozimin tim. Paraprakisht unë kisha biseduar me Azem Sylën, me Hashim Thaçin, me Rexhep Selimin, me Kadri Veselin, dhe me dy-tre të tjerë që, për arsye të cilat i di unë, nuk dua t’ua përmend emrat dhe u kam marrë miratimin rreth emërtimit si një formacion ushtarak, si Ushtri Çlirimtare e Kosovës. Shtrohet pyetja se a ka qenë normale që të emërtohet si ushtri, kur në këto struktura kanë qenë me dhjetëra veta. Nuk kanë qenë më shumë, emëri ishte i madhë e mundësitë tona shumë të kufizuara, por nuk na mungonte besimi që pas legjitimimit si forcë shqiptare ajo do të rritej e forcohej, ashtu edhe ndodhi.
ZËRI: ... edhe armë keni pasur pak?...
Mt: Komunikata e parë e UÇK-së që mbante numrin shtatë
HALITI: ... Armë ka pasur shumë pak. Realisht, ka pasur armë, por, gjatë arrestimeve të vitit 1993 në Llap e në disa pjesë të tjera të Kosovës, ato kanë rënë në duar të policisë. Pastaj, në disa vende ku ishin të strehuara nuk kishim mundësi t’i tërheqnim, sepse njerëzit që i kishin nën kontroll ishin në burg dhe familjarët e tyre nuk ishin në gjendje t’i kthenin pa miratimin e tyre, qoftë nga burgu ose në ndonjë mënyrë tjetër, por ka pasur të tillë që armët i kanë marrë dhe ato kurrë nuk i kanë përdorur, bile edhe kur kemi çuar porosi që ato të dorëzohen nuk i kanë dorëzuar nga frika gjoja dekonspirimit. Në kushtet e luftës ky është sabotim sot në paqë ata janë “atdhetarë” të mëdhej.
ZËRI: Kur lëshohet komunikata e parë dhe kush ishte autor i saj? Më sa na kujtohet, komunikata e parë lëshohet tek në tetor të vitit 1994, jo më herët. Si duket kanë qenë ato dilemat që përmendët se a të merret përgjegjësia për veprime a jo?
HALITI: Komunikata e parë e lëshuar për opinion ka pasur numrin 7. Është lëshuar nga një postë e Shkupit me pliko dhe i është distribuuar disa mediave: në Kosovë, në Maqedoni dhe në diasporë. Ka qenë e përpiluar dhe e shkruar nga Sektori i veçantë që ka vepruar jashtë, në Zvicër. Kjo është historia e Komunikatës së parë...
ZËRI: ... Kush ka qenë autor i Komunikatës?...
HALITI: ... Komunikata e parë ka qenë më shumë një komunikatë sqaruese. Ka qenë shumë e shkurtër dhe është pregatitur nga Azem Syla, Xhavit Haliti, Emrush Xhemajli e Ali Ahmeti.
ZËRI: ... Nëse na kujtohet mirë, ka qenë fjala për plagosjen e një pjesëtari shqiptar të Sigurimit Serb në Drenicë?...
HALITI: ... Nuk mund ta them tani me saktësi se për cilin aksion është bërë kjo komunikatë.
ZËRI: Një punë është me rëndësi që lidhet me komunikatën tuaj. Qëllimi i komunikatës suaj me siguri ka qenë që të njoftohet opinioni i Kosovës se prapa këtyre aksioneve qëndron një strukturë e organizuar shqiptare. Megjithatë, më herët përmendët se, në një mënyrë ose në një mënyrë tjetër, keni pasur personalisht kontakte me Ibrahim Rugovën, me Bujar Bukoshin dhe me Adem Demaçin në lidhje me ekzistimin e UÇK-së. Kur dhe ku janë mbajtur ato takime, çka keni thënë ju dhe cili ka qenë reagimi i liderëve tanë?
HALITI: Të gjitha Komunikatat e UCK kanë një autor deri në mars të vitit 1998 kur ato shkruhen dhe redaktohen në qëndren e Shtabit të përgjithshëm. Në të gjitha Komunikatat e lëshuara kanë dominuar tezat: Për njoftimin e opinionit të brendëshëm, për njoftimin e opinjonit ndërkombëtarë, eshtë kërkuar mbështetje nga populli, është kërkuar mbështetja e bashkësisë ndërkombëtare, si dhe janë kërkuar ndihma materiale nga bashkatdhetarët.
Pas krijimit të Qeverisë së Kosovës, ne jemi përpjekur që të mbajmë kontaktet, të lidhemi si strukturë, sepse për ne kjo ishte një qeveri e parë që bëhej në Kosovë dhe deklarativisht ishte pro çlirimit të Kosovës. Të gjitha veprimet në terren çonin në drejtim të asaj se do të përpiqemi të organizojmë luftën dhe pse të mos kërkonim që të lidheshim dhe të vepronim si një front unik për çlirimin e Kosovës.
Mt: Pse nuk u blenë armët në vitin 1991
Në prag të krijimit të pluralizmit në Kosovë, në Zvicër u mor iniciativa për krijimin e një këshilli koordinues të subjekteve politike dhe për krijimin e një fondi kombëtar, i cili do të kishte qëllim kryesor, blerjen e armatimit, përgatitjen e strukturave ushtarake, përgatitjen e luftës për çlirimin e Kosovës. Megjithatë, këshilli koordinues funksionoi një kohë, por vendimin për të synuar diçka të mbarë në këtë drejtim, e prishi ardhja e Ali Aliut në Zvicër, i cili bllokoi pjesën e parë të mjeteve të grumbulluara, të cilat ne, si Këshill Koordinues në Zvicër, vendosëm t’i jepnim për blerjen e një sasie të armatimit që ishte gjetur diku. Nuk e di as vetë se ku, mirëpo njeriu që i kishte gjetur ato është ende gjallë dhe, në këtë mes, ishin të involvuara jo vetëm LPK-ja por të gjitha strukturat politike që vepronin jashtë, përfshirë këtu edhe disa aktivistë të LDK-së, që kishin ardhur nga Kosova jashtë për të biseduar me ne...
ZËRI: ... Cila ishte shuma e atyre mjeteve?...
HALITI: ... Ishin 3 milionë marka gjermane...
ZËRI: ... dhe, me ato 3 milionë marka ishte paraparë të inicohej organizimi i përbashkët ushtarak, atëherë?...
HALITI: ... Keni të drejtë. Siç dihet ishte krijuar Këshilli Koordinues i Partive dhe atje ishte rënë dakord për krijimin e një fondi kombëtar, synimi i të të cilit ishte krijimi i një ushtrie kombëtare. Për këtë çështje kishin rënë dakort të gjithë. Me ato 3 milionë marka ishte menduar që të bleheshin armët. Njeriu që i kishte gjetur këto armë për t’i blerë kishte marrë pjesë edhe në mbledhjen e Këshillit Koordinues dhe realisht qemë dakorduar të gjithë që armët të bleheshin...
ZËRI: ... Në këtë kohë, me siguri, lufta kishte filluar në Kroaci, apo ishte para fillimit?...
HALITI: ... Më duket se kishte filluar...
ZËRI: ... E, takimi me Rugovën?...
HALITI: ... Me Rugovën jemi takuar në Lugano. Kjo ishte një ndejë miqësore, në të cilën ishin prezentë edhe kryetarët e degëve të LDK-së. Dhe, të nesërmen, pas asaj darke shoqërore, kërkova të bisedonim veç me Rugovën. I sqarova atij se ne po përpiqemi që të bëjmë diç në këtë drejtim dhe e informova se jemi duke futur armatim në Kosovë. Gjatë atyre ditëve, një shok yni, kishte rënë në Itali me një sasi të konsiderueshme armatimi, të cilën e transportonte për në Kosovë dhe, realisht, isha i interesuar që nga njerëzit aty, që ishin edhe biznesmenë dhe që kishin para, të na ndihmohej të paguanim avokatin për nxjerrjen e Ali Reshanit nga burgu në Itali. Biseda ishte normale, pa tension, shumë miqësore. Në fund, Rugova më tha: “Unë nuk i futem kësaj veprimtarie. Unë s’mund t’ju pengoj, por mos i thoni kujt se jeni marrë vesh me mua, sepse unë nuk dua të kem punë me këtë çështje!”.
Kjo ka qenë e tëra, përveç një grupi ushtarakësh, të cilët herë pas here, në një mënyrë ose në një tjetër, janë përpjekur të bëjnë presion mbi Rugovën...
ZËRI: ... Kush ishte në mesin e tyre?...
HALITI: ... Ishte ajo strukturë e ushtarakëve që ishte më shumë nën komandim, ta quaj, të Nikë Gjeloshit, të cilët, siç më kanë thënë mua, në një takim në Tiranë janë futur pothuajse me dhunë. Edhe në këtë rast, Rugova ka refuzuar të merrte përsipër që të mbështeste një veprimtari të tillë.
Do të potencoi që gjithë kësaj periudhe unë dhe shokët e tjerë të sektorit të veçantë kemi bërë përpjekje që me oficerët që vepronin në përendim të ndërtonim diç të përbashkët, por përveç fjalëve të mëdha e ideve të dhena në emër të profesionalizmit, asnjëherë nuk arritem të kishim ndonjë bashkëpunim konkret.
Box 1
Vendimet konkrete për ngritjen e saj janë marrë nga Kryesia. Kjo edhe ngarkoi Azem Sylën dhe Hashim Thaçin që të merren me organizimin e UÇK-së në Kosovë dhe Xhavit Haliti dhe Ali Ahmeti janë emëruar të veprojnë në Perëndim dhe në Shqipëri për organizimin e UÇK-së dhe për ndihmën që duhet t’i bëhet.
Box 2
Në fund, Rugova më tha: “Unë nuk i futem kësaj veprimtarie. Unë s’mund t’ju pengoj, por mos i thoni kujt se jeni marrë vesh me mua, sepse unë nuk dua të kem punë me këtë çështje!”


