Cosa Nostra

[[HD]]

“Bosi spic”, kush ishte mafiozi John Gotti, njeriu i familjes “Gambino”


Vetë agjentë të FBI-së do të deklaronin se, Gotti rrëshkiste si ngjalë, por edhe ai, Doni që kujdesej shumë për paraqitjen e tij të jashtme, nuk mund t’i shpëtonte drejtësisë. Më shumë se viktimë e përgjimeve të FBI-së, John Gotti, është konsideruar më tepër viktimë e ambicies së tij dhe obsesionit në rritje ndaj njerëzve që e rrethonin. Ai kishte një temperament violent, gjë që e afronte me shumë bosë të famshëm të mafies italo-amerikane, por nganjëherë temperamenti i tij e bënte që të mos kontrollonte fjalët e kjo dështoi se ishte fatale për karrierën e tij.

Salvatore Gravano, një ndër bashkëpunëtorët e vet më të ngushtë dhe në atë kohë “underboss” i familjes Gambino, nuk do t’i kishte dalë kundër nëse nuk do të dëgjonte se çfarë Gotti fliste për të në regjistrimet e FBI-së. Teoria përça e shkatërro e përdorur nga prokurorët e anti-mafias amerikane ku spikatin emrat e Rudolf Giulianit, prokuror i Përgjithshëm për Distriktin Jugor në New York në atë kohë dhe më pas kryebashkiak i NYC dhe kandidat republikan për president në vitin 2008. Gjithashtu, në atë grup dallohet edhe Michael Chertoff, që aktualisht është Sekretar për Sigurinë Kombëtare.

Problemi që bosi i familjes Gambino kishte krijuar, jo vetëm përmes trafiqeve të veta ilegale, por edhe përmes publicitetit në shtyp dhe më pas daljes në kopertinën e revistës “Times” angazhoi një grup të madh prokurorësh, ndër më të mirët për të shkatërruar një rrjet që po sfidonte sistemin e drejtësisë dhe po sillte kohën e Al Capones në mes të New York.

Personi që fitoi simpatinë e një pjese të publikut dhe urrejtjen e prokurorëve federalë dhe agjentëve të FBI-së ishte sërish një bir i një prej familjeve italo-amerikane. Prindërit e John Gottit ishin emigrantë të ndershëm që mundoheshin me të gjitha forcat të ndërtonin një të ardhme në SHBA.

John Gotti lindi në Bronx, NYC, më 27 Tetor të vitit 1940. Kur ai mbushi 12 vjeç, familja e tij u shpërngul në një lagje të vështirë në Brooklyn. Këtu Gotti mori rrugët dhe la shkollën kur ishte në klasë të tetë. Ishte kjo koha që Gotti nisi të lidhet me banda të ndryshme dhe të bëjë krime të vogla, duke u ngjitur lart në hierarkinë e botës së krimit. Në 1966, Gotti ishte lidhur me Familjen Gambino dhe detyra e tij për këtë familje ishte të rrëmbente kamionët me ngarkesë ose para, që vinin nga Aeroporti Kennedy. Për guximin dhe dedikimin që tregonte në këtë punë, ai u afrua shumë nga njeri prej numrave 2 të familjes Gambino, Aneillo Dellacroce dhe pas kësaj u duk qartë që, Gotti do të ecte në këtë grup të madh kriminal. Ai u arrestua në 1969 për rrëmbimin e një kamioni dhe u dënua vetëm me tre vjet burg.

Kur ai doli nga burgu, vazhdoi të njëjtën rrugë që kishte nisur, por në këtë kohë ai vendosi që të shtynte karrierën e tij më lart. Në 1973, Gotti mori përsipër të vrasë James McBratney, i cili ishte i lidhur me vrasjen e një nipi të bosit Carlo Gambino. I lidhur ose jo me vrasjen, Gambino mendonte se ai kishte gisht dhe Gotti duhej që ta zhdukte atë dhe ky i fundit ishte shumë i lumtur për ta bërë një gjë të tillë. Pas vrasjes, policia konkludoi se, Gotti e kishte kryer krimin, pasi kishin edhe dy dëshmitarë okularë, por në gjyq avokati i tij e menaxhoi shumë mirë situatën dhe shndërroi akuzën për vrasje me paramendim në vrasje të shkallës së dytë dhe ai u dënua vetëm me dy vjet burg.

Kur Gotti po kryente dënimin, bosi i familjes, Carlo Gambino, ishte i sëmurë në shtrat dhe kishte nisur të caktonte pasuesit e vet. Paul Castellano do të ishtë bosi i familjes mafioze që kryesonte të pesta familjet e mafies në Neë York. Gotti nuk u pajtua me një vendim të tillë, pasi ai dëshironte në këtë pozicion mbështetësin e tij Neil Dellacroce. Zemërimi i Gottit për një zgjedhje të tillë kurrë nuk do të shuhej, madje do të ishte kjo ndjenjë që do ta drejtonte atë drejt pushtetit.

Kur Gotti doli nga burgu, iu kthye sërish punëve të tij, por tashmë ai kontrollonte edhe shpërndarjen e drogës.

I zemëruar tashmë me Castellanon, Gotti do të përjetonte edhe një tragjedi familjare në vitin 1980, kur djali i tij, Frank, 12 vjeç në atë kohë, vdiq në një aksident. Ai ishte duke i dhënë biçikletës kur një nga banorët e lagjes doli nga një kthesë dhe në mënyrë shumë aksidentale e përplas Frankin e vogël dhe si shkak i përplasjes ai vdes.

Komshiu i Gottit u zhduk pa lënë gjurmë, madje edhe sot e kësaj dite nuk dihet se ku është trupi i tij dhe ditën që ai u zhduk, Gotti dhe bashkëshortja e tij ishin në Florida, kështu që askush nuk mund ta akuzonte atë për vrasje.

Edhe pse po ecte lart në hierarkinë e familjes Gambino, duke u graduar “capo” ai gjithnjë pa vetëm Neil Dellacroce si bosin legjitim të familjes. Nën mbështetjen e tij, Gotti vazhdoi që të kontrollonte tragtinë e narkotikëve. Castellano e dinte këtë dhe i kërkoi disa herë që të ndalte, madje ai tentoi që ta ç’gradonte apo deri edhe ta eliminonte Gottin, por ishte Dellacroce që gjithnjë dinte të vendoste paqen. Ndërkohë që nga ana tjetër, Gotti kërkonte që Dellacroce të ngrinte zërin, duke kërkuar pozicionin e tij si bos, por Dellacroce mundohej të mbante paqen dhe e këshillonte Gottin të qetësohej.

