Strategjia e PS te drejtuar nga Rama, qe nga viti 2005 deri ne ditet e sotme.

[Drit7]

bravo e bere detyren tani shko e rrasja gjumit... ps ti vertet kujton se ka njeri te papun te lexoj gjith kto shkrime ...

[DYDRINAS]

KORRIERI

Kriza e padrinos dhe krizat e mbetura ne PS

E Merkure, 12 Tetor 2005

Nga Fatos Lubonja

Njerezit pane kete fundjave disa te papritura te cuditshme ne spektaklin politik te Kongresit te Jashtzakonshem te PS.

Te pergatitur per te pare luften per parimin "nje anetar, nje vote" ose ndryshe e quajtura "paketa Rama" (e konsideruar nga leshuesit e saj si "ilaci i sherimit te partise", si e vetmja garanci per zgjedhjen e nje kryetari te denje) ata pane njekohesisht edhe hedhjen poshte te kesaj pakete diten e pare, edhe zgjedhjen si kryetar pikerisht te njeriut te cilit i hodhen poshte paketen diten e dyte.

Paradokset nuk mbarojne ketu: pame te zgjidhet krahas Rames si kryetar, Pandeli Majkon si sekretar te Pergjithshem, bash njeriun qe e akuzoi Ramen, jo me larg se disa dite me pare, si personin qe qendron prapa trusteve te ndertimit. Majkon qe mburri lart ish- Kryetarin Nano i cili, nga ana e tij, e cilesoi kryetarin Rama si njeriun me problematik te PS.

Pame Meidanin, qe ndersa akuzonte diten e pare rivalin Rama, si njeriun e papershtatshem ne PS per shkak te korrupsionit, te pranoje diten e dyte opsionin e ndarjes me te te posteve te kryetarit dhe nenkryetarit.

Pame te famshmit kongresmene, qe ndonese naten e pare pesuan pergjate nje ore e gjysem dhune verbale te papare, deri edhe fyerje nga kryetari i tyre i pazgjedhur ende, te votojne si turme ne favor te tij ne diten e dyte.

Keto paradokse e te tjera disa i shpjegojne me tradhetira te ndersjellta ne naten qe ndau dy ditet: tradheti te Nanos ndaj Meidanit, tradheti te Meidanit ndaj Nanos, tradheti te Rames ndaj Meidanit, te tjere i shpjegojne me meskinitetin e kongresmeneve, te cilet per interesat e tyre paskan preferuar shkaterrimin e parimit sherues te partise "nje anetar, nje vote", te tjere me blerje gjate nates te ketyre kongresmeneve. Por pertej ketyre, nje gje eshte e sigurt: kriza morale e partise u thellua me kete Kongres, sepse ne thelbin e vet Kongresi percoi mesazhin e pajtimit te gjerave te papajtueshme moralisht, cka ndodh vetem ne nje rast: kur njerezit nuk kane principe dhe moral.

Nese do te perdorja nje krahasim nga fusha e mjekesise, me sakte kirurgjise, do te thoja se Kongresi ishte nje nga ato raste te deshperuara semundjeje, kur i semuri shkon ne sallen e operacionit, e hapin, dhe pastaj e mbyllin perseri si i pashprese duke thene: le ta shtyje sa ta shtyje. E nderkaq disa shkojne e kerkojne ndonje fallxhore qe te mund te beje mrekulline, te tjere cakej perfitojne sa te mundin nga kjo "shtyrje" per interesat e tyre.

Pa metafora, mund te thuhet se Partia Socialiste me kete Kongres perjetoi mbylljen e krizes per shkak te pafuqise per ta sheruar ate. Dhe kjo u be ne nje menyre mjaft origjinale: ajo zgjodhi problemin (d.m.th njeriun me problematik sipas Nanos, Majkos, Kocit, gjysem Meidanit dhe shumeve aty) si zgjidhje te tij.

Kam qene dhe mbetem i mendimit se kriza e Partise Socialiste eshte nje krize e katerfishte:

1. Krize e identitetit, ne kuptimin se ajo parti nuk eshte parti e majte, nuk ka kulture te majte, nuk ka vizion te majte dhe aspirata te majta, por vetem antiberishizmin si identitet negativ.

2. Krize e perfaqesimit, sepse edhe per shkak te vizionit te munguar te majte eshte bere jo perfaqesuese e shtresave me te brishta dhe me idealiste ne nje shoqeri, sikunder jane ne pergjithesi partite e majta europiane, po perfaqesuese e interesave te mafies qe ka kapur institucionet e shtetit e vecanerisht te mafjes se ndertimit qe ka qene biznesi me i fuqishem i ketij vendit shpesh e bashkengjitur me ate te biznesit mediatik.

3. Krize morale, me cka duhet te kuptojme, jo vetem bashkefajesine ne korrupsion, por, lidhur fort me kete, edhe mungesen e idealeve, te koherences, te principshmerise, mungesen e marredhenieve te sinqerta midis anetareve dhe drejtuesve cka e ben ate parti t'i shembelleje me shume nje organizate mafjoze te ndare ne grupe rivale me nje padrino qe tenton t'i kontrolloje te gjithe.

4. Krize e udheheqjes, sepse humbja tregoi se padrinoja Nano, i goditur nga humbja ne zgjedhjet, nuk eshte me ne gjendje ta menaxhoje organizaten e tij ne kushtet e reja te krijuara, qofte ne kuader te diskreditimit te partise, qofte te diskreditimit te tij individual.

Nga gjithshka u debatua para Kongresit gjate tij dhe pas tij, bie ne sy dukshem se shumica e socialisteve njohin vetem nje element nder kater qe rreshtova: krizen e padrinos. Pra gjetjen e nje njeriu qe do te mund t'i bashkonte te gjithe kunder armikut: Berishes. Duke harruar se karta e armikut "Berisha" nuk u dha fitoren, por humbjen me 3 korrik e se strategu i asaj strategjie ishte pikerisht ay qe zgjodhen kryetar. Duke harruar gjithashtu se mesazhi i elektoratit ishte per ta pastrimi nga te korruptuarit. Kongresi nuk e tentoi pastrimin per hir te ruajtjes se unitetit ne lufte kunder armikut. Thelbi i papajtueshmerise ishte pikerisht ay, se me nje ane partia kerkoi unitetin, kurse me anen tjeter i kerkohet pastrimi - dy gjera qe perjashtojne njera- tjetren. Misherimi i kesaj kontradikte, si dhe vete viktima e tij, u be Meidani, i cili diten e pare akuzoi kundershtarin e tij si te papershtatshem per kryetar (duke lene te kuptoje se do te jete per pastrimin), kurse ne diten e dyte u pajtua me propozimin qe fituesi te ishte kryetar, kurse tjetri nenkryetar.

Kesisoj, tek e fundit, si per te vertetuar edhe me krizen, u zgjodh problemi si sherim i tij. Pse them keshtu? Sepse problemi i asaj partie nuk ka qene pija dhe papergjegjshmeria dhe shperdorimi pa kufij i parave dhe pushtetit nga Fatos Nano. Ato ishin thjeshte thele mbi bisht ose pamja e jashtme me groteske e fenomenit. Problemi i asaj partie eshte katarsisi i munguar i Fatos Nanos. Te gjithe e dine se mbeshtetja e madhe qe pati Nano ne kohen e katarsisit ishte treguesi i nevojes se madhe, qysh ne ate kohe, per pastrim te asaj partie. Ky problem erdhi duke u thelluar, sepse edhe atehere i semuri u hap dhe u la kanceri brenda, pasi keshtu i leverdisi Nanos dhe cakejve rreth tij per qellimet e tyre meskine. Kurse Edi Rama edhe atehere si tani ishte kunder katarsisit, sepse modeli i qeverisjes se tij ka qene model i bashkepunimit me krimin dhe ekonomine informale, jo i pastrimit te lidhjeve te politikes e te asaj partie me te. I vetmi ndryshim eshte se ay punonte ose dinte te krijonte iluzionin me mediat e korruptuara prej tij se punonte ca me shume se Nano, por nuk ishte ky thelbi. Edhe Meta punonte (realisht) me shume sesa Nano, por u rrezua pikerisht per shkak te korrupsionit te partise.