ZËRI: ... A jeni takuar më vonë ndonjëherë me Rugovën?...
Mt: Lidhja jonë me Demaçin ka qenë Ahmet Haxhiu
HALITI: ... Jam parë formalisht nëpër takimet ku ka qenë ai, në takimet me qytetarë në Zvicër, ku kam marrë pjesë si qytetar i thjeshtë. Vetëm kaq.
ZËRI: Po, me Demaçin, në këtë kohë, a keni pasur takime dhe a ka qenë Demaçi i informuar se po krijohet struktura e UÇK-së?
HALITI: Me Demaçin jam takuan vazhdimisht. Mendoj se Demaçi ka qenë i informuar për lëvizjet tona, nga vetë fakti që Ahmet Haxhiu ka qenë njëri ndër njerëzit që ka bartur armë dhe para për në Kosovë dhe ka pasur lidhje me Adem Demaçin. Personalisht kam pasur konsideratë shumë të lartë, respekt dhe, pse jo, edhe dashuri shumë të madhe ndaj tij. Ai ka qenë i njoftuar, dhe ka bërë përpjekje të vazhdueshme që të na krijoj kushte për veprim.
ZËRI: Çfarë mendonte Demaçi për gjithë këtë?
HALITI: Në vitin 1995, jemi takuar në Tiranë dhe ia kam sqaruar pjesërisht çështjen. Kam kërkuar nga ai që në takim me Sali Berishën të kërkojë nga ai që të na jepen armë. Megjithatë, me gjithë takimin që u bë, me gjithë problemet që u rrahën, nga Berisha nuk pati lëvizje në këtë drejtim dhe Adem Demaçi mori obligim që të bisedojë me Bukoshin dhe me disa biznesmenë nga Kosova që ishin jashtë, për të na ndihmuar materialisht...
ZËRI: ... Ishte bindja e Demaçit se Bukoshi, së paku në bazë të deklarimeve të tij publike, kishte disponim që të involvohej në një strukturë të tillë?...
HALITI: ... Realisht, Demaçi kishte besim të pakontestueshëm në Bukoshin, në atë kohë, dhe ishte i bindur se Bukoshi nuk do të kursejë asgjë për luftën. Më vonë, edhe ai u zhgënjye në të...
ZËRI: ... Po, cilat ishin raportet tuaja me Bukoshin. Ai, sigurisht, ishte i informuar për ekzistimin e UÇK-së?...
HALITI: ... Me Bukoshin jam takuar, për herë të parë, më 1992, në Tiranë, me kërkesën time, në vilën e Mehmet Shehut, aty ku rrinte ai. Atje ia kam shtruar kërkesën për të na ndihmuar. Në fillim ishte shumë arrogant dhe pastaj filluam një bisedë tamam. Ai ishte i interesuar për shumë gjëra duke përfshirë edhe mendimin tim për njerëzit që ishin në qeverinë e tij. Asnjëherë nuk ka thënë jo, por filloi të na jepte mësim se si duhet filluar: njëherë me thika, pastaj t’i grabisim armët e policëve serbë etj. Sipas asaj që sqaronte, ai e kishte shumë të vështirë t’i tërhiqte mjete nga Fondi i Qeverisë. Më 1995, me Bukoshin jam takuar në një tubim në Cyrih dhe kam ndërruar me të dy-tri fjalë.
Pas disa ditësh më ka thirrur në telefon dhe ka kërkuar që të takohemi. Menjëherë kam shkuar në shtëpi kam marrë pasaportin dhe jam nisur për në Ulm, ku jemi takuar në një piceri afër stacionit të trenit dhe ku kemi biseduar gjerë e gjatë. Ishte një takim nga i cili prisja shumë sepse bëhej pikërisht në kohën kur në Kosovë ishin konsoliduar radhët mirë por edhe kërkesat ishin shtuar. Bëheshin pregatitje për aksione me përmasa më të gjëra, nënzonat kërkonin mjete dhe ato nuk ishin, shokët e shtabit të përgjithshëm ishin në pozitë të palakmueshme sepse nuk kishin mundësi t’i plotësonin kërkesat. Çdo ditë më thërrisnin në telefon dhe kërkonin mjete e ne nuk kishim që tua dërgojmë prandaj edhe duhej shumë herë të kërkonim nga shokët e organizatës mjete më shumë seç kishin mundësi reale të ipnin. Ndihmat që vinin në konton e Fondit ishin fare të papërfillshme prandaj edhe duhej vepruar për të gjetur mjete. Disa rrahagjokës të sotëm as që qanin kokën për këtë qështje bile edhe shprehnin dyshime në egzistimin e UCKës dhe lidhjeve tona me te.
ZËRI: ... A keni biseduar për probleme të tjera, apo ishte i informuar për rezistencën e UÇK-së?...
Mt: Si nisi komunikimi me Bujar Bukoshin
HALITI: ... Ai ka biseduar edhe për probleme të tjera, për të cilat jam i mendimit që nuk është vendi ti përmënd sot, pasi do të ishin me shumë pasoja për të dhe politikën kosovare.
Përsa i përket informimit, nuk kishte nevojë të informohej sepse UÇK-ja vepronte në atë kohë dhe komunikatat e UÇK-së shpërndaheshin. Ajo nuk ishte fort e konsoliduar, por komunikatat lëshoheshin, veprimet kryheshin në Kosovë.
Por, ka qenë një, ta quaj, taktikë e njerëzve të ndryshëm të strukturave të ndryshme, të grupimeve të ndryshme, të cilat, jam i bindur dhe e di se kanë shkuar te Bukoshi për të kërkuara para për këtë çështje, në emër të UÇK-së, pa pasur kompetenca. Dhe, unë pashë se Bukoshi ishte pak i hallakatur nga këto veprime të njerëzve të papërgjegjshëm. Ai ishte dakord që të na ndihmojë, mirëpo kur i bëra kërkesën e parë për të paguar mjetet e domosdoshme që kërkoheshin nga shokët në Kosovë, nxori si problem çështjen e mundësisë së tërheqjes së të hollave, sepse vendimi duhej të merrej në Qeveri, tha se duhej të gjendeshin mekanizma të tjerë nga ai që mjetet të mos kalojnë përmes kontove e të tjera...
ZËRI: ... A ju kujtohet se cila ka qenë shumë që keni kërkuar?...
HALITI: ... diku rreth 60 mijë marka gjermane. Dhe ate për të blerë gjashtë snajper të precizitetit të lartë të cilët i kishte gjetur një shok i yni i cili garantonte sjelljen e tyre në Kosovë.
ZËRI: ... A ju kujtohet kur ka qenë takimi i dytë?...
HALITI: ... Pas nja dhjetë ditësh a dy javësh takim në të cilin u lëshuam më shumë në biseda politike dhe krijova përshtypjen se tani do të na shkojë çdo gjë në rregull. Në takim i kërkova që ta thërriste delegacionin e kryesisë së LPK në takim për të cilin ishte bërë kërkesë nga ana e kryesisë me shkrim. Takimi ishte i domosdoshëm që të diskutonim çështjet politike dhe të uleshin gjakrat dhe të ndërpritej propaganga reciproke që zhvillohej kundër njëri-tjetrit. Të them të drejten pasi u ndamë fluturoja nga gëzimi sepse mendova që gjërat po rregulloheshin dhe shpresat për organizimin e rezistencës po shtoheshin. Me të këthyer në Zvicër takova Azem Sylen dhe pa i thënë gjë për marrëveshtjen i thash se tani e tutje puna e financimit do të zgjedhet pa problem.
ZËRI: ... Kjo ishte në vitin?...
HALITI: ... 1995. Dhe, Bukoshi ishte dakord që të vazhdojmë. Kërkonte që mbulesën politike ta bënte ai...
ZËRI: ... A kishte Bukoshi ide për organizimin politik të UÇK-së, pastaj për involvimin e oficerëve që paguheshin prej tij në atë kohë...
Mt: Shaban Muja ishte lidhja jonë me Bukoshin
HALITI: ... Unë kam mbajtur kontakt të rregullt me oficerët, të cilët njëherë ishin bashkë e pastaj u ndanë në krahun e Nikë Gjeloshit dhe në krahun e Bujar Bukoshit. Dhe, jam përpjekur sinqerisht t’i angazhoj që ata të bashkohen me strukturat e UÇK-së, për të dhënë ndihmën e tyre profesionale në UÇK.
Megjithatë, disa intervistaxhinj të pasluftës dhe disa komandantë të famshëm, të cilët ndoshta nuk kanë marrë pjesë asnjë ditë në luftë, dhe që Bujar Bukoshi i ka mbajtur herë si sëvendësministra të Mbrojtjes e herë në detyra të tjera të larta, më kanë deklaruar se nuk duan të shkojnë dhe nuk duan të kenë punë, ashtu siç i kanë quajtur me një rast, edhe me banda. Për mua ky ishte një ofendim shumë i rëndë dhe i papranueshëm.
Tash t’i kthehem mbështetjes politike që kërkonte t’ia jepte Bukoshi UÇK-së. Si kryeministër i atëhershëm që ishte, për mua ishte normale dhe do të duhej ishte normale që Bujar Bukoshi të involvohej krejtësisht, me të gjitha mundësitë e veta, me të gjithë njerëzit e vet, në drejtim të ndihmimit të organizimit të luftës. Dhe, jam i bindur se askush nuk do të ishte kundër. Para se të shkoja në takim, Kryesia e LPK-së kishte bërë një kërkesë për takim me Bukoshin dhe kërkesa ishte, thjesht, për të biseduar për çështjet. I thashë Bukoshit se po e zvarrit takimin dhe se ne duhej të takoheshim për të biseduar. Pas dy ditësh e bëmë takimin dhe biseduam. Takimi u organizua në Bled të Sllovenisë. Nga LPK ishin të pranishëm unë, Xhavit Haziri, Ramadan Avdiu dhe Halil Selimi. Kërkuam nga Bukoshi që të na ndihmojë në forcimin e UÇK-së.
Koincidoi që, pas takimit, të nesërmen, u bënë ato sulmet mbi kampet e refugjatëve serbë në Kosovë. Kur shkuam në takim, Bukoshi tha: “Është bërë njëfarë veprimi, por janë lajmëruar shumë vetë dhe s’po di kush se çka po bëhet!”. Të them të drejtën, nuk më erdhi mirë që u deklarua ashtu. Megjithatë, mendova se nuk po dëshiron të flasë në prezencë të të gjithëve dhe takimi kaloi më shumë në biseda politike, me kërkesë të theksuar edhe rreth ndihmimit të UÇK-së. Unë jam i bindur se atij i kanë shkuar edhe njerëz të tjerë dhe i kanë thënë: “Ne jemi shefat që i goditëm këto e ato” e të tjera.
Gjatë kësaj periudhe, në takimet që kishte pasur me Adem Demaçin, Bukoshi kishte marrë obligime të reja për financim, mirëpo kërkonte që unë të mos shkoja për t’u takuar me të, për faktin se mund të dekonspiroheshim. Dhe, u ngarkua Shaban Muja që të jetë lidhje për të marrë mjetet nga Bukoshi. Shabani edhe dy herë ka realizuar mjete nga Bukoshi...
ZËRI: Në këtë kohë, në 1996 a keni ju Shtab të Përgjithshëm?
HALITI: Në këtë kohë ka funksionuar Shtabi, por ishte një shtab i ngushtë, me njerëz të caktuar, të besueshëm, të cilët kanë planifikuar dhe kanë urdhëruar aksionet në Kosovë. Çështjet politike janë mbuluar nga strukturat e LPK-së dhe të sektorit të veçantë, çështje për të cilën ishim marrë vesh në mbledhjen e shtabit.
ZËRI: Kush ka qenë në Shtab të Përgjithshëm?
HALITI: Emrat janë dhënë publikisht. Janë po ata emra.
ZËRI: Është një avantazh më 1996, 1997: sinkronizimi i veprimeve – në Llap, në Deçan, në Drenicë, në Prishtinë... Do të thotë se edhe ky është qëndrim juaji, me siguri? Duket se në shtator të vitit 1997, është hera e parë kur bëhen dhjetë aksione përnjëherë?
Mt. Si na u bashkua struktura e Llapit
HALITI: Në atë kohë, pasi që funksiononin, në njëfarë forme, strukturat e UÇK-së, vepronte edhe struktura e Llapit, e cila nuk ishte e lidhur me strukturat e UÇK-së. Në Zvicër, si përfaqësues të tyre, për të biseduar kanë ardhur Ismet Abdullahu dhe Pajazit Jashari. Kanë biseduar me Ali Ahmetin dhe, pas raportimit që ka bërë Aliu, kemi zhvilluar një debat se si duhet të lidhen këto struktura. Kuptohet, i është dhënë lidhja njeriut kryesor të UÇK-së në Kosovë dhe kanë realizuar takimin mbi bazën e një marrëveshjeje me parulla dhe nga ajo ditë kanë vepruar së bashku në të gjitha aksionet dhe vendimet...
ZËRI: ... Ai takim është mbajtur në varrezat e Prishtinës, apo jo?...
HALITI: ... Diku në Prishtinë. Nuk e di saktësisht se ku.
ZËRI: Adem Jashari, megjithatë, ka qenë i angazhuar në atë kohë?
HALITI: Po, po. Adem Jashari ka qenë nga fillimi...
ZËRI: ... Do të thotë vetëm Zahir Pajaziti është inkuadruar më vonë?
HALITI: Si strukturë lokale këta kanë vepruar, që do të thotë se janë kryer aksione në Llap dhe vende të tjera, mirëpo në fillim nuk kanë qenë të lidhur me këto strukturat e tjera. Nuk ka pasur koordinim veprimi.
ZËRI: Kur fillon lufta dhe kur intensifikohen zhvillimet në Kosovë, çfarë janë lidhjet tuaja në atë kohë me Bukoshin, a provohet atëherë të bëhet një koordinim më i fortë, se situata në Kosovë keqësohej për çdo ditë?
HALITI: Gjatë kësaj periudhe janë bërë shumë lëvizje në drejtim të Bukoshit. Dhe, ai shfrytëzoi Televizionin Shqiptar që të bëjë propagandë për t’i grumbulluar mjetet për luftën, meqenëse këtu filloi rezistenca e madhe, u bë goditja kundër familjes Jashari, dhe çdo shqiptar, çdo njeri në kurbet, përpiqej të jepte një kontribut të vetin. Atëh

