MESHIRE KRISTIANE apo DREJTESI QYTETARE

[Anesti_55]

Mëshirë kristiane, apo drejtësi qytetare?
Scritto da Gazeta Sot
Mercoledì 29 Dicembre 2010 00:00
Nga Xhovalin DELIA*

(Urim për Vitin e Ri 2011)

Për sa kohë në mendësinë shqiptare do të mbretërojë propaganda “antikomuniste”, e në krye të vendit do të sundojnë demagogë shtihanë, shqiptarët nuk do të dinë të zgjedhin e për pasojë nuk do të gëzojnë demokraci, madje luftës së vjetër të klasave

do t’i shtohet edhe konflikti Jug – Veri!
Kur pashë fotografinë e Kadaresë u gëzova, por jo edhe aq kur e lexova fjalën e tij. Asgjë të keqe nuk gjeta, përkundrazi, plot fjalë të mençura e të vyera kishte thënë, por të keqen e madhe që na ka zënë, veç sa e kishte përmend. Kemi ngelur prapë në udhëkryq, na thuaj o profeti jonë; nga është e drejta e ku është e padrejta, se nuk po dimë nga t’ia mbajmë, djathtas, majtas, në Jug apo Veri?
E duam nga Ju, jo se atë e din vetëm ti, por sepse e thotë Kadareja! Nuk të kërkojmë votat “e vjedhura”, as të na gjesh të “drejtën”, jo, ajo çka duam nga ti është pak urtësi e pakëz dritë nga Torra Eifel.
"... Mendoj se çdo popull, sidomos populli shqiptar, është shumë i ndjeshëm ndaj ndjenjës së drejtësisë, kur vendoset drejtësia në vend... ( I. Kadare – shekulli 22. 12. 2010)
Na mëso profeti jonë; si ta vendosim, ku, kur e qysh? Na thuaj, çfarë na ndan me drejtësinë, me rregullin e ligjin? Pse nuk arrimë të vëmë raporte të mira me këto ligje bashkekzistence qytetare? Pse jemi të prirë drejt anarkisë, padrejtësisë e dhunës? Pse jemi të egër? Më mirë të jemi autokritikë për tu bërë të vetëdijshëm për defektet tona apo të shtiremi duke i atribuuar vetes virtyte që nuk i kemi realisht. Le ta themi të vërtetën, profeti ynë, dhëmb por korrigjon e shëron.
“... Ne kemi bërë vërtetë luftë kundër asaj që quhet mëshirë kristiane, por kemi harruar që këto ndjenja janë ndjenja njerëzore që janë mbi fe. Ka një mëshirë njerëzore që është gjithashtu një kategori humane njerëzimi. (I. Kadare – shekulli - 22. 12. 2010)
Mjerimi ka vetëm zhele, e nuk do mëshirë por ligj e drejtësi. Mëshira e lehtëson por nuk e shëron mjerimin, përkundrazi, po të kthehet në mjet, poshtëron të nënshtruarin, ushqen mjerimin e miklon padrejtësinë. Po a mund të pretendojmë drejtësi e aq më pak mëshirë kristiane nga një sistem i padrejtë, si sistemi i pa fe shqiptar, madje i korruptuar fizikisht, shpirtërisht, moralisht e politikisht?
Në këto kushte, alternativa nuk është predikimi i mëshirës e as mëshira, por evidentimi i shkakut, ngritja e të përdhosurve në skenë, para projektorëve që ti shohim në sy e të na shohin në fytyrë. Që shkaktarëve të pamëshirë e të pafytyrë t’iu tundet kolltuku nën bythë e viktima të bëhet e vetëdijshme për padrejtësinë. Të bindet se drejtësia e liria e dinjiteti nuk falen por fitohen.
Kolegët e tu iluminist francez, nuk predikuan mëshirën kristiane, ndriçuan skutat më të mjera të Parisit, u dhanë sy e vesh të mjerëve, u prinë dhe të gjithë bashkë bënë revolucion nga i cili mësoi gjithë bota, veç nesh. Haxhiqamilët shqiptarë, qenë të fundit që u zgjuan nga letargjia otomane dhe, të verbuar nga nata e gjatë, vrasin foshnjën e tyre demokratike. Po këta rebelë, do të jenë të parët që kthehen në servilë e spiunë nën diktaturë. Dhe në fund, do të jenë prapë të fundit që guxuan të rrëzojnë jo komunizmin, por shtatoren e një diktatori të vdekur. E po këta trima sypatrembur zemër barot, janë sot ata që nënshtrohen edhe në demokraci, kësaj here jo nga frika, por për leverdi. Mor po ç’komb jemi xhanëm që nënshtrohemi kaq kollaj e që shitemi kaq lirë? A kemi dinjitet e krenari apo vetëm kryeneçësi e marrëzi?