Prandaj them se ne keto kushte me Ramen, partia duket se ka zgjidhur sot per sot vetem nje krize, ate te padrinos, por do te thelloje krizat e tjera. Do te thelloje krizen e identitetit, sepse do te forcoje identitetin negativ te partise antiberishizmin, duke thelluar edhe krizen politike ne vend sepse do te thelloje konfliktualitetin. Lidhur ngushte me krizen e identitetit do te thelloje krizen e perfaqesimit, sepse prapa Rames jane interesat e cakejve te shesheve te ndertimit e me gjere, te cilet, ne thelb, kane qene dhe jane ne kundershtim me interesat e atyre qe kane nevoje per nje te majte te vertete. Per rrjedhoje, do te thelloje edhe krizen morale qe u duk sheshit se u thellua edhe me kete Kongres te turpshem.

[DYDRINAS]

03-12-2006

Zgjedhjet peng i “Krizës Rama”

Mero Baze

Socialistët po mëdyshen të futen në garën elektorale për zgjedhjet vendore nën peshën e problemeve që i hapen kryetarit të Partisë Socialiste nga rezultati i mundshëm, negativ i këtyre zgjedhjeve. Edi Rama, i cili u ngjit në krye të Partisë Socialiste pas dorëheqjes së Fatos Nanos, tashmë e ka të vështirë të përballojë garën kombëtare të kësaj partie dhe garën e tij, lokale në Tiranë, pasi rrezikon të humbasë gjithçka. Llogaritë e tij janë të pastra. Një futje në garë në këtë kohë i rrezikon atij jo vetëm Bashkinë e Tiranës, por dhe postin në krye të PS-së. Kërkesat e tij janë që zgjedhjet të shtyhen pafundësisht, duke u kapur pas afateve kohore të listave, vonesa, të cilat i ka shkaktuar vetë. Shkaku real është se Rama do që të mbyllë çështjen e presidentit dhe rizgjedhjen e tij brenda partisë para zgjedhjeve. Nëse ai garanton postin e kryetarit para zgjedhjeve, pastaj ato nuk kanë më ndikim në karrierën e tij në krye të PS-së. Nga ana tjetër, këto janë zgjedhjet e para në opozitë për Partinë Socialiste dhe qysh prej vitit 1992 kjo parti nuk ka marrë pjesë në asnjë palë zgjedhje që s`ka organizuar vetë. PS-ja ka marrë pjesë vetëm në zgjedhje pas vitit 1997-të deri më 2005-sën dhe ka bojkotuar zgjedhjet e vitit 1996-të. Pra, ky është testi i parë, elektoral i kësaj partie në opozitë dhe si i tillë është realisht një test për frymën perëndimore të saj dhe aftësinë e saj për të shkuar në zgjedhje, që nuk i përgatit vetë. Në të gjitha rrethanat këto zgjedhje i kanë parametrat shumë herë më pozitivë se çdo zgjedhje që ka bërë Partia Socialiste. Lista e zgjedhjeve është më e mira, pasi është përmirësuar lista e vitit 2005-së, të cilën vetë socialistët e kanë quajtur më të mirën. KQZ-ja është më e balancuar se kurrë dhe nuk i ngjan fare dy KQZ-ve që kanë shpallur kryetar bashkie Edi Ramën. E para ka qenë 6 me 1 në favor të Partisë Socialiste, e dyta ka qenë 5 me 2 në favor të Partisë Socialiste dhe falë këtij shpërpjestimi, Rama është bërë dy herë kryetar bashkie. Certifikatat për herë të parë kanë të gjitha elementet e sigurisë dhe kanë të përcaktuar edhe njësinë vendore që i ka shpërndarë. Nga ana tjetër, këto janë zgjedhjet e para, për të cilat më e interesuar se kushdo që të jenë të pacenuara, është vetë qeveria, pasi ajo ka nevojë të ketë një certifikatë pastërtie deri në vitin 2009-të, kur të bëhen zgjedhjet parlamentare. Në këto kushte, asnjë arsye që paraqet opozita nuk është bindëse, përveç planit real të Edi Ramës për të shmangur testin elektoral.

Por më bindës se në përpjekjen e tij për t`u shmangur nga testi elektoral, Edi Rama është bindës në aftësinë e tij për të vendosur një diktat mbi PS-në përmes këtij bojkoti. Duke udhëhequr bllokimin e zgjedhjeve, Edi Rama radikalizon situatën brenda PS-së dhe bën të heshtin gjithë zërat gjysmë pro tij e gjysmë kundër. Ai është pas kësaj i plotpushtetshëm për t’i ndarë kundërshtarët e tij brenda partisë. Kush do të dalë nga skema e bllokimit të zgjedhjeve, rrezikon të shpallet dezertor dhe kështu Rama ka siguruar bashkë me prishjen e zgjedhjeve edhe prishjen e aleancave të heshtura brenda tij, të cilat i shikon si rrezik në zgjedhje dhe pas zgjedhjeve. Pra, në gjithë këtë histori bllokimi të pashembullt të zgjedhjeve, nuk kemi shkaqe reale, politike që kanë të bëjnë me zgjedhjet elektorale, por thjesht shkaqe të karrierës personale, politike të Edi Ramës. Me këtë skemë ai mban të bllokuar debatin politik brenda PS-së dhe po ashtu mban të bashkuar artificialisht dhe koalicionin. Tri parti të koalicionit, Gjinushi, Milo dhe Ceka kanë interes nga bojkoti, pasi nuk iu verifikohet mungesa e elektoratit, ndërsa LSI-ja, e cila ka një elektorat të konsiderueshëm, është tashmë peng e kësaj skeme dhe e ka të vështirë të marrë një vendim për të mbrojtur interesat e saj, edhe pse nuk e ka kundërshtuar datën e zgjedhjeve.

Si filloi bojkoti?

Shenjat e para të bojkotit u dhanë në verë, kur të gjitha palët ishin brenda afateve. Ndërsa Partia Demokratike kërkoi që brenda afateve të shpërndahej lista kombëtare e zgjedhjeve, PS-ja refuzoi dhe kërkoi disa kushte shtesë, që kishin të bënin me një regjistër të përhershëm zgjedhjesh, kusht që vetë s`e kishte realizuar për tetë vite. Partisë Demokratike kjo iu kërkua për dy muaj dhe qeveria mori përsipër ta zgjidhte problemin. Një muaj më pas socialistët bllokuan Kuvendin, duke hipur mbi tavolina dhe kërkuan marrëveshje dhe për KQZ-në. Pas ndërhyrjes ndërkombëtare dhe me vullnet të qeverisë, marrëveshja e gushtit u bë. Marrëveshja parashikonte që KQZ-ja të shtohej me dy anëtarë, të rregullohej çështja e përfaqësimit socialist në KKRT dhe KD të RTVSH-së, si dhe të hartohej regjistri i përhershëm i zgjedhjeve. Qeveria u tregua e gatshme. Regjistri kombëtar tashmë mbaroi dhe qeveria e ka nisur atë si listë zgjedhjesh. Por Edi Rama ka urdhëruar gjithë bashkitë dhe komunat socialiste në vend ta bllokojnë dhe mos ta konsiderojnë. Po kështu, nuk po veprohet dhe për shtesat në KQZ dhe institucionet e medias. Tashmë socialistët janë kapur tek afati i listës, të cilën vetë e kërkuan të bëhej tani dhe të bëhej kështu siç është bërë. Pra, hap pas hapi, në një farë mënyre po kërkohet të gjenden arsye për të mos marrë pjesë në zgjedhje dhe për të bllokuar gjithë procesin.

Si për ta vulosur këtë vendim me një mbështetje politike, Rama ka thirrur dhe Asamblenë e Partisë Socialiste, e cila do të mbështesë vendimin për të mos marrë pjesë në zgjedhje.

Rasti i parë i bllokimit shtetëror të zgjedhjeve

Në Shqipëri ka pasur raste, kur zgjedhjet janë destabilizuar, ka pasur raste, kur zgjedhjet janë manipuluar, por ky është rasti i parë, kur zgjedhjet po bllokohen. Pra, ky është rasti i parë në historinë politike të Shqipërisë, ku pushteti vendor po përdoret si instrument shtetëror për të bllokuar procesin. Nëse ky bllokim do të vazhdojë deri në fund, Shqipëria rrezikon të hyjë në një cikël krizash elektorale të pafundme, pasi palët do të bllokojnë njëra-tjetrën deri në tronditje të forta civile shumë herë më të rënda se ato të vitit 1997-të.