[Llapi]

Atëhere ai deklaroi publikisht se i „ i kishte 200 mijë ushtarë“.
Shihej se Bukoshi po grumbullonte mjete të mëdha. E di se i kanë shkuar shumë njerëz për të kërkuar mjete. Unë, në këtë kohë, ia kam bërë edhe një telefonatë dhe i thashë: “Të kuptoj se të kanë ardhur shumë. Por, nëse je i interesuar, vazhdon e njëjta skemë. Shaban Muja është njeriu, të cilit, nëse do të kërkosh mendimin e UÇK-së, duhet t’ia japësh mjetet”. Më tha: “Do të shoh, se m’u ka bërë tollovi e madhe këtu”. Ndërkohë, më njoftojnë nga Zvicra, Bardhyl Mahmuti ka bërë takim me Ahmet Krasniqin, i cili premton se të gjitha mjetet e Qeverisë së Kosovës i ka tash ai, si i ngarkuar, dhe se të gjitha këto mjete janë të destinuara për UÇK-në...
Box 1
Bukoshit së pari i kërkuam 60 mijë marka gjermane për të blerë gjashtë snajper të precizitetit të lartë të cilët i kishte gjetur një shok i yni i cili garantonte sjelljen e tyre në Kosovë.
Box 2
Ndërkohë, më njoftojnë nga Zvicra, Bardhyl Mahmuti ka bërë takim me Ahmet Krasniqin, i cili premton se të gjitha mjetet e Qeverisë së Kosovës i ka tash ai, si i ngarkuar, dhe se të gjitha këto mjete janë të destinuara për UÇK-në.


ZËRI: ... Kjo ndodh në pranverë të vitit 1998?...
HALITI: ... Po. Ai i thotë Bardhylit se nuk po kanë lidhje se ku t’i dërgojnë në Shqipëri. Bardhyli, normalisht, gjatë bisedës ka kërkuar që ai të bëjë letër me shkrim. Dhe, letra është përcjellur tek unë dhe në Shtab të Përgjithshëm...
ZËRI: ... Letra konfirmonte fjalët e Ahmet Krasniqit?...
HALITI: ... Po. Letra ishte e Ahmet Krasniqit dhe e nënshkruar nga Ahmet Krasniqi...
ZËRI: ... A e keni këtë letër?...
Mt: Takimet me Ahmet Krasniqin
HALITI: ... Po, e kam një kopje të saj. Pas pak kohësh, Shaban Muja kërkoi të takoheshim me Ahmet Krasniqin, sepse ai kishte bërë bisedë me të. Dhe, unë kam shkuar në Zvicër dhe kam takuar Ahmet Krasniqin, Hilmi Nebiun, nuk e di a ka qenë Agim Mehmeti, në banesën e Bilall Sherifit dhe kemi biseduar. Ai qëndronte në premtimin e bërë se do t’i jepte të gjitha mjetet në funksion të luftës dhe se të gjitha mjetet e qeverisë i kishte ai vetë në administrim.
ZËRI: ... A kishte ndonjë parakusht aty?...
HALITI: ... Jo. Nuk kishte asnjë parakusht. Thoshte: “Duam të luftojmë bashkë”. Normalisht se unë ia thashë Ahmetit pengesat që janë bërë në të kaluarën nga Bukoshi. Realisht, nuk kisha besim se këto mjete i ka në dorë Ahmet Krasniqi dhe kështu doli më vonë, kur erdhi momenti i veprimeve konkrete...
ZËRI: ... A të kujtohet se për cilat mjete flitej?...
HALITI: ... Për të gjitha paratë e Qeverisë së Kosovës...
ZËRI: ... Ndoshta për dhjetëra, qindra miliona marka gjermane?...
HALITI: ... Për të gjitha mjetet e Qeverisë së Kosovës, të dedikuara për këtë punë. Dhe, buxheti ynë në atë kohë ishte shumë, shumë i varfër. Ne nuk kishim mjete...
ZËRI: Cili ishte buxheti juaj në atë kohë?
HALITI: Unë kam thënë se gjatë sulmit që është bërë në Prekaz, Fondi “Vendlindja thërret” ka pasur rreth 70 mijë franga zvicerane borxh, do të thotë se ishim në minus. Dhe, në periudhën kur jemi takuar, mendoj se nuk kanë qenë më shumë se 300-400 mijë franga në buxhetin e Fondit “Vendlindja thërret”. Unë i kam kërkuar nja 3 milionë e diçka marka gjermane për të financuar një pjesë të veprimtarisë së UÇK-së dhe për të blerë armë në Shqipëri nga fshatarët dhe nga njerëzit që thenin depotë dhe kam kërkuar nja 8 milionë marka, për të bërë një kontratë jashtë për një armatim më të sofistikuar. Ai ishte dakord dhe tha se kjo do të realizohet shumë shpejt. Megjithatë, pjesa e parë – 3.270.000 marka gjermane – është realizuar, pra na janë dhënë këto mjete, ndërsa ajo tjetra ka mbetur në muhabete.
Mt: Takimi në Osllo me Adem Demaçin dhe Ahmet Krasniqin
Pas një kohe, kërkoi nga unë që të shkoj në Osllo. Aty kam gjetur: Adem Demaçin, Fatmir Zymberin, Shaban Mujën, Agim Mehmetin dhe Ahmet Krasniqin. Aty kemi biseduar rreth mundësisë së bashkimit, po kryesisht rreth mundësisë së tërheqjes së fondeve për të krijuar mundësi të zhvillimit të UÇK-së...
ZËRI: ... Po mendoni, për krijimin e fondit të përbashkët?...
HALITI: ... Jo për krijimin e fondit të përbashkët, sepse ata kanë pasur boll para, por që ato mjete të përdoreshin për destinacion, e destinacion i tyre ishte UÇK-ja dhe lufta në Kosovë. Ahmet Krasniqi dhe Agim Mehmeti kanë kërkuar që të mos lëshohet më asnjë komunikatë e UÇK-së pa e nënshkruar vetë Ahmet Krasniqi. Kjo ishte thjesht një kërkesë e pabazuar, një kërkesë që duhej të ndërmerrej pas vendimit të UÇK-së se po e pranonte Ahmet Krasniqin si ministër të Mbrojtjes (ministri i Mbrojtjes mund t’i lëshonte komunikatat e veta dhe Shtabi i Përgjithshëm ose shefi i Shtabit mund t’i lëshonte komunikatat për veprimet e veta, si organizim që funksiononte)...

