Petro Nini Luarasi, orthodhoks apo protestant?

[albani1]

Deri tani askush nuk i eshte pergjigjur ketyre pyetjeve.


2 pyetje ne lidhje me keto gjera.
1. pse kisha greke ortodokse ne ate kohe nuk ka qene asnjehere mbrojtese e te drejtave te njeriut sic ishin per shembull vrasja e cameve apo edhe shpronesimi i tyre ( vitet e pasluftes se 2 boterore)

2. Pse kisha greke ortodokse sot nuk ben as me te voglen perpjekje per :
a. te hequr ligjin e luftes me Shqiperine
b. te ndihmuar camet te marrin pronat e tyre
c. te ndihmuar qe emigrantet Shqipetar te kene te drejten e tyre per te patur shkolla shqipe te mbeshtetura nga shteti grek .
d.te denoje sharjet raciste te ushtrise greke ne parakalimin qe u be ne vitin e kaluar para presidentit grek


A mund te kemi nje pergjigje???????????????????

[petrol]

Presidenti i Shqipërisë Bamir Topi dekoron personalitetet kolonjare Petro Nini Luarasi, Jani Vreto (pas vdekjes) dhe Xhemal Dalipi

Presidenti i Republikës, Prof. Dr. Bamir Topi, në kuadrin e festimit të 100-vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, vizitoi më 13 janar 2012 qytetin e Ersekës ku dekoroi me Urdhërin “Nderi i Kombit”, rilindasit kolonjarë Petro Nini Luarasi, Jani Vreto (pas vdekjes) dhe këngëtarin e instrumentistin e muzikës popullore, Xhemal Dalipi, me Urdhrin “Naim Frashëri” i Artë.
Rilindasi Petro Nini Luarasit u vlerësua me Urdhrin “Nderi i Kombit” si: “Figurë e shquar e kombit, një nga veprimtarët e ndritur të Rilindjes Kombëtare, luftëtar i paepur për zgjimin, emancipimin dhe prosperimin e kombit shqiptar, për çlirimin nga zgjedha otomane dhe formimin e shtetit komb të shqiptarëve, luftëtarit të madh të krijimit të arsimit kombëtar si një nga shtyllat e çështjes kombëtare, vepër për të cilën dha edhe jetën.”
Rilindasi Jani Vreton u vlerësua me Urdhrin “Nderi i Kombit” si: “Figurë e shquar e kombit, një nga veprimtarët e ndritur të Rilindjes, që çështjen kombëtare e pa të lidhur njësh me krijimin dhe zhvillimin e arsimit kombëtar dhe përpjekjet për krijimin e alfabetit shqiptar dhe botimin e abetares së parë shqipe i konsideronte si beteja të mëdha për fitoren e pavarësisë dhe krijimin e shtetit shqiptar.”
Këngëtari e instrumentisti Xhemal Dalipi, u nderua me Urdhrin “Naim Frashëri” i Artë “Për kontribut të çmuar në pasurimin e jetës kulturore artistike të Kolonjës, veçanërisht nëpërmjet interpretimit plot pasion dhe me mjeshtëri të këngës popullore të kësaj krahine.”
Ceremonia e dekorimit u organizua në sallën qendrore të Bibliotekës së qytetit të Ersekës “Skënder Luarasi”, në prani të deputetit të zonës , Kryetarit të Bashkisë, drejtuesve vendorë, pasardhësve e të afërmve të personaliteteve të dekoruar si dhe të intelektualëve e qytetarëve të shumtë.
Përfaqësuesit e familjeve të rilindasve Petro Nini Luarasi dhe Jani Vrato falenderuan kreun e shtetit, organizatorët e ceremonisë e të pranishmit dhe shprehën dëshirën që dy dekoratat e larta tia dorëzonin muzeut historik në Ersekë.

Në fjalën e tij Presidenti i Republikës u shpreh:

“Së pari, më lejoni t’ju përshëndes të gjithëve dhe t’ju falënderoj nga zemra për këtë mikpritje të veçantë!

I nderuar zoti Kryetar,
Të nderuar deputetë,
Të nderuar përfaqësues të qeverisjes vendore,

Padyshim që është një moment jashtëzakonisht i rëndësishëm fillimi i vitit jubilar që përkon me 100-vjetorin e shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë. Vij këtu në Kolonjë, për të nderuar këtë zonë, për të nderuar figura të ndritura të historisë sonë kombëtare, sikurse e tha zoti Kryetar i Bashkisë, sigurisht që ka shumë figura. Ju përmendët disa, por jam i sigurt që ka dhe figura të tjera, që i kanë dhënë emër kësaj zone të nderuar, kësaj zone fisnike, dhe duke iu bashkangjitur atyre figurave që i kanë dhënë nder Shqipërisë. Padyshim, Shqipëria dhe në të gjitha viset ku kanë jetuar shqiptarët, kanë jetuar patriotë, mendimtarë, mësues të nderuar, të cilët shkrinë gjithçka në funksion të Shqipërisë dhe të çështjes kombëtare. Në një zonë kaq patriotike me vlera të jashtëzakonshme të traditës dhe vlerave qytetare, ndoshta këtu në këtë hapësirë të vogël gjeografike, ka dalë një numër i jashtëzakonshëm njerëzish të ndritur, me të cilët krenohet jo vetëm Kolonja, por krenohet e gjithë Shqipëria.

Më shumë se një shekull përpara, pikërisht këtu në Kolonjë, mori jetë një prej projekteve më të mëdha kombëtare në historinë e shtetit shqiptar: krijimi i institucioneve kombëtare arsimore. Me një vetëdije të lartë patriotike, me kurajën e një brezi të papërsëritshëm atdhetarësh dhe intelektualësh, djemtë dhe burrat e Kolonjës hodhën themelet e identitetit kulturor e kombëtar. Petro Nini Luarasi dhe Jani Vreto ishin dy prej pishtarëve të pashuar të dijes dhe shqiptarisë; çdo brez shqiptarësh u është mirënjohës atyre për gjithçka që bënë për gjuhën dhe kulturën shqiptare. Sot jemi këtu për t’i kujtuar dhe nderuar, për t’i bërë edhe zyrtarisht, ashtu siç janë në të vërtetë, në memorien tonë shtetërore e kombëtare, “Nder i Kombit”.