Bllokimi vjen nga fakti se Edi Rama ka urdhëruar bashkitë dhe komunat socialiste të bllokojnë procesin e administrimit të listave dhe certifikatave, të cilat janë detyrë e pushtetit lokal. Duke i bllokuar ato, socialistët bllokojnë praktikisht zgjedhjet në 55 për qind të vendit dhe hedhin në erë procesin. Kjo do të bëjë që Shqipëria të hyjë në një krizë të pafundme dhe vendi të bllokohet nga paraliza e pushtetit vendor, të cilit i mbaron mandati më 20 janar 2007-të.

Nga ana tjetër, afati nuk mund të shtyhet, pasi Kushtetuta nuk të lejon të shtysh një mandat që e ke marrë nga populli për tre vjet. Vetëm një referendum popullor mund të shtyjë afatin. Kështu që askush nuk mund të parashikojë më pasojat ligjore dhe politike që do të vijnë nga kjo krizë, që po vërtitet mbi kokat e politikës shqiptare, për shkak të një problemi thuajse personal që ka kryetari i opozitës me karrierën e tij në rast humbjeje.

Rrugëzgjidhja?

Qeveria thotë se është e vendosur t’i zhvillojë zgjedhjet me procedurë të ndërmjetme, duke e konsideruar situatën të jashtëzakonshme, duke adoptuar kuadrin ligjor të zgjedhjeve të parakohshme. Për këtë arsye KQZ-ja ka nisur të shpërndajë listën e zgjedhësve dhe iu ka kërkuar njësive vendore ta kthejnë atë të plotësuar për 21 ditë. Ajo thotë se do të penalizojë gjithë atë pjesë të administratës që do t’i kundërvihet procesit dhe nuk do të tërheqë vendin zvarrë pas tekave të liderit të opozitës. Ndërkombëtarët janë skeptikë për rrugëzgjidhjen, megjithëse nuk mbështesin asnjë kërkesë të opozitës. Ata shpresojnë deri në fund se diçka mund të arrihet si marrëveshje, por kërkesat e opozitës nuk kanë shumë bazë logjike dhe argument. Dy lëshime të vogla të qeverisë kanë të bëjnë me futjen në kod elektoral të dënimit të gjithkujt që përdor certifikata false dhe që të mos lejohet të votojë askush që nuk e ka marrë certifikatën nga njësia vendore, ku voton.

Por lëshimet nuk kanë lidhje fare me vendimin e socialistëve për t’i bojkotuar zgjedhjet si proces. Ata e shikojnë bllokimin si të vetmen mënyrë për të dëmtuar kredencialet perëndimore të qeverisë dhe stabilitetin që ajo po vendos në vend. Pas kësaj, ata si gjithmonë shpresojnë te përmbysja dhe marrja e pushtetit me revansh, jo me zgjedhje. Kjo ka rritur dukshëm tensionin në Tiranë dhe ndoshta mund të shndërrohet në një nga krizat më të mëdha të historisë së vendit, nga e cila shkaktarët natyrisht që s’do të dalin pa u lagur.

[Rina_87]

Ky Rama mesa me kujtohet, bile ketu pata lexuar, pate thene se nese i humbi zgjedhjet do te jape doreheqje nga kryetari i partise.

Pse nuk dha, apo pushteti i lakmueshem lol

Shume keq nje lider partie mi honger fjalet e veta.

[murik]

Analize e strategjise se PS te drejtuar nga Rama nga viti 2005 deri ne ditet e sotme.

Perspektiva?


Pas humbjeve te zgjedhjeve te vitit 2005, kryetari i saj Fatos Nano dha doreheqjen dhe i hapi rrugen zgjedhjes se nje kryetari te ri te PS, i cili do te duhej te ringrinte PS, te bashkonte te majten, te pastronte imazhin e saj ne publik, te krijonte nje ekip te besueshem per te bere opoziten dhe per te pergatitur ardhjen e PS ne pushtet ne vitin 2009.

Cila eshte rruga qe ka ndjekur dhe vazhdon te ndjeke kryetari i PS qe nga ardhja e tij ne krye te saj?

Ka ndjekur rrugen e te paudhit..

[DYDRINAS]

Edi Rama ne vitin 2006 do te deklaronte se shteti qe qeveris Shqiperine eshte nje pushtues.

Pushtimi i pare, sipas tij, u be nga viti 1992-1996 dhe nga nga viti 2005 e ne vazhdim.

Po gjate asaj kohe ai ndermorri nje tur neper fshatra dhe qytete te Shqiperise dhe ne cdo takim shprehej: "se ja ku e ka lene Shqiperine politika e mbrapsht e Sali Berishes"!

[DYDRINAS]