ZËRI: ... A ka pasur, asokohe, disponim që, ta zëmë, të pranohej Ahmet Krasniqi si ministër i Mbrojtjes?...
Mt: Azem Syla ishte komandant i padeklaruar i UÇK-së
HALITI: ... Nuk ka pasur disponim të tillë. Ka pasur disponim që të bashkohej me ne, që të vinin oficerët në Kosovë, që të vinte me ta edhe Ahmet Krasniqi, që t’i kryenin detyrat që do t’ju ngarkoheshin dhe, shprehimisht, u është thënë se ditën e dytë që të shkoni në Kosovë ju mund të bëheni edhe gjeneralë, por ata këkonin që unë në Shqipëri t’i ngarkoja oficerët me detyrën e komandantëve të brigadave, kompetencë kjo të cilën unë nuk e kisha...
ZËRI: ... Po, a ishte në atë kohë Azem Syla komandant i UÇK-së?...
HALITI: ... Po. Azem Syla ishte komandant, por nuk ishte i deklaruar.
ZËRI: Megjithatë, a arrihet ndonjë marrëveshje midis jush në Osllo?
HALITI: Arrihet një marrëveshje që ne të bëjmë përpjekje për të bashkëpunuar. Dhe, kjo përpjekje ka vazhduar derisa është vrarë Ahmet Krasniqi...
ZËRI: A është e vërtetë se Ahmet Krasniqi të ka thirrë me telefon atë ditë që është vrarë dhe të ka thënë: “Kemi nevojë për njëri-tjetrin”?
HALITI: Jo atë ditë. Një ditë përpara. Më ka thirrë në aeroport, pas qindra përpjekjesh konfrontuese veçanërisht kundër meje, duke pasur parasysh ndoshta edhe fuqinë time që kam pasur qoftë në Shqipëri, qoftë për besimin që kam pasur brenda radhëve të UÇK-së, qoftë për dhjetë vjetët e flijuara të veprimtarisë së pandërprerë në Shqipëri për të gjitha çështjet që në sot të rrimë kështu, por jo vetëm nga kjo strukturë, mirëpo edhe nga strukturat e tjera. Këto struktura kanë dhënë edhe para, janë përpjekur të blejnë ministra, janë përpjekur të blejnë njerëz të shërbimeve të ndryshme dhe kërkesë e tyre kryesore ka qenë: “Hiqnie Xhavitin nga kombinimi dhe merruni me ne!”. Meqë unë isha i autorizuar nga Shtabi i Përgjithshëm, nuk ishte normale që as organet e shtetit, e as nga asnjë ministër, të luanin sepse luanin me fatin e popullit, luanin me fatin e UÇK-së. Përpjekje që të na bashkojë ka bërë edhe Qeveria e Shqipërisë. Na kanë ulur në zyrat e tyre së bashku dhe kemi biseduar, por s’kemi mundur të arrijmë këtë. Përpjekja e fundit ka qenë nga një grup i kombinuar nga Shqipëria dhe nga Kosova, të cilët ishin informuar se Xhavit Haliti nuk po don të bashkëpunojë me ne, se Bukoshi është i gatshëm që t’ia japë të gjitha mjetet e ku ta di unë. Dhe, mua më ra disi në befasi pyetja kur më thanë se a je i gatshëm të takohesh me ta. Unë iu thashë: “Po. Sa herë të dojë Ahmet Krasniqi, unë takohem me të. Sa herë të dojë, unë bisedoj për të gjitha problemet me të”. Por, problemi është aty se unë nuk kam kohë të bëjë politikë në Tiranë dhe të rri kot me orë të tëra. Ata krijuan strukturat e veta. I emërtuan si i emërtuan dhe ne ishim kundër. Megjithatë, u takuam me një grup negociatorësh të ashtuquajtur...
ZËRI: ... Kush ishte ndërmjetësues?...
HALITI: ... Shefqet Dizdari, Remzi Ejupi por edhe një shok tjetër. Thoshin, herë po vjen Ahmet Krasniqi, herë po vjen Bukoshi. Këta kërkonin që unë të deklarohem se jam dakord për të bashkëpunuar. Ja, jam dakord për bashkëpunim. Ja ku janë mundësitë për blerjen e armëve. Realizoni këto kontrata. Unë nuk po dua më të shkoj të bëj pazar. Bile, në një rast, kur kam shkuar në një vend të caktuar për të bërë një pazar të tillë, por s’gjeta, Ahmet Krasniqi ma ka dhënë një oficer të vetin me veti, një oficer me mbiemrin Kalaveshi, si specialist të armatimit por edhe si njeri që fliste edhe anglisht. Kemi shkuar, kemi parë armë, ka qenë prezent në të gjitha bisedimet dhe është kthyer shumë i entuziasmuar që do të bëhet diçka dhe më vonë është dëshpruar shumë dhe sot e di se është tërhequr nga të gjitha dhe se jeton diku në Slloveni. Atë e kishin dezinformuar rreth meje. Dy ditë e kemi pritur Bukoshin në Lincë të Tiranës, sepse ishte vend më i qetë, por ai nu k ka pasur kohë që tëvijë nga Tirana në Lincë për t’u marrë vesh. Dhe, pas të gjitha akuzave që bëhen kundër nesh, lind pyetja: a jemi fajtorë ne, që i kemi ftuar për bashkim, që kemi qenë të gatshëm për bashkëbisedim me ta, për trajtim të problemeve me ta, apo janë fajtorë ata që s’kanë dashur të merren vesh me ne?
ZËRI: Ju keni organizuar edhe disa takime si, për shembull, mes Hashim Thaçit e Rexhep Selimit me Bujar Bukoshin. Llogaritej se është arritur marrëveshja, se megjithatë po bëhet një bashkëpunim?
Mt: Takimi mes meje, Hashim Thaçit dhe Bujar Bukoshit në Tiranë
HALITI: Ne jemi takuar në Tiranë për dy ditë radhazi me Bujar Bukoshin dhe janë shtruar kërkesa konkrete. Është kërkuar nga Bukoshi që të deklarohet se a ka FARK apo nuk ka. Është kërkuar nga ai që mjetet me të cilat disponon t’i jepen UÇK-së. Bukoshi është deklaruar se nuk ka strukturë tjetër. Për këtë ka lëshar komunikatë publike. Megjithëse nuk mund të them që ne ishim dakord me të gjitha ato që kërkonte Bukoshi nga ne, por bisedat janë zhvilluar në një formë krejtësisht normale...
ZËRI: ... A keni pasur ju ofertë ndaj tij?...
HALITI: ... Në takimin tjetër që kam pasur me Bukoshin në Përfaqësinë e Kosovës në Shqipëri, jemi ndalur vetëm unë e ai dhe në katër sy kemi biseduar rreth dy orë. Ai shprehu pakënaqësinë e tij për takimin tonë të përbashkët me Hashimin e Rexhepin, mirëpo e bëri një pyetje të çuditshme: “Kush do të jetë kryeministër i Kosovës pas çlirimit?”. Mua kjo m’u duk shumë e çuditshme dhe i thashë: “Nëse ti lëviz në këtë drejtim, a ka njeri që do ta kontestojë këtë? A ka njeri që do ta kontestojë veprën tënde dhe angazhimin tënd rreth luftës dhe rreth çlirimit të Kosovës?”. Ky ka qenë takimi, të them, i fundit miqësor mes meje dhe Bukoshit. Në takimin e fundit, që e kemi pasur në prezencë të Rexhep Qosjes dhe të Hydajet Hysenit, kur ka ardhur Bukoshi në takim ia kam dhënë dorën dhe i kam thënë: “Si je shoq?”. Më ka thënë: “Nuk e di se a jemi shokë a jo, unë e ti!”...
ZËRI: ... Ku është mbajtur ky takim?...
HALITI: ... Në Tiranë, në ish-vilën e Enver Hoxhës...
ZËRI: ... Kjo ndodh para vrasjes së Ahmet Krasniqit, apo pas kësaj?...
HALITI: ...Pas vrasjes së Ahmet Krasniqit. Më duket pas vrasjes...
ZËRI: Thatë se Ahmet Krasniqi ju ka thirrë një ditë para vrasjes. A ju kujtohet se çka keni biseduar?
HALITI: Problemi është se pas përpjekjeve të mëdha, qoftë me mito, qoftë në forma të ndryshme për ta marrë situatën në duart e veta, sepse unë e di se kanë dhënë para të mëdha diku-diku, dhe pas krijimit të reparteve të tyre në Tropojë, në Kukës, pas krijimit të Qendrës së Ministrisë së Mbrojtjes, të ashtuquajtur në Tiranë, të Shtabit, e ku ta di unë, të cilët vepronin me komoditet të madh, me lidhje telefonike satelitore, me komandime të cilat gjoja i bënin në Kosovë përmes Tahir Zemës, të cilin e kishin dërguar në Kosovë, pas premtimeve që bënin për arritjen e armatimeve moderne nga shtetet mike e ku ta di unë se ku mendonin ata se do t’i merrnin armët, pas dyshimeve se nuk do të kishin mundësi t’i tërheqin ato dhe pas garantimit që ua kam bërë se unë do t’i tërheq ato mjete dhe se asnjë plumb nuk do të ketë mundësi kush të ma ndalojë në Shqipëri dhe pas gjithë këtij blofi të madh i cili nuk ishte asgjë tjetër pr vetëm mashtrim, dhe sa mora vesh nga njerëzit të cilët përpiqeshin të ishin dofarë intermediatorësh mes meje dhe Bukoshit, Bukoshi ishte deklaruar se unë nuk do të paguaj armë dhe nuk do të kemi armë, sepse do të na i marrin këta. Dhe, ky ishin “këta”? Ai kishte thënë: “Këta të UÇK-së!”. Unë nuk e di se kujt dëshironte t’ia dërgonte ato armë, nëse jo UÇK-së. Një ditë më thirri Ahmet Krasniqi, nuk jam i sigurt se një ditë apo dy ditë pa u vrarë, dhe më tha, pas asaj “si je? e “ku je?”: “Kemi nevojë të takohemi sepse unë nuk po mundem pa ty dhe ti ke nevojë për mua”. Si zakonisht, që asnjëherë nuk e kam refuzuar, i thashë: “S’ka problem, por njëherë jam duke shkuar në aeroport dhe takohemi kur të duash”. Të nesërmen, kisha një delegacion që kishte ardhur nga Izraeli dhe as ai nuk më thirri e as unë nuk e takova ditën. Por, në mbrëmje, diku rreth orës 19 a më vonë, kjo saktësisht nuk më kujtohet, në Hotelin “Rogner”, ku e kisha lënë takimin me të huajt, kishte qenë edhe Ahmet Krasniqi me Fatmir Toplicën. Atë natë vetëm jemi përshëndetur nga larg se isha i zënë me të huajt dhe kam dalë nga aty. Me të huajt kam biseduar në zyrën time dhe nga zyra kemi shkuar për të ngrënë darkë...
ZËRI: ... Ky delegacion nga Izraeli kishte ardhur për marrëveshje rreth armatimit, apo?...
Mt: Drejtësia duhet ta jap fjalën për vrasjen e Ahmet Krasniqit
HALITI: ... Po, gjatë gjithë kësaj periudhe muhabetet kanë qenë kryesisht për këto çështje. Dhe, diku rreth orës 22 apo më vonë, prapë nuk e di saktësisht, më kanë telefonuar organet e shtetit dhe më kanë pyetur se ku jam. U kam treguar. Më kanë pyetur se a e di unë se çfarë ka ndodhur. U kam thënë: “Çka?”. Më janë përgjigjur: “Është vrarë Ahmet Krasniqi”. U thashë se unë jam këtu dhe nëse keni nevojë të bisedoni me mua, mund të vij, ose ejani ju këtu dhe bisedojmë, nëse mendoni se duhet të bisedohet për diçka me mua. Më thanë: “Jo. Jo. Vetëm deshëm ta dimë se ku je!”.
ZËRI: A u befasove, kr dëgjove se është vrarë Ahmet Krasniqi?
HALITI: Realisht, kjo më ra si befasi, sepse nuk kisha dëgjuar kurrë nga dikush se duhet vrarë Ahmet Krasniqi. Tjetër gjë është kur dëgjon njerëz të thonë se duhet të vritet filan fisteku, se është kështu e ashtu e të tjera. Fjalë ka pasur rreth tij nga njerëz të papërgjegjshëm apo nga njerëz të pakënaqur me të, ka pasur probleme dhe brendapërbrenda strukturave të tyre, m’i ka shprehur edhe vetë Ahmeti se po përpiqen ta largojnë, se po përpiqen t‘ia marrin pozitën. Nuk e kam për propagandë këtë që po e them, por realiteti është ky. Pra, kjo ishte për mua një gjë e befasishme dhe as sot s’mund të jap shpjegim. Për mua në këto raste do të duhej që më së miri fjalën e vet ta jepte drejtësia, organet e specalizuara. Unë, mbase, jam anatemuar rreth vrasjes së Ahmet Krasniqit. Jam deklaruar publikisht se nuk kam lidhje me atë punë, se jam i haptë për organet e drejtësisë, se jam i haptë për familjen e Ahmet Krasniqit që të ulemi sipas zakonit dhe nuk k am ndonjë diçka që më mundon rreth vrasjes së tij. Në ndërgjegjien time nuk ka asnjë send që më rri varë rreth vrasjes së tij.
Box 1
Në takimin tjetër që kam pasur me Bukoshin në Përfaqësinë e Kosovës në Shqipëri, jemi ndalur vetëm unë e ai dhe në katër sy kemi biseduar rreth dy orë. Ai shprehu pakënaqësinë e tij për takimin tonë të përbashkët me Hashimin e Rexhepin, mirëpo e bëri një pyetje të çuditshme: “Kush do të jetë kryeministër i Kosovës pas çlirimit?”
Box 2 Unë, mbase, jam anatemuar rreth vrasjes së Ahmet Krasniqit. Jam deklaruar publikisht se nuk kam lidhje me atë punë, se jam i haptë për organet e drejtësisë, se jam i haptë për familjen e Ahmet Krasniqit që të ulemi sipas zakonit dhe nuk kam ndonjë diçka që më mundon rreth vrasjes së tij.