Luarasi dhe Vreto janë pjesë e një elite politike dhe kulturore kolonjare, e cila në kohë të ndryshme me vullnet e bindje qytetare i ka bërë shërbime të çmuara Shqipërisë dhe interesave tona kombëtare. Emrat e tyre bëjnë pjesë në grupin drejtues të komuniteteve shqiptare në Turqi, Rumani dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës; kanë lënë gjurmë të gjalla në të gjithë fazën e Rilindjes kombëtare, të përgatitjes së pavarësisë, në aktet e themelimit të shtetit shqiptar, në periudhën e sistemit demokratik të viteve 20-të, gjatë luftës çlirimtare dhe më vonë, deri edhe në fillimet e proceseve demokratike të viteve 90-të.

Të gjithë shqiptarët njohin dhe çmojnë lart vlerat e larta kombëtare të Papa Kristo Negovanit, Shahin Kolonjës, Sevasti e Parashqevi Qiriazit, Fan Nolit, Sali Butkës, Themistokli Gërmenjit, Sejfi Vllamasit dhe deri tek një prej drejtuesve kryesorë të procesit të transformimeve demokratike, Gramoz Pashkos. Secili prej tyre, në mënyrën e vet dhe në periudha të ndryshme historike, me veprën e tyre intelektuale dhe kombëtare i ka bërë nder Kolonjës dhe gjithë Shqipërisë. Kjo është arsyeja që këtu në Kolonjë kemi një trashëgimi historike të pazakontë për një krahinë kaq të vogël gjeografike, - tregues ky i vitalitetit, traditës, ndjenjave patriotike dhe shqiptarizmit të lartë që ju keni krijuar e forcuar nga brezi në brez.

Petro Nini Luarasi dhe Jani Vreto janë dy prej kolosëve të kësaj trashëgimie. Ata mbajtën peshën kryesore në hapjen e shkollave shqipe, janë autorë të veprave të para të teksteve mësimore dhe mësimdhënës e drejtues të parë të vatrave të dijes. Ata dolën mbi politikat pushtuese që synonin ndarjet fetare e krahinore për të apeluar për luftë dhe qëndresë të përbashkët në mbështetje të interesit kombëtar, Shqipërisë dhe shqiptarizmit. Në aktivitetin e tyre politik ata u sulmuan me çdo mjet nga qarqet antishqiptare të vendeve fqinje apo fuqitë pushtuese, por asnjë kërcënim nuk i stepi, nuk u bë pengesë në projektin e tyre për arsimin shqip dhe kulturën kombëtare.

Petro Nini është simbol i shkronjave shqipe, një martir që pagoi me jetën e tij mbrojtjen dhe përhapjen e arsimit shqip. Përpjekja për arsimin shqip ishte përpjekje për identitet e zgjim kombëtar, për ikje nga errësira dhe përhapjen e dijes e shpresës. Kjo është arsyeja që në librin e tij “Mallkimi i shkronjave shqipe dhe çpërfolja e shqiptarit”, Luarasi shkruan se gjuha e kombi janë “e vetmja rrugë e shpëtim që na besoi Perëndia për provë të vlerës sonë midis kombeve të tjerë. Kush është frikacak kundrejt së drejtës, bëhet tradhtar i mëmëdheut dhe i vetes së tij". Testamenti i tij politik “Ruamëni gjakun se do t’ju duhet për shkrimin e gjuhës shqipe”, është një akt i gjallë atdhetar që na bën edhe sot të ndihemi krenarë për të dhe gjithçka ai përfaqëson.

Ashtu si Petro Nini Luarasi, edhe Jani Vreto me veprat e tij filozofike dhe mendimin e përparuar intelektual, me aktivitetin patriotik dhe një bilanc të çmuar arritjesh të mëdha, përbën një simbol qëndrese, shembull frymëzimi dhe atdhedashurie. Libri i tij “Kanonizmoj e Shokënisë të Shtypuni Shkronjave ndë Gjuhët Shqip" mbetet një traktat politik e kulturor me vlera të veçanta dhe thelbi i asaj që më pas do të arrihej përmes krijimit të "Shoqërisë së të Shtypuri(t) të Shkronjave Shqip" dhe krijimit të abetareve të para shqipe.

Të nderuar pjesëmarrës,

Duke nderuar këto dy figura të shquara kombëtare ne i bëjmë nderim sakrificave të mëdha në breza për identitetin tonë kulturor dhe kombëtar. Sot Shqipëria është një vend evropian, anëtar në NATO dhe në normalitet demokratik. Miliona shqiptarë flasin e shkruajnë sot gjuhën shqipe, për germat e së cilës u sakrifikuan kolosë të mendimit kombëtar si Petro Nini Luarasi apo Jani Vreto.

Nderimi i tyre është edhe një apel publik për të nxjerrë në pah nevojën e vlerësimit dhe rivlerësimit të traditave dhe arritjeve tona më të mëdha historike në vitin jubilar të 100-vjetorit të shtetit shqiptar. Ky proces nuk mund dhe nuk duhet të bëhet për interesa politike të ditës, por përmes një procesi gjithëpërfshirës, transparent dhe profesional, nga institucione që kanë përgjegjësinë e vlerësimit dhe analizës, si dhe bazuar në kritere që tejkalojnë preferencat apo prirjet emocionale të ditës dhe kohës kur jetojmë.

Nga ana tjetër, ky nderim përbën edhe një apel publik për ta ruajtur dhe pasuruar akoma më shumë gjuhën, traditën dhe kulturën tonë kombëtare, si pjesë e rëndësishme e vlerave dhe identitetit tonë kombëtar. Brezat e rinj kanë fatin të lindin e rriten në një epokë të re, por ata kanë edhe përgjegjësinë të mendojnë e të bëjnë përpjekje më të mëdha për të pasuruar atë trashëgimi të jashtëzakonshme humanizmi, qytetarie dhe patriotizmi që krijuan figura të shquara si ato të Petro Nini Luarasit dhe Jani Vretos.

Në shenjë vlerësimi për vazhdimësinë e vlerave të këtij qyteti nderoj sot edhe një emër - simbol të trashëgimisë artistike, instrumentistin Xhemal Dalipi. Kam bindjen se arti i tij i ka kaluar kufijtë e Kolonjës dhe njihet e vlerësohet kudo ku ka shqiptarë, ndaj edhe ky vlerësim është më se i merituar.