Nentor 2006


Rama mbreti që po bën fushatën me uniformën e togerit


Nga Adrian Dule - Pse vendosi të kandidojë Edi Rama për herë të tretë?! U lëshua rrugëve, kafeneve, lokaleve dhe korridoreve të partive politike kjo pyetje, për herë të parë pas dy mandateve të fituara të tij.Për herë të parë, pasi të dy herët e tjera as që mund të vihej në diskutim kandidatura e tij e jo më të formulohej ndonjë pyetje në kokën e kujtdo. Natyrisht ku ka pyetje, ka dhe dilema dhe ku ka dilema do të thotë që ka probleme. Këtë rradhë është e qartë për të tërë që problemet për këtë kandidaturë dhe të majtën në tërësi janë të pafundme dhe jo vetëm kaq por të maisura deri në pikën e shpërthimit të bacileve nga plaga e hapur që nga 3 Korriku i vjetshëm. Në pamje të parë duket se nuk ka vend për pyetje apo pikëpyetje në kandidimin e tij, aq më tepër që tashmë kryeson PS - në, forcën më të madhe të spektrit të majtë. Madje ky fakt duhej ta bënte të padiskutueshme edhe fitoren e tij dhe jo më kandidimin, por po ndodh e kundërta aq sa të kujton “Kronikë e një vdekjeje të paralajmëruar” të Markezit që të bëhet e qartë që në fillim të librit që personazhi vritet, e megjithatë rri tërë kohën me shpresën se paralajmërimet e njërit apo tjetrit mund ta shpëtojnë. Sidoqoftë me këtë shembull nuk dua të bëhem ogurzi, “Markezian” apo “Kasandrik” për ti parashikuar humbjen Edi Ramës, por dua të evidentoj shenjat që po e dërgojnë fatkeqësisht drejt kësaj humbjeje, jo vetëm atë si person por edhe të tërë të majtën e bashkuar. Për të mos u shpërndarë në evidentime shkaqesh të shumëllojshme do mundohem të përqendrohem në atë që mendoj se është më thelbësorja këtë rradhë dhe që është marketingu i “filozofia e shtresës”, pra në kë shtresë, moshe dhe niveli do të mbështetet Edi Rama dhe forca që ai përfaqëson dhe kryeson. Si në cdo vënd të bllokut lindor të ish traktatit të Varshavës, por kryesisht në Shqipëri mosha përcakton kryesisht mendimin e ri dhe të vjetër. Brezi i ri sinjifikon të ardhmen dhe brezi i vjetër të shkuarën e errët. Kjo jo domosdoshmërisht e ndarë me thikë, pasi nuk mund ta paragjykosh tërë brezin e vjetër, por në koncept dhe në vizion për të ardhmen. Në dy kandidimet e para, Edi Rama, fushatën e tij e mbështeti kryesisht mbi shtresën më vitale të shoqërisë, brezin e ri, duke u bënë kanakari i tyre dhe jo vetëm kaq, por deri në njëfarë mase edhe udhëheqësi karizmatik i kësaj shtrese. Personalisht kjo i dha dorë dhe madje duke qenë se Tirana tashmë nuk është më thjesht kryeqytet i vendit, por metropol, u bë edhe si devizë e tërë PS –së. PS –ja krijoi imazhin e një partie që mbështetet tek e reja duke lënë pas të shkuarën dhe për këtë Edi me marketingun e tij të filozofisë së mbështetjes tek brezi i ri luajti rol të konsiderueshëm. Në këtë kontekst vërtet fitoi me mbështetjen e PS –së dy herë me rradhë Bashkinë e kryeqytetit, por njëkohësisht ndihmoi edhe imazhin kësaj partie që e djathta me PD –në në krye e akuzonin si bisht të PPSH – së dhe “Parti kasketash”. Aq sa nuk bënte i tërë FRESSH – i e bëri Edi me dy fushatat e tij, duke i dhënë këtij të fundit imazhin e udhëheqësit të së ardhmes në PS. Pikërisht marketingu i dy fushatave të tij, për të fituarën garën për metropolin, luajti edhe rolin determinant në zgjedhjen si kryetar i PS –së. Për të mos krijuar paragjykime, edhe puna e bërë në Tiranë gjatë tre vjetëshit të parë ngjiti me këtë filozofi marketingu duke i dhënë fitoren e ngushtë e deri diku të dyshimtë herën e dytë. Sidoqoftë momenti kur hipi në fronin e kryetarit të PS –së, pavarësisht imazhit të zbehur në trevjetëshin e dytë dha një shpresë se filozofia e tij e fushatave, pra mbështetja tek të rinjtë dhe vizionet e reja, do të zbatohej tashmë edhe në parti. Këtu këputet filmi i udhëheqësit karizmatik të të rinjve dhe del e vërteta në shesh për një periudhë kohore një vjeçare në drejtim të PS –së. Idetë e reja dhe mbështetja tek brezi i së ardhmes rezultuan jo si bindje dhe filozofi e Edit, por thjesht si mjet për të arritur fitoren. Për të mos rradhitur pafundësisht bëmat e Edit në krye të PS –së gjatë një viti, mjafton të shohësh se si e ktheu FRESSH – in në një apendesit( zorrë qorre) të tijën që natyrisht do përfundojë në peritonit dhe se si veteranët i “përkëdhel” duke ju lënë nga një të drejtë firme formale, për përcaktimet e kandidatëve për kryetarë bashkie e komunash. Mesa duket me mendjen e tij thotë se rininë e ka në xhep tashmë dhe i duhet të mendojë që të fusë edhe veteranët në thes për tu bërë udhëheqës karizmatik edhe i tyre, pra t’ju kujtojë pak Enverin. Në këtë kuadër ishte edhe e famshmja maskaradë e nderimit të këtij të fundit në Pezë. Natyrisht askush nuk është që të shkelen me këmbë veteranët, përkundrazi, por jo të drejtohet PS –ja nën frymën e tyre kinse për ti respektuar, por në fakt për ti trajtuar si shtrojë e konceptit diktatorial që Edi po krijon. Jo vetëm kaq, por brenda një viti mentaliteti drejtues kolegjial i PS –së u zhbë dhe zë primar u bë mënyra diktatoriale e Edit në drejtim, që i ka filozofi pune ultimatumet dhe hakërrimet për përjashtime në drejtim të kolegëve të kryesisë dhe drejtuesve të bazës. Pra ju bën të qartë të tërëve, si të rinj dhe si të vjetër, që PS –ja duhet të kthehet në identitet, pra tek PPSH –ja dhe të drejtohet me dorën e fortë të “NJESHIT’ siç drejtonte udhëheqësi legjendar Enveri. Për të mos u përsiatur, ky vit tregoi qartë se filozofia e tij është hedhja e themeleve të kultit të individit, duke e veshur me vellon e progresistit , me variantet një anëtar një votë e më the të thashë. Në këto kushte PS –ja po shkon në zgjedhjet vendore duke bërë regres të madh në filozofinë e saj, madje edhe ajo ndihmesë që dha Edi në krijimin e një imazhi të ri tashmë është kthyer në bumerang, sepse ai nuk mbron më interesat e brezit të ri për një mision progresist të partisë, por interesat e tij personale që për vizion kanë mënyrën e drejtimit të periudhës së PPSH – së me “NJËSHIN” Edi Rama në krye. Kushdo e sheh qartë që edhe në mënyrën e të folurit Edi kopjon ish diktatorin, madje edhe në frazat demagogjike që nxjerr, thotë shumë dhe nuk thotë asgjë. Dikur ishte i qartë dhe i saktë me fraza plot vizion, ndërsa sot ka impostuar zërin më thellë për ti dhënë peshë të rëndë frazës boshe që nxjerr dhe vetëm tund gishtin tregues lartë e poshtë. C’ të bëj në këtë situatë Edi? Natyrshëm është i detyruar të rikandidojë, pasi tashmë e kupton edhe vetë që për të çimentuar rolin e tij të “NJESHIT” si dikur ish diktatori me kultin e individit, humbi terrenin e filozofisë së mbështetjes nga brezi i ri dhe drejtimit në grup me fytyra të reja dhe vizionare. Kushdo e di që fytyrat e reja që pretendon Edi se drejton në grup nuk janë asgjë më shumë se sa lakej të tij, pa llogaritur të vjetrit e korruptuar që e kanë ulur kokën deri në dysheme se kanë frikë mos ju dalin të palarat. Në rast se e majta humbet zgjedhjet dhe Edi nuk kandidonte për Tiranën, faturën ai e kishte të prerë si personazhi i Markezit, pra humbje dhe dorëheqje nga kryetarllëku. Ndërsa me kandidimin e tij edhe sikur e majta të humbasë ai ka shpresë të fitojë vetë dhe gjysma e së keqes, pasi do t’jua faturojë humbjen të tjerëve, në pjesën tjetër të vendit. Pra me mos kandidimin, faturën e paguante për tërë Shqipërinë, ndërsa me kandidimin ka një shpresë në situatën që e katandisi vetë deri në këtë pikë. Kandidimi i Edi Ramës në Tiranë tregon qartë se ai tashmë në mos është i sigurt që e majta do të humbë zgjedhjet, ka frikën e madhe se do ti humbë. Ka pasigurinë e faturës që duhet të paguajë dhe hedh tërë bateritë që të mos dalë vetë pa gjë. Në pozicionin e lartë që ka në kryesimin e së majtës ai duhej të ishte në krye të fushatës dhe të bridhte në tërë vendin, por tashmë ju “lutet” ta falin sepse Mbretit i duhet të bredhë nëpër Tiranë me uniformën e togerit për të fituar vetë. Përfundimisht strategjia e PS –së është të fitojë “NJESHI” dhe jo e majta. Por edhe për të fituar vetë të paktën Tiranën, urojmë që Edi të ketë bërë ndonjë marrëveshje me Nanon, për paszgjedhjeve, përndryshe e ka të “mbushur” thotë brezi i ri në zhargonin e tij.

Gazeta Sot

[DYDRINAS]

Dy ditë më parë, shefi i opozitës shqiptare, Edi Rama, prodhoi një kronikë televizive, duke iu shpjeguar disa studenteve të gazetarisë, që kishin lënë orën e mësimit, se një shkak madhor për uljen e indeksit të lirisë në tregun e medias është Sali Berisha dhe qeveria e tij, se ato po sulmojnë kanalin televiziv “Top Chanel”. Nuk dua të komentoj keqedukimin e studentëve me gënjeshtra, pasi ata studentë që ishin aty, janë militantë që duan të dëgjojnë Edi Ramën dhe gënjeshtrat nuk iu bëjnë asnjë dëm, por vetëm iu forcojnë militantizmin. Nuk dua as të theksoj ndonjë shenjë dashurie të qeverisë së Sali Berishës me “Top Chanel”-in. Por, disa probleme të mëdha që kanë shkaktuar gjendjen aktuale të lirisë së shtypit, natyrisht që dua t’i them, pasi jam vetë pjesë autentike e kësaj historie.