ZËRI: A do të mund të krijohej, ta zëmë, një komision i përbashkët midis Kosovës dhe Shqipërisë që të hulumtohet në mënyrë më komplete vrasja e Ahmet Krasniqit? Çka mendoni ju, sepse ju personalisht po tërhiqeni zvarrë nëpër media, po keqpërdoreni rreth këtij rasti?
HALITI: Unë po lexoj nëpër gazeta se në këtë vrasje ka dorë Fatos Nano, a dorë Fatos Klosi, ka dorë Xhavit Haliti, kanë dorë emisarët e UÇK-së e të tjera. Unë, edhe pse ndoshta nuk do të pajtohen gazetat e famshme kombëtare, jam i bindur qind për qind se as njëri e as tjetri nuk kanë dorë në vrasjen e tij, sepse as njërit e as tjetrit nuk i ka interesuar vrasja e Ahmet Krasniqit ngase ai nuk ishte farë pengese ose nuk ishte njeri që i ka sjellur telashe as Fatos Nanos, as Fatos Klosit, as Xhavit Halitit, as organeve të shtetit...
ZËRI: ... Domethënë, nuk ka qenë njeri konfliktuoz?...
HALITI: ... Ahmet Krasniqi nuk ia ka rrezikuar karrigen askujt, as në Kosovë e as në Shqipëri dhe pse do të duhej të vritej. Se nga kush është vrarë dhe se kush e ka vrarë Ahmet Krasniqin, mendoj se duhet lënë kohës. Organet e specializuara nuk besoj se nuk e kanë dosjen, në Shqipëri së paku. Është thënë në intervista të ndryshme se i njohim ekzekutorët dhe urdhërdhënësit. Është mirë që, meqë po u ditkan këto informata, ato të këmbehen me organet e specializuara në Shqipëri dhe vërtet të ndriçohet rasti se si ka ndodhur.
ZËRI: Kemi mbetur pa sqaruar si është bërtë organizimi i armatimit në Shqipëri. Sa ju ka ndihmuar Qeveria e Shqipërisë? Ju e dini se ka spekulime të lloj-llojshme për këtë çështje. Si keni arritur të organizoheni në Shqipëri, duke ditur se po të mos ishte ky organizim në Shqipëi, UÇK-ja do të ballafaqohej me probleme të mëdha?
Mt: Marrëveshja me kreun e Shqipërisë
HALITI: T’ju them sinqerisht se gjëja më e vështirë është të veprosh ashtu siç kemi vepruar ne, pa mekanizëm përgjegjës, pa mbështetje institucionale në Kosovë, pa mjete të sigurta financiare, pa mbështetje nga ndonjë fuqi e madhe. Dhe, mbi të gjitha, mbështetja jonë ka qenë në përpjekjet tona të vazhdueshme dhe në gatishmërinë tonë për të sakrifikuar dhe për të bërë gjithë atë që është e mundur që luftëtarët të kenë mundësi që mjetet e domosdoshme për luftë t’i kenë në dorë. Askush nuk duhet të harrojë se në ishim një lëvizje çlirimtare dhe çdo gjë duhej ta siguronim vetë. Spekulime të natyrave të ndryshme ka në çdo kohë dhe po vazhdojnë spekulimet për çështje të ndryshme edhe sot. Mund të bëhen edhe nga naiviteti dhe mosnjohja, por shumica e tyre ka vetëm një qëllim: trajtimin e luftës çlirimtare të popullit tonë si një luftë banditësh, diskreditimin e njerëzve kryesorë të UÇK-së, nxjerrjen në skenë të njerëzve të dorës së tretë, të katërt ap o edhe të atyre që vërtet nuk kanë pasur ndonjë rol dhe nuk kanë bërë ndonjë gjë të madhe dhe shtrembërimin e historisë dhe të së vërtetës për UÇK-në dhe për luftën në Kosovë.
Ne nuk ishim aventurierë politikë që të bënim diç dhe të mos përpiqeshim të kemi, të paktën, aleatë dhe mbështetës politikë në Kosovës. Dhe, mbi të gjitha, të mos komunikonim dhe të mos informonim strukturat apo, t’i quajmë, institucionet, të cilat më shumë kanë funksionuar në letër në Kosovë, me qëllim që të jemi bashkë në luftë, sepse kam pasur bindjen se vetëm lufta e armatosur mund t’i zgjedh problemet. Kuptohet, edhe mendja dhe veprimi i mençur politik.
Shqipëria, realisht, ishte në situatë të rëndë. Ishte një vit pas shkatërrimit të depove dhe pas asaj katruhure që u bë në Shqipëri. Kishte problemet e saj të brendshme dhe organet e shtetit vërtet nuk funksiononin. Shteti kontrollonte një pjesë të vogël të Shqipërisë dhe nuk kishte arritur akoma ta kontrollonte Veriun e Shqipërisë absolutisht. Ne kishim grupe të vogla, të cilat merreshin me gjetjen e armatimit, me blerjen e armatimit, me sjelljen e armatimit, me bartjen e armatimit dhe, mbi të gjitha, ne bëmë një marrëveshje fillimisht me ministrin e Mbrojtjes atëherë, Sabit Brokaj, me drejtorin e Policisë, Sokol Bare dhe me Fatos Klosin...
ZËRI: ... Kur ka ndodhur kjo?...
HALITI: ... në shkurt ose në mars të vitit 1998.
ZËRI: Çfare ishte kjo marrëveshje?
HALITI: Për të kaluar në Veri është vetëm një rrugë, s’ke nga shkon tjetër, dhe mundësia e kapjes nga policia është në çdo kohë. Prandaj, mundësia ishte që njerëzit e policisë ta kapnin armatimin dhe për zhbllokimin e këtij armatimi ishte përgjegjës drejtori i Policisë. Për nxjerrjen e armatimit nga depotë, ishte ministri i Mbrojtjes, gjente diçka, na sugjeronte ndonjë mundësi tjetër dhe na sugjeronte edhe ndonjë kamion i cili do ta transportonte armatimin. Dhe, mbi të gjitha, për organizimin e veprimit të padukshëm, për faktin se në botë askush nuk të mbështeste dhe Shqipëria fajësohej se po bën kontrabandë me armë dhe se po e financon ose po e inicion luftën në Kosovë, njerëzit e shërbimeve të caktuara, të cilët janë profesionalistë për këtë çështje, ishin të ngarkuar me dokumentacionin përkatës për transport deri në Veri. Më vonë, u krijua situatë shumë e rëndë në raportin Shqipëri-OSBE e të tjera dhe kërkuan që kjo të ndërpritet. Megjithatë, në k ëtë periudhë, mund të them se filluan kontaktet e dendura me diplomacinë kryesisht perëndimore. Levizjet tona ishin në drejtim të shteteve nga të cilat kishim shpresë që do të na ndihmonin. Mbi të gjitha, raportet tona kishin filluar të ndërtoheshin me Shtetet e Bashkuara të Amerikës...
ZËRI: ... Si funksionoi kjo marrëveshje? A keni pasur probleme? A janë hapur depotë e armëve pa kundërshpërblim për UÇK-në apo sërish ka vazhduar vetëm grumbullimi i armatimit?
Mt: I gjithë armatimi në Shqipëri është blerë
HALITI: Në periudhën e fundit ka pasur hapje të depove pa pagesë, atëherë kur edhe Qeveria e Shqipërisë kishte një miratim ndërkombëtar, mirëpo deri në periudhën e fundit i gjithë armatimi është blerë edhe në Shqipëri. Unë tash nuk mund ta akuzoj as njërin e as tjetrin, por njerëzit privatisht vraponin në depo, grumbullonin armatimin, djemtë e blenin, vinin na thonin se sa është çmimi dhe bëhej transporti për në Veri. Pastaj, ka qenë një vendim i pashkruar në bazë të të cilit kanë qenë të ngarkuar ministri i atëhershëm i Financave, Arben Malaj, ministri i Brendshëm, ministri i Mbrojtjes dhe kryetari i SHIK-ut, që të operonin në drejtim të mbështetjes së UÇK-së, sepse këto struktura i kishin në dorë rrugët, i kishin në dorë kufijtë, i kishin në dorë portet, aeroportin dhe të gjitha. Realisht, gjatë tërë kohës, kjo ka funksionuar pa asnjë problem. Janë bërë, ndoshta, veprime më shumë propagandistike që gjoja po përpiqemi të godasim, por realisht janë tërhequ r prapë mjetet. Ne kemi pasur shumë divergjenca mes veti, me Shqipërinë veçanërisht, dhe përpjekjet kanë qenë të shumanshme që strukturat e UÇK-së të përçaheshin. Nga një pjesë, ndoshta kanë qenë edhe interesat personale. Nga një pjesë tjetër, interesat politike, përmes të cilave mendonin të avancoheshin në Kosovë. Dhe, pjesa e tretë, që kishte çdo gjë të rregulluar, dhe nuk kërkohej sakrificë nga askush por kërkohej veprim, sepse nuk kishte nevojë të sakrifikohej asgjë në Shqipëri.
ZËRI: Gjatë gjithë kohës, autoritet suprem i UÇK-së në Shqipëri keni qenë ju personalisht?
HALITI: Po. Unë dhe Azem Syla.
ZËRI: A keni takuar në atë kohë Fatos Nanon, që ishte kryeministër, sepse pa lejen e tij nuk kishte mundur të bëhej ky organizim?
HALITI: Në fillim, unë kam qenë i prekur me Fatosin, për faktin që nuk pranonte realisht as të takoheshim ngase e dinte se pse e kërkoja për takim. Dhe, mesazhet i shkonin çdo ditë: çka po thua dhe çka ke obligim. Në përpjekjet e mia, ndihmesë të madhe për ta sqaruar kam pasur edhe nga rrethi i shokëve të Fatosit, të cilët i njihja edhe unë, dhe të disa strukturave të shtetit. Dhe, një ditë prej ditësh, më kanë ftuar dhe jemi marrë vesh për të gjitha. Do të thotë: do ta mbështesim UÇK-në, nuk do ta pengojmë në veprimet e saj në Shqipëri, do të përpiqemi për aq sa mundemi t’ju japim edhe armë në Kosovë. Fatosi ma ka propozuar shemën organizative të kësaj strukture, në bazë të të cilës edhe kemi vepruar. Pra, për të mos dekonspiruar veprimet tona në det, në tokë, ne kishim krijuar një grup nga njerëz shumë të besuar të Shqipërisë, të cilët ishin në rolin e oficerëve të ushtrisë dhe të shoferëve që bënin transporte për nevoja të ushtrisë. Nga Kosova, në këtë linjë, ishte vetëm një njeri, i cili kishte të drejtë të futej në depo dhe të nxirrte kamionat nga këto depo dhe, njëkohësisht, edhe të operonte në linjat, qoftë nga deti, qoftë nga ajri. Kjo ka funksionuar për mrekulli deri në kohën e ardhjes së z. Majko.
ZËRI: A e dini se sa armë kanë hyrë në atë kohë përmes Shqipërisë në Kosovë?
Mt: Askush nuk di sa armë janë futur në Kosovë
HALITI: Me hamendje këtë mund ta thotë gjithkush, por realisht nuk ka bir nëne që i bie në fije kësaj, sepse aty kanë bartur armë në forma të ndryshme...
ZËRI: ... Sepse edhe tjetërkush ka bartur armë, ndonëse zyrtarisht ka qenë vetëm vija juaj?...
HALITI: ... Zyrtarisht ka qenë vetëm vija jonë. Mirëpo, të administrosh një veprim çfare ka qenë në Shqipëri, do të duhej pasur 300 vetë në administratë dhe kjo ishte e pamundur. Edhe t’i kesh 300 njerëz në administratë, edhe të ruash sekretin, edhe të veprosh në çështje të ndryshme që nevojiteshin atëherë – është diçka që nuk mund ta arrijë askush. Armatim kanë blerë djemtë në Tropojë, në Kukës, në Has, në Fusharrëz dhe deri në Jug të Shqipërisë. Dhe, ky armatim për t’u administruar, ashtu siç flasin disa ideologë të sotëm dhe disa pretendentë se do të kishin bërë rregull të madh, atëherë ato armë një herë do të duhej të silleshin nga Kukësi në Tiranë, të humbej nja një javë në regjistrimin e tyre ndërsa ka ndodhur që në Veri shokët e mi janë hidhëruar që u është vonuar armatimi vetëm për dy orë. Ose, ka pasur raste, për shembull, kur kemi pasur mundësi të dërgojmë sasira të mëdha të armatimit në Veri dhe nga ky entuziazmim, qoftë me qël lim e qoftë pa qëllim, kanë dërguar me nga 5-6 mijë vetë, në kohën kur unë u kam thënë se nuk ka armatim dhe është ditur se nuk ka armatim. Njerëzit, pastaj, kanë mbetur duke u sjellur kot nëpër Tropojë...
ZËRI: ... pa ushqime...
HALITI: Jo. Pa ushqime nuk kanë mbetur, sepse u kemi dërguar të holla për ushqim. Ushqimi i ushtarëve të UÇK-së ka qenë bukë, djath dhe domate. Ndërsa, ushqimi i Shtabit të Bukoshit në Tropojë ka qenë një viç në ditë. Dallime ka pasur. Dhe, realisht, asnjë nga ushtarët që kanë ardhur për armatim, edhe pse ju kanë thënë: “Ejani e hani bukë te ne. Ejani e merruni vesh me ne, sepse i kemi të gjitha”, nuk kanë shkuar ta hanë mishin e viçit të Bukoshit, për faktin që nuk ka pasur marrëveshje, por kanë ngrënë bukë, djath e domate të shtirë nëpër tokë në livadhet e Tropojës.
ZËRI: Flitet shumë se Sali Berisha, ish Presidenti i Shqipërisë e ka ndihmuar UÇK-në në Veri, se madje ka ofruar ndihmë për ju dhe për të tjerët. A jeni takuar në atë kohë me Berishën?
HALITI: Berisha, realisht, nuk ka ndihmuar në kohën sa ka qenë president i Shqipërisë sa i ka pasur të gjitha në dorë. Ky është defekti i tij i madh. Kontaktet tona nuk kanë munguar edhe me Berishën dhe personalisht e kam takuar disa herë. Ia kam përsëritur edhe kërkesat...
ZËRI: ... Do të thotë se Berisha e ka ditur për ekzistencën e UÇK-së...?
Mt: Takimi me Sali Berishën dhe porositë e Azem Hajdarit
HALITI: ... Po. Sigurisht se e ka ditur. Nuk e konstestoj përpjekjen e Berishës për të ndihmuar, por mundësitë e tij kanë qenë të kufizuara dhe, realisht, ai edhe po të donte të ndihmonte, nuk kishte çka të ndihmonte më. Unë e kam takuar Berishën gjatë luftës, me kërkesë të tij. Ishte një periudhë shumë e rëndë për ne, ngase ishim të bllokuar, sepse kërkohej nga Qeveria e Shqipërisë që të mos veprojmë, për faktin se nga bashkësia ndërkombëtare i bëheshin akuza Shqipërisë. Kjo ishte ndoshta periudhë e shkurtër, por ishte goditëse për ne dhe ishte pikërisht kjo periudha kur në Tropojë kishin ardhur mbi 5 mijë veta për armë. Sot mund të thotë kush të dojë e çka të dojë. Mirëpo, ne që kishim obligim ndaj këtyre njerëzve, ndaj strukturave në Kosovë, nuk e kemi ndier veten mirë aspak dhe, t’ua them sinqerisht, kam qenë në një gjendje shumë, shumë të rëndë shpirtërore, sepse njerëzit ishin, mjete në Tiranë kishte, mirëpo lëvizja e tyre nuk lejohej. Në këtë periudhë më ka ftuar Sali Berisha. Jemi takuar, i kemi trajtuar prblemet dhe kam folur me të haptas. Por, në bisedë e sipër, ai kërkoi që UÇK-ja ta mbështeste Rugovën. Normalisht, UÇK-ja s’kishte si ta mbështeste Rugovën, derisa Rugova nuk e mbështeste UÇK-në politikisht. UÇK-ja nuk kishte si ta mbështeste Rugovën, derisa ai kishte thënë se këto janë dorë e zgjatur e Serbisë. Dhe, gjatë gjithë kësaj periudhe, ai nuk bëri asnjë hap, qoftë edhe të vogël politik, që të thoshte: “Shpreh dëshirën që të takohem me këta djem” ose, siç i quante ai, me këto grupe të armatosura. Unë i thashë Saliut se nuk kam kurrgjë as kundër Rugovës, as kundër askujt tjetër. Kam këtë mision dhe dua të vazhdoj të bashkëpunoj me të gjithë dhe dua të më ndihmoni edhe ju. Mirëpo, sa i përket Rugovës, ne mund të merremi vesh vetëm nëse Rugova bën hapa të caktuar politikë, nëse merret vesh në Kosovë me njerëzit tanë dhe nëse merret vesh me Adem Demaçin, i cili në këtë kohë ishte caktuar të krijonte Asamb lenë e Kosovës. Mbështetja pastaj edhe nuk ishte shumë e rëndësishme, sepse bëheshim bashkë. Pas takimit me Saliun, i cili realisht premtoi se do të përpiqet që në zonat e Veriut, përmes njerëzve të tij, do të shikojë që të mos pengohen njerëzit tanë gjatë transportimit të armëve, jam takuar me Azem Hajdarin dhe me Shaban Meminë, me të cilët kemi biseduar çështje të caktuara, bile edhe me hapa se nga mund t’i ikim patrullave të policisë nëse ato nuk na lejojnë të bartim armatim. Kemi trajtuar probleme të ndryshme, më shumë shoqërore dhe, realisht, ky ka qenë edhe takimi i fundit edhe me Saliun edhe me Azemin.
Box 1 Ne kemi pasur shumë divergjenca mes veti, me Shqipërinë veçanërisht, dhe përpjekjet kanë qenë të shumanshme që strukturat e UÇK-së të përçaheshin.
Box 2 Berisha, realisht, nuk ka ndihmuar në kohën sa ka qenë president i Shqipërisë sa i ka pasur të gjitha në dorë. Ky është defekti i tij i madh. Kontaktet tona nuk kanë munguar edhe me Berishën dhe personalisht e kam takuar disa herë.