Ne sapo kemi filluar nderimin e figurave pikërisht në këtë vit jubilar. Ju siguroj që në bashkëpunim të ngushtë institucional me institucionet specifike, qofshin këto të administratës qendrore, por dhe ato që lidhen me Akademinë e Shkencave, do të vlerësojmë hap pas hapi, në një aktivitet shumë intensiv gjatë këtij viti, të gjitha ato figura të cilat vërtet qëndrojnë në piedestalin e patriotëve, të mendimtarëve, të ideologëve, të atyre që bëjnë që të krenohemi të gjithë sot. Pra, sot, ne konsiderojmë vetëm fillimin e nderimit të këtyre figurave, sepse sikurse thashë, nga kjo zonë ka mjaft figura të tjera që ne do vazhdojmë t’i nderojmë, pavarësisht nëse e bëjmë këtë në Kolonjë, apo e bëjmë këtë në Tiranë, apo e bëjmë diku tjetër, sepse kudo ku flitet shqip, ku ka gjak shqiptari, ku ka ndjesi patriotike, ka një respekt, pa qenë nevoja të themi nëse është bërë ceremonia në Kolonjë, në Tiranë, në Prishtinë, apo dhe në viset e tjera, ku jetojnë shqiptarët. Kjo është arsyeja që në nderimin e figurave kobmëtare që kanë qenë në funksion të memories kobmëtare, në funksion të atyre ngjarjeve që kanë bërë që shqiptarët të ndihen sot krenarë, padyshim që ekziston e njëjta ndjenjë respekti dhe vlerësimi, dhe ne do ta bëjmë gjatë gjithë kohës, sa kohë që në dejet tona të ketë, sikurse thashë, ndjesi në respekt të së kaluarës, por mbi të gjitha për t’u orientuar, sikurse ashtu jemi orientuar drejt, drejt familjes evropiane. Dhe jam i bindur që të gjithë së bashku, jo vetëm do ta përjetojmë ëktë rrugë, por do të kontribuojmë që këtë rrugë ta realizojmë sa më shpejt.
Edhe njëherë, duke ju falënderuar, sikurse thashë për mikpritjen, për vëmendjen, më lejoni që të procedojmë me ceremoninë e vlerësimit, dekorimit të këtyre figurave të ndritura. Faleminderit!”

[yllbardh]

Nga : Petro NINI LUARASI

Kur të parën herë më ra ndër duar ky mallkim me çkishërim, dhe i vëzhgova ato, dy gjëra të kundërtë prekën shpirtin tim: pikëllimi dhe gëzimi. Më një anë, u pikëllova, se gjertani i dashuronja Mitropolitët, kryepriftët si dhe tërë priftërinjtë e Kishës dhe i vështronja ata si udhëheqës hyjëtimi dhe mirëbesimi dhe përfundonjës të porosive të ungjillit dhe predikonjës të virtutës; pa edhe i hyjetonja (i mbanja për të shënjta) dhe i besonja si të drejta dhe të kthiellta vendimet kishëtare të tyre, si të ardhura prej burimit të vërtetë të Krishtërimit, dhe të kujdesura për interest e përgjithshme të njerëzisë. Po tani, kur rodhani i jetës njerëzore, në rrotullim e sipër, më shtyti edhe mua në nevojën e vepërimit që të di qëllimin për të ëilin u krijova dhe rronj në këtë botë, hasa sakaqëherash, që në krye, kundërpunonjës përballë ndërgjegjes sime të drejtë ata, të cilët i pandehnja udhëheqës e mburonjës të interest të drejtë të njerëzisë dhe përpjekës të së vërtetës; hasa kundërshtarë ata, them, të cilët bota e krishterë i emëron përfaqësonjës të Perëndisë dhe predikonjës të mësimevet të Krishtit; pikërisht ata, të cilët dyke hedhur këtje të virtyten ungjillore si cipën gjarprore, shtrembëruan mesditazi fort faisaisht predikimet e Krishtit, dhe votojnë ballafaqeza kundër formimit shpirtëror të shqipëtarëve, dyke i gabuar ata dinakërisht e me lajka; ata thonë se bëjnë një detyrë hierore duke predikuar e duke dëshëruar përkthyerjen e shqipëtarëve në grekërizmë; ata i farmakosën shqipëtarët e paditur me të yshturat që u zotonen atyre me përmbushjen e mendimit të madh himerik të grekërvet! I hieruarshmi shorti orthodoksx i patriarqisë, me përmbisillën e zakonshme fetare mbi popujt e ndryshëm tjetërgjuhës, dyke ndryshuar frymën e ungjillit në veglë politike për të kthyer të tjerët kombe në grekërizmë, u mëçel duke u lodhur nga kjo përpjekje, dyke zbrazur dhe flludha dhe zë më të kotë; dhe pa në fund që, tek t‘i grekërosnjë grekmosqënësit, padashur i bëri mëmëdhetarë ata dhe mbolli në zëmrat e tyre dashurinë për mëmëdhethin e tyre lindëtor; dhe kështu në vënt të përkthyerërsve dhe të miqve harroi dhe bëri armiq të papaqësuar dhe ahmarrës! Pra, në këtë pashtekje e dështim të plotë, shorti orthodox i patriarqisë sit ë vetëm ngushëllim e çperdëmim të moskoditjes së ti mjaftoi të çvetëmonjë fetarisht (të aforisnjë) ata kombe nga Kisha orthodokse greke, dyke i emëruar ata veçbesimtarë përçerakë e skizmatikë dhe të tjetër sendi si dhelpëra, e ëila kur pa rrush të varur lart sa nuk mund t‘i rrëmbente, iku me pikëllim duke i quajtur ata aguridhe! Në këtë kohë, Kisha Patriarqike i ktheu hejet e presjet (majat) e propagandave të shumësendëta të saj kundër Shqipëtarëvet orthodoksë, që mbeten të vetëmet kurbanë të huaj në mandrën greke. Prandaj shorti priftëror grek i Patriarqisë mbështeti të funtmet shpresa të pashpresëta të tin ë “ja atë, jam bi të) (i tan i epi tas) dhe fillon tërbuarëzi e shqipëtarët në një kohë kur shqipëtarët, ku më shumë e ku më pakë, dyke u zgjuar nga gjumi harakat i paditurisë, edhe më tërbuarëzi dëshërojnë të nginjin shpirtët e zëmrat e tyre me diturinë e gjuhës së tyre shqipe së shkruarë.Në këtë grapje, priftërija patriarqike bëri veglë të qëllimit të saj fenë; dhe me fuqinë e kësaj dyke u dëfryer si kyçmbajtës e qiellit dhe i dheut, e vështronte vetëhen si përfaqësonjës pushtetplotë të perëndisë edhe në Parajsë edhe në Ferr, dhe po tunt fenë si këmborë frikësonjëse kundër ëilitdo shqipëtari që dashuron shkronjat e tij; dhe që ta trëmpnjë më tepër dhe të bënjë nënëdorës të mendimit grek e përpleksi në rrjetat e aforizmit e të çkishërimit, dyke i lënë ati vetëm një rrugëzë për ikje shpëtimi; pendimin, domethënë të mohuarit të gjuhës amtare shqipe dhe të vetardhurit e tij në Elinizmë! Me këtë mënyrë Kisha Patriarqike në vënt të krishterësh prej gjithëkombevet njeh vetëm grekër nga gjuha a grekomanë në mendim, pa bërë ndryshim në janë tjetër kombësije dhe gjuhe grekomanët në mendim; dhe gjithë kjo Kishë në vënt orthodoksësh me brumë të krishtërimit të vërtetë të përlindur, uron të ketë grekomanë megalloidheatë të pagëzuar me ëndrra dhe pralla greke, dhe të gjitha, të përmbidheshmet e të qiellshmet, i sheh me sytë e saj shoviniste, dhe çdo gjë mosgreke e shkelmon. Kështu pra, dyke flakur si bloker çdo gjë të ungjillit, predikimet e Krishtit dhe këshillat e dërgimtarëve tregëton dhe përfitimson edhe njerëzisht edhe përendisht për hir të kombësisë greke dhe të gjuhës greqishte dyke sjellë të madhe ftohtësi dhe çngjiste midis drudhëve të tërë trungut krishtërimor. Cili orthodhox mund të mos pikëllonet dyke parë përshtatyrën e purgosur të Kishës? Cili munt të mos dridhet, kur sheh që mësimin e ungjillit e fshehin nga njerëzit; dhe në vënt të ati, buçin në kishë fjalëdhëna e propagandistëve të interesuar? Kujt nuk i dhëmbet kur sheh që feja bënet lodër e përqeshet nga përfaqësonjësit e saj, të ëilët dyke çveshur robën e përunjtë të Krishtit u veshën me kllamidhën e jetës qytetërore? Cilit nuk i vjen keq dhe nuk mbshehrëtit dyke parë përfaqësonjësit e Perëndisë dhe lëçitësit e Ungjillit të ndryshuar në agjentë të interesave politike dhe të predikimeve kombëtare? A nuk është blasfemi fort e turpëshme ne Perëdija dhe trathëti e madhe në Isu Krishtin kur përfaqësonjësit e ti dhe barinj të Krishtërimit kujdesen të bëjnë Krishtërimin nënëdoras e vegjël të Mendimit të madh të grekërve? Shorti priftëror, predikon që vetëm populli grek është populli i zgjedhur i Perëndisë dhe i vetëmi që ka të drejtë të quhet popull i krishterë dhe ungjillor; pa të tjerët popuj të krishterë janë keqbesonjës, heretikë, sqizmatikë, domethënë antikrisht! Dhe këtë e bëjnë që të përglistërojnë (dheleasin) shqipëtarët orthodoksë të paditur, që t‘i çkëputin ata nga shkronjat e tyre shqipe dhe t‘i kthejnë në grekërizmë!