Përpara së në skenën politike të hynte Edi Rama, problemet e lirisë së shtypit ishin më të qarta. Në kohën kur në pushtet ishte Partia Demokratike deri në vitin 1997-të, problemet vërtiteshin rreth tregut të varfër të medias, kontrollit mbi median shtetërore dhe përplasjen me median private. Prej vitit 1998-të, kur Rama startoi projektin për të depërtuar në krye të politikës përmes medias, këto pikëpyetje janë shtuar dhe për vite të tëra nuk kanë marrë përgjigje. Përgjatë këtyre viteve, u krijuan modelet e medias, të financuara nga politika për shkak të shërbimeve. Përgjatë këtyre viteve, nën nxitjen e tij u ideuan projekte për financimin e gazetave direkt nga qeveria para zgjedhjeve lokale të vitit 2000. Përgjatë këtyre viteve, u izoluan dhe u mbytën me gjyqe e gjoba mediat që nuk kontrolloheshin prej ndërtuesish afër Edi Ramës. Më vonë, ky model u shumëfishua aq shumë, sa tregu i medias u relativizua, të vërtetat e medias u bënë relative dhe konkurrenca humbi kuptimin. Ky superprodhim mediatik në vend solli një diktaturë reale të biznesit mbi median dhe një dhunim të lirisë për të konkurruar si gazetarë. Tashmë në treg ekziston vetëm një ofertë për të mbijetuar në media, ajo e financimit nga biznesi.

Qeveria e zotit Berisha në të vërtetë po e trondit ngadalë këtë skemë, që bazohet mbi mungesën e lirisë në tregun e medias. Nuk jam i sigurt, nëse kjo është një taktikë apo një dimension natyral i saj, por ajo natyrisht që ka sjellë pështjellime të mëdha në tregun e medias. Shumicës së pronarëve biznesmenë që kanë financuar shtypin, tashmë iu kanë mbetur në dorë gazetat dhe televizionet, pasi ato nuk po përfitojnë prej qeverisë privilegjet që kanë përfituar më parë. Si të tillë, ata nuk kanë arsye madhore ta vazhdojnë financimin e këtyre gazetave apo televizioneve. Në rastin konkret, “Top Chanel” ndryshon nga mediat e tjera të demotivuara. Ajo vërtet nuk ndjehet e përfillur nga pushteti, siç ka qenë më parë, por ndryshe nga shumica e mediave të tjera ajo ndjehet e motivuar nga opozita, nën premtimin se ndihma për rrëzimin e qeverisë do të shpërblehet shumë herë më tepër se më parë. Kjo natyrisht e ka bërë këtë stacion shumë agresiv, ku e ku më agresiv se dikur “Shijak TV” me qeverinë socialiste dhe i ka krijuar asaj natyrshëm motivimin e kryetarit të opozitës për të dalë në konferencë shtypi. Natyrisht, ajo nuk po përjeton ato që ka përjetuar “Shijak TV”, sekuestrimet, heqjet e antenës, gjyqet dhe futjen e policisë në ndërtesë. Deri këtu nuk ka asgjë të keqe. Politika editoriale është vendim i redaksive dhe redaksitë që kanë një politikë editoriale të qartë janë për t’u respektuar. Problemi i vetëm që unë shoh, është ballafaqimi i dy modeleve politike, që veprojnë mbi mungesën e lirisë së tregut të mediave në vend. Modeli i qeverisë është demotivimi i biznesmenëve që investojnë në media, duke mos i privilegjuar ata, bilé në disa raste, edhe duke iu treguar dhëmbët. Pronari i ri i gazetës “TemA” e pësoi prej blerjes së gazetës me katërfishimin e taksave të kazinosë së vetme, të licencuar në vend, ndërkohë që qindra të tjera, të palicencuara i kanë ato dy herë më të vogla. Shumë biznesmenë të tjerë që investojnë në media, i janë ofruar qeverisë me shërbime që ajo nuk i ka përfillur. Natyrisht, ata janë sot pjesë e një tregu të zhgënjyer mediash me qeverinë dhe kanë arsye ose t’i mbyllin investimet e tyre në media, ose të motivohen se parajsa do të kthehet dhe të bëhen agresivë me qeverinë. Ky është një vendim i vështirë, pasi ata, para se të hidhen në një betejë, duhet të llogarisin forcat. I vetmi stacion që i ka fuqitë e dhuruara për t’u hedhur në luftë të hapur kundër qeverisë është “Top Chanel”. Dhe ai po e bën këtë. Ai ka po ashtu shansin të ketë premtimin e madh të shefit të opozitës se, nëse pushteti do të ndërrojë pas tri vitesh, ata do të jenë të privilegjuar. Ky premtim dhe kjo alencë janë të besueshme, pasi kanë funksionuar deri para një viti dhe përbëjnë modelin e dytë të sjelljes së politikës së sotme ndaj lirisë së tregut të medias. Nuk jam i sigurt se kush e dëmton më shumë lirinë e tregut të medias, por jam i sigurt se modeli i dytë është një model i njohur, të cilin e kemi pas këto tetë vite dhe ka prodhuar këtë deflacion të medias. Modeli i parë, ai i qeverisë, e cila nuk po e inkurajon biznesin që investon në media, vlen për të pastruar fushën nga media parazitare, por nuk jam i sigurt për vizionin që do të çojë te një konkurrencë reale. Tregu është një fuqi e madhe, vetërregulluese, nëse qeveria na siguron se nuk do të ketë investime informale në media. Në gjendjen që jemi sot, tregu i medias do të bëjë edhe më poshtë disa shkallë nën indeksin e lirisë, pasi gazetarët paguhen në një bordero me punëtorët e ndërtimit, kafesë apo kazinosë. Pronarët e mediave i kanë ata në të njëjtën listë pagese, ku kanë karpentierët, suvaxhinjtë, bojaxhinjtë, apo shitësit e kafesë. Kjo natyrisht që nuk është liri për të konkurruar si gazetarë. Unë pres që ky indeks të shkojë dhe më poshtë sesa është tani, deri kur të arrijë kolapsi dhe tregu të riformatohet. Përpjekja për ta ngatërruar krizën e lirisë në tregun e medias me lirinë e medias është një gjest antiedukativ, sidomos për studentët e rinj të Gazetarisë, sidomos kur pedagogët e tyre, axhaminj, iu rekomandojnë si model lire shtypi Edi Ramën për interesa të tyre klienteliste. Është mirë që atyre të mos iu tregohen përralla, por të vërtetat e hidhura të lirisë së tregut të medias këtu, pasi është një kënetë ku janë të dënuar të futen deri në gju.

Nga ana tjetër, ka shumë vetë që mendojnë se zoti Rama e dëmton rëndë “Top Chanel”-in, duke u bërë avokat i tij, publik. Kjo nuk është shumë e vërtetë, pasi Rama nuk është duke mbrojtur “Top Chanel”-in, por modelin e tij për kontrollin e shtypit, i cili po degradon nga përplasja me modelin indiferent të qeverisë, e cila po pret që biznesi ta konsiderojë vetë si të lodhshëm investimin informal në media. Përplasja e këtyre dy modeleve natyrisht do të ketë dhe aktorët e vet në media. “Top Chanel” është një produkt i suksesshëm i modelit Rama për tregun e medias, prodhuar nga informaliteti dhe është dinjitoz në mbrojtjen e këtij modeli. Problemi është se qeveria nuk ka një ose disa aktorë në media që të përfaqësojnë modelin e saj të shtypit konkurrent. Arsyeja e thjeshtë është se, një shtyp i tillë nuk ekziston.

Së fundi, mund të themi se një përparim serioz është bërë. Tashmë kemi media shumë agresive ndaj qeverisë, në krye të të cilave është “Top Chanel” dhe media të tjera, të balancuara si “TV Klan” apo “Vizion Plus”, por nuk kemi media të forta kundër opozitës. Dhe ky është një progres, që i përket qeverisë. Vetëm një vit më parë, media ishte thuajse e gjitha antiopozitare.

Gazeta Tema
14-11-2006

[BOKE]

Edi Rama, shije e hidhur për ta provuar

Luan Laze - Tirana Observer 20 janar 2011


Ky njeri na mësoi se në pluralizëm duhet votuar edhe kundra opozitës kur ajo të premton vetëm frikë, pasiguri dhe regres. Dorëheqja e Ilir Metës, e ka tërbuar shumë kryetarin e Partisë Socialiste, Edi Rama. Ai nuk e priste këtë lëvizje, megjithëse e kërkonte me forcë. Dhe kur kjo u realizua, inati i tij u shumëfishua. Nëse Meta do të qëndronte ende në Qeveri, Rama do të kishte mundësi për t’i akuzuar të gjithë si e korruptuar. Por edhe kështu, ai sërish nuk hesht. Largimi i Metës nga posti i zëvendëskryeministrit dhe ministrit, si të thuash, e la me gisht në gojë Ramën.