Në 1985 ngjarjet rrodhën drejt një pike të nxehtë, Castellano akuzohej përpara komisionit të antimafias ku prova të dala prej regjistrimeve nga përgjuesit e vendosur kudo, madje edhe në vilën e Castellanos, flisnin për trafik narkotikësh. Në këtë çështje ishin nën akuzë anëtarë të grupit që Gotti kryesonte. Pra, njëri duhej të eliminohej patjetër, pasi Castellano që i kishte kërkuar Gottit shpesh të ndalonte atë lloj trafiku, duke kërkuar që të nxirrte veten të larë do të shkarkonte çdo gjë mbi Gottin dhe njerëzit e tij. Ndërkohë që, Gotti nga ana tjetër po dyshonte se mos Castellano do të dorëzohej para presionit të FBI-së dhe mendonte se, Castellano ishte rreziku dhe duhej eliminuar me çdo kusht. Dellacroce ishte i vetmi që po mbante paqen në familje, duke qetësuar Gottin, dhe duke i kërkuar më tepër kohë Castellanos, por kur Dellacroce vdiq, në 1985 u duk qartë se përplasja mes Gottit dhe Castellanos, ishte pranë dhe Gotti godet i pari.

Pasi fitoi mbështetjen e krerëve të grupimeve të tjera të familjes Gambino, dhe në të njëjtën kohë, pasi mori edhe mbështetjen e tre prej katër familjeve të tjera mafioze në New York, Gotti, mblodhi një skuadër ekzekutimi dhe në 16 Dhjetor 1985 ai arrin që të vrasë Castellanon dhe zëvendësin e tij të ri Tommy Bilotti, përpara restorantit “Sparks Stake House” në Manhattan. Pas një aksioni të tillë, Gotti u bë bosi i ri i familjes Gambino.

Duke drejtuar familjen nga lokali i tij në Little Italy, Manhattan, Gotti tregoi bindshëm se, nuk ishte thjesht një gangster i nivelit të ulët, por një lider i vërtetë. Në gjyqet e shumta kundër tij ai kurrë nuk e përzuri median, por përkundrazi ai i donte ata. Ai e admironte jetën si gangster i famshëm. Ai pëlqente të dilte me një kostum 2000 dollarësh dhe të buzëqeshte përpara kamerave ose t’i jepte 100 dollarë një lypsi në rrugë.

Pasi fitoi shumë gjyqe (njëri madje falë një bakshishi që pagoi zëvendësi i tij Salvatore Gravano) ai u bë shumë i famshëm, madje në vitin 1986, ai doli në kopertinën e revistës “Time”. Ai ndjehej i pathyeshëm. Një Al Capone i ri.

Gjatë kohës që ai ishte në krye i kërkonte anëtarëve të tjerë të familjes që të mblidheshin së bashku dhe kur dikush e pyeti se mos një gjë e tillë mund të ngjallte dyshimet e policisë ai u përgjigj se nuk merakosej shumë për të. “Pse të kemi frikë? Jemi disa italianë që mblidhemi së bashku, është tradita jonë…”, u përgjigj Gotti.

Pas shumë vitesh përgjimesh, policia federale arriti që të vendoste përgjues në të gjithë lokalin e John Gottit, dhe pasi kishin shumë biseda u hodhën në sulmin final. Kur Gravano, zëvendësi i Gottit, dëgjoi bisedat që FBI ia serviri atij, dëgjoi edhe gjuhën e ligë dhe arrogante që Gotti përdorte pas shpinës dhe u ndje i kërcënuar. Për të mbrojtur veten Salvatore (Sammy Bull) Gravano vendosi që të bashkëpunojë me drejtësinë. Pas dëshmisë së Gravanos, fotove dhe përgjimeve fati i Gottit ishte shënuar. Në 2 Prill 1992 Gotti u dënua me burgim të përjetshëm për akuza të ndryshme ku përmblidheshin edhe pesë vrasje. Burgu ishte shumë i vështirë. Gotti kaloi më shumë se nëntë vjet në një burg të sigurisë së lartë ku duhej të rrije i mbyllur 23 orë në ditë. Si për ta bërë jetën e tij edhe më të rëndë, ai u sëmur me kancer. Megjithatë, ai vazhdoi të luftonte edhe kundër kancerit, kundër sistemit dhe policisë federale, pasi ai kurrë nuk dorëzohej.

Në 10 Qershor 2002, lufta e Gottit mbaroi. Ai vdiq nga kanceri në një klinikë për të burgosurit federalë në Springfield, Missouri. Një funeral i madh u mbajt në New York ku 130 anëtarë të familjes Gambino morën pjesë bashkë me familjarët dhe miqtë e tij.

Megjithatë, vdekja e tij u interpretua sikur John Gotti i shpëtoi dënimit edhe njëherë, pasi kaloi vetëm 10 vjet pas hekurave dhe në një moshë relativisht të re, vetëm 61-vjeç ai vdiq. Gerald Shargel që e përfaqësoi Gottin në disa seanca gjyqësore tha se, ai ishte shumë njeri i veçantë dhe fatkeqësisht ditët e fundit të tij u karakterizuan nga vuajtje të mëdha. “Unë e vizitova atë në një kohë shumë të vështirë. Ai sapo ishte operuar dhe ishte shpërfytyruar komplet, por kur ai nisi të fliste ishte i njëjti John Gotti, duke mos dashur t’i japë askujt kënaqësinë se ai po ankohej”, tha Shargel.

Ndërsa, avokati i famshëm i Gottit, i cili nuk u lejua që ta mbronte atë në gjyqin e fundit, Bruce Cutler tha: “Ju kurrë nuk do të shihni një njeri si John Gotti”.

[[HD]]

Historia e një prej pesë familjeve më të mëdha mafioze të të gjitha kohërave

“Colombo”, rënia dhe ringritja gjatë 100 viteve


Familja Kriminale Colombo është një nga “Pesë Familjet” që kontrollon aktivitete të krimit të organizuar në New York City, Amerikë, në fenomenin kriminal mbarëkombëtar, të njohur si Mafia (ose Cosa Nostra). U njoh përkohësisht si “Familja Profaci.”