Po ndë është (si thonë disa barinj shovinistë të krishtërimit) se vetëm grekërit dhe grekomanët janë të vetmit besnikë dhe pasonjës të njohur të Krishtitdhe vetëm këta janë të krishterë, atëherë vallë Zoti Jisu Krisht erdhi në botë, u mishërua, pësoi, u kryqëzua, vdiq, u ngjall, u lartësua në qiell dhe rron vetëm për hir të një grushti grekërish, të vetëmit përmbaronjës gjoja të porosive të ungjillit? Ç‘tallje orthodokse kishëtare për fenë e krishterë! Ç‘pahyjetim rasoforësh dhe përçmim i poshtër për Jisu Krishtin! Ndë është se Jisu Krishti në një hop afro dymijë vjetësh, me gjithë sa pasoi me gjithë predikimet e hyjshim, me gjithë dashurinë që dëfteu ndër gjithë njerëzit, pa çquarje gjuhe a kombësije bëri nxënës vetëm grekërit, atëherë ngaha do të dëftenet Hyjësia dhe i larti dërgim i tij në botë? Apo nga të tre milionët frekër? Me ç‘qëllim vallë dhe për hir të kujt ky poshtërim i vlejës se Jisu Krishtit? Teksa të tjerë profit të huaj numërojnë në rradhuashkresat e mandrës së tyre qindra milionë besnikë! E tillë përdredhje e së vërtetës kllet dhëmbje e dridhje e frikë në shpirtin e ëilitdo të krishteri të vërtetë dhe mirënjohës! Po kur u kujtova se ajo kohë antikrishte e shekujve të mesmë, në të ëilët mënjanë mallkimet, aforizmat e shekujve dhe çkishërimet, si tri mënyra të çpikura gogol për të krishterët e paditur, parasheshuan mjetin e përfitimqëllimit, me tjetër anë ndjesëkartushkat edhe pas pendimit të atyrevet që s‘fajuan kurrë gjendëshin papushim në urdhër të përditshëm të degës fort-fitimsjellëse që merrej me tregëtinë e trupave e të shpirtëve të krishterëvet ajo kohë e shekujve të mesëm, në të ëilën mënjanë populli i paarësyer dhe i paditur përshitej si kafshët e gjalla nga kryetarët e fesë, dhe më tjetër anë mbretër e prinëër dhe fort shumë sundimtarë fuqiplotë të botës dridheshin mbëgjunjë përpara pëqsië së priftërisë kristjanike të ëilën duke e puthur e laknin me lott, dhe dyke rënë poshtë e përmbysë përpara kombevet të shortit priftëror përunjësisht i lutëshin atij se qysh e sit ë bëheshin të vlyerë të zemërmirësisë së ti, dhe t‘u ndjenëshin mëkatat, po edhe të shpëtonin nga rreziket e përmblidhëshme dhe të bënenë (prapë me hirin e priftërisë) të pranueshëm në parajsë; – kur u kujtova them, se ajo kohë e errët e theu qafën dhe iku për të mos u kthyer kurrë më u gëzova fort! Sepse njerëzia mënjanë dyke u ngritur nga përshtatyra shtëzore e pamësimit dhe dyke u arësyer nga njohja e së vërtetës po mërgohet ditë për ditë nga rrëmettrazyra farisaike dhe prishanike dhe dinake e disave që kundër së drejtës quhen nëvëndës të apostonjvet; më tjetër anë dyke njohur nga punërat e tyre barinjtë e vërtetë fetarë të Kishës i dashuron ata dhe dashuronet syresh, beson në një Perëndi të paanëshëm, kupëton fenë e vërtetë, dhe merr vesh nënëbarrën e saj kundrejt fjalës së trajtuar, merr pjesë me çmim të barabartë në predikimet dhe zotimet e Ungjillit, dhe dyke patur njohjen e së vërtetës, di qëllimin për të ëilin u krijua mbi dhet dhe ku vete pas vdekjes.