E kjo nuk është hera e parë që Ilir Meta jep dorëheqjen. Në të tre rastet për arsye të socialistëve. Dy herë si një nga drejtuesit e saj më të lartë. Dhe tani si lider i koalicionit. Ishte dorëheqje dinjitoze për t’i hapur udhë hetimeve të një përgjimi të turpshëm, të neveritshëm, qesharak dhe të qëllimshëm.

Pas kësaj, Edi Rama nxori gishtin që i la Ilir Meta në gojë, dhe ka nisur strategjinë e dhunës. Dhunë në Parlament e dhunë në rrugë. I duhet një strategji tensioni për të karikuar fansat e tij. Është e vetmja mundësi që ai të shpëtojë nga humbja e 8 majit të këtij viti. Asnjë nuk e di, ashtu si vetë Rama, se ai e ka të humbur Bashkinë e kryeqytetit. Përpara se ti dinë të tjerët dobësitë tona, ne vetë i dimë më mirë ato. Kështu po ndodh edhe me kryetarin e PS-së. Ai e di mirë se kundra tij do të votojnë jo vetëm të djathtët dhe anëtarët e LSI-së, por edhe shumë e shumë socialistë të thjeshtë. Sepse ai u ka ardhur në majë të hundës. Së pari pikërisht atyre. Lufta politike e pashembullt që ai po instrumentalizon, i ka bërë ata, socialistët, të binden se me këtë njeri kurrë nuk vijmë në pushtet. Duke sharë kundërshtarin kusar, duke përdorur media për të spiunuar e përgjuar biseda kolegësh, e duke i montuar si t’i vijë për mbarë, nuk mund të jesh alternativë e besueshme për votuesit.

Duke mohuar çdo sukses të këtij vendi, ka ngjallur dyshime rreth qëllimeve të vërteta të tij. Nëse do të kishe punuar si administrator i kryeqytetit, padyshim do kishe fituar gjithë Shqipërinë. Këtë bindje e vërtetoi mandati i tij i parë. Punoi diçka për Tiranën dhe u shpërblye sërish me votëbesim. Punë që, për hir të vërtetës, duhet thënë se u mbështet jashtëzakonisht nga ish kryeministri Ilir Meta. Ndërsa tani, gjithçka e ka kthyer në bumerang ndaj vetes.
Mesa duket, ata që kundërshtonin aftësinë e tij si politikan dhe thonin se të gjitha punët i le përgjysmë, kanë patur të drejtë. Shkatërroi Tiranën, krijoi kaos trafiku dhe i fyen vazhdimisht banorët me cinizmin e tij të pashembullt. Shkatërroi Partinë socialiste duke e kthyer atë në një satelit të dukshëm për interesat e Bashkisë të kryeqytetit. E rëndë, errët dhe e frikshme ku është katandisur sot opozita shqiptare me këtë dopio kryetar! Vetëm te keqen ai nuk e le përgjysmë. Ndoshta është destina e tij, ndoshta ka qenë fati apo injoranca jonë që të poshtërohemi në këtë farë feje nga ky njeri. Njeri që na e shkatërroi kryeqytetin dhe e la vendin pa opozitë.
Para disa vitesh, edhe mua më dukeshin të tejkaluara akuzat e Berishës për Bllokmenët. Por koha po i jep të drejtë atij dhe sot më duhet të rishikoj mendimet e mia. Duke parë një mobilizim të pashembullt të fëmijëve të Bllokmenëve, nuk ka se si të mos forcosh radhët me Sali Berishën dhe Ilir Metën. Sepse demokracia është vërtet në rrezik. Është paradoksale që rreziku asaj po i vjen pikërisht nga opozita. Pikërisht nga Bllokmenët e rinj. Por fatkeqësisht, kështu po ndodh. Janë një elitë politike që urrejnë gjithçka arrihet në këtë qeverisje. Kjo të habit. Nuk ka nevojë të jesh i majtë apo i djathtë që të shikosh se ata urrejnë gjithçka të mirë që bëhet në këtë vend. Nuk ka nevojë të besosh se të majtët i duan dhe të djathtët jo. Ata i urrejnë të gjithë. Ndërsa populli i thjeshtë pa me sytë e vet rrugën e jashtëzakonshme Durrës- Morinë që përshkon gjysmën e Shqipërisë. Për këtë nuk ka si të mos i jetë mirënjohës qeverisë që e realizoi! I vetmi politikan i opozitës që shkeli dhe përgëzoi atë rrugë, ishte Ilir Meta. Ndërsa ata të Edit, vetëm e anatemuan. Kjo të befason dhe të zhgënjen. Opozita është për të nxitur sukseset dhe jo për t’i mallkuar ato. Nesër kur të vijë në pushtet, le të bëjë më shumë se sa paraardhësit e saj. Ndërsa këta bëjnë të kundërtën. E habitshme! Shqipëria u fut në NATO, u liberalizuan vizat, kudo hapen rrugë të reja e jeta ndryshon çdo ditë. Ashtu sikurse fëmija, edhe zhvillimi i një shoqërie ka ligjet e veta të ecjes përpara. Rritet, por ngadalë dhe e sigurt. Por këtë dukuri mund ta venë re ata që kanë lindur dhe rritur fëmijë. Shqiptarëve po u realizohen ëndrrat më të mëdha të të gjithë epokave. Sigurisht, si Zvicra nuk mund të bëhet vetëm në 20 vite demokraci. Nga bunkeri shqiptar nuk mund të kalosh në mrekullinë zviceriane. E rëndësishme se ky vend po ecën. E thonë të huajt që vizitojnë këtë vend, e thonë organizmat ndërkombëtare, e thonë emigrantët që vijnë rrallë në Shqipëri. Vetëm sytë e Edi Ramës nuk duan ta shikojnë këtë ecje. Ose, ai e shikon, por pikërisht kjo e tërbon.
Dhe në ndihmë për ta ndalur e sabotuar këtë zhvillim, ka thirrur të gjithë fëmijët e Bllokmenëve. Me përjashtim të Babë Myslymit, këtij patrioti të shquar dhe atdhetar, për asnjë nga baballarët e bijve të tjerë, nuk ka askush pikën e respektit. Përkundrazi, vetëm urrejtje. Nëse legjendari Myslym Peza do të ishte gjallë, me siguri do t’ia shkulte mjekrën Dashit të vet që ngrihet kundra Shqipërisë, atdheut dhe demokracisë. Dhe për çfarë? Për tekat e sëmura të Edi Ramës. Gjithë të tjerët janë sade, këlyshët e Bllokut. I pari Edi Rama. Pastaj, Spartak Ngjela, Ilir Gjoni, Ilir Beqja… e shumë të tjerë që për arsye informacioni nuk ia dimë lidhjet me atë çerdhe të krimit, siç ishte Blloku i udhëheqëseve. Vini re se kush u vjen në ndihmë si analist, gjoja i pavarur. Përsëri një pjellë e Bllokut si Fatos Lubonja. Për çudi, Fatosi bashkohet, me të gjitha lëvizjet e opozitës. Edhe kundra prishjes së Piramidës. Mesa duket, zëri i të parëve i thërret. Bllokmenët dhe bijtë e tyre edhe pse të pushkatuar apo të burgosur nga kryebllokmeni Hoxha, mbeten sërish besnikë të ëndrrës që këtë vend mos e lenë të eci përpara. Më shumë se Sali Berisha, ata i tërbon zhvillimi i këtij vendi, liria, demokracia. Por duke qenë në krye ta shtetit ky intelektual i fortë dhe energjik, fyhet dhe anatemohet nga kundërshtarët si malësor i Dragobisë. Ndonëse nuk jam vetë nga ajo zonë, më pëlqen që Shqipërinë po e drejton një djalë i thjeshtë i asaj treve. Sa më shumë ata hedhin baltë mbi origjinën malësore të kryeministrit, aq më shumë na shtohet besimi se vetëm ky burrë mund t’ua ndreqë qejfin fëmijëve të Bllokut që urrejnë vendin e tyre. Fotot që nxjerrin herë pas here në ekran, më shtojnë respektin se ky malësor i thjeshtë u bë një mjek i aftë që t’ia kenë nevojën edhe borgjezët komunistë të Bllokut. Asgjë tjetër. Mjek me tituj ndërkombëtarë që nuk ia fali ideologjia, por pasioni dhe aftësia. U duket e habitshme se demokracinë shqiptare po e drejtojnë dy njerëz që nuk kanë lidhje me Bllokun, Sali Berisha dhe Ilir Meta.
Kur flas me neveri për Bllokun, e kam fjalën vetëm e vetëm për të. Komunistët e thjeshtë nuk kanë qenë asnjëherë Blloku, dhe këta, asnjëherë komunistë të vërtetë. Anëtarët e thjeshtë të partisë janë shfrytëzuar, tallur, poshtëruar nga Bllokmenët e vjetër. Tani ata po largohen një nga një nga kjo jetë me dhimbjen e madhe se Partia e tyre i talli duke i gënjyer se mjerimi, izolimi dhe burgjet ua bënë jetën më të bukur se çdo vendi tjetër në botë! Për habi, me ardhjen e Ramës në krye të PS-së, u ringjallën dukshëm Bllokmenët e rinj. Misioni i këtyre qengjave, edhe kur kanë emrin Dash, është që pjesën tjetër të pengimit të brezave, ta bëjnë si baballarët e tyre. Dhe ata po u bëjnë shqiptarëve të sotëm, pikërisht atë që i bënë Bllokmenët shqiptarëve dje. Prandaj epitetet e Berishës për Bllokmenët të rinj janë krejtësisht të sakta dhe të vërteta. Ky vend është në rrezik prej tyre. Nga bllokimi i parlamentit, rrugëve, përdorimi i spiunëve, bllokimi i integrimit, nihilizmi, vreri në media, tani po kërkojnë të kalojnë në demonstratë dhe revolucion. Mesa duket, edhe hapin e fundit që pritet të bëjë ky vend drejt Bashkimit Europian, duan t’ia ndalin. Ndoshta shpresojnë se një ditë rrota e historisë do të kthehet pas dhe Bllokmenët e rinj do të marrin përgëzimet nga Moska dhe Komiterni, se ata e ndalën me të gjitha mjetet Shqipërinë të bashkohet me botën e lirë kapitaliste.
Këtë gjë e realizuan një herë kur nisën sulmin e paprecedent ndaj ish kryeministrit të tyre Ilir Meta, që për dy vite bëri punë të jashtëzakonshme. Me ndihmën e mediave, që edhe sot nxijnë gjithçka, shpikën katarsisin për të rrëzuar kryeministrin e tyre më të suksesshëm. Qëllimi ishte i dukshëm. Ai që punon për të mirën e këtij vendi, duhet larguar! Meta u bë viktima e parë në radhët e tyre. Nëse më është shtuar më shumë simpatia për Ilir Metën, është pikërisht prej faktit se ai bëri divorc kur zbuloi synimet e errëta të klanit regresiv në PS. Sot e ka bashkangjitur forcën e tij politike përkrah integrimit të vendit. Ky fakt ka bërë që drejt LSI-së të vërshojnë deputetë dhe anëtarë të thjeshtë të PS-së. Besimi tek e majta është atje dhe jo tek Edi Rama. Rama është zhgënjim dhe mashtrim për të gjithë. Kush e ka njohur dhe e provuar, është larguar vetëm më shije të hidhur. Më 8 maj këtë gjë do ta bëjnë gjithë shqiptarët.
Koalicioni i sotëm qeverisës është shprehja më e qartë se për kë duhet të votojnë njerëzit që ia duan të mirën Shqipërisë. Është hera e parë që qytetarët e të gjitha ngjyrave mezi presin 8 majin që të votojnë sërish kundra opozitës. Dhe tani, ata janë të shumtë. Mijëra demokratë, mijëra të LSI-së, mijëra të pavarur e mijëra socialistë që po shikojnë partinë e tyre të zvarritur nga Edi Rama, mezi presin që t’i dhurojnë Tiranës një kryebashkiak normal dhe punëtor, e Partisë Socialistë një kryetar dinjitoz. Mbi të gjitha një politikan. Ata që presin ditën e zgjedhjeve, nuk janë aq të krisur apo të lojtur që t’i bashkëngjiten demonstratave me dy qëllime të qarta dhe të errëta: të shkatërrojnë këtë vend dhe të bëjnë Edi Ramën kryeministër. Prej përgjimeve të spiunit Dritan Prifti dhe montimeve të regjisorit Edi Rama, ky vend nuk e ka jetën të tepërt që të bashkohet me çmendurinë. Njerëzit normalë presin ditën e votimit. Ditë, që e ka frikë vetëm Edi Rama. Ky njeri na mësoi se në pluralizëm duhet votuar edhe kundra opozitës kur ajo të premton vetëm frikë, pasiguri dhe regres.