Ka një kërkim ndjese, një pardon.” (I. Kadare – shekulli 22. 12. 2010)
Dakord, po kush duhet të kërkojë ndjesë? Të gjithëve, kujt më shumë e kujt më pak, na peshojnë në trup e në shpirt mëkate e gjynahe por a ka një hierarki edhe në faj apo vetëm në merita e lavdi? Këtu nuk është fjala të dënojmë, një “x” individ e as një “y” parti, jo, çështja është të ndërrojmë mendësi. Para se të kërkojmë hesap të tjerëve le të rrëfehemi ne të parët për mëkatet tona e le të kërkojmë ndjesë shoqi shoqit në tokë e Zotit në qiell. Nëse të tjerët nuk e bëjnë këtë hap, kjo nuk varet nga ne. Ajo që secili nga ne ka në dorë, është të falë. Ata që nuk e meritojnë, le t’i dënojmë dhe rëndë bile, por jo ne, ligji e drejtësia. Ky është rregulli numër 1 në një shoqëri civile. Vetëm kështu mund të bashkëjetojmë si qytetarë, në të kundërt do të ishim barbarë. Shumë na klasifikojnë në këtë të fundit. Le të reflektojmë! Por që të reflektosh do të thotë të jesh në paqe me veten dhe me çka të rrethon, e që të jesh në paqe, duhet të rrëfehesh, kërkosh ndjesë dhe të falësh e të, të falin. Që të bashkëjetojë në paqe një komb, para së gjithash duhet të reflektojë truri e shpirti i tij.
Ju nuk keni vrarë e as internuar, por pena e fjala është më e rëndë se plumbi, e ne bash për penën e hollë e për fjalën e urtë të çmojmë e të adhurojmë o shkrimtari ynë.
“... Të gjitha këto janë përjashtuar nga jeta jonë. I kemi përjashtuar dhe nuk i kultivojmë”. (I: Kadarè shekulli, 22. 12. 2010)
A nuk jeni edhe ju o i urti jonë një nga kopshtarët e bahçes ku kultivuam “njeriun e ri” që sot, herë me kravatë rozë e herë me kravatë blu, na fshikullon me kamxhikun e demokracisë? Apo fajtorë janë vetëm komunistët e vdekur? Po ne të gjallët, çfarë bënim atëherë e ç’po bëjmë sot? Atëherë mbollëm atë çka jemi duke ngrënë, e sot jemi duke mbjellë atë çka të tjerët do të korrin nesër. Jemi të sigurt që kemi zgjedhur farën e mirë o kopshtari ynë i moçëm?
Duhen njohur gjërat para se ti gjykojmë ato. E po nuk na i shpjegove ti o profeti jonë që i di mirë këto punë, ne do vazhdojmë të djegim të njomin në vend të thatit. Këtë Kadareja i madh universal, mund ta bëjë vetëm nëse do çlirohet nga Ismaili i vogël provincial, që shpesh bie preh e ca shkrimtarucëve të dëshpëruar ziliqarë që kacavaren si merimanga “antikomuniste” në shtatoren gjigante Kadarè shkrimtar.
Na sqaro një herë e mirë profeti jonë; për të qenë intelektual demokrat, duhet të jesh domosdoshmërish antikomunist? A nuk janë njerëz si ne por që mendojnë ndryshe edhe komunistët?
Për sa kohë në mendësinë shqiptare do të mbretërojë propaganda “antikomuniste” e në krye të vendit do të jenë këto biçim demagogësh shtihanë, shqiptarët nuk do të dinë të zgjedhin e për pasojë nuk do të gëzojnë demokraci, por luftës së vjetër të klasave do ti shtohet edhe një konflikti i ri, Jug – Veri.
Ajo që kemi nevojë sot është të orientohemi drejt ligjit e drejt vlerës. E kush mund të jetë busulla më e mirë se Ju o profeti jonë? Kujt intelektuali shqiptar i dëgjohet fjala më shumë se Ju?