Prandaj, o të dashur mëmëdhetarë shqipëtarë, ju që dëshëroni rrojtje njerëzishte me nder e vlejë, që kini mall lindjakët tuaj të mos eëin në errësirë pamësimi dhe barbarije, ju që dashuroni gjuhën ëmëtare dhe atdhethin lindëtor, jo me përsydukje, po thjeshtë e pastër, sit ë vetëmet të mira në këtë botë, le të mos bëhemi foshnja dyke lënë të na gabojnë e të na lëvizin si blokëra në erë andej-këndej ata që ndjekin qëllime dhe interesa të huaja. Sikush prej nesh le të provonjë të mirën e vet dhe me punë le të përpiqemi për interest tona të drejta. Me sytë tanë dyke shikuar dhe me ata veshët tanë dyke dëgjuar, se gjithë kombet e qytetëruar mbi dhe me atë gjuhë të tyre përparuan dhe u çpalosnë le të vemi përpara edhe ne në mbrothësi dhe qytetërim me të ëmblëltën gjuhën tënë shqipe, e ëila sado e vobekët ndë qoftë, po është e vetëmia mëmë e thjeshtë dhe e dlirë, e cila dashuron kthiellazi dhe nuk bindet të përçahen lindjakët e saj! Le të zgjohemi prej harrimit të pandjenjës (elathargjisë), le të vimë në vehte dhe le të dimë se vetëm gjuha është të njohurit natyrisht të një kombi a një njeriu. Njeriu mund të mësonjë shumë gjuhë, po një nga ato do të dëftenjë shënjëtyrën e shtëpigjindjes së ti dhe të kombit të tit ë veçantë. Dhe kombi ynë tërëbashka e shqipëtarëve, dhe gjuha jonë është shqipja, të ëilën e trashëguam nga stërgjyshët tanë Pelazgët. Mos ktheni mendim o vëllezër, nga përfallëtimet e çpikjet e disa atëdhemohonjësve shqipëtarë, të ëilët me qëllim pranojnë dy gjuhë për shqipëtarin; një ëmëtare shqipen; dhe një tjetër atërore greqishten. Këtë gjë dhe ata vetë nuk e besojnë po i nevojëton ata të predikojnë kështu ndë të paditurit një e tretë gjuhë që quhet interesë, të ëilën ata e mbajnë për vehte; dhe u dhanë të dy të tjerat shqipëtarëvet e të tjerë mëmëdhetarëve të tyre, ndonëse këtë vetëm një njohim, shqipen, që e kanë nxënë nga të dy prindërit Ëma e Ati. Këto janë mjeshtërira trathëtore dhe miturishte në shërbim të qëllimeve dhe intrigave të huaja. Ta dashurojmë dhe ta përparojmë gjuhën tënë dhe kombin si të vetmat tallanda që na mbesoi perëndija për provim të vlejës sonë midis kombevet të tjerë të dheut. Ta begatojmë gjuhën edhe kombin tënë me kulturë dhe qytetërim, dhe atëherë do të shohëm që gjithë sa folë liksht kundër gjuhës dhe kombit tënë, do të turpëronen si dylli përpara faqes së zjarrit, do të treten prej nakari. Le të mos frikësohemi përpara llomotitjevet e prrallavet të atyre që nuk e dashurojnë po e urrejnë mbrothësinë e njerëzisë dhe nënë maskë shënjtorësh e mendarësh duan të na gabojnë ne, dhe le të dimë se ay që është frikacar përkundrejt së drejtës bënet trathëtor i mëmëdheut dhe i vetes së tij .

* Marrë nga Epilogu i librit “Mallkimi i shkronjave shqipe dhe apologjia e një shqiptari”

[bindi]

E Verteta Ben Fene, Dhe Jo Feja Te Verteten

As topi se lun!...Qofte i perjetshem kujtimi per kete burre te madh te kombit Shqiptare.,,,,,

[mesia4ever]

Jo qe se lun topi, po as bomba atomike se lun kete te vertete.

Ky shkrim iu kushtua krimineleve te cilet u munduan ta monopolizonin besimin krishter, u munduan ta perdorin kete besim kunder shqiptareve, por nuk ia arriten qellimit fatmiresisht dhe nuk do t´ia arrijne kurre.

[yllbardh]

Ky shkrim në të vërtet vlen kundër çdo religjioni që mundohet të bëjë të njëjtën gjë. Dhe porosia e këtij shkrimi shihet sidomos në pjesën e fundit të tij.

Prandaj, o të dashur mëmëdhetarë shqipëtarë, ju që dëshëroni rrojtje njerëzishte me nder e vlejë, që kini mall lindjakët tuaj të mos ecin në errësirë pamësimi dhe barbarije, ju që dashuroni gjuhën ëmëtare dhe atdhethin lindëtor, jo me përsydukje, po thjeshtë e pastër, sit ë vetëmet të mira në këtë botë, le të mos bëhemi foshnja dyke lënë të na gabojnë e të na lëvizin si blokëra në erë andej-këndej ata që ndjekin qëllime dhe interesa të huaja. Sikush prej nesh le të provonjë të mirën e vet dhe me punë le të përpiqemi për interest tona të drejta. Me sytë tanë dyke shikuar dhe me ata veshët tanë dyke dëgjuar, se gjithë kombet e qytetëruar mbi dhe me atë gjuhë të tyre përparuan dhe u çpalosnë le të vemi përpara edhe ne në mbrothësi dhe qytetërim me të ëmblëltën gjuhën tënë shqipe, e cila sado e vobekët ndë qoftë, po është e vetëmia mëmë e thjeshtë dhe e dlirë, e cila dashuron kthiellazi dhe nuk bindet të përçahen lindjakët e saj! Le të zgjohemi prej harrimit të pandjenjës (elathargjisë), le të vimë në vehte dhe le të dimë se vetëm gjuha është të njohurit natyrisht të një kombi a një njeriu. Njeriu mund të mësonjë shumë gjuhë, po një nga ato do të dëftenjë shënjëtyrën e shtëpigjindjes së ti dhe të kombit të tit ë veçantë. Dhe kombi ynë tërëbashka e shqipëtarëve, dhe gjuha jonë është shqipja, të cilën e trashëguam nga stërgjyshët tanë Pelazgët. Mos ktheni mendim o vëllezër, nga përfallëtimet e çpikjet e disa atëdhemohonjësve shqipëtarë, të cilët me qëllim pranojnë dy gjuhë për shqipëtarin; një ëmëtare shqipen; dhe një tjetër atërore greqishten. Këtë gjë dhe ata vetë nuk e besojnë po i nevojëton ata të predikojnë kështu ndë të paditurit një e tretë gjuhë që quhet interesë, të ëilën ata e mbajnë për vehte; dhe u dhanë të dy të tjerat shqipëtarëvet e të tjerë mëmëdhetarëve të tyre, ndonëse këtë vetëm një njohim, shqipen, që e kanë nxënë nga të dy prindërit Ëma e Ati. Këto janë mjeshtërira trathëtore dhe miturishte në shërbim të qëllimeve dhe intrigave të huaja. Ta dashurojmë dhe ta përparojmë gjuhën tënë dhe kombin si të vetmat tallanda që na mbesoi perëndija për provim të vlejës sonë midis kombevet të tjerë të dheut. Ta begatojmë gjuhën edhe kombin tënë me kulturë dhe qytetërim, dhe atëherë do të shohëm që gjithë sa folë liksht kundër gjuhës dhe kombit tënë, do të turpëronen si dylli përpara faqes së zjarrit, do të treten prej nakari. Le të mos frikësohemi përpara llomotitjevet e prrallavet të atyre që nuk e dashurojnë po e urrejnë mbrothësinë e njerëzisë dhe nënë maskë shënjtorësh e mendarësh duan të na gabojnë ne, dhe le të dimë se ay që është frikacar përkundrejt së drejtës bënet trathëtor i mëmëdheut dhe i vetes së tij .