Joe Profaci

Kur Lufta e Castellammarese mori fund me vdekjet e Joe Masseriat dhe Salvatore Maranzanos në vitin 1931, Mafia Amerikane u rikonstruktua nga Charles Luciano, me pesë degë që formonin bazamentin e një ere të re bashkëpunimi ndërmjet bandave. Një nga degët, ose familjet, e formuar nga Familja Maranzano, drejtohej nga Joe Profaci, një njeri i urryer nga vartësit e vet se “ia mblidhte” të gjithëve dhe për taksat e larta të vëna për anëtarët e familjes. Nën udhëheqjen e Profacit, familja e bazuar në Brooklyn ndoqi të zakonshmet aktivitete të bandave, si shfrytëzim të punëtorëve, grabitje me dhunë, mashtrime dhe kumar. Të konsiderosh atributet dhe autoritetin, që ai gëzonte në radhët e të vjetrës Mafia Siciliane, është e çuditshme si Profaci nuk pati asnjëherë probleme serioze për udhëheqjen e familjes deri në fund të viteve 1950. Shumë prej “besnikëve” të stilit të vjetër të mafias, u vranë ose u nxorën jashtë loje, pasi Luciano riorganizoi bandën, por Profaci e mbajti kokën ulur dhe arriti të merrte në dorë një nga bazat e fuqishme të “Pesë Familjeve”, falë dhe lidhjeve të ngushta me liderin e një familjeje tjetër, Joe Bonannos.

Vëllezërit Gallo

Pas kësaj kohe, gjithsesi, zemërimi i disa prej “nën-degëve” të Profacit arriti kulmin dhe konfliktet serioze që do e ndiqnin familjen për dekada filluan herët. Personi me një sy dinak, Carlo Gambino filloi të acaronte gjërat për të bërë të mundur prishjen e aleancës Profaci-Bonanno, dhe Larry Gallo, Joey Gallo dhe Albert Gallo aprovuan nismat e Gambinos. Profaci kishte kohë që u merrte një pjesë goxha të madhe të fitimeve nga aktivitetet kriminale vëllezërve dhe durimit të tyre i erdhi fundi. Ndjenja e sëmurë u bashkëngjit dhe u forcua kur Profaci urdhëroi ekzekutimin e një anëtari të grupit të vëllezërve Gallo, Frank Abbatemarco, thjesht sepse nuk i kishte qëndruar besnik dhe nuk kishte respektuar pjesën e fitimeve që i takonte shefit të tij. Në shkurt të vitit 1961, Gallot rrëmbyen disa prej anëtarëve të rëndësishëm të familjes, duke përfshirë dhe zëvendësshefin Joseph Magliocco dhe kapon Joe Colombo. Në këmbim për lirimin e tyre, vëllezërit kërkuan ndryshime në mënyrën e ndarjes së fitimeve mes grupeve dhe në fillim Profaci u duk se pranoi, duke pasuar pastaj negociata mes rrëmbyesve dhe këshilltarit të Profacit, Charles Locicero. Por Profaci ishte thjesht duke fituar kohë përpara se të hakmerrej kundra vëllezërve Gallo. Anëtari i grupit të vellëzerve Gallo, Joseph Gioelli, u vra nga njerëzit e Profacit në Shtator dhe një tentativë për të vrarë Larry Gallo-n u ndërpre nga policia në një lokal në Brooklyn. Vëllezërit vendosin që do të sulmonin njerëzit e Profaci-t kudo që t’i shihnin ata, derisa kjo luftë e përgjithshme të mbaronte mes dy “grupimeve” të reja tashmë. Vellëzerit Gallo ishin iniciatorët e dy luftërave brenda për brenda Familjes Kriminale Colombo dhe të dyja përfunduan me humbjen e tyre.

Vdekja e Profacit

Për më të shumtën e kohës në vitet ’61-’62, udhëheqësit e familjeve të tjera (me përjashtim të Bonannos) po ngulmonin që Profaci të jepte dorëheqjen si kreu i familjes, për të mirën e saj. Shëndeti i tij ishte i dobët dhe, me sa duket, më 6 Qershor 1962 ai vdiq nga kanceri. Ai u zëvendësua si shef i familjes nga Magliocco, një njeri shumë i dhënë pas “hijes” së Profaci-t, dhe shumë nga neveria dhe urrejtja e vëllezërve Gallo, të cilët nuk kishin ndërmend t’i jepnin fund luftimeve vetëm sepse Profaci doli jashtë.



Dy nga mbështetësit kryesorë të Maglioccos, Carmine Persico, “Junior”, dhe një nga krahët e tij të djathtë, Hugh McIntosh, u vunë në shënjestër nga vëllezërit Gallo, por i mbijetuan atentateve respektive. Dhe kështu, Gallot po planifikonin sulme dhe vrasje të tjera në grupin e Maglioccos, por autoritetet kishin ide të tjera. Disa prej gangsterëve të skuadrës së Gallove u akuzuan për mashtrime dhe grabitje, dy anëtarë të tjerë u vranë me urdhër të Maglioccos, dhe “koka” e grupit, Joey Gallo, ishte për momentin në burg dhe i pamundur për të bërë riorganizimin e skuadrës së vet.

[[HD]]

Tradhtia e Maglioccos


Me Gallot jashtë loje, Magliocco kishte mundësi të konsolidonte pozicionin e tij dhe të përqendrohej në menaxhimin e bizneseve të familjes. Gjithsesi, Joe Bonanno organizoi në fshehtësi për të vrarë udhëheqësit e tre familjeve të tjera, plan për të cilin Magliocco ishte përkrah aleatit të tij. Joe Colombo ishte i ngarkuar me organizimin e vrasjeve, por të bëjë planin aktiv ishte një ide goxha e keqe, dhe kështu shkoi të rrëfehej te Carlo Gambino dhe Tommy Lucchese për planet. Bonanno dhe Magliocco u thirrën para drejtësisë së “Komisionit” për të dëshmuar. Bonanno u arratis dhe qëndroi i fshehur, kurse Magliocco u ballafaqua me krimet e tij. Duke kuptuar se ai thjesht kishte ndjekur rrugën e Bonannos, Magliocco u dënua vetëm me një gjobë prej 50,000 dollarësh, dhe u detyrua që të jepte dorëheqjen si udhëheqës i familjes (ai vdiq jo shumë më vonë, nga shkaqe natyrale).