Si armatosej UÇK në linjat ndërkombëtare
Pse dështoi blerja e armëve nga Izraeli? Çfarë biseduan Bislim Zyrapi dhe Halil Bicaj për këtë ofertë? Cila është afera për blerjen e armëve në vlerë prej dy miliardë dollarësh? A ka pasur oferta nga Irani për armë pa para?
ZËRI: A kishin Saliu e Azemi armë a depo në Veri, që mund të përdoreshin nga ju?
HALITI: Jo. Të paktën në informatat e mia nuk figuron askund se Azem Hajdari ka shitur armë apo se ka pasur depo armatimi. Unë kam kërkuar nga ata, por janë përgjigjur negativisht. Megjithatë, ekziston një informatë, që unë nuk e kam të verifikuar, se në periudhën e ikjes së refugjatëve, pas ofensivës së parë dhe pas vendosjes së disa oficerëve të FARK-ut në Tropojë, me makinat e ndihmave për refugjatë, më kanë thënë se Azem Hajdari u ka dërguar këtyre një sasi të konsiderueshme armësh, por unë nuk e kam të konfirmuar dhe nuk e di se a është kjo e vërtetë apo jo. Por, nuk mund të them se ata nuk kanë qenë dakord me veprimet tona. Dhe, realisht, në një takim të rastit, sepse takoheshim shpesh, ka ardhur dhe ma ka dhënë dorën Azemi, duke më thënë: “Bravo të qoftë!”.
ZËRI: Përmendët më herët se Bukoshi ju ka dhënë disa herë nga dhjetëra mija marka dhe një herë 3,5 milionë marka në periudhën e negociatave që natyrisht janë koncentruar në çështjen financiare. A ka ndodhur më që të jepen mjete nga ai?
Mt: Takimet e Bislim Zyrapit me Halil Bicajn
HALITI: Pas deklarimit të Ahmet Krasniqit se mjetet i ka ai, përmes tij Bukoshi i ka dërguar 3.270.000 marka gjermane, të cilat edhe vetë Bukoshi i ka deklaruar në raportin e tij për Parlamentin. Një herë, pas ofensivës së parë, kur ne ishim në një situatë tepër të rëndë, kam shkuar së bashku me Musë Jasharin e Prekazit, të cilin e kam marrë për të qenë prezent me mua, ishte një aferë e cila kërkonte veprim të shpejtë në Kroaci dhe i kam kërkuar 2,5 milionë marka, të cilat edhe i ka dhënë, kuptohet pas një bisede dy-tri orëshe që e kemi bërë dhe pas sqarimeve të mundshme që kemi bërë mes veti gjatë kësaj periudhe. Mirëpo, është një problem tjetër. Te një pjesë e njerëzve ishte njëlloj xhelozie se pse këtij po i ecën gjithkund. Nuk ishte problemi se unë isha ndonjë njeri me magji, por unë isha i ngarkuar dhe veprohej në kuadër të këtij autorizimi dhe në kuadër të detyrës që kisha nga Shtabi i Përgjithshëm. Dhe, u përpoqën të krijohen shumë linja. Pas vrasje s së Ahmet Krasniqit dëgjova akuzat se unë, gjoja, e kam vrarë. Pos dështimeve që u bënë gjatë bisedimeve me Halil Bicajn, ku ua ofrova të gjitha mundësitë për ta forcuar UÇK-në meqë ata i kishin mjetet, unë hoqa dorë nga kontaktet me këta njerëz që për mua atëherë ishin të papërgjegjshëm, ishin ata që kishin mundësi ta forconin UÇK-në dhe sabotuan, ishin ata që po të donin të vepronin nuk do të kishte mundësi Serbia të digjte edhe tokën e Kosovës dhe nuk do të kishte mundësi Serbia t’i mblidhte djemtë dhe vajzat e Kosovë, t’i çojë burgjeve dhe t’i vrasë rrugëve në masë kaq të madhe. Do të thotë, edhe sikur të lëviznin këta, barazimi me forcat serbe nuk do të mund të arrihej, sepse ne bartnim armë me shpinë, me gomarë e me kuaj, kurse ata kishin mudësi ta bënin këtë me ushtri, me trena, me kamiona, me aviona. Serbët nuk e kishin problem armatimin, por e kishin problem sigurinë e tyre në tokën e huaj. Sikur të kishim mundësi ta kishim këtë lloj armatimi, të cilin e k ishim në dorë ta gjenim dhe ofertat i ka pasur Halil Bicaj sepse ka qenë në takimin që është bërë me grupin nga Izraeli dhe ata kanë shkuar edhe në Izrael dhe e kanë parë armatimin, ne do të mund ta forconim shumë rezistencën tonë...
ZËRI: ... Halil Bicaj e zëvendësoi në atë kohë Ahmet Krasniqin?...
Llapi is invisible Shto Reputacionin e Llapi Raporto Mesazhe të Pahijshme Përgjigju Duke Cituar