[petrol]

Ne mbledhjen dhe seleksionimin e fakteve per figurat e larta Ungjillore te Rlindjes Kombetare, na rezulton qe te dhenat historike qe ne disponojme lidhur me atdhetarin e shquar Petro Nini Luarasi per momentin jane te pamjaftueshme qe ky personalitet i Rilindjes Kombetare te rradhitet nder figurat e tjera Ungjillore themelues dhe anetar i Komunitetit Ungjillor Shqiptar.
Ne baze te fakteve dhe te dhenave burimore historike deklarojme se Petro Nini Luarasi ka qene nje mik i ngushte i Ungjilloreve dhe nje bashkepunetor po aq i ngushte ne aksinonin e Ungjilloreve Shqiptare per perhapjen e Ungjillit dhe te Shkronjave Shqipe.
Nese ai vete ishte nje i Krishter Ungjillor apo jo, mbetet per t'u ripare dhe per t'u hulumtuar me thelle permes nje pune me te detajuar studimore.

KUSH ESHTE VUSH (VELLAZERIA UNGJILLORE SHQIPTARE)
Gjurmet e para te te Krishtereve Ungjillore i gjejme ne vitin 1819 kur Shoqeria Biblike Britanike dhe per te Huaj ngarkoi Vangjel Meksin te perktheje Dhjaten e Re ne shqip e cila u botua ne vitin 1827
Ne vitin 1864 kjo Shoqeri ngarkoi Konstandin Kristoforidhin ta riperkthente Dhjaten e Re ne dialektet Geg dhe Tosk, pune e cila perfundoi ne vitin 1884. Nderkohe u financua edhe botimi i “Gramatika” e Kristoforidhit. Ungjilloret shkonin qytet me qytet per te perhapur Bibla por edhe abetare dhe gramatika te gjuhes shqipe.

Me 1873 ungjilloret qe erdhen ne Manastir paten ndikim ne jeten e Gjerasim Qiriazit. Ne vitin 1883 Gjerasimi filloi te shperndaje Bibla e te perhape Ungjillin neper Shqiperi. Nderkohe ai zhvillonte sherbesa fetare ne gjuhen Shqipe dhe ne keto sherbesa mblidheshin qindra njerez.

Ne 1891 se bashku me te motren Sevastine ai hapi shkollen e pare shqipe per vasha.
Ne 14 Nentor 1892, Gjerasim Qiriazi me nje grup atdhetaresh Ungjillore ku nder te tjere vlen te permendim edhe kontributin e atdhetarit Petro Nini Luarasin, themelojne "VELLAZERINE UNGJILLORE". Synimi i tyre ishte i trefishte: 1) perhapja e Ungjillit ne Shqiperi; 2) botimi i letersise shqipe; 3) hapja dhe drejtimi i shkollave shqipe.
Me 1908 Ungjilloret moren pjese aktivisht ne organizimin dhe punimet e Kongresit te Manastirit.
Ne mes te persekutimeve, paragjykimeve, ckisherimeve, pengesave nga Porta e Larte, ungjilloret punuan aktivisht jo vetem per perhapjen e mesazhit te Ungjillit por edhe per perhapjen e gjuhes, letersise e shkollave shqipe. Komuniteti i Krishtere Ungjillor vazhdoi te gezonte nje rritje te palekundur dhe ne vitin 1940 krenohej me nje anetaresi prej disa qindra vetesh.
Gjate regjimit Komunist ungjilloret pesuan persekutime dhe me ardhjene demokracise kishin mbetur rreth pese burra besimtare nga Kisha e Korces e kohes se paraluftes.
Me ardhjen e demokracise ne vitin 1992, VELLAZERIA UNGJILLORE SHQIPTARE rinis veprimtarine e saj, ne vazhdim te punes dhe vepres se te krishtereve shqiptare te shekujve te pare dhe te atdhetareve Ungjillore si Gjerasim Qiriazi, Grigor Cilka, Kristo Dako etj.
Sot Komuniteti Ungjillor eshte shtrire permes kishave te veta ne cdo qytet te Shqiperise dhe vazhdon te jape kontributin e tij jo vetem ne transformimin shpirteror te Shqiptareve por edhe ne cdo fushe te jetes se vendit. Ky kontribut perkthehet ne hapje shkollash, kopshtesh, kursesh profesionale, shtepi femijesh, azile, qendra shendetesore e klinika, projekte sociale per femije, te varfer, pensioniste, te burgosur etj.
Te krishteret ungjillore i gjen ne cdo fushe te jetes se vendit si qytetare dhe shtetas te devotshem e te ndershem. Ata besojne se mesazhi i Ungjillit mund te transformoje pozitivisht jeten e nje individi, te nje familjeje, te nje komuniteti dhe te krejt shqiptareve.