Periudha Colombo

Për besnikërinë që kishte treguar dhe sepse Gambino mendonte se do e kontrollonte atë nga mbrapa skenat, Colombo u emërua se shefi i ri i familjes në vend të Maglioccos. Për të hequr shenjat e një ish lideri, familja u pagëzua me emrin Colombo, edhe për të filluar një periudhë të re pas zilisë së Profacit dhe trajtimit të keq të njerëzve të tij. Në moshën 41 vjeçare, Colombo u bë lideri më i ri i një familjeje mafioze, si rezultat shumë vunë në pikëpyetje eksperiencën e tij. Dyshimi për aftësinë e tij i shtangu të gjithë kur u bë arrestimi i djalit të tij për akuza të zhvlerësimit të parasë. Colombo organizoi Ligën e të Drejtave të Italo-Amerikaneve për të mbrojtur italo-amerikanët nga çfarë shihte ai si paragjykime në duart e autoriteteve të ligjit Amerikan. Në një organizatë që e mbante veten të kushtëzuar dhe disi në fshehtësi, reklama që Colombo i bëri Mafias nuk u mirëprit. Përmes angazhimit të tij me Ligën, ai shpeshherë mund të gjendej, qëllimisht, në televizion dhe në shtyp, një vend ku një shef mafie e gjen zakonisht veten vetëm për t’u mbrojtur nga akuzat në gjykatë. Shumë do të pohonin se Colombot ishin një familje shumë e pasur dhe Pietro Moceo nga Bensonhurst erdhi si një nga më të pasurit dhe një nga liderët më të mëdhenj të aktiviteteve të familjes Colombo në të gjitha kohërat. Ai ishte një nga më të besuarit e të gjitha familjeve. Shkurti i vitit 1971 solli lirimin e Joey Gallo nga burgu. Katër muaj më vonë, Joe Colombo u qëllua dhe u largua në një gjendje relativisht të mirë, dhe dyshimi ra mbi Gallon. Në një garë makinash në pistën Colombus të Manhattan-it me 28 Qershor, Colombo u qëllua sërish me armë zjarri, ndërsa ai mundohej të çante mes turmës për të arritur në tribunë. Atentatori, një djalë i ri me ngjyrë, i quajtur Jerome Johnson, qëllohet më vonë dhe vritet nga njëri nga shoqëruesit e Colombos. Gallo ishte i dyshuari kryesor për organizimin e vrasjes, përgjithësisht sepse, kundër dëshirës së shumë prej kolegëve të tij në Mafia, ai kishte mbrojtur hapur vëllazërinë kriminale me ngjyrë të Harlem-it, duke menduar se ata ishin partnerë potencialë në zona të reja shumë fitimprurëse për bandën. Vincenzo Aloi, “Vinny”, u bë shef në veprim për një kohë të shkurtër, deri në lirimin e Carmine Persico, “Junior”.

Gallo u vra gjithashtu, në Shtëpinë Umberto të Midhjeve, në rrugën Mulberry më 7 Prill të vitit 1972.


Familja nën Udhëheqjen e Persicos


Duke pasuar luftën që bëri figura e rëndësishme e familjes, Joe Colombo (dhe në mënyrën e tij, Joe Gallo), familja kishte nevojë për një periudhë qetësie. Colombo nuk ishte në pozicionin për të udhëhequr familjen dhe lideri i saj u bë Thomas DiBella, një person shumë i zoti për të shmangur autoritetet që pas akuzave të tij për grabitje në vitin 1932. Colombo vdiq në vitin 1978, dhe DiBella e la postin për shkaqe shëndetësore në vitin 1977, duke lënë kështu një boshllëk në kreun e familjes Colombo. Megjithatë, Carmine Persico ishte rritur në tërësi brenda familjes dhe ishte e qartë se ai kishte aftësinë për të marrë kontrollin e familjes, por ai ishte burgosur dhe liruar shumë herë gjatë dekadës së mëparshme dhe ishte e paqartë nëse ishte ide e mirë që ai të merrte kreun e familjes. Pavarësisht, ai e udhëhoqi familjen që nga burgu me Gennaro Langellan si shefin në veprim, deri sa të dy ata u akuzuan për veprime masive të jashtëligjshme nga Akti i Organizatave për Korrupsion dhe Influencë të Veprimeve të Jashtëligjshme (RICO) gjatë mesit të viteve 1980, dhe u dënuan me 100 vjet burg gjatë nje seance gjyqësore të RICO-s në vitin 1987, e quajtur si Gjyqi i Komisionit të Mafias. Përgjatë kryerjes së dënimit me burgim të përjetshëm, asgjë nuk ndryshoi në kreun e familjes dhe Persico e drejtonte familjen Colombo nga qelia e tij në burgun federal të Californias. Ndërkohë, ai kishte një bashkësi shefash në veprim që i bënte vazhdimisht rotacion, duke përfshirë dhe kushëririn e tij Vittorio Orena, në fund të viteve 1980. Orena, megjithatë, shprehu dëshirën për të qenë shef në veprim i përhershëm. Dhe, kështu, një konflikt për kontroll lindi mes mbështetësve të Orenas (përfshin liderin e familjes kriminale Gambino, John Gottin) dhe besnikëve të Persicos. Një atentat i dështuar kundër Orenas bëri që shefi në veprim të thërriste ndërhyrjen e Komisionit – Këshilltari i Persicos, Carmine Sessa, i cili kishte udhëhequr atentatin kundër Orenas, u paraqit për të prezantuar shefin e tij. Me asnjë shenjë për konsensus ose një vendim nga Komisioni, kapiteni i Persicos, Gregory Scarpa, u zu në befasi për t’i bërë një atentat nga mbështetësit e Orenas më 18 Nëntor te vitit 1991, në makinë së bashku me familjen e tij, por Scarpat arritën të largoheshin pa plagosje. Mbështetësit e Orenas goditën përsëri dhe vranë një nga mbështetësit e Persicos, Henry Smurra. Përfundimisht, me njerëz të vrarë nga të dyja anët, policia ndërhyn dhe Orena, kapoja i tij Pasquale Amato dhe një numër i madh i besnikëve nga të dyja anët përfundojnë në burg. Në vitin 1993, Orena dhe Amato u dënuan gjithashtu me burgim të përjetshëm. Me klanin e Orenas efektivisht i rrëzuar, Persico shpall fitoren dhe vazhdoi udhëheqjen e familjes nga burgu.

