Engjejt e vegjel (roman)

[Deivi Taka]

Pjese nga Kapitulli 8 - Prove e frikshme

Nuk dija çfarë po ndodhte, por kuptohej që nuk ishte shenjë e mirë. Nuk dija ku të veja e çfarë të bëja.
- David! Daviid! – po tërriste dikush nga mbrapa.
U ktheva. Mes njerëzve që vraponin nga të gjitha anët, pashë Mikaelin që po vinte drejt meje duke ngritur dorën lart për të treguar vendndodhjen. Pasi mezi hapi rrugë, më tha me një frymë:
- Ku s’të kam kërkuar! Eja, duhet të ikim!
- Nuk mundemi! – ia ktheva shkurt.
- E pse nuk mundesh? – tha hatërmbetur. – Mua m’u mor fryma për të ardhur deri këtu e për të të dhënë porosinë e babait tënd! Është shumë i shqetësuar! Mendonte se ishe gjithmonë mbrapa tij dhe tani që nuk po të gjen, ia vë fajin vetes.
- Po ti, pse duhet t’ia zbatoje porosinë? A nuk ishe i zemëruar me mua? Dhe, pse nuk erdhi vetë babi të më kërkonte?
- Vërtet mendon se do të të mbaja mëri në këtë rast? Babi yt, sa më pa, rifitoi shpresat për të të gjetur, më dërgoi sepse mund të çaja më lehtë, si më i vogël!
- Forca Mikael! Shiko pak rreth e rrotull! Nuk-kemi-nga-të dalim! – ia ndava fjalët një nga një e ia shqiptova mirë. – Atëherë? Cila ishte porosia e babit?
- E ç’rëndësi ka? – tha Mikaeli duke parë vetëtimat i frikësuar e i habitur. – Edhe po të ta them porosinë, nuk do të mund ta zbatoje!
Aq shumë kishte nxituar e aq shumë donte të vinte tek unë, saqë nuk ia kishte vënë veshin kërcitjeve të forta dhe nuk e kishte vrarë mendjen se nga venin vetëtimat. Paksa e çuditshme, por edhe mallëngjyese: ai kishte bërë gjithë atë mundim për mua!
Nuk munda të këmbëngulja që të ma thoshte, sepse nuk pata kohë. Ato vetëtimat që pengonin kalimin nëpër rrugë, pak nga pak filluan të goditnin edhe në mes, filluan t’i afroheshin qendrës.
Duke goditur njëra pas tjetrës në pjesë të ndryshme të turmës, ato krijuan gjithmonë e më shumë panik. Pastaj, më në fund, u bashkuan në një vend: në qendër të gjithë atyre njerëzve, në mes të atyre rrugëve, dyqaneve, në mes të gjithë asaj kryevepre. Aty ku një podium i shkrumbuar u rrethua nga flakët. Disa flakë të tmerrshme që u përhapën në gjithë hapësirën e qëndrës. Flakët filluan të zvarriteshin kudo duke krijuar nëpër këmbët e njerëzve një qilim verdhakuq me gjuhët e tyre. Përveç kësaj, u shfaq edhe një pikëpyetje tjetër: “Pse flakët nuk dogjën asgjë e asnjë?” Nuk mund të quheshin të tilla nëse nuk gllabëronin gjë në kthetrat e tyre!
- D... David! – klithi Mikaeli duke parë i tmerruar herë “origjinën e flakëve”, herë këmbët e tij që çuditërisht nuk po digjeshin e herë duke më parë mua në sy. – Mos më thuaj që po mendon të shkosh atje!
- Nuk është nevoja të mendoj!
- David, nuk mund të shkosh drejt asaj gjësë! Nuk duhet të shkosh! Është... e frikshme! David, unë...
- Mikael! Të paktën një herë, më lër të bëj diçka pa më folur ti! – thashë i nervozuar. – E di! Ti vure duart në zjarr për të ardhur këtu e për të më dhënë një porosi...
I ktheva kurrizin dhe fillova të ecja me nxitim.
- ...Tani unë do të vë duart në zjarr për të gjithë ju! – shtova me zë të ulët.

[Deivi Taka]

Pjese nga Kapitulli 14 - "Rruga e qumeshtit"

...U hodha përpjetë i mbuluar nga djersët. Gjithçka ishte një mankth, por mua m’u duk jashtëzakonisht i vërtetë, m’u duk sikur gjithçka ndodhi në realitet. U ngrita i tmerruar dhe mezi po mblidhja veten. Qëndrova ulur në krevat duke patur frikë të flija përsëri. Ishte natë vonë dhe motrat duhej të ishin në një gjumë të thellë në dhomat e tyre. Rrezet e hënës derdheshin bukur në dhomë dhe ishin të vetmet burime drite në atë errësirë që e bënte më të theksuar vetminë.
Fillova të qaja në heshtje. Nuk kisha të drejtë të shqetësoja asnjë. E dija se ajo nuk do të ishte nata e vetme që do të ngrihesha i frikësuar. Mankthet do të më ndiqnin për një kohë të gjatë dhe unë nuk kisha të drejtë t’ia thoja njeriu. Të drejtat e mia ishin shuar me jetën e Xhesjonit. Duhej t’i lejoja ato ëndrra të më shkatërronin pak nga pak e të shikoja veten se si ndëshkohesha për atë që kisha bërë.
Hodha sytë nga dritarja, kishte pllakosur heshtja. Qielli ishte me re, megjithatë, një e çarë diku në të lejonte hënën të dukej hijshëm. U shtriva përsëri, vura dorën pas koke dhe i ngula sytë tavanit. Duhej të gjeja Redin, të flisja me të. Ishte e vetmja shpresë për të gjetur një fije qetësie. Sado të ishte i zemëruar me mua, ai duhej të më ndihmonte. Dhe meqë e dija që ai nuk do të vinte, do të shkoja unë tek ai. Sapo të gjeja një mënyrë për ta bërë këtë, do të shkoja të takoja Redin.

[Deivi Taka]

Pjese nga Kapitulli 16 - Metodat Supreme

Të premten kishim aktivitet për fundin e shkollës. Deri rreth orës dhjetë, qëndruam në klasë me mësuesen kujdestare duke kërcyer e duke bërë lojra. Kur dolëm, pikërisht sa hodha hapat e parë jashtë derës përballë shkallëve, ndodhi ajo që prisja të ndodhte, pothuajse. Sa po zbrisja dy shkallët që ishin para derës - dhe mirë që arrita t’i zbrisja - nga pas më kapi dikush dhe të dy ramë përmbys në tokë pak më para. Pasi erdha në vete, pash afër meje atë që ma kishte bërë këtë: Redin.
- Çfarë bën? - u habita nga mënyra se si kishte ardhur. Çfarë, përshëndetje e kishte atë?
Pa i lënë kohë të përgjigjej, në një mënyrë krejt të pazakontë, një vetëtimë u shkarkua mbi dy shkallët dhe theu buzët e njërës.
- Oh, dreqin. Çfarë ishte ajo? - ngrita sytë nga qielli.
Nga vendi ku duhej të kishte dalë vetëtima, si i helmuar në gjak, qielli filloi të nxihej e të sterrosej. Re të zeza e të dendura filluan të përhapeshin në gjithë hapësirën e tij kaltëroshe, mbuluan diellin dhe tani dukej si të ishte një natë e frikshme e dhjetorit e jo mesi i beharit.
- Çfarë po ndodh? - ngela me gojë të hapur.
- Ai u kthye! - tha Redi serioz sa s’kishte ku të vente më dhe papritur një e rënqethur më zuri nga koka tek këmbët. - Abadon është këtu!