Material nga nderfaqja: https://sites.google.com/site/vushorg/who-we-are




Historia e Kishes Ungjillore ne Shqiperi
Histori e shkurtër e Kishës Ungjillore ndër shqiptarët
Shkruar nga Dr. Femi Cakolli, pastor
Redaktuar nga Magda Maylam
Krishterimi protestant ndër shqiptarët fillon me dy letra të skocezit Robert Pinkerton në lidhje me Shqipërinë, njëra në vitin 1816, kurse tjetra në 1819-n. Pinkertoni punonte për Shoqërinë Biblike Britanike dhe të Huaj.
Më 1819, Shoqëria dha 300 stërlina angleze për përkthimin e Dhiatës së Re në shqip dhe Dr. Vangjel Meksi u caktua si përkthyes. Por Dr. Meksi vdiq pa e përfunduar të gjithë projektin. Puna redaktuese iu caktua arqipeshkvit Grigor Gjirokastriti, dhe më 1824 u botua ungjilli i Mateut.
Më 1827 botohen katër ungjijtë në Korfuz. Një vit më vonë u botua gjithë Dhiata e Re paralelisht si tekst edhe në gjuhën greke. Po në vitin 1828, Pinkertoni i shkruan edhe një letër tjetër Shoqërisë që të përkthehen në shqip psalmet. Ndihmesë të madhe në këtë shërbesë botimesh dha Aleksandër Thomson, i cili erdhi vetë në Shqipëri në vitin 1863 dhe vuri re mungesën e misionarëve e të kishave ungjillore.
Në vitin 1864, Shoqëria Biblike Britanike dhe e Huaj arriti të punësojë Kristoforidhin, i cili kishte kryer Kolegjin Protestant në Maltë. Më 1865 erdhën dy anglezë (njëri në Janinë e tjetri në Shkodër) për të përhapur ungjillin si shitës shëtitës, dhe misionari që ishte në Shkodër, vjen edhe në Pejë, Prizren, Prishtinë etj. Më vonë pati edhe shitës të tjerë, dhe shitësit ishin misionarët e vetëm deri në vitin 1873.
Kristoforidhi përkthen gjithë Dhiatën e Re prej greqishtes në vitin 1866 (edhe sot e kësaj dite përkthimi i Kristoforishit mbetet përkthimi më i mirë në shqip). Dhiata e Re botohet në dy dialekte, kurse më 1880 botohen edhe disa libra të Dhiatës së Vjetër.
Botime të tilla të fjalës së Perëndisë në gjuhën shqipe u kryen në mes të një atmosfere persekucioni dhe rreziku. Porta e Lartë disa herë i burgosi njerëzit e librave, pengoi dhe ndaloi botimin e tyre, i dogji librat, etj. Por anglezët ishin këmbëngulës si në botimin e Dhiatës së Re, ashtu edhe në përhapjen e librave.
Viti 1873 është një vit i rëndësishëm në historinë e krishtërimit protestant në Shqipëri. Në këtë vit, vijnë për herë të parë në Shqipëri tre misionarë amerikanë: Xh. Berd, Xh. Marsh dhe Xh. Hauz. Ata vendosen në Manastir dhe tre vjet më vonë, në vitin 1876, frytet e para të kishës së parë protestante ungjillore shqiptare vihen re mes shqiptarëve të Manastirit. Dy shqiptarët e parë që u bënë protestantë më 1876 ishin Nikolla dhe Dhimitri nga Manastiri.
Në vitin 1877 Gjerasim Qiriazi lë fenë ortodokse dhe pranon protestantizmin. Një vit më vonë, Qiriazi shkon në Seminarin Amerikan të Samakovës në Bullgari. Pas mbarimit të studimeve biblike në vitin 1882, Qiriazi punon fuqimisht për ungjillin. Puna e tij ishte e përqëndruar më shumë në Korçë, por ai shkoi edhe në kishën ungjillore të Prishtinës, në të cilën shërbente një pastor bullgar.
Më 1884 Qiriazi mbajti shërbesën e parë ungjillore në gjuhën shqipe në Kishën Ungjillore në Selanik. Po në këtë vit, Qiriazi bëhet përgjegjës për shpërndarjen e literaturës ungjillore në shqip.
Prej vitit 1886, numri i shëtitësve shqiptarë filloi të shtohej gjithnjë e më shumë, por, në të njëjtën kohë, edhe antagonizmi ndaj punës ungjillore rritej. Porta e Lartë, Kisha katolike, Kisha Ortodokse, myslimanët dhe analfabetizmi ishin disa nga pengesat, me të cilat ballafaqoheshin besimtarët shqiptarë të kësaj kohe.
Në vitin 1890 Qiriazi shugurohet "predikues i popullit shqiptar".
Për dy vjet me rradhë, deri më 1892-shin, Qiriazi së bashku me motrat e tij dhe ungjillorë të tjerë themeloi në Korçë pesë "institucione": Shkollën e të Dielës, Shkollën e parë për Vajza, Kishën Ungjillore, Shoqatën ungjillore-letrare "Vëllazëria Ungjillore", si dhe gazetën "Letra e vëllazërisë" (e para që u shtyp në shqip në Shqipëri). Në dimrin e vitit 1893 Qiriazi u zu peng nga kaçakët për gjashtë muaj dhe si pasojë e kësaj, vdiq në janar të vitit 1894. Vdekja e tij ishte humbja më e madhe e gjithë lëvizjes ungjillore shqiptare.
Por ungjillorët shqiptarë nuk e braktisën besimin e tyre, edhe pse sfidat ndaj këtij besimi ishin të mëdha. Në fillim të shek.XX, misionarë të tjerë erdhën në Shqipëri, mes të cilëve shquheshin çifti Kenedi, Edwin Jasques, etj., të cilët ndihmuan në themelimin e Misionit Ungjillor Shqiptar më 1922. Por në vitin 1933, me urdhërin e Mbretit Zog u mbyllën dhe u ndalua gjithë veprimtaria shkollore ungjillore e Korçës. E megjithatë, gjatë kësaj periudhe e në vazhdim, prej vitit 1937-1939, kisha e Korçës përjetoi një rritje shumë të madhe dhe si pasojë, vazhdoi të funksiononte deri në vitin 1940, kur u shpërnda nga fashistët italianë.
Përsa i përket kishave të tjera ungjillore shqiptare, fatkeqësisht, nuk ka shënime të regjistruara apo të arkivuara gjëkund. Në Kosovë, sipas të dhënave, dihet se kishte dy kisha ungjillore në Prishtinë: njëra ishte në funksionim deri në vitin 1943, dhe tjetra ishte një kishë metodiste deri në fillim të viteve '60 me qendër përballë Kuvendit të Prishtinës. Në Prishtinë është i njohur po ashtu edhe mikrotoponimi: "vorret e evangjelistëve". Ka dëshmi edhe për takime lutjeje të një grupi ungjillor në Shkollën "Sami Frashëri" gjatë Luftës së Dytë Botërore e deri në vitin 1949.
Figura të ndryshme, që janë shprehur në favor të krishterimit protestant tek shqiptarët ose që e kanë ndihmuar përhapjen e këtij krishtërimi me autoritetin dhe pasuritë e tyre kanë qenë: Elena Gjika, Asdreni, Faik Konica, Naim Frashëri, Fan S. Noli, Nikolla Naço, Pandeli Sotiri, Sami Frashëri, Mihal Grameno, Kristo Dako, Mid’hat Frashëri, etj. Figura kombëtare që u ç’kishëruan nga Kisha greke për shkak të bindjeve të tyre fetare dhe kombëtare kanë qenë: Vangjel Meksi, Grigor Gjirokastri, Panajot Kapitari, Naum Veqilharxhi, Koto Hoxhi, Nikollë Naço, Gjerasim Qiriazi, Gjergj Qiriazi, Grigor Cilka, Petro Nini Laurasi, K. Kristoforidhi, Thanas Sina, Kristo Shuli, Sevasti Qiriazi, etj.
Karakteristika kryesore e ungjillorëve shqiptarë ishte vizioni i tyre rilindës për Shqipërinë, d.m.th. themelimi i shkollave dhe botimi e përhapja e librave në shqip. Një vizion i tillë gjeti përkrahjen e të gjithëve. Sot ndoshta ende nuk do të kishim një alphabet në gjuhën shqipe, pa rolin dhe kontributin, që luajtën ungjillorët shqiptarë në Kongresin e Manastirit në vitin 1908 (shiko Roli kombëtar i kishës protestante në bërjen e Alfabetit shqip: HISTORIA E PANJOHUR E KONGRESIT Të MANASTIRIT). Kredoja e veprimtarisë së tyre ungjillore ishte: Miq për Perëndinë, Dritë për popullin, Uratë për mëmëdhenë!
Botuar me të drejtën e autorit
© 5/12/2007
Shtojce: Ne mbledhjen dhe seleksionimin e fakteve per figurat e larta Ungjillore te Rlindjes Kombetare, na rezulton qe te dhenat historike qe ne disponojme lidhur me atdhetarin e shquar Petro Nini Luarasi per momentin jane te pamjaftueshme qe ky personalitet i Rilindjes Kombetare te rradhitet nder figurat e tjera Ungjillore themelues dhe anetar i Komunitetit Ungjillor Shqiptar.
Ne baze te fakteve dhe te dhenave burimore historike deklarojme se Petro Nini Luarasi ka qene nje mik i ngushte i Ungjilloreve dhe nje bashkepunetor po aq i ngushte ne aksinonin e Ungjilloreve Shqiptare per perhapjen e Ungjillit dhe te Shkronjave Shqipe.
Nese ai vete ishte nje i Krishter Ungjillor apo jo, mbetet per t'u ripare dhe per t'u hulumtuar me thelle permes nje pune me te detajuar studimore.