ZËRI: ... Halil Bicaj e zëvendësoi në atë kohë Ahmet Krasniqin?...
HALITI: ... Po, e zëvendësoi Ahmetin. Mirëpo, nuk u bënë lëvizje. Kështu që për mua u bë disi e kotë që unë të vrapoja pas tyre. Ndërsa, gjatë kësaj periudhe, ka ardhur pastaj Bislim Zyrapi me Kadri Veselin. Bislimi ka qenë koleg me Halil Bicajn, kanë zhvilluar bisedime dhe një ditë më kanë ftuar që edhe unë të shkoj në ato bisedime. U kam thënë: “Unë nuk marr pjesë në bisedime dhe nuk marr pjesë në asnjë marrëveshje, sepse dyshoj se do t’i keqpërdorni. Megjithatë, nëse arrini marrëveshje, ajo për mu do të jetë valide. Unë do ta kryej detyrën time”. Më kanë ftuar në atë takim për marrëveshjen e Osllos. I kam sqaruar në prezencë të Agim Mehmetit dhe të të gjithë atyre që pretendonin se ka pasur ndonjë marrëveshje kushedi për çka dhe jam larguar. Jemi takuar me Halil Bicajn shumë herë, takohemi edhe këtu dhe mund të them se jemi miq...
ZËRI: ... Pra, Bislim Zyrapi dhe Kadri Veseli nuk arritën marëveshje?...
HALITI: ... Ata i kanë zvarritur, edhe Bukoshi e edhe Halili. Edhe atyre ju kanë premtuar, por veprimi ka qenë zero.
ZËRI: Çfare ka qenë oferta nga Izraeli?
HALITI: Izrealitët, nuk po them shteti, janë njerëz të cilët kanë linjat e tyre të furnizimit dhe pothuajse këto linja i kontrollojnë në botë, janë thjesht në duart e tyre. Siç janë në duar të tyre edhe diamantët dhe shumë çështje të tjera, ashtu edhe furnizimi me armë është në duart e tyre. Dhe, janë gjetur linjat të cilat kishin mundësi të sillnin armatim edhe nga Lindja por edhe nga vetë fabrikat që prodhojnë në Izrael, ku kanë qenë edhe vetë për t’i parë në vend njerëzit e Ahmet Krasniqit dhe vetë Ahmet Krasniqi. Por, veprimi nuk është bërë.
ZËRI: A ka qenë shumë e madhe e mjeteve ajo që është dashur të jepet. A ishin në pyetje dhjetëra miliona marka, apo?
Mt: Linjat e armatimit të UÇK-së
HALITI: Është një problem. Njerëzit, këtu, kur ke sukses thonë mirë, por nëse dështon, të gjithë të hidhen në qafë. Ne nuk kishim sasi të mëdha të hollash. Ndoshta kishim mundësi ta bënim një kontratë dy-tri milionëshe për ta paguar atë por ne nuk kishim mundësi të siguronim leje për transportim armatimi dhe, pa këtë leje, askush, në asnjë shtet të botës nuk lëvron armatim. Të gjitha këto duhej bërë në të zezë e dihet se veprimet në të zezë janë me rreziqe shumë të mëdha. Ne, prandaj, kishim ndërtuar një strategji. Ishte gjetur një linjë në Rumani, një linjë në Bullgari, një linjë në Turqi, një linjë ishte në Izrael, të cilat, në një mënyrë ose në mënyrën tjetër, ishin linja shumë të sigurta që i kisha parë dhe i kisha prekur vetë. Me këto katër-pesë linja që ishin, ne do të duhej të rrezikonim fillimisht me nga dy-tre milionë marka në të gjitha. Dhe, njëra nga këto mund të dështonte, se mund të na mashtronin, ashtu siç ka ndodhur të në mashtrojnë. Por, dy -tri tjerat do të funksiononin dhe në to pastaj do të investonim sasi të madhe dhe do të investonim me kontroll të përbashkët. Sikur unë të investoja pa pyetur kë ato mjete që kam pasur – shkuan dhe pastaj: çka u bë, kush i keqpërdori. Ky ka qenë defekti i kësaj që Bukoshi dhe strukturat e tij nuk janë futur në këtë lloj bashkëpunimi. Dhe, mbi të gjitha, gjatë kësaj periudhe ju dhashë një porosi djemve që merreshin me gjetjen dhe me blerjen e armatimit që ta ndërpresin këtë punë, sepse nuk kishte nevojë të shpenzonim të holla për armatim, tek e fundit, jocilësor, sepse vinin 2 miliardë armatim shumë cilësor nga linja e Bukoshit.
ZËRI: A ju kujtohet se cila periudhë ka qenë kjo?
HALITI: Ka qenë maji i vitit 1998. I pyeta se çka kërkohet nga unë. Më thanë: “Nga ti kërkohet që të mos e marrin komunistat!”. Dhe, ata kërkonin që ky armatim për 24 orë të hynte në Kosovë. Kur mendoja, 2 miliardë armatim të hyjë për 24 orë në Kosovë, po ta kishe edhe hekurudhën tënde nëpër Shqipëri, 2 miliardë armatim nuk do të mund t’i lëvizje për 24 orë. U thashë: “Unë garantoj me jetë se asnjë fishek nuk guxontë na e prek kush, por gjithë armatimin do ta kalojmë në Tropojë dhe Has, pa pasur mundësi të na ndalojë kush”. Në rregull, u morëm vesh. Erdhi e premtja, s’ka armatim! Çka u bë? Thanë: “Tash kemi blerë kuaj dhe i kemi operuar në fyt për të mos pasur mundësi të bëjnë zhurmë. Në vend të patkojve të metaltë ju kemi gjetur patkoj specialë të gomës, të cilët edhe nuk i lënë të rrëshqasin edhe nuk bëjnë zhurmë!”. Thanë se do të vinë javën e ardhshme. Javën e tretë, thanë: “Armatimi ka ardhur” “Ku është armatimi?”. “Armatimi është në Kosovë, por nuk po di se cilës UÇK t’ia jap – times apo tëndes?!”. U thashë: “Jepjani të dyjave”...
ZËRI: ... Këto biseda janë bërë Ahmetin, apo?...
HALITI: ... Po, po. Me Ahmetin. I thashë: “Jepja armatimin të dyjave, në paç ti UÇK tënden atje. Unë e di se është vetëm një UÇK në Kosovë dhe për këtë është deklaruar publikisht edhe kryeministri yt, z. Bukoshi, pas takimit që kemi pasur me Hashim Thaçin e Rexhep Selimin”. U pa se këto ishin, thjesht, mashtrime dhe, tani, po e pyes njërin, i cili ka qenë ndërmjetësues me qëllim të mirë që të na bashkojë, siç thoshte ai. I thashë: “A di të më sqarosh se pse Bukoshi nuk vepronte që t’i jepte mjetet për armatim?”. Më tha se me veshët e tij e ka dëgjuar të thotë: “Nuk blej armatim, sepse na e marrin ata!”. Dhe, kush ishin “ata” për të? Mbase ka menduar në Beogradin, por nëqoftëse ka menduar në UÇK-në, duhet të vlerësojnë njerëzit që mendojnë drejt, që mendojnë politikisht, se kush ishin “ata” për të: a ishin të huaj ata që luftonin kundër Serbisë, a ishin pjesë e Kosovës, a ishin qytetarë të Ko sovës, apo ishin rusë që kishin ardhur të luftonin për Kosovën. Këto kanë qenë ato që, realisht, mua - po e pësëris prapë – si fëmijë të uritur të Kosovës më kanë detyruar që, në njëfarë forme ose në një formë tjetër, të tërhiqem dhe të mos kem punë me këtë strukturë.
ZËRI: Thuhej edhe se ka pasur oferta që të jepej një armatim i madh nga Irani, nga Malajzia, nga shtetet islamike... Po supozojmë se është e vërtetë se refuzimi juaj eventual ka qenë i motivuar nga ajo që gjithsesi t’i shmangeni akuzave se gjoja midis jush ka fundamentalizëm, se gjoja ka edhe muxhahedinë si vullnetarë që luftojnë për UÇK-në?
Mt: Ofertat të cilat nuk kanë mundur të pranohen prej nesh
HALITI: Tani ka shumë informacione dhe edhe atëherë ka pasur, por lëvizjet për të gjetur mundësi për të siguruar armatime dhe për të siguruar mbështetje ushtarake dhe politike, ka pasur të shumta dhe nga shumë anë, qoftë nga segmentet e Qeverisë së Bukoshit, qoftë edhe nga njerëzit tanë të cilët janë përpjekur për të bërë diçka. Unë respektoj çdo vullnet të shteteve mike, të atyre shteteve dhe të atyre popujve që kanë treguar gatishmëri për të na ndihmuar në luftë, jo vetëm me armatim por edhe me njerëz, në fund të fundit...
ZËRI: ... Do të thotë se ka pasur edhe oferta për ndihmë me ekspertë?...
HALITI: ... Ka pasur oferta, kurse realisht është trotikur edhe në dyert e shteteve fqinje, edhe në republikat e ish-Jugosllavisë: në Bosnjë, në Kroaci e në Slloveni, por është trokitur edhe në dyert e Turqisë dhe të shteteve të tjera. Në fazat e tilla të luftës, të gjitha shtetet që janë të interesuara për rajonin, përpiqen të involvohen përmes shërbimeve të tyre, kuptohet edhe për t’i realizuar interesat e tyre, por mbase ndonjëri edhe me qëllim të mirë që të na ndihmojë.
Beogradi na ka akuzuar në vazhdimësi se ne jemi të lidhur me lëvizje islamiste, se këtu po luftojnë fundamentalistë islamikë e të tjera. Unë nuk mund të mohoj gatishmërinë dhe përpjekjet e grupimeve të ndryshme për t’u futur në Kosovë dhe për të ardhur gjoja në ndihmë. Ka pasur informacione se njerëz të tillë ka pasur ndonjëherë, që për mua realisht është e panjohur se përmes kujt kanë hyrë. Ne, si strukturë politike dhe ushtarake e UÇK-së, kemi pasur qëndrim të qartë se çka mund të ndodh nëse involvohen në luftë këto segmente dhe nëse ne do të lidheshim me ta, për hir të asaj që, një shtet, i cili mund të jetë ndoshta mik dhe me qëllim të mirë mund të na ndihmojë, por që ai shtet mund të jetë në listat e shteteve terroriste në botë...
ZËRI: ... Qoftë edhe nëse ishte fjala për armatim?...
HALITI: ... për të gjitha, sepse po e more armatimin, ato të tjerat vijnë vetë. Në kuadër të analizave për këto çështje konstatimet ishin se a i konvenon Kosovës një luftë 20-30 vjeçare të cilën do ta mbështeste dikush dhe ta kishim armiq Perëndimin dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës? A do të ishim në gjendje si Kosovë që ta përballonim një luftë të tillë? Pastaj, disponimi në Kosovë nuk ka qenë asnjëherë për të krijuar shtete islamike e të tjera. Unë nuk e besoj. Unë nuk e besoj se sikur të kishim shkuar në këto rrjedha që ne nuk do të kushtëzoheshim me to. Gjatë gjithë kontakteve që kisha me shokët në Kosovë, me ushtarët që vinin në Shqipëri dhe me të gjithë njerëzit që kam komunikuar në Kosovë, insistimi im ishte që çdo gjë të bëhej në përputhje me atë që jemi miq të Shqipërisë, që ne duhet të veprojmë dhe t’i garantojmë SHBA-të, dhe këto garanca të mos jenë vetëm me fjalë, që ne nuk do të bënim terror nesër kundër popullit serb, që ne nuk do të lidheshi m me rrjetet mafioze të drogave, që ne nuk do të lidheshim me rrjetet e terrorizmit ndërkombëtar, por që ne po bënim një luftë të cilën na e imponoi Serbia dhe pa të cilën Kosova nuk do të çlirohej dhe pa të cilën Kosova gradualisht po shndërrohej në një vend jashtë orbitës tokësore, ku njerëzit ndoshta realisht jetonin, por ishte një jetë e pakuptimtë e të gjithë atyre njerëzve, sepse nuk funksiononte kurrgjë normale këtu.
Box 1
Ne nuk kishim sasi të mëdha të hollash. Ndoshta kishim mundësi ta bënim një kontratë dy-tri milionëshe për ta paguar atë por ne nuk kishim mundësi të siguronim leje për transportim armatimi dhe, pa këtë leje, askush, në asnjë shtet të botës nuk lëvron armatim.
Box 2
Në kuadër të analizave për këto çështje konstatimet ishin se a i konvenon Kosovës një luftë 20-30 vjeçare të cilën do ta mbështeste dikush dhe ta kishim armiq Perëndimin dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës?