Kur intelektualët e gazetarët nuk janë në gjendje të kenë një pozicion koherent e ti rezistojnë tundimit shitblerjes e frikës, ç’duhet të presim nga klasa instinktive politike që pa prit pa kujtuar gjenden në qiellin e shtatë; me pushtet, para dhe rrethuar me virgjëresha? Kush nuk do të tundohej nga një Parajsë e tillë tokësore? Ne i duam shenjtër politikanët por nuk janë as djaj, thjesht njerëz, dhe të mirë, madje edhe të mbarë në fillesë. Tundimi i deformon dhe i bën të prapët. Duhet të sforcohemi ti kuptojmë, për ti ndihmuar para se ti demaskojmë e ti dënojmë. Nuk është kaq e lehtë ti rezistosh tundimit. Ata pak ,“të racës”, që janë bij të arsyes e padronë të trupit rezistojnë, të tjerët, “të radhës”, skllevërit e trupit që nuk njohin si “atësi” principet e arsyen, kanë një çmim, si çdo mall, madje të ulët. Ky fenomen nuk ndodh vetëm në politikë e vetëm politikanëve, paçka se “tabelë qitje” janë gjithmonë ata.
Anomalia e sotme është produkt normal i shoqërisë tonë në një ndryshim radikal; nga të barabartë pa pronë, në të pabarabartë në garë të egër, me e pa prona. Natyrisht nuk janë intelektualët shkaku e as nuk mund të jenë ata shpëtimtarët. Nga ata kërkohet përkushtim e vizion të kthjellët për ardhmëninë, pa u kompromentuar në politikë. Mungesa e një kualiteti të tillë kulturor, është një tjetër shkak i krizës tonë politike sociale.
“... Gjithashtu mendoj që konkretisht meqë është përpara ligji i zgjedhjeve, mendoj që është një nga ligjet e rëndësishme që do të luajë rol. Unë nuk jam specialist dhe nuk jam marrë ndonjëherë me këtë gjë, por e them si parim si të thuash".(I. Kadarè, shekulli – 22.12.2010)
Nuk të kërkojmë hartimin e ligjit elektoral o profeti jonë, por, më që politika e mbrapsht shtiret e nuk tregon ku i dhemb, kërkojmë nga ty të vësh gishtin tek plaga, bash te fillesa, aty ku komprometohet demokracia, tek përzgjedhja e stafit që do të marrë përgjegjësinë e qeverisjes e të administrimit të jetës publike; Pse përfaqësuesit e popullit sovran, në vend që të zgjidhen direkt nga sovrani popull, vazhdojnë të zgjidhen nga krerët e partive, me marifete “dushku e shkoze”? Sepse i shërben popullit e vendit apo interesave të krerëve të partive për të personalizuar partitë, politikën dhe institucionet? Nëse përzgjedhja do të bëhej direkt njerëzit e thjeshtë, përfaqësuesi deputet, do të jepte llogari direkt para një komuniteti njerëzish që i ka dhënë mandatin e jo para një kryetari partie që mund të gënjehet, të mashtrohet e të korruptohet. Një tjetër shkak i krizës aktuale shqiptare është bash forma jo demokratike e zgjedhjes, personalizimi i partive dhe i politikës, natyrisht importuar nga demokracia Perëndimore, e cila po përjeton krizën më të rëndë morale, politike dhe ekonomike, edhe nga shkaku i lartpërmendur. Një vit e gjysmë regjim demokratik, pa opozitë, me një parlament gjysmagjel të paralizuar në agoni që mbijeton me serumet e ndërkombëtarëve. Erdhën zgjedhjet e reja e ne nuk kemi mbaruar së numëruari votat e vjetra. Si do ti vejë halli kutive? Do të përdoren “dosjet e vjetra” si shantazh për të mbuluar votat e vjedhura? Humbësi nuk pranon humbjen e fitimtari nuk është në gjendje të konfirmojnë fitoren! Na thuaj, ku është e drejta profeti jonë? Nëse nuk na e thua dot, na mëso si ta njohim e si ta gjejmë atë. Zaten, në vendin ku ti ke zgjedhur për të jetuar, bash për këtë, shkrimtari konsiderohet gjysmëperëndi, jo thjeshtë se di të shkruajë mbi letër, por sepse shikon përtej letrës, më qartë e më larg se njerëzit normalë, sepse shkrimtari nuk ka konflikte interesash, nuk ka frikë nga e kaluara, gëzon të tashmen e projekton të ardhmen e dishepujve të vet. Jo domosdoshmërisht duhet të martirizohet, por është gjithmonë i gatshëm për tu flijuar për misionin që ka marrë përsipër, dritë, pakëz dritë, në fund të fundit e rëndësishme është drita e jo kush e sjell atë.
Gëzuar Vitin e Ri bashkatdhetarë të mirë!
*Piktor – regjisor – shkrimtar
www.xhovalindelia.it