[[HD]]

Lidershipi i ditëve të sotme


Carmine Persico, “Junior”, 77 vjeç, mbetet akoma në krye të familjes Colombo, tashmë shumë e dobësuar. Për momentin, ai ndodhet në një burg federal në North Carolina (Karolina e Veriut), por sipas disa raporteve, vendimet më të rëndësishme të familjes vazhdojnë të merren sërish nga “Gjarpri”. Djali i tij, Alphonse Persico, u përzgjodh për të marrë kreun e familjes, por ka qenë shpesh herë nën shenjestrën e autoriteteve dhe u akuzua në Dhjetor 2007, së bashku me zëvendësshefin e së ardhmes John DeRoss, sepse kishin urdhëruar vrasjen e William Cutolo në vitin 1999, një rival ky i familjes Colombo.



“Armiku i hidhur”, John Franzese, “Sonny”, mbi 90 vjeç, supozohet të jetë zëvendësshefi i Persicos. Franzese ka shpenzuar një kohë të gjatë të jetës së tij në burg dhe për momentin është me lirim me kusht, por kjo nuk e ka penguar atë të zërë një post të rëndësishëm në familje. Franzese u arrestua në Maj të vitit 2007 me akuza të thyerjes së lirimit me kusht, duke lindur këto nga disa takime të kryera me kapot gjeneralë të familjes Colombo dhe anëtarë të lartë të familjeve të tjera kriminale. Thomas Gioeli merret me angazhimet në rrugë, në terren. Jo shumë dihet për të, por ai ka kaluar një periudhë të shkurtër kohe në burg, gjatë karrierës së tij dhe ka qenë një aleat i grupit të Persicos gjatë luftës së familjes Colombo. Një kohë e gjatë dhe i shumë respektuari Vincenzo Aloi thuhet se është këshilltari i familjes Colombo. Forca e familjes sot është e paqarte, por familja ka shmangur largimin e anëtarëve dhe dënime të rëndësishme në vitet e fundit. Disa njerëz mendojne se familja kriminale Colombo po rindërtohet në qetësi dhe po mundohet të rifitojë të gjithë forcën e humbur.




Pasaporta


Familja Kriminale Colombo



Emri sipas Joseph Colombo



Në New York City, Shtetet e Bashkuara të Amerikës



E themeluar nga Joseph Profaci



Vitet në aktivitet 1931-ditët e sotme



Territori- Lagje të ndryshme në New York City



Etnia- Italian, anëtarë atalo-amerikanë dhe etni të tjera si “bashkëpunëtorë”



Anëtarë- 100 deri 120 anëtarë të besës, përafërsisht 1200 bashkëpunëtorë



Aktivitet Kriminale- Mashtrime, pastrim parash, vrasje, grabitje me dhunë, kumar, kontrabandë cigaresh, dhe thyerje të tjera të ligjit.



Aleatët- Familjet Kriminale Gambino, Bonanno, Lucchese dhe Genovese



Shefat



1928–1962 — Joseph Profaci, “Don Peppino”



1962–1963 — Joseph Magliocco, “Joe Malyak”



1964–1971 — Joseph Colombo, “Joe C.”



1971– Joseph Yacovell (shef në veprim)



1971–1973 — Vincenzo Aloi, “Vinny”, (shef në veprim, i burgosur)



1973–ditët e sotme — Carmine Persico, “Junior”, (shef) (nofka. “Gjarpri”) (i burgosur 1973-79, 1981-84, 1985-ditët e sotme)



1973– Joseph Brancato (shef në veprim, i burgosur)



1974–1979 — Thomas DiBella (shef në veprim, dorëhiqet)



1981–1984 — Gennaro Langella, “Jerry Lang”, (shef në veprim, i burgosur)



1985–1986 — Anthony Scarpati (shef në veprim, i burgosur)



1986–1988 — Komitet Qeverisës me tre Persona (Kapot) Vittorio Orena, “Vic”, Joseph Russo, Benedetto Aloi, “Benny”, (të larguar më 1988)



1988–1992 — Vittorio Orena, “Vic”, (shef në veprim, i burgosur më 1992 gjatë luftës së familjes Colombo përgjatë viteve 1991-93)



1992–1993 — Joseph Scopo (shef në veprim, besnik i Orenas dhe i fundit që vritet në luftën e familjes Colombo)



1993–1994 — Komitet Qeverisës (Kapot) Theodore Persico, “Teddy”, Joseph Baudanza, Joseph Tomasello (të larguar me 1994)



1994–1998 — Andrew Russo, “Andy Mush”, (shef në veprim, i burgosur)



1998–1999 — Alphonse Persico, “Little Allie Boy”, (shef në veprim, i burgosur)



1999–2003 — Joel Cacace, “Joe Waverly”, (shef në veprim, i burgosur)



2003–2007 — Carmine Persico, “Junior”, (shef, i burgosur), Thomas Gioeli, “Tommy Shots”, (shef në terren), John Franzese, “Sonny”, (zëvendësshef), Ralph Lombardo, “Ralphie”, (këshilltari në veprim), Paul Bevacqua (kapo gjeneral i skuadrës së Gioeli-t), (Franzese i burgosur në Maj të vitit 2007 për shkelje të lirimit me kusht)



2007–2008 — Carmine Persico, “Junior”, (shef i burgosur), Thomas Gioeli, “Tommy Shots”, (shef në terren), John Franzese, “Sonny”, (zëvendësshef) (i burgosur për shkelje të lirimit me kusht), Andrew Russo, “Andy Mush”, (zëvendësshef në veprim), Joel Cacace, “Joe Waverly”, (këshilltar, i burgosur), Ralph Lombardo, “Ralphie”, (këshilltari në veprim), Paul Bevacqua (kryekapo gjeneral dhe ndihmës i Gioeli).



2012–aktualisht — Andrew Russo, “Andy Mush”, (shef në veprim)

[[HD]]

Itali, sekuestrohen 700 mln $ pasuri të "Cosa Nostra"


Palermo – Një gjykatë italiane ka urdhëruar konfiskimin e një seti pasurish të paluajtshme dhe të luajtshme, me vlerë më shumë se 700 milionë dollarë. Të prekura janë 12 kompani, 220 ndërtesa dhe vila, 60 mijë hektarë tokë, të cilat kanë lidhje me Giuseppe Grigoli-n, i cili njihet si kreu i ri i mafies “Cosa Nostra”.