[DYDRINAS]

Rreziqet e nje fitoreje

E Marte, 27 Shkurt 2007

Nga Fatos Lubonja

Nje pjese e opinionit, duke patur parasysh demet e pakthyeshme qe ka pesuar Tirana ne kohen e Edi Rames, teksa diskuton per keto zgjedhje dhe rezultatin e tyre, ngre, mes tjerash, edhe pyetjen se si eshte e mundur qe “ky milet”, megjithate, e voton. Dhe jane te shumte ata qe e shpjegojne fitoren e tij te padiskutueshme me “punen e palodheshme” qe ky ka bere me mediat gjate viteve qe ka qene ne pushtet. Sipas ketij versioni qe nuk eshte pa baze, keto media i kane lare e shpelare trute miletit me ide gjigandiste e moderniste per qytetin metropol dhe Ramen e kane paraqitur si kampionin e ketij procesi modernizues te qytetit, nderkohe qe e tera kjo nuk eshte vecse nje manipulim i industrise se ndertimit nepermjet pronareve te televizioneve, ndertues qe presin te ngrene gratacielat e prandaj i kane shmangur kritikat per gjendjen e rende te qytetit (ne bashkepunim edhe me te tjere pronare qe presin te vazhdojne te qete bizneset e tyre te pakontrolluar nga ligji e qe u ndjene te kercenuar nga Berisha.) Ka pra nga ata qe i meshojne shume faktorit televizione ne rezultatin e zgjedhjeve. Roli i “Top Channel” sillet si shembulli me ekstrem ne kete arsyetim. Disa arrijne te thone edhe se fakti qe Rama fitoi ne qytet dhe Berisha ne fshat ka te beje me ate se ne fshatra nuk duken televizionet private. Sipas gjykimit tim, ndonese nuk mund te mohohet se krijimi i nje bote virtuale televizive ndikon ne perjetimin e shikimit te botes reale, qytetaret shqiptare nuk jane aq te verbuar e manipuluar nga televizionet. Jo vetem, por le te mos harrojme se kishte edhe disa televizione qe ishin hapur ne krahun e Berishes e qe nuk munguan te evidentojne nje pjese problemesh te krijuara nga Rama. Prandaj diskutimi mbi rezultatin e ketyre zgjedhjeve nuk me duket se duhet fokusuar tek Shqiperia virtuale, por tek Shqiperia reale, ajo qe njerezit kane pare e prekur perdite pa filtrin e ekranit.