[Duaje Siveten]

Problemet qe ngre autori i radheve me poshte jane aq te dukshme e aq prezente sa qe kerkojne impenjimin e domosdoshem te intelektualeve Shqiptare, mendimi e opinioni i te cileve eshte mpire tej mase ... paçka se vlerat e kombit tone po neperkemben ndoshta si asnje here tjeter ...

Autori na ve para alternatives meshire kristiane apo drejtesi qytetare, duke te dhene pershtypjen se ato perjashtojne njera tjetren ,,,

Perse te mos bashkejetojne, beshkeveprojne e bashkerendojne te dyja bashke ... apo ose/ose, e jo ose/edhe, deri edhe/edhe ...

ds


SOT ONLINE

Mëshirë kristiane, apo drejtësi qytetare?

Nga Xhovalin DELIA, piktor – regjisor – shkrimtar

(Urim për Vitin e Ri 2011)

Për sa kohë në mendësinë shqiptare do të mbretërojë propaganda “antikomuniste”, e në krye të vendit do të sundojnë demagogë shtihanë, shqiptarët nuk do të dinë të zgjedhin e për pasojë nuk do të gëzojnë demokraci, madje luftës së vjetër të klasave do t’i shtohet edhe konflikti Jug – Veri!

Kur pashë fotografinë e Kadaresë u gëzova, por jo edhe aq kur e lexova fjalën e tij. Asgjë të keqe nuk gjeta, përkundrazi, plot fjalë të mençura e të vyera kishte thënë, por të keqen e madhe që na ka zënë, veç sa e kishte përmend. Kemi ngelur prapë në udhëkryq, na thuaj o profeti jonë; nga është e drejta e ku është e padrejta, se nuk po dimë nga t’ia mbajmë, djathtas, majtas, në Jug apo Veri?
E duam nga Ju, jo se atë e din vetëm ti, por sepse e thotë Kadareja! Nuk të kërkojmë votat “e vjedhura”, as të na gjesh të “drejtën”, jo, ajo çka duam nga ti është pak urtësi e pakëz dritë nga Torra Eifel.