64-vjeçari Grigoli konsiderohet në Itali si “mbreti i supermarketeve” dhe është dënuar nga Gjykata e Apelit të Palermos me 12 vjet burg, pasi u shpall fajtor për bashkëpunim kriminal.

Vendimi është marrë nga Gjykata e Trapani-t (Sicili) dhe kjo është një prej konfiskimeve më të mëdha që është ndërmarrë ndonjëherë kundër “Cosa Nostra-s”, sipas policisë. "Mbreti i supermarketeve" i menaxhonte nga burgu këto biznese. Ky “thesar” që sipas hetuesve është fryt i pasurive të akumuluara në rrugë të paligjshme dhe pastrimi parash të pista.

Ndërkohë sot në Milano, janë arrestuar djali dhe vajza i kujdestarit të vilës së Silvio Berluskonit në Arcore, që njihet gjithashtu si person i spikatur i Cosa Nostra-s në Milano.

[[HD]]

Jeta reale e 10 mafiozëve më të mëdhenj të njerëzimit

Në vitet ’90-të kronikat televizive ishin pushtuar nga “bëmat” e “Cosa Nostra”-s, vrasje dhe atentate të bujshme, që drejtoheshin nga kapot e mafias italiane dhe amerikane. “Shkëlqimi” i këtyre bosëve të krimit ishte pikërisht në ato vite dhe më pas gjithçka erdhi duke u zbehur. Hetimet e prokurorëve u thelluan dhe shkuan në arrestimet e anëtarëve të “vegjël” të kësaj organizate të frikshme, por e shkuan edhe më tej, me arrestimet e bosëve të mëdhenj.

Hetimet e Xhovani Falkones, Paolo Borselinos apo edhe njerëzve të tjerë të drejtësisë kryqëzuan mjaft kapo të “Cosa Nostra”-s që gjithmonë cilësoheshin si të fundit. Por në fakt fundi i këtij rrjeti mafioz nuk ka ardhur as sot e kësaj dite. Edhe pse në kronika të ndryshme thuhet “u arrestua i fundit”, gjithmonë është një “trashëgimtar” që do vazhdojë të mbajë të hapur rrjetin e “Cosa Nostra”-s. revista “Time” sjell historitë reale të dhjetë mafiozëve më të mëdhenj që ka njohur ndonjëherë njerëzimi në histori.

10 – Semion Mogilevich

Një nga 10 të arratisurit më të kërkuar nga FBI, Semion Mogilevich përbënte një figurë të rrezikshme. I quajtur “Zoti Mençuria” (ai ka një diplomë Ekonomiku), gangsteri mafioz, është kryetari i krimit të organizuar në Ukrainë; dhe që besohet nga agjencitë ndërkombëtare se është “bosi i bosave” të mafias ruse në botë. Ai ishte i përfshirë në gjithçka duke filluar nga një kompani me bazë në Pensilvani që mashtroi investitorët e Europës Lindore për një tregti gazi me një vlerë prej 150 milion dollarësh. Krimet e tij përfshijnë gjithashtu vrasje, tregti armësh dhe trafikim droge. Ai besohet se ka urdhëruar vrasjen e shumë kundërshtarëve të tij në botë. Mogilevich u arrestua në Moskë në 2008 për evazion fiskal; por në sajë të zgjuarsisë dhe dinakërisë së tij ai arriti të lirohej në vitin në vijim.





9 – Al Kapone

Nuk mund të mos përfshihej në listën e mafiozëve më të njohur në histori, personi që ka shumë mundësi të jetë në mendjen e të gjithëve: Al Kapone. Për vite të tëra dukej se ai ishte i pakapshëm nga ligji. Si kryetari i perandorisë kriminale italiane–amerikane në Çikago, ai ishte fajtor për krime të panumërta, duke filluar nga kumari dhe prostitucioni, kontrabanda dhe trafikimi i lëndëve narkotike, vjedhje, rryshfet dhe vrasje. Pavarësisht karrierës së gjatë kriminale, ai u bë më i njohur për Masakrën e Ditës së Shën Valentinit gjatë së cilës u vranë shtatë anëtarë të rëndësishëm të një bande rivale. Pavarësisht krimeve të shumta, ishte pikërisht krimi i tij më i vogël që çoi në arrestimin e tij: evazion fiskal. Krimi më i vogël – dhe dënimi i lehtë që jepej për të – bëri që ai të kalonte 7 vjet, 6 muaj dhe 15 ditë prapa hekurave.



8 – Çarls “Lucky” Luciano

Çarls “Lucky” Luciano ishte “babai” që lindi krimin e organizuar. Bosi i qytetit të New Yorkut ndërtoi modelin aktual të mafias legjendare, duke e shndërruar aktivitetin e vogël kriminal në një sipërmarrje operuese që siguronte përfitime të mëdha. Bashkë me ortakun e tij Meyer Lansky, Luciano krijoi dhe një bord drejtorësh. Bosi kriminal i familjes Gjenoveze hapi dyqane në lagjen juglindore të New Yorkut dhe filloi të shoqërohej me persona të ngjashëm me Frank Sinatrën, deri në momentin që prokurori amerikan Thomas Dewey akuzoi Lucianon me 62 akuza për ndjekje penale. Ai u ekstradua në Itali në 1946 dhe një vit më pas u shfaq sërish në Kubë. Por ai nuk e fitoi më asnjëherë statusin që kishte dikur dhe jetën duke i dhënë fund jetës që ai bënte dikur. Ai vdiq në 1962.



7 – Pablo Escobar

Gjatë adoleshencës, Pablo Escobar vidhte gurët e varreve dhe ua shiste ato kontrabandistëve në Panama. Ai u përfshi në biznesin e kokainës në 1970, në të njëjtën kohë që filluan operacionet e policisë kundra drogës. Falë ambicies së tij të palimituar, Escobar krijoi kartelin famëkeq Kolumbian, një sipërmarrje e fuqishme për trafikimin e drogës, që deri në 1980 kontrollonte më shumë se 80 përqind të kokainës që hynte në ShBA, duke e bërë atë një nga dhjetë njerëzit më të pasur në botë. Escobar ishte gjithashtu një nga kriminelët më të dhunshëm. Vdekja e tre kandidatëve për president, një përfaqësuesi ligjor, ministri të drejtësisë, më shumë se 200 gjyqtarëve, shumë gazetarëve dhe më shumë se 1 mijë policëve dhe qytetarëve të shumtë ishin rezultat i sundimit të tij.