Material nga nderfaqja: https://sites.google.com/site/vushor...re-ne-shqiperi

[Archon]

Kisha ungjillore ne Korce e quan protestant,sebashku me motrat Qiriazi qe tashme dihet.

[petrol]

Kisha ungjillore ne Korce e quan protestant,sebashku me motrat Qiriazi qe tashme dihet.

Kisha ungjillore ne Korce nuk mund te dale mbi kryesine e Kishes Ungjillore te Shqiperise. Mund te kete ndonje hamendesim, sepse cili besim fetar nuk do te kishte deshire ta kishte besimtar te vetin Petro Nini Luarasin. Kuptohet qe vetem kleri ortodoks shovinist grek dhe zvarraniket sahanlepires pas tij nuk e deshirojne. Por fjalet dhe hamendjet i merr era. P.N.Luarasi, si i zoti i vetes e ka deklaruar qarte qe ndihet dhe ka punuar si ortodoks i devotshem shqiptar.



Deklarate e VUSH mbi Petro Nini Luarasin

http://www.vush.org/ngjarje-fakte/hi...re-ne-shqiperi


"Ne mbledhjen dhe seleksionimin e fakteve per figurat e larta Ungjillore te Rlindjes Kombetare, na rezulton qe te dhenat historike qe ne disponojme lidhur me atdhetarin e shquar Petro Nini Luarasi per momentin jane te pamjaftueshme qe ky personalitet i Rilindjes Kombetare te rradhitet nder figurat e tjera Ungjillore themelues dhe anetar i Komunitetit Ungjillor Shqiptar.
Ne baze te fakteve dhe te dhenave burimore historike deklarojme se Petro Nini Luarasi ka qene nje mik i ngushte i Ungjilloreve dhe nje bashkepunetor po aq i ngushte ne aksinonin e Ungjilloreve Shqiptare per perhapjen e Ungjillit dhe te Shkronjave Shqipe.
Nese ai vete ishte nje i Krishter Ungjillor apo jo, mbetet per t'u ripare dhe per t'u hulumtuar me thelle permes nje pune me te detajuar studimore."

[Wordless]

Si shqiptarë që jemi
Shqip ne duhet të mësojmë
Dhe Zotin, të drejtë kemi,
Ne gjuhën shqipe ta lëvdojmë.

Epo ju gjuhën tonë
Doni ta humbisni fare
Dhe me mallkim e me nëmë
Shprehni ta shpini në varre.

S’më vjen rëndë nga priftërinjtë
Që s’ dinë ç’ bëjnë e ç’punojnë,
I urdhërojnë të zinjtë
Që gjuhën shqipe ta mallkojnë.

Po krye-priftërinjtë e tyre
Nëkëmbës t’ orthodoksisë
Shumë punë prej mynxyre
Bëjnë kundër Shqipërisë!

Të mallkojnë njerëzinë
Të nëmosin gjuhën tonë,
Të përçajnë Shqipërinë,
Zoti mos e pastë thënë!

Thonë s’ ditka Krishti shqip
Dhe shqip-fjalë s’ pret prej nesh,
Vetëm në gjuhën greqisht
Të dëgjon e të mban vesh!

Këto e shumë të tjera,
Që dëgjon në kishë brenda
Dhe na mallkojnë për hera
Gjuhën tonë që s’ ua k’ ënda.

S’ kanë frikë as turpërohen
Që përçmojnë Perendinë,
Po mburren edhe lëvdohen
Sepse shërbejnë Grejqinë!

Gjuhën e kemi tonë
Të vjetër dhe të vyer,
Nga Perendia ish thënë
Që ta ruajmë të çkëlqyer.

Petro Nini LUARASI (1865 - 1911)