"... Mendoj se çdo popull, sidomos populli shqiptar, është shumë i ndjeshëm ndaj ndjenjës së drejtësisë, kur vendoset drejtësia në vend... ( I. Kadare – shekulli 22. 12. 2010) Na mëso profeti jonë; si ta vendosim, ku, kur e qysh? Na thuaj, çfarë na ndan me drejtësinë, me rregullin e ligjin? Pse nuk arrimë të vëmë raporte të mira me këto ligje bashkekzistence qytetare? Pse jemi të prirë drejt anarkisë, padrejtësisë e dhunës? Pse jemi të egër? Më mirë të jemi autokritikë për tu bërë të vetëdijshëm për defektet tona apo të shtiremi duke i atribuuar vetes virtyte që nuk i kemi realisht. Le ta themi të vërtetën, profeti ynë, dhëmb por korrigjon e shëron.

“... Ne kemi bërë vërtetë luftë kundër asaj që quhet mëshirë kristiane, por kemi harruar që këto ndjenja janë ndjenja njerëzore që janë mbi fe. Ka një mëshirë njerëzore që është gjithashtu një kategori humane njerëzimi. (I. Kadare – shekulli - 22. 12. 2010). Mjerimi ka vetëm zhele, e nuk do mëshirë por ligj e drejtësi. Mëshira e lehtëson por nuk e shëron mjerimin, përkundrazi, po të kthehet në mjet, poshtëron të nënshtruarin, ushqen mjerimin e miklon padrejtësinë. Po a mund të pretendojmë drejtësi e aq më pak mëshirë kristiane nga një sistem i padrejtë, si sistemi i pa fe shqiptar, madje i korruptuar fizikisht, shpirtërisht, moralisht e politikisht?

Në këto kushte, alternativa nuk është predikimi i mëshirës e as mëshira, por evidentimi i shkakut, ngritja e të përdhosurve në skenë, para projektorëve që ti shohim në sy e të na shohin në fytyrë. Që shkaktarëve të pamëshirë e të pafytyrë t’iu tundet kolltuku nën bythë e viktima të bëhet e vetëdijshme për padrejtësinë. Të bindet se drejtësia e liria e dinjiteti nuk falen por fitohen.

Kolegët e tu iluminist francez, nuk predikuan mëshirën kristiane, ndriçuan skutat më të mjera të Parisit, u dhanë sy e vesh të mjerëve, u prinë dhe të gjithë bashkë bënë revolucion nga i cili mësoi gjithë bota, veç nesh. Haxhiqamilët shqiptarë, qenë të fundit që u zgjuan nga letargjia otomane dhe, të verbuar nga nata e gjatë, vrasin foshnjën e tyre demokratike. Po këta rebelë, do të jenë të parët që kthehen në servilë e spiunë nën diktaturë. Dhe në fund, do të jenë prapë të fundit që guxuan të rrëzojnë jo komunizmin, por shtatoren e një diktatori të vdekur. E po këta trima sypatrembur zemër barot, janë sot ata që nënshtrohen edhe në demokraci, kësaj here jo nga frika, por për leverdi. Mor po ç’komb jemi xhanëm që nënshtrohemi kaq kollaj e që shitemi kaq lirë? A kemi dinjitet e krenari apo vetëm kryeneçësi e marrëzi?

"Ka një kërkim ndjese, një pardon.” (I. Kadare – shekulli 22. 12. 2010)
Dakord, po kush duhet të kërkojë ndjesë? Të gjithëve, kujt më shumë e kujt më pak, na peshojnë në trup e në shpirt mëkate e gjynahe por a ka një hierarki edhe në faj apo vetëm në merita e lavdi? Këtu nuk është fjala të dënojmë, një “x” individ e as një “y” parti, jo, çështja është të ndërrojmë mendësi.