6 – Xhon Goti

Ai është konsideruar gjerësisht si krimineli i fundit i stilit hollivudian, një njeri që shkonte në sallën e gjyqit dhe dilte sërish, i pafajshëm. “Zoti i modës” ishte bosi kriminal i familjes Gambino në mes të viteve ’80, dhe shpejt u bë i njohur si “Zoti Rezistenca” për shkak të aftësisë së tij për t’iu shmangur burgut. Akuzat, thuhej nga njerëzit e thjeshtë, nuk zgjidhnin gjë në rastin e tij. Kjo ishte deri në momentin që FBI–ja zbuloi një kryqëzatë të organizuar nga Goti, duke bërë që ai të arrestohej dhe të akuzohej për krime të ndryshme, duke përfshirë kontrabandë dhe vrasje. Eventualisht ai u dënua me burgim të përjetshëm në 1992 dhe qëndroi në burg deri në ditën e vdekjes së tij, të shkaktuar nga kanceri një dekadë më vonë.





5 – Hisajuki Mashi

Mafiozi i lindur në Kore, pati fillesat e tij në botën kriminale të Japonisë, pasi u vendos në Tokio pas Luftës II Botërore. Ai u bë një figurë e përhershme e “tregut të zi” dhe bëri emër në këtë fushë në gjithçka duke filluar nga turizmi dhe prostitucioni tek importimi i vajit. Ai themeloi bandën Tosei–kai, e cila arriti kulmin e saj në 1960. Organizata lejoi që Mashi të bëhej ndërmjetësi kryesor mes Japonisë dhe Koresë së Jugut. Shfrytëzimet e tij bënë të mundur që ai të merrte në posedim një shërbim detar që lidhte Japoninë me Korenë e Jugut në distancën më të shkurtër ndërmjet dy vendeve. Banda u shpërbë, por Mashi vazhdoi misionin e tij duke formuar dy organizata të tjera. Ai u tërhoq në 1980, i paprekur nga ligji dhe vdiq në 2002.



4 – “Toni i Madh” Akardo

Ai vdiq , nga shkaqe natyrore, në 1992, në moshën 86 vjeçare. Mafiozi i famshëm (ai mohoi të ishte i tillë) drejtoi bandën e Çikagos pas Al Kapones, dhe pas vdekjes së tij drejtori i Komisionit të Krimit në Çikago u shpreh se ky ishte “fundi i një epoke”. Ai ishte një nga personat që qëlluan me armë gjatë Masakrës së Shën Valentinit, dhe ishte i përfshirë në listën e armiqve të publikut në 1931. por ky ishte vetëm fillimi i një karriere të gjatë dhe të errët kriminale. Për dekada të tëra ai udhëhoqibandën e Çikagos, dhe pavarësisht arrestimeve të shumta për aktivitete që varionin nga vrasje dhe rrëmbim fëmijësh tek zhvatja, kontrabanda dhe kumari, ai nuk qëndroi asnjëherë në burg. Një dënim i dhënë në 1960 për evazion fiskal u rrëzua në apel: Toni i Madh (mesa duket ai kishte peshkuar një ton të madh) shpëtoi.



3 – Salvatore Rina

“Zotërinj, ju po bëni një gabim”, ishte deklarata që mafiozi siçilian Salvatore Rina u tha policëve, ndërkohë që u kap në janar të 1993 për krimet e kryera për më shumë se 20 vjet, si bos i mafias siçiliane. Ai kërkohej për vrasjen e më shumë se 100 personave të kryera gjatë kohës që ngjiste shkallët e karrierës kriminale. I njohur si “Toto”, thuhet se ai e nisi karrierën si vrasës me pagesë. Ai u arratis në 1969 pasi u akuzua për vrasje të trefishtë. Por kjo nuk e ndaloi atë që të vazhdonte aktivitetin kriminal dhe luftërat mafioze në Siçili në 1980, ku humbën jetën mijëra njerëz dhe arriti të vendosej në krye të organizatës. Në tetor të 1993, pavarësisht përpjekjeve për të pretenduar se po bëhej një gabim në identitet, Rina u dënua me burgim të përjetshëm; dënimi më i rëndë i dhënë në Itali.



2 – Davud Ibrahim

I shëndoshë dhe me mustaqe, është e vështirë të mendohet se Davud Ibrahim është një nga njerëzit më të rrezikshëm në histori. I konsideruar si kryetari i botës së krimit në Mumbi, u shndërrua nga të qenit një shantazhues klasik dhe kontrabandist ari në metropolin detar të Indisë në një njeri të përfshirë në një rrjet botëror terroristësh që përshin dhe lidhje me Al Kaedën. Ibrahim është i dyshuar potencial në një sulm terrorist në 1993, në Mumbai, ku u vranë qindra njerëz; dhe mund të ketë patur lidhje me sulmet e 2008 ndaj hoteleve luksoze dhe më të rëndësishme të Mumbait. Çfarë e bën më mistike figurën e tij, është pyetja e panjohur lidhur me vendndodhjen e tij – Inteligjenca Indiane dyshon se ai është në Pakistan, ndoshta në qytetin e Karakit, por ata e kundërshtojnë këtë deklaratë.



1 – Ksie Kajping

Me siguri keni dëgjuar për Kumbarin. Tashmë mund të njiheni dhe me Kumbarën. Në Kongkuing, një qytet i madh në Kinë, me një popullsi prej afërsisht 30 milion banorësh, Ksie Kajping ndikoi fuqishëm në vend, për shumë vite. Një operacion antikrim i Pekinit në Kongkuing, ndaj mafias në 2009 tregoi se si Ksie, për vite të tëra, kishte drejtuar marrëveshje ilegale kumari ndërkohë që ruante lidhjet me policinë lokale dhe zyrtarë qeveritarë. Ajo zotëronte makina dhe vila të shumta luksoze dhe krenohej për haremin e saj ku qëndronin 16 djem të rinj. Ksie, 46 vjeçare, që ngjan më shumë me një kryeinfermiere se një femër kriminele, eventualisht u dënua me 18 vjet burg. Historitë rreth pushtetit dhe fuqisë së saj u bënë pjesë e programeve të shumta mediatike

[Alti Elezi]

Falcone ju vinte hakut atyre maskarenjeve

Sikur te kishim edhe ne nje Falcone

hahahahaha e forte kjo.........................