Blerim Shala
ZËRI: Pse hezitohej të shpallej udhëheqja politike e UÇK-së? Pse ajo u shpall tek në gusht të vitit 1998?
Mt: Ideja për krijimin e Asamblesë së Kosovës
HALITI: Thënë realisht, ne kemi pasur probleme natyrash të ndryshme brenda vendit, për faktin se shumica e shokëve që kanë vepruar, kishin vepruar për një kohë të gjatë dhe kishin vështirësi të paraqiteshin si komandues, së pari, sepse edhe kur ngritej çështja e komandimit qendror, thoshin se e kemi vështirë që t’ju themi shokëve se unë jam komandanti yt, meqenëse kemi qenë në aksione njëri me tjetrin. Mirëpo, është dhe një tjetër çështje se njerëzit sot, pas luftës dhe pas përpjekjeve të tashme për ta vendosur paqen, e kanë lehtë të thonë se pse nuk doli ky apo ai komandant me kohë. Ndoshta, ne, që kemi qenë të involvuar drejtpërdrejt në atë çështje, e dimë se jo për të komanduar, por ka pasur njerëz që s’kanë guxuar as para të dërgojnë nga jashtë brenda dhe as s’kanë guxuar fare të lëvizin nëpër Kosovë, e lëre më të dalin me emra dhe mbiemra si komandantë, si njerëz që kanë drejtuar politikisht e të tjera.
ZËRI: Kemi përshtypjen se dalja publike e UÇK-së me udhëheqës politikë, që është bërë në gusht të vitit 1998, është bërë edhe me ndikimin amerikan, për arsye se edhe Qeveria amerikane kërkonte partner politik në anën e UÇK-së. A është kjo e vërtetë?
HALITI: Ai ka qenë më shumë edhe imperativ i kohës, për të dalë me përfaqësim politik. Ne kemi bërë një përpjekje, do të thotë diku në korrik të vitit 1998 ose më mirë të them në maj, në qershor ose në korrik të vitit 1998, tash nuk jam shumë i sigurt në datën, për të bërë edhe një draft, elaborat, për krijimin e Asamblesë së Kosovës, prej nga do të dilte Qeveria dhe kjo Asamble do të duhej të ishte e përfaqësuar nga të gjitha partitë politike të Kosovës dhe nga njerëzit me ndikim. Kuptohet, sipas një marrëveshjeje paraprake me pjesëmarrjen në përqindje sipas meritave, sipas ndikimit politik që kishin atëherë ato struktura politike.
ZËRI: A ju kujtohet, ta zëmë, përqindja që ka qenë midis UÇK-së, LDK-së...?
HALITI: Realisht, ideja ka qenë që Asamblenë e Kosovës ta përfaqësojnë mbi 50 për qind strukturat dhe njerëzit e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ndërsa të tjerat të plotësohen me parti dhe me njerëz me ndikim.
ZËRI: A ka pasur ide për të zgjedhur Qeverinë, gjegjësisht kush ka qenë sipas të gjitha rrethanave kandidat më serioz për kryeministër?
HALITI: Nuk ka pasur emra të cilët do të duhej të ishin në Qeveri, për faktin se ne njëherë do të duhej të krijonim Asamblenë, mirëpo ndodhi ajo që ndodhi – ofensiva e parë e Serbisë në Drenicë dhe në Dukagjin, pastaj shumica e njerëzve nuk ishin bashkë, ata që duhej të vendosnin, u prish përkohësisht sistemi dhe nuk qe e mundur që të konsolidohej kjo Asamble. Me kohën, lindi nevoja që të bënim një përpjekje tjetër më legale, sepse kjo ishte kryesisht një përpjekje e strukturave të UÇK-së, do të thotë se për krijimin e Asamblesë së Kosovës dinte vetëm Qeveria shqiptare, ndërsa në Kosovë dinte vetëm Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së dhe Drejtoria Politike e SHP të UÇK-së.
ZËRI: A është menduar që Asambleja dhe Qeveria të funksionojnë në Prishtinë apo në mal?
Mt: Ftesa për Adem Demaçin

[Llapi]

FALEMINDERIT SHQIPËRI!
- Shkruan: Xhavit Haliti


Tani kur zhurmat e gëzimit të festës për pavarësinë e Kosovës kanë filluar të fashiten dhe të gjithë i jemi futur punës së përditshme me më shumë intensitet dhe përkushtim, kthejmë sytë nga ajo që iku dhe reflektojmë...
Gjithçka, edhe pse më çmim shumë të shtrenjtë gjaku dhe jete, shkoi siç duhej, u krye brenda afateve të vëna nga analistë politikë dhe brenda kufijve të durimit të popullit të Kosovës, që vite të tëra ëndërronte për ditët që po përjeton sot.
Çmimi për të përjetuar Kosovën e pavarur ishte shumë i lartë; ishin qindra mijëra jetë që u këputën në lule të moshës, qindra të burgosur e të torturuar në burgjet serbe, e shumë të tjerë, fati i paditur i të cilëve, vazhdon të mos s’na lërë të qetë.
Por fatmirësisht në këtë kalvar vuajtjesh nuk mbetëm vetëm.
Perëndimi i qytetëruar nuk mund t’u qëndronte indiferent skenave të masakrës, që filluan të shfaqeshin në sytë e të gjithëve. Aleatët e mëdhenj SH.B.A.-ja,BE-ja mbështetën luftën Çlirimtare dhe realizuan ndërhyrjen ushtarake të NATO-s për t’i dhënë fund regjimit serb.
Një Shqipëri shumë pranë ndër vite, na ka mbajtur gjallë shpresën dhe besimin se një ditë do të jetonim të lirë e të pavarur,
por dhe forcën për të ruajtur me çdo çmim identitetin kombetar. Partitë politike në Shqipëri, edhe pas rënies së komunizmit, pavarësisht nga ngjyrimet politike e kanë mbështetur Kosovën në vite në shumë mënyra, para dhe gjatë luftës.Në radhët e Ushtrisë Çlirimtare kishte shumë djem, madje edhe vajza nga Shqipëria, disa prej të cilëve e falën edhe jetën për këtë ditë.
E ndërsa në këtë kohë ushtarët e Milosheviçit dëbuan nga shtëpitë e tyre mbi qindra mijë kosovarë, sërish patëm pranë dikë. Vëllezërit tanë në Shqipëri që ndiqnin me dhimbje atë çka ndodhte në Kosovë, nuk ngurruan aspak. Të gjithë hapën dyert dhe na pritën,na ushqyen, na ngushëlluan,duke na mbajtur gjallë shpresën se ditë më të mira do të vinin pas kësaj.
Shqiptarët e Shqipërisë dhe ne të Kosovës, popull i ndarë padrejtësisht vite më parë që deri atëherë ishim njohur shumë pak, për shkak të kufijve të mbyllur, në atë kohë u lidhëm shumë. U njohëm dhe u deshëm. Gjaku i njëjtë thirri.
Bashkë përjetuam ditët e rënda të luftës, derisa NATO deklaroi kapitullimin e Milosheviçit dhe erdhi koha që të ktheheshim në shtëpitë e djegura e të shkrumbuara.
U kthyem, dhe nga Shqipëria morëm me vete mikpritjen e paharruar dhe shpresën e të gjithëve se herën tjetër do të ritakoheshim në Kosovën e lirë dhe të pavarur.Kaq vite dhe vëllezërit tanë prej një gjaku i kishin sytë nga ne. Ndiqnin me kujdes dhe përjetonin çdo gjë që ndodhte në Kosovë.
Kufiri mes Kosovës dhe Shqipërisë ishte i hapur dhe hyrjet e ndërsjellta u shpeshtuan; filluam ta njihnim edhe më mirë njëri-tjetrin dhe nga viti në vit të afroheshim shumë. Të qëndroje në udhëkryq mes Tiranës dhe Prishtinës, nuk dije kë të zgjidhje... të dyja ishin shumë të dashura.
Vitet kalonin dhe çështja e Kosovës u bë një çështje ndërkombëtare që natyrisht nuk mund të mos kishte vëmendjen e plotë të diplomacisë së Tiranës. Diku shumë brilante, diku pasive apo paksa e kritikueshme, Tirana zyrtare bëri atë çfarë ishte më e mira për Kosovën. Deklaratat e matura, lobingu në shumë vende të botës, i shtuan zërat ‘pro’ zgjidhjes së kësaj çështjeje në botë.
... Dhe tani pas kaq vitesh mendoj se Shqipëria, toka ku jetojnë vëllezërit tanë të të njëjtit gjak e që flasin të njëjten gjuhë, ka qenë gjithmonë aty. Ndaj sot, në këto ditë kur ëndrra u bë realitet dhe nuk është më një ëndërr, nuk mund të mos i përcjellim një falenderim të veçantë Shqipërisë, tokës dhe njerëzve të saj. Atyre që na deshën e na pritën, na mbështetën e luftuan bashkë me ne, atyre që me ankth pritën këtë ditë dhe gëzuan si ne për lirinë tonë, lirinë e gjithë shqiptarisë.
Vëllezër shqiptarë!
Kurrë nuk e harrojmë se sa i dhembi tokës suaj kur e jona u nda nga gjiri i saj në 1913.
Nuk e harrojmë se sado të ndryshëm, jemi vëllezër të një gjaku.
Ne nuk i harrojmë lotët që derdhët për ne në ditë hidhërimi dhe flamujt e gëzimit që valvitët në 17 shkurt, kur Kosova u shpall shtet më vete, sovran dhe i pavarur.
Dhe e dimë se ti Nënë Shqipëri, do të jesh gjithmonë aty, për ne. Sa herë të kemi nevojë!
Faleminderit Shqipëri!

Prishtinë,29,02,08

Xhavit Haliti – Anetar i Kryesise së Parlamentit të Republikës së Kosovës
__________________

[drenicaku]

Bre thojke i ndjeri Rugova qe jan elemente te serbis,kogja ne ate koh ju pa per te madhe,veq kadal dale po bien senet krejt ne vend.

[Llapi]