Para se të kërkojmë hesap të tjerëve le të rrëfehemi ne të parët për mëkatet tona e le të kërkojmë ndjesë shoqi shoqit në tokë e Zotit në qiell. Nëse të tjerët nuk e bëjnë këtë hap, kjo nuk varet nga ne. Ajo që secili nga ne ka në dorë, është të falë. Ata që nuk e meritojnë, le t’i dënojmë dhe rëndë bile, por jo ne, ligji e drejtësia. Ky është rregulli numër 1 në një shoqëri civile. Vetëm kështu mund të bashkëjetojmë si qytetarë, në të kundërt do të ishim barbarë. Shumë na klasifikojnë në këtë të fundit. Le të reflektojmë! Por që të reflektosh do të thotë të jesh në paqe me veten dhe me çka të rrethon, e që të jesh në paqe, duhet të rrëfehesh, kërkosh ndjesë dhe të falësh e të, të falin. Që të bashkëjetojë në paqe një komb, para së gjithash duhet të reflektojë truri e shpirti i tij.

Ju nuk keni vrarë e as internuar, por pena e fjala është më e rëndë se plumbi, e ne bash për penën e hollë e për fjalën e urtë të çmojmë e të adhurojmë o shkrimtari ynë.

“... Të gjitha këto janë përjashtuar nga jeta jonë. I kemi përjashtuar dhe nuk i kultivojmë”. (I: Kadarè shekulli, 22. 12. 2010). A nuk jeni edhe ju o i urti jonë një nga kopshtarët e bahçes ku kultivuam “njeriun e ri” që sot, herë me kravatë rozë e herë me kravatë blu, na fshikullon me kamxhikun e demokracisë? Apo fajtorë janë vetëm komunistët e vdekur? Po ne të gjallët, çfarë bënim atëherë e ç’po bëjmë sot? Atëherë mbollëm atë çka jemi duke ngrënë, e sot jemi duke mbjellë atë çka të tjerët do të korrin nesër. Jemi të sigurt që kemi zgjedhur farën e mirë o kopshtari ynë i moçëm?

Duhen njohur gjërat para se ti gjykojmë ato. E po nuk na i shpjegove ti o profeti jonë që i di mirë këto punë, ne do vazhdojmë të djegim të njomin në vend të thatit. Këtë Kadareja i madh universal, mund ta bëjë vetëm nëse do çlirohet nga Ismaili i vogël provincial, që shpesh bie preh e ca shkrimtarucëve të dëshpëruar ziliqarë që kacavaren si merimanga “antikomuniste” në shtatoren gjigante Kadarè shkrimtar.

Na sqaro një herë e mirë profeti jonë; për të qenë intelektual demokrat, duhet të jesh domosdoshmërish antikomunist? A nuk janë njerëz si ne por që mendojnë ndryshe edhe komunistët?

Për sa kohë në mendësinë shqiptare do të mbretërojë propaganda “antikomuniste” e në krye të vendit do të jenë këto biçim demagogësh shtihanë, shqiptarët nuk do të dinë të zgjedhin e për pasojë nuk do të gëzojnë demokraci, por luftës së vjetër të klasave do ti shtohet edhe një konflikti i ri, Jug – Veri.
Ajo që kemi nevojë sot është të orientohemi drejt ligjit e drejt vlerës. E kush mund të jetë busulla më e mirë se Ju o profeti jonë? Kujt intelektuali shqiptar i dëgjohet fjala më shumë se Ju?

Kur intelektualët e gazetarët nuk janë në gjendje të kenë një pozicion koherent e ti rezistojnë tundimit shitblerjes e frikës, ç’duhet të presim nga klasa instinktive politike që pa prit pa kujtuar gjenden në qiellin e shtatë; me pushtet, para dhe rrethuar me virgjëresha? Kush nuk do të tundohej nga një Parajsë e tillë tokësore? Ne i duam shenjtër politikanët por nuk janë as djaj, thjesht njerëz, dhe të mirë, madje edhe të mbarë në fillesë. Tundimi i deformon dhe i bën të prapët. Duhet të sforcohemi ti kuptojmë, për ti ndihmuar para se ti demaskojmë e ti dënojmë. Nuk është kaq e lehtë ti rezistosh tundimit. Ata pak ,“të racës”, që janë bij të arsyes e padronë të trupit rezistojnë, të tjerët, “të radhës”, skllevërit e trupit që nuk njohin si “atësi” principet e arsyen, kanë një çmim, si çdo mall, madje të ulët. Ky fenomen nuk ndodh vetëm në politikë e vetëm politikanëve, paçka se “tabelë qitje” janë gjithmonë ata.