[{A_N_G_E_L_69}]

[BBISHA/ Historia mafioze e Toto Riina-s, bosi i bosave të Cosa Nostra-s

][/B]

Salvatore Riina i njohur nga të gjithë si “Totò”, lindi në qytetin e Korleones, në afërsi të Palermos, më 16 nëntor 1930.

Ai është bos i Mafia Siçialiane dhe u bë kapoja më i fuqishëm që pati njohur ndonjëherë historia e Italisë.

Ai mori pseudonimin “Bisha” (La Belva) prej natyrës së dhunshme dhe i Njëshi i shkurtër (L curtu) prej trupit të shkurtër. Gjatë karrierës së tij mafioze ka urdhëruar vrasjen e qindra personave. “Tirana Observer” boton karrierën e mafioze të Rinës.

Dënimi i tij i parë i madh për të shërbyer iu dha në vitin 1949, kur ishte vetëm 19 vjeç, gjashtë vjet burg. Dënimi iu dha për shkak të vrasjes së një prej njerëzve të tij gjatë një zënke. Pas vdekjes së rivalit të tij, Riina u kthye në Corleone për të marrë një rol të rëndësishëm në shërbim të bosit Luciano Leggio. Në vitet e fundit klani Leggio u përplas me atë të Michele Navarra për dominim në vend, duke krijuar atë që më vonë do të quhet “lufta e Mafias”.

Toto Riina u arrestua përsëri në vitin 1963. Shërbeu disa vjet burg më pas u lirua pas dy gjyqeve kundër tij, të cilat u mbajtën respektivisht në Bari dhe Catanzaro. Gjatë kësaj periudhe u arrestua edhe Leggio, dhe Rinna zuri vendin e komandantit nga klani i korleonezëve.

Ai arriti të ngrinte sërish pushtetin ekonomik e financiar falë trafikut të drogës dhe tenderave në punimet e ndërtimit.

Pas pak kohe hoqi qafe bosin Stefano Bontate dhe mori të gjithë pushtetinn në organizatën e Koza Nostras. Urdhëroi disa vrasje dhe në këtë periudhë organizoi një fushatë agressive kundër shtetit.

Më 15 janar 1993, Riina kapet nga Forcat Speciale të Karabinierëve, dhe tani bosi i mafies ka mbi shpatulla dy dënime me burgim të përjetshëm.

Arrestimi i tij u bë në qendër të Palermos, në kryqëzimin e parë të vilës së tij, ku Riina kishte kaluar 25 vite arrati.

Ai u mbyll në një burg të veçantë në Sardenjë, ku qëndroi deri në vitin 1997. Më vonë u transferua në burgun e Askolit ku futen personat që kanë kryer krime të rënda.

Më 12 mars 2001, atij iu hoq dënimi me izolim, duke lejuar mundësinë që të takonte dhe njerëz të tjerë, pra të priste vizita.

Sot ka disa procese të vazhdueshme për krime të tjera, për të cilat ofrojnë dënime tjera të përjetshme.

[{A_N_G_E_L_69}]

Arrestimi



Më 15 janar 1993 në Palermo u arrestua shefi historik i Cosa Nostras siciliane, krimineli më i kërkuar në botë deri atëherë, Salvatore Riina. Ky i fundit është cilësuar edhe si mafiozi më i madh që ka pasur historia e mafias. Arrestimi i tij erdhi si rezultat i një hetimi të karabinierisë, Palermos dhe konkretisht i një skuadre speciale, në krye të të cilës ishte kapiteni Serxho De Kaprio, i mbiquajtur “Ultimo”, që do të finalizohej me kapjen e bosit të bosëve. Pas arrestimit të Riinas, falë punës së karabinierisë, Policisë dhe sidomos Prokurorisë së Palermos e Kaltanisetas do të bëhej e mundur identifikimi dhe kapja e të tjerë shefave mafiozë si Benedeto Santapaola, Leoluka Bagarela, Xhovani Bruska, Pietro Alieri, Salvatore Kancemi, Antonino Xhufre, Rafaele Ganci, Bernardo Provencano, Salvatore Lo Pikolo, etj.

[{A_N_G_E_L_69}]

Rruga drejt mafias

Rreth jetës së Salvatore Riinës dhe familjes së tij, ende ka mistere. Për jetën dhe veprimtarinë e tij janë bërë shumë filma, ku më i spikaturi ka qenë seriali “Il capo dei capi”.

Riina lindi në fshatin Korleone në vitin 1930 dhe veprimtaria e tij si “njeri i nderuar” fillon një ditë vere të vitit 1958, kur në afërsi të fshatit të tij, Luciano Lixho, masakron me plumba mitralozi, drejtorin e spitalit, doktorin Mikele Navarra, i cili ishte shefi i mafies në vend. Në krah të Lixhos, qëlluan edhe një grup të rinjsh, midis të cilëve ishte edhe Salvatore Riina. Fillimisht Riina ishte mëkëmbës i Lixhos, shef i plotfuqishëm i Mafies Korleoneze, i cili zëvendësoi Navarren. Gjatë kësaj kohe ai ka bashkëpunuar me Bernardo Provencanon.

Salvatore Riina fillon të bëhet shumë i pushtetshëm pas rënies së bosit të “korleonezëve”, Luciano Lixho, i cili arrestohet në maj të vitit l974. Pushteti i don Toto-s, sikundër zbulojnë disa të penduar, arrin deri në SHBA ku në pak vite, bosi korleonez ia arrin të lidhë aleanca me disa nga “familjet” më të pushtetshme të Cosa Nostras amerikane.

Për pushtetin e Riinas, fliste në hetimet e tij edhe prokurori Xhovani Falkone. Këtë e bën pas rikthimit nga udhëtimi i shkurtër në SHBA, ku kishte shkuar për të takuar prokurorin e Neë Yorkut, Rudolf Xhuliani dhe prokurorin e Manhattanit, Ricard Martin.

“Por shefi i Cosa Nostras nuk ishte më Luciano Lixho, por Salvatore Riina. Është ai, që nga vendi i arratisjes, drejtonte trafiqet më të mëdha të drogës në gjysmën e Botës. Dhe është gjithmonë ai prapa çdo ngjarje të përgjakshme” kishte shkruar Falkone.