Sipas gjykimit tim problemi eshte se votuesi shqiptar ka qene e po mbetet i detyruar te zgjedhe midis dy te keqijave dhe, ne kete zgjedhje te fundit, ai ka pasur parasysh se PD-ja nuk ka mundur te ofroje ndonje dicka me te mire nga c’ka bere e ofruar Edi Rama, perkundrazi. Fjalet e Olldashit per plan urbanistik, e cerdhe, e kopshte, e parqe, e lulishte rrotull ndertimeve, qe kryebashkiaku nuk i ka bere, tingellonin shume te pabesueshme per votuesin mu pse, nderkaq, jo vetem e kaluara qeverisese e PD, por edhe shumecka ne punet e se tashmes, nuk ofronin ndonje gje ndryshe e me te mire - kam parasysh masakrat urbane te kryera ne zonat ku nuk qeveris Rama, si Dajti apo Kashari, kam parasysh nje lulezim te ndertimeve pa leje pas shpalljes se afatit te legalizimeve, kam parasysh ndertime abuzive e pa leje edhe ne qender te qytetit. Shtoi kesaj mungesen e kontrollit mbi territorin, qe Berisha nuk ka mundur apo nuk ka dashur ta beje gjate nje viti e gjysme qeverisje me shpresen se do te shperblehej me vote. E per te vertetuar kete vinte edhe vete fushata e Olldashit, e cila nuk qe gje tjeter, vecse perpjekje per te imituar modelin Rama te bazuar ne sponsorizimet e paligjshme dhe jotransparente te bizneseve qe presin pas fushates te shumefishojne shumen e parave te hedhura. Prandaj mendoj se nuk duhet fajesuar votuesi shqiptar pse ne vend te premtimeve te pabesueshme per ndryshim te fytyres se Tiranes preferoi te zgjedhe nje te keqe qe e ka provuar.

Thene kjo, nga ana tjeter, gjykoj se duhet reflektuar thelle mbi ate se e gjitha kjo histori perzgjedhjeje, ku nuk perjashtohen edhe argumentet mbi rolin e mediave, eshte e barsur me nje rrezik te madh. Rreziku konsiston ne faktin se fitorja e Rames mund ta konsolidoje edhe me tej modelin e tij te qeverisjes e te berjes politike, duke e veshur ate me petkun e modelit te suksesshem, modelit te vetem triumfues e ta beje, kesisoj, edhe me te pakritikueshem.

Para se te shtjelloj rreziqet me duhet te them se problemi me i madh qe paraqet modeli Rama eshte se ai gjate tete vjeteve u be modeli me i suksesshem politik i kapjes se shtetit nga tere ato interesa te ekonomise se paligjshme si dhe i tere atyre biznesmeneve “milionere” qe mbahen ne kembe nepermjet grabitjes se prones publike. Dhe ky sukses u garantua kryesisht nga dy faktore: nga aftesia me e madhe e Rames per t’i krijuar fasaden kesaj paligjshmerie, duke bere edhe disa pune publike, (per ata qe e kane harruar kujtoj se pastrimi aq i lavderuar i Lanes u krye kryesisht “gratis” nga ndertues, te cilet pastaj moren si shperblim leje ndertimi ne qytet, duke mbjelle kuturu dhe pa plan urbanistik monstra shumekateshe) si dhe nga ngritja e nje makine gjigande propagandistike televizionesh, te gjithe te mbajtur ne thelb nga burime indirekte qe fitohen me ndihmen e politikes si kembim sherbimesh. Edhe “investimet” e shumta jotransparente ne fushata nga biznesmene te ndryshem ishin pjese e ketij modeli.

Ka disa faktore qe e bejne rrezikun e triumfit te ketij modeli shume te madh pas kesaj fushate.

Faktori i pare qe ben te rritet rreziku i modelit lidhet me faktin se Berisha dhe te tijte, sikurse e shpjegova edhe me lart, tentuan ta imitojne ne shume aspekte kete model, duke i shmangur akuzat e thella mbi sistemin e duke i perqendruar ato tek personi Rama. Thirrja se qyteti ka nevoje per nje njeri normal nuk mund te kishte sukses, sepse ne fakt anormal eshte qyteti dhe ky anormalitet nuk vjen nga anormaliteti i Rames, por nga nje anormalitet shume me i madh qe ka te beje me sistemin qe ka kapur dhe perdorur edhe Ramen.

Nje faktor i dyte rreziku ka te beje me vete PS-ne e zhvillimet brenda opozites. Qenia ne pushtet e Rames, e te ndjerit fitues me nje ane dhe synimi per te rrezuar Berishen me ane tjeter, nuk do te lejojne PS-ne te kryeje ate qe ne cdo vend te botes bejne partite kur jane ne opozite: reformimin dhe korrigjimin e tyre. Sikurse thone politologet eshte pikerisht periudha e qenies ne opozite qe lejon shume me teper sesa ajo ne pushtet qe nje parti te reformohet e korrigjohet. Sot brendaperbrenda opozites mbreteron uniteti dhe kjo fitore i ka zvogeluar shume mundesite qe PS-ja te krijoje ate proces pastrimi e reformimi per te cilin ka aq shume nevoje. Me fitoren e Rames duket se PS krijoi tipin e liderit absolut dhe autoritar, i cili nuk kontestohet ne asgje. “Lindja e nje monstre” tashme te paprekshme e ka quajtur Bushati ne nje shkrim te para disa diteve. Por nuk eshte keshtu, sepse, po te ishte keshtu, ndoshta do te shpresonim se Rama do ta ushtronte kete autoritet te paprekshem per ta pastruar partine nga te korruptuarit edhe per te goditur sistemin, pasi ai nuk mund te mos jete i vetedijshem mbi rrezikun qe paraqet edhe per te sistemi qe e ka ngritur ne pushtet. Por, “monstruoziteti” i tij eshte shume i brishte, sepse eshte krejtesisht i ngritur mbi monstruozitetin e ketij sistemi te cilit ai i ka shume borxhe prandaj dhe, duke patur parasysh edhe nevojen per te eliminuar goditjet selektive te Berishes, ai do ta perdore Ramen (dhe jo Rama ate) deri ne fund pa e lene te korrigjoje as veten dhe as partine.

Se treti, e vetmja shprese zhvillimesh dialektike brenda opozites do te mund te vinte nga LSI, e cila e ka denoncuar dikur kete model me shprehjen tashme te bera te famshme te Metes per Ramen “makiavelist” dhe “nje pallat, nje vote”. Mirepo gjate kesaj fushate LSI e humbi identitetin e nje partie qe qofte edhe vetem ne menyre retorike e kritikonte sistemin. Ajo e reklamoi modelin “Rama” si modelin pozitiv, ne raport me ate qe paraqiste PD-ja. Do te ishte e veshtire te pritej nga LSI ndonje qendrim ndryshe pas kesaj. E vetmja gje qe premtoi Ilir Meta gjate fushates elektorale si dallim te te tijve nga PS-ja ishte transparenca me e madhe, por jo ndonje model e filozofi tjeter qeverisjeje dhe perfaqesimi.

Se katerti, duhet thene se modeli “Rama” behet edhe me i rrezikshem per shkak se ai nuk kontestohet nga shoqeria civile e kryesisht gazetaret, pasi mediat punojne te tera brenda ketij sistemi dhe interesave te tij. Nuk mbeti pa u vene re se gjate gjithe fushates mediatike elektorale Rama evitoi ballafaqimin dhe debatin me kritiket e modelit te tij, duke preferuar te sherbehet nga nje mori televizionesh dhe gazetaresh qe i krijonin mundesine te thoshte vetem ate qe donte, duke transmetuar me kete arrogancen e nje modeli qe nuk duhet vene ne diskutim e qe mediat i trajton si propagandueset e veta.

Nese do t’i shtojme ketij modeli edhe paramilitaret e nje ish polici te eger te Berishes, sot i kthyer ne biznesmen e deputet, Paulin Sterkaj, i cili nuk hezitoi te dale edhe ne media te na tregoje se 1600 ish-police te shkarkuar nga Berisha ishin vene ne mbrojtje te votes socialiste e se, per kete, kishte marre pergezimet e vecanta te Kryetarit te Partise, do te duhet te shqetesohemi seriozisht per rrezikun e modelit “Rama”. Askush nuk garanton se keta paramilitare duke u rikthyer neser ne polici, nuk do te jene nje arme me shume ne mbrojtje te pushtetit dhe abuzimeve te Rames.

Duke patur parasysh triumfin e ketij modeli me nje ane dhe mungesen e nje kundermodeli nga PD, LSI e me radhe, nuk eshte veshtire te arrish ne perfundimin se vendi mbetet fortesisht i rrezikuar nga nje model qe, ne thelb, ka te beje me ate se ai nuk lejon te zhvillohen e forcohen ne vend parti politike qe perfaqesojne shtresa te ndryshme shoqerore e qe i sherbejne vendit, por grupime te pushteteshmish, te fortish e te paligjeshmish qe kapin shtetin ne emer te interesave e perfitimeve te tyre.