Anomalia e sotme është produkt normal i shoqërisë tonë në një ndryshim radikal; nga të barabartë pa pronë, në të pabarabartë në garë të egër, me e pa prona. Natyrisht nuk janë intelektualët shkaku e as nuk mund të jenë ata shpëtimtarët. Nga ata kërkohet përkushtim e vizion të kthjellët për ardhmëninë, pa u kompromentuar në politikë. Mungesa e një kualiteti të tillë kulturor, është një tjetër shkak i krizës tonë politike sociale.

“... Gjithashtu mendoj që konkretisht meqë është përpara ligji i zgjedhjeve, mendoj që është një nga ligjet e rëndësishme që do të luajë rol. Unë nuk jam specialist dhe nuk jam marrë ndonjëherë me këtë gjë, por e them si parim si të thuash".(I. Kadarè, shekulli – 22.12.2010). Nuk të kërkojmë hartimin e ligjit elektoral o profeti jonë, por, më që politika e mbrapsht shtiret e nuk tregon ku i dhemb, kërkojmë nga ty të vësh gishtin tek plaga, bash te fillesa, aty ku komprometohet demokracia, tek përzgjedhja e stafit që do të marrë përgjegjësinë e qeverisjes e të administrimit të jetës publike; Pse përfaqësuesit e popullit sovran, në vend që të zgjidhen direkt nga sovrani popull, vazhdojnë të zgjidhen nga krerët e partive, me marifete “dushku e shkoze”? Sepse i shërben popullit e vendit apo interesave të krerëve të partive për të personalizuar partitë, politikën dhe institucionet? Nëse përzgjedhja do të bëhej direkt njerëzit e thjeshtë, përfaqësuesi deputet, do të jepte llogari direkt para një komuniteti njerëzish që i ka dhënë mandatin e jo para një kryetari partie që mund të gënjehet, të mashtrohet e të korruptohet. Një tjetër shkak i krizës aktuale shqiptare është bash forma jo demokratike e zgjedhjes, personalizimi i partive dhe i politikës, natyrisht importuar nga demokracia Perëndimore, e cila po përjeton krizën më të rëndë morale, politike dhe ekonomike, edhe nga shkaku i lartpërmendur. Një vit e gjysmë regjim demokratik, pa opozitë, me një parlament gjysmagjel të paralizuar në agoni që mbijeton me serumet e ndërkombëtarëve.

Erdhën zgjedhjet e reja e ne nuk kemi mbaruar së numëruari votat e vjetra. Si do ti vejë halli kutive? Do të përdoren “dosjet e vjetra” si shantazh për të mbuluar votat e vjedhura? Humbësi nuk pranon humbjen e fitimtari nuk është në gjendje të konfirmojnë fitoren! Na thuaj, ku është e drejta profeti jonë? Nëse nuk na e thua dot, na mëso si ta njohim e si ta gjejmë atë. Zaten, në vendin ku ti ke zgjedhur për të jetuar, bash për këtë, shkrimtari konsiderohet gjysmëperëndi, jo thjeshtë se di të shkruajë mbi letër, por sepse shikon përtej letrës, më qartë e më larg se njerëzit normalë, sepse shkrimtari nuk ka konflikte interesash, nuk ka frikë nga e kaluara, gëzon të tashmen e projekton të ardhmen e dishepujve të vet. Jo domosdoshmërisht duhet të martirizohet, por është gjithmonë i gatshëm për tu flijuar për misionin që ka marrë përsipër, dritë, pakëz dritë, në fund të fundit e rëndësishme është drita e jo kush e sjell atë.

Gëzuar Vitin e Ri bashkatdhetarë të mirë!

www.xhovalindelia.it