Poezi

[Endless]

bravo patrioto. dy te fundit shume te bukura.

[INFINITY©]

Penduar

Më fal e dashur që ika kur ti erdhe,
por ndjenja e poshër m’kish verbuar syt’.
Isha unë fajtor për lotët që ti derdhe,
e tani jam unë që lotët dot s’po mbyt.

Më fal e dashur që s’ndjeva kur ti ndjeve,
që njërën zgjodha, por nuk ishe ti.
Me shoqërinë tënde vec mua gënjeve,
të gjithë e dinin që s’ishte shoqëri.

Më vjen keq e dashur, ndoshta ishte fati
që bëri të shihja tjetrën para teje.
Tani të shoh, se ndjenja aq e pati,
por fati është fajtor që ti s’je pranë meje.

Se ne të dy ndjemë, por kohën s’kishim ditur.
Në rrugë të braktisura një hije rënkon,
fantazma të së shkuarës që nuk kishim pritur.
S’humbëm ne ndër rrugë, humbi ndjenja jonë.
(15/1/11 - duke lexuar Eugjen Onjegini..)

Shume, shume bukur...Suksese!!!

[Deivi Taka]

Ju falenderoj te gjitheve per komentet...
@Endless... dy poezite e fundit jane pikerisht dhe me te rejat... mund te shohesh datat ne fund..
@Sueda... fjalet e tua me ngrohin si gjithnje.. te falenderoj... une nuk jam besimtar, por nuk mendoj se duhet te kesh fe qe te thuash fjale te tilla e te kerkosh nje te neserme me te mire.. me behet qejfi qe te ka pelqyer..
Edhe nje here shume faleminderit te gjitheve.....

[Deivi Taka]

Pa faj

Si pika të dobëta vese
që godasin lulet pa fuqi ti rrëzojn.
E si pika shiu mbi xham
që kurrë s’shkojnë drejt teposhtë.
Ashtu dhe lotët e mi,
më njomin faqet, por faj s’më venë dot.

[Deivi Taka]

Magjepsur nga ti

Të shoh,
I çuditshëm ndihem
Dhe nuk e di pse më ndodh kështu
Fjalët më ngecin në stomak
E fillojnë të shtyjnë fort
Mendja e ngrirë
Nuk pranon t’i lëshojë

Të shoh përsëri
Zemra më bën lojra
Por nuk ua di rregullat
Mendja gjithëkomanduese
I falet e tëra syve
E syte e mi të shuar
U jepen të tuve plot shkëlqim
Të shoh ty
Por sytë e mi nuk dinë si të të flasin

[e panjohura]

Me pelqyen shkrimet e Juaja,nuk dij si me kan shpetua pa i lexua!Ju uroj krijimtari te mbare!

[Deivi Taka]

Te faleminderit...

[Deivi Taka]

Nenes sime

Me sa psherëtima, sa lot,
vuajtje dhimbje e mundime.
Sa herë gjumi s’të zinte dot,
perëndeshë e zemrës sime.

Beteja jote pa fund e krye.
Dashuri dhe pa mbarim.
Më zemërguri u mallëngjye,
moj hyjneshë e shpirtit tim.

Vjen nga thellë kjo dashuri,
që kurrë s’reshte duke dhënë,
je mister, një mrekulli,
Zoti vetë në formën nënë.

[Deivi Taka]

Kjo ishte dhe poezia e fundit ne arkivin tim te vogel. Shpresoj qe te kene qene ne nivelin e duhur dhe qe t'ju kene pelqyer. Cdo poezi te re do ta postoj ketu. Deri atehere pres komentet tuaja.
Ju faleminderit.

[Deivi Taka]

Hapi yt i bardhë

I hodha sytë nga qielli,
E zbardhte vec një re,
Si një këmb’ e zbathur
Shkelur lart mbi ne.

M’u duk si këmba jote,
E vogël, e hollë,
Në qiell kishe shkelur,
E kishe lënë njollë.

Më sjell shumë kujtime,
Ajo njollëz sjell gaz,
Kur shkelnim ndër rrugë,
E gjurmë linim pas.

Tani ti në qiell,
Hedh hapa mbi re,
Unë këtu poshtë,
I shoh, por ti s’je.

Të miat, të tuat,
Gjurmët linim pas,
E bashkë i merrnim rrugët,
Duke qeshur me gaz.

Tani të kam larg,
Të mori lart qielli,
Vrapon ti mbi re
E hapat t’i zbardh dielli.
(07/11/2011)